หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[Overdose]

รอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รออ

[railay]

 
 

[jeaby@_@]

อยากอ่านเเล้วอะ
เเงๆๆๆๆ

[kimagain]

   เบบี้จงมาๆๆๆๆๆ

[naja]

นี่เธอว์ มาซักที่สิ นะๆๆๆ

[anterosz]

หัวหลิมกับเมตรหายยยยยยยง่ะ

 

[WHATWHENWHY]

ได้อ่านหลายตอนเลย ได้อ่านตอนพิเศษด้วยดีใจจัง

คิดถึงหลิมแล้วอ่า

[PANGGii]

ยังไม่มาอีกอ่ะ

[~l3aml3ery~]

 
 

[morrian]

เข้ามาดัน และรอคอยเบบี้ 

[เบบี้]

ดีมากค้าบบบบบบบบ
ดันกันเข้าไปนะ หิหิ

[aekporamai2]

มารอน้องหลิ่มด้วยคน..^^

[Mr.Frog]

เบบี้ใจร้ายยยยยหว่ะ
นานไปม้ายยยยยยยยยยย

มาต่อซะทีเซ นะนะนะ pleaseeee!!!

[jeaby@_@]

กรี๊ดดดดดดดด
ดันจนกดดันเเล้วจ้า เบบี๋

มาด่วน

[Kfc_Pizza]

ยังงัยก็รอนะคะ เบบี้


 

[andyus1]

เอ็นคอร์ แปะ แปะ แปะ

เอ็นคอร์ แปะ แปะ

ประเด็น???? ไม่มี ไปนะครับด่าลิ่งงง

[TOTO_951]

มาเหอะ...

[Muzik]

พี่เมตรกับน้องหลิ่มเป็นยังไงกันบ้างน้อ
คิดถึงจังเลย 

[kuku]

 โว้ยยย....เซ็ง

[tika]

 :serius2:เมื่อไหร่จะมาต่ออะคร้า....รออยู่น้า

[naja]

บี้เบี้ยววว

[PANGGii]

   อีกนานม้ายยยยย  ลุ้นขาดตอนเลยเนี่ยยย 
 

[Rockstar]

เรื่องนี้อ่านมาสามวันอ่ะ ตาแฉะเลยทีเดียว
เมตรแบบดูสับสนในตัวเองแบบเอ๋อๆดีอ่ะ ตลกดี
สลิ่มก็น่ารักแบบกวนบาทาดี พูดเยอะกว่านี้จะดีมาก

[YJLOVE]

ตามมาอ่านพี่เมตร กะ สลิ่ม แล้วก็ไม่ผิดหวัง ชื่อเบบี้ การันตีคุณภาพได้จริง ๆ
อ่านจนไม่เป็นอันทำงานกันเลย

ในที่สุดพี่เมตรก็ได้รู้แล้วสินะ ว่าสลิ่มรู้สึกยังไง คิดอะไรอยู่
(ถึงจะรู้แล้วก็เหอะ คนอย่างพี่เมตรมันจะคิดอะไรได้มั้ยเนี่ย)
แต่ยังงัยก็เป็นกำลังใจให้ล่ะนะ ปรับปรุงตัวเองซะที ทำให้สลิ่มเชื่อใจหน่อยเถอะ
กะน้องทัวร์นี่ไม่ไหวจะเคลียร์แล้วว ไหนจะน้องติอีก เฮ้ออออ

ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ 
 

[~l3aml3ery~]

 
 
 
 

[suginosama]

เข้ามารออย่างมีความหวังคร่า

[JJHJJH]

ลงแดง คิดถึงหลิม

[u_anesia]

คิดถึงมากครับพี่เบบี้ จะลงแดงแล้วน้าาาาาา

[เบบี้]

   ตอนที่ 49  คุณเมีย..องค์ลง



   "กลับเลยไหม" กูถามคนตรงหน้า  หลังจากที่สลิ่มร้องเพลงเสร็จมันก็เดินหน้ามุ่ยลงมาจากเวทีเลยทันที
   "อืม" มันตอบหน้างอ
   "เป็นไร" กูถาม
   "เปล่า" สลิ่มตอบส่งๆก่อนเดินหนีกูเข้าไปในห้องพักนักดนตรี  กูเดินไปที่เคาร์เตอร์เพราะจะหยิบของสำคัญของตัวเอง  พอเสร็จเรียบร้อยก็ยืนรอมันอยู่ที่หน้าห้อง  ไม่นานมันก็เดินออกมาพร้อมกับเป้ของมัน  วันนี้ไม่มีไอ้โปรที่ทำหน้าที่เป็นมือกลอง  เราจึงเปลี่ยนดนตรีมาเล่นเป็นอคูสติกเบาๆแก้ขัดไปก่อน
   "ถือให้" กูบอกแล้วยื่นมือไปรับถุงกระดาษมาจากสลิ่ม  ไม่รู้มันใส่อะไรไว้ในนั้นบ้าง
   "ไม่ต้อง" มันตอบหน้านิ่ง
   "จะถือให้ไง" กูย้ำ
   "เอาไปเลยป่ะ" มันว่าแล้วยื่นถุงให้กูอย่างเซ็งๆ
   "กลับเลยเหรอ" กูเดินตามมันที่เดินปรี่ออกจากร้านอย่างรวดเร็วเหมือนไม่มีอารมณ์จะทักใครทั้งนั้น
   "จะรีบเดินไปไหน" กูบ่น
   "เดินปกติ" มันหันมาตอบกูค้อนๆ  จนเดินออกมาถึงหน้าร้าน
   "เอ่อ..ขอโทษครับ" กูกับสลิ่มหันไปมองผู้ชายหน้าตี๋คนหนึ่งที่เดินตามเรามา  กูมองไปรอบๆว่ามันพูดกับใครแน่
   "น้องแหละ" มันยิ้มบอกมองสลิ่ม
   "ครับ" สลิ่มตอบหน้านิ่งสไตล์มัน  เหมือนยังปรับอารมณ์หงุดหงิดเมื่อกี้ไม่ได้ดีเท่าไหร่
   "ร้องเพลงเพราะดีนะครับ" ไอ้หน้าตี๋พูดชม
   "ขอบคุณครับ" สลิ่มยิ้มตอบมุมปากเล็กน้อยก่อนจะทำสีหน้าเรียบเฉยเหมือนทำตัวไม่ถูกกับคนตรงหน้า
   "เอ่อ..จะกลับแล้วเหรอครับ" อีกฝ่ายถาม  หน้าตาเหมือนมันเองก็นึกไม่ออกว่าควรจะพูดอะไรดีอย่างนั้น
   "อืม" กูตอบแทนสลิ่มเพราะได้กลิ่นไม่ชอบมาพากล
   "อ๋อ ครับ" ไอ้หน้าตี๋พยักหน้างงเล็กน้อย  พร้อมกับเกาหัวตัวเองอย่างเก้อๆ
   "มีอะไรรึเปล่าครับ" สลิ่มกลับมายิ้มอย่างเป็นมิตร  กูเองก็แทบลืมไปว่าทำแบบนี้กับลูกค้าไม่ได้
   "อ้อ เปล่าครับ..พอดีแค่อยากรู้จักน่ะ" มันยิ้มตอบอย่างนอบน้อม  ห่า..หล่อตายล่ะ  สุดท้ายกูก็อดจะแดกลูกค้าไม่ได้อยู่ดีละนะ
   "ครับ" สลิ่มยิ้มเท่านั้น
   "เอ่อ งั้น..ฝันดีนะครับ" ไอ้หน้าตี๋พูดหน้าตาย  เดินมาบอกฝันดีผู้ชายด้วยกันนี่นะ  สัญชาตญาณกูพุ่งปรี๊ดกันเลยทีเดียว
   "กลับไปก็คงยังไม่นอนอ่ะครับ" กูพูดขึ้นหน้าตายบ้าง
   "จิ.." สลิ่มจะปากแล้วหยิบแขนกูเบาๆอย่างห้ามปรามปากกู
   "เอ่อ..ครับ งั้นขอตัวก่อน" ไอ้หน้าตี๋พูดขึ้นเหมือนทำตัวไม่ถูกแล้วเดินจากไป
   "ไรเล่า" กูหันไปมองหน้าสลิ่มที่ยืนคาดโทษกูอยู่
   "นั่นลูกค้ามึงนะ" มันว่า
   "มันหูดำ..แล้วมึงก็เป็นแฟนกู ทำอะไรเห็นใจกูบ้าง" กูบอกสถานะอันไม่ชอบธรรมนี่ซะเลย
   "ใครแฟนมึง" มันย้อน
   "มึงไง" กูชี้ไปที่สลิ่ม
   "เฮอะ" สลิ่มกระแทกเสียงใส่
   "อย่างกับถ้าเป็นจริงๆแล้วจะให้ทำอะไรได้" มันเบะปากอย่างเหนือกว่า
   "หมายความว่าไง" กูย้อนทันที  แต่ในใจแอบอมยิ้มเอาไว้
   "เปล้า" สลิ่มย้อนเสียงสูง  ยักไหล่ด้วยท่าทางกวนๆ
   "อะไร" กูยังคงซักมัน
   "เปล่าไง..จะไปได้รึยัง ถ้าจะช้ากว่านี้กูจะได้ไปเอง" มันว่า
   "มึงอ่ะ ไม่เคยจะเคลียร์" กูบ่นแต่ก็ขึ้นสตาร์ทรถ
   "แล้วไอ้ที่ช้าก็เพราะไอ้หน้าตี๋นั่นไม่ใช่รึไง มาโทษกูตลอดๆ" กูอดบ่นไม่ได้  ไม่รู้จะทำยังไงกับมันจริงๆ..แม่ง กวนตีน
   กูขับรถไปส่งสลิ่มที่หอมัน..
   "พรุ่งนี้ไม่ต้องมารับนะ ตอนเช้ากูจะไปกับไอ้เขต" มันพูดขึ้นก่อนที่กูจะได้อ้าปากบอกอะไร
   "อ่าวเหรอ อืม..ก็ได้ อยากนอนตื่นสายพอดี" กูพูดไปอย่างนั้นเอง  นึกได้ว่าพรุ่งนี้ไม่มีเรียน
   "ถ้ามันลำบากมากนัก ก็ไม่ต้องมาทุกวันก็ได้..กูไม่ได้บังคับมึงนี่" มันย้อนเข้าให้..สาด
   "เปล่า..กูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น" กูรีบบอก
   "มึงหมายความว่าอย่างนั้น" สลิ่มเบะปากย้อนกู
   "เปล่า จริงๆ" กูย้ำบอก  รับหมวกกันน็อกมาจากมัน  สลิ่มยืนนิ่งมองเหล่กูด้วยหางตา
   "จริงๆนะ มึงทำหน้าอย่างนั้นทำไมวะ" กูพูดหน้าเครียดบ้าง
   "เปล่า.." มันปัดส่งๆ
   "เอ่อ เดี๋ยว" กูเอื้อมมือไปจับมือมันไว้  สลิ่มหันกลับมามอง
   "เดี๋ยวพรุ่งนี้เย็นไปรับนะ" กูยิ้ม
   "กี่โมงดี" กูถามพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างอย่างกะล่อนใส่
   "แล้วแต่ดิ" มันตอบส่งๆอีกแล้วสะบัดมือออกเมื่อเห็นว่ามีคนมองเราอยู่
   "หึ.." กูได้แต่หัวเราะแกล้งมัน  ทำให้สลิ่มหน้างอกว่าเดิม
   "หัวเราะไร" มันว่า
   "เปล้า" กูกวนด้วยท่าทางแบบที่มันชอบทำบ้าง  นำมือบิดกุญแจเพื่อสตาร์ทรถ
   "หัวเราะไรเล่า" มันกระแทกเสียงที่โดนขัดใจอย่างนั้น
   "ก็เปล่าไงครับ ไปนะ..ถึงแล้วจะโทรหา" กูขยิบตาให้
   "เออ ไปเลย" มันว่าปากยื่นปากยาวด้วยท่าทางที่กูคิดว่ามันน่ารัก  ก่อนจะย่ำเท้าเดินกลับเข้าไปอย่างหงุดหงิด  กูได้แต่ยิ้ม  ขับรถออกมาก็ยิ้มมาตลอดทาง  มันจะเป็นคนแบบนี้ไปถึงไหน  ยังไงกูก็ชอบมันอยู่ดี

- - - - - - - - - -
   เมื่อคืนหลังจากที่ส่งสลิ่มเสร็จเรียบร้อยแล้ว  กูก็ไปเฝ้าไอ้โปรที่โรงพยาบาล  เช้าก็ตื่นแบบไม่รีบร้อน  ออกไปซื้ออาหารมาให้ไอ้โปรกิน  สายๆก็เดินทางกลับบ้านเพราะแม่ไอ้โปรลางานมาเปลี่ยนได้  อาบน้ำนอนก่อนจะแต่งตัวมาหาสลิ่มที่โรงเรียนเพื่อรับมันกลับไปด้วยกัน
   "อึซซซซซซซซซซซ!"
   "ยะ โอะ..โอ้ยย!!" กูมองไปรอบๆโรงฝึก  เสียงดังกว่าปกติ  วันนี้คนเยอะกว่าปกติอีกด้วย  ทั้งคนซ้อมทั้งคนที่มานั่งดูก็แปลกตา  กูเดินเลียบๆเคียงๆขึ้นไปบนอัศจรรย์ด้วยท่าทางไม่ประมาท  ก่อนจะนั่งมองสำรวจไปรอบๆ  ไม่ว่าจะนักเทคันโด  นักคาราเต้  มวยสากล  เรียงมาขวาสุดริมสนามก็มวยไทย
   "ทำไมคนมันล้นขนาดนี้วะ" กูบ่นคนเดียวอย่างสงสัย
   "พี่เมตร!!" กูสะดุ้ง  มองไปรอบตัวค้นหาต้นเสียง  มันเล่นเรียกกูซะดังลั่นโรงยิมกันเลยทีเดียว  ไอ้เขตวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหากูโดยมีไอ้เวและไอ้วิทย์เดินตามมาไกลๆด้วย  พวกมันยิ้มยกมือไหว้กูมาแต่ไกล
   "ว่าไงเฮีย" ไอ้เขตยิ้มทักแล้วนั่งลงข้างๆ
   "มึงเรียกกูเสียงดังทำไมวะ อายเค้า" กูบ่นมัน
   "อย่าได้แคร์" ไอ้เขตว่าด้วยท่าทางระริกระรี้  มันมองไปรอบๆตัว
   "โห..คนเยอะจริงๆว่ะ" ไอ้เขตพูดคล้ายบ่น  หันไปมองไอ้เวกับไอ้วิทย์ด้วย  พวกมันสองคนพยักหน้ารับ
   "มีไรกันวะ" กูถามอย่างอดสงสัยไม่เลิก
   "ก็อีกเดือนนึงจะมีกีฬาโรงเรียนอ่ะพี่ ช่วงนี้นักกีฬาเลยต้องซ้อมหนักเป็นพิเศษ..ห่าสลิ่มไปไหนวะ" ไอ้เขตตอบกูได้ไม่เท่าไหร่ก็บ่นหาเพื่อนตัวเอง  มันมองไปรอบๆ
   "หลิ่ม! ไอ้หลิ่มมมมมม~" ไอ้เขตตะโกนเรียกเสียงดัง  พร้อมกับโบกมือไปมาเมื่อเห็นสลิ่มกำลังเดินเข้ามาในโรงยิมพอดี  วันนี้สลิ่มใส่กางเกงมวยสีน้ำเงินตัวเดียว  เสื้อไม่ได้ใส่  ตัวแม่งหุ่นสมส่วนและค่อนข้างเล็กแต่ก็มีกล้าให้เห็น
   "เชี้ยไรเนี้ย" กูบ่นไอ้เขตอย่างขำๆ  เพราะมันเล่นเอามือมาทุบแขนกูไปขำไป
   "ให้ดูกล้ามไอ้หลิ่มมัน ฮ่าๆๆ" ไอ้เขตบอกพร้อมกับขำกร๊ากออกมา  ทำให้ไอ้วิทย์กับไอ้เวขำออกมาด้วย  กูอมยิ้มเพราะที่จริงกล้ามไม่ได้เด่นชัดอะไรนัก  ไหล่กว้าง  เอวก็ได้รูป  ก็เรียกได้ว่าหุ่นผู้ชายนั่นแหละ  เนื้อตัวดูแน่นด้วยเพราะออกกำลังกาย  หน้าท้องแบนราม  มีกล้ามให้เห็นนิดๆ  กูคิดว่าถ้ามันเกร็งหน้าท้องคงจะเห็นซิกแพ็กชัดกว่านั้น  ไอ้เขตก็พูดเว่อร์  อันที่จริงกล้ามแขนก็ไม่ได้เห็นชัดจนน่าเกลียดสำหรับคนรูปร่างอย่างสลิ่ม
   "อืม..น่ารักดี" กูเพ้อเมือสำรวจร่างกายเมียเสร็จ
   "โอ้ย..ฮ้วย! อะไรก็ดูดีไปหมดเด้อออออ" ไอ้เขตบ่นด้วยน้ำเสียงตลก  กูขำ  ไอ้เหี้ยนี่แม่งกวนตีนได้โล่จริงๆ
   "เอาไง..ใครบอกมัน" ไอ้วิทย์พูดขึ้น  หันมามองหน้าไอ้เขตและไอ้เวเหมือนกับเรื่องที่กำลังพูดนี้คือเรื่องคอขาดบาดตายอย่างนั้น
   "เหอะๆ มึงบอกดิ" ไอ้เขตส่งให้ไอ้วิทย์
   "มึงแหละ" ไอ้วิทย์ส่งกลับให้ไอ้เขตอีก
   "ห่า..เรื่องขี้ๆนี่โยนให้กูตลอดนะ" ไอ้เขตโวยวาย
   "ตลอดๆอ่ะ" มันบ่นไม่เลิกตรงคำว่า "ตลอดๆ" ทำให้กูขำออกมาอีกครั้ง
   "มีเรื่องไรกันรึเปล่า" กูถามอย่างอยากรู้
   "รอดูทีเดียวดีกว่าไหมพี่..เดี๋ยวไม่ฮา" ไอ้เขตพูดยิ้มๆ
   "เดี๋ยวกูบอกเองก็ได้" ไอ้เขตรับคำ  ไอ้วิทย์กับไอ้เวพยักหน้ารับ
   "หลิ่ม! ไอ้หลิ่ม!!" ไอ้เขตลุกขึ้น  ตะโกนเรียกเพื่อนมันอย่างดัง  ทำให้เด็กนักเรียนที่อยู่แถวนี้หันมามองกันเป็นตาเดียว  สลิ่มส่ายหัว  หยุดซ้อมแล้วเดินมาหาพวกเราอย่างงงด้วยเซ็งด้วยอย่างนั้น
   "มีไร" สลิ่มถามเสียงห้วนมาเลย  กูมองไปที่ท้องมันอย่างละสายตาไม่ได้  หุ่นแม่งเซ็กซี่ได้อีก..สัตว์!
   "เอ่อ เมื่อกี้น่ะ..พวกพี่ฟิล์ม มันให้กูมาบอกมึงว่า เค้าจะให้มึงเป็นคนถือป้ายโรงเรียนให้หน่อยอ่ะ" ไอ้เขตยิ้มบอกน้อยๆ  สลิ่มนิ่งไปสนิท  เมื่ไอ้เขตพูดจบตรงนี้ก็เงียบกันหมด  ไอ้เขตพยักหน้าให้สลิ่มเหมือนกับเรื่องที่พูดนี้เรื่องจริง
   "ไม่เป็น" สลิ่มตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นอย่างกับคิดไว้ก่อนแล้ว
   "............" ไอ้เขต ไอ้วิทย์และไอ้เวเงียบไป  กูหุบปากเงียบเพราะไม่ใช่เรื่องที่จะเข้าไปยุ่งได้
   "แต่.." ไอ้เขตเอ่ยด้วยน้ำเสียงอะลุ่มอล่วย
   "กูก็มีอย่างอื่นต้องทำ ใครอยากเป็นนักก็ให้เป็นไปสิ" สลิ่มพูดส่งๆ  หน้าตาเริ่มเซ็งจนออกอาการ
   "แต่ว่า..มึงเป็นหน้าเป็นตาให้โรงเรียนนะหลิ่ม ในหลายๆเรื่อง" ไอ้เวบอก
   "อืม..เค้าถึงเลือกมึง อยากให้มึงเป็นกัน" ไอ้วิทย์เสริม
   "มึงก็รู้ว่ากูก็ไม่ชอบพวกมันอยู่แล้ว" สลิ่มว่าเซ็งๆ  พวกเพื่อนมันหุบปากเงียบกันหมดเหมือนรู้อยู่แก่ใจอย่างที่สลิ่มพูดอย่างนั้น
   "พวกกูถึงมาถามมึงนี่ไง" ไอ้เขตบอก
   "กูไม่เป็นก็คือกูไม่เป็น ใครมีปัญหาอะไรมากไหมวะ" สลิ่มย้อนพูด  น้ำเสียงปกติแต่หน้าตาคล้ายเอาเรื่อง  มันเริ่มแสดงความหงุดหงิดออกมาให้เห็น
   "มานู่นแล้ว.." ไอ้เขตทำปากชี้ไปทางประตูโรงยิม  กูหันไปมองตามอย่างอยากรู้ว่ามันหมายถึงใคร  มีคนกลุ่มหนึ่งเดินมา  ผู้หญิงสามคนและผู้ชายอีกสามคน  เหมือนกับว่าหนึ่งในสามไม่น่าจะใช่ผู้ชายแท้
   "น้องสลิ่ม เรื่องคนถือป้ายโรงเรียนน่ะ..พอดีว่าจะให้มาถือป้ายให้หน่อย" ผู้ชายที่ดูไม่แมนพูดขึ้นหน้านิ่ง  เสียงห้วนด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตรเอาซะเลย  กูงงกันเลยทีเดียว  พอจะรู้บ้างแล้วว่าทำไมสลิ่มถึงหงุดหงิดและมีท่าทีไม่สนโลก  ก็ดูไอ้เหี้ยนี่พูดสิ..น่าฟังมากครับ  สลิ่มถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง  มันยืนเท้าเอวก่อนมองหน้าคนที่พูดด้วยท่าทางหาเรื่อง
   "ไม่เป็น" สลิ่มย้ำเสียงแข็งและห้วน  ตาจ้องพวกนั้นเขม็ง  พวกนั้นเองก็จ้องสลิ่มเหมือนไม่พอใจเช่นกัน
   "............." ความเงียบเริ่มครอบงำ  อย่างกับถูกสะกดไว้  พวกมันนิ่งมองหน้ากันเหมือนรู้ดีว่าถ้าไม่หยุด..มีเรื่องแน่
   "แต่อาจารย์เค้าระบุตัวน้องมา อยากให้น้องถือ" ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น  เหมือนฟังดูจะดูดีแต่น้ำเสียงและสีหน้าท่าทางของเธอกลับไม่เป็นอย่างนั้น  ไอ้พวกนี้จะต้องไม่ถูกกับสลิ่มมาก่อนอย่างแน่นอน  อย่างว่าละ..จะให้คนเรามารักกันทุกคนคงจะไม่ได้  มันต้องมีไม่ถูกชะตากันบ้างไม่มากก็น้อย
   "แต่ผมไม่อยากถือนี่ ฝากบอกอาจารย์ด้วยแล้วกัน" สลิ่มย้อนด้วยสีหน้าไม่พอใจ
   "ตกลงน้องจะไม่ถือใช่ไหม" ผู้ชายที่ดูไม่แมนคนเดิมพูดน้ำเสียงกระชาก  ทำหน้ายื่นหน้ายาวจนน่าถีบ
   "อืม..กูไม่ถือ พวกมึงจะทำไม" สลิ่มย้อนตอบเสียงเรียบแต่หน้าตากวนกลับ
   "ฮึ..ถือว่าหน้าตาดีหรอกนะ นึกว่าจะทำอะไรก็ทำได้รึไง" ผู้ชายคนเดิมเบะปากว่าอย่างจิกกัด  กูนั่งมองสลิ่มที่ยืนกำมือแน่น  หน้าอกมันกระเพื่อมเหมือนคนกำลังระงับสติอารมณ์อยู่
   "ไม่เอาน่าพี่..มันไม่ถือ ก็คือไม่ถือสิ..ไม่เห็นต้องพูดว่ากันเลย" ไอ้วิทย์พูดขึ้นหน้าเครียด  มันลุกขึ้นยืนอย่างห้ามปราม  ตัวแม่งใหญ่ฉิบหาย  หุ่นก็อย่างดีเลยไอ้เหี้ยนี่ใช้ได้มาก
   "ก็เพื่อนน้องมันหยิ่ง" ผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่ยืนเงียบอยู่นานพูดขึ้นเสียงแสยะ
   "ก็คนมันไม่อยากถือ หยิ่งตรงไหนวะ หึ" ไอ้เวที่นั่งอยู่พูดขึ้นลอยๆ  ขำๆจนดูน่ากวนตีนมาก  ไม่ให้ดูกวนตีนได้ไง  มันนั่งไขว่ห้าง  สองแขนเท้าเอนตัวไปด้านหลังด้วยท่าทางสบายอกสบายใจก็ไม่ปาน
   "จิ..ตกลงพวกมึงมาคุยหรือมาหาเรื่องวะ" สลิ่มปากปากพูดขึ้น  ส่ายหัวเซ็งๆ  ทำให้ทุกคนเงียบลงอีกครั้ง  กูนั่งมองผู้ชายไม่แมนคนเดิมเบะปากหันหน้าไปอีกทาง
   "เฮ้ย!" ไอ้วิทย์ร้องอุทานอย่างตกใจ  กูลุกขึ้นยืนทันทีที่สลิ่มพุ่งเข้าใส่ไอ้พวกนั้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย  ไอ้วิทย์เข้าไปกระชากตัวสลิ่มไว้อย่างแรง  ตีนมันที่จะเข้าไปถีบผู้ชายไม่แมนคนนั้นลอยขึ้นสูงเพราะแรงกระชากกลับจากไอ้วิทย์  และมันคนนั้นก็หลบตีนสลิ่มได้อย่างเฉียดฉิว
   "ไปตอแหลไกลๆตีนกู!" สลิ่มด่าขึ้นเสียงเข้ม  แทบทุกคนในโรงยิมหันมามองเป็นตาเดียว  เสียงผู้คนที่ซ้อมเงียบลงอย่างกับสั่งได้ 
   "พวกมึงรีบไปเลยนะ" สลิ่มพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ  ไอ้วิทย์ล็อกมันไว้ทั้งตัว
   "พวกพี่ไปก่อนเหอะ ขอโทษนะ..พวกพี่ก็กวนตีนมันจริงๆนั่นแหละ" ไอ้เขตห้ามขึ้น  มันยิ้มหน้าเครียด  พวกนั้นยังไม่ลดละที่จะสลดลงบ้างเลย  เหมือนมันไม่ได้ระลึกเลยว่ามันเองก็ผิดเหมือนกัน
   "เฮ้ย น้อง" ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นเหมือนจะต่อว่าอะไรอีก
   "กูเห็นมันเป็นผู้หญิงหรอกนะ! แต่อีตุ๊ดนี่กูไม่นับ!" สลิ่มตะคอกแทรกขึ้นทำให้ผู้ชายคนนี้หุบปากไป  ผู้ชายคนเดิมจ้องสลิ่มไม่วางตา
   "หรือมึงจะเอา" ไอ้วิทย์ถามขึ้น หน้าตาเหี้ยมอย่างที่บอกสันดานเลยว่า..ที่จริงแล้วไอ้เด็กคนนี้นี่ก็ร้ายกาจไม่เบา  ผู้ชายคนเดิมชี้หน้าสลิ่มอย่างคาดโทษแต่เสือกไม่พุ่งเข้ามาทำอะไร
   "น้องก็ผิดนะ..ทำไมต้องกวนตีนกันอย่างนี้ด้วยล่ะ" กูพูดขึ้นอย่างอดได้เลยหลุดปากออกไป  พวกมันชะงักมองหน้ากูกัน  คงสงสัยด้วยว่ากูนี่คือใคร
   "พวกมึงมีปัญหาอะไรกับน้องกู" กูพูดเสียงนิ่งด้วยสีหน้าหาเรื่องไปเองโดยสันดาน  พวกมันหน้าสลดลงเล็กน้อยแม้จะมีสีหน้าไม่พอใจให้เห็น  แต่ก็เหมือนไม่กล้าทำอะไรอีก  กูเดินเข้าไปใกล้แต่รู้สึกได้ว่าไอ้เขตเข้ามาจับแขนกูไว้เบาๆเหมือนห้ามสติกู  แค่นี้กูไม่สติหลุดหรอก  กูผ่านอะไรมาเยอะแล้ว  แบบนี้ก็เคยเป็นมาแล้ว  จึงเฉยๆมาก
   "กูถามว่ามึงมีปัญหาอะไร" กูเข้าไปหาผู้ชายที่ชี้หน้าสลิ่มและผู้ชายไม่แมนคนนั้น
   "เปล่า" พวกมันตอบส่งๆ  หันหน้าหนี
   "แล้วชี้หน้าทำไม" กูถามเสียงเรียบอย่างเอาความ  อีกฝ่ายนิ่ง  เอาแต่มองไปทางอื่นลูกเดียว
   "อย่าหาเรื่องคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้า ผู้หญิงก็ด้วย..อย่านึกว่าจะทำอะไรก็ได้ ผู้ชายบางคนก็ไม่ได้สนหรอกนะว่าคุณเป็นผู้หญิงน่ะ เข้าใจไหม" กูบอกนิ่งๆ  พวกมันยังคงนิ่งเงียบ  ผู้หญิงคนที่ดูท่าจะร้ายกาจไม่น้อยมองหน้ากู  พอกูจ้อง  เธอก็หลบสายตาไป
   "กูถามว่าเข้าใจไหม" กูย้ำ  มือเข้าไปจับต้นคอผู้ชายคนที่ชี้หน้าสลิ่มอย่างขู่อีกฝ่าย  มันพยักหน้าส่งๆตอบกู  เรายืนจ้องกันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่พวกนั้นจะเดินถอยออกไป
   "เฮ้ย พี่!" เสียงหนึ่งร้องอุทานอย่างตกใจ  กว่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร  ตัวสลิ่มก็พุ่งนำหน้ากูไปแล้ว  ไอ้เหี้ยนี่คนหรือเสือชีตาร์  แม่ง..ไวเกิน!

   ผลัวะ !! ...กว่าที่กูจะเข้าไปห้ามได้ทัน  สลิ่มก็ปล่อยหมัดเข้าให้ผู้ชายคนที่ชี้หน้ามันเมื่อกี้อย่างแรงจนทุกคนแตกตื่น  พวกผู้หญิงที่มาด้วยกันก้าวถอยหลังหนีไปยืนรอด้านล่างทันที
   "มึงมีสิทธิ์เหี้ยอะไรมาชี้หน้ากู กูไม่อนุญาต..ใครก็ไม่มีสิทธิ์" สลิ่มพูดเสียงเข้ม  มันเข้าไปล็อกคอผู้ชายคนนี้จนมันตั้งหลักไม่ได้ล้มลงไปกับพื้นตามแรงบีบของสลิ่มนั่น
   "ฮะ..อึก" ไอ้ผู้ชายคนนี้ร้องด้วยท่าทางทรมานเหมือนหายใจไม่ออก  มันทุบแขนสลิ่มเหมือนจะให้ปล่อยออก
   "อ่าว เล่นมวยปล้ำกันอีกแล้วเหรอมึง" กูหันไปมอง  เห็นไอ้ติสพูดไปพร้อมกับยืนแดกไอศกรีมแท่งด้วยท่าทางสบายใจอย่างกับดูการ์ตูนตรงหน้า  พวกเพื่อนมันที่เดินตามมาด้วยก็ยืนมองยิ้มๆ
   "สลิ่ม พอเหอะ" ไอ้เขตเข้าไปพูดเสียงเบา  กูยืนมอง  เห็นไอ้วิทย์แสยะยิ้มด้วยท่าทางพอใจและไม่คิดจะห้ามด้วย  สลิ่มเกร็งแขนแรงกว่าเดิมจนกูเห็นเส้นเลือดมันขึ้นที่แขน  เสียงผู้ชายคนเดิมร้องอย่างทรมาน
   "กูจะฟ้องอาจารย์" เสียงผู้ชายไม่แมนร้องขึ้น
   "ไปฟ้องเลย ถ้ามึงมีชีวิตรอดออกไปน่ะนะ" สลิ่มแสยะยิ้มพูด  มันปล่อยแขนออกแล้วทำท่าจะเข้าไปหาอีกคนที่ยังปากดีไม่หยุด  ไอ้เขตหน้าเครียด  หันมามองหน้ากูประมาณว่าให้กูเป็นคนเข้าไปห้ามอะไรประมาณนั้น  กูเองไม่รู้จะทำยังไง  เพราะเพื่อนสลิ่มทุกคนกลับยืนมองด้วยท่าทางสบายใจซะไม่มี
   "สลิ่ม พอเหอะน่า" กูเข้าไปจับแขนสลิ่มไว้เบาๆ  มันหยุดชะงักหันมามองกูตาขวางแทบแดก
   "พอแล้ว" กูพูดแต่สลิ่มกลับหันมาเล่นงานไอ้ผู้ชายคนเดิมที่นอนหมดสภาพอยู่
   "พอแล้วนะ.." กูพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแล้วออกแรงดึงตัวมันออกมาอย่างแรง  สลิ่มกระชากเสื้อผู้ชายคนนั้นจนอีกฝ่ายตัวกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง
   "สัตว์!" สลิ่มด่าตะคอกอย่างโมโห  เสียงมันดังมากจนพวกนั้นสะดุ้ง  มันฟึดฟัดไม่หยุดอยู่ในแขนกูนี่แหละ  แรงเยอะดีฉิบ
   "หึ..อ่าว แล้วที่ยืนรอนี่ อยากโดนกระทืบจริงๆรึไง" ไอ้ติสพูดขำๆบอกพวกนั้นที่ยืนนิ่งอยู่ด้วยท่าทางหวาดๆ  เพื่อนพวกนั้นเข้ามาช่วยผู้ชายที่นอนไร้เรี่ยวแรงอยู่บนพื้น  มันพยุงพากันเดินออกจากโรงยิมไป 
   "โว้ยยยย!!" สลิ่มตะโกนร้องออกมาอย่างระบายอารมณ์ตัวเอง  ตัวมันเกร็งแน่นเหมือนไม่สู้แรงกูแล้ว  กูปล่อยมันออก  มันเหวี่ยงและผลักกูนิดๆก่อนจะเดินไวชนพวกรุ่นพี่พวกนั้นจนพวกมันตัวเซไป  บางคนเกือบล้มเลยก็มี  จนสลิ่มเดินออกไปจากโรงยิมคนเดียว 
   "ไอ้เชี้ยนี่องค์มันแรงจริงๆ" ไอ้ติสหันมายกมือไหว้กูแล้วพูดบ่นขำๆ  ไอ้เว  ไอ้วิทย์และไอ้เขตส่ายหัว
   "พวกไอ้เหี้ยฟิล์มมาทำไมวะ" ไอ้ติสถามถึงสาเหตุ
   "จะให้สลิ่มถือป้ายโรงเรียนให้" ไอ้เขตตอบ
   "แต่กวนตีนน่ะ"
   "เลยโดนจัดหนึ่งดอก ก็มันไม่ชอบอยู่แล้ว..เสือกมาเซ้าซี้หาอะไรกันนักหนาวะ" ไอ้ติสบ่นอย่างรู้นิสัยเพื่อนตน
   "เปล่าหรอก..เค้าก็อยากให้นักเรียนที่ทำชื่อเสียงให้โรงเรียนไปถือไรงี้ แต่ไอ้เหี้ยหลิ่มมันชอบซะที่ไหนล่ะ" ไอ้เขตพูดบ่นๆ
   "อีกอย่าง..กูว่าพวกเหี้ยนั่นกวนตีนด้วยแหละ" ไอ้วิทย์บ่น
   "ก็รู้อยู่ว่ามันไม่เคยถือเลยสักครั้ง..ก็จามาขอกานทำมาย" ไอ้ติสลากเสียงยาวติดตลก  มันเลียไอศกรีมจนหมดแท่งพอดี
   "แต่เฮียแม่งเจ๋งว่ะ ห้ามมัน..มันหยุดด้วยพวกมึงเห็นมะ แหมะ..แต่จากเมียกลายเป็นน้องแล้ว" ไอ้เขตหันมาแซวกู  พวกมันยิ้มมองมาทางกูกันหมด
   "ห่า..เมียก็เป็นทุกอย่างแหละวะ แต่ทำไมวะ..ปกติมันไม่หยุดเหรอ" กูถามกลับยิ้มๆ  อดรู้สึกดีไม่ได้
   "ก็ไม่เชิง ปกติถ้าอารมณ์มันไม่สุด..มันก็จะไม่หยุดเอง ดูด" ไอ้เขตพูดแล้วยักคิ้วไปทางด้านล่าง  กูมองตามลงไป  เห็นสลิ่มเดินกลับเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ
   "อึซซซซซซซซซซซซซซ! เออ" เสียงครูมวยที่ล่อเป้าสลิ่มอยู่ร้องเชียร์  หลังจากนั้นสลิ่มก็เตะนวมไม่ยั้ง  เรียกได้ว่าเสียงดังก้องเลยทีเดียว

   ตับ !
   ตับบบบบ !!
   ตับบบบบบบบบ!!!
   มันปล่อยลูกเตะสามทีรวดทั้งที่ครูมวยเดินหนี  พวกที่อยู่รอๆหันไปมอง  กูอดยิ้มไม่ได้เพราะเชิงมวยมันดีไม่น้อยเหมือนกัน  ตรงนี้ต้องยอมรับเลย
   "เอซซซซซซซซซซ" กูมวยร้อง  ซึ่งบางครั้งกูก็ไม่ค่อยเข้าใจนะว่าครูมวยจะร้องแทนคนเตะทำไม  สลิ่มเป็นคนเตะแต่ไม่ร้องแต่ครูมวยร้องแทนไปแล้ว  แต่แต่ก่อนกูก็ร้องนะ  ถ้าไม่ร้องแล้วแรงไม่ค่อยออกเท่าไหร่
   "เออ..สวย! อู้ซซซซซ..มา" ครูมวยเล่นเสียงไม่หยุด  จัดสลิ่มไม่ยั้ง  มันก็ระบายอารมณ์ทั้งเตะทั้งต่อยอย่างนอนสต๊อปกันเลยทีเดียว
   "อันนั้นเราเรียกว่า ยังไม่สุด..มันเลยหาที่ระบายน่ะ" ไอ้ติสเงยหน้ายิ้มบอกกู
   "นั่น..ไปแล้ว" ไอ้ติสหัวเราะออกมาเมื่อทุกคนเห็นสลิ่มถอดนวมออกแล้วเดินออกจากโรงยิมไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
   "อ่าว.." กูงง  มันจะไปไหนละนั่น
   "ปกติ" ไอ้เขตบอกกู
   "เดี๋ยวมันก็หาย ปล่อยมันไปก่อน..พวกผมเข้าไปตอนนี้เดี๋ยวมันงับหัวเอา" ไอ้วิทย์บอก
   "หรือเฮียจะตามไปล่ะ" ไอ้ติสเงยหน้ามองมาทางกู  มันเลิกคิ้วมองอย่างท้าทาย
   "กูสมควรจะไปไหมล่ะ" กูย้อนถาม ไปอะไปได้  ไม่กลัวอยู่แล้วละนะ
   "ก็ถ้ากล้าไปน่ะนะ" ไอ้ติสย้อนขำๆ
   "ไปเหอะพี่ ไม่เป็นไรหรอก..มันแกล้งเล่นเฉยๆ" ไอ้วิทย์ยิ้มอย่างให้กำลังใจ
   "มีพี่ไป มันอาจจะหายหงุดหงิดเร็วก็ได้ คึคึ" ไอ้เขตทำเสียงจนน่าถีบอีกคน
   "ห่า พวกมึงนี่นะ" กูส่ายหัวบ่นกับความกวนโอ๊ยของพวกมัน
   "รักจริงหวังแต่ พี่ไม่ได้แกล้งหรอกเธอ~" กูอมยิ้มเพราะไอ้เขตมันร้องเพลงแซวกทิ้งทาย  พวกมันก็ส่งเสียงเชียร์กันอีก  อย่างนี้พวกมันคงรู้กันหมดแล้วว่ากูมาจีบสลิ่มนี้นั้นจริงจังไม่ใช่เรื่องเล่น  กูเดินออกไปนอกโรงยิมอย่างไร้จุดหมาย  มองหาไอ้ตัวแสบอย่างละเอียด  ก็พบว่าสลิ่มนั่งอยู่ตรงโต๊ะไม้หินอ่อนหลบมุมอยู่ตรงข้างกับโรงยิมคนเดียว  มันนั่งเอาทาบโต๊ะไว้เหมือนอย่างอยู่ในโลกของตัวเองคนเดียวอย่างนั้น  คิดไปคิดมาก็เฮ้อ..กูจะเข้าไปหามันดีไหมละนั่น

.............>>>><<<<..............

[MaZeltoV]

^
^
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
พี่เบบี้มาต่อแล้ววววววววววววววววววววว

ไปอ่านแล้ว พี่เบบี้นอนหลับฝันดี