หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[yayu]

เป็นไงมั่งพี่เมตร เจอน้องสลิ่มเวอร์ชั่นนี้ 

แต่ยังดีนะ ที่พี่เมตรห้ามแล้วน้องหลิ่มหยุดอ่ะ 

[engrish]

องค์อะไรลงอ่ะ

[naiin]

มีเมียห้าวๆหมัดหนักตีนโหดก็หนาวเหมือนกันนา ระวังเจอหางเลขมั่ง

[Overdose]

เข้าไปเลยเมตร มึงอะ เป็นกระสอบทรายให้เมียเลย คงหายเหวี่ยงไวขึ้น
กร๊ากกก

[SoYiLovE]

น่ากลัวมากกกกกก น้องหลิ่ม

แล้วพี่พอจะมีโอกาสเห็นน้องหลิ่มองค์ลงใส่อีพี่เมตรมั่งป่าวอ่ะ   

+ 1 ให้น้องเบบี้น้า 

[mascot]

ปล่อยให้รอซะนานเลยนะbaby...(มาช้าดีกว่าไม่มา)

555รุนแรงกันจังนะ

เมตรนายแน่มาก...หนูหลิ่มเริ่มอ่อนแล้ว

[naja]

สลิ่มอารมณ์ร้อนเกินไปนะ อาจจะมีปัญหาทางด้านวุฒิภาวะทางอารมณ์ ก้าวร้าวเกินเหตุหว่ะ

เมตรก้อดีนะ ทนไหว แต่ถ้าในชีวิตจริงเด็กก้าวร้าวแบบนี้ก้อไม่ไหวนะ แบบนี้ต้องจับตีก้นสั่งสอนนนน

[จริงใจ]

สลิ่มองค์ลง
คนอ่านก็องค์ลง
เพราะเบบี้
ช้าโคตรรรรรรรรรร
คนอ่าน
เลยมา

[เบบี้]

   ตอนที่ 50  กูเข้าใจ




   กูเดินย่องเข้าไปหาสลิ่มอย่างเบาที่สุด  แล้วนั่งลงข้างๆมันโดยเว้นระยะห่างนิดหน่อยเพราะกลัวว่ามันจะหงุดหงิดที่กูเข้ามาเสือกอีก  สลิ่มคงได้ยินเสียง  มันเงยหน้ามองหน้ากู
   "เป็นไรรึเปล่า" กูถาม 
   "เปล่า" มันตอบส่งๆ  เสียงเรียบไม่ได้แสดงอาการหงุดหงิดอย่างที่คิดก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง
   "ยังโมโหอยู่เหรอ" กูถาม
   "มึงคิดว่ามันน่าโมโหไหมละ" มันพูดน้ำเสียงประชดประชันเล็กน้อย
   "อืม" กูพยักหน้าตอบเท่านั้นอย่างเข้าใจ  อือออไปก่อนแล้วกัน..คนอารมณ์อย่างนี้อย่าเพิ่งไปขัด
   "เชี้ยแม่ง" สลิ่มสบถเบาๆ  มันกัดสันกรามแน่น  คิ้วเริ่มขมวดติดกันอีกครั้ง  พอมันสบถเสร็จก็ลูบหัวตัวเองเหมือนอยากให้ตัวเองสงบลงสักที
   "มึงไม่เห็นต้องหงุดหงิดขนาดนี้เลยนี่ เรื่องมันจบไปแล้วนะ" กูพูด
   "ถ้ามึงจะมาพูดกวนกูอีกคนไปไหนก็ไปเลยปะ" มันหันมาพูดส่งๆ  มองตาขวาง
   "ก็เปล่า" กูรีบตอบปฏิเสธทันที
   "กูเปล่านะ" กูย้ำคำเดิม  สลิ่มเหล่สายตาใส่กูเล็กน้อยก่อนหันกลับไป  มันนั่งเงียบ  ส่วนกูก็เงียบปากด้วยเพราะไม่อยากชวนทะเลาะ
   "กินน้ำไหม"
   "หิวรึเปล่า" กูถามอย่างไม่ละความพยายามที่จะทำให้มันอารมณ์ดีขึ้น  เชื่อว่า.."ความพยายามอยู่ที่ไหน  ความสำเร็จอยู่ที่นั่นเสมอ" 
   "งั้นกูไปซื้อน้ำมาให้นะ" กูยิ้ม  สลิ่มพยักหน้าตอบส่งๆ  กูลุกขึ้นแล้วเดินหาร้านขายน้ำ
   "เอ่อ ร้านอยู่ตรงไหนอ่ะ" กูก้มลงถามสลิ่มเพราะคิดว่าเดินหาเองกูได้เดินทั้งโรงเรียนแน่
   ".............." สลิ่มเงยหน้าขึ้นจ้องกูคล้ายรำคาญ
   "เดี๋ยวกูเดินหาเองก็ได้" กูปัดยิ้มๆ
   "ไม่ต้อง" สลิ่มพูดขึ้นแล้วลุกขึ้นยืน
   "กูไปด้วย" มันบอกพร้อมกับเดินไปอีกทาง  กูรีบก้าวขาเดินตามไป  สลิ่มเดินเลี้ยวซ้ายเข้าตรอกซอยไป  ซึ่งกูไม่เคยเดินมาทางนี้  เดินมาอยู่นานก็เห็นร้านตั้งอยู่ใกล้กับคอร์ดเทนนิส  แม่ง..ร้านอยู่โคตรไกลจากตรงโรงยิมได้อีก
   "น้ำเปล่าสองขวด" มันหันมาสั่งกู กูยังไม่ทันพยักหน้าดี  สลิ่มก็เดินหนีไปนั่งที่ฟุตบาธใกล้ๆนั้นเรียบร้อย
   "น้ำเปล่าสองขวดครับ แล้วก็เป็ปซี่ขวดนึง" กูสั่งแม่ค้า  ก่อนจะรับน้ำมาจ่ายเงิน  กูเดินไปนั่งลงข้างๆสลิ่มแล้วยื่นขวดน้ำให้  มันเอาน้ำเปล่าขวดหนึ่งวางไว้ข้างๆตัว  ส่วนอีกขวดมันก็เปิดแล้วดื่มจนหมด  อย่างนี้แถวบ้านกูไม่เรียกดื่ม  เรียกแดกมากกว่า
   "............." ทั้งกูและมันต่างฝ่ายต่างเงียบ  กูหันไปมองหน้ามันอย่างสังเกตการณ์เป็นระยะ  รถยนต์ขับผ่านไปผ่านมาคงจะเป็นรถยนต์ของอาจารย์
   "เฮ้อ!" จู่ๆสลิ่มก็ถอนหายใจออกมา  กูหันไปมอง  มันเอาคางเทินอยู่บนขวดน้ำ
   "เบื่อ" มันพูดเสียงเบา  กูจ้องหน้ามันอย่างไม่เข้าใจว่ามันต้องการจะสื่ออะไร
   "เซ็ง" มันบอกอีก  ตาลอยมองไปตรงหน้า
   "มึง..." สลิ่มว่า  แล้วหันมามองกู  กูสะดุ้งเล็กน้อยด้วยอาการงง
   "มึงว่ากูน่าเบื่อไหม" มันถาม  หน้าตาเรียบเฉยอย่างอ่านอารมณ์ไม่ออกแต่สีหน้ามันซ่อนความคาดหวังไว้มากจนเห็นได้
   "หมายความว่าไง" กูถามยิ้มๆเพราะไม่อยากตอบเท่าไหร่  กูว่าคำถามมันน่ากลัวไปสำหรับที่ต้องให้คนใกล้ชิดตอบ  ถ้ามองในมุมของกู  กูก็ต้องคิดว่าไม่น่าเบื่ออยู่แล้ว
   "ก็กูน่าเบื่อไหม" มันย้ำพูดอีก
   "ไม่นี่ ทำไมล่ะ" กูตอบส่งๆไม่สบตามันนัก
   "เปล่า" มันตอบส่งๆเช่นกัน
   "แต่กูเบื่อตัวเอง" มันบอกด้วยน้ำเสียงลอยๆอย่างกับไม่อยากพูดอย่างนั้น  กูเงียบฟังเพราะไม่อยากออกความคิดเห็นอะไร  กลัวโดนกระทืบ  อีกอย่าง..กูก็ไม่ค่อยเข้าใจว่า "เบื่อ" ที่ว่านั้นหมายถึงอะไรกันแน่
   "กูเบื่อ ที่กูควบคุมตัวเองไม่ได้" มันพูดขึ้นเสียงเบาอย่างเหนื่อยใจ
   "เบื่อที่เป็นแบบนี้เรื่อยๆ.."
   "กูเป็นคนนิสัยไม่ดี ขี้หงุดหงิด..กูรู้ แต่กูไม่อยากจะเป็นแบบนี้หรอก" มันบอกออกมาเหมือนอยากจะเล่าให้ฟังอย่างนั้น
   "ทั้งที่กูไม่อยากเป็นแบบนี้ ไม่อยากทำลงไม้ลงมือกับใคร..กูไม่อยากโมโหเลย" มันส่ายหัวก่อนหยิบขวดมาหมุนฝาขวดเล่นไปมาเหมือนกำลังคุยอยู่กับขวดมากกว่าจะคุยกับกู
   "แบบ..บางที กูเห็นแล้วมันหงุดหงิด อดไม่ได้" มันหันมามองหน้ากูด้วยสีหน้าเซ็งๆ  กูพยักหน้ารับรู้เท่านั้น
   "กูไม่ชอบสิ่งที่เค้ากระทำกับกู มันทำให้กูรู้สึกว่า..กูไม่ได้ผิดอยู่ฝ่ายเดียว กูไม่ชอบ..กูยอมไม่ได้" มันพูดก่อนนำคางเทินไว้บนขวดอย่างเดิม
   "มึงเข้าใจไหม" มันถามขึ้นก่อนเหล่ตามองกูอีกครั้ง
   "อืม..เข้าใจ" กูพยักหน้าตอบ
   "กูก็เคยเป็น..พอโตขึ้น เรื่องบางเรื่องมันก็จะควบคุมตัวเองไปได้เอง ไม่สิ..บางทีรู้สึกว่าไม่อยากทำมากกว่า เพราะถ้าทำ..กูจะหยุดไม่ได้ ดังนั้น..กูก็ต้องเลือกที่จะไม่ทำ บางครั้งทั้งรู้สึกสมเพชตัวเองและสมเพชอีกฝ่าย คนที่ลงมือก่อน ก็ผิดทั้งนั้นแหละ" กูพูดขำๆ
   "ทำไมต้องไม่ทำถึงจะดีกว่า บางที..ถ้าไม่ทำบ้าง อีกฝ่ายก็ไม่รู้สึกตัวหรอกนะมึง ว่าควรหุบปากหุบคำซะบ้าง" สลิ่มย้อนเหมือนต้องการคำตอบจากกู
   "บางทีกูก็อยู่เฉยๆของกู กูแค่ไม่เข้าใจ..ว่ากูไปทำเหี้ยอะไรให้พวกมันรู้สึกไม่พอใจ ทำไมต้องมากวนตีนกู..ทำไมวะ แม่ง" มันบ่นหน้ามุ่ย
   "อีกฝ่ายน่ะ คงไม่ลงมือหรอก..ถ้าเราไม่ลงมือก่อน มันเหมือนลองใจ ว่าใครจะเด็ดกว่ากัน" กูพูดอย่างอธิบาย
   "ที่ไม่ทำแล้วดีกว่า ก็คงเพราะ..หลังจากนั้น เรื่องจะไม่ปานปลายละมั้ง" กูพูดขำๆ
   "แม้ว่าเราจะยังโมโหอยู่เนี้ยนะที่อีกฝ่ายผิดก่อน" สลิ่มเค้นเสียง
   "ใช่.." กูตอบทันที  สลิ่มนิ่งไป
   "แค่มึงไม่ต้องสนใจ มึงทำได้ไหมล่ะ" กูพูด
   "แล้วมึงล่ะ ทำได้ไหม" มันย้อนกู
   "ฮึ.." กูส่ายหัวแทนคำตอบ
   "ยกเว้นบางครั้งละมั้ง" กูพูด
   "ใช่..กูให้แค่บางครั้ง เพราะคนบางคนน่ะ ใช้สมองคุยกันไม่รู้เรื่อง ชอบทำตัวกร่าง เปรี้ยวไม่เลือกที่..คิดว่าตัวเองแน่กว่าใคร ลืมนึกไปว่ามีคนอื่นอีกเป็นล้านที่แน่กว่า หลับหูหลับตาใช้ชีวิตแบบนักเลง..กูไม่เข้าใจ ว่าทำไมถึงทำตัวเฉยๆกันบ้างไม่ได้" มันพูดคล้ายบ่น
   "เราหาความเสมอภาคจากคนพวกนี้ไม่ได้หรอก มึงเคยได้ยินไหม..ในหลวงเคยบอกว่า..อย่าไปหวังว่า ความยุติธรรมจะมีในโลก" กูพูดแทรก  สลิ่มเงียบไป
   "แต่ก่อนกูคิดว่ามี แต่พอสังเกตดีๆ..ก็เป็นอย่างที่ท่านว่า คิดแบบที่ท่านพูดก็ดีนะ ไม่คาดหวัง..เราเองก็ไม่เจ็บ" กูยิ้มบอก  เราสองเงียบไปอีกครั้งหนึ่ง
   "เซ็งว่ะ" สลิ่มถอนหายใจก่อนบ่นออกมาอย่างยอมรับคำพูดกู  กูหัวเราะตอบ
   "กูก็ไม่ได้อยากเป็นอะไรแบบนี้เลยนะ กูรู้ว่าบางทีกูก็ทำเกินไป..แต่คนเราน่ะ พูดกันดีๆก็ได้ ไม่ประชด ไม่กวนตีนกัน..มือจะได้ไม่เปื้อนเลือด" มันยักไหล่ด้วยท่าทางไม่แยแส  กูยิ้มมอง  ตั้งแต่กูรู้จักมันมา  คงมีวันนี้ละมั้งที่มันคุยกับกูได้ยาวที่สุด  กูกำลังรู้สึกพิเศษเหมือนกับว่ามันได้ระบายบางสิ่งบางอย่างให้คนสำคัญฟัง
   "หึ เท่านี้ก็พอแล้วละมั้ง" กูแซวขำๆ
   "ก็กูพูดไปงั้น..ไม่มากวนกูอีก กูก็ไม่เคยละลานหรอก มันเหนื่อยน่ะ..กูไม่เคยสนุกเลย ขอให้เชื่อ มันเหนื่อยกันทุกฝ่าย" สลิ่มยิ้มเศร้าพูดออกมาก่อนจะหยิบขวดน้ำอีกขวดขึ้นมาเปิดแล้วยกดื่มอีกครั้ง
   "อีกอย่าง..ที่กูเซ็งน่ะ กูกลัวว่าพวกไอ้เขตจะเบื่อกูรึเปล่า" มันพูดขึ้นตาลอย
   "พวกมันก็ใช่เล่นเมื่อไหร่ แต่..กูมีข้อที่ไม่ดีอยู่หลายอย่าง มันก็ยอมรับกูกันได้ตลอด แปลกไหมล่ะ..กูน่ะรู้ดีว่าบางทีพวกมันไม่ชอบให้กูบ่น ระเบียบจัด..กูชอบด่าไม่ให้พวกมันมีเรื่อง แต่พอกูมาเจอกับตัวเอง กูกลับควบคุมตัวไม่ได้ตลอด" มันบอกหน้าเครียดเหมือนเหลือเชื่อกับตัวเอง
   "วิทย์มันเคยบอกว่า กูพูดแรงไป..บางครั้งมันก็เสียใจ" สลิ่มบอกเสียงเบา  หน้าเศร้า
   "มึงว่า..ตลกป่ะ กูนึกแล้วก็ขำ ตัวอย่างกับควาย เสือกมาน้อยใจไม่เข้าท่า" มันหันมายิ้มให้กู  กูยิ้มตอบ
   "แต่กู ไม่ได้ตั้งใจว่าพวกมันสักหน่อย" สลิ่มพูดเสียงหงอยลงอีก  จากเรื่องที่มีเรื่องกัน  เปลี่ยนเป็นเรื่องน้อยใจแทนไปแล้ว
   "แต่ที่แย่..ทุกครั้งที่กูพูดอะไรออกไปแรงๆ แต่พวกมันกลับไม่ว่าอะไรกูเลย โดยเฉพาะไอ้เขต..มันไม่เคยโกรธกูเลย กูรู้ว่ากูก็ผิด..แต่กู" สลิ่มพึมพำทิ้งน้ำเสียงลง
   "มึงคิดมากไปรึเปล่า" กูพูด  ถ้ามันไม่แคร์เพื่อนมัน  ไม่มีทางเลยที่มันจะคิดมากได้ขนาดนี้
   "ไม่นะ.." มันเงยหน้ามองหน้ากูเหมือนกับปฏิเสธ
   "ก็..กูเป็นบ่อยนี่ กูรู้ตัวดีว่าตรงไหนไม่ดี..กูพยายามลดลงแล้ว กูก็พยายามแล้วนะ..แต่" มันบอกแล้วเงียบไปเหมือนดูจะเหนื่อยแล้ว
   "ไม่เป็นไรหรอก" กูพูดปลอบ
   "พวกมันรักมึงกันจะตาย ที่มึงเป็นอย่างนี้ก็เพราะเห็นมันเป็นเพื่อนรักใช่ไหมล่ะ..มันเองก็คงรู้ว่ามึงหวังดีนั่นละ ต่อไป..แค่มึงใจเย็นลงบ้าง แค่นั้นก็ดีแล้" กูบอก  สลิ่มนิ่งไป  มันเอาหน้าซุกลงที่หัวเข่ามัน  กูนำมือไปลูบหัวมันไว้เบาๆ
   "ไม่เป็นไรหรอกน่า คิดมาก" กูบอกพร้อมกับขยี้หัวมันก่อนชักมือกลับมาเพราะไม่อยากเกินเลย
   "พี่หลิ่มมมมมมมมม!" เสียงคนเรียกทักทายอย่างสนิทสนม  กูมองไปเห็นนักกีฬาที่กำลังวิ่งวอร์มร่ายกายวิ่งผ่านไปตรงนี้  หันมาโบกไม้โบกมือให้สลิ่ม  สลิ่มยกมือขึ้นตอบแล้วยิ้มให้
   "อารมณ์ดีแล้วสิ" กูพูด  มันเงียบ  หันหน้ามามองหน้ากูเฉยๆ
   "เย็นนี้ไปบ้านกูกันนะ" กูบอกเมื่อได้โอกาส
   "ไร" มันหันมาถามทันที
   "พอดี..เอ่อ เปล่า ก็อยากให้ไปน่ะ" กูตอบ  ไม่อยากพูดออกไปว่าแม่อยู่ด้วยเพราะกลัวว่ามันจะไม่ไปด้วย
   "ไม่ไป" สลิ่มตอบ
   "ไปบ้านแฟนมันไม่แปลกหรอกน่า" กูหยอก
   "เชี้ยไรก็แฟนๆ..มึงบ้านป่ะเนี้ย" มันโวย  ลุกขึ้นปัดกางเกงตัวอย่าง
   "อ๋อ..ไม่ใช่แฟนสิ เมียสิเนอะ" กูยังแกล้งไม่หยุด  มันก้มลงหยิบขวดน้ำที่วางอยู่เมื่อกี้ขึ้นมา
   "ไม่มีใครได้ยินหรอกน่า มึงอ่ะ..กลับเข้าไปใส่เสื้อผ้าได้แล้วไป" กูเปลี่ยนเรื่องเพราะมันออกมาก็ไม่ได้ใส่เสื้อมาด้วย  เดินออกมาไม่ได้อายใครเลย
   "กูหุ่นดีอ่ะทำไม" มันย้อนเบะปากอย่างภาคภูมิใจ
   "หึ.." กูหัวเราะกับท่าทางของมันอย่างไม่รู้จะเถียงอะไร
   "ก็รู้..แต่ไว้ให้กูดูคนเดียวก็พอมั้ง" กูบอกแล้วเดินเข้าไปใกล้ด้วยท่าทางหื่นๆใส่
   "ไอ้..บ้ากาม!" มันกระแทกเสียงว่า  ตาถลึงโตพร้อมกับผลักอกกูอย่างแรงแล้วจ้ำเท้าหนีไปเลย  กูรีบเดินตามไปและอดอมยิ้มไม่ได้  กูจ้ำเท้าไปอย่างรวดเร็วเพราะกูจำทางกลับไม่ได้นะสิ..สาด
   "อาจเป็น..เพราะเรา~" กูชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงร้องเพลงแซวมาแต่ไกล  เมื่อมองก็พบว่าไอ้เขตเป็นคนร้องแซวกูกับสลิ่มที่เดินกลับมาพร้อมกัน
   "คู่กัน มาแต่ชาติหนายยยยยยยย.." พวกเพื่อนสนิทประสานเสียงกันทันที  กูอมยิ้ม
   "ชาติหมาละสิพวกมึงน่ะ" สลิ่มว่าเสียงเข้มอย่างไม่อายเช่นกัน
   "โด่" พวกมันทำเสียงใส่  กูเดินไปนั่งลงข้างไอ้เขต
   "ไง..ราบรื่นดี" ไอ้เขตถาม  กูพยักหน้ายักคิ้วตอบ
   "สุโค่ย!!" ไอ้เขตพูดพร้อมกับทำปากฉีกยิ้ม  กัดฟังจนเห็นแต่ฟันของมันเต็มปาก  กูหัวเราะ
   "เชี้ย" กูว่ามันที่ชอบทำทะลึ่ง
   "หน้าตาดี ทำไรไม่ผิดนะเฮีย" มันพูดหน้าตาย
   "เออหลิ่ม..ออกงานที่โรงแรม มึงจะร้องเพลงไรวะ" ไอ้ติสถามขึ้น  กูหูผึ่งทันทีที่ได้ยิน  มันจะไปร้องเพลงที่โรงแรม  แม่งไม่บอกกูสักคำเลย..กูผัวมึงนะ
   "ยังไม่รู้เลย ดูก่อนว่าแก่ไหม" สลิ่มพูดอย่างคิดหนัก
   "แก่ไม่แก่ ถ้ามึงร้องเพลงที่มึงชอบ..เค้าก็ฟังมึงไม่รู้เรื่องอยู่ดี" ไอ้เวบ่นขำๆ 
   "ยิ่งแก่ก็ดีดิ กูอยากร้องเพลงยุคเก่า" สลิ่มยักไหล่อย่างไม่แคร์
   "เออ กูก็ชอบ" ไอ้วิทย์ยิ้มบอก
   "มึงจะเอาแนวไหน อาจารย์บอกให้เอาเพลงมันๆด้วยว่ะ" ไอ้ติสพูด
   "ก็คงร็อกแหละมั้ง..ไม่รู้จะเล่นไรนี่ กูขี้เกียจซ้อมเยอะ เอาเพลงที่เล่นเป็นแนวดีกว่า" สลิ่มตอบ
   "วันนี้กินเหล้าบ้านกูเปล่า" ไอ้ติสถามด้วยสีหน้าตื่นเต้น  พวกมึงเปลี่ยนหัวข้อกันเร็วมากเลยนะ
   "ไม่ได้" กูรีบพูดขึ้นแทรกทันที  พวกมันหันมามองหน้ากูทันที 
   "เอ่อ..คือ" กูอ้ำอึ้ง  แม่ง..พวกมึงจะหันมามองกูกันทำไมเนี้ย  กูคิดคำโกหกไม่ทัน
   "เออน่า ไม่ได้" กูพูดปัดๆ  พวกมันเงียบหันไปมองหน้าสลิ่มเหมือนขอคำยืนยัน  ว่าตกลง "ได้" หรือ "ไม่ได้" ตามที่กูบอกกันแน่
   "กูต้องอ่านหนังสือ" สลิ่มพูด
   "ถุยยยยยยยยยยย" พวกมันประสานเสียงลากยาวกันออกมา  กูขำที่พวกมันหัวเราะกันออกมาอีก
   "อะไรของมึงเล่า คืนนี้กูต้องไปร้องเพลง..กลับก็ดึก ห่า..ไปอาบ้นำก่อนแล้ว" มันพูดใส่พวกนั้นหน้าแดงๆเสร็จแล้วก็รีบคว้าของตัวเองแล้วเดินไปทันที
   "จะไปไหนกันอ่ะเฮีย" ไอ้เขตหันมาถามกู
   "เปล่า..แค่จะพาไปบ้านเฉยๆ" กูตอบอย่างเขินๆเล็กน้อยเพราะพวกมันหันมามองหน้ากูเหมือนรอคำตอบ
   "แหม แหม..แหม อ่ะ แหมมมมมมม" ไอ้เขตเล่นเสียงใส่  พวกเพื่อนมันหัวเราะกันระนาว  กูได้แต่ส่ายหัวไม่อยากจะตอบโต้อะไรมัน
   "พาเข้าบ้านแล้วว่ะ เฮ้ย..เฮ้ย เฮ้ย" ไอ้เขตทำเสียงไม่หยุด
   "มึงหยุดเหอะ" กูปรามยิ้มๆ
   "แล้ว..พามันไปทำไมที่บ้านอ่ะ" ไอ้เขตถามอย่างสอดรู้อีก
   "ไปนั่งเล่นหมากเก็บมั้ง ห่า" กูย้อน
   "หึหึ" ไอ้ติสเงยหน้ามาหัวเราะ  หลังจากนั้นทั้งกูและพวกเพื่อนสลิ่มก็คุยกันอย่างสนิทสนม  ออกรสชาติกันเสียงดังโวยวาย
   "จิ..เอามา!" เสียงหนึ่งพูดขึ้นคล้ายอารมณ์เสีย  พวกกูหยุดบทสนทนาชั่วขณะ  หันไปมองทางไอ้วิทย์และไอ้เวอย่างสนใจ
   "บอกให้เอามา" ไอ้เวพูดและเหมือนกับกำลังแย่งอะไรมาจากไอ้วิทย์สักอย่าง  พวกกูเงียบ  นั่งมองสถานการณ์  หลายครั้งกูสังเกตเห็นว่าไอ้คู่นี้มีกลิ่นแปลกๆ  ถ้าจะเป็นแค่เพื่อนกัน  จะต้องเป็นเพื่อนที่มีสถานะพิเศษเอามากๆ
   "บอกว่าไม่มีอะไรไงเล่า" ไอ้วิทย์ตอบหน้าเครียด  มันทั้งคู่หน้าเครียดผิดจากเมื่อกี้ถนัด
   "ไม่มีอะไรแล้วมึงเอาหลบกูทำไม" ไอ้เวพูดเสียงเรียบ  ตาขวางมองไอ้วิทย์อย่างเอาเรื่อง
   "มึงดูมันอ่ะเขต" ไอ้วิทย์หันมามองหน้าไอ้เขตอย่างขอแนวร่วม  ก่อนหันไปมองไอ้เวด้วยท่าทางหงุดหงิดอีก  ทั้งหมดเงียบสนิท  กูเองถึงแม้จะไม่เข้าใจสถานการณ์แต่การหุบปากเงียบคือสิ่งที่ดีที่สุด
   "..มึงมีคนอื่นอีกแล้วใช่ไหม" ไอ้เวพูดขึ้นเสียงเรียบ  หน้าตาเหมือนผิดหวังกับคนตรงหน้า  กูอ้าปากค้าง  คุณพระ...อย่าบอกนะว่ามึงสองคน !! โคตรแมน..เป็นไปได้
   "............." ทุกคนเงียบ  ไอ้วิทย์ไม่พูดตอบอะไร  มันเอาแต่เงียบ  ไม่ถึงห้านาทีที่ไอ้เวนั่งมองไอ้วิทย์ด้วยสายตาเหมือนขอคำตอบ  มันก็ลุกขึ้นแล้วหยิบกระเป๋าเป้ก่อนเดินหนีลงบันไดไป
   "เอาอีกละ เชี้ย" ไอ้เขตสบถบ่นๆ  มันส่ายหัวเซ็งๆ
   "อะไรของพวกมึงอีกละเนี่ย" ไอ้ติสบ่นหน้าเครียด  รอบนี้หน้าตาพวกมันเซ็งอย่างออกอาการ  ผิดกับตอนที่มีเรื่องเมื่อกี้ลิบลับ  ดูเหมือนการทะเลาะกันตรงหน้าจะไม่ธรรมดาซะแล้ว  ไอ้วิทย์นั่งนิ่ง
   "ไอ้เวไปไหน" สลิ่มที่เพิ่งเดินมาถึง  ถามอย่างสงสัย  มันชี้ไปที่ไอ้เวที่เพิ่งเดินออกไป
   "............." ไอ้เขตไม่ตอบกลับส่งสายตาไปทางไอ้วิทย์ที  ไอ้เวทีเหมือนอ่านกันออก  สลิ่มนิ่งไป
   "อะไรของพวกมึงอีกวะ" สลิ่มบ่นออกมา  มันส่ายหัวแล้วชักเท้าวิ่งตามไอ้เวออกไป  กูรีบลุกขึ้นแล้วตามเมียกูไปทันทีเพราะอยากรู้เรื่องอ่ะ..กร๊าก  เปล่าหรอก  กูกลัวว่าสลิ่มมันจะหนีไม่ยอมกลับบ้านพร้อมกูน่ะสิ  เราวิ่งลงมาจากยิมแทบจะพร้อมกัน 
   "เว!" สลิ่มตะโกนเรียก
   "เว..ไอ้เว" สลิ่มเรียก  ไอ้เวที่เดินเร็วอยู่หยุดเดินแล้วหันกลับมามอง  สลิ่มวิ่งไปถึงตัวไอ้เวพอดี  สีหน้าของมันไม่ดีเลย
   "เป็นไรวะ" สลิ่มยิ้มแหยถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง  ไอ้เวไม่ตอบ  มันนิ่งซึม  ตาแดง  ปากก็สั่นจนกูคิดว่าอีกไม่นานมันจะต้องร้องไห้แน่  เหมือนกูจะเสือกเกินไปเลยก้าวขาถอยออกมาสามสี่เก้า  เว้นที่ไว้ให้พวกเพื่อนๆเขาคุยกันเอง  แต่หูกูยังทำงานอยู่น่ะนะ 
   กูเห็นไอ้เวร้องไห้  น้ำตาอาบแก้ม  มันปาดน้ำตาอย่างล้วกๆเหมือนไม่อยากให้ใครเห็นก่อนจะหันหน้าหนี  สลิ่มยืนนิ่ง  มันคงพูดไม่ออก  ไม่นานไอ้วิทย์ก็วิ่งมา  เพิ่งจะตามมาน่ะไอ้ห่า..มึงเป็นพระเอกในละครรึไง  เวลานางเอกงอนแล้วถึงไม่ตามทันที
   "ไม่ต้องมาจับกู" ไอ้เวพูดเสียงสะบัด  พร้อมกับผลักไอ้วิทย์ออกจากตัว  จนตัวไอ้วิทย์เซไป  มันหน้าเสีย
   "ไม่เอาน่า คุยกันดีๆสิวะ" สลิ่มพูดห้าม  ทุกคนนิ่ง  ไอ้เวไม่แม้แต่จะหันมามองไอ้วิทย์แต่น้อย
   "กูขอโทษ" ไอ้วิทย์หน้าเครียด  มันจะนำมือไปจับไอ้เวแต่ก็โดนสะบัดออกอีกครั้ง  สุดท้ายแล้วทุกคนได้แต่ยืนนิ่ง  รวมไปถึงไอ้เขตที่เพิ่งวิ่งมาถึงแล้วเข้าไปคั่นกลางระหว่างเพื่อนมันด้วย  ไอ้เวยืนก้มหน้า  ปาดน้ำตาตัวเองไปมา  ไอ้วิทย์หน้าสลดลงจากเมื่อกี้ถนัดเหมือนมันเองก็ทำตัวไม่ถูก
   "เว..เว" ไอ้วิทย์เรียกทำท่าจะเข้าไปหาแต่ไอ้เวก้าวขาถอยหนี  สลิ่มจึงเข้าไปห้ามไอ้วิทย์ไว้ไม่ให้เดินเข้าหาไอ้เวอีก
   "อึก..กู จะเลิก" ไอ้เวพูดขึ้นเสียงสั่น  มันเงยหน้าขึ้นมองไอ้วิทย์เหมือนกับจะบอกว่า  สิ่งที่พูดนี้ไม่ล้อเล่นอีกต่อไป  สายตานิ่งคล้ายกับจะแค้นก็ไม่เชิง  จะโกรธก็ไม่ใช่
   "เว" ไอ้วิทย์อุทานเสียงเบาอย่างตกใจ  ทุกคนเงียบ  ไอ้เวเช็ดน้ำตาตัวเองอีกครั้งออกจนหมด
   "ไอ้เว มึงใจเย็นๆก่อนสิวะ" ไอ้เขตพูดขึ้น  สลิ่มนิ่งหน้าเครียดกว่าเดิม  กูยืนนิ่งเลย..ห่า  มีแต่เรื่อง
   "กูเย็นอยู่ กูรู้ว่ากูกำลังทำอะไร.." ไอ้เวพูดเสียงเครือ
   "กูรู้ ไม่เหมือนมึงวิทย์" ไอ้เวพูดด้วยสีหน้าตัดพ้อ  มันขยับกระเป๋าเป้ของมันมาตรงหน้าเหมือนหาอะไรสักอย่าง  ก่อนจะหยิบพวงกุญแจออกมา  คาดว่าน่าจะเป็นกุญแจรถหรืออะไร  มันยื่นไปให้ไอ้เวนิ่งๆ
   "............" คล้ายกับคนกำลังโดนสะกดจิต  ไอ้วิทย์นิ่งไปเลย  มันไม่ยอมเอื้อมมือออกไปรับ  กูคิดว่าถ้าไอ้วิทย์ยื่นมือ  มันก็เหมือนยอมรับกับคำบอกเลิกนี้ด้วย  มือไอ้เวยังคงค้างอยู่อย่างนั้น
   "รับสิ" ไอ้เวพูดเสียงเรียบ  กูเห็นมันกัดฟันแน่น
   "กูไม่เลิก" ไอ้วิทย์พูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด  ไอ้เวแสยะยิ้มออกมาคล้ายเหลือเชื่อ  มันเหลือบมองไอ้วิทย์อีกครั้งน้ำตาคลอ  สายตาเศร้าอย่างที่กูเคยเห็นแบบนี้กับคนที่กูเคยคบอย่างจริงจังมาก่อนหน้า  คนที่เขารักกูแต่กูไม่สามารถให้ความรักกับพวกนั้นได้

   แกรก~
   เสียงพวงกุญแจตกกระทบลงกับพื้นปูนเพราะไอ้เวมันปล่อยพวงกุญแจลงกับพื้นไปเฉยๆ  ไม่ได้เขวี้ยงหรืออะไร  ไอ้วิทย์ก้มลงมองก่อนจะเงยหน้ามองไอ้เวด้วยสีหน้าเศร้าไม่ต่างกัน  มันกลืนน้ำลายลงคอ  คล้ายกับรู้ว่าครั้งนี้พลิกผันชีวิตมันแล้วอย่างนั้น
   "ไม่นะเว" มันพูดเสียงเครือเช่นกัน
   "กี่ครั้งแล้วที่เป็นแบบนี้.." ไอ้เวพูดขึ้น  ปากสั่นแต่น้ำตาไม่ได้ไหลแล้ว
   "เลิกเหอะนะ กูไม่โกรธหรอก..แต่กู รับไม่ไหวแล้ว" ไอ้เวส่ายหัว  มันพยายามจะยิ้มออกมาแต่ก็ทำไม่ได้  อยู่ๆมันก็หันหลังเดินออกไปเลย  ไอ้วิทย์ยืนค้างนิ่งอย่างกับไนโดเสาร์ถูกสต๊าฟอย่างนั้น  สลิ่มก้มลงเก็บพวงกุญแจให้
   "กูไม่อยากจะว่ามึงเลยนะ" สลิ่มพูด  เท้าเอวมองเพื่อนตัวเองอย่างเซ็งๆ  ไอ้วิทย์ยืนเงียบเหมือนมันยังอึ้งไม่หาย
   "ไอ้วิทย์" ไอ้เขตเรียกสติเพื่อนตัวเอง
   "ไอ้วิทย์" สลิ่มเรียกอีกคน  มันแตะตัวไอ้วิทย์เบาๆ
   "เหี้ยวิทย์ เป็นไรวะ" สลิ่มกับไอ้เขตขึ้นเสียงพร้อมกับเขย่าตัวเพื่อนมันด้วยสีหน้าเป็นห่วง  ไอ้วิทย์สะดุ้งเล็กน้อย
   "กูไม่เลิกอ่ะ" ไอ้วิทย์เงยหน้าขึ้นพูดเสียงเครือ
   "มึงก็รู้ ว่าถ้าไอ้เวหมดความอดทน..มันพูดคำไหนก็คำนั้น" ไอ้เขตพูดบอก  ทุกคนเงียบไปครู่หนึ่ง
   "สมควรแล้วไอ้สัตว์ ให้มันไปดีเหอะ" สลิ่มแสยะพูดอย่างสมเพชไอ้วิทย์เต็มทน
   "เชี้ยนี่ มึงก็ไปซ้ำเติมมันอีก" ไอ้เขตบ่นสลิ่มพร้อมกับผลักหัวเพื่อนมันด้วยเบาๆจนสลิ่มเซไป
   "มึงก็ดูมันสิ..ขอให้มี..ฮิ! แม่งก็เอาหมด" สลิ่มพูดพร้อมกับเน้นเสียงตรงคำว่า "ฮิ" อย่างเข้าใจแจ่งแจ้งอีกด้วย  กูอดขำไม่ได้กับคำพูดเปรียบเปรยของมัน
   "เอาไป" สลิ่มพูดแล้วยื่นกุญแจกลับให้ไอ้วิทย์  ไอ้วิทย์แบมือรับอย่างกับคนร่างไร้วิญญาณ
   "ลองไปคุยกับมันดู..ยังไงมึงสองคนก็เพื่อนกันนะเว้ย เพื่อนกูด้วย" ไอ้เขตตบไหล่ไอ้วิทย์สองสามทีอย่างปลอบใจ
   "มันไปง้อมันซะ" ไอ้เขตพูด
   "อืม..กูไปก่อนนะ" ไอ้วิทย์พูดเสียงเอื่อย  ตาลอย  สลิ่มกับไอ้เขตพยักหน้าก่อนที่ไอ้วิทย์จะเดินจากไปอีกทางที่ไม่ใช่ทางเดียวกับที่ไอ้เวเดินหนีไปเมื่อกี้
   "ไอ้เวไม่มีทางคืนดีหรอก รอบนี้กูว่ามันเอาจริง" สลิ่มพูดขึ้น  ยืนล้วงกระเป๋ามองไอ้วิทย์ที่กำลังเดินไป
   "มึงก็รู้ กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง..ไอ้เวไม่เคยยื่นคำขาดขนาดนี้ มันไม่เคยพูดคำนี้ออกมา" สลิ่มยิ้มเศร้าไม่ต่างกัน  ไอ้เขตนิ่งไป
   "มันทำไมไม่ระวังเลยวะ" ไอ้เขตบ่นถึงไอ้วิทย์
   "ฮึ..ก็ดี กูคิดว่าให้มันโดนดัดสันดานบ้างก็ดี" สลิ่มยิ้มตอบ
   "มันสองคน เป็นแฟนกันนานยังวะ" กูถามขึ้นด้วยว่าสงสัยมานาน
   "ปีกว่าละ" ไอ้เขตตอบ
   "อ๋อ" กูพยักหน้ารับรู้
   "ฮึ.." สลิ่มแสยะหัวเราะขึ้นอีกครั้ง  มันเงยมองหน้ากูอย่างดูถูกกูอีก  กูชะงัก
   "อย่างว่าแหละ..สันดานนี่นะ ไม่ใช่สันดร แก้ ไม่ หาย!" มันเดินเข้ามาพร้อมกับกระแทกน้ำเสียงใส่กูด้วย
   "ว่าใครวะ" ไอ้เขตพูดแกล้งเหมือนรู้
   "เออ ใครวะ" กูย้อนหน้าตายซะเลย  ไม่เอ่ยชื่อกูก็ไม่รับหรอกนะ กร๊าก
   "ฮึ..สันดานนนนนนนนนนน~" สลิ่มเขย่งเท้าขึ้นแล้วกระแทกเสียงใส่หน้ากูตรงคำว่า "ดาน" ได้อารมณ์มาก  กูกับไอ้เขตหัวเราะ  สลิ่มเดินหนีกูไปแล้ว..

.............>>>><<<<.............

[Mercy]

 


ได้จิ้มเบบี้


หลิ่มน้อยน่ารักจริงจัง...

เริ่มจะดีขึ้นเรื่อยๆ นะคู่นี้...

แอบฮา "ชาติหมาล่ะสิพวกมึงน่ะ” ฮ่าๆๆๆ โหดจริงอะไรจริง


ว่าแต่ เว วิทย์ อะไรยังงายยยยยยยย อยากรู้เรื่องจังเล๊ย

[silverspoon]

ตอนนี้แอบหวานนะเนี่ย  มีซงมีแซว ดูเหมือนสลิ่มเชื่อฟังเมตรอ่ะ

อ๊ะ มีอีกคู่ 

[bigbeeboom]

พักผ่อนเยอะๆนะจ๊ะ จะได้หายเหนื่อยนะ สู้ๆๆ

ฮาพี่เมตรอ่ะ อารมณ์รักห่างๆ(จากมือและ-ีนของสลิ่ม) อย่างห่วงๆ 

[iiดาวพระสุขლii]

ชิวๆ......
มาตอนไหนกูก็อ่านตอนนั้นแหละ....

ที่สลิ่มเป็นไม่เห็นจะแปลก.....
คนเรามันก็ต้องมีอารมณ์มีความรู้สึก ทั้งนั้นแหละ....
พอโตม ประสบการณ์จะสอนให้เราใจเย็นเอง....

น้องวิทย์ น้องเว.....   มาให้ยลอีกคู่....
แต่มีแฟนแบบนี้ เลิกไปอ่ะดีแล้วนะ กูว่า....
คนเราถ้าคบกันแล้วต้องเจ็บตลอดเวลา.....
จะคบกันเพื่ออะไรวะ......

[♥a2k♥]

สลิ่มคิดมาก แต่เวลาอย่างนี้มีพี่เมตรอยู่ด้วยก็ดีแล้ว
ตอนนี้สลิ่มพูดเยอะมากๆ
ปลื้มแทนพี่เมตรจริงๆ

วิทย์ เว โผล่มาอีกคู่แล้ว อ๊างง
รอดูว่าจะเป็นไงต่อไป

ฝันดีเช่นกันจ้าเบบี้

[pattybluet]

อ่านตอนสลิ่มองค์ลงนี่ก็... มันส์ดีนะ 55+
กำลังจะเม้นท์ เจอตอนใหม่พอดี โอ้ววว.. ลัคกี้ ~~

เฮียเมตรดูเป็นพี่ชายที่แสนดีเชียว ปลอบเป็นกับเค้าด้วย เหอะๆ
แต่พอเจอเรื่องวิทย์กับเว ก็..
น้องหลิ่มมีตัวอย่างให้เห็นใกล้ตัวแบบนี้ เฮียก็ดูไว้ เพราะถ้าถึงเวลา.. หลิ่มมันก็ใจแข็งแถมท่าจะโหดกว่านี้เยอะ เหอๆ

ยิ่งอ่านยิ่งชอบเขต อ่อ ติสด้วย กวนดี

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[เบบี้]

ชิวๆ......
มาตอนไหนกูก็อ่านตอนนั้นแหละ....

ที่สลิ่มเป็นไม่เห็นจะแปลก.....
คนเรามันก็ต้องมีอารมณ์มีความรู้สึก ทั้งนั้นแหละ....
พอโตม ประสบการณ์จะสอนให้เราใจเย็นเอง....

น้องวิทย์ น้องเว.....   มาให้ยลอีกคู่....
แต่มีแฟนแบบนี้ เลิกไปอ่ะดีแล้วนะ กูว่า....
คนเราถ้าคบกันแล้วต้องเจ็บตลอดเวลา.....
จะคบกันเพื่ออะไรวะ......

   มันหนักตรงที่โตขึ้นก้อยังไม่หายนี่สิ เหอะๆ

[P★RiTŸ]

รู้สึกกันไหมว่า...


ตอนนี้...สลิ่มพูดเยอะที่สุด
ตั้งแต่เริ่มเรื่องมา ฮ่าาาา  

[vvivy]

ขอคู่เว วิทย์ด้วยนะ อยากรู้อยากเห็น(เรียกอีกอย่างว่าเสือก )

[จริงใจ]

ได้อ่านต่อแหละ แต้งเบบี้

[papui]

 บี้ กู ซารางเฮ เลยวะฮ่าๆๆ

[tawornfung]

เราว่าหลิ่มเริ่มอ่อนให้เมตรบ้างแล้วนะ
แบบนี้ค่อยใจชื่นขึ้นมาหน่อย

[huimei]

สลิ่มพูดกะพี่เมตรก่อนเป็นด้วยอ้ะ 555+
จำนวนประโยคที่สลิ่มพูดรวมกันทุกตอน
ยังไม่เท่าที่พูดในตอนนี่้เลยมั้งเนี่ย  (((เว่อร์ไปๆ)))
สลิ่มเปิดใจให้พี่เมตรมากขึ้นทุกทีๆแล้ว
ดีจัง

ว่าแต่วิทย์กะเวนี่ยังไงเนี่ย
อยากรู้ เหอะๆ 
เอิ๊กๆๆๆ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

WoWwwwwwwwwwww

สลิ่มของช้านพูดเยอะที่สุดเท่าที่เคยอ่านมาเลย ในที่สุดก็ยอมพูดยาวๆ เปิดใจ(บางส่วน)ให้ไอ้พี่เมตรรับรู้บ้างแล้วสิเนอะ


แถมตอนนี้มีอีกคู่โผล่มาด้วย อยากอ่านตอนพิเศษของคู่เว&วิทย์จัง อ้อนๆๆเบบี้ จะมีไหมนะ(ต้องมีนะ) จะรออ่าน

[Dorumi]

ตั้งแต่อ่านมาตอนนี้สลิ่มคุยกับเมตรมากสุดเลย
อยากรู้เรื่องวิทย์กับเวจังเลย เป็นแฟนกันยังไงเนี่ยอ่านมาตั้งนานยังไม่สงสัยเลย

[covnizz]

 


รีบมาต่อนะคับ บ ,,

[Yunatsu]

หลิ่มพูดเยอะะะะ

ปลื้มมมมมม

คู๋วิทย์ก่าเวนี้ยังไงงงง

อยากรู่จิงๆอิอิ

ดีจายก่าพี่เมตรด้วยน้าาาา ที่หลิ่มพูดด้วย เยอะมากกกกกก

[K2KARN]

+1 เบบี้

สลิ่มเอ้ย ว่าเพื่อนหรือว่าพี่เมตรวะนั่น ฮ่าๆ
แต่พี่เมตรแม่งโดนไปเต็มๆเลยนะ ก๊ากๆ

[OHmeza019]

อิอิ ชักอยากไห้มีตอนพิเศษ วิทย์ กับ เวเเล้วดิ่ 555

[PANGGii]

ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ รุ้สึกว่าวันนี้ สลิ่มจะพูดต่อยหอยสาดดดด
พูดเยอะในรอบโลกจักรวาลลลลล  เยี่ยม มีพัฒนาการต่ออิพี่เมตรล่ะ ฮ่าๆๆ

กรี๊ดดดดด วิทย์เวๆๆๆๆๆๆๆ  มาอีกคู่ ออกตัวเงียบแบบกุไม่รุ้เรื่องเลย ฮ่าๆ
แล้วเมื่อไหร่"น้องเขต"มันจะออกตัวบ้างเนี่ย อยากรู้ๆๆ  อยากรู้ว่าเขตชอบครายยยยย

[takarajung]

ดีจ้า
ไม่ได้เข้ามาซะนาน
มาเจออีกที
ว้าว...เรื่องใหม่ของคุณเบบี้
เดี๋ยวไปอ่านก่อนนะ
มาแสดงตัวก่อน...อิอิ