หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[knightto]

เว กับ วิทย์. . .. . อยากอ่านๆๆๆๆ

แต่ก็อยากต่อสลิ่มม ม ม ม

- -*

รู้สึกว่า ตอนนี้ เป็นอะไรที่ สลิ่ม คุยกับ เมตรเยอะสุดๆ 5 5 555+
น่ารัก ก ก  ก. . .. 

เป็นกำลังใจให้เบบี้น๊า. .. .

[ClioNe]

น้องท่าทางจะหงุดหงิดตัวเองน่าดู..
แต่ ..น่ารักนะ ตอนที่ได้ระบายให้พี่เมตรฟัง.
อ่อนให้มากเหมือนกันนะเนี่ย..ยอมไปบ้านด้วย..
ส่วนอีกคู่.. จะปรับความเข้าใจกันได้มั้ยเนี่ย..

[Na_RimKLonG]

โหๆๆ

สลิ่มน้อยคอยรักพูดเยอะที่สุดแล้วตอนนี้

[wowhaha]

อยากอ่านต่ออ่ะ

[som]

อ่านสองตอนรวดเลย  พี่เบบี้ขยัน ถึงแม้จะเหนื่อย
รักพี่เบบี้จัง

[Overdose]

เป็นที่ระบายก็ยอมชิมิเมตรเอ๋ย
เหมือนจะเปิดใจให้เมตรบ้างแล้วสินะหลิ่ม


ส่วนวิทย์เว นี่ยังไง (เสรือกเรื่องชาวบ้านพอๆกะอิเมตรเลยการู)

[www.maxdevil]

สมกันจริง ๆ คู่นี้

[CHIVAS]

เอาน่าสลิ่ม  พอมาเจออะไรที่มันสามารถทำให้เปลี่ยนสันดานได้ มันก็เปลี่ยนได้แหละ
(แต่มันก็ต้องขึ้นอยู่กับคนด้วย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก พี่เมตรทำไดชิมิ )
วิทย์เว  เคลียกันนะคะ 

ตอนนี้พี่เมตรเป็นกระโถนเลย  สลิ่มระบายมว๊ากกกกกกกกก พูดเยอะ  อิอิ

[mascot]

จะได้เจอแม่สามีแล้วหนูหลิ่ม...ยังกวนได้อีก

ส่งสารเวอ่ะ...

[Ryuse]

เอาล่ะเว้ยเฮ้ย...ชักอยากเห็นอิมเมจของเว*วิทย์แล้วดิ
เอ...หรือเบบี่เคยพูดไปแล้วหว่า
จำไม่ได้ ใครจำได้บอกหน่อยยยยยยยยยยค้าบบบบบบบบบบบบ

[naja]

เดี๋ยวสลิ่มจะได้เจอแม่สามีแล้ว ตื่นเต้นๆๆ

[Little Devil]

น้องสลิ่มน่ารักขึ้น
นายเมตรใจเย็นดี

[DexTunG]

+1     

[Rockstar]

อืม...สลิ่มดูเปิดใจมากขึ้น แต่จะว่าไป เหมือนเมตรอยู่ถูกที่ถูกเวลามากกว่า
สลิ่มเลยระบายซะเลย 555 แต่ก็ดีนะ ทำให้เมตรคงรู้ตัวว่า เออ ความพยามไม่สูญเปล่า
ก็หวังว่า วิทย์ เว จะหาทางออกให้ตัวเองได้ แล้วก็สลิ่มยอมไปบ้านเมตร 555
พาไปเปิดตัวกับแม่หน่อยเร็ว หุ หุ

อ่อ คุณเบบี้ คะ คำว่า ละลาน มันต้องเป็น ระราน หรือเปล่าเอ่ย ^^

[kangkaw]

ไม่ได้มา  2 3 4 5 วัน อัพสองตอนแต่ เกิดอะไรขึ้น อ๊ากกกก ตกหน้าแล้ววววววว  อ๊าก ดันก่อนค่อยไปอ่าน เอ้า อึบ ๆๆๆ

[เบบี้]

 

[ToeyTato]

เห็นด้วยว่าสลิ่มพูดยาวกว่าปกติ คราวนี้จ่ายค่าตัวสูงหรือป่าวเนี้ย พูดเยอะ 555
ว่าแต่เซอร์ไพส์มากกก กับอีกคู่นึงเนี้ย เหอๆๆๆ

[u_anesia]

สนุกมากมายเลยงับ อย่าลืมรีบมาต่อไวๆๆๆๆๆด้วยนะครับ

[jira]

เมตร...เมียมึงขี้หงุดหงิดว่ะ  คงได้กระทืบมึงซักวันแน่ 
ขอบคุณค่ะเบบี้
 

[@BUA@]

ไปบ้านพี่เมตร 

[bobie]

ว้าวววววว
มีเรื่องของเวกับวิทย์
ชอบจังเรื่องของเพื่อนรักเพื่อนเนี่ย
เหมือนเป้กะเข็มเลย

[mantdash]

เป็นพัฒนาการสูงสุดของอิพี่เมตรเลยนะเนี่ย ตั้งแต่อ่านมา

สลิ่มเริ่มไว้ใจเล่าเรือ่องะไรบ้างแล้ว ฮาฮ่า

[covnizz]

รอสลิ่ม ..

ทู๊กวัน น  

[BeeRY]

เบเบี้เอาเรื่องเวกะวิทย์ด้วยจิ
สลิ่มจะรู้ตัวมั้ยนี่ว่าพูด(บ่น)ไรกะพี่เมตรเค้าบ้าง
รออ่านตอนต่อไปน้าาา

[kuku]

ดัน ดัน จะตกหน้าสองแว้ว

[morrian]

ดันด้วย รอด้วย 

[huimei]

 

[amito]

เป็นครั้งแรกที่สลิ่มยอมระบายอะไรยาวๆให้พี่เมตรฟัง เหมือนจะค่อยๆยอมรับให้พี่เมตรรู้จักตัวตนของสลิ่มมากขึ้น

ขออย่างเดียวพี่เมตรอย่ามี สันดาน เดิมก้อแล้วกัน เพราะอย่างสลิ่ม สันดาน รักจริงเฉือนจริงเหมือนกัน

[เบบี้]

   ตอนที่ 51  ก็แค่..




   "กลับเหอะ" สลิ่มพูดหลังจากที่ทั้งกูและมันคร่อมอยู่บนเบาะรถมอเตอร์ไซด์เรียบร้อยแล้ว
   "อืม" กูตอบแล้วขับรถไปตามทางคือทางไปบ้านกู
   "ไปไหน" คนด้านหลังถามทันทีเมื่อกูเลี้ยวไปอีกทาง
   "บ้านกู" กูตอบ
   "ไปทำไม" มันถามอีก  น้ำเสียงเริ่มไม่เหมือนเดิม
   "อาบน้ำไง" กูอ้าง  ที่จริงกูอาบมาแล้วเรียบร้อย
   "ก็ทำไมไม่ไปส่งกูก่อนแล้วมึงค่อยกลับบ้านเล่า แล้วก็ไม่บอกก่อนตั้งแต่แรก..กูจะได้กลับเอง" มันพูดไปบ่นไปอย่างอารมณ์เสีย
   "เออน่า อย่าบ่นมากดิ" กูบอก  หลังจากนั้นสลิ่มก็เงียบมาตลอดทางจนกูขับมาถึงบ้าน  สลิ่มยอมลงและถอดหมวกกันน็อกออกอย่างโดยดี  กูเดินไปเปิดประตูรั้ว  นำรถเข็นเข้าไปจนถึงหน้าโรงรถ
   "อ้ะ" มันยื่นหมวกกันน็อกที่ถืออยู่ให้  กูรับไปวางไว้บนเบาะรถ  พอกูกำลังเดินเข้าบ้านก็หันมามองเพราะรู้สึกว่าคนด้านหลังยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมอยู่เลย
   "มาสิ" กูบอกแล้วเดินเข้าไปจับแขนมัน
   "ไม่เอา" สลิ่มพูดแล้วยื้อตัวเองไว้
   "อะไรมึงเล่า กูไม่ทำไรหรอกน่า..ไอ้โมทก็อยู่ ไอ้มิ้วค์ก็ กลับมาแล้วละมั้ง" กูบอก
   "แล้วไง" สลิ่มย้อนอีก
   "ก็ไม่แล้วไง เข้าบ้านกับกูดีๆ..อย่าให้ต้องอุ้ม" กูพูด  สลิ่มยืนนิ่งจ้องหน้ากูไม่วางตาแต่ก็ยังขืนตัวเองไว้อยู่
   "ปล่อยเด้" มันขึ้นเสียง  กูยิ้มและปล่อยมันออก  กูลองใจโดยเดินนำมาก่อนก็เห็นมันเดินตามมาอย่างว่าง่าย(เหรอ)  กูถอดรองเท้า  สลิ่มก็ถอดตาม
   "อ่าว มาแล้วเหรอ" แม่ทักคำแรกทำให้คนที่เดินตามกูมาชะงัก  กูเห็นอาหารเต็มโต๊ะกินข้าวเลย  ทั้งไอ้มิ้วค์  ไอ้โมทและแม่กูอยู่กันครบ  สลิ่มหน้าแดงเหมือนทำตัวไม่ถูกอย่างนั้น  ทุกคนมองค้างมาที่มัน  กูยิ้มให้ทุกคนอย่างภูมิใจที่พาเมียมาเปิดตัวได้อย่างพร้อมหน้าพร้อมตา  สลิ่มยกมือไหว้ด้วยท่าทางเงอะงะ
   "สวัสดีครับ..เอ่อ น้าใจ" สลิ่มพูดเสียงเบาตะกุกตะกักแทบไม่ได้ยิน
   "หวัดดีจ้ะ" แม่กูยิ้มตอบแล้วลุกขึ้นยืน  กูจับแขนสลิ่มให้เดินตามกูไปที่โต๊ะกินข้าว  มันเดินตามมาอย่างไม่ขืนตัวอีก
   "กินไรกันอยู่อ่ะ" กูพูดเปลี่ยนสถานการณ์เพราะแม่กูเองก็คงตกใจเหมือนกันที่สลิ่มมาแบบไม่บอกกล่าวอย่างนี้
   "แม่เพิ่งทำกับข้าวเสร็จเมื่อกี้นี้เอง..มากินกันสิ หนูด้วยลูกมา" แม่พูดแล้วกวักมือชวนสลิ่ม  แม่กูนี่ก็ฉลาด  ไม่ถามต่อหน้าสลิ่มเลยว่า..สลิ่มไหน  รู้จักชื่อแม่กูได้ยังไง  ป่านนี้สลิ่มคงงงไปแล้วว่าทำไมแม่กูถึงไม่พูดถามอะไรบ้างเลย  แม่เดินมาทางสลิ่มแล้วเลื่อนเก้าอี้ให้อีกฝ่ายนั่ง  สลิ่มทำตัวไม่ถูก  มันเงียบไม่พูดอะไร  พยายามก้มหน้าก้มตาไม่สบตาแม่กูลูกเดียว
   "นั่งสิลูก" แม่ยิ้มบอก  กูหันไปยักคิ้วให้ไอ้โมทกับไอ้มิ้วค์ที่มองตาค้างเช่นกัน  สลิ่มนั่งลง  กูจึงนั่งลงที่เก้าอี้ข้างสลิ่ม
   "กินข้าวด้วยกันเลยนะลูก ไม่เจอกันตั้งนาน..สลิ่มใช่ไหมจ๊ะ โตขึ้นเยอะเลยนะเนี้ย หนุ่มหล่อ..แต่ตัวก็ยังเล็กเหมือนเดิม" แม่แซวยิ้มๆและตักข้าวให้มันกับกู
   "ครับ" สลิ่มพยักหน้ายิ้มตอบแล้วรับจานข้าวจากแม่กูไป
   "พ่อกับแม่เป็นยังไงบ้างล่ะ สบายดีใช่ไหม..ไม่ได้เจอกันนานเลย เดี๋ยวแม่ต้องหาเวลาไปเยี่ยมบ้างแล้วสิ" แม่พูดซะเพราะผิดหู
   "สบายดีครับ" สลิ่มตอบ  ไอ้นี่ก็พูดเพราะผิดหูกูเหมือนกัน
   "จ้ะ" แม่พยักหน้าแล้วนั่งลงที่เดิม
   "อ่ะ กินๆ" แม่บอก
   "หลิมกินดิ" กูบอกเพราะเห็นสลิ่มจับช้อนส้อมมองอาหารแต่ไม่ยอมตักอะไร  มันคงเกร็งแหละนะ  มานั่งกินข้าวกับคนที่ไม่ได้เจอมาเป็นสิบปี  มันก็ต้องมีทำตัวไม่ถูกกันบ้าง
   "แกก็ตักให้น้องสิ" แม่ว่าเสียงห้วน
   "เฮอะ" กูทำเสียงแสยะใส่แม่เพราะแม่งลำเอียง  กูตักไข่พะโล้  ไข่เจียวแล้วก็ไข่ต้มให้มัน  พอหยุดสังเกตก็อดว่าแม่ออกไปไม่ได้
   "อะไรของแม่เนี้ย มีแต่ไข่!" กูหันไปบ่นเสียงดังก่อนเอาไข่ต้มที่ตักให้สลิ่มมาใส่จานกูแทน  แล้วเอื้อมตักหมูทอดให้สลิ่มมัน
   "ก็ไข่ต้มอ่ะ มันเหลือจากไข่พะโล้อีกที..เหอะๆ" แม่กูหัวเราะเขินๆ
   "พี่สลิ่มเอาน้ำอะไรดีครับ เดี๋ยวมิ้วค์ไปเอาให้..น้ำเปล่าหรือโค้ก น้ำส้มก็มีนะ" ไอ้มิ้วค์ยิ้มถาม
   "เอ่อ น้ำเปล่าก็ได้" สลิ่มคิดก่อนตอบเหมือนยังคงเกร็งอยู่
   "เอาน้ำโค้ก" กูพูดสั่งน้องตัวเองก่อนที่มันจะลุกไป  แม่งถามคนรับเชิญ  ไม่ได้ถามพี่ชายสักคำว่าอยากกินอะไร  ไอ้มิ้วค์เบะปากใส่กูก่อนเดินเข้าครัวไป
   "แล้วนี่เรียนสายอะไรล่ะ" แม่ถาม
   "วิทย์คณิตครับ" สลิ่มยิ้มตอบ
   "แล้วเรียนยากไหม" แม่ถามอีก  กูได้แต่แดกไปฟังไป  กินอย่างเดียวเพราะกำลังหิวพอดี
   "ห่าโมท..กูจะแดกนี่" กูท้วงขึ้นเมื่อเห็นไอ้โมทกำลังจะตักเต้าหู้ชิ้นสุดท้ายที่เหลืออยู่  ไอ้โมทหัวเราะ  กูรีบตวัดช้อนแย่งมาทันที
   "โอ้ย แกก็ไปตักใหม่สิ" แม่หันมาดุใส่พวกกู
   "ขี้เกียจอ่ะ" กูบอกแล้วตักหมูทอดกินต่อ
   "มิ้วค์..หนูมาเอาชามไปตักต้มจืดมาอีกซิลูก" แม่สั่งคนในครัวซะเสียงหวาน
   "มิ้วค์..หนูมาเอาชามไปตักต้มจืดมาอีกซิลูก" กูเบะปาก  ทำเสียงเลียนแบบแม่
   "เฮอะ" กูเบะปากใส่  แม่หัวเราะ
   "มึงนี่นะ" แม่ปรามขำๆ
   "ก็เมตรมาเหนื่อยอ่ะแม่ หิวจะตายละ" กูบอก
   "ขี้เกียจละที่หนึ่ง เอาแต่ใจละที่หนึ่ง..อายน้องมันบ้างไหม" แม่พูด  ก็จริงของแกว่า  ในบ้านกูถืออภิสิทธิ์ที่สุดยิ่งกว่าพี่น้องกูซะอีก
   "ไม่อ่ะ เมตรชิน" กูยิ้มกว้าง
   "หึ..เลิกไหม" แม่หันไปมองหน้าสลิ่ม
   "ห๊ะ ค..ครับ" สลิ่มอ้ำอึ้ง  มองแม่กูตาโตเหมือนทำตัวไม่ถูก  ปากมันเคี้ยวอยู่ด้วยก็ต้องหยุดลงช้าๆจนน่าตลก
   "เลิกกับมันไหมลูก" แม่ถาม
   "แคะๆๆๆ" แม่ง  ถึงกับสำลักเลยเหรอที่รัก
   "แม่อ่ะ" กูบ่นแล้วรีบรับน้ำที่ไอ้มิ้วค์เพิ่งนำมาเสิร์ฟยื่นให้สลิ่ม  แล้วหยิบกระดาษทิชชู่ให้มันเช็ดปากด้ย  พอสลิ่มตั้งหลักได้  มันเช็ดปากตัวเองเสร็จก็เงยหน้ามองหน้ากูเหมือนมีคำถามว่า.."แม่มึงหมายความว่าเหี้ยอะไร" อย่างนั้น  กูยิ้มแหยตอบ  สลิ่มหันไปยิ้มแหยให้แม่กูด้วย
   "ยังไม่ได้คบกันครับ เอ่อ..คือสลิ่ม" มันพูดอ้ำอึ้ง  มันคงลืมไปหน่อยว่าคำพูดมันก็เหมือนมีลับลมคมในนะ  แต่กูไม่เตือนหรอก  สนุกดี
   "ไม่ได้คบไร มึงคบกับกูแล้วเหอะ" กูบอก
   "กูไปตกลงกับมึงตอนไหน" มันหันมาย้อนเสียงกระซิบ
   "ทุกตอบอ่ะ" กูยิ้มหน้าตาย  สลิ่มถลึงตาใส่กูใหญ่
   "หึ..แม่รู้เรื่องหมดแล้วแหละ" แม่พูดขึ้น  สลิ่มตาค้าง  อ้าปาก  ตาโตมองหน้ากูแบบไม่ยอมย้อนหันกลับไปมองหน้าแม่กูเลย
   "อืม" กูพยักหน้าย้ำความจริง  สลิ่มก้มลงมองจานข้าวตัวเอง  มันหยิบช้อนส้อมไว้ในมือ  ก่อนเงยหน้ามองหน้าแม่กูหน่อยๆแล้วก้มลงมองที่จานข้าวอีกครั้ง
   "ต่อไปมีอะไรให้บอกแม่ได้เลยนะ ส่วนเรื่องของเราสองคนน่ะ..ก็จัดการกันเอาเองแล้วกัน วันรุ่นนี่นะ..แม่แก่แล้ว" แม่พูดขำๆ
   "เอ่อ แต่ว่า..สลิ่ม" สลิ่มเงยหน้ามองหน้าแม่พูดเหมือนต้องการพูดอะไรอีก  แม่กูยิ้มกว้างจ้องกลับอย่างตั้งใจฟัง
   "สลิ่ม..คือ สลิ่ม" สลิ่มมีสีหน้าลำบากใจเหมือนไม่กล้าพูดออกไป
   "แม่น่ะ ยอมรับการตัดสินใจของสลิ่มนะ..คนเรา ทำอะไรก็ต้องรับผิดชอบในส่วนที่มันทำ" แม่พูดแล้วเหล่ตามองหน้ากูขวางๆ
   "ส่วน..ส่วนที่มันอยากจะเติมเต็มน่ะ ก็ต้องขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของหนูแล้วละว่าจะเดินต่อหรือหยุดไว้ แม่ก็พูดได้แค่นี้แหละ..แต่มีอะไรฟ้องแม่ได้เลยนะ" แม่ยิ้มกว้างอย่างอ่อนโยน  สลิ่มนิ่งก่อนพยักหน้ารับ
   "อ่าว ทำไมใช้คำว่าฟ้องแม่อ่ะ" กูท้วงหน้างอ
   "อย่างมึงน่าจะใช้คำว่าอะไรล่ะ" แม่ย้อนกู  ไอ้มิ้วค์หัวเราะ  นำต้มจืดที่เพิ่งตักเสร็จมาวางกลางโต๊ะ
   "ชิ" กูเบะปากให้
   "เต้าหู้ๆ" กูชี้บอกสลิ่มเมื่อเห็นเต้าหู้มาเต็มชามต้มจืดเลยทีเดียว  สลิ่มที่นั่งเหม่ออย่างใช้ความคิดหันไปมอง  ก็มันชอบกินเต้าหู้นี่นา
   "กินเต้าหู้น้า จะได้ใจเย็นๆ" กูยิ้มบอกแล้วตักเต้าหู้ให้มัน  พูดเหมือนกูจะรู้ชะตากรรมของตัวเองในอนาคตยังไงอย่างนั้นเลยว่ะ
   "ชอบกินเหรอ งั้นเดี๋ยวแม่ไปผัดผักเต้าหู้ให้เอาไหม" แม่ถาม
   "อ๋อ ไม่ต้องลำบากหรอกครับ..ไม่เป็นไร" สลิ่มรีบยกมือปัดอย่างเกรงใจ  ก่อนก้มลงกินเต้าหู้ที่กูเพิ่งตักให้
   "โทษนะ ที่ไม่ได้บอกอ่ะ..ก็กูกลัวมึงจะไม่มาด้วยนี่นา" กูกระซิบบอกถึงเรื่องของแม่  สลิ่มหันมาค้อนกูเล็กน้อยก่อนหันไปกินข้าวต่อ
   "แล้วเดี๋ยวจะไปไหนกันต่อล่ะ" แม่ถาม
   "เมตรกลับมาอาบน้ำอ่ะ" กูตอบ 
   "แล้วก็พาหลิมไปส่งที่หอแล้วก็ไปร้านโมท"
   "พรุ่งนี้เลิกเรียนกี่โมง" แม่ถามกู
   "เที่ยง..ไม" กูถามกลับ
   "งั้นพรุ่งนี้โมททิ้งรถไว้ให้น้องแล้วกัน เที่ยงก็ไปรับแม่ที่โรงแรมหน่อย..พาแม่ไปทำผมหน่อยนะ" แม่พูดบอกกูกับไอ้โฒท
   "ดีเลยแม่..งั้นเมตรตัดใหม่ด้วยดีมะ" กูยิ้ม  จับผมตัวเองที่เริ่มรำคาญแล้วหันไปสะกิดสลิ่มที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างขอความคิดเห็น
   "สั้นแค่นั้นมึงจะตัดทำเหี้ยไรวะ" ไอ้โมทพูดขำๆ  ไอ้มิ้วค์ก็ขำด้วย
   "ไถข้าง ดัดหยิก รีฮาน่าไหม" กูยิ้มบอก
   "หึ..สาด" ไอ้โมทว่า  มันคงอยากจะตบหัวกูจะแย่  หลังจากนั้นบนโต๊ะอาหารก็คุยกันเพียงไอ้มิ้วค์  ไอ้โมทและกูเท่านั้น  ส่วนแม่ชวนสลิ่มคุยเป็นระยะๆ  แต่สลิ่มตอบเพียง "ครับๆ" และยิ้มให้เท่านั้น
   "ทำไมมึงต้องให้กูขึ้นมาด้วยเล่า" สลิ่มบ่นทันทีที่เก้าเข้าห้องกู
   "หรือมึงจะนั่งอยู่ข้างล่างล่ะ" กูย้อน  มันคงเกร็งเพราะข้างล่างพี่น้องกูอยู่ครบ  กำลังนั่งดูโทรทัศน์กันต่อ
   "ก็.." มันอ้ำอึ้งเหมือนเถียงไม่ออก  กูได้แต่หัวเราะ 
   "จิ..ปล่อย" มันมือกูออกแล้วเดินหนีไปอีกทาง
   "หึ..ไรเล่า" กูขำแล้วก็เดินเข้าไปหา
   "จะเดินตามทำไมเล่า" มันว่า
   "คิดถึงอ่า ขอกอดหน่อย" กูเข้าไปทำท่าจะกอดมันอีก
   "อย่าเข้ามานะโว้ย" มันโวยวายมันแขนมาดันกูไว้  ตัวเองก็เอนตัวหนีด้วย
   "แม่กูเข้าใจเราสองคนด้วยนะ มึงไม่ดีใจเหรอ" กูยิ้ม
   "ทำไมกูต้องดีใจ ไม่เห็นเกี่ยวไรกับกูสักหน่อย" มันย้อน  เบะปากใส่อีก  เหมือนตอนเด็กๆไม่มีผิด..
   "เหรอครับ" กูอมยิ้มพร้อมกับดึงแขนมันมาจนอีกฝ่ายเข้ามาในอ้อมกอดกู  เราเริ่มเล่นสงครามใบ้กัน  ต่างคนต่างเงียบ  กูทำท่ากะล่อนแกล้ง  ส่วนมันก็เอาแต่หน้างอทำท่าหนีกูอย่างเดียว
   "เอ้อ.." มันร้องเอนตัวหนีปากกูทันที
   "เชี่ยนี่" มันบ่น  นำมือมาดันหน้ากูไว้
   "หื่นฉิบหาย ปล่อยกูเลยนะ" มันว่า
   "ขอกอดหน่อยเดียวเอง" กูพูดแล้วกระชับกอดแน่นกว่าเดิม  สลิ่มหันหน้าหนีอย่างค้อนสายตาเหมือนไม่รู้จะจัดการอย่างไรกับกูแล้ว  กูจึงกอดแน่นขึ้น  เอาคางตัวเองไปเทินไว้บนไหล่มัน
   "รักนะ" กูพูดบอก
   "............" อีกฝ่ายนิ่งไป  ยืนนิ่งให้กูกอดอยู่อย่างนั้น
   "ถ้ามือมึงยังไม่หยุดลูบกูละก็ เข่ากูจะกระแทกน้องชายมึงอีกภายในห้าวินาทีแน่" สลิ่มขู่ทำเอากูสะดุ้ง  มือค้างอยู่ตรงสะโพกมันนั่นแหละ
   "โหย ลูบนิดลูบหน่อยก็ไม่ได้" กูเบะปากบ่น
   "อาบน้ำก็ได้วะ" กูบอกแล้วปล่อยตัวมันออก
   "ตามสบายนะ" กูบอกมันเพราะกูสังเกตเห็นมันแอบมองสำรวจห้องกู  ห้องกูเองไม่ได้ใหญ่อะไรมากแค่วางเตียงก็แทบจะเต็มห้องแล้วเพราะเตียงค่อนข้างใหญ่  มีโต๊ะเขียนหนังสือ  โต๊ะคอมที่ไม่ค่อยจะเหมือนโต๊ะคอม  ชั้นวางหนังสือที่เรียกได้ว่าเรียบร้อยมากๆเนื่องจากกูจัดบ้างไม่จัดบ้าง  ตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ที่ไร้ซึ่งความมีระเบียบ  โต๊ะเครื่องแป้งและห้องน้ำเล็กๆอีกห้อง
   "ห้องบอกถึงสันดร" สลิ่มพูดคล้ายบ่น  มันยืนเท้าเอวมองอย่างสมเพช  กูยืนเซ็งกันเลยทีเดียวแต่ก็อดหัวเราะไม่ได้ละนะ

   ~ Bad boys, bad boys whatcha gonna do whatcha gonna do    when they come for you? Bad boys bad boys whatcha gonna    do~
   กูเหลือบมองเพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์ของสลิ่มดังขึ้น  แปลกครั้งที่สลิ่มเปิดเสียงโทรศัพท์บ้าง  กูถอดเสื้อผ้าออกแต่ตาก็ยังจ้องมองคนที่นั่งอยู่บนเตียงกูอยู่
   "อืม..ว่าไง" มันกดรับสาย
   "กูไม่ไปอ่ะ..มึงไปเหอะ" มันบอกปลายสาย  พูดมึงกูทำให้กูรู้สึกสบายใจไปเปราะหนึ่งว่าที่คุยอยู่นั่นอาจจะเป็นเพื่อนสนิทมัน
   "มากับเพื่อน" สลิ่มพูด  กูนิ่ง..คำถามที่ไม่ได้ยินแต่คำตอบเริ่มไม่ปกติเองหรือว่ากูเริ่มระแวง  กูเดินไปถอดกางเกงพาดไว้  นุ่งก็แต่ผ้าขนหนูเดินไปหามันที่เตียงแล้วนั่งลงข้างๆทันที
   "กลับหออ่ะ เดี๋ยวก็คงไปร้องเพลงแหละ" มันพูด  หันมาเห็นกูมันก็นำมือมาผลักหน้ากูที่พยายามจะนำหูไปแนบกับโทรศัพท์ด้วยอีก
   "ใครอ่ะ" กูถามพร้อมกับจับมือมันที่ดันหน้ากูอยู่ออก  สลิ่มลุกขึ้นยืนอย่างตัดรำคาญ
   "งั้นพรุ่งนี้มึงก็กลับกับกูนะ" กูได้ยินเสียงปลายสายพูดเต็มหูเลยเนื่องจากกูแย่งโทรศัพท์มาฟังได้พอดี
   "หลิ่ม" ปลายสายเรียก  กูเอาหน้างอมาดูก็เห็นว่าคนที่โทรเข้ามาคือ..ไอ้เต็ม  กูเหลือบมองหน้าสลิ่ม  มันยืนหน้าเซ็งใส่กู  กูยื่นมือถือกลับไปให้อย่างไม่พูดอะไร  แล้วเดินหนีไปเข้าห้องน้ำทันที
   ถามว่าหึงไอ้เต็มไหม..แน่นอนว่าคนอย่างกูหึงอยู่แล้ว  แต่กูจะทำอะไรได้  สอดรู้นะพอแกล้งทำได้  แต่จะให้หึงอย่างออกอาการมันก็คงต้องเก็บอาการหน่อย  กูไม่อยากทำตัวกระโตกกระตากออกไปอีก  เพราะถ้ากูโมโหหรือหงุดหงิดขึ้นมา  ก็จะมีแต่แย่กับแย่เพราะกูจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
   กูอาบน้ำอยู่ประมาณห้านาที  ออกมาจากห้องน้ำก็เห็นสลิ่มนอนขดตัวอยู่บนเตียงกูแล้ว  กูเดินไปเช็ดตัวไปเบาๆเพื่อเดินอ้อมเตียงไปดูว่าอีกฝ่ายหลับหรือเปล่า  หรือเพียงแค่นอนเฉยๆ  พอเดินไปก็เห็นสลิ่มนอนหลับตาโดยนำแขนเท้าหัวตัวเองไว้อยู่   กูจึงเดินกลับมาแล้วเช็ดตัวให้แห้งเรียบร้อยและจัดการแต่งตัวโดยใส่เสื้อผ้าชุดเดิมนั่นแหละ  พอกูแต่งตัวเสร็จสลิ่มยังคงนอนแน่นิ่งอย่างนั้น  จนกูเริ่มสงสัยว่ามันจะหลับได้เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ  กูขึ้นไปบนเตียงเบาๆแล้วเอาแขนไปโอบคร่อมตัวมันไว้  กว่าจะนึกแกล้งก็อดสำรวจใบหน้าของคนที่หลับอยู่ไม่ได้
   "จุ๊บ~" กูก้มลงหอมแก้มมันเบาๆแล้วนำแขนขวากลับมาโดยมีเพียงแขนซ้ายที่พยุงตัวกูไว้  ที่หยุดเพราะกลัวว่ามันจะตื่นเอา  กูสไลด์ตัวเองนอนลงข้างๆมันเบาๆ  เอาแขนเท้าหัวตัวเองไว้เพื่อจะมองหน้าคนตรงหน้า  อีกแขนก็กอดเอวมันไว้หลวมๆ  พอนอนมองอย่างสบายใจแล้วก็กลายเป็นว่ากูนอนกอดมันจนหลับไปบ้าง..สาด
   พอลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าห้องเงียบมาก  อืม..เงียบมากจริงๆ  กูนอนมองเพดานอยู่พักหนึ่งก่อนหันมามองคนในอ้อมกอด
   "ตื่นแล้วเหรอ" กูถามเมื่อเห็นสลิ่มลืมตาอยู่ก่อนกูอีก
   "มึงเห็นว่ากูหลับอยู่ไหมล่ะ" มันย้อนเสียงเรียบเฉย
   "แต่กูยังง่วงอยู่เลย" กูแกล้งไปอย่างนั้นพร้อมกับกระชับกอดอย่างไม่สนใจ  สลิ่มนอนนิ่ง  กูก้มหน้าไปดูเพราะว่ามันนิ่ง  ไม่ยอมขัดขืนอย่างผิดสังเกต
   "เป็นไร" กูถาม
   "เปล่า" มันตอบแล้วลุกขึ้นช้าๆแต่ยังคงนั่งหันหลังให้กูอยู่
   "เป็นไรค้าบ" กูทำเสียงอ้อนแล้วรีบขยับตัวที่นอนอยู่นั้นเข้าไปหามัน  นำคางไปวางไว้บนตักมันด้วย  สลิ่มมองเหล่ต่ำลงมา
   "มึงเคยคิดว่ากูจะรำคาญมึงบ้างไหม" มันถามด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ
   "ไม่อ่ะ" กูตอบไปงั้นเพราะกับทำตาปริบๆใส่ด้วยกูรู้ว่าสลิ่มต้องการจะสื่ออะไรจากกู  มันเงียบไม่พูดอีก  มันจ้องตากู  กูก็จ้องกลับ  สายตามันเฉยๆ  เหมือนไม่ได้โกรธอะไร
   "หึ..หน้ามึงเหมือนไอ้เต้าหู้ที่บ้านกู" มันพูดออกมา  พร้อมกับมองหน้ากูอย่างสำรวจ
   "แสดงว่ากูน่ารัก" กูยิ้ม
   "หมาเหอะ" มันย้อน
   "ก็หมาน่ารัก" กูพูดอีก
   "สะเทือนบ้างไหม กูด่าอยู่" มันพูด
   "หึ..กูยอม" กูพูดขำๆ  สลิ่มหันหน้าหนีไป  หูเริ่มแดงระเรื่อ  กูจึงนำแขนทั้งสองข้างเข้าไปโอบกอดเอวมันไว้
   "กูรักมึงจับ" กูบอก  เฮ้อ..กูรักมันจนจะคลั่งตายอยู่แล้ว
   "ก็แค่รักแหละนะ" มันพูดส่งๆสวนกลับ
   "หมายความว่าไง" กูย้อนถามอย่างเอาความทันที
   "เปล่า..ต้องมีความหมายด้วยรึไง" มันพูดแกมหัวเราะ  มันนำมือมาจับแขนกูให้ปล่อยออกก่อนที่มันลุกขึ้นไป  กูเลยลุกขึ้นนั่งบ้าง
   "กูไม่ได้รักใครพร่ำเพื่อสักหน่อย..ไม่ได้แค่รักด้วย" กูพูดหน้างอบ้าง
   "กูก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่..แต่ก็ แค่รักไม่ใช่รึไงล่ะ" สลิ่มพูดด้วยสีหน้าเรียบร้อยเหมือนไม่ได้สนใจที่กูพยายามสื่อเลย
   "ก็มึงหมายความว่าไงเล่า กูไม่ใช่แค่รักอ่ะ..กูจะบ้าตายเพราะรักมึง มึงก็รูนี่..อะไรวะ" กูโวยวายหน้าเครียด
   "โวยวายทำไม" สลิ่มถามเสียงเรียบแต่หน้ามันดันหน้าเรื่องกู
   "เปล่า" กูตอบเสียงค่อย
   "มึงนั่นแหละ หาเรื่องกู..ก็แค่รัก มึงพูดมาได้ไง มึงดูถูกความรักจากกูเหรอ" กูพูดบ่นไม่มองหน้ามัน  นั่งขัดสมาธิ  มือกูกำเข้าหากันตอนไหนก็ไม่รู้ แม่ง..นี่กูอายุเท่าไหร่แล้วเนี้ย
   "............." สลิ่มเงียบไม่ว่าอะไรต่อ
   "เออ ช่างมันเหอะ" กูปัด  สลิ่มหันมามองหน้ากู  กูลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยิบนาฬิกาที่วางหัวเตียงเพื่อจะนำมาใส่  ในห้องเงียบลงอย่างกับป่าช้า
   "ไม่ได้ดูถูก แต่ก็แค่รักไม่ใช่รึไง" คนที่ยังยืนยันคำเดิมพูดขึ้นเหมือนไม่อยากให้เรื่องจบแบบค้างคา  น้ำเสียงสลิ่มไม่ได้ตัดพ้อต่อว่ากู  แต่ฟังดูเหมือนกำลังต้องการจะบอกอะไรกูสักอย่าง  กูหันไปมองมันอย่างไม่เข้าใจในคำพูดที่มันกำลังสื่ออยู่นั่น
   "อืม..คงงั้นมั้ง ก็แค่รัก" กูพูดเสียงเบาอย่างรู้สึกน้อยใจ
   "ก็กูรักมึงนี่ จะเป็นอย่างอื่นไปได้ไง" กูบอก  ตากูพยายามปรับแสงที่ลอดผ่านเข้ามาตรงประตูหน้าต่างเพราะมันสะท้อนกับหน้าสลิ่มพอดี 
   "ถ้าคำว่ารักของกู มันเป็นได้แค่คำว่าแค่จากมึง..ก็ช่างมันเถอะ" กูอดพูดอย่างน้อยใจไม่ได้
   "กูเรียกร้องอะไรไม่ได้อยู่แล้ว กูรู้..กูจะไปทำอะไรได้ล่ะ" กูพูดยิ้มๆ  เดินไปหยิบกระเป๋าเป้มาใส่ของสำคัญที่จะเตรียมไปร้าน  ทั้งกูและมันเงียบลงหนึ่งอึดใจ  กูเองที่เงียบเพราะไม่อยากจะเอาความอีก  เพราะคนที่เจ็บด้วยคำพูดของมันก็คือกู
   "งั้น..." สลิ่มพูดขึ้น  กูหันไปมอง  มันเงียบไป  ต่างคนต่างหยุดทุกการเคลื่อนไหว
   "ทำไมไม่ทำให้กูเห็นล่ะว่า มันไม่ใช่..แค่ สำหรับกูน่ะ" มันพูดออกมา  กูยืนนิ่ง  เงียบ..ช็อกไปร่วมหลายวินาที  สมองกูกำลังประมวลคำพูดของสลิ่ม  ในตอนนี้ความรู้สึกของกูคือไร้คำบรรยายเนื่องจากแอบงงเล็กน้อย  พอมีสติคิดได้แล้วก็รู้สึกเหมือนหัวใจพองโตขึ้นทันทีทันใด
   "เขินว่ะ" กูยิ้มเขิน  ลูบหัวตัวเองแก้เก้อ
   "เขินเหี้ยไร" สลิ่มว่าเสียงห้วน
   "เหมือนมึงบอกรักกูเลยอ่ะ" กูยิ้มกว้างตอบ
   "ประสาท" สลิ่มว่าแล้วมันก็หยิบของๆมันแล้วเดินหนีออกจากนอกห้องไปก่อนเลย  ส่วนกูเหรอ..ยืนยิ้มกรามค้างไปเรียบร้อยแล้ว  เขินง่ะ..บ้า  ในความไม่ชัดเจนยังแอบมีความสุข

..........>>>>><<<<<...........

[เบบี้]

เพลงที่โผล่มาหน่อยเดียวคือเพลง Bad Boy ของ Bob Marley