หัวข้อ: พี่ครับ...อย่าทำร้ายใจกันมากไปกว่านี้เลย

[sadness]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามโพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn หรือคบหาพูดคุยกันในเล้า
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

----------------------------------------------------------------------------------

เมื่อรักแล้วทำไมต้องทุกข์ เมื่อรักแล้วทำไมต้องทน.....ที่ทนก็เพราะรัก แล้วถ้าคนที่เรารักไม่รักเรา แล้วเราจะทนต่อไปอีกไหม

[1]

ทำไม ผมต้องมาอยู่ที่นี่ด้วย ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทั้งที่ผมตั้งใจไว้แล้วว่าผมจะเรียนต่อม.ปลายที่โรงเรียนเดิมกับเพื่อนๆของ ผม แต่ไหงกลายเป็นว่าผมต้องมาเรียนที่นี่ด้วยนะ
เรื่องมันเริ่มตั้งแต่วันที่พ่อผมมาถามผมว่า
“ลอง ไปสอบที่โรงเรียน......ดูไหม” น้ำเสียงราบเรียบ แต่สำหรับผมที่ชินกับการพูดแบบนี้ ก็สามารถถรับรู้ได้ถึงความหมายของมัน – แกต้องไปสอบ – นั่นหละครับ พ่อผมจะพูดเสมอว่าไม่เคยบังคับอะไรลูก แต่แกก็หาเหตุผลมาพูดให้เราทำตามได้เสมอ หนักเข้าถ้าคุยด้วยเหตุผลแล้วผมไม่คล้อยตาม สิ่งที่ตามมาคือ “จะเชื่อฟังพ่อบ้างไม่ได้หรือไง” นั่นหละเป็นอันจบ

จริงๆโรงเรียนที่ พ่อผมให้มาสอบ มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร แถมยังจะเป็นโรงเรียนที่ดีทางด้านวิชาการซะด้วย ผมสอบเข้ามาเรียนในสายวิทย์ จะไม่ให้เรียนสายวิทย์ได้ยังไงหละครับ ก็ที่นี่ไม่มีอย่างอื่นให้เรียน นอกจากวิทยาศาสตร์ล้วนๆ ซึ่งก็หนักเอาการเหมือนกัน สำหรับเด็กที่ตั้งใจเรียนน้อยแบบผม แต่เมื่อสอบเข้ามาได้แล้วก็ต้องตั้งใจกันสักหน่อย อีกอย่างที่ผมไม่อยากมาเรียนที่นี่ก็เพราะ มันเป็นโรงเรียนประจำนั่นสิครับ ต้องจากเพื่อนเก่ามาอยู่ที่ใหม่ ที่ไม่คุ้นเคย เป็นใครก็ไม่อยากมาหรอกจริงไหมครับ (อันนี้เป็นความรู้สึกจริงของผู้แต่งนะครับ มันเหงานะที่ต้องไปอยู่หอในคนเดียว)

ทุกอย่างมันดูวุ่นวายไปหมด สำหรับผม เริ่มตั้งแต่วันรายงานตัวผมต้องขับรถไปรายงานตัวคนเดียว ด้วยเหตุผลของพ่อที่ว่าผมโตแล้วต้องรับผิดชอบตัวเองได้ เด็กม.4 ที่เพิ่งสอบติด ให้ผมขับรถข้ามจังหวัดไปรายงานตัวคนเดียว ไม่รู้พ่อผมคิดยังไงกัน โรงเรียนที่ผมสอบได้ไม่ได้อยู่จังหวัดเดียวกับที่ผมเกิดครับ เลยต้องขับรถมาเอง ไม่ไกลมากครับ แค่ 100 กิโลเอง เชื่อเขาเลยพ่อผมเนี่ย
“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” ระหว่างที่ผมยังยืนหันซ้าย หันขวาเพื่อหาว่าต้องไปทางไหน ก็มีเสียงสวรรค์ประทานพรมาให้
“เอ่อ...” เมื่อผมหันไปทางต้นเสียงก็พบกับเทวดา 555 ไม่ใช่คนนี่หละ ใส่ชุดนักเรียน ท่าทางจะเป็นนักเรียนที่นี่ ทำไมมันขาวแบบนี้นะ ผิวขาว ปากแดงๆ เห็นแล้วหน้าฟัดเหลือเกิน ยิ่งบวกกับความสูงและช่วงไหล่ที่กว้างยิ่งทำให้ดูเท่ห์เข้าไปใหญ่ ทำเอาผมพูดอะไรไม่ออกเลย
“น้องครับ” สุดหล่อตรงหน้าเริ่มเรียกสติผมกลับมา
“อ๋อ ... เอ่อ... คือ ผมมารายงานตัวนะครับ” ผมรีบตอบ เพราะรู้สึกเขินที่มัวแต่ตะลึง
“นักเรียนใหม่หรือครับ งั้นไปกับพี่เดี๋ยวพี่พาไปส่ง” โอ๊ย จะยิ้มทำไมเนี่ย แค่นี้ก็จะละลายแล้ว
“อ้าว ไม่ไปหรือครับ” ผมยังคงยืนอยู่ที่เดิม แต่พี่สุดหล่อเดินนำไปแล้ว สักพักคงรู้ตัวเลยหันมาถามผมที่ยืนตะลึงอยู่
“ไปครับ ขอบคุณครับ” ผมเลยเดินกึ่งวิ่งตามพี่เค้าไป
“เดี๋ยวน้องขึ้นไปที่ชั้นสองนะครับ ไปเองได้ใช่ไหม” ถามเหมือนผมแป็นเด็กเลย
“สบาย มากครับ ไม่ต้องห่วงหรอกพี่ ขนาดมานี่พ่อผมยังให้ขับรถมาเองเลย แค่ขึ้นชั้นสอง จิ๊บๆ” ผมโฆษณาตัวเองซะยิ่งใหญ่ ก็ไม่อยากให้พี่เขามองว่าผมเป็นเด็กเล็กๆนี่นา
“เอาเถอะๆ พี่ไปก่อนนะครับ แล้วไว้เจอกันตอนเปิดเรียนครับ” พอพูดจบก็หันหลังกลับ
“ขอบคุณมากครับที่ช่วย” ผมบอกขอบคุรก่อนจะจากกัน พี่สุดหล่อก็หันมายิ้มพร้อมกับพูดส่งท้ายก่อนจะจากกัน “ไม่เป็นไรครับ”
อย่างน้อยโรงเรียนนี้ก็ไม่น่าเบื่ออย่างที่คิดซะแล้ว ว่าแต่พี่เค้าชื่ออะไรหละเนี่ย มัวแต่ยืนงง เลยไม่ได้ถามชื่อเลย เฮ้อ..........

[sadness]

[2]

   ก่อน เปิดเรียน 1 สัปดาห์ ทางโรงเรียนให้เข้าหอพักเพื่อปรับสภาพก่อนเปิดเทอม เฮ้อ...ต้องไปใช้ชีวิตในหอโรงเรียนมันก็เหมือนพาตัวเองเข้าไปอยู่ในคุกนั่น หละนะ ผมมาถึงหอนอนหลังจากรายงานตัวเข้าหอเรียบร้อย ก็เริ่มเดินหาเตียงและล็อกเกอร์ของตัวเอง
   ลักษณะของเตียง จะเป็นเตียงชั้นเดียววางเรียงกันเป็นแถวตอนลึก 2 แถว มีประมาณ 50 เตียง ซึ่งกว่าผมจะหาชื่อผมเจอก็เหนื่อยเหมือนกันเตียงของผมอยู่เกือบจะสุดปลาย ห้องครับ ระหว่างที่ผมกำลังจัดของเข้าล็อกเกอร์บนหัวนอน เจ้าของเตียงสุดท้ายก็เดินเข้ามายืนมองผมอยู่
   “สวัสดี เราชื่อก้องนะ นายชื่ออะไรครับ” แทบจะทันทีที่ผมหันไปสบตา เจ้าคนมาใหม่ก็พูดไม่ยั้ง
   “ดี เราชื่อต้นน้ำ เรียกว่าต้นก็ได้” ผมชื่อจริงคือนายต้นน้ำ ชื่อเล่นพ่อตั้งไว้ชื่อน้ำ แต่ผมชอบชื่อต้น้นมากกว่า มันดูแข็งแรงกว่าน้ำที่หลอมเหลวเป็นไหนๆ เวลาที่เจอเพื่อนใหม่ผมจึงแนะนำว่าชื่อต้นเสมอ
   “ยินดีที่ได้รู้จักนะ” นายก้องยิ้มหน้าบานเชียว
   “เช่น กัน” ผมตอบกลับไปแค่นั้น แล้วหันมาจัดของเข้าล็อกเกอร์ต่อ ตลอดเวลาที่ผมจัดของอยู่มีความรู้สึกว่ามีคนจ้องผมอยู่ พอหันไปก็ยังเห็นนายก้องยืนมองผมอยู่ที่เดิม
   “มีอะไรหรือเปล่า” ผมถามด้วยความสงสัย
   “คือ....นายจะว่าอะไรเรามั๊ย” ก้องเริ่มพูดออกมาด้วยอาการประหม่า ผมได้แต่มองด้วยความสงสัย
   “นายจะว่าเราไหม ถ้าจะขอให้ช่วยปูผ้าปูที่นอนให้หน่อยนะ!!!” นายก้องพูดเร็วจี๋ พร้อมกับมองมาที่ผมแบบเขินอาย
   “นายจะให้เราปูผ้าให้นายเนี่ยนะ” ผมถามอย่างสงสัย พร้อมกับทำสีหน้าไม่พอใจ ก็คนเพิ่งเจอกัน กลับมาใช้ให้ปูผ้าให้เนี่ยนะ
   “นายอย่า เพิ่งโมโหเรานะ คือเราทำไม่เป็นนะ เราไม่เคยทำมาก่อน  นายแค่สอนเราครั้งนี้ครั้งเดียวนะ” ก้องเริ่มอธิบาย พร้อมกับขอร้องผมอีกครั้ง
   “ทำไม่เป็น?” ผมถามเพื่อทวนความเข้าใจอีกครั้ง ส่วนนายก้องก็ได้แต่พยักหน้าอายๆ
   “งั้นก็ดูไว้หละ” ผมไม่รู้จะพูดยังไง ปูผ้าปูที่นอนไม่เป็นเนี่ยนะ ท่าทางจะเป็นลูกคุณหนูแน่นอนแบบนี้
   “อ๊ะ เสร็จแล้ว” ผมจัดการอย่างรวดเร็ว เพื่อจะได้มาจัดของของผมต่อ
   “ขอบ คุณมาก” ตอนนี้นายก้องยกมือสองข้างมาไว้ที่หน้าอก ทำเหมือนท่าไหว้เจ้าซะอย่างนั้น แถมรอยยิ้มแบบนี้มันช่างทำให้เค้าดูเป็นเด็กประถมซะมากกว่าจะเป็นนักเรียน ม.ปลาย

   ระหว่างที่ผมกำลังยิ้มให้กับท่าทีของเด็กน้อยตรงหน้า ก้มีเสียงพูดแทรกขึ้นมา
   “ก้อง มีอะไรให้พี่ช่วยไหม” ผมหันไปที่ต้นเสียงพร้อมๆกับก้อง อีกแล้ว.....เจอกันอีกแล้ว เทวดาสุดหล่อของผม หน้าเค้าเวลายิ้มมันช่างชวนมองอะไรแบบนี้
   “ไม่ทันแล้วครับพี่กัน เพื่อนผมช่วยผมเสร็จแล้วครับ เออพี่กัน นี่ต้นเพื่อนผมครับ ต้นนี่พี่กันพี่ชายเรา” ก้องหันมาเขย่าตัวผม ชื่อพี่กัน เป็นพี่ชายก้องอย่างนั้นหรือ เอ๊ะ!! ว่าไงนะ เป็นพี่ชายก้องงั้นหรอ ถ้าผมเป็นเพื่อนกับก้อง ก็มีโอกาสเจอพี่ชายมันบ่อยๆนะสิ ฮึๆๆๆๆ
   “อ้าว ไหงน้องก้องลืมพี่เลยหละครับ” ได้ยินเสียงแปลกปลอมแทรกขึ้นมา เออพี่กันไม่ได้มาคนเดียวนี่หว่า มีราหูตามติดมาด้วย 5555
   “อ้าวพี่ดินมาด้วยหรือครับ น้องก้องขอโทษๆๆๆ” คราวนี้เด็กชายก้องยกมือท่วมหัวพร้อมเขย่าไปมา
   “555 ยังเด็กไม่เปลี่ยนเลยนะเรานะ” คนที่มากับพี่กันแซวนายก้อง
   “ผม ไม่เด็กแล้วนะ ขึ้นม.ปลายแล้ว มีแต่พี่ดินนี่หละ หาว่าผมยังเป็นเด็กตลอด จริงไหมพี่กัน” ก้องทำท่าเคืองเพื่อนของพี่ชาย แล้วหันไปขอความเห็นจากพี่
   “เด็ก!!” พี่กันหันมาพูดคำเดียว หน้านายก้องงอขึ้นมาทันที หันมาทางผมเหมือนจะหาตัวช่วย
   “เด็กจริงๆ”ผมพูดกลับไป
   “อะไร เนี่ย แม้แต่นายยังว่าเราเป็นเด็กเลยหรอ” ก้องทำท่างอน เดินไปนั่งที่เตียงตัวเอง หันหน้าหนีพวกผม อืม แบบนี้จะว่าไม่เด็กได้ไงเนี่ย
   “ขอบใจนะครับที่ช่วยน้องชายพี่” หลังจากหัวเราะกับท่าทีของก้องแล้ว พี่กันก็เอ่ยขึ้นกับผม
   “ไม่เป็นไรครับ เพื่อนกัน”
   “แต่ยังไงก็ขอบใจนะ อ้อ...เกือบลืม นี่เพื่อนพี่ชื่อ –ไอ้ดิน- เรียนชั้นเดียวกับพี่เอง” พี่กันลากราหูที่อยู่ด้านหลังมาแนะนำ
   “กูชื่อไอดิน เรียกให้ถูกๆหน่อยสิวะ” พี่ราหู เอ้ย พี่ดินเริ่มโวยวาย
   “เอาน่า คือๆกันหละมึง” พี่กันนี่อารมณ์ขันใช่เล่นนะ
   “กูละเบื่อ แล้วนี่น้องจะขำอีกนานไหมครับ” อ้าวไหงงั้นหละวะ พอลงกับเพื่อนไม่ได้ก็มาลงกับรุ่นน้อง ผมก็ได้แต่หุบยิ้มทันที
   “เซ็งละ กูไปก่อนดีกว่า ก้องครับพี่ไปก่อนนะ” พี่ดินพูดกับพี่กันแล้วก็ก้องเสร็จก็เดินไปเลยไม่สนใจว่ายังมีผมยืนอยู่ด้วย
   “เฮ้ย ไปด้วยๆๆ น้องต้นพี่ไปก่อนนะครับ ก้อง!! เลิกงอนได้แล้วพี่ไปแล้วนะ” พูดกับเพื่อนเสร็จก็หันมาบอกผมแล้วยังตะโกนลาน้องชายตัวเองอีก
   “ครับพี่กัน”
   คนบ้าอะไรวะ ขำนิดขำหน่อยก็ต้องเอามาโกรธ

   ถ้า จะเทียบพี่กันกับพี่ดินแล้ว 2 คนนี้หล่อไม่แพ้กันเลย เพียงแต่พี่กันจะหล่อ ขาว ตี๋ แต่พี่ดินจะหล่อเข้ม ถึงผิวจะคล้ำแต่มันกลับเนียนเรียบละเอียด ปากเล็กๆที่น่ากัดเวลาทำปากเชิดเพราะไม่พอใจ ส่วนสูงที่ไม่ได้แพ้พี่กันเลย เอาเป็นว่าถ้ายืนคู่กันแล้วให้สาวๆเลือก คงจะแบ่งกันไปคนละครึ่งแน่นอน แต่สำหรับผมแล้ว ผมไม่ชอบของดำนะสิ เพราะงั้นขอเลือกพี่กันแล้วกันนะ 555555555555

[sadness]

ต้องขอบอกไว้ก่อนว่าเรื่องนี้ยังแต่งไม่จบนะครับ
เพราะงั้นอาจจะไม่ได้ลงให้เยอะเหมือนเรื่องก่อนๆ

ขอบคุณหลายคนที่ให้กำลังตลอดมา
ผมไม่ได้โกรธใครนะครับ
แต่มันน้อยใจ นึกว่าเรื่องของผมไม่มีคนสนใจนะครับ

[CaroL]

  คุณบีแล้ว  สวัสดีครับ
ดีใจครับ อย่าหายไปอีกนะครับ
ไม่เป็นไรครับ รอได้เสมอครับ
ค่อยๆมาลง ทีละหน่อยก็ได้ครับ


เดี๋ยวขอไปอ่านก่อนผมดีใจเลยมาทักทาย

อ่านเสร็จแล้วครับ
ต้น หรือ ต้นน้ำ ชื่อ เพราะดีครับ

รอและเป็นกำลังใจให้เสมอครับ
ฝันดีครับ

[Little Devil]

มาให้กำลังใจ   
ประทับใจคนชื่อ ต้นน้ำ   
จากเรื่องอื่น บอร์ดอื่นนะ
มาเจอเรื่องนี้อีก

[maxtorpis]

let start

[k[1mE]:D]

มาตามๆๆๆ

น่าสนใจ อีกเช่นเคย

ใครหนอจะเป็นพระเอกก

อยากรู้เร็วๆจัง

 

[Aon]

 :mc4:เจิมเรื่องใหม่พยายามเข้านะค้า

[หนูจะเอ้า]

  :mc4


:ไม่ใช่ที่ 1




อยู่หน้า 1ก็ยังดี

อิอิ


รออ่านอยู่นะครับ

[iota]

เข้ามาตามอ่านครับและขอบอกว่าดีใจครับที่ได้อ่านเรื่องใหม่อีก
เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่น่าสนใจ
ต้นน้ำ,ไอดิน เป็นชื่อที่เพราะนะครับ

[Vesi]

ไม่ชอบของดำ งั้นผมขอของดำละกันนะครับ ผมชอบ

[jaylayjay]

 

[silverspoon]

ชายล้วนหมดโรงเรียนเลยใช่มั้ยนั่น 555

[subaru]

เข้ามาเจิม อยากบอกว่าชอบทุกเรื่องที่แต่งเลยค่ะ   

[oaw_eang]

 

[sadness]

[3]

   คืนแรก ของการอยู่หอหลังจากทานข้าวเย็นเสร็จแล้ว พวกเด็กใหม่ ม.1 และ ม.4 ก็ต้องมายืนเข้าแถวเพื่อขึ้นหอประชุม จริงๆมันก็ไม่ได้มีประชุมอะไรหรอกครับ เพียงแต่รุ่นพี่ทั้งหลายอยากทำกิจกรรมรับน้องอะไรประมาณนั้น ระหว่างรอสักพักก็มีรุ่นพี่ผู้หญิง 3 คน ถือผ้าสีดำเล็กๆมายื่นให้น้องแต่ละคน
   “เค้าจะให้เราทำอะไรเนี่ย” ดูท่าคนที่ตื่นเต้นนี่ก็ไม่พ้นเด็กชายก้อง ดุทำหน้าตื่นๆแล้วมันน่าขำเหลือเกิน
   “ทุกคนได้ผ้าครบแล้วนะคะ ต่อไปให้เอาผ้าปิดตาตัวเองไว้นะ อย่าลืมมันให้แน่นๆด้วยหละ” พี่คนสวยพูดพร้อมกับรอยยิ้ม
   “เราต้องปิดตาจริงๆหรอ” ผมก็ได้แต่มองท่าทางตื่นของก้องแบบเอือมๆ
   “ต้น...ต้นอยู่ไหน” หลังจากที่ก้องผูกผ้าเสร็จผมก็ต้องดูแลลูกชายผมทันที เพราะตอนนี้มือของก้องไขว่คว้าหาผมอยู่
   “อยู่นี่” แล้วผมก็คว้าแขนของก้องไว้
   “อ้าว ทำไมต้นคว้ามือเราได้ถูกหละ”
   “ก็เรายังไม่ได้มัดนี่นา นายนะยืนนิ่งๆได้แล้ว เราจะได้ผุกผ้าสักที” ผมพุดออกไปแบบไม่ใส่ใจมากนัก
   ระหว่าง ทางที่เดินขึ้นหอประชุม รุ่นพี่จะให้จับมือต่อกันเป็นแถว โดยมีรุ่นพี่เป็นคนพาไปทีละแถว ซึ่งจะคอยบอกรุ่นน้องให้ยกขา ให้ก้มไปเรื่อยๆ แล้วรุ่นน้องก็จะบอกเพื่อนๆต่อๆกันมา แต่ตอนนี้แขนผมนะสิมันเริ่มล้าแล้วหละครับ ก้เพราะปลิงที่มันเกาะผมนี่หละ ทั้งเกาะแน่น กระตุกแขน บางทีถึงขั้นบีบกันเลยทีเดียว เฮ้อ...อะไรจะกลัวขนาดนั้น
   “ตอนนี้ขอให้ทุกคนอยู่ในความสงบ” เสียงหนึ่งดังขึ้นในความมืด บอกให้รุ่นน้องที่จ๊อกแจ๊กเงียบเสียงลง
   “น้องๆ ทุกคนจะมีรุ่นพี่คอยดูแลตลอดเทอมนี้ หรือเรียกง่ายๆว่า พี่เทค ขอให้น้องใหม่ทุกคนนั่งลง” เสียงนั้นยังคงดังก้อง บ่งบอกถึงความมีพลังเสียงของผู้พูด
   “น้องทุกคนจะมีรุ่นพี่เป็นคนเปิด ตาออก คนที่อยู่ตรงหน้าคือพี่เทคของแต่ละคน ขอให้ทำความรู้จักกันไว้นะครับ” ยังไม่ทันที่จะมีการเปิดผ้าก็มีเสียงเพลงจากเสียงร้องของรุ่นพี่ดังขึ้นภาย ในหอประชุมนั้น

โอ โอ๊ โอ ละเน้อ เออ เอ่อ ละ น้องเอย
ลา ล้า ลา ล้า ลา ลา ล้า ลา ลา ล้า ลา ลา
โอ้ละน้องเอย พี่จะขอชื่นเชย จะไม่เลยแรมไกล
รักเจ้าดั่งดวงใจ มิคลายหน่ายนา
ล้า ลา ล้า ลา ลา.........................................
พี่รับขวัญเจ้า เอามาเข้าเป็นขวัญจิต
จะรักดังชีวิต ใจคิดกรุณา
ล้า ลา ล้า ลา ลา........................................
ขอให้เจ้าหายโศก พ้นภัยหายโรค ให้มีโชคนะน้องยา
จะเอาด้ายยาว ขาวบริสุทธิ์
ลา ลา ล้า ลา ลา ลา
พัน มัด ผูกไว้ ที่ข้อมือของเจ้า
ลา ลา ล้า ลา ลา ลา
เหมือนดังใจพี่ ผูกพันเจ้าไว้ ไม่หน่ายหนี
เออ เอ๊อ เออ เออ เอ่ย
ใจผูกพัน

ใน ท่อนก่อนสุดท้าย ความรู้สึกเหมือนมีคนขยับตัวเข้าใกล้ พร้อมกับก้มหน้าลงมาหา แขนที่อ้อมตัวผมไปเพื่อคลายผ้าที่มัดตาไว้ เสียงลมหายใจที่ใกล้กับหู พร้อมทั้งกลิ่นที่ผมได้รับ มันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย มันทำให้ผมรุ้สึกผ่อนคลาย ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวในการมาเรียนที่นี่อีกต่อไป คนข้างหน้าเป็นผู้ชาย...... ผมรับรุ้ได้จากสัมผัส แล้วเค้าเป็นใครกันหละ ผมขอให้เป็นพี่กัน มันคงจะดีไม่ใช่น้อย เหมือนจะเป็นการจงใจหรือไม่อันนี้ผมไม่รู้ ท่อนสุดท้าย คำว่า “ใจผูกพัน” รุ่นพี่ตรงหน้าผมเหมือนตั้งใจพูดใส่หูผมเบาๆ ก่อนที่ผ้าจะคลายลงมา
ทันทีที่ผ้าหลุดไป ผมก็จ้องกับคนตรงหน้า และแล้วความจริงก็ช่างโหดร้าย
“พี่ดิน!!” ใครก้ได้ที่ไม่ใช่ไอ้พี่ราหูนี่ ใครก้ได้ ทำไมต้องเป็นคนนี้ด้วย
“ผิดหวังหรือครับที่เป็นพี่” “แทนที่จะเป็นไอ้กัน” ประโยคหลังนี่พี่ดินก้มหน้ามากระซิบ
“เปล่าสักหน่อย...” ผมพูดแก้เขิน พี่ดินรู้ได้ไงว่าผมชอบพี่กัน
“ไม่ ต้องเขินหรอก ในเมื่อชะตาเราต้องกันเราจะแนะนำตัวเองให้พี่รู้จักได้ไหม” พี่ดินยิ้มให้ผม จะว่าไปพี่ดินก็ยิ้มสวยใช่ย่อยนะนี่ ระหว่างบทสนทนาเหล่านี้ พี่ดินกำลังผูกข้อมือให้ผมอยู่ด้วย
“ผมชื่อต้นน้ำครับ เรียกว่าต้นก็ได้ เพราะเพื่อนๆก้เรียกแบบนั้น”
“งั้นพี่เรียกเราว่าน้ำแล้วกัน ไม่อยากเหมือนคนอื่น” ผมได้แต่งง
“ก้แล้วแต่พี่สิครับ” ผมหันหน้าหนี จะว่าไม่พอใจก็ใช่ ก็ผมไม่ชอบให้ใครเรียกว่าน้ำนี่นา
“แล้วไม่ถามพี่บ้างหรือครับ”
“ก็ ผมรู้อยู่แล้วนี่ว่าพี่ชื่อดิน”ผมหันมาพูดใส่หน้าพี่ดิน และผมก็ต้องตกใจ ก็พี่ดินผูกเสร้จแล้วพร้อมกับยกเทียนไขขึ้นมา เหมือนจะเอามาจี้ที่ข้อมือผม
“เอ้ยพี่”
“อยู่เฉยๆน่า” พี่ดินว่า พร้อมกับยึดแขนผมไว้
พี่ ดินใช้นิ้วชี้ของตัวเองจับที่ปมสายสิญจน์ พร้อมกับหยดน้ำตาเทียนลงมาที่ปม จะเรียกให้ถูกก็บนนิ้วพี่เค้านั่นหละ พร้อมกับใช้นิ้วคลึงที่ปมด้ายนั้น
“จะได้แน่นๆ” พี่ดินพูดแค่นั้น แล้วปล่อยมือผมออกมา

คืนนั้นกลับมาที่หอนอนลูกชายผมก็บ่นระงม
“ต้นนายดูดิ” ก้องพูดพร้อมกับชูแขนมาให้ผมดู
“เป็น รอยหมดเลย ไอ้รุ่นพี่โหด ดูดิบอกว่าเป็นธรรมเนียมต้องใช้น้ำตาเทียนให้ปมมันอยู่นานๆ พูดดเสร็จก็หยดเอาหยดเอา” เฮ้อบ่นเป็นเด็กไปได้ จะว่าไปแล้วข้อมือของหลายคนก็จะมีรอยแดงๆ เหมือนถูกน้ำตาเทียนกันทั้งนั้น จริงๆพี่ดินจะหยดลงมาที่แขนผมเลยก็ได้ แต่พี่แกเลือกที่จะเอานิ้วมารองให้ผม นับว่าเป็นคนใจดีเหมือนกันนะนี่
“อ้าว เห็นเราโดนแกล้งนายยังยิ้มได้อีกหรือเนี่ย โห...เพื่อนนะเพื่อน” นี่ผมยิ้มอยู่หรอเนี่ย ไม่รู้ตัวเลยนะ ว่าแต่ผมจะไปยิ้มทำไมตอนนึกถึงพี่ดินเนี่ย บ้าไปแล้วเรา

[sadness]

โรงเรียนที่ผมเรียนเป็นโรงเรียนประจำครับ แต่ไม่ใช่ชายล้วน
เป็นโรงเรียนชาย - หญิง น่าจะเดาได้นะครับว่าโรงเรียนอะไร
เพราะไม่น่าจะมีหลายโรงเรียนที่เป็นแบบนี้

[sadness]

[4]

   ผมว่าผม ต้องคิดผิดจริงๆที่ย้ายมาโรงเรียนนี้ เพราะอะไรนะหรือ..... ตื่นตี 5 ครึ่งมาออกกำลังกาย กินข้าวเช้าตอน 7 โมง เรียนตั้งแต่ 8 โมงครึ่งถึง 5 โมงเย็น ทุ่มนึงยังต้องมานั่งเรียนเพิ่ม ผมจะบ้าตาย..... อยู่บ้านไม่เคยจะต้องตื่นเช้า ข้าวเช้าไม่เคยได้กิน (เพราะตื่นไม่ทัน) เรียนก็ไม่ค่อยจะเข้า แต่นี่โรงเรียนประจำหนีไปไหนก็ไม่ได้ นี่แค่เทอมแรก ต่อไปจะขนาดไหนเนี่ย โอ๊ย.........เซ็ง
   “ก้อง คาบนี้เราไม่เรียนนะ” หลังจากหมดความอดทน ผมคิดว่าจะหนีไปหลับสักงีบ
   “อ้าว เป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า” ก้องถามอย่างเป็นห่วง
   “เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร แค่ง่วงจะไปหาที่นอน” ผมตอบแบบไม่ใส่ใจ กำลังจะเดินออกจากห้องเรียน
   “ไม่ได้นะ เดี๋ยวอาจารย์ว่าเอา” ก้องยังพยายามรั้งแขนผมไว้
   “ก็อย่าให้รู้ดิ อาจารย์ถามก็บอกว่าเราไม่สบาย ไปแล้วง่วง” ผมแกะมือก้องออกแล้วเดินหนีออกมา
   จริงๆ ผมก็ไม่ได้หนีไปไหนไกลหรอกครับ ก็อยู่แถวตึกเรียนนี่หละ ห้องเรียนส่วนใหญ่จะเป็นโต๊ะขนาดใหญ่ที่ใช้สำหรับทำแลบ เพราะงั้นมันจึงเป็นตัวกำบังได้อย่างดี ผมเดินเข้ามาในห้องๆหนึ่ง แล้วล้มตัวลงนั่งเอาหลังพิงโต๊ะ แล้วหนังตาก็เริ่มปิดลง
   ผมหลับไปนานพอสมควร แต่แล้วสวรรค์ก็ลงโทษผม โอ้วววววว
   “เดี๋ยว ให้ทุกคนเข้าห้องเรียน แล้วหยิบหนังสือขึ้นมาเตรียมไว้” เสียงอาจารย์วิชาชีวะดังขึ้น พร้อมกับเสียงนักเรียนที่ค่อยๆทยอยเข้ามาในห้อง ทำให้ผมได้สติ ซวยละสิเรา แล้วแบบนี้จะหลบยังไงหละ
   แต่เหมือนสวรรค์จะยังมีความเมตตาอยู่บ้าง เพราะนักเรียนห้องนี้ส่วนใหญ่จะนั่งกันที่โต๊ะด้านหน้าๆ จึงไม่มีใครสังเกตุว่าผมนั่งอยู่ที่พื้นหลังห้อง ผมกำลังจะคลานออกไป แต่ประตูก็อยู่ไกลเหลือเกิน ก็ผมนั่งอยู่ริมหน้าต่างนี่นา เฮ้อ....
   “ขออนุญาตครับ”
   “ไปไหนมานายไอดิน” อะไรนะ นี่มันห้องม. 5 หรือเนี่ย ไม่นะ พี่กันจะมองผมเป็นคนยังไงเนี่ย
   “ไปห้องน้ำมาครับ” เสียงพี่ดินตอบกลับ
   “เอาเถอะ เข้าห้องได้แล้ว หยิบหนังสือขึ้นมา”
   “ขอบคุณครับ”
   ผม หยุดชะงักอยู่ที่เดิมหลังจากได้ยินว่าเป็นห้องม.5 ทำให้ผมต้องนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น แต่นั่นก็ไม่เลวร้ายเท่าที่ว่า ไอ้พี่ราหูนั่นนะสิ มันเดินมาเปิดลิ้นชักตรงโต๊ะที่ผมซ่อนอยู่ และแล้วสายตาของเราก็สบกัน ผมสังเกตุว่าพี่ดินมีอาการตกใจเล็กน้อยที่เห็นผม แต่สีหน้าก้เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มได้ในทันที แทนทีว่าจะหยิบหนังสือแล้วไปนั่งด้านหน้า ไอ้พี่ดินดันนั่งลงที่โต๊ะตัวนั้น พร้อมทั้งหันมายิ้มเยาะใส่ผม ฮึ่ม...คนอะไรน่าหมั่นไส้ขนาดนี้
   หลายครั้งที่ผมทำท่าจะคลานออกไป แต่พี่ดินก็รั้งเสื้อผมไว้ทุกครั้ง ผมหละไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าเค้าจะแกล้งอะไรผมนักหนา
   “แอบโดดเรียนหรอเรา” พี่ดินก้มลงมากระซิบ
   “ก็เห็นอยู่!!” ผมตอบไปแบบไม่พอใจ
   “ฮึๆๆ เด็กดื้อ” พี่ดินพูดแค่นั้นแล้วเงยหน้าขึ้นไปเรียนต่อ
   ผมคิดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆแล้ว เพราะมันกำลังจะหมดคาบเรียนพอดี แต่ผมก็คิดผิด ผมไม่น่าไว้ใจไอ้พี่ราหูเลยจริงๆ
   “อาจารย์ ครับ มีเด็กแอบโดดเรียนมานั่งหลับในห้องเราครับ” อยู่ๆไอ้พี่ดินก็ตะโกนบอกอาจารย์ ผมจะทำอะไรได้ ก็ตอนนั้นหน้าผมเหวอไปเลยหละ นึกว่าไอ้พี่ราหูจะช่วยผมซะอีก
   “ไหน...ใคร.....นายต้นน้ำ!!!” เสียงอาจารย์เปลี่ยนเป็นเสียงแข็งทันทีที่เรียกชื่อผม
   “แฮ่ๆๆ สวัสดีครับอาจารย์”
   “ไม่ ต้องมาไหว้ฉันเลยนะ เย็นนี้ไปพบชั้นที่ห้องพักครูด้วย” การไปพบที่ห้องพักครูนั่นหมายถึงหูผมชาแน่ๆ เพราะเวลาอาจารย์แกเรียกอบรมทีไร ไม่ต่ำกว่าชั่วโมงทุกครั้ง เฮ้อ...จำไว้นะไอ้พี่ดิน
   หลังจากรับฟังคำอบรมมาจนเอียน ผมก้เดินขึ้นหอนอนเลย ไม่อยากกินข้าวแล้ว จำไว้นะพี่ดิน ที่ใครทีมัน จะปล่อยไปหน่อยก็ไม่ได้ ซวยจริงๆเลย ทำไมต้องมาเจอด้วยวะเนี่ย
   คืนนั้นผมขึ้นไปนั่งเล่นที่ดาดฟ้าของหอพัก ลมเย็นๆที่มากระทบร่างกาย คงทำให้ผมสงบลงได้บ้าง
   “ยังไม่นอนอีก”    ระหว่างที่ปล่อยความคิดไปเรื่อยๆ ก็มีเสียงพูดดังขึ้น เสียงของคนที่ผมไม่อยากเจอนั่นเอง
   “ยังไม่ง่วง” ผมตอบแต่ไม่หันกลับไปมอง
   “นั่งด้วยนะ” ผมยังไม่ได้บอกอะไร พี่ดินก็มานั่งข้างๆผมซะแล้ว
   “กินซะพี่เอามาฝาก” พี่ดินยื่นขนมปังและนมอีกกล่องมาให้ผม
   “ผมไม่หิว”
   “ไม่หิวก็ต้องกิน”
   “เรื่องอะไรของพี่ด้วย”
   “ข้าวเย็นก็ไม่กิน กินขนมปังนี่หละ เอ๊า!”
   “ก็ผมบอกว่าไม่หิว” ผมยังไม่ทันจะพูดจบ ขนมปังก็ถูกยัดเข้ามาในปากผม ตอนที่กำลังพูด
   “ทำไมพี่ต้องแกล้งผม”
   “ก็นายไม่ยอมกินดีๆ”
   “ผมไม่ได้ถามเรื่องนี้ ทำไมพี่ต้องบอกอาจารย์”
   “แล้วทำไมเราต้องโดดเรียน”
   “เรื่องของผม” พูดจบก็หันหน้าหนีไปอีกทาง
   “เฮ้อ” อยู่ๆพี่ดินก็เอามือมาจับที่หัวของผม
   “น้ำ การเรียนนะมันไม่ได้ง่ายเหมือนตอนที่เราอยู่ม.ต้นนะ ยิ่งการเรียนที่นี่ด้วยแล้ว มันไม่ง่ายเลย ถ้าเรายังเป็นแบบนี้ การเรียนมันจะแย่เอา แล้วอนาคตของตัวเองเคยคิดถึงบ้างไหม ถึงมันจะเป็นการเรียนชั้นม.ปลาย แต่มันก็สามารถทำให้เราเข้ามหาวิทยาลัยที่ดีๆได้ ถ้าเราเตรียมพร้อม” ระหว่างที่พูด พี่ดินก็ลูบหัวผมไปมา
   “จริงๆวันนี้พี่ไม่บอกอาจารย์ก็ได้ ว่าเราอยู่ตรงนั้น แต่ถ้าพี่ปล่อยไป เราก็จะทำอีก อาจจะดูว่าพี่ใจร้าย แต่พี่เป็นห่วงเรานะ”
   “ผม....” ผมไม่รู้จะพูดยังไง คือตอนนี้มันสับสนนะครับ ก็เข้าใจนะว่าเป็นห่วง แต่ตรูโดนอาจารย์อบรมเนี่ย มันทำให้โมโหนะ เลยไม่รู้จะขอบคุณหรือโกรธดี
   “ช่างเถอะ ขนมนะกินด้วยนะ พี่ตั้งใจเอามาให้ เห็นเราไม่กินข้าวเย็น เลยกลัวว่าจะหิว”
   “พี่ไปก่อนนะ แล้วก็รีบนอนหละ”พี่ดินลูบหัวผมเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็เดินจากไป
   เอา อีกแล้ว ความสับสนเกิดขึ้นอีกแล้ว เป็นห่วงงั้นหรอ ตั้งใจเอาขนมมาให้งั้นหรอ กลัวจะหิวงั้นหรอ ทำไมคำพูดแบบนี้มันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด ผมก้มลงมองที่กล่องนมและขนมปังในมือ แล้วรอยยิ้มก็เกิดขึ้น
   “ขอบคุณครับ” ผมกล่าวขอบคุณพี่ดินกับของในมือ เพราะตอนนี้พี่ดินได้เดินลงไปนานแล้ว

[Dee^daY]

ขออย่างเดียว..
มาให้อ่านแบบจบ ๆ นะ..อย่าหาย
ขอร้อง..ชอบ
 

[CaroL]

ดิน น้ำ 

[Natavishi]

 

น่ารัก   อิอิอิ  ชอบ ๆๆๆๆ 

[MiTo™]

พระเอกเป็นใครหว่า ลุ้น ๆๆๆๆ



เป็นกำลังใจให้นะครับบ 

[masanobu]

เย้ ในที่สุด คุณบีก้อกลับมาโพสเรื่องใหม่
ยังไม่ได้อ่านเรยนะคับเนี่ย รีบมาเมนท์ก่อน
เป็นกะลังจัยให้ไรท์เตอร์คร้าบบบบ ปายแระ ขอตัวปายอ่านก่อนน บายย

[thaitanoi]

น่ารักดีครับ มาติดตามด้วยคน

[Vesi]

ไม่ชอบของดำ แต่ก็ได้ของดำ 

น่ารักจังเลยอ่า เรื่องนี้

[sadness]

[5]

   “ก้อง อ่านอะไรวะ”
   “อ่านชีวะอยู่” ก้องตอบ แต่ก็ยังก้มหน้าอยู่กับหนังสือของตัวเอง
   “วิน มึงอ่านอะไรวะ” ผมหันไปหาเพื่อนอีกคน ที่ท่าทางมุ่งมั่นเหมือนกับก้อง
   “อย่ามายุ่งกับกู กูกำลังใช้สมาธิ!!” อ้าวไอ้เวรนี่ ดูมันไม่สนใจไม่ว่า ดันมาด่ากันอีก
   “เออ กูไม่ยุ่งกับพวกมึงก็ได้วะ กูไปหาพวกไอ้เจ๋งก็ได้” คือตอนนี้ผมกำลังจะบ้าตายกับการอ่านหนังสือสอบนะครับ วิชาที่ทำให้ผทเป็นแบบนี้ได้ก็มีอยู่วิชาเดียวนี่หละ มันคือ......ฟิสิกส์ สูตรคำนวณอะไรนักหนาก็ไม่รู้ขี้เกียจจะดูแล้ว จะหาคนสอนให้ เพื่อนเวรก็อ่านกันแต่วิชาอื่น เฮ้อ......

   “ไปไหนครับน้องต้น” ผมกำลังจะเดินขึ้นหอนอนไปหาพวกไอ้เจ๋งก็พอดีมีคนมาทักเสียก่อน
   “กำลัง จะไปหาเจ๋งมันนะครับ แล้วพี่กันจะไปไหนหรือครับ” พี่กันสุดหล่อของผมนั่นเอง วันนี้ใส่ชุดกีฬาซะด้วย มันยิ่งทำให้ผิวพี่กันขาวเด่นเข้าไปใหญ่เวลาใส่เสื้อกีฬาของโรงเรียน
   “พี่ว่าจะไปหาไอ้ดินมันนะครับ ไม่รู้เป็นยังไงบ้าง”
   “อ้าวพี่ดินเป็นอะไรหรอครับ” ผมถามด้วยความสงสัย
   “ไอ้ดินมันไม่สบายนะครับ ตอนนี้นอนอยู่ห้องพยาบาล” พี่กันพูดเรียบๆ เหมือนไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร
   “จริงหรอครับ งั้นเดี๋ยวผมไปด้วยครับ” ผมไม่รู้ว่าผมจะไปทำไมเหมือนกัน พอได้ยินว่าพี่ดินไม่สบายผมก็นึกเป็นห่วงขึ้นมาทันที

   “ไงมึง ตายหรือยังวะ” เฮ้ย ไหงพี่กันไปแช่งพี่ดินแบบนั้นหละ
   “เออ ยังไม่ตาย แต่เดี๋ยวมึงจะตายแทนกู” นั่นหละพี่ดิน ไม่เคยจะยอมใครง่ายๆ
   “สมควรแล้วหละมึง รู้ว่าเป็นโรคกระเพาะยังไม่ยอมกินข้าวอีก” พี่กันเริ่มเถียงบ้าง
   “ก็กูไม่หิวนี่หว่า น่าเบื่อวะ” ท่าทางจะหาคำแก้ตัวไม่ได้ เลยทำเป็นหันหน้าหนีซะอย่างนั้น
   “ช่างเหอะ เรื่องของมึง ท้องก็ท้องมึง ถ้ามันจะปวดก็เรื่องของมึง”
   “ก็ไม่เห็นต้องยุ่งกับกูนี่” ดูพี่ดิน คนเค้าเป็นห่วงแล้วยังจะมาพูดแบบนี้อีก
   “ทำไมพี่พูดแบบนั้นหละครับ” ผมแอบอยู่หลังพี่กันมาตั้งนาน แต่พอเจอพี่ดินพาลไปทั่วแบบนี้ก้อดไม่ไหวที่จะพูด
   พี่ดินหันมามองที่ผม คงจะแปลกใจที่ผมมาพร้อมกับพี่กัน “แล้วเราเกี่ยวอะไรด้วยละน้ำ”
   “ผมนะไม่เกี่ยวหรอกครับ แต่ที่พี่กันพูดนะ เพราะพี่เค้าเป็นห่วงพี่ดิน แล้วพี่ยังพูดแบบนี้อีก” ผมเริ่มดุคนป่วย
   “ไม่เป็นไรๆๆ พี่ไม่ถือหรอก รู้ว่าไอ้ดินมันไม่ได้คิดอะไร” พี่กันเริ่มออกตัวแทนเพื่อน
   “ไม่ถือไม่ได้หรอกครับ ถึงจะเป็นเพื่อนกันก็ไม่ควรพูดแบบไม่รักษาน้ำใจกันครับ” ผมหันไปบอกพี่กัน
   “ถ้า จะมาเพื่อต่อว่า ก็ไม่ต้องมา กลับไปซะ!!” ผมกำลังจะหันมาพูดกับพี่ดินอีกครั้ง แต่พี่ดินกับทำเสียงแข็งไล่ผมซะก่อน แถมหน้าตาตอนนี้ดูโกรธจัดมากๆ
   “เฮ้ย ใจเย็นสิ” พี่กันเริ่มปรามเพื่อนเบาๆ
   “มึงก็ด้วยไอ้กัน ถ้ากูมันนิสัยแย่ขนาดนั้น ก็ไม่ต้องมายุ่งกับกู” พี่ดินพูดกับพี่กัน แต่สายตากลับส่งมาที่ผม
   “พี่ดินอย่าพาลสิ” ผมเริ่มแย้งบ้าง
   “เกิด มาก็เป็นแบบนี้ ไม่พอใจก็อย่ามายุ่ง” ทำไมเพราะคำนี้มันถึงทำให้ผมรู้สึกเจ็บยังไงบอกไม่ถูก อย่ามายุ่งอย่างนั้นหรอ ผมไม่ยุ่งกับพี่ก็ได้ แต่ทำไมพอคิดว่าจะเลิกยุ่งกับพี่ดิน มันถึงทำให้ผมอึดอัดใจได้ขนาดนี้ ผมไม่ได้เถียงอะไรต่อไปอีก เริ่มหันตัวกลับแล้วเดินออกมาจากห้องพยาบาลทันที
   “แรงไปแล้วนะมึง” เสียงพี่กันบอกพี่ดิน
   “เรื่องของกู!!” พี่ดินตอบกลับมาด้วยอารมณ์ไม่พอใจ

   ตอน นี้ผมนั่งอยู่บนดาดฟ้าของหอพัก ทุกครั้งที่ผมมีเรื่องไม่สบายใจ คิดถึงเพื่อน คิดถึงบ้าน ที่ตรงนี้จะเป็นที่ของผมเสมอ อากาศตอนกลางคืนมันช่างเย็นสดชื่น บวกกับลมที่พัดผ่าน มันทำให้ใจผมสงบลงได้
   อัน ที่จริงผมก็คงจะผิดด้วยที่ไปต่อว่าพี่ดินแบบนั้น แต่มันเพราะอะไรหละที่ผมต้องไปต่อว่าพี่ดินด้วย หรือเพราะผมทนไม่ได้ที่เห็นพี่กันถูกว่า อันนี้มันกก็ไม่น่าเกี่ยว หรือเป็นเพราะ.......ผมไม่อยากคิดเลยว่าที่ผมต่อว่าพี่ดินเพราะผมเป็นห่วง พี่เค้า เห็นพี่เค้าไม่สบายก็ใจคอไม่ดี ไม่อยากให้ใครมองว่าพี่ดินเป็นคนไม่ดี จึงต้องบอกเตือน หรือว่าผมไม่ได้ชอบพี่กัน แต่คนที่ผมชอบกลับเป็น........
   “ไงเรา” ระหว่างที่ผมกำลังนั่งคิดอยู่นั้น กล่องนมเย็นๆก็สัมผัสเข้ากับแก้มของผม พร้อมกับคนที่ผมกำลังนึกถึงก็มานั่งข้างๆ
   “............” ผมได้แต่มองหน้าพี่ดิน ไม่พูดอะไร ความรู้สึกหลายอย่างเกิดขึ้นพร้อมๆกัน รู้สึกตกใจ รู้สึกโกรธ รู้สึกเป็นห่วง จะไม่ให้ผมรู้สึกแบบนั้นได้ยังไง ก็เมื่อตอนกลางวันคนนี้ไม่ใช่หรือที่บอกว่าไม่ให้ผมยุ่งกับเค้า แล้วทำไมตอนนี้กลายเป็นแบบนี้ไปได้
   “ยังโกรธพี่อยู่หรอ” พี่ดินเจาะกล่องนมแล้วยื่นมาให้ผม ผมก็ได้แต่ยื่นมือไปรับไว้
   “พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ทันคิด ยกโทษให้พี่ได้ไหม”
   “ผมต่างหากที่ต้องขอโทษพี่ ผมไม่น่าไปยุ่งเรื่องของพี่เลย”
   “แบบนี้แสดงว่ายังโกรธอยู่หละสิ” พี่ดินยิ้มให้ผม
   “พี่... นายไอดิน เป็นคนโผงผาง พูดหวานๆไม่เป็น ขี้โมโห ไม่ชอบใครมากวนใจ เอาใจใครไม่เป็น สิ่งนี้มันเป็นนิสัยแย่ๆของพี่ แต่ครั้งนี้พี่ยอมรับผิด พี่ขอโทษนะ ด.ช.ต้นน้ำ” พี่ดินลูบหัวผมตลอดเวลาที่พูด แต่สายตามองไกลออกไปที่ท้องฟ้าสีดำ
   “ทำไมผมต้องเป็นด.ช.”
“ก็น้ำเด็กกว่าพี่”
“ทำไมพี่ต้องให้ผมกินนมตลอด”
“ก็น้ำยังไม่โต”
“ผมโตแล้วนะ”
“โตแล้วแต่ไม่ยอมกินข้าวเย็น ก็ต้องกินนม”
“ว่าแต่ผม แล้วตัวเองก้ไม่ยอมกินเหมือนกัน”
“รู้ได้ไงว่าพี่ไม่กิน”
“กินแล้วจะปวดท้องกระเพาะหรือไง”
“เออจริงด้วย งั้นพี่กินนมด้วย”
“ไม่เอา อันนี้มันของผม”
“แต่พี่เอามานะ”
“ก็พี่ให้ผมแล้ว”
“เด็กงก”
“คนโตดื้อ”
และ แล้วมันก็กลายเป็นการเถียงที่ไม่มีจุดสิ้นสุด แต่การเถียงครั้งนี้ไม่ได้เกิดจากความไม่พอใจ แต่มันคือความเข้าในกันและกันมากขึ้นต่างหาก เฮ้อ....พี่ดินผมนะ.......ชอบพี่นะครับ

[sadness]

[6]

   ทุกวัน ของการอยู่ที่นี่ ไม่เคยเลยที่ผมจะรู้สึกเหงาอีกต่อไป เพราะพี่ดินอยู่กับผมที่นี่ ทุกวันการคุยกันที่ดาดฟ้าจะเป็นเรื่องปกติของเราสองคนเสมอ สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ทำให้ผมแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าพี่ดินก็มีใจให้ผมเช่น กัน แต่มันจะเป็นแบบนั้นจริงๆนะหรือ
   และแล้วเวลาแห่งความสุขของผมก้ต ้องถูกคั่นด้วยความทุกข์จากการสอบ ผมหละเบื่อช่วงเวลาแบบนี้เป็นที่สุด หนังสือที่มีมันเหมือนจะขยายตัวทับลงมาบนหัวผมจนหายใจไม่ออก เฮ้อ......

   “ต้นพูดครับ” ผมรับสายพ่อที่โทรเข้ามา ทันทีที่ผมรับสายก้องมันก็ทำท่าทางอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที
   “ขอโทษนะครับ ไม่ทราบลูกชายผมอยู่ไหมครับ” พ่อผมครับ เล่นมุขไหนอีกหละเนี่ย
   “ผมเองลูกชายพ่อ” ผมผลักหัวไอ้ก้องออกไปจากมือถือผม
   “ไม่ใช่ๆๆ ลูกชายผมชื่อน้ำ คุณเป็นใครครับ” เอาแล้วไง ทุกทีหละพ่อผม
   “ครับๆๆ น้ำพูดครับ พอใจหรือยังครับ” ผมหละเบื่อจริงๆ ชื่อต้นเท่ห์กว่าตั้งเยอะ
   “อืม....น้ำเราสอบเสร็จเมื่อไหร่”
   “อาทิตย์หน้านะครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ”
   “คุณ ยายเค้าอยากเจอเรานะ พ่อก็เลยว่าจะพาเราไปเจอท่านสักหน่อย งั้นเดี๋ยวอาทิตย์หน้าพ่อส่งคนไปรับเรานะ” คุณยายอยากเจอผมหรอ มันก็ไม่แปลกอะไรหรอกครับ เพราะตอนเด็กๆคนที่เลี้ยงผมมาก็คือยายของผมนี่หละ แม่ผมเสียไปตั้งแต่ผมยังไม่รู้ความด้วยโรคหัวใจ ส่วนพ่อผมก็มัวแต่ทำงาน ผมจึงเป็นเด็กที่โตมากับยาย
   “สอบเสร็จจะกลับบ้านเลยหรอ” ก้องครับ มันถามผม นี่มันแอบฟังจนจบเลยหรือเนี่ย
   “อืม ก็จะไปหาคุณยายนะ คิดถึงท่านเหมือนกัน”
   “แล้วไม่อยู่งานเลี้ยงปิดเทอมก่อนหรอ”
   “ไม่หละ กลับเลยดีกว่า เบื่ออะไรวุ่นวาย”
   “งั้นไม่เป็นไร แต่อย่าลืมของฝากตอนเปิดเทอมนะ” ยิ้มซะหน้าบานเลยเชียว เฮ้อเมื่อไหร่มันจะโตเนี่ย

   พอ ทราบวันปิดเทอมที่แน่นอนแล้วผมก้โทรไปบอกพ่อผมทันที เพราะผมอยากจะรีบไปหายายผมให้เร็วๆ คืนก่อนสอบวันสุดท้ายผมกำลังนั่งเก็บของอยู่ เพราะพรุ่งนี้ผมจะเดินทางกลับบ้าน
   “เก้บของวันนี้เลยหรือ” พี่ดินเดินเข้ามาถามผมครับ
   “ครับ พรุ่งนี้สอบเสร็จก็กลับบ้านเลย”
   “อ้าวทำไมเร็วแบบนั้นหละ ไม่รออีกวันค่อยกลับหละ” พี่ดินคงหมายถึงให้ผมอยู่ร่วมงานเลี้ยงก่อนค่อยกลับ
   “ไม่ดีกว่าครับ นัดกับที่บ้านไว้แล้ว” ระหว่างที่ตอบ ผมก็ยังคงก้มหน้าจัดของเหมือนเดิม
   “หรอ ไม่เป็นไร งั้นพี่ไปก่อนนะ” พี่ดินบอกลาผม แต่ผมสังเกตุแล้ว ทำไมมันดูอ่อยลงไปแบบนั้นละ แต่กว่าที่ผมจะเงยหน้าขึ้นมา พี่ดินก็เดินไปแล้ว

   วันสอบวันสุดท้ายมันเหมือนกับชีวิตผมโล่งขึ้น ทันที การสอบมีเฉพาะช่วงเช้าเท่านั้น ซึ่งผมนัดกับที่บ้านไว้ตอนบ่าย 2 ผมจะได้ไปเจอโลกกว้างบ้างสักที เฮ้อ....เปิดเทอมปีหน้า ผมก็จะได้ขึ้นเป็นพี่ม.5 แล้ว ส่วนพี่ดินก็อยู่ ม.6 งั้นก็หมายความว่า พี่ดินจะอยู่เป็นปีสุดท้ายแล้วสิที่โรงเรียนนี้ ผมจะทำยังไงดีให้พี่เค้ารุ้ว่าผมชอบเค้า จะเดินไปบอกตรงๆก้ไม่กล้า มันก้คงจะต้องเก็บไว้ในใจแบบนี้ต่อไปหละนะ
   “ต้น วันนี้มาเชียร์ไอ้ดินมันด้วยนะ” หลังจากทานข้าวเสร้จ ผมกำลังจะเดินขึ้นหอพัก แต่เจอพี่กันเสียก่อน
   “เชียร์??  เชียร์ทำไมครับ” ผมหละงง
   “อ้าวเมื่อวานไอ้ดินมันไม่ได้บอกเราหรือไง ว่าวันนี้มันจะขึ้นร้องเพลงกับวง” พี่กันทำสีหน้าแปลกใจที่ผมไม่รู้เรื่อง
   “ไม่เห็นบอกนี่ครับ แล้วร้องวันไหนครับ”
   “วันนี้ ...ก็งานเลี้ยงปิดเทอมนั่นหละ” อ๋อ ที่เมื่อวานพี่ดินมาถามผมก็หมายความว่ากำลังจะมาชวนผมให้ดูพี่ดินร้องเพลง นั่นเอง แต่ผมพลาดเองที่ไม่ถามอะไรพี่ดินก่อน
   “แล้วตอนนี้พี่ดินอยู่ไหนครับพี่กัน”
   “คงซ้อมอยู่กับวงหละ ลองไปหาสิ” พี่กันพูดยิ้มๆ เหมือนรู้ใจผมว่าผมต้องการไปหาพี่ดิน

   ผม วิ่งไปหาพี่ดินทันที ตอนนี้เที่ยงครึ่ง ผมมีเวลาเจอพี่ดินถึงบ่าย 2 ก่อนที่จะมีคนมารับ พอไปถึงพวกพี่ๆรวมทั้งพี่ดินกำลังเตรียมการแสดงกันอยู่
   “ขอคั่นเวลานิดนึงครับ” ผมเดินเข้าไปบอก ทำให้ทุกคนงง
   “น้ำมีอะไรหรือเปล่า” พี่ดินถามผม เพราะผมดุเหนื่อยมากเมื่อมาถึง
   “คืนนี้ผมอยู่ดุพี่เล่นดนตรีไม่ได้ เพราะงั้นผมขอมาดูตอนนี้ได้ไหมครับ”
   “ได้สิ...เดี๋ยวพี่จัดให้” พี่ดินนิ่งไปนิดนึง แล้วเริ่มยิ้มให้กับผม

   เวลา พี่ดินร้องเพลง ทำไมมันเหมือนผมโดนสะกดให้อยู่นิ่งแบบนี้ ผมแทบจะไม่ได้ยินเสียงที่ผ่านเข้ามา เพราะผมมัวแต่สนใจนักร้องที่อยู่ตรงหน้ามากกว่า สายตาที่พี่ดินมองมาที่ผม มันเหมือนกับบอกว่าผมเป็นคนพิเศษในสายตาเค้าเสมอ รอยยิ้มที่มีให้มันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด พี่ดินอย่าทำให้ผมชอบพี่มากไปกว่านี้เลย เพราะแค่นี้มันก็มากเกินพื้นที่ในใจผมแล้ว

[Dee^daY]

^
^
" อย่าทำให้ผมชอบพี่มากไปกว่านี้เลย เพราะแค่นี้มันก็มากเกินพื้นที่ในใจผมแล้ว "

.. รัก + ชอบ ประโยคนี้ ..

[CaroL]

  โอ๊ยยย

[Vesi]

นายไอดินนี่ นิสัย.....
ต้องปรับตัวเข้าหาน้องด้วยเซ่ ความรู้สึกถ้ามันเสียไปแล้ว มันซ่อมไม่ได้ คิดถึงใจคนอื่นหน่อย
ตอนที่ ๖ แอบหวานนะ เขินอ่ะเขิน

ปล. จนถึงบัดนี้ก็ยังนึก รร ไม่ออก นึกออกแต่ รร ประจำชายล้วน รร นึง ที่มีข้าวต้มแผ่นเป็นอาหารขึ้นชื่อ