หัวข้อ: พี่ครับ...อย่าทำร้ายใจกันมากไปกว่านี้เลย

[mma419109]

       แปลกนะมีอะไรมากกว่านั้นหรือเปล่า ดินโกรธต้น แล้วยังเป็นเพื่อนกับกัน
 เหมือนเดิมหรือเปล่า กันเองก็รู้เห็นเป็นใจช่วยส่งเสริมสองคนนี้ ทำไมเกิดเรื่อง
 แล้วไม่เคลียร์กันให้เข้าใจทั้งที่เป็นเพื่อนรักกันแท้ๆ

       อ่านมาหลายวันแล้วเพิ่งได้โอกาสมาทักทาย+๑ เป็นแรงใจจ๊ะ

[Vesi]

อ่านแล้วรู้สึกอยากเตะคนฟ่ะ

[vvivy]

 

ต่อด่วนค่ะๆๆๆๆๆ

พี่ดินพาลตลอดหง่ะ

สงสารต้นน้ำจังค่ะ

[silverspoon]

แบบนี้แหล่ะดีแล้ว ชอบแบบ เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษชั้นใย :-[อ่ะค่ะ 

[nithiwz]

อยากกระโดถีบพี่ดินขาคู่  เหอะๆๆๆ  อ๊อดเกิน  ตลอดเว
น้องก้องน่ารักอ่ะตอนนี้  ชอบหนูก้องจังเลย  จะเสร็จนายโอ้หรือเปล่าก็ไม่รู้  เหอะๆๆๆๆ 

สงสารต้นน้ำมากมาย TT-TT

[KriT_SuN]

  ชอบครับบบ ฮ่า ๆ ๆ 

  ถึงจะสงสาร แต่ก็ชอบค้าบ ฮ่า ๆ ๆ เชียร์คู่โอ้กะก้องง โย่ววว

[CaroL]

ราตรีสวัสดิ์ครับ

[namtaan]

เรื่องมันใหญ่ข้ามปีกันขนาดนี้เลยหรือ
ทำไมดินไม่ยอมรับฟังอะไรเลย ถ้าโกรธต้นน้ำ ก็ต้องโกรธกันด้วยสิ
ดินหึงจนหน้ามืด หรือยังไงกันแน่

บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณค่ะ

[ARMTORY]

อ่านทันแล้ว
อยาก :beat:อีพี่ดินจัง

[Alone13]

ดินขี้หึงจังเลย

[Dee^daY]

ก็เพราะแบบนี้ไง เขาถึงได้เรียกว่าความรัก

[MiTo™]

ใครว่าง ๆ ไปตบหัวพี่ดิน ให้หน่อยดิครับ

 

[The_miracle]

นายดินนี่ก็ไม่ยอมฟังอะไรเลย มันน่านักนะคนแบบนี้


สงสารต้นน้ำจังเลย

[amito]

พี่ดินนี่ไร้เหตุผลสิ้นดีเลย ไม่ฟังอะไรแบบนี้จะรู้เรื่องได้ไง   

ต้นน้ำ อดทนหน่อยนะคะ คิดว่าเดี๋ยวพี่เค้าคงจะยอมฟังและเข้าใจในที่สุด ที่พี่ดินเค้ายังตามมาวอแวกับน้ำคงยังพอมีใจให้กันอยู่บ้าง อดทนนะคะ

[Na_RimKLonG]

อีพี่ดิ๊นนนน   

[tutu]

    ไม่ฟังเหตุผล

[sadness]

[18]

ทุกครั้งที่มีการซ้อมกิจกรรมคณะ ผมจะหายตัวไปทันที
ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากเข้าร่วม แต่เพราะในตอนนี้ผมไม่พร้อมที่จะเจอหน้าพี่ดิน
เมื่อเป็นแบบนั้น ผมจึงเลี่ยงที่จะไปเข้ากิจกรรม
คณะผมไม่มีการเข้าห้องเชียร์หรือระบบว้าก จึงไม่มีปัญหา
อาจจะเป็นความโชคดีของผมอีกอย่าง
ก็คือปี 2 ไม่ได้เรียนที่เดียวกับปี 1 จึงทำให้ระหว่างเรียนไม่เจอกัน
จะมีก้แต่กิจกรรมคณะที่รุ่นพี่จะเข้ามาหารุ่นน้องและทุกครั้งผมก็จะเห็นพี่ดินกับพี่กันเสมอ
เมื่อเป็นแบบนั้น ผมก็เลยหายตัวตลอด

"ต้นนนนน...." นายก้องเกาะแขนผมพร้อมกับเรียกด้วยเสียงยานคาง
"อะไรอีกหละคราวนี้"
"ต้นไปรับน้องกับเรานะ" ก้องเริ่มเกาะแน่นกว่าเดิม
"ไม่ไปหรอก ขี้เกียจ นอนอยู่หอสบายกว่า" ผมไม่อยากไปนี่ครับ เห็นว่าจะพาไปรับน้องที่ต่างจังหวัด
"เราไม่อยู่แล้วใครจะดูแลต้นหละ"
"ไม่เป็นไร ก้องไปเถอะไม่ต้องห่วงเรา" ผมเริ่มแกะมือของก้องออก
"ต้นนนนนนนนน ไปเหอะนะ"
"ไม่ไป" ผมตอบแล้วขยับหนีมือของก้อง
"ถ้าต้นไม่ไปแล้วเราจะมีเพื่อนได้ไงหละ" นั่นไง ความจริงหลุดมาแล้ว
"ไม่ได้ยิน อะไรนะเมื่อกี้นะ" ผมเริ่มแกล้งยั่วก้อง
"เราอยากให้ต้นไปเป็นเพื่อนเรา พอใจยัง" ตอนนี้นายก้องนั่งหน้ามุ่ย กอดอกตัวเองไปแล้ว
"อะๆๆๆ โอเคไปก็ไป" ผมหละอดขำไม่ได้
"จริงนะ เย้ๆๆ" ตอนนี้นายก้องวิ่งขึ้นห้องไปแล้วหละครับ ท่าทางจะดีใจไม่น้อย

ตอนนี้พวกผมกำลังนั่งรถบัสไปที่รีสอร์ทที่รุ่นพี่เตรียมไว้ ออกเดินทางตั้งแต่ช่วงเย็น ใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงก็มาถึง
ในการไปครั้งนี้ผมไม่เห็นพี่ดิน นั่นก็หมายความว่าพี่ดินอาจจะไม่ได้ไปด้วย จึงทำให้ผมสบายใจขึ้น
หลังจากนั้นรุ่นพี่ก็แบ่งกลุ่มเพื่อเข้าพักตามบ้าน แต่ละบ้านจะนอนประมาณ 15 คน
แน่นอนนายก้องไม่ยอมปล่อยผม ขอพี่กันให้ผมกับก้องนอนด้วยกัน
เมื่อจัดของเสร้จก็มีกิจกรรมหลังทานข้าวเล็กน้อย เลิกประมาณ 4 ทุ่ม รุ่นพี่จึงให้รุ่นน้องแยกย้ายเข้าที่พัก

ผม สะดุ้งตื่นหลังจากนอนไปได้พักใหญ่ๆ เพราะเสียงที่ดังโวยวาย พร้อมกับเสียงประทัด มันทำให้ผมเริ่มเจ็บที่หัวใจ เพราะอาการตกใจแบบไม่ตั้งตัว
"อ้าว...จะนอนอะไรกันนักหนา ตื่นๆๆๆ" เสียงตะโกนดังๆ ปลุกเด็กปี 1 ทุกคนให้ตื่น
"ผมให้เวลาพวกคุณ 3 นาที ไปรวมกันที่สนามหน้าที่พัก" เสียงตะโกนสั่งยังมีมาต่อ พร้อมกับรุ่นน้องปี 1 ที่รีบลุกกันอย่างวุ่นวาย
..................
.........
"อ้าวๆๆ ระเบียบของพวกคุณมีไหม จัดแถวให้เรียบร้อย!!" เสียงที่ดังทำให้ปี 1 หลายคนรนราน รวมทั้งก้องด้วย
"ห่วย!!!" เสียงตะโกนจากคนแรกดังขึ้น พร้อมกับอีกหลายเสียงที่ตะโกนคำเดียวกันจากปากของรุ่นพี่
"ก้มหน้าลงไป นอนราบกับพื้น" ต้นเสียงยังสั่งการไม่เลิก พร้อมกับเสียงลูกคู่ที่เร่งให้น้องๆนอนราบก้มหน้ากับพื้น

"ผม... ประธานรุ่นของปี 3 น้องของผมปี 2 บอกว่าพวกคุณหลายคน ไม่ให้เกียรติคณะผม" หลังจากที่พวกผมก้มหน้าลงพื้นกันครบทุกคนแล้ว เจ้าของต้นเสียงก็เริ่มพูด
"ในที่นี้ ใครบ้างที่ไม่เข้าซ้อมร้องเพลงมหาวิทยาลัย เพลงคณะบ้าง ยกมือขึ้น" เจ้าของเสียงเดิมยังตะโกนถามต่อ
"อ้าวๆๆ...กล้าทำก็กล้ารับสิ" เสียงลูกคู่ดังมาเป็นระยะ
ผมเลยตัดสินใจยกมือขึ้น ซึ่งมันยากลำบากมากเพราะตอนนี้ผมนอนราบกับพื้น อีกทั้งหน้ายังก้มอยู่กับหญ้าอีกต่างหาก
"ลุกขึ้นสิ" มีมือมาสะกิดที่บ่าผม และบอกให้ยกขึ้นยืน
"ทำไมคุณถึงไม่เข้าร่วมกิจกรรม"
"ผมไม่ค่อยสบายครับ" ผมตอบไปเพราะไม่รู้จะหาเหตุผลไหนมาตอบ
"คุณไม่สบายทุกครั้งที่มีกิจกรรมหรือไง" รุ่นพี่ยังจ้องหน้าผมไม่เลิก
"ก็ไม่ทุกครั้งครับ"
"คุณเอาเปรียบเพื่อนคุณ มีความสุขใช่ไหมที่เพื่อนคุณต้องมาร้องเพลงคณะ แต่คุณกลับหอนอนสบาย"
"ไม่ใช่ครับ"
"ไม่ใช่แต่คุณก็ทำ.....น้องปี 2 ของผมบอกว่าคุณขาดไป 11 ครั้ง" โหนี่มันจดกันขนาดนั้นเลยหรือเนี่ย
"เพื่อเป็นการทดแทนส่วนที่คุณเอาเปรียบเพื่อน วิ่งรอบสนาม 11 รอบ ปฏิบัติ!!"

ผมเริ่มออกวิ่งหลังจากโดนรุ่นพี่หลายคนเร่งให้ทำตาม
ใจผมอยากวิ่งให้ครบตามที่รุ่นพี่สั่ง เพราะผมก็เอาเปรียบเพื่อนจริงๆ
แต่ร่างกายของผมมันไม่ร่วมมือด้วยเลยจริงๆ
ผมวิ่งมาได้ 2 รอบแล้ว ใจผมก็เจ็บขึ้นเรื่อยๆ ดูเหมือนอากาศมันจะค่อยๆหายไปจากบริเวณนั้น เพราะผมเริ่มหายใจไม่ออก
"หยุดวิ่งเดี๋ยวนี้!!" เสียงที่ดังกว่ารุ่นพี่ปี 3 คนนั้น ตะโกนขึ้น
"ผมไม่อนุญาตให้หยุด" รุ่นพี่ปี 3 หันไปบอกพี่ดิน
"ต้น พี่บอกให้หยุดไง!!" พี่ดินไม่สนใจปี 3 ยังคงตะโกนบอกให้ผมหยุด
"ผมกำลังทำโทษอยู่ คุณอย่ามาทำให้ระเบียบเสีย"
"น้องกูจะตายอยู่แล้ว มึงยังจะให้วิ่งอีกหรือไง" พี่ดินหันไปตะโกนใส่พี่ปี 3 อืม.....พี่ดิน นั่นรุ่นพี่นะครับ
"น้ำพอได้แล้ว" พี่ดินวิ่งมาหาผม พร้อมกับจับตัวผมให้หยุด แต่คราวนี้ ผมรับรู้ได้ถึงความอ่อนโยนในน้ำเสียงพี่ดิน
มันทำให้ผมค่อยๆทิ้งตัวลง เพราะไม่มีแรงที่จะฝืนร่างกายอีกต่อไป
"ค่อยๆหายใจนะ ใจเย็นๆ......."พี่ดินจับผมนอนหนุนตัก พร้อมกับบอกผมให้ค่อยๆหายใจ
พี่ดิน พี่ดินของผม
"เป็นไงดีขึ้นไหมน้ำ" พี่ดินลูบหน้า ลูบหัวของผม สักพัก ผมรู้สึกว่าตัวลอยขึ้น พี่ดินกำลังอุ้มผมอยู่
"ก้อง พี่จะพาน้ำไปส่งโรงพยาบาลนะ" พี่ดินบอกก้อง ที่ตอนนี้หน้าตารนรานกับอาการของผม
"พี่ครับผมขอโทษ แต่น้องผมเป็นโรคหัวใจ ผมต้องให้หยุด" พี่ดินเดินไปขอโทษรุ่นพี่
"เออๆๆ ไปเถอะ พาน้องไปหาหมอก่อน" พี่ดินได้แต่น้อมหัวแล้วเดินอุ้มผมไปที่รถ
ผมรู้สึกปลอดภัยแล้วตอนนี้ ผมนอนหลับบนออกของพี่ดิน มันทำให้ผมไม่อยากตื่นขึ้นมาเลย
อยากอยู่แบบนี้นานๆ...................................

[sadness]

[19]

ผมเริ่มรู้สึกว่ามือของผมไม่เป็นอิสระ เหมือนมีใครมาจับรั้งเอาไว้
ทำให้ผมต้องลืมตาตื่นขึ้นมาดู
อืม.....นี่ผมคงอยู่ที่โรงพยาบาลสินะ
ทั้งบรรยากาศรอบข้างและเตียงที่ผมนอนอยู่ อีกทั้งยังมีสายน้ำเกลือที่ห้อยอยู่ด้านข้าง
ดูยังไงๆ ก็โรงพยาบาลอยู่ดี
เมือผมหันไปที่มือของผม ก็พบกับศีรษะของใครบางคนที่ฟุบหลับอยู่ข้างเตียง
มือของเค้าคนนั้น กำลังกุมมือผมอยู่ด้วย
ผมอดที่จะมองด้วยรอยยิ้มไม่ได้
นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่คนๆนี้ ไม่แสดงความห่วงใยให้ผม
แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์เมื่อวานขึ้น ทำให้ผมรู้สึกว่า พี่ดินของผมยังไม่หายไปไหน

ผมมองพี่ดินด้วยความรู้สึกคิดถึงและปลอดภัย ภายใต้มือของพี่ดินที่กุมมือผมไว้
แต่แล้วผมก็เห็นพี่ดินขยับตัว ผมทำอะไรไม่ถูก ทำให้ผมหลับตาลงอีกครั้ง
ผมกลัวจริงๆ กลัวว่าถ้าผมตื่น พี่ดินจะทิ้งผมไปอีก
ผมกำลังนอนคิดกลัวอยู่ในใจ สัมผัสแผ่วเบาจากมือของพี่ดินลูบหัวผมเบาๆ
พร้อมกับแรงที่บีบมือผมมากขึ้น
"ตื่นสักทีสิครับน้ำ ทำแบบนี้พี่ดินใจคอไม่ดีนะครับ" เสียงแผ่วเบาที่ผมได้ยิน
น้ำเสียงของคนพูดผสมไปด้วยความกังวล ความห่วงหา
นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม พี่ดินยังเรียกผมว่า -น้ำ- นั่นก็หมายความว่าผมยังสำคัญกับพี่ดินใช่ไหม
ผมปล่อยเวลาให้ผ่านไปสักพัก จึงค่อยๆลืมตา
แต่เมื่อผมเริ่มขยับตัว ลืมตาขึ้นมา มือที่เคยจับผมไว้ก็ปล่อยออกทันที
แต่ผมก็คว้าแล้วก็ยึดเอาไว้ได้ ก่อนที่พี่ดินจะหนีหายไปอีก
"พี่ดิน ฟังผมก่อนนะครับ"
"ปล่อย......บอกแล้วไงว่าเราไม่ได้สนิทกัน" สายตาของพี่ดินดูจริงจังกับคำพูด
"ผมแค่อยากให้พี่รับฟังผม" ผมยังไม่ยอมปล่อยพี่ดิน
"ไม่มีอะไรต้องฟัง ถ้านายหายดีแล้ว พี่จะกลับ" พี่ดินดึงมือของตัวเองกลับ แต่ผมก็ยังยึดไว้
ถ้าผมคิดเข้าข้างตัวเอง ผมก็คงจะคิดว่าพี่ดินอยากอยู่กับผม
เพราะแรงของผมตอนนี้คงไม่มีทางสู้พี่ดินได้แน่ ถ้าพี่ดินตั้งใจจะไปจริงๆ
แต่ในตอนนี้ มือของพี่ดินก็ยังถูกผมจับไว้อยู่เหมือนเดิม
"ผมกับพี่กันไม่มีอะไรกัน ที่พี่เห็นมันไม่ใช่อย่างที่พี่คิด" ผมไม่รออะไรทั้งนั้น รีบบอกสิ่งที่ผมต้องการออกไป
"บอกพี่แล้วจะมีประโยชน์อะไรหละ" พี่ดินยังทำหน้าจริงจัง
"มีสิ....เพราะผมรักพี่ ผมไม่อยากให้พี่ทิ้งผมไป" ผมสารภาพออกไปทันที เผื่อว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้พูด
"ฮึ......รักงั้นหรอ พี่จะเชื่อคำพูดนายได้มากขนาดไหนหละ นายต้นน้ำ" พี่ดินทำเสียงเย้ยหยัน แต่ผมก็ไม่ละความพยายาม
"ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้พี่เชื่อ แต่ที่แน่ๆ คือผมรักพี่ รักพี่ดินมาตั้งแต่ม.ปลายแล้ว" ผมมองหน้าพี่ดินกลับ ด้วยสายตาที่แน่วแน่
"นายมั่นใจหรือเปล่าว่ารักพี่" พี่ดินถามผมกลับ
"ผมมั่นใจ!" ผมด้วยออกไปด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจน
"งั้น........ นายจะมาเป็นแฟนพี่ไหมหละ" พี่ดินพูดพร้อมกับรอยยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้แสดงความดีใจ แต่มันเป็นรอยยิ้มที่แฝงความดูแคลนอยู่ในนั้น
ก่อนที่ผมจะได้ตอบออกไป ประตูห้องก็ถูกเปิดออก ผมรีบปล่อยมือพี่ดินออก แล้วมองไปที่ประตู
"อ้าวแอน มีอะไรจ๊ะ" พี่ดินหันไปพูดกับสาวน้อยที่เดินเข้ามาในห้อง
"ก็ แอนคิดถึงพี่ดินนี่คะ มาอยู่ที่นี่ทำไมก็ไม่รู้ อ้าว..นี่คนป่วยก็ตื่นแล้ว พี่ดินกลับกับแอนเถอะนะคะ" สาวที่มาใหม่ชะโงกหน้ามาดูผม แล้วหันไปดึงแขนพี่ดิน เพื่อชวนกลับ
"ได้สิจ๊ะ พี่ก็ไม่มีธุระที่นี่แล้วด้วย แต่พี่ยังไม่อยากกลับบ้านเลยนะ" พี่ดินหันไปยิ้มให้กับสาวคนที่มาใหม่
"งั้นเราไปดูหนังกันก่อนดีไหมคะ"
"ดีสิจ๊ะ พี่นะอยากอยู่กับแอนนานๆ"
"ให้จริงนะพี่ดิน"
"จริงสิ ก็แอนน่ารักขนาดนี้ แต่เดี๋ยวแอนไปรอข้างนอกก่อนนะ พี่คุยธุระอีกนิดนึงจะรีบตามออกไปเลย"
"ได้คะ แต่ว่าเร็วๆนะคะ แอนเหงา" จะเหงาอะไรวะ ห่างกันแปลบเดียวนี่นะ
"จ๊ะ..."
ทันทีที่สาวน้อยปิดประตูลง พี่ดินก็หันมาพูดกับผม
"ก็ อย่างที่เห็น พี่มีแฟนแล้ว และก็เป็นผู้หญิง แต่ถ้านายบอกว่ารักพี่ นายจะยอมมาเป็นแฟน.....ลับๆของพี่ไหมหละ เพราะพี่ก็คงอายคนอื่นอยู่นะ กับการที่จะต้องมีแฟนเป็นผู้ชาย"
"ว่าไง ไหนบอกว่ารักพี่ไม่ใช่หรือไง หรือต้องการให้พี่ประกาศว่านายเป็นแฟน หึหึหึ.....นายคิดแบบนั้นหรอ" พี่ดินเห็นผมเงียบจึงเร่งเร้าเอาคำตอบ
"ผมยอม" ผมก้มหน้าตอบพี่ดิน
"ว่าไงนะ"
"ผมยอมเป็นแฟนลับๆของพี่ เพียงแค่ผมได้อยู่ข้างๆพี่บ้างก็พอแล้ว"
"ดี....................นายเป็นคนเลือกเองนะ ตอนนี้ขอไปดูแลแฟนตัวจริงก่อนแล้วสำหรับนายถ้ามีเวลาจะแวะมาหา"
พี่ดินเดินออกไปแล้ว นี่ผมคิดถูกหรือเปล่าที่บอกไปแบบนั้น
แต่สำหรับผมแล้ว ขอแค่ได้อยู่กับพี่ดิน
ไม่ว่าจะในฐานะไหนก็ตาม ผมก็ยอม...............................................

[sadness]

ดูท่าแล้วพี่ดินจะโดนหมั่นไส้จริงๆนะนี่
ก็เรื่องนี้พี่ดินตรงข้ามกับพี่อาร์มอย่างสุดๆเลยนี่นะ อิอิ

แต่ก็ขอบคุณหลายๆข้อความที่เข้ามาให้กำลังใจ
ติดตามต่อเรื่อยๆนะครับ อย่าเพิ่งทิ้งกันไป

[CaroL]

 

น้ำสู้สู้ครับ

เป็นกำลังใจให้เสมอครับคุณบี

[Nichdia]

เฮ้ย...เศร้าอ่ะ
สงสารน้ำ เจ็บมาจนเกือบจะตาย
ยังต้องมาโดนทำร้ายจิตใจอีก
ดินก้อนะ ชอบเค้าก้อบอกไปเลย
ต่างคน...ต่างเจ็บ
แล้วจะทำให้มันเจ็บ...ทำไม?

[Vesi]

อะไรของเค้าหว่า
ตอนป่วยทำห่วงใยอย่างงั้นอย่างงี้
พอตื่นมา ก็ไม่ยอมฟังน้องบ้างเลย เพื่อนตัวเองมีทำไมไม่ถาม ไม่เคลียร์ให้จบๆ ทำไมปล่อยให้ยืดเยื้อมานานข้ามปีขนาดนี้
แถมยังดูถูกน้องซะขนาดนั้นอีก หาใหม่ไปเลย นายต้นน้ำ อย่าไปง้อมัน มันมีได้เราก็มีได้ซิ

[vvivy]

พี่ดินใจร้ายมากอ่ะ

รอติดตามตอนต่อไปนะคะ

[silverspoon]

เริ่มแล้ว กระบวนการ กักขังชั้นเถิดกักขังไปขังตัวอย่าขังหัวใจดีกว่า 

[iota]

ไอดินจิตใจทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้
เหมือนดินที่ไร้ราคาเลย
คิดจะใช้แผนนี้มาทดสอบใจของต้นน้ำหรือ
แล้วแบบนี้น้ำจะต้องใช้ความอดทนไปจนถึงเมื่อไหร่ล่ะ

[nithiwz]

ทำไมพี่ดินโหดยังงี้อ่ะ  ชอบพี่อาร์มมากกว่า (พี่อาร์มเป็นของน้องนัทไปแล้วหนิหว่า ฮ่าๆๆๆๆ จากอีกเรื่อง -*-)
แต่แบบว่าหมั่นไส้  อยากกระโดดถีบขาคู่สุดฤทธิ์ เหอะๆๆๆ ค่อนข้างจะ get ภาพพจน์ว่าพี่ดินออกแนวอยากลองเชิงประมาณนั้น (มั้ย?)

ป.ล.เพิ่งรู้คณะวิทย์มรว๊ากด้วย  แอร๊ยยยยยยย   เถื่อนดี

[amito]

น้ำเอ้ย ตัวก้อเจ็บแถมใจยังมาโดนพี่ดินแกล้งอีก สู้ สู้นะน้ำ

[sadness]

ทำไมพี่ดินโหดยังงี้อ่ะ  ชอบพี่อาร์มมากกว่า (พี่อาร์มเป็นของน้องนัทไปแล้วหนิหว่า ฮ่าๆๆๆๆ จากอีกเรื่อง -*-)
แต่แบบว่าหมั่นไส้  อยากกระโดดถีบขาคู่สุดฤทธิ์ เหอะๆๆๆ ค่อนข้างจะ get ภาพพจน์ว่าพี่ดินออกแนวอยากลองเชิงประมาณนั้น (มั้ย?)

ป.ล.เพิ่งรู้คณะวิทย์มรว๊ากด้วย  แอร๊ยยยยยยย   เถื่อนดี

SC ไม่มีว้ากหรอกครับ
แต่ไม่รู้ตอนอยู่ปี 1 ซวยอะไร
ถึงโดนรุ่นพี่แกล้งตอนไปรับน้องที่รีสอร์ท
เรียกมาว้าก 2 ชั่วโมง
แล้วค่อยเฉลย เซ็งเลยตอนนั้น

อีกอย่างครับ ผมศาลายารุ่น 19 แก่ไปไหมนี่ อิอิ

[OhJa]

น้านน  เอาเข้าไป  ไปยอมเค้าทำม้ายยยยย 

ดูท่าคนที่จะทำร้ายใจต้นน้ำมากที่สุด ก็คงจะเป็นตัวเองแหล่ะ เฮ้อ !!

[k[1mE]:D]

มาตามอ่านจนทันแล้ววว

พี่ดินรักน้ำทำไม ไม่เชื่อน้ำ ฟังน้ำบ้างล่ะ

รักแบบนี้ไม่เรียกว่ารักที่ทำร้ายกันทั้งสองฝ่ายหรอ??


ไหวแน่หรอนายน้ำ...