............ทำไมนะ ผมถึงนอนไม่หลับกัน ทั้งๆที่ผมก้อพยายามที่จะข่มตาไห้หลับแล้วนะ....
แต่ยังไงๆ มันก้อยังไม่สามรถหลับลงได้ หรืออาจจะเป็นเพราะความสับสน?ที่วกวนอยู่ในหัวผม
มันตีกันเสียยุ่งเหยิง...
ทำไมผมถึงเป็นแบบนี้..........?.............ไม่รู้คับ
รู้แต่ความความคิดนั้น....มันคือความคิดที่ว่า ผมจะทำยังไงดี
ผมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมเศร้าคับ...เศร้ามาก
มันเกิดขึ้นตอนไหน.....ผมก้อจำไม่ได้เสียแล้ว......
มาคับผมจาเล่าไห้ฟัง
.......................................
........................
..............
.........
.....
..
.
หลังจากที่ผมมีที่ไปของผมเรียบร้อยแล้ว คือผม สามารถสอบเข้าได้ในมหาวิทยาลัยของรัฐแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ
วันนั้นคือวันผมที่ผมจำได้ดีอีกวันนึงทีเดียว....วันนั้นคือวันที่ผมสอบ A-Net "ไอ้เบส" เพื่อนคนที่ผมรัก...
มากที่สุดมันก้อเข้ามาบอกรักผม...
ความรู้สึกตอนนั้น อึ้งครับ บอกได้แค่ว่าอึ้ง ผสมปนเปไปด้วยความดีใจลึกๆ
ผมจะตอบมันไปยังไงเหรอคับ....มันต้องไปเรียนที่กรุงเทพ ส่วนผม ต้องไปเชียงใหม่......ทำไห้ผมบอกมันไปว่า.....
กูไม่ได้เกียดมึงนะเว่ย.....แต่มึงก้อรู้ใช่มั้ย สำหรับกู...กูไม่ต้องการแค่ คุยโทรศัพท์ด้วยกัน นานๆเจอกัน
แต่กูต้องกานมากกว่านั้นหว่ะ....เป็นเป็นเพื่อนกับกู..อย่างเดิมได้มั้ยวะเบส
คำตอบที่ผมได้จากมันมามีเพียงคำเดียวคือ....."อืม"......
หลังจากวันนั้นมันก้อมีอาการซึมเศร้า(เพื่อนคนอื่น มาเล่าไห้ผมฟังอีกที) ซึ่งผมก้อไม่ต่างกัน ....ผมไม่ได้เจอมันอีกเลย
(มีเพียงโทรศัพท์เท่านั้นที่ทำไห้รู้ว่า มันยังไม่ตัดขาด หายไปจากผมเสียทีเดียว) จนกระทั่งผมต้องไปสู่อีกที่หนึ่ง ที่ห่างไกลออกไป
ในช่วงที่ไม่ได้เจอกับมัน ผมก้อไม่ได้รู้สึกดีไปกว่ามันเลย อารมณ์ตอนนั้นคือ.....กูทำถูกแล้วเหรอ?.....
เสียงนึงในใจบอกว่า...ถูกแล้ว...แต่อีกเสียงนึงมันกลับโต้มาทันที่ว่า...ผิด..มึงทำผิดอย่างมากเชียวหล่ะ....
แม้กระทั่งวันเดินทาง ผมเฝ้าคอยที่จะมองหามัน ทั้งๆที่มันสัญญากับผมเมื่อตอนที่มันรู้ว่าผมสอบติดโควตาเชียงใหม่ ว่ามันจะไปส่งผมแท้ๆ....แต่ก้อนั่นแหละคับ ผมคิด ผมคงเห็นแก่ตัวมากเกินไปจิงๆ ทั้งๆที่ผมเป็นคนทำร้ายมันขนาดนั้น ผมยังต้องการที่จะไห้มันตามใจผมอีก.....ถึงจะนึกสมน้ำหน้าตัวเอง แต่ในใจลึกๆมันกลับล่ำร้องว่า......กูอยากเจอมึงซักครั้ง...ก่อนไป.......
จนเมื่อได้เวาลาที่ต้องไป ผมก้อไม่เห็นแม้เงาของมัน..ปลงแล้วคับ..มันคงเกียดผมไปแล้วจิงๆ ความรู้สึกตอนนั้นมันปนเปกันไปหมดครับ เสียดาย?ที่ปฏิเสธโอกาสที่มันหยิบยื่นไห้เองแท้ๆ....โกรธ? ที่ผลักใสมันไปทั้งๆที่มันไม่ได้ผิดอะไรเลย...เหงา? มึงคงไม่อยากเจอกูอีกแล้วใช่มั้ย................
จนเวลาผ่านไปจาก1เดือนเป็นสองเดือน...สามเดือนและก้อเรื่อยๆมา มันไม่มีวันไหนเลยที่ผมจะไม่คิดถึงมันผมรู้ว่าผมทำพลาดอย่างร้ายกาจ ที่ปฏิเสธมันไปในวันนั้น เพียงเพราะแค่ความคิดโง่ๆว่า ผมและมัน ไม่ได้เรียนในที่เดียวกัน ซึ่งผมก้อมารู้ในตอนหลังว่า ผมโง่มากจิงๆ
ในช่วงแรกๆนั้น ผมยังไม่ค่อยคิดมากเรื่องมันเท่าไร เพราะช่วงแรกๆกิจกรรมที่มหาวิทยาลัยจัดไว้นั้น ช่างมากมาย จนเกือบจะเจียดเวลากระดิกตัวไปไหนไม่ได้ แต่พอผ่านช่วงที่ต้องรับน้องขึ้นดอยไป.....ความเหงามันก้อได้ถาโถมเข้ามาอย่างหนัก....สิ่งเดียวที่ทำไห้ผมยังรู้ว่า มันไม่ตัดขาดจากผมไปซะทีเดียวก้อคือ สองสามวันมันจะโทรหาผมครั้งนึง ซึ่งผมก้อโทรหามัน ในสอง สามวันเช่นกัน.....บางครั้งเมื่อผมเหงาๆ...ก้อก้อจะหยิบมือถือขึ้นมานั่งมองข้อความเก่าๆที่มันส่งไห้...รูปเก่าๆที่เราและเพื่อนๆเคยถ่ายด้วยกันมาดู....มันก้อช่วยผมมาได้ในละดับหนึ่ง......
แต่อย่างว่าแหละคับ......ความเหงาไม่เคยปราณีใคร.....ช่วงนั้นผมทำตัวตกต่ำ อย่างมาก ถึงมากที่สุดเลย...เมื่อผมได้รู้จักเพื่อนๆเยอะขึ้น รู้จักรุ่นพี่มากขึ้น...ผมเริ่มเที่ยวเก่ง ติดเหล้าอย่างมาก(บางทีถึงขนาดเอาขึ้นไปนั่งกินกะเพื่อนๆคณะแพทย์ห้องข้างๆก้อยังมีเลย ขนาดหอในนะนั่น คิดแล้วก้อขำนะ ^^) ผมเริ่มที่จะเข้าร้านเกมส์วันนึงๆหลายชั่วโมงขึ้นเรื่อยๆอย่างต่ำก้อ6-7ชั่วโมง(บางวัน15-โต้รุ่งยังมี บ่อยเสียด้วย) เนื่องจากที่ผมทำตัวดีขนาดนี้ ทำไห้ผลการเรียนของผมเจรีญไปด้วย ผมโดดไม่มีเหตุผลบ่อยขึ้น (เพื่อนผมก้อดีจิงๆ เช็คชื่อไห้ตลอดเลย ขอบคุนมากหว่ะ ซิ้ม^^)จนขนาดผมถูกอาจารย์ที่ปรึกษาเรียกไปพบเดี่ยวๆก้อหลายครั้งอยู่ ผมยอมรับว่าทำตัวไม่ดี ไม่โทษใครหน้าไหนทั้งนั้น ไม่โทษเพื่อนๆ ไม่โทษพี่ๆ เพราะผมทำตัวผมเอง.....แต่ในทุกครั้งๆที่ผมทำทุกอย่างลงไปนั้น.....ผมไม่เคยลืม "เพื่อน" ผมคนนึงเลยไอ้เบสมันยังคอยเข้ามาตามหลอกหลอน(โห ดูกูใช้คำเนอะ - -) ไห้ผมได้คิดถึงอยู่ตลอดเวลา
จนกระทั่งวันนึง....ผมได้เข้ามาเจอเวบบอร์ดแห่งนี้(ตั้งกะสมัยมันยัง อยู่กะโฮสเดิมอยู่เลย^^)ผมเข้ามาคุย มาสนุกสนาน อ่านนู่น พิมนี่(ปรกติตอนเล่นเวบต่างๆผมจาใช้โน๊ตบุคนะ เพราะมันเป็นส่วนตัวกว่าร้านเกมส์หน่ะ แต่ที่ต้องออกไปเล่นร้านเกมส์เพราะว่า มันมันส์กว่ากันเยอะเลยที่ต้องมันนั่งเล่นโนตบุคคนเดียว^^) แล้วผมก้อไม่รู้จักกะน้องคนนึง ชื่อนั้น...ไม่ขอเอ่ยละกันนะ...ผมได้อะไรจากการที่รู้จักกับน้องคนนี้หลายๆอย่าง....ผมเที่ยวน้อยลง ผมกินเหล้า เมา น้อยลง ผมเล่นร้านเกมส์น้อยลง(นิดเดียวเท่านั้นจิงๆ) เพราะผมเอาเวลามานั่งคุยเอ็มกะน้องเค้า เล่านู่น พิมนี่ นึกๆไปถึงตอนนั้นก้อแอบฮาตัวเองเนอะ...
ทุกวันกิจวัตรของผมคือถ้าเรียนเสร๊จ ผมก้อจามาร้านเกมทันนี้ นั่งเล่นเกมรอน้องเค้า พอจนถึงเวลาน้องเค้ามา ผมก้อเล่นเกมส์ไปด้วยคุยกะน้องเค้าไปด้วย (ผมเก่งคับ สามารถเล่นเอ็มไป เล่นเกมไปด้วยได้ นึกไปก้อนะ กูทำได้ไงวะ - -)
เรื่องกานเรียนผมก้อดีขึ้นเรื่อยๆ จนปรกติดี เข้ารูปเข้ารอยที่มันควรจะเป็นเสียที แต่ในทุกวัน ผมก้อยังคิดถึง "ไอ้เบส" อยู่ดี
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
พอก่อน จินง่วงจิงๆแล้วคับ(หลังจากที่ไปพยายามนอน แล้วมันไม่หลับมาทีนึง^^)
ผมไม่อยากไห้คิดว่ามันเป็น story แต่ที่ผมเล่า......เพราะผมแค่อยากเล่า อยากระบายมันออกไป เท่านั้น
(อันเนื่องมาจากความเหงา ของผมตอนนี้ และความไม่มีไรทำของผมเอง)
ที่ผมจาเล่าต่อไปนี้ มันไม่ยาวนะคับ มันเรียกได้ว่าสั้นเลยแหละ
เพราะผมเขียนไม่เป็น นี่ก้อเป็นครั้งแรกที่ผมอยากทำ.....อะไรแบบนี้(ลุงทุนขนาด ที่ต้องพก สติ๊กเกอติด keyboard ภาษาไทยมาแปะเลย แล้วพอกลับกูต้องนั่งลอกไห้มันมั้ยนี่ - - )
ถึงไม่มีใครอ่านเรื่องของผม.....ผมก้อไม่ว่าครับ
ผมเพียงมีเจตนาที่ต้องการไห้เรื่องของผม ไม่ถูกเก็บไว้แค่ผมคนเดียว.....เท่านั้น
ขอบคุณคับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
