เพลิงรักบทที่ 8
สายตาของ พ.ต.ต. กัณต์จับอยู่ที่ร่างปราดเปรียวของนายแพทย์ชาลีที่วิ่งเหยาะๆ ขึ้นบันไดของสถานีตำรวจ เขาถอนหายใจเบาๆ และเผลอยิ้มมุมปากออกมาเมื่อนึกถึงเมื่อเช้านี้ เขาโทรศัพท์ไปย้ำกับชาลีว่าให้มาถึงเร็วกว่าที่นัดเอาไว้ครึ่งชั่วโมงเพราะต้องเข้าประชุม ชาลียังพยายามต่อรองเรื่องเวลาแต่เขาไม่ยอม
“ผมอยากปิดคดีให้ได้โดยเร็วที่สุด แล้วการชี้ตัวก็ใช้เวลาเดี๋ยวเดียว ไม่เสียเวลาคุณหมอเท่าไหร่หรอก มีเวลาไปหาเด็กถมเถ ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียนไม่ใช่หรือครับ” กัณต์ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมจึงประชดชาลี แต่จำได้ว่านายแพทย์หนุ่มตัดสายทิ้งทันทีที่เขาพูดจบ ตอนแรกเขาคิดว่าจะโทรกลับไปย้ำอีกแต่ก็เปลี่ยนใจ ขอลุ้นว่าชาลีจะ ‘โผล่’ มาตามเวลาหรือเปล่า
แต่เมื่อพบหน้ากัน ชาลีก็พูดออกมาอย่าที่เคยพูดบ่อยครั้งว่า “ขังให้นานๆ นะครับสารวัตร อย่าให้หลุดออกมาได้ภายในสี่ห้าวัน ไหนๆ พวกคุณก็ตั้งข้อหาพยายามฆ่าไม่ได้แล้ว ยังไงก็ขังให้ถึงอาทิตย์”
กัณต์ถอนหายใจแล้วตอบว่า “ผมยากจะให้ขังลืมจนคุณพอใจ แต่เสียใจและขอโทษที่ผมทำแบบนั้นไม่ได้เพราะผมไม่ใช่ศาล”
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมเข้าใจว่าคุณเป็นแค่ตำรวจ ไม่ใช่ศาล” ชาลีหัวเราะในลำคอเบาๆ พร้อมกับยักไหล่ “แต่คุณคงรู้ว่า เด็กหนุ่มอนาคตดีแทบเอาชีวิตไม่รอด ผู้หญิงคนหนึ่งถูกทำร้ายจนบาดเจ็บ ผู้ชายคนนี้ดูท่าว่าไม่รู้สึกรู้สาอะไร โทษที่ได้รับมันสาสมแล้วหรือ”
“เรายังไม่รู้เลยว่าเขาได้รับโทษแค่ไหน” กัณต์แย้ง
“ก็คงแค่เท่าที่ศาลยุติธรรมประเทศนี้จะลงโทษมั๊งครับ” ชาลีเบ้ปาก
“เด็กคนนั้นอาการดีขึ้นมากแล้ว เมื่อวานซืนผมไปเยี่ยม”
“ผมก็ไปเยี่ยมเหมือนกัน” ชาลีพูดแทรกเสียงเข้ม “ไม่ใช่คุณไปเยี่ยมคนเดียวเสียเมื่อไหร่ คุณว่าอาการดีขึ้นหรือ แต่เท่าที่ผมเห็น เท่าที่ผมคุยกับหมอ เท่าที่ผมเยี่ยมคนไข้อย่างห่วงใย ยังไม่รู้ว่าพายัพจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่ เผลอๆ ผู้ร้ายจะออกจากคุกก่อนคนเจ็บ”
กัณต์ถอนหายใจอีกครั้งแล้วก้าวเท้ามายืนหน้านายแพทย์ที่กำลังทำหน้าเคร่งและพูดเสียงราบเรียบว่า “คุณหมอชาลีครับ ผมทำดีที่สุดแล้ว และผมก็ขอบคุณคุณหมอมากที่เสียสละเวลาทำมาหากินมาช่วยเป็นพยาน แต่เราก็ต้องยอมรับสภาพที่มันกำลังเป็นอยู่ ผมก็เกลียดคนที่ทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้เหมือนกัน อยากจะเอามีดแทงเขาเหมือนที่เขาทำกับเด็กหนุ่มพลเมืองดีคนนั้น แต่ผมทำไม่ได้ เพราะผมสวมหมวกตราโล่ห์อยู่ เราต่างก็มีบทบาท อะไรๆ ในประเทศนี้มันก็มีบรรทัดฐานของมัน”
“บรรทัดฐานที่ตั้งอยู่บนความไม่ยุติธรรม” ชาลีเสียงกร้าว นัยน์ตาลุกโชน”เหมือนตราชั่งที่มีใครก็ไม่รู้เอาไปวางทิ้งไว้บนพื้นทรายที่น้ำกำลังเซาะ”
“ผมเข้าใจ” กัณต์พยักหน้า ตอบชาลีสั้นๆ ในใจครุ่นคิดว่า
...ชาลีหมายถึงผู้ชายคนนี้ที่ทำร้ายพลเมืองดีจนบาดเจ็บสาหัส หรือใครบางคนในอดีตที่ทำร้ายตัวเองจนสาหัสไม่แพ้เด็กหนุ่มคนนั้น...
...บุตรชายคนเดียวของนักการเมืองระดับกรรมการบริหารพรรคทำร้ายนักศีกษาแพทย์ปีหนึ่งในมหาวิทยาลัยต่อหน้าเพื่อนๆ จนเพื่อนและอาจารย์ต้องวิ่งเข้ามาช่วยหามส่งโรงพยาบาล
คนที่ทำร้ายไม่ได้ถูกลงโทษทางกฎหมาย ต่างฝ่ายต่างเสียเพียงค่าปรับห้าร้อยบาทข้อหาทะเลาะวิวาท “อำนาจ”ของบิดาของคู่กรณีทำให้ “หนัก” กลายเป็น “เบา”
จะว่าไป กัณต์ก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของนายแพทย์ชาลี นี่หากเขาไม่ไปค้นข้อมูลประวัติบุคคลของนายแพทย์หนุ่มเขาก็คงได้แต่โต้เถียงกับชาลีด้วยความไม่เข้าใจอยู่เป็นนานสองนาน
กระบวนการชี้ตัวผู้ต้องหาผ่านไปโดยเร็วเพราะมีชาลีคอยเร่ง เมื่อเสร็จเรื่อง นายแพทย์หนุ่มเดินลงจากสถานีตำรวจทันที กัณต์รีบเดินตามเพื่อทวงคำพูดบางอย่างที่ชาลีพูดเมื่อคืนที่เจอเขากับชายชลหน้าผับในซอยหลังสวน
“ผมก็พูดไปยังงั้นเอง” ชาลียักไหล่ ทำหน้านิ่งเฉย มือแกว่งพวงกุญแจรถ
“งั้นหรือครับ” กัณต์ยกมือขึ้นเท้าเอว ทำหน้าระอาใจ เหยียดยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “ผมว่าแล๊ว ดีแต่พูด”
ชาลีรู้ว่ากัณต์เหน็บแนมแต่ทำไม่สนใจและเดินต่อไปจนถึงรถ แต่ฝ่ายนั้นยังไม่ลดละ เดินตามมาติดๆ
...เขาจะทำให้ชาลีเลี้ยงเหล้าเขาให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนเขาก็จะทำ คอยดูสิ...
“วันขึ้นศาลจะไปไหมครับคุณหมอ” กัณต์ยกมือดันประตูรถของแพทย์หนุ่มเอาไว้ “หรือจะบอกว่าไม่ไป แต่วันนั้นก็ไป เปลี่ยนคำพูดไปมาจนผมไม่แน่ใจว่าควรจะเชื่อดีหรือไม่ เหมือนที่บอกว่าจะไม่ยอมเป็นพยานแต่ก็เปลี่ยนใจ”
...มาว่าเขาโลเล จะเอาชนะใหได้หรือยังไง สารวัตรกัณต์ เอาเถอะ จะยอมให้ซักครั้ง...
ชาลีลงจากรถ ปิดประตูรถแรง แล้วเดินตรงไปยังห้องแถวร้านค้าไม่ไกลจากสถานีตำรวจ กัณต์เดินตามแต่ทำสีหน้างงๆ เพราะจู่ๆ นายแพทย์ชาลีก็นิ่งเงียบและเดินหนีไปเสียดื้อๆ
“รอตรงนี้นะครับ” ในที่สุดชาลีก็หันมาบอกกัณต์เมื่อเดินมาถึงร้านค้าแห่งหนึ่ง นายแพทย์หนุ่มเดินหายเข้าไปในร้าน กัณต์ยืนรอตามที่บอกแต่ไม่นานก็ส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาเมื่อเห็นชาลีเดินออกมาพร้อมกับขวดเหล้าหนึ่งขวดในมือ
“เอ้า ผมเลี้ยง ถือว่าจบกัน เสียดายที่เผลอหลุดปากไปเมื่อคืน ขี้เกียจจะฟังคนเหน็บแนมว่าไม่รักษาคำพูด รับไปซิครับ หรือดื่มเหล้าไทยไม่ได้ หัวสูง ต้องกินแต่เหล้านอก” ชาลียื่นขวดสุราไทย 40 ดีกรีมาให้นายตำรวจหนุ่มที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงเครื่องแบบสีกากีซึ่งทำหน้านิ่ง ปากเม้ม เจ็บใจที่โดนปั่นหัว
“เชิญดื่มให้สำราญนะครับหมวด แต่อย่าให้หมดขวดทันทีเลยนะครับเดี๋ยวไม่มีแรงไปวิ่งจับผู้ร้ายวิ่งราวกระเป๋า” ชาลีพูดเยาะๆ เมื่อกัณต์จำต้องยื่นมือมารับขวดเหล้าจากมือเขา
นิ้วแตะกัน กระแสไฟฟ้าแล่นผ่านจากมือแข็งแรงขอกัณต์ นายแพทย์หนุ่มเกือบจะทิ้งขวดเหล้าให้หลุดมือ
กัณต์ดูเหมือนจะรู้สึกเหมือนกัน นายตำรวจอมยิ้มเมื่อเห็นว่านายแพทย์ปากร้ายรีบหดมือกลับแล้วเดินหนีไปทันที
...หมอชาลี อย่าบอกนะว่าเราเห็นหมอท่าทางร้ายๆ คนนี้ทำท่าเขินอาย...
ชาลีกับเอกภพเดินออกมาจากสนามสควอชด้วยสภาพเหงื่อโทรมตัว เอกภพท่าทางอ่อนแรงแต่ชาลียังคงกระปรี้กระเปร่า เกมนี้ชาลีเอาชนะเอกภพได้เช่นเคย
“ไปเอาแรงมาจากไหนชาลี” เอกภพหายใจหอบ “เล่นตั้งหลายเกม จะเอาชนะเราให้ได้”
“แล้วชนะสมใจ” ชาลียักไหล่
“ก็เห็นชนะทุกที ไม่เบื่อหรือไง จะเอาชนะอยู่นั่นล่ะ ลองหัดแพ้บ้างสิ เราจะได้ดีใจที่เป็นผู้ชนะบ้าง”
“ฮึดสู้หน่อยก็ชนะได้แล้วเอก แล้วอีกอย่างต้องฝึกหนักมากกว่านี้” ชาลีแนะนำ เอกภาพส่ายหน้าก่อนจะยกผ้าขึ้นเช็ดหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ
ทันใด นาวินก็วิ่งเข้ามาหานายแพทย์ทั้งสองแล้วกระโดดลิงโลดด้วยความดีใจ
“พี่หมอ ทีมผมชนะแล้ว ชนะแล้ว ได้เข้ารอบชิง เย้” นาวินกระโดดเข้ามาใกล้ กอดชาลีแล้วเขย่าเพราะดีใจจนลืมตัว
“ดีมาก แล้วจะมาเชียร์นะ แต่ว่าแข่งบาสกับทีมในฟิตเนสนี่มันทัวร์นาเมนท์เล็กมากเลยนะนาวิน” ชาลีพูดยิ้ม
“แต่เขาเก่งกันนะพี่ พอๆ กับทีมโรงเรียนผมเลยล่ะ” นาวินให้เหตุผล “แล้วพี่เอ็กซ์ก็บอกว่าจะซ้อมให้ผมเป็นพิเศษ เขาบอกว่าผมมีแววเป็นดาวรุ่ง”
พี่เอ็กซ์...พยักหน้าให้ทั้งสามเมื่อนาวินพูดเสร็จแล้วหันไปโบกมือให้
เอ็กซ์ ชายหนุ่มร่างสูง อายุประมาณยี่สิบปลายๆ ยืนอยู่ริมสนามบาสเก็ตบอลอีกฟากหนึ่งของยิม
“พี่เอ็กว์เล่นทีมธนาคารกรุงเทพฯ มาซ้อมเกือบทุกวัน ผมมาซ้อมบาสที่นี่นะครับพี่หมอ ขากลับให้พี่เอ็กซ์ไปส่งก็ได้ พี่เอ็กซ์มีรถ แต่วันไหนพี่หมอมายิมแล้วค่อยกลับพร้อมกัน” นาวินขออนุญาต นัยน์ตาเป็นกระกายเพราะกำลังมีความสุข มือแข็งแรงกอดชาลียังไม่ยอมปล่อย
“เดี๋ยวค่อยคุยกัน” ชาลีตอบเสียงเบา สายตาเหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งยืนมองอยู่ที่ประตูทางเข้ายิม
“น่านะพี่หมอ เลิกเรียนผมก็มานี่เลย มาซ้อมรอทีม พอซ้อมเสร็จ พี่เอ็กซ์เขาจะสอนต่ออีกหน่อย รับรองว่าผมไม่เถลไถลเด็ดขาด พี่เอ็กซ์เขามีรถ เขาบอกว่าไปส่งก็ได้ ผมจะกินข้าวเน็นไปให้เรียบร้อย” นาวินยื่นหน้าเข้ามาทำตาละห้อย ทำออดอ้อนขออนุญาตผู้ปกครอง
“ชาลี เด็กมันโตแล้วนะ ที่จริงนาวินกลับบ้านได้เองแล้วด้วยซ้ำ” เอกภพพูดขึ้น
“นะพี่หมอนะ” นาวินอ้อนไม่หยุด
ชาลีพยักหน้าแล้วดึงแขนตัวเองออกจากมือของนาวินก่อนจะขยับตัวออกห่างเพราะอีกฝ่ายทำท่าดีใจเกินเหตุ จนนายแพทย์หนุ่มกลัวว่า ‘น้องชายคนใหม่’ จะกระโดดกอด
...โดนสารวัตรกัณต์กระทบกระเทียบอีกแล้วสิเรา ยืนมองตาไม่กะพริบ ทำไมต้องมายิมเดียวกันด้วยนะ...
ชาลีชวนเอกภพไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วบอกให้นาวินตามไปโดยเร็วเพราะใกล้ถึงเวลากลับบ้านแล้ว
“ผมยังไม่กลับนะครับ ทีมเขาจะไปฉลองกัน แต่ไม่ดึกหรอก ไม่เกินสองทุ่มก็กลับ พี่เอ็กซ์จะไปส่ง” นาวินยังทำหน้าออดอ้อนเหมือนเดิม “แค่ไปร้านใกล้ๆ ยิมนี่เอง กินข้าวกันเฉยๆ แล้วก็กลับ”
“ห้ามดื่มเหล้าเด็ดขาด” ชาลีทำหน้าขึงขัง
“ชาลี ไม่ต้องสั่งนาวินหรอก ก็รู้ๆ อยู่ว่าน้องไม่ดื่มเหล้า” เอกภพขัดคอ
“ดื่มนะดื่มได้ แต่ยังไม่ถึงเวลา รอให้บรรลุนิติภาวะก่อน พี่เป็นห่วงหรอก” ชาลีหันไปพูดกับนาวิน
“รู้แล้วน่า” นาวินลากเสียงแล้วรีบวิ่งกลับไปที่สนามบาสเก็ตบอลเพื่อนรวมกลุ่มกับเพื่อนใหม่ ปล่อยให้พี่ชายทั้งสองยืนมองตามด้วยความรู้สึกแตกต่างกัน
“เฮ้อ หนักใจ” ชาลีถอนหายใจยาว “ขออย่าให้พี่เอ็กซ์นี่เป็น...”
“เป็นเหมือนตัวเอง” เอกภพแทรก “ถ้าเป็นล่ะก็ ชาลีเอ๊ย นาวินไม่รอดพ้นเกินสองอาทิตย์หรอก เผลอๆ สองวันก็เสร็จพี่เอ็กซ์ เด็ก 17 ปี รูปร่างหน้าตาแบบนี้ ใครเห็นก็อยากกระโดดเข้าขย้ำ”
“ไม่ต้องให้กำลังใจหรอกเอก” ชาลีหันไปแขวะเพื่อนก่อนจะเหลือบไปมองนายตำรวจที่เดินผ่านไปห่างๆ ตรงไปยังด้านในของศูนย์ออกกำลังกายขนาดใหญ่
ตาสบตา...ชาลีเข้าใจความหมายที่แฝงอยู่ในดวงตาคมกริบคู่นั้น มุมปากยิ้มเยาะๆ เหมือนจะพูดกับเขาว่า
...หวานกับเด็กกลางยิมเลยนะคุณหมอ...
...บ้าจริงๆ ทำไมจะต้องมาแคร์ว่าตำรวจคนนั้นจะคิดยังไงกับเรานะ...
เอ็กซ์จอดรถหน้าอาคารที่พักหรูหราแล้วหันไปยิ้มให้เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ นาวินคุยเจื้อยแจ้วมาตลอดทางตั้งแต่ออกจากร้านอาหาร ความสดใสของนาวินทำให้เขาแทบจะลืมเรื่องที่เตรียมจะพูดมาตั้งแต่ซ้อมกีฬาเสร็จ
“เจอกันพรุ่งนี้นะครับพี่เอ็กซ์”
“เดี๋ยวสินาวิน” เอ็กซ์รีบพูด
“ครับ มีอะไรหรือครับ” นาวินเลิกคิ้ว
“เอ่อ” เอ็กซ์นิ่งไปชั่วอึดใจก่อนจะตัดสินใจพูดต่อว่า “พรุ่งนี้ซ้อมเสร็จพี่กับโต้งว่าจะไปผับต่อ งานวันเกิดมาร์คคนที่เล่นเป็นการ์ด นาวินจำได้หรือเปล่า อยากจะชวนนาวินไปด้วย”
นาวินพยักหน้าตอบว่าจำคนที่ชื่อมาร์คได้ “แต่ว่า...”
“ไม่รู้ว่าพี่ชายนาวินจะอนุญาตหรือเปล่า”
“ผมต้องถามพี่หมอก่อน”
“ให้พี่ถามให้ก็ได้ นาวินจะได้ไม่ลำบากใจ” เอ็กซ์ยิ้มบางๆ “ท่าทางพี่ชายนาวินค่อนข้างดุนะ”
“พี่หมอดุแต่ใจดี” นาวินยิ้มกว้าง “แต่ต้องมีเหตุผลเพียงพอครับ ไม่งั้นอด”
“ตอนนี้พี่หมอคงคอยอยู่เพราะว่าเรากลับช้าไปหน่อย” เอ็กซ์เงยหน้าขึ้นไปมองชั้นบนของอาคารคอนโดมีเนียม “ให้พี่โทรไปอธิบายให้พี่หมอฟังไหมล่ะ”
“เอ่อ คงไม่เป็นไรมั๊งครับ” นาวินยิ้มแหยๆ “พี่หมอคงไม่ว่าอะไรเพราะรู้ว่าเราไปทานข้าวฉลองชัยชนะ แต่สมมุติว่าพี่หมอดุ ผมจะให้โทรไปถามพี่เอ็กซ์”
“ครับ” เอ็กซ์พยักหน้าแล้วปลดล๊อคประตูให้นาวินลงจากรถ เด็กหนุ่มหันมายิ้มกว้างและโบกมือให้ก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในอาคารปล่อยให้เอ็กซ์มองจนลับสายตา ในใจบอกกับตัวเองว่านาวินกับพี่ชายคงไม่ใช่พี่น้องร่วมสายเลือดเพราะหน้าตาไม่เหมือนกันเลยแม้แต่นิด
ชาลีถอยรถเข้าช่องจอดพลางพูดกับนาวินซึ่งนั่งอยู่บนเบาะข้างๆ เด็กหนุ่มมัวแต่กดโทรศัพท์เล่นแต่ก็พยักหน้า ‘รับคำสั่ง’ ถึงเรื่องการเดินทางกลับบ้านคืนนี้หลังจากออกกำลังกายเสร็จและไปงานวันคล้ายวันเกิดของผู้เล่นในทีม
“ผมรู้แล้วครับว่าไม่ให้ดื่มเหล้า” นาวินพูดขึ้นขณะที่เก็บโทรศัพท์
“ก่อนดื่มแก้วของตัวเองก็ดมดูก่อนล่ะ” ชาลีเตือน
“พี่หมอ ผมไม่ใช่หมานะครับ” นาวินทำตาโต
“พี่ไม่ได้ว่าเราเป็นหมา แต่ถึงแม้เครื่องดื่มจะเป็นแก้วของเรา แต่อาจมีคนรินให้ เขาอาจจะรินเหล้าหรืออย่างอื่นผสม”
“กลัวผมถูกมอมยาหรือไง” นาวินหัวเราะเสียงดัง “เพื่อนๆ ที่ยิมกันทั้งนั้นนะครับ เขาไม่ทำอะไรกันแบบนี้หรอก คนแปลกหน้าก็ว่าไปอย่าง นี่คนรู้จักกันทั้งนั้น เขาคงไม่มอมเหล้าแล้วข่มขืนผมหรอก”
“คนสนิทกันเขายังทำกันได้เลยนะนาวิน” ชาลีตอบพร้อมกับหัวเราะเบาๆ ซึ่งมีแต่ตัวเองเท่านั้นที่เข้าใจความหมาย
...คนที่บอกว่ารักเขาปานจะกลืนอย่างพี่ทินยังเคยทำกับเขาเจ็บแสบได้เลย...
...เจ็บยิ่งกว่ามอมเหล้าและข่มขืนอีก...
...เจ็บยิ่งกว่าเจ็บ...
“มันก็ดีที่มองโลกในแง่ดี” ชาลีพูดเสียงจริงจังกับนาวิน “แต่พี่ก็ไม่ได้มองโลกในแง่ร้ายโดยไม่มีเหตุผลเพราะพี่เห็นอะไรมาเยอะ พี่เพียงแต่อยากจะบอกว่าเราต้องระวังตัว สมัยนี้โลกไม่ได้สวยงามอย่างเมื่อก่อน”
...สมัยก่อนก็ใช่ว่าโลกจะสวยงาม โลกของเขาไม่เคยสวยงาม โลกของเขาโหดร้ายมาตลอด...
“ผมเข้าใจครับ” นาวินยิ้มอ้อน “และผมก็โชคดีที่มีพี่หมอคอยดูแล”
นาวินเอียงศีรษะซบลงกับไหล่ของนายแพทย์ชาลีซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับรถคันหนึ่งชะลอเพื่อเข้าจอดยังช่องจอดแถวตรงกันข้ามซึ่งว่างอยู่ สายตาคมกริบของคนที่ขับรถคันนั้นมองออกมาปะทะกับสายตาชาลี นายแพทย์หนุ่มนิ่งอึ้งไปชั่ววินาทีแล้วรีบยกมือขึ้นผลักศีรษะของนาวิน
“ไม่ต้องมาทำเป็นเด็ก” ชาลีทำเสียงดุ
“อ้าว ก็ผมคิดว่าพี่เห็นผมเป็นเด็กอยู่ไม่ใช่หรือคร้าบ” นาวินทำหน้าทะเล้นแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ชาลีซึ่งรีบหันหน้าหนี
“อย่ามาทำทะเล้นนะ ลงรถเร็วๆ เข้า แล้วไปรอพี่ข้างใน”
“ไม่ให้ผมถือกระเป๋ากีฬาให้แล้วหรือครับ”
“ไม่ต้อง” ชาลีส่ายหน้า “ลงรถเร็วๆ เข้า ไปรอพี่ข้างใน”
“ผมหยิบกระเป๋าให้นะ” นาวินเอนเบาะลงแล้วหมุนตัว เข่าวางอยู่บนเบาะ เด็กหนุ่มยืดตัวพยายามยื่นมือไปหยิบกระเป๋ากีฬาของชาลีซึ่งวางอยู่บนพื้นรถหลังเบาะแถวที่สอง
“นาวิน บอกกี่ครั้งว่าไม่ให้ทำแบบนี้”
“ผมหยิบถึง แขนผมยาว” นาวินตอบ
“ไม่ต้องหยิบ พี่จะลงไปเปิดข้างหลังหยิบเอง ไปรอพี่ในยิม เร็วๆ เข้า” ชาลีเร่ง สายตามองไปข้างหน้าเห็นชายหนุ่มร่างสูงในชุดเครื่องแบบครึ่งท่อนกำลังลงจากรถพลางปรายตามามองมาทางเขาอย่างยิ้มๆ “เร็วเข้าสิ”
“ทุกทีพี่หมอให้ผมหยิบให้” นาวินยังดันทุรัง
“ไม่ต้องหยิบแล้ว รีบเข้ายิมไป”
“ไม่ต้องหยิบเฉพาะวันนี้หรือต่อไปไม่ต้องหยิบครับ” นาวินยังพยายามยืดแขนไปหยิบกระเป๋า “แล้วทำไมพี่หมอเร่งผมนักหนา ทุกทีก็เดินเข้ายิมพร้อมกัน”
“บอกก็ทำเถอะน่า” ชาลีทำเสียงดุ “ทำตามที่พี่บอกและเลิกถามเป็นเด็กได้แล้ว ไม่งั้นเย็นนี้ไม่ต้องไปฉลองวันเกิดเพื่อน”
“ครับๆ” นาวินเชื่อฟังทันทีแล้วรีบลงจากรถและวิ่งหายไปโดยไม่รอให้เร่งอีก
ชาลีถอนหายใจและกดปุ่มเปิดประตูด้านหลังรถ มือหยิบโทรศัพท์แล้วลงจากรถช้าๆ ก้มหน้าเดินไปข้างหลัง Lexus RX330 เพื่อหยิบกระเป๋ากีฬา
...สารวัตรกัณต์กำลังเดินมาหาเราหรือเปล่านะ ทำไมรู้สึกใจเต้นแรงแบบนี้ สายตาแบบนั้นหมายความว่ายังไง เขามองอย่างขำๆ ที่เห็นนาวินซบไหล่เรา หรือมองด้วยความรู้สึกอย่างอื่น นี่คงกะจะพูดเหน็บแนมอะไรเราอีกละสิ...
...ใครจะไปสน จะคิดอะไรจะพูดอะไรก็ช่าง...
...แล้วทำไมจะต้องมาถึงยิมเวลาเดียวกันด้วย...
...จงใจหรือบังเอิญ”
“มาคนเดียวหรือครับ” เสียงห้าวๆ พูดขึ้นเป็นการทักทาย
ชาลีนิ่ง กัดฟันทันที รู้สึกฉุนกึกที่โดนล้อ ที่เขาเดาเอาไว้ว่ากัณต์จะพูดกระทบนั้นเป็นจริงอย่างที่คิด เขาอยากจะต่อปากต่อคำว่า ‘เปล่า ผมมากับเด็ก’ แต่ชาลีก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงไม่อยาก ‘เปิดศึก’ กับกัณต์
...อย่างน้อยก็ในวันนี้...
“เปล่าครับ” ชาลีพูดเสียงเรียบ “ผมไม่เคยมายิมคนเดียว”
“อ๋อ” กัณต์ลากเสียงยาว พยักหน้าเข้าใจ
“ผมเป็นคนเพื่อนเยอะ” ชาลีหยิบกระเป๋าออกจากรถแล้วปิดประตูรถเบาๆ
“เพื่อนต่างวัย”
“วัยเดียวกันก็มีครับ” ชาลียังคงทำเสียงเรียบนิ่ง “อย่างน้อยก็สองคน”
“งั้นเชิญครับ” กัณต์ผายมือ “รีบไปออกกำลังกายเถอะ เดี๋ยวเพื่อนรอ”
...จะกวนไปถึงไหนนะ พอเราทำเป็นไปไม่อยากมีเรื่องด้วยก็มาหาเรื่อง จะชวนต่อปากต่อคำไปถึงไหน ตกลงสารวัตรกัณต์นี่ต้องการอะไร จะว่าจีบก็ไม่ใช่...
การสนทนาสั้นๆ จบลง ชาลีเดินเข้าไปในศูนย์ออกกำลังกายอย่างรวดเร็ว ในใจอยากจะหันไปปรามคนที่เดินตามมาข้างหลังให้หยุดผิวปากได้แล้ว
...จะอารมณ์ดีอะไรนักหนา หรือว่าจงใจกวนอารมณ์เขา...
...แต่หน้าตาของสารวัตรกัณต์เวลาผิวปากจะเป็นยังไงนะ ทุกทีเห็นแต่เก็กหน้าหล่อทำเป็นเคร่งขรึม ตอนอารมณ์ดีแบบนี้จะเปลี่ยนไปแค่ไหน...
...อย่านะชาลี อย่าหันไปเป็นอันขาด...
katawoot
สั้น ขี้เกียจซอย
หัวข้อ: เพลิงรัก "บทส่งท้าย บทที่ 2 ในที่สุด พระเอกกับนายเอกก็นั่นกันครบสามครั้ง เฮ้อ" (26/3/2010) (อ่าน 237949 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก