หัวข้อ: จังหวะรัก..จังหวะร็อค((My Sexy Darling))~จบseason1~ มาแจ้งข่าวจองFicหน้า56คับ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[บอลลูนลอยฟ้า]

มาแย้วววววว...

อยากบอกว่าขอบคุณหลายคนเลยที่จำเราได้ อิอิ แต่เราจำใครไม่ค่อยได้อ่ะ ขอโทษด้วยนะคับ
สำหรับที่ถามมาว่าได้ต่ออีกเวอร์ชั่น(จริงๆแล้วก็คืออันต้นฉบับนั่นแหละ)ด้วยหรือเปล่า ..
ต่อสิครับ จริงๆแล้วต่ออันนั้นขึ้นมาก่อน แล้วก็ค่อยมาแปลงเป็นเวอร์ชั่นนี้อีกที สรุปก็คือเขียนขึ้นมาพร้อมๆกันแหละครับ และเราอยากลงอันนี้(คงไม่ว่ากันนะ) ส่วนอันนั้นยังคิดไม่ออกว่าจะเอาไปปล่อยที่ไหน

และสำหรับคนที่กลัวว่ามันจะเปลี่ยนไปเยอะ ..
จะบอกว่าไม่ต้องกลัวเลย ขอบอกว่าแทบไม่ตัด มีแต่เพิ่ม ฮ่าๆๆ



โอเค.. เดี๋ยวไปอ่้านตอน2 กันเลยดีก่า ((ข้างล่างๆ))
B a l l o o n

[JJHJJH]

จิ้มพี่บอลๆๆๆ

ส่ง PM ไปหาด้วยค๊า

รออ่านต่อๆ

[Angel_K]

ดีใจจังเลยได้อ่านเรื่องนี้อีก เคยอ่านอีกเวอร์ชั่นนึงมาก่อนชอบมากๆเลย 

เป็นกำลังใจให้นะ

[บอลลูนลอยฟ้า]

Chapter 2


----ห้องประชุม----

“อ๊ะ น้องน้ำเชี่ยวมาแล้ว มานั่งนี่เลยครับ ส่วนอีกคนก็มาถึงแล้วเหมือนกันครับ เมื่อกี้เค้าเพิ่งโทรมา ใช่มั้ยฝน” ยีนส์พูดกับผู้ใหญ่ที่มาประชุม

“คะ ใช่คะบอกว่ากำลังจอดรถอยู่ คงกำลังขึ้นลิฟท์มา เริ่มกันก่อนเลยก็ได้นะคะ เพราะเมื่อเช้าฝนก็เล่าคอนเซ็ปย่อๆให้เค้าฟังไปบ้างแล้วคะ” ผู้จัดการสาวพูดพลางหยิบเอาเอกสารการประชุมแจกกับผู้ร่วมประชุมและนักร้องดาวรุ่งตรงหน้า

รายละเอียดในการประชุมน้ำเชี่ยวก็ไม่ค่อยจะได้สนใจเท่าไหร่ กระทั่งเปิดไปเจอรูปพรีเซนเตอร์คู่ของเขาในเอกสารข้างหน้า อะไรมันจะแจ๊กพอตขนาดนี้  หึหึ..

ไม่นานพ่อหนุ่มรูปงามที่เค้าเพิ่งฟาดฝีปาก ปะทะคารมเมื่อสักครู่เดินเข้ามา คงไม่ต้องหาใครมาคอนเฟริมกันอีกแล้วว่า พรีเซนเตอร์อีกคนน่ะเป็นใคร.. งานนี้คงสนุกพิลึก หึหึ

“เอ่อ ขอโทษครับ พีมมาสายหน่อย พอดี...พะ”  !#!@$&!!@
อึ้งไปเลย นั่น อึ้งอะดิ พูดไม่ออกอ่าซี้ หึ!ยินดีต้อนรับคร้าบบบบ พี่ชายหุ่นซ่อนรูป มันส์แน่งานนี้  น้ำเชี่ยวนั่งอมยิ้มเล็กน้อย พร้อมกับส่งสายตาหวานๆให้หนุ่มน้อยหน้าเหวอที่เพิ่งเข้ามา

“อะ มาเร็วน้องพีมมานั่งตรงนี้ นี่น้องน้ำเชี่ยวนะ ทำความรู้จักกันไว้ เดี๋ยวเราต้องร่วมงานกันอีกยาว โปรเจคนี้ไม่เปรี้ยงป้างก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วค่ะ ร็อคเกอร์หนุ่มดาวรุ่งพุ่งแรงกับซุบเปอร์สตารสุดฮ็อต  มาร่วมงานกันครั้งแรก เริ่มประชุมกันเลยดีกว่าค่ะ”

ไม่รู้ว่าการประชุมดำเนินไปยาวนานเท่าไร แต่ดูเหมือนว่าพีมยังคงนิ่งอึ้ง มึนตื้อกับโปรเจ็คข้างหน้า เค้าแทบคิดไม่ออกว่า จะเป็นอย่างไร ถ้าต้องเจอหน้าไอ้เคโระบ้านนอกนี่ไปอีกนาน เฮ้อ!

ตรงกันข้ามกับเจ้าเด็กหน้าเป็นที่นั่งก้มหน้ากอดอกอมยิ้ม กระยิ่มอยู่ในใจ นับว่าเป็นครั้งแรกที่น้ำเชี่ยวดูกระตือลือล้นกับการจดตารางงานของตัวเองอย่างตั้งอกตั้งใจซะจนยีนส์กับฝนต้องหันมามองหน้ากันอย่างงๆ

“เป็นอันว่าสรุปเราจะเริ่มออนแอร์ad.ตัวแรกของเรา และจัดงานแถลงข่าวในช่วงสิ้นปีนี้  เริ่มถ่ายโฆษณาตัวแรกช่วงกลางเดือนนี้ที่พัทยา ส่วนทีมทำเพลงทางฝ่ายประสานงานก็จะเข้าไปคุยคอนเซ็ปเพื่อ  ที่จะเริ่มทำเพลงของทั้งคู่ให้ได้เร็วที่สุดนะครับ ไว้มีอะไรคืบหน้าทางฝ่ายประสานงานจะรายงานให้ทราบเป็นระยะนะครับ  วันนี้ขอจบประชุมเท่านี้ก่อน ขอบคุณทุกท่านครับ”  

“อ้าวพีม! เสร็จแล้ว กลับบ้านได้แล้วนะ วันนี้อยากพักผ่อนไม่ใช่เหรอ....อ๊ะ!น้ำเชี่ยวก็อีกคนว่าไง ไหนว่าเมื่อคืนไม่ได้นอนไม่ใช่เหรอ วันนี้ไม่มีงานแล้วกลับไปนอนได้แล้วล่ะทั้งสองคนป่ะ พี่ไม่กวนแล้วล่ะ”

“เอ่อ...คือพีมมีเรื่องอยากคุยกับพี่ฝนหน่อยน่ะครับ” พีมอึกอักพูดกับยีนส์และฝน ด้วยเพราะเจ้าตัวปัญหามันยังนั่งอยู่ข้างๆ

“อ่าว..มีอะไรว่ามาเลย เดี๋ยวพี่ต้องเข้าประชุมงานกับบอสต่อ” ผู้จัดการสาวสุดมั่นกล่าวก่อนที่จะส่งเอกสารให้แจ๊คที่กำลังจะเข้าไปเตรียมข้อมูลเข้าประชุมงานในห้องต่อ

“เอ่อ...พีมขอคุยกับพี่ฝนคนเดียวครับ” หนุ่มร่างเล็กหันหน้าไปพูดแบบกัดฟันให้กับไอ้ตัวปัญหาที่นั่งทำหน้ามึนอยู่ข้างๆเขาไม่ยอมไปไหนสักที มันยียวนกวนซะเหลือเกินไปแล้ว

“อ้าว! น้ำเชี่ยวยังอยู่อีกเหรอ ไม่ง่วงรึไง ทำไมไม่กลับอีกล่ะ เดี๋ยวพี่จะคุยงานกันพีมเค้าหน่อย ไปพีม ไปคุยกันที่ห้องทำงานพี่”  
.
.

“พี่ พีมไม่อยากรับงานนี้เปลี่ยนตัวพรีเซ็นเตอร์ได้มั้ยครับ”

“อ้าว.. ทำไมล่ะพีม เป็นไรไป ตั้งแต่พี่ทำงานกับพีมมา ไม่เห็นเคยเป็นอย่างนี้ มีอะไรรึเปล่า”

“ก็พีม ไม่ชอบไอ้เด็กนั่นอ่ะ มันกวนโมโหมากเลยพี่รู้ป่าว พีมเจอมันวันนี้ครั้งแรกก็ซวยเลย”  หนุ่มร่างเล็กพูดก่อนจะกระแทกตัวลงนั่งเก้าอี้ตรงข้ามคู่สนทนาอย่างเด็กเอาแต่ใจ ก็ไม่เพราะไอ้เด็กคนนั้นหรอกหรือที่ทำให้เขาต้องเข้าห้องประชุมสายตั้งแต่วันแรก

“พีม นี่เรื่องงานนะ อย่าเอานิสัยส่วนตัวมาใช้สิ ปกติพีมก็ไม่เคยใช้นิสัยส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานเลยนะ ทำไมวันนี้เป็นอย่างนี้หล่ะ”  ฝนพูดอย่างอดสงสัยไม่ได้

“ก็ไอ้เด็กหน้ามึนนั่นน่ะ มันกำลังพยามกวนโมโหพีมอยู่น่ะสิพี่ เมื่อเช้าที่พีมเข้ามาประชุมสายก็เพราะมันเอากาแฟมาราดใส่พีมจนเละไปทั้งตัวอ่ะ สงสัยมันคงไม่อยากจะทำงานกับพีมมั้ง”

“น้ำเชี่ยวน่ะเหรอ ไม่ใช่หรอกมั้งพีม เพราะเค้าเองก็เพิ่งรู้ว่าต้องทำงานกับพีมก็ตอนเริ่มประชุมนั่นแหละ พี่รับประกันได้น๊ะ น้ำเชี่ยวน่ะถ้าเรื่องงานแล้วเค้าเต็มที่ตลอดไม่ค่อยมีปัญหาหรอก ถึงภายนอกจะดูดื้อๆหยิ่งๆ แต่ถ้าได้รู้จักกันจริงๆแล้วน้ำเชี่ยวเค้าเป็นเด็กน่ารักดีออกน๊า  อาจต้องใช้เวลาปรับตัวสักหน่อยน่ะ เด็กนั่นเข้ากับคนไม่อยากหรอ ยิ่งถ้ามันถูกใจใครนะมันจะตามเอาอกเอาใจคนนั้นด้วยซ้ำไป น้ำเชี่ยวน่ะไม่มีอะไรหรอก สบายใจได้ เชื่อพี่เถอะ”
.
.
.

“เฮ้อออ~!”
หนุ่มตัวขาวหน้ามุ่ยบอกบุญไม่รับ เดินคอตกออกมาจากห้องทำงาน ไม่รู้ทำไมเค้าจึงได้รู้สึกไม่ถูกชะตาอย่างแรงกะไอ้นักร้องรุ่นน้องนั่นก็ไม่รู้

“ว่าไง ผิดหวังอ่ะดี๊ ทำไมอ่ะกลัวผมตามเอากาแฟไปราดพี่ที่กองถ่ายรึไง” พูดน้ำเสียงเยาะเย้ยยังไม่พอ ไอ้เด็กหน้าการ์ตูนเคโระนี่ยังจะทำหน้าลอยไปลอยมาใส่เขาอีก  มันชักจะกวนทีฟเกินไปแล้วนะ ไอ้เด็กบ้าเอ้ย!

“นี่อย่าเอาหน้าบ้านๆกับคิ้วสาหร่ายของนายมาใกล้ชั้นได้ป่ะ เห็นแล้วมันปวดหัว เออ..หวังว่านายคงจะเอาเสื้อชั้นมาคืนในสภาพปกติได้น่ะ ไอ้เคโระบ้านนอก!”

“ห๊า!อะไรน๊ะ เมื่อกี้ว่าไงนะ เคโระอะไร..ใครบ้านนอก นี่ แน่จริงอย่าหนีเด่ว่ะ.. เฮ้ย จะลงเหมือนกันเว้ย เปิด เปิดก่อน!!” ไม่ทันที่น้ำเชี่ยวจะได้ตอบโต้อะไรได้ คู่กรณีก็วิ่งพาเอาร่างกะทัดรัดนั่นเข้าลิฟท์ แล้วกดปิดอย่างไม่สนว่าจะมีใครไปด้วย เชอะ!
มือหนาของเด็กหนุ่มกระแทกรัวเข้าปุ่มเปิดลิฟท์อย่างเอาเป็นเอาตาย ..ปากดีจริงๆนะ เดี๋ยวเหอะ เสื้อน่ะอย่าหวังเลยว่าจะได้กลับไปง่ายๆ หึ
.
.
.

“พี่ครับ คาปูชิโน่แก้วนึงครับ”

“เอ๋! น้องน้ำเชี่ยว ดื่มไปแล้วแก้วนึง เอาอีกเหรอค่ะ เดี๋ยวได้ตาค้างหรอก” พนักงานถามอย่างงงๆ

“อ๋อ พอดีแก้วนั้น โดนแย่งไปกินแล้วอ่ะครับ น้ำเชี่ยวเลยไม่ได้กินเลย”  น้ำเชี่ยวพูดพลางอมยิ้มนึกถึงใบหน้าของหนุ่มตัวขาวหน้าหวานๆที่โดนกาแฟหกใส่อย่างหมดสภาพ 55+นึกแล้วมันฮาจริงจริ๊งงงง

“จ๊ะ ไปรอที่โต๊ะเลย เดี๋ยวพี่เอาไปให้ค่ะ” พนักงานสาวประจำร้านกล่าวบริการนักร้องขาประจำอย่างเป็นกันเอง

“ครับ เอ่อพี่สาวครับ หนังสือพิมพ์ที่น้ำอ่านเมื่อเช้าอ่ะครับ อยู่ไหนครับ ขอเอาไปอ่านหน่อยน่ะครับ”

“จ๊ะ นี่จ๊ะ แต่นี่มันของเมื่อวานน่ะค่ะ เอาของวันนี้มั้ยเดี๋ยวพี่หยิบให้”

“ไม่เป็นไรครับ น้ำอยากอ่านอันนี้ ขอบคุณครับ”
ฮ่าฮ้า.. ก็เพราะมันมีข่าวเจ้าคนปากเสียเมื่อกี้นี่ไง ไหนๆขอดูหน้าชัดอีกทีดิ๊ ว๊าววว.. หุ่นซ่อนรูปจริงๆซะด้วย หุหุ
.
.

“อ้าวเฮ้ย! เชี่ยน้ำ แดรกไรว่ะ หนังสือหนังหาไม่ไปเรียนเลยนะมรึง” เสียงเรียกทักอย่างเป็นกันเองของไมกี้หนุ่มลูกครึ่ง เพื่อนสนิทร่วมวงการและร่วมห้องเรียนของเค้านั่นเอง  

“เออ ว่าไงไอ้ไมค์ กูก็มาประชุมอ่ะดิว่ะ เนี่ยเพิ่งเสร็จกำลังจะกลับ แล้วมึงอ่ะ มีงานรึไง”

“เออดิ เข้ามาคุยคอนเซ็ปอัลบั้มใหม่เว้ย ตื่นเต้นเหี้ยๆเลยว่ะ”  ไมกี้ยิ้มกวนๆ ให้เพื่อสนิท ที่ในที่สุดตัวเองก็กำลังจะได้ทำอัลบั้มเพลงกับเขาเสียทีหลังจากที่ซุ้มฝึกซ้อมมากว่า2ปี

“เฮ้ย!จริงดิ มึงจะได้ทำเพลงแล้วอ่ะ ดีใจด้วยเว้ย ฉลองป่าว วันไหน เมื่อไหร่ ที่ไหน อย่าลืมชวนเพื่อนนะโว้ย”

“เออน่า ชวนแน่เร็วๆนี้แหละ ทำตัวให้ว่างเหอะมึงน่ะ.. เออ ช่วงนี้มึงงานยุ่งมากเลยเหรอว่ะ ไม่ค่อยไปเรียน ระวังตกน่ะเว้ย จะหาว่าหล่อไม่เตือน”

“เออยุ่งว่ะ นี่แมร่งมีโปรเจ็คใหม่มาอีกแล้ว รู้สึกจะต้องทัวร์ทั่วประเทศด้วย ไม่รู้กรูจะเรียนรอดหรือเปล่าเลยงานเนี้ย นี่ต้องรีบถ่ายโฆษณา ที่จะเปิดกองอีก2อาทิตย์นี่แล้ว”  

“เฮ้ย!ใช่ไอ้ตัวที่เป็นรถยนต์นำเข้า โปรเจ็คยักษ์ปลายปีของบริษัทป่าวว่ะ”

“เหอะ.. รู้ดีทุกเรื่องเลยนะมรึง กรูว่ามึงน่าจะไปเป็นนักข่าวเนอะ ไอ้ฝรั่งขี้นก”
 
“อ้าว.. ไอ้เชี่ยนี่ วอกแดรกตรีนกรูแทนน้ำเชียวนะมรึง.. ไอ้บ้านนอกเอ้ย งานตัวนี้เจ๊ยีนส์แม่มรึงอ่ะ ป่าวประกาศไปทั่วบริษัทแล้วว่าจะทำให้บริษัทจ่ายโบนัสพันงานได้อีก2เท่าเชียวนะโว้ย คอยนับแบงค์ให้ทันเหอะมึง .. เอ ว่าแต่ว่ารู้สึกว่าเค้าจะเอาสปอนเซอร์คู่นี่หว่า”  

ไมกี้รู้ดีว่าเจ้าน้ำเชี่ยวร็อคเกอร์ดาวรุ่งเพื่อเขาคนนี้ มีนิสัยชอบฉายเดี่ยว และมักจะเลือกทำงานคนเดียวมากกว่าที่จะไปร่วมงานกับใคร ถึงขนาดว่ามีศิลปินร็อคชาวญี่ปุ่นมาเสนองานฟีเจอร์ริ่งร่วมกันถึงบริษัทแล้ว ไอ้น้ำเชี่ยวติสซ์แตกนี่มันยังกล้าปฏิเสธเค้าซึ่งๆหน้าได้ นี่ถ้าหากว่ามันไม่ดังและกำลังรุ่งในวงการจริงๆมันอาจจะถูกเชดหัวออกจากบริษัทไปแล้วก็ได้  หนุ่มลูกครึ่งมาดกวนย่นคิ้ว ลอบมองหน้าเพื่อนสนิทอย่างสงสัยใคร่รู้

“ทำไมหน้าระลื่นผิดปกติว่าไอ้น้ำ  อ๊ะ!แสดงว่าพรีเซ็นเตอร์อีกคนต้องเป็นสาวสวยแบบว่าหมวยๆ สเป็คมรึงอ่ะดี้ ไอ้น้ำเยี่ยววว” หนุ่มลูกครึ่งพูดแซวพลางดีดหยดน้ำที่เกาะบนหลอดกาแฟใส่หน้าเพื่อสนิทอย่างหมั่นไส้

“เอ้ย! ไอ้ห่านนี่ เข้าตากรูเว้ย แล้วช่วยกรุณาเรียกชื่อกรูแบบสุภาพด้วยนะครับ น้ำเชี่ยว ไม่ใช่เยี่ยว หรือมรึงจะแดรกเยี่ยวกรู”

“แหมะ แหมม.. แซวเล่นน่าลูกพี่ เห็นลูกเพ่อารมณ์ดี แล้วนี่จะไม่บอกเพื่อนจริงๆเหรอครับว่า ได้ทำงานกับสาวที่ไหน ถึงทำให้ลูกพี่ระริกระรี้เป็นกระดี่ได้น้ำขนาดนี้น่ะครับ”  

“ไม่รู้ซักเรื่องได้มั้ยมรึง” เห็นเพื่อตัวแสบเซ้าซี้ไม่เลิก ทำเอาน้ำเชี่ยวอดไม่ได้ขอเอาหลอดกาแฟแพ่นกะบาลมันซักที

“เอ่า..กั๊กๆ เพื่อนกรู แมร่งมีหญิงแล้วกั๊ก โธ่เอ้ย”

“ไอ้เชี่ยยยยนี่ เซ้าซี้ชิบหาย ผู้ชายโว้ย ก็นักร้องรุ่นพี่ค่ายเรานี่แหล่ะ ชื่อพีมอ่ะ” ขี้เกียจฟังคำแดกดันของไอ้เพื่อนตัวดี ถ้ามันอยากรู้นักก็จะบอกให้ ว่าไม่ใช่ผู้หญิง แต่เป็นผู้ชาย เอิ่ม..น่าจะเรียกได้ว่าเป็นผู้ชายที่ดูน่ารัก น่าแกล้งที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา ฮ่าๆๆๆ

“อ้าวเหรอ แล้วมึงไมต้องทำหน้าดีใจด้วยว่ะ แล้วไอ้นิสัยชอบฉายเดี่ยวของมึงไปไหนแล้วอ่ะ” ไมค์พูดขึ้นอย่างอดสงสัยไม่ได้ ที่เห็นน้ำเชี่ยวนั่งยิ้มไปพลางยกแก้วกาแฟซดอย่างเอร็ดอร่อย

“ป๊าววววว ใครดีใจ อะไรข้าก็เฉยๆ” แน๊ะ..มันไม่รู้ตัวเอง หรือว่ากรูตาฝาดไปว่ะเนี่ยที่เห็นมันอมยิ้มแก้มแทบฉีกออกมาอย่างนี้ ไอ้นี่แมร่งเพี้ยนไปได้ทุกวัน ไมกี้ได้แต่คิดในใจ

“เออๆ เรื่องของมรึงไอ้น้ำเยี่ยว เพี้ยนเข้าไปทุกวันแล้ว แดรกแบรนด์บ้างนะมึงอ่ะ ข้าต้องรีบไปแล้วเดี๋ยวเข้าประชุมสาย ไปล่ะโว้ย ไว้เจอกัน”

โธ่ ไอ้หน้ากบเอ้ย! มรึงเป็นเพื่อนกรูมากี่ปีแล้วว่ะ ทำไมกรูจะดูไม่ออกว่ามรึงลั้นล๊าเหลือเกิน  ยังจะมาปิดกันอีก สงสัยโปรเจ็คนี้มันจะได้เงินก้อนใหญ่ถึงได้หน้าบานขนาดนี้ แมร่งเพี้ยนชิบหาย


********************
วันหลังมาต่ออีกครับ บาย
B a l l o o n

[บอลลูนลอยฟ้า]

จิ้มพี่บอลๆๆๆ

ส่ง PM ไปหาด้วยค๊า

รออ่านต่อๆ

ตอบPMไปแล้ว เช็คด้วยเด้อ
 

[lizzii]

555
ไม่รู้จะอยู่ข้างไหนดี หุหุ

[princehoo]

เป็นเรื่องที่เคยอ่านประมาณจะ 2 ปีได้แล้ว ชอบๆๆๆ

 

คราวนี้คงจะได้อ่านจนจบเรื่องนะครับ

 

[maxtorpis]

 

[โมโม่ที่รัก]

 

มารอตอนต่อไปกั๊บบบบบบ

 

[Mr.Frog]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

เรื่องที่รอคอย ดีใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกก

ได้อ่านแล้ววววววววว 

ขอบคุณนะคะ คุณบอลลูนนนนนน

[pooinfinity]

หึหึ

ท่าทางศึกนี้ยังอีกยาวไกล

เย้ววววววววววววววววว

[gypsy]

มาดันรอตอนต่อไปคร้าบ

 

น้ำเชี่ยวน่ารัก

[Little Devil]

ร้าย กะ ร้ายกว่ามาเจอกัน
ไม่อยากคิด คริ คริ

[Dee^daY]

ไอ้หน้ากบ..กับ..นายก้อนหิน
..สนุกแน่..

[BeeRY]

ไม่ถูกชะตากันอย่างเนี้ยย  ลูกดก
อ้าว ไม่ใช่แระ คริๆ
+1 ขอบคุณพร้อมรอตอนต่อไปจร้า

[pay-it-forward]

ดีใจได้อ่านเรื่องนี้
จำไม่ได้แล้วนะเนี่ยว่าอ่านเรื่องนี้ยังไม่จบ
รอตอนต่อไปนะคะคุณบอลลูน
 

[bbyuqin]

ตามมาอ่านด้วย....ชอบๆๆ พีมกับน้ำเชี่ยวววว

[บอลลูนลอยฟ้า]

Chapter 3



         ณ คอนโดหรูใจกลางเมือง ขนาด2ห้องนอน ที่ตกแต่งด้วยโทนสีเขียวอ่อนตัดสลับเขียวเข้มกับพรมหนานุ่มสีครีมเข้าชุดและเฟอรนิเจอร์บิวท์อินสีขาวเข้ากับชุดรับแขกสุดหรูโทนขาวกลางห้อง พร้อมของประดับรอบๆห้องและมุมครัวเล็กๆ ที่เน้นสีดำ

“เฮ้ย!เหนื่อยจริงโว้ย ขอนอนให้เต็มอิ่มซะหน่อยเถอะวันนี้” เด็กหนุ่มร่างสูงโยนกระเป๋าเป้กับเสื้อแจ๊คเก็ตสีขาวที่เปรอะเปื้อนน้ำกาแฟจนแห้งเป็นรอยด่าง ทิ้งตัวลงบนโซฟาสุดโปรด แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะความเมื่อยล้าจากงานและอดหลับมาหนึ่งคืนเติมๆ

…เฮ้อ! เปิดดูทีวีดีกว่า ช่วงนี้ข่าวเยอะด้วยซิเรา


---ตริ๊ดด--- (เสียงเปิดทีวี)
 

“ไม่เห็นมีไรดูเลย โหย!ไรเนี้ย ละครน้ำเน่าทั้งนั้น มันจะมีอะไร๊ ทั้งเรื่องไม่ตบจูบ ก็แย่งผัวแย่งเมีย ด่ากันไปด่ากันมา มันน่าดูตรงไหนฟระเนี่ย”

‘ฟ้า...เดี๋ยวก่อน! ฟังผมก่อนนะครับ ผมขอร้อง....’
เอ๋! เสียงนี้ ไมมันคุ้นๆจังว่ะ... เย้ย!ไอ้นักร้องรุ่นพี่หน้าหวานปากดีนี่หว่า หึ..แอ็คติ้ง9 จริงจริ๊งงงง ทีอย่างงี้ล่ะพูดเพราะเชียว ครับๆ หึ...

‘ฟ้า....ผมรักคุณ ผมรักคุณจริงๆอยู่กับผมเถอะนะ ฟ้า’

       เด็กหนุ่มเพ่งมองดวงตาคู่เรียว เสียงทุ่มนุ้มที่ออกมาจากปากอิ่มได้รูป บอกไม่ถูกว่ามันทำให้เค้ารู้สึกแปลกๆ... คว้าเอาหมอนใบใหญ่มากอดไว้กับอก ดวงตาโตคู่หวานกระพริบถี่ๆ ลมหายใจเข้าออกตอนนี้เหมือนมันสั้นลง รู้สึกอึดอัดแปลกๆ น้ำเชี่ยวต้องสูดหายใจเข้า-ออกให้แรงขึ้นๆ เหมือนว่ากลัวหัวใจจะเต้นแรงจนจะทะลุออกมาข้างนอกเสียก่อน เขาได้แต่จ้องมองดวงหน้าของพระเอกในเรื่องอย่างไม่วางตา คิ้วเรียวได้รูปรับกับโครงหน้ารูปไข่ ปลายจมูกแหลมกับคางมนและพวงแก้มขาวใส โดยเฉพาะดวงตาเรียวที่ขับแววตากลมใสแป๋วของเจ้าของได้ชัดเจนยิ่งนัก นึกอยากเห็นหน้าไอ้ผู้กำกับละครเรื่องนี้เสียจริง ว่ามันเอาผู้ชายหน้าตาน่ารักขนาดนี้มาเล่นเป็นพระเอกได้ยังไง บ้าไปกันใหญ่แล้ว ถึงแม้ว่าอิยัยนางเอกนั่นจะตัวเล็กๆหน้าเป็นตุ๊กตาก็เถอะ มันก็ไม่ได้ทำให้พระเอกของเรื่องดูน่ารักน้อยลงซักนิด นักร้องหนุ่มดาวรุ่งไม่ได้เข้าใจไปกันเนื้อหาของละครนั่นเท่าไรนัก แต่เค้าก็เปิดช่องนั้นค้างไว้ จนมันจบไปเมื่อไรไม่รู้

.
.
.

---ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ติ๊ดๆๆ---
 
“โหล อืมมมม ใครครับ?”  เด็กหนุ่มหัวฟูยุ่งเยิงกับเสื้อผ้ายับๆที่เผลอหลับอยู่บนโซฟาหรูหน้าทีวีทั้งคืน กรอกเสียงแหบๆเพราะเพิ่งตื่นนอนผ่านถึงปลายสาย

“น้ำเชี่ยว ลูก...ยังไม่ตื่นอีกเหรอคร๊าบบ วันนี้ไม่มีงานเหรอจ๊ะ แม่คิดถึงน๊า เป็นยังไงบ้างหืมลูก”

“แม่! น้ำเชี่ยวก็คิดถึงแม่เหมือนกัน น้ำเชี่ยวงานยุ่งมากน่ะครับ วันก่อนไม่ได้นอนเลย  เมื่อวานกลับมาถึงบ้านก็หลับยาว เลยไม่ได้โทรหาแม่อ่ะ อย่าโกรธน้ำเชี่ยวน๊า น้ำเชี่ยวรักแม่น๊า สุดสวยของน้ำ”  นักร้องดาวรุ่งในคราบของเจ้าเด็กหัวยุ่งที่ตอนนี้เด่งตัวขึ้มมาจากโซฟา พยามส่งคำหวานอ้อนแม่อย่างที่เคย

“อ๊ะจ๊ะๆ แม่แค่จะโทรมาดูว่าน้ำเชี่ยวสบายดีมั้ย ไปเรียนบ้างหรือเปล่า ทำงานต้องแบ่งเวลาไว้เรียนบ้างนะลูก”

“คร๊าบบบ ทราบแล้วคร๊าบบบบบ น้ำเชี่ยวกับไอ้ไมค์โอนไปเรียนภาคบ่ายกันแล้ว มีเวลานอนอีกเยอะเลยคร๊าบบ กว่าจะต้องไปเรียน”

“จ้าๆ อย่าลืมทานอาหารให้ครบทุกมื้อด้วยนะลูก ถ้าขี้เกียจทำเองก็ไปทานที่ร้านของพี่โอมเค้านะ  เห็นพี่เค้าโทรมาบอกแม่ว่าไม่เห็นน้ำเชี่ยวไปทานที่ร้านหลายวันแล้ว อย่ากินแต่มาม่านะ ไม่ดีต่อสุขภาพ”

“คร๊าบบบ คุณแม่ที่รักของน้ำเชี่ยว”

“งั้นแค่นี้ก่อนนะลูก แม่รักลูกนะ ดูแลตัวเองดีๆนะครับ ลูกน้ำของแม่”

“คร๊าบบบบ น้ำเชี่ยวก็รักแม่น๊า คิดถึงทุกคนเลย ฝากหอมแก้มพ่อกับพี่นุชด้วยนะคร๊าบบบ บายๆ”

เฮ้อ..ว่าไปเมื่อคืนเราก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่หว่า

       ร่างสูงล้มตัวลงนอนอีกครั้งพลางลูบท้องตัวเองป้อยๆ ตาคู่หวานเหลือบไปเห็นแจ๊คเก็ตสีขาวตัวสวย ที่ตอนนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบกาแฟ มือเรียวหนาเอื้อมไปหยิบเอามาคลี่ดูอย่างพินิจพิเคราะห์.. เสื้อดูตัวเล็กจัง หุ่นอย่างนั้น ใส่ไปไม่อึดอัดแย่เหรอเนี้ย เด็กหนุ่มพรึมพรำพลางคิดไปถึงเจ้าคนตัวขาวๆปากคอเลาะร้ายที่ไม่ใช่แค่ชอบใส่เสื้อนอกตัวเล็กๆเท่านั้น เพราะไอ้เจ้าเสื้อข้างในของนายนั่นก็ยังเล็กซะจนเห็นหน้าอกแน่ๆที่รับกับช่วงไหล่มนและกล้ามแขนงามๆนั้นอีก  

“จะใส่ให้มันฟิตไปถึงไหน แจ๊คเก็ตก็เล็กเแค่เนี้ย ถอดออกมาตัวในยังฟิตซะเห็นไปถึงไหนต่อไหนอีก” น้ำเชี่ยวคิดไปถึงเหตุการณ์ในลิฟท์เมื่อวานแล้วก็อดหงุดหงิดไม่ได้


---ติ้งต่อง--- ---ติ้งต่อง---

“คร๊าบบบบ กำลังจะเปิดแล้วคร๊าบบบ”

“หวัดดีฮ๊า น้องน้ำเชี่ยวตาหวาน พี่สุดใจเอาเสื้อมาส่งค๊า”   กระเทยแปลงเพศเจ้าของร้านซักรีดเจ้าประจำของคอนโดเอยทักอย่างกันเอง

“ครับ ขอบคุณครับพี่สุดใจ"

"โอ๊ะ!เดี๋ยวนะครับพี่ น้ำเชี่ยวจะมีเสื้อให้พี่ช่วยจัดการให้หน่อยอ่ะครับ” เด็กหนุ่มหัวยุ่งพูดพลางวิ่งไปหยิกแจ๊คเก็ตตัวเปรอะยื่นให้พี่กระเทยที่ยืนยิ้มเป็นแก้วหน้าม้าอยู่หน้าประตู

“ฮูยยย! น้องน้ำเชี่ยวอะไรเนี่ย เอาไปจุ่มถังส้วมมารึไงค๊า ทำไมมันเกรอะเชียว  ดูซิ คงจะทิ้งไว้นานเลยล่ะซิ คราบขอะเป็นด่างเป็นดวงขนาดนี้”

“มันจะซักออกมั้ยอ่ะครับ พี่สุดใจช่วยน้ำเชี่ยวหน่อยน๊าๆ ถ้าซักออกไม่ได้ น้ำเชี่ยวโดนไอ้.. เอ้ย! โดนรุ่นพี่ที่คณะด่าเปิงแน่เลยอ่า นะครับน๊าๆ” เด็กหนุ่มงัดวิชาลูกอ่อนออกมาใช้ เข้าเกาะเกี่ยวพร้อมส่งสายตาหวานหางตาตกๆออดอ้อน หวังให้กระเทยตรงหน้าตกลงรับปาก

“อ่ะจ๊ะๆ เดี๋ยวจะเอาไปจัดการให้ แต่ไม่รับปากน๊ะ แต่ก็จะพยามทุกวิถีทางเลยเอ้า!” อะฮ้า เสร็จลูกอ้อน ไอ่น้ำเชี่ยวจนได้ อิ อิ

“ขอบคุณคร๊าบบบ พี่สุดใจคนสวย …เอ่อพี่สุดใจคร๊าบบบบ ฝากบอกป้าร้านข้าวชั้นล่างด้วยนะครับว่า ขอ ข้าวหมูทอดกระเทียมพิเศษหมูเยอะๆ จานนึง ขึ้นมาส่งด้วย เอาแบบด่วนเลยนะครับ หิวอ่ะ ตาลายหมดแล้ว” เด็กหนุ่มพูดพลางลูบท้องตัวเองป้อยๆ

“ฮ๊า...พ่อหนุ่มตาหวานสั่งเยอะขนาดนี้ มามะ ขอพี่สุดใจหอมซักฟอด ได้มั้ยล่ะฮ๊า!” กระเทยหน้าม้าเห็นเจ้าเด็กขี้อ้อนทำท่าหน้าตาละห้อยหมดเรี่ยวหมดแรงจึงแกล้งพูดแหย่เข้าให้ ทำเอาพ่อนักร้องดาวรุ่งถอยกรูถลาเข้าห้องตัวเองแทบไม่ทัน

.
.
.


-- กรี๊งงงง – กรี๊งงงง --

“โอทาวน์ เรสเตอรอง สวัสดีคร้าบ” ชายหนุ่มร่างสูงในชุดลำลองสุดเนี้ยบเข้ากับกรอบแว่นตาใสละมือจากการทำบัญชีรายรับรายจ่ายประจำวันของร้านมาทำหน้าที่รับโทรศัพท์แทนPRสาวที่ขออนุญาตลากิจครึ่งวัน  แต่เพียงแค่ประโยคแรกที่ได้ยินเขาก็รู้แล้วว่าเย็นนี้งานเข้าร้านแน่ๆ  
  
“ฮาโหลลล พี่โอมสุดหล่อ น้ำเชี่ยวเองนะ เดี๋ยวคืนนี้น้ำเชี่ยวขอเข้าไปกินข้าวที่ร้านนะคร๊าบบ น้ำเชี่ยวอยากกินเสต็กไก่อบ เอาแบบพิเศษเลยนะพี่ บอกแม่ครัวไว้เลย เดี๋ยวน้ำเชี่ยวไปเรียนก่อน ค่ำๆจะไปกิน.. อ้อ เมื่อเช้านี้แม่โทรมา แล้วพี่นุชก็ฝากบอกว่า คิดถึงพี่โอมจัง และฝากให้พี่โอมดูแลปากท้องของน้ำเชี่ยวให้ดีไม่งั้นพี่นุชจะถอดแหวนหมั้นพี่โอมทิ้ง ฮ่าๆๆ แค่นี้ก่อนนะคร๊าบบ น้ำเชี่ยวถึงมหาลัยแระ บายคร๊าบบบบ”

“อ้าว! เฮ้ย! เจ้าน้ำ ฮัลโหลๆๆ บลาๆๆ~” มือหนากดวางมือถือทันทีที่ได้แกล้งว่าที่พี่เขยของตัวเองได้ ไม่สนใจเสียงเอ็ดตะโลของปลายสายที่แหววมาเลยแม้แต่น้อย
.
.
.

---ครืดดดด ครืดดดดด(เสียงมือถือสั่น)---  

‘สายเรียกเข้า จีจี้’  

เฮ้อ! ทำไมน๊า คุณถึงตามผมไม่เลิก จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย

เอาว่ะ!  “ครับจี ว่าไงครับ”

“พีม จีรู้นะ ว่าพีมกำลังหลบหน้าจี ทำไม่ล่ะพีม”

“พีมงานยุ่งครับ กลับถึงห้องก็หลับ พีมไม่ค่อยมีเวลาเลยช่วงนี้”

“พีมอย่ามาโกหกจีเลย พีมไม่ได้กลับมาที่คอนโดนี้เลย จีมาหาพีมทุกวัน ไม่เคยเจอพีมซักครั้ง ตอนนี้พีมพักอยู่ที่ไหนหค่ะ ทำไมต้องปิดจีล่ะพีม”  เสียงปลายสายสั่นเล็กน้อย สาวร่างเล็กสมส่วนผมยาวหยักศกถึงเอวพูดเชิงตัดพ้อ ต่อว่าอดีตแฟนหนุ่ม

“เฮ้อ..โอเคจี ช่วงนี้พีมพักอยู่ที่บริษัท งานมันเยอะ เสร็จดึกๆพีมก็ขี้เกียจขับรถ ก็เลยพักที่บริษัทหน่ะ” ชายหนุ่มจงใจถอนหายใจหนักๆก่อนตอบคำถามที่ถูกคู่สนทนาไล่ต้อน

“งั้นคืนนี้พีมพอจะมีเวลามั้ยค่ะ จีเหงาน่ะ อยากเจอพีมจริงๆ มาทานข้าวกันหน่อยนะค่ะ น๊ะพีม”

“อืมๆ ครับๆ พีมว่างประมาณ2ทุ่มนะ เวลาอื่นคงไม่สะดวก” ทำไมน๊า ทำไมต้องใจอ่อนด้วยเรา

“คะ2ทุ่มก็2ทุ่ม งั้นไปที่ร้านโอทาวน์ เรสเตอรองนะค่ะ ลาดพร้าว71 เราเคยไปทานกันตอนสมัยที่กลับจากอเมริกาใหม่ๆไงพีมจำได้มั้ย” เสียงปลายสายเจื้อยแจ้วใส บ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังดีใจสุดๆที่ได้ออดอ้อนเขาเหมือนดังเช่นอดีต

“ครับ จำได้ครับ พีมคงไปถึงเลทนิดหน่อยนะ ถ้าจีหิวก็สั่งอาหารทานไปก่อนเลยนะครับ แล้วเดี๋ยวคืนนี้เจอกัน พีมต้องไปทำงานต่อแล้ว บายนะครับ”  เสียงนุ่มทุ้มผ่นไปตามสาย บ่งบอกว่าเจ้าตัวก็เอ็นดูและยังคงเป็นห่วงคู่สนทนาอยู่ไม่น้อย

      โอทาวน์ เรสเตอรอง ร้านอาหารนานาชาติ สไตล์โมเดริน์ เน้นการตกแต่งโทนสีขาวครีมแบบเรียบหรู ที่ดูสะอาด และมีความเป็นส่วนตัว บริหารงานโดยโอมหนุ่มนักเรียนนอกสุดเนี้ยบที่รักการทำอาหารเป็นชีวิตจิตใจ กว่า 2ปีตั้งแต่โอมเรียนจบด้านวิศวะกรรมมาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังจากอังกฤษ เขาต้องอดทนเก็บความรักและความฝันที่จะมีร้านอาหารเป็นของตัวเองเอาไว้เพราะกลัวที่จะเปลี่ยนเส้นทางที่ทางบ้านเลือกไว้ให้ กระทั่งเขาได้พบกับนุชพี่สาวคนเดียวของน้ำเชี่ยว ด้วยความสดใสมั่นใจและทำทุกอย่างด้วยความรัก ไม่ว่าจะเป็นด้านการงาน หรือกับทุกคนรอบข้าง นุชทำให้โอมหลงรักเธออย่างหมดหัวใจ และเธอก็เป็นกำลังใจสำคัญให้โอมได้กล้าทำในสิ่งที่ฝันมานานจนประสบความสำเร็จมาจนทุกวันนี้

“หวัดดีครับพี่โอม ไงบ้าง ไม่ได้เจอหลายวันเลย ไม่มีแมวกวักเรียกลูกค้าเข้าร้านเลยอ่ะดี้”  เจ้าว่าที่น้องเขยสุดแสบมาถึงก็เดินตรงเข้าห้องครัวที่โอมกำลังตรวจเช็คความพร้อมของพนักงานและสต๊อคอาหารต่างๆ เมื่อถูกเด็กหนุ่มพูดจากวนโอ้ยตามสไตล์ก็ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า..ทำไมหนอ เจ้าเด็กแสบนี่ถึงไม่เอาปากดีๆกวนโอ้ยแบบนี้ไว้ตอบคำถามนักข่าวบ้างกันนะ

“แมวกวักอะไร พี่ไม่เห็นแกจะกวักอะไรดีเข้าร้านให้สักที มาทีไม่กินฟรีก็พาฝูงลิงเพื่อแกมาถล่มร้านพี่ทุกที นี่ถ้าพี่ไม่โทรไปหานุช แกคงไม่โผ่ลมาล่ะซิ” พี่ชายมาดนิ่งพูดอย่างรู้ทัน

“ไรกันพี่ งานมันยุ่งอ่ะ เลิกก็ดึกเลยไม่ค่อยมีเวลา หิวแล้วๆ ไหนอ่ะเสต็กไก่อบของน้ำเชี่ยวอ่ะ” เด็กหนุ่มหน้ามุ่ยที่ถูกรู้ทัน

“นู้น ไปนั่งรอมุมนู้นก่อนเลย เดี๋ยวให้คนเอาไปให้ ไปเร็วอย่ามาเกะกะเดี๋ยวลูกค้าเข้าร้านมาเห็นแก ร้านพี่ได้กลายสภาพเป็นผับฮาร์ทคอร์ล่ะยุ่งเลย” เจ้าของร้านสุดเนี้ยบพูดพลางบุ้ยหน้าให้เด็กหนุ่มไปนั่งตรงมุมลับตาคนก่อนจะเข้าไปกำชับเด็กเสริฟให้ทำเมนูโปรดให้เจ้านักร้องจอมกวน

      ไม่ทันที่น้ำเชี่ยวจะเดินไปถึงโต๊ะ ก็หันไปเจอะกับสาวผิวขาวร่างเล็ก ใบหน้าเรียวตากลมโต ผมน้ำตาลหยักศกยาวถึงเอว เข้ามาในร้าน เธอเหมือกำลังมองหาที่ที่เหมาะๆอยู่

“โห!พี่ พี่โอม ดูดิน่ารักมากก เหมือตุ๊กตาเลยอ่ะ ท่าทางมาคนเดียว... พี่โอม คนนี้เดี๋ยวน้ำเชี่ยวบริการให้น๊ะ มา..”

---ป้าบ!!!---   "โอ้ยยยย"

พี่ชายมาดนิ่งเอาเมนูฟาดลงที่หัวเจ้าเด็กแสบอย่างหมั่นไส้

“จะบ้าเหรอไอ้เคโระ ฟั่นเฟือนไปแล้วรึไง แกเป็นนักร้องดังแล้วน๊ะ ใครๆเค้าก็รู้จักหน้าแกทั้งนั้น อยากเป็นข่าวว่อนให้ทั่วเน็ตอีกหรือไง ไปเลยนู้น ตรงนู้นไปเลย ไปนั่งแอบๆทางนู้นที่ประจำของแกน่ะ  ถ้าไม่อยากเจ็บตัวอีก เดี๋ยวพี่ให้คนเอาเสต็กของแกไปให้ ไป๊!”  พี่ชาย พูดพลางโบ้ยหน้าส่งน้องชายให้ไปนั่นตรงมุมลับตาคนของร้าน

    น้ำเชี่ยวเดินมานั่งก้นยังไม่ทันร้อน ก็ต้องสะดุ้งแทบจะคว้าเอาเมนูมาปิดหน้าตัวเองไม่ทัน เมื่อคราวนี้หันไปพบกับนักร้องหนุ่มผิวขาวหน้าตาน่ารักคู่กรณีของเขา แต่งตัวแบบลำลองด้วยเสื้อยืดแบบพอดีตัว กับกางเกงยีนส์ขาเดปฟอกสีซีดดูเซอร์ๆตัดกับเข็มขัดเส้นเก๋ ดูแล้วชวนมองชะมัด  ขณะที่ร่างเล็กนั่นเหลียวมองหาโต๊ะ ที่ดูเหมือนจะนัดใครไว้

“นั่นมัน ไอ้..รุ่นพี่ปากดีนี่หว่า” นี่โลกมันกลม หรือว่าดวงเราสมพงศ์กันแน่ฟระเนี่ย

“พีม ทางนี้ค่ะ”

“ห๊า!มาหายัยตุ๊กตาบาร์บี้นั่นซะด้วย”  สาวน้อยผมเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้ ร้องเรียกเสียงหวาน พลางลุกขึ้นไปจูงมือชายหนุ่มสุดฮ็อตมานั่งที่โต๊ะอย่างจงใจจะโชว์ใครต่อใครว่าเธอได้ควงนักร้องดังอย่างพีม พีราณุ

หึ..ไอ้นักร้องเจ้าเล่ห์เอ้ย ร้ายใช่เล่นเลยน๊ะ แหมกล้าให้สัมภาษณ์ว่าไม่มีแฟน แต่ดูพฤติกรรมซิ ผู้ชายก็ไม่ปฏิเสธ ผู้หญิงก็เอาด้วยงั้นหรือว่ะ ทำไมโลกนี้มันถึงได้ตาลปัตรไปได้อย่างงี้ว่ะ .. ยัยตุ๊กตาบาร์บี้นี่ก็ใช่ย่อย กล้าจับมือถือแขนผู้ชายเค้าก่อน นี่ขนาดอยู่ในที่สาธารณะนะเนี่ย  ถ้าอยู่กัน2คนในที่ลับตาหน่อย ไม่กระโดดขึ้นขี่นายนั้นไปเลยมั้ง

“น้องน้ำเชี่ยวคะ เป็นไรคะเนี่ยเอาเมนูมาปิดหน้าปิดตาไว้ทำไม กลัวคนเห็นเหรอ ดูลับๆล่อๆพิกล ...อะนี่ค่ะ เสต็กไก่อบที่อยากทาน ทานให้หมดนะค่ะ จะได้โตไวๆ”

“พีมค่ะ จีสั่งสปาเก็ตตี้ไวท์ซอส ของโปรดพีม ให้ด้วยนะค่ะ จำได้มั้ยมาที่นี่ครั้งแรกพีมก็สั่งเมนูนี้”

“ครับจำได้ แล้วจีล่ะสั่งรึยัง ต้องทานเยอะๆรู้มั้ย ดูเหมือนจะผอมไปแล้วนะ” แค่ยิ้มหวานๆและแววตาใสๆจริงใจที่ส่งมาก็ทำให้ผู้ชายตัวเล็กดูอบอุ่นได้ พีมยังคงมีนิสัยช่างสังเกตเหมือนเดิมถึงรู้ว่าเธอน้ำหนักลดลงถึง 2กิโล

“..อืม ว่าแต่จีมีธุระอะไรเหรอถึงได้ไปหาพีมที่คอนโดบ่อยๆน่ะ มีเรื่องอะไรรึเปล่า” พีมใช้ความชาญฉลาดเพื่อเป็นการเปิดประเด็นคำถาม ให้อีกฝ่ายได้พูดสิ่งที่อยากพูด และเค้าจะได้ถือโอกาสนี้เคลียร์เรื่องทั้งหมดที่ค้างคาซักที

“ก็จีคิดถึงพีมไง จีไม่มีธุระอะไรหรอกพีม จีแค่อยากจะไปหาพีม....ยะ..อยากขอโอกาสพีมอีกซักครั้ง ให้เราได้กลับมาคบกันอีก ได้มั้ยพีม?”

“เอ่อ..” ชายหนุ่มอึกอัก

“พีม..”

“..มันไม่ใช่ครั้งแรกนะจี พีมเคยให้โอกาสคุณมาแล้วครั้งนึง พีมเคยบอกแล้ว มันจะไม่มีครั้งที่สองอีก และเรื่องรักของเราพีมก็ฝังมันเป็นอดีตไปแล้ว เรื่องพวกนั้นพีมลืมมันไปหมดแล้ว และพีมก็ไม่ต้องการรื้อฟื้นมันอีก”
จบมันเสียทีเถอะจีจี้ อย่าให้ผมต้องพูดทำร้ายใจคุณอีกเลย

“ยังไง พีมก็ยังคงเป็นเพื่อที่ดีของคุณได้น่ะจี พีมให้คุณได้เท่านี้จริงๆ”   ดวงตาคู่เรียวจ้องมองเข้าไปในแววตากลมโตที่รื้อไปด้วยน้ำใส ราวกับจะบอกว่าสุดทางแล้วจริงๆ ไม่มีอีกแล้วกับคำว่าโอกาส

“...”

“กับจีพีมให้ไม่ได้ แต่ทำไมกับต้นแทน พีมให้ได้ ให้ได้มากว่าคำว่าเพื่อน”  ดวงตากลมโตคู่นั้น แม้จะมีน้ำรินออกมาแต่ก็เจือปนไปด้วยแววตาโกรธกร้าวอยู่

“หา?...จีพูดอะไร หมายความว่าไงจี? จีรู้จักต้นได้ไง”  พีมที่ตอนนี้หูอื้ออึง สมองหมุนติ้วคิดอะไรไม่ออก ไปกับคำพูดของอดีตแฟนสาว

“อย่าคิดว่าจีไม่รู้เรื่องของพีมนะ อดีตที่พีมไม่เคยคิดจะบอกจีเลยแม้สักครั้ง  จีไม่ได้โง่นะพีม จีแค่ไม่อยากจะรับรู้ ไม่อยากจะถาม แค่หวังว่าวันนึงพีมจะบอกจีด้วยปากของพีมเอง  และจีไม่อยากจะหยิบมันขึ้นมาเป็นข้ออ้างด้วยว่าที่ผ่านมาทำไมจีถึงได้นอกใจพีมถึง2ครั้ง”

“ จี....”   พีมยังคงอึ้งกับคำพูดที่สาวร่างบางพรั่งพรูออกมา ให้ตายเถอะหัวสมองเรามันเป็นอะไร คิดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ

“จียอมรับ..2ครั้งที่จีทำพีมเจ็บ แล้วถ้าจีถามพีมกลับบ้างล่ะ จีขอถามพีมจริงๆนะ อย่าโกหกจีเลย ...”

“มันกี่ครั้งกันที่พีมนอกใจจี กี่ครั้งที่พีมแอบไปมีใครคนอื่นปล่อยให้จีเป็นคนโง่อยู่คนเดียว ..ถึงที่อเมริกาเราจะคบกันจนคนอื่นอิจฉา แต่ทุกครั้งที่พีมกลับซัมเมอร์ที่เมืองไทย พีมนอกใจจีบ้างรึเปล่า พีมควงใคร ใช่ต้นแทนมั้ยพีม?”

      ชายหนุ่มได้แต่นั่งนิ่งจนในคำตอบเพราะมันคือความจริงที่เขาไม่อาจปฏิเสธ.. ไม่คิดเลยว่าเธอจะรู้ เธอรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน น้ำใสๆหยดลงจากดวงตาคู่เรียวโดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัว


---------------------
เจอกันตอนหน้าคร้าบบบบ
B a l l o o n

[lizzii]

มากินร้านเดียวกันซะงั้นอ่ะ ๆๆๆ
แล้วจีนี่ ยังไงล่ะเนี่ยยยย

[JJHJJH]

กี๊สสสพี่พีมอ่ะ >.<

[Little Devil]

  ค้างอ่ะ
 

[โมโม่ที่รัก]

 
อยากอ่านต่ออ่ะ
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Millet]

ว๊าววเรื่องนี้ที่คุ้นเคยยยยย

[prawy]

 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[gypsy]

ต้นแทน 

ชื่อผู้ชายใช่ไมเนี่ย

น่าติดตามตอนต่อไปมาก

[Dee^daY]

งานเข้า..เห็น ๆ

[jasmin]

เสน่ห์แรงเหลือเกิน นายเอกของเรา

ว่าแต่ต้นแทนเนี่ย ชื่อผู้ชายป่ะ

แอบปลื้มเคโระอ่ะ เด็กอาราย ขี้อ้อนชะมัด

[bbyuqin]

โหหห พี่พีม เจ๋งอ่ะอยู่เมืองนอกควงสาวกลับมาไทยควงหนุ่ม..หุหุ ทำเป็นพี่พีมของสองไปได้....


น้องน้ำเชี่ยวน่ารักจัง...ขี้อ้อนสุดๆ