หัวข้อ: รักนี้...ลิ้นกับฟัน ตอน 28 ธันวา (อัพ 28/12/2016) หน้า 67

[nekko]

เขินแล้วกวนตลอดนะปวิน        

แสนดีอย่างพี่ธันคงมีแต่ในนิยายและก็เป็นของถ้วยฟูไปแล้ว

 

[zzz]

ว้าว ตอนพิเศษ 
ธันกับถ้วยฟูก็ยังน่ารักเหมือนเดิมจ้ะ
แต่ถ้วยฟูก็นะ เจ้าวางแผนเหลือเกิน อยากมาเที่ยวญี่ปุ่นก็บอกพี่ธันตรงๆ ก็ได้ อิอิ

[Rafael]

ถ้วยฟูเอ้ยยยย
กำลังซึ้งๆกันอยู่แท้ๆเลยเชียวววววว ฮ่าๆๆๆ

[Phoenix_SM]

อ่าน 5 ตอนรวด ฮามากกว่าฟิน 
ไม่ประหลาดจริง รักคนแบบถ้วยฟูไม่ได้จริงๆ นั่นแหละ

[shoi_toei]

ญี่ปุ่น น้ำตาลเต็มเมืองแล้วววว

พี่ธันน่ารักโคดดดด

[aiLime13]

บอกรักเมียในร้านกันดั้มคาเฟ่ก็โรแมนติกดีอยู่
แต่เมียดันไม่ให้ความร่วมมือนี่สิ โถถถถถถถถ สงสารพี่ธัน 

ทำใจนะพี่ *ตบบ่าแปะๆ*
มีเมียขี้อาย ทำเป็นหลงตัวเองแซวชาวบ้านกลบเกลื่อน 555555
อ่านแล้วอยากหยิกถ้วยฟู คนอะไรน่าหมั่นเขี้ยว เป็นเราจะจับปล้ำ
ใต้ท้องแมงมุมยักษ์นั่นแหละ! >___<

[mammam]

มันใช่ มันกรี๊ด มัวี้ดวิ้ว

[B52]

หวานมากกกกกกก

[sam3sam]

แบบถ้วยฟูนี่มัน limited edition จริงๆ
เมียแบบนี้มีคนเดียวนะอิพี่ธัน

[Dezair]

NOV: รักนี้...ลินกับฟัน
By: Dezair
ตอนพิเศษ…รักนี้…อินโตเกียว!!
..............................................
6



หลังจากสารภาพรักผมโดยมีกันดั้มเป็นพยาน เราสองคนก็ออกจากกันดั้มคาเฟ่มายืนอยู่หน้าสถานีรถไฟอากิฮาบาระอีกครั้ง ตอนนี้ท้องฟ้ามืดแล้วแม้จะเป็นเวลาเพียงห้าโมงกว่าเท่านั้น แต่ผู้คนก็ยังเดินกันขวักไขว่ไม่สนลมหนาวยะเยือกที่พัดไปพัดมาเลยแม้แต่น้อย



   “ที่นี่มีเมด คาเฟ่ด้วยนะ แต่ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหนอ่ะ” เนื่องจากแพลนของไอ้โจและพี่ปอมนั้นไม่มีแวะเวียนเข้าไปยังจุดที่มีสาวน่ารักๆเลยสักนิด ไอ้ตัวผมก็ไม่ได้หาข้อมูลเพิ่มเติมมาซะด้วย ก็เลยอวดฉลาดไม่ได้เหมือนเคย



   “ถ้างั้น ลองเดินไปทางนั้นมั้ย” มันชี้ไปทางหนึ่งให้ผมมองตาม แต่พอผมมองไปตามทางที่มันชี้แล้ว สายตาก็ดันเหลือบไปเห็นใครบางคนที่กำลังมองมาที่พวกผม



   ไม่สิ...ใครบางคนคนนั้นไม่ได้มองมาที่ ‘พวกผม’ แต่มองมาที่ ‘ผม’ ต่างหาก!!



   ผมจ้องไปที่ผู้ชายคนนั้น ตาสบตากันอยู่อึดใจนึง อีกฝ่ายก็ส่งยิ้มกว้างมาให้แล้วรีบก้าวเท้าเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว!



   “คุณถ้วยฟู!” ชายคนนั้นตะโกนดังลั่น อุต๊ะ! รู้จักชื่อกูด้วย!!!



“สวัสดีครับ!! ไม่คิดว่าจะได้เจอกันที่นี่!” เขาทักทายผมอย่างสนิทสนม เอ่อ...ก็ไม่ได้สนิทมาก ยืนห่างกันประมาณเมตรนึงได้ แต่ก็มอบรอยยิ้มพิมพ์ใจประหนึ่งดีใจมากมายที่ได้เจอผมคนนี้



   ...ว่าแต่...หมอนี่เป็นใคร...



   แม้จะมีคำถามนี้ดังไปทั้งหัว แต่บุคคลสาธารณะอย่างผมจะทำให้คนทักเสียหน้าไม่ได้หรอกครับ เราก็ต้องมีรอยยิ้มหวานหยดๆส่งตอบกลับไปเช่นกัน



   “สวัสดีครับ ไม่คิดเหมือนกันว่าจะมาเจอกันที่นี่...คุณใช่คนที่...เอ่อ...” ผมทิ้งประโยคเล็กน้อย เหมือนเป็นเชิงว่าตัวเองกำลังนึกด้วยสมองอันอัดแน่นไปด้วยความทรงจำ ทั้งๆที่ความจริงแล้ว....กูกำลังถาม ‘คุณ’ นั่นล่ะครับ ว่าคุณชื่ออะไร เป็นใครมาจากไหนทำไมรู้จักชื่อแซ่กูด้วย?   



   “ผมพัฒนะไงครับ ที่ชอบไปทานร้านของคุณถ้วยฟูบ่อยๆ แล้วก็ชอบสั่งอาหารแบบให้ใส่หัวหอม”



   “อ๋อออออ...คุณพัฒนะนั่นเอง!” ผมร้องพร้อมรอยยิ้มการค้า ไม่อยากจะบอกเลยว่าทำอาหารให้โต๊ะคุณพัฒนะทีไร ในครัวบ่นกันให้แซ่ดว่าแม้กระทั่งสั่งต้มยำน้ำข้นยังรีเควสท์ให้ใส่หัวหอม



   “ดีใจจังครับที่ได้มาเจอคุณถ้วยฟูที่นี่! แล้วมาเที่ยวหรือครับ มากับทัวร์หรือมาเองครับนี่” พ่อหนุ่มพัฒนะถามด้วยใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้ม แม้หน้าตาจะไม่หล่อเท่าผัวผม ติดไปทางตี๋ๆแถมใส่แว่น แต่ก็นับว่าเป็นคนที่มีมนุษยสัมพันธ์และมีเสน่ห์ใช้ได้เลยล่ะครับ ยิ่งบวกกับสายตาระยิบระยับยามมองผมด้วยความชาบูบูชานั้น ก็บอกได้เลยว่าหมอนี่กำลังคลั่งไคล้ผมขนาดหนัก



   ผมเหลือบตามองไอ้พี่ธันเล็กน้อยพร้อมด้วยรอยยิ้มเหนือกว่า



...หึ หึ หึ...มึงมีเจ๊ก้อยมาทอดสะพาน กูก็มีคุณพัฒนะมาปลาบปลื้มล่ะโว้ยยยย...บอกแล้วว่าให้รักษากูดีๆ เห็นมั้ยว่านอกจากมึงแล้ว มีชายหญิงอีกมากมายนักที่พร้อมจะต่อแถวมาให้กูพิจารณา!!...



“มากันเองครับ...อ้อ...นี่...พี่ชายผม...” ผมแนะนำไอ้พี่ธันในฐานะพี่ชายอย่างไม่กระดากปาก จริงๆผมไม่ค่อยแคร์เรื่องสถานะระหว่างผมกับไอ้พี่ธันเท่าไหร่ ใครจะรู้ก็รู้ไป แต่บางทีเราก็ต้องมีหมกเม็ดกันบ้าง...



“สวัสดีครับ!” คุณพัฒนะหันไปผงกศีรษะเล็กน้อยให้ไอ้พี่ธัน ก่อนจะหันมามอบรอยยิ้มกว้างขวางให้ผมต่อ...แหมะ!! นี่กูชักจะเขินแล้วนะเนี่ย ที่ได้รับความสนใจขนาดนี้!!...



“ดีจังเลยนะครับ ผมก็อยากมาเที่ยวเองเหมือนกัน แต่ครั้งนี้มากับทัวร์ ก็สะดวกมีรถรับส่ง แต่ไปที่ไหนก็ชะโงกตลอดเลย ลงไปเดินได้แปบๆก็ต้องขึ้นรถอีกแล้ว นี่ก็ต้องขอไกด์ออกมาเที่ยวเองนะครับ ไม่อย่างนั้นป่านนี้คงอยู่ในรถบัสอีกแล้ว” พ่อหนุ่มตี๋พัฒนะพูดอย่างปลงตก ไอ้ตัวผมก็เป็นคนชอบเสนอความช่วยเหลือเสียด้วย จะปล่อยให้คุณพัฒนะโศกเศร้าโศกาอยู่กับการมาเที่ยวครั้งนี้ ก็จะแลดูเป็นคนไร้น้ำใจไปหน่อย



“ถ้าอย่างงั้น หากคราวหน้าคุณพัฒนะอยากมาเที่ยวเอง ก็มาถามผมสิครับ เพราะทริปนี้ของผม ผมเป็นคนจัดการเอง ทั้งหาโรงแรม ทั้งจัดตารางเที่ยว ผมสามารถแนะนำคุณพัฒนะได้นะครับ” นอกจากความช่วยเหลืออย่างแสนมีน้ำใจที่มอบให้แล้ว ผมใส่เสน่ห์ลงไปอย่างเต็มที่ หัวใจลอยฟ่องๆรอบตัวผมและเขาราวกับโลกนี้สีชมพู



“จริงนะครับ!!”



“จริงสิครับ ผมยินดีช่วยคุณพัฒนะเสมอ” ผมตอบพร้อมรอยยิ้มกว้างให้ผู้ชายตรงหน้า เล่นเอาไอ้ผู้ชายที่ยืนข้างๆเริ่มส่งเสียงกระแอ่มไอเบาๆพร้อมกับรังสีความหึงหวงที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวมัน



...หึหึหึ เป็นยังไงล่ะ มึงคงจะเริ่มหึงหน้ามืดตามัว ตาร้อนผ่าวๆที่กูมอบไมตรีจิตให้ชายอื่นต่อหน้าสินะ แล้วพอหึงมากๆ มึงก็จะต้องเริ่มแสดงตัวว่ามึงยังมีตัวตนอยู่ตรงนี้ มึงอาจจะลงไปชักดิ้นชักงอที่กูสนใจผู้ชายคนอื่นมากกว่ามึง หรือมึงอาจจะทำตัวซึน ทำหน้ามึนเดินหนีให้กูต้องเดินตามง้อ เอาเถ้อะ!! เมื่อถึงเวลานั้น กูจะลูบหัวปลอบใจมึงก็แล้วกัน!...



“ผมต้องรบกวนคุณถ้วยฟูแน่ๆครับ! เพราะมาครั้งนี้ เชอร์รี่บ่นอุบเลยว่ายังเที่ยวไม่จุใจ“ ในจังหวะที่กำลังคิดเข้าข้างตัวเองสุดลิ่มทิ่มประตู อะไรแปลกๆในคำพูดของคุณพัฒนะที่กำลังมองผมด้วยความชื่นชม ก็ทำเอาผมนิ่งชะงักไปเล็กน้อย



...เชอร์รี่? ใครคือเชอร์รี่?!!...



ผมทำหน้าตางุนงงอย่างเปิดเผย แต่ไม่ทันที่คุณพัฒนะจะพูดอะไรต่อ เสียงซาวด์แทร็กภาษาไทยก็ดังขึ้น



“ป๊ะป๋า!!! ไม่รอเชอร์รี่กะมาม๊าเลย!!”



...ห๊ะ!!!!! เชอร์รี่กะมาม๊า!!! อะไรคือเชอร์รี่กะมาม๊า!!!!



ผมตวัดสายตามองส่งไปทางด้านหลังของคุณพัฒนะอย่างรวดเร็ว ก็เห็นเด็กหญิงวัยไม่เกิน 10 ขวบ มัดผมแกละสองข้างสวมชุดกันหนาวสีชมพูแปร๊นวิ่งตุบตับมาทางนี้ คล้อยหลังเด็กผู้หญิงคนนั้นเล็กน้อยคือสตรีงามชนิดนางสาวไทยเดินตามมา



“ป๊ะป๋าเจอคนรู้จักนี่คะ เชอร์รี่สวัสดีคุณลุงถ้วยฟูเร็ว” ในช่วงจังหวะที่โคตรเงิบนั้น คุณพัฒนะก็รีเควสในสิ่งที่เจ็บกว่าการขอให้ใส่หัวหอมลงในต้มยำน้ำข้น นั่นคือการสั่งให้เชอร์รี่สวัสดี ‘คุณลุงถ้วยฟู’



...คุณลุงถ้วยฟู!!! กูอายุยังไม่สามสิบ มึงอัพเกรดกูเป็นลุงได้ยังไง!!!!...



“สวัสดีค่ะ คุณลุงถ้วยฟุ” เด็กเชอร์รี่ยกมือไหว้อย่างแช่มช้อย หน้าตาก็น่ารักน่าเอ็นดูอยู่หรอก แต่ดันออกเสียงผิด!



...ชื่อถ้วยฟูวววว ไม่ใช่ถ้วยฟุ!!! สระอูออกเสียงยาวววววว ไม่ใช่สระอุโว้ย!!!!...



“คุณถ้วยฟูครับ นี่เชอร์รี่ลูกสาวของผม ส่วนนี่ภรรยาผมเองครับ” คุณพัฒนะยังคงแนะนำพร้อมรอยยิ้มกว้าง อย่างที่ทำเอาไอ้ถ้วยฟูคนนี้เริ่มสำเหนียกตัวเองได้



“หนิง นี่คุณถ้วยฟู เจ้าของสวนอาหารเตาถ่านที่เราไปกินกันบ่อยๆไง ที่ทำต้มยำใส่หัวหอมอร่อยมากๆน่ะ”



...อ๋อออออ...จริงๆแล้วไม่ได้ปลาบปลื้มกูในเชิงชู้สาวชู้หนุ่ม แต่แค่บูชาที่กูสามารถทำต้มยำใส่หัวหอมให้มึงกินได้สินะ...



“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ร้านอาหารของคุณทำอาหารอร่อยมากเลยค่ะ” ภรรเมียของคุณพัฒนะมีดวงตาปลาบปลื้มผมไม่น้อยไปกว่าสามีของเธอ บ้านนี้คงจะคลั่งหัวหอมมากจริงๆ คราวหน้ากูจะซื้อส่งไปให้สักลังนึงเลยแล้วกัน!!!



“ขอบคุณครับ เอ่อ...ถ้ายังไง ผมขอตัวก่อนนะครับ” นาทีนี้ที่มาพร้อมทั้งลูกทั้งเมีย แถมครอบครัวสุขสันต์ขนาดนี้ ผมก็หมดใจจะคิดเข้าข้างตัวเองแล้ว รอยยิ้มที่มีให้กับครอบครัวหัวหอมก็เลยเหือดแห้งเป็นน้ำในเขื่อนหน้าแล้งยังไงอย่างงั้น!



   “โอ้! เชิญครับ! แล้วไว้ผมจะแวะทานอาหารที่ร้านอีกนะครับ!!” คุณพัฒนะยังคงเป็นมนุษย์เฟรนด์ลี่อย่างเคย แต่ผมไม่มีความสามารถที่จะเฟรนด์ลี่ตอบอีกแล้ว ได้แต่ยิ้มแหยให้ครอบครัวนี้ แล้วรีบกระตุกแขนเสื้อไอ้พี่ธันให้จากมาอย่างรวดเร็ว!!



   เดินหลบซ้ายเลี้ยวขวากะว่าให้พ้นครอบครัวหัวหอมได้แล้ว ผมก็หยุดกึกแล้วถอนหายใจเฮือกอย่างหมดอารมณ์



...โธ่ถัง! ไอ้ผู้ชายที่วันๆหมกหัวอยู่แต่ในครัวมันจะไปเจอมนุษย์ที่ไหนมาปิ๊งรักเอาได้!! ผมนี่ไม่สำเหนียกตัวเองจริงๆ!!...



   “เป็นอะไรไป” ไอ้หล่อถาม แต่ผมส่ายหัวลูกเดียวด้วยความเซ็งสุดจิต ทีไอ้พี่ธันที่วันๆเอาแต่ทำงานกับกลับบ้าน ไม่เคยวอกแวกที่ไหน ยังเสือกมีกิ๊กเก่าทะลุจากอดีตมาปรากฏตัวตรงหน้าในโตเกียวแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย แถมยังทำท่าจะพยายามกลายร่างเป็นคนรักในอนาคตของไอ้พี่ธันอีกต่างหาก แล้วผมล่ะ!! ผมที่มีเสน่ห์และแสนจะน่าสนใจขนาดนี้ ดันไม่มีใครมาทอดสะพานให้ได้ไงวะ!!



   “ทำหน้าหงิก เดี๋ยวสาวก็กลัวหรอก” มันบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย แต่ผมที่กำลังหงุดหงิด หงิดหงุดนั้น ไม่ว่ามันจะใช้น้ำเสียงนุ่มทุ้มไพเราะประหนึ่งเสียงขลุ่ยเสียงซอแค่ไหน ผมก็ไม่หายหน้าบูดหรอกครับ



   “สาวไหน?!” จะมีสาวที่ไหนมากลัว หน้าตี๋ๆแบบนี้หาได้ทุกที่บนโลก ไม่มีใครมาสนใจไอ้พ่อครัวที่ชื่อปวินคนนี้มากไปกว่าการที่มันทำกับข้าวได้หรอก!!



   “ผู้หญิงคนเมื่อกี้ไง ที่ถ้วยฟูเดินผ่านมา ท่าทางเขาจะชอบถ้วยฟูมั้ง เห็นมองตลอด” ...ผู้หญิงมอง?...ผู้หญิงคนไหน?...



   “ไหน” ผมหันกลับไปมองทางเก่าที่เดินจากมา แต่ก็ไม่เห็นจะมีหนุ่มสาวชาวโตเกียวคนไหนจะมาสนใจผู้ชายหน้าตาธรรมดาๆอย่างผมเลยสักคน



   ...ใช่ซี่!!! กูมันไม่หล่อ พ่อไม่รวย เป็นแค่ผู้ชายธรรมดา หน้าตาธรรมดา การศึกษาธรรมดา อาชีพธรรมดา...ไม่ได้มีอะไรดีเด่นแบบไอ้พี่ธันเลยสักนิด!!!...



   “ก็ที่เดินผ่านมาเมื่อกี้ ผู้หญิงหน้าตาน่ารักด้วยนะ” มันบอกด้วยหน้าตาเรียบเฉย แต่คำพูดของมันทำเอาผมฉุกใจเล็กน้อย



   ...ผู้หญิงหน้าตาน่ารักมองผมอย่างงั้นเหรอ...



   “จริงเหรอ” ผมถามย้ำ แอบไม่เชื่อมันเท่าไหร่ว่าจะมีใครมามองผม แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะโกหกไปทำไม



   “จริง”



   “หน้าตาน่ารักด้วยเหรอ?” ประเด็นมันอยู่ตรงที่ผู้หญิงหน้าตาน่ารักมองผมนี่ล่ะครับ ผมจ้องหน้ามันจับสังเกตปฏิกริยาว่ามันจะทำสีหน้าแบบไหนที่ผมย้ำแต่เรื่องที่มีผู้หญิงหน้าตาดีมาหมายปองนายปวินคนนี้



   “อืม” มันรับคำแล้วหันมองไปทางอื่น ไม่ยอมสบตา



   ...นั่นแหน่ะ!! ไม่สบตากันด้วย!!!! นี่หรือว่า...หรือว่ามันจะ...หึง?...



   “อยากเห็นอ่ะ พาเดินกลับไปดูหน่อย”



   “จะเดินกลับไปดูทำไม”



   “เอ้า! ก็อยากรู้ว่าจะหน้าตาน่ารักแค่ไหน” ผมบอก ไอ้พี่ธันหันกลับมามองหน้า ก่อนจะลากแขนผมออกเดินไปในทิศทางตรงข้ามกับทางที่จะเดินกลับไปพบหน้าสาวหน้าตาน่ารัก



   “ไปไหนล่ะ จะกลับไปดูผู้หญิงคนเมื่อกี้”



   “ไม่ต้องไป” มันลากผมไม่หยุด แต่ผมทำตัวหนักรั้งมันไว้อย่างเล่นตัว จริงๆก็ไม่ได้อยากกลับไปดูหน้าผู้หญิงที่มาสนใจผมเท่าไหร่หรอก ที่อยากเห็นจริงๆคือสีหน้ามันตอนนี้ต่างหากว่ามันจะทำหน้าแบบไหน แต่ถ้าให้ผมทาย มันคงหน้าหงิกฉิบหายด้วยความหึงที่ล้นทะลักไปทั้งหัวใจที่เต็มปี่ยมไปด้วยความรักที่มันมีต่อผมแน่ๆเลยล่ะครับ หึ หึ หึ...



   “หึงล่ะสิ” ผมถามในคำถามที่มันถามผมเมื่อกลางวัน เดจาวูสมกับเราเป็นคู่แท้ปาฏิหาริย์จริงๆ และทันทีที่ถาม ไอ้พี่ธันก็หยุดกึก ก่อนจะหันกลับมามอง



   “อยากให้หึงรึไง” จะผิดก็แต่ เมื่อกลางวันนั้นผมยอมรับเพื่อรักษาหน้าตาให้มันว่าผมหึง แต่พอมาถึงคราวมันที่ต้องตอบคำถามประโยคนี้ ไอ้หล่อกลับไม่ยอมพูดจาเพื่อรักษาหน้าตาผมบ้าง แถมมีการมาย้อนถามอีกต่างหาก! โธ่!! ไอ้ตูดหมึกเอ๊ย!!!...ถ้ากูไม่อยากให้มึงหึง แล้วกูจะทอดสะพานใส่ตี๋พัฒนะเมื่อกี้ทำไมเล่า?!!



   “แสบ รู้อะไรมั้ย” มันก้มหน้าลงมาถามซะใกล้ด้วยสรรพนามที่ใช้เรียกผมว่า ‘แสบ’ ฟังดูก็รู้ว่ามันรักและเอ็นดูผมไม่ต่างจากลูกสามขวบ



   ไอ้พี่ธันกระตุกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะพูดต่อ



   “คนที่อยากให้คนอื่นหึงน่ะ แสดงว่าคนคนนั้นรักคนที่เขาอยากให้หึงมาก” พูดจาอะไรของมึง ฟังแล้วไม่เข้าใจ มึงช่วยพูดภาษาเด็กเกรดเฉลี่ยธรรมดาที่แหวกว่ายอยู่ในค่ามีนมาทั้งชีวิตได้มั้ย? ไม่ต้องใช้แกรมม่าแบบมนุษย์เกียรตินิยม...



   และพอมันเห็นหน้าผมไม่เก็ท ไอ้หล่อก็โชว์ภูมิอธิบายแบบพอสังเขป



   “ถ้วยฟูอยากให้พี่หึงถูกมั้ย” จริงๆคือถูก แต่กูไม่ยอมรับหรอกว่าถูกหรือไม่ถูก เพราะไม่ว่ากูจะตอบทางไหน กูชักจะเริ่มเห็นเค้าว่ามึงจะต้องพูดจาเข้าข้างตัวเองแน่ๆ



   ผมเงียบกริบ ไม่ยอมตอบ แต่ตั้งหลักอย่างระแวดระวัง มองมันอย่างไม่วางใจ



   “ไม่ตอบ งั้นเอาเป็นว่าพี่สรุปว่าถ้วยฟูอยากให้พี่หึง ปกติแล้วถ้วยฟูอยากให้โจ เอก หรือเป้มาหึงรึเปล่า” คำตอบคือไม่ ผมจะให้พวกมันมาหึงทำไมวะครับ?! แต่...อย่างที่บอก ผมจะไม่ยอมตอบอะไรมัน พูดไปสองไพเบี้ย นิ่งเสียถ้วยฟูเนื้อทอง คนไม่พูด ย่อมไม่เสียหมาครับ...



   “คำตอบคือไม่ จริงมั้ย ถ้วยฟูไม่ได้อยากให้โจ ให้เอก ให้เป้มาหึง นั่นก็เพราะถ้วยฟูไม่ได้รักพวกนั้นในแง่ที่อยากเก็บพวกนั้นเอาไว้เป็นของตัวเองคนเดียว แต่ถ้วยฟู...กลับอยากให้พี่หึง เพราะถ้วยฟูรักพี่ในความหมายแบบที่อยากให้พี่เป็นของถ้วยฟูคนเดียวไงล่ะ” ผมกลืนน้ำลายเอื้อก รู้สึกเหมือนถูกค้อนปอนด์ตีแสกหน้า



   ...ไม่จริง!! มึงรู้ได้ยังไง!!...มึงรู้ได้ยังไงว่ากูรักมึงแบบไหน!! มึงถือวิสาสะมาแอบแงะสี่ห้องหัวใจของกูดูใช่มั้ย!! ไอ้คนไร้มารยาท!!! มึงมาล่วงรู้ความรู้สึกลึกลับของกูได้ยังไง!!!!!...



   “และที่สำคัญ ถ้วยฟู...รักพี่มาก” ม่ายยยยยย...อย่าพูดจาแบบนี้!!! มันทำให้กูเสียเซลฟ์!!!!...



   ไอ้หล่อหัวเราะหึๆเหมือนสะใจเหลือประมาณที่สามารถตีแผ่ความจริงที่ผมซุกซ่อนเก็บงำเอาไว้มานาน อยากจะทุบมันสักสิบอั่กให้สมกับความแค้น แต่ก็กลัวมันเจ็บ เลยเลือกที่จะเตะขามันไปทีแบบเบาๆแล้วเดินหนี



   “อ้าว จะไปไหนล่ะ ไม่อยากกลับไปดูหน้าผู้หญิงคนที่แอบมองถ้วยฟูแล้วเหรอ”



   “ไม่อยากแล้ว!!!!” ผมหันไปตอบมันเสียงแข็งโป้ก แต่ไอ้พี่ธันดันเสือกหัวเราะซะงั้น หงุดหงิดเว้ยยยยยย!!! หงุดหงิด!!!! คอยดูนะ!! กูจะไม่อยากให้มึงหึงไปตลอดชีวิตกูเลย!!!!...



…………………………   



   ไอ้แสบเดินนำวนแถวอากิฮาบาระอยู่เกือบสามรอบ มันก็หยุดยืนลิ้นห้อยที่หน้าสถานีรถไฟ จริงๆแถวนี้มันน่าจะชอบ เพราะมีร้านจำพวกขายของพรีเมี่ยมเกี่ยวกับการ์ตูนญี่ปุ่นหลายร้าน แต่เพราะมันกำลังหงุดหงิดที่ผมพูดว่ามันรักผมมาก ไอ้ถ้วยฟูเลยไม่ยอมแวะร้านไหนสักร้าน



   “ไปที่อื่นต่อมั้ย” ผมถามมันที่ยังคงหน้าหงิกไม่หาย จริงๆแล้วผมชอบแกล้งให้มันหัวเสียเล่นๆ แต่ถ้ามันจะหงุดหงิดนานๆ ผมก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เมื่อกี้เลยต้องหลอกมันว่ามีผู้หญิงหน้าตาน่ารักแอบมอง มันจะได้หายเซ็งเรื่องที่มันพยายามโปรยเสน่ห์ไม่ดูตาม้าตาเรือ ทอดสะพานให้ผู้ชายที่มีลูกมีเมียแล้ว ซึ่งมันก็หายเซ็งสมความตั้งใจของผม แต่เพราะผมแกล้งมันมากไปหน่อย ไอ้แสบเลยมาหงิกใส่ผมแทนแบบนี้



   “ไม่เอา!” มันตอบเสียงแข็ง หน้าบูด



   “เหนื่อยแล้วเหรอ งั้นกลับโรงแรมมั้ยล่ะ” มันสั่นหัวดิก แล้วเอาแต่ก้มหน้าจนผมชักเป็นห่วง



   “ถ้วยฟู เป็นอะไร” มันเป็นคนคิดอะไรแผลงๆ หลายๆครั้งที่ผมเข้าไม่ถึงความคิดของมัน แต่ผมก็พยายามดึงความสนใจของมันออกมาจากความคิดประหลาดๆที่แม้จะไม่เป็นพิษเป็นภัยกับใคร แต่ก็แปลกจนน่าปวดหัว



   “ระหว่างเราสองคน...ใครรักใครมากกว่ากัน” คำถามของมันทำเอาผมชะงัก สายตาแน่วแน่จะเอาคำตอบของมันจับจ้องผมชนิดที่ถ้าผมไม่ยอมตอบล่ะก็ คืนนี้เราได้นอนกันหน้าสถานีรถไฟไม่ต้องกลับโรงแรมแน่ๆ



   ผมสบตามัน ในขณะที่สมองพยายามคิดว่าจะตอบแบบไหนดี ถ้าผมตอบว่าผมรักมันมากกว่าที่มันรักผม ไอ้ถ้วยฟูจะทำตัวหลงระเริงในทันที แต่พอคล้อยหลังไปสักวันหรือสองวัน มันจะเริ่มคิดหนักถึงสิ่งที่มันตอบแทนผมว่าเพียงพอกับความรักของผมรึยัง เห็นมันเป็นคนแบบนี้ แต่จริงๆแล้ว มันรักความเท่าเทียมมากๆเลยนะครับ แล้วถ้าผมเกิดตอบว่ามันรักผมมากกว่าที่ผมรักมัน ไอ้แสบฟอร์มเยอะจะเริ่มทำตัวเกรียนหนักยิ่งกว่านี้ โทษฐานที่ไปบอกว่ามันรักผมมากกว่า ซึ่งถ้ามันเกรียนในประเทศไทย ก็พอจะรับมือได้หรอกครับ แต่นี่เรายังอยู่ในญี่ปุ่น ผมไม่อยากให้มันเกรียนจนสร้างเรื่องสร้างราวในต่างประเทศเท่าไหร่



   ...เอายังไงดี ผมจะตอบมันแบบไหนดี...



   “ว่าไงล่ะ ใครรักใครมากกว่ากัน” มันย้ำคำถาม ในขณะที่ผมต้องตัดสินใจเลือกที่จะตอบอย่างใดอย่างหนึ่ง



   “พี่ว่า...เรารักเท่ากัน”



   “ไม่จริงอ่ะ!! นิ้วมือห้านิ้วยังไม่เท่ากันเลย!! แล้วเราสองคนจะรักเท่ากันได้ไง!!” มันไม่พูดเปล่า แต่ยกมือมันขึ้นมาให้ดูอีกต่างหาก



   “จริงๆแล้ว...พี่ว่าพี่รักถ้วยฟูมากกว่าที่ถ้วยฟูรักพี่หน่อยนึง แต่เราสองคนรักกันน้อยกว่าคู่อื่นที่เขารักกันซะอีก” ไอ้มนุษย์ฟอร์มเยอะอย่างมันไม่มีทางยอมให้ผมรักมันมากกว่าที่มันรักผมหรอกครับ และไม่มีทางยอมให้ผมพูดว่ามันรักผมมากกว่าที่ผมรักมันด้วย เพราะงั้นต้องรักษาฟอร์มให้มันด้วยการเบี่ยงประเด็นไปที่คู่ของเรารักกันน้อยกว่าคู่อื่น เพราะถ้าเรารักกันมากกว่าคู่อื่น มันจะเริ่มเขิน แล้วพอมันเขิน มันก็จะกวนตีน ซึ่งการกวนตีนของมัน อาจจะวกกลับมาที่ประเด็น ‘ใครรักใครมากกว่ากัน’ ได้ เพราะงั้น...ก็ต้องใช้วิธีนี้เท่านั้น ที่จะพามันออกไปสู่ประเด็นอื่น และเป็นการรักษาฟอร์มให้มันไปในตัว



   “หมายความว่าเราสองคนรักกันไม่มากเท่าคนอื่นงั้นเหรอ” มันย้อนถามอย่างงงๆ



   “ใช่ พี่ว่าคนอื่นเขารักกันมากกว่าที่เรารักกัน ดูอย่างตอนที่ถ้วยฟูขอมาโตเกียวนี่สิ ลองเป็นคู่อื่น เขาคงพาไปไกลกว่าโตเกียวแล้วล่ะ ถ้าแฟนเขาร้องไห้หนักขนาดนั้น” มันนิ่งไปเล็กน้อยเหมือนพยายามประมวลความสมเหตุสมผลที่ผมให้ ผมก็เลยพูดต่อ



   “แล้วถ้าเป็นคู่อื่น เขามาเที่ยวด้วยกันแบบนี้ เขาก็คงตามใจคนที่พามาเที่ยวด้วย ไม่เหมือนแบบถ้วยฟูที่อยากจะไปไหนก็ไป ไม่ถามพี่สักคำว่าสนใจที่ที่ถ้วยฟูอยากไปรึเปล่า จริงมั้ย” มาถึงตรงนี้ มันพยักหน้าหงึกๆอย่างเห็นด้วย



“แล้วถ้าเป็นคู่อื่น มีผู้หญิงผู้ชายมาทำแบบพี่ก้อย หรือคุณพัฒนะ คงโมโหหึงกันไปแล้ว” ผมพูดต่อ ซึ่งมันก็ยังพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะเงยหน้ามองผมแล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง



   “เรารักกันน้อยกว่าคู่อื่นจริงๆด้วย”



   “ใช่”



มันนิ่งไปเล็กน้อยดูเหมือนจะกำลังคิดสะระตะในหัว ก่อนจะทำหน้ากระหยิ่มเหมือนสมใจ



   “ดีมาก! งั้น...ฟูจะกลับโรงแรมนะ เมื่อยขาแล้ว” แล้วมันก็เปลี่ยนเรื่องพูดไปเรื่องอื่น ผมแอบยิ้มเล็กๆเมื่อพบว่าสิ่งที่ผมพูดนั้นประสบความสำเร็จอย่างงดงาม



   “เห็นมั้ย ถ้าเป็นคู่อื่น เขาคงถามว่าจะกลับโรงแรมกันมั้ย ไม่ตัดสินใจเองทุกอย่างแบบถ้วยฟูหรอก” ผมพูดยิ้มๆ ไอ้จอมแสบตบไหล่ผมหนักๆเหมือนจะเป็นเชิงปลอบใจ แต่หน้ามันยิ้มแป้นอย่างน่าเอ็นดู



   “เอาหน่าๆ ไว้เรารักกันมากกว่านี้แล้วจะถามแล้วกันนะ!!” มันบอกเสียงสดใส ก่อนจะเดินนำกลับเข้าไปในสถานีรถไฟ ทิ้งผมให้มองตามแล้วได้แต่หัวเราะกับตัวเองเบาๆ ที่เบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่น และทำให้คำถามของมันยังคงไม่มีคำตอบ



   ...ระหว่างเราสองคน ใครรักใครมากกว่ากัน...



   ...นั่นสิ...ระหว่างผมกับมัน ใครรักใครมากกว่ากัน...



   ...บางที อาจไม่จำเป็นต้องหาคำตอบก็ได้ เพราะไม่ว่าใครจะรักใครมากกว่า สุดท้ายแล้ว...เราสองคนก็ยังรักกันอยู่ดี...



   

............................................

[Dezair]

...หึหึหึ...อยากจะขำใส่หน้าไอ้พี่ธันจริงจริ๊ง!!!...



...อุตส่าห์ฟาดเกียรตินิยมเหรียญทองแพลตตินัมมาจากวิศวะฯทั้งที เสือกฉลาดน้อยมองไม่ออกว่าเรารักกันมากแค่ไหน โถๆๆๆๆ ผมล่ะอยากจะแนะนำให้มันเอาปริญญาคืนคณะไปซะจริงๆครับ! คนอะไรโง่ฉิบหาย พูดมาได้ยังไง้! ว่าเรารักกันน้อยกว่าคู่อื่น! ถ้ารักกันน้อย กูจะพามึงมาเที่ยวโตเกียวด้วยทำไม กูมาคนเดียวไม่ดีกว่าเรอะ?! แล้วน้ำหน้ามนุษย์ขี้เหนียวอย่างมึง ถ้ารักกูน้อย มึงจะซื้อโรเล็กซ์ให้กูทำไม แค่นาฬิการูปนกฮูกแปะฝาบ้าน มึงก็คงไม่อยากจะควักตังค์ซื้อด้วยซ้ำ!!



นี่ล่ะครับ ดูเอาไว้เป็นตัวอย่าง พวกฉลาดแต่ในห้องเรียน ไม่มีประสบการณ์ชีวิตจริง เลยดูไม่ออกว่าความรักที่เราสองคนมีให้กันนั้นมันจะล้นทะลักจักรวาลอยู่แล้วโว้ยยยยย...



   ...แต่...การที่มันดูไม่ออกแบบนี้ จะว่าไปก็เป็นผลดีเหมือนกัน...คิดดูสิครับ ถ้ามันคิดว่าผมรักมันไม่มากเท่าไหร่ มันก็จะได้ไม่หลงระเริงคิดว่าผมเป็นน้ำพริกถ้วยเก่าที่จะกลับมากินเมื่อไหร่ก็ได้ มันจะต้องพยายามรักษาของน้อยๆอย่างความรักของผมไม่ให้ยุงมาไต่ ไรมาตอม...อะฮ้า! และในเมื่อเป็นอย่างนั้น มันก็จะไม่มีกระจิตกระใจวอกแวกไปหลงอีหนูที่ไหน เพราะต้องคอยมาดูแลความรักอันน้อยนิดของผมไม่ให้ลดลงไปมากกว่านี้นั่นเอง!!!...





   “ยิ้มอะไร” เสียงของไอ้หล่อดังเข้ามาในมโนสติ ทำเอาผมได้สติขึ้นมาโดยพลัน



ตอนนี้พวกเรากลับมาที่โรงแรมกันแล้วครับ หลังจากผมยื่นข้อเสนอว่าเมื่อย และอยากกลับห้อง หลังจากไอ้พี่ธันปล่อยไก่ตัวใหญ่เท่าโลกบอกว่าพวกเรารักกันน้อยกว่าคู่อื่น ผมก็อยากจะหัวเราะเยาะเย้ยในความฉลาดของมันซะตั้งแต่ตอนนั้น แต่อย่างที่บอกว่าแม่ผมสอนมาดีว่าต้องรู้จักรักษาหน้าตาผัว ผมก็เลยบอกมันให้กลับโรงแรมซะ เพราะขืนเที่ยวต่อ ผมคงเที่ยวไปหัวเราะเยาะไปแน่ๆ



   ผมหันไปมองมัน บัดนี้เทพบุตรสุดหล่อนามว่าธันวาอาบน้ำเสร็จแล้ว อยู่ในชุดนอนอันได้แก่สเวตเตอร์แขนยาวและกางเกงขายาวพร้อมถอด เอ๊ย! หมายถึง...พร้อมนอน...



   “ยิ้มเฉยๆ ไม่มีอะไร” บอกได้ไงว่ากำลังยิ้มดูถูกมึงอยู่ ที่โง่สุดฤทธิ์ตีค่าว่าความรักที่พวกเรามีให้กันนั้นน้อยนิดเท่าหอยมด



   “แล้วนั่นทำไมไม่เช็ดผมให้แห้ง เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก อากาศยิ่งเย็นๆอยู่” มันเริ่มทำตัวเป็นพี่ ชี้มาที่หัวของผมซึ่งยังเปียกหมาด ทั้งๆที่อาบน้ำเสร็จก่อนมันตั้งนานแล้ว



   “แล้วยังไปนั่งริมหน้าต่างอีก ไม่หนาวรึไง เมื่อกี้ตอนเดินกลับจากสถานี บ่นหนาวไม่ใช่เหรอ” ส่วนอันนี้เริ่มเป็นพ่อ อีกสักเดี๋ยวมันจะเข้ามาเช็ดหัวให้ผมเอง อันนี้ทำตัวเป็นผัว ทรีอินวันในคนคนเดียว สงสัยเพราะตอนเด็กๆผมชอบทำบุญด้วยไมโลและโอวัลตินแบบทรีอินวันนะครับ โตขึ้นมาเลยได้แบบทรีอินวันมาครอบครองเป็นตัวเป็นตน อิอิ



   “ก็...ลืม...” ผมให้เหตุผลสั้นง่าย ไอ้หล่อก็เดินเอาผ้าขนหนูมาเช็ดผมให้ เห็นมะ อย่างที่บอกเป๊ะว่ามันจะต้องมาเช็ดผมให้ แล้วดูเถอะครับ มันทำกันถึงขนาดนี้ ยังมีหน้ามาบอกอีกว่าคู่เรารักกันน้อยกว่าคู่ชาวบ้านชาวช่อง ถ้ารักกันน้อยจริง มึงต้องปาผ้าขนหนูใส่หน้ากูแล้วสั่งให้กูเช็ดเองโว้ยยยย...



   “ถ้าอยากให้เช็ดให้ ก็นั่งดีๆ” มันบอก และก็แทบจะในทันทีที่ผมนั่งตัวตรงแน่วแล้วหลับตาผ่อนคลายให้มันเช็ดหัวให้ ไอ้พี่ธันเป็นคนที่มีสกิลในการเช็ดหัวมากครับ ขยี้นิดๆ ลงน้ำหนักหน่อยๆ ผมแห้งไว และสบายกับการนวดของมันชนิดที่ไปเข้าเฝ้าพระอินทร์ในความฝันได้เลย และผมก็กำลังจะไปถวายบังคมพระอินทร์อยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าพระเอกมันก้มลงมาทำมิดีมิร้ายกับปากผมซะก่อน



   ผมลืมตาขึ้นทันทีที่รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกดทับลงบนปาก พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นแค่เงามืด กะพริบตา 2-3 ทีก็พบว่าไอ้ที่เกือบจะจิ้มตาผมอยู่นั้นคือลูกกะเดือกของไอ้หล่อ



   “อืม...” ผมครางเล็กน้อย แอบดื้อไม่ให้มันเข้ามาลิ้มรสน้ำผึ้งแสนหวานในปาก โทษฐานที่จูบห่าเหวไม่ได้ความ กลับหัวกลับหาเป็นหกเก้าแม้กระทั่งท่าจูบ สงสัยคืนนี้ท่าทางมันจะเล่นท่ายากระดับสองซะแล้ว (อ้อ พวกผมจัดเกรดท่ายากเอาไว้ 10 ระดับนะครับ สงสัยล่ะสิว่าพวกผมบรรลุไปถึงระดับไหน พูดไปจะหาว่าโม้ แต่เอาเป็นว่า 5 บวก 5 ได้เท่าไหร่ ก็เท่านั้นอ่ะครับ)



   มันยอมถอนปากออก หลังจากผมดื้อด้านกับมันอย่างถึงพริกถึงขิง ไม่ว่าจะแงะด้วยลิ้นแค่ไหนก็ไม่ยอมให้มันเข้า



   “เป็นไร” มันถามยิ้มๆ ก่อนจะดึงผมให้ลุกจากเก้าอี้ แล้วหมุนตัวหันหน้าเข้าหามัน แม้จะเคยเตี้ยกว่ามันมาทั้งชีวิต แต่เมื่อเวลานี้ที่ผมคุกเข่าอยู่บนโซฟาเดี่ยว ก็ทำเอาระดับสายตาของผมกับมันพอดีกันเด๊ะ



   ...เออ ค่อยยังชั่วหน่อย เมื่อกี้กลับหัวกลับหางซะน้ำในหูกูไหลไม่เท่ากัน มึนหัวไปหมด...



   “ว่าไง เป็นไร” มันถามอีกครั้ง ก่อนจะสอดแขนมารั้งเอวผมเข้าไปใกล้มัน แต่ระหว่างเรา มีพนักโซฟาเดี่ยวกลั้นกลาง แทนที่ทั้งตัวจะแนบชิดสนิทเนื้อ ก็เลยมีเพียงอกเราสองคนเท่านั้นที่ได้แนบกัน ส่วนอวัยวะอื่น...อดใจเดี๋ยว เดี๋ยวได้ทักทายกันแน่นอน...



   “เปล่า...” ผมตอบ แล้ววางแขนลงบนไหล่ของมันทั้งสองข้าง หน้าเราสองคนใกล้กันมากจนผมแทบจะพูดบนปากมันอยู่แล้ว และแน่นอนว่าในเมื่อของกินมาล่อกันถึงปาก ก็ต้อง ‘กิน’ สักหน่อยล่ะครับ



   ผมแตะริมฝีปากลงกับปากของมัน บดจูบ คลึงเคล้น ในขณะที่มือเริ่มไต่ที่ท้ายทอยเพื่อเป็นการกระตุ้นอารมณ์ให้ซู่ซ่า แต่อย่างว่า...แค่แตะนิดๆหน่อยๆไอ้พี่ธันก็ครางฮือกับความเก่งกาจของหัตถ์เทพเจ้าของผม ที่ไม่ว่าจะสัมผัสส่วนไหนในร่างกายของมัน จุดนั้นก็ลุกเป็นไฟร้อนผ่าวๆจนอยากจะให้ผมจัดการ! วู้ฮู้!!!



   ในช่วงจังหวะกำลังหลงระเริงว่างานนี้ผมจะได้จัดการมันบ้าง มารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่หลังผมสัมผัสกับอะไรบางอย่างที่นุ่มและยวบเล็กน้อย ในขณะที่ช่วงลำตัวรู้สึกถึงแรงกดทับของน้ำหนักตัวคน ผมพยายามตั้งสติเพื่อมองสถานการณ์ให้รอบด้านจะได้แก้ปัญหาให้ถูกจุด แต่ไอ้พี่ธันก็หลอกล่อกันฉิบหาย เดี๋ยวจูบปาก จูบคอ ถกเสื้อขึ้นเม้มหัวนม



   ...มึงช่วยอยู่นิ่งๆก่อนได้มั้ย?!! กูอยากรู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น?!! เมื่อกี้ยังยืนกันอยู่ที่โซฟาดีๆ แล้วทำไมตอนนี้เหมือนว่าหลังกูจะอยู่บนเตียงซะแล้วล่ะ!!!...



   “พ...พี่ธัน...ด...เดี๋ยว...อื้อ...” ไอ้นี่ก็เม้มเก่งจริงเว้ย! ผมงี้เสียวไปทั้งหน้าอก สกิลเม้มของมันขั้นเทพมาก ทั้งเม้ม ทั้งเลีย แม้จะมีแค่ปากเดียว และผมมีสองหัวนม แต่มันก็ยังใช้ตัวเลือกเสริมเป็นนิ้วมือกับนมอีกข้าง คงจะกลัวนมของผมอิจฉากันและกันสินะ ถึงพยายามสร้างความยุติธรรมขนาดนี้



   “ไม่...” มันตอบ แล้วขบแรงๆจนผมสะดุ้งวาบ แล้วสะดุ้งแบบไหนไม่สะดุ้ง เสือกสะดุ้งเดาะอกเข้าปากมันอีก! มันเลยได้โอกาสหลังการขบด้วยการเลียไปรอบๆด้วยลิ้นแฉะๆอุ่นๆ ไอ้ผมจะไปเหลือซากเหรอครับ บิดตัวม้วนจนจะกลายเป็นไส้เดือนถูกไม้แยงอยู่แล้ว!



   “อ๊ะ!! อื้อ...” ผมทำได้แค่ครางแล้วตอนนี้ มือสองข้างชอนไชอยู่ในหัวของมันด้วยความเสียวซ่านเหลือประมาณ คือถ้ามันจะเลียเก่งแบบนี้ ผมก็ชักอยากจะเห็นว่าลิ้นของมันหน้าตาเป็นแบบไหน เหมือนลิ้นผมมั้ย ทำไมมันถึงสร้างความหฤหรรษ์ให้หัวนมผมได้มากขนาดนี้!!



   “พ...พอแล้ว...เลิกเลียได้แล้ว...อ๊า...” ผมรีบร้องบอกมันตะกุกตะกัก คือถ้ามันยังเลียแบบนี้ต่อไปอีกห้านาที รับรองน้ำนมผมไหลแน่ๆ แถมที่ไหลไม่น่าจะมีแค่น้ำนมด้วย งานนี้ล่ะล่มปากอ่าวเพราะแค่ถูกเลียหัวนม รู้ถึงไหนอายถึงนั่นกันเลยนะครับ!



   “ไม่เลียแล้วก็ได้” มันเงยหน้าขึ้นมาบอกผมพร้อมด้วยรอยยิ้มหล่อโคตรๆ ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากลากลงสู่สะดือน้อยๆของผมที่ขัดสีฉวีวรรณมาอย่างดีไม่มีขี้ไคลแน่นอน เพราะรู้ว่าทริปนี้มาแล้วต้องเสียตัว ผมเลยเตรียมร่างกายให้พร้อมทั้งสามสิบสองอวัยวะ



   “อ๊ะ อ๊า...” มันจกลิ้นเข้าไปในรูสะดือเล่นเอาผมงี้เกร็งไปทั้งท้อง ก่อนจะวนปลายลิ้นรอบสะดือผม ในขณะที่นิ้วมือข้างหนึ่งของมันบีบบี้อยู่ที่หัวนม ส่วนมืออีกข้างกำลังรั้งกางเกงยางยืดของผมลงต่ำเพื่อเปิดทางให้น้องน้อยของผมได้ยลโลก พอกางเกงถูกดึงลงไปอยู่ที่ต้นขาแล้ว ไอ้พี่ธันก็จัดการลากลิ้นลงสู่พงไหมอันนุ่มสลวย ไปสู่ถ้วยฟูตัวน้อยที่มันอยู่ของมันดีๆ ไอ้นี่ก็มือบอนปากบอนไปวุ่นวาย (แล้วอย่ามาโทษกันนะโว้ย ว่าลูกกูโด่ไม่รู้ล้ม! ที่มันโด่ก็เพราะมึงไปยุ่งกับมันเอง!!)



   “อ๊า...อื้อ...อื้อ...” ผมครางเสียงดังแทบจะในทันทีที่ปากมันแตะลงกับลูกผม ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าผนังห้องอาจจะบางและห้องข้างๆอาจจะตกใจเสียงหมูถูกเชือดก็เป็นได้ ก็เลยต้องยกมือข้างหนึ่งขึ้นปิดปาก ส่วนมืออีกข้างน่ะหรือครับ...ก็กดหัวไอ้พี่ธันน่ะสิครับ!



   ลิ้นและปากของมันประคบประหงมลูกผมด้วยความเอ็นดู ทั้งเม้มทั้งเลียซะจนผมเห็นสวรรค์รำไรอยู่ตรงหน้า แต่ไอ้หล่อใจร้ายมันปลุกปั่นลูกผมให้เติบใหญ่แล้วก็เสือกผละขึ้นมามองหน้ายิ้มๆเหมือนเหนือกว่า



   “ทำ...ทำต่อสิ...” ผมรีบบอกเสียงสั่น มือควานลงหาลูกตัวเอง คือถ้ามันจะเล้าโลมกันขนาดนี้แล้วปล่อยเคว้ง มึงให้กูช่วยตัวเองตั้งแต่แรกเถ้อะ!



   “ถ้วยฟูทำให้พี่ด้วยสิ” ไอ้หล่อพูด แล้วขยับตัวไปนอนหงายลงกับเตียงทั้งที่เสื้อผ้ายังอยู่ครบ ไม่เหมือนผมที่กางเกงติดอยู่ที่ต้นขา ส่วนเสื้อถูกถกขึ้นไปม้วนไว้ใต้คอ สภาพแบบพร้อมเสียตัวเต็มที่นั่นเอง ผมมองมันที่ทำเป็นวางท่าหล่อนอนรอการปรนนิบัติพัดวีจากเมียทาสด้วยความหมั่นไส้



   ...คอยดู...กูจะทำให้มึงหลงเมียทาสคนนี้แบบหัวปักหัวปำเลย!!!...



   ผมก้าวลงจากเตียง แล้วค่อยๆถอดกางเกงออก ให้มันเห็นถึงความฟิตแอนด์เฟิร์มของร่างกายช่วงล่าง ผมหมุนตัวให้มันดูหนึ่งรอบ เห็นสายตามันเริ่มเยิ้มแล้ว ก็เลยถกเสื้อแขนยาวขึ้น และแน่นอนว่าจะถอดออกไปดีๆก็อย่ามาเรียกผมว่าเซ็กซี่สตาร์เลยครับ! ผมดึงเสื้อให้หลุดออกจากหัวแต่ให้ค้างเอาไว้ที่แขนทั้งสองข้างที่ชูขึ้นในอากาศ ดูยั่วยวนและช่วยตัวเองไม่ได้ และหลังจากส่งสายตาออเซาะมันนิดเดียว ไอ้พี่ธันก็กลับคำที่เรียกร้องให้ผมช่วยมันเมื่อกี้ กลายเป็นรวบร่างผมลงไปนอนบนเตียงแล้วมันประกบขึ้นคร่อมอีกครั้ง



   “เดี๋ยวสิ ยังถอดเสื้อไม่เสร็จเลย อื้อ...” ผมบอกมันด้วยน้ำเสียงมารยาร้อยเล่มเกวียนแต่เปิดซอกคอให้มันซุกไซ้ตามใจชอบ ปากอย่างใจอย่างจริงๆ



   “ไม่ต้องเสร็จแล้ว” มันว่าอย่างงั้นตอนที่ไซ้คอผมไปด้วย มือสองข้างของมันบีบขย้ำก้นผมเหมือนเป็นการเตือนภัยให้รู้ว่าหลังจากนี้ไม่เกินอึดใจ จะเกิดอะไรขึ้น แต่...ณ จุดนี้...ผมยอมรับเลยว่าพร้อม!



   “อ๊ะ!! อ๊า!!!...” แม้จะเตรียมใจมาอย่างดี แต่พอถูกงูทะเลของมันจู่โจมเข้ามา ก็ทำเอาผมบิดไปทั้งตัวด้วยความเสียวซ่านและอึดอัด ไอ้พี่ธันยัดเยียดความเป็นสามี(รอบที่หมื่น)เข้ามารวดเดียวจนสุด เล่นเอาผมแหงนหน้าหงายไปด้านหลังเพราะอารมณ์ปะทุอย่างรวดเร็ว มันเข้ามาจนสุดแล้วหอบฮักหายใจหายคอ ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นนั่งชันเข่ากับเตียง ลากเอาตัวผมขึ้นไปเกยบนหน้าขาของมัน แล้วจับขาผมข้างหนึ่งขึ้นวางพาดไปบนไหล่



ฉิบหาย!!!...นี่ท่ายากระดับสิบเอ็ดรึเปล่าเนี่ย!!!...



   “อ๊ะ! มะ...ไม่เอา...ไม่เอาท่านี้...อ๊ะ...อื้อ!!!...” ผมรีบร้องบอก แต่ไม่ทันแล้วครับ ไอ้พี่ธันสุดหล่อเทพบุตรตกสวรรค์มันพลิกร่างผมตะแคงทั้งๆที่งูทะเลของมันยังอยู่ในโพรงกระต่ายของผม และขาผมยังพาดอยู่บนไหล่ของมัน ในขณะที่สองแขนของผมยังอยู่ในพันธนาการของเสื้อกันหนาวของผมเอง



   ...แถวบ้านกูเรียกข่มขืนนะแบบนี้!!...



   “อ๊ะ!! อ๊ะ!! อ๊า! อ๊า!! อ๊า!!!” ในใจบอกตัวเองว่ากำลังถูกมันทารุณกรรม แต่ปากงี้ร้องลั่นไม่กลัวผนังบางอีกแล้ว เพราะไอ้พี่ธันกระแทกเอากระแทกเอา ยิ่งมันค้ำแขนลงกับเตียงแบบได้องศาของการลงแรงแข็งขันด้วยแล้ว แม่งมีแรงเท่าไหร่ มันอัดยับมาที่ผมไม่มีเหลือ ผมงี้หัวซุกหัวซุนจนแขนที่อยู่เหนือหัวไปชนเข้ากับพนักเตียงแล้ว แต่ไอ้หล่อไม่มีสนใจสักนิด งานนี้มันลุ่มหลงอยู่แต่โลกีย์เท่านั้น!!



   “อ๊ะ! อื้อ! อ๊ะ!!” ผมออกเสียงได้แค่ อ.อ่างแล้วตอนนี้ คือไม่สามารถกระดกลิ้นเป็นพยัญชนะอื่นได้อีก เนื่องจากท่ายากระดับสิบเอ็ดท่านี้ที่ไม่รู้ไอ้หล่อไปเอามาจากไหนทำให้ผมเสียวใจจะขาด แถมไอ้พี่ธันยังทะลึ่งมาจับอนาคอนด้าของผมอีกต่างหาก แล้วจับไม่จับเปล่าดันขยับมือด้วย! ทั้งหน้าทั้งหลังแถมท่าพิสดารขนาดนี้ เหลือรอดเก็บกลับไปที่เมืองไทย ก็ตีตราหน้าผมว่าหมดสมรรถภาพได้เลยครับ



   “อ๊ะ!! ม...ไม่ไหวแล้ว!...อ๊ะ! อ๊ะ!!” ผมหลับตาครางเสียงสั่น เมื่อห้วงวินาทีแห่งความเป็นความตายมาถึง ทั้งโพรงกระต่ายที่ถูกมันกระแทกถี่ยิบ ทั้งอนาคอนด้าที่ถูกมันรูดขึ้นรูดลงด้วยอัตราเร่งสิบครั้งต่อหนึ่งวินาที หนึ่งนาทีแม่งก็ปาไปร้อยครั้ง ข้อมือมันมหัศจรรย์มาก



“อ๊า!!!!!!” ณ จุดที่ไอ้พี่ธันอัดแรงกระหน่ำซัมเมอร์เซลเข้ามาสุดลึก พร้อมกับกระตุกข้อมือทำมิดีมิร้ายกับลูกผม เจ้าอนาคอนด้าแห่งป่าอเมซอนก็ทะลักทะลายคายพิษออกมาแบบไม่ไว้หน้าพ่อมันเลยสักนิด จะคายพิษช้ากว่างูทะเลของไอ้พี่ธันหน่อยก็ไม่ได้ อย่างงี้มันก็รู้หมดว่าที่มันทำน่ะ...กูชอบ...



   “อ่า...” สองจังหวะถัดมา ไอ้หล่อก็กระแทกเข้ามาสุดลึกแล้วเสร็จกิจในร่างกายผม มันครางต่ำเหมือนหมาหอนตอนที่กดงูทะเลเข้าสู่โพรงกระต่ายอันอุ่นนุ่มและตอดรัด ก่อนจะคายพิษล้นทะลักอยู่ในนั้น



   ...หมดฤทธิ์ทั้งอนาคอนด้าและงูทะเล...



   ระหว่างเราเหลือเพียงเสียงหอบ ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างโกยอากาศเข้าปอด ได้ยินเสียงหัวใจเต้นตึ่กๆ เลือดลมสูบฉีดดียิ่งกว่าแข่งไตรกีฬาอีกนะครับ



   ผมเหลือบตามองมันเล็กน้อย ตอนนี้สภาพผมก็ยังคงนอนตะแคง ขาเกยไหล่มันข้างหนึ่ง แขนสองข้างยังถูกเสื้อกันหนาวตัวเองพันติดอยู่เหนือหัว คือจากสภาพแล้ว นี่มันเหยื่อทารุณกรรมในครัวเรือนชัดๆ ดูเหมือนพอมันได้สติโงหัวจากความหื่นขึ้นมาเห็นสภาพเมียรักของมันเป็นแบบนี้ ไอ้พี่ธันก็ชะงักไปนิด กำลังจะถอนงูทะเลออกจากร่างกายผม แต่ผมรีบร้องบอกเสียงหลง



   “อย่าเพิ่งเอาออก!...” ...เล่นท่ายากท่าเดียว มึงจะเลิกได้ยังไง กูยิ่งพูดไปทั่วทุกคุ้งน้ำแห่งเจ้าพระยาว่ามึงอึด ถึก ทนส่วนกูก็สนองตัณหาผัวได้ดีไม่มีที่ติ จะมาทำให้เสียหน้าเอาตอนนี้ไม่ได้นะเว้ย!!...



   “แต่ถ้วยฟูเหนื่อย...” มันอ้าปากค้าน แต่ผมเอี้ยวหน้าไปแย่งพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงกระเส่าเสียก่อน



   “ไม่เหนื่อยหรอก อย่าเพิ่งเอาออกนะ...” ออดอ้อนทั้งน้ำเสียงและสายตา ก่อนจะจะพลิกตัวลงนอนหงายแล้วปลดขาตัวเองลงจากไหล่มัน จากนั้นก็ชูแขนสองข้างไปตรงหน้าเป็นเชิงให้มันช่วยดึงขึ้น ไอ้หล่อดึงแขนผมให้ร่างกายผมลุกขึ้นนั่ง ทั้งๆที่ทุกอย่างของเรายังเชื่อมกันสนิท



   “อื้อ พี่ธัน...” ผมครางใกล้หูมัน เมื่อขยับขึ้นนั่งทับขามันได้เรียบร้อยแล้ว สองแขนที่ยังมีเสื้อกันหนาวของผมคล้องเอาไว้ด้วยกัน วางทาบอยู่บนอกมัน แล้วค่อยๆลูบเบาๆ ถึงมือผมจะสากไปบ้าง แต่ร้อยทั้งร้อย ไอ้พี่ธันไม่มีทางทนกิเลสที่ผมกำลังปลุกเร้าได้หรอกครับ



   “พี่ธัน...เหนื่อยแล้วเหรอ...อื้อ...” ผมถามเสียงแผ่วแล้วครางตบท้าย งูทะเลของไอ้พี่ธันก็เริ่มซู่ซ่าอีกหน ผมแอบยิ้มกริ่ม งานนี้ล่ะมันจะหลงผมไม่มีวันไปหาน้ำพริกถ้วยใหม่แน่ๆ!!



   “ถ้วยฟูไหวเหรอ” มันถามผมเสียงสั่นไม่แพ้กัน แค่น้ำเสียงก็รู้แล้วว่าแม่งยังหื่น แต่ทำเป็นตั้งคำถามเกรงใจ โถ!! อยู่กินกันมากี่ปียังมาเสือกเกรงใจเรื่องนี้ แบบนี้ผมต้องพูดเปิดทางสักหน่อย



   ผมขยับหน้าออกมาห่างมันเล็กน้อย ก่อนจะพูดเบาๆบนริมฝีปากของมันพร้อมด้วยดวงตาหยาดเยิ้มเซ็กซี่สุดๆ



   “ไหว...” ตอบแล้วจุ๊บปากมันอีกที แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้หูมัน ก่อนจะร้องขอด้วยประโยคเด็ดทำลายสถิติโลก



   “ทำอีกได้มั้ย...”



ไม่ต้องบอกนะครับ ว่าหลังจากประโยคนั้น จะมีอีกกี่ยกตามมา แต่เอาเป็นว่า...ตอนที่หัวของผมถึงหมอน แสงสีทองก็จับขอบฟ้าโตเกียวแล้วล่ะครับ



…มั้ยล่ะ!! ของเขาอึด ถึก ทนสมกับที่ผมโม้ใช่เปล่า!!!...



   つづく (พุธหน้าค่ะ)



มันยากกกกกก...บัวว่าฉากแบบนี้เป็นอะไรที่เขียนยากมากแล้ว และมันยากแบบยกกำลังสองทันทีที่เป็นถ้วยฟูเล่า =.= แต่หวังว่าคงจะลดเสียงเรียกร้องได้ระดับหนึ่งจากเหล่าแฟนๆที่ไปซ่อนใต้เตียงนะคะ อิอิ

ไปปั่นตอนเจ็ดก่อน ตอนแรกคิดว่าจะเอาให้ไม่เกิน 7 ตอน แต่ไม่น่าจะได้ เพราะในเรื่องยังเหลืออีกตั้งสองวันหนึ่งคืนแหน่ะ ถือว่าเป็นสเปที่ยาวมากที่สุดเท่าที่เขียนสเปมาเลยล่ะค่ะ

ขอบคุณคนอ่าน คนติดตาม คนเม้นท์ และพื้นที่บอร์ดนะคะ

เจอกันวันพุธหน้าค่ะ

[mild-dy]

ถ้วยฟูฮาได้ตลอด 5555555
รอพุธหน้าค่าาา

[Bejae]

ถ้วยฟูนี่คิดอะไรสมกับเป็นถ้วยฟูจริงๆนะ ฮ่าาาา
ไอ้เกรียนเอ้ยยย 

[nekko]

 ไม่เสียทีที่โม้ไว้เนาะน้องถ้วยฟู

 

[Rafael]

กรี๊ดดดด
ไม่เสียแรงที่ซุ่มอยู่ใต้เตียงมาหลายวัน ฮ่าๆๆๆ
ถ้วยฟูขี้ยั่วอ่าาาาาา

ขอบคุฯพี่บัวที่มาต่อนะคะ

[kinjikung]

ฟูนายแน่จริง คึคึ สมคำเล่าลือ กร๊าก

[SenzaAmore]

   เกรียนขนาดนี้หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว. นอกจากถ้วยฟูเจ้าของร้านเตาถ่านคนนี้คนเดียว พี่ธันต้องดูแลดีๆน้า55

ขอบคุณพี่บัวมากค่ะ สนุกมากๆ+1

[B52]

น้อยกว่านี้ก็เสียชื่อถ้วยฟูแห่งเตาถ่านหมดน่ะสิ

[malula]

เอิ่ม...แชมป์อึด ถึก ทน คงต้องหารสอง หื่นพอกันทั้งผัวทั้งเมีย

[hoshinokoe]

อร๊ายยยยย  นอนใต้เตียงมาหลายวัน  ในที่สุด 555555 >////<  ฟูจะยั่วไปไหนนนนน  ทีหลังเอาแส้ฟาดไปเลยนะ ถ้านางจะเยอะ 5555
แอบฮาตรง ครอบครัวหัวหอม  แบบเอิ่มมมมม  ถ้าจะชอบนาดดนั้น  นะ

[shikyu3211]

แกคิดยังงไงว่าตัวเองฉลาดกว่าผัวอ่ะ 555555

[Infinity 888]

ถ้วยฟูนี่มันเกรียนกระทั่งบนเตียง ฮ่าๆๆๆๆๆ   

พี่ธันช่างเป็นสามีที่เข้าใจถ้วยฟูดีจริงๆ ดักทางได้หมด

[nunnuns]

น่าร้ากกโน้ะ

[sam3sam]

พอเป็นถ้วยฟูบรรยายแล้วมันฮามากกว่าหื่นจริงๆ

[Ginseng]

ทั้งฮาทั้งหื่น ครบรส ครบอารมณ์จริงๆ
ถ้วยฟูเอ๊ย น่ารัก น่าหยิกเหลือเกิน


อีกหนึ่งคืน เอาล่ะถ้วยฟู ฟ้าเหลืองทันตาล่ะ อิอิ

[boonpa]

  ท่ายากมาครบเครื่องจริงๆสมเป็นถ้วยฟู

[punthipha]

อึด ถึก ทน พร้อมท่ายาก 

[bvan]

อั๊ยย่ะ!!!!!นานๆจะได้มุดออกจากใต้เตียงซักที  น่ารักอ่ะ partถ้วยฟูเล่าเป็นNCที่ฮาอ่ะ..งวดหน้าขอของเฮียบ้างซิ..อยากรู้อ่ะว่าจะฮาถ้วยฟูอย่างที่เราฉากันมั่งมั้ย

[shijino]

ถ้วยฟูเอ๊ยยย แม้บทหื่น หนูถ้วยฟูก็ทำให้ฮาได้   

[saruttaya]