มายอมรับผิดแต่โดยดีค่ะ มาช้ากว่าที่สัญญาไว้ ด้วยภาระหน้าที่ และความเหนื่อยล้า ทำให้กลับบ้านมาสลบทุกวันเลยค่ะ วันนี้ได้ฤกษ์มาต่อเสียทีค่ะ ++++++++++++++++++++++
Vesi : ตอนนี้น้องก็กำลังแก้อยู่ค่ะ เอาใจช่วยด้วยนะคะ
kenshinkenchu : ดีค่ะ มาช่วยกันส่งเมลให้พี่เซฟแกกัน
Little Devil : อ่านแล้วค่อยลบทิ้งก็ยังไม่สายเนอะ
OhJa : เพี้ยงๆ ด้วยคนค่ะ
zingiber : น้องเลิฟกำลังใจล้นหลามเลย
*SparklinG* : พี่เซฟมันขี้งอนค่ะ แต่ไม่ขี้แกล้งนะ ไม่เหมือนน้องเลิฟค่ะรายนี้กวนตีน และขี้แกล้งอิอิ
j3llnlyza : นั่นสิ ใจอ่อนยังอะ เอาไงดีนะ ใจแข็งนานๆ ดีไหมอะ ทรมานน้องเล่น
JJHJJH : กราบขอบพระคุณแทนน้องเลิฟค่า อย่างนี้พี่เซฟมันจะใจแข็งอีกนานไหมเนี่ย มีแต่คนเอาใจช่วยน้อง
yunjaejoong : จริงค่ะตื๊อเข้าไว้แล้วจะดีเองเนอะ
IRIS : นั่นสิ ปล่อยให้คนอื่นมาคาบน้องไปรับประทานเลยดีมะ อีพี่เซฟใจแข็งดีนัก
patee : ขอบคุณนะคะที่เชียร์เลิฟเลิฟ
wan2055 : ขอบคุณแทนเลิฟเลิฟค่ะ
Aon : รักกันเร็วๆ เดี๋ยวไม่สนุกนะ ต้องทรมานกันไปก่อน ซาดิสต์ค่ะ
silverspoon : ขอบคุณสำหรับเพลงให้น้องเลิฟค่า ไม่รู้พี่เซฟแกยังไงนะคะ เดาใจแกยาก
PeeYaR : บางทีคนดีก็ใจแข็งนะคะ ต้องตื๊อต่อไป อย่าลืมลุ้นกันต่อไปนะคะ
InDY_Sky : ขอบคุณที่บวกให้ค่า มาต่อแล้วค่ะ แต่ช้าไปหน่อย
lawnicon : ขอบคุณค่า
jiBtar : คุณจิ๊บขามารับตัวเลิฟเลิฟไปเลยไหม พี่เซฟมันจะได้รู้สึกเนอะ สะใจ
Otaku : มาแนวแปลกค่ะเชียร์พี่เซฟชิมิ ส่วนมากจะเชียร์เลิฟเลิฟกัน ดีเหมือนกันค่ะ ปล่อยให้ทรมานเล่นๆ สนุกดีเนอะ อิอิ
vvivy : สู้ๆ นะคะ ทำงานหนักก็พักผ่อนบ้าง เขาพลาดไปแล้วกับการเซล กรี๊ดดดดดดด หมดตัวค่ะ เดือนนี้กินเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าแทนข้าวแล้วกัน อย่าได้เผลอตัวเฉียดไปใกล้ห้างที่เซลเด็ดขาดนะคะ ไม่งั้นสภาพคล่องทางการเงินจะแย่ค่ะ
Jellio : ขอบคุณที่เอาใจช่วยนะคะ รักษาสุขภาพเช่นกันค่ะ 
SecondaryTrauma : คุณ SecondaryTrauma ผู้เขียนมิได้เรียนจบจากมหาฯลัยที่คุณ SecondaryTrauma กล่าวมาเลยค่ะ จริงๆ ในเรื่องก็ไม่ได้ระบุเนอะ เพียงแต่ผู้เขียนมีเพื่อน พี่ น้อง จบจากคณะดุริยางค์ฯที่ มหาฯลัยนี้ แล้วก็คณะดนตรีมหาฯลัย อื่นๆ บ้างก็เลยจับมายำๆ รวมกันค่ะ เพราะงั้น บางข้อมูลก็มั่วๆ แต่งๆ โม้ๆ เอาตามจินตนาการค่ะ แต่เคยเข้าไปที่คณะดุริฯที่มหาฯลัยนี้ค่ะ สวยมากจริงๆ ชอบๆ ค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
ปลาทองสีชมพู : ฮ่าๆๆ เพิ่มความดราม่า ดีเหมือนกันค่ะ ชอบๆ น้ำตาท่วมจอ จากที่กะว่าจะแต่งฮาๆ กลายเป็นดราม่าไปซะงั้น อิอิ
samsoon@doll : กว่าจะรู้ว่ารักกันนี่ยากนะคะ ปล.บ้านน้องเลิฟเธอรวยค่ะ น้องต้องใช้แมคไว้ทำงานเพลงค่ะ
Zhenelle[♥] : โหยย ขอบคุณมากค่ะ อ่านรวดเดียวเลย เดี๋ยวเขาตามไปอ่านของคุณ Zhenelle[♥] บ้างนะ
J๐ly : มาแล้วค่ะ โอ๋ๆ ไม่ร้องนะๆ
krappom : ดีเหมือนกันเนอะ แผนต่อไปดักฉุด!!!!
jantaro :
++++++++++++++++++++++++ตอนที่ 9 ตามง้อ!!หลังจากอีเมลสารภาพบาปของผมส่งไปให้พี่เซฟ คืนนั้นผมก็นอนไม่หลับครับ ใครไม่มาเป็นผมไม่รู้หรอกครับ ตอนแรกคิดว่าพอส่งอีเมลไปเสร็จจะโล่งอก กลายเป็นต้องมานั่งลุ้น นอนลุ้นว่าผลลัพจะออกมาเป็นยังไง ผมออน MSN ทิ้งไว้ทั้งคืน แต่ก็ไม่มีวี่แววของพี่เซฟ สงสัยแกคงบล็อคผม แล้วงี้เมลผมจะส่งไปถึงพี่เขาไหมเนี่ย!!!!! ใครเก่ง IT บอกผมด้วยนะครับ นักดนตรีไม่ค่อยสันทัดเรื่องอิเล็กทรอนิกซักเท่าไหร่ครับ
ผมนั่งรีเฟรชอีเมลทุกๆ สิบนาทีนะครับ แล้วก็นั่งวางแผนการง้อพี่เซฟ คิดไปคิดมาได้ไม่เท่าไหร่ ก็มานั่งกังวลกะอีเมลตลอด เหมือนตัวเองเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำนะฮะ คืนนี้ก็เลยไม่ได้อะไรนอกจากนั่งรีเฟรชอีเมล เกากีตาร์ร้องเพลง ‘งมงาย’ ซ้ำไปซ้ำมาสามสิบกว่ารอบได้นะครับ ร้องจนคิดว่าตัวเองร้องเพราะกว่าพี่ตูน บอดี้สแลมป์อีก
นั่งไปนั่งมา ร้องเพลงไปร้องเพลงมา เงยหน้าดูนาฬิกา ตีห้าพอดีครับ หลับตอนนี้ก็ไม่ได้แล้ว มีเรียนเก้าโมง ไปอาบน้ำดีกว่าครับ ลอยไปแบบคนไร้วิญญาณมากๆ พอโดนน้ำก็ทำให้สบายตัวขึ้นบ้างเลยพลอยทำให้ผ่อนคลายขึ้นมานิดนึงครับ
ตีห้าครึ่งผมก็ขับรถออกจากบ้านครับ อย่าเพิ่งคิดว่าผมละเมอ หรือบ้านะครับ ผมดูนาฬิกาเป็นตั้งแต่ห้าขวบแล้วครับ ตีห้าครึ่งดูไม่ผิดครับ ที่ออกซะเช้าตรู่ขนาดนี้เพราะผมต้องขับรถไปปฏิบัติภาระกิจ ‘ง้อ’ แผนที่ 1 ครับ ผมขับรถไปแถวๆ เทเวศน์ครับ ไปซื้อของโปรดของพี่เซฟ ปาท่องโก๋ และข้าวมันไก่ครับ พี่เซฟเคยพาผมมาทานในวันหยุดเมื่ออาทิตย์ก่อน (ก่อนจะเกิดเรื่องนะครับ) พี่เซฟบอกว่าชอบข้าวมันไก่เจ้านี้มากๆ น้ำจิ่มอร่อยมาก ว่างเมื่อไหร่ต้องมากิน ปาท่องโก๋เหมือนกัน กรอบนอกนุ่มใน จิ้มสังขยา พี่เซฟแกกินคนเดียวห้าตัวนะครับ ไม่เป็นไรครับแฟนคนเดียวผมเลี้ยงไหว อิอิ เรียกไว้ก่อนเอาฤกษ์เอาชัยฮะ
ไปถึงเกือบๆ หกโมง ผมก็ไปยืนรอปาท่องโก๋ กับข้าวมันไก่ครับกว่าจะได้ครบก็ หกโมงครึ่งกว่า เกือบเจ็ดโมงแล้วครับ รีบถ่อไปมหาฯลัยดักที่รักก่อนครับ ไปหามุมดีๆ แอบหลบฮะ ถ้ายืนรอแบบโจ่งแจ้งเดี๋ยวเฮียแกหนีนะครับ ผมวางแผนมาดี แผนนี้คิดได้ตอนที่เล่นเพลงงมงายครบรอบที่สิบแปดครับ กรูท่าจะเพี้ยนจริงนะเนี่ย ฮ่าๆ
ได้มุมหลบดีๆ แล้วครับ สมุนพี่เซฟแกก็มาวนเวียนแถวๆ ผมครับ คงเพราะกลิ่นหอมของข้าวมันไก่ ใจเย็นนะพวกแก ถ้าลูกพี่แกใจอ่อนยอมรับรักฉันแล้วจะซื้อไก่มาให้กินเป็นตัวๆ เลย (รู้สึกเหมือนบนยังไงไม่รู้นะ ฮ่าๆๆ)
รอไม่นานครับ รถคันคุ้นตาก็มาจอดตรงที่ที่คุ้นเคย ลงจากรถมาแล้วครับ ในจังหวะที่พี่เขาเปิดกระโปรงหลังหยิบของ ผมก็เข้าไปชาจจากด้านหลังทันที แบบไม่ให้ทันตั้งตัว
“พี่เซฟ เลิฟซื้อมาฝากฮะ เจ้าอร่อยที่พี่ชอบกินเลยนะ ปาท่องโก๋นี่กระทะแรกเลยนะ มันไม่ค่อยร้อนเท่าไหร่ แต่ยังไม่เย็นมากนะ เลิฟรีบเหยียบรถมาเลยนะกลัวหายกรอบ” ผมกลัวพี่เซฟไม่รับครับ เลยวางไว้ในกระโปรงรถ ก่อนจะรีบหลบออกมา กลัวพี่เซฟเอาของคืนอะ
“ทานให้อร่อยนะฮะ รักพี่เซฟนะครับ” ผมรีบพูด แล้วรีบวิ่งออกไปเลยครับ อยู่ไม่ได้ครับกลัวโดนไล่ รีบหนีก่อนดีกว่า
โคร่มม!!!!!
อ๊ากกกกกกกกกก เจ็บอะ สะดุดพื้นอะครับ พื้นมันมีรอยแตกอะ เอาเงินค่าเทอมกรูไปตั้งเยอะ มาปรับพื้นหน่อยม๊ายยยยยยยยยยยยยย เจ็บอะครับ น้ำตาร่วงเลย เฮ้ย เลือดออก ง่าๆๆๆๆๆ ช่วยด้วย
ถึงผมจะไม่ได้เป็นคนกลัวเลือด แต่ถ้ามีเลือดออกจากตัวเองไม่กลัวก็ต้องกลัวแหละครับ เจ็บด้วย โอ๊ย ลุกไม่ขึ้นอะ หันไปสำออยใส่พี่เซฟหน่อยดีกว่าเผื่อพี่เขาจะเข้ามาช่วย ขนาดเจ็บกรูยังเป็นไปได้ขนาดนี้นะเนี่ย
แต่สิ่งที่ผมเห็นตอนที่หันไป คือพี่เซฟยืนมองนิ่งๆ ในมือมีเสื้อชอป และ text book กองโต แต่ไม่เห็นมีถุงข้าวมันไก่กับปาท่องโก๋ของผมเลย น้ำตายิ่งไหลหนักเลยครับทีนี้ แล้วผมก็ปล่อยโฮเลยครับ เพราะพี่เซฟไม่คิดจะเดินมาช่วยแถมหันหลังเดินหนีไปเลย
“ฮึก ฮือ พี่เซฟ ใจร้าย อะฮือ เลิฟเจ็บนะ ฮือ” ผมสะอึกสะอื้นพูดไม่เป็นคำเลยครับ
“เลิฟครับเป็นอะไร เจ็บมากเหรอไปหาหมอดีกว่านะ เงี่ยบก่อนๆ”
คิดว่าเป็นใครครับ?
หลายคนคงเดาถูก!!!
ไม่ใช่พี่เซฟหรอกครับ ป่านนี้ถึงตึกเรียนไปแล้วมั้ง เล่นเดินหนีไปซะเร็วขนาดนั้น
น้ำเสียงห่วงใย และมือที่เอื้อมมาฉุดประคองผมให้ยืนขึ้นคือ...
ไอ้แชมป์ครับ
โผล่มาได้จังหวะพอดีเว้ยเฮ้ย เอาวะ ช่วยกรูด้วยยยยยยนะแชมป์
เจ็บครับ อ้อนมันไปก่อน ให้มันช่วยพาไปทำแผลหน่อย ไม่งั้นเลือดหมดตัวแน่ครับ แผลเหวอะ จนไม่กล้ามอง แต่แผลที่ใจมันเจ็บกว่าหลายเท่าครับ เลยทำให้ผมไม่รู้สึกเจ็บแผลที่ขาเท่าไหร่ตอนนี้
“แชมป์ ฮือ เราเจ็บ เจ็บอะ เจ็บ ฮือออ เจ็บ” ที่ตะโกนว่าเจ็บนี้ผมก็แยกไม่ออกนะว่าแผลหรือใจ แต่ที่รู้คือเจ็บจริง
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับๆ ไหนดูซิคนเก่ง เหยียดขาได้ไหมครับเลิฟ ขี่คอแชมป์ไหม” แง่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้บ้าแชมป์ อย่ามาสุภาพอ่อนโยนกะกรู๊!!!!! เคยเป็นไหมครับ เวลาเราอ่อนแอสุดๆ สภาวะทางอารมณ์ย่ำแย่สุดๆ แล้วมีคนมาโอ๋ มาปลอบ มาทำดีด้วย น้ำตามันจะไหลทันทีเลยฮะ เหมือนเด็กเวลาหกล้ม แล้วแม่มาโอ๋จะยิ่งร้องไห้หนักนะครับ
“ไอ้บ้าแชมป์ ฮึก ฮือ เจ็บจะตายห่า ฮือ ไม่ร้องได้ไง ฮือ จะเดินเอง แต่พยุงด้วย” ไอ้แชมป์ก็เชื่องครับ ช่วยพยุงอย่างดี (บางทีเขาเรียกมีน้ำใจไหม ไม่ใช่เชื่อง มันไม่ใช่หมานะเว้ยไอ้บ้า : Mercy said)
“ไปหาหมอ หรือห้องพยาบาลดีครับ” ไปคณะวิศวะได้ไหมอะ อยากไปเห็นหน้าคนใจร้ายอะฮือออออออออ!!!!!
“ห้องพยาบาลก็พอ ฮึก” ยังสะอื้นอยู่ครับ
“เมื่อกี๊รีบวิ่งไปไหนครับเนี่ย แชมป์กำลังจะตะโกนเรียก เลิฟก็ลงไปวัดพื้นซะแล้ว” ไอ้ห่านี่พูดจาน่าตบกระบาลแยก กรูอยากเอาเข่าไปสัมผัสพื้นเองมั้งแสรดดดดดดดดดดด
“ก็รีบไปเรียน” โกหกเนียนๆ ไป คนบาปมันไม่บาปไปมากกว่านี้และ
“เฮ้ย มีเรียนเก้าโมงไม่ใช่เหรอ” มึงรู้ได้ไง มึงสืบเรื่องกูทุกอย่างเลยไหมเนี่ย
“ก็ ไปวอมเสียง” แถไป อย่าได้กลัว
“อ๋อ ครับ” ยิ้มเพื่อ มึงเชื่องเนอะแชมป์ เชื่อด้วย กร๊ากกกกกกกก
“ไปกินข้าวกัน เราเลี้ยง” พามันไปเลี้ยงข้าวหน่อยครับ ตอบแทนความมีน้ำใจ จะได้ไม่เป็นหนี้บุญคุณกัน เหมือนจะเป็นคนดีเลยกรูเลี้ยงตอบแทน
“เย้ๆ” เย้เพื่อ???? มึงโตแล้วไหม แอ๊บแบ๊วทำไม กรูนี่ต้องแอ๊บให้น่ารักสมกับเป็นนายเอก
“ไปๆ อย่าเลื้อนๆ” แล้วมันก็พยุงผมไปโรงอาหารคณะครับ
+
+
+
+
+
“เย็นนี้ขับรถกลับได้เหรอ จอดรถไว้นี่ไหม เดี๋ยวเราไปส่ง” แมนมาก มึงนี่ลุคพระเอกนะ แต่เสียใจหวะเรื่องนี้พี่เซฟเป็นพระเอกว้อยยยยย!!!!!
“แกรู้จักคนชื่อโรสที่เรียนเอกกีตาร์ปะ”
“เอ่อ ก็ต้องรู้จักดิครับ มามุขไหนเนี่ย” ทำหน้าโง่อีกมึง
“เออ เราอยู่บ้านเดียวกับมัน” ไอ้โง่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กรูกลับบ้านกับน้องกูก็ได้ มึงอย่ามาน้ำเน่า
“ฮ่าๆๆๆ อยู่กับเลิฟแล้วสนุกอะครับ ตามไม่ค่อยทันแต่ก็ฮาดีอะ คนอะไรไม่รู้ น่ารักด้วยขำด้วยกวนด้วย อยากอยู่ด้วยนานๆ จัง” อย่ามาโฆษณาแฝง ไอ้นี่อ่อยตลอด หว่านไปเรื่อย ทำหน้าตาตอแหลอีก
“ไปๆ เพ้อเจ่อ ไปส่งเราที่ห้องวอยซ์ด้วย” อยู่กับมันนานๆ แล้วไมเกรนจะขึ้นครับ
หลายคนคงสงสัยใช่ไหมครับ ว่าทำไมผมรีบร้อนหนีพี่เซฟออกมา ทำไมไม่ยืนรอคุยปรับความเข้าใจกัน ถามถึงเรื่องอีเมล ก็เพราะว่าผมคิดได้เมื่อคืนประมาณตีสี่กว่าๆ ครับ ว่าถ้าผมเป็นพี่เซฟ ผมก็คงยังไม่เปิดอ่าน หรือถ้าอ่านไปแล้วเขาก็คงยังมีงอนอยู่บ้าง ผมไม่ควรไปเร่งรัดอะไรเค้า ผมเป็นคนผิด ก็ต้องยืนอยู่แต่ในพื้นที่แคบๆ ของตัวเอง อยู่คอยว่าเมื่อไหร่พี่เขาจะเดินเข้ามาหาพร้อมคำว่าอภัย ผมกลัวว่าถ้าผมถามไปว่า ‘พี่เซฟครับอ่านอีเมลของผมรึยัง’ พี่เขาจะรีบกลับไปลบทิ้งซะก่อนที่จะอ่านน่ะสิ
ผมเลยตัดสินใจใช้กลยุทธ์ ‘ช้าๆ ได้พี่เซฟเป็นแฟน’ ดีกว่าครับ ในระหว่างที่รอลุ้นว่าพี่เขาจะอ่านอีเมลแล้วเข้าใจผม ผมก็จะตื๊อพี่เซฟไปเรื่อยๆ ครับ มารยาร้อยแปดพันเก้าเล่มเกวียนก็จะพยายามงัดออกมาใช้ให้หมดครับ ออดอ้อน ออเซ๊าะพี่เขาไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ใจอ่อนครับ!!!
ผมยังคงไม่ย่อท้อนะครับพอพักเที่ยง ผมก็ขอความช่วยเหลือจากโมครับ ให้มันฝากเพื่อนมันชื่อแทนที่เป็นรุ่นน้องและเป็นน้องระหัสพี่กอล์ฟซี้พี่เซฟ ให้ช่วยซื้อขนมปังเนยสด นมรสสตอร์เบอรี่ขวดกลาง และซุปไก่สกัด 1 ขวด พร้อมทั้งโน้ตจากผมไปให้พี่เซฟครับ ช่วงพักกลางวันส่วนมากพี่เซฟไม่ค่อยได้กินข้าวครับ ตอนนี้พี่เขามีโปรเจคที่ต้องรีบทำให้เสร็จ เวลากินเวลานอนก็ไม่ค่อยพอนะครับ กลางวันพี่เขาเคยบอกว่ากินแค่นมกับขนมปังก็อิ่มตื้อแล้วครับ แต่ผมขอแถมซุปไก่สกัดอีกสักขวด บำรุงกำลังหน่อยครับ
ในโน้ตผมก็ไม่ได้เขียนอะไรเยอะๆ ครับ กลัวแกไม่อ่านแล้วขย้ำทิ้ง ผมก็เขียนว่า
“ทานเถอะครับ ถึงจะโกรธเลิฟ แต่อย่าทิ้งอาหารเลยนะฮะ เสียดายของกินนะครับ ดื่มแบรนด์ให้หมดขวดนะครับจะได้มีกำลังทำโปรเจค รักพี่เซฟนะ จากน้องเลิฟของพี่เซฟ”ผมรีบพูดดักทางเลยครับ พี่เซฟแกเป็นคนขี้เสียดายของกินนะครับ แกบอกว่าคนยากจน คนไม่มีจะกิน เด็กเอธิโอเปีย น่าสงสารมาก ฉะนั้นเราไม่ควรกินทิ้งกินขว้าง เป็นไงครับที่รักของผมน่ารักที่สุดดดดดดดดด!!!!
ตกเย็นผมก็รีบลากสังขาลตัวเองไปยืนรอพี่เซฟที่รถครับ กะว่าจะลองเสี่ยงขอแกไปส่งบ้านครับ มานู่นแล้วครับ แต่ยังไม่เห็นผมนะครับ เหมือนเดินเหม่อๆ คิดอะไรอยู่ครับ แต่คงเป็นเรื่องซีเรียสนะครับ คิ้วแทบจะเกยกันอยู่แล้วนะฮะ
“พี่เซฟ” ผมรีบประชิดตัว
“เฮ้ย” พี่เซฟตกใจเผลออุทานออกมาครับ คนอะไรตกใจก็หล่อ!!!
“พี่เซฟ เลิฟขอติดรถกลับไปด้วยได้ไหมครับ เลิฟเจ็บขา ขับรถกลับไม่ไหวฮะ วันนี้โรสมันไม่มาเรียนด้วย ขอเลิฟไปด้วยนะครับ” แหลเยอะฮะจริงๆ ขาไม่ค่อยเจ็บมากเท่าไหร่แล้วนะครับ แค่ตึงๆ ตรงแผล ขับรถกลับได้สบาย ส่วนไอ้โรสเนี่ย วันนี้มันมาเรียนครับ แต่ว่าผมไล่มันกลับไปแล้ว โหะโหะ!!
“................................” เดธแอร์ครับ เงียบมาก แต่ซักพัก พี่เซฟก็เดินผ่านผมไป ผมน้ำตาแทบร่วงเลยครับ หันกลับไปเจอพี่เซฟโบกแท็กซี่อยู่ งงครับ โบกแท็กซี่ทำไม
“พี่ครับไปสุขุมวิท 39 ครับ” พี่เซฟบอกจุดหมายปลายทางพี่แท็กซี่เสร็จ ก็เปิดประตูหลัง แล้วหันหน้ามามองผมครับ
“บอกทางเขาเองแล้วกันนะ” พี่เซฟพูดแค่นี้ก็รีบเดินหนีผมไปอีกแล้วครับ ผมเลยต้องจำใจขึ้นแท็กซี่กลับบ้านครับ เฮ้อออ เหนื่อยใจเหมือนใกล้จะหมดแรงนะฮะ แต่เมื่อตัดสินใจจะสู้ก็ต้องให้ถึงที่สุดนะครับ
ถ้าคิดในแง่ดี พี่เซฟก็ยังเป็นห่วงผมอยู่บ้าง อุตส่าห์เรียกแท็กซี่ให้ด้วย ช่วงนี้จะทำอะไรต้องคิดบวก มองโลกในแง่ดี เป็นนางสาวไทยไว้ก่อนเลยครับ ไม่งั้นได้ร้องไห้สามเวลาหลังอาหารแน่เลยครับ
สู้ตายเว้ยไอ้เลิฟ!!!!
+++++++++++++++++++++++++
มาแบบดึกๆ ดื่นๆ อีกแล้วค่ะ
ช่วงนี้ยังอยู่ในโหมด ตื๊อๆ ง้อๆ เหงาๆ เงียบๆ อยู่นะคะ
อดทนเอาใจช่วยน้องอีกซักหน่อยนะคะ
ช่วงนี้หมดตัวไปกับเทศกาลเซลกระหน่ำ ท่าทางจะมีเวลามาต่อนิยายบ่อยๆค่ะ
เพราะหมดงบประมาณออกไปลั่นล้าหลังเลิกงาน!!!!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
