มาแล้วค่า ขอโทษจริง ๆ นะคะมาต่อให้ช้าปล่อยให้ค้างคากัน
แถมมาลงให้ซะดึกดื่น
วันนี้หัวหมุนกับงานและประชุมมากค่ะ 
ประชุมเสร็จ สี่ทุ่มครึ่ง ก็รีบกลับมาถึงบ้านมาปั่นเลยค่ะ
ช่วงนี้อาจจะอยู่โหมดเศร้าๆ กันซักพักนะคะ
เป็นกำลังใจให้เลิฟเลิฟด้วยนะคะ
ขอบคุณทุกๆ คนที่ตามอ่านกันนะคะ
ขอบคุณทุกๆ คอมเม้นท์ด้วยค่ะ 
ทุกคนเลย+++++++++++++++++++++++++
vvivy : มาต่อแล้วนะคะ น้องเลิฟแกทรมานอีกแป๊บเดียวค่ะ เดี๋ยวได้ทรมานหนักกว่าเดิมแน่ เอํะ ยังไง ฮ่าๆๆ คุณ vvivy ไม่หยุดเสาร์อาทิตย์เหรอคะ เหนื่อยแย่เลย ขนาดเขาหยุดเสาร์อาทิตย์ยังเหนื่อยมากเลย
OhJa : ยินดีต้อนรับค่ะ ขอบคุณที่ชอบนะคะ อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนตามอ่านกันต่อไปนะคะ
wan2055 : มาแล้วค่ะ ไม่ค้างแล้วเนอะ
lawnicon : น้องสำนึกผิดแล้วค่ะ นี่คงเป็นบทเรียนให้น้องได้
Otaku : เป็นแฟนคลับพี่เซฟนี่เอง เอาใจช่วยพี่เซฟมากกว่าน้องเลิฟชิมิหละ
jantaro : หาใหม่เลยดีกว่าเนอะ งั้นเปลี่ยนพระเอกซะดีไหมน้า
PeeYaR : อืมใช่ค่ะพี่เซฟแกไม่ได้ทำไรผิด แต่น้องก็ทำไปโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ (รึเปล่า) เอาใจช่วยน้องด้วยนะคะ พี่เซฟแกเป็นคนใจแข็งเหมือนกัน
Little Devil : วันนี้มาต่อยาวๆ แล้วค่ะ เอาใจช่วยน้องด้วยนะคะ
JJHJJH : จริงค่ะ ต้องใช้เวลา ทั้งคู่เลยค่ะ
zingiber : แหะๆ ขอโทษที่ทำให้ค้าง แถมมาช้าอีกนะคะ อย่างอนนะ
maxtorpis : ขอบคุณมากๆ ค่ะ ดีใจที่รักเรื่องนี้นะคะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนได้มากเลยค่ะ
Ooคุณชายติ๋วoO : คุณชายขา...ใจขาดไปรึยังคะ คุณชายใจเย็นๆค่ะ Mercy มาต่อให้แล้วค่ะ
jjuboy : นั่นสินะ เมื่อไหร่พี่เซฟแกจะใจอ่อน (อันนี้ถามตัวเองด้วย ว่าเมื่อไหร่ดีนะฮ่าๆ)
Aon : โอ๋ๆ ไม่เศร้านะคะ เดี๋ยวมีเศร้ากว่านี้อีกนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ronlbb : เห็นด้วยทุกประการค่ะ
jiBtar : กรี๊ดดด ทำร้ายร่างกายเค้าอะ 
อิอิ มาต่อแล้วจ่าใจเย็นนะคะคุณจิ๊บ สรุปว่าน้องเลิฟเป็นของคุณจิ๊บไปแล้วชิมิ ไม่ต้องยกให้พี่เซฟมันหรอกเนอะ มันโกรธน้องแล้วนี่เนอะ
silverspoon : ขอบคุณที่เข้ามาติดตามอ่านนะคะ คงต้องให้เวลาเป็นตัวเยียวยาทั้งสองคนเลยค่ะ
Jellio : ขอบคุณเช่นกันค่ะ ขอบคุณที่ชอบ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ดีใจที่สนุกไปกับนิยายเรื่องนี้ค่ะ อยู่เป็นเพื่อนกันติดตามกันไปเรื่อยๆ นะคะ
Stitch : ไม่รู้จะสงสารใครดี เอาเป็นว่า สมน้ำหน้าทั้งคู่ดีกว่าอิอิ ขอบคุณที่ชอบนิยายเรื่องนี้นะคะ ฝากด้วยนะคะ
ปลาทองสีชมพู : ตั้งแต่ลงนิยายมาเม้นท์นี้ก็ยาวที่สุดค่ะ ขอบคุณที่มาตามอ่านนะคะ
yunjaejoong : ขอบคุณสำหรับกำลังใจให้น้องนะคะ มาต่อแล้วจ้า
InDY_Sky : ยินดีต้อนรับค่ะ ขอบคุณที่ชอบนะคะ เป็นกำลังใจให้เลิฟเลิฟด้วยนะคะ
*SparklinG* : โอ๋ๆ ไม่เศร้านะๆ 
tutu : โอ๋ๆ (โอ๋ทุกคนค่ะ) เดี๋ยวมีเศร้าก่านี้อีกน้า เก็บไว้ร้องตอนนั้นด้วยนะ อิอิ
j3llnlyza : จ้าๆ ไม่ทำแล้วๆ มาต่อแล้วจ้า ++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 8 ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันจะยังรักเธอหลังจากที่พี่เซฟออกจากร้านไป ผมไม่รู้ว่าตัวเองกลับมาถึงบ้านได้ยังไงนะครับ กลับมาด้วยสติที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ขับรถกลับมาอย่างปลอดภัยก็ถือว่าบุญแล้วครับ
กลับมาถึงก็เจอไอ้โรสยืนวนไปวนมากระวนกระวายใจอยู่หน้าประตูบ้านครับ พอผมเดินเข้ามาถึงตัวมัน ผมก็โผเข้าหาไอ้โรสทันที ไม่ไหวแล้วครับ ขอใครสักคนที่กอดผม แล้วปล่อยให้ผมได้ร้องไห้เงียบๆ ซักพักเถอะ
“มีอะไรอยากเล่าไหม” น้ำเสียงห่วงใยของไอ้โรสดังขึ้นเมื่อเสียงสะอื้นของผมเริ่มสงบ
“โรส พี่เซฟ เขา ฮึก เขาเกลียดฉันแล้ว ฮือ ฮึก” พอพูดถึงชื่อนี้ทีไรก็อดสะอึกสะอื้นต่อไม่ได้ครับ
“โอ๋ๆ เงียบก่อนๆ เดี๋ยวแสบจมูกนะ ถ้าป่วยขึ้นมาเสียงจะหายนะ” พอจะได้ผลครับสำหรับคำโอ๋ (หรือขู่) เรื่องเสียงเป็นอะไรที่ผมดูแลอย่างจริงจังครับ เพราะเป็นเครื่องดนตรีที่ผมรักมากนี่ครับ
“ฮึก อือ” ก็ยังคงมีเสียงฟืดฟาดบ้างครับ แต่น้ำตามันไม่หยุดนะครับ ไหลออกมาตลอด
“ฉันว่า พี่เซฟเขาไม่ได้เกลียดแกหรอก เขาอาจจะแค่โกรธนะ คงรู้สึกเหมือนโดนคนที่ตัวเองรักหักหลัง” โหย นั่นแหละเขาเรียกว่าเกลียดแล้วหละ ใครโดนคนที่ตัวเองรักหักหลังจะไม่รู้สึกทั้งโกรธและเกลียดจนไม่อยากให้อภัยเหรอไง
“แค่นี้ก็ทำให้เค้ารู้สึกเกลียดฉันได้แล้วหละ ฉันตัดใจจากพี่เขาไม่ได้จริงๆ นะ มันทรมาน ทำยังไงดีโรส ฉันควรทำยังไงดี ทำยังไงฉันถึงจะตัดใจจากพี่เซฟได้ ฉันหยุดรักเขาไม่ได้ ฮืออออ ฮึกฮือออ” ผมกลับมาร้องไห้โฮอีกครั้งครับ
ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงรักผู้ชายคนนี้มากมายนัก ผมรักทุกอย่างในตัวพี่เซฟ ทุกอย่างที่เป็นพี่เซฟ ผมรับรู้ได้ถึงสิ่งที่พี่เซฟมอบให้ผม ทั้งความห่วงใย ความเอาใจใส่ ดูแลเทคแคร์ และที่สำคัญ ผมสัมผัสได้ถึง ‘ความรัก’ ผมรู้สึกได้จริงๆ นะครับ ว่าพี่เซฟรักผม ทุกสิ่งที่บอกมานี้ พี่เซฟไม่เคยปิดบัง หรือกั๊กเอาไว้เลยซักนิด พี่เซฟให้ผมเต็มร้อย ให้ด้วยใจจริง ส่งมาถึงใจผม แต่ตอนนี้...พี่เขาคงเกลียดผมแล้ว
ใครจะว่าผมผิด หรือสมควรโดนเขาเกลียด ผมก็ไม่ว่านะครับ ผมผิดเองจริงๆ ที่หลอกพี่เขา แต่ผมก็อยากให้ทุกคนเข้าใจความรู้สึกผมเหมือนกัน โดยเฉพาะพี่เซฟครับ ที่ผมเลือกที่จะโกหกพี่เซฟ เพราะผมคิดแล้วว่า ถ้าวันนั้นที่พี่เซฟเข้ามาคุยกับผม แล้วผมปฏิเสธ หรือบอกความจริงออกไป ผมจะไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิด หรือได้ทำความรู้จักกับพี่เซฟอีกแล้ว
ผมอาจจะคิดตื้นเกินไป หรือหลายคนอาจจะบอกว่ามันน่าจะมีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้ก็ได้ แต่ผมถูกที่บ้านสอนมาเสมอครับว่าถ้าโอกาสมันวิ่งเข้ามาชนเราแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ต้องจับโอกาสนั้นไว้ให้อยู่หมัด อย่าปล่อยไปเพียงเพราะคิดว่ามันจะวนกลับมาหาเราอีกครั้ง เพราะครั้งต่อไปมันอาจจะไม่มีอยู่จริงก็ได้ บวกกับความที่ผมอยากได้พี่เซฟมาครอบครอง ผมถึงเลือกใช้วิธีแย่ๆ แบบนี้
ถึงแม้วิธีการมันจะไม่น่าชื่นชมนัก แต่ทุกครั้งที่เจอกัน คุยกัน ทำกิจกรรมต่างๆ ร่วมกัน ผมปฏิบัติออกไปจากใจจริงของผม ผมเองก็ให้ใจกับพี่เซฟไปจนหมด และผมก็รู้ว่าพี่เซฟรับรู้ได้ ระหว่างเราในช่วงเวลาสั้นๆ ที่ได้เจอกัน รู้จักกัน มันเหมือนค่อยๆ มีเส้นใยบางๆ ที่ยึดเราไว้ด้วยกัน มันมองไม่เห็นด้วยตา แต่มันสัมผัสได้ด้วยใจ ไม่มีใครพูดออกมาว่าสถานะตอนนั้นเราคบกัน หรืออะไร แต่เรารับรู้ได้ด้วยใจว่าเราต่างเป็นคนพิเศษซึ่งกันและกัน
“เลิฟ ถ้าแกตัดใจจากพี่เขาไม่ได้ ทำไมแกต้องพยายามด้วยหละ สู้สิ ลองสู้ดูซักตั้ง ตอนนี้เราก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว สู้เพื่อความรักของตัวเองมันน่ายกย่องจะตาย” สู้อย่างนั้นเหรอ จะเอาอะไรไปสู้หละ แค่พี่เขาพูดมาวันนี้มันก็บั่นทอนหัวใจผมไปจนหมดแล้ว
“ฉันกลัว แกจะหาว่าฉันแหย หรืออ่อนแอก็ได้นะ แต่ฉันกลัว” จริงๆ นะครับผมกลัว ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นคนอ่อนแอ ขี้แย และขี้กลัวขนาดนี้มาก่อน
“กลัวอะไร โอกาสน่ะมันยังไม่ได้หลุดจากมือแกนะ มันก็แค่มีอุปสรรคเข้ามาเป็นบททดสอบ แกสู้มาครึ่งทางแล้ว แค่แกเริ่มแผนผิดเอง แกจะปล่อยมันไปเหรอ? ความรักมันไม่ได้เข้ามาทักทายกันบ่อยๆ หรอกนะ คนดีๆ ก็ไม่ได้มาให้เราเจอบ่อยๆ เหมือนกัน ไม่ว่าจะตัดใจ หรือสู้ต่อ มันก็ยากเหมือนกันทั้งสองอย่าง เลือกสู้ต่อไม่ดีกว่าเหรอ อย่างน้อย ถ้าที่สุดแล้วมันไม่ได้จริงๆ แกก็จะไม่ต้องมานั่งเสียดายว่าไม่เคยได้สู้เพื่อความรักของตัวเองเลย เจ็บตอนนี้ กับเจ็บตอนนั้น มันก็ไม่ต่างกันมากเท่าไหร่หรอกหวะ สู้เถอะนะฉันอยู่ข้างแกเสมอนะ”
นอกจากพ่อและแม่แล้ว การได้มีพี่น้องที่รักกันมากๆ มันก็ทำให้เรารู้สึกอบอุ่นใจอยู่เสมอนะครับ มันเหมือนรู้อยู่ตลอดว่า ถ้าเราเหนื่อยจากโลกภายนอก เจ็บปวดกับคนอื่น หมดกำลังใจจะเดินต่อไป แต่เพียงแค่กลับบ้าน บ้านที่เรารู้เสมอว่า มีคนที่รักเรา ห่วงใยเรา และพร้อมที่จะอ้าแขนรับเรา คอยเราอยู่ตรงนี้ตลอดเวลา มันก็ทำให้เราอุ่นใจ มีกำลังใจที่จะสู้กับทุกอย่างบนโลกนี้ได้เสมอนะครับ นี่แหละครับที่เรียกว่า ‘ครอบครัว’
“ขอบใจแกนะโรส ขอบใจมากๆ ฉันรักแกนะ ที่สุดในโลก ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะสู้ต่อ จะสู้เพื่อความรักของฉัน ถึงแม้พี่เขาจะโกรธจะเกลียด ฉันก็จะตามง้อ ตามตื๊อพี่เขาเอง ซักวันพี่เขาจะเข้าใจฉัน อย่างน้อย อภัยให้ฉันก็ยังดี” สู้ครับ สู้เพื่อนหัวใจ และสู้เพื่อรักของผมและพี่เซฟครับ พี่ครับ จะเกลียดผมก็ได้นะตอนนี้ แต่ขอร้อง ขอให้หัวใจของพี่ยังมีผมอยู่บ้างเถอะนะ
วันรุ่งขึ้นผมรีบตื่นแต่เช้าไปดักรอพี่เซฟที่คณะครับ เมื่อคืนโทรไปพี่เซฟก็ไม่รับครับ โกรธจริงๆ ด้วย เฮ้อ!!! ผมเลยส่ง sms ไปขอโทษ และบอกรักพี่เขาครับ อย่างน้อยไม่ได้ยินเสียง แต่ได้อ่านข้อความของผมก็ยังดีครับ
อ๊ะ!!! นั่น พี่เซฟมาแล้วครับ ผมรีบเดินไปดักหน้าดีกว่า ส่งยิ้มไปก่อนเลยครับ ยิ้มเข้าไว้ๆ สู้ๆ ไอ้เลิฟ!!!
“พี่เซฟครับ” พี่เซฟชะงักเท้าแล้วเงยหน้ามองผมครับ พี่เขาดูอึ้งๆ ไปนิด คงไม่คิดว่าจะเจอผมที่นี่ แต่พี่เขาก็ปรับสีหน้าให้นิ่งๆ ครับ ง่า!!! ไม่ชินอะครับ ปกติเห็นหน้าพี่เซฟทีไร ก็จะเห็นรอยยิ้ม กับหน้าตาที่มีความสุข ไม่ชินกับโหมดนี้เลยครับ ใจเริ่มเสียแล้วอะ
“พี่เซฟ คุยกับเลิฟก่อนได้ไหม ขอเลิฟอธิบายหน่อยได้ไหมครับ” ผมพยายามเดินตามครับ หลังจากที่พี่เขาโดนผมขว้างไว้ เขาก็เดินเลี่ยงไม่ยอมพูดอะไรเลยครับ
“..................” เงียบมากครับ ไม่ตอบรับอะไรเลยซักนิด ผมวิ่งไปดักหน้าดีกว่า
“พี่เซฟหยุดก่อนได้ไหมครับ ฟังเลิฟก่อนได้ไหม เลิฟขอโทษ แต่เลิฟมีเหตุผลของเลิฟ” ผมรีบพูดก่อนที่พี่เซฟจะเดินหนีผมอีก
“ผมว่าเมื่อวานเราเคลียกันหมดแล้วนะครับ ผมมีเรียน คุณก็ควรไปเรียนได้แล้ว แล้วไม่ต้องมารอผมอีก ตั้งใจเรียนเถอะครับ อ่อ ไม่ต้องส่ง sms. มาแล้วนะครับ ผมเปลี่ยนเบอร์แล้ว” คำพูดพี่เซฟทำให้ผมทั้งเจ็บ และดีใจ ผมไม่ได้บ้านะครับ ไม่รู้ผมรู้สึกไปเองรึเปล่า แต่ผมรู้สึกว่า พี่เซฟยังคงเป็นห่วงเป็นใยผมอยู่ แต่พี่เขาคงเป็นคนดีนะครับ ขนาดไล่คนยังไล่ให้ไปตั้งใจเรียนเลย เฮ้ออ!! แล้วจะไม่ให้รักได้ยังไงหละเนี่ย
เช้านี้ผมต้องยอมรามือจากพี่เซฟไปก่อนครับ เพราะผมเองก็มีเรียนเหมือนกัน ดีนะที่วันนี้เรียนเปียโนพื้นฐาน ไม่ได้เรียนวิชาเอก ไม่งั้นโดนอาจารย์ดุแน่เลยครับ เสียงผมแหบแห้งซะขนาดนี้ เป็ดยังเรียกผมพ่อเลยครับ ร้องไห้สะอึกสะอื้นทั้งวันทั้งคืน ตื่นมาเจ็บคอเสียงหายเลยครับ
วันนี้ผมเลิกก่อนพี่เซฟครับ ผมจำตารางเรียนพี่เซฟได้หมดทุกวันครับ ผมต้องรีบไปดักรอพี่เซฟอีกรอบครับ
ตอนนี้มันเหมือนสถานะการณ์กลับกันนะครับ จากที่ทุกวันพี่เซฟจะต้องเป็นคนมายืนรอผมที่หน้าคณะ ส่ง sms. มาหาผมเช้า กลางวัน เย็น โทรหาผมก่อนนอนทุกคืน กลายเป็นผมเองที่ต้องมายืนรอพี่เขา พยายามส่ง sms.ไปง้อแทบจะทุกชั่วโมง (ถึงแม้พี่เขาจะบอกว่าเปลี่ยนเบอร์แต่ผมเชื่อว่าพี่เขายังใช้เบอร์เดิมอยู่)
“พี่เซฟครับ รอเลิฟด้วย” ผมรีบวิ่งไปดักหน้าพี่เซฟ แบบไม่ให้พี่เขาทันตั้งตัวได้ กรูก็เร็วเหมือนกันนะเนี่ย
“ไปกินข้าวกันนะ เลิฟเลี้ยงเอง นะ นะ นะ กินข้าวแล้วเราคุยกันไง นะ นะ เลิฟจะได้อธิบายทุกอย่างให้พี่ฟังนะครับ น้า” ผมเขย่าแขน เกาะแข่ง พันขา ออดอ้อนพี่เซฟสุดฤทธิ์ครับ
“กลับบ้านไปเถอะ ผมว่าผมพูดชัดเจนและรู้เรื่องแล้วนะ เลิกยุ่งกับผมเถอะ คุณก็แค่อยากเล่นสนุก ปั่นหัวผม อยากเห็นผู้ชายคนหนึ่งหัวหมุนและเดินตามเกมของคุณ พอกันที อย่าให้ผมต้องร้ายกับคุณเลยนะ เลิกมารอผม เลิกโทรมา เลิกส่งข้อความมา เลิกติดต่อกันทุกทาง ต่างคนต่างมีชีวิตของตัวเอง อ่อ แล้วก็อย่าไปทำแบบนี้กับใครอีกเลยนะ สงสารคนอื่นเขาเถอะ ถึงมันจะเป็นเรื่องสนุกของคุณ แต่มันเป็นเรื่องเจ็บปวดของคนอื่น” พี่เซฟพูดจบก็ดึงแขนออกจากการเกาะกุมของผมทันที ผมไม่มีแรงรั้งพี่เขาไว้หรอกครับ ร้องไห้อีกแล้ว
“ฮึก ฮือ พี่เซฟ เลิฟไม่ได้แกล้งพี่ ฮือ เลิฟรักพี่จริงๆ นะ เลิฟฮือ เลิฟไม่เคยคิดว่าพี่เป็นของเล่น หรืออะไรเลยนะ ฮือ พี่เซฟ อย่าเดินหนีเลิฟเลย พี่เซฟ พี่เซฟ ฮือออ” พี่เซฟไม่หยุดรอฟังผมเลยครับ เขาเดินหนีผมไปเลย ทิ้งผมให้ทรุดลงกับพื้นแล้วปลอ่ยโฮแบบไม่อายใคร พยายามบอกตัวเองตั้งแต่เมื่อคืนว่าต้องเข้มแข็งให้มากๆ แต่มันยากมากเลยนะครับ
ผมก็ลากร่างไร้วิญญาณของตัวเองกลับมาถึงบ้านจนได้ ระหว่างทางที่ขับรถกลับมาก็พยายามคิดว่าจะติดต่อพี่เซฟยังไงดี จะทำยังไงให้พี่เขาเข้าใจ และรับรู้ถึงเหตุผลของผม เดินเข้าห้องมาอย่างเลื่อนลอยใจก็คิดไป สายตาก็หันไปเห็น Mac Book Pro ของตัวเอง เอ่ออออออ!!! ไอ้โง่เลิฟเอ๊ยยย ทำไมเราไม่ส่งอีเมลไปอธิบายวะ ยังไงซะพี่เขาก็น่าจะเปิด อย่างน้อยๆ ก็ 50 – 50 ดีกว่าวิ่งไปดักหน้าดักหลัง พูดได้ไม่กี่ประโยคพี่เขาก็เดินหนี
ผมก็จัดการร่างจดหมายแถลงการณ์ถึงพี่เซฟทันทีครับ
พี่เซฟครับ
อย่าเพิ่งปิด หรือลบนะครับ ได้โปรดดดด!!!!!!!!!!
พี่เซฟฟังเลิฟก่อนนะ เลิฟอยากอธิบายจริงๆ
เรื่องราวที่เกิดขึ้น มันเริ่มจากเมื่อปีที่แล้ว ช่วงเปิดเทอมแรกๆ เลิฟบังเอิญไปเจอผู้ชายคนหนึ่งแถวๆ ลานจอดรถ เขาเอาข้าวมาให้หมาจรจัดกิน หน้าตาท่าทางเขาดูใจดี อ่อนโยน การกระทำของเขาดูเป็นธรรมชาติมากๆ เลิฟอดไม่ได้ที่จะยืนมองเหตุการณ์นั้นจนจบ วันนั้นเลิฟกลับบ้านไปพร้อมรอยยิ้ม และความอบอุ่นใจแบบประหลาด
ทุก ๆ อาทิตย์ เลิฟจะต้องเจอเขาที่ลานจอดรถตรงที่เดิม กับเหตุการณ์เดิมๆ แต่เลิฟไม่เคยเบื่อที่จะยืนแอบมอง เลิฟเริ่มสนใจผู้ชายคนนี้ และมีความสุขที่ได้ยืนมองเขากับเหล่าสมุนหลายตัวที่กินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย เลิฟเองก็ได้แต่นึกชื่นชมผู้ชายคนนี้อยู่ในใจ ถึงความมีน้ำใจและใจดี เลิฟไม่รู้หรอกว่าหัวใจของเลิฟที่เคยเจ็บ เคยคิดว่าจะไม่รักใครอีกแล้ว มันจะค่อยๆ มีผู้ชายคนนี้เข้ามาแทรกอยู่ทีละนิด ทีละนิด
จนวันหนึ่ง เลิฟเห็นเด็กผู้หญิงขายลูกอมคนหนึ่ง หลงทางเข้ามาในมหาฯลัย ยืนร้องไห้แบบขวัญเสีย เลิฟกำลังจะเดินเข้าไปช่วย แต่ก็มีคนที่ไวกว่าเลิฟ ผู้ชายที่เข้ามาอยู่ในใจของเลิฟในช่วงไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา เขาเข้าไปช่วยเหลือเด็กน้อยคนนั้น พร้อมทั้งเหมาลูกอมมาหมด เขาพูดจากับเด็กได้อ่อนโยนมากๆ เลิฟอดไม่ได้อีกแล้วที่จะยืนแอบดูจนจบ แล้วกลับออกมาด้วยรอยยิ้ม และหัวใจที่เต้นแรง วินาทีนั้นเลิฟบอกตัวเองแล้วว่า เลิฟจะต้องรู้จักผู้ชายคนนี้ให้ได้
หลังจากนั้นมา เลิฟก็เริ่มสืบหาจากเพื่อนสนิท ค่อยๆ สืบไปเรื่อยๆ จนรู้ว่าเขาเป็นใคร เรียนคณะไหน เลิฟก็คอยเฝ้าแอบดูเขามาตลอด เขาไม่รู้หรอกว่าตัวเองน่ะฮอตในหมู่สาวๆ ขนาดไหน เวลาใครพูดถึงเขา เลิฟก็อดที่จะหวงไม่ได้ แล้วเลิฟก็ยอมรับกับตัวเองว่า เลิฟรักผู้ชายคนนี้ เลิฟอยากทำความรู้จักกับเขา อยากให้เขารับรู้ว่ามีเลิฟอยู่ตรงนี้ มีผู้ชายคนหนึ่งที่หลงรักเขามากยืนอยู่ตรงนี้ บนพื้นที่เดียวกับเขา หายใจอยู่ใกล้ๆ เขา แต่เลิฟก็จนปัญญา
เลิฟเป็นผู้ชาย และเขาก็เป็นผู้ชาย หลายคนไม่ค่อยเข้าใจถึงความสัมพันธ์แบบนี้ เลิฟผิดเหรอที่เลิฟเกิดมาเป็นผู้ชาย แต่เลิฟชอบผู้ชายด้วยกัน ความรักมันแบ่งเพศกันได้ด้วยเหรอ มันบังคับกันได้ด้วยเหรอ เลิฟก็แค่ซวยที่ดันเกิดมาเป็นผู้ชาย แล้วชอบผู้ชาย แต่เลิฟก็มั่นใจในความรักของตัวเองไม่แพ้ใคร
จนวันหนึ่ง เหมือนฟ้าประทานโอกาสนะครับ ปกติเลิฟก็ไปเล่นกีตาร์แทนโรสบ่อยๆ หลายครั้ง ถ้าคนอื่นเห็นโรสเล่นกีตาร์โปร่ง นั่นแสดงว่าเป็นเลิฟ เพราะโรสตัวจริงมันจะเล่นกีตาร์ไฟฟ้าไม่ค่อยเล่นกีตาร์โปร่ง แต่คนอื่นๆ ไม่มีใครรู้ นอกจากเพื่อนในวง เลิฟไปเล่นแทนมันบ่อยมาก วันนั้นที่คณะวิศวะฯ ก็เหมือนกัน เพราะเป็นวันเกิดมิมิแฟนของไอ้โรส มันถึงต้องโดดหน้าที่ไป
เลิฟดีใจมากๆ เพราะจะได้เข้าไปเล่นในคณะของผู้ชายคนที่เลิฟรัก ขอแค่ได้ยืนอยู่ตรงที่เขาเคยยืน ขอแค่ได้เห็นเขาจากที่ไกลๆ ก็สุขใจแล้ว เพลงสุดท้ายที่เลิฟร้อง ‘ความลับ’ เลิฟตั้งใจร้องให้เขา เลิฟไม่รู้ว่าเขาจะรับรู้ได้รึเปล่า แต่เลิฟส่งผ่านไปจากใจ
เลิฟไม่เคยจะคิดวางแผนอะไรมาก่อน จนโอกาสมันวนเข้ามาหาโดยไม่รู้ตัว เขาเดินเข้ามาทักเลิฟ คิดว่าเลิฟเป็นโรส เลิฟไม่รู้จะทำยังไง ตอนนั้นก็ได้แต่คิดตื้นๆ ว่าฉวยโอกาสนี้ไว้ก่อนดีไหม ขอให้ได้ทำความรู้จักกัน ขอแค่โอกาสนี้เท่านั้น!!!
เลิฟผิดเองที่เห็นแก่ตัว คิดแต่ตัวเองได้ประโยชน์ฝ่ายเดียว ไม่คิดถึงหัวใจคนอื่น เขาคงจะเจ็บเมื่อคิดว่าโดนหลอก แต่เขาคงไม่รู้ว่าเลิฟก็เจ็บไม่น้อยไปกว่าเขาเลยที่คิดว่าคนที่ตัวเองรักเกลียดเราเข้าแล้ว ตลอดเวลาที่ได้ใช้ชีวิตทุกวันร่วมกับเขา เลิฟมีความสุขที่สุดในโลก เป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ความอบอุ่น และความรัก
เลิฟรักพี่เซฟมากนะครับ มากจนคิดไม่ออกว่าต่อจากนี้เลิฟจะสามารถรักใครได้อีก
เลิฟเห็นแก่ตัว เลิฟรักเฉยๆ ไม่พอ เลิฟอยากได้ครอบครอง เลิฟอยากถูกพี่รักตอบ เลิฟอยากเป็นคนรักของพี่ แล้วเลิฟก็อยากมีพี่เซฟเป็นคนรัก
แต่ตอนนี้....
มันคงเป็นไปไม่ได้แล้วใช่ไหมครับ...
โอกาสของเลิฟ ยังจะพอมีอยู่บ้างไหม...
ถ้าพอมีหวัง...แม้มันจะน้อยนิด...
เลิฟขอได้ไหมครับ....
จะให้เลิฟทำยังไง เลิฟยอม ไม่ว่าจะแลกมาด้วยอะไร เลิฟก็ยอม...
ขอแค่ได้รักพี่ ขอแค่ได้พี่เซฟคนเดิมกลับคืนมา...
เรา....รักกันไม่ได้เหรอครับ
ไม่ได้จริงๆ เหรอ...
เลิฟจะยังอยู่ที่เดิม ไม่ไปไหน ยังอยู่คอยพี่ เลิฟจะคอยพี่คนเดียว รักพี่คนเดียว
พี่เซฟครับ พี่เซฟฟังเพลงที่เลิฟส่งไปนะครับ มันแทนความรู้สึกทั้งหมดของเลิฟครับ
เนิ่นนานเท่าไรไม่รู้ที่รอเธอ ฉันจำไม่ได้
ที่จำได้ดีคือฉันมีเพียงเธอ แม้นานสักแค่ไหน
เธออยู่ที่ใดยังรักกันไหม ฉันไม่รู้ แต่ที่รู้คือฉันนั้นยังไม่เปลี่ยนใจ
ยังอยู่ตรงนี้ถึงแม้จะเหงาและเดียวดาย
ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันจะยังรักเธอ ไม่ว่าเธอกับฉันวันนี้จะอยู่แสนไกล
ก็ยังจะรออย่างมีความหวัง ยังคงไม่เปลี่ยนไป
ไม่ว่าใครจะมองว่าฉันงมงาย ฉันก็ยังเหมือนเดิม
เมื่อเธอมีทางชีวิตไม่เหมือนฉัน ฉันห้ามไม่ได้
แต่ฉันจะมีชีวิตเพื่อรอเธอ แม้วันสุดท้าย
เกิดมาได้เจอคนที่ตามหามานานแสนนาน ทำให้รู้ว่าเธอมีค่ามากแค่ไหน
จะอยู่ตรงนี้ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เหลือใคร
ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันจะยังรักเธอ ไม่ว่าเธอกับฉันวันนี้จะอยู่แสนไกล
ก็ยังจะรออย่างมีความหวัง ยังคงไม่เปลี่ยนไป
ไม่ว่าใครจะมองว่าฉันงมงาย ฉันก็ยังเหมือนเดิม
จะรอแค่เธอถึงแม้ใครหาว่างมงาย
ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันจะยังรักเธอ ไม่ว่าเธอกับฉันวันนี้จะอยู่แสนไกล
ก็ยังจะรออย่างมีความหวัง ยังคงไม่เปลี่ยนไป
ไม่ว่านานเท่าไรยังมีเพียงเธอ (ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันมีเธอคนเดียวในหัวใจ)
ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะรักเธอ
เลิฟ รัก พี่เซฟ นะครับ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณเทคโนโลยีที่ทำให้น้องเลิฟได้อธิบายความจริงในใจให้พี่เซฟได้รับรู้นะคะ
ทีนี้ก็มาลุ้นกันหละค่ะว่าพี่เซฟแกจะเปิดอ่านหรือลบทิ้ง!!!
เอาใจช่วยน้องเลิฟเลิฟของเรากันด้วยนะคะ
เอาใจช่วย ไรท์เตอร์ด้วยนะคะ อิอิ
ทุก ๆ เม้นท์ถือเป็นกำลังใจมากๆ จริงๆ ค่ะ เม้นท์กันเยอะๆ นะคะ ชอบอ่านเม้นท์ที่ซู๊ดดดดด
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
