ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามโพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn หรือคบหาพูดคุยกันในเล้า
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0----------------------------------------------------------------------------------
ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่กันแสงแดดในช่วงเวลากลางวันของวันอากาศร้อน มันทำให้ผมรู้สึกเย็นสบาย ยิ่งประกอบกับความเย็นของน้ำในสระตรงหน้าด้วยแล้ว มันทำให้ใจของผมที่อ่อนล้า กลับค่อยๆฟื้นตัวขึ้นมาทีละนิด
ก่อนหน้านี้ผมเคยทอดทิ้งความรู้สึกดีของใครคนหนึ่ง เพียงเพราะคิดว่าเค้าคนนั้นจะไม่จากไปไหน ยังคงรอผมเสมอพร้อมกับรอยยิ้ม แต่ในวันนี้...ผมกลับไม่สามารถมองเห็นรอยยิ้มนั้นได้อีกต่อไป สุดท้ายมันจึงเหลือเพียงความเดียวดายที่ผม .....เป็นคนเลือกเอง
......................................................................
[1]
“เฮ้ย...มาอีกแล้ววะ” เมื่อผมเดินเข้ามาในห้องเรียนของตัวเอง พร้อมกับควานหาของบางอย่างที่อยู่ใต้โต๊ะของผม และไม่นานของที่ผมหาก็มาอยู่ในมือผม ผมได้แต่หันไปบอกเพื่อนสนิทของผม
“แล้วมึงจะเอายังไงวะ” เพื่อนผมถามความคิดเห็น เพราะทุกเช้าที่ผมมาเรียน ในลิ้นชักโต๊ะของผมจะปรากฏของชิ้นนี้อยู่เสมอ
“กูไม่รู้วะ” ผมก้มลงมองดูของที่อยู่ในมือ แต่ก็ยังตัดสินใจอะไรไม่ได้ จนเพื่อนผมตบหลังผมเบาๆ สติของผมจึงกลับมาอีกครั้ง
“ช่างมันเถอะวะ อย่าสนใจเลย”
“อืม” ผมหันกลับไปตอบเพื่อน แล้วนั่งลงเตรียมรออาจารย์ แต่ในใจผมกลับไม่ได้รู้สึกอยากจะปล่อยวางเรื่องนี้สักเท่าไหร่ ผมยังคงใช้ความคิดอยู่อย่างมาก เพราะผมไม่เข้าใจว่าใครเป็นคนส่งของนี้มาให้ผม....
เป็นแบบนี้มาเกือบสองสัปดาห์แล้วที่ลิ้นชักโต๊ะผมมีของหลายอย่างวางไว้ทุกเช้า ของทุกชิ้นจะมาพร้อมกับข้อความสั้นๆด้วยเสมอ
--------[ไม่ทานข้าว ทานขนมปังก่อนเรียนก็ยังดี]--------
--------[วันนี้เรียนพละ เอาผ้าเช็ดหน้าไว้ซับเหงื่อนะ]-------
--------[ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะ]-------
--------[เอาเพลงไว้ฟังตอนเหงาๆ]--------
...........
............
........
และอีกหลายอย่างและหลายข้อความที่ส่งมาให้ผม ซึ่งในครั้งแรกที่ผมเห็นมันอยู่ในลิ้นชักโต๊ะ ผมคิดเพียงแต่ว่าคงมาวางผิดที่แน่ๆ เพราะมันน่าจะเป็นของไอ้ทีเพื่อนผมมากกว่า คนอย่างผมไม่ค่อยจะมีใครมาให้ความสนใจเท่าไหร่เมื่อเดินไปไหนกับไอ้ที ด้วยความที่เพื่อนคนนี้ออกจะหน้าตาดีในแบบที่ทั้งหญิงและชายไม่มีทางปฏิเสธมัน จึงไม่แปลกอะไรที่จะทำให้ผมไม่โดดเด่นในสายตาคนอื่น.......แต่สิ่งที่กำลังคิดมันกลับถูกบางอย่างหักล้างไปหมด เมื่อมันมีบางสิ่งอยู่ด้านบนหัวกระดาษ
-------------ให้ นายตามตะวัน.....
หลังจากที่ผมอดทนไม่ไหวกับการคิดอะไรไปเองคนเดียวมาหลายวัน ผมจึงตัดสินใจที่จะมาดักรอดูว่า ใครเป็นคนทำแบบนี้ให้ผม...........เช้าของวันจันทร์เป็นวันที่ผมมาถึงโรงเรียนเร็วกว่าปกติ เพราะตั้งใจมารอดูว่า ใครกันแน่ที่เป็นคนเอาของมาให้ผม
หลังจากรอ............................
................รอ........................
..........รอ........................
จนคนเริ่มทยอยกันมามากขึ้นเรื่อยๆ ผมก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของคนคนนั้น ไม่มีใครมายุ่งกับโต๊ะของผม นั่นจึงทำให้ผมคิดว่า วันนี้คงไม่มีของในนั้นอีก แต่ความรู้สึกลึกๆของผม กลับกระตุ้นให้ผมเอื้อมมือเข้าไปในลิ้นชัก.......................แล้วก็เจอถุงลูกอมจำนวนหนึ่งพร้อมกับข้อความ
------------ให้ นายตามตะวัน.....
-----------------[เอาไว้กินเวลาง่วงนอนนะ]
นี่คนคนนั้นมาวางไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ผมเริ่มคิดในสิ่งที่ผมยากจะหาคำตอบ
และเมื่อทุกเช้าตลอดสัปดาห์นี้ ไม่ว่าผมจะตื่นเช้ามามากเท่าไหร่ ก้ไม่เคยเจอเจ้าของสิ่งเหล่านั้นเลย จนผมคิดว่า เมื่อตอนเช้าไม่ใช่ ก็คงไม่พ้นตอนเย็นแน่นอน เมื่อคิดได้แบบนั้น ผมจึงคิดว่าจะแอบรอหลังเลิกเรียนดูสักครั้ง
หลังของใครบางคนยืนอยู่ตรงโต๊ะผม ถ้ามองจากด้านหลังก็พอจะรู้ว่าเจ้าของร่างนั้นเป็นผู้ชาย ถึงแม้จะดูบอบบางต่างจากผู้ชายทั่วไปสักหน่อย แต่ก็ไม่ทำให้ตาผมมองเป็นผู้หญิงได้
“ทำอะไรนะ” ผมเดินเข้าไปด้านหลังของร่างนั้น พร้อมกับตะโกนพอให้ได้ยิน ทันทีที่เจ้าตัวได้ยินเสียงผม ก็มีอาการสะดุ้งขึ้นมาทันที พร้อมกับหันหน้ามาเจอกับผม ใบหน้าสีขาวของเจ้าตัว กลับยิ่งซีดลงไปอีกเมื่อเห็นหน้าผม
“เปล่า...เราแค่....” ผมไม่รอให้คนตรงหน้าตอบ เดินไปที่โต๊ะทันที และก็เป็นจริงดังคาด มีของใส่ไว้ในนั้นเช่นเคย
“นายเป็นคนเอาของพวกนี้มาวางหรือ” ผมจ้องหน้าคนตรงหน้า เพื่อหวังจะได้ยินคำตอบ แต่ก็ยังไม่มีเสียงใดรอดออกมาจากปากของคนตรงหน้า
“นายทำแบบนี้เพื่ออะไร” ผมยังใช้น้ำเสียงคาดคั้นเหมือนเดิม
“ก็......เรา....คือ....เรา......เราชอบนาย” คนตรงหน้าหลังจากอึกอักอยู่สักพัก ก็ตะโกนสวนขึ้นมาในท้ายประโยค และเมื่อพูดจบ สายตายิ่งก้มมองดูพื้นมากขึ้น ใบหน้าที่เคยขาดซีดตอนนี้กลับถูกแทนที่ด้วยสีแดงอ่อนๆ
ผมยืนนิ่งกับคำสารภาพตรงหน้า ก่อนที่จะมีสติตอบกลับคู่สนทนาไป
“ขอบคุณนะที่ชอบเรา.......แต่เราคงรักนายไม่ได้หรอก” ผมพูดพร้อมกับยื่นของคืนกลับไปไว้ในมือของคนตรงหน้า
ผมรักคนคนนี้ไม่ได้แล้วจริงๆ เพราะพื้นที่ในใจผม มันมีคนอื่นอยู่เต็มหัวใจไปแล้ว...
...
เรื่องนี้เพิ่งคิดเนื้อเรื่องคราวๆได้เมื่อประมาณชั่วโมงที่แล้ว
หลังจากนั้นจึงแต่งสดเลย
ลงไว้ให้ 1 ตอนก่อนนะครับ
ดูกระแสก่อน แล้วจะได้รู้ว่าแต่งต่อดีไหม
ฝากลองพิจารณาเรื่องนี้ดูด้วยนะครับ
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
