[4]
“มาด้วยกันหน่อย” ตอนเย็นวันนั้นกลายเป็นผมเสียเองที่เดินเข้าไปหาสายฟ้า เมื่อสายฟ้ามองเห็นผมก็หลบสายตาทันทีพร้อมกับจะเดินหนี จึงทำให้ผมต้องเดินเข้าไปขวางไว้ พร้อมกับออกแรงดึงคนร่างเล็กอย่างสายฟ้าให้เดินตามมา
ผมพาสายฟ้ามานั่งคุยที่ริมสระน้ำหลังโรงเรียน ปฏิกิริยาของสายฟ้าไม่มีการขัดขืน แต่แววตาฉายแววสับสนให้เห็น คงจะสงสัยที่ผมพามาที่นี่ทำไม
“นายรู้จักกับไอ้ทีได้ยังไง” ผมไม่รอให้ความสงสัยอยู่นาน จึงเริ่มถามกับสายฟ้า
“ก้แค่บังเอิญเจอกัน”
“บังเอิญเจอกันหรอ นายแน่ใจนะ” ผมถามแบบไม่เชื่อหู ก็อาการของไอ้ทีเป็นแบบนั้น มันบอกอยู่ชัดๆว่ามันคิดอะไรกับสายฟ้าแน่นอน
“แน่ใจสิ เราเพิ่งเจอกันเมื่อวานนี้เอง” สายฟ้ารีบตอบผม
“อย่ายุ่งกับไอ้ทีอีก มันมีเจ้าของอยู่แล้ว”
“เราจะไปคิดอะไรกับทีได้ยังไง ก็เราชอบนายนี่” สายฟ้าตอบกลับมาอย่างเร่งรีบ เหมือนกลัวผมเข้าใจผิด
“เรามีอะไรให้คนอย่างนายมาชอบ” ผมย้อนถามกลับไป
“ต้องมีเหตุผลด้วยหรือไงที่จะรักนายนะ” สายตาของสายฟ้าจ้องมาที่ผม
“เอาเถอะ เรื่องของนาย แต่อย่าไปยุ่งกับไอ้ทีก็แล้วกัน” ผมโบกมือให้กับสายฟ้าเพื่อให้เลิกจ้องหน้าผม
“แล้วต้องเลิกยุ่งกับนายด้วยไหม” เสียงที่ถามเป็นเสียงที่แผล่วเสียจนถ้าไม่ตั้งใจฟังจะไม่ได้ยินเลย
“ถ้านายคิดจะรอให้เรารักนายก็อย่ามายุ่งกับเราเลย เพราะยังไงเราก็ไม่เปลี่ยนใจแน่นอน” ผมบอกออกไปตามความรู้สึกของตัวเอง แต่ก็อดเสียใจไม่ได้ที่เห็นหน้าเศร้าๆของคนตรงหน้า
“แต่ถ้าจะคบกันเป็นเพื่อน ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่นายจะมาหาเราไม่ได้” สายฟ้าเงยหน้ามามองผมทันทีที่ผมพูดจบ พร้อมกับเปลี่ยนจากหน้าเศร้ามาเป็นรอยยิ้มที่สวยงาม
หลังจากคุยกันเรียบร้อยแล้ว ทั้งผมและสายฟ้าก็เดินไปที่หน้าโรงเรียนพร้อมกัน เพื่อจะแยกย้ายกันกลับบ้าน แต่ระหว่างทางที่เดินมานั่นก้เจอกับไอ้นาทีเสียก่อน
“สายฟ้าไปไหนมา รู้ไหมเราตามหาทั่วเลย” เสียงไอ้ทีโวยวายหลังจากเจอหน้าสายฟ้า แต่ที่มันน่าหมั่นไส้ก็ตรงที่มันไม่สนใจจะมองผมเลยนะสิ ส่วนสายฟ้าก็ได้แต่หันมามองหน้าผม
“วันนี้ว่างไหม” ไอ้ทีถามพร้อมกับทำหน้าทะเล้น
“อะไรของมึง กูเพื่อนมึงนะ ไม่เห็นทักกูเลย” ผมเห็นท่าทางของสายฟ้าแล้วก็ต้องเอ่ยออกไป เพราะสายฟ้าตอนนี้เหมือนจะอึดอัดใจที่จะตอบ
“อ้าวมึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่” โห ไอ้เพื่อนเวร กูมายืนตั้งนานแล้วหละ
“ช่างเหอะ ว่าแต่มึงถามเค้าทำไมวะ”
“ไปหาอะไรกินกันไหม” อันนี้มันหันไปถามสายฟ้า
“มึงไม่ชวนกูด้วยหรือไงวะ” ผมยังคงต้องเป็นฝ่ายเรียกมันให้สนใจผม
“ชวนดิ แต่ชวนสายฟ้าก่อน ตกลงไปด้วยกันนะ”
หลังจากที่มันถามเสร็จ สายฟ้าก็หันมามองหน้าผม เหมือนจะขอความคิดเห็น เฮ้อ..ทำไมผมเห็นแววตาแบบนี้แล้วผมต้องใจอ่อนทุกทีเลยนะ
“ไปด้วยกันเถอะ” ผมบอกชวนสายฟ้า แต่จริงๆแล้วเราสองคนรู้ดีว่ามันเป็นการบอกเชิงอนุญาต
ระหว่างที่เดินออกมาที่ร้านอาหารหน้าโรงเรียน ไอ้ทีก็ชวนสายฟ้าคุยตลอดเหมือนไม่มีผมอยู่ด้วย ส่วนสายฟ้าก็ได้แต่ยิ้มนานๆถึงจะมีเสียงออกมาให้ได้ยิน แต่สายตากลับเหล่มองมาทางผมตลอด
“สายฟ้าเอาไอศกรีมรสอะไรดีครับ” พอมาถึงร้านไอ้ทีมันก็จัดแจงที่นั่งเอง โดยที่มันเลือกนั่งข้างสายฟ้า ปล่อยให้ผมนั่งคนเดียว
“มากันนานหรือยัง”
“เพิ่งมาถึงเอง โจ้นั่งก่อนสิ”
ไม่ต้องสงสัย ผมเป็นคนโทรให้โจ้ตามมานั่นเอง ในคำถามนั่นโจ้ถามไอ้ที แต่เพื่อนผมได้แต่มองหน้าโจ้นิ่ง จึงเป็นผมที่ต้องชวนโจ้ให้นั่งลงข้างๆผม ส่วนไอ้ทีก็ได้แต่หันมาจ้องหน้าก่อนจะหันไปสนใจสายฟ้าต่อ
“เอาชอคโกแลตนะ” สายฟ้าก็ได้แต่พยักหน้าให้ไอ้ที
ตลอดการทานไอศกรีมมันช่างดูอึดอัดเสียเหลือเกิน เพราะไอ้ทีให้ความสำคัญกับสายฟ้าจนออกนอกหน้า ส่วนโจ้ก็ได้แต่นั่งก้มหน้านิ่ง
“ดูนาทีจะสนิทกับสายฟ้ามากเลยนะ” อยู่ๆโจ้ก็ถามขึ้นมา
“ไม่ได้สนิทกันหรอก เพิ่งเจอกันเมื่อวานเอง...................แต่เรากำลังตามจีบสายฟ้า” ไอ้ทีตอบกลับมาเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ ทั้งที่ในคำพูดนั้นทำร้ายจิตใจคนฟังเอามากๆ และหน้าของโจ้ก็เศร้าลงทันที ผมเห็นแบบนั้นก็อดเศร้าไปด้วยไม่ได้
“มึงพูดอะไรออกมานะไอ้ที” ผมหันไปว่าเพื่อน
“พูดอะไร อ๋อๆๆ ก้กูบอกว่ากูตามจีบสายฟ้าอยู่ไง” มันยังไม่รู้สึก ยิ่งทำให้หน้าของโจ้เศร้าลงไปอีก
“มึงทำแบบนั้นไม่ได้วะ” ผมตอบกลับไปนิ่งๆ
“ทำไมวะ” มันตอบกลับมาด้วยความงงผสมกับความไม่พอใจ
“เพราะสายฟ้าเป็นแฟนกู!!”
ผมตอบกลับไปพร้อมกับลุกขึ้นดึงมือสายฟ้าออกมา ทำให้ทั้งไอ้ทีและโจ้สับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น ส่วนคนที่งงแบบสุดๆก็คงจะไม่พ้นคนที่ผมจับมือดึงอยู่ตอนนี้ ขอโทษนะสายฟ้า ขอโทษนะไอ้ที แต่กูทนไม่ได้ที่เห็นโจ้ต้องเศร้า....................
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - --
เรื่องนี้เกิดขึ้นที่ต่างจังหวัดนะครับ ไม่ใช่ที่กทม. อิอิ
ก็ผมมันเด็กต่างจังหวัดนี่นา สถานที่ในเรื่องเป็นโรงเรียนสมัยม.ต้นของผม
บรรยากาศทุกอย่างยังนึกถึงอยู่เลยครับ
อยากกลับบ้าน อยากไปนั่งเล่นในโรงเรียนอีกจัง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
