หัวข้อ: ต่างคน......ต่างหัวใจ

[CanonDNattari]

ขอสารภาพว่า เห็นชื่อ sadness แล้วไม่อยากจะอ่านเพราะ เราเป็นพวกสุขนิยม กลัวมันจะเป็นเรื่องเศร้า
แต่...................... ก็ทนความเย้ายวน (?) ไม่ไหว 

สายฟ้าจะอยู่คู่ตะวันเมื่อมีฝน (ฟ้าคะนอง) เดียวเขาจะร้องให้ แค่นี้ตัวละครก็เล่นกับความสึกคนอื่น
ระวังเจ็บเองน่อ

รอติดตามอ่านด้วยคน

[nithiwz]

อ๊ากกกกกกกกกกกกก
ไหงเป็นงี้ไปได้  แงๆๆๆๆๆๆๆ 
สายฟ้า กับ กับตามตะวัน ซะงั้น
นาที กับ โจ้ ล่ะ

เหมือนเค้าจะคู่กัน สายฟ้า กับ ตามตะวัน
นาที กับ โจ้  โจ้ชื่อจริงว่าไรอ่ะ ชั่วโมงหรือเปล่า หรือว่า ปีแสง เหอะๆๆๆๆ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

สายฟ้าชอบตามตะวัน ตามตะวันหลงรักโจ้ โจ้ฝังใจกับนาที แล้วนาทีจะพบว่าคนที่ใช่คือสายฟ้า (ตัดคำว่าหรือเปล่าออกได้เลยครับ) หุหุหุ


ตอนเริ่มเรื่องเป็นตอนปัจจุบันครับ
เพราะเรื่องนี้เป็นแนวเล่าย้อนอดีต
ถ้าอ่านตอนเริ่มเรื่องจะรู้นะครับว่าใครเป็นพระเอกกับนายเอก
แต่ระหว่างจะเกิดเหตุการณ์นี้
มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ต้องติดตามครับ

ไม่เอาเศร้านะ    ไอรับเรื่องหวั่นไหวต่อหัวใจมากๆไม่ค่อยได้(แต่ก็อยากจะอ่าน )

เรื่องนี้เหมือนเรื่องที่ไอเคยอ่านอยู่เรื่องหนึ่งเลยค่ะ    แต่อันนั้นเป็นแนวปกติ

จะรออ่านนะคะ 

เหมือนเรื่องอะไรหรอครับ ที่ว่าเหมือนนี่เหมือนที่เนื้อหาด้วยหรือเปล่าครับ สงสัยๆๆ

อืมมม.. ก็ประมาณนั้นด้วยอ่ะนะ  ไอจำชื่อเรื่องไม่ได้แล้ว มันนานแล้วอ่ะ  เท่าที่จำเนื้อหาได้ก็...

นางเอกไม่ได้จีบก่อน(ยังไม่ได้ชอบ)ไปเจอเพื่อนพระเอก (นางเอกเพิ่งย้ายโรงเรียนมา แบบว่าเพิ่งมารู้จักกันนั่นแหละ)

เพื่อนพระเอกมีแฟน(ซึ่งก็เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันนั่นแหละ)อยู่แล้ว (แต่ดูเหมือนเพื่อนพระเอกไม่ได้รักแฟนหรือเพราะเบื่อหรือเพราะมันรู้ว่าพระเอกชอบเลยจะเลิกก็ไม่รู้)

แฟนเพื่อนคือคนที่พระเอกหลงรัก

เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาคู่นั้นเลิกกันมัน(พระเอก)จึงบอกว่าคบกับนางเอกอยู่(ฉากนี้เหมือนเกือบเด๊ะๆเลยทำให้ไอนึกถึงเรื่องนี้น่ะ)

ต่อมานางเอกก็ชอบพระเอก


นึกออกอีกเยอะแต่ขี้เกียจพิมพ์ แล้วเนื้อหาของsadnessก็เพิ่งมาถึงตรงนี้ด้วย**   

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

เข้ามา :a12:รอ

วันนี้จะมาไหมน้อ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

 

[Y2Y]

ทีแรกเห็นชื่อคนแต่งก็รีบโดดพรวดเข้ามาอ่านเพราะคิดว่า ไม่มีคำว่าค้างแน่นอน ต้อง non stop


แต่ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน 

ได้อารมณ์ ไปอีกแบบ

[sadness]

[5]

“เดี๋ยวก่อนสิ..มันหมายความว่ายังไง” สายฟ้าดึงรั้งมือของผมไว้ให้หยุดเดิน
“เราขอโทษนะสายฟ้า แต่เรามีความจำเป็นที่จะต้องบอกแบบนั้น” ผมเพิ่งนึกได้ว่า การพูดเอาแต่ใจของผม อาจจะทำให้สายฟ้าลำบากใจ
“ตะวันชอบโจ้หรอ” สายฟ้ามองหน้าผมนิ่งเงียบ รอคำตอบจากผม
“อืม...แต่.....”
“แต่โจ้ชอบนาที ใช่ไหม” ผมกำลังจะบอกกับสายฟ้า แต่เป็นสายฟ้าเองที่ต่อจนจบประโยค ซึ่งที่สายฟ้าพูดมานั้นมันคือความจริง ที่ผมปฏิเสธไม่ได้ ผมจึงได้ต่อพยักหน้ารับ
“ทำแบบนี้ จะดีต่อตัวตะวันหรอ” สายฟ้ายังคงถามผมต่อ สายตาที่มองมามันทำให้ผมยิ่งรู้สึกผิด เพราะมันไม่ใช่แววตาที่จะตำหนิ แต่เป็นแววตาของความห่วงใย ผมสามารถเดาได้ว่าสายฟ้าห่วงผมเรื่องอะไร เพราะถ้าผมบอกว่าสายฟ้าเป็นแฟนผม นั่นหมายความว่าเรื่องของผมกับโจ้ คงจะไม่มีทางเป็นจริงได้
“เราต่างหากละที่ต้องถามสายฟ้า ว่าเราทำให้ลำบากใจไหม”
แต่ก่อนที่สายฟ้าจะตอบอะไรผม ไอ้ทีก็วิ่งมาเสียก่อน

“ไอ้ตะวันมึงอธิบายมาสิ” เสียงของไอ้ทีรีบร้อนอยากจะรู้
“เรื่องอะไรหละ” ผมยังเฉไฉ
“เรื่องของมึงกับสายฟ้า” ผมจ้องหน้าผมกับสายฟ้าสลับไปมา พร้อมกับก้มมองดูมือของผมที่ยังไม่ปล่อยมือสายฟ้า
“ก็กูบอกแล้วไงว่ากูสองคนเป็นแฟนกัน”
“แล้วทำไมกูไม่เคยรู้เรื่อง มึงไปรักไปชอบกันตอนไหน” ไอ้ทียังไม่ยอมรับรู้ ซึ่งผมก้อ่อนใจที่จะอธิบาย
“เราเป็นคนเริ่มเองหละ” ระหว่างที่ผมกำลังคิดหาเหตุผลอยู่ สายฟ้าก็เป็นคนตอบแทน
“เราแอบชอบตะวันมานานแล้ว แต่ตะวันไม่เคยรู้เลย ทุกวันเราแอบส่งของไปให้ตะวัน จนวันที่ตะวันจับได้ ทำให้เราเริ่มคบกัน” สายฟ้าเล่าไปมองหน้าผมไป นั่นเหมือนกับคำสารภาพรักต่อหน้าผม ถึงเรื่องที่สายฟ้าเล่าอาจจะมีส่วนจริงอยู่บ้าง แต่การที่สายฟ้ายอมทำตามที่ผมร้องขอ มันยิ่งทำให้ผมยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่
“ก็อย่างที่สายฟ้าเล่านั่นหละ งั้นกูสองคนขอตัวก่อนนะ” ผมรีบเดินออกมาพร้อมกับใครอีกคนในอุ้งมือผม เพราะเมื่อเห็นสายตาและใบหน้าหมองเศร้าของไอ้ที ทำให้ผมไม่กล้าสู้หน้ามัน

“เดี๋ยวเราไปส่งที่บ้านนะ” ผมเดินมาที่รถมอเตอร์ไซค์ของผมพร้อมกับส่งหมวกกันน็อคให้สายฟ้า
“ตะวันใส่นั่นหละดีแล้ว” สายฟ้าไม่ยอมรับ
“อยู่นิ่งๆนั่นหละดีแล้ว” ผมสวมหมวกให้กับสายฟ้า พร้อมกับล็อกอย่างดี แล้วลูบหัวสายฟ้าผ่านหมวกนั้น
“เป็นเด็กดี จะได้น่ารักๆ” ผมพูดโดยไม่ได้คิดอะไร แต่ก็ยังแปลกใจว่าทำไมผมถึงพูดอะไรเสี่ยวๆแบบนั้นได้

ตลอดทางที่ผมขี่รถไปส่งสายฟ้า ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากเราทั้งสองคน เพราะเมื่อสายฟ้าบอกจุดหมายที่จะไปแล้ว ก็นั่งเงียบ ส่วนผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี
“ทำไมไม่กลับบ้านหละ แวะมาทำไมที่คลีนิค” ผมถามสายฟ้าด้วยความเป็นห่วง เพราะสถานที่ที่สายฟ้าให้ผมมาส่งคือคลีนิคในตลาด
“ก็นี่ไงบ้านเรา เข้ามาก่อนสิ” ผมเดินตามสายฟ้าเข้าไปอย่างงงๆ
“เดี๋ยวเรามานะ นั่งรอก่อนสิ” สายฟ้าบอกกับผมก่อนจะเดินหายเข้าไปด้านหลังคลีนิค
“อ้าว..ตะวัน เป็นอะไรหละวันนี้ถึงได้มาหาลุง”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรครับ ผมมากับสายฟ้านะครับ” สักพักลุงหมอที่รักษาผมมาตั้งแต่เด็กก็เดินออกมา ที่ผมต้องเข้าออกคลีนิคบ่อยๆก็เพราะความซนของผมนั่นหละครับ มาทีไรลุงหมอก็จะมีของเล่นให้ตลอด จนกลายเป็นความเคยชิน พอไม่สบายเมื่อไหร่ต้องมาที่นี่ตลอด
“อ๋อ...นี่เราสองคนรู้จักกันด้วยหรอ เมื่อก่อนไม่เห็นคุยกันเลยนี่” ลุงหมอยังถามพร้อมกับรอยยิ้มที่ผมคุ้นเคย จนอยากจะถามลุงหมอกลับบ้างว่าเคยโมโหใครบ้างหรือเปล่า เพราะผมไม่เคยเห็นใบหน้าแกขาดรอยยิ้มเลย
“พ่อ.....ทำอะไรตะวันนะ” สายฟ้าเดินถือแก้วน้ำมา พร้อมกับถามลุงหมอ
“ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย แค่คุยเล่นกันธรรมดา”
“นี่ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่ละ ถึงได้พาเข้าบ้านแบบนี้นะ” ลุงหมอหันไปถามสายฟ้า พร้อมกับท่าทางอารมณ์ดี เหมือนตั้งใจแหย่มากกว่า
“เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นหละ พ่ออย่ารู้เลย” สายฟ้าสบัดหน้าหนี ทำให้ลุงหมอยิ่งหัวเราะเสียงดังยิ่งขึ้น
“เอาๆๆ ไม่กวนแล้ว” ลุงหมอตบบ่าสายฟ้าเบาๆ ก่อนจะเดินจากไป
“นี่สายฟ้าเป็นลูกลุงหมอหรอ ทำไมเราไม่เคยเห็นมาก่อนเลยหละ” ผมถามด้วยความสงสัย เพราะผมมาที่นี่ก็บ่อย แต่ไม่เคยเจอสายฟ้ามาก่อนเลย
“ก็อย่างที่เราบอกไง ว่าเราชอบตะวันมานานแล้ว แต่ตะวันไม่รู้เอง” สายฟ้าตอบพร้อมกับทำหน้าเขินอาย แต่ก็ยังกล้าที่จะสบตาผม………….

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

 

จิ้มให้ทะลุทั้งตัวคุณบีไปเลย

โทษฐานให้รอนาน

แล้วมาต่ออีกนะ ติดใจสายฟ้าอ่ะคุณบี

[namtaan]

โอเคเลย สายฟ้ากับตามตะวัน คือคู่เอก
ส่วนนาทีกับโจ้คือ คู่รอง ถูกต้องมั้ยจ๊ะ

คุณลุงหมอน่าจะเป็นคุณพ่อที่เข้าใจคุณลูกไม่น้อย
แบบนี้ ปัจจัยหลักอยู่ที่ตัวตามตะวันแล้วมั้ง

เดากันไป รอลุ้นต่อ พร้อมบวก 1 แต้มจ้า

-----------------------------------

นางเอกไม่ได้จีบก่อน(ยังไม่ได้ชอบ)ไปเจอเพื่อนพระเอก (นางเอกเพิ่งย้ายโรงเรียนมา แบบว่าเพิ่งมารู้จักกันนั่นแหละ)

เพื่อนพระเอกมีแฟน(ซึ่งก็เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันนั่นแหละ)อยู่แล้ว (แต่ดูเหมือนเพื่อนพระเอกไม่ได้รักแฟนหรือเพราะเบื่อหรือเพราะมันรู้ว่าพระเอกชอบเลยจะเลิกก็ไม่รู้)

แฟนเพื่อนคือคนที่พระเอกหลงรัก

เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาคู่นั้นเลิกกันมัน(พระเอก)จึงบอกว่าคบกับนางเอกอยู่(ฉากนี้เหมือนเกือบเด๊ะๆเลยทำให้ไอนึกถึงเรื่องนี้น่ะ)

ต่อมานางเอกก็ชอบพระเอก

จุดใหญ่ๆก็ไม่เหมือนกันนะคะ
เพราะเรื่องนี้นายเอก (สายฟ้า) เป็นฝ่ายที่หลงรักพระเอก (ตามตะวัน) ก่อนนี่นะ
เพราะฉะนั้น เหตุผลทางหัวใจน่าจะชักจูงพระเอก และนายเอกให้คิดแตกต่างจากเรื่องที่เล่ามา
(ไม่รู้เรื่องอะไรนะคะ ไม่ได้อ่านนิยาย ช-ญ มานานพอสมควรอีกต่างหาก)
แล้วเพื่อนพระเอก (นาที) ก็ยังไม่ได้คบกับ คนที่พระเอกหลงรัก (โจ้) ด้วย
ดังนั้นความรู้สึกที่นาทีมีต่อโจ้ ก็คงไม่เหมือนที่เพื่อนพระเอก(เรื่องโน้น) มีต่อแฟนตัวเองนะคะ

อันนี้ว่าตามโครงเรื่องนะ ว่ามันต่างกันหลายจุดจ้า

สรุปว่า คิดว่าถ้าได้อ่านสองเรื่องนี้
ก็น่าจะสนุกและมีอรรถรสที่แตกต่างกันค่ะ

[Y2Y]

เอาอีก เค้าจะเอาอีก  มาต่ออีกนะ
นะ
นะ
นะ

[jantaro]

 

[jasmin]

สายฟ้าน่ารักจัง 

ดูท่านายตามตะวันต้องทำให้สายฟ้าเสียใจแน่ๆเลย

เศร้าได้ แต่อย่าบีบหัวใจแบบเรื่องของพี่ดินน้องน้ำน๊า

ทรมานคนอ่านชัดๆอ่ะเรื่องนั้น

[manami1155]

อ่า..จริงๆตะวันกับฟ้าก็อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง
เพียงแต่ตะวันไม่เคยรู้สินะ เฮ้อ..สงสารสายฟ้า

นี้ขนาดตัวเองก็เป็นฝ่ายเจ็บนะ
แต่ก็ยังต้องมานั่งเล่นละครตบตานาทีอีก
ตะวันนะตะวันเมื่อไหร่จะหันมามองสายฟ้าบ้าง
อย่าให้ต้องถึงวันที่มันสายไปก็แล้วกัน

+1ให้ไรเตอร์ค่า
เค้าแอบชอบสายฟ้าผู้น่ารัก
 

[sadness]

[6]

“มึงไปไหนมา” เมื่อผมกลับมาถึงบ้าน ก็พบกับไอ้ทีที่ดักรออยู่
“ไปส่งสายฟ้า” ผมตอบโดยไม่ได้สนใจไอ้ที
“มึงสองคนเป็นแฟนกันจริงหรือเปล่า” มันรั้งแขนผมไว้ไม่ให้ผมเดินผ่านไป
“พูดไม่รู้เรื่องหรือไงวะ” ผมสะบัดแขนออกจากมือไอ้ที
“ทำไมต้องคนนี้ด้วยวะ คนอื่นมีตั้งเยอะ ทำไมต้องเป็นสายฟ้าด้วย” ไอ้ทีเริ่มโวยวายใส่ผม ซึ่งน้อยครั้งที่ผมจะเห็นมันเป็นแบบนี้
“กูก็อยากถามมึงเหมือนกัน ว่าทำไมต้องคนนี้ มีคนมารักมาชอบมึงตั้งเยอะ ทำไมต้องมาชอบแฟนกูด้วย” ผมเดินเข้าไปหาไอ้ที พร้อมกับจับให้หน้ามันจ้องหน้าผม ผมเน้นคำว่าแฟน เพื่อให้ไอ้ทีมันรู้สึก เพราะอยากให้มันรีบตัดใจ
“กูไม่รู้....” ใบหน้าของไอ้ทีบ่งบอกได้ว่ากำลังสับสนอย่างหนัก
“มึงยังจะเป็นเพื่อนกูอีกไหม ถ้ากูยังคบกับสายฟ้า” ผมถามด้วยน้ำเสียงเบาบาง เพราะกลัวในคำตอบของไอ้ทีเหมือนกัน แต่สิ่งที่ผมได้รับกลับมาแทนคำตอบ คือใบหน้าเกรี้ยวกราดของไอ้ที มันจ้องหน้าผมอย่างโกรธๆ
“มึงเพื่อนกูนะไอ้ตะวัน” ไอ้ทีพูดทิ้งไว้แค่นั้น ก่อนจะลุกเดินไปที่รถของตัวเอง แม้ผมจะไม่ได้รับคำตอบที่ชัดเจน แต่จากคำพูดและการกระทำของมัน ทำให้ผมรับรู้ได้ว่ามันไม่เลิกคบผมแน่นอน
“กูขอโทษนะไอ้ที” ผมเอ่ยคำขอโทษต่อเพื่อนผม แต่มันเป็นเพียงคำพูดที่ผมได้ยินเพียงคนเดียว

คืนนั้นโจ้โทรมาหาผม แต่ผมก็รู้สาเหตุที่โจ้โทรมา
“นาทีอยู่กับตะวันหรือเปล่า” น้ำเสียงของโจ้ดูเศร้าและเหงาอย่างมาก
“เปล่า...ทำไมโจ้ไม่โทรหาไอ้ทีหละ” ผมไม่อยากได้ยินเสียงแบบนั้นของโจ้ เพราะมันยิ่งทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก
“เราโทรไปแล้วแต่นาทีไม่รับ” เสียงของโจ้ค่อยๆเบาลงเรื่อยๆ และด้วยประโยคนี้ทำให้ทั้งผมและโจ้เงียบไปพร้อมกัน ผมไม่รู้จะบอกยังไงให้โจ้หายเศร้า ผมไม่รู้จะต้องทำอย่างไรให้ไอ้ทีหันมาสนใจโจ้ และผมไม่รู้ว่าผมจะรู้สึกอย่างไรถ้าสองคนนี้ลงเอยกัน แต่ที่แน่ๆ ถ้าโจ้มีความสุข ผมก็คงมีความสุขตาม

“ทำไมหละตะวัน เราไม่ดีตรงไหน” อยู่ๆโจ้ก็พูดออกมาหลังจากเงียบไปนาน น้ำเสียงบ่งบอกได้ว่าพยายามอดกลั้นจนถึงที่สุด
“ไม่หรอกโจ้ โจ้ไม่มีอะไรที่ไม่ดี” ผมพูดปลอบ
“แต่นาทีก็ไม่ชอบเราอยู่ดี กลับไปชอบใครที่ไหนก็ไม่รู้” โจ้รีบตอบกลับผม ก่อนที่ผมจะพูดจบเสียอีก และนั่นทำให้ผมยิ่งเงียบ เพราะเสียงของโจ้เริ่มดังขึ้น
“เราขอโทษนะที่ว่าแฟนตะวันแบบนั้น....” เหมือนโจ้จะคิดไปว่าที่ผมเงียบเพราะพาดพิงถึงสายฟ้า แต่เปล่าเลย ที่ผมเงียบเพราะผมไม่สามารถปลอบโจ้ได้ต่างหาก
“เอาไว้คุยกันวันหลังนะตะวัน” เสียงที่เบาและดูเหนื่อยของโจ้ทำให้ผมเศร้าไปด้วย สายของโจ้ตัดไปแล้ว แต่มือของผมยังถือโทรศัพท์อยู่เหมือนเดิม.........เมื่อไหร่นะโจ้ เมื่อไหร่ที่จะหันมามองเราบ้าง

หลังจากสติของผมเริ่มกลับมา ผมเริ่มที่จะหาบางอย่างที่ทำให้ผมสบายใจมากขึ้น แต่มันก็ไม่มีเลยสักนิด ....... การ์ตูน เกมส์ ไม่ทำให้ผมสนุกขึ้นมา ยังคงคิดและห่วงคนที่เพิ่งวางสายจากกันเมื่อสักครู่นี้
“สวัสดีครับ” มีเบอร์แปลกโทรเข้ามาหาผม ซึ่งผมก็ตัดสินใจอยู่นานกว่าจะกดรับ
“ตะวัน......นี่เราเองนะสายฟ้า” เสียงสดใสของคนที่โทรเข้ามา ไม่ทำให้ใจผมสดชื่นขึ้นมา
“อืม มีอะไรหรือเปล่า” ผมถามกลับไป ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“เรารบกวนตะวันหรือเปล่า” นำเสียงสดใสเมื่อสักครู่ กลายเป็นเสียงกล่าวทำบ่งบอกถึงความเกรงใจ
“เปล่าหรอกสายฟ้า พอดีเราเบื่อๆนิดหน่อยนะ ขอโทษนะ”
“ให้เราไปหาไหม”
“อย่าเลย...มันดึกแล้ว”
“ไม่เป็นไรหรอก พรุ่งนี้ก็วันหยุด รอเราแล้วกัน แค่นี้ก่อนนะ แล้วเจอกัน” น้ำเสียงกระตือรือร้นของสายฟ้าทำให้ผมไม่กล้าปฏิเสธ

ผมออกมานั่งรอสายฟ้าที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้าน สักพักสายฟ้าก็มาพร้อมกับจักรยาน แต่ที่น่าสงสัยก้ไอ้ตรงถุงหน้ารถนี่นะสิ ขนอะไรมาเยอะเชียว
“แวะซื้อมา” สายฟ้ายิ้มให้ผม พร้อมกับชูถุงในมือให้ผมเห็น
“ซื้อมาทำไมเยอะเนี่ย จะกินกันหมดหรอ” ผมช่วยสายฟ้าเอาของออกจากถุง มีทั้งขนมขบเคี้ยว น้ำหวาน ชอคโกแลต และแอปเปิ้ล ดูอันหลังนี่ไม่เข้ากับอย่างอื่นเลย
“ไม่หมดก็เก็บไว้กินวันหลังสิ เค้าว่าคนที่รู้สึกเบื่อๆ ต้องกิน กินเข้าไปเยอะๆจะได้ลืม” สายฟ้ายื่นชอคโกแลตมาให้ผม พร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส
“ขอบใจนะ...” ผมรับมาแล้วใส่ปากทันที และการสังสรรค์เล็กๆของผมสองคนก้เริ่มขึ้น

สายฟ้าทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายอย่างมาก ไม่ต้องวางฟอร์ม ไม่ต้องกังวลที่จะพูด ไม่ต้องเสแสร้งว่ามีความสุข เพราะรอยยิ้มของสายฟ้า
“ไม่ถามเราหรอว่าเราเบื่อเรื่องอะไร” ผมหันไปถามสายฟ้า หลังจากผมอารมณ์ดีขึ้น แต่แทนที่สายฟ้าจะอยากรู้ กลับยกมือขึ้นมาผลักหน้าของผมออก
“ไม่อยากรู้”
“ทำไมหละ ไม่อยากรู้หรอว่าอะไรที่ทำให้เราไม่สบายใจ” ผมเริ่มอ้อนสายฟ้า
“รู้ทำไมหละ รู้ไปเราก็เจ็บเอง สู้ไม่รู้ความจริงจะดีกว่า” สายตามุ่งมั่นนั้นทำให้ผมสามารถเดาได้ว่าสายฟ้ารู้ว่าเป็นเพราะโจ้

“รอได้ไหมสายฟ้า” ผมพูดโดยมองออกไปที่ท้องฟ้ามืดนั้น
“สักวันหนึ่งเราจะรักสายฟ้าให้ได้....”
สายฟ้าไม่ได้ตอบผม เพียงแต่ยื่นมือมากุมมือผมไว้ ซึ่งนั่นคงหมายถึง......เต็มใจที่จะรอ

[sadness]

สายฟ้าน่ารักจัง 

ดูท่านายตามตะวันต้องทำให้สายฟ้าเสียใจแน่ๆเลย

เศร้าได้ แต่อย่าบีบหัวใจแบบเรื่องของพี่ดินน้องน้ำน๊า

ทรมานคนอ่านชัดๆอ่ะเรื่องนั้น

เรื่องของไอดิน - ต้นน้ำ นี่บีบหัวใจหรอครับ
ไม่จริงๆๆๆ ออกจะเป็นเรื่องรักในวัยเรียนอันแสนหวานซึ้ง อิอิ

หลายคนเทใจให้สายฟ้าแล้วหรอครับ
ผมก็ชอบนะ 5555 แอบหวงๆๆๆ

[jasmin]

โผล่มาแบบนี้ก็ต้อง จิ้ม 

แอบเซงตะวันอ่ะ ยังตัดใจจากโจ้ไม่ได้แท้ๆ

แล้วยังมาให้ความหวังสายฟ้าอีก

ปล. ก็ชอบสายฟ้าอ่า ยิ่งหวงๆยิ่งชอบ

[sweetener]

แล้วสายฟ้าจะต้องรออีกนานเท่าไหร่
หวังว่ามันคงไม่นานนะ

[manami1155]

โอ้ยๆๆ อยากจะกรี๊ดให้บ้านแตก
โกรธตะวันอะ

พูดมาได้งัยว่าให้สายฟ้ารอได้ไหม
ให้รอทั้งๆที่ตัวเองก็ยังไม่รู้ว่าเหมือนไหร่จะหันมารักสายฟ้า
ให้รอทั้งๆที่มันเหมือนกับความฝันลมๆแล้งๆ
ใจของคนรอน่ะตะวันมันเจ็บเข้าใจบ้างไหม
แหะๆ แบบว่าอินี้อินมากเลยคะไรเตอร์ ^^"

ส่วนนาทีก็น่าสงสาร รักแรกแท้ๆ
แต่ดันต้องมาตัดใจเพราะเป็นแฟนเพื่อน
หันกลับไปมองคนใกล้ตัวก็ดีนะนาที
เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น

อยากบวกให้ไรเตอร์อีกแล้วอ่ะ
แต่พึ่งจะบวกไปเมื่อตะกี้เอง
งั้นเอาดอกไม้ไปแทนก่อนละกันนะคะ
 

[jantaro]

 

แต่ยังไงก็ต้องรออ


วุ้ยยยยยย

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
ขอร้องเถอะ ตะวัน(ชอบชื่อนี้ที่สุด555+)ชอบสายฟ้าให้ได้ด้วยเถอะ สาธุ
สายฟ้าน่ารักจะตายนะน่ะชอบเถอะๆ
นิว(ยิ้มๆ)

[CaroL]

 เป็นกำลังใจให้ครับ

[Huo_To]

   สายฟ้า น่ารักเนอะ
แอบชอบตะวัน แต่เด็กแน่เลย
คนเขียน ขยัน     ขอบคุณนะค้าบ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

+1  ให้คุณบี

สงสารสายฟ้าอ่ะ

ตะวันไม่รักเค้าแล้วยังให้เค้ารออีก

[JJHJJH]

แอบกลัวเศร้าด้วยคน

เป็นโรคหยุดร้องไห้ไม่ได้นะ เวลาอ่านฟิค hurtๆ

ขอเศร้าน้อยๆ รักนานๆ ได้มั้ยค๊า

[namtaan]

ยังไงสายฟ้าก็ต้องคู่กับตะวันใช่ป่าว
แต่กว่าจะถึงวันที่มีความสุขทั้งสองคู่นี่สิ
จะต้องเจอกับอะไรกันบ้างนะ

บวกอีก 1 แต้มเช่นเคยจ้า ขอบคุณนะจ๊ะ

[originalprincessaae]

ไม่ทราบว่าตอนจบมันจะเศร้ามั้ยเนี่ย


เป็นโรคแพ้น้ำตา


ปล.อ่านเรื่องนี้แล้วออกแนวเศร้า

[sadness]

ยังไงสายฟ้าก็ต้องคู่กับตะวันใช่ป่าว
แต่กว่าจะถึงวันที่มีความสุขทั้งสองคู่นี่สิ
จะต้องเจอกับอะไรกันบ้างนะ

บวกอีก 1 แต้มเช่นเคยจ้า ขอบคุณนะจ๊ะ

อันนี้ต้องลองอ่านบทเริ่มต้นนะครับ
แล้วจะพอเดาเรื่องได้
เอาใจช่วยสายฟ้าด้วยนะครับ

ไม่ทราบว่าตอนจบมันจะเศร้ามั้ยเนี่ย


เป็นโรคแพ้น้ำตา


ปล.อ่านเรื่องนี้แล้วออกแนวเศร้า

ไม่เศร้าหรอกครับ
รับรองได้
ถ้าไม่เชื่อลองอ่านจากเรื่องเก่าๆของผมดู
น่ารัก หวานๆทุกเรื่อง อิอิ

[OhJa]

เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน
เรื่องน่าสนใจดีหล่ะ แต่กลัวเศร้าจัง
แต่คนแต่งยืนยันว่าไม่เศร้า ก็ค่อยยังชั่ว

+1 โลดดด

[sadness]

[7]

ผมกล่าวขอให้สายฟ้ารอ เพราะผมรู้ตัวดีว่าคงไม่มีวันที่โจ้จะหันมามองคนอย่างผม เพราะอย่างนั้นผมจึงควรหันกลับมามองคนที่ให้ความสำคัญในตัวผมอย่างสายฟ้าจะดีกว่า เพียงแต่ว่าผมไม่สามารถหลอกตัวเอง ไม่สามารถหลอกสายฟ้าได้ ว่าใจของผมลืมโจ้ไปหมดแล้ว แต่ต่อจากนี้ผมจะพยายามลืม และค่อยๆรับสายฟ้าเข้ามาทีละน้อย ผมต้องพยายาม....

“ทานข้าวด้วยกันไหม” ตอนพักเที่ยงสายฟ้าเดินมาหาผมที่ห้องเรียน ก่อนจะออกปากชวนไปทานข้าวกลางวัน ซึ่งผมก็ได้แต่หันไปมองไอ้ที
“มึงไปเถอะ เดี๋ยวกูไปกินเอง ไปก่อนนะ” ไอ้ทีบอกผมก่อนจะหันไปฝืนยิ้มให้กับสายฟ้า ซึ่งทำให้ผมต้องรีบเดินออกมา เพราะไม่อยากเห็นหน้ายิ้มที่แฝงความเจ็บปวดของไอ้ที

“ลำบากใจไหม” สายฟ้ามองหน้าผม ระหว่างที่นั่งทานอาหารกัน คงเพราะอาการของผมที่เอาแต่นั่งเขลี่ยข้าว ทำให้สายฟ้ารู้สึกเกรง
“ไม่หรอกสายฟ้า เราแค่รู้สึกไม่ดีที่เห็นไอ้ทีเป็นแบบนั้น” ผมบอกออกไปตามที่คิด
“โดดเรียนกันไหม”
“ว่าอะไรนะสายฟ้า” ผมงงกับคำพุดกับสายฟ้า นี่เด็กห้องคิงชวนผมโดดเรียนหรอนี่ ผมไม่คิดว่าสายฟ้าจะกล้าทำตามที่บอก
“ถ้ารู้สึกไม่ดี ก็อย่าเพิ่งไปเจอสิ ถ้าไม่ไปเจอ ก็ต้องโดดเรียน” สายฟ้ายังพูดต่อเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ
“ไปเถอะนะ วางช้อนได้แล้ว ไปเร็ว” สายฟ้าลุกมาดึงมือผม ให้ลุกเดินตามออกมา

ผมกับสายฟ้ามาที่สระน้ำหลังโรงเรียน สายฟ้าลงนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่  ส่วนผมยังคงยืนมองสายฟ้าอยู่
“มองอะไรนักหนาเนี่ย เขินนะ” สายฟ้ายิ้ม
“เราไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสายฟ้าจะชวนเราโดดเรียน” ผมบอกแบบอึ้งๆ
“ทำไมหละ ตะวันไม่เคยโดดหรอ”
“ไม่ใช่แบบนั้น แต่เราไม่คิดว่าสายฟ้าจะทำไง” ผมส่ายหน้าให้กับคู่สนทนา เพราะจริงๆผมก็โดดเรียนออกจะบ่อย แต่คนที่เรียนเก่งแบบสายฟ้านี่สิ ไม่คิดว่าจะกล้าทำผิดกฎ
“ยังไงก็มาแล้วน่าตะวัน มานั่งนี่สิ” สายฟ้ากวักมือเรียกผม ทำให้ผมต้องลงนั่งข้างๆ

ปลายขาของสายฟ้าทั้งสองข้าง ยืดออกไปด้านหน้า พร้อมกันเอนหลังพิงกับต้นไม้ใหญ่ มือของสายฟ้าตบลงบนตนขาของตัวเอง พร้อมกับส่งสายตามายังผม เมื่อเห็นดังนั้น ผมชั่งใจอยู่สักครู่ ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนตักของสายฟ้า
“เบื่อก็พักสักหน่อยนะ” สายฟ้าเอามือมาลูบผมของผมเบาๆ
“ถ้าเราหลับจริงๆ สายฟ้าจะเมื่อยหรือเปล่า” ผมถามทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่
“ถ้าเมื่อยจนขยับไม่ได้ เราก็ให้ตะวันไปส่งบ้านก็ได้นี่” สายฟ้าตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“อืม งั้นเดี๋ยวตอนเย็นเราไปส่งนะ” ไม่มีเสียงตอบจากสายฟ้า มีเพียงสัมผัสที่ลูบผมของผมอยู่

ผมไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานเท่าไหร่ มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่สายฟ้าขยับขา
“ขอโทษนะที่ทำให้ตื่น”
“ไม่เป็นไรหรอกสายฟ้า เราต่างหากที่ต้องขอโทษสายฟ้า เมื่อยหรือเปล่า” ผมลุกขึ้นนั่งข้างๆและเอื้อมมือไปนวดให้สายฟ้าเบาๆ ตรงบริเวณที่ผมหนุนเมื่อสักครู่
“อย่าเลย เราไม่ได้เมื่อยอะไรมากหรอก” สายฟ้าจับข้อมือของผมไว้ให้หยุดบีบนวด ผมจึงเงยหน้าขึ้นมองสายฟ้า ทำให้เห็นว่าหน้าสายฟ้าตอนนี้แดงจนผมอดยิ้มไม่ได้
“คิดอะไรนะสายฟ้า” ผมถามแหย่สายฟ้า
“เปล่านะ ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย” สายฟ้าก้มหน้าลงไปอีก จนผมต้องหัวเราะออกมา
“ไม่คิดก็ไม่คิด” ผมล้มตัวลงหนุนตักสายฟ้าอีกรอบ แต่คราวนี้ผมลืมตามองหน้าสายฟ้าตลอด
“ทำไมเราไม่เป็นแฟนกันจริงๆนะสายฟ้า” อยู่ๆผมก้ถามคำถามแปลกๆออกไป
“แล้วตะวันลืมโจ้ได้ไหมหละ” มือที่อบอุ่นยังคงลูบหัวผมอยู่เหมือนเดิม แต่คนถามไม่มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าอีกแล้ว
“สักวัน.... คงสักวันที่เราจะลืมได้” ผมเอ่ยออกมาอย่างเบาบาง เพราะไม่มั่นใจในคำตอบนั้น
“งั้นเราก็จะรอตะวัน...” รอยยิ้มของสายฟ้า ทำให้ผมสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

ตอนนี้ผมเริ่มสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ผมชอบโจ้...ซึ่งอันนี้ผมรู้มาตลอดแล้ว แต่อีกใจหนึ่ง ผมกลับรู้สึกดีๆกับสายฟ้า เพราะทุกครั้งที่สายฟ้าอยู่ข้างๆผม ทำให้ผมรู้สึกสงบ ยิ้มได้โดยไม่ต้องสนใจคนรอบข้าง ความรู้สึกไม่สบายใจที่เกิดจากคนที่ผมแอบชอบ สายฟ้าก็ทำให้มันมลายหายไปได้ มันทำให้ผมเริ่มเป็นคนเห็นแก่ตัว ที่จะผูกมัดสายฟ้าไว้กับตัวเอง โดยที่ยังไม่สามารถลืมโจ้ได้....

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
จิ้มพี่บี
หวานหยดย้อยเลยอะ ชอบคู่นี้จัง อยากหยุดเวลาไว้ที่คู่นี้
เมื่อไหร่สองคนจะหยุดรอ และเริ่มต้นเดินไปข้างหน้าด้วยความรู้สึกที่โยงใยถึงกันน๊า
แล้วจะรออ่านต่อ
นิว(ยิ้มๆ)