หัวข้อ: ต่างคน......ต่างหัวใจ

[manami1155]

ก็บอกแล้วว่าสายฟ้าน่ะน่ารัก
เพราะงั้นตะวันก็หันมารักสายฟ้าเร็วๆสิ

รีบๆเป็นแฟนกันจริงๆด้วยละ
ถ้าเป็นแฟนกันจริงๆเมื่อไหร่
คนอ่านทางนี้จะจุดพลุรอบหมู่บ้านฉลองให้เลย

ปล.ขอถามค่าว่าต้นไม้ต้นนี้ใช่ไหมคะ
ที่อยู่ในตอนเริ่มเรื่องอ่า

[Nichdia]

มันต้องใข้เวลา.....

[sadness]

ก็บอกแล้วว่าสายฟ้าน่ะน่ารัก
เพราะงั้นตะวันก็หันมารักสายฟ้าเร็วๆสิ

รีบๆเป็นแฟนกันจริงๆด้วยละ
ถ้าเป็นแฟนกันจริงๆเมื่อไหร่
คนอ่านทางนี้จะจุดพลุรอบหมู่บ้านฉลองให้เลย

ปล.ขอถามค่าว่าต้นไม้ต้นนี้ใช่ไหมคะ
ที่อยู่ในตอนเริ่มเรื่องอ่า

อิอิอิ จดจำได้ทุกรายละเอียดเลยนะครับ
ต้นไม้ต้นนี้เป็นจุดเริ่มต้นของคนสองคน และเป็นจุดลงท้ายของ..........(ไม่บอกหรอก 5555)

[jasmin]

แอบสงสารนาทีเหมือนกันนะเนี่ย ขอให้ตัดใจได้ไวๆล่ะกัน

รวมทั้งตะวันด้วย ตัดใจซะจะได้เป็นแฟนกันจริงๆซะที

อยากให้เป็นแฟนกันจริงๆจัง คู่นี้น่ารัก

[namtaan]

ไม่แปลกหรอกที่ตะวันจะคิดแบบนี้
ก็อยู่กับสายฟ้าแล้วสบายใจนี่นะ

ยังไงสายฟ้าก็ต้องคู่กับตะวันใช่ป่าว
แต่กว่าจะถึงวันที่มีความสุขทั้งสองคู่นี่สิ
จะต้องเจอกับอะไรกันบ้างนะ

บวกอีก 1 แต้มเช่นเคยจ้า ขอบคุณนะจ๊ะ

อันนี้ต้องลองอ่านบทเริ่มต้นนะครับ
แล้วจะพอเดาเรื่องได้
เอาใจช่วยสายฟ้าด้วยนะครับ

เพราะบทเริ่มต้นนี่หละจ้า แต่คุณบียืนยันว่าไม่เศร้านี่นา

ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่กันแสงแดดในช่วงเวลากลางวันของฤดูร้อน มันทำให้ผมรู้สึกเย็นสบาย ยิ่งประกอบกับความเย็นของน้ำในสระตรงหน้าด้วยแล้ว มันทำให้ใจของผมที่อ่อนล้า กลับค่อยๆฟื้นตัวขึ้นมาทีละนิด

ก่อนหน้านี้ผมเคยทอดทิ้งความรู้สึกดีของใครคนหนึ่ง เพียงเพราะคิดว่าเค้าคนนั้นจะไม่จากไปไหน ยังคงรอผมเสมอพร้อมกับรอยยิ้ม แต่ในวันนี้...ผมกลับไม่สามารถมองเห็นรอยยิ้มนั้นได้อีกต่อไป สุดท้ายมันจึงเหลือเพียงความเดียวดายที่ผม .....เป็นคนเลือกเอง

ดังนั้น สายฟ้าจะกลับมาใช่มั้ยคะ กลับมาอยู่คู่กับตะวันไง

[sadness]

[8]

หลังจากคุยกับสายฟ้าจนเย็น ผมทั้งคู่ก็ตัดสินใจเดินกลับไปที่อาคารเรียนเพื่อเอากระเป๋านักเรียน แต่ก่อนที่ผมสองคนจะถึงอาคารเรียนนั้น ก็มีคนที่ผมให้ความรู้สึกดีนั่งอยู่ที่ม้านั่งหน้าอาคาร....โจ้ ผมหันไปมองหน้าสายฟ้าโดยไม่รู้ตัว
“ไปคุยกับโจ้ก่อนก็ได้ เดี๋ยวเราไปหยิบกระเป๋ามาให้” สายฟ้ายิ้มก่อนจะเดินจากไปงไม่มาหาโจ้

“เป็นอะไรหรือเปล่าโจ้” ผมถามออกไปด้วยความเป็นห่วง แต่โจ้แค่หันมามองผม แล้วหันกลับไปเหมือนเดิม
“ไม่กลับบ้านหรอโจ้” ผมถามอีกครั้ง
“เรารอนาที” โจ้ตอบมาแค่นั้น แต่ก็ไม่มองหน้าผมอยู่ดี ในน้ำเสียงมันบ่งบอกได้ถึงความเหนื่อยล้าทางจิตใจ
“กลับพร้อมเราก้ได้นะ” เท่าที่ผมพอจะเดาได้ คือไอ้นาทีคงไม่มาหาโจ้เป็นแน่ เพราะฉะนั้นโจ้คงต้องรอเก้ออย่างแน่นอน
“ไม่เป็นไรหรอกตะวัน มีคนมายืนรอแล้วนะ รีบไปเถอะเราอยู่ได้” โจ้หันมาบอกผม พร้อมกับชี้ไปทางที่สายฟ้ายืนอยู่ รอยยิ้มอันแสนเศร้า แต่ผมก้คงจะทำอะไรไม่ได้เมื่อโจ้ยืนยันแบบนั้น
“งั้นเรากลับก่อน มีอะไรโทรมาได้เสมอนะ” ผมคงต้องยืนดูอยู่ห่างๆใช่ไหมแบบนี้ ผมโบกมือให้โจ้ พร้อมกับเดินไปหาสายฟ้า
“ทำไมไม่ชวนโจ้กลับด้วยหละ” สายฟ้าถามผมทันทีที่เห็นโจ้ยังนั่งอยู่ที่เดิม
“เดี๋ยวไอ้ทีคงมา” ผมตอบก่อนจะเดินไปที่จอดรถ โดยไม่ได้สนใจสายฟ้าที่เดินตามมาเลย

ตลอดทางที่ไปส่งสายฟ้าผมคิดแต่ว่าไอ้ทีจะมาหรือไม่ เพราะถ้ามันไม่มา โจ้ก็คงนั่งรออยู่แบบนั้น และเท่าที่ผมรู้นิสัยเพื่อน คือไอ้ทีไม่ไปแน่นอน แล้วโจ้หละ ต้องนั่งรอนานเท่าไหร่ถึงจะถอดใจกลับบ้านเอง........

“เราส่งแค่หน้าบ้านนะ พอดีเรามีเรื่องต้องรีบกลับบ้าน ฝากสวัสดีลุงหมอด้วย”

พอผมมาถึงหน้าคลีนิคพ่อของสายฟ้า ก็รีบกล่าวบอกสายฟ้าทันที พร้อมกับขี่รถออกมา ก่อนที่จะออกมาได้ยินเสียงสายฟ้าเรียก แต่ผมก็ไม่สนใจที่จะฟัง รีบขี่ออกมาเพื่อกลับไปที่โรงเรียน.....ไปหาโจ้

“กลับเถอะโจ้” อย่างที่ผมคิด ไอ้ทีไม่มาจริงๆ และโจ้ยังนั่งรอมันอยู่ที่เดิม
“ตะวันยังไม่กลับอีกหรอ” โจ้หันมาฝืนยิ้มให้ผม แต่ผมรู้ว่าตอนนี้โจ้ต้องการร้องไห้มากกว่า
“อยากร้องไห้ไหม....ให้ยืมหลัง” ผมนั่งหันหลังให้โจ้ และเป็นอย่างที่ผมคิด โจ้ก้มหน้าลงกับหลังผม พร้อมกับรับรู้ได้ถึงความชื้นและแรงสะอื้นที่หลัง ถึงแม้มันจะไม่มีเสียงลอดออกมาก็ตาม ทำไมนะ สายฟ้าพยายามทำทุกอย่างให้ผมยิ้ม แต่ผมกลับเอาตัวเองมาจมกับความเศร้าของใครอีกคน ผมอยากจะเป็นสายฟ้าในเวลานี้ เพื่อทำให้คนที่แสนเศร้าคนนี้ยิ้มได้สักที

หลังจากที่โจ้ได้ร้องไห้ระบายสิ่งที่อัดอั้นมานานจนดีขึ้นแล้ว ผมจึงไปส่งโจ้ที่บ้าน ผมรอจนโจ้เดินเข้าบ้านเรียบร้อย ผมถึงขี่รถกลับบ้าน ผมเริ่มที่จะสับสนเพราะการกระทำของตัวเอง สายฟ้าทำทุกอย่างตามที่ผมต้องการและคอยปลอบใจผม แต่ผมกลับทิ้งไว้แล้วรีบไปหาอีกคนหนึ่ง คนที่ทำให้ผมปวดร้าวและเศร้าได้เสมอเมื่อเห็นคนนั้นไม่สบายใจ ผมกลับรอส่งเค้าคนนั้นเข้าบ้าน จนรู้ว่าปลอดภัยดีจึงได้แยกจากมา.......ผมจะสามารถเปลี่ยนมารักสายฟ้าได้หรือไม่นะ

“สายฟ้า.....” ผมต้องตกใจที่เห็นสายฟ้ายืนรออยู่ที่หน้าบ้าน
“รถเสียหรอตะวัน ถึงได้กลับมาช้า” รอยยิ้มนั้นดูผิวเผินเหมือนจะเป็นการยิ้มทักทายทั่วไป แต่ถ้ามองที่แววตาแล้ว มันแฝงไปด้วยความรู้สึกน้อยใจ
“สายฟ้ามานานแล้วหรอ” ผมเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่กล้าที่จะโกหกคนตรงหน้าได้
“เพิ่งมาสักพักนี่เอง เราเอากระเป๋ามาให้ ตะวันลืมไว้นะ” ผมเพิ่งนึกได้ว่าสายฟ้าขึ้นไปหยิบกระเป๋ามาให้ผม และตลอดทางที่ไปส่งที่บ้าน สายฟ้าก็ถือมาตลอดทาง ผมยื่นมือไปรับกระเป๋ามาจากสายฟ้า
“คืนเสร็จแล้วเรากลับก่อนนะ”
“เดี๋ยวก่อนสายฟ้า ทำไมมือเย็นแบบนั้นหละ” ผมคว้ามือของสายฟ้ามากุมไว้ เพราะเมื่อตอนที่ส่งกระเป๋า ผมสัมผัสได้ถึงความเย็นที่มือของสายฟ้า
“เปล่าหรอก ไม่เย็นสักหน่อย” สายฟ้าพยายามดึงมือกลับ แต่ก็ถูกผมยึดไว้
“มานานแล้วใช่ไหม” ผมจ้องไปที่ตาของสายฟ้า
“เรากลับก่อนนะ” สายฟ้าใช้แรงทั้งหมดที่มีดึงมือตัวเองกลับไปได้ และเริ่มเดินหันหลังไปจากผม
“ขอโทษนะสายฟ้า” ผมเอื้อมมือไปคว้าข้อมือสายฟ้าไว้อีกครั้ง และกล่าวขอโทษด้วยความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้น
“จะขอโทษเราทำไมหละตะวัน เราเป็นคนเลือกที่จะรอเองนี่นา” สายฟ้าไม่ได้หันมามองผม แต่ด้วยน้ำเสียงที่สั่นแบบนั้น ทำให้ผมรู้ว่าผมทำให้คนอย่างสายฟ้า.....เสียน้ำตา และเมื่อมืออีกข้างของสายฟ้ายื่นมาแกะมือผมออก ผมจึงปล่อยออกอย่างง่ายดาย..............สายฟ้าไม่ต้องการให้ผมเห็นน้ำตาของตัวเค้า เพราะฉะนั้นผมก็ไม่ควรรั้งไว้ให้สายฟ้าต้องลำบากใจ

เมื่อสายฟ้าเดินจากไป ผมจึงยกมือของตัวเองขึ้นมา...ตบหน้าตัวเองด้วยความแรง
“โถ่โว้ย.....” ผมไม่อยากให้โจ้ทำร้ายจิตใจผม แต่ผมเองนั่นหละที่ทำร้ายจิตใจสายฟ้าอย่างมาก

[silverspoon]

คู่สายฟ้ากับตะวันยังพอมีลุ้น แต่คู่โจ้กับนาทีนี่เอ่อ..มองไม่เห็นทางเลย 

[namtaan]

เรื่องของหัวใจ ห้ามไม่ได้ สั่งลำบากจริงๆ

บวกให้อีก 1 แต้ม ขอบคุณนะคะ

[Nichdia]

ใจเย็นๆตะวัน

ค่อยๆเป็นค่อยๆไป

เลือกในสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวเอง

[sayajang]

อยากร้องไห้ตามเลย สงสาร 

[jasmin]

  เหนื่อยใจแทนตะวันเลยอ่ะ

ถ้าต้องเลือกจริงๆก็เห็นแววแพ้ของทั้งตะวันและสายฟ้ามาลิบๆล่ะ

คงต้องใช้เวลาจริงๆด้วยล่ะ

จนกว่าซักวันที่สายฟ้าจะเข้ามาอยู่ในใจของตะวันจริงๆ

[KM]

แง่งงงง

เครียดเกิ๊น


แต่งได้บีบใจผู้อ่านทุกเรื่อง



แต่ดีตรงที่จบไม่เศร้าทุกเรื่อง


เรื่องนี้คงเหมือนกันน่ะครับ

ฮ่าๆๆ

[sadness]

ท่าทางเรื่องนี้จะดูเศร้าเกินไปนะนี่
เพราะการตอบรับดูน้อยเหลือเกิน

ก็อย่างว่าหละไม่ค่อยมีใครชอบเรื่องเครียดๆนี่นา
หรือจะเปลี่ยนแนวมาหวานดีละนี่
แต่ท่าทางจะยาก เฮ้ออออออ

[jantaro]

 

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

+1 ให้บี เพื่อให้รู้ว่ายังตามอ่านหนา

ห้ามเลิกแต่งนะ ถึงเศร้าแค่ไหน ก็อ่านนะ

สายฟ้าน่าสงสารจับใจ ตะวันใจร้ายได้อีก

แต่เออ่านๆไปไหงโดนจัง แอบเจ็บจิ๊ดๆนะเนี่ยะ เมื่อนึกถึงตัวเอง

แล้วไม่ใช่ว่าตะวันเริ่มรักสายฟ้า แล้วโจ้ก็จะเริ่มมีใจให้ตะวันหนา

บีบีรีบมาต่ออีกหนา

[Nichdia]

รออ่านทุกวันเลยอ่ะเรื่องนี้

อยากรู้ว่าตะวันจะจัดการกับคความรักของตัวเองอย่างไร

รอติดตามอยู่นะคร้าบบ

[manami1155]

อ่านตอนล่าสุดนี้แล้วน้ำตาแอบคลอ
เค้าสงสารสายฟ้าอ่ะ
 

ตะวันบ้า ตะวันใจร้ายที่สุด
พูดแค่คำว่าขอโทษแล้วมันได้อะไรอ่ะ
เรียกเอาความเสียใจของสายฟ้ากลับคืนมาก็ไม่ได้
แล้วแทนที่จะรั้งสายฟ้าเอาไว้สักนิด
กอดปลอบก็ยังดี นี้ไม่มีอ่ะ
 

ไรเตอร์จ๋า
เรื่องนี้ไม่เศร้าเลยคะ
ไม่เศร้าเลย...

[sadness]

[9]

“ตะวันมาได้ไง” สายฟ้ามีสีหน้าตกใจอยู่มาก เมื่อเห้นผมมานั่งรออยู่ที่หน้าบ้านในตอนเช้า
“มารับแฟนไปเรียน” ผมพูดพร้อมกันส่งยิ้มให้สายฟ้า ส่วนกระเป๋าในมือ ผมก็แย่งมาถือไว้เสียเอง ก่อนจะสะพายมันไว้ด้านหน้า .... ทำไมกระเป๋าสายฟ้าหนักแบบนี้หละ ของผมเรียนม.6 เหมือนกัน ไม่เห็นจะหนักแบบนี้เลย
“ไปเถอะเดี๋ยวจะสาย” ผมบอกสายฟ้าอีกครั้ง เพราะตอนนี้ผมพร้อมไปแล้ว แต่สายฟ้ายังยืนอยู่ที่เดิม

ตลอดทั้งคืนผมได้แต่นอนคิดถึงเรื่องที่ทำให้สายฟ้าต้องเสียใจ ถึงแม้ว่าผมจะยังไม่ได้มีใจให้สายฟ้า แต่ก็ไม่ชอบที่จะเห็นคนคนนี้เสียใจ ทำให้ผมนอนไม่หลับ แถมตอนเช้าผมยังรีบอาบน้ำแต่งตัวไปนั่งรออีก ไม่รู้ว่าเมื่อวานผมปล่อยให้เค้ารอนานเท่าไหร่ ทำให้ผมไม่รู้สึกลำบากอะไรที่จะบ้าง

“ตอนกลางวันทานข้าวด้วยกันนะ” ผมบอกกับสายฟ้าก่อนจะแยกกันเรียน ถึงผมกับสายฟ้าจะเรียนระดับเดียวกัน คือ ม.6 แต่ด้วยเพราะความฉลาดของสายฟ้า หรือเพราะความโง่ของผมก็ไม่รู้ที่ทำให้เราไม่เคยเรียนห้องเดียวกันมาก่อน สายฟ้าเรียนห้องคิงมาตลอด ส่วนผมก็ไม่เคยย่างกายเข้าใกล้ห้องนี้ได้เลยสักครั้ง แล้วอย่างนี้มันจะไปเจอกันได้ยังไงหละ ผมเคยคิดเล่นๆว่า ถ้าผมได้เจอสายฟ้าก่อนที่จะเจอโจ้ มันจะเป็นยังไง ผมจะเททั้งใจให้สายฟ้าหรือเปล่า อันนี้ผมก็ไม่สามารถรู้ได้

“อิจฉาโว้ย..” เสียงตะโกนโวยวายเกิดขึ้นมาจากปากไอ้ที เมื่อมันเห็นผมเดินมาที่โต๊ะ
“อิจฉาเหี้ยไรมึง” ผมถามมัน แต่ก็ไม่ได้สนใจจะฟังคำตอบจากมัน
“อิจฉาคนมีแฟนนะสิวะ หวานชื่นกันเกินไปแล้วนะเว้ย” มันยังยื่นหน้ามาก่อกวนผม
“มึงก็เลือกมาสักคนสิ ไอ้ที่ตามๆมึงนะ มึงตั้งเยอะ” ผมผลักหน้ามันออกไปไกลๆ
“ก็กูไม่ชอบพวกนั้นนี่หว่า” มันทำสายตาเศร้าลงทันทีที่ตอบ

“รวมถึงเราด้วยใช่ไหมนาที” ผมกับไอ้ทีหันไปมองพร้อมกัน ก็เจอโจ้ยืนอยู่ห่างไปไม่เท่าไหร่
“ตะวันกูไม่เรียนนะวันนี้” เมื่อไอ้ทีเห็นว่าโจ้ยืนอยู่ใกล้ๆ มันก็หันมาบอกผมก่อนจะลุกเดินจากไป ผมจะรั้งไว้ก็ไม่ทัน ตอนนี้มันเดินออกไปไกลแล้ว
“ไอ้ทีมันไม่ได้คิดแบบนั้นหรอกโจ้” ผมเริ่มปลอบโจ้ เมื่อเห็นแววตาเศร้าๆแบบนั้น
“ตะวันจะให้เราเข้าใจแบบไหนหละ ในเมื่อนาทีแสดงออกว่าไม่ชอบเราขนาดนั้น”
“เราว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้นหละ อย่าคิดมากเลย” ผมก็ไม่รู้ไอ้ที่บอกว่ามีอะไรมากกว่านั้น มันคืออะไร แต่ผมหาคำปลอบไม่ได้นะสิ เลยต้องบอกแบบนั้นออกไป

“ตะวันไปเป็นเพื่อนเราหน่อยได้ไหม เราไม่อยากอยู่คนเดียว” เงียบกันไปนาน อยู่ๆโจ้ก็เอ่ยชวนผมออกมา ซึ่งผมก็ได้แต่ตอบรับคำไป

นานเท่าไหร่แล้วนะที่ทั้งผมและโจ้นั่งกันอยู่แบบนี้ โจ้พาผมมาที่สวนสาธารณะใกล้กับโรงเรียน และต่างคนต่างก็นั่งอยู่แบบนั้น ไม่มีเสียงใดๆจากโจ้ให้ได้ยิน และผมก็ไม่ได้ถามอะไรให้โจ้รำคาญ ผมได้แต่นั่งมองโจ้แบบนั้น มองเหมือนจะดูดซึมความเศร้าที่เกิด มาใส่ตัวผมเพียงคนเดียว แต่มันก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาเลย เพราะโจ้ก็ยังเศร้าเหมือนเดิม และผมกลับเศร้ามากขึ้นๆ

ผมมองนาฬิกาที่ข้อมือ ก็เห็นว่าเวลาผ่านไปเกือบจะ 4 โมงเย็นแล้ว แต่ทำไมผมกลับไม่รู้สึกหิวเลยหละ ทั้งที่ผ่านเลยเที่ยงมานานแล้วเหมือนกัน...........เที่ยง............เวลาเที่ยงต้องกินข้าว........แล้วกินข้าว....ผมนัดสายฟ้าไว้นี่นา ใช่แล้ว ผมผิดนัดสายฟ้า โอ้ยทำไงดีๆๆๆ ผมไม่อยากให้สายฟ้าเศร้าอีก เพราะแค่ที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ผมก็รู้สึกผิดมากพอแล้ว
“มีอะไรหรือเปล่าตะวัน” โจ้คงเห็นท่าทางรุกรี้รุกรนของผม จึ่งได้ถามออกมา
“เปล่าหรอกไม่มีอะไร” ผมส่งยิ้มไปให้โจ้อีกครั้ง
“มีนัดหรือเปล่า” โจ้ถามผมอีกครั้ง พร้อมกับมองมายังข้อมือผมที่มีนาฬิกาอยู่ ผมกำลังจะตอบว่าเปล่า แต่ผมเพิ่งนึกได้ว่าผมมองนาฬิกาบ่อยมาก และการที่โจ้มองข้อมือผมคงจะบอกถึงเรื่องนั้น
“คือ เรานัดทานข้าวกลางวันกับสายฟ้านะ” ผมตอบด้วยเสียงเบาๆ
“อ้าว แล้วก็ไม่บอก ตะวันรีบไปฟาแฟนเถอะ เราไม่เป็นไร” โจ้รีบบอกผม เหมือนเกรงใจที่ผมต้องมานั่งอยู่เป็นเพื่อนเป็นนาน
“ไม่เป้นไรหรอก สายฟ้าไม่ว่าอะไรหรอก” ผมรู้ว่าสายฟ้าไม่ว่าอะไรผมหรอก แต่จะเก็บเอาไปคิดและเศร้าคนเดียว เฮ้อ ผมทำผิดต่อสายฟ้าอีกแล้ว
“ปล่อยให้แฟนรอ มันไม่ดีนะตะวัน” โจ้ส่งสายตาดุๆมาให้ผม เพราะโจ้คงเข้าใจความทรมานจากการรอนั่นเอง
“อืม งั้นเราไปก่อนนะ” ผมบอกลาโจ้ แล้วค่อยๆเดินออกมา ส่วนโจ้ก็แค่โบกมือลา แล้วก็ไม่ได้สนใจผมอีก จากที่เคยค่อยๆเดิน ตอนนี้ผมเริ่มออกวิ่ง...........สายฟ้า ตะวันขอโทษนะ......

ตอนนี้เลิกเรียนหมดทุกห้องแล้ว ผมจึงรีบวิ่งไปหาสายฟ้าที่ห้อง แต่ก็ไม่พบสายฟ้า มีเพียงเพื่อนของเค้าบอกว่า สายฟ้ากลับไปตั้งแต่เลิกเรียนแล้ว ผมจึงได้แต่เดินคอตกกลับไปที่ห้องของตัวเอง เพื่อหยิบกระเป๋ากลับบ้าน ไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยไปหาที่บ้านก้ได้

“ตะวันมาแล้วหรอ” ผมเงยหน้ามอง ก็พบกับสายฟ้าที่นั่งรออยู่ในห้องผม
“สายฟ้า ตะวันขอโทษนะ อย่าโกรธเราเลยนะ เราไม่ได้จะผิดนัดเลยนะ เรา....” เมื่อเห็นสายฟ้านั่งอยู่ ผมรีบเดินเข้าไปบอกกับสายฟ้า เหมือนเด็กน้อยที่แก้ตัวเวลาที่ทำผิด แต่ก่อนที่ผมจะพูดอะไรได้มากกว่านั้น สายฟ้าก็ยกมือเป็นการห้ามผมพูด
“พอได้แล้วตะวัน ไปกินข้าวหรือยัง เราหิวจะแย่แล้ว” รอยยิ้มของสายฟ้า อบอุ่นอะไรแบบนี้ แล้วนี่สายฟ้ายังไม่ได้ทานอะไรเลยหรอ
“ทำไมไม่หาอะไรทานก่อนหละ” ผมทำน้ำเสียงเข้มขึ้นมาทันที
“คราวหลังถ้าเรานัดแล้วผิดนัดอีก สายฟ้าก้ไม่ต้องรอเรานะ ทรมานตัวเองแบบนี้ไม่ดีรู้ไหม” ผมก็รู้ตัวว่าผมผิดที่ทำให้สายฟ้าต้องรอ แต่การที่สายฟ้าไม่ยอมกินอะไรนี่ก็ทำให้ผมโมโหเหมือนกัน
“เราขอโทษนะ....”สายฟ้ากำลังจะพูดขอโทษผม แต่ผมยกมือขึ้นปิดหูทั้งสองข้าง เมื่อสายฟ้าเห็นแบบนั้นจึงหยุดพูด พร้อมกับอาการตกใจเล็กน้อย
“สายฟ้าห้ามขอโทษเรานะ คนผิดคือเรา เพราะงั้นอย่าขอโทษเราอีก” ผมพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง นั่นจึงทำให้สายฟ้าได้แต่พยักหน้ารับ ผมไม่กล้ารับคำขอโทษของสายฟ้าหรอกครับ เพราะคนที่ผิดนะคือผมต่างหาก
“ไปกินข้าวกันนะ ตะวันก็หิวเหมือนกัน” ผมเดินไปจูงมือสายฟ้าลงไปด้านล่างอาคารเรียน เพื่อไปหาข้าวในตลาดทาน.......

[silverspoon]

  โจ้กะนาที จะอึมครึมไปอีกนานมั้ยเนี่ย คนนึงก็หนี อีกคนก็ไม่ยอมตัดใจ

[namtaan]

คนที่น่าสงสารคือ สายฟ้า นาที และโจ้
ส่วนตะวัน เลือกเอง ตัดสินใจเอง ทำเอง ต้องยอมรับผลแล้วหละ

บวก 1 แต้มเช่นเคย ขอบคุณนะคะ

[OhJa]

เฮ้อ..ตะวันยังยึดติดกับโจ้ไปไหนเนี่ย

[KM]

เครียดค้าบบบ


สายฟ้าเอาคืนมันเลยยยยย


หมั่นไส้เกิ๊นนนนนนนนนนน

[Nichdia]

ตะวันเหมือนจะลั้นลาอยุ่คนเดวนะ อิอิ

คือยังไงดี เหมือนจะเศร้า แต่ก็ยังมีสายฟ้าที่คอยเข้าใจอยุ่เสมอ

แต่โจ้ ที และสายฟ้า

เหมือนกำลังต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเองอยู่...อย่างลำพัง

[Tifa]

เสียใจ

อ่านเเล้วหาทางออกแทบจะไม่ได้เลย


โอ้ย

ขอให้โลกสงบสุข

[jasmin]

อึมครึม ไม่รู้ว่าวงกลมนี้จะสิ้นสุดยังไง

แต่ก็ยังอยากให้ เป็น 2 คู่ชู้ชื่นอยู่ดีอ่ะ

สายฟ้าจะต้องเจ็บแบบนี้ไปเรื่อยๆหรอ สงสารจัง

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

  ต้นตอของความผิดพลาดอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย
นาที...    หรือ รู้ว่าไม่ได้รัก ไม่รับรักแล้วมันผิดยังไง
โจ้...      ผิดหรือไงทีจะชอบเค้า ทั้งๆที่เค้าแสดงออกขนาดนั้น แค่เราไปยื้อคนๆนึงมาอยู่เป็นเพื่อนแก้เหงา มันผิดไหม(ถ้าเค้ายังมีใจให้เราทั้งๆที่มีคนอื่น)
ตะวัน...   ระหว่างคนที่เรารัก และรักเรา จะผิดไหมถ้าเลือกที่จะอยู่กับคนที่รักเรา และพร้อมจะรักเค้าเมื่อถึงเวลา แค่บางเวลาที่ยังโลเลก็เท่านั้น..
สายฟ้า... กับคนๆนึงที่ชอบมานานคบกันแล้วทำไมจะรอไม่ได้ล่ะแม้จะรู้อะไรเป็นอะไรก็ตาม แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว รักไม่ใช่ครอบครอง
นิว(ยิ้มๆ+1จัดไป)

[IRIS]

ขอบคุณค่า..

เฮ้อ..ผิดซ้ำผิดซาก..แล้วยังไม่คิดจะแก้ไขอีก.. :beat:นายตามตะวัน

ต่อไปถ้าคิดจะพ่นอะไรออกมาก็คิดซะบ้างว่าจะทำได้มั้ย..

สายฟ้าเอ๊ย..เมื่อไหร่จะเลิกฝืนซะทีนะ..อยากร้องก็ร้อง..อยากเหวียงก็เหวียงมันไปเซ่..ปากยิ้มแต่ตาเศร้ามันไม่อึดอัดรึไงฮึ..

ปล.จะผิดมั้ยที่หมันไส้โจ้ :z6:ทำตัวอ่อนแอน่าสงสารไปไหน..เรียกร้องความสนใจจังเลยนะ

[jantaro]

ทำไมเป็นแบบนี้  เออ วุ้ยยยยย

[manami1155]

เฮ้อ...ดูไปดูมาโจ้นี้ก็น่าสงสารเหมือนกันนะเนี้ย
ให้ความรักนาทีไปเท่าไหร่ นาทีก็ไม่เคยรับไว้เลย
เอาแต่หนีๆ ทำแบบนี้สู้พูดไปตรงๆเลยจะดีกว่าไหมนาที

สายฟ้ายังคงความน่ารักได้เสมอต้นเสมอปลายมากเลยคะ
มามะสายฟ้าจ๋า ขอกอดสักที
 

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

บีบีหายไปไหนว้า

รออ่านสายฟ้ากะตะวันนนนนน