หัวข้อ: ผู้ชายรั้นกว่าแมว By:คิงเพนกวิน

[しろやま としんや]

"อ้าวแดน ทำไมตาช้ำอย่างนั้นล่ะ?" เสียงของแดนดาวพี่สาวของเขาทักขึ้นมาเมื่อเห็นหน้าน้องชายในเช้าวันนี้

"นอนไม่ค่อยหลับน่ะครับ" แดนสรวงตอบเลี่ยง พร้อมกับมองดูพี่สาวจัดสำรับข้าวอยู่ในครัว

"งานเยอะเหรอ?" แดนดาวถามไปมือก็ตักข้าวไป

"ก็นิดหน่อย.....ว่าแต่เช้านี้มีกับข้าวอะไรบ้าง?"

"ก็ปลานิลทอด กับแกงส้มไข่ชะอมจ้ะ เปรี้ยวๆหวานๆหน่อยกินแกล้มกับปลาน้องกระถินน่าจะชอบนะ" พักนี้เมนูอาหารบ้านเขาดูจะเป็นอาหารรสชาดอ่อนๆไปหมด ถึงจะมีเผ็ดบ้างก็น้อยเต็มทีทั้งนี้เพราะให้จื่อถิงกินได้

"เหรอ.....งั้นขอไข่เจียวเพิ่มอีกอย่างได้มั้ยพี่ดาว " แดนดาวเงยหน้ามองหน้าน้องชายเหมือนจะถามว่าอยากกินหรือ?

"เมื่อคืนเห็นเสี่ยวถิงมันบ่นอยากกิน เอาใจมันหน่อยแล้วกันพี่อีกวันสองวันก็จะไปแล้ว" แดนดาวฟังแล้วก็พยักหน้ายิ้มรับ แค่ทอดไข่เพิ่มไม่เหลือบากกว่าแรงเท่าไรนัก

"พี่ดาวจำได้มะ ที่พ่อไอ้น้องกระถินเขาสอนลูกว่าอย่าไว้ใจผู้ชายน่ะ......ผมรู้แล้วล่ะว่าทำไม?" หญิงสาวฟังน้องชายพูดแล้วก็เลิกคิ้วขึ้นแทนคำถามระหว่างนั้นมือก็สาละวนไปกับการเจียวไข่ในชาม

"ก็มันนั่นแหละจะทำให้ผู้ชายดีๆ เขาใจแตก"

"บ้า! น้องเขาไม่มีแววเป็นตุ๊ดเป็นกะเทยเลยนะ เขาจะไปสนใจจีบผู้ชายทำไม?"

"เฮอะ....พี่ดาวไม่รู้อะไร" แดนสรวงแค่นหัวเราะ


tsutsuku>>>>



ขออธิบายเกี่ยวกับเรื่องนี้นิดนึงนะ

ที่จริงเรื่องนี้มันเป็นเมือนตอนพิเศษของนิยายเรื่องนึง

ที่เจ๊คนแต่งแกบอกมา

คือเรื่องSmoke & Gun อ่ะ

เรื่องนี้เราเองก็ยังไม่ได้อ่านทั้งหมดเลย(หมายถึงสโมคอ่ะ)

อีกนิดก็จะจบแล้วล่ะนะ หลายคนคงเสียดาย

แต่ก็นะยังไงๆมันก็ต้องจบอยู่ดีแหละ

จะจบลงยังไงก็คอยติดตามอ่านเอานะ

[しろやま としんや]

"แล้วอะไรล่ะที่ว่าพี่ไม่รู้?" เมื่อแดนดาวย้อนคำถามกลับมาทำเอาชายหนุ่มชะงัก

"อ่า.....ผมหมายถึงว่า.....เรื่องเกย์มันเป็นเรื่องของจิตใจซับซ้อนทำนองนั้นน่ะ แบบว่าวันก่อนเพิ่งได้ฟังมาจากรายการถึงลูกถึงเกย์ เอ้ย ถึงลูกถึงคนน่ะ"

"อ๋อ....นั่นสิพี่ก็ว่าสมัยนี้น่ะไม่ต้องไปจีบก็คงดูดเกย์เข้ามาหาได้แล้วล่ะ เพราะน้องกระถินเขาหน้าตาดีนี่นา เห็นว่าบางคนไม่ได้เป็นเกย์แต่แรกแต่พอโดนหลอกล่อเข้าบ่อยๆ จิตใจก็ไขว้เขวไปได้"

"ใช่เลย นั่นแหละๆ" แดนสรวงรีบพยักหน้า

"ก็ควรที่พ่อเขาจะเป็นห่วง สมัยนี้ถึงมีลูกชายก็ใช่ว่าจะสบายใจได้ มันก็น่าเป็นห่วงพอๆ กับมีลูกสาวเลยนะ ยิ่งลูกชายเขาน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้ด้วย" แดนดาวยิ่งคิดก็ยิ่งวิเคราะห์ไปไกล ไม่ได้รู้เลยว่าความจริงคนที่ชักจะไขว้เขวนั้นนั่งอยู่ตรงหน้านี้เอง แต่แดนสรวงก็ไม่ขัดคอเพราะเดี๋ยวจะกลายเป็นชักนำเรื่องเข้าหาตัวเอง

ด้วยความตั้งใจว่าจะเป็นพี่ชายที่ดีให้จงได้ สายๆ ของวันนั้นหลังรับประทานอาหารเช้ากันเสร็จแล้ว แดนสรวงจึงชวนจื่อถิงออกไปเล่นว่าวที่สนามหน้าอำเภอซึ่งมักจะเป็นที่ใช้จัดงานรื่นเริงบ่อยๆ

"อาลายนะ ไปชักว่าวเหรอ?" เด็กหนุ่มฟังแล้วหน้าตื่นขึ้นมาทันที

"Yes, you’re going back home in a few days so I want to show you some Thai culture. Kiting is one of Thai cultures, you know, and it’s fun, too(ใช่อีกไม่กี่วันเราก็กลับอยู่แล้วนี่ เล่นว่าวนี่ก็เป็นประเพณีไทยอย่างหนึ่ง แถมสนุกด้วย) ไปเล่นว่าวกับพี่ขี้คร้านจะติดใจ"

"ติดจาย? ชักว่าวพี่แดนเนี่ยนะ "

"ใช่ รีบไปกันเถอะ"

"ม่ายเอา.....ว่าวคนอื่น" จื่อถิงขยับตัวออกห่างในขณะที่ตอบคำถาม ซ้ำยังมีสีหน้าแปลกๆ อีกด้วย

"หา? เมื่อกี้เราว่าอะไรนะ? ไปเล่นว่าวเว้ยยยยยย!! ไม่ใช่ไปชักว่าวอย่างนั้น เข้าใจว่าอะไรหา ? " แดนสรวงตะโกนดังลั่นบ้านชักจะหงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้ว เขาไม่เข้าใจเลยว่าภาษาไทยที่บรรจุไว้ในหัวจื่อถิงแต่ละคำมันช่าง....มีแต่คำดีๆ ทั้งนั้น

[しろやま としんや]

"ไปๆ ขึ้นรถเดี๋ยวนี้เลย เดี๋ยวก็รู้ว่าว่าวอะไร " ชายหนุ่มรู้สึกโมโหขึ้นมาเลยหมดอารมณ์จะอธิบายว่าชักว่าวกับเล่นว่าวมันต่างกันยังไง เลยลากตัวเด็กหนุ่มจับโยนใส่รถมันดื้อๆ เลย โดยไม่สนใจว่าจื่อถิงจะโวยวายแค่ไหน

"ม่ายไป!! เปิกๆๆ " แดนสรวงแอบยิ้มสะใจขึ้นมาหน่อย หลังกดปุ่มล็อครถ
ทุกด้านกันไม่ให้เด็กหนุ่มหนี

"จาฟ้องยาย!!"

"เอาไว้กลับมาฟ้องทีหลัง" พูดจบก็กระชากรถออกไปทันที

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

บนท้องฟ้าสีครามกว้างใหญ่นั้นมีว่าวหลายตัวลอยละล่องอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว แดนสรวงมองแล้วยิ้มดีใจที่อากาศดีเหมาะแก่การเล่นว่าว ยิ่งมีแสงแดดอ่อนๆ ส่องลงมาให้เห็นด้วยทำให้แน่ใจว่าจะไม่มีฝนตกลงมาเด็ดขาดลมก็ดีพอสมควร ชายหนุ่มจึงจัดแจงเดินไปซื้อว่าวกับคนขายที่ตั้งแผงอยู่ในบริเวณนั้น เขาเลือกว่าวงูหางยาวตัวใหญ่สีแดงสดได้ตัวหนึ่ง ก็เดินกลับมาหาจื่อถิงที่ไม่ยอมลงมาจากรถเพราะคิดมากไปต่างๆ นานา

"ไง....อยากลองเล่นดูมั้ย? มันใช่ชักว่าวของเราหรือเปล่า?" แดนสรวงถามด้วยหน้ากวนๆ พร้อมกับยื่นว่าวงูหางยาวให้เด็กหนุ่มในรถดู

"You wanna get off the car now?(จะลงมาได้หรือยัง?)" จื่อถิงเม้มริมฝีปากลงด้วยความอับอายที่เข้าใจผิดก่อนจะยอมลงจากรถ แล้วอีกไม่กี่อึดใจเด็กหนุ่มก็ลืมสาเหตุของการอับอายไปเสียสนิท
เพราะสนุกกับการเล่นว่าว

"Loosen some more string, the kite will fly higher.(ผ่อนสายอีกหน่อย มันจะได้บินสูงๆ) สนุกมั้ย?" แดนสรวงถามโดยที่ยังไม่ปล่อยมือที่โอบจากด้านหลังเด็กหนุ่ม เพื่อช่วยกันส่งสายป่านของว่าว

"อื้อ!!" เมื่อเห็นรอยยิ้มเบิกบานแบบนั้นแล้ว ชายหนุ่มก็รู้สึกมีความสุขไปด้วยดีใจว่าคิดถูกที่พาจื่อถิงมาเล่นว่าว

[しろやま としんや]

สายลมพัดโชยมาส่งผลให้ว่าวงูไปสะบัดหางอยู่บนท้องฟ้า ดูไปก็เหมือนงูสีแดงตัวนั้นกำลังว่ายน้ำโต้คลื่นลมอยู่ คนที่ถือสายป่านอยู่ข้างล่างก็มองกันเพลิน จนบางครั้งเดินชนกันเสียเอง แต่ก็ไม่มีใครถือสายังพากันหัวเราะชอบใจด้วยซ้ำ จากสายๆ จนล่วงเลยผ่านมาบ่ายกว่าๆ จื่อถิงไม่มีทีท่าจะสนใจแสงแดดที่ร้อนระอุขึ้นมาเรื่อยๆ จะยอมพักก็แค่ช่วงเที่ยงที่ไปกินข้าวเท่านั้น แดนสรวงเห็นแล้วยังนึกขำทุกทีเด็กหนุ่มทำท่าแก่แดดแก่ลมแต่สุดท้ายเด็กก็ยังเป็นเด็กอยู่ดีนั่นแหละ กว่าจะยอมเลิกเล่นและพากลับบ้านได้ชายหนุ่มต้องกล่อมเสียหลายรอบ และรับปากว่าจะพามาอีก

"โอ้โห น้องกระถินตัวแดงเถือกมาเชียวไปตากแดดที่ไหนมาหือ?" คุณยายถามไถ่เมื่อตอนพบหน้าที่วงข้าวเย็น

"ไปชักว่าวมาคับ" คนเล่าก็พูดไปยิ้มไปโดยไม่ดูสีหน้าคนฟังว่าชักจะทำหน้าแม่งๆ กันแล้ว "พี่แดนพาไปชักว่าว ว่าวของพี่แดนหญ๊าย...หญ่าย ย๊าว....ยาวล่วย หัวแดงๆ เสี่ยวถิงเมื่อยมือเลย ร้อนด้วย แต่ซาหนุกอยากชักว่าวพี่แดนอีกจัง"

"ปู๊ดดดด...ด" แดนสรวงฟังคำอธิบายแปลกๆ ของเด็กหนุ่มแล้วแทบจะพ่นข้าวออกมาจากปากทันที

"ผมพาไปเล่นว่าวที่หน้าอำเภอมาครับ ว่าวงูสีแดงไม่ใช่ว่าวผม !!"

"เอ๊าะ....อ่อ....อ๋อ อย่างนั้นเหรอลูก ฟังน้องมันพูดแล้วใจหายหมดแม่ก็นึกว่า......"

"แม่ครับ.....ผมไม่มีทางเป็นอะไรที่แม่คิดเลย ต้องโทษเจ้านี่พูดอะไรสองแง่สองง่ามดูซิเข้าใจผิดกันหมด" พูดจบก็เงื้อมมือไปตบหัวเด็กหนุ่มทันที

"ตีไม? เจ็บนะ" แล้วการศึกย่อยๆ ประจำวันของสองหนุ่มต่างวัยก็เริ่มขึ้นทันที ท่ามกลางควมขบขันของอื่นๆ รอบตัว

วันเวลาติดปีกบินผ่านไปอย่างรวดเร็วเพียงแค่พริบตาก็ครบกำหนด 3 วัน
ที่เยี่ยนอิงจะมารับน้องชายกลับบ้านแล้ว รถเบนซ์สีทองรุ่น 500 E ของครอบครัวจื่อ
ถิงแล่นเข้ามาในบริเวณบ้าน โดยมีเยี่ยนจื่ออิงเป็นคนขับมาเองพร้อมกับอนันต์จิราที่นั่งอยู่ข้างๆ ครั้งนี้ไม่มีคนขับรถมาด้วย แดนสรวงรู้สึกใจหายเหมือนกันเมื่อคิดถึงวันเวลาที่จะไม่มีเด็กหนุ่มมาวุ่นวายอยู่ข้างๆตัว อันที่จริงเขาไม่เคยรำคาญเลย แถมยังรู้สึกสนุกที่ได้ต่อปากต่อคำกันด้วยซ้ำแต่คงจะไม่มีวันเวลาแบบนี้อีกแล้ว แต่เมื่อรถเบ้นซ์คันนี้ขับกลับออกไปจากบ้านเขาทุกอย่างก็เป็นอันสิ้นสุด

[しろやま としんや]

ผู้ชายรั้นกว่าแมว 7 (จบ)




"ไม่รู้ว่าชอบกินอะไรกันบ้าง เลยหอบมาเสียหลายอย่างเลย"

"แหมไม่ต้องเกรงใจหรอกจ้ะ ทีหลังไม่ต้องเอาอะไรมาฝากก็ได้" คุณแม่ของแดนสรวงยิ้มรับแต่ต่อมาก็หุบยิ้มลงแทบไม่ทัน เมื่อพี่ชายของจื่อถิงยื่นซองบรรจุธนบัตรจำนวนหนึ่งให้

"นี่อะไรจ๊ะ?"

"เป็งค่าอาหานของจื่อถิงคับ"

"อุ้ยตายแล้ว!! ไม่ต้องเลยค่ะ น้องเราตัวนิดเดียวไม่ได้สิ้นเปลืองสักเท่าไร เพื่อนตาแดนก็มาเที่ยวบ้านบ่อยๆ แบบนี้เหมือนกันอย่าคิดมากเลย " แต่ชายหนุ่มยังคะยั้นคะยอจะให้รับให้ได้ แดนสรวงมองแล้วเดาๆ เอาว่าหมอนี่ท่าจะเป็นคนประเภทไม่ชอบติดค้างใคร

"คุณอิงครับ คุณกำลังทำให้แม่ผมลำบากใจนะ" จื่ออิงถึงค่อยชะงักไปบ้าง "How about you host us a dinner, does it sound better?(เอาไว้พวกคุณค่อยเลี้ยงข้าวเราสักมื้อก็แล้วกัน อย่างนี้ดีกว่ามั้ยครับ?)" ชายหนุ่มยังไม่ตอบเหมือนกับว่ากำลังเรียบเรียงความคิดอยู่ อนันต์จิราจึงเป็นฝ่ายรับคำแทนเสียเอง

"ก็ดีค่ะ แต่พรุ่งนี้เช้าเราจะกลับฮ่องกงกันแล้ว พอดีทางบ้านมีธุระด่วนน่ะค่ะคงยังไม่มีโอกาสเลี้ยงตอบแทนเร็วๆ นี้แน่ เอางี้แล้วกันค่ะเมย์จะออกบัตรทองของโรงแรมให้ถ้าว่างก็เชิญไปรับทานอาหารที่นั่นได้ค่ะ ภัตราคารของโรงแรมแอมเบอร์เรามีชื่อมากเลยอย่างนี้ดีกว่ามั้ยคะ?" ข้อเสนอของหญิงสาวทำให้แดนสรวงและครอบครัวสบายใจมากกว่าจะตอบแทนกันด้วยเงินแบบนั้น

"แหม....จะกลับกันแล้วหรือ พ่อกระถินไม่อยู่ยายคงเหงาไม่มีคนชวนคุย" จื่อ
ถิงฟังแล้วก็กระแซะเข้าไปกอดคุณยายเป็นการประจบ

"คุณยายฟังภาษาจีนออกด้วยหรือคะ?" อนันต์จิราทำท่าเหลือเชื่อนิดๆ

"ไม่ออกหรอกค่ะคุณเมย์ แต่ยายกับน้องกระถินเขาก็คุยกันรู้เรื่องนะคะ ภาษามือบ้าง เดาๆ เอาบ้างน่ะค่ะ" แดนดาวพูดแล้วก็ยังนึกขำในมิตรภาพข้ามรุ่นเสียเอง

[しろやま としんや]

"เจ้านี่มันขี้ประจบน่ะครับ ยายผมแก่แล้วเด็กมาประจบก็ชอบ " แดนสรวงพูดแล้วก็หันไปเห็นเยี่ยนจื่ออิงกำลังมองกิริยาออดอ้อนของจื่อถิง แล้วคลี่ยิ้มออกมาช้าๆ นี่เป็นครั้งแรกที่แดนสรวงเห็นชายหนุ่มหน้าตายคนนี้ยิ้มเลยก็ว่าได้ เลยหันมาพูดกับอนันต์จิราเป็นภาษาไทยในเชิงซุบซิบนินทากันระยะเผาขน

"ถ้าเวลาทำงานกันคุณอิงยิ้มแบบนี้บ่อยๆ คงดีนะครับ ไม่งั้นคงเครียดกันหมด"

"ปกติเขาก็ยิ้มค่ะ แต่เวลาทำงานนี่ออกจะจริงจังไปหน่อย เดี๋ยวก็คุ้นเคยกันไปก็ได้เห็นจื่ออิงยิ้มบ่อยๆ เองแหละค่ะคุณแดน"

แดนสรวงมองภาพครอบครัวของเขาอยู่กันพร้อมหน้าแบบนี้แล้ว แต่หากอีกหน่อยจะไม่มีเด็กหนุ่มอยู่ด้วยมันคงเหมือนอยู่กันไม่ครบคน คิดแล้วก็อดใจหายไม่ได้ ยิ่งไม่รู้ว่าเมื่อไรจะได้เจอกันอีก บางทีเจอเยี่ยนจื่ออิงคนพี่ยังง่ายกว่าเลยล่ะมั้งเนี่ย ระหว่างที่กำลังคิดเพลินๆ อยู่นั้น เยี่ยนจื่ออิงก็พยักหน้าเป็นสัญญาณให้ชายหนุ่มตามออกมาคุยกันที่นอกชาน

"เงินนี่คุณรับไว้ได้มั้ย?"

"เอ๊ะ? คุณนี่ยังไงนะ คุณอิงครับที่ผมช่วยเสี่ยวถิงน่ะไม่คิดอยากได้เงินหรืออะไรตอบแทนหรอกนะ แล้วก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นน้องชายคุณ"

"OK ขอโทษด้วย แล้วก็ขอบคุณมาก ทีนี้เรื่องงานบางทีคนที่จะบินมาประชุมครั้งหน้าอาจจะไม่ใช่ผม ผมก็ไม่อยากให้มันยุ่งยากเสียเวลาที่ประชุมเสร็จต้องส่งรายงานกลับไปให้ผมที่ฮ่องกงดูก่อน เอาเป็นว่าสปอร์ตตัวนั้นผม OK ก็แล้วกัน บอกให้ทางบริษัทคุณเตรียมการเอาไว้ให้เรียบร้อย" ถึงเยี่ยนจื่ออิงจะพูดว่าไม่อยากเสียเวลายุ่งยาก แต่แดนสรวงกลับรู้สึกว่าชายหนุ่มซื้องานของเขาไม่ใช่เพราะพอใจแต่เป็นการตอบแทนต่างหากในเมื่อแดนสรวงไม่ยอมรับเงิน ทำให้เขารู้สึกความว่าความองศาของอารมณ์กำลังพุ่งขึ้นเร็วราวกับปรอท นี่ไม่ใช่ที่ทำงานเขาจึงไม่คิดจะเก็บความรู้สึกอีกต่อไป

[しろやま としんや]

"คุณอิงคนอย่างคุณเนี่ยนะ คงถนัดเรื่องใช้เงินซื้อโน่นนี่ไปหมด แม้แต่คำว่าน้ำใจ แต่ของอย่างนี้มันใช้กับผมไม่ได้ ครอบครัวผมเป็นคนไทยและก็ถูกปลูกฝังมาให้ช่วยเหลือคนที่ตกทุกข์ได้ยาก คนไทยเราช่วยใครก็ไม่หวังผลตอบแทน อย่าตีค่าน้ำใจคนไทยอย่างผมแบบนี้ได้มั้ย?" น่าแปลกทั้งๆ ที่แดนสรวงใส่อารมณ์ตอกหน้าเขาแรงขนาดนี้แล้ว แต่ชายหนุ่มกลับไม่มีท่าทีโมโหอะไร อารมณ์ของเยี่ยน
จื่ออิงคล้ายกับน้ำที่นิ่งอยู่กับที่แล้ว ซ้ำยังมองเขาแบบขำๆด้วยซ้ำ

"ฮึ.....แดนสรวง คุณไม่มั่นใจฝีมือตัวเองเลยหรือไง?" คำพูดนี้ทำเอาแดนสรวงชะงัก พอคิดจะเถียงก็หาคำพูดมาคะคานไม่สำเร็จเลยกลายเป็นว่า ได้แต่อ้าปากพะงาบงับลมแต่ไม่เสียงออกมา

"คุณคิดว่าโครงการนี้ใช้เงินลงทุนเท่าไร? แล้วค่า AD อีกตั้งเท่าไร? ผมจะเอาเงินไปทิ้งเล่นๆ อย่างนั้นเหรอ?" น้ำเสียงของชายหนุ่มไม่ได้ดุดันเท่าคำพูด เขายังคงอยู่ในท่าทางสบายๆ ชายหนุ่มยืนกอดอกพิงเสามองตรงมายังแดนสรวง ริมฝีปากนั้นมีรอยยิ้มเชิดๆ ประดับอยู่ที่มุมปาก

"ถ้างั้นผมจะทำให้ดีที่สุด พยายามแก้ส่วนที่คุณไม่ชอบแล้วทำออกมาให้ Concept ดีที่สุด จะไม่ให้คุณผิดหวังกับเงินที่ลงไปเลย"

"ก็ดีขอบคุณมาก งั้นเรากลับเข้าไปข้างในกันเถอะ คนอื่นคงถามหาแล้วล่ะ" โดยไม่รอคำตอบของเขา ชายหนุ่มเดินนำหน้ากลับยังห้องโถงทำเหมือนไม่ได้คุยเรื่องสักครู่นี้เลย

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เมื่อถึงเวลาต้องลาจากบรรยายกาศก็พลอยหม่นหมองกันทั่วหน้า โดยเฉพาะคุณยายของแดนสรวงซึ่งเอ็นดูจื่อถิงเป็นพิเศษนั้นเศร้าสร้อยไปถนัดตา

"ไว้มาเที่ยวเมืองไทยอีกนะพ่อกระถิน แล้วต้องแวะมาหายายนะยายคิดถึง" ยายของเขาพร่ำบอกในขณะที่โอบกอดเด็กหนุ่มเพื่อร่ำลา แล้วลูบหัวไปมาด้วยความอาวรณ์จื่อถิงเองก็อยู่ในอารมณ์ไม่ต่างกันเท่าไรนัก

"มาอีกคับ ยายอย่าลืมเสี่ยวถิงนะ"

"ยายไม่ลืมหรอกลูก" ว่าแล้วคุณยายก็น้ำตาปริ่มทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่มะรอมมะร่อแล้ว

"พอๆ ยายอย่าเวอร์ ฮ่องกงอยู่แค่นี้ ไม่ได้ลาไปตาย"

"เอ๊ะไอ้นี่ปากเสีย!!" คุณยายปาดน้ำตาทิ้งแล้วหันมาด่าแดนสรวง

[しろやま としんや]

"เอาไว้ไปเที่ยวฮ่องกงเมื่อไร ก็อย่าลืมให้พวกเราเป็นได้ต้อนรับบ้างนะคะ" อนันต์จิราเอ่ยปาก หญิงสาวยังที่จะอดซาบซึ้งไปกับความผูกพันธ์ที่เกิดขึ้นภายในระยะเวลาสั้นๆ ตรงหน้าไม่ได้

"ใช่ๆ ยาย แม่ พี่ดาว ไปด้วยนะ" เด็กหนุ่มหันมาสนับสนุนความคิดนี้

"จื่อถิง.....ลืมชวนใครอีกคนไปหรือเปล่า?" คราวนี้เป็นจื่ออิงพี่ชายของเด็กหนุ่มทักท้วงขึ้นมาเป็นภาษาจีนด้วยสีหน้ายิ้มน้อยๆ

"จิงล่วย พี่แดนไปฮ่องกงนะ" คนถูกลืมพยักหน้าหัวเราะเสียงดังออกมา แล้วจึงยกมือขึ้นลูบศรีษะเด็กหนุ่ม ดีใจที่อย่างน้อยจื่อถิงอุตส่านึกถึงเขาขึ้นมาได้ เมื่อร่ำลากันเต็มที่แล้วคุณยายก็เป็นฝ่ายออกปากไล่เสียเอง ด้วยความกังวลว่าเดี๋ยวมืดไปขับรถจะอันตราย

"กลับเถอะลูกเดี๋ยวจะค่ำเสียก่อน ไปดีมาดีนะหลานๆ เจริญๆ นะพ่อคุณแม่คุณ" โดยไม่ลืมที่จะอวยพรให้ศีลให้พรกับคนทั้งสามก่อนที่จะเดินทางกลับ

แดนสรวงและครอบครัวพากันยกขบวนเดินลงมาส่งเด็กหนุ่ม กับพี่ชายและพี่สะใภ้ ถึงข้างรถเบ้นซ์กันหมดทั้งบ้าน และก่อนจะขึ้นรถไปจื่อถิงเดินกลับมาสวมกอดคุณยายอีกครั้ง

"ไปนะยาย" แล้วก็ก้มลงหอมแก้มคุณยายแรงๆ เสียสองฟอด ทำให้คุณยายยิ้มปลื้มแก้มแทบปริและหัวเราะร่วนจนตาหยิบหยี จากนั้นจึงเดินไปไหว้คุณแม่และหอมแก้ม ก่อนจะเดินไปหาแดนดาว แดนสรวงเห็นเข้ากำลังจะอ้าปากห้ามว่าไม่ต้องมีจุ๊บแถมกับพี่สาวเขาถึงจื่อถิงจะยังเด็กแต่ก็โตเป็นหนุ่มแล้วทว่าช้าไปเสียแล้ว พี่สาวของเขาโดนเด็กหนุ่มดึงเข้าหอมแก้มไปเรียบร้อยโรงเรียนฮ่องกงแล้ว

"เฮ้ยๆ คนไทยน่ะเขาไหว้ก็พอไม่ต้องมีหอม"

[しろやま としんや]

"แหม...ไม่ลืมพี่แดนหรอกคับ" ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะเข้าใจคำทักท้วงของเขาไปคนละทางจึงดึงรั้งคอแดนสรวงลงหอมที่แก้มทั้งซ้ายและขวาเสียยกใหญ่จนชายหนุ่มตัวแข็งทื่อและอ้าปากค้างอยู่ในท่านั้น พอตั้งสติได้จึงรีบออกปากไล่เด็กหนุ่มทันที ก่อนที่จิตใจของเขาจะถูกก่อกวนจนกระเจิดกระเจิงไปยิ่งกว่านี้

"รีบๆ กลับฮ่องกงไปเลยแล้วไม่ต้องมาอีกยิ่งดี"

"โด่....พี่แดน พูดงี้เดี๋ยวก็คิดถึงเสี่ยวถิง ม่ายมีใครนอนล่วยเหงานะ" เด็กหนุ่มยิ้มหวานยังก่อกวนจนถึงนาทีสุดท้าย จะไปทั้งทียังอุตส่าพูดทิ้งทวนไว้ให้แดนสรวงเก็บไปคิดลึกอีกแน่ะ

รถเบ้นซ์ที่เด็กหนุ่มนั่งแล่นออกไปแล้ว แต่เจ้าตัวยังโผล่หน้ามาโบกมือบ้ายบายให้กับเขาและครอบครัวจนลาลับสายตาไป แดนสรวงบอกตัวเองว่าคงจะเป็นอย่างที่จื่อถิงตราหน้าเอาไว้ไม่มีผิดแน่ เขาคงจะคิดถึงเด็กหนุ่มที่เคยนั่งซุกตัวซบอ้อมอกของเขาไปอีกนานเชียว......

~Finish ~




ลงใหม่ให้เลยตั้งแต่ส่วนที่หายไปเผื่อว่าใครยังไม่ได้อ่าน

เจ็บใจจริงๆบอร์ดโดนแฮค หายไปหมดเลยไอ้ที่เคยๆทำไว้

แค้นมานนนนนนนนนนนนนไอ้คนแฮค

อย่าให้รู้นะว่าใครทำ หึหึหึหึ

[Lucifer]

สู้ๆ นะค้าบบบ 

ร่วมกันกอบกู้เล้า 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ทั้งคนโพสและคนเขียนนะครับ
 

[abcd]

จบแล้วเหรออออ มานเหมือนขาดไรไปป่าวหว่า?? ขาดบทยังว่า...     

[anisongchanon]

จบแล้วหรอนี้   น่าจะมีต่อภาค 2 เนอะ   

ชอบกระถิน น่ารักดี 

ขอบคุณคนเขียนแล้วก็คนโพสนะคราบ   

 อุตส่าห์เขียนเรื่องราวดีๆน่ารักๆมาให้พวกเราได้อ่านกัน   



ปล.รีบนนี้ชักจะ.....ไปป่าว

[uknowvry]

 
หนุกอ่า

อยากอ่านเรื่องอื่นด้วยอ่ะครับ
จะมีโอกาสมั้ยหว่า

[three]

มีภาค2อ่ะเปล่าครับผมอยากอ่านอ่ะ

[อาจารย์..สีฟ้า]

ตามอ่านทัน ก็จบซะแล้ว....

แต่ก็ขอบคุณนะครับสำหรับเรื่องราวดีๆๆๆๆๆ

 

[palpouverny]

อ่านอยุ่ตั้งนาน ถึงว่าทำไมชื่อมันคุ้นๆๆที่แท้ก้อ smoke&gun นี่เอง
น่ารักอ่าเรื่องนี้ น้องกระถินกะพี่แดน ไม่มีตอนพิเศษของคุ่นี้หรอค้าบ
อยากได้อ่า อยากได้

[MamyPoko]

 ::เป็นเรื่องที่น่ารักมาก มาย

[ALeX]

อ๊ากกก ว๊ากกก กรี๊ดๆๆๆๆ มาต่อภาคสองเลยน๊า

อู้ โอ้ว วู้ ว๊าว!!! รักเจ๊+พี่แอมมากมาย เพราะเจ๊คิงเก่ง+น่ารัก พี่แอมโคตรๆๆๆน่ารัก

รักพี่ทั้งสองมากที่เอานิยายมาให้ผมอ่าน อ้อ รวดเดียวจบแบบตาแฉะเลย

ปล.ทำตามสัญญาแล้วน๊า มาเม้นท์ให้ทันทีเลย

[macaroni]

สนุกค่า เล่นเอาอยากอ่าน Smoke&Gun ขึ้นมาตะหงิดๆ เลย

[TaroT]

คือผมเพิ่งอ่านเรื่งนี้เป็นครังแรก มีคำถามหน่อยครับ
1. Smoke&Gun  ที่หลายๆคนโพสไว้ผมจะหาอ่านได้จากไหนเราะครับ รึผมหาไม่เจอในบอร์ดนี้ แอบงง
2. มีต่อป่ะครับเรื่องนี้อ่ะ ผมอยากให้มีต่อจังเลย ของร้องนะคร้าบบบผู้แต่ง

ปล.เรื่องนี้น่ารักมากงับ ชอบๆมั่กๆ ขอบคุณครับ

[Poppyhigh]

น่ารักจังเลยนะ น้องเสี่ยวถิง แต่ตอนนี้ยังอ่านไม่จบแหละ แค่แวะมาแสดงความชื่นชมก่อนค่า 

[nanny]

สนุกดีค่ะ

[nuballe]

อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ หนุกดีแต่จบห้วนไปหน่อยมั้ยคะมันค้างอ่ะ

[Mp_qM]

จบแล้วเหรอคับ


ต่อดิคับ

หุหุ

[mayme_pm]

 :m13:จบแบบค้างคาไปนิด

อ่านแล้วคิดถึง  Smoke&Gun  จังเลยคะ

เดี๋ยวไปหยิบมาอ่านดีกว่าหิหิ

[name]

จบแบบนี้ไม่ปลื้มนะคับ
ต้องมาต่อภาค2ด้วยนะคับ
แล้วจะรอภาค2นะคับ
 

[Akiizz]

แต่งได้น่ารักมากเลยคับบบ

น่าจามีมาต่อ หรือ ไม่ก้ เอาเรื่อง Smoke&Gun

มาลงไว้ก้ดีนะค้าบบบ


ขอบคุนมากคับที่เอานิยายน่ารักใสๆแบบนี้มาลงให้

[name]

จะว่าไปยังมะด้ายพิสูจธ์เลยน้า
ว่าว่าวพี่แดนจะเป็นอย่างที่เสี่ยวถิงพูดอ่ะป่าว

[name]

ง่ะใส่ชื่อผิดหรือถูกหว่า