หัวข้อ: ชีวิตรักในมหาวิทยาลัย

[Boy_Image]

เรื่องนี้ก็เคยเขียนไว้นานแล้วครับ ที่ Boyonthenet เอามาลงที่นี่อีกครั้งเพราะมีคนส่ง หลังไมค์มาให้ลงให้ครับ
ยังไงก็อ่านกันดูนะครับ
=================================================================

ตอนที่ 1
====================

"501 502 503 นี่แหละ" ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ เมื่อเดินมาถึงห้องพักพร้อมกับของพะรุงพะรัง... เอะ! มีใครอีกคนอยู่ด้วย ผมว่าผมมาก่อนแล้วนะ ยังมีคนมาล่วงหน้าผมอีก ผมก็เลยเรียกเค้าให้ช่วยเปิดประตู

   "หวัดดี นายเป็นรูมเมทเราหรอ" เค้าทักทายผม
   "ใช่ เราอยู่ห้องนี้แหละ"ผมบอกพร้อมกับขนของเข้ามาในห้อง
   "ชื่อพัดนะ อยู่ ComSci"
   "อ้าว! คณะเดียวกันหรอ เราชื่อบอย"

ผมสังเกตห้องทันทีที่เข้ามาถึง ห้องหน้ากว้าง 3 เมตร ยาวประมาณ 6 เมตรดูๆแล้วก็น่าอยู่ดีนะครับ หอของผมอยู่ชั้น บนสุดของหอพักเลย มีดาดฟ้าไว้ตากผ้าด้วย ทำให้มีห้องพักเพียงแค่ 5 ห้องเท่านั้นบนชั้นนี้

"บอย นายบอกว่านายอยู่คณะเดียวกับเราหรอ"   "อืมใช่  เออโทษทีนะ รบกวนช่วยเราขนของหน่อยได้มั้ย"  "ไปดิ ป่ะ"แล้วพัดก็เดิมตามผมออกมาจากห้อง ผมก็เล่าให้พัดฟังแล้วนะ ว่าจริงๆแล้วผมให้พี่ๆที่บ้านมาช่วยคนด้วยแต่เจ้าหน้าที่หอไม่ให้ขึ้นมา จนพัดบ่นว่า "ไม่น่าเลยเนอะ แค่ขนของ ยายอ้วนเนี่ยจริงๆเลย" แล้วพวกเราก็หัวเราะกันทั้งคู่ พัดช่วยเบาแรงผมไปได้เยอะทีเดียวครับ

หลังจากที่ผมจัดของเข้าที่เสร็จแล้ว ก็เย็นพอดีเลยกะจะไปหาอะไรกินซักหน่อย

   "คือเย็นแล้วอะ เราหิวแล้ว จะไปหาไรกินด้วยกันมั้ย" พัดถามขึ้น
   "ไปดิ กำลังหิวเลย ท้องร้องจ๊อกๆแล้ว" ผมเห็นดีเห็นงามด้วย
   "ไปกินที่ไหนดี ในมหา'ลัย หรือจะไปกินข้างนอก"
   "ใน ม. ก็ได้ไม่ต้องไปข้างนอกหรอก หรือจะไปข้างนอกก็ตามสะดวก"
   "บอยนายมีจักรยานมั้ยหละ"
   "เหอๆ ไม่มี ไม่ได้เอามาด้วย"
   "งั้นนายก็ซ้อนเราไปละกัน จะพาไปกินหน้า ม.ดีกว่า"

ผมก็ตามพัดลงไป จักรยานเค้าก็เป็นเสือภูเขาธรรมดา เบาะนั่งก็แสนจะนิ่ม....!!!!

   "อย่าขับเร็ว เราไม่ชอบซ้อนท้ายรถเร็วๆ"
   "ทำไมหละ สนุกออก..."

แล้วพัดก็เพิ่มความเร็วรถจักรยานด้วยความเร่ง...

   "โอ๊ย...อย่าเร็วดิ...กลัว..."
   "โถ่ แค่นี้ก็กลัวด้วย"
   "ก็เราไม่ได้ขี่เองนิ....ระวังข้างหน้า...เนิน!!! "
   "ความเสียวมาแล้ว ระวังนะถ้าไม่ยกก้นขึ้น...เจ็บแน่ๆ"
   "โอ๊ย........"

แล้วพัดก็หัวเราะผม ผมเองก็ร้องไปตลอดทาง มันน่ากลัวมากเลยนะครับ พัดขี่จักรยานจนผมเมารถได้...

   "ขี่ช้าลงหน่อย..." พัดยังเงียบไม่ตอบสนองผม
   "งั้นจี้เอวละนะ..." เค้าก็ยังเงียบ ผมเลยจี้เอวเค้า...
   "เฮ้ย...เอาจริงหรอ...โอ๊ย....อย่า..หยุด"

แล้วสุดท้ายรถจักรยานที่มีทั้งผมและพัดก็ล้มลงข้างทาง....

   "รู้ไรมั้ย.."
   "มีอะไรหรอพัด"
   "ตัวหนักจัง ตัวก็นิดเดียวไม่น่าจะหนักเลย"
   "โห...ปากหรอเนี่ย..."

แล้วผมกับพัดก็หัวเราะพร้อมกัน..มันเป็นเรื่องสนุกของผมในวันแรกที่ได้รู้จักกับพัด

   "บอย ชอบกินไรเป็นพิเศษมั้ย"
   "ไม่นะ อะไรก็ได้"

ผมตอบเพราะตอนนั้นไม่คิดอยากกินอะไรมากไปกว่าข้าวเลย และเหมือนเค้าจะรู้ใจผมนะ พาไปกินร้านที่มี ข้าวขาหมู ข้าวมันไก่ ข้าวหมูแดง ข้าวหน้าเป็ด ข้าวฯลฯ เต็มไปหมด

   "พัดเป็นคนจังหวัดไรอะ"
   "กทมนะ แต่ทางบ้านเป็นคนเหนือ"
   "มิน่า ขาว แต่ก็พูดภาคกลางชัดนะ"
   "อืม แหงสิ เกิด กทมนิ แล้วบอยคนจังหวัดไร"
   "เราก็ กทมเหมือนกัน"

หลังจากที่ทานกันเรียบร้อย เค้าก็พาผมซ้อนท้ายจักรยานกลับมาหอพัก เค้าบอกผมว่าเค้ามาอยู่ได้ อาทิตย์นึงแล้ว รู้จักคนเยอะเลย
   
   "วิศวะ ข้างๆห้องพวกเรานะ เอาคอมพ์มาด้วยนะ ไปเล่นที่ห้องเค้าได้นะ"
   "หรอ ไปสิไปก็ไป"
   
ผมตื่นเต้นที่เค้าจะพาผมไปรู้จักกับคนในหอ เพื่อนๆต่างคณะกัน ผมชอบนะครับรู้จักคนเยอะๆเนี่ย จนกระทั่งดึกแล้ว เลยต้องกลับห้องตัวเอง จะอยู่รบกวนเค้านานๆก็ไม่ใช่เรื่องอะครับ

   "บอย เปิดล๊อกห้องด้วย" พัดสั่งผม เดี๋ยวนี้กล้าสั่งแล้วนะ รู้จักกันไม่ถึงวันเลย
   "ได้ๆ" ผมก็ค้นกุญแจเพื่อเปิดห้อง อ้าว!!!  ไม่มี
   "เฮ้ย เราทำกุญแจหายอะพัด"
   "อ้าวจริงง่ะ โทรไปถามที่บ้านดูสิว่าลืมรึเปล่า"

แล้วก็เป็นอย่างที่พัดพูด ผมไม่ได้ทำหาย แต่ลืมไว้ที่บ้านของตัวเอง

   "เอางี้ละกัน ถ้านายจะเข้าห้องละก็นะ นายก็โทรมาเรียกเรา นายมีมือถือนิ"
   "เอางั้นหรอ ได้ๆ"

แล้ววันนั้น ผมก็นั่งคุยกับพัดหลายเรื่อง ทั้งเรื่องโรงเรียนเก่าของพัด โรงเรียนเก่าของผม ครูอาจารย์เค้า ครูอาจารย์ผมจนดึก สมควรเวลาที่จะเข้านอน เราก็ตกลงกันนะครับ ว่าตอนเช้าจะตื่นกี่โมงดี เพราะจะตั้งนาฬิกาปลุก

   "เข้าเรียน 8.40 ก็ปลุกซัก 6 โมงเป็นไง" พัดเสนอ ผมก็ยิ้มๆ
   "ปรกตินายตื่นกี่โมง" ผมถาม
   "แม่ไม่มาปลุก ไม่ตื่น" แล้วเรา 2 คนก็หัวเราะ กันในตอนค่ำคืนของวันนั้น

ในตอนเช้าของวันต่อมา หรือก็คือวันแรกของการเปิดเรียนในรั่วมหาวิทยาลัยของพวกผม ผมตื่นก่อนนาฬิกาปลุก ก็เลยลงมาจากหอพัก เพื่อมาออกกำลัง วิ่งซักหน่อยตอนเช้าๆ อากาศสบายๆ

   "อ้าว บอย ลงไปทำไร" พัดเรียกผมจากระเบียง ขณะที่ผมกำลังเดินจากหอออกไปวิ่ง
   "ไปวิ่งหน่อย จะไปด้วยกันมั้ย" ผมชวนเค้า

แต่พัดไม่ได้ตอบผม กลับเดินหายไปในห้อง ผมก็งงทำไมไม่ตอบ แต่ไม่ถึงนาทีเขาก็วิ่งตามผมลงมาข้างล่าง คงจะไปกับผมด้วยมั้ง แต่เค้าไม่วิ่ง เค้าขี่จักรยาน ส่วนผมสิ วิ่งตามจักรยานเค้าเหนื่อยสายตัวแทบขาด

   "เร็วหน่อยๆ ตามมาให้ทันนะ" พัดยียวนแล้วก็ขี่นำหน้าผมไป
   "เออ... อย่า.... ชวน... คุย...หายใจ.... ไม่ทัน...." ผมงี้วิ่งเร็วสุดๆแล้วยังไม่ค่อยจะทันเลย

เมื่อเห็นว่าถึงขีดจำกัดละผมก็หยุดวิ่ง ยืนพักหอบหายใจแฮกๆ

   "เหนื่อยแล้วหรอ มาซิ" เค้าขี่กลับมา แล้วมาบ่นข้างๆหู
   "ทำไร" ผมยังงงกับคำว่า มาซิ ของเค้า
   "ซ้อนไง สายแล้วไปๆ" อืมใช่ ตอนนี้สายแล้วนิ เดี่ยวต้องไปอาบน้ำอีก

ตอนผมนั่งซ้อนรถกลับมาเนี่ย ผมเพิ่งสังเกตว่าผมเองก็วิ่งมาไกลพอตัวเลยนะ เกือบๆรอบมหา'ลัยเลย ทำไปได้ยังไง

[Boy_Image]

หลังจากเลิกเรียนแล้ว ผมได้ข่าวจากประธานคณะว่า วันนี้ให้ไปลงสมัครชุมนุมให้เสร็จใครสนใจจะลงอะไรก็ไปสมัครอันนั้น

   "นายสมัครอะไรหละ พัด" ผมถามเมื่อเราเดินกลับหอด้วยกันหลังจากแยกกับเพื่อนๆแล้ว
   "คงเป็น... ว่ายน้ำ แล้วนายเลือกอะไร" เค้าถามผมกลับ
   "ยิงธนู เราชอบอันนี้" ผมก็ตอบยิ้มๆ เพราะชอบจริงๆนะมันดูเท่มาก
   "ระวังมันจะตีหน้าเอานะ สายธนูนะ" ไอ้นี่หาเรื่อง
   "เออ ไม่มีทางหรอก" แล้วผมกับเค้าก็แยกกันไปสมัครเข้าชมรมกัน

ผมเดินไปยังโรงซ้อม ก็เห็นเค้ารับสมัครกัน คนมาเพียบเลย สงสัยชมรมนี้จะอบอุ่นน่าดู

   "พี่ครับ สมัครเข้าชุมนุมยังไงครับ" ผมถามที่โต๊ะที่รับสมัคร
   "กรอกใบสมัครนี่นะครับ จ่ายค่าสมัครด้วย 10 บาท แล้วก็เรียบร้อยแล้วครับ"
   "แล้วจะมาซ้อมเมื่อไหร่ครับ"
   "ทุกวันเลยนะน้อง ที่ห้องนี้แหละ เวลาก็ตั้งแต่ 6 โมงเย็น"
   
หลังจากที่ผมสมัครเสร็จ ผมควรจะไปไหนดีนะ จะกลับหอแต่ก็เข้าห้องไม่ได้ ต้องรอพัดก่อน แล้วถ้าจะไปกินข้าวก็ต้องไปกินคนเดียว...ไม่เอาดีกว่า... ผมเลยตัดสินใจที่จะเดินไปดูพัดที่สระว่ายน้ำของมหาวิทยาลัยแทน... ก็หวังว่าผมจะเจอเค้านะ แล้วทางจากโรงยิมไปสระว่ายน้ำก็ไม่ห่างกันมากนัก ผมก็จ้ำๆไป

   "น้องค่ะ" เสียงเรียกผมดังขึ้นมา ผมก็หันไปดู
   "น้องอยู่คณะ comsci ใช่มั้ยค่ะ" ผมก็ยิ้มๆๆก่อนจะพยักหน้าตอบไป
   "น้องค่ะ พี่สนใจจะให้น้องเป็นหลีดของคณะนะค่ะ"
   "อะไรนะครับ ให้ผมเป็นหลีด" ผมตกใจมากเลยนะครับ หน้าตาผมก็ใช่ว่าจะดี สูงก็ไม่สูง 168 เอง
   "เป็นนะค่ะน้อง" พี่เค้ายังไม่ยอมเลิก
   "ไม่เป็นไม่ได้หรอครับ ผมไม่อยากเป็นเลย..."
   "น้องก็คิดว่า ต้องทำเพื่อคณะเราสิค่ะ ต้องทำเพื่อพี่ และเพื่อนๆของน้องนะค่ะ"

   "อ้าว ก็เป็นไปดิ หลีดก็ดีออก" พัด มาตอนไหน มันมายืนพูดออกความเห็นเนี่ย
   "เราไม่เคยเป็นนิ" ผมพยายามบ่ายเบี่ยง แทนที่มันจะช่วยเพื่อน มันกลับยุยงแบบนี้
   "เห็นมั้ยค่ะน้อง หลีดพิธีการ ไม่เป็นยากหรอกค่ะ นะค่ะ"

ผมก็เงียบๆไป สงสัยจะต้องก้มหน้ารับกรรมของตนเองเสียแล้ว

   "ตกลงเป็นใช่มั้ยค่ะ" ผมก็พยักหน้า
   "งั้น น้องคนนี้ก็เป็นไปด้วยกันเลยสิค่ะ เพื่อนน้องยังเป็นเลย"
   "ผมเนี่ยนะ ไม่เอาหรอก"
   "ไม่ต้องเลยพัด ทีเรานายยังให้เป็นเลย ทีตัวเองจะไม่เป็นได้ไง"
   "เป็นทั้งคู่นั้นแหละ จะได้ไปซ้อมด้วยกัน สนิทกันดีนิ"
   "เออ....." พัดพยายามจะหลีก
   "ไม่ต้องปฏิเสธเลยนะค่ะ เอาชื่อมาเลยค่ะ"

แล้วพัดก็เขียนชื่อตัวเองลงในกระดาษให้พี่เค้าไป แต่ทำไมถามแต่ชื่อพัด ชื่อผมไม่ถาม ผมก็ไม่เข้าใจ แต่ด้วยเหตุนี้ ตลอด 1 เดือนนี้ผมต้องไปซ้อมหลีดกับมันทุกวัน จนกว่าการแข่งขันกีฬาจะหมดไป นึกแล้วน่าสนุกดีไม่น้อยเลย แต่ผมจะเอาเวลาที่ไหนไปยิงธนูของผมกันเนี่ย....T-T

[Boy_Image]

เย็นของอีกวัน หลังจากที่ผมโดนบังคับให้เป็นหลีดแล้ว ผมก็ไปซ้อมกับเพื่อนๆที่เป็นหลีดด้วยกัน เค้าให้พวกผมไปซ้อมที่หลังอาคารเรียน ทุกคนที่มาซ้อมดูเหมือนจะรู้จักกันมาก่อนแล้ว เว้นแต่ผมกับพัด เหมือนจะเป็นเด็กใหม่เลย
เมื่อผมเดินมารวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ทุกคนต่างหันมาทางผมทั้ง 2 คน

   "อ้าว เด็กใหม่มาแล้วนายๆ นายชื่อไรอะ"ผู้หญิงคนนึงทักทายพวกผม
   "พัดคับ" พัดตอบเกร็งๆ
   "พวกนายใช่ป่ะ ที่พี่อีฟบอกว่า จะมาเป็นหลีดเพิ่ม" สาวอีกนางนึงก็ซักพวกผมต่อ
   "เออ...ใช่มั้งครับ" ผมตอบ
   "อืม...เราชื่อแอน แล้วนายอีกคนชื่ออะไร" แอน คือผู้หญิงคนแรกที่ทักทายพวกผม เธอถามมาที่ผม
   "ไอ้นี่หรอ มันเป็นรูมเมทเรา ชื่อบอย" พัดตอบ
   "อานะ เค้าไม่ได้ถามนายนิ เค้าถามเรา" ผมเหน็บ
   "พวกนายนี่ สนิทกันดีนะ อยู่ห้องเดียวกันหรอโชคดีจังนะ" คนนี้เป็นผู้ชายตัวสูงที่สุดในกลุ่ม
   "เรฟ ก็อยู่หอนิ ชั้นไหนหละ" แอนหันไปถามผู้ชายคนนั้น ทำให้ผมรู้ว่าเค้าชื่อเรฟ
   "ชั้น 5 ไง บนสุดเลย" เค้าตอบ
   "อ้าว ชั้นเดียวกันนิ" พัดตอบ
   "อืม ใช่ เราเห็นพวกนายออกจะบ่อย แต่พวกนายเคยเห็นเรามั้ยหละ"
   "ไม่เลย" ผมกับพัดแทบจะตอบพร้อมๆกัน
   "ก็นั่นสิ เพราะ เลิกเรียนก็มาซ้อมหลีดแล้ว ไม่ได้อยู่กับเพื่อนๆหรอก"

   "บี โทรหาพี่อีฟยัง" ผู้ชายอีกคน ถามกับผู้หญิงคนที่สอง ที่ทักพวกผม
   "โทรแล้วจ้า พล พี่เค้าบอกว่า ออกมาแล้วอีกประมาณ 20 นาทีคงถึง" เธอตอบพร้อมดัดเสียงเล็กน้อย
   "เออ แล้วพวกนายรู้จักหมดทุกคนยังหละ" เรฟหันมาถามพัด

พัดส่ายหน้า แล้วก็หันมาทางผม ผมก็ส่ายหน้าเช่นกัน

   "คนนี้ ชื่อแอน รู้จักกันแล้วใช่มั้ย" เค้าชี้ไปที่ผู้หญิง คนแรกที่ทักทายพวกผม อืมๆ..ผมจะจำไว้ว่า ชื่อแอน
   "คนนี้บี" บีเป็นผู้หญิงคนที่สองที่ทักทายพวกผม และเป็นคนเดียวที่ตัดผมสั้น และออกอาการคล้ายๆกับ...
   "คนนี้ เม และสุดท้าย จิ๊บ"

เม เธอคนนี้ไม่ได้คุยกับพวกผมในตอนแรก แต่สุดท้ายกลับสนิทกับพวกผมอย่างมาก และจิ๊บ ผู้หญิงปากร้ายตัวเล็กที่สุด ผมกับเธอก็สนิทกันมากนะครับ

   "เหลือเราอีกคนนะ เราชื่อพล"

ตอนนี้ผมรู้จักเพื่อนๆที่ต้องร่วมงานด้วยกันทั้งหมดแล้ว ทุกๆคนเป็นคนดีนะครับ ตลอดเวลาที่คบกันไม่เคยทำให้ผมเสียใจเลย โดยเฉพาะ เม เธอเป็น Co-Lab ของผมด้วย

หลังจากทำความรู้จักกันไม่นาน พี่อีฟ คนที่ซ้อมหลีดให้พวกเรา และเป็นคนที่(บังคับ)ให้ผมเป็นหลีด ก็มาซ้อมให้กับพวกเรา ในวันนั้น พี่คนอื่นๆไม่ว่างกันติดโปรเจก ส่วนพี่อีฟ แกโดนโบ้ยงานให้มาซ้อม

สิ้นสุดการซ้อมหลีดแล้ววันนั้น ผมกับพัดได้ท่าเพียงแค่ 2 เพลงเท่านั้น จากทั้งหมดที่มี 12 เพลง ในขณะที่คนอื่นๆเค้าได้ท่ากันมากกว่า 5 เพลงขึ้นไปแล้ว เพราะเค้าซ้อมกันมาตั้งแต่ปิดเทอม หลังจากไปกินข้าวที่หน้า ม.แล้ว พวกผมก็กลับขึ้นหอกัน ตอนขึ้นหอนี่เอง ที่ทำให้ผมรู้ว่า พวกเราทั้ง 4 คน (หมายถึง เรฟ พล พัด และผม) อยู่ชั้นเดียวกันหมดเลย เป็นเรื่องบังเอินมากเลยคับ

ผมวางของลงบนเตียงของตัวเอง เก็บหนังสือที่ใช้เรียนลงใน ลิ้นชักที่โต๊ะอ่านหนังสือ และไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่ที่ระเบียง จะไปอาบน้ำ

   "บอย จะอาบน้ำแล้วหรอ" พัดถามผม ส่วนตัวเค้าก็กำลังเก็บของอยู่
   "อือ เหนื่อยมากเลยวันนี้ อยากนอนเร็วๆแล้ว"
   "อย่าเพิ่งเลย ไปซ้อมหลีดกันต่อเถอะ"
   "ซ้อมที่ไหนหละ ที่ระเบียงห้องหรอ หรือในห้อง แต่ที่มันแคบจะตาย กางแขน กรีดมือก็เต็มห้องแล้วเนี่ย"
   "ก็ดาดฟ้าข้างนอกไง"
   "นายไม่อายเค้าหรอ คนเดินผ่านไปผ่านมา"
   "ไม่อะ ถ้าวันจริงเราเต้นแล้วหลุด วันนั้นน่าอายกว่าเยอะเลย"

ที่พูดแบบนี้แสดงว่า จะชวนผมออกไปซ้อมใช่มั้ยเนี่ย ผมเอง หรือใครก็ตามที่ตกอยู่ในสภาพนี้ ผมเชื่อว่าคงอยากจะทำเพื่อเพื่อนๆ พี่ๆ และคณะของตนเองแน่นอน ผมโยนของในมือไว้บนเตียง พร้อมกับเดินตามพัดออกไปที่ดาดฟ้า
และเริ่มซ้อมท่าทั้งหมด ที่ได้เรียนมาวันนี้ แต่การซ้อมครั้งนี้ทุลักทุเลมาก เพราะเพลงพวกผมก็ยังไม่คล่อง และท่าก็ยังจำไม่ได้

   "เอ้า หลีดพร้อม" เสียงนี้ทำผมตกใจมากเลย เราทั้ง 2 คนหันควับไปดู เป็นเรฟ และคนอื่นๆ
   "อาไรเนี่ย มาซ้อมกันได้ไง 2 คน ร้องเพลงก็ผิด ทำนองก็ผิด ท่าก็ไม่ถูก" เรฟบ่นใหญ่ แต่ก็เดินตรงเข้ามา
   "เอ้า สั่งหลีดพร้อมแล้ว พร้อมสิ" เค้าสั่งอีกครั้ง พวกผมก็อิดออด
   "เรฟท่าน Head ของพวกเรานะ พวกนายไม่รู้หรอ"พลก็แทรกเข้ามา
   "ไปซ้อมซิ ยังนั่งอยู่อีก" เรฟตัดบท

พัดหันมามองหน้าผม ผมเองก็ยิ้มๆแล้วก็ลุกตามพัดไปซ้อมหลีด พร้อมกับพวกเรฟ ในวันนั้น พวกผมได้ซ้อมกันเพิ่มเติม จากที่ได้เพลง 2 เพลงก็กลายเป็น 4 เพลง เท่ากับที่พลได้ แต่กว่าจะซ้อมเสร็จ ก็เป็นเวลาเที่ยงคืนเข้าไปแล้ว

[Boy_Image]

หลังจากวันที่เราซ้อมกันวันแรก เป็นเวลากว่า 25 วันที่ผมและพัดจะต้องไปขลุกอยู่กับพวกหลีด จนกระทั่ง 3 วันสุดท้าย ถึงได้มีการจัดให้ซ้อมร่วมกับ สแตนเชียร์ ในวันซ้อมวันสุดท้าย ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ทั้งการแปรอักษร การร้องเพลง จังหวะ และท่าเต้นของพวกผม ไม่มีอะไรที่หลุดเลย การต่อตัวก็เป็นไปอย่างดี เมื่อถึงวันพรุ่งนี้ จะเป็นวันชี้ชะตาแล้ว

ในตอนเช้าของวันแข่งขัน ผมได้รับโทรศัพท์จากพี่ที่เป็นหลีดรุ่นพี่ว่า ให้ทำใจให้สบาย ไม่ต้องเครียด พวกพี่ๆเค้าไม่ได้หวังจะให้ชนะ แค่ทำให้ดี ตั้งใจให้มากเท่านั้นก็พอ แต่โทรศัพท์นี้ก็เป็นการปลุกพวกผมไปด้วยในตัว เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า และออกไปซ้อมกัน

การขันแข่งจะเริ่มตั้งแต่เวลาเที่ยงวัน แต่ละคณะจะใช้เวลา 20 นาที ในการแสดงของตัวเอง และคณะของผมเป็นคณสุดท้าย จากทั้งหมด ก็ออกในเวลา 2 ทุ่มโดยประมาณ (มีทั้งสิ้น 21 คณะ ที่ส่งเข้าประกวด และหลังจากแสดงครบ 3 คณะจะเบรกให้ 10 นาที)

เพราะฉะนั้นพวกเราทั้ง 8 คนเลย ตั้งใจจะซ้อมกันเสียก่อนในตอนเช้า(วันนี้โดดเรียน) การซ้อมทุกอย่างเป็นไปด้วยดีทุกอย่าง จนสุดท้ายถึงเวลาที่พวกเราจะต้องไปเปลี่ยนชุดกันแล้ว และยังต้องไปร้านทำผมที่นัดเอาไว้ ซึ่งเป็นร้านหน้ามหา'ลัย ผู้หญิงทั้งหมด 4 คน เสียเวลาทำไปทั้งหมดก็ราวๆคนละ 1 ชั่วโมง ทั้งทำผม แต่งหน้า ส่วนผมนั้นแค่คนละ 30 นาทีเท่านั้นเอง (ทำไมเป็นธรรมจังเลย) เริ่มทำผมตั้งแต่ 5 โมงเย็นไปเสร็จเอาเกือบจะ 2 ทุ่มแล้ว

เมื่อแบบนี้พวกผมก็วิ่งกันตาเหลือกเลย กลัวว่าจะไปไม่ทันแข่ง และด้วยการที่รีบวิ่งนี่แหละครับ ที่ทำให้ พลเกิดอุบัติเหตุขึ้น เขาตกท่อ แล้วข้อเท้าแพลงนิดหน่อย พลใช้ผ้ายางยืดพันข้อเท้าเค้าไว้ แล้วก็ตามพวกผมไปที่สนามกีฬา

   "พลไหน ดูหน่อยเป็นไงบ้าง" รุ่นพี่คนนึงเข้ามาดูพล
   "ไหวอยู่ครับ" พลก็บอกไปงั้น

แต่ผมดูแล้ว เขียวขนาดนี้ไม่น่าไหวเลย แต่พลเองก็ไม่ยอมถอนตัวด้วย เลยจำเป็นต้องให้เค้าลง

พวกเราจัดขบวนเสร็จ ก็ถือธงคณะเดินเข้ามาในสนามกีฬา ท่ามกลางสายตาของรุ่นพี่ และเพื่อนๆในคณะที่อยู่บนสแตนเชียร์ ใจผมสั่นตึกๆเลย  รู้สึกหิวน้ำขึ้นมาทันที มือผมที่กำด้ามธงอยู่นั้นเปียกไปหมด คนอื่นๆก็คงไม่แพ้กัน เนื่องจากเป็นคณะสุดท้าย โดยมากจะเบื่อกันแล้ว แต่พวกผมก็เตรียมการมาแล้วเป็นอย่างดีในการเรียกร้องความสนใจ ด้วยเสียงกรีดที่ดังสนั่น และดอกไม้ไฟในมือ ขณะที่แสงในสนามกีฬาถูกหลี่ลงจากสว่างจ้าเป็นสลัวๆ

เมื่อสันยานมือดังขึ้น พวกเราก็จัดตำแหน่ง และแปรขบวนเป็นตัว V ตามที่ได้ซ้อมเอาไว้ เพลงแรกเริ่มร้อง เพลงประจำมหาวิทยาลัย... ตามด้วยเพลงคณะ...และอื่นๆ... ผมมีความรู้สึกว่า หูมันอื้อมาก จนไม่ได้ยินเสียงเรฟสั่งเลย แม้ว่าจะอยู่ใกล้มากก็ตาม และบางครั้งยังไม่ได้ยินเสียงจากสแตนด้วยซ้ำ แต่พยายามจำจากจังหวะเอา

จนกระทั่งถึงคิวสุดท้าย การต่อตัวขึ้นไปของพวกเรา ผม พัด กับเรฟ จะเป็นฐานให้กับ บี และ เม ส่วน พลนั่นจะเป็นฐานให้กับ จิ๊บ พลคงจะทนอาการอักเสบไม่ไหวแล้ว ตอนยกจิ๊บขึ้นไปนั่นดูขาเค้าสั่นมากทีเดียว เหงือแตกเต็มหน้าไปหมด เค้ากัดฟันจนแก้มป่องออกจนเห็นได้ชัดเจนเลย

   "ทนนิดนะพล" แอน ซึ่งไม่ได้ต่อตัว แต่ยืนในท่าที่พวกผมเรียกว่า "แอ๊คท่า" อยู่ทางขวามือ พูดให้กำลังใจ

พวกผมได้ยินกันหมดนั่นแหละ แต่ต้องทำใจ เพราะนี่คืองาน พวกเราต้องค้างในท่านี้กว่า 2 นาที จนสุดท้ายเพลงใกล้จบ จะต้องนั่งเรียงแถวจากขวาไปซ้าย เริ่มที่แอน พลกับจิ๊บ และพวกผม แต่พลคงย่อต่อไม่ไหวแล้ว เค้าแทบจะทรุดลง ผมนี่ใจหายวาบ มือสั่นไปหมดเลย แต่โชคยังดีที่จิ๊บไม่ตกลงมา และไม่ได้มีจุดให้สังเกตมากนัก

การแสดงในวันนั้นจบลงด้วยดี เมื่อคณะกรรมการเดินจากไป พวกผมก็โผกอดเข้าหากัน บ้างร้องไห้ บ้างหัวเราะ แม้แต่พลเองก็เช่นกัน เค้านี่หน้าแดงก่ำ ความรู้สึกในตอนนั้น ยากจะบรรยายนะครับ คุณต้องลองทำดูแล้วจะรู้...

เสียงให้สัญญาณที่รุ่นพี่นำร้องลากเสียงยาวนำขึ้น...เป็นสัญญาณให้บูมคณะ เป็นการระบุว่าพวกรุ่นพี่รับพวกผมเป็นรุ่นน้องแล้ว เสียงพวกเราดังก้องสนามกีฬาในร่ม ท่ามกลางคณะอื่นๆที่พากันออกไปข้างนอก แต่พวกผม เพื่อนๆในคณะ และรุ่นพี่ ต่างพากันดีใจกับรุ่นน้อง เพื่อนๆของพวกเราหลายคนรีบตรงมาถ่ายรูปพวกผม ทั้งรุ่นพี่ที่เป็นคนสอน คนอื่นๆและบางคนที่มาจากต่างคณะก็กรูกันเข้ามา

พอคนเริ่มซาแล้ว ก็รีบหามไอ้พลไปส่งที่ห้องพยาบาล เพื่อทำการดูแลรักษาข้อเท้ามันต่อไป แต่ดูท่าตัวมันเองคงจะไม่เป็นอะไรแล้วมั้งครับ หน้าบานเป็นกระด้งขนาดนั้น

แม้ว่าคณะของพวกเราจะไม่ได้รับรางวัลอะไรเลยก็ตาม แต่พวกผมก็ภูมิใจในหน้าที่ที่ตัวเองได้ทำให้กับเพื่อนๆ พี่ๆ และคณะของตัวเอง และเหนือสิ่งอื่นใด การที่รุ่นพี่ และเพื่อนๆบูมให้พวกเรานั้น มันยิ่งกว่าความภูมิใจอื่นๆแล้วครับ

[THIP]

หุหุ เรื่องใหม่   
ติดตามอ่านและเป็นกำลังใจให้ค่ะ 

[Lucifer]

 

อ่านแล้วคิดถึงตอนเรียนมหาลัย 

เป็นกำลังใจให้คับ  :เชิป2: :เชิป2: 

[jammy]

เป็นกำลังใจให้ครับเอาไปเลย1โหวต 

[meemewkewkaw]

เรื่องใหม่ เข้ามาเป็นกำลังใจให้นะครับ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

recomment เรื่องนี้เลยครับ
เยี่ยมมาก
 

[abcd]

หุหุ เรื่องใหม่ เข้าเปงกำลังจายให้จ้า....
 

เรย์ถึงขั้นการ์รันตีว่าเยี่ยมมาก แสดงว่าหนุกจริง แต่ท่าทางจาเศร้า
 
ม่ายน๊า....
 

[Poes]

เรื่องใหม่อีกเหรอ

มาให้กำลังใจนะ

[oaw_eang]

ยังจำความรู้สึกตอนที่รุ่นพี่บูมให้เพื่อรับเราเป็นรุ่นน้องได้เลย

อ้า...........................ขนลุกซู่ส์

แล้วมาลงต่อบ่อยๆ นะเคอะ 

[gobgab]

.........หลีดคณะหรอ........ .....แค่เกือบได้เป็น......

................อ่านแล้วคิดถึงสมัยปี 1 จัง...........

[Boy_Image]

เพียงแค่ 1 อาทิตย์หลังจากที่พวกเราแข่งกีฬาจบไป ผมก็ได้มีเวลาเป็นส่วนตัวมากขึ้น ได้อ่านหนังสือ ทำการบ้าน เล่นเกมส์ เข้าชมรม หรือทำอะไรก็แล้วแต่ ตามที่ใจอยากทำบ้าง

ในเย็นวันนั้น หลังจากเลิกเรียนแล้ว ประธานคณะได้แจ้งให้พวกผมไปเข้าประชุมที่ห้องเรียนใหญ่ ของมหา'ลัยเพื่อเข้าฟังคำชี้แจงการเข้าค่ายรับน้องของคณะเรา พวกผมก็ดีใจเนื้อเต้น เข้าไปถึงก็นั่งเมาท์กันไม่หยุดปาก จนกระทั่งพี่ๆเค้าเข้ามาดุ แล้วจึงเงียบกัน แต่ตามประวัติแล้ว คณะของผมไม่มีการ ..ว๊าก...น้อง และไม่มีการรับน้องแบบ ซาดิสถ์ เลย

การรับน้องของคณะผมเป็นเวลาทั้งสิ้น 3 วัน 2 คืน ที่ชายหาดริมทะเลแห่งหนึ่ง ที่สวยงามมากในความคิดของหลายๆคน แต่คงไม่ใช่ของพวกผมแน่นอน เพราะมันมีแต่เลน บริเวณที่พวกผมไปเข้าค่าย เป็นค่ายฝึกทหารนะครับ มีการแบ่งน้องๆออกเป็นกลุ่มๆให้อยู่ตามเลขตัวหลัง เช่น รหัส 30 ก็อยู่กลุ่มที่ 10 และ 45 ก็อยู่กลุ่ม 5 เป็นต้นครับ แต่ละกลุ่มจะมี พี่กลุ่มคอยคุมอยู่ตลอดเวลาไม่ว่าจะเข้าห้องน้ำ ไปนอน หรือเข้าซุ้ม

ในตอนเช้าของวันเดินทาง ตามตารางที่แจ้งไว้คือ เวลา 3 โมงเย็น ผมก็เห็นว่าตอนนี้ เที่ยงเลยจัดแจงนำเสื้อผ้า กางเกงใน มาทำการซักให้เรียบร้อย แล้วนำไปตาก แต่เมื่อผมกลับมา ห้องของผมมันถูกล๊อกเสียแล้ว กุญแจของผม (ผมเอากลับมาแล้วนะครับ เพราะผมกลับบ้านทุกอาทิตย์) โทรศัพท์มือถือ และกระเป๋าตังค์อยู่ในห้อง ผมจะทำไงดี
พัดไปไหน ทำไมถึงไม่บอกก่อน

ผมรีบเดินไปที่ห้องของเรฟ ที่อยู่ถัดไปไม่กี่ห้อง
   
   "เรฟ........." ผมตะโกนเรียก
   "ไม่อยู่ครับ ออกไปข้างนอกครับ" เสียงรูมเมทของเค้าบอกกับผม

และผมก็ยังไม่ยอมแพ้ ยังมีไอ้พลอีกคน

   "พล......"
   "มีไร...ว่ามาเลย"
   "ขอยืมมือถือหน่อย จะโทรหาพัด พัดมันล๊อกห้อง แล้วกุญแจกับกระเป๋าตังค์ และมือถือเราอยู่ในห้องหมดเลย เราก็เลยเข้าห้องไม่ได้"
   "เอาสิ" พลยื่นให้ผมพร้อมกับต่อเบอร์ให้เรียบร้อย

หลังจากจบบทสนทนาระหว่างผมกับพัด ผมแทบจะฉีกตัวเองเป็นชิ้นๆ พัดอยู่ที่ห้างสรรพสินค้า เค้าออกไปซื้อของเตรียมไปค่าย แต่ผมยังไม่ได้จัดกระเป๋าเลย แล้วเสื้อผ้าจะแห้งทันมั้ยผมก็ยังไม่รู้เลย ความกังวลของผมเพิ่มขึ้นเท่าตัว ในใจผมอยากไปนะครับเข้าค่ายเนี่ย ถ้าอดไปผมคงจะต้องร้องไห้ไปอีกหลายวันเลย

   "เอางี้ดิ นายก็ปีนเข้าทางข้างๆห้องสิ เข้าระเบียงหลังห้องนะ"

มันเป็นความคิดที่ดีมาก ถ้าไม่ใช่ชั้น 5 แบบนี้ และผมก็ไม่เคยปีนต้นไม้ ผมจะปีนได้มั้ย แน่นอน ไม่ได้

   "เราปีนไม่เป็นนะ"
   "โห....เออ มา...จะปีนให้"

และแล้วเค้าก็ทำให้จริงๆ ไม่นานนักพลก็ออกมาจากห้องผม พร้อมกับเปิดลูกบิดให้เรียบร้อย ผมเดินตรงเข้าไปหากุญแจภายในห้อง เพื่อจะเปิดตู้เสื้อผ้า

   "ไม่มีอะ กุญแจเราไม่เห็นมีเลย"
   "หาดูดีๆสิ ไม่มีได้ไง" พลก็เริ่มช่วยผมหาด้วย โต๊ะของผมนี่ เรฟเคยบอกว่า น่าจะมีงูอาศัยอยู่ได้

   "เฮ้ยเจอแล้ว" เสียงนี้ทำให้ผมดีใจมาก
   "ไหนหละพล"
   "ก็นั่นไง ที่หางแกนะ"

ที่พลบอกก็คือ มันเป็นเส้นที่ไว้ผูกกางเกงเล นะครับ และกุญแจมันก็ห้องอยู่ที่ปลายสาย วันนั้นผมโดนไอ้พล ล้อไปตลอดการเดินทางเลย

   "เคยเห็นลิงมั้ย ลิงมันเอากุญแจใส่หางไว้ แล้วก็หากุญแจไม่เจอ ทำหน้าจะร้องไห้..."

มันหัวเราะผมด้วยปากแหลมๆของมัน แม้กระทั่งนั่งอยู่บนรถ จนเพื่อนๆทั้งคันรถเค้ารู้ไปหมดแล้วว่าผมเกิดเรื่องอะไรขึ้น อ้อ ผมลืมเล่าการจัดกลุ่มให้ฟังสินะครับ ผมกับ พัดอยู่คนละกลุ่มกัน ผมอยู่กลุ่ม 2 พัดอยู่กลุ่ม 3 ในวันนั้นกว่าที่พวกผมจะถึงสถานที่รับน้องนั้น ก็เป็นเวลาเกือบจะ 5 ทุ่มแล้ว

หลังจากลงรถกันแล้ว รุ่นพี่จะให้พวกผมทุกคน เข้าแถวกัน นำสัมภาระไปกองรวมกัน แล้วจึงให้พวกผมต่อแถวๆกันตามใจชอบ ไม่ได้ระบุว่าจะให้เป็นแถวตามกลุ่ม หรือตามรหัส พวกเราทั้ง 8 คนก็เลย มาร่วมหัวจมท้ายอยู่ด้วยกัน

   "น้อง หลับตาด้วยนะน้อง พี่จะปิดตาให้ น้องจะต้องจับมือคนข้างหน้าและข้างหลังให้ดีๆนะห้ามให้หลุด"

ผมก็หลับตา ข้างหน้าผมมี พัด ตามด้วยผม เม แอน บี จิ๊บ พล และ เรฟ เมื่อทุกคนทั้งคณะถูกปิดตาแล้ว และจับมือกันหมดแล้วก็คงจะมีพี่ซักคนนึง นำคนที่อยู่หัวแถวหน้าสุดไปตามทาง พวกผมในตอนนั้นไม่เห็นทาง ไม่รู้ว่าจะเดินยังไง สิ่งที่ดีที่สุดคือ ต้องเชื่อใจพี่ที่นำขบวนพวกเรา เชื่อใจในเพื่อนๆของเรา และทำให้เพื่อนๆของเราปลอดภัย

พัดทำหน้าที่เหล่านี้ได้ดีมาก จะคอยบอกตลอดเลยว่า

   "ข้างหน้า ทางสูงขึ้นนะ" พวกผมก็จะกระซิบๆ บอกๆกันไป

   "ตรงนี้มีหลุม ค่อยๆก้าว"

   "ค่อยๆเดินอย่าชนนะ กำแพงข้างหน้า"

สงสัยพัดจะเจ็บตัวไปเยอะไม่ใช่เล่น หลังจากที่เล่นครำทางกันไปมา ซักเกือบ 15 นาที คนอื่นผมไม่รู้นะว่าเป็นยังไง แต่ผมเกิดความรู้สึกไม่ดีเสียแล้ว คล้ายๆกับมันเดินไม่ถึงที่หมายเสียที เป็นการเดินทางที่ยาวนานเกินไปแล้ว

   "...แอบลุ้น ตั้งแต่วันที่ไม่รู้จัก อยากทักทุกทีที่ได้เห็นหน้า..."

เพลงอะไรซักอย่าง ดังแว่วๆเข้ามาในหูผม ทุกคนที่ก้าวเดินอยู่ พร้อมใจกันหยุดอย่างพร้อมเพรียงกัน ผมเริ่มตั้งใจฟังเสียงแผ่วเบานั้น จนจับเนื้อร้องได้

   "คนดี มาเป็นขวัญใจของพี่ ณ ที่แห่งนี้ยินดีต้อนรับเสมอ...
   โลกหมุนให้เราได้มาภบเจอ ไม่ใช่ละเมอเราได้เจอกันแล้วจริงๆ...
   ผูกพันธ์ดังสายไหมในโรตี จะคอยคอยลุ้นคนดีร่ำไป..."

ผมจำเนื้อร้องไม่ได้ แต่จำได้เท่านี้เพราะมันไพเราะมาก ผมนี้คลายความกังวลเมื่อครู่ได้หมดเลย และเสียงเพลงก็ดังขึ้นอีก พร้อมกับแสงที่เรืองๆ ผ่านผ้าปิดตาเข้ามา มันมีความรู้สึกอุ่นมากกว่าเมื่อกี้ด้วย

   "....อยากให้เธอเป็นเทียนเล่มน้อย ที่ส่องแสงสู่หนทางมืดมน...
   ....เทียนสว่างไสวอยู่ในใจผู้คน ตราบจนนิรันดร..."

เป็นอีกเพลงที่ผมได้ยินในคืนนั้น แม้ว่าพี่เค้าจะร้องไม่เพราะมาก แต่เป็นเพลงที่ผมฟังแล้วน้ำตามันซึมออกมาเอง และแล้ว ก็มีคนแกะผ้าปิดตาผมออก

   "...เทียบสว่างไสวอยู่ในใจผู้คน ตราบจนนิรันดร..."

เสียงใครไม่ทราบครับ แต่คุ้นหูผมมาก คงเป็นพี่หลีดคนไหนซักคนนึงแน่นอน ผมลืมตามองดู พี่อีฟอยู่ตรงหน้าผม พร้อมกับยิ้มหน้าบานกว่าทุกทีที่เจอกัน

   "บอย บอยเป็นน้องรหัสพี่อีฟนะค่ะ"

ผมไม่ได้ตอบอะไรเพราะน้ำตามันไหลออกมา และผมเองก็เริ่มร้องไห้แล้วด้วย

   "มาซิมาจะรับขวัญ มาร่วมกันประสานดวงใจ...
   ...ด้วยความรักอันยิ่งใหญ่ มอบรักจากใจไว้ให้แด่เธอ....
   ....มาซิมาอย่ารอช้า มารีบมาเถอะเราน้องพี่...
   ....ด้วยใจรักและภักดี รักมั่นสามัคคี รักนี้ไม่จืดจาง..."

เพลงยังดังต่อไป พี่อีฟ ดึงข้อมือผมขึ้นมา พร้อมกับใช้น้ำตาเทียนให้หยดลงบนแขน 1 หยดแล้วก็ผูกทับด้วยสายสิญ ไม่ใช่ผมคนเดียวนะครับในวันนั้นที่สะอื้นไห้ แต่เพื่อนๆเกือบทุกคนก็แทบจะร้องกันทุกคนเลย

[Boy_Image]

"ตื่นๆ.... รีบตื่นเร็วเข้า แล้วลงไปเข้าแถว ตื่นๆ"

เสียงดังอย่างกับฟ้าผ่าของรุ่นพี่ผู้ชาย ที่ขึ้นมาเรียกพวกผมบนเรือนนอน ผมรีบลุกขึ้นปลุกเพื่อนๆแล้วก็รีบลงมาเข้าแถวข้างล่างกัน แต่ยังงัวเงียอยู่เลย มันง่วงนิครับ ผมยังนึกบ่นในใจ ไหนบอกคณะเราไม่มี ว๊าก ไง

   "ไหนใครรู้ตัวว่าอ่อนแอ เชิญออกมา..." เสียงดังขึ้นหน้าแถวของพวกเรา
   "ใครคิดว่ายอมแพ้แล้ว ออกมา..."
   "งั้นดีมาก ไป...วิ่งตามมา"

แล้วพี่เค้าก็พาพวกผมวิ่งไปยังสนามกีฬา หรือสนามหญ้าอะไรซักอย่างนี้แหละครับ พาไปวิ่งวนซักเกือบๆ 2 รอบ โดยไม่มีการวอร์มเลย อาการผมกำลังจะหน้ามืด มันหายใจไม่ทัน แล้วผมก็ล้มลงไปตรงนั้น แต่ไม่ได้ขาดสตินะครับ มีคนมาผยุงผมขึ้น พร้อมกับเอายาดมให้ดม มันยังมองอะไรไม่ค่อยเห็นแล้วก็จำไม่ค่อยได้ ที่ผมจำได้มีอย่างเดียว มีพี่คนนึง เค้าจับผมยืดตัวขึ้น ยกแขนผมขึ้นทั้ง 2 ข้างแล้วก็ดัดไปกับตัวพี่เค้า

   "หายใจลึกๆนะครับน้อง ไม่เป็นไรหรอก"
   
   "ไหวมั้ยน้อง" พี่คนเดิมถามผมอีก ทั้งที่เค้ายังจับผมดัดตัวอยู่กับเค้าเลย

สิ่งที่ผมทำก็คือ พยักหน้าบอกว่าไหวเค้าจึงปล่อยให้ผมลงไปนั่งรวมกับกลุ่มเพื่อนๆ ทุกคนไม่เป็นไรเลย มีผมคนเดียวที่จะเป็นลม สงสัยเพราะช่วงหลังๆออกกำลังกายน้อยไป

   "น้องครับ พวกพี่ไม่มีเจตนาจะ ว๊าก น้องนะครับ แต่ถ้าไม่ปลุกแบบเมื่อเช้า น้องจะยอมมาออกกำลังกายกันหรอครับ" พี่เค้าพยายามอธิบาย
   "แล้วเช้าที่นี่ น้องลองดูสิครับ อากาศเวลาพระอาทิตย์ขึ้นน้องเห็นมั้ยครับ เห็นดาวชัดเจนมั้ยครับบนท้องฟ้า น้องไม่ได้มีโอกาสเห็นแบบนี้บ่อยๆในชีวิตหรอกนะครับ พี่ขอให้น้องๆนอนดูดาวให้ดีๆ หรือจะนั่งดูดวงอาทิตย์ขึ้นก็ตามใจ"

ผมทิ้งตัวลงนอนดูดาว มีรุ่นพี่คนนึงเดินเข้ามาหาผม พร้อมกับนั่งลงข้างๆ

   "เป็นไงครับ หายเหนื่อยยัง" ทำให้ผมรู้ว่าเป็นคนที่จับผมยืดตัวตะกี้นี้เอง
   "ก็หายแล้วครับ ขอบคุณนะครับ"
   "ทีหลังรู้ว่าไม่ไหว อย่าฝืนสิครับ น้องเป็นอะไรขึ้นมา พี่ไม่มีปัญญาไปหาคนมาแทนนะครับ"
   "ครับ ปรกติวิ่งแบบนี้ผมวิ่งไหวนะครับ แต่วันนี้ไม่ได้วอร์ม"
   "นั้นแหละครับ น้องบอย ตามพี่มาทางนี้สิครับ"

เค้ารู้จักชื่อผมได้ไง ผมยังไม่เข้าใจเลย ผมยังไม่ถามอะไร เดินตามต้อยๆไปอย่างนั้น

   "เป็นไงบอย เห็นเพื่อนพี่บอกว่าบอยเป็นลม" พี่อีฟ พี่รหัสผม มิน่าถึงรู้จักผม เค้าเป็นเพื่อนพี่รหัสผมนี่เอง
   "ก็นิดหน่อยคับ ตอนนี้หายแล้ว"
   "เนี่ย ถ้าน้องชั้นเป็นอะไรนะ แกจะไปหาที่ไหนมาให้ชั้นย่ะ"
   "แหม...หวงน้องรหัสจังเลยนะ"
   "อย่าไปสนใจไอ้ชัดมัน ไอ้ชัดมันก็เป็นแบบนี้แหละ ไอ้เมื่อเช้านี้นะ ที่ไปตะคอกๆก็มันนี่แหละ น้องจำไว้เลยนะ ไว้ไปเรียกเพื่อนๆมายำมัน" พี่อีฟใส่ไฟให้ผมหน้าดูเลย

ผมลาพวกพี่ๆแล้วเดินแยกตัวออกไป ตรงไปที่เรือนนอน เพื่อเปลี่ยนชุดเตรียมไปทานอาหารตอนเช้าหลังจากกินกันเสร็จก็ไปเข้าซุ้มต่อเลย ซุ้มมีหลากหลายมากเลยครับ พี่เค้าไม่ได้ให้เข้าทุกซุ้มหรอกครับ แต่จะให้พี่กลุ่มเป็นผู้พาไป มีซุ้มอยู่ 1 ซุ้มเป็นซุ้มที่ 7 ที่ผมได้เข้า ซุ้มนี้จะต้องรับน้องกลุ่มทีละ 2 กลุ่มครับ กิจกรรมที่ให้ทำคือ "ชักเยอ" ครับ แต่มันไม่ธรรมดาที่ผู้แพ้จะต้องเล่นบทโหด...

กลุ่มที่เข้าซุ้มนี้กับผมก็คือกลุ่ม 3 กลุ่มของพัดนั่นเอง จากการชักเยอกับพวกนี้ ขนาดตัวได้เปรียบมากเลยครับ พวกผมนี่มีแต่ตัวบางๆ ผู้หญิงก็เยอะ สู้กลุ่มพัดไม่ได้อยู่แล้ว...

   "น้องกลุ่ม 2 แพ้แล้ว เย่....." พี่ซุ้มดูทำท่าทางดีใจมาก
   "นี่เป็นการลงโทษ ที่กลุ่ม 2 แพ้ คือ เราจะให้กลุ่ม 2 เลือกคนออกมาเต้น แมงมุม"....แมงมุม หา !!!!

ไอ้พวกกลุ่ม 3 วีดว้ายดีใจกัน สงสัยงานนี้พวกผมเสร็จแน่

   "พี่ขอให้สงวนสิทธิการเป็นแมงมุมให้ผู้ชายเท่านั่นนะคับ เลือกตัวแทนออกมาเลยครับ..."
   "ถ้าเลือกกันไม่ได้ พี่จะเลือกให้นะครับ..."
   "พี่ครับ ผมเลือกเองได้มั้ยครับ" พัดที่เป็นหัวหน้าของกลุ่ม 3 ต่อรองกับพี่ซุ้ม
   "ได้เลยน้อง พี่ให้..." พัดก็เลือกผม ทำไมต้องเป็นผมด้วย...

   "งั้น น้องคนนี้มาเลย ชื่ออะไรครับ น้องรหัสใคร"พี่เค้าถามผม
   "บอย ครับ น้องรหัสพี่อีฟ"ผมตอบ
   "น้องยายอีฟหรอ ยายอีฟหลีดเนี่ยนะ" ผมก็พยักหน้า
   "งั้นผมเลือกอีกคนนะ" พัดกำลังจะเลือก
   "เลือกทำไมหละ ก็น้องเลือกแล้ว พี่เลือกบ้างสิน้อง" พัดก็เลยหยุด
   "พี่เลือกน้องละกัน น้องชื่ออะไรครับ"
   "หา...พวกผมชนะนะครับ"พัดรีบแย้ง
   "อ้าว ก็น้องอยากเลือกเองนิ และพี่จะให้น้องเป็นแมงมุมตัวผู้ด้วย ไม่ต้องเลือกเลย"

หุหุหุ สะใจอย่างแรงในขณะนั้น ผมก็โดน มันก็โดนสะใจมาก...... ผมก็ไปโดนทำโทษให้นอนหงาย ใช้มือกับขา ยันพื้นเอาไว้ แล้วพัดจะต้องคร่อมผม และต้องโยกสโพกเข้าหากัน เวลาที่เนื้อเพลงร้องว่า "ขยุ้มๆ" (มีพี่สาธิตให้ดูแล้ว เป็นอะไรที่สุดยอดมาก)

   "...แมงมุมมันมี 4 ขา เดินไปเดินมา ขยุ้มๆ...
   ....แมงมุมตัวเมียเดินมา มันเดินทำท่า ขยุ้มๆ...
   ....แมงมุมตัวผู้เดินมา มาเจอตัวเมียกำลังขยุ้ม...
   ....แมงมุมตัวผู้เดินไป โดดใส่ทันได ขยุ้มๆ ขยุ้มๆ ขยุ้มๆ...
   ....แมงมุมตัวเมียเดินไป ท้องป่องทันใด ขยุ้มๆ..."

ผมไม่อยากคิดเลย ว่าภาพของตัวเองมันจะน่าเกลียดแค่ไหนที่ไปทำ "ขยุ้มๆ" กับพัด แต่เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนทั้ง 2 กลุ่ม ทั้งพี่กลุ่ม พี่ซุ้มได้เป็นอย่างดีเพราะพัดมันทำหน้าหื่นมากตอนมันทำ "ขยุ้มๆ"

[Boy_Image]

หลังจากที่ขยุ้มๆกันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ซุ้มที่พี่กลุ่มจะพาผมไปอีกคือ ซุ้มริมชายหาด เป็นซุ้มของพี่อีฟ พี่รหัสผมเอง เป็นเลนไปทั้งหมดเลย คนที่ออกมาจากซุ้มพี่ของผมจะถูกหมักโคลน แบบว่าพออาบน้ำแล้ว ผิวจะใส เต่งตึงขึ้นทันตาเห็น เหอะๆ...

   "น้องๆค่ะ ลงไปตั้งแถวในทะเล เลยนะค่ะ" พี่อีฟสั่งเสียงหวาน ใครจะรู้บ้าง หน้าสวยๆแบบนี้โหดแค่ไหน
   "กิจกรรมที่พี่จะให้น้องๆเล่นก็คือ แข่งฟุตบอลกับพวกพี่ในโคลน ว่าไง...จะสู้มั้ย..." พี่ชัดก็อยู่ซุ้มนี้ด้วย

พวกผมไม่พูดมาก กล้าท้า ก็กล้ารับ พวกเราและรุ่นพี่ไปอยู่ในโคลนริมทะเลกันเรียบร้อย

   "พร้อมนะ..." แล้วพี่คนนึงก็ยืนลูกบอลชายหาดขึ้นไป ให้พวกผมแย่งกันตบ

มันไม่เหมือนฟุตบอลเลย ไม่เหมือนบาสเก็ตบอลด้วย มันเหมือนลูกหมีกำลังแย่งลูกบอลกันในโคลนมากกว่า

   "ส่งมาทางนี้..."
   "โดนเอาไปแล้ว..."
   "สกัดไว้ พุ่งไปเลย..."

เสียงดังของพวกผมดังไม่หยุด ตั้งแต่บอลถูกโยนขึ้น ผมว่ามันสนุกนะเหมือนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งเลย

   "เฮ้ย บอย สกัดบอล" เสียงใครไม่ทราบ เรียกผม บอลมันพุ่งมาทางผมแล้ว

ผมเล่นบอลไม่เก่ง แต่ก็พอจะเล่นได้บ้าง มันเกินระยะที่ผมจะวิ่งไปทัน ก็เลยกระโดดพุ่งตัวออกไปรับแทน แต่ที่นี่เป็นทะเลโคลน ไม่ใช่สนามหญ้าอย่างทุกที มันมีความหนืด และหนัก... อย่างที่คิดเลยครับ ผมลอยไปได้นิดหน่อยแล้วก็จมลงไปในโคลนเลย ด้วยความที่ล้มลงพอดี โคลนเลยมิดหัวเลย หนักก็หนัก จะยืนขึ้นมันก็ลื่น...

และก็มีคนคว้าผมขึ้นมาจากโคลน กระชากแขนผมขึ้นมา แล้วก็รีบเช็ดหน้าเช็ดหู เช็กจมูกให้ผม

   "บอยๆ...เป็นไงบ้าง อย่าหายใจนะ พี่กำลังเช็ดโคลนออกให้"
   "พวกแกพาน้องขึ้นฝั่งนะ อีฟ ไปเอาชุดอุปกรณ์พยาบาลมา เอาแอลกอฮอร์กับคอตตอนบัด มาด้วย..."

กิจกรรมสนุกของผมหมดไปอย่างรวดเร็ว เมื่อผมจมลงในโคลน ทั้งที่ผมว่าผมไม่เป็นอะไรมากเลยนะ ทำไมต้องโวยวายขนาดนี้ด้วย พี่คนที่ดึงผมขึ้นมา พาผมไปล้างหน้าที่ริมสนามหญ้า พอล้างออกหมดผมถึงเห็นว่าเป็นพี่ชัดนี่เอง โคลนไม่ได้เข้าปาก เข้าจมูกผมหรอก หูก็ไม่เข้า แต่มันก็เหนอะๆหนะๆ

เมื่อพี่อีฟนำกล่องพยาบาลมาให้ พี่ชัดก็จัดการทำแผลให้ผมเลย แต่ผมยังไม่รู้เลยว่ามีแผลตรงไหน

   "คิ้วแตกเลยหรอเนี่ย" พี่อีฟบ่น
   "หา !!! คิ้วแตกเลยหรอ ไม่เห็นเจ็บเลย"
   "นี่ไง ไม่เจ็บหรอก แต่แสบแน่"

แล้วก็จริงอย่างที่พี่ชัดบอก เค้าเอา แอลกอฮอล์ทารอบๆแผล ผมรู้สึกเย็นวาบ แล้วก็รู้สึกว่ามันเป็นแผลขึ้นมาแล้ว แสบมาก ถึงมากที่สุดเลย...

   "เอาสมุดปั้มของเรามานี่" พี่ชัดสั่ง

ผมก็ยื่นให้ มันเป็นบัตรกระดาษมันๆ ที่ใส่อยู่ในซองพลาสติกที่ปิดได้นะครับ แต่ก็เรียกว่าสมุดเก็บลายเซ็นต์

   "ไม่ต้องไปเล่นซุ้มแล้ว ลายเซ็นต์พี่จะเขียนให้" แล้วเค้าก็ยึดสมุดผมไปเลย แล้วก็เซ็นต์อะไรไม่รู้ลงไป

เจ๊อีฟเอง ก็เห็นดีเห็นงามด้วย แล้วเค้าก็ไล่ให้ผมตามเพื่อนๆไป แต่ไม่ต้องลงซุ้ม แค่ไปนั่งมอง ....แต่เรื่องอะไร ของสนุก ผมจะเล่น...ใครจะทำไม.......

พวกเราก็เล่นซุ้มไปจนกระทั่งครบทุกฐาน ก็ถูกปล่อยให้ไปอาบน้ำ ทำความสะอาดกัน จำได้ว่าอาบน้ำซะหมดโรงอาบน้ำ น้ำปั้มไม่ทันเลย ขนาดอาบน้ำเสร็จแล้ว กลิ่นคาวของโคลนมันยังติดตัวผมอยู่เลย ฉีดด้วยสเปร์ดับกลิ่น ไปตั้งเยอะแล้ว ยังคาวอยู่อีก สงสัยคงต้องให้ถึงเวลาอาบน้ำอีกครั้งเห็นจะได้

ตอนเย็นหลังจากทานเข้าเสร็จแล้ว ก็มีกิจกรรมบทเวทีให้ดูกัน แบ่งออกเป็นชั้นปี พวกปี2 แสดงดนตรีกันครับ มีหลายวงด้วย ผมเห็นพี่ชัดเปงก็เป็นนักดนตรีด้วย เป็นนักร้องนำ .... น่าดูทีเดียว... แต่เสียงไม่น่าฟังเลย...หุหุ

   "...ทนกับตัวเองมานานเหลือเกิน ใครๆเขาก็ยังเมิน ไม่แปลกใจเลยที่ไม่มี คู่ครอง...
   ....เธอ มีใครหลายคนหมายปอง ฉันเองก็ยังคอยมอง แต่ไม่กล้าเหมือนเดิมจะทำฉันใด..."

อืมก็ร้องดีนิ ผมคิดแค่นั้นนะ แล้วพัดก็มาชวนผมไปนั่งกินข้าวกับเพื่อนๆ เพราะมื้อนี้เค้าจะปล่อยให้สบายๆ ไม่ต้องนั่งเป็นกลุ่มๆ ผมนั่งทานกับเพื่อนๆในกลุ่มของผมเอง คุยกันไปคุยกันมา กินจนหมดแล้ว อิ่มมากเพราะเพิ่งออกกำลังกายอย่างหนักมา ทำให้กินเยอะกว่าปรกติ...

   "บอย อีฟฝากขนมมาให้" พี่ชัดเอาขนม เป็นถุงใหญ่มาให้ผม

ผมก็ฝากขอบคุณกับพี่ชัดเค้าไป แล้วก็นั่งคุยกับเพื่อนๆต่อ แต่พี่ชัดเค้าก็ยังนั่งอยู่ข้างๆผม เพราะผมนั่งด้านนอกสุด

   "จะไม่ลองกินหน่อยหรอ พี่เค้าซื้อมาให้เนี่ย...จะแบ่งเพื่อนๆกินด้วยก็ได้นะ"
   "อืม.....พี่ชัดกินด้วยกันดิ ดูท่าจะอร่อย"ผมแกะเสร็จก็พลางยื่นให้พี่เค้า แล้วก็เพื่อนๆ

พี่เค้าไม่กิน แต่ลุกขึ้นบอกว่าจะไปละ แล้วก็เอามือขยุ้มหัวผม บอกแต่ว่า อย่าให้แผลโดนน้ำนะ เดี่ยวจะไม่หาย งานบทเวทียังมีต่อไปอีก กว่าจะเลิกก็ราวๆเที่ยงคืนแล้ว ผมก็กลับมายังเรือนนอน อาบน้ำอีกรอบ เปลี่ยนเสื้อผ้าอีกที มาทำกิจกรรมแบบนี้ต้องรักษาความสะอาดให้มาก เพราะผมแพ้ง่าย แล้วก็นอนหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

[Boy_Image]

"เฮ้ย บอย แกเป็นอะไรเนี่ย ตื่นเร็ว"....เสียงเพื่อนๆผมปลุก
   "มีไรหรอ...เรายังง่วงอยู่เลย"
   "ก็ตัวแกอะ เป็นเอดส์หรอ จุดแดงทั้งตัวเลย"
   "ไอ้บ้า แค่เป็นผื่นขึ้น...หา!!! เป็นผื่นหรอ" ผมรีบสำรวจตัวเอง เป็นจริงอย่างที่เพื่อนๆบอก เป็นผื่นไปหมดเลย แสดงว่าผมทำความสะอาดไม่ดีพอ ผื่นบานเลย

ผมเดินไปหาประจำกลุ่มผม บอกเค้าว่าให้ติดต่องานพยาบาลให้หน่อยอยากได้ คาลาไมด์ แก้ผดผื่น พี่เค้าก็วอยด์ไปบอกให้
   "มีน้องกลุ่ม 2 เป็นผดผื่นครับ ช่วยส่งชุดปฐมพยาบาลให้ด้วย..."
   "น้องกลุ่ม 2 หรอ พักโรง 7 ใช่มั้ย เดี่ยวจะส่งไปให้..."
   "เร็วๆเลยนะครับ เป็นอาการหนักเลย"
   "อุปกรณ์พยาบาล ไม่ได้อยู่ที่นี่นะ ชัดเอาไปใช้เมื่อวาน ยังไม่ได้เอามาคืนเลย"
   "มีตั้งหลายกล่องนิ ไปไหนหมดหละ"
   "พวกผู้หญิงเอาไปใช้อยู่ วอยด์ไปบอกชัดเลยนะ...ชัดประธานนะ"
   "ชัดประธานนะ แค่นี้นะ"

แล้วเค้าก็หมุนๆอะไรไม่ทราบบนหัวเครื่อง แล้วก็เรียก

   "ชัดๆ มีน้องกลุ่ม 2 เป็นผดผื่น เอากล่องพยาบาลให้ที"
   "กลุ่ม 2 หรอ ชื่ออะไร"
   "น้องเค้าชื่อ ปวเรศ"
   "บอกน้องเค้านะ ทำใจดีๆไว้นะ...หายใจลึกๆ ต้องหา...."

มันเป็นอะไรซักอย่างนี่แหละครับ จำชื่อไม่ได้ เหมือนๆจะเป็น แอนติเจน เซรุ่ม หรือฮอร์โมน อะไรพวกนี้นะครับ ไม่นานนักก็มึคนวิ่งหอบๆ เอากล่องพยาบาลมาให้ที่เรือนนอน

   "ไหนๆ บอยอยู่ไหน"
   "นี่ครับ..."
   "จับนั่งขึ้น เดี่ยวจะพ่นยาให้"

คนที่วิ่งเอากล่องยามาก็คือ พี่ชัดครับ แล้วก็มาถึงก็โวยวายเลย

   "เป็นหอบหืดด้วยหรอ ทำไมไม่บอกก่อน"
   "เออ..ไม่ใช่นะชัด เป็นผดผื่น..."
   "อ้าว.....เราเป็นอะไรนะบอย" พี่ชัดหันมาถามผม
   "ผมบอกว่า เป็นผดผื่นนะ ขอคาลาไมด์หน่อย ไม่เห็นต้องใช้ไอ้...(อันที่จำไม่ได้นั้นแหละครับ) เลย"
   "โถ่ ทำพี่ตกใจหมด นึกว่าเป็นหอบ...เอ้านี่ คาลาไมด์"

แล้วพี่ชัดก็ทำหน้าวีนๆ แล้วก็วิ่งเอากล่องกลับไป ฟังกันยังไง ผดผื่นเป็น หอบหืด ผมยังงงเลย...
เหตุการณ์ตอนเช้าวันนี้ เป็นเรื่องให้หัวเราะทุกครั้งที่ผมมีเลี้ยง เป็นเรื่องยอดฮิตของพี่รหัสผมในการเผาเพื่อนชัดของเค้า ทั้ง2คนนี้สนิทกันดีนะครับ ผมไม่รู้ว่าพี่ชัดเคยเป็นหลีดมั้ยแต่สนิทตัวติดกันเลย...

รุ่นพี่เค้าให้ปี1ทุกคน ไปรวมตัวกันที่ห้องประชุม หลังจากทานอาหารเช้าแล้ว ให้พวกผมเข้าแถวเป็นวงกลมๆ หันหน้าออกข้างนอก แล้วพวกเราก็เต้นกันสุดๆไปเลย...พอใกล้เวลาเที่ยง พวกผมก็ถูกปิดตาอีกครั้งนึง แล้วพี่ๆเค้าก็ร้องเพลงกันครับ

   "...แอบลุ้นตั้งแต่วันที่ไม่รู้จัก... อยากทักเมื่อวันที่ได้เห็นหน้า...
   ....แรกพบอยากคุยอยากสบสายตา...สรรหาคำใดมาสื่อไมตรี..."

แล้วผมก็โดนจูงมืออกมาจากกลางวง เรียกเพลงจากคนอื่นๆค่อยๆเบาลง แต่เสียงที่ผมได้ยินมันดังมากขึ้น เค้าลากจนมาหยุดที่ที่นึง แล้วก็เปิดตาผมออก พี่อีฟกะพี่ชัด รอผมอยู่ตรงหน้า เค้าให้หนังสือรุ่นผมมาพร้อมกับ สร้อยคณะ พี่อีฟ อธิบายให้ฟังว่าสายรหัสเรา มีแค่ผมกับพี่อีฟ 2 คน ส่วนปี 3 ปี4 เค้าซิ่วกันไปแล้ว...

พี่ชัดเป็นสายโครหัสของพวกเราครับ เพราะพี่รหัสพี่ชัดเป็นคนดูแลพี่อีฟ และพอพี่ชัดไม่มีน้องรหัสเลยมาเทคผมแทน...นี่คือที่มาที่ว่า ทำไมพี่ชัดต้องมายุ่งกับผมเสียทุกเรื่องไป... ผมยังสนิทกับเฮียชัดมากกว่า เจ๊อีฟเสียอีก

ขากลับ ทุกคนก็ขึ้นรถบัสไป แต่ผมกับพี่รหัสและพี่โครหัส กลับพาผมไปกับพวกเค้า เฮียชัดเอารถมาเอง เลยลากผมไปกับพี่เค้า พาผมไปแวะซื้อของกินระหว่างทางตั้งหลายที่ พอมาถึงหอพัก ของกินผมเต็มห้องเลย...ชอบใจจัง...

ผมนอนลงบนเตียงที่คิดถึง แล้วนึกขึ้นได้ว่าควรจะโทรบอกกับที่บ้าน ผมกำลังจะโทรศัพท์ไปบอกกับทางบ้านว่า ผมกลับมาแล้วแต่มือถือของผมมันหายไปแล้ว...สงสัยว่าจะตกหล่นอยู่บนรถพี่ชัด ผมยืมมือถือของพัดมาแล้วโทรหาพี่ชัด

   "พี่ชัด มือถือบอย มันหล่นหายไม่แน่ใจว่าหล่นบนรถพี่ชัดรึเปล่า เห็นมั้ยครับ"
   "เดี่ยวนะ พี่จะดูให้ บอยเปิดเสียงไว้มั้ยหละ"
   "สงสัยไม่ได้เปิดนะครับ เปิดแต่ระบบสั่น"
   "แล้วพี่จะหาเจอมั้ยเนี่ย..."

บ่นแล้วก็วางมือถือไปเลย ผมก็ไปค้นมือถือในกระเป๋าเสื้อผ้า ในตู้เผื่อผมเอาใส่ไปแล้ว ตามกางเกงเก่าๆที่ใส่ไปแล้ว เกือบ เที่ยงคืนพี่ชัดก็มาถึง หอของผม...

   "บอยเจอยัง.."พี่เค้าเจอหน้าก็ถามเลย
   "ยังเลย...หายไปไหนเนี่ย พัดนายเจอมั้ย"
   "ไม่นะ หาตั้งนานยังไม่เจอเลย เดี่ยวจะไปตามพวกพลมาช่วยหานะ"

ในห้องผมตอนนี้คนเพียบเลย หามือถือเครื่องเดียวนี่แหละ ผมก็ว่าค้นกันทุกซอกแล้วนะ จนสุดท้ายผมท้อใจที่จะหาแล้ว ไว้ไปซื้อใหม่ดีกว่า ทุกคนก็เลยหยุดหา แล้วมานั่งวิพากวิจารย์กันว่าควรจะตกที่ไหน ทำหล่นที่ทะเลรึเปล่า พี่ชัดเองก็พยายามโทรเข้ามือถือผม แต่มันไม่เปิดเสียงแล้วจะรู้ได้ไงว่าอยู่ตรงไหน

   "ติ๊ดๆ" เสียงสัญญาณแบตหมดดังขึ้น ผมรีบหันควับไปดู มันดังมาจากบนเตียงของผม
   "พี่ชัดโทรต่ออีกทีนะคับ"

เค้าก็โทรให้ ผมก็รีบไปดูที่เตียง หาไปหามาไปดูตรงร่องเตียง เห็นแล้ว !!!ผมเจอมันแล้ว มันตกอยู่ในร่องเตียง ทุกคนนั่งหัวเราะผมกันจนท้องแข็ง และเมื่อพวกเค้าหัวเราะกันจนพอใจแล้ว เรฟ กับพลจึงแยกไปนอน ส่วนพี่ชัดก็เลยจำเป็นต้องค้างที่หอผมไปโดยปริยาย เพราะดึกมากแล้ว และเพราะห้องผมมี 2 เตียง ก็เลยต้องนอนเตียงเดียวกับพี่ชัด...

[Boy_Image]

หลังงานรับน้องเพียงแค่ 4 วัน กิจกรรมต่างๆจะต้องถูกยุติลงที่นี่ เพราะเวลานี้คือการสอบมิดเทอม การเก็บคะแนนรอบแรกของคณะพวกผม มาถึงแล้ว

ในทุกวัน ผมกับเพื่อนๆ จะพากันไปจับกลุ่มติวในหอสมุด ซึ่งจะมีห้องเอาไว้ให้ติวด้วย นับว่าเป็นส่วนตัวดีมากเลยครับ เสียงไม่มีเล็ดลอดออกไปรบกวนคนภายนอกด้วย พวกเรานั้นจะมี ท่านเฮด (เรฟ)ที่เรียกได้ว่า เรียนเก่งไปหมดทุกวิชาเลยก็ว่าได้ เค้าติวพวกผมได้หมดทุกคนเลย ติวเก่งมากอีกด้วย จนพัดได้คะแนนบางวิชา เยอะกว่าตัวเรฟอีก...

การอ่านหนังสือ ความตั้งใจเรียน ของทุกคนในคณะเข้มข้นขึ้นแบบเห็นได้ชัด จวบจนคืนสุดท้าย คืนวันอาทิตย์ ก่อนจะต้องเปิดศึกในวันจันทร์ วันพรุ่งนี้....

ขณะที่ผมนั่งอ่านหนังสือที่ห้องอยู่ดีๆ ไฟฟ้าก็เกิดดับขึ้นมา ผมร้องขึ้นเบาๆว่า

   "เฮ้ย อะไรกัน..."
   "สงสัยไฟจะใช้เกินมั้ง ไฟเลยตก"

แต่ความสงสัยของผมกับพัดก็ทุกเปิดเผยให้ทราบ เมื่อมีเสียงตะโกนมาจากด้านนอกว่า

   "อ่านไม่ทันแล้วโว้ย...ในเมื่ออ่านไม่ทัน พวกมึงก็อย่าอ่านกันเลย..."

แบบนี้แสดงว่ามีคนแกล้งปิดไฟ และแน่นอน ย่อมมีเสียงโห่ตามมากมาย ทั้งที่เป็นเสียงด่าจริง และด่าหยอกกัน คงจะเป็นคณะวิศวะ คนใดคนนึงในหอ แต่เหตุการณ์มันไม่จบแค่นั้น เสียงกรีดร้องแหลมดังมาจากหอหญิงก็ดังขึ้น จากที่ซักครู่เป็นการทะเลาะด่ากันในหอ กับกลายเป็นการทะเลาะกันระหว่างหอเสียแล้ว

จนกระทั่งเดือดร้อนแม่บ้าน และเจ้าหน้าที่ หอพักต้องออกมาเป่านกหวีดไล่ เหตุการณ์นี้ทำให้พวกผมในหอทุกคน ได้รับ ทัณฑ์บน คนละ 1 ครั้ง ซึ่งใครที่ได้รับ 2 ครั้งจะต้องให้ออกจากหอพัก

ในเช้าวันต่อมา การสอบของผมวันแรก เป็นไปด้วยความทุลักทุเลมาก ตามปรกติแล้วผมจะสามารถทานกาแฟได้ แต่วันนี้คงเพราะความเครียดมาก ผมทานไปแล้วอาเจียนออกมาทั้งหมดเลย จนเปื้อนเสื้อผ้านิดหน่อย กับรองเท้า ทีนี้แหละครับ สนุกสนานเลย ขณะที่รอเข้าห้องผมก็ไม่กล้าคุยกับใครเลย และไม่อยากอยู่ใกล้ๆใครด้วยเพราะกลิ่นมันแรงมาก

จวบจนสอบเสร็จ ก็รีบกลับหอพักเพื่อเปลี่ยนชุดในทันที และเมื่อผมถึงหอแล้ว เลยว่าจะอ่านหนังสือซักหน่อย เวลาไปกินข้าว พวกพัดก็จะโทรศัพท์มาตามผมเอง

ผมนั่งอ่านหนังสือไปเพลินมาก มาหยุดกระทั่งเสียงมือถือผมดังขึ้น

   "บอย ไม่ไปกินข้าวหรอ..." เสียง เม ดังจากโทรศัพท์
   "ไปกินสิ ที่ไหนหละ..."
   "ว่าจะไปตรงประตู 4 นะที่มีร้านขายอาหารญี่ปุ่นนะ"
   "งั้น เม สั่งอุด้ง ให้เราซักชามนะ แล้วจะรีบตามไป"

ผมกะให้เวลาไปถึงจะได้กินพอดี... ผมเก็บหนังสือลงในโต๊ะ แล้วก็กำลังจะล๊อกห้อง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก

   "เป็นไงค่ะ ทำข้อสอบได้มั้ย"

พี่อีฟโทรหาผม ผมก็คุยกับพี่เค้าเพลินไปเลย หลังวางหูก็เห็นว่าคุยไปเกือบๆ ครึ่งชั่วโมงแล้ว ผมจึงรีบปั่นจักรยานของพัดตามไปที่ประตูออก 4

เมื่อไปถึง ทุกคนมีสีหน้าเครียดแบบเห็นได้ชัด ผมไม่รู้หรอกครับว่าทำไม

   "บอย... มีอะไรไม่สบายใจก็บอกกันได้นะ" เม รีบทักผม ตอนที่ผมไปนั่งข้างๆเธอ
   "เปล่านิ..." ผมตอบ แล้วก็ก้มหน้าก้มตากินอุด้งไป เพราะว่ามันทำมานานแล้ว สงสัยจะเซ็งหมดแล้วด้วย

แล้วพวกพัดก็คุยเรื่องข้อสอบวันนี้กัน โดยมากพวกเค้าก็ทำได้กันนะครับ ส่วนผมทำไม่ได้หรอก ผมไม่เก่ง เรียนก็ไม่เก่ง...

   "แล้วบอยหละ ทำได้มั้ย สบายๆเลยหละสิ" เม ถามผมต่อ
   "ไม่อะ ทำไม่ค่อยได้เลย สงสัยจะแย่" ผมตอบไปแบบนั้นจริงๆ

ทุกคนที่คุยกันอยู่ยิ่งเงียบเข้าไปใหญ่ นั่งมองผมทานให้เสร็จ หลังจากนั้นคงจะไปจ่ายตังค์แล้วก็กลับหอกัน

   "นายเป็นอะไรรึเปล่า.." พัดถามคำแรกขึ้นมา และทุกคนก็ยิงคำถามชุดใหญ่
   "ไม่ต้องเครียดขนาดนั้นก็ได้นิ...."
   "สอบได้ไม่ได้ เรายังไม่รู้ซักหน่อย...อย่าเพิ่งเครียดไปสิ"

และอีกหลายคำพูดที่รุมกันเข้ามา ทำให้ผมงงอย่างยิ่งว่ามันเกิดอะไรขึ้น

   "พวกนายก็ทำกันได้หมดนิ ทำไมหละ มีอะไรกันหรอ"
   "แล้วบอยไม่เครียดกับการสอบวันนี้หรอ" เมยัง ถามต่อ
   "ไม่นิ ก็อ่านมาพอทำได้นะ"
   "อ้าว เมื่อเช้าเห็นเครียดมากจนไม่คุยกับใครเลย"
   "เมื่อเช้า อ้อ เราไปกินกาแฟแล้วเกิดอาการคลื่นไส้ จนอาเจียนเปื้อนรองเท้า กับเสื้อนิดนะ ล้างแล้วมันก็กลิ่นไม่ออกก็เลยไม่กล้าเข้าใกล้ใคร"

   "แล้วพอหลังสอบก็รีบกลับไปหอ อ่านหนังสือเลย"
   "เปล่านะ รีบไปเปลี่ยนเสื้อ พอเปลี่ยนเสร็จก็อ่านหนังสือหน่อย"
   "แล้วตอนเราเรียกไปกินข้าวทำไมมาช้า"
   "พี่อีฟโทรมาคุยเรื่องสอบวันนี้นะ"
   "อ้าว !!!" เสียงเพื่อนๆผมทุกคนร้องอุทานมาพร้อมกัน

พวกเค้าคิดว่าผมเครียดกับการสอบมากจน ไม่พูดไม่จา แต่อยากจะบอกว่า ผมเนี่ยสอบตกจนชินแล้ว เรื่องแค่นี้ธรรมดามากเลยครับ
===============================

ตอนหน้าจะเป็น Climax ตอนแรกของเรื่องนะครับ จะมีคนมาสารภาพ "ความในใจ" กับบอย ครับ

[abcd]

ดูจิ๊บอยทามเพื่อนเป็นห่วง สอบตกเรื่องเล็ก 

นึกถึงท่าเเมงมุม เเล้วหยิ๋วกิ้ว 

[gobgab]

 ........อ่านแล้วเหมือนย้อนวัยเลยอ่ะ.....

.......อยากรับน้องอีกอ่ะ.........อยากเล่นแมงมุม.....

[THIP]

คิดถึงตอนรับน้องจัง 

[meemewkewkaw]

เง้อออออ แมงมุมๆๆๆ

[jammy]

รอค้าบบบ

[MyLoveMyBabe]

  อ่านแล้ว ทำให้นึกถึงสมัยเรียนปี1เลยคับ กี่ปีแล้วนะ 1 2 3 4 เหอๆๆ ไม่นับแล้วดีกว่า 


ตอนหน้าจะมีใครมาบอกความในใจน๊า ผมเดาว่าพี่ชัดแน่เลย  ถูกป่าวน้ออ มาต่อไวๆนะครับ 

[Boy_Image]

ในวันศุกร์นี้ จิ๊บ ชวนแกมบังคับให้พวกผมไปดูหนังกับเธอ ก็ดีครับเป็นการผ่อนคลายบรรยากาศจากกความตึงเครียดหลังประกาศผลสอบ...ที่คะแนนของผมนั้นสูงกว่า mean นิดเดียว...

หลังจากเลิกเรียนเสร็จ ผมรีบกลับมาหอพร้อมกับพัด เพราะผมกับเค้าจะต้องกลับบ้าน โดยปรกติแล้วผมกลับทุกอาทิตย์ แต่เค้าจะไม่กลับเลย แต่อาทิตย์นี้เค้าจะต้องกลับ เพราะที่บ้านสั่งให้กลับ...

จัดของเสร็จแล้วก็มารอเพื่อนๆที่ลานจอดรถตู้ ไม่นานนักก็มาถึงห้างสรรพสินค้าแล้ว จิ๊บที่เป็นแม่งานในครั้งนี้เสนอให้พวกผมดูหนังที่ เมเจอร์ที่อยู่ตรงข้าม เธอให้ความเห็นว่า ใครเค้าอยากดูหนังในโรงหนังห้างกันบ้างหละ...

2 ชั่วโมงที่ผ่านไป กับหนังผีของจิ๊บ ทำให้พวกผมมีอาการขวัญผวาไม่น้อยเลย พวกคุณเธอทั้งหลายร้องแล่แห่กระเชิงกันลั่นโรงเลยครับ... หลังจากดูหนังจบ ผมกับพัดก็ขอแยกตัวจากเพื่อนๆ เพื่อจะได้กลับบ้านกันเสียที...

บ้านพัดอยู่ในเขตห้างพระเครื่องชื่อดัง ส่วนผมอยู่ออกมาทางชานเมือง ซึ่งมีรถสาย ปอ.อยู่สายนึง ผ่านบ้านของเราทั้งคู่พอดีครับ เรานั่งกันตรงเก้าอี้หน้าประตูเลย ผมก็นั่งคุยกับพัดไปเรื่อยเกี่ยวกับเรื่องโน้นเรื่องนี้... พัดเค้าก็บอกให้ผมอ่านหนังสือให้มากๆ เพระาผมสอบออกมาคะแนนน้อย อะไรอีกหลายๆเรื่องที่คุยกัน

จนกระทั่งถึงป้ายที่พัดจะต้องลงแล้ว เค้าก็หอบกระเป๋าสะพานบ่าแล้วเดินกำลังจะลงรถ ขณะลงยังไม่วายหันมาโบกมือให้ผมอีก แต่เค้าลืมมองด้านซ้ายมือ เสียงรถมอเตอร์ไซด์ขับมาออกจะดัง ด้วยความที่ผมคิดไงไม่ทราบครับ ตะโกนเรียกชื่อเค้าซะดังเลย แล้วก้าวไปคว้าตัวพัดลากเค้ากลับเข้ามาในรถ เสียงแตรรถมอเตอร์ไซด์บีบดังลั่น......

คนในรถหันมามองเราทั้งคู่เลยครับ แต่รถมอเตอร์ไซด์มันไม่ได้วิ่งที่ด้านคนลงอะครับ มันวิ่งอีกด้าน มันบีบแตรใส่อะไรผมก็ไม่ทราบครับ แต่ผมเนี่ยมันหูไว มือไวเกินไป ผมงี้อายมากครับ อยากบอกว่าโทษทีที่วิตกจริตไปหน่อย แต่ทำไม่ได้แล้วครับ ผมไม่กล้านั่งรถคันเดิมต่อไปแล้ว เพราะคนในรถนั่งหัวเราะผมกันทั้งคันเลย...ก็เลยลงมาพร้อมกับพัด...

   "จะไปบ้านเราก่อนมั้ย ... ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ไปต่างจังหวัดกัน"
   "อ้าว แล้วจะอยู่กับใคร"
   "ชอบอยู่คนเดียว ไม่อยู่คนเดียวไม่กลับมาหรอก"

คนอะไรวะชอบอยู่คนเดียว ผมตัดสินใจเดินตามไปบ้านเค้า เดินทะลุจากป้ายที่จะลงหน้าห้างพระเครื่อง อ้อมตึกสูงเสียดฟ้า มาถึงหน้าโรงแรม เดินเลยไปอีกนิดหน่อย ก็ถึงบ้านพัดแล้ว เป็นทาวเฮาส์นี่เอง แต่ในเมืองแบบนี้ราคาสงสัยไม่ใช่น้อย

ตั้งแต่ก้าวย่างเข้าในบ้านของพัด บรรยากาศมันวังเวงพิกล  ถ้าเป็นบ้านผม ทันทีที่ก้าวเข้ามา เสียงทักทายจะมีไม่หยุด เสียงถามสารทุกข์สุกดิบมีไม่ได้ขาดสาย...เป็นบรรยากาศแบบที่บ้านของผมไม่เคยมี

   "เอาของวางไว้ก่อนนะ" พลางชี้ลงไปที่เก้าอี้ บริเวณโต๊ะกินข้าว
   "หิวยัง จะหาอะไรให้กิน"

ผมส่ายหนัา เพราะกำลังมองดูอะไรหลายๆอย่างในบ้านของพัด ผมกำลังจะหันไปถามพัดเรื่องที่บ้านเค้า แต่ก็เห็นเค้าอยู่หน้าตู้ปลาตู้ใหญ่ขนาด 6 ฟุต..ที่มีปลาทองอยู่เต็มตู้เลย

   "หิวกันแล้วใช่มั้ย..." พัดบ่นเบาๆ พลางให้อาหารพวกมัน

พัดในตอนนี้ น่ามองกว่าทุกครั้งที่ผมมอง แสดงว่าที่กลับมาบ้านเพราะเป็นห่วงปลาทองในตู้... พัดทำแบบนี้บ่อยๆ ตอนอยู่ที่วิทยาเขต เคยมีนกพิราบ ที่มันไม่บิน แต่กลับนั่งอยู่ที่โคนต้นไม้ ผมยังไม่สนใจเลย แต่เค้ากลับเดินไปอุ้มมันเฉย เค้านำมันไปปล่อยยังบริเวณที่เป็นป่าในวิทยาเขต เค้าบอกกับผมว่า มันคงจะโดนนกตัวใหญ่กว่าตีเอา เอาไปปล่อยไว้ อีกวันสองวันมันก็จะบินได้เอง...

   "บอย ถ้าต้องอยู่ในกรอบ ในตู้เพื่อให้คนอื่นๆชมและเห็นค่า นาย...จะทำมั้ย"
   "ไม่นะ ถ้าเป็นเรา ก็คงไม่ยอม" ผมหยุดซักครู่ก่อนตอบช้าๆ
   "หรอดีเลย...เราชอบอยู่แบบอิสระทำในสิ่งที่ใจคิด ดีกว่าอยู่เป็นหุ่นเชิดให้คนอื่นชม"

   "แล้วในชีวิตจริง นายคิดจะออกจากกรอบบ้างมั้ยบอย" ผมไม่ตอบ แต่ก็คิดอยู่
   "เรื่องความรัก ก็มีกรอบนายรู้มั้ย..."
   "พ่อแม่มักจะคาดหวังบางสิ่งในตัวลูก ทั้งที่ลูกไม่ได้อยากทำ..."
   "แทนที่จะให้ลูกทำในสิ่งที่ชอบ แต่กลับบังคับให้ลูกเลือกในสิ่งที่ตนเองชอบมากกว่า..."

สายตาพัดเย็นชากว่าทุกทีที่ผมพบเจอ เค้าดูสุขุมกว่าทุกครั้ง และดูดีกว่าปรกติในสายตาผม

   "หมายความว่าไงอะ นายมีแฟน หรือคนชอบแล้วทีนี้พ่อกับแม่ไม่ยอมรับหรอ"
   "ก็ราวๆนั้น...อยากรู้เรื่องมั้ย จะเล่าให้ฟัง"

ผมพยักหน้าช้าๆ...

   "เรามีคนที่ชอบคนนึง เค้าเป็นคนนิสัยซุ่มซ้าม ขี้หลงขี้ลืม..." แล้วเค้าก็หยุดแล้วถอนหายใจยาวๆ
   "เค้าคนนี้ เป็นคนที่ทนอยู่กับเราได้อย่างน่าประหลาดเลย..."
   "เป็นคนที่กล้าด่าเราตั้งแต่วันแรกที่เห็นหน้า ยอมไปกินข้าวเป็นเพื่อนเรา...ทุกๆวัน"
   "เราเคยทำเรื่องให้เค้าต้องอายด้วยนะ เค้าไม่โกรธเราเลย ไม่โกรธไม่ว่า กลับหัวเราะจนเราขำตามไปด้วย"

พัดหันมามองหน้าผมอีกที ผมกำลังตั้งใจฟังเลย ดูแล้วเค้าทั้งคู่ก็ดูเหมาะสมกันดีนะครับ น่ารักมาก...

   "เล่าต่อนะๆ...พัดนะ เราจะฟังต่อ" ผมรีบอ้อน อยากจะฟังต่อ แบบนี้มีเรื่องไปเม้าท์ให้เพื่อนๆฟังอีกแน่เลย
   "แต่เค้าคนนี้เป็นคนขี้แยนะ ร้องไห้บ่อย... เจออะไรนิดหน่อยก็ร้องไห้... ทำของหายก็ร้องไห้... แต่พอได้ของคืนนะ หัวเราะออกได้ในทันทีเลย เป็นคนที่อารมณ์เปลี่ยนแปลงได้เร็วมาก"

ยิ่งฟังผมก็ยิ่งสนุก ลุ้นๆ ผมอยากรู้จักคนคนนี้เสียแล้ว...

   "เป็นคนที่เล่นกีฬาไม่ค่อยได้เรื่อง ชมรมก็หนีไม่ยอมซ้อมเลย..."
   "แต่ถ้ามีใครซักคนเดือดร้อนนะ เค้าจะเป็นคนที่พยายามช่วยอย่างเต็มที่เลย..."
   "เพื่อนๆจะรักเค้ามากเลย เพราะเวลาอยู่กับเค้าแล้วสบายใจ..."
   "ว่าไง จะฟังต่อมั้ย ?"

[Boy_Image]

ผมก็ตั้งหน้าตั้งตาฟังต่อไป

   "เราเล่าเรื่องของเค้าให้พ่อกับแม่เราฟังตอนแรกเค้าก็ยินดี..."
   "แต่พอเราบอกเค้าบางอย่างเกี่ยวกับคนคนนี้...เค้ากลับว่าเราว่าไม่มีความคิด"
   "เป็นนาย จะทำยังไง บอย..."
   "ถ้าเป็นเรา จะคุยกับพ่อแม่ดีๆ แต่ถ้าในที่สุดแล้ว..."
   "คิดดีๆก่อนจะตอบนะ" ผมยังไม่ทันจะตอบเค้าก็ตัดตอนผม

   "...เราก็จะเลือกตามที่เราเลือก..."
   "นายบอกเราเองนะ... เราจะบอกให้ นายรู้จักดีเลย"
   "อยู่กลุ่มเดียวกับพวกเราหรอ..." เค้าพยักหน้า ใบหน้าของพัดเรียบเฉย
   "จิ๊บหรอ หรือ แอน หรือ...."

พัดไม่ตอบผม เดินตรงเข้ามาหาผม แล้วใช้ทั้ง 2 แขนโอบกอดผม แล้วพูดเบาๆว่า

   "นายต่างหากหละ บอย"

ผมทั้งงง และทั้งตกใจ บางอย่างที่พัดคิดกลับไม่เหมือนอย่างที่ผมคิด ผมไม่เคยนึกชอบพัดมาก่อนเพราะคิดแต่ว่าเค้าเป็นเพื่อนผม พัดเป็นคนนิสัยดี จะต้องมีคนมาชอบเยอะแยะ ในใจตอนตลอดเวลาที่รู้จักกันคิดเพียงเท่านี้เอง

   "แล้วนาย ชอบเราบ้างมั้ย ถ้าไม่ชอบเราก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ...." ผมยังไม่คิดตอบ

เสียงผมหายไป และรู้สึกว่าคอแห้งผาก ไม่รู้ว่าจะตอบพัดไปอย่างไรดี

   "เราคิดว่ามันออกจะกระทันหัน... ไปหน่อยที่จะมาเลือกคบเรา..."
   "ถ้านายยังไม่พร้อม... เราก็กลับไปเป็นเพื่อนกันนะ... แล้วนายก็จะได้เลือกคบคนที่นายพอใจ... "

   "นายเป็นเกย์หรอ..."คำถามคำถามเดียวที่ผมไม่รู้จะพูดอะไรออกไป มันติดไปหมด
   "ไม่ใช่หรอก เพียงแค่ไม่สนใจว่าคนที่ชอบ... เป็นใครก็ตาม... เป็นหญิง เป็นชาย ถ้าชอบก็คือชอบ..."

ผมยังยืนนิ่งให้เค้ากอดอยู่แบบนั้น มันให้ความรู้สึกดีนะครับอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเลย

   "เอาเถอะ นายกลับบ้านก่อนแล้วกัน วันนี้ก็เย็นแล้ว...."

คำพูดนั้นเป็นคำพูดสุดท้ายที่พัดได้พูดกับผมในวันนั้น ผมจึงเริ่มรู้ตัวว่า ควรจะทำอะไร ทำอย่างไรต่อไป

ในตอนค่ำๆ ขณะที่ผมนอนอยู่บนห้องด้วยความสับสน พัดเองเป็นคนดีนะแต่จะใช่คนที่ผมต้องการรึเปล่า ผมไม่กล้าที่จะลงทุนเสี่ยงกับความรัก เพราะถ้าเสียใจแล้วมันก็เจ็บทั้งสองฝ่าย ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายผม หรือฝ่ายเค้า เสียงโทรศัพท์มือถือผมดังขึ้น ก็เอื้อมๆไปหยิบมากดคุย

   "เป็นไงบอย...วันนี้เป็นไงบ้าง" พี่ชัดนั่นเองที่โทรมาหา แต่ตอนนี้ดันโทรมาตอนที่ไม่อยากคุยกับใครเลย
   "บอยกำลังคิดบางเรื่องอยู่ครับพี่ชัด... เป็นเรื่องที่ตัดสินใจได้ยากสำหรับบอยในตอนนี้..."

   "นั้นสิครับ เสียงเหงาๆจังเลย...ทำตัวรื่นเริงหน่อยสิครับ ไหนมีปัญหาอะไรให้พี่ช่วยแก้มั้ย...
   ...นั้นสินะ บอยจะมีเรื่องอะไรกลุ้มใจนะ....เรื่องผลคะแนนหรอ ก็ไม่ใช่นิ หรือว่าเรื่องเพื่อน..."

   "ไม่เชิงนะคับ..."
   "งั้นก็เรื่องแฟนใช่มั้ย...." ผมร้อนที่หน้าขึ้นมาในทันที
   "เออ... คง..."
   "คงใช่ ใช่มั้ยหละ...เค้าเป็นคนแบบไหนหละ น่ารักหละสิ คณะเดียวกันป่ะคับ"
   "ก็...ใช่อยู่ครับ เค้ามาบอกว่าชอบนะคับ" พี่ชัดเองก็เงียบไปซักครู่เลย แล้วตามมาด้วยเสียงถอนหายใจ

   "พี่อยากจะบอกว่า ให้บอยเลือกตามที่ชอบนะคับ ถ้าคิดว่าดี คิดว่าน่าคบ บอยก็คบไป แต่ถ้าคิดว่าไม่ดี ไม่พร้อมที่จะคบ บอยก็ไม่ต้องก็ได้คับ บอกกับเค้าดีๆ ว่าเราไม่พร้อม...เข้าใจมั้ยที่พี่พูดแบบนี้"

   "คับ..."
   "ดีมาก แล้วพี่จะบอกอะไรให้นะบอย ถ้าคนที่ชอบเราไม่ถูกใจนะแล้วมาบอกพี่... "
   "คับ"
   "พี่รู้จักคนนึงที่ชอบบอยมาก... เค้าชอบเราตั้งแต่แรกเห็น อยากจะไปดูแลใกล้ๆ แต่ก็ทำไม่ได้ ทำได้แต่ดูอยู่ห่างๆ พร้อมคอยปลอบใจตัวเองไปวันๆ"

คำตอบของพี่ชัด ไม่ได้ช่วยให้ผมสบายใจขึ้นซักเท่าไหร่เลย กลับทำให้ผมตัดสินใจได้ลำบากมากกว่าเก่า เพราะตอนนี้ผมไม่รู้ว่าอีกคนที่ชอบผม เค้าเป็นใครแล้ว ถ้าผมตอบตกลงกับพัด เค้าจะเสียใจขนาดไหน แล้วถ้าผมไม่ตกลงกับพัดไปเลือกอีกคนซึ่งเป็นใครก็ไม่รู้ พัดจะคิดอย่างไร ถ้าผมไม่เลือกทั้งคู่เลยจะดีกว่ามั้ย

   "พี่อยากฝากไว้คำพูดนึงนะ พี่อยากให้เราเสียใจกับผลที่เกิดขึ้นมากกว่า เสียใจเพราะไม่ได้ทำนะคับ..."
   "แม้ว่า เราจะต้องเสียใจกับการตัดสินใจในวันหน้า แต่ก็ดีกว่าต้องเสียใจเพราะไม่ได้ทำ..."

   "ไม่ว่ายังไงก็ตาม พี่ก็ขอให้เรามีความสุขกับคนที่ชอบนะคับ..."

แล้วพี่ชัดเองก็วางสายไป... ทิ้งผมไว้คนเดียวในห้องที่มืดสนิท กับความวังเวงในใจของผม

[Boy_Image]

ผมได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนๆในวันอาทิตย์ ว่าวันจันทร์ตอนเย็นจะมีงาน Meeting ของห้องผม ให้กลับจากวิทยาเขตด้วย เพราะงานนี้ต้องไปทุกคน จะขาดไม่ได้ แสดงว่าตอนเช้าผมต้องไปวิทยาเขต แล้วก็ต้องกลับบ้านมาในตอนเย็นอีก...

ผมถึงห้องเรียนในเวลาเกือบๆ 9 โมง การเดินทางวันนี้รถติดมากครับ เวลาเข้าเรียนปรกติของพวกเราคือ 8.40 ทำให้ผมสายไปถึง 20 นาที แต่อาจารย์ไม่เคยล๊อกห้องก็เลยไม่ใช่ปัญหาที่จะเข้าสาย

ผมเดินไปหาเพื่อนๆในกลุ่มเดียวกัน แต่ไม่ได้นั่งติดกับพัดแบบทุกที เพราะปรกติแล้ว ผมกับพัดจะมาพร้อมกัน และมาก่อนคนอื่นๆ มาถึงก็จองที่ให้เพื่อนๆ แต่วันนี้ผมเข้าสายก็เลยต้องนั่งติดกับคนอื่นแทน...

เค้าเองก็มองมาทางผมนะ ส่วนผมก็ไม่รู้จะทำหน้ายังไง ถ้ายิ้มไปเค้าอาจจะคิดว่าตกลงเรื่องที่เค้าถามผม แต่ถ้าไม่ยิ้ม หรือไม่มองเค้า เค้าจะคิดยังไงนะ... ผมเองสังเกตเค้านานไม่ได้หรอกครับ ต้องหันกลับไปมองที่กระดานแล้ว โจทย์แคลคูลัสข้อใหญ่กำลังแสดงวิธีทำอยู่ ผมก็ต้องสนใจการเรียนเป็นหลัก...

กว่า 3 ชั่วโมงที่เรียนไป พอหมดแล้วจะเป็นเวลาพักแล้วครับ พวกเราก็ยกพลกันไปหาอาหารกิน ตามที่สาวๆเสนอ วันนี้พวกเค้าจะเลี้ยงพวกผมเอง เพราะเค้าถูกหวยใต้ดิน...มาเกือบหมื่นอะคับ...(ไม่รู้ว่าแม่พวกนี้ไปหาคนขายเจอได้ยังไง)

เราตกลงจะไปร้านที่เป็นแบบ บุฟเฟ่ต์ที่ด้านหน้ามหาวิทยาลัย ทุกคนก็ยังคุยยังเล่นกันปรกติ เพีนงแต่วันนี้ผมคนนึงที่ไม่ค่อยจะพูดเพราะเหนื่อยจากการเดินทางเมื่อเช้า และไม่รู้จะตอบพัดอย่างไรดี ตัวเค้าเองก็เหล่มองผมบ่อยๆ แต่เมื่อผมหันไปเจอเค้าสบตากันพอดี ก็มักจะหันหน้าหนี ก็ไม่เข้าใจตัวเองหรอกนะครับแต่ว่ามัน เขิน...ก็คงใช่

ถึงที่ร้านแล้วผมตรงไปเข้าห้องน้ำก่อนเลย เพื่อนก็คงจะไปหาโต๊ะนั่งกัน

   "บอย...เออ เราขอโทษนะ" พัดตามผมมา
   "เออ เรายังไม่..."
   "ยังไม่ต้องตอบหรอก เรารู้ว่านายหนักใจ อย่าฝืนใจเลยนะ..."
   "อืม ขอบใจที่เข้าใจนะ..."
   "เรากลับมาเป็นเพื่อนกันนะ.."

   "ไป...ออกไปได้แล้ว คนจะเข้าห้องน้ำ"

แล้วผมก็ดันหลังเค้าให้ออกไปพ้นประตูห้องน้ำ ปิดประตูและลงกลอน...

อาหารที่นี่หลากหลายมากเลยครับ แต่พวกผมไม่ได้มีปัญญากินกันแบบนี้ทุกวันแน่นอน มันแพง คนละ 350 บาทนะครับ...แพงอย่างมากสำหรับเด็กอย่างพวกผม...

ตอนนี้ผมก็คุยกับพัดได้ตามปรกติแล้ว ดูเค้าจะเข้าใจผมนะว่า ผมยังไม่อยากจะตัดสินใจคบใครเป็นแฟน เพราะผมต้องการมาเรียน...

   "อ้าว บอย นายจะไม่กลับหอหรอ" พล ทักผมตอนที่ผมขอแยกตัวจากเพื่อนๆ เพราะต้องกลับไปโรงเรียน
   "มีงาน Meeting เพื่อนที่ รร.นะ เลยต้องกลับไปงาน"
   "โห ไม่เหนื่อยแย่เลยหรอ..."

ผมก็ยิ้มๆ ก่อนจะแยกตัวออกมาจากเพื่อนๆ... ผมกำลังรอรถประจำทาง มันก็ไม่มาซะที...เฮ้ย... เสียงแตรบีบดัง
ปี้นๆ และก็มีรถมาจอดหน้าผม พร้อมกับเลื่อนกระจกลงมา

   "ขึ้นมา... จะกลับบ้านใช่มั้ย...จะไปส่งให้"

ผมก็รีบขึ้นไปเพราะที่พัดจอดคือป้ายรถเมย์ ถ้ามีรถมาละก็ โดนด่าแหลกเลย..

   "รถใครเนี่ย..."
   "ของเราสิ ของคนอื่นเอามาขับก็ขโมยสิ"
   "แล้วทำไมต้องเอารถมาด้วยหละ"
   "เราก็ต้องกลับบ้านนิ ไปให้อาหารปลา...เพราะยังไม่กลับกันเลย"

วันนั้นผมตกลงกับพัดไว้ว่า จะไปลงที่บ้านเค้าก่อน แล้วเค้าจะไปส่งผมที่ รร.เก่า แล้วเราจะค้างคืนที่บ้านของผมกัน ผมก็ว่าดีนะครับ เค้าจะได้ไปดูบ้านผมบ้าง ผมเคยแต่มาดูบ้านเค้าแบบนี้ไม่ค่อยดีเลย...

ผมบอกทางให้เค้าเอารถไปจอด แล้วก็พากันขึ้นมาที่ห้องโสตของโรงเรียน ที่หัวหน้าห้องผมได้เช่าจากโรงเรียนไว้ครับ เพื่อนๆหลายคนก็ยังมาคนเดียว บางคนก็พาแฟนมาด้วย บางคนก็คบกันเอง...ห้องของผมมีความแปลกใหม่ แปลกตามากกว่าแต่ก่อนเยอะเลย จากคนที่อ้วนก็ผอมลงแบบไม่น่าเชื่อ บางคนดำมาก บางคนก็ขาวขึ้น...

   "ว่าไง บอย..พาใครมาหละ" หัวหน้าห้องผมทักทาย

ผมกับมันสนิทกันมากเลยคับ เพราะผมเป็นรองหัวหน้าห้อง

   "คนนี้เป็นรูมเมทเรานะ...ชื่อพัด หลีดคณะเราเชียวนะ"
   "ไหนๆ...คนไหน.. หรอ.. น่ารักดี...เป็นหลีดใช่มั้ย..."

สาวๆเพื่อนผม ก็ลากพัดไปคุยด้วย ปล่อยให้ผมได้คุยกับเพื่อนรักกัน 2 คน

   "แก มีอะไรเตรียมมามั้ย" หัวหน้าห้องมันถามผม
   "มีสิ ไว้ตอนคนมาครบแล้วนะ เอาแผ่นนี้ไปเปิด...เพลง2 แล้วปิดไฟให้เราด้วยนะ"

[A GE]

อย่างน้อยก็ได้พูดสิ่งที่อยู่ในใจนะคับพัด   มะเหมือนผมจามองหน้าคนที่ชอบยังมะกล้ามองตรงๆเลย

[meemewkewkaw]

เชียร์พัดครับ รีบๆใจอ่อนน๊าบอย

[MyLoveMyBabe]

ที่แท้ใครคนนั้นก็คือพัด คนที่อยู่ใกล้ๆมาตลิด แต่ไม่มีวี่แววและท่าทางบอกมาก่อนเลย


แต่ที่พี่ชัดพูดมันก็แหม่งๆนา หรือว่าอีกคนที่พี่ชัดบอกคือตัวพี่ชัดเอง 


งานนี้มีลุ้นมาบอยจะลงเอยกะใครน๊อออออออ...... มาต่อไวๆนะครับ