หัวข้อ: ชีวิตรักในมหาวิทยาลัย

[THIP]

"แม้ว่า เราจะต้องเสียใจกับการตัดสินใจในวันหน้า แต่ก็ดีกว่าต้องเสียใจเพราะไม่ได้ทำ..."
  บางทีหากรู้ว่าจะต้องเสียใจในวันหน้า ก็สู้เสียใจตั้งแต่วันนี้เลยดีกว่า 

[Boy_Image]

เกือบจะ 2 ทุ่มแล้ว ตอนนี้เริ่มมีอาหารมาเซิฟกันแล้วครับ รายการอาหารมีอะไรบ้างไม่ทราบครับ รู้แต่ว่าอร่อยมาก งานMeeting รอบนี้ หมดเงินกองทุนไปเกือบหมื่นอะครับ สาหัสเลย ทั้งค่าเช่าห้อง เครื่องเสียง อาหาร แต่ก็เป็นสิ่งที่พวกผมคุ้นเคย ห้องโสตทัศนศึกษา เครื่องเสียงที่ใช้กัน (ผมอยู่ชมรมงานโสตฯ ตอน ม.ปลาย) อาหารจากแม่ครัวของโรงเรียน ทุกอย่างทำให้พวกผมทุกคนหวนเวลา นึกถึงม.ปลาย เวลาที่ทุกเช้าจะได้เจอหน้าเพื่อน...

พอกินกันเสร็จ พวกผู้หญิงก็แย่งกันไปหยิบไมค์มาร้องเพลงกันแล้วครับ... ก็เฮฮากันตามประสา ผมเพิ่งเคยเห็นว่า วิชาร้องเพลงที่ รร.ผมมีสอน(พิเศษ)เนี่ย มันเพิ่งได้ใช้ประโยชน์ตอนนี้แหละครับ...

หัวหน้าห้องผมเดินมาให้สัญญาณกับผมว่า จะเริ่มแล้วนะ...ผมเลยเดินไปขอไมค์จากสาวๆ เธอจะไม่ยอมให้เลย เพราะผมนั้นก็จะว่าไป ถือไมค์แล้วไม่วางเช่นกันครับ...!

แล้วไฟก็ดับลง เป็นอย่างที่ผมวางแผนไว้.... ทุกคนในห้องเงียบเสียงกันหมด มีแสงจาก Downlight เพียง 1 ดวงบนกลางเวทีของห้องโสต และภาพบนโปรเจ็กเตอร์ก็ขึ้นเป็นสีดำ... ผมเดินไปตรงที่มีแสง

   "พวกเราจากกันไปก็เกือบ 2 เดือนแล้วนะ ถ้าบอยนับไม่ผิด...
   ...อยากรู้จัง เวลาที่ไม่เจอหน้ากัน ทุกคนเหงากันบ้างมั้ย...
   ...บอยอยากเจอหน้าทุกคนเลยนะ... อยากให้เวลาที่พวกเรากลับมาอยู่ด้วยกันมีอีกครั้งแบบวันนี้...
   ...เรารอวันนี้มานานแล้วหละ...คิดถึงทุกคนจังเลย...
   ...แล้วพวกเราคิดถึงเราบ้างมั้ย คิดถึงเวลาเก่าๆบ้างมั้ย...ถ้าคิดถึงนะ ร้องเพลงนี้พร้อมกับเรานะ..."

Intro ของเพลงก็ขึ้นทันทีที่ผมพูดจบ...

   "...ให้เธอได้รู้ตลอดไป ว่าทุกเวลา...ที่เราห่างกันแสนไกล... ยังมีอีกคำในหัวใจ... ที่จะบอกเธอ...
   ....ให้เธอได้รู้และเข้าใจ... ว่าคิดถึงเธอ.... เมื่อเราห่างกันแสนไกล...มีคำหนึ่งจะพูดไป...ให้เธอได้รู้...จะแทนความหมายความห่วงใย....ชั้นคิดถึงเธอ..."

ทุกๆคนช่วยผมร้องเพลง มันเป็นความสุขนะครับ ผมเดินลงจากเวที เพื่อนๆปรบมือกันเล็กน้อย...Downlight ทุกดวงถูกเปิด ห้องสว่างเป็นปรกติ Show ของผมจบลงแล้ว... ผมไม่ได้อยากอวดตัวเอง แต่แค่อยากให้เพื่อนทุกคนยังคิดถึงกัน และรู้ว่าพวกเค้าทุกคนยังมีกันและกันเสมอ...

   "เสียงร้องตกไปเยอะเลยนะ...ไม่เหมือนเมื่อก่อนเลย แสดงว่าไม่ขยันซ้อมใช่มั้ย..."

เสียงคนคนนี้... ทำให้ผมหันกลับไปดูเพราะไม่คิดว่าเค้าจะมาด้วย...แต่เค้าก็มา

   "ภูมิ...มาได้ยังไงนะ กลับจากสิงค์โปร์เมื่อไหร่"
   "ตอนเย็นนี้เอง ลงปุ๊บก็มาปั๊บ..."

ผมกับภูมิ เคยเป็นแฟนกันมาก่อน... เพราะทำวงดนตรีด้วยกัน แต่ตอนนั้นคงจะไม่เหมือนแฟนหรอกครับ เพียงแค่เช้ามาก็กัดกัน เที่ยงก็กัดกัน เย็นก็กัดกัน....ทุกเช้า ภูมิจะมารอผมหน้าบ้าน ตอนเย็นไปส่งผมที่บ้าน...อะไรแบบนี้คงจะเหมือนแฟนอยู่ครับ แต่ตอนนั้นเราทั้ง 2 คนไม่ได้สนใจ จนกระทั่งเรียนจบ ภูมิไปเรียนต่อสิงค์โปร์...ผมถึงรู้ว่า ผมเสียดายที่ไม่มีเค้าแล้ว...

   "อ้าวเพื่อนๆ...มีใครจะฟังเพลงจากวง Minus-1 บ้าง.."
   "ฟัง....เราฟัง..."เสียงเรียกจากเพื่อนๆ ผมก็เลยต้องกลับขึ้นบนเวทีอีกครั้ง

Minus-1 เป็นวงที่ผมและเพื่อนอีก 2 คนร่วมกันทำขึ้นครับ เพื่อนผมอีก 2 คนจะต้องเล่นดนตรีด้วย แต่วันนี้ไม่ได้เช่ามาก็เลย ได้มีโอกาสจับไมค์ร้องเพลงกันทั้ง 3 คน

   "...ลา ลา ลัล ลา... ลา ลัล ลา คำว่าเพื่อน นั้นมีความหมาย...ไม่ยิ่งใหญ่แต่จริงใจ...ให้เธอ...เก็บรักษาเอาไว้ให้นาน...เผื่อซักวันกลับมาพบเจอ...ขอให้เธอโชคดี...เพื่อนเอย..."

เพลงนี้เก่ามาก...ดำน้ำไปหลายจุดเพราะจำเนื้อร้องไม่ได้...และเนื่องจากไม่ได้เตรียมกันมาทั้ง 3 คนเลยร้องแบบ Unison เลย...ก็สนุกไปอีกแบบ...

   "...ว้าว วันนี้เรามีแขกพิเศษ มาด้วยหรอครับ....ขอเชิญขึ้นมาบนนี้หน่อยครับ" ภูมิเรียกพัดขึ้นมาบนเวที
   "ขอทราบชื่อด้วยครับ ผมชื่อภูมินะครับ"
   "พัดครับ มากับบอยนะครับ" ผมลืมไปแล้วว่า พัดก็มากับผม...
   "อ้อ มากับบอยนี่เอง...เป็นแฟนของบอยรึเปล่าครับ"

พัดหน้าแดงกลางเวทีเลยครับ และตามด้วยเสียงโห่จากประชากรห้องผม

   "แล้วทำไมถึงคิดว่าผมจะชอบบอยหละครับ..."
   "แล้วไม่ชอบจะตามมาทำไมคับ..."
   "ก็มาส่งเฉยๆครับ"
   "มาส่งเฉยๆทำไมต้องหน้าแดงด้วยครับ"
   "ห้องร้อนกับอาหารเผ็ดนะครับ..."
   "อ้อ...ห้องร้อน แอร์ 12000 บีทียู 7 ตัวยังร้อนอีกนะครับ..."

ภูมินี่เป็นอีกคนที่กวนประสาทเก่งมาก ไล่ต้อนพัดซะจนมุมไปเลย....

   "แล้วมีอะไรจะฝากไว้กับเพื่อนๆของบอยมั้ยครับ จะเผาบอยเวลาอยู่ที่หอมั้ยครับ...
   ...เช่น นอนละเมอ น้ำลายไหล...ฉี่รดที่นอนอะไรแบบนี้อะครับ..."

พัดก็ยังเงียบ แต่ก็ส่ายหัวแล้วก็หัวเราะ...

   "ไม่มีจริงๆหรอครับ หรือมีอะไรจะบอกบอยมั้ยครับ เช่นสารภาพรักนะครับ..." และตามมาด้วยเสียงโห่จากเพื่อนๆจนดังก้องห้องโสต

   "จะจีบบอยใจกล้าๆหน่อยสิครับ...ไม่งั้นพวกผมเอาตายเลยนะ ผมเนี่ยแฟนเก่าบอยนะ"

พัดก็หยิบไมค์จากมือผมไป...เดินไปข้างหน้า...

   "...บอย...เราบอกแล้วใช่มั้ยว่าชอบนายนะ..." ตอนนี้ในห้องเงียบกริบ...
   "ที่นายปฏิเสธคงเพราะนายมีแฟนอยู่ก่อนแล้วใช่มั้ย"
   "ใช่ครับ...."ภูมิตอบหน้าตาเฉย

   "ตอนนี้เลิกกันแล้วด้วยครับ" ไอ้ภูมิก็บอกอีก...
   "ถ้างั้น บอย จะไว้ใจเราได้มั้ย...ลองคบกันเรานะ...ถ้าทำให้ผิดหวังนะ จะยอมให้เพื่อนๆนายอัดเลย"

ผมนี่หูอื้อไปแล้ว...ทำไมนะ ผมนึกว่าเค้าจะเข้าใจผมนะ...เฮ้ย....

   "ว่าไงบอย...." ผมก็เงียบ
   "ไม่ตอบหละ ปวเรศ..." ผมเดินไปหยิบไมค์จากมือของเพื่อนอีกคน เพราะเบื่อการเซ้าซี้ของไอ้ภูมิ

   "เรายังมีคนอื่นที่ชอบอยู่นะ..."
   "ที่ชอบใช่มะ แสดงว่าเรายังมีโอกาสใช่มั้ย"

พวกผู้ชายทำไมคิดเค้าข้างตัวเองแบบนี้ก็ไม่รู้...เบื่อจัง

   "งั้นแสดงว่า บอย ให้โอกาสคุณพัดแล้ว คุณก็รีบๆจีบเค้านะครับ ไม่งั้นอดจะเสียดายแบบผมนะคร้าบ..."

หลังจากนั้นผมก็ลงมานั่งที่โต๊ะของผม นั่งคุยกับเพื่อนเก่าทุกๆคนของผม สมาชิกในกลุ่มเดียวกัน...ผมยังโดนแซวตลอดงาน ว่าทำไมใจแข็งนัก ยังชอบภูมิอยู่หรอ หรืออะไรทำนองนี้... แต่พอหมดจากงาน ภูมิก็เป็นคนเดียวที่มาพูดกับผมว่า "ไม่ชอบก็ไม่ต้องสนใจหรอก...แต่ถ้าไม่ลองแล้วจะมาเสียใจทีหลังไม่ได้นะ" มีเค้าคนเดียวจริงๆนะครับที่รู้ว่าในใจผมคิดอะไร...

และคืนนั้น ผมกับเค้าก็ได้นอนเตียงเดียวกันเป็นครั้งแรก...ในห้องนอนของผมเอง...แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะครับ...

[Boy_Image]

กิจกรรมสุดท้ายก่อนที่จะสอบ ไฟนอลของพวกผมก็คือ แข่งขันดนตรีครับ รุ่นพี่คณะวิศวะเป็นผู้จัดการแข่งขึ้น แต่ก็ให้สิทธิทุกคณะลงแข่งขันได้ครับ...ผมก็ลงแข่งขันในวงตัวแทนของคณะของเราเช่นกัน เป็นนักร้องคู่กับเพื่อนในคณะอีกคนนะครับ

การซ้อมของพวกผมก็เป็นไปตามสบาย เพื่อนๆทุกคนไม่ได้คาดหวังว่าจะชนะ แต่มีอย่างหนึ่งที่พวกเราทุกคนอยากทำ คืออยากแสดงความสามารถ อยากใช้ความคิดสร้างสรรค์เท่านั้น...

เนื่องจากในบางทีผมไม่ได้ร้องนาน การหายใจ การบังคับกล้ามเนื้อก็ติดขัด เสียงออกมาไม่ชัดบ้าง เพื่อนๆก็จะช่วยกันแก้ไขครับ เป็นเรื่องที่สนุกมากเลยครับ บางคนบอกให้ผมเปลี่ยนลักษณะการออกเสียงในท่อนนั้นท่อนนี้ ท่อนนี้เอาต่ำอีกหน่อย ตรงนี้สูงอีกนิด...มันเป็นความสนุกมากเลยนะครับ

6โมงเย็นแล้ว งานดนตรีเริ่มแล้ว วงของผมแข่งกันเป็นวงแรกเลยครับ เป็นที่รู้กันว่าในการแสดงใดๆก็ตาม ถ้ากรรมการไม่ใช่ผู้มีความรู้ในทางนั้นอย่างเพียงพอ ก็จะติดสินผู้เข้าแข่งขันในรายการต่างๆด้วยการนำไปเปรียบเทียบกับผู้ที่เข้าแข่งคนแรก....แต่พวกผมไม่ได้เสียใจเลยครับที่จับฉลากออกมาแบบนี้...ผมกลับดีใจด้วยซ้ำไป เพราะพวกเราต้องการแค่ความสนุกและอยากแสดงความสามารถ ไม่ได้อยากได้รางวัลนะครับ...

   "...แม้โลกกว้างใหญ่ ผู้คนตั้งมากมาย...เรายังได้มาพบ...หืมๆ...
   ....สองคนที่ต่าง สองคนที่เหินห่าง...เรายังได้เรียนรู้..."

   "...ฉันแค่เพียงอยากจะอยู่ใกล้ๆเธอ...เพราะไม่เคยจะสุขใจเหมือนยามนี้...
   ....แม้ฉันอาจจะดูไม่เหมือนใคร...แต่ฉันก็รู้ใจที่ฉันมี....."

เมื่อการแสดงของพวกเราจบลง เสียงปรบมือก็มีมาให้ ผมคิดว่าทุกคนที่เข้าแข่งก็ย่อมมีคนปรบมือให้เป็นของธรรมดา เลยไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรมากนัก...วงที่เข้าประกวดต่อไปก็มาแสดง เค้าเล่นได้ดีกว่าพวกผมอีก...ทั้งดนตรี และเสียงร้อง...ผมชื่นชมพวกเค้ามากเลยครับ เพราะเค้าดูจะตั้งใจในการแสดงอย่างมาก แต่พวกผมก็ไม่เสียใจเลยนะเพราะทำดีที่สุดแล้ว...

จน 5 ทุ่มแล้วงานประกวดก็ยังไม่จบ เพื่อนๆที่มารุมดูก็เริ่มจะกลับหอพักกันเสียแล้ว...แต่ผมก็ยังอยากดูอยู่...

   "กลับหอได้แล้วมั้ง พรุ่งนี้มีเรียนนะ" พัดเริ่มท้วงผม
   "เราอยากดูให้จบก่อน..."
   "คืนนี้อากาศเย็นนะ...ลมหนาวพัดแล้วนะ"

มันเป็นจริงอย่างที่พัดพูดเลยครับ อากาศเย็นจริงๆ เพราะตอนบ่ายๆมีฝนตกด้วยนะครับ นากจากจะเย็นแล้วยังชื้นด้วย...ผมลุกจากลานที่นั่งดู ไปหาที่มุมๆนั่ง ที่โต๊ะม้าหินอ่อน โต๊ะนี้ในเวลากลางวันคนจะแน่นไปหมด ทั้งมาทานขนม วางของ นั่งเล่นนั่งคุย หรือนัดเจอเพื่อนๆ แต่ในเวลานี้ กลับไม่มีคนเสียเลย บรรยากาศมันผิดกับตอนกลางวันลิบลับ...

คนที่ยังสนใจดูก็เห็นจะมีแต่คนที่ประกวดและรอผลลุ้นรางวัลทั้งนั้น...ส่วนเพื่อนๆในวงของผมนั้นกลับไปนอนกันหมดแล้ว...ที่อยู่ต่อเพราะผมอยากดูให้ครบทุกทีม อยากจะฟังเสียง ทักษะ เทคนิค จะได้ใช้พัฒนาตัวเองต่อไป...

   "หนาวแล้วหรอ..."พัดมาหาผมอีกที นี่คงจะไปเปลี่ยนชุดมาแล้ว
   "กำลังดูอยู่..."
   "ไม่ไปดูข้างหน้าหละ มาหลบที่มืดๆทำไม ยุงไม่กัดหรอ"
   "ยุงที่นี่อยู่ตรงไหนมันก็กัด อีกอย่างตอนนี้น้ำค้างลงแล้ว"
   "อืม...เฮ้ย...."

แล้วพัดก็นั่งลงข้างๆผม เอาคางมาวางบนไหล่ซ้ายมือของผม แล้วก็กอดผมซะงั้น...

   "ทำไร...เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น..."
   "ไม่หรอก เค้าไม่สนใจเรา 2 คนหรอก นายก็ดูต่อไปเหอะ เราจะนอน"
   "ก็ไปนอนที่หอสิ..."
   "นอนคนเดียวในห้องน่ากลัว..."
   "อายุตั้งเท่าไหร่แล้วเนี่ย....ยังกลัวผี ...ไปนอนกับพวกพลก็ได้นิ..."
   "เอาน่า...ขอยืมไหล่นอนหน่อยนะ"

ผมดูจนจบการแข่งขัน และประกาศผล ทั้งคณะกรรมการ ทั้งคนรอก็แทบจะหลับกันไปทั้งนั้น...ไม่รู้ว่าทำไมต้องบังคับให้จบในวันเดียวด้วยนะ....กว่าจะจบก็เกือบตี 3 แล้ว...ผมหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตาย... จนไม่สามารถไปเรียนในตอนเช้าได้เลย...ก็ได้พัดนะแหละครับ ที่เอา แลคเชอร์มาให้ผมลอก...

[Boy_Image]

การสอบปลายภาคใกล้เข้ามาทุกขณะ...พี่ชัดและพี่อีฟ พี่รหัสและโครหัสของผม ได้โทรหาผมในตอนเช้าวันนึงในช่วงสัปดาห์ที่เรียกว่า "เข้าตู้" หรือนั่งอยู่ที่โต๊ะเพื่ออ่านหนังสืออย่างเคร่งเครียดนั่นเองครับ

เค้าทั้งสองตกลงกันว่าจะให้พี่ชัดมาติวหนังสือให้ผม เพราะผมไม่ถนัดฟิสิกส์ กับ เลข ซึ่งพี่รหัสของผมเองก็ไม่ถนัดด้วยเช่นกัน เลยไม่สามารถมาติวให้ได้...ส่วนพี่ชัดก็ไม่ได้ดีไปกว่าพี่รหัสผมซักเท่าไหร่ แต่ยังมาติวให้...

ตลอดเวลา ในช่วงที่พี่เค้าว่าง ผมจะต้องอยู่ในหอสมุดกับพี่เค้าตลอดเวลาเลยครับ...จนบางทีเลยเวลากินข้าว พี่เค้าก็จะพาผมไปเลี้ยงข้าวข้างนอกมหาลัย หรือถ้าบางวันมันดึกมาก พี่ชัดจะค้างที่ห้องผมเลย...

จนกระทั่งคืนนึงที่เป็นวันศุกร์ ผมไม่ได้กลับบ้าน แต่พัดต้องกลับ...พี่ชัดก็เลยอยู่กับผมเพียง 2 คนในหอพัก...หลังจากที่สั่งโจทย์ให้ผมเป็นแถวแล้ว ก็ไปนั่งเล่น NoteBook ของผมสบายใจเลย...(ผมเอามาใช้ประมาณกลางเทอม) ผมเองไม่ได้ไม่รู้เรื่องขนาดต้องสอนใหม่ เพียงแค่ในบางทีที่หาคำตอบไม่ได้ ผมต้องการคำอธิบาย ไม่ใช่แค่ตัวเลขคำตอบ เพราะมันไม่มีวิธีทำ หรือบางอย่างมีวิธีทำก็ต้องการว่าทำไมต้องทำแบบนี้...

พี่ชัดช่วยผมได้มากเลยนะครับ บางทีเค้าตอบไม่ได้ก็ไปถามเพื่อนเค้ามาให้ด้วย ช่วงนี้เองครับที่ผมสนิทกับพี่ชัดได้เร็วมาก มากกว่าแต่ก่อนเยอะเลย

   "บอย ตกลงเรื่องแฟนบอยเลือกรึยัง" พี่เค้าถามขณะที่ผมทำโจทย์แคลคูลัสอย่างเอาเป็นเอาตาย
   "ก็ยังไม่ได้เลือกนะ..." ผมตอบไปแบบนั้น

เพราะผมไม่ได้บอกชอบพัด ยังไม่ได้ตอบพัดเป็นทางการ แม้ว่าในใจมันก็เริ่มพอใจบ้างแล้วก็เถอะ...

   "อย่าลืมนะครับว่า มีคนชอบเราอยู่..."
   "ใครหละครับ บอกหน่อยได้มั้ย.."
   "ทำไมจะไม่ได้ ก็นี่ไงคับ"..แล้วเค้าก็ชี้ตัวเอง

ผมไม่ตกใจมากอย่างคราวของพัดแล้วครับ แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี...

   "ถ้าบอยไม่ชอบพี่ชัด พี่ชัดจะโกรธมั้ย..."
   "ไม่โกรธครับ..."
   "แล้วจะเสียใจมั้ย..."
   "...เสียใจครับ..."

   "..งั้นบอยขอโทษนะครับ บอยไม่ได้ชอบพี่ชัด..."
   "พี่รู้นานแล้วครับ...พี่รู้ด้วยว่าตอนนี้บอยกำลังชอบพัดอยู่..."

ผมหันไปมองหน้าพี่ชัด จากที่กำลังทำโจทย์บนสมุด...

   "ถ้าเลิกชอบมัน ก็มาบอกพี่นะคับ"

ผมก็ไม่รู้จะให้ผมตอบว่าอะไร ผมแค่ยิ้มให้พี่ชัดก็ละมือจาก touchpad แล้วมานั่งข้างๆผม ที่กำลังนอนอ่านหนังสือที่เตียง...แล้วล้มตัวลงนอนข้างๆผม...

   "ขอรางวัลให้พี่ซักทีนะครับ...แค่ครั้งเดียวก็ยังดี"

ผมก็ไม่ว่าไร แค่ก้มหน้าไปจูบพี่ชัด อย่างที่เค้าอยากได้....จบเค้าพอใจ ผมก็หันไปทำโจทย์ของผมต่อ แล้วพี่เค้าก็ขอตัวไปห้องน้ำ...ผมก็ทำโจทย์ต่อไป อ่านหนังสือต่อไปจนไม่รู้หลับไปตอนไหน...รู้แต่ตื่นมาอีกที ก็มีผ้าห่มห่มให้ผม แล้วพี่เค้าก็นอนอยู่ข้างๆ...

   "ขอบคุณนะครับ...พี่ชัด..."ผมกระซิบที่ข้างหูเค้าเบาๆ...ยังไม่อยากให้เค้าตื่น

จูบเค้าอีกที แล้วจึงลุกไปจัดการธุรตอนเช้าของผม พอเข้ามาในห้องก็ถูกแซวเลยว่า

   "นั่นแน่...แอบทำอะไรพี่... พี่รู้นะ...ติดใจเมื่อคืนหละสิ..."

แล้วเราก็หัวเราะกันในห้องแคบๆ...ที่ปรกติจะมีพัดอยู่ แค่ในวันนี้กลับไม่ใช่พัด...ผมไม่รู้ว่าถ้าเป็นพัดความรู้สึกจะเปลี่ยนไปจากที่เป็นพี่ชัดหรือไม่...

[Poes]

บอยจะเลือกใครนะ พัดก็ดีนะ

เชียร์พัดละกัน

[฿oomb@b@]

หนุกดี      เลือกใครเอ่ย? 
แต่ขอเชียร์ ทั้งสองล่ะกัน (พัด กะพี่ชัด)

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

 ชีวิตจริงต้องเลือกให้ได้นะ คิกคิก

[MyLoveMyBabe]

ว่าแล้วต้องเป็นพี่ชัด ว่าแต่บอยจะเลือกใครหล่ะคับบบ 

[tsuyu]

เลือกใครดีเนี่ย

หรือว่า อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน

 

[oaw_eang]

นั้นสิ  จะเลือกใครดีนะ

แต่เจ้หนับหนุนพี่ชัดนะ  เพราะเจ้ชอบคนแก่กว่าเคอะ

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เขิน 

[THIP]

เหอ เหอ รอดูไปก่อนดีกว่า เผื่อมีตัวเลือกที่สาม   

[meemewkewkaw]

เชียร์ใครดีหว่า 

เชียร์พัดแล้วกันนะ เป็นเมทกันด้วยน่ารักดี

[gobgab]

..............ชิวิตคนเสน่ห์แรงก็เงี้ย.....

........................มีแต่คนมารุมชอบ...แล้วก็ต้องลำบากใจที่ต้องเลือก....

[Boy_Image]

ใกล้ๆนี้ผมต้องสอบแล้ว ก็คงจะอีก 3 วันเท่านั้นเอง ก็เกิดเรื่องขึ้นกับพวกผม เรื่องที่ทำให้พวกเราเห็นถึงความสำคัญของเพื่อน และกำลังใจที่ให้แก่กัน เรื่องมันเริ่มต้นจาก พล..

ก่อนหน้านี้ประมาณ 3-4 วันที่แล้ว พวกผมไปทานอาหารกันแถวห้างที่อยู่ใกล้กับ ม.มากที่สุดมา ในวันนั้นทำให้กระเป๋าสตางค์ของพวกผม เหล่านักศึกษาแบมือขอตังค์พ่อแม่ใช้นั้นแหกไปตามๆกัน แล้วในเวลาใกล้ๆกันนั้น ยังมีการเก็บเงินของคณะเพื่อจัดงาน บายเนียร์ อีก เงินพวกผมเริ่มจะขาดมือกันเป็นว่าเล่นเลย...

จนกระทั่งวันพฤหัส พล ไม่อยู่ให้ผมเห็นที่คณะ ซึ่งเป็นเรื่องแปลกอยู่เหมือนกัน ว่าเค้าไปไหน

   "แอน พลไปไหนหนะ" ผมทามทันทีที่เจอหน้ากัน
   "ไม่รู้สิบอย แอนไม่เห็นเลยตั้งแต่เช้า ธรรมดาตอนเช้าจะมาทานข้าวกับพวกเราก็ไม่มานะ ใช่มั้ยบี"
   "นั่นสิไม่เห็นเลยแหละ ไม่รู้ไปไหน" เธอตอบพลางวางสัมพาระลงข้างๆที่นั่ง
   "เรฟเห็นมั้ย"

ผมยังพยายามหันไปคุยต่อ เพื่อหาสาเหตที่ พลไม่เข้าเรียนให้ได้

   "แทนที่จะ ตั้งใจเรียน เอาแต่คุย.."

ผมโดนเรฟดุประจำ บางทีเค้าอาจจะรำคาญพวกผมมากก็ได้นะ พัดเองก็นั่งหัวเราะที่ผมโดนดุ ก็เลยต้องก้มหน้าก้มตาเรียน ทั้งที่เรื่องมันคาใจ หลังจากเรียนจบแล้ว ก็รีบวิ่งไปยังหอพักทันที และแน่นอนว่าตรงไปยังห้องของพล

จากการเขย่งดูที่หน้าห้อง ผมไม่เห็นมีใครอยู่เลย ตัดสินใจเคาะเรียก พล ๆๆ ก็ไม่มีเสียงตอบ ไปไหนหละเนี่ย โทรเข้ามือถือก็ปิดเครื่อง อุตส่าห์วิ่งมาหา แต่กลับต้องเดินคอตกกลับไป

   "เค้ามีธุรส่วนตัวมั้ง บางทีคนเราก็มีเรื่องของตัวเอง" พัดพูดเพื่อให้ผมสบายใจ
   "ไม่ต้องบอกก็รู้นะ..."

ผมบ่นพึมพัมกับพัด แล้วผมก็แยกทางกับเพื่อนๆไปเรียน เพราะวิชานี้จะต้องแยกเรียนกัน และผมเองก็เรียนห้องเดียวกับ พล แต่ดันไม่เห็นพลมาเลย ไม่รู้ว่าเค้าไปไหนจนกระทั่งหมดคาบเรียน ผมก็เดินออกมาเจอกับพลโดนบังเอินที่หน้าห้อง

   "พล ไปไหนมา หายไปหลายวันเลย"
   "อืม...โทษที มีงานต้องทำนิดหน่อยนะ" น้ำเสียงของพลนั้นไม่สู้ดีนัก เหมือนเหนื่อยๆชอบกล
   "งานอะไรหละ พล มันจะสอบแล้วนิ" เค้าก็ก้มหน้า ไม่มองตาผมเลย

พลไม่ตอบอะไร แต่กลับฝากของให้ผมไว้ บอกว่าให้เอาให้เพื่อนๆ แล้วเค้าก็เดินออกไป เป็นถุงกระดาษสวยๆใบกลางๆ (ไม่ใช่ถุงแม่ค้ากล้วยแขกนะ) ปิดผนึกอย่างดี แล้วก็เดินตรงไปยังห้องเรียนคาบต่อไป ซึ่งเป็นห้องเรียนรวม ตามปรกติแล้ว พัดจะเลิกเรียนก่อนคนอื่นก็จะไปจองที่ให้แล้ว วันนี้ก็คงจะเช่นกัน

ผมทิ้งสัมภาระลงข้างๆโต๊ะ แล้วก็ทิ้งตัวลงนั่งในเก้าอี้ แลคเชอร์ และพยายามแกะของในถุงออกมาดูโดยไม่ให้ถุงขาด (เสียดายอะ มันสวย)

   "อะไรนะ บอย" พัดยื่นหน้ามาใกล้ๆ ทำท่าทางสนใจในถุงกระดาษในมือผม
   "ไม่รู้สิพัด พล เค้าฝากมาให้ตะกี้อะ"
   "เจอพลแล้วหรอ เป็นไงอะ หายไปไหนมา" น้ำเสียงตื่นเต้นของพัดออกมาทันทีที่ได้ยิน
   "เค้าบอกว่า มีงานต้องทำแล้วก็ให้ถุงนี้มา บอกว่าให้เอามาแบ่งเพื่อนๆ....
   .... แกะไม่ออก อะไรมันจะติดเทปอะไรมากมายขนาดนี้เนี่ย"
   "เอานี่สิ" พัดก็ยื่น คัตเตอร์ให้ผม

เพียงแค่นี้ก็จบเรื่อง หลังจากดูข้างในก็เห็นเป็น ที่ขั้นหนังสือ เป็นตัวตุ๊กตาไม้ไผ่ มีข้อความเขียนไว้ว่า "ขอให้สอบได้ A เยอะๆนะ" เหมือนๆกันเลย น่ารักจัง

   "ใครให้อะไรมาหนะ บอย" เสียงแอนเรียกมาแต่ไกล

พวกสาวๆมากันแล้ว ผมก็เอาให้พวกเค้าดูแล้วก็อธิบายให้ฟังถึงที่มา

   "แล้วตอนนี้พลไปไหนหละ" บียิงคำถามนี้ทันที
   "เค้า ออกไปแล้วอะ บอกมีธุรด่วน" ผมตอบบีไป ดูเธอจะทำหน้าตาไม่ค่อยดีเท่าไหร่...

ในวันต่อมา เป็นวันศุกร์ วันนี้หนักกว่าเมื่อวานอีก พล ก็หายไป บีเองก็หายไป... หายไปไหนกันหว่า พัดก็ให้ความเห็นว่า เค้าคงจะไปอ่านหนังสือเองมั้ง นี่ก็ใกล้จะสอบแล้ว ก็คงอยากจะทบทวนอะไรทำนองนี้ ทุกอย่างในวันนี้ดูเงียบๆไปผิดปรกติ ผมไม่มีคนปากหมามาแซว มันให้ความรู้สึกไม่ดีเลย

ในตอนเย็น บีโทรศัพท์เข้ามือถือผม เรียกให้ไปหาหน่อย บอยก็ออกไปกะจะถามด้วยว่า ทำไมถึงไม่มาเรียนกันในวันนี้ แต่พอเจอหน้าปั๊บ สีหน้ายุ่งยากของบี ทำให้ผมเกิดความรู้สึกใจไม่ดีเอาเลย เธอก็เริ่มเล่าอะไรบางอย่างให้ผมฟัง... และผมก็บอกเรื่องนี้กับพัด พัดเองก็บอกว่าเรื่องไม่ใช่ใหญ่โตอะไรมากมายนะ แต่ทำไมพลเองจะต้องพยายามขนาดนั้นด้วย และที่สำคัญทำไมไม่บอกกับพวกผมซักคำ.... ผมกับพัดจึงพากันออกไปข้างหน้าวิทยาเขตเพื่อทำอะไรบางอย่าง...

ขณะที่พวกผมนั่งอ่านหนังสือกันในตอนดึก ธรรมดา ผมไม่นอนดึกขนาดนี้หรอก แค่คืนนี้ไม่ได้ จนกระทั่งได้ยินเสียงคนเดินผ่านหน้าห้อง ก็รู้แล้วว่าคือพล เพราะไม่มีใครอีกแล้วหละครับที่จะกลับเข้ามาตอน ตี3 แบบนี้ พัดลากผมเดินตรงไปหาพลที่ห้อง แต่ในห้องผมกลับเห็นว่า พล กับ เรฟกำลังนั่งคุยกันอยู่ ก็เลยหยุดดูซักหน่อย

   "แก ทำไมไม่บอกที่บ้านวะ มานั่งทำงานแบบนี้อยู่ได้ เมื่อไหร่จะพอ"

เสียงดังของเรฟดังออกมา จนพวกผมตกใจ เลยรีบเข้าไปดูสถานะการ (ลืมบอกไปครับ ว่ารูมเมท ของพล ย้ายออกไปอยู่หอเอกชน เรฟเลยมาสิงอยู่ห้องพลด้วย)

   "พล บอยเองนะ เปิดหน่อยดิ"

ประตูเปิดออก พวกผมทั้ง 2 คนก็ก้าวเท้าเข้าไปในห้องของพล ดูแล้วรกกว่าห้องผมอีก

   "เออ พล..."

ผมกำลังจะพูด แต่พัดกลับปิดปากไว้ แล้วก็พูดเอง ผมดูแล้ว ไม่เคยเห็นว่าพัดเองจะโกรธใครขนาดนี้เลยตั้งแต่คบกันมา ผมกับเรฟ ถึงกับเป็นอันงง ที่คนอย่างพัด คนที่ขี้เล่น แกล้งชาวบ้านไปทั่ว จะโกรธได้รุนแรงขนาดนี้ มีคำพูดคำพูดนึงออกมาจากปากของพัด มันแรงมากจนผมเองก็ตกใจ น้ำตามันไหลออกมาอาบแก้มของพล พัดหยุดพูดซักหน่อย ดูจากสีหน้าแล้วคงจะอารมณ์เย็นขึ้นแล้ว

เค้าเดินไปหาพลที่นั่งก้มหน้าอยู่บนเตียง พัดจับไหล่ของพลแล้วก็พูดด้วยคำพูดช้าๆ แต่หนักแน่น ทุกคำมีความหมายมากมาย และสุดท้ายเค้าก็ส่งซองสีน้ำตาลที่พวกผมไปเอามาเมื่อตอนเย็นให้กับพล ดูท่าเค้าจะปฏิเสธเล็กน้อยในการรับ แต่สุดท้ายพัดก็ทำให้พลรับของจนได้

   "ไว้ค่อยคืน หลังจากเจอกันตอนเปิดเรียนก็ได้"

เป็นคำพูดสุดท้ายที่พัดพูด ก่อนจะพาผมออกมาจากห้องของพล

[Boy_Image]

   "เสร็จแล้วโว้ย......." บอยตะโกนสุดเสียงทันทีที่ก้าวเท้าออกนอกห้องสอบ
   "นักศึกษาครับ ออกไปนอกตึกเลยครับ"

ผมก็ก้มหน้าก้มตา ขอโทษขอโพย แล้วก็เดินออกมาข้างนอกตึกเรียนที่วันนี้มันกลายเป็นตึกนรก สำหรับการสอบไปแล้ว ผมแค่ดีใจมากไปหน่อยที่สอบเสร็จแล้ว ก็แค่นั้นเอง ทำไมต้องดุผมด้วยเนอะ....!

   หลังจากสอบเสร็จผมก็ออกมานั่งรอเพื่อนๆที่โรงอาหาร...นัดกันที่นี่ทุกวันสำหรับวันสอบ พัดเดินตามผมมาในเวลาไม่นานเท่าไหร่ ท่าทางคงทำได้แน่ๆ มีแต่ผมนี่แหละที่โง่นัก.. ซักพักเพื่อนๆก็มากันครบแล้ว พวกเราตกลงพากันไปกินอาหารที่พวกเรามองกันบ่อยๆ(ได้แต่มอง ไม่ได้กินมันแพงมาก)

   "นี่ๆ มีใครไม่กลับบ้านบ้างมั้ยหละ" แอนถามคำถามขึ้นมา ระหว่างกำลังดูเมนู
   "แอนนี่ก็ถามแปลกๆนะ จะมีใครไม่กลับบ้านหละปิดตั้ง เดือนกว่าๆ"

เรฟตัดบท แล้วก็หัวเราะ ส่วนคนอื่นๆกำลังก้มหน้าก้มตาสั่งอาหารกัน... ถึงจะแพงแต่วันนี้ก็จะกิน...เพราะเป็นมื้อสุดท้ายแล้วครับที่จะได้กินด้วยกันในเทอมนี้ ร้านนี้เป็นร้านอาหารที่พูดตามภาษาพวกผมว่า ไฮโซ มาก [Hizo- ต้องออกเสียง โซ แบบตัว Z ด้วยนะจะได้อารมณ์มากเลยครับ].. มีนักร้อง ร้องเพลงตลอดเวลา...ชอบจังเลยครับ...และแน่นอนว่าผมเองก็ไม่ปล่อยโอกาสนี้แน่นอน

กินกันเสร็จ จ่ายตังค์ แล้วก็เดินกลับหอพักกัน เตรียมของกลับบ้าน ผมกับพัดก็ตรงเข้ากรุงเทพ ขณะที่คนอื่นๆก็ทยอนกันไปตามทางของตน ในใจของผมมันหายวาบ เมื่อกี้ ไม่ถึง 1 ชั่วโมงก่อน พวกเรายังสนุกกันในร้านอาหารอยู่เลย แต่ตอนนี้เหลือแค่พัดคนเดียวที่อยู่ข้างๆ และเมื่อพัดถึงบ้านเค้า ก็จะเหลือแค่ผมคนเดียว ผมตัวคนเดียว นี่แหละคือสิ่งที่ผมกลัว

ในเวลา 3 ชั่วโมงต่อมา ผมก็ถึงบ้านผมซะที ขนกระเป๋าใบใหญ่เป็นบ้าเข้าบ้าน ของส่วนใหญ่ผมเอาไว้ที่หอนั้นแหละ มีแต่เสื้อผ้ากับหนังสือเท่านั้นที่เอากลับมาบ้าน (หวังว่าจะ)เอามาอ่าน พออยู่ในห้องของตัวเอง ห้องผมที่เงียบๆ มันก็รู้สึกเหงาๆ ถ้าปรกติแล้วผมจะต้องโม้กะพัดตลอดเลย แต่นี่ต้องนั่งอยู่คนเดียว ก็เลยเดินไปเอาเมโทรโนม มากดเล่น ให้มันดังติ๊กๆ แก้เครียดเปิดคอมพ์นั่งเล่นเน็ตไปเรื่อยๆ

ทบทวนสิ่งที่ตัวเองทำมาตลอดทั้งเทอมนี้ พัดเคยทำอะไรให้ผมบ้าง พี่ชัดทำอะไรให้ผมบ้าง เพื่อนๆ และคนอื่นๆ และมีบางอย่างที่ผมคิดว่าควรจะทำได้ซะทีก็คือ ทันทีที่ผมได้เจอหน้าพัด ผมจะบอกรักเค้าเสียที จะไม่เล่นตัวแล้ว เค้าเองคงรอคำตอบจากผมมานานแล้ว

พัดไม่กลัวว่าผมจะตอบเค้าไปว่าไม่รัก แต่ผมสิกลับกลัวถ้าตัวเองจะตอบว่า รัก หรือไม่รัก ถึงบอยจะเป็นคนที่ไม่เคยเสียใจเลยถ้าจะมีใครซักกี่คนผ่านมาแล้วมีเซ็กส์กัน เพราะบอยเองก็ชอบประเภท น้ำแตกแล้วแยกกัน แต่การล้อเล่นกับหัวใจมันไม่ใช่การล้อเล่นกับน้ำกาม ที่แค่ล้างออกกลิ่นคาวมันก็หมดไป กลัวว่าถ้าพัดกับบอย เข้ากันไม่ได้จริงๆ หรือมีเรื่องทะเลาะกัน จนในที่สุดแม้แต่ความเป็นเพื่อนก็รักษาไว้ไม่ได้ คงจะเป็นเรื่องที่เสียใจไม่น้อย

มือถือที่ดังขึ้น ดังกว่า เมโทรโนมเยอะ บอยหันไปหยิบมาแล้วกดปุ่มรับ

   "บอยพูดครับ..."
   "บอยๆ เราเองนะ" เสียงคุ้นเคยดังมาจากหูโทรศัพท์
   "มีอะไรหรอ..."
   "ปิดเทอม มีอะไรทำมั้ย จะไปเที่ยวที่ไหนรึเปล่า"
   "ไม่มีนะพัด ช่วงนี้ที่บ้านยุ่งๆ คงไม่ได้ไปไหนมั้ง"
   "อยากหางานทำมั้ย จะมาชวนไปทำงานหนะ" บอยไม่รอช้า โอกาสมาแล้ว จะไม่ปล่อยมันไปอีก...

วันจันทร์ผมกับพัดนัดเจอกันที่ สถานีรถไฟฟ้าตอนเที่ยง หลังจากที่เราทั้ง 2 คนสมัครทำงานได้แล้ว(สมัครงานวันศุกร์) แต่ผมกับพัดนั้นทำงานกันคนละที่ บอยทำที่ รร.สอนกราฟฟิค แต่พัดสอนที่ รร.สอนโปรแกรมมิ่ง แต่มันไม่ไกลกันหรอกครับ

   "เราน่าจะสอนเสร็จก่อนบอยนะ จะมารอแล้วกัน แล้วตอนเย็นไปหาอะไรกินกัน"

ผมไม่ได้ตอบอะไร เพราะยังหนักใจหน่อยๆที่จะบอกพัด แต่ก็ตัดสินใจแล้วว่าจะบอก พอหันมาอีกทีพัดกลับเดินหายไปแล้ว ผมเลยต้องเดินเข้าไปในตึก เซ็นต์ชื่อ แล้วจึงไปเตรียมการสอนเล็กน้อย เมื่อเข้าห้องก็ทักทายผู้เรียน ทุกคนดูจะแปลกใจที่เห็นผมอายุน้อย บางคนที่มาเรียนอายุเท่ากับผม หรือมากกว่าด้วยซ้ำไป

แต่การสอนที่ผมเตรียมมาเป็นอย่างดี ทำให้พวกเค้าก็เริ่มยอมรับในตัวผมเองบ้าง วันแรกผมไม่ทำอะไรมากมายนัก ผู้เรียนเองก็ดูจะชอบใจไม่น้อยหน้าชื่นตาบานกัน จนกระทั่งหมดเวลาสอน บอยเดินลงมาเซ็นต์ชื่อ แล้วมีมือใครก็ไม่รู้มาดึงหนังสือที่ถืออยู่ออกไป

   "เดี่ยวถือให้... จะไปได้ยัง" เสียงคนที่ดึงหนังสือของผมออกไป

ผมยิ้มๆ พัดพาผมออกไปข้างนอกชวนกันไปหาร้านอาหารกิน พัดกำลังจะพาเข้าร้านอาหาร แต่ผมกลับดึงเค้าออกมาแล้วบอกว่าเดี่ยวพาไปเอง แล้วพาเค้าไปนอกเมืองหน่อยๆ เจอกับตลาดเล็กๆ แล้วหาอะไรกินกันนิดหน่อยจนอิ่มกันแล้ว ผมถึงพาเค้าเดินออกมาข้างนอก เพราะบรรยากาศแบบนี้ทำให้ใจผมสงบได้ดี เดินไปเรื่อยๆ แถบชานเมืองนี่สบายนะครับ มีทุ่งหญ้า ต้นไม้เยอะแยะ

ถ้าผมไม่ได้ทำดูเหมือนว่าจะผิดสัญญากับตัวเอง เพราะงั้นเลยจะไม่อยู่เฉยอีกแล้ว ผมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อคลายความประหม่า ตอนนี้แหละที่ผมตัดสินใจแล้ว ผมเดินเข้าไปใกล้ๆต้นไม้ใหญ่แล้วเรียกพัดมาดู เค้าก็ดูจะงงๆกับผม งงกับท่าทางของผมวันนี้

   "พัดดูข้างบนต้นไม้นั่นดิ" บอยชี้ให้เค้าดู เค้าก็แหงนหน้าขึ้นไปมองตามนิ้วที่ชี้ ผมสบโอกาสสวมกอดเค้า พัดเองก็ตกใจเล็กน้อย

   "ทำอะไรเนี่ย เป็นอะไรบอย" ผมกอดพัดแน่น ใจมันเต้นระทึกไม่เป็นจังหวะเลย เหมือนกับตอนขึ้นเวทีร้องเพลงครั้งแรกก็ไม่ปาน

   "พัด...ขอกอดหน่อยนะ..." พัดไม่ได้ว่าอะไร แต่กลับโอบผมแล้วค่อยๆดึงผมนั่งลงที่โคนต้นไม้ เค้าคลายกอดลงเล็กน้อย ผมเองก็เหมือนกัน

   "วันนี้เป็นอะไรหรอ"
   "วันนี้เราจะตอบคำถามนาย....ไม่ได้บอกซักทีคงไม่ดี..."
   "อืม...ก็บอกมาสิ..."
   "...XXXXXX...." มันเป็นคำพูดที่ผมพิมพ์ก็ไม่ลง เขียนก็ไม่ออก แล้วยังไม่รู้เลยว่าพูดไปได้ยังไง...เขิลลลล

วันนั้นตอนเย็นดวงอาทิตย์กำลังตกดิน ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ ผมได้บอกสิ่งที่คาใจมานานกับเค้าคนนั้นไปแล้ว

[Boy_Image]

ในช่วงที่ผมทำงานอยู่ตอนปิดเทอม มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นระหว่างผมกับพัด ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นทำให้ผมกับเค้า เข้าใจกันมากขึ้น เหตุการณ์นี้ก็เช่นกัน

หลังจากเราทั้งสองคนเริ่มทำงานกันไปได้ประมาณ 2 อาทิตย์ ผมก็พบกับปัญหาหนึ่งที่ตามมา คือบ้านผมจะอยู่ไกลที่ทำงานกว่าเมื่อเทียบกับพัด และพัดก็จะต้องมารับผมแล้วค่อยย้อนกลับไปทำงาน หรือถ้าจะให้ผมเอารถไปเอง พัดเองก็ดูท่าจะไม่ยอมเหมือนกันครับ แต่จะว่าไปมันก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรมากมาย ผมก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรนัก ส่วนพัดเองสภาพแบบนี้ก็ดูเค้าจะพอใจเหมือนกัน

   ในช่วงวันอังคาร พัดก็โทรมาหาผมตั้งแต่เช้า
   "บอย... อาทิตย์หน้า ที่บ้านเราเค้าจะไปเที่ยวเมืองนอกกันที่บ้านไม่มีใครอยู่อะ มาอยู่กับเราหน่อยดิ"
   "ไปกันกี่อาทิตย์หละ"
   "คงจะซักสองอาทิตย์ ... มาอยู่ด้วยกันหน่อยก็ดีนะ"

บอยเองก็ไม่ได้ตอบอะไรไป แต่ในใจคิดทันทีเลยว่า ไปแน่ๆ พร้อมกับให้นัดให้พัดมารับผมตอนบ่ายๆของวันศุกร์ ผมจัดเตรียมข้าวของเล็กน้อยที่จะต้องนำไปใช้ ก็เช่นของใช้ส่วนตัว หนังสือบางเล่มที่ยังอ่านคาอยู่ เสื้อผ้าสำหรับอยู่บ้าน ชุดนอน และที่สำคัญ เสื้อใส่ไปทำงาน รวมไปๆมาๆก็ได้กระเป๋าใบใหญ่ๆ 2 ใบพอดิบพอดี

เหลือบมองนาฬิกาก็พบว่า ใกล้เวลานัดเข้าไปทุกทีละ จึงไปหาอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสียหน่อย แล้วบอกกับที่บ้านว่าจะไปพักบ้านพัดซัก 2 อาทิตย์ ผมยังโดนแซวเลยว่า "อยู่ด้วยกันมาทั้งเทอมแล้วไม่เบื่อกันบ้างหรอ" ทั้งผมและพัดก็ทำได้แต่หัวเราะ

เสียงรถของพัดเข้ามาจอดแล้ว  เค้าเข้ามาทักทายคนในบ้านของผมตามปรกติ จะว่าไปพัดเองมาบ้านผมบ่อยกว่าที่ผมจะไปบ้านของเค้าอีก ผมจึงขนเอากระเป๋าไปใส่ท้ายรถของพัด บอยแปลกใจที่เค้าติดเครื่องไว้  ผมมองผ่านกระจกที่ติดฟิล์มกรองแสง เห็นเด็กคนนึง นอนอยู่ข้างหลังรถอายุน่าจะราวๆ 2-3 ขวบได้ จะบอกว่าน้องก็ไม่ใช่ เพราะผมจำได้ว่าพัดเป็นลูกคนเดียว

   "พัด ใครกันหรอที่นอนอยู่หลังรถหนะ" ผมหันไปถาม เมื่อพัดเดินออกมาจากตัวบ้าน
   "อ้อ หลานเรา" พัดตอบเรียบๆ พลางเปิดประตูขึ้นรถ พลางกวักมือให้ผมขึ้นตามไป
   "แล้ว พ่อแม่น้องเค้าหละ"
   "ก็กำลังติดงานยุ่งๆเลยเอามาฝากให้เลี้ยงเมื่อเช้านี้เอง ไม่มีใครอยู่บ้านเลยด้วยเนี่ย"

ผมชักเกิดอาการ... เพราะปรกติแล้ว บอยจะไม่ชอบเด็กซักเท่าไหร่ มันทั้งซนทั้งดื้อ และดูไม่มีเหตุผลเอาซะเลย

   "พัด แล้วหลานนายชื่ออะไรหละ" ผมถามตอนที่เค้าอุ้มหลานเค้าลงจากรถ แล้วก็พาเข้าไปนอนต่อในบ้าน
   "แอมแปร์ ชื่อน่ารักมั้ย"
   "ทำไมชื่อแบบนี้หละ พ่อเป็นวิศวะช่างไฟหรอ"
   "อืม ... ถูกต้องนะคร้าบบบ"
   "แล้วนี่ถ้าเป็นลูกนายไม่ตั้งว่า ปาสคาล หรือ วิชวล หรอกหรอ"

แล้วพัดก็หัวเราะ อุ้มเด็กน้อยเข้าบ้านไปด้วย ปล่อยทิ้งผมให้แบกกระเป๋าเข้าไปในบ้านคนเดียว วันนี้อากาศร้อนมากทีเดียว แค่ขนกระเป๋า 2 ใบก็เหงื่อแตกเต็มหลังแล้ว กระเป๋าทั้งหมดถูกขนไปไว้ที่ห้องของพัด ซึ่งตอนนี้มันกลายเป็นห้องของบอยครึ่งนึงแล้ว

หลังจากเก็บของเสร็จแล้ว ก็มานอนพักบนโซฟาหน่อย แต่ไม่นานนักสิ่งที่ผมกลัวก็มาถึง เสียงเด็กร้องไห้ สงสัยจะตื่นแล้ว บอยหละกลัวเด็กร้องไห้ที่สุดเลย

   "บอยๆ ดูน้องให้ทีนะ เราจะทำอาหารหน่อย" แต่เจ้าตัวอยู่ไหนผมยังไม่เห็นเลย

ผมยันตัวเองขึ้นมา ไปดูต้นเสียงที่ร้องดังทั่วบ้าน

   "แอมแปร์ เป็นอะไรหรอครับ" ผมถามแล้วก็เดินเข้าไปหา แทนที่จะเงียบ หรือจะตอบผมกลับร้องหนักกว่าเก่า แล้วจะทำยังไงดีถึงจะเงียบ ผมทำไม่ได้แล้วหละ ก็เลยเดินไปบอกพัด เค้าก็เลยให้ผมไปทอดปลาแทน ส่วนตัวเองก็ไปดูหลาน ทอดปลายังง่ายกว่าเลย เมื่อเทียบกับดูเด็ก

   "ดูอาบอยทอดปลาสิคับ ไหม้หมดแล้ว" พัดอุ้มหลานเค้าเข้ามาในครัว
   "เงียบแล้วหรอ ทำไงอะ"
   "ก็อุ้มขึ้นมาดิ แล้วก็ตบก้นเบาๆ ก็เงียบแล้วเนี่ย"

   "เรียกอาบอย สิคับ แอมแปร์" แต่ก็ไม่มีเสียงตอบอะไรกลับมา ทีอย่างนี้เงียบสนิทเลย
   "หลานนายอายุเท่าไหร่ละ"
   "2 ขวบครึ่งเนี่ย ปรกติมันพูดเก่งนะ มันเพิ่งตื่นนอนเลยโยเย"

ผมก็หันไปทอดไส้กรอกต่อ แล้วพอพองๆ แล้วก็ช้อนขึ้นมาพักใส่จานไว้ สองคนนั้นก็ยังโอ๋กันอยู่ข้างหลังผม

   "พัด" เสียงเรียกสั้นๆ แต่ชัดมาก
   "เรียกอาพัดก่อน แล้วจะเอาอะไรจะเอาให้"
   "อาพัด"
   "ดีมาก ไหนๆ จะเอาอะไรชี้ๆ ... ไส้กรอก"

บอยก็เอื้อมมือไปหยิบซ่อมจากกล่องใส่ช้อนข้างๆ แล้วก็จิ้มไส้กรอกส่งให้กับแอมแปร์ เค้าก็รับนะครับ

   "ขอบคุณยัง...ขอบคุณก่อน... แอมแปร์" เสียงพัดดุ ทำไมต้องดุเด็กด้วยหว่า
   "ขอบคุณ"
   "ครับด้วย"
   "ขอบคุณคับ"

แต่ก็ถือไว้อย่างนั้นแหละ ไม่กินซักทีผมก็มองดูอยู่

   "ทำไมไม่กินหรอ หรือไม่กินของคนแปลกหน้า" ผมถามเบาๆ
   "มันร้อนนิเด็กที่ไหนจะกิน .... ส่งมานี่แอมแปร์ อาจะเป่าให้"

ไส้กรอกเสียบซ่อมก็ถูกส่งไปอยู่ที่หน้าพัด แล้วก็เป่า บอยเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองไม่ได้เรื่องเลยในการดูแลเด็ก

   "เอาไปกินได้แล้ว เย็นแล้ว... บอยๆ จิ้มอันใหม่มาด้วย" สั่งผมนะ แต่ตาไม่ได้มองผมเลย มันเกิดความรู้สึกน้อยใจนะครับ
   "อะนี่" ผมก็ยื่นให้อีกอัน แล้วพัดก็รับไป เป่าๆสองสามทีแล้วก็กินเอง
   "อ้าว แย่งเด็กกิน" ผมรีบโวยวาย
   "เราจะกินเองอะ ทำไมหละ" แล้วก็หัวเราะ เดินออกไปจากครัว

ซักพัก พัดก็เข้ามาในครัวอีก

   "ไปไหนแล้วหละ หลานนายหนะ"
   "กินนมนอนหลับไปแล้ว เด็กนี่ดีออก กินกับนอน" พัดบ่นพึมพัม

อาหารมื้อนี้เป็นมื้อแรกที่ผมได้กินกับพัดแล้วรู้สึกแปลกๆ ทั้งที่ปรกติแล้วเราทั้ง 2 คนกินข้าวด้วยกันไม่รู้กี่มื้อแล้ว แต่วันนี้มันให้ความรู้สึกที่ผิดแปลกออกไป

[Boy_Image]

"พัด รับโทรศัพท์หน่อย" ผมสั่งพัดแบบลืมตัวไป ว่าตอนนี้เราทั้งคู่ไม่ได้อยู่หอพักแล้ว ตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าพัดไปอยู่ตรงไหน เสียงมือถือของผมยังดังอยู่ก็เลยต้องลุกไปเองไปรับโทรศัพท์ที่โทรมาผิดเบอร์ เมื่อคืนนี้ผมกับพัดแทบจะไม่ได้นอน เพราะคอยดูหลานเค้า ร้องแทบจะทั้งคืน

บอยเดินลงมาจากชั้นบน ออกไปหน้าบ้านก็เห็นทั้งคู่เลยกำลังวิ่งเล่นไล่กันอยู่หน้าบ้าน ถ้าบ้านพัดมีสนามหญ้าคงจะไปนอนกลิ้งกันแล้วหละ เสียงดังเจี้ยวจ้าวน่าดู เด็กนี่แหละเครื่องสร้างเสียงดังที่มีประสิทธิภาพที่สุดในโลก วันนี้ผมกับพัดก็มีคิวสอน เมื่อเหลือบมองนาฬิกาก็เห็นว่า 10 โมงแล้ว คงจะต้องเตรียมตัวแล้วหละ ผมก็ร้องเรียกพัด

เราตกลงกันไว้ว่า จะให้แอมแปร์ไปกับพัด เพราะถ้าให้บอยเลี้ยงสงสัยจะไม่ได้สอน ก่อนจะออกรถพัดก็เปิดประตูแล้วก็ไปกดอะไรบางอย่างข้างๆประตู

   "ทำอะไรหรอ"
   "สวิตล๊อกประตูไม่ให้เปิดจากข้างใน ไม่งั้นเดี่ยวแอมแปร์มันเปิดออกมา"

ผมถึงได้รู้ว่าเด็กคนนี้มันซนจริงๆ พอขึ้นรถไม่ทันไร ก็ปีนจากที่นั่งข้างหน้ากับบอย ไปข้างหลัง ตัวลื่นอย่างกับปลาไหล แถมยังอ่อนตัวแบบไม่มีกระดูก จับไม่อยู่เลย พัดก็กดล๊อกกระจกไฟฟ้าอีกที เป็นการการันตีความดื้อของหลานเค้าได้เป็นอย่างดี

การสอนของบอยวันนี้ปรกติดีทุกอย่าง และเมื่อสอนเสร็จก็ต้องลงมาเซ็นต์ชื่อด้วยตามปรกติ และพัดก็น่าจะมาถึงแล้ว ผมเองเดาไม่ผิดจริงๆเพราะมีเสียงดังลั่นออฟฟิศเลย

   "ทางนี้ๆ... มาทางนี้"
   "มาเอานี่เร็ว ไล่เร็วๆๆ"

ตามด้วยเสียงกรีดของแอมแปร์ ที่วิ่งเล่นทั้งเด็กและเจ้าหน้าที่ จนมันเหนื่อยนะแหละถึงได้เดินมาเกาะขาพัด

   "เหนื่อยแล้วหรอ.." เค้าก็อุ้มเด็กซนขึ้นมา
   "น่ารักจริงๆนะคะคุณพัด" พี่ไก่ชม
   "เนอะๆ น่ารักเหมือนอาเลย" คำชมนี้ทำพัดหน้าบานไปทั้งวัน
   "น่ากอด..."
   "ว้าย เด็กอะไรเนี่ย....น่ารักจัง พูดได้รึยังเนี่ย"
   "..เรียกพี่ไก่ซิค่ะ..."
   "...เรียกน้าอ้อมก่อนนะ..."

กว่าผมจะพาทั้งคู่ออกมาได้ก็เหนื่อยไม่น้อยเลย ชุดเอี๊ยมสีน้ำเงินของแอมแปร์ มีกระเป๋าข้างหน้าใบใหญ่ซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วย โอรีโอ ลูกอม ป๊อกกี้ และขนมอีกเพียบ ในมือก็ยังถือขนมอีก เค้าให้มากันเยอะเลย วันนี้ผมกับพัดจะต้องไปซื้อของใช้ในครัวนิดหน่อย และซื้อนมให้กับเด็กซนด้วย แต่เรื่องมากจริงๆกินยากเพราะจะกินแต่นมพลาสเจอร์ไรซ์ กินนมผงแล้วท้องเสีย

พัดอุ้มแอมแปร์ใส่ในรถเข็น แล้วก็เข็นไปในซูปเปอร์มาร์เก็ต ผมจะสังเกตเห็นเลยว่า เวลาที่พัดจะจอดรถเข็นแล้วเดินไปหยิบของพัดจะต้องจอดไว้กลางช่องทางเดิน เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้แอมแปร์รื้อของกระจายแน่ๆ

   "พัด เราจะไปดูขนมหน่อยนะ"ผมพูดพลางจับรถเข็น บอกพลางๆว่าจะเอาแอมแปร์ไปด้วย
   "ดูหลานเราด้วยละกัน ถ้าร้องต้องพากลับมาก่อนนะ" ผมก็พยักหน้าแล้วก็เข็นรถไป

เจ้าเด็กซนนี่ดูท่าจะชอบนั่งรถเข็นน่าดูเลยร้องเสียงแจ้วดังเชียว ดูจะหัดร้องเพลงได้ดี

   "แอมแปร์จะเอาขนมอะไรคับ" ผมหันไปถามเด็กในรถ
   "เอาช๊อกโกแลตยาวๆ" พลางขยับมือให้ดูว่ามันเป็นแบบยาวๆ แต่ผมก็ไม่รูอยู่ดีว่าอะไร

บอยหันไปหยิบ ไอ้ช๊อกโกแลตที่เป็นสาวเหลี่ยมยาวๆยี่ห้ออะไรผมก็ไม่แน่ใจครับส่งให้ แต่เจ้าหนูน้อยกลับส่ายหน้า

   "จะเอาช๊อกโกแลตยาวๆ" พูดซ้ำพลางทำมือให้ดูอีก
   "งั้นอาบอยจะอุ้มลง แล้วไปหยิบมาเองนะครับ"

ผมก็อุ้มเจ้าเด็กดื้อลงแล้วปล่อยให้ไปเอาขนม ส่วนผมก็หันไปหยิบคุ๊กกี้บนชั้นต่อ จนผมเห็นว่าไปนานแล้วทำไมถึงไม่มาเสียที ก็เลยเดินออกหาเด็กตัวนิดเดียวไม่น่าจะไปไหนได้ไกลเลย ผมเองพยายามปลอบใจตัวเองว่ายังไงก็หาเจอ แต่ไม่ว่าจะเดินหายังไงแถวๆนั้นก็ไม่เจอเลย กลับมาดูที่ล๊อกเดิมก็ไม่เจอ ผมตัดสินใจโทรหาพัดทันที

   "ใจเย็นๆนะ เดี่ยวก็เจอ อย่าใจร้อนไป" พัดปลอบผม แต่ผมกลับทำอย่างที่เค้าพูดไม่ได้แล้ว

ในใจผมเริ่มจะโทษตัวเองแล้ว ถ้าน้องเค้าหายไปจริงๆพัดจะทำยังไง พ่อแม่น้องเค้าอีก บอยเองก็เริ่มใจคอไม่ดี เดินไปดูที่ที่คิดว่าเด็กน่าจะไป ล๊อกหนังสือการ์ตูน ขนม ผลไม้ นม แต่ก็ไม่มีแววว่าจะเจอแอมแปร์เลย จะว่าไปก็หายไปนานจะ 10 นาทีได้แล้ว

   "พัดเราเดินหาหลายที่แล้วนะแต่ไม่เจอเลย" เสียงบอยเริ่มจะสั่นแล้ว
   "ทำใจเย็นไว้นะ ไปรอที่ล๊อกเดิมก่อนดีกว่า เผื่อแอมแปร์จะกลับมา"
   "อืม....เราจะรอไว้ละกัน"
   "นายไปดูที่ไหนมาแล้วหละ"
   "มีขนม ผลไม้ นม หนังสือนะ"
   "หรอ..งั้นแค่นี้นะ..."
   "เดี๋ยวพัด...."
   "มีอะไรหรอ"
   "...คือ ขอโทษนะ...บอยไม่ตั้งใจ..." แล้วผมก็ร้องไห้ออกมา

ปรกติแล้วบอยจะสวมแว่นตาสีชากันแสงไว้แต่ไม่รู้ว่าแว่นนี้จะปิดคราบน้ำตาของผมได้รึเปล่าเพราะไหลอาบทั้งหน้า

   "ไม่เป็นไรหรอก...อย่าร้องเลยนะ เดี่ยวเราไปดูเอง เงียบซะ ทำตัวเป็นผู้ใหญ่หน่อย"

ผมกดวางสายแล้วก็ไปรอที่ล๊อกเดิมที่ผมอุ้มแอมแปร์ลง เสียงประชาสัมพันธ์ห้างประกาศหาเด็กอายุ 2 ขวบ สวมเสื้อสีแดง เอี๊ยมยีนส์สีน้ำเงิน ใส่รองเท้าผ้าใบสีขาว คงจะเป็นพัดแน่ๆที่ไปประกาศ ผมไม่เข้าใจพัดซักเท่าไหร่ทำไมถึงได้ใจเย็นนัก คนหายทั้งคน

บอยยืนรอต่อไป ไม่มีทีท่าว่าเค้าจะมาเลย ตอนนั้นไม่แน่ใจว่านานแค่ไหนแต่ในความรู้สึกของผมมันนานมาก มันเหมือนกันว่าเวลามันยืดออกไป ถ้าคุณอยู่ตรงนั้นคงจะเข้าใจในความคิดของผมนะครับว่าทำไมถึงกระวนกระวาย จนทนอยู่ไม่ไหวแล้ว ผมกดโทรศัพท์โทรออกหาพัด

   "พัด เจอแอมแปร์ยัง" บอยยิงคำถามทันทีที่พัดกดรับสาย แต่ไม่มีเสียงตอบเสียงเค้าเงียบไป
   "พัด เจอแอมแปร์มั้ย ... ฮัลโหล ได้ยินรึเปล่าพัด" ผมพูดเสียงดัง
   "อยู่นี่...อยู่นี่คับ" ผมได้ยินเสียงพัดแว่วๆว่า ต้องคับด้วย

ความรู้สึกมันดีใจยิ่งกว่าสอบผ่านไม่ตกซักวิชาอีก ดีใจจนหัวเราะออกมา

   "ไปเจอที่ไหนหละพัด" ทันทีที่เจอหน้าผมก็ยิงคำถามใส่แล้ว
   "ของเล่นไง นายนี่ไม่รู้ใจเด็กเลยนะ"แล้วพัดก็หัวเราะ ก่อนอุ้มเจ้าแอมแปร์ให้ผมอุ้มแล้วเข็นรถไปคิดเงิน

บอยถอดแว่นตาออกเช็ดน้ำตาบนหน้า เจ้าเด็กซนนี้มาทำตาแป๋วจ้องผมใหญ่เลย

   "เป็นไรหละ" คำถามสั้นๆที่ผมได้ยินแต่ทำให้ผมรักเค้ามากขึ้น
   "ต้องคับด้วยซิ" ผมเองเริ่มจะพูดแบบพัดแล้ว
   "คับ" ผมเห็นพัดหัวเราะเบาๆในคอ ก่อนจะเดินแบกถุง 3 ใบออกไปพร้อมกับทำหน้ายิ้มๆ

   หลังจากที่พัดอุ้มหลานของเค้าเข้าไปนอนแล้ว เค้าถึงกลับมานอนที่ห้องแววตาที่พัดมองผมตอนนั้นผมเองก็เข้าใจ มันคงจะถึงเวลาแล้วมั้ง ที่จริงแล้วมันควรจะเริ่มมานานแล้วด้วย เค้านั่งลงข้างๆ เราไม่ได้คุยอะไรกันเลย พัดประกบปากบอย ผลักให้นอนลง สอดมือเข้าไปในเสื้อของบอย วนลิ้นในปากและเริ่มปลดกระดุม

เสียงร้องของแอมแปร์ดังขึ้นที่หน้าห้อง พวกผมทั้งสองคนเด้งออกจากกันเหมือนแม่เหล็กคนละขั่ว พัดเดินไปเปิดประตู หลานเค้ามายืนร้องไห้หน้าห้องคงจะเพราะว่าตื่นมาแล้วไม่เห็นใคร พัดก็เลยจะพาแอมแปร์ไปนอน

   "ไว้จะมาต่อ" ยิ้มๆแล้วเดินจูงหลานออกไป บอยก็เลย กร่อย แต่ช่างเถอะครับ วันนี้นอนก่อนก็ได้

ตอนเช้าผมตื่นขึ้นมามีอารมณ์หงุดหงิดเล็กน้อย เห็นพัดสาระวนกับการทำอาหาร เก็บเสื้อผ้า ทำความสะอาดบ้าน พัดนี่เป็นคนขยันมาก แต่สำหรับบอยคงจะขี้เกียจสุดๆ

   "หลานนายหละ" เสียงงัวเงีย แสดงอาการนอนไม่พอของผม
   "อยู่นี่.." เสียงดังชัดเจนเลย แต่ไม่ใช่เสียงของพัด

บอยเดินตามเสียงก็เห็นไอ้ตัวเล็กกำลังดูทีวี นั่งดูการ์ตูนอยู่ นานแล้วนะครับที่บอยไม่ได้ดูการ์ตูน ตั้งแต่ไปอยู่หอมาก็ไม่ค่อยจะได้ดูการ์ตูนเท่าไหร่เลย ผมเดินไปนั่งข้างแอมแปร์ เค้าเองก็มานั่งตักผมปีนไต่ไปมา จนผมอยากแกล้งเลยจับกอดไว้แน่น แต่เด็กคนนี้ลื่นอย่างกับปลาไหลเหมือนไม่มีกระดูกเลยไหลๆจนหลุด

   "บอย วันนี้แอมแปร์จะไปแล้วนะ" พัดบอกผม พลางวางจานอาหารลงบนโต๊ะ
   "ไปไหน..."
   "วันนี้พ่อเค้าจะมารับกลับ... เค้าจะพากันไปอยู่แคนาดาแล้ว..."
   "หา...เด็กอย่างนี้เนี่ยนะ"

ผมนึกเสียดาย ตัวเองเริ่มจะชอบแอมแปร์ซะแล้ว จะว่าไปเค้าน่ารักมากเลยนะครับ พัดเรียกพวกผมไปกินข้าว แต่บอยเองไม่มีอารมณ์จะกินเสียแล้ว ความรู้สึกในการจาก ลามันมาอีกแล้ว

สายๆหน่อย พ่อของเค้าก็มารับ พัดจับแอมแปร์ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมเองก็ไปเก็บของไว้ให้แล้วก็ลงมานั่งคุยกับพ่อของน้องเค้า คุณพ่อเค้าเล่าถึงความจำเป็นบางอย่างที่จะต้องพากันย้ายไปอยู่เมืองนอก จำได้ว่าตอนนั้นคุยกันหลายเรื่องทีเดียว จนพัดพาแอมแปร์ลงมาส่งให้กับพ่อเค้า

   "ไปแล้วนะ" เสียงเล็กบอกกับผมทั้งสองคน
   "ครับด้วยซิ" ผมและพัดดุพร้อมๆกัน จนทำให้เราทั้งคู่หัวเราะออกมา

เด็กน้อยเดินจากออกไปแล้ว น้ำตาผมจะไหลออกมาให้ได้

   "ไปแล้วหรอ" ผมบ่นพึมพัมคนเดียว

เด็กที่คอยพันแข้งพันขาผม ส่งเสียงรบกวนเวลานอน ทำให้ผมต้องวิ่งหาจนร้องไห้ และอื่นๆอีกมากมาย... เค้าเป็นคนสร้างประสบการณ์ที่ดีที่สุดครั้งนึงในชีวิตของบอย...

พัดหันหน้ามามองผมโอบกอด ก่อนกระซิบเบาๆว่า "จะต่อจากเมื่อวานแล้วนะ"

[Boy_Image]

หลังจากนั้นผมก็อยู่บ้านพัดอีก 1 อาทิตย์ แล้วทางบ้านก็โทรตามให้ไปงานที่บ้านใหญ่ ซึ่งผมก็ได้รู้จัก ปรเมศ ที่นั่น ผมไม่อยากอธิบายอะไรมากนัก อยากรู้กลับไปอ่านเอาเองก็ได้นะครับ....(ตอนขอเสียบซักวัน) ผมอยู่ที่บ้านใหญ่ อยู่กับเมศ จนถึงเวลาเปิดเทอม ซึ่งตอนที่อยู่ด้วยกัน ผมก็เล่าเรื่องพัดให้เค้าฟัง..ดูแล้วเค้าก็สนใจดีไม่น้อย

   ในวันเปิดเทอม ผมรีบจัดข้าวของลงในห้องให้เรียบร้อยก่อนเวลาเรียน ผมยังคงพักที่เดิม ห้องเดิมกับพัดที่ชั้น 5 ของตึก แต่เมศเค้าไปอยู่หอพักเอกชนหลังวิทยาเขต...ที่ที่พวกเราก็รู้ว่ามัน แพงมาก.... และจะว่าไปแล้ว พัดเองก็ไม่รู้เรื่องระหว่างผมกับเมศแม้แต่น้อย เพราะยังไม่มีโอกาสจะเล่าให้ฟัง

   เมื่อตอนเช้าวันนี้ ผมมากับเมศ ขับรถมาด้วยกัน ผมแวะไปส่งเมศที่หอก่อนที่ผมจะเอารถมาจอดแล้วก็เข้าหอผมบ้าง พอผมกำลังจะไปเข้าเรียนในวิชาแรกของวัน ผมได้ยินเสียงคนตะโกนลั่นดังจากข้างล่าง

   "ข้างบนมีใครอยู่มั้ยหนะ มาช่วยขอของหน่อยดิ" เสียงของพล ผมก็วิ่งลงไปช่วยขน ทันทีที่เจอหน้ากันก็ทักทายด้วยคำพูดตามประสา และโม้แตกเหมือนกับไม่ได้เจอกันมาซัก 10 ปี

   "เร็วนะโว้ยไอ้พล ข้างล่างอีกเพียบ" เสียงตะโกนมาจากด้านล่างเสียงทุ้มๆแบบนี้ คุ้นมากเลย

   "ใครนะพล" ผมกระซิบถาม
   "เรฟไง...เจอกันที่หน้า ม.พอดีเลย" พลตอบเบาๆขณะที่เข็นกล่องใบใหญ่เข้าไปในห้อง

ผมยิ่งดีใจเข้าไปใหญ่ ผมช่วยพล กับเรฟขนของอย่างสนุกสนาน

   "บอย...ให้เราช่วยมั้ย" ผมหันหน้าไปทางต้นเสียงและไม่คิดว่าเค้าจะมาเร็วขนาดนี้
   "เมศ ของนายจัดเสร็จแล้วหรอ..."
   "อืม...กระเป๋าใบเดียวเองเอาอะไรมากมาย" เค้าเดินมาช่วยผมยกของชิ้นโตของพลเข้าห้อง

   "คนนี้ใครนะบอย..." พลทักเมื่อเห็นเมศเดินเข้าไปในห้องของเค้า
   "อ้าว พลแกไม่รู้จักหรอ.."
   "ก็ ท่านชาย ของคณะเราไง ออกจะดัง" เรฟบอกแล้วก็โยนกล่องใบโตๆไว้หน้าห้องพลางทำสัญญาญมือให้พวกเราไปขนเข้ามาข้างใน
   "หรอ...บอยก็เพิ่งรู้นะ.." ผมบ่นเปรยๆ
   "..เราเองก็เพิ่งรู้.."  เมศก็หัวเราะ เค้าเป็นคนอารมณ์ดีนะครับ แม้ว่าบางทีจะทำตัวดูแล้วน่ารำคาญมาก

   "แล้วบอยไปรู้จักเค้าได้ยังไง" เรฟถามแต่มือยังคงเป็นระวิงกับการแกะเชือกฟางสีแดง

ที่ต้องเป็นสีแดงเพราะ เรฟ ชอบบอกว่า เชือกฟางสีแดง มันทนทานที่สุด ทนกว่าสีอื่นๆ แต่ไม่รู้ว่าจริงรึเปล่า

   "ก็เค้าเป็นญาติห่างๆกะเราไง" ผมส่งกรรไกรให้กับเรฟและตอบไปพร้อมๆกัน
   "อ้อ..." เสียงทั้ง 2 คนร้องขึ้นพร้อมๆกัน แล้วก็ช่วยกันเก็บของ

สัมพาระของทั้ง พลและเรฟนี้เยอะชะมัด.. พวกผมลืมไปเลยว่า จะต้องเข้าเรียนคาบแรกแล้ว ในตอนนั้นขนของกันสนุกกว่าเรียนอีกครับ พวกพล ก็เล่าเรื่องตอนอยู่ต่างจังหวัดซะมันส์เลย ยิ่งคนที่ไม่ค่อยมีเพื่อนอย่างเมศนี่ยิ่งชอบฟังใหญ่เลย..

   "นี่ๆข้างบนนะ มีใครอยู่บ้างช่วยเราขนของหน่อยเร็ว"

น้ำเสียงที่คุ้นเคย ผมมองจากระเบียงลงไปเจอกับเค้าคนนั้น คิดถึงจังเลยไม่เจอหน้ากันมาเกือบๆ 3 อาทิตย์

   "เดี๋ยวลงไปช่วยนะพัด รอแป๊บนะ" ผมตะโกนสุดเสียง โบกไม้โบกมือ เพื่อให้เค้ารู้ว่าผมรับรู้แล้ว

พวกเรากรูกันลงไป ของพัดเองก็ไม่เยอะเท่าไหร่และด้วยกำลังของพวกผม 5 คนแป๊บเดียวก็เรียบร้อย

   "นี่พวกนายโดดเรียนคาบแรกกันหมดเลยหรอ" พัดถามแล้วเปิดประตูขนเสื้อผ้าเข้าไปในห้อง
   "อ้าว...เลยเวลาแล้วหรอ งั้นโดดกันเลยดีกว่า" เป็นครั้งแรกที่คนเคร่งเรียนแบบ เรฟ จะชวนพวกผมโดด

เรฟหยิบมือถือ ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ กดหมุนโทรหาใครไม่ทราบ ผมหันกลับไปสนใจพัด เมื่อเห็นเค้ามองเมศด้วยความ งง

   "คนนี้ ปรเมศ รึเปล่า เราเคยเห็นในหนังสือรุ่น"
   "ครับ..." เมศตอบ แล้วก็อมยิ้มหน้าขาวมีเลือดฝาดแบบเมศนะ บอยว่าบอยน่ารักแล้วนะยังยอมแพ้เลย...

   "เค้าเป็นญาติของบอยนะพัด"
   "เค้าเรียนคณะเรานิ...เป็นญาตินายหรอ แล้วทำไมเทอมที่แล้ว..."
   "เราก็เพิ่งรู้ว่าเมศเป็นญาตินี่แหละ..." ผมยังไม่ได้อธิบายอะไรมากนัก เรฟก็รีบเรียกพวกเรา

   "อ้าวเพื่อนๆ พวกสาวๆเค้าก็โดดเรียนกัน...พวกเราไปกินข้าวเช้ากันดีกว่า.."

แล้วเรฟก็ลากพวกผมลงจากตึกไป และไปเจอกับสาวๆที่โรงอาหารทุกคนล้วนแต่ถามถึงเมศกันทั้งนั้น

   "บอยจะกินอะไรหละ เดี๋ยวไปดูให้" เป็นคำถามที่คุ้นหูดังขึ้นแบบทุกที
   "เอาไรดีหละ แล้วพัดจะกินอะไร" ผมตอบแบบนี้ทำให้พัดรู้ว่า อะไรก็กินได้ถ้าซื้อมาให้
   "งั้นเราดูมาให้ละกัน.."

ผมพยักหน้ารับ.. พวกนั้นทุกคนมองมาที่บอย บอยก็เลยจ้องกลับเค้าถึงจะเดินไปหาซื้อของกินกัน... บอยยังนึกถึงตอนที่ไปทำงานพิเศษได้เลยครับเวลาไปหาข้าวกินนี่คนจะเยอะมาก ผมจะต้องคอยจองโต๊ะแล้วให้พัดไปหาซื้อของมาให้กิน ไม่อย่างนั้นจะอดทั้งคู่

หลังจากนั่งรอนอนรออยู่ซักครู่ อาหารของทุกคนก็วางจนเต็มโต๊ะไปหมด

   "บอยๆ น้ำหละจะเอาอะไร..จะไปซื้อให้..."
   "...เอาแบบเดิมละกัน..." ผมทำหน้าครุ่นคิดอยู่แล้วก็ตอบออกไป

พัดพยักหน้ารับ แล้วก็เดินไปซื้ออีก สงสารจังเลย...จะว่าไปตอนนี้ไม่ต้องแย่งที่นั่งกันซักหน่อยทำไมต้องทำเหมือนตอนทำงานด้วยก็ไม่รู้... และเมื่อหันกลับมาก็พบว่าสายตาทุกคู่จ้องมาที่ผมอีกครั้ง ไอ้เจ้าเมศเริ่มทำเสียงอึกอักในลำคอ

   "มีอะไรกันหรอ...หน้าเรามีอะไรติดรึไง"
   "เปล่า...."
   "พร้อมใจกันตอบเลยนะพวกนี้อะ" พวกนั้นก็มองหน้ากันเล็กน้อย ในที่นั้นคงจะมีแต่ผมที่ไม่เข้าใจ

พัดวางแก้วน้ำลงต่อหน้าผม แล้วก็มานั่งข้างๆ ตรงข้ามบอยเป็นสาวๆทั้ง 4 คน และเรฟ ส่วนพล กะ เมศก็นั่งข้างบอย ทำไมมันให้ความรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก

   "มีอะไรกันหรอ" ผมพยายามถามอีกครั้ง
   "คือ...พวกเราเห็นว่านายสองคนแปลกไปนะ" แอนจ้องมองที่หน้าผม ทำทีท่าจับพิรุด
   "แปลกยังไงหรอ แอน"
   "ปรกติ บอยจะวางกระเป๋าโครม...แล้วก็วิ่งปรู๊ดไปซื้อข้าวแล้วนิ ทำไมวันนี้นั่งรอได้หละ..."
   "แล้วพัดเองก็แปลกๆนะ" จิ๊บเริ่มทำท่าไต่สวนพัดอีกคน
   "ยังไงหละจิ๊บ..."
   "นายรู้ด้วยหรอ ว่าบอยมันชอบกินน้ำอะไรหนะ พวกเรายังไม่รู้เลยนะ"
   "ตอนปิดเทอมไปทำงานด้วยกันมาหนะ ก็เลยติดนิสัยมามั้ง"

ผมตอบไป พัดก็พยักหน้ารับอย่างไม่มีอะไร ผมเองก็เริ่มจะงง ว่าเพื่อนๆจะหมายถึงอะไรกันแน่ พวกนั้นก็ยังคงมองหน้ากันเหลือแต่ผมเท่านั้นหละมั้งที่ไม่รู้เรื่องราวเท่าไหร่

จนมาถึงตอนนอน ผมถามพัดถึงเมื่อกลางวันพวกนั้นทำไมต้องถามอะไรแปลกๆด้วย พัดเองก็หัวเราะแล้วอธิบายให้ฟัง อ้อ..แสดงว่าพวกนั้นเริ่มจะสงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพัดแล้วสินะ ส่วนตัวของบอยนั้น ถ้ารู้ก็ไม่ว่าอะไร แต่คิดว่าไม่รู้อาจจะดีกว่าก็ได้ครับ

[Boy_Image]

หลังจากเปิดเรียนมาได้ 3 วัน ตอนนี้อะไรอะไรก็ดูเปลี่ยนไปจากเดิม ... พล กับเรฟ ย้ายมาอยู่ด้วยกัน และ พล ก็ตกลงเป็นแฟนกับ บีไปแล้ว แบบเงียบๆ แต่ผมก็รู้เพราะ ผมกับพวกสาวๆ จะสนิทกันมาก...

เมศ จากเดิมที่อยู่ตัวคนเดียวตลอด ก็เริ่มมาสิงสู่อยู่ห้องของผมทุกๆวัน จะต้องมานั่งร้องเพลงเล่นกีต้าด้วยกัน รวมทั้งมีหลายๆคนมาจีบเค้าเยอะขึ้น เป็นสาวๆทั้งนั้น... ผมกับพัด เส้นบางๆที่กั้นผมกับเค้าไว้ ตอนนี้มันหายไปแล้ว เราดูจะเข้าใจกันและกันมากขึ้น เรฟยังคงเป็นคนในคณะที่มีสาวๆมาติดพันด้วยเยอะที่สุด เพราะทั้งหล่อ ทั้งเรียนเก่ง

แอน หาแฟนเป็นหนุ่มมาดเซอร์ คณะข้างเคียง จิ๊บ กับ เม สองสาวนี้ยังคงชวนกันปั่นจักรยานไปยังสนามบาสเก็ตบอลทุกวัน เพราะมันเป็นสถานที่รวมพลคนขี้เก๊ก และขี้หลีตามแบบที่พวกเธอทั้งคู่ชอบ

เทอมสองนี้ ภารกิจใหม่ๆเริ่มเข้ามาในชีวิต งานต่างๆมีมากมาย การเรียนที่ยากมากขึ้น สิ่งเหล่านี้มีเพียงอย่างเดียวที่จะช่วยให้ผ่านพ้นไปได้ คือ กำลังใจ จากใครซักคน ไม่ว่าจะเพื่อน ญาติ คนใกล้ตัว หรือ คนที่ชอบก็ตาม...

บอยกำลังนั่งสงบๆคิดถึงความเปลี่ยนแปลงของคนเราอยู่บนระเบียงชั้น 5 ของหอพัก เทอมนี้จะเป็นเทอมสุดท้ายที่ผม และเพื่อนๆ จะได้อยู่รวมกันแบบเดิม เพราะตั้งแต่เทอมหน้าพวกเราจะต้องแยกกันตามสาขาที่ถนัดกันแล้ว

   "บอย...ทำไรอยู่ มานั่งทำอะไรคนเดียวบนนี้...เพื่อนๆไปไหนหมดหละ" เสียงคนบางคนที่คุ้นเคย ผมกำลังคิดถึงเจ้าของเสียงนี้อยู่พอดี

   "ก็กำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่ครับ" ผมตอบเรียบๆ หันหน้าไปหาพี่ชัดซึ่งยืนอยู่ตรงหน้า
   "หนังสือเทอมนี้พี่เอามาให้ พี่อีฟกำลังสอบซ่อมอยู่เลยไม่ว่าง ไว้อีฟมันว่างๆจะพาไปเลี้ยงข้าว"
   "พี่ชัด..." ผมกำลังจะหลุดปากบอกออกไป เรื่องผมกับพัด
   "ว่าไง มีอะไรหรอ"
   "ขอบคุณครับ"

พี่เค้าก็ยิ้มๆ แล้วก็มานั่งเล่นข้างๆผม นั่งคุยกันหลายเรื่องอยู่ ตอนนี้เวลาคุยผมไม่กล้าจะสบตาพี่เค้าเลยมันเหมือนกับว่าเรากำลังทำผิดอะไรซักอย่างนึง แล้วพี่เค้าก็ขอตัวกลับ ผมนั่งมองรถที่จอดอยู่หน้าหอกำลังวิ่งออกไป นี่ก็คงเป็นอีกคนนึงที่เปลี่ยนไป...

มือถือผมดังขึ้น พัดโทรตามผม ให้ลงไปกินข้าว วันนี้สาวๆจะพากันไปกินร้านหน้าวิทยาเขต ให้รีบๆตามไป ผมก็จัดแจงปิดประตูห้อง เอากระเป๋าตังค์ มือถือ แล้วก็วิ่งลงตึกไป เดินไปเรื่อยๆจนไปสะดุดตากับป้ายประกาศแผ่นใหญ่ "ชมรมเทควันโด" นั้นสินะ เลือกชมรมอีกแล้ว ปีที่แล้วธนูได้ยิงไป 12 ดอก แล้วก็ไม่ได้ยิงอีกเลย ปีนี้คงไม่ลงแบบเดิมแล้ว

   "อ้าว อยู่กันครบเลยหรอเนี่ย" ที่เห็นตรงหน้าก็คือเพื่อนๆกลุ่มผมกับ เมศอีกคน
   "บอยมาช้าจัง...ส้มตำเพิ่งจะมาเนี่ย" เจ้าคนแปลกหน้าบ่นพึมพัม
   "เมศ เดี่ยวนี้นายมาสนิทกับเพื่อนๆเราตั้งแต่เมื่อไหร่ หา..." ผมจับเก้าอี้ของเค้าเขย่าไปมาๆ
   "เออ...อันนี้บอกไม่ได้ครับ" แล้วเค้าก็ยิ้มๆ

   "นี่เมศขอเลยนะ อย่ายิ้มแบบนี้ได้ป่ะ" เม บอกกับเมศ
   "ทำไมหละครับ"
   "น่าจะเข้าใจความเหงาใจของหญิงสาวหน่อยนะ" เม ลากเสียงเหงาๆ ทั้งใบหน้าและท่าทาง

ทำให้พวกผมฮากันลั่นร้านจนท้องแข็ง มือถือผมก็ดังอีกครั้ง เฮียชัดโทรเข้ามา บอกว่าซื้อของมาให้ ผมก็เลยชวนมาที่ร้านมานั่งกินด้วยกันเลย...

   "พี่ชัดนี่ ที่เป็นประธานปี 2 หรอครับ" สงสัยเมศจะยังไม่ค่อยจะรู้เรื่องราวในคณะของตัวเองซักเท่าไหร่
   "เมศ ไม่รู้หรอ พี่ชัดเค้าเป็นสายโค ของบอย" ผมก็บอกกับเค้าไป เค้าก็ทำท่าพยักหน้าไปมา

   "จะว่าไปนะ หน้าตาเมศก็ดีนะ ทำไมถึงไม่ได้มาเป็นหลีดหละ" เม ดูจะสนใจเมศมากเป็นพิเศษ
   "นั่นสิ ไม่รู้ สองตัวนี้เข้ามาได้ไง หน้าตาก็ไม่ได้ดูดีเลย" จิ๊บ หมายถึงผมกับ พัด ซึ่งเข้ามาสองคนสุดท้าย

   "คงต้องถามเจ๊อีฟเอาหละ บอยไม่รู้หรอกนะ"
   "อ้าว ไม่รู้หรอ บอยนะ เด็กเส้น..." พัดแหย่
   "วู้..." เสียงโห่จากเพื่อนๆ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะ

   "จริงๆแล้ว ผมก็โดนเลือกเป็นนะ แต่หนีหละ"
   "อ้าว...ไอ้นี่เองที่ทำให้เราต้องมาเป็นหลีด" พัดโวยวาย แล้วก็หัวเราะกัน

ตอนนี้ผมว่าเป็นช่วงเวลาที่ผมคิดว่ามีความสุขจริงๆ ผมกำลังนั่งหัวเราะอยู่ดีๆก็มีคนมาปิดตาผม ผมก็จับแขนคลำๆโดนนาฬิกา โดนมือ ก็จำได้แล้วว่าใคร มือคู่นี้แหละที่ดึงผมขึ้นมาจากทะเลโคลน

   "พี่ชัด...รู้หรอก ปล่อยได้แล้ว" มือที่ปิดตาอยู่ก็แกะออก
   "รู้ทันอีกแล้ว เบื่อจัง" พี่เค้าก็เดินไปนั่งที่หัวโต๊ะเพราะยังว่างอยู่
   "พี่ชัด คนนี้เมศ เรียนอยู่คณะบอย"
   "หรอ...พี่เคยเห็นอยู่ จำได้ว่าเป็นคนแรกเลยที่อีฟมันเลือกเป็นหลีดนิ..."
   "ครับ แล้วก็หนีคนแรกเลยครับ" เมศยิ้มแล้วก็หัวเราะเบาๆ

   "เราเป็นน้องรหัสใครหละ"
   "พี่ซิ่วไปแล้วอะครับ ก็เลยไม่มีใครดูแล"
   "อ้าว งั้นหรอ...ทำไมไม่บอกพี่หละ จะหาสายโค ให้" สองคนนั้นนั่งคุยกันไป

ผมกับเพื่อนๆก็จ้วงๆเอาๆ ส้มตำ ลาบ ข้าวเหนียว ไก่ย่าง คอหมูย่าง ฯลฯ เกลี้ยง

   "อะไรเนี่ย...ยังไม่ทันได้กินเลยหมดแล้ว"

เมศโวยวาย เดี่ยวนี้รู้สึกว่าจะปากมากกว่าตอนเจอกันครั้งแรกเยอะทีเดียว เค้าก็เลยหันไปสั่งไก่ย่างกับข้าวเหนียวมาอีก พวกผมที่อิ่มแล้วก็นั่งคุยกันบ้าง ผมเห็นสาวๆเค้าหันมาสุมหัวกัน ระหว่างที่สองคนนั้นกำลังกินกันอยู่ บอยก็เอียงๆหูฟังไปด้วย

   "นี่ๆ...พี่ชัดกับท่านชาย เลือกใคร" แอนถาม
   "เลือกพี่ชัด เมศเหมือนเกย์เลย" จิ๊บบอก

แล้วก็อะไรอีกทำนองใครหน้าตาดีในคณะเรา อะไรพวกนี้หละ พวกสาวๆเค้าชอบคุยกัน แต่ที่แน่ๆ ไม่มีชื่อของผม และ พัด อยู่ในกลุ่มพวกนั้นหรอก...แหงสิ...บอยมันพวกหน้าตาไม่หล่อนิ ชอบกันเข้าไปเมศนะ ชอบกันเข้าไป พี่ชัดอีกคน เหอะๆ...หารู้ไม่...

มื้อนั้น พี่ชัดเลี้ยงพวกผมเอง พวกเราทั้ง 8 คน พากันเดินกลับหอพัก ส่วนเมศพี่ชัดจะไปส่งให้ เพราะอยู่หอนอก คิดแล้วอิจฉา.....

[Boy_Image]

   ช่วงนี้เป็นช่วงที่วิทยาเขตของผมฝนตกบ่อยๆ ตกมา 2 วันแล้ว วันนี้ก็เช่นกันแต่ไม่หนักเท่า 2 วันแรก ฟังจากข่าวมาว่ามีพายุเข้าหรืออะไรซักอย่าง

   "พอเที่ยงๆแล้ว ไปกินหน้า ม.นะ เราเจอร้านอาหารใหม่ๆหละ" บีชวนพวกผม

ซึ่งก็แน่นอนว่า ไม่มีใครปฏิเสธหรอก พวกเรามันร่วมหัวจมท้ายกันอยู่แล้ว และร้านที่เธอพามาก็ยังไม่เคยมีใครมากินจริงๆนั้นแหละ ถึงบีจะบอกว่าหน้าวิทยาเขต แต่จริงๆแล้วมันไปอยู่ซะจะข้างๆแล้ว

   "ช่วงบ่ายวันนี้ไม่มีเรียน งั้นเรามากินให้หนักๆเลยมั้ย" แอนเสนอ
   "หนักๆหนะ กินอะไรหนักจ๊ะ สาวแอน"
   "ก็ Lกฮ นิดๆหน่อยๆ ไงสาวจิ๊บ อยากลองมั้ย"
   "เฮ้ยๆ...หาเรื่อง เดี่ยวพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องเรียนกันหรอก มัวแต่เมาค้าง" เรฟรีบห้ามเลย
   "เอาน่า...ผู้หญิงยังกินเลย ผู้ชายซะเปล่าอย่าบ่นเลย ใช่มั้ย หญิงแอน"
   "ใช่เลย หญิงเม" รับกันเป็นปี่เป็นขลุ่ย

   "เดี่ยวนี้เริ่มเรียกกันแปลกๆแบบนี้แล้วหรอ" ผมหันไปถามบี
   "อืม ก็เรียกเมศว่า ท่านชายนิ ก็เลยเรียกกันแบบนี้แหละ  จริงมั้ยจ๊ะ หญิงจิ๊บ"
   "จริงจ๊า หญิงบี" แล้วพวกเธอก็ทำท่าทางแบบถือพัดป้องปาก หัวเราะด้วยเสียงโซปราโน่

คุณหญิงทั้งหลายเดินไปตู้เครื่องดื่ม หยิบบาคาดี้ มาคนละขวด ถือสีได้ไม่ซ้ำเลยพวกผมก็กินกัน สำหรับบอยแล้วมันก็น้ำอร่อยๆ ไม่มึนเท่าไหร่ แต่ถ้าบางคนก็ดูจะมึนๆ ไปๆมาๆ ก็เริ่มกินเบียร์กันต่อ หุหุ คราวนี้เมาแอ๋กันเลย แต่บอยไม่กินเบียร์นะครับ เพราะพัดสะกิดบอกว่า อย่ากินเดี่ยวต้องขนเพื่อนๆกลับเข้าหอ

ผมดูนาฬิกาก็ 5 โมงแล้ว กินกันมาราธอนดีจังเลย ตั้งแต่บ่ายโมงครึ่ง ยัน 5 โมงเย็น ตอนนี้หลับกันเกลี้ยง พัดก็ออกไปเอารถที่จอดอยู่ที่หอ ส่วนผมเองก็ไปจ่ายตังค์ ไม่นานนักพัดก็มาถึง

   "พวกสาวๆนี่นายจะทำยังไงดีบอย" พัดถามขณะหิ้วปีกเพื่อนๆเข้าไปในรถ
   "ไว้ที่หอของเมศก็ได้ พาไปนอนห้องเมศให้หมดเลย"
   "หอนอกข้างหลัง วิทยาเขตใช่มั้ย"
   "อืม...นั้นแหละ"

ผมพาพวกสาวๆ ไปก่อน แล้วก็เมศอีกคน เพราะต้องให้เมศเปิดประตูห้อง แล้วถึงไปขนอีก 2 หนุ่มมา ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องก็ตกใจหน่อยๆ เพราะเห็นเมศไปนั่งกอดเข่าอยู่ที่มุมห้อง ทั้งที่ตอนแรกผมพาเค้าไปนอนบนเตียง เราปล่อยพล กับเรฟลงเพราะแบกไม่ไหวแล้วมันตัวหนักมาก พัดปิดประตูห้องแล้วออกไปข้างนอก คงจะขับรถไปเก็บที่หอ เครื่องปรับอากาศก็ทำงานตามปรกติ แต่ตอนนี้ฝนมันตกลงมาแล้ว

ผมเดินไปหาเมศ ยังแปลกใจอยู่ว่าเค้าไปนั่งทำอะไรตรงนั้น

   "หายเมาแล้วหรอ" ผมเขย่าแขนเค้าไปด้วย
   "ทำไมต้องเป็นนายด้วย... ทำไมกัน" เสียงของเมศฟังแล้วว้าเหว่มาก

   "เรื่องอะไรเมศ อธิบายมาสิ เรางง" ผมก้มหน้าลงไปคุยกับเค้า

   "พี่ชัดเค้าไม่ชอบเรา เค้าบอกว่ายังชอบนายอยู่... พัดก็ยังชอบนาย...
   ....เพื่อนๆทุกคนสนิทกับนาย... ญาติพี่น้องก็สนิทกับนายทุกคน...
   ....ทำไมนายต้องแย่งพวกเค้าไปจากเราด้วย..."

แล้วเค้าก็ร้องไห้ออกมา ทำให้ผมเองยืนทำอะไรไม่ถูก

   "...เราบอกชอบพี่ชัดแล้ว เค้าก็ยังบอกว่ายังชอบนายอยู่ ทำไมเค้าไม่คิดจะชอบเราบ้าง.."

บอยเองทำอะไรไม่ถูกเลย ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้เค้าโกรธอะไร แต่มันเสียใจ น้ำตามันไหลออกมาจนภาพเป็นฝ้า ผมลงไปนั่งข้างๆเค้า เมศดึงแขนผมไปกอดแล้วร้องไห้ใหญ่ ผมเองก็เหมือนกัน ไม่รู้ว่าทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย เสียงเค้าร้องไห้สะอื้นมาก ในห้องนั้น เวลานั้นบรรยากาศมืดมัว ท้องฟ้าครึ้มไปด้วยเมฆ ผมนอนกอดกับเค้า เราทั้งคู่ปลดปล่อยอารมณ์ออกมาอย่างไม่มีหยุดหย่อน

เสื้อผ้าผมยับไปด้วยรอยขยำจากมือของเมศ เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาของเราทั้งคู่ ผมเริ่มจะหายใจไม่ออก และเริ่มจะเหนื่อย ไม่นานนักเราทั้งคู่ก็หลับไปโดยที่ใจของผมยังคงนึกถึงแต่คำพูดของเมศ

   "กรีด !!!!!!!! ที่นี่ที่ไหน พวกเราถูกจับมาขายตัวหรอ" จิ๊บร้องโวยวาย ทำเอาผมตื่นขึ้นมา
   "อะไรกันๆ โวยวายอะไรกันแต่เช้า" เสียงพลถาม มือก็ขยี้ตา
   "ก็ดูสิ ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย..." จิ๊บยังโวยวายไม่เลิก

บอยเองก็ตื่นขึ้นมาดู จิ๊บเล่นวิ่งไปปลุกชาวบ้านไปทั่วเลย

   "เออ ห้องนี้ห้องเมศหนะ เห็นเมาเละเลยพามานอนกันที่นี่" ผมบอก
   "อ้าว... มานอนห้องเรากันหมดเลยหรอ" เมศพูดพึมพัมพลางลุกขึ้นยืน

พวกเราโวยวายกันในห้องพักเพียงซักพักหนึ่ง พัดก็โผล่เข้ามาในห้อง

   "ตื่นกันแล้วหรอ" พัดเดินเข้ามาในห้อง
   "กี่โมงแล้วหนะพัด"
   "6 โมงเช้า เดี่ยวจะต้องไปเรียนแล้ว เร็วๆด้วย"
   "แล้วนายไปไหนมาพัด" ผมหันไปถาม
   "ไปนอนที่หอสิ"

   "โธ่ ทำตกใจหมดเลย นึกว่าถูกจับมาขาย..." จิ๊บบ่นใหญ่ พวกสาวๆก็หัวเราะกัน
   "เดี่ยวจะพาไปส่งที่หอ สาวๆ ตามมาเลย" พัดเรียก พวกนั้นก็ตามพัดลงไป

ผมหันไปดู พล กับ เรฟยังหลับกันอยู่เลย เหลือแต่เมศนั่งตาลอยอยู่บนเตียง ผมก็หันไปมองเค้าแล้วนึกถึงเรื่องที่เค้าพูดกับผมเมื่อวาน

   "นี่..จะจ้องอะไรเรานักหนา บอย"
   "เมื่อคืนนายพูดอะไรกับเราไว้บ้าง"
   "เปล่านิ...รู้แต่หลับสบาย" แล้วก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ

   "อ๋อนี่ ที่มึงบ่นสารพัดบ่น ร้องไห้ ตัดพ้อนี่มึงเมาใช่มั้ย" ผมพูดแบบทีเล่นทีจริง พูดไปหัวเราะไป
   "อ้าว เราเมาด้วยหรอ จำไม่ได้แฮะ เมื่อคืนนี้พูดว่าอะไรหละ"
   "เปล่าๆ ไม่มีอะไร" ผมไม่ได้บอกกับเค้า แล้วก็หัวเราะอยู่คนเดียว.... น่ากลัวจริงๆ คนอะไรเมาแล้วเป็นแบบนี้ ดีที่ไม่ฆ่าตัวตาย...

[Boy_Image]

   "บอย รับโทรศัพท์ให้เราด้วยนะ" เมศตะโกนออกมาจากห้องน้ำ เมื่อเสียงโทรศัพท์ของเค้าดังขึ้น

วันนี้ผมกับเพื่อนๆมานอนเล่นกันที่หอของเมศ เพราะนอกจากจะกว้างกว่าห้องพวกผมแล้ว ยังเข้าได้ทั้ง ญ ทั้ง ช ด้วย และที่สำคัญมันติดแอร์พวกผมเลยชอบใจเป็นพิเศษ

   "อาฮั่ว หรอ อาม่าเองนะ" อาม่าไหนหว่า แล้วอาฮั่วนี่ใครกัน
   "บอยๆ ของเราเอง" เมศนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำ

ผมของเค้ายังเปียกๆเพราะไม่ได้เช็ด ตัวก็ยังเปียกๆ เป็นหยดน้ำพราวไปทั้งตัว

   "อาม่า ฮั่วพูดคับ" แล้วก็เดินออกไปข้างนอก ซักพักก็กลับมา

   "หน่อย อาฮั่ว รีบทำตัวลึกลับเลยนะ" ผมเริ่มแซว เพื่อนๆผมก็นั่งหัวเราะกันคิกๆ
   "อ้าว.. ก็อาม่าเราก็เรียกเราแบบนี้หละ" เค้าตอบเขินๆ
   "ว่าแต่เค้า อาม่านายก็เหมือนกันหนิ เพราะอาม่านายก็พี่สาวอาม่าเรานั้นแหละ" เค้ายื่นหน้ามาจ้องตาบอย
   "อาม่าเราหรอ เรียกว่าไรหว่า" แล้วผมก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เรื่องอะไรจะบอก

เมศเดินไปหาพัด แล้วเค้าก็เดินมาหาผม

   "จะทำอะไรพัด นายจะทำอะไรเรา" พัดรีบจับตัวผมไว้ กอดไว้แน่นเลย
   "เอ้าเมศ เอาเลย" พัดร้องบอก

เมศหยิบเอามือถือของตัวเอง แล้วกดโทรศัพท์ เค้าเล่นโทรไปหาอาม่าผมและถามความจริงมาจนได้

   "ว่าไง อาเสียง....นายไม่ต้องดิ้นเลยอาเสียง ฮึฮึๆ" แววตาอย่างมีเลศนัยของเมศน่ากลัวมาก
   "ชื่อเราไม่ตลกแบบนายหรอก อาฮั่ว" ผมพยายามดิ้นแต่พัดก็จับไว้แน่น ไม่ขยับเลย
   "อาเสียง คิดว่าหน้าตาดีนักหรอ เดี่ยวจะแกล้งให้"
   "ใครว่าหน้าตาดี โอ้ย อย่าจี้ ...ฮ่าฮ่าๆๆ" เค้าแกล้งจักจี้ผม

พวกเพื่อนๆในห้อง นั่งหัวเราะกันใหญ่ ผมกับเมศนั่งเล่นกันเกือบๆ 10 นาทีถึงได้เลิกทะเลาะกัน

   "เออ นี่อาเสียง อาม่าเราเรียกให้เรากลับไปบ้านใหญ่" เค้าบอก เมื่อเห็นผมประกาศยอมแพ้นอนหอบเหนื่อยเพราะโดนจี้ หัวเราะแทบตาย

   "เออ...พอแล้ว ไม่เล่นแล้วเมศ เรียกแล้วไม่ชินปาก" ผมนั่งลงผิงผนังห้อง
   "อาม่าบอกว่า คิดถึง ให้กลับไปให้เห็นหน้าหน่อย" แค่นี้เองหรอ
   "บอยๆ พวกเราก็ไปกันหมดเลยเอามั้ย" เมศเสนอ
   "ไปเชียงใหม่หรอ ไปดิ" พวกสาวๆรีบตอบทันที

   "เออ แล้วไปกัน 9 คนจะพอมั้ยหละบ้านพวกนายหนะ" เรฟหันมาถาม
   "เหลือเกินพอเลยหละ" ผมกับเมศก็ยิ้มๆ

และแล้ว การเดินทางไปท่องเที่ยวของผมกับเพื่อนๆครั้งแรกมันเริ่มขึ้นในวันนั้นแหละพวกเรามีกำหนดการที่จะโดดเรียนกัน เป็นเวลา 1 อาทิตย์  การเดินทางก็คือรถทัวร์นั้นแหละครับ เพราะทั้งผมและพัด ไม่ชินเส้นทางต่างจังหวัดอย่างมาก เดินทางจากตัวจังหวัดไปไม่นานก็ถึงบ้านญาติพวกผมแล้ว

เมศเข้าไปคุยกับคุณย่าของเค้า ดูแล้วเค้าจะดีใจน่าดูเมื่อเจอหน้าหลาน อาม่าของผมเองก็เหมือนกันดีใจที่เห็นผม เมศก็เลยอ้อนๆขอบ้านพักหลังใหญ่สุด ซึ่งก็แน่นอนว่าสำหรับเมศแล้วคงไม่ยากอะไรหลานสุดโปรด ต่างกับบอย หลานสุดชังมั้ง

   "บ้านพักนี้ 4LDK นะค่ะคุณเมศ" พนักงานในออฟฟิศบอก
   "อืม..แล้วกุญแจห้องมันแยกกันมั้ยครับ" เมศถาม
   "แยกค่ะ"

   "อาม่าครับ พวกบอยจะอยู่ซัก 7 วันหนะคับ จะสะดวกมั้ยครับ" ผมถามคุณย่าของผม
   "เอาสิดีเลย อยู่กันนานๆเลยก็ได้นะ ทั้งอาฮั่ว อาเสียงนั้นแหละ" คุณย่าผมตอบ
   "เอ มากัน 9 คน แล้วจะพอได้ยังไง มี 4 ห้องนอนเอง" คุณย่าของเมศถาม

   "ก็คงจะแบ่งๆกันนอนหนะครับ สาวๆ 4 คน เค้าคงจะนอนด้วยกัน" เมศบอก
   "แล้วพวกเราจะนอนในห้องเล็กกันก็คงพอมั้งเนอะ" ผมหันไปถามเมศ เค้าก็พยักหน้ารับ

เมื่อติดต่อเรียบร้อย ก็มีพนักงานมาขนกระเป๋าไปที่บ้านพักของพวกผม ซึ่งก็เป็นเวลาประมาณ 3 ทุ่มพอดี

   "บอยอธิบายให้ฟังหน่อย 4LDK คืออะไร" บีหันมาถามผม
   "มันเป็นรหัสเรียกบ้านพักนะ มี 4ห้องนอน ห้องนั่งเล่น ห้องอาหาร และห้องครัว" ผมตอบ
   "บางคนเค้าก็อยากได้แค่ 2ห้องนอนกับห้องนั่งเล่นก็เป็น 2L แบบนี้หละ เอาไว้ใช้ในการบุ๊คเฉยๆไม่ใช่คำทางการหรอก" เมศเสริม

เมื่อของมาถึงบ้านพักก็ให้พนักงานเค้าวางไว้ แล้วพวกเราก็เริ่มแบ่งห้องนอนกัน

   "พวกสาวไปนอนห้องใหญ่ชั้น 2 ข้างหน้านะ แล้วพล กับ เรฟก็ไปอยู่ห้องเล็ก พัดกับบอยก็ไปอยู่ห้องเล็กอีกห้อง เราก็ไปอยู่อีกห้องนะ" เมศสั่งเป็นชุดๆ
   "อ้าว แล้วนายอยู่คนเดียวหรอ" ผมถาม
   "อืม ก็เราชอบอยู่คนเดียวมากกว่ามั้ง" เค้าแยกกุญแจออกแจกให้แต่ละคน

ห้องของผมกับพัดนั้นอยู่ริมสุดของตัวบ้านซึ่งจะมีกำแพงที่จะโดนแดดส่องในตอนเช้า ทำให้อากาศช่วงเช้าๆไม่น่าจะอยู่บนห้องเลยเพราะจะร้อนมาก แต่ก็ดีกว่าห้องของพวกเรฟที่จะโดนแดดในตอนเย็น แต่จะว่าไปมีแอร์ยังไงก็ไม่ใช่ปัญหา

พัดเปิดประตูเข้าไปในห้อง มืดสนิทเค้าก็คลำหาสวิตซ์ไฟซึ่งน่าจะอยู่ใกล้ๆกับประตู เสียงกดเปิดสวิตซ์ก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงโวยวายของพัด

   "บอย ทำไมไฟไม่ติด สงสัยหลอดจะขาดแน่ๆเลย"
   "ไม่ใช่หรอกพัด นายต้องเอาบัตรเนี่ยเสียบลงที่เก็บนี่ก่อน" ผมก็หยิบกุญแจจากมือพัดเสียบลงในที่เก็บข้างๆสวิตซ์ไฟ ไฟทุกดวงในห้องก็สว่างขึ้นเอง เสียงเครื่องปรับอากาศก็ดังขึ้นเช่นเดียวกัน

   "บอย...ทำไมไฟไม่ติดหละ" เสียงตะโกนออกมาจากห้องของเรฟ
   "ห้องเราก็ไม่ติด" พวกสาวๆบ่นกันโครมใหญ่
   "เออ เอากุญแจเสียบที่ที่เก็บข้างๆประตูก่อนดิไม่งั้นไม่ติดหรอก" พัดตะโกนบอก

ผมเพิ่งจะรู้วันนี้เองว่า พัดไม่เคยใช้บริการโรงแรม หรือที่พักตากอากาศมาก่อน เชยมาก..เสียงกรีดลั่นดังมาจากห้องสาวๆ คงจะสนุกกับการขย่มที่นอนสปริงกันมั้งครับ บอยตอนเด็กยังชอบนอนขย่มเลยมันจะตอบรับการสั่นสะเทือนได้ดีเยี่ยมจริงๆ

   "พัด...อาบน้ำไปก่อนก็ได้นะ วันนี้มันก็ดึกแล้วหละ เดี่ยวบอยจะไปหาเมศซักหน่อย" เค้าอืมๆ ตอบผม

   "เมศๆ..มีเรื่องอยากจะคุยด้วยนะ" ผมเคาะประตูห้องของเค้า เค้าก็เปิดพรวดออกมาเลย ในสภาพที่ท่อนบนเปลือยเปล่า ส่วนข้างล่างใส่กางเกงขาสั่นสีขาวที่ทำด้วยผ้าดิบซึ่งเป็นแบบที่เมศชอบใส่

   "มีอะไรหรอ แต่เข้ามาก่อนดิ" แล้วเมศก็เปิดทางให้ผมเข้าไปคุย
   "วันก่อน ตอนนายเมาๆหนะเมศ เราได้ยินนายบอกกับเราว่า นายไปบอกพี่ชัดว่านายชอบเค้าหรอ" ผมนั่งลงที่เตียงสีขาวในห้องของเมศ
   "ก็ทำนองนั้นแหละ เราเห็นนายกับพัดแล้ว จะให้เราคิด...ไปแย่งนายมางั้นหรอ" เมศตอบผมแต่กลับไม่มองหน้าเลย
   "แล้วทำไมต้องเป็นพี่ชัดด้วยหละ ไม่สนใจอย่างเรฟหรอ" มันเข้าตำราที่ว่าหมาหวงก้างขึ้นมา แต่ผมไม่เข้าใจเลยว่า ผมนั้นหวงเมศ หรือหวงพี่ชัดกันแน่
   "นายเองน่าจะพอใจกับพัดแล้วนะ แล้วควรจะตัดใจจากคนรอบๆเสียที" เมศกดผมลงกับเตียงนอนของเค้า
   "ก็คงจะต้องพยายามหละ เราจะพยายามทำนะเพราะการเป็นคนหลายใจมันก็ไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่"
   "เอาหละ วันนี้ดึกแล้วหละ เหนื่อยแล้วด้วยเราอยากนอน" เค้าก็เดินหันหลังให้กับผม
   "ถ้านายคิดจะชอบพี่ชัดจริงๆนะ เราจะช่วยหละ" ผมเดินไปเปิดประตูเตรียมจะออกจากห้อง
   "ขอบใจนะ...เออ บอย นายช่วยไปดูเพื่อนๆด้วยนะว่าใช้ห้องกันเป็นมั้ย" ผมไม่ทันดูสีหน้าของเมศหรอกแต่เดินออกนอกห้องไปแล้ว

   "พลๆ เปิดหน่อย" ผมเดินไปเคาะห้องพล ตามที่เมศบอกไว้
   "ว่าไง มีอะไรหรอ" คนเปิดประตูเป็นเรฟ ไม่ใช่พล
   "มาดูหนะ ว่าใช้ห้องกันได้มั้ย มีปัญหาอะไรหรือเปล่า" ผมตอบ เรฟก็หลีกให้ผมเดินเข้าไปในห้อง

   "โอ้ย ร้อน...อู้ว" เสียงพลร้องตะโกนดังลั่นจากห้องน้ำ ผมรีบวิ่งไปดู
   "เป็นอะไรมั้ยพล" เรฟเคาะเรียก เค้าก็เปิดประตูออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัว
   "ทำไมมันร้อนแบบนี้หละ หลังแดงหมดเลย ลวกไปทั้งหลังเลย" พลบ่นพลางหันหลังให้พวกผมดูรอยแดงๆ
   "มันเป็นก๊อกน้ำร้อนนะ แล้วมันจะมีก๊อกน้ำเย็นอีกอัน ให้เปิดผสมกันจะได้อุ่นๆ" ผมบอกพลางหมุนๆให้ดู

   "ทำไมไม่บอกก่อนหละ โดนซะพองเลย"
   "ก็ไม่คิดว่าจะใช้ไม่เป็นกัน แล้วก็อ่างนี่นะมันจะมีสต๊อปเปอร์เห็นป่ะ นายวางจุกอุดน้ำลงที่ช่องระบายน้ำนะ แล้วหมุนสต๊อปเปอร์แค่นี้มันก็จะขังน้ำแล้ว เวลาจะเปลี่ยนน้ำก็หมุนอีกด้านจุกจะถูกดันขึ้นมาเองนะ ที่อ่างล้างหน้าก็ก๊อก 2 อันแบบเดียวกันนะ แล้วนี่สำคัญมากใต้อ่างล้างหน้าจะมีเครื่องทำน้ำร้อนอยู่ อย่าสาดน้ำเข้าไปนะ"

ผมบอกให้เรฟ เดินไปบอกพวกสาวๆด้วย เพราะไม่งั้นอาจจะมีอีกรายที่โดนน้ำร้อนลวก ส่วนพล ผมพากลับไปที่บ้านใหญ่ไปเอายาทาที่โดนน้ำร้อนลวก

   "พัด เราอยากนอนจะตายแล้วง่วงนอนจังเลย" ผมบอกเมื่อเจอหน้า มันไม่ง่วงได้ไง นี่มัน 5 ทุ่มกว่าแล้ว
   "ก็ไปอาบน้ำดิ แล้วก็ไปนอน" พัดกำลังสาระวนกับการดูริ้วรอยบนใบหน้ามั้งครับ เห็นนั่งส่องกระจก

ผมก็ไปอาบแต่ไม่ได้แช่น้ำเพราะไม่งั้นอาบยาว แค่อยากจะรีบๆอาบให้จบๆไป

   "นายเลือกเตียงที่จะนอนแล้วใช่มั้ยพัด" ผมถามเมื่อออกมาจากห้องน้ำ และแน่นอนว่าพร้อมชุดนอน
   "อ้าว ทำไมต้องเลือกหละ" เค้าหันมาถาม
   "ก็มันเป็นเตียงเดี่ยว 2 เตียงนิพัด" ผมเอาผ้าเช็ดตัวซับผมให้แห้งๆ
   "ก็ให้นายเลือกไง แล้วเราจะนอนกับนาย..."

คำตอบสั้นๆของพัด ทำให้ผมตาสว่าง ห้องพักที่นี่เก็บเสียงนี่นา แถมเตียงยังเด้งสะบัด...งานนี้สนุกแล้ว

[Boy_Image]

หลังจากทานอาหารมื้อเช้าเสร็จหมดแล้ว ที่ห้องอาหารในคลับพวกผมก็ทำตัวเหมือนกับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่เพิ่งเคยมาเชียงใหม่ เพราะทั้งผมและเมศ ล้วนแล้วแต่ไม่เคยออกมาเที่ยวข้างนอกเมือง พัดก็ไม่ใช่คนเชียงใหม่ แต่เป็นคนลำพูน พวกสาวๆทั้ง 4 คนภาคกลางกันหมด เรฟนั่น กทมโดยกำเนิด พลนี่ถ้าไม่บอกใครจะเชื่อว่าคนขอนแก่น

แต่บอยไม่เล่ามาก ละกัน เพราะว่าไม่ใช่การแนะนำการท่องเที่ยว จว.เชียงใหม่ อยากจะบอกว่าเป็นการเที่ยวที่สนุกมากเลย แต่มีบางสิ่งที่พวกผมเองไม่เคยรู้เลยในวันนั้นว่ามันเป็นวันอะไร

ช่วงบ่ายโมง เฮียชัดโทรศัพท์เข้ามาที่มือถือของผม บอกอะไรบางเรื่องที่สำคัญให้กับผมรู้

   "แสดงว่าเจ้าตัวเค้าไม่ได้บอกอะไรบอย"
   "ครับ ว่าแต่พี่ชัดไปรู้มาได้ไงครับ" ผมยังนึกสงสัย
   "พี่ก็ไปเปิดทะเบียนดูสิ" ผมลืมไปพี่ชัดเป็นประธานของปี 2

   "บอยๆ มานั่งทำอะไรข้างบนคนเดียว เพื่อนๆเค้าจะไปสปอร์ตคลับกันหมดแล้ว" พัดเดินขึ้นมาตามผม
   "เออ มาก็ดีเลย นายไปคอยดูเมศไว้นะ อย่าให้กลับมาที่บ้าน และห้ามไปที่บ้านใหญ่ด้วย"
   "ทำไมหรอ มีอะไร"

ผมอธิบายให้พัดฟังง่ายๆ เค้าดูจะเห็นชอบด้วย เราทั้งคู่จึงแยกกันทำงานตามอย่างที่วางแผนไว้ ผมตรงกลับไปที่บ้านใหญ่ บอกให้พี่ๆพนักงานให้ช่วยทำโน่นทำนี่ให้ (ผมไม่เรียกคนงาน แต่เรียกพี่ หรือพนักงาน) ผมเตรียมงานทุกอย่างเสร็จในเวลาประมาณ 5 โมงเย็น คุณย่าของผม และของเมศ เดินมาพร้อมๆกันเจอผมเข้าพอดี ผมก็เลยถามท่านว่ารู้หรือไม่วันนี้วันอะไร

   "รู้สิ" นั่นคือคำตอบ ท่านบอกกับผมเบาๆว่า วันนี้ทั้งสองคนจะต้องไปธุระตอนเย็น อยู่ด้วยไม่ได้แต่ฝากของให้ผมไว้แทน...กล่องกำมะหยี่สีแดง ดูแล้วคงเป็นของมีราคาไม่ใช่น้อย

ผมโทรกลับหาพัดซึ่งน่าจะอยู่ที่คลับ

   "เจ้าตัวยังเล่นเทควันโดอยู่เลย สงสัยจะสนุกใหญ่" พัดตอบกลับมาเมื่อผมถามว่า เมศทำอะไรอยู่
   "พัดนายบอกทุกคนรึยัง"
   "บอกหมดแล้วหละ"
   "ก็ดี งั้นแอบๆออกมานะ กลับมาได้แล้ว ทางนี้เตรียมงานเสร็จแล้ว"

บอยวางหูโทรศัพท์ แล้วกดหมุนไปที่อีกเบอร์ การสนทนาของผมเริ่มขึ้นกับอีกหนึ่งคนในคู่สาย

   "คือจะให้คุยกับเค้า ก็ได้นะ แต่เรื่องจะให้ชอบ มันแล้วแต่เจ้าตัวเค้า"
   "แล้วพอใจกับเค้ามั้ยหละ ถ้าชอบก็บอกได้ง่ายๆอยู่แล้วนิ ทีบอกกับบอย ยังพูดหน้าตาเฉย"
   "มันไม่เหมือนกัน กับบอยมันสนิทกัน กับเค้า พี่ไม่มั่นใจ แล้วทำไมต้องเป็นพี่ด้วยหละ"
   "อ้าว ก็รู้ไม่ใช่หรอครับ ว่าเค้าชอบพี่นะ"
   "บอย ชอบ กับ รัก มันใช้แทนกันไม่ได้นะ กับเราพี่นะทั้งรักทั้งชอบ"
   "จะไม่ลองให้โอกาสเค้าดูหน่อยหรอครับ"

   "... ถ้าอย่างนั้น อยากให้พี่พูดอะไรกับเค้าบ้าง..." คำพูดนี้เป็นเครื่องหมายว่า คู่สนทนาของผม ยินยอม

ตอนนี้บอยตื่นเต้นมาก เจ้าตัวจะรู้สึกยังไงนะ บอยไม่รู้ว่าของที่คุณย่าฝากให้เมศ กับของที่บอยจะให้เมศ เค้าจะชอบอันไหนมากกว่ากัน

เมื่อทุกคนมารวมตัวกันแล้วก็เริ่มแบ่งหน้าที่ของใครของมัน ใครจะอยู่ตรงไหน ใครจะจุดเทียน ใครจะคอยเปิดไฟ ในความรู้สึกตอนนั้น มันตื่นเต้นสุดๆ เมศเค้าจะทำหน้ายังไง เวลาที่เจอกับเรื่องประหลาดใจแบบนี้

พัดขึ้นไปยืนดูเมศจากห้องบนชั้น 2 ส่วนพวกผมใจเต้นตุ๊บๆต่อมๆอยู่ข้างล่าง ประตูหน้าต่างพวกเราปิดเรียบ ห้องพักข้างล่างแอร์ก็ไม่มี ร้อนมากเลยครับ แต่ก็ต้องทน เหงือแตกกันเยอะมาก

   "มาแล้ว..." เสียงพัดตะโกนบอก ไล่ตามมาด้วยเสียง เจ้าตัววิ่งลงบรรไดลงมา สวิตซ์ไฟในบ้านทั้งหมดถูกปิดลง ทำให้สภาพภายนอกดูแล้วไม่ต่างกับไม่มีคนอยู่

ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาก็บ่นไม่หยุดเลย

   "อะไรเนี่ย เย็นจนป่านนี้แล้วยังไม่กลับกันมาอีกหรอ แถมยังทิ้งเราไว้คนเดียวอีก มือถือก็ไม่เปิด ใจร้ายจัง"

ดูเหมือนเค้าจะน้อยใจอะไรบางอย่าง

   "ใครเค้าปล่อยนายทิ้งเอาไว้หละ" ผมเริ่มพูดขึ้นเงียบๆ เรฟเปิดไฟสว่างขึ้น

งานวันเกิดเล็กๆที่ผมเตรียมให้กับเพื่อนก็ได้อวดโฉมให้เค้าได้เห็นแล้ว เค๊กเป็นกลิ่นใบเตยขนาดพอที่พวกผมจะทานกันหมด แล้วก็ต้องเป็นแบบที่ไม่มีหน้าด้วย เพราะเจ้าตัวไม่ชอบ

   เมื่อเปิดฝาครอบเหล็กออก เทียนทั้ง 19 เล่ม แสดงถึงอายุของเค้า ก็ติดขึ้น ส่วนเจ้าตัวนั้นหยุดอยู่นิ่งๆเลย

   "พวกนายรู้มั้ยว่า เราฉลองวันเกิดกับเพื่อนๆครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่..."

แต่ไม่มีใครตอบ เมศยืนก้มหน้า ทุกคนไม่มีคำตอบแต่กลับนึกปลื้มอยู่ในใจ

   "เมื่อ ตอนเรา...อายุ ... อายุ 10.. ขวบ..." เสียงเค้าดูสั่นๆ
   "9 ปีเลยหละ.. ที่ไม่มีใคร... สนใจ ...ในวันเกิด ....ของเรา ขอบคุณนะ" แล้วเค้าก็ร้องไห้

เม เดินเข้าไปกอดเมศ

   "พอแล้วนะ อย่างร้องสิ วันเกิดนะ" เม พูดกับเมศเบาๆ
   "เอานี่นะ คุณย่าพวกเราฝากมาให้" เค้ารับกล่องเล็กๆที่ผมยื่นให้

   "ส่วนอันนี้ของเรานะ" ผมโยนมือถือของผม ให้กับเมศ ซึ่งมีสายสนทนาอยู่ เค้ารับสายแล้วก็วิ่งขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง ผมหวังว่านี่คงจะเป็นความสุขเล็กที่พอจะช่วยเค้าได้บ้าง

   "เมื่อกี้ โทรศัพท์นายนิ" เรฟหันมาถาม
   "อืม โทรศัพท์เรา ให้เค้าคุยกับคนที่เค้าอยากคุยนะ" พวกนั้นทำหน้า งง กัน

   "เฮ้ย ... สงสัยจะได้ซะทีนะ ชอบมานานนิ" เม พูดให้ผมฟังเบาๆ ก่อนจะเทน้ำอัดลมดื่ม

เธอยิ้มๆ ผมเองก็ยิ้มตอบ จะมีใครที่รู้บ้างว่าสายนั้นเป็นของใคร และจะมีใครรู้บ้างมั้ยว่าเมศจะมีความสุขขนาดไหน คงจะต้องรอให้เจ้าตัวเป็นคนมาบอก เพราะไม่มีใครหรอกครับ ที่จะเข้าใจความรู้สึกของคนอื่นได้ทั้งหมด

   "เอ้า กิน กิน กิน" พัดเรียกพวกผมให้กิน สงสัยเจ้าตัวจะหิวแล้ว
   "อร่อยดีนะ ไม่มีหน้าก็ไม่เลี่ยนดี" จิ๊บเองก็ชอบแบบไม่มีหน้า ไม่มีครีม

   "ตัดไว้ครึ่งนึงนะ เอาไว้ให้เจ้าของงาน" พล ตัดชิ้นที่ใหม่ที่สุดออกไปแล้ว

   "งั้น จ้วงเลยได้มั้ย" แอนถามเบาๆ หลังจากนั้นช้อนใครต่อใครก็รุมโทรมเค๊กชิ้นนั้น จนมันหายไปหมด ด้วยเสียงรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ คราบน้ำตา

ผมแอบย่องๆ ขึ้นไปที่ชั้น 2 พวกข้างล่างยังคงเสียงดังกันอย่างสุดเหวียง เสียงของใครบางคนดังเบาๆให้ผมได้ยิน

   "ไว้ผมจะซื้อของไปฝากนะครับ" ผมไม่อยากจะแอบฟังเค้าหรอก แต่มันได้ยินเองนะ...

หลังจากนั้น พวกเราก็เที่ยวเตร่กันอีกจนกระทั่งได้เวลากลับ เป็นช่วงเวลาที่ผมคิดว่าผมมีความสุขมากกับรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ

[Boy_Image]

ปล..ถ้ายังจำได้ ตอนที่ผมลง นอกรอบตอนแรก อันนั้นมันเป็นช่วงก่อนผมสอบกลางภาคของเทอม 2 แต่งานปีใหม่จริงๆมันเกิดหลังจากที่ผมสอบกลางภาคเสร็จแล้ว ถ้า งง ยังไงก็กลับไปอ่านดูอีกทีก็ได้นะครับ

ภูมิโทรมาแจ้งล่วงหน้า(ตั้งแต่ผมยังสอบไม่เสร็จ)แล้วว่า ปีใหม่จะมีมีทติ้งแน่นอน และเมื่อเร็วๆนี้หัวหน้าห้องผมก็โทรมาบอกอีกว่า จัดงานที่สวนอาหารของเพื่อนผม ส่วนเวลาก็คือ 2 ทุ่มของวันพุธ ถึงเช้าของวันพฤหัส ซึ่งเป็นวันปีใหม่พอดี พวกเราจะได้ร่วมกันนับถอยหลังด้วย

หลังจากสอบกลางภาคไม่นานนัก ช่วงนี้พัดกลับบ้านทุกวันไม่เคยอยู่หอกับผมเลย ผมถามเค้าก็ตอบว่ามันมีธุระที่บ้าน แค่นั้น และพอผมชวนเค้าไปงานปีใหม่คำตอบที่ได้ก็คือ "ไปไม่ได้" ทำให้ผมเกิดอาการงอนเค้าเล็กน้อย

ส่วนตอนนี้ถ้าบอยไม่ได้ฝันหวานไปเอง เมศ ก็คงจะกำลังสานต่อความสัมพันธ์ของเค้ากับใครซักคน ผมก็ขอให้มันจบลงด้วยดีสำหรับเมศ

ผมตื่นขึ้นมาอีกทีในตอนสายๆ ของวันพุธ วันนี้วันที่จะต้องไปมีทติ้ง บอยก็ไปจัดแจงหน้าตา ทรงผมเล็กน้อยไม่ได้ทำอะไรเท่าไหร่ และก็คิดจะเปลี่ยนมุมมองให้เพื่อนๆดูซักนิด บอยเลือกชุดทำงานลายสก๊อตสีม่วงอ่อนมาใส่แล้วก็ใส่ยีนส์แข็งสีดำอีกตัวนึงเป็นอันเรียบร้อย

ผมขับรถออกจากบ้านแล้วนึกเปลี่ยนใจจากที่จะตรงไปยังงานเลย กลับไปที่คาเฟ่ของที่บ้านผมก่อน ผมจะไปหยิบเอากีต้าโปร่งของภูมิมาด้วยเผื่อที่ว่าเค้า หรือผมอาจจะได้ใช้มันก็ได้ทำกิจกรรมสนุกๆ

อีกเพียงชั่วโมงกว่าๆก็ถึงงานพอดี ข้างนอกก็เริ่มจะมืดๆแล้ว เพิ่งจะทุ่มเศษๆ คนอื่นๆคงยังไม่มีใครมากันมากนัก

   "อ้าว บอยมาถึงแล้วหรอ ภูมิก็เพิ่งมาตะกี้เอง" เพื่อนอุ้มของผมทักเมื่อเห็นหน้า
   "อ้าว อุ้ม เป็นไงหละ วันนี้จัดงานหมดงบไปเท่าไหร่หละ"
   "อืม...ป๋าบอกว่าให้จัดให้ฟรีๆนะ อุ้มก็ไม่รู้ว่าเท่าไหร่แต่ที่คาดๆดู คง 3-4 พันได้มั้ง นับเฉพาะค่าอาหาร ไม่นับดนตรีนะ เพราะยังไงก็ต้องจ้างประจำร้านอยู่แล้ว"
   "แล้วตอนนี้ภูมิอยู่ไหนแล้วหละ อ้อ ไอ้กิจ มารึยัง"
   "กิจนะหรอ มาแล้วกำลังสาระวนเตรียมอะไรเล็กๆน้อยๆให้เพื่อนๆดูกับภูมินะ บอยไปดูที่หลังเวทีได้นะ"

ห้องซ้อมหลังเวทีหรอ ผมก็ขอลาอุ้มตรงนั้น ตรงไปหากิจ ซึ่งเป็นหัวหน้าห้องของพวกผม และจากที่อุ้มบอก ภูมิก็คงจะอยู่ที่นั่นด้วย ผมถือกีต้าของภูมิเดินตรงเข้าไปในห้องพักหลังเวที

   "เฮ้ย พวกแกจะเตรียมอะไรแสดงกันบ้างมั้ย" ผมถามทันทีที่ภูมิเห็นหน้า ดูเค้าจะตกใจเล็กน้อย
   "อ้า... อ้าว บอยมาแล้วหรอ ก็คงไม่มีอะไรมั้ง เห็นกิจบอกอาจ จะให้ภูมิ หรือบอยร้องเพลงกันเล็กน้อยแล้วก็คงจะพอแล้วมั้ง วันนี้หัวหน้าอยากให้เน้นกิน" ภูมิพูดไปก็หัวเราะไป แต่หน้ายังซีดๆอยู่ เค้าตกใจอะไรของเค้า

   "อันนี้ของนาย เราเอามาให้" ผมส่งกีต้าโปร่งให้กับเค้า เค้าก็ยิ้มๆแล้วเอาไปวางเก็บไว้ที่มุมห้อง
   "เออ ภูมิวันนี้เราไม่ได้เตรียมอะไรมาหรอกนะ นายเล่นไปเลยคนเดียว" ผมบอกกับเค้า
   "อ้าว ..." ผมไม่ทันได้ฟังอะไรมากนักก็เดินออกมา ตรงไปอยู่กับเพื่อนๆที่สนิทของผม

ไม่นานนักคนก็เริ่มเยอะ เสียงคุยกันเจี้ยวจ้าวไปหมด 2 ทุ่มครึ่งเพื่อนผมคนสุดท้ายก็มาถึงงานแล้ว

   "เออ คุณหญิง อร ขอรับ ขอเชิญบนเวที เดี่ยวนี้เลยขอรับ" กิจเรียก อร ขึ้นไปบนเวที ท่ามกลางเสียงโห่ร้อง
   "เออ คุณหญิง อร มีอะไรจะพูดมั้ยครับที่มาซะคนสุดท้ายเลย" ภูมิเซ้าซี้
   "..ไม่มีค่ะ พอดีรถมันติด..." แล้ว อรก็เดินลงเวทีไปเลย อร กับ ภูมิเป็นบุคคลที่เกลียดกันอย่างแรง

เสียงหัวเราะของเพื่อนๆดังลั่น ทุกๆคนเข้าใจว่าทำไมอรทำทีท่าแบบนั้น

   "งั้น...ภูมิขอตัวร้องเพลงเพราะให้ฟังกันซักเพลงก่อนนะครับ" แล้วดนตรีก็ดังขึ้น นักดนตรีร้านของอุ้มฝีมือเจ๋งมากทีเดียวครับ ภูมิร้องเพลงได้ดี เดี๋ยวนี้ฝีมือพัฒนามากกว่าบอยเสียอีก

ผมหันไปนั่งคุยกับเพื่อนๆ เพราะคราวที่แล้วที่เจอกันแทบจะไม่ค่อยได้คุยเลย วันนี้จริงๆแล้วกะพาพัดมาเปิดตัวซักหน่อย ในเมื่อพัดไม่มาบอยเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำอะไรดี...

   เสียงร้องของภูมิจบลง ตามด้วยเสียงปรบมือเกรียวของเพื่อนๆ
   "เอาหละ ภูมิร้องเพลงไปแล้วมีใครอยากจะพูดอะไรหน่อยมั้ยครับ อ้าวอุ้ม มาเลย" อุ้มเดินไปบนเวทีรับไมค์จากภูมิมาพูด

   "เออ วันนี้พวกเราว่าแปลกมั้ย" เธอทิ้งระยะให้พวกเราหยุดคิด
   "ทุกทีในห้องจะมีหมาสองตัวแข่งกันเห่า วันนี้ตัวนึงมันเห่า แต่อีกตัวไม่ยอมเห่า" เพื่อนๆหัวเราะกันอีก

   "ทั้งที่แรกๆ เห่าไม่เพราะเลยเนอะก็ยังอยากเห่า แต่ตอนนี้ร้องได้เพราะแล้ว ไม่คิดจะร้องหน่อยหรอบอย"
   "เอาเลย...เอาเลย ร้องหน่อยดิ" เอาหละร้องก็ร้อง ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปบนเวที

   "อุ้มจ๋า อุ้ม บอยขอไมค์เหน็บหน่อยมีมั้ย" ผมถามอุ้ม เธอเดินไปหลังเวที แล้วก็ส่งไมค์เหน็บคอเสื้อให้
ผมเอาตัวส่งสัญญาณหนีบไว้ข้างหลัง

   "ฮัลโหล 1 2 3 โอเคได้ยินชัดเจนดีนะ เพื่อนๆทำตามบอยนะครับ ปรบมือ แล้วก็ตบที่ขา" ผมก็ทำท่าปรบมือ สลับกับขาเป็นจังหวะ จะได้เสียงปรบมือ ดัง-เบาสลับกัน
   "ทำต่อไป อย่างนั้นแหละ" เมื่อผมเห็นทุกทำกันพร้อมเพรียงแล้วก็ นั่งห้อยขาลงที่หน้าเวที
   "เอ้า...นึกถึงวันนั้นสิ เธอลืมไปรึยัง ฉันยังจำได้ดี..." ผมเริ่มร้องเพลง ภูมิได้ยินก็เริ่มเอากีต้าโปร่งมาเล่นเสริมให้ทันที
   "ทบทวนความรู้สึก  เรื่องราวที่มี ที่เราเคยร่วมกัน...วันนี้โลกของฉันและเธอดูเปลี่ยนไป อะไรจึงดูไม่เหมือนเก่า.... ยิ้มให้กันอย่างวันนั้นได้รึเปล่า.... " เสียงตบมือเข้ากับจังหวะ ดูแล้วทุกๆคนจะมีความสุข
   "ขอให้รู้ว่าใจฉันไม่เคยเปลี่ยน .... หวังว่าใจเธอจะคิดเหมือนกับฉัน .... คืนและวันที่มันยังหมุนไปเก็บใจเผื่อเอาไว้บ้าง .... ไว้ให้เรากลับมาพบกัน..."

   "ขอบคุณครับผม...ที่ให้ความร่วมมืออย่างดี" ผมกระโดดลงจากเวที เดินไปที่โต๊ะเหมือนเดิม เพื่อนๆก็ยังแซวตามปรกติ ภูมิกับกิจ ก็ดำเนินรายการกันต่อ

   "เอาหละ ตอนนี้เพื่อนๆก็ได้ฟังเพลงจากนักร้องของ Minus-1 ไป 2 คนแล้ว หนุ่มเปียว..จะขึ้นเวทีมั้ยเปียว" เปียวเป็นอีกคนในอดีตวงของผมกับเพื่อนๆ
   "เอ้า ส่ายหน้าเสียแล้ว สงสัยช่วงนี้หนุ่มเปียวไม่ยอมเตะบอล อ้วนขึ้นเยอะ" ตามมาด้วยเสียงหัวเราะจากคำพูดของภูมิ
   "งั้นเอายังไงดีหละ คุณภูมิ" กิจหันมาถาม
   "เอายังงี้ดีมั้ย ผมจะหาอะไรมามาให้ดูกันนิดๆดีกว่า" ภูมิพูดพลางยักคิ้ว
   "วันนี้กระผมเห็นคุณภูมิควงหนุ่มๆมาด้วยนี่นา คนนั้นสาวๆหลายคนคงอยากจะรู้จัก" คงจะหมายถึงแฟนใหม่ของภูมิ บอยไม่คิดว่าเค้าจะพามาด้วย
   "อ้อ หนุ่มคนที่พามาหรอ อย่าเข้าใจผิดคิดว่าแฟนกระผมนะครับ ผมยังโสด" ภูมิเก๊กท่าหล่อ
   "อ้าว แล้วท่าอย่างนั้นหนุ่มคนนั้นเป็นใครกันหรอครับ"
   "หลายๆคนคงจะเคยเห็นแล้วหละครับ เพียงแต่ยังจำไม่ได้ เค้าคนนี้เป็นลูกศิษย์กระผมเองขอรับ"
   "ว้าว ไปเรียนมาไม่นานมีลูกศิษย์แล้วแบบนี้อนาคตไกลแน่เลยครับคุณภูมิ งั้นไม่พูดให้เสียเวลาแล้ว เชิญพบกับลูกศิษย์คนแรกของคุณภูมิกันเลย"

ดูเพื่อนๆจะสนใจดูกันมากเลย ไฟทุกดวงบนเวทีดับลง มีใครบางคนใส่ชุดสีเข้มๆ เดินขึ้นไปตรงกลางเวที

   "วู้....อยากถามว่าเธอจะไปกับฉันไหม..." เสียงร้องนุ่มๆดังขึ้น   สปอร์ตไลท์ทั้ง 3 ดวงฉายลงมาที่คนๆนั้น

ผมไม่เชื่อกับสายตาตัวเอง ว่านั้นคือ พัด ดนตรีก็ดังขึ้น พัดจำไมค์ด้วยท่าทีมาดมั่นแตกต่างกับที่เคยเห็น ขนาดไปร้องคาราโอเกะด้วยกันยังไม่กล้าร้องเพลง

   "...เมื่อเอ่ยถึงรักเราที่เป็นอยู่ตอนนี้... เริ่มต้นดูเข้าทีดูดีและสวยงาม..." สาวๆกรี้ดกันเกรียว เสียงพัดนุ่มดีนะครับ... ไม่คิดว่าจะนุ่มแบบนี้
   "....แต่ต่อจากนี้สิ ชีวิต..เมื่อคิดและตรองดู สิ่งที่เราเห็นอยู่ก็คือทางที่มีแต่ขวากหนาม...
   .....อยาก อยากที่จะลองถาม ว่าเธอพร้อมร่วมทาง เคียงข้างกันกับคนอย่างฉันหรือเปล่า...
   ....มันอาจจะเหน็บหนาว ในคืนที่แสนหนาว ไม่พร่างพราวเหมือนวันก่อน อาจเดือดร้อน ในบางครั้งที่เราต้องลำบาก... เธอจะเสีย ใจบางมั้ยในวันที่ทุกข์ยาก อยากถามว่าเธอจะไปกันฉันไหม...."

เสียงของพัดถ้าเดาไม่ผิด เป็นเสียงช่วง เบส ที่ฟังแล้วให้อารมณ์อบอุ่นสบายๆ ต่างกับเสียงของผมและ ภูมิ ที่เป็น บาริโทน กับ ทีนอร์ ซึ่งจะสูงกว่าเบส ผมไม่คิดว่าในเวลาสั้นๆ พัดจะทำได้ดีขนาดนี้ แต่ก็คงจะเป็นเพราะเพลงที่ใช้ ไม่มีการโหนเสียง และระดับเสียงสูงสุดและต่ำสุดไม่ต่างกันมากด้วย

   "เอาหละครับ... ขอเชิญแนะนำตัวกันหน่อย แหม..ลูกศิษย์คุณภูมินี่ร้ายจริงๆ เอายังงี้ดีกว่ามาเฉลยกันดีกว่าครับ ว่าเค้าคนนี้เป็นใคร" กิจเริ่มดำเนินปาหี่ของเค้าต่อ
   "ว่าแต่ มีบางคนอาจจะอยากเฉลยเองแล้วมั้งครับ" ภูมิหันมามองที่ผม

แน่นอนผมเดินขึ้นไปหาทันที เมื่อเจอหน้า เหงื่อบนหน้าพัดพราวไปหมด สงสัยจะลำบากไม่ใช่น้อย

   "คุณบอยครับ ไหนๆก็มาแล้ว แนะนำลูกศิษย์ผมให้เพื่อนๆรู้จักทีซิครับ" ภูมิหันมาพูดกับผม บอยเอื้อมมือไปเปิดสวิตซ์ไมค์เหน็บที่ข้างเข็มขัด

   "เออ คนนี้คือพัดหนะครับ เป็นรูมเมทของบอย ที่หอครับเพื่อนๆ" ผมอธิบาย
   "แหม..น่าน้อยใจจังนะครับ เป็นแค่รูมเมทหรอครับ น่าน้อยใจจังเลยนะครับคุณพัด" ภูมิเริ่มสาวไส้ผมอีก
   "เออ...เค้าเป็น...." ผมไม่พูดแล้ว

บอยเอื้อมมือไปรั้งคอของพัดเข้ามาจูบ เอาตรงนี้แหละกลางเวทีเลย เพื่อนๆโห่กันลั่น...ผมคลายแขนออกตอนนี้หน้าแดงวูบวาบไปหมดแล้ว..

   "กรี้ด....ยายบอย...แกหา.... มาได้แล้วนะย่ะ" อีนังจิว กระเทยคนเดียวในห้องของผมมันตะโกนว่า เพื่อนๆหัวเราะกัน บอยเองยังหัวเราะจนน้ำตาไหล

จิววิ่งขึ้นมาบนเวทีอีกคน แย่งไมค์จากมือของภูมิมา เดินไปที่พัดด้วยท่าทางหิวผู้ชายของมัน พร้อมกับเต้นยั่วสวาทพัด แล้วร้องเพลง ล่ำบึ้ก ไปด้วย ทำพวกผมฮากันไม่หยุด....

   "เอาหละครับ เพื่อนๆ ตอนนี้ก็ได้เวลาที่พวกเราจะรับถอยหลังด้วยกันแล้ว...ขอให้เพื่อนๆ ยืนขึ้นด้วยนะ" กิจสั่งกับเพื่อนๆ พวกเราก็ลงจากเวทีมาที่โต๊ะของตัวเอง

   "10 9 8 7 6 5 4 3 2 1  ในวันปีใหม่นี้ขอให้เพื่อนๆมีความสุข สอบไม่ติด F กันนะครับ"

คำอวยพรของ ภูมิทำให้เพื่อนๆหัวเราะกันอีกครั้ง เรายังมีความสนุกกันตลอดทั้งคืนจนกระทั่งเช้า ถึงได้แยกย้ายกันกลับบ้าน บอยยืนมองเพื่อนๆขับรถออกไปทีละคน ทีละคน ช่างต่างกับสมัยมัธยมเหลือเกิน ตอนนั้นพวกเราเดินออกจากโรงเรียนพร้อมๆกัน แล้วพรุ่งนี้เช้าก็เจอกันใหม่แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว

[Boy_Image]

ตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายที่ผมเขียนแล้ว เพราะว่าเรื่องราวที่ผมจะเขียนในตอนแรกนั้นตั้งใจจะเขียนเพียงแค่ 1 เทอม แต่ทำไปทำมามันหยุดไม่ได้ ผมก็เลยเขียนไปตลอดทั้งปี ก็คงจะต้องมีบางอย่างที่อยากจะขอโทษ และบางอย่างที่อยากจะขอบคุณ

ในบางส่วนที่ผมไม่สามารถบอกได้ บอยก็เปลี่ยนรายละเอียดในส่วนที่ควรจะเปลี่ยน คงจะพอเข้าใจนะครับว่าทำไมต้องทำ  และบอยเองก็มีบางเรื่องอยากบอกไว้คือ อยากให้ทุกๆคนอ่านแล้วจำความรู้สึกที่ได้อ่านไว้ จำความประทับใจต่างๆเอาไว้ อย่าไปใส่ใจกับเนื้อหามันเลย แล้วก็อย่าไปพยายามค้นหาเลยว่า มันเกิดขึ้นที่ไหน ข้อมูลจริงๆเป็นอย่างไร อยากให้ทำเหมือนกับอ่านนิยายซักเรื่องแล้วคุณก็ประทับใจ เมื่อไหร่ที่อยากหวนรำลึกความประทับใจนั้นก็กลับมาอ่านได้ที่เว็บแห่งนี้

และขอขอบคุณทุกๆคนที่อ่าน ทุกๆข้อแนะนำ และ อีเมล์ที่เข้ามานะครับ ขอขอบคุณ(และขอโทษที่อ้างชื่อโดยไม่บอก) นักแสดงหลักที่ผมเอ่ยชื่อไว้ด้วย ไว้นะที่นี้ด้วย ทุกๆคนเป็นทั้งเพื่อน เป็นทั้งพี่น้องที่สำคัญทุกคน

เส้นทางเดินชีวิตของพวกผมทั้ง 9 คนมันแยกกันไปตามความถนัดในสาขา วิชา อาชีพ ซึ่งแต่ละคนจะต้องแยกทางเดินกันไปตามทางของตัวเอง เมื่อวานนี้ผมยังเพิ่งเห็นพวกเราซ้อมหลีดกัน แต่มาวันนี้พวกเราทุกคนแยกทางเดินมุ่งสู่อนาคตของตัวเอง แต่จะมีบางสิ่ง บางอย่างที่อยู่ในความทรงจำของพวกเรามันจะอยู่ตลอดไป

"ผมบอกไม่ได้ว่าเราทั้งคู่จะแยกทางกันตอนไหน แต่ถ้าผมไม่พบกับเค้า ชีวิตของผมคงไม่เป็นอย่างทุกวันนี้"

=====================================================
วันนี้วันเปิดเรียนของภาคเรียนที่ 1 ในปี 2 ของชีวิตการเป็นนักศึกษาของบอย ขณะที่ผมกำลังนั่งรถไฟฟ้าไปยังคณะ โทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้นมา ขึ้นว่า Poramets อืม เค้าคนนั้นมีอะไรกับผมอย่างนั้นหรือ

   "ฮัลโหล...ทำไมรับสายช้าจังเลย ปรกติแป๊บเดียวเองนิ" เมศบ่นทันทีที่รับ
   "อืม กำลังดูว่าใครโทรมาหาหนะ ว่าแต่มีอะไรหรอเมศ"
   "ก็เรื่องจะนัดกันไปเลี้ยงน้องรหัสด้วยนะ เดี่ยวเพื่อนๆจะนัดมาเจอกัน ไปที่วิทยาเขตเลยนะ ตอนเย็นบ่าย 3 โมง" เค้าสั่งมาเป็นชุดๆ
   "อืม...จะว่าไปถ้าแค่นี้โทรบอกกันก็ได้นิ...กว่าจะถึงบ้านเราไกลนะเมศ"
   "คือ เรามีเรื่องสำคัญอีกอย่างจะบอกพวกนายด้วย มาด้วยแล้วกันนะ" แล้วเมศก็วางหูไปเฉยๆ

ผมถอนหายใจยาวๆ กว่าจะถึง 2 ชั่วโมงกว่าตายแหง..กลับไปเอารถที่บ้านแล้วค่อยขับไปดีกว่า

   "อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ  Victory Monument" เสียงประกาศถึงสถานีก็ดังขึ้น บอยเดินออกจากรถไฟฟ้า

ลงตามบันไดไปเรื่อยๆ แล้วก็เลยแวะซื้อน้ำบนสถานีเล็กน้อย

   "บอย...บอย" มือใครบางคนวางลงบนบ่าของผม
   "อ้าว พัด..." ผมก็ยิ้มๆ เพราะช่วงปิดเทอมนี้ผมเองก็ไม่ได้ทำงาน พัดเองก็ไม่ได้ทำงานเลยไม่เจอกันเลย
   "เมศโทรหาบอยรึยัง"
   "ก็นะ บอกให้ไปวิทยาเขต กว่าจะถึงก็พอดีเลิก"
   "ติดรถเราไปมั้ยหละ เราก็ต้องไป" อืม นั่นสิทำไมลืมไปได้ไง

ผมตกลง บ้านพัดก็อยู่ใกล้ๆ ไปเอารถก็ง่ายกว่าผม ขับไปไม่นานก็ถึง... วันนี้เป็นวันแรกที่เปิดเรียน การเรียนก็ไม่มีอะไรมากมายผมเลิกเรียนตั้งแต่ เที่ยงแล้ว ซึ่งพัดก็คงจะเลิกในเวลาใกล้เคียงกัน เรานัดเจอกันแถวๆหน้าคณะของผม ยืนรออยู่ประมาณครึ่ง ชม. พัดก็จอดรถข้างหน้าผมแล้ว และก็อีก 1 ชั่วโมงต่อมาเราทั่งคู่ก็มานั่งอยู่ที่โรงอาหารของวิทยาเขต สถานที่พวกเรากินทั้งมื้อเช้า เที่ยง เย็น และรอบดึก ตลอด 1 ปี

ผมไม่เจอปรเมศเลย ทั้งที่เลยเวลามาไกลแล้ว กำลังจะกดมือถือโทรหา

   "พัด...บอย...ทางนี้" เสียงเรียก พวกเราก็เลยตามไป เป็นพวกเพื่อนๆมากันครบแล้วแต่เจ้าตัวคนเรียกดันไม่อยู่ บอยเลยกดโทรตามเมศ

   "นายอยู่ไหนเนี่ย" บอยเดินออกมาคุยห่างๆ เพราะพวกนั้นเม้าท์กันแบบไม่เจอกันมา 10 ชาติ
   "เออ พวกนายถึงไหนแล้วหละ"
   "ก็โรงอาหาร"
   "งั้นหรอ อืม นายจำร้านอาหารที่พวกเราชอบไปกินกันได้มั้ย มาที่นั่นแหละ"

พวกเราทั้งหมด ติดรถของพัดไปพร้อมๆกัน แล้วทำไมไม่บอกแต่แรก เมศเป็นแบบนี้ซะเรื่อยเลย แต่เมื่อถึงร้านผมก็ยังไม่เจอเมศอีกอยู่ดี ตอนนี้เริ่มจะมีอารมณ์หงุดหงิดแล้ว

   "นายอยู่ไหนกันเนี่ย พวกเรามาถึงร้านแล้วนะ"
   "รอแป๊บ" แล้วเมศก็วางหูไป

   "บอย...ทางนี้" เสียงเรียกมาจากอีกด้าน ซึ่งเป็นอาคารพานิชย์อีกหลังที่อยู่ตรงข้ามกัน

เมศ อยู่ที่นั่นเอง ใส่ในชุดทำความสะอาดสีขาว อยากบอกเลยว่าน่ารักมาก

   "นายมาทำอะไรที่นี่เมศ พนักงานทำความสะอาดหรอ" พล เริ่มปาก...
   "เอาน่า เข้ามาก่อนๆ มาช่วยกันหน่อย" เค้าดันพวกผมทุกคนเข้าไปในตึกห้องนั้น

เข้ามาก็ถึงจะรู้ว่าเป็นร้านเช่าแผ่นซีดี นั่นเอง

   "ว่าแต่ ร้านนี้ทำไมหรอ" เรฟถามเค้า ดูจากสภาพเหมือนเพิ่งจะทำร้านขึ้นมาใหม่ หรือว่า
   "ร้านนี้ เป็นของเราเองหละ...ช่วยกันจัดของ ทำความสะอาดหน่อยดิ แล้วก็เราบังคับพวกนายทุกคนนะ เป็นพนักงานของร้านนี้นะ ช่วยๆกันทำเวลาว่างๆ" เค้าจัดแจงเก็บแผ่นไปเรียงบนชั้น พลางอธิบายให้พวกผมฟัง

ถ้าอย่างนั้น พวกเราก็จะได้เจอกันบ่อยๆที่นี่ใช่มั้ย...นายเป็นคนเข้าใจคิดมากเลยนะเมศ เสียงหัวเราะ รอยยิ้มของเพื่อนๆ ผมจะได้เห็นอีกครั้งที่นี่...
=============================================
ทั้งหมดนี้ เรื่องราว ชีวิตรักในมหาวิทยาลัย ที่เป็นของบอย กับ พัด ผมขอนำเสนอเพียงแค่นี้ ส่วนที่เหลือพวกคุณสามารถเขียนเรื่องราวชีวิตรักของคุณได้ด้วยตนเอง และคงเป็นการดีไม่ใช่น้อยถ้าจะนำมาแชร์ประสบการณ์ร่วมกันนะครับ...../ Pawarets Intaradecha /

[THIP]

จบแล้ว 
ขอบคุณคุณ Boy_Image สำหรับเรื่องราวดี ๆ ค่ะ 

[meemewkewkaw]

อ่านจนตาลายเลย

ขอบคุณมากๆนะครับที่เอาเรื่องมาลง สนุกมากครับ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวยอดเยี่ยมนี้ครับ
ว่างๆเอามาฝากกันอีกนะครับ
 

[gobgab]

..............ขอบคุณอีกครั้งนะครับ........ :เชิป2:

[คุณหมาหยอกไก่]

 

น่ารักดีนะครับ เรื่องนี้
ผมอ่านตั้งแต่สมัยอยู่ บอยออนเดอะเน็ต
กับอีกเรื่องนึง
ถ้าจำไม่ผิด ก็จะเป็น บลูสตอรี่ อะ
ยังอ่านไม่จบเลย เวปก็เปลี่ยนไปซะก่อน

คิดถึงเรื่องเก่าๆคับ
อิอิ

[Simba_rella]

 

สนุกมากคะ

เนื้อเรื่องน่ารักดี

พัดก็เป็นคนใจเย็นดี

บอยก็เป็นพวกเอ๋อๆ หน่อย

อยากให้เมศกะพี่ชัดได้คู่กันอะ

สนุกมากค้า