+
บุพเพวายร้าย(สอง)
ธีXบันบัน.60%
“ ไม่รู้สักเรื่อง!” ผมว่า
“ ไม่ได้ กรูอยากรู้ โดยเฉพาะเรื่องนี้มันเกี่ยวกับ
กรู!” น้ำเสียงเน้น
“ ธี มรึงมีอะไร หรือมรึงรู้เรื่องอะไรมาก็พูดมาเถอะ” ไอ้จุมว่า ผมหันไปหามองหน้ามัน คิดชั่งใจอยู่นาน
“…………………………”
“ นั่นดิ หรือว่ามรึงชอบไอ้กันต์?”
O_O! คิดได้เนอะมรึง!! ผมแทบทรุดกรูเนี่ยนะชอบไอ้กันต์ ผมจะบ้า!
กรูชอบมรึงต่างหาก..
“ เปล่า” ผมตอบ
“
แล้วอะไรวะ!! ไม่ยอมพูดสักที” ไอ้ตัวเล็กโมโหขึ้นเรื่อยๆ
“ ก็งี้แหละ” ผมบอกเสียงปกติ แล้วก็
!!! แล้วก็เอาก้มหน้า
จูบ ไอ้ตัวเล็ก จูบได้เอาลิ้นเข้าไปในปากมันเลย เจ้าตัวก็ทำหน้าทำตาตกใจจนถึงขั้นซ็อค
“…………….”
ไอ้บันบันตัวแข็งทื่อ ดวงตามองผม ก่อนที่มันจะเอามือผลักออกผมออกจากตัวมัน ถึงแม้แรงมันจะนิดเดียวผมก็ยอมหยุดให้
“ ม ะม รึง….” ไอ้บันบันพูดเสียงสั่น จ้องผม แล้วหันไปหาไอ้จุม
“ จุม!?” พูดแล้วก็ไปกอดหลังไอ้จุมเอาหน้าซบเอาหลังไอ้จุมไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา มันกำลังเขินและไม่รู้จะทำตัวยังไง ผมดูออก
“ ก็แบบนี้แหละ เข้าใจหรือยัง?!” ผมบอกหน้าตัวเองนิ่งกว่าที่คิดไว้ แต่ใจมันเต้นโครมครามเพราะคิดว่าตัวเองไม่น่าทำแบบนี้เลย แล้วต่อไปจะเป็นยังไง เป็นสิ่งที่ผมกำลังลุ้นอย่างหนัก
“ ธี มรึ ง จจะ
จูบ บัน บัน?” ไอ้จุมถามติดอ่าง
“
เออ …………………..กรูชอบไอ้บันบัน” ผมตอบ เดินไปหา(ไอ้บันบันยังกอดหลังไอ้จุมอยู่เหมือนเดิม)
“ มรึงก็เลยหงุดหงิดไอ้บันบัน เพราะคุยกับไอ้กันต์?”
“ใช่ กรูหึง” ผมบอก ทั้งที่สั่งตัวเองว่าพอแล้วไม่ต้องพูดแล้ว มรึงอายไหมเนี่ย
“………………………”
“ แล้วทำไมมรึงไม่พูดมาตั้งแต่แรก!!” ไอ้บันบันเงยหน้าขึ้นมาแล้วเอี้ยงตัวจากตัวไอ้จุมพูด แล้วก็กลับไปกอดหลังไอ้จุมเหมือนเดิมเมื่อสบตากับผม
“ ก็มันควรพูดไหมล่ะ?!” ผมตอบ
“ มรึงก็เลยจูบกรูก่อนว่างั้นเถอะ!” ไอ้บันบันเงยหน้าขึ้นมาแล้วเอี้ยงตัวจากตัวไอ้จุมพูดอีก แล้วก็กลับไปกอดหลังไอ้จุมเหมือนเดิมเมื่อสบตากับผมเหมือนเดิม
“ เออ งั้นกรูบอกมรึง ว่ากรูชอบมรึง
ชอบมานานแล้วด้วย!” เอาวะ ให้มันรู้ดำรู้แดงไปเลย
“ อย่าพูดดิ กรูก็เขินเป็น นะ”..ไอ้บันบันพูดคราวนี้ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา ผมมองหน้าไอ้จุมที่ยืนตรงหน้าผม
“ จุม มรึงเป็นพยานด้วยว่ากรูบอกรักไอ้บันบันมันแล้ว”
“…………………………..” ไอ้จุมเงียบ มองหน้าผมตาไม่กระพริบ
“ จุมอย่าไปฟังมัน! ทำเป็นไม่ได้ยินอะไรเลยยิ่งดี” (พูดทั้งหน้ากับแนบกับหลังไอ้จุม)
“ บันบัน มรึงรู้สึกยังไงกับกรู?” ผมถาม
“ รู้สึกว่ามรึงมันบ้า!” “มรึงก็บ้าเหมือนกัน เพราะงั้นมรึงกับกรูเหมาะสมกัน”
“
เชิญ มรึงบ้าไปคนเดียวคนเดียวกรูไม่เกี่ยว”
“………………..” (ไอ้จุม)
“ บันบันกรูรักมรึงแบบนี้ เกลียดกรูไหม?” ผมถามอีก หัวใจรอฟังคำตอบแทบหยุดเต้น
“ จะเกลียดมรึงได้ยังไง
มรึงเป็นเพื่อนกรู” ปลายประโยคเสียงเบา ผมยิ้ม
“ แม้ว่ากรูจะชอบมรึงยังงั้นเหรอ?”
“ ไม่เห็นเกี่ยว” คราวนี้เสียงเบามาก
“ นั่นสิเนอะ มรึงมันโง่คิดอะไรวับซ้อนไม่ได้หรอก” ผมว่า เดินอ้อมหลังไอ้จุม
“ ใครโง่!” “ มรึงนั้นแหละ” ผมว่ากอดไอ้จุมจากด้านหลังเพราะไอ้ตัวเล็กมันกอดไอ้จุมยังยังตุ๊กแก ลำตัวผมแนบกับตัวไอ้บันบัน
“ อย่ามาโดนตัวกรู!”
“ กรู เปล่า กรูกอดไอ้จุม” ผมตอบคิดว่าดีแล้วที่มันมากอดไอ้จุมแบบนี้ ผมจะได้มีข้ออ้าง
“ ………………………………” พวกผม 3 คนไม่มีใครพูดอะไร……
ได้พูดไปแล้ว ไม่เลวร้ายอย่างที่คิด ท้องฟ้าของผมกำลังเปิดออก พร้อมแสงสีทองที่กำลังลอดผ่านเข้ามา…
รักครั้งแรกจากเริ่มจากนี้ ผมจะทำทุกๆอย่างให้ดีที่สุด ให้เมื่อผมหันกลับมามองผมจะไม่เสียภายหลัง แม้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง แค่นี้มันก็ดีเกินไปกว่าที่คิดไว้แล้ว…
ขอบคุณความเป็นเพื่อนที่ทำให้ผมให้ผมได้ใกล้ชิดบันบัน
“ จริงดิ” ไอ้จุมพูดแทรกความเงียบขึ้นมาเป็นคนแรก เหมือนว่าเพิ่งเข้าใจว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น
“……………..” ‘จริง’ผมตอบไอ้จุมในใจ
“ มรึงฝันกรูมั่นใจ” ไอ้บันบันตอบ ก่อนที่ผมจะหัวเราะ
มีความสุข
.
.
.
ตอนเย็นไอ้บันบันบอกว่าจะค้างบ้านไอ้จุม ผมก็จะค้างด้วย ซึ่งเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว จนผมต้องเอาที่นอนปิกนิกมาไว้ที่นี่เพราะ เตียงไอ้จุมมันเล็กเป็นเตียงขนาดนอนคนเดียว ผมกับไอ้บันบันเลยนอนกันข้างล่าง ที่มาค้างที่นี่
“ จุมวันนี้กรูนอนกับมรึงนะ” ไอ้บันบันมันว่าขณะที่ผมกำลังเอาที่นอนปิกนิกออกจากตู้
“ ตามใจ ” ไอ้จุมว่า
“ จะไปนอนเบียดกันทำไม มรึงก็นอนกับกรูเหมือนทุกทีนั่นแหละ” ผมว่า
“ ไม่เอา เดี่ยวมรึงทำอะไรกรู!” ไอ้ตัวเล็กพูด นี่มันเห็นผมหื่นขนาดนั้นเลยเหรอ
“ ไม่ทำหรอก ถ้าทำทำไปนานแล้ว” ผมบอกเพราะมันก็ไปนอนบ้านผมบ่อยจนผมคิดว่าแม่ผมมีลูกอีกคน ผมเองก็เคยไปนอนบ้านมันหลายครั้ง
“ ใครจะรู้” พูดพร้อมขึ้นไปนอนบนเตียงรอไอ้จุมที่กำลังใส่กางเกงกีฬาย้วยๆ(เพิ่งอาบน้ำเสร็จ)
“ ถ้ากรูจะทำ ตอนนี้ก็ทำได้” ผมว่ายืนขึ้นหลังจากปูที่นอนเรียบร้อยแล้ว
“ เอ้ย! อย่านะเฟ้ย! กรูสู้นะ!” พูดพร้อมยืนขึ้นแล้วลงจากเตียงไปยืนอยู่คนละด้านของเตียงกับผม
ตัวแค่นี้ผมเหวี่ยงครั้งเดียวก็จอดแล้ว ยังทำเป็นเก่ง
“ จุม มรึงดูเพื่อนมรึงมันหื่น แล้วยังจะใช้กำลังข่มขืนกรูอีก!” ไอ้บันบันบอกไอ้จุม นี่มรึงคิดไปไกลขนาดนั้นเลยเหรอ กรูยังไม่ได้คิดเลย
“ ธี วันนี้ให้มันนอนกับกรูเถอะ มรึงมาบอกว่าชอบมัน มันก็ต้องตกใจอยู่แล้ว มึงใจเย็นๆ”
“ แต่มันทำเหมือนรังเกลียดกรู” ผมว่าน้อยใจนิดหน่อย เพราะไอ้ตัวเล็กไม่เชื่อใจผม
“ ไม่หรอก ถ้ามันเกลียดมรึงจริง มันจะทำตัวเป็นปกติแบบนี้อยู่ได้ยังไง” ไอ้จุมบอก ผมลงไปนั่งที่นอนที่ปูกับพื้น เห็นด้วย เพราะไอ้บันบันดูมันจะทำตัวได้แทบจะเป็นปกติ หรือว่าที่มันคิดว่าที่ผมบอกมันว่าชอบมันไม่เข้าใจ
“ ก็ได้ แต่จากนี้กรูจะจีบมันแบบที่ที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำกับคนที่ชอบ” ผมบอก
“ เรื่อง!” ไอ้บันบันว่า หน้าแดงเถือก
“ ก็ชอบ” ผมพูด
“ แล้วมรึงจะบอกทำไม จีบก็จีบดิ พูดทำเพื่อ” ผมยิ้มไม่รู้หรอกว่าไอ้บันบันมันพูดออกมา มันคิดหรือเปล่า แต่มันกำลังบอกผมให้จีบมันอยู่
“ อยากบอก และมรึงก็ห้ามกรูไม่ได้ด้วย”
“ ไม่อยากรู้!” ตอบเสียงห้วน แล้วหันไปหาไอ้จุมเหมือนกับว่าไม่สนใจผมสักนิด
“ จุมนอนยัง ?กรูง่วง” ไอ้บันบันหาวปากกว้าง
“ เดี๋ยว ผมยังไม่แห้ง” ไอ้จุมบอกยังผ้าเช็ดหัวอยู่ แต่เดินมานั่งบนเตียงรอไปพลางๆ ไอ้บันบันเลยนั่งด้วยจากที่ตั้งท่ากลัวผมจะทำอะไรมันอยู่นาน
“ จุม คืนนี้กรูนอนกับมรึงได้ไหม?” ผมถาม
“ จะมานอนด้วยกันทำไม เคียงมันแคบ แค่กรูคนเดียวก็กระดิกไม่ได้แล้ว” ไอ้บันบันมันเป็นเดือดเป็นร้อนแทน
“ นอนกอดกันไงจะได้อบอุ่น”
“ ไม่ได้!” ไอ้ตัวเล็กว่า มองผมเขม็ง แต่พอผมจ้องตาคืน กลับหลบตา
“ จุมได้ไหม?” ผมถามไอ้จุมอีก เจ้าของเตียงมองผมสลับกับไอ้บันบันแล้วพูดว่า
“ มรึงนอนตรงนั้นแหละดีแล้ว”
ผมรู้สึกว่าไอ้จุมมันเข้าข้างไอ้บันบัน
“……………………” ไอ้ตัวเล็กมันยิ้มเอียงหัวซ้ายทีขวาที อย่างผู้ชนะ
** **
“ นั่งด้วยคนดิ” ผมเงยหน้าขึ้นมองไอ้กันต์ที่มันถือจานข้าวมือหนึ่ง และจานกับข้าวอีกมือหนึ่ง
“อยากนั่งตรงไหนเชิญ ถ้ามันว่าง”ไอ้ตัวเล็กตอบ ไอ้กันต์นั่งลงข้างๆผม อึ่ม!ใจหนอใจเย็นไว้
“ บันบันอ่านN เล่ม 19 หรือฆณ์ฮยัง?” ไอ้กันต์แอบเนียนโกนคะแนนถามการ์ตูนที่ไอ้บันบันชอบ
“ ยัง ว่าตอนเย็นจะไปซื้อ” พูดแล้วกินโค้กไป2อึก
“ เราอ่านแล้ว ยืมไปก่อนไหมล่ะ?”
“ จริงดิ มรึงซื้อมาแล้วเหรอ?” เบิกตาโตๆที่โตอยู่แล้วให้ใหญ่เข้าไปอีก
“ จริง เราซื้อมาเมื่อเช้า”
“ มรึงโคตรเร็วเลยอ่ะ ….งั้นเดี๋ยวไปเอาที่ห้องนะ” พูดพร้อมดีใจจนอออกนอกหน้า
“ อืม แต่บันบันมีเรื่องใหม่สนุกๆแนะนำเราไหม ตอนนี้เราที่ตามอยู่มีเนื้อเรื่องออกแนวเดิมๆ อยากลองอ่านเรื่องอื่นๆดูบ้าง”
“ เอาแนวไหนล่ะ?” ไอ้บันบันถาม ผมยืนขึ้น!!!
ไอ้บันบัน ไอ้จุม ไอ้กันต์เงยหน้ามองสงสัย
“ ขอตัวนะ” ผมว่า มองไอ้ตัวเล็กตาโตที่เงยหน้าผมอยู่ (นั่งข้างๆไอ้จุมที่มีท่าทางไม่ต่างกัน)
“ ธี?” (ไอ้จุม)
“ เออ น่าไม่มีอะไรหรอก!” ผมบอกให้มันสบายใจ ก่อนที่ยกจานข้าวตัวเองไปเก็บ เดินออกจากโรงอาหารที่จ้อแจด้วยนักเรียนคนอื่นๆ
ไอ้บันบันมันก็รู้ทั้งรู้ว่าผมรู้สึกยังไง ยังทำตัวสนิทสนมกับไอ้กันต์อีก นับจากที่ผมบอกว่าชอบมันก็นับเดือน แต่ไม่มีอะไรคืบหน้า ไอ้บันบันมันทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ไอ้กันต์มันจับทางไอ้บันบันออกเลยเอาเรื่องการ์ตูนมาตีสนิท และไอ้ตัวเล็กหน้าโง่ก็ตกหลุมพรางไปเต็มๆ
ผมไม่มีทางยอมแพ้การ์ตูนแค่เล่มเดียว
“…………………..” ผมคิดแล้วก็วิ่งไปตึกวิทย์ที่อยู่แทบติดกับรั้วโรงเรียน พอไปถึงก็ยกเก้าอี้จากห้อง1นำไปวางติดกับกำแพง ผมขึ้นไปเหยียบก่อนที่จับขอบกำแพงพยุงตัวขึ้นแล้วกระโดลงอีกด้าน
ตุบ! ข้างหน้าผมเป็นถนนมีรถเก๋งสีขาววิ่งผ่านหน้าไป ผมมองซ้ายมองขวาไม่มีรถแล้ว จึงวิ่งข้ามถนนแล้วเดินตรงไปอีกซอย มุ่งไปร้านลุงพาดที่อยู่ถัดอีกซอย
ผมวิ่งไปไม่ยอมเดินเพราะเดี๋ยวไม่ทันการณ์ ผมข้ามถนนอีกครั้งก็มาถึงร้านลุงพาดที่มีชั้นหนังสือวางอยู่หน้าร้านเป็นแถว
ร้านนี้เป็นร้านขายการ์ตูนที่ใกล้โรงเรียนที่สุด ผม ไอ้บันบัน และไอ้จุมจะมาร้านลุงพาดอาทิตย์ละครั้งเป็นอย่างน้อย เพื่อมาดูหนังสือออกใหม่ พวกผมตามกันอยู่หลายเรื่องและมีหลายเรื่องที่พวกผมอ่านด้วยกันแต่ก็มีบ้างเรื่องที่เป็นแนวของแต่คน
“ ลุงพาด Nเล่ม19” ผมบอก
“ วิ่งมาเหรอเหงื่อไหลเชียว” ลุงพูดเดินไปหยิบNเล่ม19มาให้ผม
“ ครับ” ผมตอบ ลวงเข้าไปในกางเกงนักเรียนเอากระเป๋าเงินออกมาแล้วหยิบเงินออกมาให้ลุง
“ เพื่อนอีก 2 คนไม่มาเหรอ?” ลุงถาม เพราะรู้จักพวกผมเป็นอย่างดี
“ กินข้างอยู่ครับ”
“ นี่เล่มสุดท้ายพอดี สงสัยต้องสั่งเพิ่ม” ลุงว่าถอนเงินให้ผม พอผมรับเงินทอนก็วิ่งออกมาทันที พร้อมทั้งข้ามถนนกลับโรงเรียน แต่ตอนกลับผมต้องกลับอีกด้าน เพราะต้องไปขึ้นต้นประดู่ที่ติดกับกำแพงจะได้ปีนต้นประดู่ขึ้นไปเพราะด้านนอกไม่มีเก้าอี้ ผมม้วนหนังสือการ์ตูนยัดใส่กางเกงนักเรียน ก่อนที่จะกระโดดจับกิ่งประดู่ปีนขึ้นไป แล้วไปกระโดดลงอีกข้าง
ผมกระโดดลงทุลักทุเล เพราะกิ่งมันอยู่สูงกว่ากำแพงมาก
“ ………….ไอ้บันบัน มรึงมันน่านัก” ผมว่ายิ้ม ตอนนี้ไอ้บันบันมันไม่ต้องไปยืมการ์ตูนไอ้กันต์อ่านแล้ว
ผมวิ่งไปอาคารเรียนคิดว่าพวกนั้นก็น่าจะมาแล้ว และมันก็จริงผม เจอไอ้บันบัน ไอ้จุมและไอ้กันต์อยู่ปลายบันไดพอดี
“ ธีไปทำอะไรมา?” ไอ้จุมถาม เพราะเสื้อผมทั้งยับ และเปียกเหงื่อ
“ เดี่ยวเล่าให้ฟัง” ผมบอก
“ บันบันมีเรื่องคุยด้วย” ผมว่า
“ เรื่องอะไร?” ไอ้บันบันถาม ผมเงียบ
“……………..”
“ บันบันจะไปเอาการ์ตูนก็ไปเอาได้เลยนะ” (ไอ้บันบันพยักหน้า)ไอ้กันต์มันคงรู้ตัวว่าผมไม่อยากอยู่ด้วย มันเลยพาตัวเองออกไป
พอไอ้กันต์ไปแล้ว ผมก็เอาหนังสือการ์ตูน(ยังห่อพลาสติกอยู่)ยื่นให้ไอ้บันบัน
“ N เล่ม19” ผมว่า ไอ้บันบันมันมองหน้าผม แบบอึ้งๆ
“ อย่าบอกว่าที่มรึงอยู่ในสภาพนี้ เพราะมรึงไปซื้อไอ้นี่” ไอ้บันบันมันว่าเหมือนไม่เชื่อ ผมพยักหน้ารู้สึกเขินๆขึ้นมา
บอกไว้ก่อนถ้าไม่ใช่เพราะมรึงกรูไม่ทำแบบนี้ ใครจะบ้าปีนกำแพงโรงเรียน วิ่งไปซื้อการ์ตูนแค่เล่มเดียวตอนเที่ยง แดดร้อนก็ร้อน และยังหวิวโดนจับได้อีก
“ ………………………”
“ คราวหน้าถ้ามรึงอยากได้อะไรก็บอกกรู” ผมบอก หันหน้ามองบันไดที่อยู่ด้านข้าง ผมเริ่มทำตัวไม่ถูก และเริ่มปั้นหน้าเพราะรู้สึกว่าตัวเองกำลังทำหน้าที่ไม่เข้าท่า
“ แล้วกรูจะบอก” พูดจบไอ้บันบันวิ่งขึ้นบันไดไปไม่รอไอ้จุมกับผม
“ ……………….” (ไอ้จุม)
“ จุม มรึงอย่าเพิ่งพุดอะไร กรูเขิน” ผมบอก ยิ่งไอ้จุมมันมองผม ผมก็ยิ่งเขิน แบบว่าไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้ขนาดนี้
“ อย่าทำให้บันบันเสียใจนะ ไม่งั้นกรูก็คงโกรธมรึงไปด้วย” ไอ้จุมพูด ทั้งที่ผมบอกว่าอย่าเพิ่งพูด
“ ไม่มีวันนั้นหรอก” ผมบอก
“…………………………กรูรู้”
“ เชียร์กรูด้วยนะ” ผมว่า
“ ก็ขึ้นอยู่กับความประพฤติ”(ยิ้ม)
“ กรูน่ะประพฤติดีอยู่แล้ว” ผมพูดยิ้มๆ กอดคอไอ้จุมเดินขึ้นอาคารเรียน เมื่อกี้ไอ้บันบันมันเขินแน่ๆถึงได้วิ่งขึ้นไปก่อนแบบนั้น
* * *
เกลี่ยกล่อมท่านน้องชายที่ได้รับทุนปอโท ณ USA ไม่สำเร็จ เหตุผลของท่านน้องชายคือไม่พร้อม และเลือกที่จะเรียนโทในไทย(เงินตัวเอง) บอกคิดไว้แล้วว่าจะเรียนโทในไทย ปอเอกค่อยไป ยังไงปอเอกก็คงได้ทุน พูดได้….มาก
ไปสอบ กพ.มา แต่ไม่ได้สอบ ลืมเอาบัตรไป T^T
ปล. วันแม่ เจ้าหญิงกราบท่านแม่เช่นทุกปี
ปล2. ธี บันบันครบตอนแล้ว
ปล.3 เจอกันอาทิตย์ละครั้ง นานเหมือนกันเน้อ
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4432328 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก