บุพเพวายร้าย(สอง)
22.
ตลอดทาง ในรถจักรกับผมไม่มีการพูดคุยอะไรกัน จะมีแต่ผมที่เป็นฝ่ายพูดคนเดียวมากกว่า ไม่ว่าจะถามจะพูดอะไร จักรก็ไม่ตอบสักคำ เอาแต่มองออกไปนอกรถ
ผมเลี้ยวเข้าซอย26 ขับไปเรื่อยๆจนถึงกลางซอยแล้วเลี้ยวขวาเข้าลานจอดรถ พอรถจอดจักรก็เปิดประตูรถออกไปตามด้วยผม
“ ร้านอยู่ตรงข้าม” ผมบอก เอามือไปจับแขนจักร เจ้าตัวหันมามองผม
“ จะพาข้ามถนน” ผมว่า
“ ไม่ต้อง! ไม่ใช่เด็ก” พูดพร้อมสะบัดมือออก แล้วเดินไปก่อนผม
เจ็บดีครับ โดนปฎิเสธไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแต่ก็ยังแอบหวังว่าจะดีขึ้น เจ็บแล้วไม่จำคือผมเอง
“………………….”แล้วผมก็วิ่งตามจักรที่เดินข้ามถนนไปก่อน ร้านอยู่ติดกับถนน พอข้ามถนนก็ถึงร้านทันที ผมกับจักรเดินเข้าไปในร้านที่กินเนื้อที่ 2 ห้องของตึกแถว
“ เอาอะไรเพ่?” บ๋อยหน้าเหมือนคนขับสิบล้อในมือถือกระดาษสีขาวเป็นเล่มกับดินสอ1ด้ามถามหลังจากที่ผมกับจักรนั่งลงบนเก้าอี้ด้านใน(คนค่อนข้างเยอะ มีไม่มีกี่โต๊ะที่ไม่คนนั่ง)
“ จักรเอาอะไร?” ผมถาม(นั่งตรงข้างกับจักร)
“………………..” จักรมองเมนูที่ติดกับผนังร้าน “ เส้นเล็กต้มยำ” จักรสั่ง ส่วนผมสั่งเย็นตาโพเส้นใหญ่
“ รอแป๊บหนึ่งเพ่ คนเยอะ” บ่อยหน้าโหดบอกก่อนจะเดินไปหาลูกค้าอีกโต๊ะที่เพิ่งนั่งลง
“ ร้านนี้เขาดังมากเลย ดูดิ่ยังไม่9โมงคนก็เต็มร้านแล้ว” ผมพูดชวนคุย
“ เอ่อ” จักรว่าไม่ยอมสบตากับผมอีกแล้ว
“ จักร มีอะไรหรือเปล่า?” ผมถาม เพราะผมไม่เข้าใจจักรเลยแต่อยากจะเข้าใจ อยากรับรู้ทุกๆอย่างที่เกี่ยวกับจักร
“ ไม่มี” จักรตอบแกะพลาสติกจากขวดน้ำ แล้วเทลงแก้วที่บ๋อยเพิ่งวางลง
“ลำบากใจมากเหรอที่ต้องมากับพี่” ผมถามอีก ไม่รู้ทำไมถึงได้ชอบคำถามที่ทำร้ายตัวเองอยู่เรื่อย
“ รู้ก็ดี”
“………………..”ผมเงียบ ก่อนที่จะพูดว่า
“ งั้นพี่ไปส่งบ้าน จักรจะได้ไม่ต้องทนแบบนี้” ผมลุกขึ้น จักรเงยหน้ามอง
“………………..” จักรจ้องหน้าผม
“………………..” ผมรู้สึกอยากจะร้องไห้
ถ้าไม่รู้สึก ถ้าไม่ต้องการอย่าฝืนดีกว่า เพราะยิ่งรู้ว่าฝืนมากเท่าไร ใช่ว่าผมดีใจ
อย่าว่าผมบังคับ เพราะผมไม่ได้ทำ
อย่าสงสาร เพราะผมไม่ต้องการ ผมต้องการความรัก
“ เป็นอะไร?” จักรถามยังนั่งอยู่เหมือนเดิม
“ พี่จะพากลับบ้าน ไม่ต้องฝืนที่มากับพี่หรอก” ผมพูด
“ นี่พูดประชด”จักรว่า
“ พี่ไม่ได้ประชด แต่ไม่อยากให้จักรต้องฝืนใจ” ผมบอกไม่ได้คิดประชดจริงๆ
“ ไหนว่าหิว?” (จักร)
“………………..”ผมเงียบยืนอยู่ ไม่เข้าใจจักรเลยจริงๆ จักรต้องการอะไรจากผมกันแน่!?
“ นั่งลง” จักรว่า ผมยืนอยู่ สายตาไม่ละจากใบหน้าจักร
“ บอกว่าให้นั่งลง!” จักรขึ้นเสียง โต๊ะข้างๆหันมามองก่อนที่หันหน้ากลับไป แต่จักรไม่ได้สนใจ ผมเองก็เช่นกัน
“………………..” (ผม)
“ จะเอาไงกันแน่ พอมาเป็นเพื่อนก็อยากให้กลับ!” จักรต่างหากที่กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
“………………..” ผมกับจักรหยุดความเคลื่อนไหวทางคำพูดเมื่อบ๋อยวางก๋วยเตี๋ยวลง จักรมองก๋วยเตี๋ยวแล้วเอาช้อน ตะเกียบวางในชามของตัวเองและของผม
“ นั่งลง…………จะปรุงเพิ่มไหม?” จักรถาม
“ จักร?” ผมเต็มไปด้วยคำถาม
“ อยากไปส่งกรูนัก! กินแล้วค่อยไป” จักรพูดแล้วลงมือคีบเส้นเข้าปาก ไม่ได้สนใจผม
“……………………” ผมนั่งลง มองจักร
“ มองไม! กินไปดิ” จักรว่าก้มหน้าก้มตากิน
การกระทำของจักร?
ผมไม่เข้าใจ
.
.
ผมจ่ายเงินแล้ววิ่งตามจักรที่เดินออกไปก่อน เมื่อกินน้ำหมดแก้ว
“จักร!?” ผมวิ่งคว้าต้นแขนน้องเขาที่กำลังจะข้ามถนนโดยมองไม่เห็นรถที่วิ่งมา จักรถลาเข้าชนตัวผม มีเสียงจากคนในร้านที่ร้องตกใจ
“ ระวังหน่อยสิ!!” ผมบอกเสียงดุ รู้สึกใจหายพอคิดว่าถ้าจักรโดนรถชนเมื่อกี้ แม้ว่าตอนนี้รถจะวิ่งผ่านไปแล้ว และผมกำลังจับแขนจักรแน่
“ โทด” จักรว่า มองไปยังลานจอดรถที่อยู่ตรงข้าม
“ อย่าทำให้พี่ใจหาย” ผมบอกเปลี่ยนจากจับต้นแขนจักรเป็นจับมือพาดินข้ามถนน จักรไม่ว่าอะไรนอกจากเดินเงียบๆ
แต่พอผมเปิดประตูรถ
“ กรูอยากดูหนัง พากรูไปดูหน่อยดิ” มือผมจับประตูรถค้าง มองจักรที่อยู่อีกด้านของประตู แต่จักรกลับเปิดประตูเข้าไปในรถ
“ ที่จักรพูดหมายความว่ายังไง?” ผมถามเมื่อเข้ามานั่งในรถแล้ว
“ ก็หมายความว่ากรูล้อเล่นไง
ฮ่าๆ อย่าบอกว่ามรึงเชื่อ” จักรหัวเราะ ผมโกรธขึ้นมา เห็นผมเป็นอะไร เป็นไอ้งั่ง!!เป็นตัวอะไรที่จะมาปั่นหัวกันแบบนี้
“ จักร ทำแบบนี้ทำไม!?” ผมถาม
“ กรูทำอะไร มันก็เรื่องของกรู” ตอบหน้าตาเฉย แต่ยิ้ม
“ แต่ที่จักรทำ….มาหาพี่ทำไมมาแก้แค้นพี่เหรอ? อยากให้พี่ทุรนทุรายมากใช่ไหม? คิดจะปั่นหัวพี่ใช่ไหม?” ผมถาม จ้องหน้าน้องเขาหาคำตอบ แต่ไม่ได้คำตอบอะไรเลย
“ มรึงจะมาถามกรูทำไม!? กรูก็ไม่รู้ว่ากรูเป็นบ้าอะไร!?” หน้าจักรเปลี่ยนเป็นเลิ่กลั่ก ใบหน้าบอกว่ากำลังพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมา
“จักร”(ผม)
“ กรูจะกลับบ้านเอง” จักรว่าจะเปิดประตูรถ แต่ผมล็อค!เลยเปิดไม่ออก
“ เปิดประตูดิ่!” หันหน้ากลับมาหาผม สายตาดูเอาเรื่อง แต่ไม่กล้าสบตาตรงๆ
“ ที่จักรบอกเมื่อกี้?...”
“ กรูพูดอะไร กรูเปล่า” ผมจับมือจักร น้องเขาบิดให้หลุดแต่ผมไม่ปล่อย สุดท้ายจักรยอมอยู่นิ่งๆให้ผมกุมมือ
“ จักรกำลังจะบอกว่าสนใจพี่ อยากเจอหน้าพี่ใช่ไหมถึงได้มาหาพี่”
“เปล่า” ตอบเสียห้วนก้มหน้าลง
“แล้วอะไร?”
“ เสื้อมรึงอยู่บ้านกรูมันรก กรูเอามาให้มรึงทำให้บ้านกรูสะอาดขึ้น” เหตุผลไม่เข้าท่าเลยสักนิด
“ ทำไมไม่ทิ้งไป” ผมถามเสียงเบาคอแห้ง
“ เสียดายของ”
“ ทั้งที่เป็นของของพี่”
“เอ่อ!” หน้าจักรมีสีเลือดฝาดปรากฏขึ้น
เขิน เหรอ?
“ ……………..”
เป็นเวลานาน ที่ผมกับจักรเงียบ และผมยังจับมือจักรไว้
“ พี่ไม่เข้าใจจักรเลยรู้ไหม?” ผมพูดมองจักรที่ก้มหน้า ขนตาน้องเขากระพริบนานๆครั้ง หัวใจของผมก็อ่อนไหวตามนั้น
“ กรูก็ไม่เข้าใจมรึงว่าทำไมมาทำร้ายกรู แล้วมาทำดีกับกรูอีกทำไม ทำไม
มรึงเป็นบ้าอะไรของมรึง เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย!” จักรว่าเงยหน้าขึ้นมา จ้องหน้าผม แล้วบิดข้อมือให้ผมปล่อย
“ รักไงล่ะ” ผมตอบเสียงเบากว่าเดิม เหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ
ไม่เข้าใจ ถามอย่างกะว่าผมเข้าใจอย่างงั้นแหละ
ผมเงียบเพราะผมไม่มีคำตอบเพิ่มแล้ว
“ ทำไม
ทำไมถึงมาทำดีกับกรู มาทำอะไรต่อมิอะไรให้กรู แล้ว…..” จักรพูดเหมือนไม่ได้ยินคำตอบเมื่อกี้
“………………..” (ผม)
“ มรึงไม่รู้หรอกว่า
กรูรู้สึกอย่างไร มรึงมันเลว มันชั่ว!” จักรว่าผมแต่หน้ากับกำลังเหมือนร้องไห้ ผมรีบดึงจักรเข้ามากอด…………………………
..ไว้“ อย่าร้องไห้เลยนะพี่เจ็บ”
“ ทำไมกรูต้องร้องไห้
เพราะคนอย่างมรึง ต่อไปนี้ไม่มีอีกแล้ว!” ผมรู้สึกถึงหยดน้ำตาจากหน้าจักรที่วางอยู่บนไหล่ แต่ไม่มีแม้เสียงสะอื้น ผมก็ทำเหมือนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ พี่ผิดเอง ! พี่ผิดเอง” ผมพูดกอดจักรแน่นกว่าเดิม น้องเขาไม่ได้ขัดขืน
“ มรึงผิด เป็นเพราะมรึง!” จักรตอกย้ำผม
“ ใช่เป็นเพราะพี่… พี่เอง” ผมคอแห้งเหมือนคอไม่เคยเจอน้ำ ดวงตาแห้งผากแต่ชื้น ใบหน้าปวดไปหมด
“……………… … ..” (จักร)
แบงค์บอกกรูทีว่ากรูควรทำยังไง…..ถ้าเป็นมรึงต้องช่วยกรูได้แน่
ทำไมไม่มาหากรู มรึงไม่เป็นห่วงกรูหรือไง
“ พี่เข้าใจแล้ว ทุกอย่างเพราะพี่เอง พี่มันเลวพี่มันเลวมันชั่ว เอาแต่ใจ ใช้แต่กำลัง แต่วางใจได้ พี่จะไม่ให้จักรเห็นหน้าอีก จักรไม่ต้องรำคาญลูกตาอีก จักรไม่ต้องฝืนใจมากับพี่แบบนี้อีกแล้ว แต่…………….ตอนนี้ให้พี่กอดจักรแบบนี้อีกสักหน่อยได้
ไหม ถือ ว่า เป็น ครั้ง สุดท้าย ” ผมขอร้องเสียงไปในลำคอและหัวใจ
“………………..” จักรยอมตามคำขอของผม เพราะยอมให้ผมกอดเงียบไม่ว่าอะไร
ขอร้องเวลาว่าอย่าเพิ่งเดินตอนนี้ เห็นแก่คนที่กำลังปวดร้าวอย่างผม
แต่เวลาไม่ฟังคำขอ
จักรเอามือดันอกผม พร้อมๆกับเงยหน้าจากไหล่ของผม
“ จักร?”
“ กรูอยากกลับบ้าน” ผมคลายแขนแขนออก จักรนั่งตัวตรงมองตรงไปข้างหน้า
จบแล้ว
จบแล้ว “ พี่ ไป ส่ง นะ ” ผมพูดเสียงแตกพร่า บังคับสายตาตัวเองให้มาสนใจพวงมาลัยรถแทนที่จะเป็นจักร
“……………………………………………………………”
ทันทีที่รถผมจอดหน้าบ้านจักรก็เปิดประตูรถออกไปในทันที ผมเปิดประตูตามไปโดยอัตโนมัติ ไม่ได้คิดจะไปรั้งน้องเขาไว้ เพราะทำไม่ได้ แต่ใจมันอยากตามไป
“……………” จักรไม่แม้จะหันกลับมา
ผมมองตามจักรไปจนร่างบางๆปิดประตูบ้านหายไป
ผมยังยืนอยู่แม้ว่าจักรเข้าไปนานแล้ว
ผม ยัง ยืน รอ คอย ปฎิหารย์……..
กริ้งๆ โทรศัพท์ผมที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงกำลังดังก้อง ผมลวงขึ้นมา หน้าจอ บอกว่าเป็นชื่อ
จักร ??????!!!!!!!!!
จักรโทรมา
ทำไม ???!!! “……………………….” ผมกดรับแต่ไม่รู้จะพูดว่าอะไร ดวงตามองประตูที่จักรเปิดหายเข้าไป
“…………………….” จักรก็เงียบ
น้องเขาจะเล่นตลกกับผมอีก
จะให้ผมตายไปเลยใช่ไหมถึงจะพอใจ
“ พรุ่งนี้กรูมีเรียนมรึงรู้ใช่ไหม มารับกรูด้วย”
ตึ้ดๆๆๆ
พูดแล้วกดออกไป ผมไม่เข้าใจ จะโทรกลับผมคิดว่าจักรคงไม่รับหรอก หรืออาจจะปิดเครื่องไปแล้วก็ได้
“…………………………….”
ในเมื่อผมบอกว่าจะไม่มาให้เห็นหน้า ไม่มาตอแยแล้ว แล้วทำไมพรุ่งนี้ถึงให้ผมมารับ พูดจริงหรือล้อเล่นกันแน่ แล้วเพื่ออะไร
เหมือนที่บอกว่าให้ผมพาไปดูหนัง ก็แค่ล้อเล่นให้ผมดีใจเล่น แล้วบอกว่าโกหกอย่างปกติ
กริ้ง เสียงบอกว่าข้อความเข้า ผมไม่คิดจะสนใจ แต่พอคิดว่าอาจจะเป็นจักรก็ได้ เลยรีบเอามาดู
!? เป็นจักรจริงๆ
‘7:00’ 7 โมงเช้า
ผมส่งข้อความกลับไป
‘7 โมงเช้า ให้พี่มารับใช่ไหม?’ คิดอยู่ว่าจักร คงไม่ตอบกลับมาหรอก แต่ทว่าจักรส่งข้อความกลับมา
‘ใช่’“………………….”
ทำไมกัน!
ผมหงุดหงิดตัวเองที่ไม่สามารถเข้าใจอะไรได้เลย
“…………จักร………………….”
แต่พรุ่งนี้ผมจะมารับจักร น้องเขาอยากให้ผมทำอะไรผมก็จะทำ!!!!!! แม้จะถูกปั่นหัว ถูกมองว่าเป็นไอ้โง่ที่ถูกจูงง่ายๆก็ตาม แต่ถ้าจักรพอใจ ………….ผมยอม
ผมกลับคอนโด เดินเข้าห้องตรงไปที่เตียงอยากจะหลับจะได้ไม่ต้องคิดอะไร แต่แล้ว ผมกลับเห็นคนคนหนึ่งนอนอยู่ก่อนแล้ว ผมชะงักยืนนิ่ง
ไอ้…….แบงค์
ไอ้แบงค์มานอนอยู่ที่นี่ได้ยังไง!?
“………………….”
ผมตกใจที่เห็นเพื่อนมานอนอยู่ในห้องตัวเองทั้งที่เป็นเรื่องปกติ ที่ไอ้แบงค์จะมานอนที่นี่ กุญแจผมก็เป็นคนให้ไอ้แบงค์ไว้เอง เป็นคนบอกเองว่า อยากมาเมื่อไรก็มา
ทำไมไม่โทรมา………….เลย ห๊ะแบงค์ !?มรึงไม่คิดถึงกรูหรือไง ผมเดินไปจนถึงตัวไอ้แบงค์ว่าจะปลุกมันขึ้นมาถาม
แต่เพื่ออะไร? ผมต้องตอบคำถามข้อนี้กับตัวเองก่อน
ไม่มีคำตอบ
“………………….”
ผมเดินอ้อมไปอีกด้าน นอนลงบนเตียงมองหน้าไอ้แบงค์ที่นอนตะแครงเข้ามาด้านในของเตียง
“……..” ผมมองคิ้วเข้มๆเปลือกตาที่หลับสนิทของไอ้แบงค์ มือก็เผลอไปจับหน้าไอ้คนที่หลับไม่รู้เรื่อง
“ ถ้า มี มรึง……” อยู่ข้างๆกรู คงไม่มีอะไรที่กรูผ่านไปไม่ได้
คิดถึง
มรึงก็เหมือนจักร ที่กำลังเล่นตลกกับหัวใจกรู
มือผมที่จับหน้าไอ้แบงค์ตอนนี้ผมเอามาหนุนต่างหมอน จ้องหน้าไอ้แบงค์อยู่อย่างงั้น
ผมยอมรับว่าดีใจที่ไอ้แบงค์นอนอยู่ตรงนี้ ..กับผม
.
.
..
.
กริ้งๆ เสียงโทรศัพท์? แต่ไม่น่าจะใช่ของผม
กริ้งๆ เสียงโทรศัพท์? ของผม
ผมลืมตาขึ้นมา พอรู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปรีบลุกพรวดขึ้นมา แล้วมองไปรอบๆห้อง ไม่มีไอ้แบงค์ แต่มีเสียงน้ำจากด้านในของห้องน้ำที่ปิดประตูอยู่
ไอ้แบงค์กำลังอาบน้ำในห้องน้ำ
กริ้งๆ เสียงโทรศัพท์ของผมดังอีกครั้ง ผมคิดว่าอาจจะเป็นจักร แต่ไม่ใช่
‘เจน’?!
“ ฮัลโหลเจน?” ผมพูด
“ชนะ แบงค์อยู่กับชนะไหม?” เจนถามร้อนรน
“ อืม อยู่ที่คอนโดกับชนะ” ผมบอก
“ เหรอ” เสียงดูผ่อนคลายเมื่อผมบอกว่าไอ้แบงค์อยู่กับผม เจนกับไอ้แบงค์คงกำลังมีปัญหาอะไรกันแน่ๆ เพราะงั้นไอ้แบงค์มันถึงมาที่นี่?
“ มีอะไรกันเหรอ?” ผมถาม เจนเงียบไป ก่อนที่จะพูด
“ ชนะตอนนี้เจนอยู่คอฟฟี่ช้อปคอนโดชนะ ลงมาหาเจนหน่อยได้ไหม?” เจนอยู่ที่นี่? หรือเพราะคิดว่าไอ้แบงค์อยู่ที่นี่
“ ได้สิ” ผมว่าลุกขึ้น ผมก็อยากก็จะอยากรู้ว่าเจนกับไอ้แบงค์มีเรื่องอะไรกัน
ผมอยากรู้เรื่องไอ้แบงค์
“ ขอบใจชนะ เพราะเจนก็ไม่รู้จะไปปรึกษาใคร” เจนว่า
“ ไม่เป็นไร ถ้ามีอะไรที่ชนะช่วยได้ก็บอก”
“ แต่อย่าให้แบงค์รู้ว่าเจนมาหาชนะได้ไหม?” ทำไม?
“ ….ได้” ผมพูดพร้อมเดินออกไปจากห้อง เสียงในห้องน้ำเงียบไปครู่หนึ่งแล้วไม่นานไอ้แบงค์คงออกมา
ผมผลักประตูกระจกเข้าไปในร้านคอฟฟี่ช้อปแล้วมองหาเจน เมื่อเจนมองเห็นผมก็โบกมือให้ 2 ครั้ง ผมเดินตรงเข้าไปหาเจนที่นั่งริมขวามือของร้าน
“ ชนะขอบคุณนะที่ยอมมาพบเจน” เจนพูด ใบหน้าขอบคุณผมอย่างเห็นได้ชัด
“ ไม่เป็นไร เจนก็เพื่อนชนะ” ผมบอกให้เจนสบายใจพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้สีส้ม เจนถามผมว่าจะกินอะไรไหม ผมคิดว่าก็ดีเหมือนกัน ผมเลยสั่งกาแฟเย็นมาให้ตัวเองสดชื่นกว่านี้
“ แบงค์บอกเลิกเจน” เจนบอก
“……………………” ผมตกใจยิ่งกว่าเห็นไอ้แบงค์นอนอยู่บนเตียงก่อนหน้านี้อีก
เลิกกันแล้ว หัวใจของผมเหมือนมีกระดิ่งเล็กๆนับ100กำลังสั่นไหวพร้อมกัน
เรียกว่าดีใจ แต่ผมเห็นหน้าเจนที่เหมือนจะร้องไห้ ผมก็เก็บความดีใจนั้นไว้ส่วนที่ลึกที่สุด
“แบงค์คงยังไม่ลืมเด็กคนนั้น..ทั้งที่ผ่านมา..”
“ เด็กคนไหน?” ผมเผลอถามไปทั้งที่เจนพูดไม่ทันจบ
เจนมีสีหน้าตกใจ
“ ก็ ก็คนที่แบงค์คบด้วยก่อนหน้านี้” เจนบอก แต่ผมคิดไม่ออกว่าใน2ปีนี้ที่เจนเลิกกับเจน ไอ้แบงค์มันไปคบใครที่ไหน
ไอ้แบงค์มันเป็นบ้าเป็นหลังตามหาจุมขนาดนั้น แล้วมันจะมีเวลาไปคบใคร?
“ ไม่มี ไอ้แบงค์มันไม่คบใครหลังจากที่เลิกกกับเจน” ผมบอก
“ …………..” เจนเงียบ
แล้วทำไมไอ้แบงค์มันถึงเลิกกับเจน ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ทั้งที่เพิ่งกับเจนได้ไม่ถึง2 อาทิตย์ด้วยซ้ำ หรือว่าเพราะอะไร อย่างครั้งที่แล้วไอ้แบงค์บอกว่าที่เลิกเพราะนิสัยเข้ากันไม่ได้ แต่ผมว่าเป็นเพราะไอ้แบงค์มันรักจุมมากกว่า แล้วครั้งนี้ล่ะ?
“ เจน รอให้ไอ้แบงค์มันคิดทบทวนดูก่อนเถอะ ชนะว่ามันต้องมีเรื่องอะไรแน่” ผมว่าทั้งที่ไม่รู้อะไรเลย เจนจ้องตาผม
“ เจนก็คิดแบบนั้น เลยอยากฝากชนะดูแบงค์ให้หน่อย” ให้ผมดูไอ้แบงค์ให้ คงหมายถึงดูแล..
“ ไม่บอกชนะก็ดูแล ก็เพื่อนกัน” ผมบอก เจนยิ้มแบบฝืนๆ เป็นใครใครก็ซ็อคที่อยู่ๆแฟนก็มาบอกเลิก แล้วยิ่งเจนที่รอไอ้แบงค์มานานแบบนี้
“ …………………..”
“ อย่าให้ใครมายุ่งกับแบงค์ ล่ะ คิก” เจนพูดแล้วหัวเราะเหมือนพูดเล่น แต่ความรู้สึกผมบอกว่าเจนจริงจัง
“ ไม่มีหรอก” ผมว่า
“ใครจะรู้ ผู้ชายดีๆใครก็อยากได้” เจนพูด
“ …………………..” ผมเงียบแต่เห็นด้วยกับเจน ผมเองก็คงเป็นคนหนึ่งที่เจนกำลังพูดถึง แต่คงยกเว้น ‘จุม’ ไว้คนหนึ่ง เพราะงั้นล่ะมั้งไอ้แบงค์ถึงรักจุม
เหตุผลงี่เง่า
“ เจนจะให้แบงค์ใจเย็นก่อน แล้วค่อยคุยกับแบงค์อีกครั้ง”
“ ………….” สุดท้ายเจนก็ไม่บอกผมว่า สาเหตุที่ไอ้แบงค์บอกเลิกคืออะไร ผมคิดว่าถ้าเป็นไอ้แบงค์ต้องบอกเจนแน่นอนว่าเพราะอะไรถึงต้องเลิกกัน ผมก็คงไม่กล้าถามไอ้แบงค์ทั้งที่เมื่อก่อนผมต้องถามอยู่แล้ว และไอ้แบงค์มันก็บอกอยู่แล้วเช่นกัน
เจนให้ผมลงมาหาเพื่อที่จะบอกว่าเลิกกับไอ้แบงค์แล้ว หรือว่ายังไง ผมไม่ค่อยเคลีย์เท่าไร ทำไมตอนนี้ถึงมีแต่เรื่องที่ผมไม่เข้าใจ
แต่ตอนนี้ เพราะความรู้สึกของผม ทำให้ผมเปลี่ยนไปจะทำตัวให้เหมือนเพื่อนรักเพื่อนสนิทเหมือนปกติไม่ได้
* ** *
อ่านทุกคอมเม้นต์เน้อเจ้าค่ะ สวัสดีท่านที่มาใหม่ๆทุกๆท่าน และท่านๆที่ยังรอพี่ชนะ จักร พี่แบงค์ น้องจุม และพี่วุฒิ 
ปล..ใจเย็นๆ 
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4432236 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก