(สอง)2
8. “ เดี๋ยวก็รู้ รับรองสนุกแน่” ไอ้เซี่ยพงษ์ตอบกวนตรีน แต่ผมว่ามันไม่ได้ มันถือไพ่เหนือกว่า
ผมอยากให้ใครมาช่วยจักร..............ผมนึกถึงไอ้แบงค์จับใจ
ในรถ ไอ้พงษ์ และพื่อนมันดูสบายๆผิดกับผมที่นั่งเกร็ง ไม่ใช่ว่าผมกลัวแต่ผมเป็นห่วงจักร
“ ……………..” น้องเขามองหน้าผมตลอดเวลา
จักร….ทำไมมันต้องจับจักรมาด้วย แค่ผมไม่พอหรือไง!?
“ ……………..” มือผมยื่นจะจับมือจักรเพื่อปลอบว่าไม่ต้องกลัว ไม่มีอะไรหรอก แต่..
“ จะทำไรพี่?!” ไอ้คนที่มันนั่งคั่นผมกับจักรพูด ไอ้พงษ์ที่นั่งด้านหน้าสะโงกหน้าหันมามอง
“ จะจับมือเมีย” ผมบอกไม่ได้มองพวกมันสักคน นอกจากมองหน้าจักรที่กำลังยิ้มแต่หน้าเหมือนกำลังจะร้องไห้
ถ้าเป็นทุกทีจักรต้องพูดว่า
‘ ใครเมียมรึง!?’ ด้วยอารมณ์โกรธๆ
“ โหย!? หวานกันซ้า” ไอ้พงษ์มันพูด “ แต่ไม่ให้จับหรอก มันขัดตา เห็นแล้ว
โคตร หงุดหงิด”
“ ……………..” ผมหันไปมองหน้ามัน ไอ้พงษ์ยิ้มสะใจ
“ ก็อย่างว่าแหละะ น้องคงอิจฉาพี่ คงอยากทำเหมือนกันสิท่า แต่วีคงไม่ยอม” ผมยักยิ้มกลับ หน้ายิ้มๆของมันค่อยๆหายไปก่อนที่แสดดงสีหน้าโกรธอย่างชัดเจน
ผมไม่น่าพูดยั่วโมโหมัน แต่ผมอดไม่ได้จริงๆ
“ ก็ถ้าเป็นอย่าง เพราะ งั้น.......................ถึงอยากทำ...กับเมียพี่ เผื่อว่าจะแก้ขัดได้”
“ สัดเอ๊ย!!” ผมว่าจะลุกขึ้น แต่เพื่อนมันที่นั่งกั้นผมกับจักรเข้ามาดึงตัวผมไว้ ซึ่งถ้าผมจะขัดขืนต่อไปก็ได้ แต่ผมกลับไม่ทำ เพราะผมไม่ได้ตัวคนเดียว ผมจำต้องนั่งลงเหมือนเดิม
“ ฮ่าๆๆสะใจวะ” ไอ้พงษ์หัวเราะดังก้องไปทั้งรถ
“ ……………..” ผมกำมือแน่น!
เหี้ย!? !? มันจะพาผมกับจักรไปไหน? !?
.
.
.
ไม่ถึงกับเป็นนอกเมือง รถวิ่งไปในตึกร้างที่เห็นได้ในทุกๆที่ในกรุงเทพ เป็นตึกมืดสนิทสูงหลาย 10 ชั้น รถแล่นเข้าไป วนขึ้นชั้น2 ชั้น3อย่างรวดเร็วทั้งที่ตึกมืดมากแต่รถก็เลี้ยวอย่างคล่องแคล่ว พวกมันไม่ได้มาที่นี่ครั้งแรก จนกระทั้งถึงชั้น 8 รถก็เลี้ยวซ้ายเข้าไปด้านขวาของรถ เมื่อรถจอดไอ้พงษ์ก็ลงมาเปิดประตูด้านผม พร้อมๆกับประตูอีกด้านเปิดออกแล้วตัวจักรก็ถูกกระชากออกไป โดยไอ้คนขับที่ออกมาก่อนหน้า
“ เร็วดิพี่ ชักช้า เดี๋ยวผมโมโหแล้วจะ เป็น เรื่อง”(ไอ้พงษ์ยิ้ม)
“ ……………..” ผมออกมาหันไปมองจักรที่โดนไอ้คนขับเอามีดจี้คอเอาไว้
พรึ่บ!
มันอีกคนที่เหลือเปิดไฟฉาย
“ มีดคมนะครับ ไม่ได้ขู่” ไอ้พงษ์พูดตบหลังผมแรงๆให้เดินไป ก่อนที่จะพาจักรเดินตามหลัง ผมหันกลับไปมองจักร ไอ้พงษ์ตบไหล่ผมให้ผมหันกลับมา
“ ……………..”
ชั้น 8 ถ้าหากว่าหลุดจากพวกมัน3 คนได้ก็ต้องวิ่งลงไปถึง 8 ชั้น บันได้อยู่ตรงไหนก็ไม่รู้ คงต้องวิ่งตามทางรถที่วิ่งขึ้นมา
ผมสามารถจะต่อยไอ้เหี้ยพงษ์ได้ เพราะมันมีช่องโว่เต็มไปหมด แล้ววิ่งเข้าหาไอ้คนที่จับจักรไว้ รวมทั้งเพื่อนมันอีกคนด้วย แต่สำหรับผมเสี่ยงเกินไป ผมกลักว่าหากผมทำแบบนั้นแล้วมันไม่สำเร็จ มีดสีเงินเล่มนั้นจะพรากจักรไปจักรไปจากผมได้
ไม่คุ้มที่จะเสี่ยง
เดินไปตามทางกว้างราว 2 เมตร ล้อมด้านมืดสนิทแสงสว่างเพียงสิ่งเดียวคือไฟฉาย จนมาหยุดเมื่อเดินไปได้ 100 เมตร ไอ้พงษ์เข้าไปในห้อง และห้องด้านข้างก็สว่างพรึ่บ!?
ผมโดนผลักจากด้านหลังให้เดินเข้าไป
“ ……………..”
ผมปรับตาให้ชินกับแสงสว่าง เห็นห้องสีปูนโล่งๆ แต่กลับมีโชฟาสีเปลือกมังคุดกับโต๊ะเตี้ยๆเข้าชุดกัน ท้องทั้งห้องสว่างด้วยไปจากสปอร์ดไลท์(มีเครื่องปั่นไฟ)
“ มัดมัน!” ไอ้พงษ์พูด แขนผมถูกจับไพล่หลังทันที ผมขัดขืนที่มันจะเอาเชือกสีขาวมามัดมือผม
“ อย่าขัดขืนครับพี่ ไม่งั้นคุณเมียพี่จะต้อง.........” ไอ้เหี้ยพงษ์ว่า ผมจ้องหน้ามัน
“ มองแบบข้องใจ” เดินเข้ามาก่อนที่จะเอาเท้ายันตัวผม
ผลั่ก!? “ พี่ชนะ!!?” จักรร้องจะมาหาผมแต่โดนจับตัวไว้ และผมโดนเตะเข้าอีกครั้ง ผมป้องกันตัวเองไม่ได้เพราะถูกล็อกมือไว้ข้างหลัง
“พี่ชนะ!?” “ พอหอมปากหอมคอพอดีไหมครับ?” ไอ้เหี้ยพงษ์ยิ้มหันหลังแล้วเดินกลับไป
“ มันเรื่องอะไรที่พวกแกจับตัวกรูและจักรมา!!?” ผมเจ็บจนปวดไปทั้งตัว ขาที่โดนเตะจักรไปเมื่อกลางวันบวกกับที่โดนเมื่อกี้ปวดจนคิดว่ามันจะหัก
“ ยังไม่รู้ตัวอีกหรือครับ ก็พี่มาแส่เรื่องชาวบ้านเขาทำไม” (นั่งลงโชฟาตัวเดี่ยว)
“ เรื่องอะไรกรูไปแส่เรื่องมรึงตอนไหน!?” ผมว่า ไอ้พงษ์ยักยิ้ม
“ ถ้ามรึงไม่มาพูดกับอะไรกับวี วีจะกล้าบอกเลิกกรูไหม !!? จะกล้าแข็งข้อกับกรูไหม!!?” “ ก็เพราะมรึงเป็นแบบนี้ไง เหี้ยและยังไร้เหตุผล สักวันวีจะหนีมรึงไป มรึงจะตามหายังไงก็ไม่เจอ มรึงจะร้องไห้เจ็บปวดวีก็ไม่รับรู้ มรึงจะเป็นบ้าตามหาวีทุกๆที่” ผมเว้นช่วงเพราะตั้งใจจะพูดเน้นอีกคำว่า
“ และมรึงจะหาวีไม่เจอ ทั้งที่หาแทบตาย!” ผมพูดรับรู้เรื่องนี้จากไอ้วุฒิดี
“ มรึงจะบอกว่ามรึงเป็นคนบอกให้วีต่อต้านกรูใช่ไหม?” (ลุกขึ้นถามเสียงกระด้าง)
“ เปล่า กรูบอกว่าที่วีเลิกกับมรึงก็เพราะวีอยากเลิกกับมรึง” ผมบอกจ้องหน้าไอ้พงษ์
ผวักะ!! ผมโดนต่อยเข้าที่หน้าด้านซ้ายและอีกครั้ง
“ พี่ชนะ ปล่อย อย่าทำพี่!!?” จักรพยายามดิ้นมาหาผม
“ ไอ้ควาย มรึงทำอะไรพี่ชนะไปก็ไม่มีประโยชน์คนมันอยากจะเลิก อะไรก็ช่วยไม่ได้!!” ไอ้เหี้ยพงษ์หันไปหาจักร หัวใจหล่นวูบวาบรู้สึกไม่ดี
“ เหรอ?” ไอ้พงษ์พูดกับจักร
“ ใครจะอยากคบกับคนเหี้ยๆอย่างมรึง เป็นกรูเลิกตั้งนานแล้ว!?” จักรตะโกน แม้ว่าไล่จะสั่นเล็กน้อย
“ ปากดี”
“ รู้แล้วก็ปล่อยพวกกรูไปได้แล้ว!?” ไอ้พงษ์ตรงเข้าไปหาก่อนที่เอามือบีบคางจนหน้าดูบูดเบี้ยว
“ ไม่ปล่อย” ไอ้เหี้ยพงษ์ว่า จ้องมองจักร
“ ฟาย” (จักรพูดทั้งหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด)
“ ท่าทางมรึงน่าสนุกวะ” ไอ้พงษ์หันไปยิ้มกับเพื่อนมัน ผมเข้าใจได้ทันทีว่า มันจะทำอะไรจักร และในทันทีมันดึงแขนจักรแล้วเหวี่ยงลงโชฟาตัวยาว แล้วตามไปคล่อมตัวจักรด้วยความรวดเร็ว
“ นี่มรึง!?” จักรเสียงขาดหาย ริมฝีปากบางๆกำลังสั่น แขนก็เหยียดแขนดันตัวไอ้เหี้ยพงษ์สุดแขน
“ มาเล่นกันหน่อยดีไหม?” ไอ้พงษ์ว่า มือมันกดไหล่ไหล่ไว้กับโซฟา หน้าจักรซีดไม่มีสีเลือด
“สัด !? มรึงจะทำอะไร !?” ผมตะโกนถามทั้งที่อยู่ห่างกันไม่กี่ก้าว
“ ก็ทำอย่างที่พี่เคยทำ” ไอ้เหี้ยพงษ์พูดหน้าตาเฉย ก่อนที่ก้มไซร้คอจักร
“ ไม่ อย่ามา ไอ้เลว ปล่อยกรู!?” จักรว่าทั้งดิ้น แต่จักรตัวเล็กกว่าผอมบางกว่า ถึงจะสู้จนเกือบหลุดมาได้แต่ก็โดนกดไว้อย่างเดิม
“ เหี้ยเอ้ย! !?” ผมสะบัดไอ้เหี้ยอีกตัวที่มันกดไล่ผมให้นั่งกับพื้น แต่ไม่หลุด
“ พี่ชนะ พี่ชนะ ช่วยด้วย !?” จักรร้องขัดขืนสุดแรงซึ่งผมก็เช่นกัน ผมไม่ยอม
ผมไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรจักรทั้งนั้น ! “ จักร !?” ผมว่า สะบัดหลุดจนได้แม้ว่ามือจะถูกมัดไว้ด้านหลังก็ตาม ผมวิ่งเข้าไปหาจักร ทว่า !จะถึงตัวอยู่แล้ว คอเสื้อด้านหลังกับถูกดึงอย่างแรง ตัวผมเซถลาไปด้านหลัง และตามด้วยบาทาจากด้านหน้าเตะเข้าที่ท้อง
ผลั่ก !? ตุบ !? ตัวผมนอนหงายกับพื้นก่อนที่ตัวจะขดด้วยความเจ็บปวด แต่ถึงอย่างงั้นผมก็พยายามลุกขึ้นยังไงก็ต้องไปช่วยจักรให้ได้!
“ จักร” เสียงผมอยู่ในลำคอก่อนที่ผมจะสำลักให้เลือดในปากไหลออกมา
“ อย่า !? อย่า” จักรที่โดนดึงเสื้อจนขาดพูดได้แค่คำว่า ‘อย่า’ ขณะที่ไอ้เหี้ยพงษ์พยายามดึงกางเกงยีนต์จักรให้เลื่อนหลุดลง
ผมรับรู้ว่าจักรเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเอง
“ อย่าแตะต้องเขา!?” ผมบอกเสียงแหบลุกขึ้น แต่โดนตรีนยันให้ลงไปกองกับพื้นเหมือนเดิม
อย่าทำอะไรเขา ทำไมไม่ทำอะไรผม ทำไม !? ไม่พอใจผมก็ทำสิ!?
“ ………..” จักรส่ายหน้าทั้งน้ำตา ก่อนที่หันหน้ามามองผม
เจ็บปวดมากกว่าเจ็บปวดมันเป็นแบบนี้นี่เอง
“ ……………..” ผมเองก็เคยทำแบบนี้กับจักร เพราะผมเป็นคนกระทำเองเลยมองไม่เห็นว่าคนที่ถูกกระทำเป็นยังไง น่าสงสารแค่ไหน
คนที่สู้ไม่ได้มันเป็นยังไง.....
“ ขอร้อง อย่าทำอะไรจักร ขอร้อง” ผมลุกนั่งขึ้นได้ก้มหัวลงกับพื้น แต่โดนมันอีกคนจิกขึ้นมาให้มองไปที่โซฟา
“ ถ้า ทำพี่มันก็ไม่สนุกดิ” ไอ้พงษ์ว่าหยุดมาพูดกับผม จักรดูเหมือนจะได้สติขึ้นมาจะลุกขึ้นและทันทีที่ไอ้พงษ์หันไปก็ชกเข้าอย่างจังที่ท้องจักร ตัวจักรวูบลงไป
“ จักร!? เหี้ยพวกมรึง!? ” ผมโผจะเข้าไปหาจักรแต่ไม่ได้ทันได้ลุกขึ้นด้วยซ้ำ ปลายคางก็ตรีนที่สะบัดตบเข้าจนเกือบล้ม
มือที่บิดจากด้านหลังแสบไปหมด แต่เชือกก็ไม่มีทีท่าว่าจะขาดหรือปล่อยให้มือหลุดออกมาได้
“ ถ้ามรึงทำ พวกมรึงต้องทรมานยิ่งตาย” ผมขู่ทั้งที่ทำอะไรไม่ได้ แต่ผมสัญญากับตัวเอง พวกมันทั้งหมดจะต้องทรมานเหมือนตายทั้งเป็นตราบที่ผมมีชีวิตอยู่
“ เ ห ร อ” (ลากเสียงยาวไม่เชื่อพร้อมทั้งเอามือจับขาจักรให้ก้างออกมา ทั้งที่จักรตัวสั่นแต่ก็พยายามดันไอ้พง์ให้ออกไปห่างตัว
ตึก ตึก !? เสียงฝีเท้าจากด้านนอกทำให้ทุกคนไปมองสิ่งที่ใกล้เข้ามา หัวใจผมเต้นระทึกขอให้เป็นใครก็ตามที่ช่วยจักรได้
“ มรึงเรียกใครมาอีกป่ะ?” ไอ้เหี้ยพงษ์ถามเพื่อน
“ เปล่า” พวกมันมองตากัน
-เงียบ-
“ ชนะ!!!” ไอ้แบงค์โผเข้ามาในห้อง น้ำตาผมร่วงพราวเต็มหน้า
..................................................ดีใจจนแทบบ้า..
ไอ้พงษ์ลุกขึ้นชักมีดออกมาจากกระเป๋ากางเกง ส่วนจักรสลบไปตอนไหนไม่รู้ คงเป็นตอนที่ผมหันไปมองประตู
“ .............พี่มาช่วยเพื่อนเหรอครับ แต่มาคนเดียวดูถูกกันไปหน่อยมั้ง” ไอ้เหี้ยพงษ์ว่า แล้วแกว่งมีดในมือ ไอ้แบงค์มองผม และรอบๆห้องก่อนที่จะไปหยุดที่จักร(นอนบนโซฟา)
“ แบงค์ !?” (เสียงผมเบามากแต่ปากผมก็แสบไปหมด)จริงอย่าที่ไอ้เหี้ยพงษ์ว่า ไอ้แบงค์มาคนเดียวแบบนี้ อย่าว่าแต่ช่วยผมกับจักรเลย ไอ้แบงค์เองก็ตกอยู่ในอันตรายเหมือนกัน
ไอ้แบงค์ไม่น่ามาเลย
ไม่น่าเลยจริงๆ
“ พี่ขอเตือนน้องว่าหยุดแค่นี้เถอะ อย่าหาว่าพี่ไม่เตือน” ไอ้แบงค์เดินเข้ามาในห้อง
“ ฮ่าๆ ฮ่าๆ ๆ” พวกมัน 3 คนหัวเราพร้อมกัน
“ ฮ่าๆพี่พูดยังกะพระเอกหนังไทยยุดเต้าล้านปี เอาตัวเองให้รอดเถอะ!” มันคนหนึ่งพูดขึ้น ผมจ้องหน้าไอ้แบงค์ ทรมานเพิ่มขึ้นอีก
แบงค์
“ การที่พวกเราทำแบบนี้ มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น”(ไอ้แบงค์)
“ เป็นพระเหรอ เทศน์อยู่.....ได้” ไอ้เหี้ยพงษ์หยุดก่อนที่จะพูดต่อเพราะคนที่เข้ามาอีกคน
ไอ้วุฒิ !? มันมาอยู่ที่นี่ได้ไง และคนอีกนับ 10 ตามหลังไอ้วุฒิเข้ามา ดูจากหน้าตาคนที่ตามไอ้วุฒิมาแล้วคงเป็นเป็นบอดี้การ์ดของพ่อมัน
ตอนนั้นแหละที่ทุกอย่างเหมือนหยุดเคลื่อนไหว
“ ……………..” ไอ้วุฒิมองไปรอบๆห้อง ก่อนที่จะเดินหน้าเรียบเฉยมาหาผม
“ กว่าจะตามเจอ” ไอ้วุฒิว่า แล้วหันไปมองไอ้เหี้ยพงษ์ที่ดูท่าจะตกใจกับการกระทำที่ไม่สะทกสะท้ายกับสิ่งใดของไอ้วุฒิ
“ มรึง ใช่ไหมที่ทำเพื่อนกรู” ไอ้วุฒิถามเสียงเรียบ ไอ้เหี้ยพงษ์ถอยหลัง แล้วหันไปมองจักร มันต้องใช้ประโยชน์จากจักรแน่ เพราะตอนนี้มันเสียเปรียบอยู่
“ อย่าขยับ!” ไอ้วุฒิว่า และไอ้เหี้ยพงษ์มันก็หยุดจริงๆ ผมไม่คิดว่าคำพูดไอ้วุฒิจะน่ากลัวขนาดสั่งคนได้ขนาดนั้น แต่เมื่อผมหันกลับไปมองไอ้แบงค์ที่อยู่ด้านหลังผมก็เข้าใจ
บอดี้การ์ดหันกระบอกปืนตรงไปหาพวกมันทั้ง 3 คน
“.............” ไอ้แบงค์วิ่งมาแก้เชือกให้ผม
“ แบงค์ ช่วยจักร ช่วยจักร” ผมบอกขณะที่ไอ้แบงค์แก้เชือก
“ กรูรู้ ไม่เป็นไรแล้ว” ไอ้แบงค์บอก พร้อมกับผมที่ลุกขึ้น ปวดระบมไปทั้งร่างกาย พอก้าวเดินก็เซจนจะล้ม
“ ชนะ!?” ไอ้แบงค์เข้าประครองตัวผม ผมหันกลับไป
“ ……………..” หันไปสบตานิ่งสงบของไอ้แบงค์ แล้ว!?
“ แบงค์!” ผมโผเข้ากอดไอ้แบงค์
“ ทำไมเพิ่งมา ทำไม!?” ผมพูดราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นความผิดของไอ้แบงค์
“ ขอโทษ” ไอ้แบงค์พูดออกมา 1 คำ แต่สำหรับผม ความหมายนั้นมากมายจนถาโถมใส่ผมไม่รู้จบ มันทำให้ผมมีเรี่ยวแรงขึ้นมาไม่น่าเชื่อ
นี่แหละไอ้แบงค์....................ของผม
“ ขอบคุณ” ผมว่าผละจากแบงค์วิ่งไปหาจักรที่นอนไม่รู้สึกตัว แม้จะเป็นอย่างงั้น แต่ไม่น้ำตาก็ไหลผ่านตาออกมาเรื่อยๆ
“ จักร” ผมโอบตัวจักรขึ้นมากอด
ดีจริงๆที่ช่วยไว้ได้ทัน ดีจริงๆที่จักรไม่มีบาดแผลเพิ่มมากกว่านี้ แค่ที่ผมทำไว้ก็ไม่รู้จะรักษายังไงแล้ว
“ จักร ปลอดภัยแล้วนะ คนที่กอดจักรอยู่ตอนนี้ก็คือพี่เอง” ผมบอกจักรที่ตอนนี้ไม่มีทางได้ยินเสียงของผม
ขอบคุณเพื่อนของผมที่หาผมเจอ ขอบคุณจริงๆ
ขอบคุณ.............เพื่อน....................................
“ ...................” ผมถอดเสื้อสีขาวที่ผมใส่อยู่ มันทั้งยับและเปื้อน แต่ผมก็ใส่มันให้จักรแทนเสื้อที่ถูกกระชากจนขาดไม่มีชิ้นดี กางเกงจักรก็ดึงเข้ามาใส่ให้เรียบร้อย
“ มรึงรู้ไหม ว่าทำไมกรูถึงตามมาที่นี่ได้ถูก” ไอ้วุฒิถามไอ้เหี้ยพงษ์ มันไม่ตอบ....
“ หรือว่า!?” ไอ้เหี้ยพงษ์โพล่งขึ้นมาเสียงดัง
“ พวกมรึงทำอะไรวี!?” ไอ้พงษ์ตามเสียงตกใจอย่างเห็นได้ชัด
“ ก็ยังไม่ได้ทำอะไร เพราะกะจะทำหลังจากนี้” ไอ้วุฒิว่า
“ พวกมรึง มันก็เหี้ยไม่แพ้พวกกรูหรอก!” (ไอ้เหี้ยพงษ์)
“ มรึงพูดผิด” ไอ้วุฒิจ้องหน้าไอ้พงษ์ แววตาเปลี่ยนไปเป็นแข็งกร้าว
“ กรูเหี้ยกว่ามรึงเยอะ!” ผลั่ก ตุบ!? ไ อ้วุฒิชกเข้าที่หน้าไอ้เหี้ยพงษ์ก่อนที่จะเตะซ้ำจนมันล้มลง ไอ้วุฒิก็ตามไปกระทืบซ้ำอีก เพื่อนมันอีก 2 คนจะเข้าไปช่วยแต่ก็โดนปืนจ่อหัวอยู่ ได้มองเพื่อนด้วยความสงสาร
“ อั่ก!?” เลือดข้นไหลจากปากไอ้เหี้ยพงษ์ มันจะลุกขึ้นแต่ไอ้วุฒิเอาตรีนเหยียบอกไว้
“ อย่าทำอะไรวี” ไอ้เหี้ยพงษ์พูดอย่างอย่างลำบากหลังจากที่โดนตรีนไอ้วุฒินับครั้งไม่ถ้วน
“ มรึงเป็นห่วงเหรอ?” ไอ้วุฒิถาม ไอ้เหี้นพงษ์พยักหน้า
“ รักเหรอ?” ไอ้พงษ์พยักหน้าอีก
ตุบ! ไอ้วุฒิกระทืบอกไอ้เหี้ยพงษ์ซ้ำอีก
“ เพื่อนกรูก็รักเมียมันเหมือนกัน! แต่มรึงยัง...”
“ ขอร้อง” ไอ้เหี้ยพงษ์ว่าเอามือจับขาไอ้วุฒิที่เหยียบอกตัวเอง ผมเวทนามันแต่ก็คิดว่าสมควรแล้ว ผมยังไม่อภัยที่มันทำกับจักร
รอยแดงบนตัวจักรยังติดตาผม มันเกิดขึ้นจากน้ำมือไอ้เหี้ยพงษ์!
“ กรูไม่ทำเมียมรึงก็ได้ แต่ขอทำมรึงแก้เซ็ง” ไอ้วุฒิว่า ยื่นมืออกมา และทันทีบอดี้การ์ดเอาไม้หน้า3 ใส่มือไอ้วุฒิ
“ วุฒิ!?” ไอ้แบงค์วิ่งเข้าไปจับมือไอ้วุฒิไว้ก่อนที่จะฟาดลงไปตีอีกฝ่าย
“ พอเถอะ!” ไอ้แบงค์บอก
“ มันทำอะไรไอ้ชนะ มรึงไม่เห็นหรือไง!?”
“ เห็น แต่สิ่งที่มรึงทำก็ไม่ต่างจากน้องเขา”
“ กรูไม่สน!” ไอ้วุฒิว่าแล้วหันมาหาผม “ชนะมรึงเอาไง?”
“.........” ผมมองไอ้เหี้ยพงษ์ แล้วมองจักรที่ยังไม่ได้สติ
“ แล้วแต่มรึง” ผมว่ายังแค้นที่ไอ้เหี้ยพงษ์มันคิดจะข่มขืนจักร
“ ...........”(สีหน้าไอ้แบงค์บอกว่าผิดหวังในคำตอบของผม นั่นทำให้ผมต้องเบือนหน้าหนีเพราะไม่กล้าสบตา)
ตึกๆ
เสียงฝีเท้ากำลังใกล้เข้ามา และก็เข้ามาในห้อง เป็นร่างเล็กๆของวีที่กำลังเหนื่อยจนหอบ
“ พงษ์!?” วีร้องจะวิ่งเข้าไปหาไอ้พงษ์ แต่โดนบอดี้การ์ดดึงตัวไว้ถึง 2 คน
“ พงษ์ พงษ์!? ไหนพวกพี่ว่าจะไม่ทำอะไรรุนแรง!?” วีร้องดิ้นรนจะไปหาเหี้ยพงษ์ให้ได้ (ไอ้เหี้ยพงษ์ผงกหัวขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงวี)
“ ที่ผมบอกพี่ ก็เพราะอยากช่วยพี่ชนะ
ไม่ใช่แบบนี้!” “ .. .........” ไอ้แบงค์เดินมาหาผม?
“ เอาไง?” ไอ้แบงค์ถาม ผมรู้ว่าไอ้แบงค์กำลังคาดหวังคำตอบกับผม
“ มันจะข่มขืนจักร” ผมว่า ก้มหน้าลง แต่ไม่ได้ปล่อยมือจักร
“ แล้วไง!?” เสียงไอ้แบงค์แข็กระด้างขึ้นเรื่อยๆ
“ ปล่อย ผม ผมจะไปหาพงษ์!?” แม้ผมจะไม่ได้มองวีแต่ผมก็ได้ยินเสียง
“ ฮือๆ อย่าทำอะไรพงษ์ อย่าทำพงษ์ พอแล้ว พงษได้รับโทษแล้ว”
ไม่ว่าใครก็ไม่อยากเห็นคนที่รักทรมาน หรือโดนใครทำร้ายแม้ว่าคนคนนั้นจะทำผิดหรือร้ายกาจกับใครไว้ ผมเข้าใจดี
“ พอเถอะ วุฒิ” ผมพูดออกมาในที่สุด แล้วเงยหน้ามองไอ้แบงค์
“ พอใจหรือยัง?” ผมถามพร้อมจ้องหน้า
“ พอใจแล้ว .................................................และ......เป็นห่วง มรึง มาก” ไอ้แบงค์กอดผมด้วยวงแขนที่รัดแน่นมากกว่าที่เคยเป็น
“ กรูไม่เป็นไรแล้ว มรึงก็เห็น
โอ๊ย ! อย่ากอดแรงเจ็บ!” ผมบอก เพราะเจ็บจริงๆ คนที่โดนซ้อมมาหมาดๆหมอยังไม่ทันดู โดนกอดแรงๆไม่กระดูกหักเพิ่มก็บุญเท่าไรแล้ว
“ เหรอ ขอโทษ” ไอ้แบงค์คลายวงแขนแต่ก็ยังกอดผมอยู่อย่างงั้น นั่นแหละที่ผมให้ผมรับรู้ว่า ..ผมปลอดภัยแล้วทั้งผมทั้งจักร....
“ ……………..” แขนผมที่ปวดระบมค่อยกอดไอ้แบงค์ตอบ วางหน้าไว้บนไหล่ไอ้แบงค์แล้วเหมือนความเหนื่อยล้าลดเลือนหายไปบางส่วน
“ กรูคิดถึงแต่หน้ามรึงอยากให้มรึงมาช่วย ทั้งที่คิดว่ามรึงมาได้ยังไง มรึงจะรู้ว่ากรูกับจักรอยู่ที่ได้ยังไง มรึงไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากรูกับจักรโดนจับมา แต่...มรึงก็มาจริงๆ” ผมบอก เป็นฝ่ายที่กอดรัดไอ้แบงค์แน่นมากขึ้นเรื่อยๆเท่าที่แขนปวดๆจะอำนวย
ดีเหลือเกินที่ได้รับกอดแบบนี้
“..........................” ไอ้แบงค์เงียบแต่ยังกอดผมอยู่
“พงษ์!?” วีถลาเข้าไปไอ้พงษ์ที่นอนอยู่แต่กำลังเอาแขนยันตัวให้ลุกขึ้น
“ พงษ์!?” วีเรียก น้ำตาเต็มหน้า
“ ขอโทษ” ไอ้พงษ์พูดออกมาเป็นคำแรก
“ บ้า พงษ์บ้า ทำไมชอบทำแบบนี้นัก!?” วีเอามือตีไอ้พงษ์สะเปะสะปะ ทั้งหน้า ทั้งคอ ทั้งหน้าทั้งตัว แต่ยิ่งตี วีก็ยิ่งร้องไห้ ก่อนที่ไอ้พงษ์จะดึงร่างเล็กๆนั้นเข้าไปกอด
“ ขอโทษ” ไอ้พงษ์พูดคำเดิม วีปล่อยโฮร้องไห้เสียงดังท่ามกลางความเงียบงันของทุกๆคน
ไม่ว่าจะร้ายยังไงก็รัก..เหมือนเดิม
“ ……………..” ผมหันไปมองจักร ก่อนที่จะดันตัวไอ้แบงค์ให้ปล่อยได้แล้ว แล้วลุกขึ้นยืน
“ ไหวไหม?” ไอ้แบงค์ถาม
“ ไหว” ผมตอบก้มลงจะอุ้มจักร แต่กลับอุ้มจักรไม่ขึ้นทั้งตัวยังจะล้มลงไปอีก
หมับ!? ไอ้แบงค์จับแขนผม
“ เดี๋ยวอุ้มให้” ไอ้แบงค์บอก แต่ผมกลับลังเล
“ หรือหวง?”
“ ไม่ใช่” ผมว่าพร้อมถอยออกมา ปล่อยให้ไอ้แบงค์อุ้มจักรขึ้นมาจากโซฟา ร่างกายจักรเอนอ่อนเหมือนไม่มีกระดูก
ผมรู้สึกถึงบางอย่างในอก มันอึดอัดไปหมด
“ ……………..”
ไอ้วุฒิกับคนของมันไปยืนรอพวกผมอยู่ที่ประตู ผมไม่ได้หันกลับไปมองพวกวีอีก....
* * * *
ไอ้แบงค์วางจักรลงเตียงช้าๆโดยมีผมยืนอยู่ข้างๆ ในรถก่อนที่จะมาถึงคอนโดผม ไอ้แบงค์เล่าให้ฟังว่า เห็นผมกับจักรวิ่งผ่านไปตอนที่ออกมาจากร้าน และก็เรียกผมไว้เหมือนกัน แต่ผมจำได้ว่าตอนนั้นไม่ได้ยินเสียงไอ้แบงค์ และตอนนั้นยังเห็นพวกไอ้พงษ์วิ่งตามผมอีก ไอ้แบงค์ก็วิ่งตาม แต่ดันเจอรถวิ่งตัดหน้าเลยตามหาพวกผมไม่เจอ ประจวบเหมาะกับที่ไอ้วุฒิโทรมา ไอ้วุฒิมันขอให้พ่อมันช่วย ซึ่งมันไม่ยากเลยที่จะตามหาไอ้พงษ์ นิสิตที่รู้ชื่อจริง เรียนคณะอะไร ปีไหน จากนั้นก็ไปที่คอนโดไอ้พงษ์ ซึ่งวีถูกขังอยู่ที่นั่น ไอ้แบงค์บอกว่าไอ้พงษ์จับตัวผมไป ซึ่งตอนนั้นไอ้แบงค์ก็แค่สันนิฐาน ไม่คิดว่าผมจะจับโดนตัวมาจริงๆ วีก็บอกว่าไอ้พงษ์จะไปที่ไหนบ้างและขอร้องว่าอย่าทำอะไรรุนแรงไอ้พงษ์
“ เดี๋ยวกรูเช็ดตัวให้น้องเขา ส่วนมรึงก็ไปทำแผล หรือจะไปหมอก่อน?” ไอ้แบงค์ถาม ผมส่ายหน้า (ไอ้แบงค์บอกให้ผมไปหาหมอตั้งแต่อยู่ในรถ ส่วนมันจะพาจักรมาที่นี่เอง แต่ผมไม่ยอม)
“ ...............” ไอ้แบงค์เดินหายไปจากห้อง ผมนั่งลงข้างๆจักร ก่อนที่จะถอดเสื้อ และกางเกงจักร ตามด้วยห่มผ้าให้ ตัวร้อนๆคงจะไม่สบายแน่
“ แบงค์ จักรน่าจะไม่สบาย” ผมพูดเมื่อไอ้แบงค์เดินกลับเข้ามาพร้อมกะละมังสีเปลือยใส ในกะละมังมีผ้าสีขาวแช่อยู่
“ งั้นมรึงไปหาเสื้อเตรียมรอไว้เลย กรูเช็ดให้น้องเขาเอง” ผมหันไปมองหน้าไอ้แบงค์ ผมอยากเช็ดตัวให้จักรเองอยากดูแลจักร
“ อย่าดื้อดิชนะ เร็วเข้า มรึงก็จะได้ทำแผลด้วย” ไอ้แบงค์พูด แต่ผมคิดว่ามันกำลังสั่ง เลยลุกขึ้นไปเปิดตู้หาเสื้อกางเกงให้จักร
ผมหยิบเสื้อยืดแขนยาวลายทางและกางเกงขายาวที่อยู่ด้านบนสุด ก่อนที่จะกลับมามองยืนข้างๆไอ้แบงค์ที่กำลังเช็ดตัวให้จักร
“ ……………..” ผมมองดู ไอ้แบงค์ที่เช็ดตัวจักรอย่างตั้งใจ แม้จะรู้สึกถึงความแปลกประหลาดในใจแต่ก็ปลาบปลื้มที่เป็นไอ้แบงค์ที่เช็ดตัวให้จักรแบบนี้
“ ยืนไม่ปวดขาเหรอ นั่งลงสิ” ไอ้แบงค์ว่าขณะเช็ดขาให้จักร และไม่ได้เงยหน้าพูดกับผม
“ ปวดดิ” ผมบอกนั่งลงด้านหัวเตียง เอามือลูบหัวจักรเบาๆ
** **
จำได้เมื่อปีที่แล้ว หรือปีก่อน จำไม่ได้ เห็นภาพนิ่งโปรโมท ก็แทบร้องกริ้ดออกมา เพราะแค่เห็นท่านนน้องนั้นก็ คิดว่า
ใช่แล้ว
ใช่เลย
หน้าตานายเอกที่อยากได้ต้องประมาณนี้เลย
แล้วก็ตามมาจนเจอ Mv นี้
แต่สุดท้ายเรื่องที่ตั้งใจว่าจะเขียนก็เป็นอันยกเลิกไปอย่างที่ทราบกัน ถึง 2 เรื่องด้วยกันเพราะ ยากเกิน 55+
พอเรื่องต่อมา ก็ยังเป็นท่านน้องคนเดิมที่เป็นนายเอกของเจ้าหญิง หุๆๆ
จำได้ว่าเคยเอามาให้ท่านๆดูไปแล้ว ตอนนั้นมองเห็นท่านน้องนายเอกคนเดียว แต่พอกลับมาดูอีก อืมทุกคนก็ดีไปคนละแบบ5+http://www.youtube.com/v/N_wC2gClaGU?fs=1&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash ปล.เข้ามาแก้ขนาดmv
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4432289 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก