บุพเพวายร้าย(สอง)
33
“ แต่พี่อยากกินกับจักร” ผมบอกจะหอมแก้ม แต่จักรก้มลงหากางเกงที่พับอยู่ โดยไม่ดูกางเกงที่แขวนไว้
“ แต่ผมรีบ” จักรบอกแล้วหันกลับมา ผมที่ก้มตามไปแทบหลบไม่ทันจนเกือบหน้าชนหัวจักรเข้าให้
“ เดี๋ยวผม จะไปใส่กางเกงในห้องน้ำ หลีกทางครับ” จักรบอก น้ำเสียงดูห่างเหิน ผมใจหาย ไม่รู้ว่า จักรไม่พอใจอะไรอีก เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย หรือว่าผมคิดมากไป
ผมคิดมากไปจริงๆนั่นแหละ
“ ทำไมต้องไปใส่ในห้องน้ำด้วย หรือว่าอายพี่” ผมว่า ไม่ยอมหลีกทางให้จักรเดินผ่านไปได้
“ พี่ครับ!”
“ ไม่ต้องอายหรอก พี่เห็นหมดแล้ว” ผมบอกก้าวขาไปหาจักร น้องเขาถอย
“ หลีกทางไม่งั้นผมโกรธจริงๆด้วย”
“ ไม่หลีก” ผมบอกเอียงศรีษะไปมา
“ พี่!”
“คร้าบบบบบบบบบบ” ^^
“ เออ ไม่หลีกใช่ไหม!” จักรว่าเดินถอยหลังก่อนที่เอาหมอนขว้างใส่ผม
ควับ! ผมหลบได้ แต่ ก็ไม่พ้นใบที่2 ตุบ!
โดนหน้าเต็มๆครับ
“ สมน้ำหน้า!” จักรว่าเดินผ่านผม แล้วเร็วเท่าคิดผมรวบเอวจักร น้องเขาดิ้น ผมก็ทิ้งตัวลงบนเตียงพร้อมทั้งกอดจักรไว้
“ ปล่อย!” “………………..” จักรดิ้นจะไปให้ได้ แต่ผมไม่ยอมปล่อย
“ ปล่อย พี่ชนะ ไอ้พี่ชนะ!!” “……………” (ผม)
“ ปล่อย เซ่!” “……………” ไม่นานจักรที่ดิ้นจนเหนื่อย และคิดว่ายังไงผมก็ไม่ยอมปล่อยก็นอนนิ่งๆ และน้ำตาก็เริ่มคลอ
“ โกรธอะไรพี่?” ผมถาม มองจักรในอ้อมแขน
“……………” จักรเบือนหน้าหนี ไม่ตอบ
เป็นอะไร? ผมหาต้นเหตุไม่เจอเลย
“ ไม่พอใจอะไรทำไมไม่พูด” ผมว่า เอามือลูบเส้นผมจักรที่เปียกบ้างแห้งบ้าง (ไม่ได้สระผม แต่เปียกน้ำ)
“……………” จักรยังเงียบ
“ ทำไมมีอะไร บอกพี่สิ” ผมถามอีก จักรเอามือผลักผม ผมยอมปล่อยและทันทีจักรก็หันหลังให้ผมตามด้วยเอามือข้างหนึ่งเช็ดน้ำตาที่เริ่มไหล
“ พี่พอรู้แระ จักรกำลังโกรธพี่” ผมว่า ไม่รู้สาเหตุจริงๆหรอกครับ
“ รู้ตัวก็ดี!” จักรว่า
ผมทำอะไรผิดเนี่ย คิดไม่ออกเลย ไปทำอะไรตอนไหน?
“ พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่นะ พี่มันโง่ ไม่รู้ต้องทำยังไง” ผมว่าเข้าไปกอดจักรจากด้านหลัง
“……………”(จักร)
“ ยกโทษให้คนโง่ คนนี้ได้ไหม?”
“……………”
“ ถ้าจักรไม่ยกโทษให้ พี่จะลงโทษมันเอง” ผมว่าลุกขึ้นนั่ง
ผมทนไม่ได้ที่จักรจะโกรธและหมางเมินผมแบบนี้
เพียะ! เพียะ! ผมตบหน้าตัวเอง ไม่ได้เรียกร้องความสนใจ แต่อยากให้จักรเข้าใจ ว่าผมแคร์จักรแค่ไหน?
“ พี่!” จักรลุกขึ้นมาจับมือไว้
“ บ้าหรือไง! ตบหน้าตัวเองอยู่ได้” “ พี่จะลงโทษมัน ที่มันทำให้จักรไม่พอใจ” ผมบอกจะตบหน้าตัวเองอีกทั้งที่จักรจับมือผมไว้
“ ไม่เจ็บหรือไง!” (พูดเสียงดังตำหนิ)
“ มันเจ็บสิดี จะได้รู้ว่าอย่าทำให้จักรโกรธอีก”
“ พี่มันบ้า!” (น้ำตาคลอ)
“ ช่างหัวมัน!” ผมตอบ
“ บ้า เลว บ้า! ชั่ว!” จักรว่าเอามือทุบอกผม ผมรวบตัวจักรมากอด
“ ที่นี้บอกได้หรือยังว่าโกรธพี่เรื่องอะไร?”
“……………” จักรส่ายหน้า
“……………” ผมเงียบ
“……………”
“……………”
“ ไม่โกรธแร้ว!”
“ จริงนะ”
“……………” น้องเขาไม่พูดแต่พยักหน้าหงึกๆ
“ พี่รักจักร เพราะงั้นอย่าทำแบบนี้อีก ถ้าจักรมีอะไรก็ให้บอกพี่” ผมบอก
“ แล้วถ้าพี่มีอะไรจะบอกผมไหม?” จักรถามเงยหน้าขึ้นประสานตากับผม
“จักรเป็นคนที่พี่แคร์ เป็นคนที่พี่รักก็ต้องบอกสิ และถ้าจักรอยากรู้อะไรก็ต้องถามพี่ด้วย บางทีพี่ก็ไม่รู้ว่าจักรต้องการอะไร อยากจะรู้เรื่องอะไรของพี่ ”
“……………” (จักร)
“ เข้าใจไหมครับคนดี”
“……………” แม้ว่าจักรไม่ตอบ แต่กอดรัดผมแน่น นั่นก็เป็นคำตอบได้ดีแล้ว
“ งั้นจักรไปใส่กางเกง พี่จะรอข้างนอก แล้วเราไปกินข้าวกัน” ผมบอก
“ แล้ว.. พี่แบงค์ไปด้วยไหมครับ?” จักรถาม
“ พี่ชวนไอ้แบงค์เมื่อกี้ ทำไมจักรไม่อยากให้ไอ้แบงค์ไปด้วย? ให้พี่ไปบอกไอ้แบงค์ก็ได้นะว่าเราจะไปกัน2คน” ผมบอก
ถ้าผมบอกไอ้แบงค์ต้องเข้าใจอยู่แล้ว แล้วผมค่อยซื้อกลับมาและกินเป็นเพื่อนกับไอ้แบงค์อีกที
“ เปล่าครับ ผมแค่ถามดู”
“ ก็ดีแล้ว” ความไม่สบายใจเมื่อกี้หายไป ผมคิดว่าจักรจะไม่ชอบไอ้แบงค์ซ่ะอีก
จักรลุกขึ้น จะใส่กางเกงผมก็เดินออกมานอกห้อง เห็นไอ้แบงค์ออกมาจากห้องน้ำ ใบหน้านี้เปียกโชก ผมเลยกลับเข้าไปในห้อง
“ ไหนว่าจะให้ผมใส่กางเกงไง” จักรว่า(ยังไม่ได้ใส่กางเกง ยังนุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่เลย)
“ พี่มาเอาผ้าขนหนู” ผมบอก ขำจักร จนเจ้าตัวคิ้วย่นไม่พอใจ แต่ผมว่าน่ารักชะมัด จะอายทำเพื่อ
“ รีบออกไปเรย!” จักรว่า พอผมหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วก็รีบเดินออกมา แต่ก็ไม่วายอยิ้มกับเจ้าตัวบางไม่ได้ จะอายทำไม เคยเห็นไปไหนต่อไหนแล้ว
เฮ้อ น่ารักจริ้งจริงๆ เมียผม ^ ^
“..?....” ผมเดินออกมา ไอ้แบงค์ไม่ได้ยืนอยู่ที่เดิม ผมมองไปเจอนั่งอยู่โซฟา
“ เอานี่ ผ้าขนหนู” ผมบอกยื่นให้ ไอ้แบงค์รับไปเช็ดหน้าเช็ดตา
“ เดี๋ยวจักรออกมา ไปกินข้าวกัน”
“ กรูไม่ค่อยหิว มรึงไปกินกับจักร 2 คนเถอะ” ไอ้แบงค์ว่าหลับตา เอาผ้าเมื่อกี้ปรกหน้า
“ เอ๊ะ มรึงพูดไม่รู้เรื่อง ไปด้วยกันนี่แหละ” ผมบอกนั่งลงชิดไอ้แบงค์ (ผมจงใจครับ)
“ กรูไม่อยากไปเป็น ก ข ค มรึง”
“ มรึงไม่ใช่ ก ข ค แต่มรึงเป็นโจทย์”
“……………” ไอ้แบงค์เอาผ้าออก มองหน้าผม
“ เข้าใจ๋ ไม่เข้าใจเดี๋ยวโมโห ตบด้วยปากกรูเลยนี่!”
“ มรึงนี่มัน..”
“ มันน่า รัก ใช่ไหมล่ะ?” ผมบอกยักคิ้ว พอรู้ความรู้สึกได้แบงค์แล้วว่ามันมีใจให้ผมไม่มากก็น้อย เพราะงั้นมันย่อมเถียงไม่ออก และก็ใช่ ไอ้แบงค์มันไม่เถียง ผมเลยเอาไหล่ไปกระแซะ
“ รักก็บอก อย่าอำอึ่ง คนที่รอมันปวดใจ” ยักคิ้วให้ไอ้แบงค์ที่กำลังมองหน้าผม
“ หน้าไปโดนอะไรมา?” ไอ้แบงค์ถาม
“ โดนฝ่ามือตัวเองนี่แหละ”
“ มรึงมันบ้า!” พูดคำเดียวกับจักรเลยครับ
ก็ผมมันบ้าจริงๆที่รักคน 2 คนพร้อมกัน
“ เออ กรูบ้า กรูยอมรับ แต่คนที่รักกรู น่าจะบ้ากว่ากรูนะ” (ยิ้ม)
“ ก็คงจริง”
“ ไม่เป็นไรกรูไ ถือ มรึงจะบ้ากว่านี้ก็ก็ไม่ว่า” ผมเอาหัวพิงไหล่ไอ้แบงค์
“ จักรมาแล้ว” ไอ้แบงค์ว่ายืนขึ้น หัวผมร่วงลงกับพร้อมอิง
จะลุกก็ไม่บอกกัน ผัวกรู ^ ^ แต่ไม่โกรธครับ
“ จักรมาแล้วเหรอ?” ผมว่าลุกขึ้นตามไอ้แบงค์ แล้วเดินไปหาจักร ก่อนที่กอดไหล่น้องเขา
“……………”
“ แบงค์เอารถมรึงไปนะ กรูขับเอง” ผมบอก เพราะถ้าให้ไอ้แบงค์ขับมาหวังได้ตายยกครัวกันแยกหน้านี้แน่
“ อืม”( ไอ้แบงค์)
ในรถผมขับ จักรนั่งข้างๆ ไอ้แบงค์นั่งหลัง
“ จักรหิวไหม?” ผมถาม (กำลังชะลอเลี้ยว เข้าซอย)
“ ไม่หิว” จักรตอบ ผมหันไปแป๊บหนึ่งก่อนที่หันกลับมา( เสื้อผมที่จักรใส่ดูใหญ่ไปสำหรับน้องเขา)
“ รายงานมีอะไรถามพี่แบงค์ได้นะ เรียนบริหารเหมือนกันน่าจะพอช่วยได้ ถึงจะเรียนคนละเอกก็เถอะ” ผมบอกจักร
“ครับ”
.
.
(30 นาที พวกผมก็มานั่งในร้านแล้วครับ) กับข้าวหลายอย่างถูกวางลงบนโต๊ะ พร้อมๆกับข้าวสวยอุ่นๆ
“ เออ น้องเอากุ้งน้ำมันหอยมาอีกอย่างนะ” ผมบอกพนักงานเสริฟ์(สวยด้วยครับ)
“ พอแล้วพี่ชนะ นี่ก็ 5 อย่างแล้วกินไม่หมดหรอก” จักรว่า
“ หมดแน่นอน พี่หิว” ผมบอก แล้วพนักงานเสริ์ฟก็เดินออกไป
“ ตระกะ” จักรพึมพำ ผมตักหมูทอดกระเทียมให้จักรก่อนเลย แล้วตามตักคะน้าหมูกรอบให้ไอ้แบงค์ มันชอบครับ
“ แบงค์ มรึงต้องกินข้าวให้หมดด้วย” ผมบอกไอ้แบงค์ เพราะมันดูไม่ค่อยอยากกินเท่าไร
“ ง่วง” ไอ้แบงค์ว่า
“ เออ กินก่อน แล้วค่อยกลับไปนอน” ผมบอกตักต้มจืดไข่น้ำให้ไอ้แบงค์เพิ่มอีก จะได้กินเยอะๆ ต้องบำรุงเข้าไว้ ก็สามีทั้งคนไม่ดูแลแล้วจะให้คนอื่นมาดูแลหรือไง
“ อืม” ไอ้แบงค์ว่า แต่หน้ามันดูพะอืดพะอมเหมือนว่ากับข้าวไม่เป็นสับปะรด แต่กับข้าวกลับอร่อยมาก จักรอีกคนเขี่ยอยู่ได้ ไม่กินสักคำ
“ จักร ไม่ชอบหรอ? อยากกินอะไรล่ะ? พี่สั่งให้” ผมบอก คิดว่าจักรไม่ชอบกับข้าว
“ ผมยังไม่หิว” จักรบอก
“ พี่ก็ไม่หิวยังกินเลย อร่อยนะลองชิมดิ” ผมบอก ก็จริงๆครับ ปกติตอนนี้ผมยังไม่ตื่นด้วยซ้ำ หรือก็คือไม่ใช่เวลากินข้าวของผม แต่ผมกลับเจริญอาหาร คงเพราะผมกำลังมีความสุข
“ ลองกินดูหน่อยนะ” ผมบอกตักห่อหมกกุ้งใส่จานข้าวจักร น้องเขามองหน้าผมก่อนที่ตักกิน ผมมองรอดูว่าจักรจะชอบไหม?
“ อร่อยไหม?” ผมถาม
“ อร่อย”
“ อร่อยก็กินเยอะๆ” ^^
“ อุ๊ก!” เสียงไอ้แบงค์ เอามือปิดปาก หน้าแดง ลุกขึ้น
“ เป็นไร?!!” ผมถามตกใจและเป็นห่วง
“………………….” ไอ้แบงค์วิ่งตรงไปห้องน้ำ ผมลุกขึ้นตาม แล้วบอกจักรว่า ตามไปดูไอ้แบงค์
ผมวิ่งตามไอ้แบงค์เข้าไปติดๆ
“ แบงค์!!?” ผมว่า วิ่งเข้าไปหาไอ้แบงค์ที่กำลังอ้วกหน้าอ่างล้างหน้า( ติดกระจก)
“ เป็นไง!? เป็นอะไรมากไหม? ไปหาหมอไหม?” ผมถามร้อนรน เอามือลูบหลังไอ้แบงค์
“………………….” ไอ้แบงค์ส่ายหน้า เอามือรองน้ำบ๊วกปาก
“ มรึงแน่ใจนะ?”
“ กรูไม่เป็นไร” ไอ้แบงค์บอก แต่ผมไม่วางใจ
“ มรึงก็ไม่น่ากิน เหล้า จน…” ผมจนใจ เพราะไอ้แบงค์มันก็กินเหล้าไปแล้ว จะไปว่ามันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา
“ กิน แล้ว มันก็สบายใจ” ไอ้แบงค์บอก มองผมในกระจก ผมเองก็เช่นกัน
“ สร่างก็ทุกข์ เหมือนเดิม มรึงก็รู้ อย่าให้แหล้ามันทำร้ายมรึงได้ไหม? กรูเป็นห่วง” ผมบอก จ้องไอ้แบงค์ในกระจกเขม็ง ไม่อยากโกรธไอ้แบงค์ที่กินเหล้าไม่ดูตัวเอง แต่ความห่วงใยมันทำให้เคือง
คิดถึงใจกรูบ้างดิ ว่าเป็นห่วง
“ กรูทำร้ายตัวเองจนชินแล้ว แบ่งให้เหล้าบ้างก็ดีเหมือนกัน” ไอ้แบงค์ว่ายักยิ้ม แต่ตาไม่ยิ้มกลับยิ่งหมอง
ผลั่ก! ผมจับไหล่ไอ้แบงค์แล้วผลักให้ด้านหลังชนกับขอบอ่าง
“ อย่าลืมว่า กรูก็เจ็บเพราะมรึง”
“……………….” ไอ้แบงค์เงียบ
มีผู้ชายวัยกลางคนเดินเข้าห้องมา พอเห็นพวกผมก็หลบหน้าหนี ก่อนที่จะไปฉี่เหมือนเร่งรีบ
“………………….” ผมกับไอ้แบงค์
ผู้ชายคนนั้นออกไปแล้ว ไอ้แบงค์เป็นฝ่ายพูดก่อน
“ ถ้ามันจะทำให้มรึงสบายใจขึ้น กรูจะไม่กินเหมือนวันนี้”
ผมยิ้มปลื้ม ที่ไอ้แบงค์ให้ความสำคัญผมขนาดนี้ แล้วพอไอ้แบงค์จ้องผมแบบนี้ ผมกลับเขิน
“ อืม” ผมว่า หุบยิ้มไม่ลงแล้ว นี่ถ้าไม่ได้อยู่ในห้องน้ำ ผมคงจูบนัวเนียนไอ้แบงค์ไปแล้ว หรือว่า..จะดีนะ..
“ เราไปข้างนอกเถอะ จักรรออยู่” ไอ้แบงค์ว่า เดินหนีผมไปก่อน ราวกับว่าอ่านความคิดผมออกว่าในไม่ช้าจะโดนผมจูบ
“………….” เซ็งเลย แต่ไม่เป็นไร คนที่รักทำอะไร ก็ชอบทั้งนั้นแหละครับ
ไอ้แบงค์ ทำไมกรูถึงรักมรึงช้าขนาดนี้ กรูน่าจะรักมรึงตั้งนานแล้ว
^ ^ ผมเดินตามไอ้แบงค์ออกไป
“……………” ผมเดินตามไอ้แบงค์อออกไปก็เห็นจักรกำลังมามองทางทางนี้ เลยรีบก้าวยาวๆไปหา
จานข้าวจักรไปพร่องเลยแม้เล็กน้อย
“ ไม่กินล่ะ? ไม่ต้องรอก็ได้” ผมว่านั่งลง ( ไอ้แบงค์นั่งก่อนผม)
“ ก็พี่ไปนาน”
“ ก็ไอ้แบงค์ มันอ้วก พี่ก็ต้องอยู่ดู” ผมบอก( สบตากับไอ้แบงค์)
“ เหรอครับ”
“ อืม น่าจะไปดู ไอ้แบงค์มันหมดหล่อเลย 55” ผมว่าหันไปหาจักร ก่อนที่เห็นรอยยิ้มจากใบหน้าที่รักยิ่ง
“ แต่ยังไงพี่แบงค์ก็หล่อ ในสายตาพี่ใช่ไหมครับ?” จักรว่า ผมหุบยิ้ม
“……………” สายตาจักรสื่อว่าที่พูดออกมาไม่ได้มีความหมายลึกซึ้งอย่างที่ผมกำลังกลัว
“ จักร?” รู้สึกไม่สบายใจ
“ อะไร ครับ?” ใบหน้ากำลังสงสัย ผมคงคิดมากไป จริงๆ
ยิ่งไอ้แบงค์ยิ่งนิ่งสนิท
“……………”
ความสุขมันลดลง…….ได้
****
กลับมาคอนโดหลังจากที่ผมไปส่งจักรที่บ้านแล้ว ไอ้แบงค์เข้าไปนอนในห้อง ผมโทรหาเจนตามที่นัดไว้
เรื่องจะได้จบสักที เจนจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับไอ้แบงค์ของผมอีก
“……………” ผมเดินเข้าไปห้อง(นอน) ไอ้แบงค์ยังไม่หลับ ผมบอกไอ้แบงค์ตามแผนที่วางไว้
“ แบงค์เดี๋ยว กรูลงกินกาแฟที่ซ๊อปข้างล่าง มรึงก็นอนไปเลยนะ”
“ ยังไม่อิ่มอีกเหรอ?” ไอ้แบงค์ถามหลับตาลง คงง่วงมาก
“ ไม่อิ่ม ตอนนี้กินมรึงยังได้” ไอ้แบงค์ลืมตาขึ้น (ตกใจ)
“ ฮ่าๆ นี่อย่าบอกว่ามรึงกลัว ..” ผมหัวเราะ เดินไปก้มจูบหน้าผากไอ้แบงค์
“……………กรูไม่มีแรงทำอย่างอื่นหรอก”
“ ไม่ใช่ปัญหา 55 เดี๋ยวมา” ผมบอก หักห้ามใจ แล้วเดินออกห้องมา
หลังจากนี้ เจนก็จะมาหาไอ้แบงค์และพูดกันให้รู้เรื่อง ซึ่งอีก 15 นาที เจนจะมาถึง (พอดีที่เจนมาทำธุระแถวนี้) ส่วนผมบอกเจนว่าผมจะออกไปข้างนอก แต่
เรื่องอะไรที่ผมจะต้องไป
ผมก็อยากรู้ว่ามันเรื่องอะไรกันที่ทำให้ไอ้แบงค์ ทำกับเจนแบบนี้ ซึ่งมันผิดปกติ
ผมเดินวนรอบห้องหาที่หลบซ่อนตัวที่น่าจะไอ้ยิน ไอ้แบงค์กับเจนคุยกัน และไม่เป็นที่สังเกต ความจริงแล้วนี่เป็นสาเหตุหลักที่ให้เจนมาที่นี่ ผมอยากรู้เรื่องราวทั้งหมดด้วย
แต่ไม่มีที่ให้ผู้ชายตัวโต หลบได้เลย ผมเดินไปเคาร์เตอร์บาร์(ห้องครัว) คิดว่าจะนั่งหลบตรงนี้ แต่เผื่อไอ้แบงค์มันมากินน้ำจะทำยังไง
หรือว่าไประเบียง แต่กลัวว่าจะไม่ได้ยินถ้าเจนกับไอ้แบงค์คุยกันในห้อง หรือว่า พอเจนมาแล้วค่อยเข้ามา แต่อาจจะไม่มีโอกาส เครียดครับไม่รู้จะไปอยู่ส่วนไหนของห้อง
แกร๊ก! ประตูเปิดจากด้านนอก
0{}0’!!? ซวยแล้ว หรือว่าจะเป็นเจน ไหนว่าอีก 15 นาที แต่นี่มันยังไม่ถึง…! ช่างเถอะ ผมนั่งลงตรงเคาร์เตอร์นั่นแหละครับ T^T’
กึก กึก เสียงรองเท้ากระทบพื้น ก่อนที่จะเงียบหายไป
“……………”
“ แบงค์” เสียงเจนไม่ดังนัก ไอ้แบงค์คงจะหลับไปแล้วครับ
ผมมองเห็นด้านหลังเจนเดินเข้าไปห้อง
“ แบงค์” (เสียงเจน)
‘แบงค์’ ใจผมก้เรียกชื่อไอ้แบงค์เหมือนกัน
“ แบงค์” เสียงเจน
เงียบ
เงียบ
แม่ง อะไรวะ!? ทำไมคุยกันไม่มีเสียง
“ แบงค์!” เสียงเจนดังจนผมตกใจ ไอ้แบงค์เดินออกมาจากห้องด้วยความเร็ว
“ แบงค์!?” เจนวิ่งตามออกมา แล้วกอดไอ้แบงค์จากด้านหลัง
ผมไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะผมเป็นคนให้เจนมาที่นี่เอง
“ แบงค์ เจนขอโทษ” เจนว่า แนบหน้าสวยๆกับหลังให้แบงค์ ผมมองหน้าไอ้แบงค์ที่ยังนิ่งงั้น
แบงค์อย่าใจอ่อน อย่าใจอ่อน กรูก็รักมรึงเหมือนกัน
“……………”
ผมเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองโง่มากที่เปิดโอกาสให้เจนได้ปรับความเข้าใจกับไอ้แบงค์
“ แบงค์ เจนขอโทษ ขอโทษ ที่เจนทำไปเพราะเจนรักแบงค์ รักแม้ตอนนี้ และคิดว่าจะรักตลอดไป” เจนน้ำตาไหล อาบแก้ม..
“……………” ( ไอ้แบงค์)
“……………”( ผม)
เจนคบ และรักไอ้แบงค์ แม้ว่าจะเลิกกันไปแล้ว ตั้งแต่ มอ5 จนตอนนี้ เจนก็ยังคอยไอ้แบงค์ เหตุผลมันเพียงพอที่รับฟังเจน เหตุผลเพียงพอที่จะให้โอกาสเจน
แบงค์
กรูเทียบกับเจนไม่ได้เลยใช่ไหม?
“ ขอร้องเถอะเจน เรา2คนจบกันไปแล้ว” ไอ้แบงค์แกะมือเขนออกจากตัวเอง ผมยิ้มดีใจ จ้องหน้าไอ้แบงค์ไม่วางตา
แบงค์ แบงค์ มรึงต้องรักกรูบ้างแหละ กรูรู้ แม้ว่าความรักนั้นจะไม่ถึงครึ่งที่มรึงรักจุม
“ ไม่ แบงค์ ไม่แบงค์ ไม่!!” “ เจน รู้ไหม ตอนนี้สำหรับแบงค์ เจนเป็นแค่คนคนหนึ่งที่แค่รู้จัก แบงค์ไม่มีความรู้สึกอะไรแล้ว แม้แต่คำว่าเพื่อน”
“……………” ผมมองหน้าเจนที่ซีดเผือก
“ อย่า ทำให้แบงค์ ต้องเกลียดเจนเลยนะ และก็เพื่อตัวเจน อย่างน้อยที่แบงค์ทำแบบนี้ก็เพราะเราเคยรู้จักกัน” ไอ้แบงค์ว่า สีหน้ามันกำลังเจ็บปวดตรงไหนสักที..คงจะเป็นที่หัวใจ
“ แบงค์ ทำไม ก็เพราะแบงค์ไม่ใช่หรือไง ที่ทำผิดต่อเจนก่อน ทั้งที่ตอนนั้นแบงค์คบอยู่กับเจน แต่ก็ยังไปรักเด็กนั่น ไม่ใช่ความผิดของเจนเลยสักนิด ที่เจนทำก็เพื่อตัวเจน ทำเพื่อตัวเองที่ถูกแย่งคนรักไปหน้าตาเฉย” เจนว่าน้ำตาไหลไม่หยุด
เด็กนั่น!!?? ใคร ทำไมผมไม่รู้เรื่อง
“……………” หรือว่า…………จุม
“ ที่เจนก็เพื่อ เอาคนรักคืนมาเท่านั้นเอง”
เป็นจุมอย่างแน่นอน ไม่ต้องสงสัย
“ แล้ว ทำไมเจนไม่ทำแบงค์ ไปทำแบบนั้นกับจุมทำไม ทั้งที่เจนก็รู้ว่าไอ้วุฒิมันเป็นคนอย่างไง” ไอ้แบงค์ว่า
“……………”(เจน)
“ เพราะแบงค์ทำผิดต่อเจน แต่เจนกลับทำร้ายคนอื่น ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว เจนได้ทำยังไง” เสียงไอ้แบงค์แผ่วเบา
“ แล้วแบงค์จะให้เจนทำร้าย คนที่ตัวเองรักได้ยังไง…….. เจนก็ต้องทำคนที่เจนเกลียด เจนเกลียดมัน!”
“ เจน!” ไอ้แบงค์ว่าเสียงดัง
“ ก็มันจริง ทั้งที่มันคบอยู่กับวุฒิ แต่ก็ไปไหนกับแบงค์ทั้งหน้าซื่อๆ”
“ แบงค์เคยบอกเจนแล้วไง ว่า แบงค์รักน้องเขาอยู่ฝ่ายเดียว
จุมไม่รู้เรื่อง!” “ โกหกลั่สิไม่ว่า ใครจะไม่รู้ว่า คนที่ทำอะไรเพื่อเราขนาดนั้น จะคิดกับเราแค่พี่น้อง”
“ เจนไม่เชื่อ ที่แบงค์พูด แต่เจนกลับมาบอกว่ารักแบงค์ นี่เขาไม่เรียกว่ารักหรอก” ไอ้แบงค์ว่าดูสงบลง
“ แบงค์”
“ เจนกลับไปเถอะ เดี๋ยวไอ้ชนะจะกลับมา เจนคงไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้เพิ่มขึ้นอีกใช่ไหม?”
เรื่องอะไรกัน?
“ ทำไมแบงค์ ทำไมถึงไม่เคยมองเจนบ้าง” เจนว่า
“ กลับไปเถอะ และอย่าได้มายุ่งเกี่ยวกันอีกเลย”
“ แบงค์ โกรธเจนมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ ยอมรับว่าเกรธจนแค้นเจนเลยทีเดียว แต่ตอนนี้ไม่โกรธแล้วล่ะ เพราะมันไม่มีอะไรดีขึ้น เพราะยังไงจุมก็ไม่กลับมาอยู่ดี และเจนจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับแบงค์อีก และเรื่องรูปก็จะเป็นความลับตลอดไป เจนคงรู้ใช่ไหม ว่าถ้าไอ้วุฒิมันรู้เรื่องนี้ ไอ้วุฒิจะไม่ปล่อยเจนแน่”
ผมรู้สึกตัวชา คำพูดของไอ้แบงค์ทำให้ผมรู้เรื่องราวทั้งหมดได้ทันที เรื่อง……..รูปไอ้แบงค์กับจุม คนที่ส่งมาเป็นเจน
และทำให้ไอ้วุฒิทำร้ายจุม จนจุมต้องหนีไป
เจนจะรู้บ้างไหม จะเคยเห็นบ้างไหม สภาพจุมเป็นยังไง
ผมรู้ว่าเจนรู้จักไอ้วุฒิ และรู้ว่าไอ้วุฒิจะทำยังไงกับจุมที่หักหลังมัน แต่เจนก็ทำ!
“ ก็เพราะแบงค์ดีกับเจนแบบนี้ จะให้เจนเลิกรักแบงค์ได้ยังไง” เจนเข้าไปกอดไอ้แบงค์อีก
ผม อยาก บอก เรื่อง นี้ กับไอ้วุฒิ ดีไหม?
“ กลับไปเถอะเจน ไปมีชีวิตโดยที่ไม่มีแบงค์ เรื่องในอดีต ก็ลืมมันไป และอย่าทำแบบนี้อีก เพราะความรัก มันไม่ใช่จะแย่งชิงมาได้ ที่ทำไปมันไม่มีประโยชน์ มีแต่จะทำให้ตัวเองดูแย่ บางทีการได้รักฝ่ายเดียวก็ดีกว่า การได้ครอบครองโดยไม่ต็มใจ”
ไอ้แบงค์ทำไมถึงได้ใจเย็นอยู่แบบนี้ ทำไมถึงไม่เจ็บไม่แค้นแทนจุมบ้าง
“ เจนทำไม่ได้ ทำไม่ได้ ไม่ได้ ฮือๆ”
ผมลุกขึ้น
“ ทำไม่ได้ ก็ต้องทำ” ผมพูด ไอ้แบงค์และเจนหันมาผมพร้อมกัน
“ ชนะ!?” เจนว่า สีหน้าตกใจที่เห็นผม และคงรู้แล้วว่าผมได้ยินเรื่องทั้งหมด
“ ชนะนี่มรึง?”
“ เออ กรูรู้ว่าเจนเป็นคนส่งรูปให้ไอ้วุฒิ และกรูจะบอกมัน คนผิดก็ต้องได้รับโทษ” ผมบอกเดินเข้าไปในห้อง หยิบโทรศัพท์จะโทรหาไอ้วุฒิ
“ อย่าชนะ!” ไอ้แบงค์แย่งโทรศัพท์จากมือผมไป เจนวิ่งตามเข้ามาติดๆ ผมจ้องมองเจน เจนหลอกใช้ผมเพื่อให้ได้เจอไอ้แบงค์ทั้งๆ…..
“ ทำไม แบงค์ ทำไม เจนทำกับมรึงกับจุมขนาดนี้ ทำไมมรึงถึงยังนิ่งเฉยอยู่แบนี้!” ผมต่อว่าไอ้แบงค์ ไม่เข้าใจไอ้แบงค์ว่ามันรักจุมไม่ใช่หรือไง หรือว่าเพราะมันรักเจนกันแน่ถึงได้ปกป้องกันขนาดนี้
“ เพราะมันไม่มีประโยชน์ไงชนะ ไม่มีประโยชน์”
“ มีสิ มีสิ!” ผมว่าตวัดสายตามองเจน
ทำถึงขนาดนี้แล้วยังจะมาขอให้ไอ้แบงค์กลับไปคบ
เห็นแก่ได้
“ ให้เรื่องมันจบเถอะชนะ”
“ ไม่!” *****************************************
เรื่องที่ท่านๆจะช่วยแก้คำผิดให้ ตรงไหนที่ผิดก็เปลี่ยนเป็รสีแดงก็พอเจ้าค่ะ ไม่ต้องแก้หรอกเน้อ แค่นี้ก็เกรงใจพอแล้ว
ตัวอย่าง“กรู
ลักมรึง”
ปล.ยามเย็นเมื่อวานที่เซ็นทรัลเวิร์ด คนเยอะดีเนอะ
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4432541 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก