บุพเพวายร้าย(สอง)
38.จักร
“ พี่รักจักร” พี่ชนะจ้องหน้าผม ผมส่ายหน้า น้ำตาเปียกหน้า
“ ......................ผมกลัว” ผมบอก เพราะมันทำให้ผมคิดถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้น คิดถึงแล้วผมก็ผวา มันทั้งทรมานและกลัว
พี่ชนะโอบตัวผมเข้าไปกอด
“ ไม่ทำแล้ว ไม่ต้องร้องไห้” พี่ชนะบอกผมเสียงอ่อนโยน ผมกอดพี่เขาแน่น ผมรู้ว่าพี่เขาไม่ทำกับผมเหมือนกันครั้งที่ข่มขืนผม แต่ว่าผมก็ยังกลัวอยู่ดี
หวังว่าพี่จะเข้าใจว่าผมพยายามแล้ว ผมเองก็อยากให้พี่กอด…
“ ฮือๆ ไม่ใช่เพราะผมเกลียดพี่” ผมว่าซบหน้ากับไหล่พี่ชนะ จนมันเปียกไปหมด
“ พี่รู้”
“ ผมพยายามแล้ว” ผมบอก ผมพยายามแล้วที่จะไม่คิด พยายามแล้วที่จะไม่กลัว ไม่คิดเรื่องนั้น
“ ไม่ต้องพยายามแล้ว ถ้ายังไม่พร้อมไม่ต้องฝืน พี่รอได้” พี่ชนะว่าดันตัวผมออกห่างออกมาแล้วจ้องหน้าผม
“ มาม่ะพี่ใส่เสื้อให้” พี่ชนะบอกเอาเสื้อผมที่พี่เขาเพิ่งถอดไปเมื่อกี้มาใส่ให้
“ ทำไม พี่ไม่ทำต่อล่ะครับ หรือว่าพี่เกลียดผม” ผมถาม ไม่อยากให้พี่ชนะเข้าใจว่าผมรังเกลียด
“ พี่ไม่อยากบังคับจักร หรืออยากให้จักรฝืนเพื่อพี่” พี่เขาว่าติดกระดุมเสื้อให้ ผมจ้องหน้าพี่ชนะ รู้ว่าพี่เขาให้ความสำคัญกับผมมากทั้งที่พี่เขาต้องการแต่ก็ไม่ทำเพียงเพราะผมยังไม่พร้อม
มันคุ้มที่ผมจะยอมรับพี่ ก็พี่รักผมซะขนาดนี้
ผมภูมิใจ แต่
“ แต่ผม.......” ก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี
“ เถอะนะนอนเถอะ เอาไว้จักรพร้อมกว่านี้ พี่จะเอาให้เดินไม่ได้เลยดีไหม?” พูดพร้อมทำหน้าทะลึ่ง
“ บ้า!” ผมว่าล้มตัวลงนอน แล้วยังหันหลังให้ด้วย ไม่ใช่เพราะไม่พอใจอะไร แต่มันเขินจนทำตัวไม่ถูก
“ นอนคนเดียวได้ไงรอพี่ด้วยดิ” พี่ชนะนอนกอดผมแน่นเกิน
“ หายใจไม่ออก!” ผมบอกเสียงห้วน แต่กลับยิ้ม
“ หันหน้ามาก่อนดิคนดี แล้วจะกอดหลวมๆให้สบายตัว พี่ไม่เห็นหน้าจักรก็ต้องกอดแน่นดิ” ค่อยๆพลิกตัวหันหน้าไปหาพี่ชนะ
“ เกี่ยวไหมนั่นน่ะ” ผมว่า เพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี หน้าผมอยู่แนบจะติดกับพี่ชนะอยู่แล้ว
“ เกี่ยวใจเรา 2 ดวงไว้ด้วยกันไง”
“ แหวะ
~” (ผมอมยิ้ม)
“ ..............ท้องแหละยังไม่ทันทำไรเลย” พูดพร้อมทำสายตาเจ้าเหล์
“ เงียบไปเลย คนจะนอน” ทำเสียงดุ แต่ข้างในอกผมกำลังดีใจ
บ้าผู้ชายจะท้องได้ไง พี่ชนะปัญญาอ่อน
“...............................” พี่ชนะกอดกระชับตัวผมเข้าไปอีก
“......................” ผมเชื่อใจพี่ได้ใช่ไหมครับ ถึงแม้ว่าพี่จะเป็นเกย์.....
สิ่งที่พี่ทำกับผมในครั้งนั้นเพราะพี่เข้าใจผมผิด ตอนนี้ที่พี่ให้ผมทุกๆอย่าง ผมดีใจนะรู้ไหมครับ ที่พี่ยอมให้ผมทำร้ายพี่ได้ทั้งที่พี่ก็เจ็บ ที่พี่ยอมเจ็บตัวแทนผม จนต้องเข้าโรงพยาบาล มันทำให้ผมเห็นใจพี่ ความรู้สึกดีๆที่ผมมีให้พี่ กว่าจะมาถึงตอนนี้ มันขัดแย้งกับเหตุผมมากแค่ไหนแต่ผมไม่สนใจแล้ว แค่ผมอยากอยู่กับพี่ อยากทำอะไรร่วมกับพี่เท่านั้น
คืนนี้ผมต้องฝันดี
.
.
ผมตื่นแล้วก็มองหาพี่ชนะ แต่บนเตียงไม่มี? ผมมองหาไปรอบๆ จนไปสะดุดกับพี่ชนะที่นอนอยู่บนพื้น
?
ไปนอนตรงนั้นทำไม? แต่เหมือนจะจำได้ลางๆว่า พี่ชนะมาปลุกผม แล้วให้ผมมานอนบนเตียง แล้วพี่เขาบอกว่าจะลงไปนอนข้างล่างเอง ซึ่งผมก็จำไม่ได้ว่าลงไปนอนพื้นตั้งแต่เมื่อไร?
สับสนครับ...คิดไม่ออกจริงๆ
ผมนั่งอยู่บนเตียง จ้องมองพี่ชนะที่นอนอยู่ด้านล่าง ไม่เจ็บหลังหรือไงนอนทั้งพื้นอย่างงั้น
ผมไม่รู้หรอกว่าพี่เขาไปนอนข้างล่างทำไมกัน แต่รู้ว่าคงอยากให้ผมนอนสบายบนเตียงทั้งที่นอนด้วยกัน 2 คนก็ได้
เหมือนเคยได้ยินพี่ชนะบอกว่าตัวเองเป็นคนนอนดิ้น? แต่ถึงขนาดไปนอนพื้นนี่คงไม่ใช่
“.............?!” พี่ชนะเริ่มขยับแล้วครับ ผมลงไปนอนเหมือนเดิมและยังแกล้งหลับอีก
เพื่อ?
ผมถามตัวเอง .......
“..............” ผมที่แกล้งหลับรู้สึกเตียงมันยวบคงเป็นพี่ชนะที่ขึ้นมาบนเตียงแล้ว
“.................”
“.................”แก้มผมโดนลูบเบาๆ ก่อนที่จะหยุดไป ตามโดนลูบแก้มอีกครั้ง
จะลูบให้มันขึ้นเลขซื้อหวยหรือไงกัน พี่ชนะบ้า
ผมแกล้งหลับต่อไป ทั้งที่ไม่จำเป็น แต่มันแกล้งหลับมาตั้งแต่แรกแล้วจะมาหลุดอะไรตอนนี้ก็ไม่ได้ ที่ผมแกล้งหลับในตอนแรกก็เพราะตกใจครับที่พี่ชนะตื่นขึ้นมา และถ้าพี่เขาเห็นผมกำลังจ้องตัวเองอยู่ผมก็ทำตัวไม่ถูกครับ แล้วพี่ชนะต้องพูดเข้าข้างตัวเองแน่ๆ
พี่เขายิ่งเป็นคนหลงตัวเอง คงจะคิดว่าผมรักตัวเองมากขึ้นล่ะสิ
“.................” ถึงเป็นควาจริงก็ไม่ให้พูดหรอก
ผมรู้สึกสัมผัสจากเตียง ว่าพี่ชนะลุกขึ้นไปแล้ว ตามติดๆด้วยเสียงปิดประตูเบาๆ สักพักผมลืมตาขึ้น ก่อนที่จะพลิกตัวไปมาบนเตียง
“..................ผม...” ชอบพี่เข้าแล้วจริงๆ ( มือจับแก้มที่พี่ชนะสัมผัสเมื่อกี้)
ผมนอนนิ่งๆบนเตียง คิดถึงเรื่องผมกับพี่ชนะ และผมเลือกที่ข้ามเรื่องเลวร้ายคราวนั้นไป คิดแล้วยังขำไม่หาย ตอนที่พี่ชนะเป็นลมบนรถเมลล์ ตอนนั้นผมตกใจมาก ว่าจะทำเป็นไม่รู้จักแล้ว แต่อดสงสารไม่ได้ จนต้องลงรถเมลล์ทั้งที่ยังไม่ถึงป้าย ดีที่ได้กระเป๋ารถเมลล์และผู้โดยสารอีกคนช่วยพาพี่ชนะลงมา เพราะผมคนเดียวคงไม่ไหว
คนบ้าอะไรตัวโตยังกะควายดันเป็นลม ตอนนั้นพี่ชนะดูไม่ได้เลย หน้าก็ซีดนั่งไม่มีสติพิงกำแพงริมถนน ผมนึกว่าจะต้องเรียกรถพยาบาลซะแล้ว
ผมรู้ว่พี่เขาอยากจะขอโทษผมจริงๆ แต่ตอนนั้นผมทั้งโกรธทั้งเกลียดพี่ชนะเลยบอกไม่เห็นความจริงใจนั้นสักนิด ออกจะสมน้ำหน้าด้วยซ้ำ…………..
“.................” แต่เพราะความพยายามของพี่ล่ะครับ ผมถึงได้ใจอ่อนแบบนี้
.
.
…..
.
ผมลืมตา?
“..........” ผมเผลอหลับครับ มองหาพี่ชนะก็ไม่เจอ ผมลุกขึ้นเดินหาไม่อยู่ในห้องน้ำ แล้วพี่ชนะไปไหน ??
กริ่ง เสียงดังมาจากประตู ผมรีบเดินออกไป เห็นพี่ชนะพยุงพี่แบงค์เข้ามาด้วยความทุลักทุเล
“ พี่ชนะ?!” ผมเข้าไปช่วย
“ นี่พี่แบงค์ มาได้ไงครับ?” ผมกับพี่ชนะพาพี่แบงค์ไปนอนโชฟา
เมาขนาดนี้?
“ กลิ่นเหล้าหึ่งเลยครับ”
“ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เดี๋ยวตื่นมาค่อยถาม” พี่ชนะบอก ก่อนที่จะนั่งลง(เริ่มมีเหงื่อพุดตามไรผม)
“.................”ผมจ้องมองพี่แบงค์ที่เมาไม่ได้สติ
“ จักรไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวพี่ดูมันเอง” พี่ชนะบอก ผมพยักหน้าและเดินกลับเข้าไปในห้อง ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ แต่คิดว่าน่าจะเอาผ้าชูบน้ำไปให้พี่ชนะเช็ดหน้าพี่แบงค์ให้สร่างเมาก่อนดีกว่าก็เลยเดินออกมา
“ พี่?!” เสียงผมอยู่ในลำคอ ผมเห็นพี่แบงค์กับพี่ชนะกำลังจ้องกันไม่วางตา ใบหน้ากำลังโน้มเข้ากันอย่างตั้งใจ ริมฝีปากกำลังจะสัมผัสกัน.. และก่อนนั้นพี่แบงค์หันหน้าหนี
ผมโล่งใจ..
“ แบงค์” พี่ชนะเรียกกอดพี่แบงค์
“ กรูรักมรึง แล้วมรึงก็รักกรู เราใจตรงกันใช่ไหม?” คำพูดพี่ชนะทำให้ผมตัวชา ชนจนไม่มีแรง หัวใจหล่นวูบต่ำลงไป
“....................”
ขาผมเดินถอยหลัง เสียงในใจบอกว่าไม่จริง! ผมเดินเข้าห้องรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝัน...ร้าย
ใครที่ไหนเอามีดมากรีดใจผม ทำไมมันถึงเจ็บปวดขนาดนี้
กริ้งๆ เสียงโทรศัพท์
กริ้งๆ“...............”ผมกดรับโทรศัพท์ บอกตัวเองว่าผมกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่แน่ๆ
“ ฮัลโหลพล” ผมว่า
/กรูโทรมาเตือน ว่าวันนี้ทำโครงการ หอสมุด บ่ายโมง มรึงไม่ลืมใช่ป่ะ/ พลบอก
“ ไม่ลืม” ผมว่าเสียงเครือ น้ำตามันจะไหลออกมาแล้ว
/มีไรป่ะ? เสียงแปลกๆ/ พลถาม
“ เปล่า” ผมตอบเงยหน้าไม่ยอมให้น้ำตามันไหลออกมา (คัดจมูก)
/ งั้น เจอกัน แล้วเอาBมาให้กรูด้วย/ พลบอกให้ผมเอานิตยาสารการ์ตูนรายสัปดาห์ไปให้
“ โอเค โอเค เจอกันที่หอสมุด” ผมว่าว่างสายแล้วหันหน้าไปคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
…พี่ ช น ะ…
“ พลโทรมาเตือนไม่ให้ลืมนัดทำรายงานกลุ่มน่ะครับ .....พี่แบงค์ตื่นแล้วเหรอครับ?” ผมถามพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด (พี่แบงค์ยืนอยู่ข้างหลังพี่ชนะ)
พวกพี่ 2 คน มีอะไรจะบอกผมไหมครับ?
พวกพี่ มองผมด้วยความรู้สึกแบบไหนกันแน่ ผมมันตัวอะไร?
“....งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ” ผมบอกโยนโทรศัพท์บนเตียงก่อนที่เดินเข้าห้องน้ำ และปิดประตูตามหลังทันที
“ ………………อึ้ก….” ผมเอามือปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น น้ำตาเฮงซวยไหลอาบแก้มเหมือนเปิดก๊อก
พวกพี่ทำกับผมได้ยังไง
ทำกับผมได้ยังไง !? ทำกันได้ยังไง !? ทั้งพี่ทั้งพี่แบงค์
สำหรับพี่แบงค์ที่ผมคิดว่าถ้าผมมีพี่ชายแบบนี้ผมคงจะโชคดี ที่มีพี่ที่สุภาพ และอบอุ่น แต่สิ่งที่พวกพี่ทำกับผมคือ เอาหอกแทงผมตอนที่เผลอ!
พี่ครับ พี่ชนะความจริงใจที่พี่มีให้ผม ทำให้ผม อย่าบอกว่ามันคือความหลอกลวง
“ ฮือๆ” เสียงผมเล็ดลอดออกมาจนได้ ผมเปิดเปิดฝักบัวให้เสียงน้ำกลบเสียงผม
‘กรูรักมรึง แล้วมรึงก็รักกรู เราใจตรงกันใช่ไหม?’ คำพูดพี่ชนะที่บอกพี่แบงค์ ยังคงทำร้ายผมเหมือนมีดแทงหัวใจ
แล้วคำว่า ‘พี่รักจักร’ คืออะไร ผมคิดไม่ออก มันสับสนรวดร้าวจนหน้าอกแน่นจุก
“ ฮือๆ”
อย่าร้อง
อย่าร้อง!!!
บอกแล้วทำไมไม่ฟัง อย่าร้องไห้ มันน่าสมเพช!
สมเพชตัวเอง
“ ฮือๆ” แต่ก็ร้องไม่หยุดสักที
ร้องไม่หยุด ก็เพราะรักไปแล้ว รักผู้ชายคนนี้ไปแล้ว
ตอนนี้ผมต้องสงบจิตสงบใจ ผมต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ ผมมั่นใจ คำว่ารักที่พี่ชนะบอกพี่แบงค์ ก็แค่เพื่อนบอกรักเพื่อน
ผมรีบอาบน้ำ ปล่อยน้ำตาไหลตามใจ มันอยากไหลก็
ช่างหัวมัน! โลกผมที่สีสดใส เริ่มเป็นสีเทา……
ผมอยากไปจากที่นี่ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ในขณะที่ใจผมไม่สงบ และฟุ้งซ่าน
“....................”
ผมออกจากห้องน้ำ พี่ชนะก็เดินเข้ามาในห้องพอดี ผมไม่อยากมองหน้าพี่เขาไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น!
บอกผมสิครับว่า พี่รักผม…
“ พี่ เดี๋ยวผมจะกลับบ้านเลยนะ” ผมบอกพลางเลือกเสื้อผมในตู้ ทว่าใจผมกลับกำลังครุ่นคิดกับสิ่งที่ได้ยินสิ่งได้เห็น
“ อ้าวทำไมล่ะ?” พี่ชนะถาม
“ ก็ผมต้องทำรายงานใช่ป่ะ แต่ผมยังไม่ได้เตรียมเอกสารเลย” ผมบอกแล้วจับได้เสื้อยืดสีเลืองสดแล้วก็ใส่ทั้งอย่างั้นโดยไม่ได้ทันหน้าไปมองพี่เขา ผมมองพี่ชนะเรื่องทำรายงานตั้งแต่เมื่อคืน ระหว่างทางมาที่นี่
“ จักร” พี่ชนะว่าจับไหล่ผมแล้วดึงให้หันไป
“……………” ผมเงยหน้ามอง ค้นหาบางอย่างบนใบหน้าพี่เขา
“ ยาสระผมเข้าตาเหรอ ?” พี่ชนะถาม เอามือลูบหัวผมที่ยังเปียกอยู่ ( ผมไม่ได้เช็ดด้วยซ้ำ)
“ ครับ” ผมตอบแล้วก้มหน้าลง ไม่อยากมองแล้ว
ความห่วงใยของพี่ ผมไม่แน่ใจ ว่ามันคืออะไร
พี่ครับ………พี่ใจร้ายมากรู้ไหม?
“ จักรมีอะไรหรือเปล่า?” พี่ชนะถาม ผมส่ายหน้า
พี่ต่างหากมีอะไรจะบอกผมไหม?
มีไหมครับ!? ผมตะโกนถามในใจ แต่เอาเข้าจริงผมก็ไม่รู้ว่าจะกล้าถามตรงๆไหม? ถ้าพี่บอกว่าที่ผมเข้าใจ ‘ถูกต้อง’
ผมจะทำยังไง
“ ……………………งั้นกินข้าวกับพี่ก่อนก่อนแล้วกลับบ้านนะ” พี่ชนะว่ากอดผมจากด้านหลัง
“ ผมไม่หิว”
“หิวหน่อยเถอะ หรือไม่ก็กินข้าวเป็นเพื่อนพี่ก็ได้”
“ ไปชวนพี่แบงค์เถอะครับ” ผมเดินหนี พูดโพล่งชื่อพี่แบงค์ออกไป
“………………….”
“ แต่พี่อยากกินกับจักร” พี่ชนะโน้มหน้ามาใกล้เหมือนจะหอมแก้ม ผมรีบก้มลงหากางเกงที่พับอยู่ โดยไม่รีรอ
เมื่อกี้พี่จะจูบกับพี่แบงค์ ตอนนี้พี่จะหอมแก้มผม …
“ แต่ผมรีบ” ผมบอก พยายามมาสนใจใบหน้า แววตาพี่ชนะ ไม่งั้นผมจะไม่เป็นตัวของตัวเอง
“ เดี๋ยวผม จะไปใส่กางเกงในห้องน้ำ หลีกทางครับ” ผมบอกสั่งกลายๆ
“ ทำไมต้องไปใส่ในห้องน้ำด้วย หรือว่าอายพี่” พี่ชนะไม่ยอมหลีกทางให้ผมเดินผ่านไปได้
[/b]“ พี่ครับ!”[/b]
“ ไม่ต้องอายหรอก พี่เห็นหมดแล้ว” พี่ชนะก้าวมาชิดตัว ผมถอย
“ หลีกทางไม่งั้นผมโกรธจริงๆด้วย”
“ ไม่หลีก” พี่ชนะว่าเอียงศรีษะไปมาและยังทำหน้าทะเล้น
ผมไม่ตลกด้วยหรอก!
“ พี่!”
“คร้าบบบบบบบบบบ” ( พี่เขาฉีกยิ้ม)
ยิ่งพี่ชนะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมก็ยิ่งรู้สึกโมโห
“ เออ ไม่หลีกใช่ไหม!” ผมเดินถอยหลังก่อนที่เอาหมอนขว้างใส่พี่ชนะ
หยุดทำเหมือนรักผมมากมายเถอะ ในเมื่อ..
อย่าเพิ่งตัดสินพี่ชนะ ผมแค่เข้าใจผิด แต่สิ่งที่ผมเห็น เสียงที่ผมได้ยิน คืออะไร ความคิดผมขัดแย้งกันอย่างรุนแรง
ผมปาหมอนใส่พี่ชนะ พี่ชนะหลบได้แค่ใบแรกเท่านั้น ใบที่2โดนหน้าเต็มๆ
“ สมน้ำหน้า!” ผมบอกเดินผ่านพี่ชนะแต่ไม่พ้น พี่เขารวบเอวผมได้ ผมดิ้น พี่ชนะทิ้งตัวลงบนเตียงพร้อมทั้งกอดผมไว้
“ ปล่อย!” ผมบอก
“………………..” ผมดิ้นแต่พี่ชนะไม่ยอมปล่อย
“ ปล่อย พี่ชนะ ไอ้พี่ชนะ!!” “……………” (พี่ชนะ)
“ ปล่อย เซ่!” ผมร้อง แต่พี่ชนพก็ยังไม่ยอมปล่อย
“……………” ผมดิ้นจนเหนื่อยแล้วแต่พี่ชนะก็ยังไม่ยอมปล่อย เลยได้นอนนิ่ง น้ำตามันเริ่มคลอเต็มเบ้าตา
ทำไมรักพี่แบงค์ แล้วมาทำแบบนี้กับผมทำไม!?
“ โกรธอะไรพี่?” พี่ชนะถาม ผมหน้าจักร
“……………” ผมเบือนหน้าหนี
“ ไม่พอใจอะไรทำไมไม่พูด” พี่ชนะว่า เอามือลูบหัวผม
“……………” ผมเงียบ
“ ทำไมมีอะไร? บอกพี่สิ” ผมถามอีก ผมผลักพี่ชนะ ครางนี้พี่ชนะยอมปล่อยง่ายดาย และทันทีผมนอนหันหลังให้พี่เขา (มือหนึ่งเช็ดน้ำตาที่เริ่มไหล)
“ พี่พอรู้แหละ จักรกำลังโกรธพี่”
ใช่?! เพราะพี่
“ รู้ตัวก็ดี!” ผมบอก
“ พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่นะ พี่มันโง่ ไม่รู้ต้องทำยังไง” พี่ชนะกอดผมจากด้านหลัง
“……………”ผมเงียบ
“ ยกโทษให้คนโง่ คนนี้ได้ไหม?”
“……………”
“ ถ้าจักรไม่ยกโทษให้ พี่จะลงโทษมันเอง” พี่ชนะว่าลุกขึ้น?
เพียะ! เพียะ! ผมหันไปทันทีที่ได้ยินเสียง
พี่ชนะ
ตบหน้าตัวเอง ?!? “ พี่!” ผมลุกขึ้นจับมือพี่ชนะไว้
“ บ้าหรือไง! ตบหน้าตัวเองอยู่ได้” “ พี่จะลงโทษมัน ที่มันทำให้จักรไม่พอใจ” พี่ชนะบอกจะตบหน้าตัวเองอีกทั้งที่ผมจับมือไว้
“ ไม่เจ็บหรือไง!” “ มันเจ็บสิดี จะได้รู้ว่าอย่าทำให้จักรโกรธอีก”
“ พี่มันบ้า!” น้ำตาคลอจะไหลอีกแล้ว
พี่ชนะบ้า!!!
“ ช่างหัวมัน!” (พี่ชนะ)
“ บ้า เลว บ้า! ชั่ว!” ผมบอกเอามือทุบอกพี่เขา ก่อนที่ ตัวผมจะถูกดึงเข้าไปกอด
“ ที่นี้บอกได้หรือยังว่าโกรธพี่เรื่องอะไร?”
“……………” ผมส่ายหน้า
ไม่มี
ผมมันบ้าไปเองคนเดียว พี่ให้ความสำคัญกับผมขนาดนี้ ยอมเจ็บตัวเพื่อผมครั้งแล้วครั้งเล่า ผมจะสงสัยไม่เชื่อใจพี่ได้ยังไง
“……………” พี่ชนะเงียบ
“……………”
“……………”
“ ไม่โกรธแร้ว!” ผมบอก เอามือเช็ดน้ำตา ฝืนยิ้ม
“ จริงนะ”
“……………” ผมพยักหน้า
“ พี่รักจักร เพราะงั้นอย่าทำแบบนี้อีก ถ้าจักรมีอะไรก็ให้บอกพี่” พี่ชนะบอก
‘พี่รักจักร’ ผมเชื่อพี่
“ แล้วถ้าพี่มีอะไรจะบอกผมไหม?” ผมถามเงยหน้าขึ้นสบตากับพี่ชนะ
“จักรเป็นคนที่พี่แคร์ เป็นคนที่พี่รักก็ต้องบอกสิ และถ้าจักรอยากรู้อะไรก็ต้องถามพี่ด้วย บางทีพี่ก็ไม่รู้ว่าจักรต้องการอะไร อยากจะรู้เรื่องอะไรของพี่ ”
“……………” พี่แบงค์คือเพื่อนสนิทพี่เท่านั้นใช่ไหมครับ? ผมไม่ถามผมเชื่อใจพี่
“ เข้าใจไหมครับคนดี”
“……………” ผมกอดพี่ชนะแน่น
พี่ครับ พี่ขอโอกาสและโอกาสนั้นเป็นของพี่แล้ว อย่าทิ้ง..โอกาสนั้นนะครับ
อย่าทิ้ง…
“ งั้นจักรไปใส่กางเกง พี่จะรอข้างนอก แล้วเราไปกินข้าวกัน” พี่ชนะบอก
“ แล้ว.. พี่แบงค์ไปด้วยไหมครับ?” ผมถาม อยากรู้มากกว่านั้น…
“ พี่ชวนไอ้แบงค์เมื่อกี้ ทำไมจักรไม่อยากให้ไอ้แบงค์ไปด้วย? ให้พี่ไปบอกไอ้แบงค์ก็ได้นะว่าเราจะไปกัน2คน”
ไม่ต้อหรอกครับ ผมเชื่อใจพี่ พี่แบงค์จะไปหรือไม่ไปก็ไม่มีผล
“ เปล่าครับ ผมแค่ถามดู”
“ ก็ดีแล้ว” ผมลุกขึ้น จะใส่กางเกง พี่ชนะก็เดินออกไปนอกห้อง แต่แล้วพี่เขากลับเข้ามา
“ ไหนว่าจะให้ผมใส่กางเกงไง” ผมยังไม่ได้ใส่กางเกง ยังนุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่เลย
“ พี่มาเอาผ้าขนหนู” พี่ชนะว่าเอาผ้าขนหนูที่พับไว้ในตู้เสื้อผ้า แล้วยังหัวเราะผมอีก จนผมต้องทำหน้าไม่พอให้รู้ ตัวว่า หัวเราะคนอื่นแบบนี้นิสัยไม่ดี
“ รีบออกไปเรย!” ผมบอกแกมสั่ง
ผมแต่งตัวเสร็จก็เดินออกไป พี่ชนะเอาหัวพิงตัวพี่แบงค์ที่โซฟา
พี่แบงค์ลุกขึ้นยืน พี่ชนะลงไปนอนกับโซฟาทันที
“ จักรมาแล้ว” (ไอ้แบงค์ว่ายืนขึ้น)
“ จักรมาแล้วเหรอ?” พี่ชนะถามยืนขึ้นขึ้นก่อนจะมากอดไหล่ผม
“ แบงค์เอารถมรึงไปนะ กรูขับเอง” (พี่ชนะ)
“ อืม”ไอ้แบงค์รับคำ
ในรถพี่ชนะขับ ผมนั่งข้างๆ ส่วนพี่แบงค์นั่งด้านหลัง
“ จักรหิวไหม?” พี่ชนะถามขณะชะะลอรถจะเลี้ยวเข้าซอย)
“ ไม่หิว” ผมไม่หิว ไม่มีความอยากจะกินอะไรทั้งนั้น
ภาพพี่ชนะกับพี่แบงค์ ยังติดตา และเสียงนั้นก็ติดหูผม
“ รายงานมีอะไรถามพี่แบงค์ได้นะ เรียนบริหารเหมือนกันน่าจะพอช่วยได้ ถึงจะเรียนคนละเอกก็เถอะ” พี่ชนะแนะนำ
“ครับ”ผมตอบไม่ได้คิดอะไรเลย
.
.
สักครึ่งชั่งโมงได้ พวกผมก็มานั่งในร้านและไม่นาน กับข้าวหลายวางลงบนโต๊ะ
“ เออ น้องเอากุ้งน้ำมันหอยมาอีกอย่างนะ” พี่ชนะสั่งอาหารเพิ่ม กับพนักงานเสริฟ์
“ พอแล้วพี่ชนะ นี่ก็ 5 อย่างแล้วกินไม่หมดหรอก” ผมบอก เพราะอาหารบนโต๊ะก็เอยะแล้วและจานใหญ่ๆทั้งนั้น
“ หมดแน่นอน พี่หิว” พี่ชนะบอก ยิ้มระรื่น
“ ตะกะ” ผมพึมพำ พี่ชนะตักหมูทอดกระเทียมใส่จานข้าวผม แล้วตามตักคะน้าหมูกรอบให้พี่แบงค์
“…………………….” ผมมองการกระทำนั้น แล้วบอกตัวเองว่าเพื่อนปกติเขาก็ทำกันแบบนี้ ผมเองก็เคยตักกับข้าวให้เพื่อนเหมือนกัน แล้วผมจะคิดมากทำไมกัน
“ แบงค์ มรึงต้องกินข้าวให้หมดด้วย” พี่ชนะบอกพี่แบงค์ที่ยังเหมือนไม่ตื่น
“ ง่วง” (พี่แบงค์)
“ เออ กินก่อน แล้วค่อยกลับไปนอน” พี่ชนะตักต้มจืดไข่น้ำให้พี่แบงค์
“ อืม” พี่แบงค์ว่าพร้อมพยักหน้า หน้าตาดูพะอืดพะอมเหมือนโดนบังคับ ผมก้มลงเขี่ยข้าวในจานไปเรื่อย
“ จักร ไม่ชอบหรอ? อยากกินอะไรล่ะ? พี่สั่งให้” พี่ชนะถาม ท่าทางแคร์ผมเหมือนเดิม
“ ผมยังไม่หิว” (ผม)
“ พี่ก็ไม่หิวยังกินเลย อร่อยนะลองชิมดิ” พี่ชนะบอก ดูยังไงก็โกหกเพราะเจริญอาหารขนาดนี้
“ ลองกินดูหน่อยนะ” พี่ชนะขะยั้นขะยอตักห่อหมกกุ้งใส่จานข้าวผม ทั้งที่หมูทอดเมื่อกี้ผมยังไม่ได้กิน ผมตักเข้าปากไปอย่างงั้น ทั้งที่ไม่อยากกิน
“ อร่อยไหม?” พี่ถาม ผมเคี้ยวกุ้งในปาก รสชาติจืดชืดกว่าที่คิด
“ อร่อย”(ผม)
“ อร่อยก็กินเยอะๆ” พี่ชนะว่าฉีกยิ้มบาดใจผม บาดลงไปจนเลือดไหลซิบ
“ อุ๊ก!” พี่แบงค์ เอามือปิดปาก หน้าแดง ลุกขึ้นยืน
“ เป็นไร?!!” พี่ชนะถามตกใจ
“………………….” แล้วพี่แบงค์วิ่งเข้าห้องน้ำด้านหลัง พี่ชนะลุกขึ้นตามพร้อมบอกผมว่า ‘จะตามไปดูพี่แบงค์ ให้ผมกินไปก่อน’
ผมมองตามพี่ชนะไปจนพี่เขาหายเข้าประตูห้องน้ำไป
“………………….” ใจผมทรมานเหลือเกิน
ผมชั่งใจอยู่ว่าจะตามไปไหม?
แล้วผมจะตามทำไม ตามไปจะช่วยอะไรพี่แบงค์ได้
แต่ผมก็เดินตามไปแล้ว ตามไปแล้วจริงๆ
ตัวผมยืนอยู่หน้าห้องน้ำ คิดว่า ตัวเองกำลังทำบ้าอยู่อะไรตอนนี้?!!!
พี่ชนะ กับพี่แบงค์ไม่ใช่อย่างที่คิด ไม่ใช่ยังไงก็ไม่ใช่!!
“………………….” ผมหันหลังจะเดินกลับ
“ แบงค์!!?” เสียงแว่วจากด้านในทำให้ผม มองเข้าไป (ตัวผมบางส่วนหลบอยู่ ไม่ได้พ้นประตูไปทั้งหมด)
พี่ชนะลูบหลังพี่แบงค์ที่กำลังอ้วกหน้าอ่างล้างหน้า
“ เป็นไง!? เป็นอะไรมากไหม? ไปหาหมอไหม?” พี่ชนะถามเสียงร้อนรนเป็นห่วง ผมมองหน้าพี่ชนะ จ้องมองใบหน้าที่กำลังทรมานเหมือนว่าตัวเองเป็นพี่แบงค์เสียเอง
“………………….” พี่แบงค์ส่ายหน้าแดงๆ
“ มรึงแน่ใจนะ?” พี่ชนะถามย้ำอีกครั้ง
สายตาพี่ชนะมองพี่แบงค์ บอกผมว่า ผมควรยอมรับความจริงอย่าซะทีอย่าหลอกตัวเองอีกเลย อย่าคิดเข้าข้างตัวเองว่าสิ่งที่เห็นไม่ใช่
“ กรูไม่เป็นไร” พี่แบงค์บอก (เพราะเนื้อที่ห้องน้ำเพียงแค่นี้ผมจึงได้ยินทุกถ้อยคำได้ชัดเจน)
“ มรึงก็ไม่น่ากิน เหล้า จน…” (พี่ชนะ)
“ กิน แล้ว มันก็สบายใจ” พี่แบงค์สบตาพี่ชนะผ่านกระจก
“ สร่างก็ทุกข์ เหมือนเดิม มรึงก็รู้ อย่าให้แหล้ามันทำร้ายมรึงได้ไหม? กรูเป็นห่วง” (พี่ชนะ)
เจ็บ!
“ กรูทำร้ายตัวเองจนชินแล้ว แบ่งให้เหล้าบ้างก็ดีเหมือนกัน” ไอ้แบงค์ยิ้มแค่ปาก แต่สีหน้าไม่กลับยิ่งดูทรมาน
ผลั่ก! พี่ชนะจับไหล่พี่แบงค์แล้วผลักให้ด้านหลังชนกับขอบอ่าง
“ อย่าลืมว่า กรูก็เจ็บเพราะมรึง!”
ผมก็เจ็บเพราะพี่เหมือนกัน…
“……………….” พี่แบงค์เงียบ
โลกนี้คงมีแค่พวกพี่ 2 คนสินะครับถึงไม่สังเกตเห็นผม
“………………….” น้ำตาผมจะไหลแล้ว ผมวิ่งออกมา วิ่งออกจากร้าน …จะไปไหนก็ไม่รู้!!
กี่ครั้งที่ผมโดนทำร้ายเพราะผู้ชายคนนี้ แล้วผมจะไปเสียน้ำตาเพราะเขาอีกทำไม
สนุกกันไหมล่ะ ที่หลอกผมได้
หลอกควายโง่ๆตัวหนึ่ง หรือว่านี่คือการแก้แค้นที่ไม่จบไม่สิ้นของพวกพี่
ผมก็โง่เอง ที่ไปเชื่อคำพูดหวานๆ การทำดีแสร้งให้ตายใจ ให้เจ็บใจทรมานเล่นๆ
หัวใจของผม
“…………….” ใจของผม มันก็ต้องเป็นของผม!
ผมขอคืน! เรื่องที่แล้วมา ผมจะไม่ใส่ใจ เพราะสิ่งที่ผมจะใส่ใจคือเรื่องหลังจากนี้ ….
ผมฝืนยิ้มแม้หัวใจจะปวดร้าวเจียนจะทลาย
“…………….”
ผมเงยหน้า เช็ดน้ำตาที่คลออยู่ หายใจเข้าลึกๆ เพิ่มความเข้มแข็งให้หัวใจ ให้ร่างกาย
อย่าได้แพ้ อย่าได้ให้ใครทำอะไรได้ หัวใจผมไม่ใช่ของเล่นของใคร!
ผมอยู่ของผมดีๆ มาทำร้ายผมทำไม!? ผมเจ็บใจในทุกๆอย่างและเจ็บใจกับตัวเองมากที่สุด
“สนุกกันนักใช่ไหมครับ?” ผมถามคนที่ไม่มีวันได้ยิน
อย่าคิดว่าจะทำร้ายผมได้ฝ่ายเดียว
“…………….” พี่คิดว่าควายโง่อย่างผมจะทำอะไรบ้าง!?
# ## ## #
มีไฟ 
อาทิตย์เจอกันอีก โค้งสุดท้ายในสนามกว้างๆเช่นเคย =^^~
ปล. 
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4432603 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก