บุพเพวายร้าย(สอง)
39
“ มรึงเหม่ออะไรวะจักร!?” ผมหันหน้าไป ไอ้พลจ้องหน้าผมไม่พอใจนิดๆด้วย
“ กรูเปล่า” ผมบอกก้มหน้าตั้งตาตั้งหน้าเพ่งหนังสือ แต่ไม่ได้อ่านคำไหนเลย ผมเอาแต่คิดว่าตอนนี้พี่ชนะทำอะไรอยู่…กับพี่แบงค์
“ เปล่าอะไรของมรึง ตั้งแต่มานี่มรึงหางานได้สักเรื่องป่ะ?” ไอ้พลพูดแทงใจดำ ผมเงยหน้าขึ้นมามองหน้ามัน สีหน้าไม่ได้ต่อว่าจริงจังดูเป็นห่วงผมมากกว่า
พลพูดถูก มาทำรายงายทั้งทีแต่ผมยังไม่ได้ช่วยเพื่อนทำอะไรเลย ผมเอาแต่คิดเรื่องของตัวเอง
“ เฮ้อ” ไอ้พลถอนหายใจ
“…………….”(ผม)
“ มรึงกลับไปก่อนแล้วกัน พวกกรูจะทำต่อแล้วให้มรึงรวมเล่ม” ไอ้พลบอก
“ เฮ้ย กรูไม่เอาเปรียบพวกมรึงหรอก” ผมบอก(ไอ้ตอนกำลังหอบหนังสืออ้างอิง 3 4 เดินมา)
“ มรึงไม่ได้เอาเปรียบอะไร ไปกลับบ้านไป” ไอ้พลไล่ ผมขอบคุณมันจริงๆครับ จิตใจผมตอนนี้ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเลยจริงๆ
ผมกลับบ้านในที่สุด ผมเข้าไปในห้องนั่งทิ้งตัวบนเตียง หัวใจห่อเหี่ยวอึดอัด ลวงโทรศัพท์จากกระเป๋าขึ้นมาดู แล้วจ้องมอง
พี่ชนะไมได้โทรหาผม ผมเข้าใจดีก็เพราะพี่ชนะอยู่กับพี่แบงค์
“…………….” ผมกดดูเบอร์พี่ชนะ คิดจะโทรไป แต่ผมจะโทรไปเพื่ออะไร
เพื่ออะไรกัน!!?? เพื่อตอกย้ำย้ำตัวเองหรือไง?
ทำไมผมถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้ เพียงเพราะผู้ชายคนเดียวที่เมื่อก่อนผมเกลียดแสนเกลียด ผมเจ็บใจตัวเองเหลือเกิน
ผมไม่อยากจะให้พี่ชนะทำอะไรกับผมก็ได้ เหมือนกับว่าผมเป็นของตายไร้ค่า ผมอยากให้พี่เขาหันมามองผม ยิ่งเป็นแบบนี้ผมก็คิดว่าตัวเองอยู่เฉยไม่ได้ ต้องทำอะไรสักอย่าง
อยากจะแก้แค้นให้หายเจ็บใจ แล้วผมคงสะใจดีพิลึก เมื่อได้เห็นพี่ชนะเจ็บปวดเพราะผมบ้าง
“…………….”(ผม)
กริ้งๆ โทรศัพท์ในมือผมดัง ผมสะดุ้ง ไม่มีสาเหตุ
ซีซี่
“อัลโหล” ผมว่า
“ อยู่บ้านเปล่า?”
“ อืม อยู่”
“ งั้นกรูไปหามรึงนะ อยู่บ้านไม่รู้ทำไร ไปเล่นบ้านมรึงดีกว่า”ซีซี่บอกผม
“ ดีเหมือนกัน” ผมบอก ก่อนที่จะวางสาย ซีซี่เป็นเพื่อนผมตั้งแต่จำความไม่ได้ก็ว่าได้ พ่อแม่พวกผมเป็นเพื่อนกัน บ้านติดกัน มีลูกในเวลาไล่เหลี่ยกัน (ผมเป็นพี่ซีซี่ 2 เดือน) จำได้ว่าตั้งแต่เด็กก็มีซีซี่อยู่ด้วยตลอดเวลา
ไม่ถึง 5 นาที ก็มีเสียงเคาะประตูห้องผมและเปิดเข้ามาโดยที่ผมยังไม่ได้พูดอะไร
“ Hi” ซีซี่ว่าเดินถือถุงเข้ามาในห้อง ผมนอนอยู่บนเตียง
“ กรูมีขนมข้าวตังจากเชียงใหม่มาฝาก” ผมมองถุงที่ซีซี่ถือเข้ามา 3 ห่อ คงเป็นของฝากที่พี่ติ๋ว (พี่สาวซีซี่ไปเที่ยวเชียงใหม่)
“ …………..”
“ มรึงเป็นไรเงียบเชียว”
“ …………..” ผมส่ายหน้าตอบว่าไม่มีอะไร
“ มีเรื่องอะไรบอกเพื่อนสาวผู้แสนดีคนนี้สิ” ซีซี่ยิ้มแป้นนอนลงข้างผม พร้อมทั้งมองหน้าผมด้วย
“ ซีซี่ มรึงกับพี่ไนเป็นไงบ้าง?” ผมถาม อยากรู้ว่ายังรักกันดีไหม? ผมเป็นห่วง ยังรักกันดีก็ดีแล้ว อย่าให้เหมือนผม
“ ก็มีงอนกันบ้าง กรูก็งี่เง่าบ้าง มรึงก็รู้ว่าพี่เขาไม่ใช่เกย์ตั้งแต่แรก กรูก็ระแวงว่าพี่เขาจะไปชอบคนอื่น …” ซีซี่เงียบไปและสบตากับผม
“ มรึงมีปัญหากับพี่ชนะใช่ไหม?” ซีซี่ถามราวกับว่ามีญาณรู้
“ ก็ไม่เชิงหรอก แต่กรูกับพี่ชนะคงต้องเลิกกัน” ผมบอกลุกขึ้นนั่ง
“ ทำไม?” ซีซี่ถามลุกขึ้นนั่งตามทันที
“ ……………” ไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี
“ หรือว่ามรึงยอมรับไม่ได้ที่มรึงชอบผู้ชาย”
“ ……………” เมื่อก่อนผมยอมรับว่าผมอคติกับพวกเกย์ผมคิดว่าพวกเกย์เป็นพวกวิปริตผิดเพศ และเลวทุกคน เพราะสิ่งที่ผมเจอ...
ตอนนั้นผมเพิ่งขึ้นมอ 1 ผมก็ชอบไปเดินห้างกันตอนเย็นๆกับไอ้ยู ซีซี่นี่แหละ วันหนึ่งในห้องน้ำขณะที่ผมกำลังยืนฉี่อยู่ที่โถ ไอ้คนข้างๆมันก็มองจู้ผม มันจ้องตาไม่กระพริบเลย ผมทั้งโกรธทั้งอาย เลยหันเลี่ยงบังๆไว้
‘แม่ง มองหาพ่อมรึงหรือไงวะ!!’ ผมคิดในใจ พอฉี่เสร็จผมรีบไปล้างมือ มันตามล้างมือข้างๆผม เป็นผู้ชายอายุน่าจะสัก 30 ได้ใส่เสื้อเซิ้ตเหมือนพนักงานออฟฟิต
“ อยากได้เงินค่าขนมไหม?” มันถาม ผมทำเป็นไม่ได้ยิน เหมือนไม่รู้ว่ามันพูดกับผม
“ พี่ให้เรา 2000” มันพูดอีก ผมล้างมือแบบลวกๆแล้วจะเดินออกไป มันจับมือผม ผมหันไปมองมัน
“ 2500 ก็ได้” มันบ้าอะไรไม่รู้จะให้เงินผม
“ ปล่อยมือกรู เงินกรูมี” ผมว่าสะบัดมือออก ก่อนที่จะเดินออกมา
ผมเล่าให้ไอ้ยูกับซีซี่ฟัง พวกมันบอกผมว่า ไอ้บ้านั้นคิดว่าผมขายตัว 2000 2500 นั่นคือค่าตัว แม่งผมอยากซัดมันให้หายแค้นมาคิดได้ไงว่าผมขายตัว มันเขียนติดไว้ที่หน้าผากผมหรือไง! ผมเจอแบบนี้อยู่หลายครั้ง ซึ่งผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นผม ถึงได้เจอพวกแบบคิดว่าผมขายตัว ก็มีพวกมาขอเบอร์จะจีบ ส่วนไหนของร่างกายผมไม่ทราบที่บ่งบอกว่าผมเป็นเกย์
ครั้งหนึ่งในห้องน้ำตามเคย ผมไปดูหนังรอบมิดไนท์ คนเดียว เพราะไอ้ยูมันไม่ว่าง ซีซี่ก็ดันไปต่างจังหวัดอีก ผมก็เลยไปคนเดียวนี่แหละ หนังฉายไปสักชั่วโมงผมก็ปวดฉี่จะกลั้นก็กลั้นไม่ไหว ก็เลยต้องออกมา ในห้องน้ำไม่มีใครครับ ผมก็ฉี่ไป และก็มีผู้ชายอีกคนเข้ามา น่าจะเป็นเด็กมหาลัย ขณะที่ผมกำลังจะออกไป
“ น้องๆช่วยพี่หน่อยดิ” มันว่าเรียกผม เห็นว่ามีเรื่องให้ช่วยผมก็เดินไปหามันยืนอยู่หน้าห้องน้ำด้านในสุด
“ พี่มีไร?” ผมถาม
“ มันพูดข้างนอกไม่ได้” มันว่าดึงแขนผมให้ผมให้ตามมันเข้าไปในห้อง ผมรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีก็สะบัดมือ แต่มันกำลับกระชากแขนผมให้ตามมันเข้าไป ก่อนที่มันจะปิดประตูใส่กลอนพร้อม
ผมตกใจทั้งกลัว มันตัวใหญ่กว่าผมมาก ถ้าสู้ผมสู้มันไม่ได้แน่ มันจะทำอะไรผม ผมคิดไปต่างๆนานา และมันทำแบบนี้ทำไม หรือว่ามันอยากได้เงิน
“ จะทำอะไร!?” ผมถามพยามไม่ให้เสียงสั่นไม่อยากให้ผมรู้ว่าผมกลัว
“ พี่มองน้อง ตั้งแต่นั่งหน้าโรงแล้ว พี่ชอบเรา” มันว่า
ไอ้โรคจิต หน้าตาดีๆไม่ได้ช่วยมรึงเลย
“ตอนนี้พี่มีอารมณ์ ช่วยทำให้พี่หน่อย” มันว่าจับมือผมไปวางบนเป้ามัน แข็งและใหญ่
“...............” กลัวจนสั่น
“ ใช้มือช่วยพี่หน่อย” มันว่าเสียงเริ่มสั่น
“.................” ผมขยะแขยงแม้กระทั่งมือตัวเองที่วางอยู่บนเป้ามัน แต่ถ้าผมปฎิเสธมันอาจจะทำร้ายผมก็ได้ ก็พวกเกย์มันวิปริต ผมคิดแบบนั้น จนให้มือทำให้มันจนเสร็จ หลังจากนั้นมันขอเบอร์ผม ผมก็ให้เบอร์มั่วๆไป พอออกจากห้องน้ำได้ผมวิ่งสุดชีวิต หนังก็ไม่ดูมันแล้ว พอกลับมาถึงบ้านก็ล้างมือจนแทบถลอก
ยี้!? ผมยังจำจู้มันได้ มันใหญ่กว่าของผมมาก และมีน้ำใสๆไหลหล่ออยู่ ปลายบานถอกเปิดให้เห็นหัวสีแดงมันวาวๆที่ผมใช้มือจับ
ภาพนี้มันติดตาผม จนผมอ้วก นับตั้งแต่นั้นมาผมก็ขยะแขยงพวกนี้
แต่สำหรับซีซี่ต่างกัน เพราะในความคิดของผมซีซี่เผ็นผู้หญิงที่อยู่ในร่างผู้ชายเท่านั้นเองไม่ใช่พวกวิปริตพวกนั้น จนเมื่อไม่นานมานี้ที่ซีซี่สารภาพกับผมว่าไม่เคยคิดอยากเป็นผู้หญิงเลย แต่ทีทำไป เพราะเห็นว่าพวกผมชอบ
“ บอกว่าจักร ว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างมรึงกับพี่ชนะ”
“ เพราะว่าพี่ชนะกับกรูไม่รักกัน” พี่เขาไม่ได้รักกรู
“ มรึงหมายความว่าไง?”
“ พี่เขารักคนอื่นสิทธิ์ พี่เขารักคนอื่น” ผมว่าน้ำตามันรื้อจะล้นขอบตา
“ เล่าให้กรูฟังว่าเกิดอะไรขึ้น” ซีซี่บอก ผมส่ายหน้า
แม่งเอ้ย! น้ำตาจะไหลแล้ว ผมทรมานที่ไม่เป็นที่ต้องการ
“ มรึงคิดมากไปหรือเปล่า กรูก็เห็นว่าพี่เขารักมรึง” ซีซี่ไม่ได้เข้าใจผิดคนเดียว ผมเองก็คิดแบบนั้นมาตลอด แต่มันไม่ใช่เลย
ที่พี่ชนะทำดีกับผมนั้น…………………………..
เพราะ………..
“ เพราะพี่เขาแค่รับผิด=อบกรู” ผมคิดได้แล้วว่าพี่ชนะมาทำดีกับผมทำไม?
พี่เขาแค่รับผิดชอบผมที่พี่เขาข่มขืนผมเท่านั้นเอง พี่เขาสงสารผม พี่เขาไม่ได้รักไม่ได้สนใจผม
“ ฮือๆ สิทธิ์ กรูเจ็บ” ผมบอกซบหน้าบนไหล่ซีซี่ มันเอามือลูบหลังผมเป็นการปลอบ
“ อยากระบาย หรืออยากร้องก็ตามใจมรึง”
“ ฮือๆ” ผมมองทุกอย่างออกแล้ว พี่ชนะแค่รับผิดชอบผมจริงๆ พี่เขามีพี่แบงค์อยู่แล้วจะมาสนใจผมได้ยังไง ที่พี่ชนะยอมผมทุกอย่างก็เป็นการชดใช้ความผิด
มารับผิดผมทำไม?! ผมไม่ใช่ผู้หญิงท้องไม่ได้อยู่แล้ว พี่ชนะจะรู้ไหมว่านี่มันทรมานยิ่งกว่าถูกข่มขืนเสียอีก
ในเมื่อเป็นแบบนี้ ผมเองจะเป็นคนที่ฝ่ายออกมา การที่ผมจะไปแก้แค้นนั้นมีแต่จะยิ่งสมเพชตัวเองที่เป็นเต้นแรงเต้นกาให้เขาสนใจ ผมจะอยู่ในที่ของผม เมื่อก่อนผมอยู่มายังไงผมก็อยู่แบบนั้น
เป็น นายจักรดาวคนเดิม ซึ่งไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน กับการที่อยู่โดยไม่มีคนที่คิดถึงพี่เขา แต่แผลสักวันหนึ่งมันก็ต้องหาย แม้จะเหลือรอยแผลไว้บ้างก็ไม่เป็นไร ถ้าบอกจะให้ลืมหมดสิ้นก็คงเป็นไปไม่ได้
ผมจะต้องทำให้ได้ เพื่อตัวของผมเอง
“ …………”(ผมยังสะอื้น)
“ เล่าได้หรือยัง?” ซีซี่ถาม ผมพยักหน้า อยากให้ใครสักคนรับรู้กับผมบ้าง เหมือนคนที่แบ่งเบาสิ่งที่อัดแน่นอยู่ภายในอกนี้
.
.
.
“…………………” ซีซี่ฟังผมเล่าจนจบโดยไม่พูด ไม่ถามสักคำแม้ผมจะเล่าจบก็ยังเงียบต่อไป
“ กะกรู…ใจง่ายไปใช่ไหม……สิทธิ์?” ผมถาม คิดว่าตัวเองเป็นอย่างที่ถาม
“มรึงไม่ได้ใจง่าย ไม่เลย” ซีซี่พูดตบไหล่ผม
“…………………”
“ เพราะไอ้พี่ชนะเป็นคนเลวในสายมรึง พอเขามาทำดีกับมรึงทำให้มรึงเห็นข้อดีที่แม้เพียงเล็กน้อยมรึงก็ประทับใจ เพราะมรึงคิดว่าไอ้พี่ชนะเลวทำได้แค่นี้ถึงดีแล้ว”
“ กรูจะตัดใจได้ไหม?” ผมถามเสียงเครือ ไม่มีความมั่นใจเลยว่าตัวเองจะทำได้ เพราะตอนนี้ผมอยากเห็นหน้าพี่เขาเหลือเกิน
“ ต้องได้!” ซีซี่บอกเสียงหนักแน่น ผมรู้สึกเหมือนจะทำได้จริงๆ
“ สิทธิ์”(ผม)
“ แต่กรูขอต่อว่ามรึงหน่อยเถอะ ว่ามรึงมีเรื่องขนาดนี้ทำไมไม่บอกกรูบ้าง กรูไม่ไช่เพื่อนมรึงหรือไง กรูอาจจะช่วยมรึงได้ ใครจะไปรู้ หรือว่ามรึงไม่เห็นกรูเป็นเพื่อน”
“ ขอโทษ” ผมบอก ผมแค่ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องมากไปกว่าตัวผมเอง เพราะมันจะเป็นความลับตลอดไป ผมยอมรับไม่ได้ที่ถูกผู้ชายข่มขืน
ผมยอมรับไม่ได้ แต่กลับหลงรักคนที่ทำร้ายผม
บ้าสิ้นดี!
“ ถ้ามีเรื่องอะไรอีก บอกกรูนะ”
“………….” ผมพยักหน้า
“ เรื่องไอ้พี่ชนะ มรึงมีอะไรให้กรูช่วยก็บอก..แล้วมรึงจะบอกไอ้พี่ชนะเมื่อไรว่ามรึงรู้เรื่องหมดแล้ว”
“ไม่รู้” (ส่ายหน้า)
ผมไม่กล้า…….ที่จะยอมรับความจริง ผมแอบหวังว่าสุดท้ายพี่ชนะอาจจะเลือกผม ผมรู้ว่าตัวเองโง่ที่คิดแบบนี้
ไม่มีทางเป็นไปได้ ผมมาที่หลัง ความผูกผันย่อมน้อยกว่า แต่ความรักมันไม่เกี่ยวกับเวลาไม่ใช่หรือไง?
“ มรึงจะไม่รู้ไม่ได้ ถ้ามรึงไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้ มรึงต้องเด็ดขาด”
“ แต่กรู…..”
“ ไหนโทรศัพท์ กรูจะโทรไปเองว่าอย่ามายุ่งกับมรึงอีก” ซีซี่ลุกขึ้นมองหาโทรศัพท์ พอมองเห็นวางอยู่ข้างๆผมก็หยิบไปทันที
อย่า
“ สิทธิ์ อย่าสิทธิ์” ผมพยายามแย่งโทรศัพท์จากสิทธิ์ ไม่รู้ทำไมแต่รู้สึกใจหาย
“ ทำไมว่ะจักร มรึงจะโง่ไปถึงไหน?”
“ ให้พี่เขาโทรมาหา กรูแล้วกรูจะบอก”
“ ………….” ซีซี่ถอนหายใจ จ้องมองผม จนผมเบือนหน้าหนี อับอายเหลือเกินที่เป็นคนแบบนี้
ทำไมต้องทำตัวได้น่าสมเพชได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนที่เขารัก
“ อย่ามองกรูสิทธิ์แบบนี้ กรูเองก็เวทนาตัวเองเหมือนกัน” ผมบอก
“ กรูไม่ได้เวทนามรึง แต่อยากให้มรึงเข้มแข็งมากกว่านี้” สิทธิ์เอาโทรศัพท์ใส่มือผม ผมเงยหน้ามองสิทธิ์ ก่อนที่จะเข้าไปกอด
“ กรูจะเข้มแข็ง จะไม่ทำร้ายตัวเองไปมากกว่านี้” ผมให้สัญญากับตัวเองและคิดว่าตัวเองจะทำได้
“ ………………”
* * *
ตื่นเช้ามา สิ่งที่ผมทำเป็นอันดับแรกคือดูโทรศัพท์ เพื่อ?
ผมคิดว่าจะได้ข้อความจากพี่ชนะว่า หลับฝันดีเหมือนทุกคืน แต่ไม่มี ผมได้คำตอบว่าทำไมเพราะว่าตอนนี้พี่ชนะอยู่กับพี่แบงค์ คงไม่มีเวลาคิดถึงผมหรอก
ทำไมผมถึงยังหวังอยู่อีก ทำไมไม่ตัดใจให้เด็ดขาด ก็เพราะว่าใจมันหวัง เหตุผลที่มีเลยไม่ค่อยได้ผล
ตอนเช้า ผมลงไปกินข้าว ชมพูถามว่าทำไมตาบวมผมโกหกว่าดูหนังซึ้งจนร้องไห้ ผมกินข้าวไม่ลงจนแม่เป็นห่วงผมต้องบอกแม่ว่ายังไม่จากนั้นก็ขึ้นมาบนห้อง เอาแต่คิดถึงเรื่องที่ผ่านมาแล้ว เรื่องผมกับพี่ชนะ ทุกๆเรื่อง ทั้งเรื่องที่ผมโดนทำร้าย ทั้งเรื่องที่ดีๆที่พี่เขาทำให้ ผมยิ้มทั้งน้ำตา
‘ มรึงไม่มีสิทธิ์ว่าเพื่อนกรู! ’
‘ เกลียดเลยยิ่งเกลียดยิ่งดี ถูกคนที่เกลียดข่มขืนเอา เจ็บเจียนตายไหม?’
‘ แค้น แค้น แค้นผัวตัวเอง สะใจเว้ย! ’
‘อย่าคิดว่าพอไม่สบายแล้วกรูจะไม่กล้าทำอะไร และจะบอกให้มรึงรู้ไว้ด้วยว่าถึงจะมีเพื่อนกรู 2 คนอยู่ที่นี่ด้วยแต่ถ้ากรูจะทำอะไรมรึงจริงๆ ก็ไม่มีใครช่วยมรึง!’
‘ขอเวลาให้พี่พิสูจน์’
‘อย่าบอกนะว่ามรึงจะทำร้ายกรูอีก’
‘เกลียดพี่นักหรือไง!!?’
‘จักร ยอมรับมาเถอะว่าจักร ใจเอนเอียงให้พี่ ไม่งั้นจักรจะลงไปหาพี่ทำไม?!’ ใช่ ผมห้ใจพี่ แต่พี่กลับให้ใจคนอื่นไป
‘กินน้ำส้มคั้นก็เป็นางเอก พี่ก็เป็นพระเอก’
‘จะจับมือเมีย’
‘ขอร้อง อย่าทำอะไรจักร ขอร้อง’
‘ก็พี่เป็นห่วงจักร อยากอยู่ใกล้ๆจักร เผื่อว่าจักรเป็นอะไร’
‘แล้วจะเป็นนางเอกให้พี่ไหมล่ะ?’
‘พี่จะฝันถึงจักรนะ’
‘แต่พี่อยากกินจักร’
‘ก็จักรน่ารักไง พี่เลยอดใจไม่ไหว ที่นี้เชื่อยังว่าแฟนพี่น่ารัก’
‘พี่รักจักร’
“…………………….”
อกหักมันเจ็บปวดแบบนี้เองเหรอ ทำไมมันถึงทรมานได้ขนาดนี้ แล้วคนอื่นเขาทนได้ยังไง
“ฮือๆ”
ก็อกๆ
“ จักรกรูเอง” ผมเช็ดน้ำตาลุกขึ้นไปเปิดประตูให้ซีซี่
ซีซี่จ้องหน้าผมก่อนที่จะเดินเข้ามา
“ ร้องไห้เหรอ?” ( ปิดประตู)
“ กรูยังทำใจไม่ได้” ผมบอก
“ ……………………… ไปอาบน้ำ เดี๋ยวกรูพาไปเริงร่าข้างนอก”
“ ไปไหน?” ผมถามเอามือขยี้ตาแรงๆ เผื่อว่าน้ำตามันจะหยุดไหล
“ ไปหาของอร่อยๆกิน ไปดูหนัง ร้องโอ-เกะกัน” ซีซี่ว่า คงไม่อยากปล่อยผมอยู่คนเดียว
“ แต่กรูไม่อยากไปไหน” ผมบอก
“ ไปเถอะ มรึงจะมานั่งเศร้าทำไมกัน ทำตัวร่าเริงเข้าไว้ มรึงเคยมีชีวิตแบบไหนตอนที่ไม่มีไอ้พี่ชนะก็ทำแบบนั้น มันต้องช่วยได้บ้างแหละ อยู่บ้านมรึงก็คิดแต่เรื่องไอ้พี่ชนะ!” ซีซี่สาธยายแกมบังคับ
กริ้งๆ“…………..”
“………………..”
กริ้งๆ ผมกับซีซี่เงียบ และมองหน้ากันและกัน ก่อนที่ซีซี่จะเป็นคนหยิบโทรศัพท์ผมไปดู
“ ไอ้พี่ชนะโทรมา” ผมรู้สึกดีใจ แต่ก็เจ็บปวดด้วยเช่นกัน
“…………..”
“ มรึงจะรับไหม?” ซีซี่ถาม ผมส่ายหน้าบอกว่าไม่รับ
“ งั้นก็ให้มันดังอยู่อย่างนี้แหละ มรึงก็ไปอาบน้ำ” ซีซี่ว่า ผมนิ่งไปพักหนึ่งก่อนที่จะตัดใจเข้าไปอาบน้ำ
ถ้าผมอยู่คนเดียวคงไม่ใจแข็งแบบนี้แน่ ซีซี่ต้องขอบคุณมรึง
พี่ครับ ผมจะลืมพี่ให้ได้ เรา2คนจะต้องเลิกแล้วต่อกัน
* * *
ไปเดินที่ไหนๆก็เห็นแต่แผ่นผี ท่านคนก็พากันมุงซื้อ แล้วสลดใจ ยังไงถ้ามีโอกาสก็ช่วยซื้อแผ่นจริงกันบ้างเน้อ 
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4432324 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก