บุพเพวายร้าย(สอง)
45
แบงค์
แบงค์
แบงค์
ผมขับรถกลับคอนโดไปหาไอ้แบงค์ ผมอยากเจอไอ้แบงค์อยากอยู่กับมัน แต่ผมก็ไม่อยากให้ตัวเองไปถึงคอนโด เพราะจากนี้จะไม่เหมือนเดิม
ระหว่างทางกลับไปคอนโด ผมโทรหาไอ้แบงค์ แต่มันไม่รับ
ทำไมไม่รับโทรศัพท์ผม หรือว่าไม่พอใจอะไรผม
“ แบงค์?”
แต่ทว่าผมก็ใจชื้นเมื่อกลับมาถึงคอนโด ยังมีรถไอ้แบงค์จอดอยู่
ถึงห้องก็เปิดประตูเข้าไป โดยไม่ได้เคาะหรือกดกริ่ง และห้องก็ไม่ได้ล็อกด้วย
ไอ้แบงค์นั่งอยู่โชฟา ผมเดินตรงหรี่เข้าไปหา
“ ไปส่งจักรแล้วใช่ไหม?” ไอ้แบงค์ถามไม่มองหน้า เอาแต่จ้องโทรทัศน์ที่ไม่ได้เปิด
“.........อืม......”ผมพยักหน้า นั่งลงติดกับอีกฝ่าย ไอ้แบงค์ถอยหนี
ปวดใจ มรึงช่างเย็นชากับกรู ทั้งที่ ……ทั้งที่ กรูคงใช้สิทธิ์นั้นไม่ได้แล้ว กรูมันไม่คู่ควรกับสิทธิ์นั้นแล้ว
“ แบงค์ กรูรู้ว่ามรึงลำบากใจเรื่องกรู กรูเอาแต่ใจมาตลอด เพราะงั้น………….จากนี้กรูจะไม่รั้งมรึงไว้แล้ว” ยิ่งพูดเสียงผมก็ยิ่งหายเข้าไปในลำคอ
“ หมายความว่ายังไง?” ไอ้แบงค์ถาม
“ กรูเป็นเพื่อนกับมรึงเหมือนเดิมได้ไหม?”
“...............” ไอ้แบงค์เงียบ
“ได้โปรด ถึงมรึงกับกรูจะไม่ได้คบกันแล้วก็ช่วยเป็นเพื่อนกับกรูด้วย” ผมบอก น้ำตาทำให้ใบหน้าไอ้แบงค์ที่มองเห็นไม่ชัดเจน จนต้องเอามือเช็ดออก
ผมจะไม่ยัดเหยียดความสัมพันธ์ใดๆให้ไอ้แบงค์ ขอแค่เหมือนเดิมก็พอ เป็นเพื่อนกัน มีความห่วงใยให้กัน ดูแลกันแค่เพื่อน
“ ถ้ามรึงตัดสินใจ แล้ว……….” ไอ้แบงค์ว่า ไม่ขัดเลย จนผมคิดว่าระหว่างผมกับไอ้แบงค์ มีแค่นี้ใช่ไหม ในความรู้สึกไอ้แบงค์ ความจริงแล้วไอ้แบงค์อาจจะไม่ได้รักผม มันแค่สงสาร หรือทำหน้าที่เพื่อน
“ กรูขอโทษในทุกๆเรื่อง” ผมบอก
“...............” ไอ้แบงค์ไม่แม้จะมองผม
“ อย่าเกลียด และอย่าเย็นชากับกรูแบบนี้ มรึงรู้ไหมว่ากรูเจ็บแทบตายแล้ว” ผมบอก ไม่รู้ว่าผมพูดได้หน้าตาเฉยแบบนี้ได้ยังไง ทั้งที่ผมทรมานกับความรู้สึกนี้มากเหลือเกิน อาจจะเป็นเพราะมันชินชาแล้วก็ได้ แต่ถ้ามันชินชาแล้วมันก็น่าจะไม่เจ็บ แต่ความเจ็บปวดกลับมากขึ้นเรื่อยๆ
“ ไม่ใช่มรึงที่เจ็บคนเดียว” ไอ้แบงค์บอก พร้อมทั้งหันมากอดผม
รู้สึกดีเหมือนได้กินยาวิเศษที่ทำให้หายทรมาน
“ แบงค์?” กรูรักมรึง
“ ไม่ว่า มรึงจะติดสินใจยังไง กรูยอมรับในความคิดมรึง แต่กรูก็มีความคิดของกรู” ไอ้แบงค์บอก ผมผลักมันออกไป เพราะถ้าช้ากว่านี้มากกว่านี้แม้แต่วินาทีเดียว ผมจะตัดใจไม่ได้
ผมไม่อยากหลงอยู่ในความฝันที่ทำร้ายคนที่ผมรัก
ความรักคือการให้ คือการเห็นคนที่เรารักมีความสุข แม้ว่าผมอยากจะครอบรองเขาไว้แต่ นั่นกลับเป็นการทำให้คนที่รักต้องเจ็บปวด ผมต้องถอยออกมา
แม้ว่ามันจะทำได้ยากเย็นเพียงใด แต่เพื่อคนที่ผมรัก ผมต้องทำ
“ แบงค์ ถ้ากรูรักมรึงอย่างเพื่อนได้เมื่อไร กรูจะขอไปหามรึงได้ไหม?” ผมถาม จ้องมองใบหน้าคมเข้มที่ผมรัก
รักมานานแสนนาน ครั้งนั้นที่ผมบอกให้ไอ้แบงค์ปล้ำผม กอดผมความจริงแล้วคือความต้องการลึกๆของผมที่จะครอบครองไอ้แบงค์ต่างหาก เพราะตอนนั้นผมไม่เหลือใครทำให้ผมได้คิดว่าผม มีคนที่อยู่ในใจแล้วมาตลอด ด้วยว่าเราสองคนกินนอนด้วยกันผมเลยไม่แม้จะคิดออก ถึงความรู้สึกนี้
ความรู้สึกห่วงใย เป็นห่วงที่แท้จริงมันมากกว่าเพื่อน อย่างน้อยก็ไม่เหมือนที่ผมให้กับไอ้วุฒิ
“ มรึงจะไปหากรูเมื่อไรก็ได้”
“ ขอบคุณ ขอบคุณ” ผมบอกน้ำตาร่วง จนต้องรีบลุกขึ้น
“.............................”
จบแล้ว จบแล้ว ผมทำสำเร็จแล้ว ผมปล่อยให้คนที่ผมรัก สอง คนไปมีความสุขมากกว่าที่จะอยู่ให้ผมทำร้าย
“ ชนะ”( เสียงไอ้แบงค์ที่อยู่ด้านหลัง)
“ ไม่มี อะ ไร ไม่มีอะไร มรึงกลับไปเถอะ กรูง่วงจะนอน” ผมบอก เดินหนี ไอ้แบงค์ดึงแขนผมให้หันกลับไป แต่ผมยื้อไว้แล้ว ก่อนที่ดึงมือให้หลุดออกมา โดยที่ไม่หันกลับไปเพราะน้ำตาเต็มหน้า
“ ชนะ” ( ไอ้แบงค์ที่อยู่ด้านหลังเรียก เสียงที่ทำให้ผมใจสั่น)
“ กลับไปเถอะ แบงค์ ถือว่ากรูขอร้องเป็นครั้งสุดท้าย” ผมบอกพยายามไม่ให้เสียงเครือ
“………………………………..” ( ไอ้แบงค์ )
“ ขอร้องแบงค์ กลับไป” ผมว่าเดินหน้าหนึ่งก้าว
“…………………มรึงบอกว่ามรึงเอาแต่ใจที่บังคับกรูเพราะงั้นมรึงจะปล่อยกรูไป ความจริงแล้วมรึงก็เอาแต่ใจเหมือนเดิม ที่คิดอยากจะทำอะไรก็ทำ” ไอ้แบงค์พูด
“…………” ผมไม่ได้ตอบอะไร เพราะผมเกินกว่าที่จะพูดได้แล้ว ทั้งน้ำตาทั้งเสียงเกินกว่าที่จะพูดออกมาอย่างปกติ
“ แต่มรึงรู้ไว้อย่างหนึ่ง ความรู้สึกกรู
ใครก็บังคับไม่ได้!” ไอ้แบงค์ว่า ก่อนที่ออกจากไปจากห้องพร้อมกับปิดประตูกระแทกเสียงดัง
ปัง!!! ผมยืนนิ่ง ในหัวว่างเปล่า ก่อนที่ค่อยๆอัดแน่นจนแทบระเบิด หัวใจผมกำลังร่ำร้องสาหัสว่า
กรูรักมรึง!!
กรูรักมรึง!! แต่เพื่อมรึง กรูต้องทำแบบนี้
กรูไม่สามารถรักมรึงคนเดียวได้แบงค์
เพราะกรูก็รักจักรเหมือนกัน
กรูรักน้องเขา เหมือนที่รักมรึง ได้ยินไหม?!
“ ฮือๆ แบงค์” หัวเข่าผมทรุดชนกับพื้นห้อง
หน้าผมเปียกเพราะน้ำตา แต่ใจกลับเปียกยิ่งกว่า
ขอโทษ ที่รักมรึง
* * * *
“ ชนะ ชนะ!?” ผมลืมตา เห็นพี่เอกพี่ชาย(ผมนอนอยู่บนเตียง)
“ พี่เอก?”
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์ พี่โทรถามแบงค์ก็บอกว่าไม่รู้ ทั้งที่เขาเป็นคนที่รู้เรื่องเราดีกว่าพี่ จนพี่ต้องมาที่นี่” พี่เอกว่านั่งข้างๆผม
แบงค์
“ พี่ ผมอกหัก” ผมว่า ลุกขึ้นด้วยความอ่อนแรง เพราะกินอะไรไม่ลง เลยไม่กิน
3 วัน แค่ 3 วัน แต่เหมือนนานเป็น 3 ปี 30ปี 300ปี มองไปไหนก็มองเห็นเงาไอ้แบงค์ เห็นอดีตที่พวกผมอยู่ด้วยกัน ในสมองก็คิดแต่ว่าตอนนี้จักรทำอะไรอยู่ อยากเห็นหน้าแทบใจขาด แต่ทำได้แค่ดูชื่อในโทรศัพท์
“ อกหักไม่ตายหรอกน่า” พี่ผมตบไหล่ผมเบาๆ ผมส่ายหน้า
“ ไม่ตาย แต่ตายทั้งเป็น”
“ บอกพี่สิ เผื่อพี่ช่วยได้ อยากฟังคำปรึกษาพี่ชายไหมล่ะ?” พี่เอกยิ้ม ตบไหล่ผมแรงขึ้น
“ พี่ผมมันเลว ผม…………” ผมบอกซบหบ้าบนไหล่พี่
“คนเลวก็ต้องมีส่วนดี ถ้ารู้ว่าเลว ก็แก้ไขให้ดีขึ้น”
“ ผมเลว ผมเลว……”
“…………” (พี่เอกลูบหลังผม)
“ ผมแค่อยากมีความสุข อยากอยู่กับที่ผมรัก แต่ผมกลับกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว ทำร้ายจิตใจยังไม่พอยังทำร้ายร่างกาย
……อีก” “…………” (พี่เอก)
“………
…ผม…… ”
ผมเล่าให้พี่ฟัง ก่อนที่ความรู้สึกจะบีบรัดผมจนตาย
“………………………………………………..” พี่เอกเงียบแม้ผมจะพูดจบไปนานแล้ว
“ผมเห็นแก่ตัวมากใช่ไหม?” ผมถามทั้งที่รู้คำตอบดี
“ ในเรื่องความรัก ทุกคนต่างก็เห็นแก่ตัว เพราะเราไม่อาจจะต้านความว่า ‘รัก’ ได้ ในเมื่อคิดได้และตัดสินใจแล้วก็มีความสุขกับสิ่งที่เราทำ อย่างน้อยตอนนี้เราก็ทำเพื่อคนที่เรารักแล้ว มันก็คือความรักแล้ว……”
“แต่ผมเจ็บ” ( น้ำตาคลอ)
“ พี่รู้”
“ เมื่อไรกันที่ผมจะหายสักที ผมจะตายอยู่แล้ว” ผมบอก ในอกแสบไปหมด
ไม่มีอีกแล้ว จักรที่ทำตาเขียวไม่พอใจ
ไม่มีอีกแล้วไอ้แบงค์คนที่ยอมตามใจผม
ไม่มีอีกแล้วไอ้แบงค์กับรอยยิ้มอบอุ่น
ไม่มีอีกแล้วจักรกับใบหน้าสีแดงระเรื่อ
“ ไม่ตายหรอก ให้เวลากับหัวใจตัวเองหน่อย”
“ ฮือๆ พี่ครับ พี่ครับ พี่ครับ” ผมกอดพี่เอกแน่น แต่ไม่แน่นเท่าอกที่เจ็บปวดจนแน่น
“…………”
* * * *
ผมโทรชวนไอ้วุฒิออกไปเที่ยวเหมือนอย่างเคย แต่ไอ้วุฒิกลับไปสิงคโปร์ และผมก็ไม่อยากชวนใครแล้ว ผมเลยมาคนเดียว เป็นผับที่ผมเคยมากับไอ้แบงค์ และเจอจักรในวันนั้น
ผมนั่งเคาร์เตอร์ กินไปเรื่อยๆ จะกินให้ลืมทุกอย่างแต่กลับไม่ลืม เหล้าที่กินเหมือนน้ำไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นแต่ก็กิน!
“ สวัดดีครับ” ผมหันหน้าปรือๆไปมองคนที่พูดข้างๆ
หล่อดี ถ้าเป็นทุกครั้งคงเล่นด้วยไปแล้ว แต่ตอนนี้ ไม่
“ เออ” ผมว่าก่อนที่จะกรอกเหล้าสีเหลืองน้ำตาลเข้าปาก ในลำคอรู้สึกร้อนเมื่อเหล้าผ่านเข้าไป
“ ผมนั่งด้วยคนได้ไหม?” พูดพร้อมยิ้ม จนเห็นเคี้ยวสีขาว
“ ตามใจดิ” ผมว่าสั่งเหล้าอีกแก้ว
“ ผมมองคุณตั้งนาน รอจนแน่ใจว่ามาคนเดียว ถึงได้กล้ามาคุยด้วย”
“…………” ผมเงียบ ไม่ได้อยากคุยกับใคร ตอนนี้คนที่ผมอยากคุยมีแต่ไอ้แบงค์กับจักรเท่านั้น
ผมดูนาฬิกา สี่ทุ่ม จักรคงยังไม่นอน อาจจะกำลังเล่นเกมส์กับซีซี่ หรืออ่านหนังสือการ์ตูนรายสัปดาห์แล้ว……. จะคิดถึง ผมบ้างไหม ยังอยากให้จักรคิดถึงผมบ้าง เพราะผมยังตัดไม่ขาด
ไอ้แบงค์ถ้าไม่อ่านหนังสือ ก็คงนอนแล้ว ในฝันไอ้แบงค์มีผมบ้างก็ดี
“ นี่คุณครับ ผมบอกชื่อคุณไปแล้ว ช่วยบอกชื่อคุณหน่อยได้ไหมครับ?” ไอ้คนที่มานั่งข้างๆผมพูด ซึ่งมันกำลังจะจีบผม
“ ชื่อชนะชัย
พอใจไหม!?” ผมว่าลุกขึ้น ปวดฉี่เลยลุกขึ้นจะไปห้องน้ำ ไอ้นั่นหน้าเหวอ
“ ไปไหนครับ?” (จับมือผมไว้)
“ ไปห้องน้ำ จะตามไปด้วยไหม?” ผมว่าประชด ไม่รู้หรือไง ว่าคนเขาอยากอยู่คนเดียว
“ ไปครับ ไปครับคุณ ชนะ ชัย” มันว่าลุกขึ้น ยิ้มแก้มแทบฉีก
“ แต่กรูเปลี่ยนใจ อยากไปคนเดียว” ผมว่าเดินหนีออกมา และมันก็ไม่ได้ตามมา
ผลั่ก?! ผมชนไหล่ใครก็ไม่รู้ และผมก็ไม่ได้สนด้วย ช่างหัวมันดิ
“ เฮ้ย มรึงชนแล้วไปเฉยๆหรือไงวะ” มันว่าจับไหล่ผมกระชาก
“ เออ” ผมตอบยักไหล่ อยากมีเรื่องล่ะสิท่า เดี๋ยวกรูจัดให้
“ งั้นก็ขอชกสักทีแล้วกัน”
ผั่ก?!
เจ็บแปล๊บที่หน้า ก็รู้ว่าตัวเองโดนชก ผมเซถอยไปก้าว ก่อนที่พุ่งตรงไปกระชากคอเสื้อผมแล้วชกมันกลับไป
ผลั่ก?! แทบจะหันที หลังจากที่ผมชกหน้ามัน มันก็พุ่งเข้ามาผม ตามด้วยแรงชกที่หลังผมชนกับผนัง ตัวผมรูดลงกับพื้น
“ เหี้ย?! มรึงคิดว่ามรึงเก่งมาจากไหนวะ!” มันว่าแล้วเอาตรีนแตะผม ผมไม่ได้สู้แล้ว เอาเลยอยากเตะต่อยอะไรเอาเลย ผมไม่เจ็บมากกว่านี้แล้ว
“ แม่งอ่อน?! แล้วทำกร่าง” มันสถบก่อนที่เดินหนีไป ผมนั่งอยู่ที่เดิม แสบที่ปาก ผมเอามือเช็ด มีเลือดติดนิ้วมา
“ หึๆ” ผมสมเพชตัว
กายไม่เจ็บสักนิด เพราะแทบไม่ได้กับใจที่ทุกข์ระทม
แบงค์ จักร
ช่วยมีความสุขในส่วนขอคนเลวๆคนนี้ด้วย ผมเอามือจับผนัง พยุงตัวขึ้น เดินออกมา หน้าร้าน
ลมเย็นๆช่วยทำให้สติจากเหล้ากลับมา ปากที่แตกทำให้เจ็บมากขึ้น ขาที่โดนเตะก็ปวดระบม ผมเดินโงนเงนกลับไปที่รถ แล้วพาตัวเองไปนั่งรถด้วยความทุลักทุเล
ผมถอยรถ
โครม?!? ผมถอยรถชนเสาไฟฟ้า ทำให้ผมหัวเสีย แต่ผมไม่สน ผมขับรถวิ่งตามถนนไร้จุดหมาย (ยังมีรถอยู่บ้างแต่ไม่มาก)
ผมขับรถไปเรื่อยๆบ้างก็จอดรถข้างถนนดู ผู้คนที่เขาเดินกันเป็นคู่ กระนุ้งกระนิ้ง บ้างก็หัวเราะ แต่ผมไม่ได้ยินหรอกว่าเขาคุยกันเรื่องอะไร เพราะผมอยู่ไกลเกินกว่าจะได้ยิน
ผมคิด
ว่า
ถ้าเป็นผม ไอ้แบงค์และจักรจะเป็นยังไง พวกผมจะพูดคุยเรื่องอะไร หัวเราะร่วนแบบนี้หรือเปล่า?
แค่คิด ไม่มีทางเป็นจริงอยู่แล้วผมรู้ดี ผมทำได้แต่เบือนหน้าหนี แต่ไม่ว่าหันไปทางไหน ก็มีแต่คู่รักเต็มไปหมด
ส่วนผมนั่งโดดเดี่ยวอยู่ตรงนี้ เพราะผมทำตัวผมเอง เหมาะสมแล้ว
“…………” น้ำตาผมจะไหล ผมต้องรีบเช็ดออก มือคว้าโทรศัพท์ อยากจะโทรหาคนที่คิดใจจะขาด
แ ต่ ทำ ไ ม่ ไ ด้
ในเมื่อปล่อยไปแล้ว ก็อย่าตามไปตอแยให้เขารำคาญใจ
อย่าทำแบบนั้น มันน่าสมเพช
ผมมองชื่อในโทรศัพท์ ก่อนที่จะกดส่งข้อความหาไอ้แบงค์ในฐานะเพื่อน
‘ฝันดี’
ผมรู้ว่ามันงี่เง่า แต่ผมห้ามตัวเองได้แค่นี้ และอีกหนึ่งที่หัวใจผมเรียกร้อง
ผมขับรถมุ่งหน้าไป บ้านจักร มาถึงปากทางเลี้ยวเข้าซอยบ้านจักร ผมก็ยิ่งใจเต้นแรงเพราะกลัวจักรจะมาเห็น ในเมื่อผมบอกจักรแล้วว่าจะไม่เห็นหน้า ผมค่อยขับรถช้าๆผ่านหน้าบ้านซีซี่ที่อยู่ติดกัน
ผมมองเข้าไปในบ้านจักร ชั้นล่างปิดไฟแล้ว แต่ชั้นบนยังเปิดไฟอยู่ และหนึ่งในนั้นคือ ห้องจักร
“…………” ผมมองแสงแสงสีขาวที่ลอดผ่านผ่านม่านออกมา
ทำอะไรอยู่ ห้าทุ่มกว่าแล้วยังไม่นานอีก หรือว่าจะลืมปิดไฟ ผมจ้องอยู่นาน ………… นานมาก
จนกระทั่งไฟดับลง………ไฟในใจผมก็ดับลงเหมือนกัน
ผมดูนาฬิกา ตีหนึ่งพอดี
“ หลับฝันนะครับ คนดี” ผมบอก โดยที่เจ้าตัวเขาไม่รู้ ว่ามีผมที่คอยห่วงใยอยู่ตรงนี้ ผมมองกวาดสายตามองรอบๆบ้าน ไฟปิดหมดแล้วนอกจากเสาไฟหน้าบ้าน
ประโยคที่เขาว่า ‘ไม่เห็นคนเห็นหลังคาบ้านก็ยังดี’ ผมเพิ่งเข้าใจคำนี้ถ่องแท้ก็วันนี้เอง
“…………”
ผมขับรถออกมาช้าๆ ตอนนี้ขึ้นวันใหม่แล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังจะเริ่มต้น แต่ผมไม่รู้สึกอย่างงั้น
ลนถนนรถบางตา ผมเหยียบเพิ่มความเร็วได้ตามต้องการ แต่แล้วขนาดที่ผมจะผ่านสี่แยกกลับมีมอเตอร์ไซร์คนหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็ว ผมเหยียบเบรกจนสุด ตัวผมกระแทกเข้ากับถุงลมนิรภัย
แบงค์ จักร
เจ็บ“…………” ใบหน้าแนบกับบางอย่าง ในหัวว่างเปล่า ทุกอย่างค่อยๆมืดลงอย่างช้าๆ
“……………………”
ผมกำลังเห็นไอ้แบงค์ จูงมือจักร เดินห่างผมไปเรื่อยๆ ผมเรียกก็ไม่ได้ยิน
‘แบงค์ จักร ?!’ ……………ไม่ได้ยิน
ขอโทษ
ขอโทษ
และ
ยกโทษให้ได้ไหม
.
.
.
.
* * * *
สวัสดี วันแห่งความรัก ย้อนหลัง
ให้สมหวังกันทุกๆท่านเจ้าค่ะ ไม่ว่าจะฝ่ายถูกรัก หรือ ได้รัก และรูปแบบไหนก็ดี
ปล. 
ปล.2 คอมเม้นต์อ่านทุกคอมเม้นต์เน้อเจ้าค่ะ และอยากตอบทุกคอมเม้นต์ ด้วย ไอ่ตัวโกงมันตามหานางเอกเจอแล้ว
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4432502 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก