ตอน 45 หน้า 522 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=13917.15630 
46.จบ
“……………………”มองเห็นหน้าพ่อที่ค่อยๆชัดขึ้นในมโนภาพ
“ ชนะ เป็นไงบ้าง ลูก” พ่อผมถาม น้ำเสียงเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด พอลืมตาแสงสว่างทำให้แสบตาจนหลับลงอีกครั้งก่อนที่ลืมตาขึ้นอีกครั้ง( พ่อเอามือลูบหัว)
“……………………” ผมขยับตัว แล้วร่างก่ายก็เหมือนโดนซ็อต มันเจ็บไปหมด
“ โอ๊ย?!” จนต้องผมร้องออกมา เจ็บมาก โดยเฉพาะแขน
“ อย่าเพิ่งขยับ” พ่อบอก ผมมองหน้าพ่อที่เริ่มเลือนเพราะน้ำตาจากความเจ็บ
“ ผมเป็นไร?” ผมถาม และตัวเองก็เริ่มคิดว่า ผมมานอนที่นี่ได้ยังไง
ผมไปหาจักร ขากลับ มีรถมอเตอร์วิ่งตัดหน้า ผมเบรก แล้วก็มืดสนิท หลังจากนั้น ผมจำอะไรไม่ได้เลย
“ ขับรถชนเกาะถนน เพราะมีรถมอเตอร์ไซด์ตัดหน้า” พ่อบอก และบอกว่าที่รู้เพราะมีกล้องวงจรปิดที่สี่แยกพอดี
“ลูกหลับไปตั้ง 2 วัน” พ่อผมยังยืนไม่ห่างจากเตียง และเรียกผมว่าลูกทุกคำ ทั้งที่ปกติพ่อจะเรียกผมว่าชนะ เรียกแบบเพื่อนมากกว่าที่จะเป็นพ่อลูก
“ ไม่ฟื้นสักที พ่อก็นึกว่าเป็นอะไร ถามหมอ หมอก็บอกไม่มีอะไรน่าห่วง รอแค่คนไข้ตื่น”
“……………………”
รอบๆห้อง ไม่มีใครนอกจากพ่อ ทุกอย่างดูเงียบเหงา……
“ พี่เขาไปทำงาน เดี๋ยวเลิกงานก็มา” พ่อบอกและกดกริ่งเรียกพยาบาล
ผมนึกถึงใครบ้างคน
แบงค์กับจักร
“ พ่อมีใครรู้ไหมว่าผม นอนอยู่โรง-บาล” ผมถาม หลังจากที่จิบน้ำจากแก้วที่พ่อยื่นให้
“ วุฒิเพิ่งมาเยี่ยมเราเมื่อวาน” ไอ้แบงค์ล่ะ?
“ แ ล้ ว ค น อื่ น ? ”
“ ใคร? แบงค์เหรอ? ถ้าแบงค์โทรมาถามอาการพ่อตั้งแต่วันก่อนแล้ว นี่ก็เพิ่งว่างไป” ผมแอบภูมิใจเล็กๆที่ไอ้แบงค์ยังเป็นห่วงผมอยู่แม้จะได้ฐานะเพื่อนก็ตาม
ส่วน จักรคงไม่รู้ว่าผมอยู่ที่นี่ ถ้าจักรรู้จักรจะมาเยี่ยมไหมนะ เหมือนครั้งที่แล้วที่จักรมาเยี่ยมผม ถึงผมจะกลับบ้านแล้วก็ยังตามไปดูแลที่บ้านต่อ ตอนนั้นผมมีความสุขมาก ที่มีทั้งไอ้แบงค์และจักร……
“……………………”ตอนนี้…… จักรคงไม่มาหรอก เพราะสิ่งที่ผมกับน้องเขา มันเกินจะให้อภัย เป็นความผิดที่ทำผิดครั้งแล้วครั้งเล่า
ผมมองออกไปนอกระเบียง มองเห็นใบสีเขียวของต้นไม้สว่างไสว ท่ามกลางแสงแดดอ่อน ใจผมค่อยๆผ่อนคลาย
ผมยิ้ม เมื่อนึกถึงว่า แค่มีผมคนเดียวที่เจ็บก็พอ
“……………………” ไอ้แบงค์เป็นคนดี ไม่นานต้องได้เจอคนดีๆแน่
จักรเองก็เหมือนกัน คงได้คนที่รักจักรมากกว่าผมแน่นอน ซึ่งอาจจะเป็นผู้หญิงอย่างที่จักรต้องการ น้องเขาจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องที่ตัวเองมีแฟนเป็นผู้ชายอีกแล้ว
ไม่นานหมอก็เข้ามาตรวจและวัดไข้ อาการผมไม่มีอะไรต้องห่วง มีแผลถลอกเท่านั้นเอง
“……………………”
เสียงหัวใจเต้นเบาๆ และเหงา
* * * *
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตู ทำให้ผมหันไปมอง
หัวใจมีความหวังนิดๆว่าอาจจะเป็น ไอ้แบงค์ก็ได้ เพราะคงไม่ใช่พ่อที่เพิ่งออกไป
“……………………” ผู้หญิงร่างเล็กๆเดินเข้ามา
ปราง??!
“ปราง?” (ผม)
“ ทำไมทำหน้าแบบนั้น เสียใจเหรอที่เห็นปราง หรือว่าคิดว่าจะเป็นใคร?”
“ ปะเปล่า” ผมตอบ
ไม่ใช่ไอ้แบงค์ ผมแอบหวังเล็กๆที่คนที่เปิดประตูเข้ามาจะเป็นไอ้แบงค์ ผมหวังเล็กๆ แต่กลับผิดหวังมาก
นี่ไอ้แบงค์ไม่เป็นห่วงผมแล้วหรือไง 2 วันนับจากผมฟื้น มีเพื่อนมาเยี่ยมผมหลายคน ทั้งไอ้วุฒิหรือ แม้แต่ไอ้เอสที่กลับจากเม-กาก็ยังมาเยี่ยมผม แต่ไอ้แบงค์กลับไม่มา
ผมจะไปหวังอะไรอีก ในเมื่อ ผมเป็นบอกเลิกไอ้แบงค์ ไอ้แบงค์อาจจะเกลียดผมแล้วก็ได้
“ เปล่า แต่ดูทำหน้าเหมือนแบกโลกไว้ทั้งโลก” ปรางว่า (ปรางใส่ชุดคนท้องแล้วครับสีฟ้ามีโบใหญ่อยู่หน้าอก ดูน่ารัก ท้องไม่ใหญ่เท่าไร)
“ ก็…………………..” พูดไม่ออก เพราะปรางพูดถูก
“ แล้วปรางรู้ได้ไงว่าชนะอยู่ที่นี่?” ผมถามรีบเปลี่ยนเรื่อง (มองปรางที่กำลังลูบท้องตัวเองเล่น ก่อนที่หันหน้ามาหาผม)
“ ปรางมาฝากท้องกับคุณแม่ เจอคุณพ่อชนะข้างล่าง ท่านบอกว่าชนะอยู่ที่นี่ ตอนนี้ก็กำลังคุยกับคุณแม่ปรางข้างล่าง” ปรางบอก ผมสังเกตเห็นว่าปรางดูสดใสกว่าที่เจอผมครั้งสุดท้ายมาก
“ เหร อ” ผมว่า
“ อืม” พยักหน้า
“……………………” ผมรับรู้ว่ามองผมเป็นเพื่อนอย่างสนิทใจ ตอนนี้ผมทำยังไงก็มีทางมองไอ้แบงค์แบบปรางได้
ต้องใช้เวลา
“ ปราง มีความสุขไหม?” ผมไม่รู้ตัวว่าถามปรางออกไปตอนนี้ มันเผลอไปโดยไม่รู้ตัว
“ มีความสุขม๊ากมาก เพราะคิดอะไรได้หลายๆอย่าง จนไม่คิดว่าตัวเองจะคิดได้ และปลงได้” ปรางว่า
“……………………” คิดได้ ผมก็คิดได้ แต่ทำไม่ค่อยได้
“ ชนะล่ะ? มีความหรือยัง?”
“………………กำลังจะมี” ผมหวังอย่างงั้น
“ จะสุขหรือจะทุกข์ มันอยู่ที่เรามอง อยู่ที่เราคิด คิดให้ทุกข์ก็ทุกข์ คืดให้สุขเราคือสุข ” ปรางบอก
“……………………” คิดให้สุข เราก็สุข
* * * *
8 วันจากวันที่เข้าโรงบาล วันนี้เป็นวันที่ผมต้องออกจากโรงบาลแล้ว กำหนดเวลาคือ 10โมง(เช้า) แต่ตอนนี้ จะ11 โมงแล้ว แต่พ่อกับพี่กลับยังไม่มีใครมา โทรหาก็ติดต่อไม่ได้ ผมโทรกลับไปที่บ้านก็บอกว่าพ่อกับพี่ผมออกมาตั้งแต่ 8 โมงแต่นี่ยังมาไม่ถึง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า
ผมรอไปครึ่งชั่วโมง เลยตัดสินใจ ให้ใครที่บ้านก็ได้มารับผม
ผมนั่งรอพ่อกับพี่อยู่บนเตียงและยังอยู่ในชุดคนไข้ เพราะชุดที่จะเปลี่ยนพ่อยังไม่ได้เอามาให้ ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้เมื่อคืนไม่ให้พี่เอกกลับบ้านดีกว่า ก็เห็นว่าจะกลับไปเคลียร์งาน เลยบอกว่าอยู่คนเดียวได้
8 วัน ไอ้แบงค์ไม่ม่เยี่ยมผมเลยสักครั้ง แต่ผมเข้าใจ ผมทำกับไอ้แบงค์ไว้มาก ไอ้แบงค์เองก็ต้องใช้เวลาเหมือนกัน และผมยังขอเป็นเพื่อนกับไอ้แบงค์อีก
ผมได้แต่รอว่าสักวัน เมื่อเรา 2 คนได้เจอกันอีก พวกเราจะยิ้มให้กันได้อย่างสนิทใจ จักรก็เหมือนกัน ถ้ามีโอกาสได้เจอ แค่น้องเขามองผม เหมือนคนที่เคยรู้จักรก็พอ ผมไม่ขอมากไปกว่านี้
ผมควรจะรู้ว่าตัวเองยืนอยู่ตรงไหน
แกร๊ก?!
ประตูเปิด โดยไม่มีการเคาะเตือน ผมหันไป
คิดว่าถ้าไม่ใช่พ่อก็พี่ หรือทั้งสองคน เพราะเห็นบอกป้าดาว(แม่บ้าน)บอกว่าออกพร้อมกัน
แต่
เป็น
“……………………”
ไอ้แบงค์?! ที่เดินถือกระเป๋าเข้ามา
ไอ้แบงค์ เดินตรงมาหาผม แล้วยื่นกระเป๋าให้
“ เสื้อที่จะเปลี่ยน” ไอ้แบงค์บอก ผมมองมือไอ้แบงค์ที่ยืนกระเป๋าสีดำให้ผม ก่อนที่จะเงยหน้ามองไอ้แบงค์อีกครั้ง
ทำไมถึงเป็นไอ้แบงค์ แล้วพ่อกับพี่ไปไหน?
“……………………”
“ มีอะไรจะถามไหม?” ไอ้แบงค์ถามหน้านิ่งมาก
“……………” ผมส่ายหน้า รับกระเป๋ามากจากมือไอ้แบงค์ แล้วบอก “ ขอบคุณ”
ก่อนที่จะเดินไปเปลี่ยนเสื้อในห้องน้ำ ตลอดทางที่ผมเดินเข้าห้องน้ำ ใจผมสั่น ผมรู้ไอ้แบงค์กำลังมองผมอยู่อย่างแน่นอน
ไอ้แบงค์มองผมด้วยรู้สึกแบบไหน?
“……………………”
มือผมใส่เสื้อเปลี่ยนกางเกง แต่หัวผมกำลังคิดหาสาเหตุว่าไอ้แบงค์มาที่นี่ได้ยังไง และทำไม และพ่อกับพี่ผมล่ะ?
หรือว่าอะไร?
แต่ผมก็แอบดีใจ
“……………………” ผมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จับลูกบิดประตูแล้วเปิดออกมา
“…………………………………………” ไอ้แบงค์ที่นั่งรอโซฟายืนขึ้นทันทีที่สายตาเห็นผม
“ พ่อล่ะ?” ผมถาม พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด ทำตัวเหมือนอดีตที่เราเคนเป็นเพื่อนรัก เพื่อนตาย
แต่ในใจก็ยังทำไม่ได้ ได้แต่ฝืน
“ขอคุณลุงมารับเอง” ไอ้แบงค์บอก ผมจ้องหน้าไอ้แบงค์ตกใจกับสิ่งที่ไอ้แบงค์บอก
ทำไม?! หรือว่าอยากจะไปส่งเพราะรู้สึกผิดที่ไม่เคยมาเยี่ยมเพื่อนคนนี้เลย
“……………………” พูดไม่ออก
“ ป่ะกลับ” ไอ้แบงค์ว่า เดินมาตบไหล่ผม (ผมสะดุ้ง เพราะทำตัวไม่ถูก)
ไม่รู้ว่าไอ้แบงค์กำลังคิดอะไรอยู่ ถึงทำแบบนี้
“…………………” ผมเดินออกมาพร้อมกับไอ้แบงค์ โดยมีไอ้แบงค์โอบไหล่อยู่
มีความสุข ผมรู้สึกเหมือนคนแอบรัก เพราะสุขได้อยู่คนเดียว โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้
เป็นแบบนี้เอง การให้ความรู้สึกดีๆอยู่ฝ่ายเดียว
ผมตกใจยิ่งกว่า เมื่อเห็นร่างอีกคนที่ยืนพิงผนังหน้าห้อง
“………………?!…จั ก ร ” ผมจ้องน้องเขา
หรือว่าผมเห็นภาพลวงตา ผมเห็นไอ้แบงค์ก็พลอยมองเห็นจักร
“ มองทำไม หรือว่าไม่เคยเห็น ?!” จักรว่าเสียงห้วน ผมหันไปมองหน้าไอ้แบงค์
“…………………” ไอ้แบงค์ ไม่มีปฎิกิริยาใดๆ
“ เอามานี่” จักรบอกดึงกระเป๋าสีดำที่ผมถืออยู่ไปถือ( กระเป๋ามีของใช้ส่วนตัว ในห้องน้ำที่ผมเก็บมาเมื่อกี้)
นี่มันเรื่องอะไรกัน?
จะเล่นตลกอะไรกับผม?!
ผมได้เจอคนที่ผมอยากเจอ ผมได้อยู่กับคนที่อยากอยู่ด้วย แต่ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะร้องไห้
“…………………”
จักรเดินออกไป ไอ้แบงค์ขยับตัวแต่ผมยังคงยืนนิ่งไม่ยอมให้ไอ้แบงค์ดึงแขนไป
“ มาที่นี่ทำไมแบงค์?” ผมถาม
“……………………………………” ถึงไอ้แบงค์ไม่ตอบ ผมก็ถามอีก
“ เพราะอะไร?” เสียงผมสั่น
ที่ถามไม่ใช่ไม่พอใจ ไม่ใช่โกรธ แต่ ส ง สั ย
“………………………” จักรเดินกลับมา (ผมกับไอ้แบงค์ยังยืนอยู่ที่เดิม)
“ พี่แบงค์มีอะไรหรือครับ?” จักรถามไอ้แบงค์
“ ทำไมจักร ? ทำไม ถึงมาหาพี่” ผมถามเสียงเบาวิว จักรขมวดคิ้ว
“ อยากมา ก็มา” จักรเงยหน้าตอบ
ผมจุก ไม่ทราบสาเหตุ ผมผลักไอ้แบงค์ออกไปก่อนที่เดินออกมา
ทั้งที่ไม่มีทางเป็นไปได้ ว่าจะได้คำตอบที่มีเหตุผลมากกว่านี้
“………………………” อยากจูบก็จูบไม่ได้ อยากกอดก็กอดไม่ได้ อยากซบอกก็ทำไม่ได้ อยากบอกว่าดีใจก็ต้องเงียบไว้
ผมต้องถอยออกมา
ตึก! ตึก! เสียงฝีเท้าเร็วๆ ผมหันกลับไป พอดีกับจักรวิ่งมาถึงตัวผม พร้อมทั้งโผเข้ากอดผมเต็มลัก
หมับ?! จักรกอดผม?! มือผมยกขึ้นจะกอดตอบ แต่ก็ได้แต่ก็ค้างไว้
“ มาหาแล้ว จะให้พูดอะไรอีก แค่นี้ไม่เข้าใจหรือไง?!” น้องเขากอดผมแน่น
หมับ ผมกอดจักรแน่นกว่า
“ จักร หมายความว่า….” ผมว่า มองไอ้แบงค์ที่ค่อยๆเดินมาจนยืนอยู่ตรงหน้าผม
“ หมายความว่า พวกเราจะ อยู่ ด้วยกัน” ไอ้แบงค์ตอบ แทนจักร
น้ำตาผมผุดจากขอบตาจนรู้ได้ มันไหลอาบหน้าเหมือนน้ำ
ยกโทษให้แล้วใช่ไหม?
ไม่โกรธ ไม่เกลียดกันแล้วใช่ไหม?
“………………………” ไอ้แบงค์พยักหน้าเหมือนรู้ว่าผมกำลังคิดอะไร
คนเลวอย่างผมจะโชคดีนี้ได้ขนาดนี้เหรอ
“………………………”
ไอ้แบงค์กอดผมและจักร
“ ขอบคุณ ขอบคุณ” ผมพร่ำบอก ยิ่งผมพูดไอ้แบงค์ก็ยิ่งกอดผมแน่น
นั่นคือ วงแขนที่บอกผม ว่านี่ คือ
ความจริง“………………………” ใบหน้าไอ้แบงค์เข้ามาใกล้ ริมฝีปากที่ยื่นเข้าใกล้ใบหน้ากำลังขยับ
“ ยังไงก็รัก” ไอ้แบงค์กระซิบบอก ผมตื้นตันจนลำคอตีบตันไม่ออก น้ำตาผมคลอเต็มเบ้า
“…………?………” จักรเงยหน้ามองไอ้แบงค์และมาหยุดที่ผม ใบหน้าบ่งบอกว่ากำลังสงสัยชัดเจน
“มีอะไร? อย่าให้ผมรู้ว่าพวกพี่มีอะไรแล้วไม่บอกผม ” จักรว่า
“ พี่อยากบอกว่ารักจักร” ผมบอก จักรก้มหน้างุดลงกับอกของผม
“ เหมือนกันแหละ!” จักรบอกเสียงห้วน มือที่กอดผมเริ่มแน่น
ผมสบตากับไอ้แบงค์ ก่อนที่บอกไอ้แบงค์ผ่านริมฝีปากที่ไม่มีเสียง “ กรูก็รักมรึง”
ขอบคุณ
ขอบคุณ
ขอบคุณ
ที่ให้โอกาสผู้ชายเลวคนนี้ ได้รักอีกครั้ง
ชนะชัย คือ ชื่อของผม
ผมค้นพบว่า ไม่มีชัยชนะใดยิ่งใหญ่เท่าชนะตนเอง
แต่ชนะชัยใดๆก็ไม่น่ายกย่องเท่าการให้อภัย
ผมมี 2 คนที่ผมรัก เขาได้ให้อภัยผม
ผมว่าผมรักเขามากจนไม่รู้จะยังไง แต่เขา 2 คนรักผมมากยิ่งกว่า
ถ้าผมไม่ใช่คนที่โชคดีที่สุดในโลก แล้วจะใคร?
* * จบ * *
ถึงท่านผู้ดูแล จะมี บุพเพวายร้าย 2.5 จากนี้ เจ้าค่ะ
อย่าเพิ่งย้ายไป เรื่องที่จบแล้วเน้อ เพราะไม่อยากให้ท่านนักอ่านที่อ่านเรื่องที่จบแล้ว เข้ามาเพราะคิดว่าจบแล้ว เดี๋ยว ท่านนักอ่านจะมารอเปล่าๆเน้อ
ขอบคุณเจ้าค่ะ
และขอบคุณท่านนักอ่านทุกๆท่านที่ไม่ว่าจะเลิกอ่านไปด้วยประการใด
และยังอึดอ่านมาจน ณ ตอนนี้ ขอบพระคุณท่านๆมากๆเจ้าค่ะ
เพราะท่านๆคือกำลังใจที่ทำให้เจ้าหญิงลง บุพเพวายร้าย มาตลอดตลอด
ถ้ายังไม่เบื่อกัน ก็ฝาก บุพเพวายร้าย 2.5 ด้วยเน้อ และเรื่องราวเรื่องอื่นที่วันนี้ มีโอกาสอยากบอก ว่า
ถ้ายังติดตามกันต่อ ขอบอก ชื่อเรื่องเอาไว้ก่อน
เห็นจะได้รู้ว่า อ้าว เจ้าหญิงมาอีกแล้วเหรอ55+ แต่ยังไงหลังจากนี้ก็คงมุ่งมั่นกับน้องจุมเสียก่อนเจ้าค่ะ
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4432443 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก