บุพเพวายร้ย
41.
บอกผมว่าร่างกายผมไม่เป็นไรแล้วมาก แค่รอฟื้นตัว ด้วยความที่ผมยังอยู่ในวัยเจริญเติบโตการซ่อมแซมร่างกายจึงดีกว่าคนอายุมาก แม่ฟังหมอไปก็ยิ้มคงสบายใจที่ผมไม่เป็นไรแล้ว ทั้งไข้ผมก็ไม่มี แค่ผมรู้สึกอ่อนเพลียจาการนอนบนเตียงมากเกินไป หมอแนะนำให้ผมไปเดินออกกำลังกายบ้าง และถ้าไม่มีอะไรไปมากกว่านี้ไม่ 3 สี่วันก็กลับบ้านได้
ทุกอย่างเหมือนจะปกติดีทุกอย่างจนเมื่อหมอถามผมเรื่องส่วนตัว เรื่องชีวิตประจำวันเพื่อเช็ดดูว่าสมองผมมีได้รับการกระทบกระเทือนจากสิ่งที่เครื่องมือแพทย์ตรวจไปไม่ได้หรือเปล่า หมอถามวกไปวนมาหลายคำถาม จนมาถึงคำถามที่ว่าผมว่าเรียนอยู่ชั้นไหนแล้ว
“ ม.5 ครับ” ผมตอบ หมอนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วถามผมว่า ผมอายุเท่าไร
“ 17 ครับ” ผมตอบ และหมอยังถามวันเกิดผมอีก ผมก็ตอบตามความจริง
“ ..................” หมอหันหน้าไปหาแม่ที่แม่ดูมีแวววิตกครับ หรือว่าผมมีอะไรที่ผิดปกติ
“ เดี่ยวผมขอเช็ดสมองด้วยเครื่องMRI นะครับ” หมอพูดกับแม่ และแม่ก็ตอบว่า ‘ค่ะ’
เกิดอะไรขึ้นกับผม?
“ ......................”
หลังจากนั้นตัวผมก็ถูกพาอีกห้องหนึ่ง นอนหงายอยู่บนเตียง ส่วนตัวถูกครอบด้วยเครื่องสีขาว ตลอดเวลาแม่อยู่กับผม
.
.
แม่ถามผมหลังจากกลับมา
“ จุม” แม่พูดพลางลูบหัวผมที่นั่งอยู่บนเตียง
“ ครับ?” ผมมีอะไรผิดปกติอย่างงั้นเหรอ? ทำไมแม่ถึงดูวิตกกังวล
“ ตอนนี้ลูกอายุ 18 แล้ว เรียนอยู่มอ6แล้วนะ”
“มอ6! แต่ผมจำได้ว่าผมเพิ่งจะสอบไฟนอลมอ5เทอม1ไปเมื่อวาน” ผมบอก ความจำที่ใหม่ที่สุดคือ ตอน 10 โมงผมชวนบันบันไปซื้อของขวัญให้ธี แต่บันบันไม่ว่าง ถึงแค่นั้นจริงๆ ผมเลยบอกแม่
“ หมายความความทรงจำจุมหายไปแค่ช่วงสั้นๆหากนับจากวันที่ลูกพูดก็ราวๆ8เดือน....”
“ ............” ผมเสียความทรงจำไป8 เดือน!?
“ จุมไม่ต้องกังวลนะ คุณหมอท่านก็บอกแล้วอาจจะเสียความทรงจำแค่ช่วงสั้นๆ เดี่ยวก็จำจะได้เอง พอไปใช้ชีวิตที่เคยทำ ที่ที่เคยอยู่ ก็อาจจะจำขึ้นมาได้” แม่บอกผม ผมก็พยักหน้าเข้าใจ ทว่าแอบกังวลอยู่นิดหน่อย แต่ถ้าผมจะตีหน้าเศร้าแม่ก็จะยิ่งเศร้าผมก็ร่าเริงเข้าใว้ เสียความทรงจำไป 8 เดือนมันคงมีเรื่องเกิดขึ้นมากมายแต่ผมจะถามบันบัน กับธีว่าผมไปทำอะไรที่ไหนบ้าง และยังแม่อีก
“ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ไม่นานผมก็คงจำอะไรได้ หรือจำไม่ได้ก็ไม่เห็นเป็นไร ยังไงผมก็จำแม่ได้ จำทุกคนได้เหมือนเดิม” ผมบอกกอดแม่ครับ ตัวนุ่มนิ่มของแม่ให้ความรู้สึกดีขึ้นมาทันตา
“ ได้ที อ้อนใหญ่เลยนะเรา” แม่พูดกอดผมตอบ
“ นิดหนึ่งครับ” ไม่ให้กอดแม่แล้วจะให้ไปกอดใครใช่ไหมครับ
ก็อกๆ
เสียงเคาะประตูทำให้ผมหันไปมอง
ประตูเปิดออกผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา?
ผมขมวดคิ้วสงสัย ผมว่าผมจำได้นะครับว่าเขาเป็นใคร เพราะที่โรงเรียนไม่มีใครไม่รู้จัก
พี่เขาดังมาก พี่วุฒิ อยู่มอ6 แต่เอ๊ะ? ตอนนี้คงไม่ใช่แล้วครับ พี่เขาคงจะเข้ามหาลัยแล้ว และชุดที่พี่เขาใส่ก็เป็นชุดนิสิต เสื้อแขนยาวสีขาวกับกางเกงสีดำ
“ .................” แล้วพี่เขาเข้ามาทำไม หรือเข้าห้องผิด?
“สวัดดีครับ” พี่วุฒิยกมือไหว้แม่ แล้วมองมาทางผม พี่วุฒิดูน่ากลัวอย่างประหลาดครับทั้งที่พี่เขายิ้มให้ผม มือผมกอดแม่แน่นกว่าเดิม
แล้วยิ้มให้ผมทำไม ถึงจะอยู่โรงเรียนเดียวกันแต่ผมไม่เคยคุยกับพี่เขาหรอกครับ
“ ฟื้นเมื่อไรครับ?” พี่วุฒิเดินมาหยุดข้างเตียงคนละฝั่งกับแม่
มีบางอย่างบอกว่าพี่วุฒิน่ากลัว
“ แม่ครับ แม่รู้จักพี่วุฒิด้วยเหรอครับ?” ผมถาม พี่วุฒิคิ้วขมวด
“ รู้จักสิ ลูกมาแนะนำให้แม่รู้จักเองเลยนะ” แม่บอกผม
ผมเนี่ยนะแนะนำพี่วุฒิให้แม่รู้จักพี่วุฒิ ผมไม่รู้คุยกับพี่เขาด้วยซ้ำ แค่รู้หน้า รู้ชื่อ รู้ข่าวคราวจากปากคนอื่นเท่านั้นเอง
“ แต่แม่ครับ ผม.....” แต่พี่วุฒิพูดแทรกไม่ทันให้ผมได้พูดจบ
“ เกิดอะไรขึ้นหรือครับคุณแม่?”
คุณแม่!? พี่วุฒิเรียกแม่ของผมว่าคุณแม่ O.0 ?!
“ คืออย่างงี้จ้ะ จุมเขาเสียความทรงจำสัก 8 เดือนก่อนหน้านี้ ตอนนี้ยังคิดว่าตัวเองอยู่มอ5อยู่เลย และตอนนั้นจุมเขายังไม่ได้แนะวุฒิให้แม่รู้จักคงจะงงว่าแม่รู้จักวุฒิได้ยังไง เพราะตอนนั้นวุฒิกับจุมรู้จักกันแล้วแต่ไม่ได้บอกแม่” แม่บอก
อย่าว่าแต่แม่รู้จักพี่วุฒิเลยครับแล้วผมไปรู้จักพี่วุฒิตอนไหน?
งงมากครับ
“ แล้วคุณหมอว่าไงครับ?”
“ คุณหมอท่านบอกว่าจากการตรวจ สมองไม่พบสิ่งผิดปกติ แต่ที่เป็นแบบนี้อาจจะเป็นเพราะว่าสมองคงได้รับกระการกระทบเทือน นี่ก็เพิ่งพาไปตรวจมาอีกรอบ เดี๋ยวรอดูผลตรวจอีกมีว่าเป็นยังไง แต่คุณหมอก็บอกว่ามีความเป็นไปได้ที่จะสูญเสียความทรงจำจากแรงกระแทกแม้ว่าสมองจะไม่ได้รับอันตราย อาจจะมีการสูญเสียความทรงจำแบบไม่ถาวรที่อาจจะจำได้พรุ่งนี้มะรืนนี้ก็ได้ หรือต้องใช้เวลาหลายปีจนเป็นการสูญเสียความทรงจำแบบถาวร” แม่บอกพี่วุฒิเหมือนคนคุ้ยเคยกัน(มาก)
“ ...........?.......”
“ แต่ก็มีความเป็นไปได้มากอีกเหมือนกันจ้ะว่าถ้าได้กลับไปในที่คุ้นเคย ที่ที่มีความทรงจำก็จำสิ่งต่างๆได้เอง และเร็วขึ้นด้วย”
“ เป็นความผิดของผมเองครับที่ดูแลน้องไม่ดี จนตกบันไดและความจำเลื่อมอยู่ตอนนี้”
“ วุฒิไม่ได้ผิดอยู่คนเดียวหรอก จุมก็คงจะดื้อด้วย แต่ถึงวุฒิจะมีส่วนผิดแล้วก็สำนึกผิดก็ดีแล้ว”
“ขอบคุณครับ”
“แต่แม่ขออย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก มีอะไรก็พูดกันดีๆ หรือถ้าอารมณ์ยังร้อนกันอยู่ก็ให้อารมณ์เย็นลงแล้วค่อยคุยกัน”
“ครับ”
“ ................” ผมฟังแม่กับพี่วุฒิคุยกัน ไม่รู้เรื่องเลยครับ จะไม่มีใครบอกเลยหรือครับว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับผม และเรื่องพี่วุฒิกับผมกับแม่อีก มันคืออะไร
“ คุณแม่ไปพักเถอะครับ เดี๋ยวผมเล่าให้จุมฟังเองว่าเกิดอะไรขึ้นและก็จะเล่าเรื่องต่างๆที่ผมอยู่กับจุมให้ฟัง หลังจากนั้นก็รบกวนคุณแม่เล่าให้จุมฟังในส่วนที่ผมไม่รู้”
“ ก็ดีจ้ะ” แม่บอก แล้วลูบหัวผมอีกที
“ เดี๋ยวพี่เขาจะเล่าให้ฟังนะว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากนั้นแม่ก็จะเล่าในส่วนของแม่ด้วย แต่ตอนนี้แม่ขอลงไปกินข้าวสักหน่อย” แม่บอกผม
“ แม่อยู่ด้วยก็ได้ ไม่เห็นต้องไปเลย” ผมบอก เพราะยังไงพี่วุฒิก็เป็นอื่นถึงจะรู้จักผมแต่ผมไม่รู้นิครับ
“ จุมไม่อยากอยู่กับพี่เหรอ?” พี่วุฒิถามผมพูดไม่ออก รู้สึกขนลุกยังไงก็ไม่รู้ คนไม่เคยคุยกันมาพูดแบบนี้มันก็รู้สึกแปลกๆครับ
“ .....................”
“เอาตามนี้เดี๋ยวแม่ขึ้นมา” แม่บอกเดินออกไปเลยครับ
อ้าว O.0
“ ......................” ผมหันมองพี่วุฒิยังงงอยู่เช่นเดิมว่าผมรู้จักพี่วุฒิด้วยเหรอ?????
“ เสียความทรงจำ หรือว่าเล่นละคร?” พี่วุฒิพูดมองหน้าผม หมายถึงถามผมหรือครับ?(เสียงเปลี่ยนผิดกับพูดกับแม่เมื่อกี้ครับ)
“ เล่นละคร? ไม่มีใครอยากเล่นละครว่าตัวเองความจำเลื่อมหรอกครับ ผมคิดว่ามันคงไม่สนุกเหมือนผมตอนนี้ที่ต้องฟังคำพูดคนอื่นว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองบ้าง” ผมบอกเกร็งๆครับ เวลาสายตาพี่วุฒิมองผม
ในโรงเรียนพี่วุฒิดังมาก เพราะพี่เขาหล่อ ผมว่าก็จริงพอเห็นหน้าใกล้ชัดๆแบบนี้ยิ่งหล่อมากครับ ตาก็คม คิ้วก็เรียงสวย ปากสีแดง หน้าใสกิ้ง ว่ากันว่าบ้านพี่วุฒิรวยมากครับ และพี่เขายังเป็นคนเจ้าชู้มากด้วย ผมได้ยินเพื่อนในห้องคุยเรื่องพี่เขาอยู่บ่อยๆ และยังเคยมีเรื่องชกต่อยกันในโรงเรียน นอกโรงเรียนก็เคยมี
“ หมายความว่าตอนนี้มรึงลืมกรู” มรึง กรู 0.0 !?ผมไม่คิดว่าผมกับพี่เขาจะสนิทกันจนใช้มรึงกับกรูได้ครับ แต่ผมคงไม่กล้าเรียกพี่เขาว่า ‘มรึง’ หรอก พี่เขาอายุมากกว่าด้วย ผมไม่อยากลามปราม
“ครับ” ผมบอกพลางพยักหน้า
“ ลืมไปว่ามรึงกับกรูเป็นอะไรกัน?” พี่วุฒิพูดพลางเดินไปมารอบเตียงเหมือนตำรวจกำลังสอบผู้ต้องหา
ไม่คิดเลยครับว่าบรรยายพี่วุฒิจะน่ากลัวขนาดนี้
“ครับ”
“ แล้วอยากรู้ไหมว่ามรึงกับกรูเป็นอะไรกัน?” พี่วุฒิหยุดเดินแล้วหันหน้ามาหาผมแทน
“ ครับ”
“....................” พี่วุฒิมองหน้าผมแล้วเงียบ น่ากลัวมากเลยครับ ไม่อยากอยู่ใกล้เลยอึดอัด
“ มรึงเป็นเมียกรู” พี่วุฒิบอกเสียงเข้ม
O.O!? “ เมียพี่!!??” “ เออ” พี่วุฒิตอบไม่มีทีท่าว่าล้อเล่น หรือว่าพี่เขาล้อผมเล่นเพราะเห็นว่าผมความจำเลื่อม ถึงบันบันกับธีจะเป็นแฟนกัน และผมก็ไม่ได้รังเกลียดแต่ผมไม่คิดว่าจะมีแฟนเป็นผู้ชาย
ผมต้องโดนอำอยู่แน่ๆ
“ พี่ล้อผมเล่นเหรอครับ?”
” หน้ากรูบอกว่าล้อเล่นเหรอ” พี่วุฒิบอกเอาหน้ามาใกล้ ผมถอยจนแทบตกเตียง
“ แต่ว่าผมคิดตัวเองไม่ใช่เกย์” ผมบอก เพราะผมไม่เคยคิดชอบผู้ชายคนไหนเลยไงครับ
“ ถ้ามรึงไม่ใช่เกย์แล้วหมาตัวไหนมันบอกว่าชอบกรู”
“ .........................ผมเหรอครับ?” ผมเอามือชี้หน้าตัวเอง กลืนน้ำลายไม่ลงคอ
“ เออดิ” พี่วุฒิตอบแล้วนั่งลงบนเตียง ผมขยับหนีให้ห่างพี่วุฒิแต่แขนพี่วุฒิกลับรวบตัวพร้อมดึงตัวผมจนไปนั่งติดกัน
ผมตัวสั่น ?
“ พี่ปล่อยครับ!” ผมบอกรีบผลักพี่วุฒิออกไป แต่พี่วุฒิไม่ยอมจับแขนผมทั้ง 2 ข้างของผม
“ ไม่ได้ทำอะไร นั่งนิ่งๆ” พี่วุฒิบอกเสียงดุ ตัวผมก็นั่งนิ่งๆตามที่พี่วุฒิบอก
ผมสับสนครับ
ผมกับพี่วุฒิ ??
ไม่จริงแน่นอนครับ มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ที่ผมกับพี่วุฒิจะเป็นอะไรกัน ผมๆไม่เคยคุยกับพี่เขาด้วยซ้ำ ผมเงยหน้ามองพี่วุฒิที่กำลังจ้องผม
“ ...........................” ผมคงต้องฝัน และทำไมผมถึงฝันแบบนี้
“ มองหน้ากรู จำได้หรือยังว่ากรูเป็นผัวมรึง”
ผัว! 0.0 แล้วผมเป็น
เมีย O.O
“ เออ พี่ครับ ผมคิดว่าผมยังจำไม่ได้ และก็ปล่อยผมด้วยครับ” ผมบอกเกร็งมาก
พอตื่นขึ้นมาก็สูญเสียความทรงจำแล้วยังมีรุ่นพี่ที่โรงเรียนมาบอกว่าผมเป็นเมียพี่เขาทั้งที่ไม่เคยคุยกันสักคำ มันยากที่จะเชื่อจริงๆ
“ ไม่ปล่อย!”
เผด็จการ..................
“ .............” ผมมองหน้าพูดไม่ออก
“ มองทำไมหรือจะเอา!”
“ ...................” ส่ายหน้าเร็วๆอย่างงงๆจะเอาอะไร?? แต่ขอไม่เอาไว้ก่อนล่ะครับ
“ ถึงมรึงจำไม่ได้ แต่ความจริงมันก็คือความจริง!”
ยังไงดีล่ะครับ ความจริงคือความจริงแต่ผมจำไม่ได้สักนิดเดียว ?
แม่อีกคนที่ดูท่าจะเป็นอย่างที่พี่วุฒิพูด
หมายความว่าผมกับพี่วุฒิคบกัน? แล้วแม่ก็รู้ด้วย เพราะผมเป็นคนบอกแม่เองแล้วยังพาพี่วุฒิมาเจอแม่อีก?!
เอาจริงดิครับ?
“ แม่มรึงบอกยังว่ามรึงตกบันไดเพราะทะเลาะกับกรู”
“บอกแล้วครับ แต่ไม่ได้บอกว่าทะเลาะกับพี่” ผมบอกเอามือดันอกพี่วุฒิไปพลางไม่รู้จะแนบติดอะไรขนาดนี้อึดอัดครับ
“ มรึงคิดจะหนีกรูไป กรูเลยวิ่งตาม แต่มรึงดันตกบันได กรูตกใจแทบแย่ ต้องรีบพามรึงมาโรง-บาล”
ผมคิดจะหนีพี่วุฒิ!? แล้วสาเหตุล่ะ?
“ มรึงไม่ต้องทำหน้าสงสัย คราวที่แล้วมรึงยังหอบผ้าหอบผ่อนไปอยู่กับคอนโดไอ้ชนะเพราะไม่พอใจกรู”
ผมหอบผ้าหอบผ่อนไปอยู่คนโดพี่ชนะ ?
พี่ชนะที่เป็นเพื่อนพี่วุฒิที่เห็นไปด้วยกันบ่อยๆนั่นหรือครับ แล้วที่ผมไปเพราะไม่พอใจพี่วุฒิ ผมทำตัวเหมือนเมียน้อยใจสามีแบบนั้นได้ยังไง
ผมไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ ผมคิดอย่างไม่มั่นใจ เพราะอะไรมันก็เกิดขึ้นได้ อย่างตอนนี้...
“ มรึงไม่เป็นไรมากก็ดี” พี่วุฒิบอกเสียงต่างจากเมื่อกี้ ผมปรับอารมณ์ไม่ทันเลยครับ
กอดผมแน่น
“ ........พี่ครับผมหายใจไม่ออก” ผมบอกดันตัวพี่วุฒิออกไปได้ในที่สุด ค่อยโล่งหน่อย
“ ก็ได้ กรูจะยอมมรึงเพราะว่ามรึงป่วย” นี่คือยอม?แล้วเหรอ??
“....................” พี่วุฒิจ้องมองผมก่อนที่จะยักคิ้วหน้าตาย พอเห็นผมหน้าตื่นก็ยิ้มครับ
อะไรวะ!?
ผมเขินครับ
ไม่รู้ด้วยแล้ว!
“ .............” ผมล้มตัวลงนอน แล้วเอาผ้าห่มมาคลุ้มโปง ขดๆตัวในผ้าห่ม
“ หน้าแดง ทำเขิน แค่กรูมองมรึงเนี่ยนะ” เสียงพี่วุฒิครับ
“ .............................” ใช่ครับผมเขิน ก็สายตาพี่วุฒิมันวิบวับเหมือนกำลังจะบอกผมเป็นนัยๆถึงเรื่องอื่น ผมก็เผลอคิดไปว่าผมกับพี่วุฒิเป็นเมียอย่างที่วุฒิกันจริงๆเหรอ แล้วพอคิดอาจจะเป็น แล้วผมกับพี่วุฒิเราก็ต้องมีSexใช่ไหมล่ะครับ
Sex กับพี่วุฒิ ..
เท่านั้นแหละ! หน้าผมร้อนผ่าวขึ้นมาเลย
แก้มผม?
ถูกบางสิ่งบางอย่างกำลังกดผ่านผ้าห่มลงมา ปาก? จูบ หอม แก้ม …………ผม 0.0
“ .............” พี่วุฒิจูบหรือหอมแก้มผมครับ ตาผมโตเท่าไข่ห่านในผ้าห่ม
แต่ผมก็ไม่กล้าเปิดผ้าห่มออกมา
นี่มันเรื่องจริง!
โดนหอมแก้มไปเต็มๆแบบไม่รู้ตัวล่วงหน้า
“ .................” ผมได้ยินเสียงหัวเราะพี่วุฒิเหมือนพอใจได้แกล้งผม ยังกะคนโรคจิต
เมื่อไรแม่จะขึ้นมา ไม่อยากอยู่กับพี่วุฒิ 2 คนเลย
ผมยังขดอยู่ในผ้าห่มครับ แต่ได้ยินเสียงพี่วุฒิเดินไปเปิดตู้เย็น และตามด้วยเสียงเคาะประตู 2 ครั้ง
แม่!
ผมเอาหัวออกมามองว่าใช่แม่หรือเปล่า? แต่ไม่ใช่ครับ เป็นพยาบาลเข็นรถกับข้าวเข้ามา ก็ยังดีมีใครสักคนดีกว่าอยู่กับพี่วุฒิ 2 คน
“ ลุกมากินข้าว” พี่วุฒิพูดผมลุกขึ้นมานั่ง พยาบาลยิ้มแล้วเดินออกไป
อ้าว! งั้นผมก็อยู่กับพี่วุฒิเหมือนเดิมสิครับ...พี่พยาบาลไม่ได้ช่วย............กันเลย...
พี่วุฒิถือวิสาสะเปิดดูอาหาร แล้วเข็นโต๊ะมาชิดเตียงผม ผมหันหน้าตามจะได้กินข้าว หิวอยู่เหมือนกันครับ
ผมยื่นแขนออกไปจะจับช้อน สังเกตเห็นแขนตัวเอง ผอมกว่าที่จำได้...?
“ เป็นอะไร?” พี่วุฒิถามผมชะงัก เงยหน้ามองเหมือนมีบางอย่างที่ผมจะคิดออก แต่มันก็หายไป
“ เปล่า” ผมตอบจะจับช้อน แต่มือพี่วุฒิจับมันไปก่อน
“ เดี๋ยวป้อน” พี่วุฒิบอก แต่ผมส่ายหน้าแรงว่าไม่ต้อง(ส่ายหน้าจนผมชักมึน)
“ ถึงจำอะไรไม่ได้แต่ก็ไม่อยากให้กรูป้อนเหมือนเดิม” พี่วุฒิพูดแล้ววางช้อนก่อนที่จะเดิน ไปนอนเอาแขนหนุนต่างหมอนบนโชฟาห่างจากปลายเตียงไปสักเมตรครึ่งได้ แล้วหันมาทางผมละครับ
มีคนมาจ้องใครเขาจะกินข้าวลง
“ มรึงอยากรู้เรื่องอะไรถามมา เดี๋ยวกรูตอบให้”
“ ..................” ผมรอถามแม่ดีกว่า ผมรู้สึกไม่เชื่อใจพี่วุฒิขึ้นมาครับอาจจะเป็นเพราะผมไม่รู้อะไรเลยผมจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ต้องมีคนบอกเท่านั้นทั้งที่จำไม่ได้ว่าว่าเคยเจอ เคยทำ เคยรู้สึก...
“ กรูไม่โกหกมรึงหรอก ไม่ใช่เรื่อง ถามมา” ผมหันไปมองพี่วุฒิเองครั้ง เรื่องที่ผมอยากรู้ตอนนี้ก็คือเรื่องผมกับพี่วุฒินั่นแหละครับ
“ ผมกับพี่คบกันได้ยังไง?” ผมถามพลางตักข้าวขึ้นกินแบบเนียนหลบสายตาพี่วุฒิอ
“ กรูกำลังเอากันในห้องน้ำโรงเรียน แต่มรึงดันเจอพอดี กรูเห็นว่ามรึงชอบกรู กรูก็เลยขอเบอร์มรึง จากนั้นกรูก็โทรหามรึงชวนมรึงไปกินข้าวและลงท้ายกรูเอามรึงที่โรงแรม”(ตอบได้หน้านิ่งมากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น)
“ .....................0.0........” อึ้งครับ นั่นมันผมแน่เหรอ? โกหกชัดๆไม่ถามอะไรแล้ว
“ แล้วมรึงก็กลับมาบ้านบอกแม่มรึงว่ากรูข่มขืนมรึงแล้วมรึงก็ไปบ้านกรูบอกให้กรูรับผิดชอบ”
“ O.O” อึ้งยิ่งกว่า ...เรื่องที่พี่วุฒิเล่ามันเรื่องโกหกอยู่แล้วครับ ห่างไกลความจริงไปหลายขุม ผมเนี่ยนะครับให้พาแม่ไปบ้านพี่วุฒิบอกให้พี่วุฒิรับผิดชอบ ผมเป็นผู้ชายนะครับ คิดแล้วพิลึกพาแม่ไปให้ผู้ชายอีกคนรับผิดชอบ
ผมสรุปพี่วุฒิโกหกหน้าตาย ล้าน เปอร์เช็นต์
“ ......................” พี่วุฒิลุกขึ้นนั่งจ้องผม
ผมสะดุ้งครับ ผมก็ท่าจะบ้าพี่วุฒิขยับตัวก็สะดุ้ง
“ .......................ตอนนี้มรีงที่สาทิตG และอยู่กับกรูที่คอนโด”
“...............” แทบซ็อก ข้าวที่อยู่ปากเกือบพรวดออกมา
“ พี่ว่าไงนะครับ!!” ผมพูดกินน้ำตาม เกือบสำลัก
“ ก็อย่างที่พูด มรึงจะได้รู้ว่ามรึงกับกรูเป็นอะไรกัน”
“ พี่โกหกผมแน่ๆผมจะไปอยู่คอนโดกับพี่ได้ไง และผมจะย้ายโรงเรียนทำไม ผมอยู่มอ.5 ไม่ใช่ตอนนี้ผมมอ6แล้วผมไม่มีความจำเป็นที่จะต้องย้าย”
“ ............................กรูบอกให้มรึงย้ายมรึงก็ต้องย้าย” พี่วุฒิพูดยืนขึ้นแล้วเดินมาหา ผมขยับหนีไปขอบเตียงด้านให้ห่างจากพี่วุฒิ
น่ากลัวครับ สงสัยแค่ขยับหนีท่าจะไม่พอต้องลงจากเตียงด้วย
“ .......ไม่ต้องหนี เพราะหนีไม่พ้น ...” พี่วุฒิบอกทำให้ผมชะงักขนลุกซู่ ...
“ ...........ทำไมจะหนีไม่พ้นถ้าคนจะหนี!” ผมบอก
“ ลองหนีสิ จะได้รู้” พี่วุฒิพูดเรียบๆแต่ว่า ทำไมผมถึงได้กลัว
“ นี่ผมกับพี่เป็นอะไรกันแน่ ?!”
“ ผัวเมีย”
“ ไม่จริง ผมไม่เชื่อ!”
“ ไม่เชื่อลองถามแม่มรึงดู ถามเพื่อนมรึงดูก็ได้ว่ากรูกับมรึงเป็นอะไรกัน”
หมับ! แขนพี่วุฒิยื่นมาจับต้นแขนผมแรงๆ
“ ................”
“ ...................แม่มรึงรับรู้ว่ากรูกับมรึงคบกันมาตั้งแต่มรึงอยู่มอ 4 เพราะงั้นถึงมรึงลืมเรื่องย้อนหลังไป 8เดือน แต่มรึงก็ยังรู้จักกรู”
“ ผมไม่เคยรู้จักพี่ แม้แต่ตอนนี้” ผมบอกแกะมือพี่วุฒิที่ต้นแขนออก
“ และอยากรู้จักไหมล่ะ?”
“ ไม่ครับ”ผมตอบจ้องหน้าพี่วุฒิคืน แรงบีบที่แขนเพิ่มมากขึ้นจนผมเจ็บ!
แล้วจะให้ผมเชื่อได้ยังไง!
“ พี่ผมเจ็บ” ผมบอก พี่วุฒิยอมปล่อยมือโดยดี ก่อนที่ทิ้งตัวลงโชฟาแล้วนอนหันหน้าเข้าผนัก หันหลังให้ผม......
“ .................” อะไรของเขา? ผมนวดต้นแขนตัวเองเบาๆ ไม่รู้ว่ามือทำด้วยเหล็กหรือไง เจ็บซิบ~
ผมกับพี่วุฒิไม่ได้คุยอะไรกันอีกจนแม่เข้ามา
“ แม่ โทร-สับจุมอยู่กับแม่ไหม?” ผมถามอยากโทรหาบันบันกับธี
“ อยู่กับพี่ จะเอาโทรศัพท์ทำไมจุมไม่บอกพี่ล่ะ” พี่วุฒิบอกเอาโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วเดินมายื่นให้ ผมมองหน้าพี่เขานิดหนึ่งก่อนที่จะเอาโทรศัพท์มา
เสียงพี่วุฒิไม่เห็นเหมือนอยู่กับผม 2 คน ยังกะคนหน้าไหว้หลังหลอก
พี่ กับกรู ....จุมกับมรึง
“ จุมจะโทรไปไหน?” แม่ถาม
“ โทรหาบันบัน” ผมบอก
“ ตอนแม่อยู่ข้างล่าง บันบันเพิ่งโทรมาถามเรื่องลูก แม่บอกว่าจุมฟื้นแล้ว เห็นว่าพรุ่งนี้เลิกเรียนจะมาเยื่ยม” แม่บอก ผมเลยไม่คิดที่จะโทร เดี๋ยวพรุ่งนี้มาค่อยคุยกัน มีเรื่องถามเยอะแยะไปหมด โทรก็ไม่สะดวกเท่าไรด้วย..มีทั้งแม่ทั้งพี่วุฒิ
พอเอามือถือมาแล้วผมก็อยากรู้ครับว่าผมติดต่อกับใครบ้างช่วงนี้
สายที่โทรออก
พี่วุฒิ ชื่อ เดียว 15 ครั้ง?
สายที่รับ
พี่ชนะ ?
พี่วุฒิ?
ธี
ผมลองเปิดข้อความส่งออก
‘ผมก็เป็นห่วงพี่มาก’‘พี่อยู่ไหนครับตอนนี้ทุกคนเป็นห่วงพี่มาก’‘พี่ครับ อยู่ไหน?’ 3 ข้อความล่าสุด ผมส่งหาพี่วุฒิ ผมส่งข้อความหาพี่วุฒิแบบนี้เหรอ?? ผมเปิดดูข้อความรับเข้าบ้าง
4 ข้อความสุดท้ายมาจากพี่วุฒิเหมือนกันครับ
‘เป็นห่วงกรู แล้วไปอยู่คอนโดไอ้ชนะทำไม’ ‘แล้วมรึงล่ะ’‘เกี่ยวอะไรกับมรึง’ และยังข้อความนี้อีก..นี่มัน!
‘กรูเหนื่อย วันนี้กลับแล้ว มรึงออนท็อป’ ออนท็อป! [].0!
ผมเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ โอ๊ย!” เสียงพี่วุฒิร้อง เพราะผมเงยหน้าขึ้น?
“ จะเงยหน้าบอกพี่บ้างสิ” พี่วุฒิบอกมือจับหน้าผาก เมื่อกี้คงก้มลงดูกับผมด้วย พอผมเงยหน้าขึ้นเลยชนกับหน้าพี่วุฒิ
สมน้ำหน้าอยากแอบดูดีนัก
“ โทด” ผมบอกแล้วล้มตัวลงนอนคิด
นี่มันเรื่องจริงเหรอเนี่ย ผมกับพี่วุฒิ!
* * *** * *
ลงแล้ว 55 เมื่อวาน ลง 10% วันนี้ลง 41. ด้วยครุๆๆ
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4432516 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก