บุพเพวายร้าย
46.50%
กลับถึงคอนโดผมก็ไปหากล่องยาครับตามที่วุฒิบอกว่าน่าจะอยู่ในตู้ .. แล้วเดินมาหาพี่วุฒิที่นั่งรออยู่โชฟาหน้าโทรทัศน์ ในกล่องมียาทำแผลล้างแผลครบครับ ผมล้างแผลให้พี่วุฒิก่อนที่จะแต้มยาต่อเบาๆ พอผมจะทำของผมเองพี่วุฒิบอกว่าเดี๋ยวทำให้ ผมก็ให้พี่วุฒิทายาให้ครับ
“ โอ๊ย” ผมร้องเบาๆเพราะเจ็บครับ พี่วุฒิไม่เบามือเลยT^T
“พี่ทำแรงเหรอ?” ผมพยักหน้าครั้งหนึ่งตอบว่าใช่ พี่วุฒิก็ผ่อนแรงลงครับ
“ ..................” พอทายาให้ผมเสร็จพี่วุฒิก็จ้องแผลที่มุมปากผมแทน
“ พรุ่งนี้บวมแน่ๆ” พี่วุฒิบอกยังกะว่าจะมีหน้าผมแค่คนเดียวที่บวม
“ หน้าพี่ก็จะบวมเหมือนกันครับ” ผมพูด และในทันทีโทรศัพท์พี่วุฒิก็ดังขึ้น
กริ้งๆ พี่วุฒิเอาโทรศัพท์จากกระเป๋าขึ้นมาดูแล้วบอกผมว่า พี่ชนะโทรมา
“ เออกรูกับจุมกลับมาถึงคอนโดแล้ว” พี่วุฒิพูด
“ แล้วพวกมรึงล่ะ?” พี่วุฒิเงียบฟังก่อนที่จะพูดว่า
“ เออ ขอบใจมันด้วยที่เป็นห่วง..........” แล้วพี่วุฒิก็นิ่งฟังอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะวาง
“ พี่แบงค์ พี่ชนะเป็นไงบ้างครับ!?” ผมถามกลัวพี่แบงค์กับพี่ชนะโดนจับครับ เพราะอายุยังไม่ถึง และยังก่อเรื่องทะเลาะวิวาทอีก
“เฉียดฉิด เพิ่งหนีออกมาได้ เพราะตำรวจตามไปเลิก และอีกอย่างไอ้แบงค์มันก็ไม่ได้หนีออกมาตั้งแต่แรก..”
“ ทำไมล่ะครับ?”
“ มันตามหาจุมนั่นแหละ กลัวจะวิ่งไม่ทันเขามั้ง มันคงลืมไปว่าพี่ก็อยู่...ยังไงพี่ก็ไม่ทิ้งจุมอยู่แล้ว.....” พี่วุฒิบอก ผมรู้สึกปลอดภัยและอุ่นใจอย่างมากครับ
“ .................” พี่วุฒิสบตาผมก่อนที่โน้มหน้าลงมา
“ อย่าครับ” ผมบอกหันหน้าหนี เขินจนทำตัวไม่ถูก
“ .....................” วุฒิเงียบไปผมหันกลับไปมอง พี่วุฒิลุกขึ้น
“ ป่ะไปนอน ไม่มีอะไรแล้ว” พี่วุฒิบอกพร้อมเดินเอากล่องยาไปเก็บเอง ผมยังนั่งอยู่โชฟา
“ แล้วท้องพี่ละครับ?” ผมถามเป็นกังวลเพราะเห็นพี่วุฒิโดนต่อยเข้าที่ห้องจนหน้าเหยเกย
“ ไม่เท่าไรหรอก”
“ .................” แต่ตอนที่ผมเห็นท่าทางจะเจ็บมาก
“ เร็ว!” พี่วุฒิเร่งยืนรออยู่หน้าประตูห้องของผม
“ครับ” ผมว่าลุกขึ้นเดินไปไม่กล้าถามอีก แล้วพี่วุฒิก็เปิดประตูโดยมีผมเดินก้าวเข้าไปก่อนและเปิดไฟข้างประตูไปด้วย
เข้าไปแล้วผมก็นั่งบนเตียงแล้วนอนลง พี่วุฒิเดินไปอีกข้างทำแบบเดียวกันและขยับตัวเข้าชิดและกอดตัวผม...............ได้กลิ่นแอลกอฮอลล์จางๆจากตัวพี่วุฒิ
ผมรู้สึกเกร็ง หางตามองพี่วุฒิเหมือนกำลังหวาดระแวง
“ จุม”
“ ครับ”
“ ......................” (พี่วุฒิ)
ผมหลับตาลง เพราะดูเหมือนพี่วุฒิจะไม่พูดอะไรแล้ว จนเกือบจะหลับไปแล้วด้วยซ้ำ แต่พี่วุฒิเรียกผมอีก
“จุม”
“ ..................” ผมลืมตาขึ้นมา ??
“ จุม”
“ ครับ”
“ ...พี่ชอบจุมนะ”
‘พี่ชอบจุม’ ดังก้องในหู ในร่างกาย ในหัวใจทั้งที่เสียงที่วุฒิพูดเบาแสนเบา
ผมหันไปหาพี่วุฒิใจเต็นโครมคราม พร้อมๆกับเสียงก้องระงม
“ ..........................”
“................................”
ผมดีใจครับ ผมดีใจจนปากมันยิ้มไปเอง น้ำตามันก็ไหล ทั้งที่ผมคิดว่าไม่ได้รู้สึกว่าชอบพี่วุฒิ แต่ผมก็ดีใจถึงเพียงนี้
“ จริงหรอครับ?” ผมถามอยากได้ยินคำนนี้ซ้ำไปเรื่อยๆเพราะมันทำให้ผมรู้สึกดี
จะว่าไปตั้งแต่ผมตื่นคนที่คอยดูแลอยู่ข้างๆผมนอกจากแม่แล้วก็มีพี่วุฒิ ถึงแม้พี่วุฒิจะเอาแต่ใจ แต่ก็ทำเพื่อผมหลายอย่าง.........
“ จริง”
“ จริงที่พี่ชอบผม?”
“ พี่ชอบจุม” ผมเงยหน้าจากซอกคอพี่วุฒิ มองเจ้าของใบหน้าที่บอกว่าชอบผม
“ พี่ชอบผม?” ผมทวนคำพูดตัวเองทวนคำพูดพี่วุฒิเหมือนนานแสนนานมาแล้วที่ผมคอยคำคำนี้
นานมากแล้วจริงๆ
“ชอบมากด้วย” พี่วุฒิตอบก้มจูบหน้าผากผมที่กำลังมองพี่วุฒิ ผมหลับตาลงรับรู้ริมฝีปากพี่วุฒิที่สัมผัส ผมอยากรับรู้ความรู้สึกนี้ว่าผมไม่ได้ฝันไป
ผมชอบพี่วุฒิ
แล้วก่อนหน้านี้พี่ไม่ได้ชอบผมหรือครับ ในเมื่อพี่บอกว่าผมเป็นเมียพี่ แล้วพี่ก็เป็นสามีของผม ถ้างั้นก่อนหน้านี้พี่รู้สึกยังไง
ความรู้สึกของผมบอกว่า ผมไม่เคยได้ยินคำคำนี้จากปากพี่
?
“ จุม”
“ครับ” ผมพูดพร้อมก้มแนบใบหน้ากับแผงอกของพี่วุฒิ
รู้สึกดี ในร่างกายมีน้ำทำให้เกิดความสุขไหลเวียนไปทั่วร่าง...
“ จุมก็ชอบพี่ใช่ไหม?”
“ ในอดีตที่ผมลืมไปผมไม่รู้ แต่ตอนนี้ผมคิดว่าผมคงจะชอบพี่” ผมบอกเพราะตัวเองก็ยังไม่มั่นใจแต่รู้สึกดีกับพี่วุฒิที่แม้บางครั้งจะกลัวจนไม่อยากเข้าใกล้
“ จะไม่ได้........ ต้องชอบต้องรัก” พี่วุฒิพูดเหมือนบังคับ ..................ผมนิ่ง
“ เพราะพี่ชอบจุมแล้ว”
“ ..................”
พี่วุฒิคลายวงแขนจากตัวผมแล้วลุกขึ้นเอาแขนยันเตียงคร่อมตัวผมเอาไว้
“ พี่วุฒิ!?” ผมตกใจจะลุกขึ้น แต่ถูกมือพี่วุฒิดันอกเอาไว้ แม้จะไม่แรงแต่ผมก็ไม่กล้าลุกขึ้น
“ พี่ขอเถอะ ให้พี่ทำ” พี่วุฒิบอกสีหน้าจริงจัง
“ แต่ว่าพี่บอกผมว่าจะให้เวลาผม!” ผมบอกไม่อาจจะบังคับเสียงตัวเองเองไม่ให้ตื่นตะหนกได้
“ ให้เวลาเท่าไรพี่จะเป็นกำหนดเอง”
“ แต่ผมยังไม่พร้อม!” ผมบอก แผ่นหลังเริ่มรู้สึกหนาว แต่เหงื่อซึมชื้น
“ พร้อมเถอะ พี่ไม่อยากใช้กำลัง” ผมส่ายหน้าว่ายังไม่พร้อมแต่พูดไม่ออก
“ พี่อยากเข้าไปอยู่ในตัวจุมตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ให้พี่มั่นใจว่าจุมเป็นของพี่...” ผมส่ายหน้าอีกครั้ง แต่มันช้าลง…ช้าลง
“ นะ จุม ”
“ อย่าบังคับผมเลยครับ ผมยังไม่พร้อมจริงๆ”ผมบอกน้ำตารื้อมากขึ้นเรื่อยๆ
“ อะไรคือยังไม่พร้อม?” พี่วุฒิถาม ผมก็ตอบไม่ได้ เพียงแต่รู้สึกว่าไม่ได้ให้เป็นแบบนี้ และรู้สึกกลัวอย่างมหาศาล กลัวจนตัวสั่นเหมือนตอนนี้
“ ........................”
“ตอบพี่มาว่า อะไรคือยังไม่พร้อม”
“ ผมไม่รู้.........” ผมตอบตามความจริง
“ ถ้าไม่รู้ก็อย่าเอามาอ้าง”
“ ผมความจำเสื่อม” ผมตอบเหตุผลเดียวที่คิดออกตอนนี้
“ ความจำเสื่อมแล้วไงจุม ? เมื่อกี้จุมก็บอกว่าชอบพี่” ผมแค่บอกว่าอาจจะชอบ แต่ไม่ได้บอกว่าชอบ เพราะความรู้สึกของผมมันไม่ชัดเจนมันมีความรู้สึกบางมากมายที่ทำให้สับสน
“ แต่พี่ครับ ให้เวลาผมหน่อยได้ไหม?”
“ ไม่!” หน้าผมชาวาบ
“ พี่ครับ ถ้าพี่บอกว่าชอบผมจริง พี่ก็น่าจะให้โอกาสผม” ผมบอกปนขอร้อง แล้วบอกตัวเองว่าผลักพี่วุฒิออกไป แต่แค่คิดมือที่ทำก็สั่นแรงขึ้น ผมว่าพี่วุฒิก็สังเกตเห็นแค่ไม่พูดอะไร
“ ..............................” พี่วุฒิไม่ตอบเหมือนกำลังคิด พี่วุฒิอาจจะกำลังลังเล ผมไม่ควรจะปล่อยโอกาสนี้ไป
“ ให้เราได้เรียนรู้กันมากกว่านี้นะครับ.......ถึงพี่จะบอกว่าเราเป็นอะไร แต่ผมจำไม่ได้” ผมบอกเอามือดันแผ่นอกพี่วุฒิเบาๆ
“ ................................รู้สึกยังไงกับพี่?” พี่วุฒิถาม ผมคิดว่าถ้าบอกว่าชอบพี่วุฒิคงจะอ่อนลงกว่านี้
“ ผมชอบพี่ครับ” พี่วุฒิจ้องหน้าผมจ้องมันจะมองให้ทะลุความคิดความรู้สึกที่ผมตอบ
“...........................................................อาจจะชอบหรือว่าชอบ” เสียงพี่วุฒิเบาลง แสดงว่าผมมาถูกทาง
“ ชอบครับ” ผมตอบไม่ต้องคิด สังเกตจากท่าทีเมื่อกี้ตอนที่ผมบอกว่าชอบพี่วุฒิเมื่อกี้ พี่วุฒิเสียงอ่อนลงมาก
“ แล้วไหนเมื่อกี้ บอกว่าอาจจะชอบ” พี่วุฒิถาม สายตาเปลี่ยนไปในทันที
สายตาแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกวูบโหวงเป็นห้วงๆในในร่างกาย
ที่พี่วุฒิถามซ้ำเป็นการลองใจ???????????
“ คือว่าพี่ครับ............”
“ พี่จะทำ และพี่ไม่อยากใช้กำลัง” พี่วุฒิพูดเสียงเข้ม มือผมที่ดันอกพี่วุฒิไว้ผล่อยลงเหมือนว่าวหมดรงลม และหน้าพี่วุฒิก็ก้มลง
ริมฝีปากพี่วุฒิสัมผัสริมฝีปากผมแผ่วเบา แต่ผมสะดุ้งเฮือก
ตาพี่วุฒิจ้องตาผมที่มีน้ำตาพุดๆขึ้นไม่ขาดสาย
ผมได้กลิ่นยาทาแผลจากมุมปากตัวเองและจากพี่วุฒิ
“ ...........................” มือพี่วุฒิแกะกระดุมจากเสื้อที่ผมใส่อยู่ พร้อมๆกับสิ้นที่แทรกเข้มาในปากเจ็บๆของผม
ผมกลัวมาก ......กลัวจนไม่รู้รสจูบนั่นว่ามันรู้สึกยังไง ยิ่งเมื่อมือพี่วุฒิสัมผัสหน้าอก ความกลัวมันก็เพิ่มพูน จนแม้แต่นิ้วมือยังเกร็งทั้งสั่น
ไอ้โปรดอย่าทำอะไรผม
ไม่เอา ผมกลัว!!! ตุบ! ผมรู้สึกตัวมือก็ผลักพี่วุฒิผงะออกไปแล้ว พี่วุฒิมองผมงงๆในครั้งแรกก่อนที่ดวงตาจะวาวโรจน์ประกายขึ้น ผมรีบลุกขึ้นพรวดจากเตียง แต่แขนถูกกระชากไว้
“ พี่ครับ ปล่อย!” ผมสะบัดแขนให้หลุดจาดมือพี่วุฒิแต่ไม่หลุด
ต้องหนี ผมต้องหนีไปให้ไกล“ จะเอายังไง!”
“..........ปล่อยผม!”
“ คิดว่าจะไม่ทำให้เจ็บตัวแล้วเชียว!” พี่วุฒิพูดเสียงดัง ผมรู้ตัวกลัวแค่ไหนแต่นั่นไม่สำคัญว่าพี่วุฒิโกรธแค่ไหน
“ พี่ครับปล่อย!” ผมบอกแต่แขนกลับถูกบีบจนปวด
“ รนหาที่แท้ๆ” พี่วุฒิพูดจบปล่อยมือผมทันที นั่นทำให้ผมที่พยายามรั้งดึงตัวเองออกมา ล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง พร้อมเสียงร่างกายกระแทกพื้น
“ พี่อย่าทำผมเลยครับ!” ผมบอกเอามือดันตัวเองถอยหลังเมื่อพี่วุฒิเดินเข้ามาหา
ทำไมพี่วุฒิถึงได้น่ากลัวได้ขนาดนี้
“ พี่ก็ไม่ได้อยากทำ
แต่จุมปฏิเสธพี่!” พี่วุฒิพูดผมเข้าใจ แต่ผมไม่รู้ความหมาย
“ พี่ครับ พี่ทำ ผมกลัว!!”
“ ก็เพราะจุมไม่ยอมดีๆไง ถ้าจุมไม่ยั่วโมโห ไม่โกหก
พี่จะทำแบบนี้ไหม!!” โกหกตอนไหน ผมไม่ได้โกหก หรือว่าจะเมื่อกี้ที่ผมเปลี่ยนจากอาจจะชอบ มาเป็นชอบ...
“ พี่ครับ ผมขอโทษ” ผมบอกถอยหลังต่อไม่ได้แล้วเพราะหลังชนผนังห้อง พี่วุฒินั่งลงขาข้างหนึ่งแตะพื้นอีกข้างชันขึ้น
“ ถ้าจุมยอมดีๆตั้งแต่แรก...................” พี่วุฒิพูดแล้วหยุด จังหวะนั้นผมผลักพี่วุฒิเต็มแรง แล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพราะมันใกล้ที่สุด ใกล้กว่าประตู
ผมเข้าไปได้ก็เปิดประตูลงกลอนแล้วถอยห่างประตูที่กำลังถูกกระแทกจากด้านนอก
“ จุมเปิดประตู!!” พี่วุฒิตะโกนจากด้านนอก แต่ให้ตายผมก็ไม่เปิด
“ ฮือๆ” ในอดีตที่ผมลืมไป มันเป็นเหมือนตอนนี้หรือเปล่า
หรือมันเป็นยังไง หรือมันมากกว่าตอนนี้
“ จุมพี่สั่งอีกครั้งว่าเปิดประตู!” “ ไม่ครับ ผมไม่เปิด!” ผมบอกแม้เสียงจะไม่ดังเท่าพี่วุฒิแต่คิดว่าพี่วุฒิน่าจะได้ยิน
“ อยากให้พังประตูเข้าไปใช่ไหม?!” “ พี่สัญญาก่อนว่าจะไม่ทำอะไรผม!” ผมบอกพยายามเช็ดน้ำตา ระงับอาการสั่นของตัวเอง ทั้งบอกตัวเองไปพลางว่าปลอดภัยแล้ว
“ ไม่สัญญา! และตอนนี้พี่ก็โกรธสุดๆแล้วด้วย!” “ ฮือๆ” ผมร้องไห้ทั้งที่เพิ่งเช็ดน้ำตาไปแมมๆ
“ เปิดประตู!” พี่วุฒิตะเบ็งเสียงดังจากอีกฝาก ตามด้วยเสียงเหมือนพี่วุฒิกำลังเตะประตู ผมถอยห่างจากประตูไปอีก
“ พอพี่พังประตูได้รู้ไหมจะเป็นยังไง!! คงลืมไปแล้วล่ะสิ เดี่ยวจะทบทวนให้ลืมไม่ลง!!” พี่วุฒิตะโกนมาอีกด้าน ผมเอามือปิดหูไม่อยากรับรู้อะไรอีกทั้งเสียงพี่วุฒิตะโกน ทั้งเสียงกระแทกประตู
“ ออกมาจุมแล้วพี่จะพยายามใจเย็น!”“..........................”
นานเป็น 10 นาที ไม่มีเสียงจากนอกประตู และไม่แรงกระแทกประตู ผมคิดว่าพี่วุฒิคงตัดใจแล้ว
แต่แล้วผมก็ตกใจกับเสียงกระแทกประตูด้านล่าง พร้อมเสียงพี่วุฒิ
“ โธ่เว้ย!!!” และทุกอย่างก็เงียบไปอีก แต่ผมก็ไม่วางใจ ยังคงจ้องประตู กลัวว่าพี่วุฒิจะโผล่เข้ามา ผมกอดเข่ามองประตูเงียบๆ อยู่นานจนกระทั่งหลับไป
* * ** * *
50% รวมฉลอง 1เดือน
อยากได้อีกตอน รู้สึกว่ามันจะสั้นไปนะครับ
เกลียดจริงคนรู้ทัน5555
เป็นคนแล้ว...
อ๊ายยยยยยยยย
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่วุฒิ ดูเป็นคน ขึ้นมาทันใด (น่ารัก)
แต่ยังไม่ทิ้งนิสัยเดิม (อิอิ)
พี่ชนะ หนิ แค้นฝังลึก เหมือนกัน นะเนี้ย
(แต่ก็ชอบ)
ชอบตอนนี้อ่ะ
แล้วเมื่อก่อนEพี่วุฒิเป็น.....?ทุกความวุ่นวายจะมีความรักที่แท้จริงอยู่..
พูดซ่ะหวานเลยท่าน^^~อีป้าแก่ๆ อ่านไปแล้วเพลิดเพลิน วันนี้มีหลายมุม บู๊ ตื่นเต้น เขิน อาย แต่
ขาด เซ็กส์ (รึเปล่า)
ไร้เตอร์ 1 ที +1 ด้วย
คุ้มค่ากับการรอคอยคะ
ก็น่าจะใช่ท่าน^^~ปล. knightofbabilon ท่านจิ้มเร็วเสียเจ้าหญิงกลัว 555
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4432525 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก