ตอนที่ 37
ลุ้น!!!! ให้ตาย ผมเพิ่งเข้าใจความหมายของมันอย่างถ่องแท้ก็ตอนนี้เอง
ภายในห้องพักผู้ป่วยวีไอพีที่ดีที่สุดของโรงพยาบาลใกล้มหาลัย
มีสิ่งมีชีวิตหน้าตาดีบ้างแย่บ้างสลับกันไป ล้อมรอบเตียงผู้ป่วย ที่บัดนี้ ใบหน้าซีดขาวนั้น
มีรอยซับเลือดสีสดเข้ามาแทนที่ให้เห็นบ้างแล้ว ดวงตาที่ปิดสนิทยาวนานมาหลายชั่วโมง
ตอนนี้กลับลืมขึ้นมา พร้อมกลอกหน่วยตาไปมา เหมือนพยายามจับจุดการมองเห็นให้แน่ใจ
ผมบรรยายเว่อร์ไปใช่ไหม !!!
ก็แค่อยากจะบอกว่า ตอนนี้ไอ้ไม้ฟื้นแล้ว อย่างที่ไอ้เด็กข้างบ้านกระโดดโห่ร้องด้วยความดีใจ
และผมก็ได้เอ่ยปากยินดีต้อนรับมันไปแล้วเมื่อหลายนาทีที่ผ่านมา
แต่ว่า ........ ไอ้ไม้มันยังเงียบ
จากที่พวกผมโห่ร้องจนไม่รู้ว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร กลายเป็นสงบปากกันไปโดยปริยาย
ไม่มีเสียงตอบรับจากเพื่อนไม้ นอกจากมองมันกรอกตาไปมามองฝ้าเพดาน
พวกผมเองก็มองมันด้วยอาการลุ้นๆ เมื่อมันเริ่มหักสายตามองมารอบๆเตียงตัวเองที่พวกผมยืนเสนอหน้าอยู่
“เฮ้ย ตี่ตี้ มาอยู่นี่ได้ไง” เสียงแรก ที่ผมรอลุ้นกันมาทั้งวัน
“ให้ขั้วโลกเหนือร้อนเถอะครับควาย เพื่อนยืนลุ้นกันตั้งมากมาย คนแรกที่มึงทักทายคือเด็กแสบข้างบ้าน” ขอโทษครับผมรู้ว่าเพื่อนป่วย แต่มันน่าหมั่นไส้จนช่วยไม่ได้จริงๆ
“พวกมึงมารุมล้อมซุปเปอร์สตาร์กันทำไม ว่าไงตี่ตี้ พี่ถามว่ามาอยู่นี่ได้ไง” ผมว่าตอนมันโดนรุมกระทืบ สมองมันต้องได้รับความระทบกระเทือนอย่างแรงแน่ๆ ผมลอบมองไอ้เด็กแสบข้างบ้านมัน ที่ตอนแรกนั้นยิ้มเริ่งร่าสดใส ตอนนี้หน้าตาน่ารักๆนั้นเจื่อนลงจนเห็นได้ชัดเจน
“ผมนั่งรถเมล์มา” ไอ้เด็กแสบมันกระมิดกระเมี้ยนตอบแบบสงวนท่าที
“ไม่ใช่ พี่หมายถึง นายรู้เรื่องได้ไง” มึงถามผิดเองนะไม้ แล้วไปดุเด็กมันทำไมวะครับ
“ก็ผมโทรหาพี่แล้วตำรวจรับ ผมเลยรู้เรื่อง ก็มาอยู่นี่แหละ แต่ผมบอกพี่แล้วใช่มั้ย ให้เรียกผมว่าปลื้ม” มันหงอแต่มันก็ยังไม่วายเรียกร้องข้อตกลง ที่ไม่รู้มันไปทำกันตอนไหน ไม่เป็นไร ผมนี่แหละจะงัดแงะความลับนั้นออกมาให้ได้
“เฮ้ยๆ มึงสนใจพวกกูหน่อยได้มั้ย โลกนี้ไม่ได้มีมึงแค่สองตัวนะครับเพื่อนไม้ สนใจพวกกูบ้างก็ได้” ไอ้แกละครับ มันโพล่งออกมาอย่างทนไม่ได้
“เออๆ กูแค่แปลกใจ ที่ไอ้ตัวแสบข้างบ้านมาอยู่ที่นี่ได้ กูไม่เป็นไรแล้วหละ ตอนนี้แค่ปวดเมื่อย แล้วเจ็บแผลนิดหน่อย ขอบใจพวกมึงมาก” มันร่ายยาวหลังจากตั้งสติได้
“ไม่เจ็บได้ไง มึงมีเลือดคั่ง นี่เค้าเพิ่งถอดสายออกไป แล้วหัวมึง หน้ามึง เยินอย่างนี้ มึงบอกไม่เป็นไรได้ไง” ผมรู้ว่ามันเจ็บอยู่ แต่อยากให้พวกผมสบายใจ จะให้ผมลืมภาพแรกที่เจอมันง่ายๆได้ยังไง
“เมฆ กูไม่เป็นไรแล้วจริงๆ มึงสบายใจได้ อย่าทำหน้างั้นดิ” ผมไม่สนใจว่าตัวเองทำหน้าแบบไหน ผมสนใจไอ้คนตรงหน้านี้มากกว่า
“ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงมายังไงวะ” ไอ้หวานถือโอกาสถามขึ้น พวกผมก็พยักหน้าพร้อมกันด้วยความอยากรู้
“ก็ไม่มีอะไร กูเมา แล้วกูก็อยากกินต้มเลือดหมู กูก็ไปซื้อ แล้วทีนี้พวกนั้นมันก็เดินมาแต่ผู้หญิงที่มันควงมาอะคลับคล้ายคลับคลาว่าจะใช่ ผู้หญิงที่กูเคยแอบชอบตอน ม.ปลาย ทีนี้กูคงตั้งใจมองมากไป มันถึงได้กรูกันมายำตีนกูอย่างที่พวกมึงรู้นี่แหละ” ไอ้ไม้มันเฉลยนาทีชีวิต แต่ผมแอบเห็นนะว่า ตอนพูดถึงผู้หญิงที่ชอบตอนม.ปลาย มันแอบชำเลืองไปทางไอ้ตัวแสบ แถมยังพูดคำนั้นเบาซะจนพวกผมต้องฟังอย่างตั้งใจ
“งั้นที่ฝ่ายนู้นบอกว่า มึงมองเมียมันก็จริงอะดิวะ แต่แมร่งก็ทำแรงไป แค่มองนะ ไม่ได้กระชากมาเอาต่อหน้าซะที่ไหน” ไอ้ไผ่โวยวาย ผมแอบเห็นด้วยกับไอ้ไผ่นะ ถึงไอ้ไม้จะมอง แต่มันเมา มันไม่ได้ตั้งใจมองลวนลามอะไร
“ก็คงผิดกันทั้งสองฝ่ายแหละหวะ กูก็ผิดที่ไปมองคนของมัน เข้าใจผิดกันจริงๆนั่นแหละ”
“ไม่เป็นไร เรื่องนั้นมันผ่านไปแล้ว แต่ที่มันทำกับมึงไว้ กูทำใจยอมรับไม่ได้หวะไม้ ยังไงก็คงมีเคลียร์” ไอ้ฉานเปิดประเด็นที่ทุกคนรอคอย ยกเว้นผม ไอ้ฉานมันเอาจริงแน่ ถ้าแค่ไอ้ไม้ยอมตามใจ แต่ช่วยไม่ได้ ผมเป็นห่วงมันนี่ ฝ่ายนู้นมีอิทธิพลขนาดไหน แค่เมื่อตอนเย็นก็รู้แล้วว่า ฝ่ายนู้นพร้อมปกป้องคนของตัวเองตลอดเวลา
“ฉาน กูรู้ว่ามึงหวังดี กูรู้ว่ามึงรักกู แต่มึงเชื่อกูนะฉาน เอาคืนกันมันไม่จบหรอกหวะ มีแต่จะเสียหายทั้งคู่ แค่กูไม่เป็นอะไรมาก ไม่พิการ ไม่สาหัสอะไร กูพอใจแล้ว แก้แค้นมันไม่จบไม่สิ้นหรอกหวะ กูไม่รู้ว่าที่สุดมันอยู่ที่ตรงไหน ถ้าต้องถึงกับฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมีคนตาย กูไม่ดีใจแน่ฉาน ครั้งนี้ขอให้แล้วกันไปนะ กูขอร้อง กูไม่อยากให้พวกมึงเสี่ยง” ผมรู้สึกอยากเข้าไปโอบกอดไอ้ไม้ แล้วบอกมันว่าขอบใจหลายๆครั้ง ไม่ใช่ผมไม่เจ็บไม่แค้น ผมเจ็บ ผมแค้น ผมโกรธ แต่ผมก็เห็นด้วยที่ว่า การเอาคืนไม่ใช่หนทางที่ดีในการแก้ปัญหา
“มึงจะเอาแบบนั้นจริงๆเหรอวะไม้ กูเคารพการตัดสินใจของมึง” นี่แหละครับอีกข้อดีของไอ้ฉานที่ผมรัก มันเป็นคนมีเหตุผลและรับฟังคนอื่นเสมอ ถ้ามันจะบงการชีวิตใครก็คงมีแค่ผมนี่แหละครับ
“พวกกูก็คิดแบบไอ้ฉานหวะไม้ พวกกูพร้อมอยู่ข้างมึง แล้วก็พร้อมที่จะรับฟังมึง” ไอ้หน่ามันเป็นตัวแทนพูดอะไรซึ้งๆแบบนี้ได้ไงเนี่ย ผมแปลกใจ แต่ก็ประทับใจมันนะ ผมเห็นเพื่อนๆคนอื่นๆก็คล้อยตามมัน
“แล้วนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ววะ ดึกแล้วใช่มั้ย แล้วทำไมตี่..........เอ้ย ปลื้มยังไม่กลับบ้าน” อ้าว ไอ้เวรไม้ พวกกูกำลังซึ้งกันอยู่แท้ๆ มึงกลับมาสร้างโลกส่วนตัวกับไอ้เด็กแสบอีกแล้วเรอะ นี่มันชักจะยังไงแล้วนะเนี่ย
“ผมจะนอนเฝ้าพี่ไม้ที่นี่อ่ะ เอาเสื้อผ้ามาแล้ว หม่าม๊ารู้แล้ว” ไอ้เด็กแสบมันเริ่มประท้วง ผมว่าผมมองเห็นอะไรในตัวปลื้ม ที่คิดว่าคล้ายๆผมนะ โดยเฉพาะแววตาเอาเรื่องนั่น ดูมันมุ่งมั่นไม่น้อย
“หม่าม๊ารู้ว่าอะไร หม่าม๊ารู้แล้วป๊ารู้ด้วยรึเปล่า กลับไปบ้านแตกพี่ช่วยไม่ได้นะ” เพื่อนคนอื่นๆคงเล็งเห็นถึงสงครามย่อยๆระหว่างพี่น้องบ้านข้างๆ นี่แน่ๆ ถึงกับส่ายหน้าด้วยความระอา แล้วออกไปจากห้องนี้กันทีละคนสองคน เหลือแค่ผมที่ยังสนุกกับการได้จับผิด เอ้ย ได้เฝ้าดูไอ้คู่พี่น้องตรงหน้ามันตีกัน เรียกกันภาษาบ้านๆว่า “เสือก” นั่นแหละครับ
“หม่าม๊ารู้ว่าผมจะนอนบ้านทศ ส่วนป๊า ก็รู้จากม๊าเองแหละ แต่ผมจะเฝ้าพี่ไม้ ยังไงผมก็ไม่กลับหรอกนะ” ผมยิ้ม ยิ้มเพราะว่าถึงแม้ปลื้มจะดื้อ แต่มันก็ดื้อแบบน่ารัก เค้าเรียกว่า ดื้อด้วยความปราภนาดี
“จะนอนได้ไง มีเพื่อนพี่อยู่กันหลายคนแบบนี้ เมฆ!! คืนนี้ใครนอนเป็นเพื่อนกูวะ” ผมสะดุ้ง ไม่ได้ตกใจ แค่ไม่คิดว่าจะมีผมเข้าไปอยู่ในโลกครอบครัว เอร้ยยยย โลกส่วนตัวของพวกมันเร็วขนาดนี้
“ไอ้ดิวกับไอ้ยอน พรุ่งนี้คงเป็นไอ้หวานกับไอ้ไผ่ คืนต่อไปคงเป็นกูกับไอ้นาน วันนู้นก็คง.......”
“พอๆ พรุ่งนี้หมอก็คงให้กูกลับบ้านแล้ว พวกมึงจะเว่อร์ไปไหน เห็นมั้ยว่าเพื่อนพี่เฝ้าแล้ว เราจะนอนตรงไหน” ผมเริ่มสงสัยแล้วว่า มันไม่อยากให้ปลื้มนอนเฝ้า หรือมันห่วงอะไรกันแน่
“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ก่อนพี่ไม้จะฟื้น ผมรู้จักเพื่อนพี่ไม้ทุกคนแล้ว เนอะพี่เมฆเนอะ แล้วห้องนู้นก็กว้างอ่ะ ที่นอนเยอะแยะ นี่พี่เมฆเค้าก็เอาถุงนอนให้ปลื้มแล้ว “ น้องปลื้มครับ อย่ายอมแพ้ครับน้อง พี่เชียร์น้อง ครับ เพราะพี่รู้สึกว่ามีอะไรสนุกๆให้พี่ดู
“งั้นนายมานอนห้องนี้ ให้เพื่อนพี่นอนห้องนู้นก็แล้วกัน ไปอาบน้ำได้แล้ว ไม่อึดอัดรึไง ใส่ชุด รด.อยู่ได้ทั้งวัน”
“คร๊าบบบบบบบพ่อ พี่ไม้ขี้บ่นชะมัด แก่ตัวไป จะขนาดไหนเนี่ย” น้องปลื้มส่ายหน้ากำลังจะเดินทะลุไปอีกห้อง
“เดี๊ยวปลื้ม ไปเอาเสื้อผ้านายมาอาบห้องนี้” ไอ้ไม้มันหมายถึงห้องน้ำอีกห้องที่อยู่ในห้องพักมันอะครับ
“ครับ ผมรู้แล้ว แค่จะออกไปเอาเป้เฉยๆ” ไอ้เด็กแสบมันก็เชื่องเว้ย ไอ้ไม้ชี้นกเป็นกระต่าย ชี้ไม้เป็นลิงกันเลยทีเดียว เพื่อนไม้ไม่ใช่ธรรมดาอีกต่อไปแล้วครับพี่น้อง
“เมฆมึงยิ้มกรุ้มกริ่มอะไร กูรู้นะว่ามึงคิดอะไรๆ ไม่เหมือนชาวบ้านเค้าอยู่ใช่มั้ยหละ
“ เปล๊า กูไม่ได้คิดอะไรเลย กูแค่ยิ้มเฉยๆ ดีใจ ที่ดูมึงไม่เป็นอะไรมาก” ผมแบมือเสมอไหล่ พร้อมส่งยิ้มยียวนกวนประสาทไอ้ไม้อย่างตั้งใจ กำลังจะปล่อยให้ห้องนี้เป็นโลกส่วนตัวของพี่น้องข้างบ้าน เมื่อเห็นไอ้เด็กแสบมันหอบเป้เดินยิ้มแผล่เข้ามาข้างใน ก่อนจะเดินหายไปในห้องน้ำ
“เดี๊ยวเมฆ อย่าเพิ่งไป กุมีเรื่องจะคุยด้วย” รอยยิ้มเต็มใบหน้าของไอ้ไม้ที่ผมเห็นเมื่อกี้หายไป กลายเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยร่องรอยของความกังวลใจเข้ามาแทน
“มีอะไรหรือเปล่า” สัญชาตญาณบอกว่าไม่น่าจะใช่เรื่องดี ผมเข้าไปใกล้ไอ้ไม้ และพูดคุยกันให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้
“มึงกับไอ้เหี้ยนั่นรู้จักกันมาก่อนใช่มั้ยวะ” ผมนิ่ง ผมอึ้ง ผมงง แต่ผมคงต้องตั้งสติ
“มันพูดอะไรกับมึงเหรอ กูกับมันไม่ได้รู้จักกัน แต่มันอยู่ในร้านเดียวกับเรา ก่อนออกมา มันเข้ามาหากูแล้วขอบุหรี่กับไฟแช็ค” ผมใจไม่ดี แต่ก็ตอบไอ้ไม้ไป
“มันไม่ใช่แค่นั้นใช่มั้ย” ไอ้ไม้เริ่มรุก ผมเองเริ่มอึดอัดใจ
“บอกกูเหอะ จะได้ช่วยกันแก้ไข กูรู้ว่าเรื่องนี้ไอ้ฉานไม่รู้ แล้วก็รู้ว่ามึงกลัวไอ้ฉานรู้” สมแล้วที่มึงเป็นเพื่อนที่รู้ใจไอ้ฉาน เพราะไอ้ไม้ มันอ่านเกมส์ออก มันอ่านใจผมออก
“มัน กูไม่รู้จะบอก จะเล่ายังไงหวะ มัน” ผมไม่รู้จะเริ่มยังไง มันกระดาก ที่จะบอกให้ใครฟังว่า ผม พี่เมฆผู้มาดแมน โดนผู้ชายมาปล้ำจูบกลางร้านเหล้า
“งั้นกุเล่าก่อนก็ได้ เผื่อมึงจะพูดได้ง่ายขึ้น ตอนที่มันชี้หน้าด่าว่ากูตั้งใจมองเมียมันนั้น กูก็เสือกมารยาทดี ขอโทษมันไป แต่มึงรู้มั้ย มันบอกกูว่าไง มันบอกกูว่า มันจะยกโทษให้ ถ้ามันได้ชิมปากมึงอีกที มันให้กูติดต่อมึงให้มัน แต่ไอ้นรกเอ้ย มันให้กูติดต่อผู้ชายให้มัน ต่อหน้าผู้หญิงของมัน ไอ้เหี้ยเอ้ย มันยังเป็นคนอยู่มั้ย ต่อให้คนที่มันอยากได้ไม่ใช่มึง กูก็ไม่มีวันทำแบบนั้นได้ สันดาน ชาติชั่วจนกูไม่รู้จะว่ายังไง” กรามไอ้ไม้บดเข้าหากันแน่น ผมรู้ว่ามันกำลังข่มอารมณ์โกรธ แล้วก็ควบคุมน้ำเสียงไม่ให้เล็ดลอดไปยังเด็กน้อยที่อาบน้ำ หรือเพื่อนคนไหนที่ยังอยู่ข้างนอก
“มันไม่ได้กระทืบที่มึงมองเมียมันใช่มั้ย มันทำร้ายมึงเพราะมึงปฎิเสธเรื่องกูใช่มั้ย โธ่เอ้ยยไม้ ใครใช้ให้มึงทำแบบนี้ มึงเอาตัวเข้าแลกทำไม ถ้ามึงเป็นอะไรไปจะทำยังไง มึงโง่มากนะรู้มั้ย” ผมโกรธ ผมโกรธที่มันไม่รักตัวเอง ไอ้ไม้เสี่ยงเกินไป ไม่ว่าเพื่อนคนไหน ผมก็ไม่อยากให้มันคิดอะไรแบบนี้
“มึงอย่าโกรธกูเลยเมฆ ไม่ใช่แค่เพราะว่าเป็นมึง ต่อให้เป็นใครที่กูไม่รู้จักสนิทด้วย กูก็ทำแบบนั้นไม่ได้ กูทำจัญไรแบบนั้นไม่ได้ “ แววตาไอ้ไม้ดูอ่อนระโหย ผมรู้ว่ามันล้า ผมรู้ว่ามันกังวล ผมไม่น่าไปซ้ำเติมมันเลย
“มึงรับปากมันไปก่อนก็ได้ มึงเอาตัวเองให้รอดก่อน แล้วค่อยมาปรึกษากันว่าจะเอาไง ไม่ใช่เอาตัวเข้าแลกแบบนี้ ถึงเราจะไม่ได้เป็นเพื่อนกันโดยตรง แต่ตอนนี้มันก็เหมือนใช่ เพื่อนกู กูรักนะไม้ สัญญากับกูก่อนว่ามึงจะไม่ทำแบบนี้” ผมอยากให้มันสาบานเลยด้วยซ้ำ ผมรับไม่ได้ถ้าจะมีเพื่อนคนไหนเอาชีวิตเข้าเสี่ยงเพื่อผม ทุกคนมีค่าต่อพ่อแม่แค่ไหน รักเพื่อนรักได้ แต่ก่อนจะตัดสินใจทำอะไร คิดถึงพ่อแม่บ้างสักนิดก็ดี
“ตอนนั้นกูเมา จะให้กูคิดละเอียดอะไรได้มากมายหละเมฆ แล้วถ้ากูรับปากมันไปว่าจะติดต่อมึงให้ แล้วเอามาปรึกษากัน มึงคิดว่าจะไม่เกิดเรื่องใหญ่เหรอ มึงคิดว่าไอ้ฉานมันจะไม่รู้เหรอ ไอ้ฉานมันรู้จักมึงดีกว่าใครๆ แล้วเรื่องนี้ถึงหูมันเมื่อไหร่ ฉิบหายเกิดขึ้นแน่ ไอ้ฉานมันไม่ปล่อยไอ้เหี้ยนั่นแน่ “ ผมเริ่มสงบจิตสงบใจ คิดตามที่ไอ้ไม้พูด มันเป็นเรื่องจริงที่ไอ้ไม้บอกว่า การเอาเรื่องนี้มาปรึกษา รอดหูรอดตาไอ้ฉานยาก เพื่อนๆอาจจะตบตาไอ้ฉานได้แนบเนียน แต่คนที่จะหลุดให้เสียแผนก็คงเป็นผมนี่แหละ
“งั้นที่มึงขอไม่ให้ไอ้ฉานไปเอาเรื่องมัน ก็เพราะแบบนี้ใช่มั้ย “ ไอ้ไม้พยักหน้ารับ ผมเริ่มเข้าใจ
“กูยอมรับนะเมฆ ว่ากูเป็นคน กูเจ็บ กูโกรธ กูแค้น อารมณ์พวกนี้กูมีได้ แต่กูก็ต้องควบคุมมันให้ได้ ถ้าไอ้ฉานบุกไป หรือไปทำอะไรฝ่ายนั้น เรื่องมึงไอ้ฉานต้องได้รู้จากปากไอ้เหี้ยนั่นแน่ แล้วตอนนั้นไม่ใช่แค่ไอ้เหี้ยนั่นที่จะโดนนะเมฆ มึงก็ด้วย โทษฐานที่ปิดบังมันเรื่องใหญ่ขนาดนี้ “ ผมเถียงอะไรไม่ได้ ไอ้ไม้พูดถูกทุกอย่าง
“ถึงจะเป็นอย่างนั้น แต่ตอนนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกันหรอกหวะ ถ้าไอ้ฉานรู้ กูก็ต้องตายเหมือนกัน” ผมทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง สีหน้าหมาหงอยของผม คงทำให้ไอ้ไม้สงสาร มันเลยเอามือลูบหัวผมอย่างต้องการจะปลอบใจ
“ก็ไม่เป็นไร มึงใจเย็นๆนะเมฆ ถึงมันจะดูเลวร้าย แต่กูว่าเรื่องนี้ ถ้าไอ้ฉานรู้จากปากมึง มันก็จะโกรธน้อยกว่าไปรู้จากปากไอ้เหี้ยนั่น หรือจากคนอื่น มึงเข้าใจมั้ย ไอ้ฉานมันรักมึงมาก มากจนกูไม่รู้จะเปรียบกับอะไร มึงเองก็มารยาน้อยเสียที่ไหน เอาตัวเข้าแลกนิดๆหน่อย อ้อนๆๆมันเข้าไว้ มันอารมณ์ดีเมื่อไหร่ ก็ค่อยๆเล่า มึงเข้าใจป่าววะ “
“Understand but can’t หวะ เข้าใจ แต่กูทำไม่ได้ กูไม่กล้าพอที่บอกมันอะดิวะ ไม่ใช่กูอยากปิดมันซะที่ไหน”ผมหนักใจ ต้องทำยังไงดีวะเนี่ย แมร่งเอ้ยยย ภูมิใจดีมั้ย เป็นผู้ชาย แต่โดนหึงโดนหวงยังกะผู้หญิง
“ไม่เห็นจะยากอะไรเลยเมฆ ง่ายๆเลยนะง่ายๆ ตอนที่มึงกับมัน “ตรั่บๆ” กันเมื่อไหร่ พอถึงตอนนั้นอ่ะ ตอนที่ประตูสวรรค์ส่องแสงเจิดจ้ารำไรๆ มึงเอาตอนนั้นเลย มึงบอกมันตอนนั้น แต่ก่อนเล่ามึงต้องบอกมันว่าจะต้องไม่โกรธนะ เชื่อกูสิ เวลาแบบนั้น ต่อให้มึงอยากได้ ดาวบนฟากฟ้า หรือเด็ดดอกหญ้ามาร้อยมาลัย ไอ้ฉานมันก็ต้องรับปากจะทำให้”
“ไอ้เหี้ยไม้ มึงนอนตายด้านไปเลยนะ เชี่ย กูอุตส่าตั้งใจฟัง แนะนำมาได้” ผมเริ่มโวยวายเสียงดังแล้วครับ รู้สึกเลือดจะมารวมกันที่ใบหน้า ไอ้ไม้หัวเราะเร็วไป เลยได้แต่ไอโขลกๆ สมน้ำหน้า!!!
เด็กน้อยไร้เดียงสาแต่ว่าโครตแสบ ออกมาจากห้องน้ำหน้าตาตื่น สงสัยจะตกใจเสียงผมโวยวาย ผมโบกมือ ให้รู้ว่าไม่มีอะไร เล่นกันเฉยๆ ปลื้มถึงได้กลับเข้าไปในห้องน้ำต่อ
“เฮ้ยเมฆ อย่าเครียดหน่า กูรู้ว่ามึงทำได้” ไอ้ไม้มันหยุดไอ แล้วก็จัดมาให้ผมอีกดอก ผมชี้หน้ามันบอกว่าให้หยุด มันยังมีหน้ามาส่งยิ้มร้าย
“แนะนำกูดีนักนะมึง เรื่องของมึงยังไม่เคลียร์เลยนะ อยู่ๆมีนายเอกโผล่หน้ามาดูใจตอนพระเอกไม่สบาย จะให้กูคิดยังไงวะ หรือว่า ที่ผ่านมา ทั้งๆที่มึงบอกกูว่าไม่ถูกกับพ่อ แต่ก็ขยันกลับบ้านทุกอาทิตย์ แถมปิดเทอมมึงก็ยังไม่อิดออดที่จะกลับบ้านเหมือนทุกครั้ง หรือว่า
“มึงซุกเด็ก” เอาไว้ใช่มั้ยไอ้ไม้” ผมว่าผมสงสัยไม่ผิดนะ ไอ้ไม้มันหน้าแดง แล้วหลบตา แสดงว่ามันเขิล
“อะไรๆ มึงกล่าวหากูอยู่นะเมฆ กูซุกเด็กอะไรที่ไหน มึงอย่าๆ เดี๋ยวพวกแมร่งก็กรูเข้ามา กูเสียเลยนะมึง กูเครดิตดีนะเว้ย”
“แต่มึงห่วงหวงเด็กมึงแบบแปลกๆนะ แบบที่ แบบที่ “
“แบบที่ไอ้ฉานสามีมึง หวงมึงนะเหรอเมฆ กูว่าไม่หวะ เรื่องนี้กูว่าไอ้ฉานชนะเลิศ เชี่ย เมียก็หน้าตาธรรมดาๆ ไม่รู้จะหวงไปไหน” ผมชี้หน้าด่ามัน พร้อมอ้าปากด่ามันแบบไม่ออกเสียงว่า
“ หน้าตาธรรมดาแต่ก็ทำให้มึงเกือบโดนกระทืบตายละนะไอ้ห่า” ไอ้ไม้มันไม่โกรธครับ มันยิ่งระเบิดเสียงหัวเราะแบบไม่เจียมสังขาร น้องปลื้มเข้ามาร่วมวงแบบงงๆ ไม่รู้จะอยู่ส่วนไหนของวงสนทนา
“อะไรๆ เสียงดังเอะอะโวยวายไปถึงห้องนู้น เมฆ จะกลับห้องกันได้หรือยัง “ ไอ้ฉานเดินเข้ามาพอดีที่ผมกำลังจะเดินไปทำร้ายร่างกายผู้ป่วย ฝากไว้ก่อนนะไอ้ไม้
“มึงมาเอามันกลับไปซักทีฉาน มันมากวนประสาทกูอยู่ได้ กูจะพักผ่อน ไป๊ ไป ชิ่วๆ” ไอ้ไม้มันยิ้มไล่
“เออ กูกลับก็ได้ น้องมึงอาบน้ำเสร็จแล้วนี่ กลับห้องกันเหอะฉาน กูมีเรื่องดีๆ จะเล่าให้ฟัง พี่กลับแล้วนะน้องปลื้ม พรุ่งนี้เจอกัน กูกลับแล้วนะไม้ ให้กูล็อคประตูเชื่อมห้องเลยมั้ย เดี๊ยวเพื่อนคนอื่นๆกูบอกให้ มันคงเข้าใจ หรือให้กูเดินไปบอกพยาบาลด้วยก็ได้นะ ว่ามึงต้องการ ไพรเวทตี้อย่างสูง ไม่ต้องมาตรวจความดัน ไม่ต้องเปลี่ยนขวดน้ำเกลือ รอเช็คน้ำตาลในเลือดพรุ่งนี้ทีเดียวเลยดีกว่า ดีมั้ย จะได้ล็อคประตูหน้าห้องมึงด้วยเลย” ผมเสนอให้มันทั้งรอยยิ้มทั้งเสียงหัวเราะครับ รอยยิ้มกวนประสาท ที่ผมบรรจงส่งไปให้ ได้รับนิ้วกลางตอบแทนจากไอ้ไม้มาแค่พอสบายใจ
“มึงอย่านะไอ้เมฆ ไม่ต้องเลย “ ผมโบกไม้โบกมือบ๊ายๆ พร้อมยิ้มร้ายๆ
เอาน่าเพื่อนไม้ กูรู้ว่ามึงเขิน กูให้อภัย แต่เรื่องบอกต่อเนี่ย กูไม่ได้คิดจะบอกใครมากมาย กูบอกแค่ไอ้หน่าคนเดียวก็ได้
รถมาจอดที่ตำแหน่งประจำตั้งแต่ตอนไหน ผมเองก็ไม่รู้ ไม่ได้สนใจ ผมนั่งเงียบมาตลอดทางตั้งแต่โรงพยาบาลถึงหอ
ต่อหน้าใครๆ ผมยิ้มได้ ผมหัวเราะได้ แต่ลึกๆเข้าไปในใจ ผมกังวลใจ แล้วก็ไม่สบายใจสุดๆ
“เป็นอะไร เห็นนั่งเงียบมาตลอดทาง” น้ำเสียงของไอ้ฉานคนเดิม อ่อนโยนเหมือนเดิม แล้วก็เต็มไปด้วยความห่วงใยเหมือนเดิม
น้ำตา เหมือนจะรื้นไหลออกมาฟ้องที่หน่วยตา แต่ทว่า ผมรีบเก็บกลืนมันกลับเข้าไปได้ทัน
“ไม่มีอะไร กูแค่ลุ้นเรื่องไอ้ไม้จนเหนื่อย แบตเลยหมดนะ” ผมหันไปตอบไอ้ฉาน ยิ้มน้อยๆ ให้มันสบายใจ
มือแกร่งยื่นมาลูบหัวผมอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ อบอุ่นและรู้สึกดี จนต้องไถหัวไปมากับฝ่ามือนั้น อ้อนเหมือนลูกแมว
“อะไรกัน เหนื่อยเสียแล้วเหรอ ว๊า งั้นคืนนี้กูก็อดสิ แล้วก็มาใจร้ายยั่วกันแบบนี้ ฆ่ากันให้ตาย ง่ายกว่า” ไอ้ฉานจ้องมองกลับมาด้วยแววตาสื่อความหมาย เป็นแววตาที่ผมกับมันรู้กันแค่สองคนว่าต้องการอะไร
“เหนื่อย แต่ก็ ยังพอไหวอ่ะนะ” ผมตอบแบบเก็บกลั้นความอายไว้ลึกสุดใจ
อะไรๆ มันอาจจะดีขึ้นมาก็ได้ ถ้าผม เชื่อที่ไอ้ไม้แนะนำ
คนเขียนเล่นง่ายเอาหน้าที่การงานประจำวันมาเป็นโลเคชั่นในนิยาย 
ห้องนี้เป็นห้อง president ของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งจริงๆนะคะ จิ้นกันตามนี้ง่ายดี ตอนนี้ห้องน้กำลังจะตกแต่งใหม่อยู่พอดี
๐ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณทุกท่านที่ตามกันมาตั้งแต่ตอนแรก จนถึงตอนนี้
ขอบคุณค่ะ...... 
ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ทุกคนด้วยนะค่ะ ๐..... 
หัวข้อ: เมื่อแหงนมองจันทร์ ผมเห็น “ตะวัน” By TRomance "อัพเดทกล่อง+หนังสือตัวอย่าง P.81" (อ่าน 839791 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก