ตอนที่ 39
สนามบินดอนเมืองที่เคยพลุกพล่านเมื่อหลายปีก่อน บัดนี้กลับเงียบลงอย่างน่าใจหาย ร้านรวงหลายร้านโดนปิดไปทางเดินที่เคยคิดว่าคับแคบกับกว้างขึ้นถนัดตา สิบเอ็ดโมงเช้าในอดีตสนามบินนานาชาติของเมืองหลวง มีผู้คนเดินผ่านไปมาบางตา บรรยากาศสีเทาทำให้ผมต้องเดินเบียดตัวเข้าชิดไอ้คนที่เดินไปหาวไปน้ำตาไหลไปอย่างไอ้ฉาน
ผมละอยากจะสมน้ำหน้ามัน ที่เมื่อคืนมันทำอะไรกับผมเอาไว้ กรรมสมัยนี้เดลิเวอรี่แบบ EMS เมื่อคืนผมกับมันกว่าจะได้เข้านอนก็ต่อเมื่อดวงอาทิตย์ของเช้าวันใหม่เข้ามาทักทายแล้ว เวลาแค่สามชั่วโมงสำหรับการนอนของไอ้คนตรงหน้าดูเหมือนว่าจะไม่เพียงพอ ร่างไอ้ฉานวันนี้จึงมีแต่ร่างกายแต่ไร้สติ ดีที่มันยังบังคับรถมาถึงสนามบินจนได้
ผมมองไปยังสองฝั่งทางเดิน ตามเคาน์เตอร์ที่เปิดให้บริการ มีแต่สีเหลือง เหลือง และเหลืองเต็มไปหมด
ใช่ครับ สนามบินดอนเมืองโดนยึดครองโดยสารการบินนกแอร์โดยสมบูรณ์แบบ ผมมาถึงตรงเกททางออกพร้อมมองหาคนที่มารอรับ โถงที่เคยคิดว่าแคบแสนแคบหนักหนากับกว้างขึ้นสุดลูกหูลูกตา เมื่อผมกวาดสายตามองหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอคนที่มารอรับเลยสักที
“อยู่ไหนวะ เมื่อกี้ที่จอก็ขึ้นสเตตัสว่าแลนด์ดิ้งแล้วนี่หว่า “ ผมบ่นแต่สายตายังมองหาน้อง
“ฉานมึงช่วยกันมองหาอันดาหน่อย ทำไมยังไม่ออกมาอีกวะ” ผมร้องขอความช่วยเหลือจากคนข้างกาย แต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมา หันไปมองอีกทีก็เห็นว่าไอ้หมาบ้ามันเกาะขอบเคาน์เตอร์ร้านกาแฟสดอยู่นั่นแล้ว
“มึงจะมาซื้อกาแฟก็ไม่บอก ปล่อยกูพูดคนเดียวอยู่ได้” ผมไม่วายบ่น แต่ก็สั่งกาแฟให้ตัวเองบ้าง นอนน้อยเหมือนกัน ถึงแม่ไม่เข้าขั้นไร้สติอย่างไอ้หมาบ้าข้างๆนี่
“พี่เมฆพี่ฉาน มาอยู่นี่เอง เฮ้อ หาตั้งนาน” เสียงใสๆของอันดา ดังเข้ามาเรียกสติที่มีแบบเบาบางให้กลับมา
“สวัสดีค่ะ” กำลังจะทักทายน้องสาวตัวดี ก็ต้องกลายมาเป็นยกมือรับไหว้ เพื่อนๆน้องอีกสี่ห้าคน ผมศอกกระทุ้งเรียกไอ้ฉานที่มันยังเกาะขอบเคาน์เตอร์รอคอยกาแฟอย่างมีความหวัง
“พี่ฉานหวัดดีค่ะ เป็นไรอ่ะ นอนไม่พอเหรอ “ ไอ้ฉานยิ้มพร้อมกับยักคิ้วตอบแววตาล้อเลียนแก่แดดของอันดา ก่อนจะยกมือรับไหว้เพื่อนๆน้องพร้อมยิ้มหวานทางการค้าอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
“ไปอยู่ไหนกันมา พี่มองหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ” ผมชวนน้องคุยหลังจากออกมาจากร้านกาแฟแล้ว ไอ้หมาบ้ามันก็เดินตามมาอย่างแสนเชื่อง
“ไปรอกระเป๋าค่ะ พอดีขวัญเค้าจะมาอยู่ยาวจนถึงวันเรียนเลยขนกระเป๋ามาเลย” ผมพยักหน้ารับรู้ เมื่ออันดาพูดถึงสาเหตุที่ทำให้ช้า ผมถอนหายใจกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ อันดามากับเพื่อนอีกห้า แต่ผมกับไอ้ฉานเอาแค่มินิคันเก่งของเรามา เมื่อคืนผมก็อับปัญญาเกินกว่าจะถามว่าน้องมากันกี่คน
“พี่ลืมถามว่าจะมากันกี่คนเลยเอารถคันเล็กมา เอาไงดีวะฉาน” ผมหันไปขอความเห็นไอ้คนที่มันขรึมเพราะง่วงมาตลอดทาง
“ไม่เป็นไรค่ะพี่เมฆ เดียวน้าขวัญจะมารับนะค่ะ” เพื่อนคนนึงของอันดาไขข้อข้องใจพร้อมยิ้มหวานๆให้ ว่าแต่ปากน้องยิ้มแต่สายตาที่น้องมองพี่ไม่เข้าใจ ว่ามองพี่หรือมองไอ้ฉานกันแน่ แล้วไอ้หล่อก็เสือกไม่รู้ตัว ว่าโดนเพื่อนๆอันดาจ้อง ผมเห็นน้องบางคนมองไอ้ฉานแล้วหันไปกระซิบกระซาบกับเพื่อนที่อยู่ข้างๆกัน
นี่ถ้าไม่ใชเพื่อนน้อง ผมเองก็ไม่รับรองความปลอดภัยของผู้หญิงพวกนี้แน่ๆ.....เมื่อคืนกูดูดต้นคอมันแทนการเติม ‘s ซะก็ดี
“เฮ้ยๆๆ พวกแกยิ้มอะไรอ่ะ แล้วจะมองพี่ฉานเอาโล่ห์รึไง มองได้แต่ห้ามจ้องนาน คนนี้พี่เขยชั้นเว้ย” อันดาโวยวายไปคล้องแขนไอ้ฉานไว้ ไอ้คนที่ไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอะไรก็ยังส่งยิ้มให้ทุกคนด้วยไมตรีจิตเหมือนเดิม
ผมสะดุ้งสุดตัว รีบสะกิดอันดา ว่าพูดมากไปแล้ว ดีที่เพื่อนอันดายังสนอกสนใจจ้องหน้าไอ้ฉานอยู่เลยไม่ได้ตั้งใจฟังเสียงต่อว่าของอันดา ผมเอามือตบหน้าผากตัวเอง เริ่มมองเห็นเค้าความวุ่นวายต่อไปข้างหน้า
“พี่เมฆหนะ หัดหึงหวงพี่ฉานซะบ้าง ไม่รู้เลยเหรอว่าพี่ฉานเค้าหล่อ เห็นมั้ยเพื่อนอันดายังมองตาเป็นมันเลย” อันดาป้องปากกระซิบกระซาบกับผม อยากจะบอกออกไปเหมือนกันว่าโครตหึงและโครตหวง แต่สถานภาพที่มันบีบบังคับทำให้ผมทำอย่างที่ใจต้องการไม่ได้
ไม่แน่ถ้าผมเป็นผู้หญิง ไอ้ที่เพื่อนอันดาทำไปเมื่อกี้ อาจจะเจอผมในโหมดกรี๊ดแหกปากกระทืบเท้าแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของไอ้ฉานแน่ๆ
“ไร้สาระหนะเรา” ผมตัดปัญหา ก่อนจะขยี้หัวอันดาไปมาอย่างเอ็นดู เดินกันมาจนถึงลานจอดรถอันดาก็หันไปร่ำลาเพื่อนๆที่ยกโขยงกันออกมาส่งด้วยความเต็มใจ เอ่อ เต็มใจที่จะเดินตามมองไอ้ฉานจนวินาทีสุดท้าย
“ไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกันที่สยามเลยนะ” อันดาโบกมือลาเพื่อนๆ ก่อนจะเดินตามผมกับไอ้ฉานมาขึ้นรถ
“น่าอิจฉาพี่เมฆจังเลยน๊า เกิดมามีแฟนแสนจะหล่อ ดูสิเพื่อนอันดาติดใจถึงกับมาส่งถึงที่เลยนะเนี่ย” อันดาพูดล้อผม แต่ไอ้คนข้างๆนี่สิครับกลับเห็นดีเห็นงามด้วย มีการส่งยิ้มยักคิ้วให้กันแบบเข้าขากันสุดๆจนผมหมั่นไส้
“พี่เมฆ อันดาล้อเล่น ก็ไม่เห็นพี่เมฆจะมีปฎิกริยาอะไร ไม่หึงบ้างหรือไง เป็นอันดานี่ไม่ได้หรอกนะ ถ้าแฟนอันดานอกใจอ่ะต้องตายกันไปข้างนึง” อันดาตอบด้วยน้ำเสียงที่แสนจะมุ่งมั่น จนผมต้องส่ายหน้า น้องสาวผมนี่แก่แดดเกินไปมั้ยนะ
“งี้แหละอันดา สำหรับพี่ชายอันดาแล้วอ่ะ พี่มันของตาย อันดาไม่รู้อะไรคนที่เสน่แรงอ่ะไม่ใช่พี่หรอก แต่เป็นพี่ชายอันดาต่างหาก พี่ต้องตามคุมมันจนจะเหมือนคนบ้าอยู่แล้วรู้มั้ย” เสียงหัวเราะสดใสของน้องสาวผมดังลั่นรถดูจะถูกอกถูกใจกับคำพูดจิกกัดผมจากไอ้ฉาน ผมได้แต่ส่งแววตาเคียดแค้นไปให้ เข้าขากันดีจริงๆเลยนะมึง
“พอๆ เข้าขากันดีจริงๆเลยนะสองคนนี้ ว่าแต่พี่ได้ข่าวมาว่าเราก็เสน่แรงไม่ใช่รึไง ไม่คิดจะพามาแนะนำให้รู้จักบ้างเลยเหรอ” พอผมเริ่มแหย่เข้าบ้าง อันดาเลยสงบปากสงบคำแถมหน้าแดงเรื่อๆนั้นบอกผมว่า อันดากำลังเขิน
“อะไรกันพี่เมฆ นี่แม่แอบโทรมาฟ้องใช่มั้ย แม่พูดอะไรบ้างหละ” อันดาทำปากยื่นหน้างอง้ำเหมือนจะงอน เมื่อผมพูดแทงใจดำ อดจะยิ้มขำไม่ได้ วัยแบบนี้มีแฟนปกติจะตายไป
“แม่ก้ไม่ได้ว่าอะไรนี่ แค่บอกว่าอันดามีคนมาชอบก็แค่นั้น หืม ตกลงว่าไง” ผมส่งยิ้มล้อเลียนให้คนด้านหลังที่ตอนนี้อันดาทำหน้างออย่างสมบูรณ์แบบนังพิงเบาะหลัง สายตามองไปที่วิวข้างทาง
“ก็อย่างที่แม่บอกแหละ มีคนมาชอบอันดา แต่แม่ไม่ชอบเค้าหละพี่เมฆ อันดาก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร” เสียงอันดาดูเศร้าไปจนผมเองอดใจหหายไม่ได้ นี่ผมคงไม่พูดจาอะไรกระทบกระเทือนจิตใจน้องหรอกนะ
“แล้วเค้าดีกับน้องพี่มั้ยหละ” ผมดึงอันดาให้ขยับเข้ามานั่งตรงเบาะหลังช่วงกลางระหว่างผมกับไอ้ฉานเหมือนเดิม
“ดีสิ เค้าดีกับอันดาทุกอย่างเลย แต่แม่ก็ไม่ชอบ” อันดายังทำปากยื่นเหมือนเดิม น้ำเสียงใสมีร่องรอยของความน้อยใจบุพการีไว้แบบปิดไม่มิด อันดาสดใสและไร้เดียงสาเกินไปจริงๆ ความรักมันมักจะมีอานุภาพร้ายแรงแบบนี้เสมอ
“ไม่มีอะไรหรอก แม่เค้าแค่เป็นห่วง อย่าคิดมากนะ จะเที่ยงแล้วเดี๊ยวไปกินข้าวกับเพื่อนๆพี่กันนะ พวกมันคงรออยู่แล้วหละ” อาจจะถึงขั้นโหวกเหวกโวยวายแล้วด้วย เมื่อผมมองนาฬิกาเข็มยาวเลยเลขสิบสองมาจนถึงเลข 6 เข้าไปแล้ว
“ค่ะ ดีจังได้รู้จักเพื่อนพี่เมฆพี่ฉานด้วย นัดกันกินที่ไหนเหรอค่ะ”
“ที่โรงพยาบาล”
“ห๊า กินข้าวที่โรงพยาบาลเนี่ยนะ” อันดาทำตาโตตกใจ เมื่อผมบอกโลเคชั่นอาหารเที่ยงได้แปลกประหลาดที่สุด ไอ้ฉานส่งเสียงหัวเราะออกมาลั่นรถเมื่อมันหันมาเจอสีหน้าอันดาตอนนี้
“พอดีเพื่อนพี่เข้าโรงบาลหนะ ทุกคนเลยไปรวมตัวกันที่นั่น “ อันดาพยักหน้าเข้าใจ แต่สีหน้ายังไม่หายตกใจเท่าไหร่
“จะดีเหรอที่เมฆ กินข้าวโรงบาล เค้าไม่คิดว่าเราไปแย่งอาหารคนป่วยเหรอ แล้วอาหารโรงบาลมันจะอร่อยเหรอ” อันดาดูมีสีหน้ากังวลเมื่อคิดว่าต้องกินอาหารคนไข้ ผมยิ้มให้น้องด้วยความเอ็นดู
“ใช่ที่ไหนกันเล่า เพื่อนพี่มันสั่งอาหารเหลาให้มาส่งเลยนะ ไม่มีเสียหละที่อาหารโรงบาลจะได้สัมผัสปากพวกมันหนะ” ผมลูบหัวอันดา เพิ่งรู้ว่าการลูบหัวใครสักคน นอกจากคนถูกลูบจะรู้สึกอบอุ่นใจแล้ว คนลูบเองก็รู้สึกดีไม่ต่างกัน ถึงว่า ไอ้ฉานมันถึงได้ชอบลูบหัวผมนัก
“ค่อยยังชั่วหน่อย แล้วเพื่อนพี่เมฆเค้าไม่ว่าอะไรเหรอที่มีอันดาไปร่วมวงด้วยนะ” อันโล่งใจแต่ก็ไม่หายข้องใจ เป็นเจ้าหญิงจำไมได้สมวัยจริงๆ
“ไม่ว่าอะไรหรอก นานๆจะมีสาวๆมาร่วมวงให้ชุ่มชื่นหัวใจสักที ทุกวันนี้เบื่อขี้หน้าไอ้หน่าจะแย่ แล้วอีกอย่างพวกเราหารเท่ากันอะนะ ไม่มีปัญหาหรอก พี่ฉานเค้ายิ่งใหญ่ จัดการได้ จริงมั้ยไอ้พี่ฉาน” ผมหันไปยิ้มร้ายๆกับไอ้คนข้างๆ ผมรู้นะว่าสายตามันมองแต่ถนนตรงหน้าก็จริง แต่หนูมันหนะกระดิกจับผิดผมอยู่ชัดๆ
“ฝากตัวด้วยนะค่ะป๋าขา ไม่ต้องรักหนูเท่าพี่เมฆก็ได้ แต่อย่าใจร้ายกับหนูเลยนะค่ะ” อันดาทำท่าเหมือนลูกแมวออดอ้อนไอ้ฉาน
“ด้วยความเต็มใจอยู่แล้วครับ” ซิส์ ไอ้ใจป๋า กูเริ่มหมั่นไส้มึงขึ้นมาบ้างแล้วหละ
“พี่เมฆแล้ววันนี้อันดาต้องนอนที่ไหน อย่าบอกนะว่าไปนอนที่เรือนหอของพี่ อันดาได้ใจแตกกันพอดี” แนะ อยากรู้แต่ยังไม่วายแซวผมเนี่ยนะ
“กลับบ้านสิ เย็นๆก็จะกลับบ้านกัน ขืนนอนที่นี่นะ แม่นิ่มได้ฆ่าพี่ตายอ่ะ “ แม่นิ่มดีใจมากครับที่จะมีอันดามาอยู่ด้วย แม้จะช่วงเวลาสั้นๆ แต่มันก็ทำให้แม่หายเหงา เพราะผมเองก็กลับบ้านแค่สุดสัปดาห์เท่านั้น
เมื่อประตูห้องพักญาติถูกผมเปิดเข้าไป เสียงแซงแซ่ โหวกเหวกโวยวาย ที่ได้ยินเข้าหูตลอดทางเดิน เงียบลงเหมือนโดนปิดสวิซส์ คนที่ติดตามมาด้วยอย่างอันดา ตัวเกร็งและหวาดผวาทำตัวไม่ถูกทันที เมื่อพบว่าสายตาทุกคู่จ้องมองมาที่อันดา เหมือนน้องผมเป็นจุดศูนย์กลางของจักวาลก็ไม่ปาน ผมคงจะไม่ส่ายหน้าด้วยความเบื่อหน่ายขนาดนี้ ถ้าเพื่อนๆ จิตล้นๆของผมไม่สร้างสถานการณ์ต้อนรับอันดา ด้วยสายตาเย็นชา น้องผมหน้าซีดไม่เหลือดี กลายเป็นสัตว์ประหลาด ในหมู่เพื่อนฝูงผมแบบไม่ต้องสงสัย ชายเสื้อผมยับย่น เพราะต้องเป็นที่พึ่งให้มือของอันดา
“พอได้แล้ว แกล้งน้องกูแค่พอเป็นพิธี นับ 1-3 ถ้าน้ำตาน้องกูไหล ต้องมีใครสักคนได้ตายเซ่นไหว้กูแน่ๆ”
เสียงปรบมือชื่นชมยินดี ประหนึ่งผมเป็นตัวแทนไปสร้างชื่อเสียงปะเทศไทยให้ชาวโลกได้รู้จัก บรรยากาศประมาณ สมรักษ์ คำสิงห์ ได้เหรียญทองโอลิมปิกแล้วกลับมาเหยียบแผ่นดินไทยครั้งแรก.....เว่อร์ไปไหม !!
“ ปกป้องน้อง ช่างเป็นพี่ที่ประเสริฐซะจริงๆ น่าปลื้มใจเป็นที่สุด สวัสดีน้องอันดา พี่ชื่อพี่หน่า จ๊ะ” บรรยากาศสดใสเว่อๆ ดูจะกลับมาอีกครั้งเมื่อทุกคนเปิดรอยยิ้มต้อนรับอันดา น้องผมดูเหมือนจะเข้าใจผสมงงๆ ปรับอารมณ์ไม่ทัน การต้อนรับแสนประหลาดนี้ คงไม่มีที่ไหนเค้าทำกัน ไม่นาน อันดาก็ถูกกลืนไปกับแกงค์เพื่อนผมอย่างง่ายดาย
บรรยากาศอาหารเที่ยงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ มุขเสี่ยวๆมีเท่าไหร่ ถูกปล่อยออกมาแบบไม่มีใครยอมใคร เพียงเพราะว่า เบื่อสาวห้าวเพียงคนเดียวของกลุ่มอย่างไอ้หน่ากันแล้ว เมื่อมีของใหม่อย่างอันดาเข้ามา เพื่อนๆผมเลยกระชุ่มกระชวยเป็นพิเศษ
“เฮ้ยไม้ เด็กมึงไปไหนวะ “ ผมถามไอ้คนที่นั่งกินองุ่นกระดิกขาสบายใจอยู่บนเตียง
“ อะไรไอ้เมฆ เด็กกูอะไรที่ไหน เค้าลูกมีพ่อมีแม่ เค้ากลับบ้านเค้าไปแล้วสิ “ ไอ้ไม้ตั้งแต่มันถูกรุมกระทืบนี่กวนตีนผมขึ้นมากมาย แล้วคิดว่าผมจะยอมได้เหรอครับ
“เหรอครับเพื่อนไม้ น้องเค้ามีพ่อมีแม่ แล้วอีกอย่างที่น้องเค้ามีนี่ไม่ทราบว่าผัวหรือเมียอะครับ” องุ่นพุ่งพรวดออกจากปากของคนที่บอกว่าไม่มีอะไร แต่ทำไมมันถึงลุกลี้ลุกลนขนาดนี้
“ซุกเด็กไม่บอกใคร อันนี้กูให้อภัยได้ แต่ไปทำอะไรลูกเค้าไว้แล้วไม่รับผิดชอบนี่เค้าเรียกว่าอะไรวะ” ผมหันไปขอความเห็นจากเพื่อนคนอื่นๆ ที่ตอนนี้ นั่งยิ้มเชียร์มวยคู่ที่สมศักดิ์ศรีที่สุดในรอบปี ผมแอบเห็นไอ้แกละกับไอ้หวาน หันไปกระซิบพนันกันบ้างแล้ว ไม่รู้ว่าผมเป็นต่อหรือเป็นรอง แต่ผมจะแพ้ยังไง ศึกนัดนี้น่าสนุกจะตายไป ที่ได้เห็นไอ้ไม้ หลุกหลิกลนลาน เมื่อผมจี้เข้าถูกจุด
“อะไรๆ กูไม่รับผิดชอบตรงไหน มาขลุกอยู่นี่เดี๊ยวป๊ากับม๊า มันด่า ก็เลยให้มันกลับไป เดี๊ยวเย็นนี้มันก็มาแล้ว พรุ่งนี้กูออกจากโรงบาลแล้วนี่ “ ผมหันไปสบสายตากับไอ้ฉาน กลั้นหัวเราะแทบตาย ไม่คิดว่าผมแค่ตะล่อมแบบเบาๆ ไอ้ไม้จะคายออกมาขนาดนี้
“ยอมรับแล้วละสิ ว่ามีแฟนเด็กอ่ะ แถมเเป็นเด็กหัวเกรียนตัวแสบด้วยนะ ว่าแต่กูต้องเลี้ยงต้อนรับน้องเขยหรือน้องสะใภ้หละ” ไอ้แกละกับไอ้หวานหันไปแทคมือกันทันที ที่ผมถามคำถามนี้ออกไป ไอ้ไม้หลบสายตา ไอ้ห่าตัวยังกะควาย เขินได้น่าทุเรศมากเลยเหอะ
“กูเพื่อนใครหละเมฆ ทีนี้ห้ามถามแล้วนะ ว่าใครอยู่ในสถานะไหน” เพื่อนๆผมตาโตด้วยความประหลาดใจ ไอ้ไม้จับไอ้เด็กแสบนั่นกดตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะ มิน่าถึงแม้ปลื้มจะเถียงไอ้ไม้ฉอดๆ แต่สุดท้ายก็ยอมให้ทุกที
“ร้ายนี่หว่าไอ้ไม้ ยินดีต้อนรับเข้าชมรมคนมีครอบครัวเว้ย” ไอ้ฉานเข้าไปแทคมือกับไอ้ไม้ แสดงตัวเป็นคนหัวอกเดียวกับแบบน่าเสยปลายคางให้ ด้วยความหมั่นไส้
“มาทำไม”
“พ่อให้มาเยี่ยมอีกที พอดีโรงพยาบาลโทรไปบอกว่า ฟื้นแล้ว กลับบ้านได้พรุ่งนี้นี่”
“ถ้าไม่มีจิตสำนึกว่าจะต้องมาเยี่ยมด้วยตัวของตัวเอง แบบไม่ต้องมีใครคอยจูงจมูกบอกให้ ไม่ต้องมาก็ได้นะ”
“ มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอ แต่ช่างเถอะ กูไม่คิดจะมีเรื่องกับผู้หญิง ขอทางด้วย”
เสียงบทสนทนาของชายหญิง ที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่า สถานการณ์ไม่ดีเท่าไหร่ ดังมาจากห้องติดกันที่อยู่ข้างๆ เสียงผู้หญิงที่ผมคุ้นเคยดีว่าคือหนึ่งเดียวในแกงค์ผม แต่อีกคนนึงไม่รู้ว่าใคร พวกผมรีบถลาออกไปดู แต่ก็ต้องให้ไอ้ดิวอยู่เป้นเพื่อนไอ้ไม้
“มีอะไรกัน มึงมาอีกทำไม” ประโยคแรกมาจากปากไอ้ฉาน ส่วนประโยคกราดเกรี้ยวที่ตามมาเป็นของไอ้หวาน
สถานการณ์ไม่สู้ดีเท่าไหร่ ผมดึงไอ้หน่ามาไว้ใกล้ๆตัว ถึงมันจะห้าวและดูแลตัวเองได้ แต่เพื่อนผมก็เป็นผู้หญิง สัญชาตญาณของการปกป้อง ของผู้ชายที่พึงมีต่อผู้หญิงเกิดขึ้นทันทีโดยอัตโนมัติ
“พี่อาท” เสียงใสๆ ของอันดา ดังเข้ามากระทบหูผม ก่อนที่ร่างกายคนพูดจะผ่านหน้าไปหา คนที่ถูกเรียกชื่อนั้น
ตัวผมชาวาบ ตั้งแต่ได้ยินเสียงอันดาเรียกไอ้เหี้ยนั่นว่าพี่อาท ทั้งๆที่ยังไม่มีใครเอ่ยชื่อไอ้ชาติหมานั่นขึ้นมาเลยสักคน แล้วน้องผมจะเรียกชื่อมันได้อย่างไร ถ้าไม่ใช่รู้จักกันมาก่อน
ผมกำมือไอ้หน่าไว้แน่น ในหัวผมขาวโพลน สิ่งที่ผมกลัวที่สุด และภาวนาว่าขอให้ไม่ใช่ ได้เกิดขึ้นแล้ว ตัวผมที่ยังยืนหยัดอยู่ได้ ไม่ได้เกิดจากขาของตัวเองแต่มันมาจากแรงพยุงจากไอ้หน่า
“อันดา มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หรือที่บอกพี่ว่ามาหาพี่ชาย อย่าบอกนะว่า” ยังไม่ทันที่ไอ้เหี้ยนั่นมันจะพล่ามอะไรต่อไป หมัดลุ่นๆจากไอ้ฉานก็พุ่งสู่หน้าไอ้อาททันที แล้วหมัดต่อไปก็ถูกส่งซ้ำ ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้ตั้งตัวเสียด้วยซ้ำ ร่างไอ้อาทรุดลงกับพื้น เลือดสดๆ ไหลออกมาจากมุมปาก สายตามองไอ้ฉานด้วยแววตาเคียดแค้นจนผมเสียวสันหลังวาบ
“เฮ้ย!!!! “ เสียงร้องของเพื่อนผม เมื่อไอ้ฉานกำลังยกเท้าขึ้นมาจะกระทืบลงไปยังร่างที่ยังทรุดอยู่ที่พื้น ไอ้แกละกับไอ้ไผ่รีบรุดไปหิ้วปีกไอ้ฉานไว้คนละข้าง
“ไอ้ไผ่ หวาน มึงปล่อย จับกูไว้ทำไม” ไอ้ฉานยื้อยุดตัวเองออกจากพันธนการของไอ้หวานกับไอ้ไผ่ ปลายเท้าถูกยื่นส่งไปหวังจะให้ถึงร่างไอ้อาทให้ได้
“ฉานมึงใจเย็นๆก่อน อันดาเข้าไปห้องพี่ไม้ก่อนนะครับ ยอนมึงช่วยพาอันดาเข้าไปข้างในก่อนไป ฉานใจเย็นๆ นี่โรงพยาบาลนะเว้ย อย่าวู่วามไป แล้วไอ้หวานก็กระซิบอะไรที่ข้างหูไอ้ฉาน ผมก็ไม่รู้ แต่มันก็ทำให้ไอ้ฉาน สงบลงได้บ้าง
ผมอยากจะไปอยู่ข้างๆไอ้ฉาน แต่ติดที่ไอ้หน่ามันเอาเรี่ยวแรงจากหนักหนาก็ไม่รู้ กันตัวผมไว้ สิ่งที่ทำได้มีเพียงส่งสายตามองไปที่มันด้วยความกังวลใจก็เท่านั้นเอง
“ส่วนมึง ก็กลับไปได้แล้ว พวกกูอยู่กันหลายคน มึงสู้ไม่ได้หรอก แล้วพวกกูก็ไม่ได้มีสันดานหมาหมู่อย่างที่มึงเคยทำ “ไอ้หวานเค้นเสียงสั่งไอ้อาทอยู่ในลำคอ ผมรู้ว่าไอ้หวานเองก็อยากจะทำร้ายไอ้อาทไม่น้อยไปกว่าไอ้ฉาน แต่สถานที่แล้วอะไรหลายๆอย่าง ไม่เหมาะจริงๆ
“มึงคิดว่า เรื่องมันจะจบแค่นี้เหรอ “ ไอ้อาทตอกกลับ ทั้งๆที่เลือดยังกลบปาก ทำให้ไอ้ฉานฮึดฮัดจะพุ่งเข้าใส่ไอ้จัญไรคนนี่อีกรอบ
“สำหรับคนอับปรีย์แบบมึง เมื่อไหร่ก็ได้ กูยินดีเสมอ ที่มึงเพิ่งได้ไปเมื่อกี้ มันยังน้อยไปที่มึงบังอาจมาลามปามเมียกู แล้วเรื่องที่มึงคบกับน้องเมียกู ให้เลิกซะ ถ้าเมียกูต้องกังวลใจเพราะเรื่องมึงเมื่อไหร่ กูก็ไม่แน่ใจว่าจะไม่เอามึงถึงตาย มึงจะวิ่งโร่ไปฟ้องพ่อมึงก็ได้นะ น้ำหน้าอย่างมึงกูเชื่อว่าทำได้ แต่ลูกผู้ชายเค้าต้องสู้กันยังไง กูหวังว่ามึงคงพอจะคิดได้นะ” น้ำเสียงไอ้ฉานครั้งนี้ น่ากลัวกว่าครั้งไหนๆ มันมากกว่าเคียดแค้นชิงชัง น้ำเสียงแข็งกร้าวที่กดลึกอยยู่ในลำคอกับแววตาที่มองไอ้อาทนั้น ตั้งแต่ผมอยู่กับมันมา ยังไม่เคยเห็นว่าไอ้ฉานได้ใช้สายตาแบบนี้กับใคร
พายุร้ายผ่านพ้นไปแล้ว หรือ มันเป็นเพียงสัญญาณเตือนหายนะครั้งใหญ่ที่กำลังจะตามมากันแน่ !! มีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่ล่วงรู้“ฉานเดี๋ยวกูให้ไอ้ไผ่ไปส่งนะ มึงขับไปเองมันอันตรายพวกกูเป็นห่วง ส่วนรถมึง เดี๋ยวกูขับตามไปให้ มึงโอเคใช่มั้ย” ไอ้หวานตบบ่าไอ้ฉานเบาๆด้วยความเป็นห่วง เสียงไอ้ดิวและไอ้ยอนที่ร้องห้ามไอ้ไม้ ไม่ให้ลุกมาจากเตียงเงียบลงไปแล้ว
“อืม กูโอเคแล้ว แต่ไอ้นั่น ไม่รู้ว่ามันจะโอเคหรือเปล่า ขอบใจมากนะหวาน กูขอกลับไปตั้งหลักก่อน มีอะไรคืบหน้า แล้วค่อยว่ากันนะ กูไปบอกไอ้ไม้ก่อน เดี๋ยวมันคลุ้มคลั่ง พวกมึงจะจัดการกันไม่ไหว” ไอ้ฉานตบบ่าไอ้หวานคืนไปเบาๆ ก่อนจะหายเข้าไปอีกห้องที่ทะลุถึงกัน ผมเดินตามมันไปห่างๆ ไม่ได้พูดอะไร ........ สมองผมตอนนี้มันตื้อตันเสียจนไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไป
จะต้องทำยังไงกับความวุ่นวายที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี่ดี
“ไอ้ฉานมึงเป็นยังไงบ้าง ไอ้พวกนี้มันจับกูล่ามไว้ กูจะออกไปหามึง พวกมันแม่งไม่ยอมให้กูออกไป” ไอ้ไม้โวยวายทันทีที่เห็นหน้าไอ้ไม้ย่างกรายเข้ามาในห้อง
“กูยังสบายดีอยู่ไม้ มึงก็ดูแลตัวเองให้ดี พรุ่งนี้กูมีธุระต้องไปส่งน้องกับไอ้เมฆ คงมารับมึงออกจากโรงบาลไม่ได้นะ แล้วคุยกันเว้ย อันดากลับบ้านเถอะ” ไอ้ฉานบอกลาไอ้ไม้ ก่อนเรียกอันดาให้เดินตามออกไป สายตาอันดาที่มองผมสลับกับไอ้ฉานเต็มไปด้วยความสงสัย แต่อันดาก็ฉลาดพอที่จะรู้ว่า อารมณ์ได้ฉานและผมตอนนี้ ยังไม่พร้อมที่จะพูดอะไร
ในรถไอ้ไผ่ มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศและรายงานจราจรจาก จส.100 เท่านั้น ไอ้ฉานนั่งหน้าคู่ไอ้ไผ่ ผมนั่งตอนหลังคู่กับอันดา ยึดครองกระจกมองวิวข้างทางกันคนละข้าง ผมไม่รู้ว่าอันดากำลังคิดอะไร แต่คงแตกต่างจากสิ่งที่ผมคิดจะทำอยู่แน่ๆ
เพราะสิ่งที่ผมคิดจะทำ ถ้ามันจบลงด้วยดี นั่นหมายถึง ผมเดินมาถูกทาง แต่ถ้ามันจบลงด้วยความเลวร้าย
บางที....อะไรๆในชีวิตผมคงเปลี่ยนแปลงไป ตลอดกาล
ช่วงนี้เหมือนทิ้งช่วงไปนานนนะ กว่าจะได้ต่อในแต่ละตอน
จะบอกว่าไม่ได้ตั้งใจนะค่ะ แต่งานก็ยุ่งแทบจะขาดใจจริงๆ
จะบอกว่า อีกไม่นาน ปาร์ตี้เรื่องราวระหว่างเมฆกับฉาน จะปิดม่านแล้วนะ
จะว่าไปก็ใจหาย รู้สึกผูกพันธ์กับสองคนนี้ขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ...
๐ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้เหมือนเดิมนะคะ
ขอบคุณทุกท่านที่ตามกันมาตั้งแต่ตอนแรก จนถึงตอนนี้
ขอบคุณค่ะ...... 
ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ทุกคนด้วยนะค่ะ ๐..... 
==================
ข่าวมาว่าใกล้จะถึงกาลอวสานแล้วนะเรื่องนี้
หัวข้อ: เมื่อแหงนมองจันทร์ ผมเห็น “ตะวัน” By TRomance "อัพเดทกล่อง+หนังสือตัวอย่าง P.81" (อ่าน 839251 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก