ตอนที่ 41
จะมีตัวแปรตัวไหนในโลกที่ทำให้คนที่เก่งกาจที่สุดในทุกๆ เรื่อง
โง่ลงได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจที่สุด .....ถ้าตัวแปรนั้นไม่ใช่ “ความรัก” ผมจำได้เลือนลาง ว่าทฤษฎีกระชากอ๊วกแบบนี้ได้มาจากไหน
ร้านข้าว เสาไฟฟ้า หรือว่าในบทละครของแม่นิ่ม ที่บางทีผมต้องวาดรูปประกอบให้
อาจจะนิตยสารที่เผลออ่านในร้านอะไรสักร้าน.....แต่มันก็นานจนจำแทบไม่ได้
หรือไม่ก็อาจจะบนถุงใส่กล้วยทอด ที่บังเอิญน้ำมันเยิ้มเป็นวงกว้าง
ทำให้ตัวหนังสือ ที่ผมไม่เคยคิดจะสนใจ เด่นชัดขึ้นมากระแทกสายตาพอดี
แล้วทำไมไอ้ทฤษฎีที่ผมควรจำได้แบบเลือนลาง จนมันควรจะจางหายไปสักที
ถึงได้เด่นชัดจนผมท่องจำจนขึ้นใจได้เอาตอนนี้หละ
มือที่ก่ายเกยบนหน้าผากดังสลับกับเสียงถอนหายใจที่ดังขึ้นแทบจะทุกๆนาที
แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ความสับสนในจิตใจลดน้อยลงไปได้เลย
ถ้าผมยังนอนลืมตาปรึกษากับฝ้าเพดานอยู่แบบนี้
นับถอยหลัง จากห้าคงไม่ต้องรอให้ถึงสี่.....สมองผมระเบิดเวลาตัวเองไม่เหลือดีแน่ๆ
ประโยคคำถามสองสามประโยค ที่ผมส่งไปโต้ตอบกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
คนหน้าตาดีที่ยืนตรงหน้าผม ไม่โต้ตอบอะไรกลับคืนมา นอกจากสายตากังวลใจที่ปิดยังไงก็ไม่มิด
ผมพรูลมหายใจทิ้งเสียเฮือกใหญ่ ....
ถามตัวเองในกระจกมันจะไปได้อะไรวะไอ้เมฆ...ปัญญาอ่อนไปมั้ย
ไม่แปลกหรอกครับ......ถ้าช่วงที่จิตใจอยู่ในสภาวะย่ำแย่อย่างที่สุด จะส่งผลให้คนหน้าตาดี ทำอะไรที่ไม่เข้าท่าไปบ้าง
โทรศัพท์มือถือที่ผมกำแน่นอยู่ในมือ ถูกยกขึ้นมามองเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ปลายนิ้วเกลี่ยไล่รอยชื้นของเหงื่อที่ไหลจากมือ ให้ค่อยๆ หายไปจากหน้าจอ เบอร์โทรเร่งด่วนโดนผมแตะเลื่อนขึ้นลงอย่างเบามือ
01.”แม่นิ่ม “ ชื่อนี้โดนผมแตะเลื่อนลงไป ไม่มีลูกกตัญญูที่ไหน เอาเรื่องร้อนใจไปให้แม่กันหรอก ใช่มะ ยิ่งรูปใบหน้าที่โชว์รอยยิ้มหราอยู่บนหน้าจอ อดทำให้ผมต้องอมยิ้มกับตัวเองไม่ได้ รูปรอยยิ้มที่ธรรมชาติที่สุดในโลกรูปนี้ ผมถ่ายด้วยมือตัวเอง
02.”ครอบจักรวาลล้านแปด” ผมยู่หน้าพ่นลมใส่ไอ้คนที่ทำหน้ากวนประสาทบนหน้าจอ เพราะมึงแท้ๆเลยนะไอ้หน้ากูปรี กูถึงต้องมาเครียดอยู่แบบนี้ ......หมายเลขนี้เป็นหมายเลขอันตรายที่ยังบอกให้รู้ไม่ได้
“ถึงพี่เมฆจะเก่งแค่ไหน แต่ก็กลัวตายนะครับ”03.”น้อยหน่ายาหยี” อย่าเพิ่งคลื่นไส้กันไปนะครับ ชื่อนี้ไอ้เจ้าของเบอร์ตัวดีมันแย่งจากมือผมไปเมมของมันเองนะครับ มันเยอะทุกอย่าง มันจะต้องเป็นนัมเบอร์วันของกลุ่มเพื่อนทุกคน ลามปามไปถึงกลุ่มเพื่อนไอ้ฉานด้วยเถอะ!!
รูปที่โชว์อยู่บนหน้าจอนี้ทำให้ผมหลอนทุกครั้ง ทั้งๆที่หลอนแสนหลอน แต่ตอนส่งบลูธูสรูปกัน เพื่อนทุกคนใจตรงกันเลือกรูปนี้เป็นรูปโชว์เบอร์บนหน้าจอ......รูปนี้ของไอ้หน่ามีอะไรที่น่าสนใจอะเหรอครับ ก็ไม่มีอะไรนะผมว่า ก็แค่ไอ้หน่ามันแต่งหน้าทำผม แอคท่าเป็นกุลสตรีศรีสยามได้กระโดกกระเดกที่สุดแค่นั้นเองครับ.........พวกผมชอบสะสมของแปลก
“สมองมึงประกอบกันขึ้นมาจากอะมีบาหรือพารามีเซียมวะ ไม่ใช่มึงนี่คิดสั้นขนาดนี้ไม่ได้นะเนี่ย ถ้ามึงไม่อยากตาย กูบอกได้แค่ว่า
“ห้ามเด็ดขาด” เข้าใจมั้ย ที่เก่าแต่เวลาของใครของมันเว้ย ไอ้ห่า”
ผมยกโทรศัพท์ห่างจากหูแต่ไม่วาย แอคโค่ อ่าอ่า ยังลอยเข้ามาถึงกระดูกทั่งกระดูกโกณกันเลยทีเดียว ปกติไอ้หน่ามันไม่คุยสั้นแบบนี้หรอกนะครับ แต่ผมเดาว่า มันคงตั้งใจจะจดแลคเชอร์เอาไว้ กะพ่นใส่ผมทีเดียว
ผมไล่ชื่อเพื่อนคนต่อไป เป็นไอ้หวานครับ ไม่ต้องรอฟังเสียงรอสาย มันกดรับแบบไม่เปิดโอกาสให้ผมยิงเลย..
“เฮ้ย ไอ้ห่าเมฆ มึงคิดได้ไงเนี่ย ฉลาดฉิบหาย กูขอบูชา ชาบู ชาบู มึงเลยนะเนี่ยไอ้ฟายยยย....มึงจะดึงเพื่อนไปเป็นแนวร่วมกล้าตายกับมึงแล้วมั้ยหละ เออๆ ไปเจอกันเหมือนที่ไอ้หน่าว่า ไอ้เชี่ยเอ้ย” ผมรีบตัดจบบทสนทนาไม่ไหวครับ เหมือนมันนัดกันกับไอ้หน่า ด่าผมชนิดกอปปี้คอนเซปกันมาเลยทีเดียว
ความจริงผมไม่น่าบั่นทอนความเชื่อมั่นของตัวเองด้วยการโทรไปปรึกษาพวกมันสองตัวก่อนเลยให้ตายสิ
รู้ทั้งรู้ว่าแนวคำตอบน่าจะออกมายังไง ผมไล่หาเบอร์ไอ้ยอนเป็นรายต่อไป ไอ้นี่มันตามใจผมยังกับอะไรดี อย่างน้อยมันคงเข้าใจและคงจะให้กำลังใจผมกลับมาบ้าง
“ยอน” ผมส่งเสียงออกไปเมื่อเสียงริงโทนโดนตัดสัญญาณ
“ว่างัย ฟังจากเสียงแล้ว กำลังทำหน้าเป็นหมาหงอยคอยนายอยู่ใช่มั้ย นี่กูอยู่กับไอ้ดิว มันมายืมจานสี แล้วตกลงมึงมีอะไร ทะเลาะกับฉานเหรอ” ได้ยินเสียงไอ้ยอนแล้วน้ำตาผมจะไหล คิดผิดจริงๆด้วยที่โทรหาไอ้หน่าก่อน บั่นทอนกำลังใจฉิบหาย
....เฮ้อออ
ผมบอกจุดประสงค์ที่โทรไปหา ได้ยินเสียงไอ้ยอนร้อง “เฮ้ย” แล้วมันก็เงียบไป
“เรื่องใหญ่นะเมฆ หน่ารู้เรื่องยัง “ หึหึ ผมหัวเราะขมขื่นให้ชะตาชีวิตตัวเองอีกที รายงานไอ้ยอนไปน้ำตาตกในไป
“ว่าแล้ว ว่าหน่าต้องรู้ก่อนใคร ไปคุยกันก่อนก็ดีนะ เดี๋ยวกูบอกไอ้ดิวเอง มึงอย่าคิดมาก แล้วเจอกัน”
ผมกำลังชั่งใจว่าระหว่างไอ้แกละกับไอ้ไม้ ผมต้องโทรหาใครก่อนดี สามสายที่ผ่านมาทำให้ผมรู้ว่า โทรไปหาใครก่อนก็ได้ เรื่องใหญ่เท่ากัน นิ้วแตะโทรออกไปที่ชื่อไอ้ไม้ ไม่มีคนรับสาย ผมลืมไป มันเพิ่งออกจากโรงพยาบาลอาจจะพักผ่อนหรือว่าอาจจะ.อยู่กับเด็กมันก็ได้ ..... ผมตัดสินใจจะโทรหาไอ้แกละ ให้มันติดต่อเพื่อนคนอื่นๆให้ แล้วนัดไปคุยกันทีเดียวเลย
แต่วันนี้ไอ้แกละคงไม่มีบุญได้ยินเสียงสวรรค์ของคนหน้าตาดีอย่างพี่เมฆ ขนาดปลายนิ้วกำลังจะสัมผัสกับสัญลักษณ์โทรออกอยู่แล้วเชียว......แต่กลายเป็นสายไอ้ไม้โทรกลับมาซะงั้น
“อารมณ์เปลี่ยวหรือไง ไอ้ฉานไม่อยู่เหรอ “ เจอไอ้ไม้มุขนี้เล่นเอาผมไปไม่เป็นเหมือนกันนะ ตั้งแต่มันซุกเด็กข้างบ้านไว้ มันจะร่าเริงสดใสเกินหน้าเกินตา
“เออดิ ใครจะเหมือนมึงหละ มีหญ้าอ่อนให้เคี้ยวเล่นตลอดเวลา เย็นนี้ว่างมั้ย”
“ไม่ว่างได้ไงเรื่องใหญ่ขนาดนี้”
“แสดงว่ามึงรู้เรื่องแล้วเหรอ”
“ก็เออสิ ไอ้หน่ามันเวิลวาย มึงไม่ต้องห่วง มึงห่วงตัวเองก็พอเมฆ“ตั้งแต่กินเด็ก ไอ้ไม้มันปากดีขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย
“เออ ขอบใจ แล้วเจอกันนะ เออ ไม้ๆ” ผมนึกอะไรขึ้นได้
“อะไร”
“มึงอย่าหักโหมให้มากนักนะ เค้าว่าการเสพย์เด็กเกินขนาดทำให้สมรรถภาพการประมวลผลในสมองต่ำลง แล้วเจอกันเว้ย” 55555555 เห็นมั้ยครับพี่เมฆ แม้จะอยู่ในสภาวะน้ำตาตกในแค่ไหน ก็ต้องหาเรื่องเพื่อนให้ได้ เอร้ยยย ต้องยิ้มให้ได้ครับ
“ทะลึ่งแล้วนะสาด เดี๊ยวกูไม่ช่วยระดมความคิดเลยนี่ ปล่อยให้มึงคิดสั้น ให้ไอ้ฉานกระทืบเล่นซะก็ดี”
“กูน่ารักขนาดนี้มึงทำไม่ลงหรอกไม้ แค่นี้นะแค่นี้ เหี่ยวหมดแล้วมั้ย เสียเวลาน้องเค้าต้องมานั่งปั่นให้ใหม่นะมึง”
“ไอ้เมฆ ไอ้........” ผมปิดโอกาสการบริภาษผมทางวาจาแต่เพียงเท่านี้
ทำไมการจะปกป้องคนที่เรารักเอาไว้ ถึงดูจะยุ่งยากขนาดนี้นะ หรือเป็นเพราะว่า คนที่จะปกป้องคือ “ผม”
ความน้อยใจก่อตัวมาจากไหนก็ไม่รู้ อยู่ดีดีก็ตีตื้นขึ้นมา ทำให้รู้สึกว่าลำคอเริ่มตีบตัน เดี๊ยวนี้อ่อนไหวโครตจะง่าย
ทั้งๆที่กูก็ออกจะแมน ....ผมไม่ได้อยากจะเป็นฮีโร่หรืออะไร ก็แค่อยากจะเป็นผู้ให้บ้าง อยากจะเป็นคนปกป้องบ้าง ถึงแม้ความสัมพันธ์ทางพฤตินัยผมจะเป็นผู้รับมาโดยตลอด แต่ในการดำเนินชีวิตก็ควรจะต้องเจอกันครึ่งทาง มันก็ผู้ชาย ผมก็ผู้ชาย ในเมื่อมันปกป้องผมได้ ดูแลผมได้ แล้วมันก็เป็นแบบนั้นมาตลอด ก็แล้วทำไมผมจะเป็นผู้ปกป้องบ้างไม่ได้ ถึงผมจะไม่แข็งแกร่งพอที่จะปกป้องไอ้ฉาน แต่ผมก็ขอเป็นพี่ที่ได้ปกป้องน้องบ้างก็ยังดี
ร้านประจำร้านเดิมที่ผมคุ้นเคย และเป็นร้านเดียวกันกับสถานที่เกิดเหตุอาเพศครั้งนั้น เพียงแต่บรรยากาศภายในร้านวันนี้ เปลี่ยนไปกว่าที่เคย ที่นั่งในส่วนเอาท์ดอร์รอบๆสระน้ำ พนักงานเพิ่งจะขนโต๊ะขนเก้าอี้มาจัดวาง ทุกคนที่เดินไปมาในร้านดูวุ่นวาย แต่เป็นความวุ่นวายของพนักงานที่ต้องมาเตรียมของภายในร้าน ไม่ใช่ความวุ่นวายของลูกค้าแต่อย่างใด
เพราะ คงไม่มีร้านเหล้าร้านไหน เปิดร้านกันตอนหกโมงเย็นหรอกใช่มั้ยครับ
แล้วผมจะรีบมาหาพระแสงดาบคาบค่ายทำไม...ถ้าไม่ใช่มีคนคอยบงการชีวิตผมคนที่สอง
หลังจากที่คุยโทรศัพท์กับไอ้ไม้ ไอ้หน่าก็โทรเข้ามาเหมือนพวกมันนัดเวลากันไว้
ถ้อยคำประกาศิตสั้นๆ ที่ผมไม่มีโอกาสได้โต้แย้งหรือถามหาเหตุผลอะไร ไอ้คนสั่งมันก็วางไปเสียอย่างนั้น
“หกโมงเย็นห้ามสาย” นี่ตกลงคนร้อนใจยังเป็นผมอยู่!!!!! หรือเป็นมันกันแน่
ผมกวาดสายตามองหาไปทั่วร้าน ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีใคร เข้าข่ายเพื่อนผมเลยสักคน
ผมมันเชื่องเองแท้ๆ!! รู้ทั้งรู้ว่า ทุกครั้งที่นัดกัน ไอ้คำว่า “ ห้ามสาย” ไม่ได้มีความหมายมากไปว่าคำสร้อยที่เอามาห้อยไว้ในข้อความเฉยๆ กำลังจะมองหามุมเหมาะๆ นั่งรอ เด็กร้านคนนึงกวักมือผมเข้าไปหา
วันนี้เพื่อนพี่จองห้องคาราโอเกะครับ ออ!!!! ผมพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินไปทางห้องที่พนักงานคนนั้นบอก
เสียงโหยหวนดังมาจากห้องด้านในสุด คงเมามันส์กันมากจนลืมปิดประตู
ผมขอถอนคำพูดเรื่องมาสาย พี่เมฆผิดไปแล้ว แต่ยังไม่อยากตาย!!!
พันธมิตรผมนั่งเสนอหน้ากันอยู่แทบจะครบทุกชีวิต
ผมส่งรอยยิ้มที่เจื่อนที่สุดในชีวิตไปให้ มือที่แกว่งไปมาถูกยกมาเกาที่ท้ายทอยแก้เก้อ
“พวกมึงมากันนานแล้วเหรอ แล้วทำไมรีบมากันขนาดนี้อ่ะ” ผมถามทำลายความเงียบไปอย่างนั้นแหละ
ของกลางบนโต๊ะบอกให้รู้ว่า พวกมันคงล่วงหน้ากันไปสักพักแล้ว
“เออ ก็กูกลัวไอ้ฉานแมร่งมารับมึงเร็ว เลยรีบมาก่อน แต่ไอ้ไผ่มาไม่ได้นะ ติดธุระ” ไอ้หน่ารายงานตามหน้าที่แม่งาน(เสือก)เรื่องชาวบ้านที่ดี
“แล้วมันส่งวีทีอาร์มาแทนมั้ย”
“วีทีอาร์อะไรของมึงวะ” ไอ้แกละโพล่งออกมาด้วยความอยากรู้
“อ้าวกูเห็นเวลามีรายการทีวี แล้วดาราคนไหนที่มาไม่ได้ เค้าจะส่งวีทีอาร์มาแทนไม่ใช่เหรอ” ผมตอบคำถามหน้าซื่อตาใส
“ไอ้ฟายยยยยยยยย เดี๊ยวปล่อยให้ผัวซ้อมคนเดียวซะดีมั้ยไอ้เชี่ย กูนึกว่าอะไร” ก็นะ ผมผิดเองก็ได้ ปกติผมก็เครียดอยู่แล้ว มาเจอหน้าไอ้พวกนี้ ผมเครียดกว่าเดิมอีกเท่าตัว
พวกผมสุมหัวระดมสมองกันแบบตึงเครียดสุดๆ เป็นครั้งแรกในรอบกี่ปีไม่รู้ ที่มิกซ์เซอร์ไม่ค่อยมีความหมายเท่าไหร่ เพราะตอนนี้ ซัดกันแบบเพียวๆ ไม่ง้อมิกซ์เซอร์กันเลยก็ว่าได้ เครียดยิ่งกว่าเปิดคอนเซปส่งงานปลายเทอมไม่ผ่านเสียอีก
หลากหลายความคิดเห็นที่เสนอกันออกมา ทำเอาสมองผมด้านชาและตื้อตันไปในที่สุด นี่ตกลงคือผมมาเพื่อรับรู้แผนการอย่างเดียวเลยใช่มั้ย ทั้งๆที่เจ้าของโปรเจคคือผมแท้ๆ ประเด็นร้อน ถูกปรึกษากันมายาวนานจากที่ยังมองเห็นแสงอาทิตย์ของตอนกลางวันอยู่บ้าง แปรเปลี่ยนเป็นความมืดมิด แม้แต่แสงของดวงจันทร์ แทบจะไม่ช่วยให้สว่างขึ้นสักเท่าไหร่เลย
“เฮ้ย อะไรนะ ไม่เอาอ่ะ กูไม่กล้า” ผมลุกขึ้นโวยวายทันทีที่ไอ้หน่า บอกมติความคิดเห็นในที่ประชุม
“เชื่อพวกกูเถอะเมฆ มันจะปลอดภัยกับตัวมึงเอง และพวกกูด้วย” ไอ้แกละช่วยกับสำทับความเห็นคนอื่นๆ
“ด้วยการให้กูบอกแผนนี้กับไอ้ฉานเนี่ยนะ พวกมึงคิดได้ยังง๊ายยยยยยยยยยยยยย” ขีดความโวยวายที่เข้าใกล้สาวแตกของผมพุ่งปรี๊ดประมาณขีดส้ม มันจะไม่สมจริงสมจังขนาดนี้ ถ้าไม่ได้น้ำเมาชั้นดีช่วยสนับสนุน
“เอาเหอะมึง ไอ้ฉานรู้แผน มันจะได้คอยช่วยเหลือมึงได้ พวกกูก็จะได้ช่วยได้อย่างมั่นใจ ไม่ใช่ช่วยมึงไปเสียวสันหลังไปนะมึง” ไอ้นทีปลอบไปลูบหลังผมไป ก่อนจะค่อยๆกดให้ผมนั่งลงอย่างเดิม
“แค่มันรู้ว่ากูไปทำอะไรเอาไว้ มันกระทืบกูตายตั้งแต่ยังไม่รู้แผนการณ์เลยมั้ย กูไม่กล้า กูทำไม่ได้”
“มึงทำได้ มึงก็ใช้มารยา อย่างที่มึงทำประจำนั่นแหละจะไปยากอะไร” ไอ้หน่าแมร่งรู้ดี กูเคยใช้มารยาซะที่ไหน ที่ผ่านมานี่มันหลงเสน่ห์กูเองล้วนๆ
“แต่มึงต้องบอก มันอันตรายเกินไปเมฆ มึงเสี่ยงเกินไป ไหนจะตัวมึงเอง ไหนจะน้องมึง คราวนี้นี่ตีกันตายแน่ๆ เชื่อกูเมฆ พวกกูหาทางออกที่ดีสุดๆให้แล้ว” ไอ้หน่ามันยังขู่ผมไม่เลิก กูกลัวจนสั่นไปถึงปลายลำไส้ใหญ่แล้วสาด
“ไม่นะมึง กูทำเองก็ได้ แต่อย่าบอกไอ้ฉานตอนนี้ได้มั้ย ขอกูลองทำตามที่กูวางไว้ก่อนจะได้ไหม” ผมต่อรองแบบน่าสงสารสุดใจ ถ้านี่ผมเรียกเอฟเฟคน้ำตาไหลได้เหมือน ดารานะ ผมทำไปนานแล้ว
“ไม่ได้” ทุกเสียงประสานขึ้นพร้อมกัน ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผม
กูไม่ใช่นักโทษประหาร พวกมึงอย่ามองหน้ากูแบบนั้นจะได้มั้ย!!!!!!!!!
“แต่เรื่องนี้ มึงต้องบอกไอ้ฉาน ไม่บอกไม่ได้” เป็นไอ้หน่าคนเดิม และมันก็ยังสั่งผมเหมือนเดิม
“บอกอะไร” ประตูห้องถูกเปิดออกมา พร้อมร่างของผู้ชายที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร ในเมื่อห้องทั้งห้องเงียบกริบ
เงียบจนได้ยินเสียงสปาร์คของไมโครโฟน ซ่าๆ มาตามสาย คนที่ได้สติก่อนใคร ดันเป็นคนพิการชั่วคราวอย่างไอ้ไม้ ที่ลุกขึ้นเดินกระโผลกกระเผลก ไปลากไอ้ฉานมานั่งที่โซฟาได้ มือที่ไอ้แกละใช้ชงเหล้า สั่นจนมิกซ์เซอร์หกกระจายเรี่ยราด สติมันคงสั่งให้รินมิกซ์เซอร์ลงไปใหม่ แต่มือมันคงไม่สัมพันธ์กับสมองสักเท่าไหร่ สิ่งที่ลงไปแทนที่จึงเป็นน้ำสีอำพัน ไอ้นทีเปลี่ยนมือจะทำหน้าที่แทนไอ้คนที่ช็อคไป
“ไม่ต้องก็ได้ที เอาแบบนี้ก็ได้ กูกินได้ “ ผมกลืนน้ำลายหนืดเหนียวลงคอไปอึกใหญ่ แบบนี้ที่ไอ้ฉานมัน “กินได้” ไม่ต่างอะไรกับเป๊บซี่ใส่น้ำแข็ง เพียงแต่แก้วนี้ไม่มีความซ่าของโซดาและน้ำก็สีอ่อนกว่า เหล้าเพียวถูกไอ้คนมาทีหลังสาดลงคอรวดเดียวไม่ต่างอะไรกับกินน้ำเปล่า แก้วถูกวางกระแทกลงไปยังที่เดิมที่มันเคยวาง
“ว่าไง มีใครจะบอกอะไรกู เห็นเถียงกันอยู่ตั้งนาน” ปากมันพูดเหมือนกับใครก็ได้ แต่สายตาสิครับ ล็อคสเปคมาที่ผมแบบเน้นๆ
“ก็ ......”ผมกำลังหาจุดเริ่มต้นว่าควรจะต้องตั้งต้นที่ตรงไหนดี
“::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::” เรื่องราวของผม ย้ำ!!!!! ว่ามันคือเรื่องของผม
แต่คนที่ถ่ายทอดออกไปคือไอ้หน่า ในขณะที่ผมเองไอ้แต่ก้มมองมือตัวเองที่กำแก้วเหล้าเอาไว้แน่น หยดน้ำที่เกาะอยู่ข้างแก้ว ดูจะเป็นจุดสนใจเพียงจุดเดียว ที่สายตาของผมต้องการจะโฟกัส
ไอ้หน่าเล่าจบไปนานแล้ว แต่ทั้งห้องยังคงมีแต่ความเงียบ หยดน้ำข้างแก้วเริ่มรวมตัวกันจนกลายเป็นสายน้ำ คนที่ทนอึดอัดกับความเงียบไม่ไหวกลายเป็นผม ไม่มีอะไรในดวงตาของไอ้ฉานที่ทำให้ผมอ่านได้ว่ามันคิดอะไรอยู่ สายตาคู่นั้นว่างเปล่า
แปลกผมเคยคิดว่า สายตาเวลาที่ไอ้ฉานมันโกรธเกรี้ยว หรือเวลาที่มันโมโหอาละวาด คือสิ่งที่ผมหวาดกลัวที่จะต้องพบเจอที่สุด แต่ผมก็ยังผ่านตรงนั้นมาได้ ผมคิดว่าผมรับกับสถานการณ์ที่ไอ้ฉานเป็นแบบนั้นได้
แต่ผมไม่เคยรู้เลยว่า ที่ผ่านพ้นมานั้นผมคิดผิด สิ่งที่ทำให้ผมหวาดกลัวมากที่สุด คือสายตาว่างเปล่า ที่มันส่งผ่านมาที่ผมในตอนนี้ ไม่มีร่องรอยแห่งความโกรธ ไม่มีแม้ความผิดหวัง หรือเสียใจ ไม่มีอะไรเลยสักอย่างที่บอกว่าคนนั้นกำลังคิดอะไรอยู่
สิ่งที่ผมกลัวที่สุดไม่ใช่แววตาที่โกรธผมที่สุดอย่างที่เคยเข้าใจ
แต่เป็นแววตาที่ไม่มีแม้ผม อยู่เลยนั่นต่างหาก ที่มันกำลังบีบคั้นหัวใจผมจนปวดหนึบจนจะทนไม่ไหว
“ฉาน.......มึง” ไอ้ไม้เสี่ยงตายทำลายบรรยากาศ
“ก็ในเมื่อมันสิ้นคิดถึงขนาดยอมทำแบบนั้นได้ กูจะต้องพูดอะไรอีก มันบอกพวกมึงว่าเป็นเรื่องของมัน พวกมึงก็ต้องเคารพการตัดสินใจของมัน เหมือนที่เราพวกต้องเคารพการตัดสินใจของกันและกัน ในเมื่อมันต้องการอย่างนั้น ก็ปล่อยให้มันทำไป ตัวมัน มันยังไม่ห่วงตัวเองแล้วพวกมึงจะมาคิดแทนมันทำไม แค่นี้ใช่มั้ย กูเหนื่อยๆ วันนี้กูคงนั่งไม่ได้นะ กูขอตัวก่อนแล้วกันพรุ่งนี้ที่บ้านกูมีธุระตอนเช้า”.......................เสียงเรียบเรื่อยเอ่ยออกมาเป็นเป็นเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไป
นี่สินะบทพิสูจน์ของทฤษฎีบท บทนั้น “สุดท้ายผมก็คือคนที่โง่ที่สุดในเรื่องของความรัก” จริง จริง
เหล้าในแก้วถูกผมสาดลงคอไปหมดแล้ว รสชาติและความร้อนที่ผ่านการหมักบ่มอย่างดี แล่นพล่านไปทั้งตัว
ไม่รู้แก้วหรือมือผมที่แกร่งกว่ากัน ถ้าแก้วไม่แตกสิ่งที่ต้องแตกก็คงจะเป็นมือผม
เสียงกระชากอะไรสักอย่าง อย่างแรง มันคงไม่ดังพอให้ผมต้องหันไปมอง ถ้าไม่มีเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นพร้อมกัน
ปลายคางไอ้ฉายโดนเสยไปด้วยน้ำมือเพื่อนที่พร้อมจะไปตายด้วยกันกับไอ้ฉานได้ในทุกโอกาส ก่อนที่จะถูกจับแยกจากคนที่เหลืออยู่ ไม่มีการโต้ตอบกลับเพื่อเอาคืนแต่อย่างใด ไอ้ฉานได้เพียงแต่ใช้ปลายนิ้วปาดเก็บหยดเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปาก
ในขณะที่ผมทำอะไรไม่ได้ แม้แต่สายตาที่จะส่งไปด้วยความห่วงใย ผมยังไม่กล้ามอบให้ เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้ สิ่งนั้นยังเป็นที่ต้องการอยู่มั้ย
“มึงก็รู้นะฉานว่ามันรักมึงขนาดไหน กูไม่เถียงว่าที่ไอ้เมฆมันทำ มันคิดน้อยไปหน่อย แต่มึงก็น่าจะเข้าใจในสิ่งที่มันทำ พวกกูบอกมึงเพราะต้องการให้เราช่วยกันคิดแก้ไข ไม่ใช่ให้มึงมาประชดใส่มันแบบนี้” ไอ้ไม้สะบัดตัวจากการจับกุมจากเพื่อนไว้ได้ กระชากไหล่ของคนที่กำลังจะหันหลังจากไปให้กลับมาเผชิญหน้าอีกครั้ง
“มันไม่ได้คิดน้อยหรอกไม้ แต่มันไม่ได้คิดอะไรเลยต่างหาก ถ้ามันคิดมันจะเอาตัวเข้าแลกแบบนั้นมั้ย มึงก็รู้ว่าไอ้เหี้ยนั่นเป็นยังไง มันก็เหมือนกับแมงเม่านั่นแหละไม้ เห็นก็เห็นอยู่ว่าข้างหน้ามีกองไฟ มันก็ยังจะบินเข้าไป แล้วกูจะทำอะไรได้ ถ้ามันต้องการความช่วยเหลือจากกู มันคงไม่เอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงทำอย่างนั้น ในเมื่อกูมันไม่มีค่าพอที่มันจะพึ่งพาได้ แล้วกูจะต้องทำยังไง มึงบอกกูมาสิไม้ ถ้าอยู่ๆเมียมึงยอมยกตัวเองให้คนอื่น ทั้งๆที่กูยังนอนอยู่ข้างๆมันแบบนั้นทุกคืน มึงจะต้องให้กูทำยังไง แค่นี้กูก็เจ็บเจียนตายแล้วไม้ กูคงไม่มีแรงไปปกป้องใครได้อย่างที่มึงเข้าใจหรอก”
“ก็เพราะแบบนี้ไงฉาน ก็เพราะว่ามันรู้ว่ามีมึงไง มันถึงกล้าตัดใจคนเดียวได้ เพราะมันรู้ว่าไม่ว่าจะยังไงมึงก็ยังอยู่ข้างๆมันมึงปกป้องดูแลมันมาตลอด มึงทนุถนอมมันจนมันเองรู้สึกอ่อนแอไม่มีค่า มึงทำเพราะมึงรักมันกูรู้ มึงดูแลมันก็เพราะรักกูก็รู้อีก แล้วในเมื่อมึงกับมันรักกัน แล้วทำไมไอ้เมฆมันจะรู้สึกอย่างนั้นบ้างไม่ได้ มึงอย่าลืมนะฉาน ยังไงไอ้เมฆมันก็เป็นผู้ชาย ต่อให้มันกับมึงเป็นอะไรกัน แต่สัญชาตญาณของผู้ชายก็ไม่ได้หายไปไหน มึงยังรู้ว่ามึงเองอยากปกป้องคนรักเอาไว้ตลอดเวลา แล้วมันจะแปลกอะไรถ้าเมฆมันจะอยากรู้สึกปกป้องคนที่มันรักบ้างเหมือนกัน ที่ผ่านมามึงปกป้องคนรักแค่คนเดียวยังจะแทบไม่ไหว แล้วนี่ไอ้เมฆมันต้องปกป้องคนที่มันรักถึงสองคน แล้วถ้ามึงไม่ช่วยมันจะเป็นยังไง ถ้ามึงคิดว่ามึงปล่อยมือไอ้เมฆได้ กูก็ไม่ว่า เมียมึงมึงตัดได้ แต่เพื่อนกู กูตัดไม่ได้หวะฉาน”
ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา นอกจากแผ่นหลังที่คุ้นเคยนั้น ค่อยๆห่างออกไปจนลับตา
เสียงไอ้ไม้ดังเข้าหูผมครบทุกคำ น้ำตาที่พยายามซ่อนปกปิดความอ่อนแอไม่ให้ไหล ผมก็ยังทำได้ไม่สำเร็จ น้ำจากทุกส่วนของร่างกายถูกส่งให้กลั่นออกมาเป็นน้ำตา ไม่มีเสียงสะอึกสะอื้นฟูมฟาย มีเพียงสายน้ำที่มันไหลออกจากหน่วยตาเท่านั้น
ผมจะต้องเดินไปข้างหน้าด้วยตัวของตัวเองเพียงคนเดียว ในเมื่อทุกอย่างเลวร้ายลงเพราะผม
ทุกอย่างมันเริ่มมาจากตัวผม แล้วจะแปลกอะไร ถ้ามันจะจบลงที่ผมด้วยเช่นกัน
http://www.youtube.com/v/MBhRVmukl0w&hl=en_US&fs=1&autoplay=1ฝืนกล้ำกลืนเก็บน้ำตา ปิดบังมันเอาไว้ แกล้งยิ้มให้เธอเข้าใจ ว่าทนได้อยู่
เก็บงำความเป็นจริงไว้ ไม่ให้เธอได้รู้ ว่าฉันจวนจะหยุดหายใจ
เพราะรักเธอจนหมดหัวใจ ให้เธอได้ทั้งนั้น ปวดร้าวที่เธอหมดรักกัน แต่ฉันจะรับไว้
ไม่ว่ากันถ้าวันนี้ เธอจะมอบใจให้ใคร ก็ให้มันเป็นไป…
.
.
.
ชีวิตที่เคยมีด้วยกัน มันคงจบตรงนี้ ถ้าเธอได้เจอทางที่ดี วันนี้จะทำใจ
ส่วนรักที่เธอให้กัน ฉันจะคิดว่าเป็นฝันไป ก็ให้มันเป็นไป…
จะขอยอม ปล่อยมือของเธอให้ไปเจอรักใหม่ (ตามแต่ใจของเธอ)
และจะไม่เรียกร้อง ฉันเกิดมาเพื่อยอมเธอเสมอ ทั้งหัวใจ
ก็คงไม่เหลือคำใดนอกจากขอให้เธอโชคดี
เมื่อเธอไม่เหลือฉันในหัวใจ จะดึงดันรั้งเธอไปก็เท่านั้น
ยอมทนเพื่อให้เธอได้พบเจอคนที่ฝัน แม้มันต้องเสียใจ ก็ไม่เป็นไร…
๐ ตอนนี้มาช้ามากกกกกกกกกกกก เพราะว่า “กลัวคนอ่านกระทืบหน้า” สลายตัวโดยไว 
๐..... 
หัวข้อ: เมื่อแหงนมองจันทร์ ผมเห็น “ตะวัน” By TRomance "อัพเดทกล่อง+หนังสือตัวอย่าง P.81" (อ่าน 839540 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก