ตอนที่ 43
“เกมส์ใกล้จะบิงโก อย่าลืมสัญญาลูกผู้ชาย อาท รอรางวัลปลอบใจอยู่ทุกวินาที”
เพราะไอ้ประโยคชวนหัวเสียประโยคนี้ ทำเอาผมต้องคลาดสายตาจากอันดาจนได้
ไอ้เชี่ยอาท.......ไอ้เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดเป็ด
ผมเดินเตะฝุ่นเตะหินระบายอารมณ์แก้เซ็ง คนเยอะ ซอยก็แยะ แค่ช่วงเวลาที่ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความ
และอึ้งผสมอารมณ์ใกล้เคียงประสาทจะแดกกบาล
เพียงช่วงระยะเวลาไม่กี่นาที ผมก็มองไม่เห็นแผ่นหลังของอันดาแล้ว
หมายเลขแรกที่โทรออกคือ อันดา
แต่ว่าให้นรกเย็นเถอะ.........ผมฟังเพลงเกาหลีตามสมัยวัยรุ่นหญิงของประเทศไทยเค้าชอบกันจนจะร้องได้อยู่แล้ว อันดาก็ไม่มีทีว่าจะรับสาย......จะปาโทรศัพท์ทิ้งระบายอารมณ์ก็ดันนึกไปถึงหน้าของไอ้คนที่มันซื้อให้ ก็ต้องยัดโทรศัพท์แทนใจนี่กลับเข้ากระเป๋าไปอย่างเดิม
เพราะมึง!!! เพราะมึงแท้ๆเลยฉาน ถ้ามึงแค่คาดคั้นกูสักนิด ข่มขู่กูสักหน่อย แค่นี้กูก็คายแผนการอันแยบยลออกมาให้มึงฟังหมดแล้ว......แต่นี่อะไร โกรธกูแล้วก็ปล่อยกูเอาไว้ข้างหลังคนเดียวแบบนี้เหรอ
“ไหนมึงบอกว่ามึงรักกูไงไอ้หน้ากูปรี แล้วทำไม ตอนนี้มึงไม่อยู่ข้างกูวะ”
ตีอกชกหัวทำร้ายขอบฟุตบาทและแนวต้นไม้ที่ผมเดินผ่านแบบไร้จุดหมาย ระบายอารมณ์ออกไปได้ ก็ต้องจำใจหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรออกอีกครั้ง หมายเลข 10 หลัก ที่ชาตินี้ผมจะไม่มีวัน เมมเอาไว้ให้ระคายเคืองเมมโมรี่ของโทรศัพท์แทนใจของผมเด็ดขาด สูดลมหายใจลึก เตรียมพร้อมตะโกนใส่กระบอกโทรศัพท์เต็มที่
“เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ค่ะ The number you dial can not to be connect”
โธ่เว้ยยยยยยย ผมสบภออกมาแบบไม่อายใคร จะไปอายทำไมกับแค่ฝูงชนที่เจอกันครั้งเดียว
ไอ้เชี่ยอาทปิดเครื่อง ทั้งๆที่เมื่อกี้มันเพิ่งส่งข้อความมาหาผม แต่ตอนนี้มันปิดเครื่อง กะบะปลูกต้นไม้ข้างทางเดินโดนเท้าผมพิสูจน์ความแข็งแรงเข้าไปเต็มๆ โทรหาอันดาไม่รับสาย โทรหาไอ้อาทก็ปิดเครื่อง แล้วผมจะต้องทำยังไง แล้วน้องผมจะเป็นยังไง ความกังวลและความห่วงใยตีกันในอกผมจนปั่นป่วนไปหมด ทั้งๆที่คิดว่าแผนนี้ผมน่าจะควบคุมมันได้
แต่สุดท้ายกลายเป็นผมเองที่ทำอะไรไม่ได้เลย
ทรุดตัวลงนั่งที่ม้านั่งหน้าร้านกิ๊ฟชอปอะไรสักอย่าง หัวสมองยังขาวโพลน ผมไม่มีสติพอที่จะคิดอะไร สถานที่แห่งนี้ถึงไม่ได้กว้างใหญ่อะไรมากนัก แต่ร้านรวงและซอกซอย รวมทั้งคนที่เดินไปมาพลุกพล่านขวักไขว่ มันไม่เหมือนการเล่นซ่อนหา ที่อย่างน้อยคนหายังพอจะจับจุดได้ว่าตรงไหน น่าจะเป็นเป้าหมายให้หลบซ่อน สองมือกุมขมับ หน้าผมก้มต่ำจนชิดอก
ความรู้สึกปั่นป่วนจนควบคุมตัวเองไม่ได้นี้ ทำให้ร่างกายผมสั่น อย่าหวังว่าผมจะไปควบคุมอะไรใครเลย แค่ควบคุมตัวเองไม่ให้สั่น ผมยังทำไม่ได้ มันดูน่าอดสู สำหรับพี่ชายที่พยายามจะเป็นที่พึ่งของน้อง สุดท้ายการตามหาอันดาคงทำได้เพียงแค่รอคอย รอคอยเสียงโทรศัพท์เพื่อจะบอกว่า นางฟ้าของผมอยู่ที่ไหน
แขนที่ควรจะเป็นที่รองรับใบหน้าและหัวที่กำลังหนักอึ้งของผมข้างหนึ่งโดนกระชากออกไป กำลังจะตอบโต้ด้วยสัญชาตญาณลูกผู้ชายแต่ก็ต้องชะงัก นางฟ้าที่ผมกำลังตามหาจนแทบจะบ้าคลั่ง มาหยุดอยู่ตรงหน้า ใบหน้าเศร้าหมองแต่ไม่มีแม้ร่องรอยของคราบน้ำตา ทำให้ผมเก็บกลืนคำพูดที่จะตั้งจะลั่นออกมากลับเข้าไปจนหมด
“พี่เมฆ เรากลับบ้านกันเถอะ”
ไม่มีเสียงตอบรับหรือคำปฎิเสธจากผม สองขาลุกขึ้นตามแรงดึง คนที่เดินนำแต่มือยังไม่ปล่อยจากแขนผมก้าวไปข้างหน้า มันไม่ได้เร็วจนผมก้าวไม่ทันแต่อย่างใด ตรงกันข้าม อันดาก้าวเดินไปข้างหน้าอย่าช้าๆ แต่ทว่ามั่นคง แผ่นหลังตรง ไหล่บอบบางที่ผมหมายมั่นนักหนาว่าจะต้องปกป้องเอาไว้ ดูแข็งแกร่งกว่าที่ผมคิดไว้อย่างไม่น่าเชื่อ มือบางที่จับท่อนแขนค่อยๆเลื่อนตำแหน่งมาประสานเอาไว้ในมือผม อันดายังเดินไปข้างหน้า แต่มือเรายังเกี่ยวกันเอาไว้
ไม่นานก็ทะลุมาถึงหน้าถนนใหญ่ ผมกวักมือเรียกแท็กซี่ที่ผ่านหน้า ตั้งแต่เราเดินจนมาหยุดเคียงข้างกันได้ อันดาก็ก้มหน้าเงียบ ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจนผมรู้สึกวุ่นวายใจ มีเพียงมือที่ยังกอบกุมมือผมเอาไว้เท่านั้น ที่พอจะยืนยันได้ว่า ผมไม่ได้ยืนอยู่ใจกลางสยามแค่เพียงคนเดียว
รามคำแหงซอย ........หมู่บ้าน......ครับ
จัดการเรื่องบอกทางแท็กซี่เสร็จ หันกลับมาอีกที อันดาก็นั่งพิงหน้ากับขอบหน้าต่างเสียแล้ว อาการเงียบหงอยของน้องทำให้ผมต้องดึงร่างบอบบางให้ขยับเข้ามาใกล้กัน มือผมโอบไหล่บอบบางเอาไว้ อันดาพิงซบลงมาที่บ่าผม ผมไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของคนที่ทรมานแทบจะขาดใจ เมื่อเห็นคนที่เรารักร้องไห้ เพราะความรู้สึกที่เรียกว่าทรมานนั้น ผมรู้สึกได้ทั้งๆที่คนข้างๆผมไม่ได้ร้องไห้เสียด้วยซ้ำ ไม่มีเสียงสะอื้น และถ้อยคำพรรณาระบายความทุกข์ใจอะไร นอกจากใบหน้าที่เศร้าหมองและหน่วยตาคมมีน้ำตาออกมาคลอเบ้า แต่มันก็แค่นั้น มันก็แค่คลอเบ้า มันไม่ได้ไหล ถ้าหากอันดาจะร้องไห้โวยวายหรือทำร้ายร่างกายผมเพื่อให้ความอัดอั้นตันใจทุเลาเบาบางลงไปได้บ้าง ผมก็คงจะไม่รู้สึกวูบโหวงในใจได้ขนาดนี้
อันดาเงียบ เงียบจนผมอึดอัด เงียบจนผมรู้สึกกลัวและรู้สึกเกลียดตัวเอง ทั้งๆที่คิดดีแล้วว่าผมจะต้องปลอบใจอันดาให้ได้ เมื่อเวลานั้นมาถึง แต่นั่นมันเป็นการปลอบใจที่ผมซ้อมเอาไว้ สำหรับอันดาคนที่โวยวาย ไม่ใช่อันดาที่เงียบงันอยู่ในอกผมแบบนี้
ผมรู้แล้วว่าอิทธิพลที่มีผลต่อความกลัวในใจ จากคนที่รัก ไม่ได้มาจากความโกรธหรือความใจร้อนหุนหันพลันแล่นแต่อย่างใด แต่มันมาจากความเงียบ ความเงียบที่ผมเดาไม่ได้ว่าคนๆ นั้นกำลังคิดอะไรอยู่มากกว่า
ผมลูบไหล่อันดาแต่เพียงเบามือ หวังเพียงแค่ปลอบใจและให้น้องรู้ว่ายังมีผมอยู่ใกล้ๆ ฝังจมูกลงไปในกลุ่มผมหอมและหน้าผากชื่นเหงื่อ ไรผมยุ่งเหยิงถูกผมเก็บทัดหูเอาไว้ แรงกอดรัดจากแขนที่โอบรอบตัวผมแรงขึ้น แรงสั่นจากร่างบางทำให้ผมเจ็บร้าวไปทั้งใจ อันดาไม่ร้องไห้ แต่ไม่ใช่ว่าไม่เจ็บ น้องผมเข้มแข็งเกินกว่าที่จะปล่อยมันออกมาให้ใครได้เห็น
“มันจบแล้วพี่เมฆ มันจบแล้ว พี่เมฆดีใจมั้ยที่อันดาเลิกกับพี่อาทแล้ว พี่เมฆอยากให้อันดาเลิกกับพี่อาทใช่มั้ย อันดาเลิกได้แล้วนะ เลิกแล้วจริงๆ” เสียงพร่าสั่นพูดซ้ำๆอยู่กับอกผม น้ำเสียงแห้งผากไร้ชีวิตชีวา มาถึงขนาดนี้ อันดายอมเปิดเผยความปวดร้าวออกมาขนาดนี้ แต่ไม่มีแม้น้ำตาสักหยดที่จะไหลออกมาให้เห็น
แล้วมึงดีใจมั้ยเมฆ ความตั้งใจจะแยกน้องออกจากไอ้คนจัญไรนั่นมึงทำสำเร็จแล้ว ความเจ็บปวดของคนตรงหน้าแม้ไม่มีน้ำตาก็บอกได้ชัด เค้าเลิกกันอย่างที่มึงต้องการแล้วเมฆ.....มึงควรจะยิ้มและหัวเราะด้วยความดีใจใช่มั้ย
แล้วทำไมน้ำตามึงถึงไหลออกมาได้หละเมฆ...........มึงมันเป็นพี่ที่ใช้ไม่ได้
ร่างบอบบางของอันดาถูกผมประคองลงมาจากแท็กซี่ ท่าทางของผมคงทุลักทุเลไม่น้อย เสียงคุ้นเคยถึงได้ร้องทักออกมาตั้งแต่ผมยังไม่ทันจะเห็นหน้าเสียด้วยซ้ำ
“เอ้า เอ้า เป็นอะไรกันมาหละพี่น้อง แล้วนั่นอันดาเป็นอะไร” น้ำเสียงคล้ายคนที่ผมคุ้นเคยแต่ทุ้มต่ำและนิ่งขรึมกว่า ผมโอบเกี่ยวไหล่อันดาเอาไว้ ก่อนจะยกหน้าขึ้นหวังจะตอบคำถามน้าชาติ แต่ทว่าเมื่อผมเงยหน้าขึ้นมา คำพูดทั้งหลายที่ตระเตรียมเอาไว้ถูกกลืนกลับเข้าไปจนหมด ตรงหน้าผมไม่ได้มีแค่น้าชาติ แต่กลับมีคนที่ผมไม่รู้จักอีกสามคน รวมทั้งไอ้คนใจร้าย ที่มันประกาศเอาไว้ว่าจะไม่สนใจผม แล้วมันก็ทำได้ สายตาเฉยเมยที่ผมเผลอลอบไปสบตาด้วยความเคยชิน ทำเอาใจผมวูบโหวง ไม่มีอะไรในแววตา เหมือนครั้งสุดท้ายที่พบกัน ไม่มีน้ำเสียงทักทาย ทั้งๆที่ปกติแล้วแทบจะกระโดตบหัวผมเสียด้วยซ้ำ
“สวัสดีครับ อันดาไม่ค่อยสบายอะครับน้าชาติ ผมพาน้องไปพักผ่อนก่อนนะครับ” ผมยกมือไหว้น้าชาติและแขกที่เดินออกมาด้วยกัน บอกสาเหตุที่ต้องประคับประคองกันออกมาจากแท็กซี่ได้ ก็ขอตัวออกไปจากตรงนั้นทันที ก่อนที่ผมจะหมดแรงลงไปตรงนี้ แว่บนึงที่ปลายตาไปเห็นไอ้ฉานกับเธอคนนั้นยิ้มให้กัน ผมไม่รู้ว่าเป็นยิ้มตามมารยาท หรือเป็นยิ้มที่เต็มด้วยความหมาย แต่ไม่ว่าจะเป็นยิ้มที่มาจากอะไร ก็ทำให้ใจผมปวดหนึบขึ้นมาได้โดยไม่รู้สาเหตุทั้งนั้นแหละ
“พี่เมฆ น้องเป็นอะไรเหรอลูก ตอนเช้ายังดีๆกันอยู่เลย” เสียงแม่ที่วิ่งออกมาช่วยประคองอันดาร้องถามอย่างร้อนใจ
“คนเยอะ แดดร้อนนะครับแม่ น้องไม่ชิน เลยไม่ค่อยสบาย” อันดาปลายตามองเหมือนจะขอบคุณผมที่ออกตัวตอบแทนให้ น้องคงอึดอัดใจที่จะตอบ
“งั้นเหรอลูก ไปๆ ขึ้นไปพักผ่อนนะลูกนะ เดี๊ยวแม่เอายาขึ้นไปให้ “ แม่นิ่มผละไปหายา ส่วนผมทำหน้าที่ประคองน้องขึ้นไปบนห้อง ผมค่อยๆวางร่างบางให้ล้มตัวลงบนที่นอน ก่อนจะดึงผ้าขึ้นมาห่มให้
“เดี๋ยวแม่เอายาขึ้นมาก็กินซะนะ เดี๊ยวแม่จะสงสัย อีกอย่างดูเหมือนอันดาจะไม่สบายขึ้นมาจริงแล้วนะ “ผมลูบผมของอันดาอย่างรักใคร่ ก่อนจะกระชับผ้าห่มขึ้นมาปิดถึงปลายคาง
“พี่เมฆจะไปไหน” มือที่เหนี่ยวรั้งผมเอาไว้ทำให้ต้องทรุดนั่งลงไปนเตียงอีกที สายตาเหมือนเด็กน้อยโดนผู้ใหญ่ทิ้งทำให้ผมต้องส่งยิ้มไปให้
“ไปทำธุระของตัวเองนิดหน่อย วันนี้ถ้าอันดาจะร้องไห้ พี่ให้โอกาสเต็มที่ แต่พรุ่งนี้อันดาต้องกลับมายิ้มได้เหมือนเดิม เข้าใจมั้ย” ผมพูดทีเล่นทีจริง ก่อนจะยีหัวอันดาเล่นเหมือนทุกครั้ง นางฟ้าน้อยของผมส่งยิ้มมาให้ ปากยิ้มแต่แววตาเศร้าสร้อยทำเอาผมแทบเบือนหน้าหนีเพราะความใจหาย แต่ก็ต้องฝืนย้อมตอบกลับไปให้น้องจนได้......หัวอกกลัดหนองมันเป็นแบบนี้เองสินะ อึดอัดจนทรมาน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“พี่เมฆก็เหมือนกันนะ” ขาที่กำลังจะก้าวออกห้อง ต้องชะงักจนต้องหันมาประจันหน้ากับคนที่นอนมองอยู่บนเตียงอีกครั้ง
“หือ พี่ทำไมเหรอ” ชี้มาที่ตัวเองด้วยความสงสัย ผมไม่ได้แกล้งงง แต่ผมงงจริงๆ
“ทะเลาะกับพี่ฉานอยู่ไม่ใช่รึไง ไปปรับความเข้าใจกันซะ พี่เมฆหัดง้อพี่ฉานบ้างก็ได้นะ “ในแต่ละวันพระเจ้าจะแกล้งให้ผมต้องสะดุดลมหายใจตัวเองสักกี่ครั้งกัน .......อันดารู้ได้ไงว่าผมกับไอ้ฉานทะเลาะกัน นี่กูแสดงออกขนาดนั้นเลยเหรอ
“เรารู้ได้ไง” ถึงจะแอบรู้คำตอบแต่ก็อดที่จะถามไม่ได้
“มันยากตรงไหน ก็พี่สองคนเฉยชาใส่กันซะขนาดนั้น มองหน้าก็ทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน เป็นใครก็ต้องรู้สึกได้ว่ามันไม่ปกติ” เสียงแหบแห้งตอบกลับมาจนหน้าผมแทบชา ผมไม่ปฎิเสธ ว่าผมกับไอ้ฉานปฎิบัติตัวต่อกันอย่างที่อันดาว่ามาจริงๆ เพียงแค่ไม่คิดว่าจะเป็นที่สังเกตุ ก็เท่านั้น
“มั่วใหญ่แล้ว พี่กับไอ้ฉานไม่ได้ทะเลาะกันซะหน่อย” ผมไม่ได้ทะเลาะกับมันจริงๆนะ มีแต่มันที่โกรธผมก็เลิกสนใจผมไปเอง พูดถึงมันแล้วทำไมถึงรู้สึกว่ามีก้อนอะไรตืบตันมันขึ้นมาจุกอยู่ตรงคอ ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นโดยไม่มีสาเหตุ ผมกระพริบตาไล่หยดน้ำที่จะไหลออกมาจวนเจียนจะพ้นขอบหน่วยตา หันหลังเดินออกจากห้องยังไม่ทันจะเปิดประตู
“ปรับความเข้าใจกับพี่ฉานนะพี่เมฆ พี่เมฆกับพี่ฉานไม่เหมือนอันดากับพี่อาท อย่าให้ความไม่เข้าใจกันทำร้ายจนต้องเจ็บปวดเหมือนอันดาเลยนะ” มือที่จับลูกบิดประตูชะงักค้าง ผมหันหลังกลับไปเพื่อขอบคุณน้องไม่ได้ ผมจะให้น้องเห็นไม่ได้ว่า น้ำตาที่ผมไล่มันกลับคืนไปเท่าไหร่ กลับรินไหลออกมาจนตาพร่าไปหมดแล้ว
กลับเข้าห้องมาด้วยความรู้สึกปวดหนึบไปทั้งอก อะไรๆก็เหมือนจะถาโถมเข้ามาจนผมเองก็แปลกใจ ว่าผมทนรับมันอยู่ได้ยังไง โทรศัพท์สั่นอีกแล้ว มันจะสั่นอะไรหนักหนา ถึงผมพอรู้ว่ามาจากใคร และผมก็รู้ว่าไม่อยากจะชายตาไปแลมันขนาดไหน แต่บางที บางทีที่ผมคิดเข้าข้างตัวเองว่า ไอ้คนใจร้ายมันจะแอบส่งข้อความมาต่อว่าผมบ้างอย่างที่เคยทำประจำตอนไม่เข้าใจกัน ถึงจะเป็นข้อความที่ส่งมาต่อว่า แต่ผมก็รู้อีกนั่นแหละว่ามันคือการง้อกลายๆ
“หกโมงเย็นอาทจะรอตรงริมรั้วข้างบ้าน ห้ามผิดสัญญานะ”
“ทำไมเงียบไปหละ อย่าตุกติกกับอาทนะเมฆ”
“ถ้าไม่มีคำตอบกลับมาจะว่าอาทใจร้ายไม่ได้นะ”
“ยังไงอาทจะรอนะเมฆ อย่าคิดว่าอาทไม่กล้าเข้าไปลากเมฆออกมาจากบ้านนะ”
“อาททำสำเร็จแล้ว ลูกผู้ชายสัญญาอะไรไว้ต้องทำสิ”
“อาทจะรอ ยังไงก็จะรอนะ”
ผมข่มใจไล่อ่านถึงประโยคสุดท้าย อดชมตัวเองอยู่ในใจไม่ได้ว่า ความอดทนมึงช่างล้ำเลิศนะเมฆ หรือว่ามึงจะบรรลุธรรมเป็นองค์ศาสดาแล้ว ปกติ ความอดทนมึงทะลุขีดแดงตั้งแต่อ่านประโยคที่สองยังไม่จบเสียด้วยซ้ำ
แต่จะมีใครรู้ สาเหตุที่ผมทนอ่านจนถึงข้อความสุดท้ายได้ เพราะผมหวัง ผมหวังว่าในข้อความอัปยศนั่น จะมีข้อความไอ้ฉานแทรกเข้ามาบ้าง สักแค่ หนึ่งข้อความก็ยังดี...แต่แล้วความหวังผมก็ไม่ได้อะไร นอกจากความว่างเปล่าและข้อความเน่าๆของไอ้เชี่ยอาร์ท
โทรศัพท์สั่นอีกแล้ว ผมกดอ่านตามสัญชาติญาณที่พาไป
“เมฆ อาทจะรอนะรู้ใช่มั้ย อาทเอาจริงนะเมฆ อย่าหาว่าอาทใจร้าย”
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้ฉิบหาย จะจิกอะไรกูนักหนา ให้เวลากูทำใจบ้างได้มั้ย แล้วตอนกูจิกโทรไปมึงติดต่อไม่ได้ไม่ใช่เหรอไอ้สันดาน พอทีตอนนี้ส่งข้อความหากูยิกๆเลยนะไอ้จัญไร โธ่เว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!
ผมโยนโทรศัพท์ไปบนเตียง ก่อนจะกระโดดตามไปซบหน้ากับหมอน ความสับสนวุ่นวายใจประเดประดังเข้ามา ตอนนี้ผมแยกไอ้อาทออกมาจากอันดาได้ น้อผมเสียใจและปวดร้าว แต่อันดาเข้มแข็งกว่าที่ผมคิดไว้ ผมเชื่อว่าน้องจะต้องผ่านความรู้สึกนี้ไปได้ และไม่นาน ผมจะต้องได้น้องสาวคนเดิมกลับมา
เชือกที่ผมเป็นคนลงมือผูกด้วยตัวเอง ผมคงไม่ตามหาว่าความผิดพลาดมันอยู่ที่ตรงไหน ความตั้งใจที่จะผูกเงื่อนที่คลายออกได้ ถึงได้พลิกมาเป็นเงื่อนตายขนาดนี้ บางทีคนเราก็ต้องโง่ในเรื่องที่ไม่น่าโง่ ปมที่ผมผูกไว้คงไม่มีใครคลายมันได้นอกจากตัวคนผูกเอง วันนี้คงจะต้องเป็นวันที่ผมต้องคลายเงื่อนตายให้ได้ .........ผมต้องทำมันได้สิน่า
เอาวะเป็นไงเป็นกัน หกโมงเห็นข้างรั้วบ้านใช่มั้ย ตรงมุมซอยสินะ ตรงนั้น ที่ตรงนั้น มันบ้านไอ้ฉานนี่หว่า ก็บ้านผมหนะเข้าซอยย่อยถัดจากบ้านไอ้ฉานมา.................หวังว่า ไอ้ฉานคงไม่เห็นและรถไฟคงไม่ชนกันใช่มั้ยครับพระเจ้า
ผมเอาหน้าซุกกับหมอนสลับกับเอาหัวโขกมันเบาๆ ถึงจุดนี้แล้ว มันเสียจนไม่มีอะไรจะเสียแล้วไอ้เมฆ
มือผมควานหาโทรศัพท์ที่โยนทิ้งไว้ ตอนนี้ไม่รู้มันจมหายไปอยู่ส่วนไหนของเตียงนอน ไอ้เตียงงี่เง่านี่ก็กว้างฉิบหาย เมื่อก่อนตอนที่ไอ้ฉานมันมาแย่งนอนด้วย ก็ยังแอบรู้สึกว่ามันแคบดิ้นได้ไม่มันส์เท่าไหร่เลย แต่ทำไมวันนี้เตียงหลังเดียวกันกลับทำให้ผมรู้สึกว่ามันกว้างจนใจหาย โทรศัพท์กดโทรออกไปยังเบอร์ที่ส่งข้อความทำลายระบบประสาทมาให้ เหมือนปลายสายจะรอผมอยู่ทุกวินาที แค่พอกดโทรออกไป ปลายสายก็กดรับ
“หกโมงเย็น ก็โมงเย็น ไม่ต้องส่งมาซ้ำขนาดนี้ก็ได้ แล้วเจอกัน” ผมไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายโต้ตอบอะไรกลับมา ก็กดวางพร้อมทั้งปิดเครื่องไปเลยในเวลาเดียวกัน
“สู้โว้ยยยยยยยยยยพี่เมฆ จัดการไอ้อาทซะ แล้วมึงจะได้กลับมาง้อไอ้ดวงตะวันหัวล้านใจน้อย อย่างที่อันดาบอกสักที สู้ๆ”
“เมฆเสียงดังโครมครามอะไรลูก น้องไม่สบายต้องการพักผ่อน” เสียงปรามลอยมากระทบทำให้ผมต้องหยุดนิ่งไป
หยุดตะโกน แต่ผมไม่ได้หยุดยิ้ม ....... ไม่ได้อยากง้อเท่าไหร่หรอกนะไอ้ฉานหนะ แต่พอดีตอนที่หาโทรศัพท์เมื่อกี้แล้วรู้สึกว่า เตียงมันกว้าง กว้างเกินความจำเป็นแค่นั้นเองนะ พี่เมฆหนะ ไม่ได้อยากจะง้อใครเลยจริงๆ
2-3 ตอนสุดท้ายแต่งลำบากมาก แต่งไปก็เสียวสันหลังไป
กลัวคนอ่านขู่กระทืบ พี่ฉานก็ค่าตัวแพงจนน่าใจหาย
ออกก็น้อย แถมยังทำร้ายจิตใจพี่เมฆอีก
อีกสองตอนแล้วนะค่ะ อีกสองตอนแล้ว
พี่เมฆกับท่านฉานจะเข้าใจกันมั้ย
เข้าใจกันยังไง เข้าใจกันที่ไหน
(ใครบอกว่าเข้าใจกันบนเตียงนี่ โป้ง!! )
ขอบคุณทุกคนค่ะ ขอบคุณจริงๆ ยินดีต้อนรับแฟนๆ
พี่เมฆกับท่านฉานหน้าใหม่ทุกคนนะคะ
๐..... 
หัวข้อ: เมื่อแหงนมองจันทร์ ผมเห็น “ตะวัน” By TRomance "อัพเดทกล่อง+หนังสือตัวอย่าง P.81" (อ่าน 839854 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก