ตอนที่ 45
ทิ้งตัวลงนอน เอามือก่ายหน้าผากด้วยความเหนื่อยใจ เคลียร์เรื่องไอ้อาทไปได้แต่ก็ยังหายใจไม่สบายปอดอยู่ดี
ซ้อมง้อคนบางคนไว้ ให้สมกับครั้งแรกในรอบหลายปี ที่มันงอนผมนานที่สุด
แต่บ้านไอ้ตัวดีปิดเงียบ ไฟทุกดวงในห้องนอนปิดสนิท ปกติถ้าผมจะไปนอนห้องมันจะเป็นที่รู้กันว่าประตูบานไหน
ที่จะย่องเข้าหามันได้ตอนดึกๆ โดยที่ไม่รบกวนการนอนของน้าชาติกับน้าพิม....แต่ครั้งนี้ไม่มีการนัดแนะกันไว้
ไม่มีอะไรสักอย่าง ความหวังที่คิดว่าประตูบานนั้นจะคลายล็อครอผม กลับลงกลอนจากด้านในเรียบร้อย
ทำอะไรไม่ได้ นอกจากเดินคอตกกลับบ้านตัวเอง......ก็แค่นั้น
ผมไม่เคยกลัวเรื่องไอ้ฉานงอน.....อย่างที่ไอ้หน่าว่า มารยาผมเยอะ ต่อให้มันเล่นตัวแค่ไหน ผมก็ต้องง้อมันจนได้
แต่สิ่งที่ผมรู้สึกกลัวจนจับใจไม่ใช่แค่เรื่องที่มันงอน.........แต่ผมกลัวมันจะ “หมดรัก”
มันอาจจะรำคาญที่ผมดื้อด้านเกินไป
มันอาจจะเบื่อ ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมา มีผมวนเวียนอยู่รอบๆตัวมัน
ผมกลัวว่า คำว่ารัก ที่ได้ยิน จะมาจากความเคยชิน กลัวว่าพันธะสัญญา จะมาจากความผูกพันธ์
แต่ไม่ใช่ “คนรักหรือคู่ชีวิต”
“ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์” มันคือเรื่องจริง ถ้าไม่ติดตรงที่ว่า มังกรหยก มีหลายตอนจนเกินไป ผมจะเอามันมาเปิดตอกย้ำความปวดใจของตัวเอง
คิดการใหญ่จะไปปลอบใจอันดา แต่ปัญหาของตัวเองยังจะเอาตัวไม่รอด......ชีวิตมึงจะดราม่าไปไหนวะพี่เมฆ
เสียงกริ่งหน้าบ้านบังอาจดังขึ้นมากลบเสียงถอนหายใจ ให้ถึงกับต้องจิ๊ปากอย่างช่วยไม่ได้
นาฬิกาบอกเวลา ตีสี่.....จะมีใครที่ไหนมากดกริ่งบ้านคนอื่นได้ตอนตีสี่ ญาติพี่น้องแม่นิ่มที่มี ก็แทบจะนับนิ้วได้ด้วยมือข้างเดียว
ลุกจากที่นอนอย่างเหนื่อยหน่าย ถ้าไม่ติดว่า เวลานี้เป็นเวลาที่แม่กำลังนอน อาชีพนักเขียนอย่างแม่ คงจะเพิ่งเริ่มพักผ่อนไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้ ไม่ได้อยากจะเป็นลูกกตัญญูอะไร ตอนที่อารมณ์ใกล้เคียงภูเขาไฟที่ใกล้จะระเบิดอยู่ตอนนี้หรอก แต่ถ้าจะปล่อยให้กริ่งดังอยู่แบบนี้ นอกจากแม่ตื่นแล้ว บ้านผมคงได้หม้อไหและคงจะลามไปถึงร้องเท้าเป็นรางวัลเข้ามาถึงในบ้านแน่ๆ เสียงหมาในซอยก็พร้อมใจกันทั้งเห่าทั้งหอน อย่าให้รู้นะว่าเป็นใคร ผมจะด่าให้เปิง ผมไม่คิดว่าคนที่จะพิเรนทร์มากดกริ่งบ้านคนอื่นตอนตีสี่จะเป็นโจร เพราะเสียงหมาเห่าขนาดนี้ โจรที่ไหนก็คงเปิดตูดแน่บไปไม่กล้าเสี่ยงหรอก แต่ถ้าเป็นพวกวัยรุ่นที่เมาแล้วเข้าบ้านผิด มึงเจอกูขวิดดับอนาถแน่ๆ
ผมเดินขบเขี้ยวเคี้ยวฟันมาตลอดทางเดิน แทบจะรูดราวบันไดลงมาเหมือนตอนเด็กเสียด้วยซ้ำเมื่อพบว่ากริ่งยังดังแบบต่อเนื่อง ยังกับคนกดเอานิ้วจิ้มค้างเอาไว้ แล้วมันก็มาหยุดดังตอนผมถึงพื้นบ้านพอดี ไม่รู้คนกดเพิ่งจะคิดได้ว่ารบกวนบ้านหลังอื่น หรือเมาจนล้มหงายตายคาหน้าบ้านผมไปแล้วก็ไม่รู้
“แม่” เสียงตะโกนที่คิดว่าดังที่สุดในชีวิตหลุดออกมาจากปากผมทันทีที่เห็นว่า คนที่ควรจะพักผ่อนอยู่ข้างบน ได้ลงมาถึงต้นเหตุก่อนผมที่วิ่งลงบันไดมาแบบขั้นเว้นสองขั้นเสียอีก
“ ทำใจดีๆนะครับ
คุณฉานแสงโดนยิงอาการสาหัส ผมแจ้งไปที่ผู้ปกครองของคุณฉานแสงแล้ว แต่เค้าบอกว่าให้มาบอกที่นี่ด้วยเพราะภรรยาเค้าอยู่บ้านคนเดียวหนะครับ เค้ากลัวภรรยาเค้าจะเป็นอะไรไปอีกคน ผมเลยมาแจ้งคุณด้วย ขอโทษนะครับที่ต้องกดกริ่งแบบไร้มารยาท”
ใจผมหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มตั้งแต่คุณตำรวจบอกให้ทำใจดีๆแล้ว กำลังจะคว้าให้กลับมาอยู่ที่อกข้างซ้ายเหมือนเดิม แต่ก็แทบทรุดเมื่อได้ยินว่า
“ไอ้ฉานถูกยิง”เหมือนหัวใจถูกกระชากให้ออกจากร่าง แสงสว่างเพียงดวงเดียวในชีวิตผมกำลังจะดับ แล้วผมจะอยู่ต่อไปยังไง
“กะ เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ” ผมไม่รู้ว่าคำถามออกมาจากตัวผมหรือวิญญาณที่ตายไปแล้วกันแน่ แขนแกร่งข้างนึงมาจับร่างของผมไว้ สมองขาวโพลนเกินกว่าที่จะเริ่มต้นอะไรต่อไป
“คุณไหวนะครับ ทำใจดีๆ คนเจ็บถึงมือหมอแล้ว “ คำพูดปลอบใจ แต่กลับกระตุกใจผมอย่างประหลาด ร่างของแม่ถูกพยุงมาวางที่โซฟา ยาดมถูกมือข้างนึงโบกไปมาที่ปลายจมูก แล้วมืออีกข้างนึงก็หยิบจับนิตยสารที่อยู่ใกล้มาพัดไปมาให้อากาศใหลเวียน
ส่วนผมเอาร่างที่ไร้วิญญาณมานั่งลงที่โซฟาตัวใกล้ๆ กันได้นับว่าเก่งยิ่งกว่าอะไรแล้ว
“คนเจ็บบุกไปบ้านผู้ใหญ่ท่านหนึ่งมีปากเสียงกับเจ้าของบ้าน เรื่องแย่งแฟนผู้ชายกันหนะครับ ฝ่ายนั้นให้การว่าคนเจ็บพุ่งเข้าไปจะทำร้ายเลยป้องกันตัวเอง ตอนนี้ตำรวจกำลังสืบสวนข้อเท็จจริงกันอยู่” คำบอกเล่าของตำรวจไม่ทำให้ผมปวดหนึบในใจเท่ากับคำว่า “แย่งแฟนผู้ชาย” ไปได้เลย
“โธ่ฉาน ฮึก ฮึก ฮืออออออ” เสียงร้องปริ่มจะขาดใจ ทำให้ผมรู้ซึ้งว่าใจสลายเป็นยังไง เหมือนคนที่โดนกระชากหัวใจออกมาแล้วกระทืบซ้ำจนแหลกเหลว ผมไม่รู้ว่าแม่ร้องไห้ที่ไอ้ฉานถูกยิง หรือร้องเพราะเรื่องที่มันบุกไป “แย่งแฟนผู้ชาย” กันแน่
“แม่ครับ แม่ เมฆอยู่นี่นะครับแม่ เมฆอยู่นี่ แม่ไม่เป็นอะไรนะครับ” ผมปลอบแม่ได้ทั้งๆที่หัวใจตัวเองตายไปตั้งแต่รู้ว่าไอ้ฉานถูกยิงแล้ว สองแขนผมโอบตัวแม่เอาไว้ ซบหน้าลงกับอกให้รู้ว่าผมอยู่ข้างๆไม่ไปไหน น้ำตาไหลออกมาหมดสิ้นทุกอย่างไม่ว่าจะความแมนหรือความอาย เสียงสะอื้นที่เก็บกลืนไว้สุดกำลังยังเล็ดลอดออกมาฟ้องว่าตอนนี้ผมแกล้งเข้มแข็งแค่ไหน
“พี่เมฆ แม่นิ่ม เกิดอะไรขึ้นค่ะ คุณตำรวจเกิดอะไรขึ้นค่ะ” เสียงของอันดากระชากสติที่ใกล้ดับของผมขึ้นมาอีกครั้ง
“อันดา ฉาน ฉาน ไอ้ฉานมัน มันเหี้ย มันทำอะไรบ้าๆ แล้วมันกำลังจะทิ้งพี่ไป ฮึก ฮึก พี่ พี่ฝากดูแม่ด้วยได้มั้ย พี่ พี่จะไปสั่งสอนมัน ฮึก ฮืออออ”
“พี่เมฆใจเย็นๆ เกิดอะไรขึ้นค่ะ พี่ฉานเป็นอะไร พี่เมฆมีสติหน่อยนะ ใจเย็นๆ”
“ไอ้ฉานโดนยิง พี่จะไปหามัน อันดาพี่ฝากดูแลแม่หน่อยได้มั้ย”
“ได้ค่ะได้ แล้วพี่ฉานเป็นไงบ้าง คุณตำรวจค่ะ พี่ชายหนูเค้าเป็นยังไงบ้าง”
“คนเจ็บถึงมือหมอแล้วครับ” ถึงมือหมอแล้วไง ถึงมือหมอแล้วปลอดภัยหรือว่ายังไง ผมเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองพร้อมที่จะรับรู้คำตอบไหนมากกว่ากันในเวลานี้ ในเมื่อตัวผมเบาโหวงและสมองขาวโพลนจนจับต้นชนปลายไม่ถูก รู้แต่ว่ากระวนกระวายอยากไปหา แต่ก็ห่วงแม่จนไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดี ถ้าไม่เห็นอันดาลงมา ผมก็ลืมไปแล้วว่าในบ้านนี้ยังมีอันดาอีกคน
“อันดาดูแลแม่นิ่มให้ แต่พี่เมฆจะไปยังไง อันดาไม่ให้พี่เมฆไปคนเดียวนะ” น้ำเสียงเฉียบขาดจนผมรู้สึกว่า ในภายภาคหน้าหากผมยังอยู่ คงมีแม่เพิ่มขึ้นอีกคน
“น้าพิม น้าพิมหละเป็นยังไงบ้าง “ ผมสิ้นสติจนลืมคิดไปว่า ยังมีอีกคนที่ต้องเป็นห่วง น้าพิมคงรู้เรื่องแล้ว คุณตำรวจมาส่งข่าวทางนี้ แล้วน้าพิมจะอยู่ยังไง ขนาดแม่นิ่มที่เป็นเพียงคนที่ผูกพันธ์เพราะอยู่ใกล้ชิดกันมาตลอด ยังตกใจจนเป็นลมไปขนาดนี้ แล้วป่านนี้น้าพิมที่อยู่คนเดียวจะเป็นยังไงบ้าง แล้วจะรู้สึกยังไงที่ต้นเหตุที่ทำให้ลูกชายเค้าเป็นตายเท่ากันแบบนี้คือผม
“ถ้าหมายถึงแม่ของคนเจ็บ ป่านนี้คงอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วครับ ตำรวจอีกคนพาไป ส่วนคุณถ้าจะไปก็ไปพร้อมกับผมได้ ผมยังต้องเดินเรื่องอีกหลายอย่างที่โรงพยาบาลเหมือนกัน” คนในเครื่องแบบเอ่ยออกมาอย่างใจดี ผมหันไปสบตากับอันดาสายตาที่มองตอบกลับมาทำให้ผมรีบลุกขึ้น ถ้าผมกระชากคุณตำรวจแล้วเหาะไปโรงพยาบาลได้ ผมจะไม่รอช้าเลยสักวินาที
มือเย็นเฉียบบอบบางที่แตะโดนปลายแขนผม จนต้องหันไปหา ใบหน้าซีดเซียว และคราบน้ำตาที่ยังไหลรินออกจากหางตาทำผมใจหาย
ผมจะรับผิดชอบกับทุกหยดน้ำตาของแม่เอง ขอเพียงให้ผมได้ไปเห็นกับตาว่าไอ้ฉานปลอดภัยดีแล้วหรือว่าเราต้องจากลากันชั่วชีวิต แล้วหลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น ผมยินดีที่จะรับผิดทุกกรณี ในเมื่อความรักไม่ได้เกิดจากฝ่ายหนึ่งฝ่ายใด แล้วถ้าความรักแบบผิดๆของพวกผม ทำให้บุพการีต้องเสียน้ำตา ถึงตอนนั้นผมยินดีทีจะกราบเท้าแล้วน้อมรับโทษโดยดุษฎี
“เมฆแม่ไปด้วย แม่อยากไปหาฉาน แม่ไปด้วยนะ แม่เป็นห่วงฉาน” น้ำตาผมไหลเหมือนทำนบเขื่อนที่พยายามต้านแรงน้ำไว้สุดชีวิต มือเย็นเฉียบที่เกี่ยวข้อมือผมเอาไว้ กระตุกรั้งสุดกำลังว่าจะไปหาไอ้ฉานด้วยกัน ผมสบตาอันดาอย่างขอคำปรึกษา ลำพังผมคนเดียวในตอนนี้ คงทำอะไรคนเดียวไม่ได้แน่ๆ ไม่มีใครที่คิดทำอะไรในสภาพที่เหมือนร่างไร้วิญญาณแบบนี้ได้หรอก
“งั้นไปกันหมดนี่แหละ เดี๊ยวอันดาจะอยู่ใกล้ๆคอยดูแลแม่นิ่มเอง พี่เมฆไม่ต้องห่วง คุณตำรวจเอารถอะไรมาค่ะ”
“ผมก็ว่าดีกว่านะครับ ไปกันให้หมดนี่แหละ ใกล้หมอด้วย ถ้ามีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้ “
เสียงสะอื้นไห้ของแม่ทำเอาผมเจ็บร้าวไปทั่วทั้งอก ตัวผมเองก็คงจะไม่ต่างจากแม่เท่าไหร่ เพราะรู้สึกบางส่วนของเปลือกตาที่หนักอึ้งเริ่มมาบดบังขอบเขตการมองเห็นของผมบ้างแล้ว
ภาพวัยเด็กลอยเข้ามาเหมือนหนังที่ฉายซ้ำ เสียงคำสั่งของคนที่ผมชอบเอามาเรียกลับหลังว่า”ผู้กำกับแห่งชาติ” วนกันอยู่ในหัวไปมาซ้ำๆ คำว่ารักที่นานๆครั้งจะหลุดจากปากของไอ้หมาบ้าออกมาให้ได้ยินสักที กลับดังขึ้นริมหูเหมือนมันกำลังพูดซ้ำๆให้ผมต้องฝังลึกลงไปสุดใจ
น้ำตาต้องรื้นไหลขึ้นอีกครั้งเมื่อย้อนไปถึงวันที่ผมกับมันทะเลาะกัน บางครั้งอารมณ์ชั่ววูบก็ทำให้ผมต้องเอ่ยคำถามที่ตรงข้ามกับความรู้สึกจริงๆในใจว่า เมื่อไหร่ที่มันจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับชีวิตผมเสียที แล้วคำตอบที่เคยได้ยินเหมือนเดิมทุกครั้ง ราวกับคำตอบนั้นในอัดฝังอยู่ในสมองมันไว้แล้วว่าให้ผมเลิกหวังว่าจะมีวันนั้น มันจะยังวนเวียนอยู่ข้างตัวผมพอๆกับที่ผมเองก็จะต้องอยู่ใกล้ๆสายตามัน จนกว่ามันหรือผมจะตายจากกันนั่นแหละ
“ฉานกูไม่เคยคิดว่าวันนั้นจะมีจริงหรอกนะ กูดูแลตัวเองไม่ได้ถ้าไม่มีมึง เรื่องที่กูบอกว่ากูเข้มแข็ง กูดูแลตัวเองได้ ทั้งหมดกูโกหกมึง กูอยู่ไม่ได้จริงๆนะฉาน” ไม้รู้ก้อนสะอื้นที่ผมเก็บกลั้นเอาไว้หลุดออกมาหรือแรงสั่นไหวที่หัวไหล่ ถึงได้ทำให้คนที่กำลังทำตามหน้าที่ ถึงได้ปล่อยมือข้างหนึ่งออกมาจากพวงมาลัยแล้วตบบ่าปลอบใจผมไว้
“ แฟนผู้ชายที่เค้าแย่งกันคือน้องเหรอ ” ถ้าเป็นเวลาปกติคำถามนี้คงทำให้ผมตกใจจนช็อคไปเลยก็ได้ แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรที่ทำเอาหัวใจผมหลุดจากร่างเท่ากับแสงสว่างในชีวิตผมริบหรี่ลงไปได้อีกแล้ว
“ครับ” น้ำเสียงหนักแน่นที่ตอบออกไป ผมไม่รู้ว่าเป็นเรื่องที่เหมาะสมหรือไม่ ในเมื่อตอนนี้ ไม่ได้มีแค่ผมและคุณตำรวจเท่านั้น ในตอนหลังของรถตำรวจยังมีแม่และอันดานั่งอยู่อีกสองคน เสียงสะอื้นไม่จางของแม่บอกชัดว่า ได้ยินคำตอบผม แต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าปิดบังไปทำไม ในเมื่อมันคือความจริง ผมกับไอ้ฉานรู้ดีว่าความลับไม่มีในโลก วันนึงทุกคนก็ต้องรู้ว่าผมกับมันคบกันแบบไหน เราสองคนไม่ได้ตั้งใจจะปิดบัง เพียงแต่ไม่รู้จะเริ่มต้นบอกแบบไหนดี ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่จะรับความสัมพันธ์ที่ผิดธรรมชาตินี้ได้ไหม ไม่เคยคิดว่าผู้ใหญ่จะมารับรู้ความสัมพันธ์ของเราเพราะเหตุการณ์แบบนี้
ผมใจไม่กล้าพอที่จะหันดูว่าแม่มีปฎิกริยายังไงเมื่อได้ยินแบบนี้
จริงๆแล้วทุกความกล้าของผม มีไอ้ฉานเป็นทั้งกำลังใจและแรงบันดาลใจเสมอ
เหมือนๆกับมัน ที่ไม่ว่าจะยังไง “ผม” ก็ยังเป็นแรงขับเคลื่อนและเป็นจุดอ่อนในชีวิตมันเสมอเหมือนกัน
ครั้งหนึ่งผมเคยตัดพ้อออกไปว่า
“จริงๆแล้วก้อนเมฆเป็นเพียงแค่ตัวประกอบที่ทำให้รู้ว่าดวงตะวันส่องแสงเจิดจ้าให้กับท้องฟ้าแค่ไหนเท่านั้น เพราะตราบใดที่เรามองเห็นก้อนเมฆทั่วทั้งฟากฟ้า นั่นก็หมายความว่าเรารู้ถึงอานุภาพของดวงตะวันเหมือนกัน” แต่แล้วไอ้หมาบ้ามันก็เป็นคนเดียวที่ให้คุณค่าของก้อนเมฆมากกว่านั้น
“มึงเข้าใจผิดแล้วเมฆ ใครว่าก้อนเมฆเป็นส่วนประกอบ ก้อนเมฆเป็นส่วนหนึ่งของดวงตะวันเลยนะเว้ย ถ้าไม่มีใครมองเห็นก้อนเมฆแล้วจะรู้มั้ย ว่าบนท้องฟ้ามีดวงตะวันหนะไอ้บ้า มึงนี่ชอบเข้าใจอะไรผิดๆอยู่เรื่อย สงสัยกูคงต้องฉีดวิตามินบำรุงมึงอยู่เรื่อยๆแล้วนะ แต่สภาพน่าอนาถขนาดมึงอ่ะ กูว่าควรโดนฉีดทุกวัน “ อยู่ดีๆผมก็ยิ้มทั้งน้ำตา เรียกความสนใจจากคนที่บังคับพวงมาลัยอยู่ไม่น้อย รถถึงได้ไถลเข้าใกล้เกาะกลางถนนขนาดนั้น เหมือนเจ้าตัวจะรู้ถึงได้ส่งยิ้มแล้วก้มหัวขอโทษมาให้
ระยะทางระหว่างบ้านกับโรงพยาบาลใช้เวลานานราวกับกินเวลาชั่วกัปชั่วกัลป์
ทำไมเวลาแห่งความสุขถึงไม่ยาวนานแบบนี้บ้าง
ผมไม่เคยรู้สึกกลัวกล่องไฟ EMERGENCY สีแดง ครั้งไหนเท่าครั้งนี้มาก่อน
แสงไฟแดงฉานไม่ได้ทำให้ความหนาวเยือกที่เกาะกินทั้งตัวจนปวดร้าวไปทั่วทั้งสันหลังอบอุ่นขึ้นมาได้เลย
ไฟที่ส่องสว่างทั่วทั้งทางเดินไม่ได้ทำให้ความกลัวของผมหายไป
ยิ่งใกล้ห้องที่เจ้าหน้าที่บอกว่าไอ้ฉานอยู่ที่นั่นใกล้เข้ามาเมื่อไหร่ ขาผมก็อ่อนล้าลงจนเหมือนจะเดินต่อไปไม่ไหว
ผนังเป็นราวจับอย่างดีให้ผมไต่ไปตามทางต่อได้ ป้ายห้อง ICU ที่ขึ้นไฟหราว่ากำลังถูกใช้งานใกล้เข้ามาจนรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังสั่นแค่ไหน ภาพของผู้หญิงที่นั่งก้มหน้าร้องไห้เหมือนคนที่กำลังจะขาดใจตายทำให้น้ำตาผมรื้นไหลอีกครั้ง
ความรู้สึกของคำว่า “ฆาตกร” ทำให้ผมต้องก้าวขาถอยหลัง แต่ก็ยังมีมือมาฉุดให้ผมต้องก้าวไปข้างหน้าอีกจนได้
ไม่ว่าจะยังไง ผมก็ต้องเข้าไปเผชิญหน้ากับความจริงสินะ
๐ มันยาวจนจบในตอนไม่ได้ ทำยังไงดี ต่อพรุ่งนี้นะค่ะ ตอนนี้เป็นตอนจบแล้วหละแต่อาจจะยาวจนกว่าเราจะยิ้มได้อ่ะนะ
ไม่มีอะไรร้ายแรงนอกจากเสียน้ำตา 
ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมค่ะ
anterosz ก็ดันได้เสมอต้นเสมอปลายตั้งแต่ตอนแรกๆจนตอนท้ายๆเลยทีเดียวแต่ anterosz มีเพื่อนทั้งช่วยทวงช่วยดันแล้วนะ แต่ว่ามันใกล้จะจบแล้ว 
แอบใจหาย ขอบคุณทุกๆคนที่มาช่วยกันดันแล้วก็ทวงนะค่ะ อยากจะปริ๊นหน้าที่มีคนทวงไปปาหน้าเจ้านายอยู่เหมือนกัน 555 แต่ยังอยากได้เงินเดือนอยู่อ่ะ 
behamos แปะเพลงแล้วโดนใจ จริงๆด้วยนะ พี่เมฆกะไอ้กูปรี มันเหมาะกับเพลงนี้จริงด้วย เพียงแต่พี่ฉานมันไม่ต้องตามหาพี่เมฆมันมาให้พี่ฉานยัดเยียดด้วยตัวเอง:serius2: ๐..... 
หัวข้อ: เมื่อแหงนมองจันทร์ ผมเห็น “ตะวัน” By TRomance "อัพเดทกล่อง+หนังสือตัวอย่าง P.81" (อ่าน 839795 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก