ตอนอวสาน
“เมฆ” แรงที่โผเข้ามากอดรั้งและร่างที่สั่นเทิ้มตลอดเวลา ทำให้ผมต้องยื่นแขนเข้าไปโอบประคองไว้
ผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งทุกข์ใจได้ขนาดนี้.........จะมีใครชั่วช้าได้เท่าผมอีกมั้ย มีรึเปล่า??
“น้าพิมครับ เมฆขอโทษนะครับ เมฆขอโทษ เป็นเพราะเมฆ ฉานถึงได้เป็นแบบนี้ เพราะเมฆเอง” ผมก้มลงกราบแทบเท้าสองมือเกาะข้อเท้าน้าพิมเอาไว้ ร้องไห้แบบไม่อาย ร้องไห้เพราะเสียใจ
“ไม่นะลูก ไม่มีใครผิดนะลูกนะ อย่าโทษตัวเอง ฉานไม่เป็นไรหรอก เค้าห่วงแม่ ห่วงเมฆ นี่ขู่เอาไว้ ถ้าฉานไม่กลับ แม่ไม่เฝ้าเมฆให้หรอกนะ เชื่อสิ ยังไงฉานต้องกลับมา “
ทุกคำพูดของน้าพิม ผมควรจะยิ้มได้ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมผมถึงยังร้องไห้ยิ่งกว่าเดิม น้าพิมกอดผมแน่นขึ้น ความหนาวเหน็บที่เกาะจับไปทั่วทั้งตัวผม รู้สึก เบาบางลงไป ไม่นานแม่นิ่มก็เข้ามาร่วมวง เราสามคนกอดกันหน้าห้อง ICU
ในช่วงเวลาวิกฤตที่มีความกังวลสุดชีวิต ก็ยังมีความอบอุ่นใจ ให้ผมรู้สึกมีกำลังใจที่จะหวัง
ความเหนื่อยล้าและความกังวล ทำให้แม่นิ่มและน้าพิมนอนหลับตรงโซฟาตัวยาว
คงเหลือแต่ผม ทั้งๆที่รู้สึกเหนื่อยและเพลีย แต่ข่มตาให้หลับลงไม่ได้เลย ถ้าไฟห้อง ICU ไม่ดับและถ้าไม่แน่ใจว่าไอ้ฉานจะปลอดภัยดี ผมคงต้องตาค้างทั้งๆที่เปลือกตายังรู้สึกหนักอึ้งอยู่แบบนี้แน่ๆ ไหล่หนักจนกลายเป็นรู้สึกชาหนึบ แต่ก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย อันดานั่งหลับพิงไหล่ผมเหมือนเด็กตัวน้อยๆ ไม่รู้ว่าตอนเด็กๆ อันดาโดนเลี้ยงมาแบบไหน แต่ความเด็ดขาดเด็ดเดี่ยวและเข้มแข็งเกินกว่าผู้หญิงทั่วไป ทำให้ผมนึกทึ่ง บางครั้งก็ยังรู้สึกอิจฉาน้องขึ้นมาแบบช่วยไม่ได้
ผมดีดตัวลุกขึ้นทันทีที่ ไฟห้อง ICU ดับสนิท เกือบทำอันดาหัวโขกผนังไปเหมือนกัน พยาบาลชุดเขียวสีหน้าอิดโรยเดินออกมาเป็นคนแรก แต่ก็ยังมีน้ำใจแบ่งรอยยิ้มมาให้ผม คุณหมอเดินรั้งท้ายออกมาหลังสุดยังกับคอนเซ็ปเดียวกับดารา
คนสำคัญมักจะออกมาเป็นคนสุดท้ายเสมอ
รอยยิ้มที่ส่งมาทำให้ผมใจชื้นขึ้นเป็นกอง ดูท่าอันดาจะปลุกแม่นิ้มกับน้าพิมแล้ว ทั้งสองคนถึงได้มายืนรวมตัวกับผม หมอยิ้มแต่ยังไม่พูดอะไร มันทำให้ผมร้อนรนจนอยากจะกระชากคอหมอแล้วเค้นคำตอบออกมา
แต่นั่นก็ทำได้แค่คิด
“ปลอดภัยแล้วนะครับ กระสุนเฉียดจุดสำคัญแต่ก็ไม่ได้อันตรายอะไร แต่ผู้ป่วยเสียเลือดและอ่อนแอมากก่อนมาถึงหมอ เลยต้องเฝ้าดูเผื่อผู้ป่วยช็อค อีกสักครู่พยาบาลคงย้ายไปห้องพักฟื้นธรรมดาได้นะครับ หมอขอตัวก่อน”
ลมที่เก็บกลั้นจนจวนเจียนจะล้นปอด ถูกพรูออกมาทางปากด้วยความโล่งใจ แม่นิ่มกับน้าพิมโผเข้ากอดกันด้วยรอยยิ้ม
“เมฆ ฉานไม่เป็นไรแล้วนะลูก ฉานปลอดภัยแล้ว” แม่นิ่มเข้ามาโอบกอดผมยิ้มทั้งน้ำตา น้าพิมเองก็ยังมองกลับมาด้วยรอยยิ้ม มันทำให้ผมอยากจะร้องไห้ ผมกับไอ้ฉานเลยเถิดเกินกว่าการเป็นแค่เพื่อนกัน เรื่องราวที่แม่และน้าพิมรับรู้ ผมไม่รู้ว่ามันส่งผลกระทบต่อจิตใจคนเป็นแม่แค่ไหนกับการเบี่ยงเบนทางเพศของลูกตัวเอง
“แม่ครับน้าพิมครับ คือ เมฆอยากจะขอโทษ” ผมขอโทษจากใจแต่ไม่กล้าพอที่จะสบสายตาไม่ว่าแม่หรือน้าพิม
“ขอโทษทำไม น้าบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ใช่ความผิดของเมฆ ความรักไม่ใช่ความผิดของใครหรอกลูก”
“มะ....แม่ แล้วก็น้าพิมรู้เหรอครับ” ผมไม่รู้ว่าตัวเองแค่ตกใจหรือเข้าใกล้ช็อค เหมือนทั้งสองคนจะรู้มาก่อนหน้านี้ ท่าทีเรียบเฉยดูไม่น่าจะใช่อาการของคนที่รู้ข่าวสะเทือนใจไปเมื่อคืนนี้แน่ๆ
“ฉานหนะ น้าอุ้มท้องมาตั้งเก้าเดือนนะเมฆ ลูกน้าเป็นยังไงทำไมน้าจะไม่รู้ คนเป็นแม่กว่าจะเลี้ยงลูกมาได้จนโตขนาดนี้ กับอีแค่ลูกตัวเองรักใครชอบใครทำไมน้าจะไม่รู้” คอตกเลยครับได้ยินแบบนี้ น้าพิมคลอดไอ้ฉาน น้าพิมเลยรู้คงไม่แปลกสินะ แล้วแม่นิ่มหละ ไม่ได้คลอดผมแล้วรู้ได้ไง ใครบอก ที่สำคัญคือรู้ตอนไหน
“มองแม่ นี่หาตัวช่วยหรือสงสัย หืม คนรักกันเวลาเค้ามองตากันต่อให้ปกปิดหรือทำให้ปกติแค่ไหน มันก็ไม่เหมือนคนเป็นเพื่อนมองกันหรอกนะลูก “ คอตกเข้าขั้นหงอยเลยผม คิดว่าที่ผ่านมาผมกับมันกลมกลืนกันเป็นธรรมชาติจนไม่มีใครสงสัย ที่ไหนได้ทุกคนรู้แต่ไม่พูด
“เมฆขอโทษนะครับที่เราเป็นแบบนี้ ถ้าไม่มีเมฆ ฉานก็คงไม่เป็นแบบนี้ “
“แล้วเมฆกับฉานจะเลิกกันให้น้าเหรอ”
“เอ่อ.........................” ผมตกใจและเสียใจจริงๆแต่จะให้เลิกกับไอ้ฉานเหรอ ผมเลิกกับมันได้แต่คงเลิกรักมันไม่ได้แต่จะให้ผมให้คำตอบน้าพิมตอนนี้ ผมก็ทำไม่ได้อีกเหมือนกัน
.....รักไม่ง่ายเท่ากับรักษาความรัก ผมรู้ซึ้งแล้ว ผมผ่านอะไรมามากพอที่จะรู้แล้วว่า ผมรักไอ้ฉานง่ายๆ แต่ผมไม่รู้ว่าจะรักษาความรักของเราได้นานแค่ไหน โดยเฉพาะเวลานี้ ผมยังไม่รู้ว่าจะต้องสู้เพื่อความรักตัวเองไหม ในเมื่ออีกคนนึงกำลังเจ็บและเรากำลังไม่เข้าใจกัน
ผมคงได้แต่ก้มหน้า ยอมรับว่าขี้ขลาดเกินจะสบตากับน้าพิม ผมกลัว!!!!!
“น้าพูดเล่น เห็นเมฆเอาแต่ขอโทษน้า แต่ที่ผ่านมาน้าเห็นมีแต่ลูกน้าที่เข้าไปตอแยเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเมฆมาตลอดไม่ใช่เหรอ นี่คงไม่รู้ละสิว่าฉานเค้าประกาศรักมั่นคงกับเมฆไปไกลถึงอเมริกานู่น “ ผมงงมากครับไอ้ฉานประกาศรักอะไรกับใครถึงอเมริกา
“ดูทำหน้าเข้าสิ ก็ไอ้ตัวดีมันมัวแต่เล่นองค์ น้าเลยแกล้งยุให้จีบลูกสาวเพื่อนน้าชาติ ที่ไหนได้มันกลับโทรไปขอให้พี่ฉัตรช่วยพูดกับแม่แถมยอมรับเสร็จสรรพว่ามีคนรักแล้ว เรื่องสืบทอดวงศ์ตระกูล ไอ้ตัวดีมันยกให้พี่ชายมันหมดเลย แถมยุให้พี่ตัวเองมีลูกเยอะๆด้วยนะ เอากับมันสิ มันบอกมันกับแฟนจะช่วยพี่ฉัตรเลี้ยงหลานเอง”
“เอ่อ” ผมพูดไม่ออกครับ เริ่มจับเรื่องราวได้แต่ก็ไม่แน่ใจ
“ฉานเค้าบอกพี่ชายเค้าว่าเค้ามีแฟนแล้ว แต่พี่จะรับได้มั้ยถ้าแฟนเค้าเป็นผู้ชาย รายนั้นเค้ารักน้อง อีกอย่างฉัตรเองไปเรียนไกลจนห่างเหินกับฉานมาก เลยอยากจะชดเชยให้ ไม่ว่าน้องจะเป็นยังไงก็รับได้หมดแหละ เมฆ ฉานไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่เมฆคิดหรอกนะ ต่อหน้าเมฆอาจจะใช่แต่จริงๆแล้วลูกน้าเป็นคนอ่อนไหวมาก โดยเฉพาะถ้าเรื่องนั้นเกี่ยวกับเมฆ เรื่องที่ฉานเจ็บน้ารู้ว่าเมฆเสียใจ ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอกลูก ไม่มีใครผิดเลยจริงๆ ฉานก็ไม่ผิดที่รักจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ฉานอาจจะเก่งไปซะทุกเรื่องในสายตาใครๆ แต่กับเรื่องความรักแล้ว ฉานมักทำอะไรโดยไม่คิดเสมอ น้าว่าที่ฉานอ่อนโยนได้ขนาดนี้ น่าจะเป็นเพราะเมฆนะ “
“แต่ผมกับฉานเราไม่มีอะไรที่ถูกต้องเลยสักอย่างนะครับ สังคมไม่ยอมรับแล้วผมกับมันก็มีลูกกันไม่ได้” ผมก้มหน้ารับค่ำต่อว่าเต็มที่ แต่แปลก ผมควรจะโดนน้าพิมต่อว่า หรือถ้าจะโมโหจนเข้ามาทุบตีผมก็จะยื่นนิ่งๆ แต่เสียงหัวเราะอ่อนโยน ทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง
“เมฆ น้ากับน้าชาติใช้ชีวิตมามากกว่าชีวิตที่เหลือนะ สืบทอดวงศ์ตระกูลเป็นยังไง น้าตายไปแล้วจะได้เห็นหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ แล้วถ้าน้าจับเมฆกับฉานแยกออกจากกัน น้าจะต้องตกกระทะทองแดงมั้ย น้ากับน้าชาติคิดตรงกันว่าถ้าวงศ์ตระกูลจะสืบทอดเพราะหน้าที่ ไม่ใช่เพราะความรัก หลานของน้าคงจะน่าสงสารน่าดู ไม่มีพ่อแม่คนไหนมีความสุขบนความทุกข์ของลูกหรอกนะเมฆ ความสุขของลูกต่างหากที่ทำให้น้าอยากอยู่ต่อไปนานๆ “
น้าพิมรีบชักเท้ากลับก่อนก้มลงมาจับตัวผมให้ลุกขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่ผมก้มลงไปกราบแทบเท้า ครั้งที่แล้วกราบเพราะอยากจะขอโทษแต่ครั้งนี้ผมอยากจะขอบคุณ จะมีใครที่โชคดีได้เท่าผม จะมีพ่อแม่คนไหนที่คิดว่าสังคมไม่มีผลอะไรในชีวิตถ้าเทียบกับความสุขของลูก
ผมก้มลงกราบแทบเท้าแม่นิ่ม ที่ผมเป็นลูกชายแต่กลับใช้ชีวิตไม่สมกับความเป็นชายที่มีอยู่
“เมฆในชีวิตของแม่ สิ่งเดียวที่แม่ปรารถนาคือการเติบโตของลูกแล้วกำลังใจเดียวของแม่ก็คือรอยยิ้มของลูกเหมือนกัน แม่แค่เลี้ยงดูเมฆแต่ไม่ได้ให้กำเนิดเมฆขึ้นมา แม่ถึงไม่ได้หวังอะไรจากลูก มากไปกว่าการมีลูกอยู่ข้างๆเลยนะ “
ตอนเด็กๆเวลาผมเหงา ว้าเหว่หรืออ้างว้าง อ้อมกอดที่ผมรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่โอบกอดคืออ้อมกอดของแม่ มันเหมือนแหล่งพลังงานที่บอกขนาดไม่ได้ ผมรู้แค่ว่าพลังงานนี้จะไม่มีวันหมดไป นานแค่ไหนแล้วตั้งแต่เข้าสู่วัยรุ่น ผมห่างหายจากอ้อมกอดนี้ไปนานแค่ไหนแล้ว แต่ความอบอุ่นยังเหมือนครั้งสุดท้ายที่ผมได้กอด เหมือนผมได้เติมกำลังใจขึ้นมาอีกครั้ง
“แม่ครับเมฆรักแม่ที่สุดเลยนะครับ จะอยู่เกาะแม่ไปเรื่อยๆไม่ไปไหนเลย จะเป็นลูกแหง่ไปแบบนี้ดีมั้ย”
“แน่เหรอว่าจะติดแม่ ที่ผ่านมาแม่เห็นตัวติดแต่กับฉาน แล้วบอกว่ารักแม่ที่สุด เดี๊ยวอันดาไปฟ้องแม่ที่กระบี่ หัวเน่ากลับมาแม่ไม่เอาด้วยหรอกนะ” อ้าวนะ ผมไม่ได้ติดไอ้ฉานสักหน่อย ไอ้หมาบ้ามันบังคับผมให้ตัวติดกับมันต่างหาก
“อันดาไม่บอกแม่หรอก แบ่งแม่กันรักก็ดีนะ แต่จริงๆแล้วอันดาก็รักแม่นิ่มนะ งั้นอันดาให้พี่เมฆรักแม่ด้วยก็ได้ มีไม่เยอะหรอกคนที่มีแม่ทีละสองคนอ่ะ รู้สึกดีจะตาย พี่เมฆว่ามั้ย” ผมเริ่มรู้สึกว่า อันดาน่ารักขึ้นเยอะก็วันนี้
“ใครบอก เมฆเค้ามีแม่สามคนต่างหาก แล้วตกลงน้าต้องรอรับขันหมาก หรือต้องยกขันหมากไปขอละทีนี้ หือ เมฆ ว่าไง” เอ่อ น้าพิมครับ ถามลูกชายน้าดีกว่ามั้ย ถ้าน้ารู้ความจริง ทรัพย์สมบัติที่มี น้าอาจจะต้องขายจนหมดตัว เพื่อมาขอพี่เมฆคนนี้ก็ได้นะครับ เพราะลูกชายน้าอ่ะ มันกินผมตลอดตัวมานานแค่ไหนแล้ว พูดไปก็มีแต่เสียกับเสีย
“มาอยู่กันตรงนี้เองเหรอ พยาบาลเค้าย้ายฉานไปห้องพักฟื้นแล้ว ไปกันเถอะ” น้าชาติมาถึงพอดีครับพวกผมเลยย้ายทีมกันเข้าไปดูไอ้วัยรุ่นใจร้อน ผมแทบจะวิ่งนำหน้าเสียด้วยซ้ำ แค่เค้ารับได้ไม่ว่าอะไร ก็บุญแค่ไหนแล้ว ถ้าจะทำตัวออกนอกหน้าคงไม่ดีเท่าไหร่
ห้องที่ไอ้ฉานพักไม่เริดหรูอลังการเท่าตอนห้องพักไอ้ไม้ แต่ก็ถือว่ากว้างในระดับหนึ่งเพียงแต่ไม่มีห้องรับรองแยกออกไป แต่ขนาดว่าห้องไม่หรูเท่าไหร่แต่ราคานี่บอกได้คำเดียวว่าขนลุก บนเตียงคนไข้มีสายระโยงระยางเหมือนตอนไอ้ไม้ แต่ผมกลับรู้สึกชิน
สภาพคนเจ็บดูดีกว่าตอนไอ้ไม้มาก หน้าตาไม่มีร่องรอยปูดบวมอะไร เพียงแต่ดูซีดเซียวลงริมฝีปากแห้งผากเริ่มมีรอบแตกเป็นแผ่นๆแล้ว เสียงเดินของพวกเรา ทำให้ไอ้กูปรีมันตื่น มันกวาดสายตามองจนทั่วทุกคน แต่รู้สึกจะค้างที่ผมนานเป็นพิเศษ นานจนผมเริ่มทำตัวไม่ถูก ประหม่า จะว่าเขินก็คงจะไม่ใช่ เพียงแต่มันเหมือนมีอะไรมากั้นกลางระหว่างความรู้สึกอยู่นิดหน่อย
“ไงไอ้เสือ อยากเป็นฮีโร่จนได้เรื่อง ไหนๆ มีร่องรอยเกียรติยศตรงไหนบ้างเนี่ย ดูไม่เหมือนคนป่วยเท่าไหร่เลยนะ พรุ่งนี้ก็ซ่าได้แล้วมั้ง” แต่ไหนแต่ไรมาพ่อลูกคู่นี้เค้าก็เหมือนเพื่อนกันอยู่แล้วครับ นี่คงเป็นส่วนหนึ่งที่ผมไม่ได้รู้สึกโหยหาพ่อเหมือนที่เคยโหยหาแม่ เพราะเห็นไอ้ฉานกับน้าชาติ ก็รู้สึกดีจนเหมือนตัวเองไม่ได้ขาดอะไรอีก
“นี่พ่อบินลงมาจากเชียงใหม่ เพื่อมาทับถมผมโดยเฉพาะรึเปล่าเนี่ย” เรียกเสียงหัวเราะได้รอบห้องไม่เว้นแม้พยาบาลที่มาดูอัตราการไหลของน้ำเกลือเลยครับ
“เปล่า พ่อกลัวเจ้าอาวาสเค้าจะจำแม่แกไม่ได้หนะ พ่อเลยมาเอง ศาลานี้ถ้าไม่รู้จักนี่จองไม่ได้นะ”น้าชาติเล่นแรงนะครับเนี่ย แต่ภาพที่เห็นตอนนี้ต่อให้แรงแค่ไหนผมก็ยิ้มได้
“งั้นพ่อจะบินกลับเลยมั้ยหละ ผมยังไม่ตายนะเนี่ย” โหย หมาบ้ามันงอนครับ ถ้ามันทำแบบนี้เมื่อสิบปีที่แล้วผมเห็นด้วย แต่ที่มันทำอยู่ตอนนี้ ผมว่ามันน่าขำนะ คนตัวโตๆแต่ทำปากยื่นเหมือนเด็กๆ
“ไม่ๆ พี่แกเค้าจะบินกลับมาจะรอเจอพี่แกก่อน อะไรวะ ตอนพ่อบอกว่าคิดถึงลูกชายคนโตไม่ยักจะกลับมา แต่บอกว่าแกโดนยิงแค่นี้ มันรีบแจ้นมาเลยเว้ย” นี่เรื่องถึงหูคนที่อยู่ไกลถึงอเมริกาเลยเหรอครับเนี่ย หวังว่าผมคงไม่โดนพี่ชายมันหมายหัวหรอกนะ ทำให้น้องชายเค้าเจ็บแบบนี้
“แน่สิผมเป็นน้องชายคนเดียวนี่” แค่มันได้เกทับพ่อตัวเองได้เหมือนมันจะภูมิใจนะครับ
“เออๆ พ่อมันคนมีลูกสองคนนี่ แต่ต่อไปคงมีสามแล้วมั้ง ใช่มั้ยเมฆ” ไม่มีคำตอบให้ครับ ผมตกใจอยู่ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นดารา ข่าวกระจายเร็วจนเริ่มทำตัวไม่ถูก
“ไปๆแม่ไป คุณนิ่ม กลับไปพักผ่อนกันเถอะ ผมบอกแล้วไอ้นี่มันหนังเหนียวไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก “
“กลับก็กลับคะ แต่ฉานแม่ขอดูหน่อยได้มั้ย มันทำลูกแม่มากี่แผลกันเนี่ย” น้าพิมนั่งที่ริมขอบเตียงแล้วค่อยๆถลกเสื้อไอ้ฉานขึ้นครับ รอยเลือดแดงฉานที่ซึมออกมานอกผ้าพันแผลทำเอาผมใจหายแว่บ รุ้สึกหวิวๆโหวงยังไงไม่รู้ รอยพันผ้ามีรอบๆเหนือสะเอวขึ้นมา กับพันคาดเหมือนสไบไว้ที่หน้าอก มันโต้ตอบกับน้าชาติเหมือนไม่เป็นอะไรมาก แต่เลือดที่ไหลซึมออกมา ผมอยากจะรู้เหมือนกันว่ามันทนเจ็บอยู่ได้ยังไง น้าพิมถึงกับน้ำตาไหลพรากเหมือนทำนบไหล พานให้แม่นิ่มร้องไห้ตามไปด้วย
“แม่ร้องทำไมเนี่ย ฉานไม่เจ็บแล้ว แผลแค่นี้เอง “ แค่นี้ของมันคือใต้ราวนมใกล้ๆกับจั๊กกะแร้นะครับ เฉียดหัวใจไปนิดเดียว ส่วนอีกแผลคือที่หลัง ไอ้คนที่บอกว่าไม่เจ็บถึงกับนิ่วหน้าแล้วซี๊ดปากตอนที่น้าพิมเอามือแตะต้องลงไปรอบๆบริเวณผ้าพันแผล ปากดีตลอดแหละมัน
“อ้าวๆ ถึงกับร้องไห้กับทั้งบ้าน กลับไปพักผ่อนกันดีกว่ามั้ย นี่มันใกล้จะเที่ยงแล้วนะ เย็นๆค่อยยกปิ่นโตมาปิกนิกกันที่นี่ดีกว่าคุณ เมฆอยู่เฝ้าฉานเค้าใช่มั้ย” ผมสบตากับคนไข้แล้วต้องใจหาย สีหน้ามันเรียบเฉยไม่มีคำตอบอะไรออกมา ทั้งๆที่มันนอนเจ็บอยู่แบบนี้ก็เพราะว่าแคร์ผม แต่พอผมสบตามันกลับเชยชาใส่........เจ็บปวดดีมั้ยหละเมฆ!!!
“เหมือนมันอยู่กับพยาบาลได้แฮะ เมฆงั้นเรากลับกันเถอะ ไว้ค่อยมากันใหม่” ผมหันหลังจะเดินออกไปรอน้าชาติที่หน้าห้อง รู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินจนก้อนสะอื้นมันวิ่งมาจ่ออยู่ที่ลูกกระเดือกแล้ว
“ให้มันกลับทำไมหละ ก็ให้มันอยู่นี่แหละ ผมจะเข้าห้องน้ำยังไง” กลายเป็นความผิดไปซะงั้น แล้วเมื่อกี้หมาที่ไหนมันเย็นชาใส่หละ
“ไปกันเถอะแม่ นึกว่าไอ้เสือมันจะเก่ง ฮะ ฮะ “น้าชาติจูงมือน้าพิมออกไปแล้วครับ แม่นิ่มเดินรั้งท้ายมาถึงผมพอดี สายตาขอความช่วยเหลือกระพริบไปหาแม่แบบเร่งด่วน
“น้าไปก่อนนะฉาน เย็นๆจะมาใหม่ คงมากินข้าวเย็นกันที่นี่ ส่วนเมฆคงต้องอยู่เฝ้าใช่มั้ยลูกเดี๊ยวตอนเย็นแม่เอาเสื้อผ้ามาให้นะ ทนอยู่ชุดนี้ไปอีกหน่อยนะลูกนะ ไปกันเถอะอันดาลูก ไม่ได้นอนเลยไม่ใช่เหรอเราหนะ”
“อันดาไปนะพี่ฉาน เย็นๆจะมาด้วยใหม่ อย่าตีกันตายหละ ไปแล้วๆ”
ทุกคนกลับกันไปหมด ทิ้งผมให้เผชิญกับบรรยากาศขั้วโลกเหนือแต่เพียงลำพัง ห้องเงียบจนได้ยินเสียงลมแอร์ ผมนั่งลงตรงโซฟาเฝ้าไข้ ไอ้ฉานไม่พูดอะไรแต่สายตามันก็ไม่หันไปไหนนอกจากจ้องผมเหมือนกัน ตรงนี้แหละที่ทำให้อึดอัดไม่รู้มันจะมาไม้ไหน
“หิวนำมั้ย”
“หิว” คนเจ็บกระชากเสียงตอบกลับมาเลเวลน่าหมั่นไส้มากกว่าน่าสงสารแตกต่างกันจนเห็นได้ชัด
น้ำต้มสุกที่ทิ้งไว้จนเป็นอุณหภูมิห้องถูกรินใส่แก้วสแตนเลสก่อนจะเสียบหลอดเข้าไปแล้วยื่นให้ถึงริมปากคนเจ็บ
“น้ำเปล่านี่” ก็เออสิ มึงเห็นเป็น 4x100 หรือไงไอ้หน้ากูปรี เจ็บแล้วยังไม่เจียม
“เออสิ ก็มึงป่วยอย่ากินเยอะนะเอาแค่พอจิบๆ” ผมได้โอกาสเป็นผู้กำกับกับเค้าหน่อยครับ มันรู้สึกดีนะครับเนี่ย
“แต่กูอยากกินอะไรหวานๆ” พ่อมึงสิ แล้วกูจะเอาจากไหนมาให้ ไม่ใช่มาปิกนิกนะที่จะได้เตรียมมา
“ต้องถามหมอก่อนว่ากินได้มั้ย มึงเพิ่งผ่าตัดมา” ผมมั่วไปงั้นแหละครับ แต่ก็ไม่แน่ใจจริงๆว่ามันจะกินได้ ผมกดเฮดโฟนไปหาพยาบาลเจ้าของไข้ ได้ความว่ากินน้ำหวานเฮลบลูบอยอะไรประมาณนี้ได้ เป็นเรื่องปกติที่คนไข้จะอยากกินน้ำหวาน ผมสั่งน้ำหวานแล้วก็ผลไม้มาให้มัน ถ้ากินไม่ได้เดี๊ยวผมกินเอง จริงๆอยากลงไปหาซื้อเองเพราะแค่น้ำหวานผสมน้ำแก้วละเกือบร้อย แต่ก็ต้องยอมไปก่อนเป็นห่วงมัน ถ้าจะเข้าห้องน้ำตอนนั้นขึ้นมาจะทำยังไง
ผมเหลือบไปเห็นผ้าพันแผลที่มันไม่ยอมดึงเสื้อปิดไว้ให้เหมือนเดิม แต่อาจจะเผลอมองนานไปหน่อยและอาจจะเคยชินหรือสัญชาตญาณผมก็ไม่รู้ ถึงได้ยื่นมือออกไปลูบรอยเลือดแดงฉานนั้น เสียงซี๊ดและอาการหดตัวจนเกร็งบอกผมว่ามันปวดที่แผลแต่แกล้งเข้มแข็ง ผมเลยแกล้งลงแรงมากกว่าเดิมนิดหน่อย
“โอ้ย” ไม่ใช่เสียงคนเจ็บครวญคราง แต่เป็นเสียงผมที่อยู่ๆโดนไอ้ฉานกระชากแขนเข้าไปหา กำลังตกใจและงุนงงจนจับต้นชนปลายไม่ถูก ชายเสื้อนอนของผมก็ถูกเลิกขึ้น ไม่พอ มันยังหมุนตัวผมไปมา ก่อนจะดึงรั้งขอบกางเกงให้ต่ำลง แล้วสำรวจแบบเมื่อกี้
“มึงทำบ้าอะไรของมึงเนี่ยไอ้ฉาน “ ท่าทางเหมือนคนโรคจิตไม่มีผิด หรือว่าเขม่าดินปืนเข้าไปทำปฎิกริยากับสมองส่วนกลางจนมันเพี้ยนวะเนี่ย
“ก็สำรวจตัวมึงไง ว่ามีอะไรผิดปกติรึเปล่า” ห๊ะ อะไรผิดปกตินี่หมายความว่าไงวะ หรือว่ามันเสียสติจนบ้าไปแล้ว
“ก็โอเค ถึงจะมีร่องรอยจางๆแต่กูจำได้ว่าเป็นรอยที่กูทำไว้”
“ไอ้เหี้ย นี่มึงเจ็บจนจะตายมึงยังห่วงอะไรแบบนี้อยู่อีกเหรอเนี่ย มึงนี่มันลามกโรคจิตจริงๆ”
“เออ กูมันไม่มีอะไรดีหรอก น่ารำคาญ ทำตัววุ่นวาย ไว้ใจไม่ได้ เป็นที่พึงไม่ได้ ไม่เคยมีความดีอะไรสักอย่าง”
“เจ็บมั้ย แผลนี่อ่ะมึงเจ็บมั้ย” ไม่ได้เบี่ยงเบนประเด็นครับ แต่ดูเหมือนว่าเลือดยังซึมไหลตลอดเวลา สียังแดงสดอยู่เลย
“เจ็บ แต่น้อยกว่าตอนเห็นมึงเดินขึ้นรถไปกับไอ้อาทอ่ะ” โหย ไอ้บ้านี่มันแค้นฝังใจตั้งแต่เมื่อไหร่
“มึงใจร้อนเกินไปรู้มั้ยฉาน มึงคอยแต่จะต่อว่ากูว่าทำอะไรไม่ปรึกษา ไม่คิดถึงมึงแล้วที่มึงทำหละมันเสี่ยงแค่ไหนรู้มั้ย ถ้ามึงไม่ใช่แค่เจ็บ มึงคิดหรือเปล่าว่ากูแล้วก็แม่มึงจะอยู่กันยังไง” ผมไม่ได้อยากให้น้ำตามันไหลตอนนี้ แต่พอคิดว่าถ้าไอ้ฉานมันโชคไม่ดี ตอนนี้ผมจะอยู่ในสภาพไหน ถ้าไม่มีมันผมจะเป็นยังไง ไม่ได้อยากจะต่อว่า แต่สถานการณ์มันทำให้อดพูดขึ้นมาไม่ได้
“แล้วจะให้กูทำยังไง ไอ้เหี้ยนั่นมาจอดรถรอมึงอยู่ข้างบ้าน แล้วสุดท้ายมึงก็ขึ้นรถไปกับมัน อยู่เฉยๆกูก็เป็นบ้าจะคลั่งตาย ไหนๆ ปลายทางก็แค่ตายกูเลยบุกเข้าไปเลยดีกว่า”
“ไอ้โง่เอ้ยยยยยย ถ้าไอ้อาทมันจะลากกูไปทำอะไรนะ มันจะโง่ลากกูไปบ้านมันเหรอ แล้วมึงก็ใจร้อนเกิ๊น ไอ้อาทมันก็แค่เด็กขาดความอบอุ่นเสียนิสัยคนหนึ่ง มันแสดงออกแบบนั้นเพราะต้องการเรียกร้องความสนใจ ไม่ได้มีอะไรร้ายแรงหรอกเป็นอาการของเด็กบ้านแตกอ่ะ” ผมเอานิ้วจิ้มหน้าผากลงแรงเต็มที่เพื่อตอกย้ำความโง่เข้าขั้นบ้าคลั่งของมัน
“ก็ใครจะไปรู้หละ ก็เห็นมันเป็นลูกแหง่จะทำอะไรต้องมีพ่อช่วยขนาดนั้น กูก็คิดว่ามันจะลากเมียกูไปบ้านมันนะสิแล้วมึงอะไม่ได้พลาดท่าเสียทีอะไรมันแน่ๆนะ”
“เออ กูจะเสียท่ามันได้ไงหละไอ้ควาย กูไม่ใช่ผู้ชายใสซื่อนะมึง ผัวก็มีแล้ว ถ้ายังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรกูคงต้องกินหญ้าแทนข้าวแล้วมั้ยไอ้บ้า” ผมหมั่นไส้มันจริงๆนะครับ แต่ก็รู้สึกว่าได้ไอ้ฉานคนเดิมกลับมา คนที่ล้นในทุกๆเรื่อง ถ้าเป็นเรื่องผม
“งั้นมาจูบกันก่อน”
“เฮ้ย มึงจะบ้าเหรอ อยู่ๆให้มาจูบ ถ้าเค้าเอาน้ำหวานมาส่งจะทำไง” นี่ตกลงคือผมไม่ได้กลัวที่จะจูบแต่กลัวคนเข้ามาเห็นแค่นั้นใช่มั้ย
นอกจากมึงจะแมน 100% ไม่ได้แล้ว มึงยังเป็นกุลเกย์ที่ดีไม่ได้เลยเมฆ.......ไร้ยางอายจริงๆ
“ก็เมื่อกี้กูสำรวจตัวมึงไปแล้ว เรียบร้อยดี แต่กูยังไม่สำรวจลิ้นมึงเลยนะ ว่าเรียบร้อยดีมั้ย”
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย นี่ถ้าไม่ใช่มึงคงคิดแบบนี้ไม่ได้หรอกนะไอ้ลามก”
“เร็วๆ จูบ เมฆ เร็วสิ” ไอ้ผู้กำกับแห่งชาติมันไม่ใช่นิสัยไอ้ฉานหรอกครับ แต่มันเป็นสันดาน
“ไม่ เดี๊ยว ใคร อะ อื้มม” ไม่ทันจนได้
สุดท้ายโพรงปากผมก็ต้องถูกสำรวจด้วยปลายลิ้นมันจนได้ ความเคยชินที่กำลังรุกไล่กวาดต้อนทำให้ผมรู้สึกดีจนต้องกระหวัดปลายลิ้นลุกไล่กลับไป ความอุ่นร้อนที่มอบให้กันเหมือนสิ่งที่โหยหามานานเริ่มถูกรื้อฟื้นความทรงจำ มุมปากเริ่มปรับเปลี่ยนองศาให้ริมฝีปากเราแนบชิดกันมากขึ้น เสียงร้องครางถูกดูดกลืนเหมือนหวงแหนและโหยหานักหนา มือคนเจ็บเริ่มลูบไล้และรุกรานเข้ามาทางชายเสื้อผมตอนไหนก็ไม่รู้ แต่มือร้อนที่ลากผ่านทำให้ผมเสียวซ่านจนต้องแอ่นลำตัวเข้าแนบให้โดนความร้อนนั้นให้มากที่สุด ยอดอกถูกปลายนิ้วหมุนวนตรงส่วนยอดจนเริ่มแข็งเป็นไต อารมณ์คุกกรุ่นที่พาไปทำให้รู้สึกวาบหวาม รสจูบอ่อนหวานเริ่มกลายเป็นเร้าร้อนเรียกร้อง ความต้องการที่มากกว่านั้นกำลังจะมาเยือน วันเวลาที่หายไปกำลังถูกทดแทนด้วยการแสดงออกถึงความรัก เสียงครวญครางที่บ่งบอกว่ากำลังรู้สึกดี เริ่มเปลี่ยนเป็นยั่วอารมณ์อีกฝ่ายให้เตลิดไปไกลมากขึ้น ร่างกายไม่พร้อม สถานที่ไม่เหมาะ และอะไรๆไม่เอื้ออำนวย
“ อืมมมม.......ฉะ ฉานนนนน” เสียงที่รู้สึกว่าไม่เป็นตัวของตัวเองกำลังหยุดอีกฝ่ายไม่ให้ไปไกลกว่านี้
“โอ้ยยยยยย”
“เจ็บเหรอ ไหนดูสิ เป็นไงบ้าง มึงมันไม่เจียมตัวเอง เห็นมั้ย เลือดไหลเยอะเลย กูจะเรียกพยาบาล” รอยเลือดสีแดงสดขยายวงกว้างมากกว่าเดิมจนน่าตกใจ
“ไม่ต้องหรอกกูไม่เป็นไร ขออยู่แบบนี้ไปอีกหน่อยได้มั้ย เมฆกูคิดถึงมึงจัง” สองแขนไอ้ฉานโอบกอดผมไว้ แรงรัดตอกย้ำความรู้สึกทั้งหมดที่มันมีทำให้ผมต้องกอดตอบ
“กูก็คิดถึงมึง คิดถึงมาก รักมึงมากขึ้นด้วยนะ” ผมพูดชัดถ้อยชัดคำนะครับ แต่ก็ยังอาย เลยต้องซุกหน้าไว้กับอกมันหนีอาย
“อะไรกัน มึงเพิ่งรู้สึกรักมากเหรอ มึงขี้โกง กูรักมึงมากมาตั้งนาน ทำไมมึงเพิ่งมากตอนนี้ “ อ้าว ผิดอีกกู ตกลงไม่บอกแบบนั้นจะดีกว่าใช่มั้ยเนี่ย
“ก็รักมานาน แต่มันไม่หยุดอยู่กับที่ไง มันมากขึ้นเรื่อยๆมึงเข้าใจมั้ย” เห็นหรือยังครับ มารยาของพี่เมฆ นี่เพิ่งงัดแค่น้ำจิ้มออกมาใช้นะ เมนคอสยังไม่ออกมาวาดลวดลายเลยขอบอก
“อืม แบบนี้ค่อยคุยกันได้”
คุยกันได้ในความหมายของไอ้ฉานคือการประกบปากกันแล้วเอาลิ้นคุยนะครับ
ปลายลิ้นผมถูกลุกรานไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
เปลือกปากหนาขึ้นจนมองเห็นได้ชัดแล้วแน่ๆ แต่ผมก็ทำอะไรได้ไม่มากหรอกครับ
ก็มีแค่ ส่งปลายลิ้นเข้าไปลุกไล่ กับเปลี่ยนมุมแลกลิ้นกันให้มันง่ายขึ้นก็แค่นั้นแหละครับ
.......
........................................
............................................................
.............................................................................
...
.......
........................................
............................................................
.............................................................................
...
ผมก็ไม่รู้ว่าจะต้องโดนไอ้ฉานกินลิ้นไปอีกนานแค่ไหน
อาจจะจนกว่าพยาบาลเอาน้ำหวานมาเสริฟผมก็ไม่รู้ได้
หรือเค้าเอามาเสริฟแล้ว แต่เห็นสิ่งที่หวานกว่าแล้วหลบออกไป
ช่างมันเถอะครับ !!!!
ไอ้ฉานมันอยากจะกินลิ้นผมนานแค่ไหนให้มันกินไป
ผมสู้ตายอยู่แล้ว
“ฉาน”
“หืม”
“พอได้ยัง”
“ยังไม่หมดรสหวานเลย”
(สาดดดดดดดดดดกูไม่ใช่อ้อยหรือหมากฝรั่ง)
“ฉาน”
“หืม”
“กูหายใจไม่ออก”
“กูกำลังผายปอดให้อยู่นี่ไง”
(ควายผายปอดอะไรของมึง ทำไมกูถึงยิ่งหายใจไม่ออก)
“ฉาน”
“หืม”
“มึงไม่อยากกินน้ำหวานแล้วเหรอ”
“กินอยู่ หวานมากเลยรู้ไหม”
“ฉาน”
“อะไรอีก”
“มึงว่า กูจะยอมรับผิดเรื่องไอ้อาทกับอันดาดีมั้ย”
“ไม่ใช่เรื่องที่จะพูดกันตอนนี้”
“ฉาน”
“ถ้ามึงไม่หลุดขัดจังหวะกู มึงได้ขึ้นมาขี่ม้า บนเตียงโรงบาลแน่เมฆ”
“อะ อืมมมม อืมมม ถ้ามึงไหว จะทำแบบนั้นก็ได้นะ”
จบกันได้ด้วยดี
ความรัก........ไม่มีตัวชี้วัดความถูกต้อง มันมีมาช้านานแต่ก็ยังไม่มีทฤษฎีไหนรองรับ
บ้าน..............จะออกแบบให้หรูหราใหญ่โตแค่ไหนก็ได้ เพียงมีแค่ “เงิน”
แต่ “รัก”......................ยังไม่มีใครออกแบบได้ ไม่มีเครื่องมือทุ่นแรงใดๆ นอกจากใช้ “ใจ” แลก “ใจ” ออกมา
โศกนาฏกรรมของความรัก.......................คือไม่ได้รักตอบแทน
ธรรมชาติมันสมบูรณ์ตั้งแต่มี “รัก” เกิดขึ้นแล้ว
เพราะฉะนั้น “ชายรักชาย” มันผิดธรรมชาติตรงไหน ??
ด้วยความยินดี..........TRomance
๐ เนื้อเรื่องหลักๆจบแล้วนะค่ะ
พบกันตอนพิเศษตอนหน้า
กับ “รัก ครั้งแรก”
ขอบคุณทุกคนจริงๆจากใจคะ ๐.....
http://www.youtube.com/v/TiLdzkFB5n4&hl=en&fs=1
หัวข้อ: เมื่อแหงนมองจันทร์ ผมเห็น “ตะวัน” By TRomance "อัพเดทกล่อง+หนังสือตัวอย่าง P.81" (อ่าน 839664 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก