หัวข้อ: เมื่อแหงนมองจันทร์ ผมเห็น “ตะวัน” By TRomance "อัพเดทกล่อง+หนังสือตัวอย่าง P.81"

[SPSJ]

ขอบคุณเช่นกันค่ะ
รอตอนพิเศษ รอเรื่องใหม่นะคะ

 

[hotladyanyavee]

จบไปแล้ว ๑ เพื่อรอตอนพิเศษ

[ณ ที่เดิม™]

แวะมาอ่านรอบสองขอรับ
ยังอินเหมือนเดิม 

[kingphai]

ขอกอดให้กับความรักของเมฆกับฉานซักหลายๆที
อิอิ
ว่าแต่ว่า
โรงพยาบาลนะนั่น
+5555

[raintear]

    
จุดธูปรอตอนพิเศษ
มาต่อไวๆนะคร้า

[Soulmate]

ตามอ่านทันก็จบซะแล้ว
ขอบคุณที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆให้อ่านกัน

[anterosz]

อึ๊บ อึ๊บ อึ๊บ

ดัน รอตอนพิเศษจ้าาาา

 

[Dorumi]

เข้ามารอตอนพิเศษจ๊ะ อยากอ่านท่านฉานกับพี่เมฆหวานๆบ้าง อิิอิ

[Seiki]

ตอนพิเศษ  “รัก.....ครั้งแรก”






วันนั้น.....วันที่สดใสที่สุดวันหนึ่ง
ท้องฟ้าปลอดโปร่ง ลมพัดแรงจนใบไม้ปลิวไหวท้าทายสายลม

แต่กลับเป็นวันที่ผมเซ็งสุดชีวิต!!!!!!!!!!

ทำไมนะเหรอครับ??....... ผมนายฉานแสง แรงกล้า น้องชาย นายฉายฉาน
ตอนนั้นผมเป็นเด็กชายอายุก็คงจะนับได้ว่าห้าขวบ ย่างเข้าหกขวบละมั้ง
ชีวิตวัยเด็กผมอาภัพครับ มีพี่ก็เหมือนไม่มี รายนั้นแก่กว่าผม สี่ห้าปี ช่องว่างระหว่างวัยก็ไกลโขอยู่
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น

ประเด็นของผมคือเซ็งมาก เซ็งโครตๆ เซ็งสุดๆ ถ้าเป็นตอนนี้คงบอกได้ว่าว่าเซ็งเติม st นั่นแหละครับ

ผมดันมีเพื่อนเล่นอยู่อีกฝั่งหนึ่งของกำแพง ซึ่งเป็นโรงเรียนมัธยม บอกตามตรงว่า จะไปเล่นแต่ละทีนี่สีข้างถลอกตลอด

เพราะเดินไปดีๆ มันไม่เท่ห์นี่ครับ มาดแมนอย่างฉานแสงแล้ว ผมต้องปีนกำแพงไปเท่านั้น

ปีนคนเดียวมาก็นาน แต่ถ้าไม่ปีนข้ามไปก็ไม่รู้จะเล่นอะไรกับใคร

วันนั้นผมถือกิ่งไม้ระรานแนวรั้วธรรมชาติของต้นไม้ที่คุณนายแม่ปลูกไว้ ระบายอารมณ์เบื่อ

สายตาก็ต้องไปหยุดอยู่ที่บ้านรั้วติดกัน

บ้านน้านิ่ม น้าผู้หญิงคนสวย ใจดี แต่นัยย์ตาเศร้าคนนี้ ผมจำได้ว่าเธออยู่คนเดียว
เพราะผมเคยแอบข้ามรั้วต้นไม้ ที่สูงเพียงเทคตัวเล็กน้อยก็ผ่านไปได้ไม่ยากเท่าไหร่ อ้อนขอกินขนมอยู่บ่อยๆ
ปกติน้านิ่มอยู่คนเดียว นานๆครั้ง ที่ผมจะเห็นผู้ชายแวะเวียนมาหาบ้าง แต่ก็ไม่แปลกเท่าวันนี้
วันที่ผมเห็นในมือน้านิ่ม มีมือน้อยของเด็กผู้ชายตัวเล็ก ผอมกระหร่องดูก๊องแก๊งในมือน้านิ่ม
ตอนนั้นผู้ใหญ่บอกผมว่า เป็นเด็กดีที่สุดแล้ว ไม่ต้องรับผิดชอบอะไร สนุกไปวันๆ ผมก็เชื่ออย่างนั้นมาตลอด

แล้วสิ่งที่ผมเห็นวันนั้นมันคืออะไร

ไอ้เด็กผอมแห้งคนนั้น มันทำหน้าเหมือนโลกกำลังจะพังทลาย ............นั่นไม่เท่าไหร่
แต่มันจะร้องไห้อะไรขนาดนั้นวะ ผมเกิดมาจำได้ว่าไม่เคยร้องไห้ได้ยิ่งใหญ่อย่างที่ไอ้ผอมมันร้องเลยเหอะ

เด็กชายฉานแสงคนนี้เป็นหัวหน้าแกงค์ห้องน้ำตั้งแต่อายุห้าปีเชียวนะเออ

ที่สำคัญโลเคชั่นสำหรับการเล่นซ่อนหาประจำสัปดาห์ อันได้แก่ ห้องน้ำนักเรียนชายหญิง ผมก็เป็นผู้ค้นพบ แต่ภาพที่ไอ้ผอมมันร้องไห้ ตอนนั้นผมยังเด็กอยู่ ไม่รู้หรอกว่าสะเทือนใจมันเป็นอย่างไร แต่คิดในใจว่า ถ้าเกิดผมจะมีลูกน้องคนสนิท ที่อยู่บ้านติดกันก็คงจะควบคุมง่ายดี……..........ความคิดชั่วร้ายแต่เด็กเลยว่างั้น

เร็วเท่าความคิด  มือที่ถือกิ่งไม้ก็เขวี้ยงทิ้งไป เป้าหมายคือเด็กชายตัวผอมที่ยืนร้องไห้ตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดน้านิ่มคนนั้นต่างหาก


ได้เวลามีลูกน้องคนสนิทแล้วนะ ฉานแสง ลุย!!!!!


“นี่นาย หลานน้านิ่มใช่มั้ย พอดีเลย เรากำลังหาพวก นายช่วยมาเป็นพวกเราหน่อย” ไอ้ผอมดูจะตกใจและคงงงไม่น้อยที่อยู่ๆผมก็ไปกระชากอารมณ์สีเทาของมันออกมา แต่ใครจะสนละครับ ไม่มีมาเฟียคนไหนเค้าสนใจความรู้สึกคนอื่นกันหรอก แล้วผมก็เป็นแบบนั้น

“เต็มใจไม่ใช่สิ่งจำเป็น ถ้าเห็นว่ามันใช่ เราก็ยัดเยียดเข้าไป เท่านั้นก็จบ”

วันนั้นไอ้ผอมให้ความร่วมมือในการเล่นซ่อนหาเป็นอย่างดี และด้วยอำนาจหัวหน้าแกงค์อย่างผมก็สั่งให้เพื่อนๆทำยังไงก็ได้ที่ให้ไอ้ผอมเป็นคนซ่อนมันทุกตา ห้ามเป็นคนหาเด็ดขาด ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ก็มันไม่รู้จักใคร ขืนให้มันหา วันนั้นผมจะได้เล่นอย่างสนิทใจมั้ย ถ้าไอ้ผอมมันร้องไห้แล้วหนีกลับบ้านไป ผมจะหาลูกน้องที่ผอมกระหร่องอย่างนี้ได้จากที่ไหน

ผมมารู้ทีหลังว่ามันชื่อเมฆ แทบจะตบเข่าดังฉาด!!!!!

เด็กชายฉานแสง ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าร้อนแรงดังดวงอาทิตย์ ส่วนไอ้ผอมชื่อเมฆ เห็นมั้ย!! ฟ้าส่งไอ้นี่มาเป็นลูกน้องของผมชัดๆ ชื่อของมันเป็นบริวารของดวงอาทิตย์แบบเห็นๆ ยิ่งน้านิ่มฝากฝังมันไว้กับผม ยิ่งหวานหมูเข้าไปใหญ่ อะไรๆที่คิดไว้ก็ง่ายขึ้น

“เมฆเลยถูกผูกติดกับดวงตะวันตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้”
 
ถ้าปี 2012 โลกไม่ถล่มทลายอย่างที่นอสตราดามุสแช่ง.......เอร้ยย ทำนายเอาไว้ ผมก็คิดว่าจะเอามันผุกติดไว้กับผมจนกว่าเราจะตายจากกันไปนั่นแหละ
แล้วผมรักมันตั้งแต่ตอนไหน..........ถ้าให้ระบุจริงๆนี่ยากมากเลยครับ สอบเข้าถาปัตย์นี่เรียกว่าง่ายไปเลย
มันคงคล้ายๆกับทะเลที่ค่อยๆบีบตัวเองเข้ามาจนกลายเป็นหนองน้ำนั่นแหละครับ ผมถึงได้รู้ว่า
“หลงรัก” มันมากกว่าเพื่อนเค้ารักกัน

ตั้งแต่วันที่ผมติ๊ต่างให้เป็นลูกน้องผม วันนั้นก็เป็นเหมือนวันเริ่มต้นชีวิตใหม่ของมันเหมือนกัน

มันเป็นลูกคนใหม่ของน้านิ่ม
มันเข้าโรงเรียนใหม่คือโรงเรียนผม หนำซ้ำยังอยู่ห้องเดียวกันอีกต่างหาก
ชีวิตมันเลยมีผมเป็นคนนำทาง ผมเดินซ้ายมันก็ตามมาทางซ้าย ผมไปทางขวามันก็ต้องเดินตามมาทางขวา
แรกๆ ดูมันเป็นเด็กพูดน้อย ไม่มีพิษสงอะไร เป็นเด็กที่ขาดความสดใสกว่าเด็กธรรมดาทั่วไปอยู่หลายขุม
พัฒนาการปากเสียของมันเริ่มกระเตื้อง จนกลายเป็นเอกลักษณ์ประจำกายมันตอนไหน ผมไม่รู้เลยครับ

รู้สึกตัวอีกที........ฉิบหาย ทำไมเมียกูปากกรรไกรได้ขนาดนี้ ผมเลยต้องขรึมรักษาภาพพจน์ต่อไป
ผมไม่ได้หยิ่งเป็นนิสัย แต่ผมเป็นคนที่เงียบจนคนคิดว่าหยิ่ง มันมีที่มาที่ไปเพราะใครบางคนแถวนี้แหละครับ
เรียกว่าเงียบข่มขวัญคู่ต่อสู้

ตอน ม.4 ผมเริ่มมีแฟน ตอนนั้นอะไรๆก็กลายเป็นสีชมพู ความรักของวัยรุ่นปั๊บปี้เลิฟมันบังตา จนลืมไปว่ามีลูกน้องคนสนิทอยู่ข้างกาย จากที่ผมไปโรงเรียนพร้อมเมฆและกลับบ้านพร้อมกัน กลายเป็นเราไปโรงเรียนพร้อมกัน ส่วนตอนเย็นผมต้องไปส่งสาวๆก่อน แน่นอนว่าไอ้เมฆต้องกลับบ้านคนเดียว มันจะไม่อะไรเลยถ้าวันนึงหลังจากที่ผมไปส่งสาวแล้วกลับบ้านเป็นปกติที่สุดที่ผมถึงบ้านแล้วจะต้องเสนอหน้าไปกวนบาทาไอ้เมฆ
แต่วันนั้น บ้านเงียบสนิท
แต่ผมสิ โวยวายบ้านแทบแตก โรงเรียนเลิก สี่โมงเย็น ผมกลับถึงบ้านหกโมงครึ่ง จากบ้านถึงโรงเรียนใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แต่วันนั้นไอ้เมฆยังไม่กลับบ้าน น้านิ่มไม่ได้ตกใจ เพราะคิดว่าเมฆคงเถลไถลไปกับเพื่อนๆตามประสาเด็กผู้ชาย
แต่สำหรับผมแล้วไม่ใช่ ผมรู้ว่ามันจะไม่เถลไถลถ้าไม่มีผม ตอนนั้นมันยังไม่ดื้อกับผมเท่าตอนนี้ (ไม่น่าให้มันรู้ว่าผมรัก มันเลยพยศใส่ผมบ่อยมาก แล้วผมก็ยอมมันทุกทีเลยครับ ลองมีเมียแล้วคุณจะรู้หัวอกผม ตามนั้น)

บ้านน้านิ่มถูกผมเดินวนไปมาจนใกล้เคียงกับคำว่า ปลักควาย แล้วพุทธิปัญญาก็คิดได้ว่า ทุกครั้งถ้าผมไม่บอกอะไรไว้ถ้าจะไปไหนกับใคร นั่นคือมันจะต้องรอกลับบ้านพร้อมผม วันนั้นสาวที่ผมกำลังป้ออยู่คงงอนอะไรผมสักอย่าง เลยลืมบอกเมฆไป มัวแต่สนใจที่จะง้อสาว ผมวิ่งตัวปลิวออกจากบ้าน พี่แท็กซี่จะตกใจที่ผมแทบจะกระโดดขวางรถก็ช่างมันประไร ผมสั่งให้พี่แท็กซี่มุ่งหน้าไปโรงเรียน จำได้ว่า ครั้งแรกที่เดินไปแถวที่ๆ ที่พวกผมรวมตัวกันประจำที่โรงเรียนแล้วใจหายมันเป็นอย่างไร ภาพเด็กผู้ชายที่ตอนนั้นไม่ผอมเท่าไหร่ นั่งก้มหน้าซบเข่าตัวเองอยู่ริมขอบทางเดิน ภาพนั้นทำเอาผมใจหาย อกข้างซ้ายร่วงไปรวมตัวกับตาตุ่ม

“เมฆ ทำไมมึงไม่กลับบ้าน มึงนั่งงมหอยอยู่หรือไง” ไม่เข้าใจว่าเวลาเป็นห่วงใครมากๆ แล้วต้องเหวี่ยงใส่เค้า แต่ผมเป็นแบบนั้น...ห่วงแล้วเหวี่ยงเป็นของคู่กัน
“รอมึงไง วันนี้มึงไม่ได้บอกกูนี่ว่ามึงไปไหน กูก็ทำตามสัญญาที่ให้กับมึงไว้ “ผมอึ้งเลยครับตอนนั้น ทั้งๆที่ทุกครั้งที่ผมวุ่นวายบงการชีวิตมัน มันแสดงออกโจ่งแจ้งว่ารำคาญ แต่มันก็ทำตามผมทุกครั้งเหมือนกัน มันเดินตามผมมาขึ้นรถโดยที่ไม่ว่าอะไรผมสักคำ ไม่ต่อว่าที่ผมเห็นผู้หญิงสำคัญกว่ามัน ลืมบอกมันว่าไม่ต้องรอ เกือบสามชั่วโมงที่มันต้องนั่งรอผม ผมรู้ว่ามันรู้ว่าผมหายหัวไปไหน แต่มันก็ยังรอ ทั้งๆที่ถ้ามันไม่รอมันก็ไม่ผิดอะไร มันเป็นไอ้เมฆคนเดิมของผมเสมอ ไม่เคยเปลี่ยนอะไร

แต่ตอนนั้นความรู้สึกในใจผมเปลี่ยนไปทันที

ทำไมผมต้องรู้สึกกระวนกระวายใจทุกครั้งที่มันหายไป ทั้งๆที่มันก็โตพอที่จะทำอะไรเองคนเดียวได้ ทำไมผมต้องรู้สึกวูบโหวงในหัวใจเมื่อมันตอกย้ำผมว่าทำตามสัญญา หลังจากนั้นอาการบ้าผู้หญิงของผมเริ่มห่างหาย วันเวลาเดิมๆเริ่มกลับมา เช้าไปโรงเรียนพร้อมกัน เย็นกลับบ้านด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน บ่อยครั้งที่ผมลามไปถึงนอนด้วยกันกับมัน ตอนนั้นผมเข้าใจว่ามันคือความเคยชิน
เคยชินที่ต้องมีมันอยู่ใกล้......ตามประสามาเฟียที่มีมือขวาอยู่ข้างๆกาย
เคยชินที่เวลาต้องเอาขาก่ายตัวมันไว้
เคยชินที่จะต้องอยู่ใกล้ๆกลิ่นหอมแบบธรรมชาติ ที่สูดเข้าปอดทีไร แล้วผมรู้สึกว่าหายใจโล่งจมูกที่สุดแล้ว
ผมว่าผมกับมันใช้อะไรเหมือนๆกันก็บ่อย แต่ผมไม่เคยได้กลิ่นหอมจากตัวเอง เหมือนที่ได้จากเมฆ มันเป็นกลิ่นที่ผมสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
ผมเข้าใจมาตลอดว่า.......การที่ต้องมีมันอยู่ข้างๆกายคือความเคยชิน
ความห่วงใยที่ผมมีต่อมัน...คือความผูกพันฉันท์หัวหน้ากับลูกน้องคนสนิท

ใครจะไปรู้ว่ามันจะมากกว่านั้น.............
ตอน ม.6 ผมมีสาวๆมาชอบมากมาย แต่นั่นไม่ทำให้ผมสนใจเท่ามีสาวๆมาชอบมันเหมือนกัน แล้วที่ผมต้องหงุดหงิดใจก็เพราะดูเหมือนมันจะชอบเค้า ตอนนั้นผมกับมันมีบ่อยครั้งที่เราต้องห่างเหินกันไป แต่ผมไม่ชอบใจเลยสักครั้ง
ตั้งแต่เหตุการณ์ที่ผมติดผู้หญิงจนหลงลืมมันไป ตั้งแต่วันนั้นผมไม่เคยคิดจริงจังกับผู้หญิงคนไหน  นอกจากสนุกๆตามคำเชียร์ของเพื่อนๆตามประสาวัยรุ่นทัวไปแค่นั้น ผมจะไม่มีความสัมพันธ์กับใครที่ผมรู้สึกว่าเค้าต้องการคบผมแบบจริงใจ คบแบบดูใจ ไม่ใช่มาเพื่อสนุกกันชั่วครั้งชั่วคราวแล้วแยกกันไป ผมยังไม่พร้อมที่จะดูแลใครและผมไม่พร้อมที่จะอยู่ตัวใครตัวมันแบบที่ไม่มีไอ้เมฆอยู่ข้างกาย ผมรู้ซึ้งว่าถ้าผมมีใคร วันนั้นมันจะหายไปจากชีวิตผม จากเพื่อนสนิทอาจจะเหลือแค่คนเคยรู้จัก คิดถึงเมื่อไหร่ ไม่เคยรับความรู้สึกนั้นได้เลยสักครั้ง และผมก็พร้อมที่จะโวยวายเสมอเมื่อรู้ว่ามันไปกับสาวคนไหนแล้วไม่บอกผม
ตอนนั้นเราวัยรุ่น ใจร้อนกันทั้งคู่ ผมกับมันทะเลาะกันไม่เว้นแต่ละวัน ส่วนใหญ่เป็นเรื่องที่มันทำตามใจตัวเอง ส่วนผมไม่พอใจที่มันทำตัวห่างเหิน แต่ไหนแต่ไรมา ผมไม่เคยให้เมฆต้องออกโรงต่อยตีกับใคร ในความรู้สึกผม เมฆคือคนที่ผมต้องดูแลตั้งแต่ที่น้านิ่มฝากมันไว้กับผมในวันนั้น ผมไม่รู้ว่าทำตามหน้าที่หรือผมฝังใจ ฝังใจกับภาพเด็กผู้ชายที่ยืนร้องไห้ เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังถูกทิ้งไว้ให้อยู่กับใครคนอื่น คนที่ตัวเองต้องเรียกเค้าแทนคนที่เคยเรียกมาตลอดว่า “แม่”
ผมรู้ว่าเรื่องแม่ทิ้งฝังใจเมฆมาก และต่อให้น้านิ่มดูแลเมฆดีแค่ไหน ให้ความรักเมฆมากเท่าไหร่
แต่ลึกๆในใจ เมฆเรียกร้องหาแม่ผู้ให้กำเนิดตลอดเวลา อาจเป็นเพราะครอบครัวผมอบอุ่น ผมไม่เคยทุกข์ใจอะไรที่ยิ่งใหญ่ไปกว่า วันนี้จะเล่นอะไร เมื่อเกมส์เล่นซ่อนหาไม่น่าสนใจแล้ว ก็แค่นั้นเอง ไม่มีความทุกข์ไหนยิ่งใหญ่กว่าเรื่องเที่ยวเล่นอีกแล้ว แต่เมฆไม่ใช่ เมฆมีความทุกข์ที่แบกเอาไว้ใหญ่กว่าผมมากนัก แบกจนมันเป็นปม แบกไว้จนความสดใสวัยเด็กของเมฆหายไปส่วนหนึ่ง ผมรู้สึกว่าเมฆเปราะบางด้านความรู้สึกในความคิดผม การปกป้องจึงเป็นสิ่งที่ผมเลือกทำ ผมปกป้องทุกอย่าง ปกป้องตั้งแต่จิตใจไปจนถึงร่างกาย ผมรู้ว่าเมฆทำได้ ถ้าต้องต่อยตีกับใครเมฆก็ทำได้ แต่ผมไม่ให้ทำ ผมภูมิใจทุกครั้งที่ได้ทำอะไรเพื่อมัน ดูแลเอาใจใส่มัน ถึงจะโดนแขวะว่าเป็นผู้กำกับแห่งชาติผมก็ไม่สนใจ

เรื่องที่ไม่มีมันอยู่ในกรอบสายตา กลายเป็นจุดอ่อนของผมไปตั้งแต่เมื่อไหร่....!!!!!

รู้แต่ทุกครั้งที่มันหายไป ผมต้องวุ่นวายใจ และอีกหลายครั้งที่ผมตามหามันแล้วได้แต่คิดว่า ถ้าไม่เจอผมอาจจะคลั่งจนบ้าเลยก็ได้ เหมือนครั้งนั้น ครั้งที่น้านิ่มบอกว่าเมฆหายไป ไม่รู้ว่าไปไหน เมฆไม่ได้บอกไว้เหมือนทุกครั้งที่มันต้องบอกเพื่อไม่ให้น้านิ่มเป็นห่วง ผมจำได้ว่าวนหามันรอบหมู่บ้าน วนมันอยู่อย่างนั้น  จนเจอมันนั่งร้องไห้ มันไม่เคยร้องไห้กับเรื่องไหนถ้าไม่ใช่เรื่องแม่ ผมรู้เลยว่าเมฆไม่ได้สำคัญแค่เป็นเพื่อนหรือลูกน้องข้างกายอย่างที่เคยบอกใครๆ มันมีความหมายกับผมมากกว่านั้น

เพียงแต่ผมไม่รู้ว่านั่น.....คือ รัก
ผมไม่รู้ว่าทำไม ผมถึงได้ปัญญาอ่อนถึงขั้นตามไปรังควาญคนที่มาตามชอบไอ้เมฆ แรกๆมันก็สงสัยว่าทำไมคนที่มาชอบมันถึงได้หายไปที่ละคนสองคน ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร รู้แต่ว่าไม่พอใจและไม่ชอบใจมาก ถ้าหากจะมีใครมาคั่นกลางระหว่างผมกับมัน เพราะฉะนั้นทางเดียวที่ผมจะทำให้ความสัมพันธ์เราเหมือนเดิม คือกำจัดคนกลางออกไป

ความรักระหว่างผู้ชายกับผู้ชายเริ่มเข้ามาในความคิด เมื่อการกระทำที่เพื่อนๆบอกว่าไร้สาระของผม กลายเป็นเรื่องที่ผมเอามาเครียดแบบจริงจัง ผมเริ่มสะดุดใจ เมื่อเพื่อนบอกผมว่า ถ้าเมฆเป็นผู้หญิง สิ่งที่ผมกำลังเป็นอยู่คือ “หึง”

ถ้าความรู้สึกที่ผมมีต่อเมฆคือ “หึง” นั่นคือผมต้องรักมันแบบ ”คนรัก” สินะ

แต่ถ้าผมไม่ได้รู้สึกกับเมฆแบบคนรัก ผมก็จะต้องไม่รู้สึกอะไร ถ้าจะมีใครมาชอบมัน หรือมันจะไปกับใคร หรือผมอาจจะแค่กลัวว่าวันนึงถ้ามันมีแฟนหรือมีใคร หรือแค่พบเพื่อนใหม่ ความสำคัญของผมที่มีต่อมันจะหมดไป

แต่เมฆก็ยังเป็นเมฆของผมเหมือนเดิม แต่มันปากเสียมากกว่าเดิมเมื่อเวลาผ่านไป เริ่มต่อต้านผม แต่สุดท้ายก็ยอมตามใจ
มันไม่เคยให้ความสำคัญกับใครเท่าที่ให้กับผม มันไม่เคยทำตามใจใครเท่าที่ตามใจผม

......แต่มันก็ยังมีเรื่องให้ผมไม่พอใจ

ผมรู้สึกอยากอาละวาดเมื่อรู้ว่าตอนปีหนึ่ง พี่รหัสบังอาจออฟสาวไซด์ไลน์ให้เมฆขึ้นครู แล้วผมจะไม่เดือดดาลมาก ถ้ามันไม่เอาผู้หญิงคนนั้นขึ้นห้อง ห้องที่เคยมีแต่ผมกับมันสองคน เตียงเล็กๆ ที่ผมไม่เคยนอนร่วมกับมันตั้งแต่เรามาอยู่หอด้วยกันที่มหาลัย แต่ก็ไม่ใช่จะว่ามีใครมานอนแทนได้ ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ถึงลึกๆในใจจะบอกผมว่าเมฆต้องไม่ทำอะไรกับผู้หญิงคนนั้น ผมรู้จักนิสัยมันดี แต่ผมก็ยังบ้าคลั่งพังประตูเข้าไป ถึงแม้มุขแก้หน้าแหกจะห่วยแตกขนาดไหน แต่ผมก็โล่งใจที่เมฆไม่แปดเปื้อนเพราะน้ำมือของใคร

ไม่ใช่ผมคนเดียวที่วุ่นวายใจกับความรู้สึกครุมเครือที่หาคำตอบไม่เจอระหว่างผมกับมัน
ตอนที่ผมสับสนจนเริ่มจะรู้ใจตัวเอง.........เมฆก็สับสน

แต่มันใช้เวลาสงสัยไม่นานเท่าผม ผมใช้เวลาหาคำตอบให้ตัวเองจนกว่าจะมั่นใจ
แต่เมฆมันพิสูจน์ด้วยการกระทำ....
ครั้งแรกที่เมฆขอให้ผมจูบ.......ผมโครตตกใจ แต่ลึกๆแล้ว มันเป็นสิ่งที่ผมต้องข่มใจมาตลอดเมื่ออยูใกล้ๆมัน
บ่อยครั้งที่มันกวนประสาทผม จนคิดอยากจะงับปากเสียๆนั่นด้วยความหมั่นเขี้ยว
วันนั้นผมตอบโต้ตอบกับมันไปตามนิสัยผม แต่ในใจมันตื่นเต้นจนกลัวว่าเสียงหัวใจจะดังออกมาให้ผมได้ขายหน้าต่อหน้ามัน

แค่ปากแตะปากจะไปรู้สึกอะไร......ผมรู้ แต่ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นเมฆมันต้องการอะไร

“ ฉาน “

“หือ มีอะไร “

“จูบก็จูบให้จริงสิ” เมฆทำให้ผมใจสั่น เพียงแค่ผมเห็นแววตามุ่งมั่นคู่นั้น ไม่ใช่เรื่องที่เราจะมาพูดกันเล่นๆ มันเอาจริง!!
 
“แล้วเมื่อกี้ กูเปิด วีทีอาร์ ให้มึงดูหรือครับเมีย “ ผมปากดีกลบอาการใจสั่น ตอนนั้นผมรวบรวมลมปราณสุดชีวิต เทคอากาศเข้าปอดแบบไม่ให้มันจับได้ ว่าผมประหม่าแค่ไหน แต่ในใจลึกๆ ผมก็อยากรู้ ถ้าจูบเมฆอย่างที่หญิงชายจูบกันผมจะรู้สึกยังไง จะเหมือนที่ผมจูบผู้หญิงทั่วๆไปมั้ย หรือเราจะหัวเราะแล้วผละออกจากกัน หลังจากนั้นก็ไปล้วงคออ๊วกในห้องน้ำ

“ไม่ใช่ กูหมายถึงใช้ลิ้นด้วยสิ” ผมรู้ว่าเมฆเป็นคนพูดตรงๆ แต่ไม่มีครั้งไหนกระแทกใจผมได้เท่าครั้งนี้

“หืมมมม เดี๋ยวนี้เมียพี่ฉานโตเป็นสาวแล้วน๊า อยากกินลิ้นพี่ฉานก็ไม่บอก” ผมรวบรวมความกล้าครั้งสุดท้าย ด้วยการปากดีใส่มันตามนิสัย

ริมฝีปากที่แนบชิดกัน มันนุ่มจนผมรู้สึกได้ ผมต้องการมากกว่านั้นแต่ไม่ใช่ความใคร่เหมือนทั่วๆไป อาการเกร็งแล้วก็ตัวสั่นน้อยๆ แต่ไม่ยอมถอยของมัน ทำให้ผมต้องส่งปลายลิ้นแตะไล้แค่เพียงริมผีปาก แต่ความอ่อนเดียงสาแทบทำให้ผมคลั่งตาย
ไม่รู้ว่าผมจะต้องขอบคุณอะไร ขอบคุณความอยากรู้อยากลองของมันจะดีมั้ย
แล้วถ้ามันตัดสินใจทำใครกับอื่นที่ไม่ใช่ผมหละ
ผมรับรองด้วยเกียรติ์ของลูกผู้ชายเลยว่า ผมสามารถฆ่าคนได้ง่ายๆด้วยมือเปล่านี่แหละ
 ผมส่งลิ้นเข้าไปทันทีที่มันเผยอปากรับ ความอุ่นร้อนในโพรงปากปะทะปลายลิ้นผมให้ต้องลุกต้อนควานหา มันคงไร้เดียงสาเกินที่จะรู้ว่า ไอ้การตวัดลิ้นหนีของมันไม่ต่างอะไรกับการยั่วยวนให้ผมต้องกวาดลิ้นไล่ต้อนมากกว่านี้ เอ็นไซม์ที่เราใช้ร่วมกันมันหวานจนอุ่นซ่านในหัวใจ ผมไล่หาความหวานจากทุกส่วนในโพรงปากมัน เหมือนคนที่เดินทางอยู่ในทะเลทรายแล้วเพิ่งพบพานกับบ่อน้ำ ผมดูดกลืนความหวานแบบที่ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองตระกรุมตระกรามจูบใครเท่ากับที่จูบกับมันมาก่อน อารมณ์หวามไหวทำให้อารมณ์ของผมพลุ่งพล่านไปไกล
 ยอมรับแบบไม่อายว่าผมต้องการมากกว่านั้น
ผมอยากได้มันมากกว่าจูบ
ผมอยากให้เราเป็นคนๆเดียวกัน
แต่มันต้องไม่ใช่ตอนนี้
ผมต้องหักห้ามใจครั้งใหญ่หลวง ผมอ้อยอิ่งแช่ลิ้นสลับดูดกลืนลิ้นมันอีกเนิ่นนาน ความรู้สึกบอกแค่เพียงว่า ความหวานที่เพิ่งพบเจอนี้ เท่าไหร่ก็ไม่พอ ยิ่งควานหาก็ยิ่งหวาน ยิ่งรู้ว่าหวานก็ยิ่งกวาดต้อน  อาการต่อต้านโดยการผลักไสน้อยๆ ทำให้ผมรู้ว่ามันเริ่มหายใจไม่ออก

“อือ อือ ฉาน พอก่อน” เสียงเว้าวอนน่ารักสุดใจ
 ผมต้องปล่อยให้ปากมันเป็นอิสระแบบไม่เต็มใจเท่าไหร่
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น
ผมก็ยังหาเสาหาเลยกับการเล็มไล้อยู่ที่ริมผีปากมากอีกเนิ่นนาน ปลายลิ้นที่ผมลากไปมารอบกรอบปาก คือการลงชื่อแสดงความเป็นเจ้าของมันตั้งแต่ตอนนั้น

ความเงียบหลังจากที่ผมงับปากมันทำให้ผมว้าวุ่นใจ มันกำลังคิดอะไรอยู่ แม้กระทั่งความคิดมันผมยังอยากรู้

“เมฆ กูขอโทษ มัน มัน มันทำให้มึงรู้สึกแย่หรือเปล่า เมฆ มึงอย่าเงียบสิ” ความคิดผมเร็วเท่าทันปากถึงได้ร้อนใจถามออกไป........ถ้าคำตอบของเมฆคือไม่ใช่ ทั้งๆที่ผมรู้ใจตัวเองแล้ว ผมอาจจะบ้าเพราะมันได้ง่ายๆ

“ปะ ป่าว มันรู้สึกดี แต่กูเหนื่อย แล้วเริ่มหายใจไม่ออกอะ มึง กินลิ้นกูนานไป”

ความรู้สึกผมจบตั้งแต่ตรงนั้น ผมรักมันแน่ๆแล้วไม่ต้องสงสัย เหตุผลโครตน่ารักกระแทกเข้ากลางใจผมเลย

“อ้าว กูก็นึกว่ามึงชอบ พอกูดึงลิ้นออก มึงก็ตามมาเกี่ยวกลับไปทุกที” ผมรู้ว่ามันใจกล้าแต่ว่าขี้อาย ท่าทางของมันไม่เหมือนผู้หญิง มันไม่อายแบบเอานิ้วชี้ไขว้กันแล้วม้วนตัวหนี แต่มันอายแล้วก้มหน้านิ่ง ยิ่งมันนิ่ง มันก็ยิ่งน่ารักในสายตาผม

ครั้งแรกที่รู้ว่ารัก มันมาพร้อมๆกับคำว่าหวงแหน

“เมฆ อย่าไปอยากรู้อยากเห็นแบบนี้กะใครที่ไหนอีก แค่กูคนเดียวเมฆ กูขอแค่กูคนเดียว มึงรับปากกูได้ไหม”

สำหรับผมแล้วมันไม่ใช่แค่คำถามที่รอเอาคำตอบ แต่มันคือคำประกาศิต คำตอบมีแค่คำเดียวเท่านั้นที่ผมต้องการคือรับปากแล้วบอกว่าเข้าใจ ....... ผมไม่มีตัวเลือกให้ ความรักสำหรับผมเดียวคือหนึ่งเดียว
“เพราะเป็นมึงไงฉาน กูถึงกล้า และกูคิดว่า ถ้าไม่ใช่มึง กูจะไม่มีวันกล้าทำแบบนี้กะใครอีกแน่”

รักครั้งแรกของผม ไม่รู้ทำไม ความรู้สึกลึกๆมันถึงได้บอกว่า ครั้งไม่ใช่แค่รักครั้งแรก แต่มันจะยาวนานไปจนถึงครั้งครั้งสุดท้าย................กับผู้ชายคนเดียวกัน

รักในแบบฉบับของผม ไม่มีคำว่าหญิงชาย ไม่มีม่านประเพณีใดๆมาขวางกั้น ถ้าผมมั่นใจว่ารัก นั่นก็คือ ”รัก”
ผมอาจจะเจ้าชู้ในสายตาใครๆ ผมอาจจะผ่านใครต่อใครมามากมาย แต่นั่นไม่ใช่รัก
ความรักของผมอาจจะไม่ยิ่งใหญ่เท่าความรักของใครๆ ผมรับปากไม่ได้ว่ามันจะสวยงามแค่ไหน
ผมทำได้แค่เพียง ผมจะรักมันเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำให้คนที่ตัวเองรักได้
ความรักของนายฉานแสง ...... ทำได้เพียงแค่นั้น

ตราบใดที่ดวงตะวันยังส่องแสง คุณก็จะมีโอกาสเห็นก้อนเมฆ
แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะจับต้องมันได้
เพราะก้อนเมฆก้อนนั้น.....มันเกิดมาเพื่อดวงตะวันเพียงดวงเดียวครับ
เมฆไม่ใช่ของสาธารณชนที่ไหน......
ของๆผม คนของผม ผมหวง!!!!!!!




สวัสดีค่ะ เอาตอนพิเศษมาเสริฟให้ ตอนแรกขอประเดิมให้กับความรักฝ่ายนายฉานแสงก่อน
ค่าตัวพระเอกมันแพงต้องเอาใจ ส่วนความรักของคู่ปลื้มกับไม้ ต้องได้อ่านกันแน่ๆ แต่จะเป็นแบบไหนไม่รู้ 55
ส่วนใครที่รอ NC ของพี่เมฆกับท่านฉาน ในแบบฉบับที่มันแสดงออกถึงความรักที่ไม่เหมือนใคร ก็รอกันต่อไป
ขอให้ไรท์เตอร์ได้ทำใจเขียนบ้าง ออกแบบตึกสิบห้าชั้นยังไม่ยากเท่าเขียน NC เลยนะรู้มั้ย แทบจะเอาหัวโขกพื้นตาย
(จะไปยากอะไร คือมี อึก อื้อ อ้า อ๊ะ อืม คนเค้าก็รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร....แต่มันไม่ใช่ค่ะ ถ้าเป็นเรื่องเล่ามันโจ่งแจ้งได้ เราเองก็ชอบอ่าน   แต่นิยาย เราอยากให้เป็น NC ที่มีบทบรรยายไม่โจ่งครึ่มเท่าไหร่ แต่ก็อยากให้ร้อนแรง มันจะยากก็อีตรงนี้แหละ......เฮ้อออ:z3: )
หลายคนยังสงสัยเรื่องใครยิงพี่ฉาน แล้วทำไมอาทมันยอมอะไรง่ายๆ จริงๆถ้าอ่านต่อไปอาจจะได้รับรู้ในตอนพิเศษนะ โปรยทางกันสุดๆ แต่เรื่องความง่ายของอาท มันเป็นความตั้งใจ เราไม่อยากให้อะไรมันซับซ้อนยุ่งยากไปกว่านิยายรักไปวันๆของเมฆกับฉาน เราต้องการสื่อให้เห็นว่า อาทเหมือนจะร้ายแต่จริงๆแล้วไม่มีอะไร เป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่งที่โดนพ่อแม่ตามใจในแบบที่ผิดๆ ซึ่งมีเยอะมากในสังคม เด็กที่เสียนิสัยเพราะพ่อแม่ตามใจและเลี้ยงด้วยเงิน
 anterosz -- คนนี้แฟนพันธ์แท้พี่เมฆมากมาย จริงๆแล้วพี่ชายของฉานชื่อฉายจริงๆด้วยอ่ะ ตอนแต่งนั้นไม่ได้เปิดต้นฉบับประกอบไปด้วยไง เรียกง่ายๆว่าหลบนายมาแต่ง ทีนี้มันนึกไม่ออกว่าชื่ออะไร นึกได้ว่าฉัตร ก็ฉัตรวะ พลาดกันไป ขอโทษนะค่ะทุกคน แบบว่าพี่ชายนายฉานเป็นแขกรับเชิญไง เชิญมาตั้งหนึ่งตอน ค่าตัวฟรีก็งี้อ่ะ แถไปเรื่อยๆก็แสบสีข้างเองเหมือนกัน แต่จะบอกว่า เค้าจะมารับเชิญแบบเต็มๆ อีกครั้ง ในตอนพิเศษ ตอนไหนสักตอน แล้วอาจจะมีอะไรเซอไพรส์ ในแบบที่ผู้อ่านบางคนเดาออกก็ได้นะ คนอ่านชอบเดาพล็อตเรื่องออกหวะ ปวดกบาลในการหลบหลีกมากมาย
เกริด้า(๐-*-๐)v-- ไม่มีชื่อในป้าย เป็นไปไม่ได้ ไม่มีจริงๆเหรอเกริด้าอย่าน้อยใจนะ เค้าขอโทษ แต่ไม่น่าหายนะ เกริด้ามีชื่อในป้ายอันแรกใช่มั้ย ต้องมีในรอบสองสิ แต่ป้ายมันเบลอมาก ไม่ชัดสุดๆ ลืมๆไปเถอะนะ สัญญาว่าจะทำใหม่ ขอโทษจริงๆนะ อย่าน้อยใจนะ คนเขียนจำเกริด้าได้ไม่เคยลืม



**** หมายเหตุ
ตอนพิเศษตอนต่อไป จะเป็นยังไงเมื่อบรรดา เมีย เมีย (ในเมื่อคนเขียนโปรยว่า เมีย เมีย แสดงว่าไม่ได้มีเมียคนเดียวแน่ๆ แต่จะเป็นเมียใคร แล้วจะให้เดากระชับวงล้อมไปทำไมเนอะ ยังกะอิคนเขียนมันแต่งไว้หลายคู่งั้นแหละ ...ก็นะ ก็ว่ากันไป แล้วเมียๆเค้าจะก่อวีรกรรมอะไรกระแทกต่อมหมวกไตสามีให้กินไม่ได้นอนไม่หลับ ก็ต้องติดตามกันต่อไปในตอนหน้า กับ   “รักสนุก....แต่ไม่ผูกพันธ์”
http://www.youtube.com/v/gWIFCndKa8Y&hl=en_US&fs=1
ขอบคุณทุกคนจากใจเหมือนเดิมค่ะ

[IIMisssoMII]

สารภาพเลยว่าพลาดตอนจบไป
มาดูอีกที่มีตอนพิเศษแล้ว
เลยรีบย้อนกลับไปอ่านทันที
เห้อ   แฮ้ปปี้ ดีจัง แอบหื่นด้วย

พูดถึงตอนพิเศษ อยากอ่าน เรื่อง ของไม้อ่ะ

[iforgive]

   ขอหลาย ๆ ตอนเลยนะคะ

[ï_Kiss_U♥]

รอ“รักสนุก....แต่ไม่ผูกพันธ์” อิอิ
 รักเมฆ มากมาย น่ารักกก

[พี่วันเสาร์]

รักเมฆฉานมากมาย

[banana49]

รักเมฆ รักฉาน น่าร้ากกกกกกกก
กรี๊ดดดดด อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ ไม่อยากให้จบเลยจริงๆ T_T

[N.T.❁]

มาอ่านทีหลังคนอื่นก็จริง แต่เค้าก็ตามทันแล้วน้าา 5555 

เป็นนิยายอีกเรื่องที่เราอ่านแล้วช๊อบชอบอะค่ะ
ชอบการบรรยาย ชอบเนื้อเรื่อง ชอบตัวละคร
ได้อ่านแล้วยิ้มได้หัวหัวเราะ อาจมีอึนบ้างเครียดบ้าง แต่สุดท้ายก็ลงเอยกันด้วยดีอะน้าา

ตอนพิเศษก็น่ารักได้อีก เราชอบจังค่ะ แล้วก็จะรอตอนพิเศษต่อๆไปด้วยนะคะ
ขอบคุณทั้งคนแต่งคนโพสต์เลยจ้าาา 

[wisa]

 

[anterosz]

อ่านเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในมุมมองของนายฉานแล้ว รู้สึกว่า ดวงตะวันดวงนี้ช่างอบอุ่นดีจริงๆ

ถูกแล้ววว ดวงตะวันต้องคู่กับก้อนเมฆ ตลอดไป.... 

 

[anajulia]

รายงานตัวเริ่มอ่านค่ะ อ่านไปได้ตอนแรก รู้สึกจะหลงรักดวงตะวันซะแล้ว
ไอ้อ้วนฉาน น่าร้ากกกกกกกกกกกกก


แต่ที่แน่ๆ คนอ่านคนนี้หลงรักอารมณ์ขันของไรท์เตอร์ค่ะ แทรกอยู่แทบจะทุกบรรทัดเชียว ^o^
แล้วสปีดมาทันจะมารายงานตัวใหม่นะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ

[kingphai]

น่ารักอีกแล้วอ่ะ
โอยยย
เบาหวานขึ้นทันที.......

[@BUA@]

รอตอนพิเศษของบรรดาเมียๆ  

[yayu]

อ่านตอนพิเศษ รัก...ครั้งแรก ของฉานแล้ว 
 
ปลื้มฉานมากมาย  น่ารักกันทั้งสองคนเลย 

รักฉาน รักเมฆ 

[Little Devil]

อ่านไปยิ้มไป นึกว่านายฉานจะห้าว
ความจริงกลบเกลื่อนนี้เอง 
อ่านทีเซอร์แล้ว มานอนรอเลย 
+1

[DexTunG]

 

[roseen]

 :L1:มีมาต่อเรื่อยๆละกันตอนพิเศษอ่ะชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆมากๆเลยครับ

[ASSASSIN]

  สำลักความหวานจากนายฉานแสง    น่ารักนะเนี่ยะ  มิน่าหละ น้องเมฆถึงได้หลงหัวปักหัวปำ อิอิ

ส่วนตอนหน้า  เหอๆๆ    เมียๆเขาจะแอบไปมีกิ๊ก 55555 

[jigsaw44]

ความรักของเมฆกับฉานค่อยๆก่อตัวขึ้นตั้งแต่เด็ก
ช่างเป็นคู่สร้างคู่สมจริงๆพรหมลิขิตให้แต่เด็กเลย
ขอบคุณคนแต่งกับคนโพสสำหรับความรักที่สมหวังของเมฆกะฉาน
รอคู่ไม้กะหนูปลื้มว่าคู่ไหนจะหวานกว่ากัน
ปล.เค้าไม่เชื่อว่าตัวเองจะแต่งเอ็นซียาก เค้าเห็นสายตาตัวเองเวลามองหนุ่มคู่กันแล้วมันเห็นความคิดตัวเองอยู่บนเตียงเลยแหละ
อย่าคิดนานนะ คนอ่านน้ำลายยืดรออยู่

[BeeRY]

ความรักของพี่ฉานช่างน่ารักอะไรอย่างนี้
เหอๆ แต่นึกว่าจะมีเลือดกำเดาไหลอไรกันบ้างนะ งุงิ
ดูแลพี่เมฆให้ดีๆนะจ๊ะ...แต่พออ่านมุมของเฮียฉานแล้วน่าปลื้มแทนพี่เมฆจริงๆ สามีรักสามีหลงมากอะ
ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้า

[both^^]

โอยจบแล้ว
ขอบคุณคนแต่งมากๆ นะคะ
อ่านจบละยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว

^_________________^

รออ่านตอนต่อไปค่า

[dukdikdukdik]

ขำพี่ฉานเนอะ กว่าจะรู้ตัวว่ารัก แต่ก็ไม่นานเนอะ อิอิ 

ว่าแล้วก็รอตอนหน้า บรรดาเมีย ๆ ชิมิ

ปล. เราก็ไม่มีชื่อในป้ายนะ  แต่ไม่เป็นไร มิซีเรียสจ้า 

[a_tapha]

    +1 ค่ะ  รอตอนหน้าอยู่นะค่ะ