หัวข้อ: เมื่อแหงนมองจันทร์ ผมเห็น “ตะวัน” By TRomance "อัพเดทกล่อง+หนังสือตัวอย่าง P.81"

[Flower night]

อ่านแล้วปวด หนึบๆ ในใจ เพิ่งรู้ว่า ...พี่ฉาน ก้มีมุมอ่อนแอเหมือนกัน

โดยเฉาพ เรื่องอะไรก็แล้วแต่ที่เกี่ยวกับเมฆ

มารอตอนต่อไปปป ขอไวๆนะะะะ พลีสสสส

[dahlia]

อ่านตอนนี้แล้วปวดใจตามอิพี่ฉานเลย 
ตอนต่อไป ตอนต่อไป ตอนต่อไป ตอนต่อไป 

[JChloe]

ชอบตอนพิเศษจังค่ะ
รู้สึกว่ามันเติมเต็มจนจบบริบูรณ์ในใจคนอ่าน
แบบว่าทำให้เข้าใจที่มาและมุมมองของตัวละครมากขึ้น
ขอบคุณไรเตอร์และคนโพสท์ที่อุตส่าห์มากระหน่ำลงตอนพิเศษให้อย่างจุใจค่ะ
แอบรอตอน(พิเศษ)ต่อไปอยู่น้า ฮี่ๆๆๆ 

[ปลาทูอ้วน]

  เด็กใหม่ขอมาเสนอหน้าคะ   รักพี่เมฆกะพี่ฉานที่ซู้ดดดเล้ยยยยย  อิอิ 

[ASSASSIN]

ว้าวววววว  จะได้เห็นคุณชายฉานแสดงอิทธิฤทธิ์แล้ววววว   

  ไรท์เตอร์ผู้น่ารัก  รีบมาต่อเร็วๆนะ  เอิ๊กๆๆๆ 

[กว่าจะไร้เดียงสา]

^
^
^
^

รีบน งั้นเรามารวมหัวกันบุกบ้านนุ้งเซมั้ย

ว่าทำไมนุ้งเซไม่มาโพส 

หรือว่าจะรอ next year จริงๆ 

[three]

ครึ่งแรกก็ปวดใจขนาดนี้ครึ่งหลังคงไม่ให้ปวดยันเครื่องในนะครับผม

[Seiki]

ตอนพิเศษ    รัก....(ต้อง) ลองใจ (กันด้วยเหรอวะ)




ที่หมายปลายทางที่ผมตัดสินใจเหยียบคันเร่งแบบไม่คิดชีวิตนั้น ความยิ่งใหญ่ของมันไม่มากไม่น้อย แค่กินอาณาบริเวณซอยทั้งซอยแค่นั้นเอง ที่ที่ไม่ควรเรียกว่าบ้าน ผมว่า มันคล้ายพระราชวังอะไรสักอย่างเลยมากกว่า


มากกว่าคำว่ารวย แล้วเรื่องที่ใครๆบอกว่า เจ้าของบ้านหลังนี้เป็นผู้อิทธิพลนั้น ผมไม่แปลกใจ

รั้วทึบสีขาวทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ความสูงของรั้วบนบังชั้น 1 ของบ้านเสียมิด นั่นหมายถึงคนนอกไม่มีสิทธิ์รับรู้ความเคลื่อนไหวของคนในบ้านเลย มินิทูโทนคู่ใจของผมจอดไม่ไกลจากประตูบ้านสักเท่าไหร่ รถเล็กขนาดนี้มันคงไม่แปลกหรอกที่จะไม่มีใครสนใจ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อเหนือรั้วสูงสีขาวผมมองด้วยตาเปล่ายังเห็นกล้องทีวีวงจรปิดติดเอาไว้ถึงสองตัว ซ้ายขวา หน้ากล้องส่งเข้าหากลางประตูรั้วบ้านพอดี แล้วแบบนี้จะให้ผมเชื่อได้เหรอว่าข้างในไม่มีใครรู้ ว่ามีคนแปลกหน้ามาจอดรถขวางหน้าบ้าน
ผมถึงจอดมันใกล้ๆประตูให้รู้กันไปเลยว่าผมมา เพราะต่อให้หลบซ่อน ระบบความปลอดภัยแน่นหนาขนาดนี้ยังไงก็ต้องโดนจับได้อยู่ดี ถึงแม้ในใจมันร้อนเป็นไฟ จนอยากจะฆ่าไอ้จัญไรนั่นขนาดไหน แต่ผมก็ไม่โง่พอที่จะทำอะไรเสี่ยงตายแบบนี้หรอก ชีวิตผมต้องรักษาไว้ปกป้องไอ้คนดื้อด้าน ที่มันทำเอาผมใจร้อน นั่งดิ้นพล่านอยู่หน้าถ้ำเสือแบบนี้อีกนาน

ผมต้องการมาเพื่อแค่จะเอาคนของผมกลับไป เท่านั้น

ส่วนบัญชีหนี้แค้นทั้งหลาย มันก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะปล่อยให้มันผ่านไปหรอกนะ
ผมไม่เคยบอกไช่ไหม ว่าผมเป็นคนดี แต่จะแก้แค้นทั้งที ผมขอวางแผนให้แนบเนียนกว่านี้หน่อย
แค่บุ่มบ่ามบุกถ้ำเสือมือเปล่าแบบตายเป็นตายนี่มันก็เสี่ยงมากแล้ว
เสี่ยงกันทุกฝ่าย ทั้งเมฆทั้งผม ในเมื่อมันต้องเสี่ยงแล้วให้ผมรอดูมันเฉยๆ ผมทำไม่ได้

ประตูทึบบานเล็กถูกเปิดออกโดยคนตัวใหญ่ ใส่ชุดซาฟารีสีดำ ผมเคยคิดว่าคนคุ้มกันมาเฟีย คงเป็นแค่จินตนาการของละครทีวี แต่ที่ไหนได้ มันมีอยู่จริง ไม่รู้ว่าใครกอปปี้ใคร แต่ไอ้คนหน้าเหี้ยมมันมาเคาะกระจกผมก่อนจะทำสัญญาณมือให้ลดกระจกลง
“มาพบใคร”
“ไม่ได้มาพบใคร มารอคน”
“แต่ที่นี่ไม่ใช่ที่สาธารณะ”
“ผมรู้”
“งั้นคงให้จอดรอที่นี่ไม่ได้ เพราะที่นี่เป็นที่ส่วนบุคคล”
“ผมรู้ แต่คนที่ผมมารอเค้ามากับเจ้านายคุณ”
“คุณมั่วแล้ว เจ้านายผมไม่ได้พาใครมา”
“อาทอะนะ ไม่ได้พาใครมา” ผมว่าผมใจเย็นแล้วนะ ผมควบคุมอามรมณ์แล้ว แต่ไม่รู้ทำไม พอมันเริ่มตีวงแคบเข้ามาเท่าไหร่ อารมณ์ที่สะกดเอาไว้มันจะแตกพล่านทุกที ผมกัดฟันแน่น ผมไม่เคยเรียกชื่อเจ้านายมันด้วยชื่อธรรมดาหรอกนะ คุณค่ามันมากไป แต่ผมก็ไม่โง่พอที่จะเรียกว่าไอ้จัญไรเหมือนกัน

ตอนนี้ ผมหึง ผมหวง ผมโกรธ แล้วผมก็พร้อมที่จะพาล.......


“คุณอาทยังไม่กลับมา คุณชื่ออะไรครับผมจะสอบถามให้ เผื่อจะได้เข้าไปรอด้านใน” นี่ถ้าไม่ติดว่าผมมามือเปล่า คนแถวนี้ได้โดนผมโหมดพาลเสยปากเข้าให้แล้ว ผมรู้ว่าไอ้หน้าเหี้ยมนี่ตั้งใจจะรวน มันคงไม่เคยเห็นหน้าผมมาก่อน การที่จะติดต่อเจ้านายมัน ก็ถูกแล้ว แต่ไอ้คำว่า “เผื่อ” นี่ กวนตีนไปหน่อยมั้ย ไม่มีความรู้สึกอยากเข้าไปเหยียบอาณาจักรพวกมันเลยให้ตาย ผมแค่จะมาเอาคนของผมกลับบ้าน

“ไม่ต้องติดต่อหรอก แต่เมื่อกี้ว่าไงนะ อะ ไอ้ เอ่อ อาท ยังไม่กลับงั้นเหรอ”

“ยังไม่กลับ นัดไว้รึเปล่าหละ ถ้าไม่ก็คงต้องรอตรงนี้ละมั้ง” ไอ้ชุดดำหน้าเหี้ยมจะพูดอะไรผมไม่สนใจแล้ว มันหูอื้อตาลายตั้งแต่ได้คำยืนยันว่านายมันยังไม่กลับมานั่นแหละ


กังวล.....เป็นห่วง.....ฟุ้งซ่าน...ใกล้บ้า...ประเดประดังเข้ามา


ปรอทแตก....!!!..ผมกดกระจกขึ้นทันที ไม่สนใจว่ามารยาทที่ดีเป็นไง


ไอ้หน้าเหี้ยมเองก็คงหงุดหงิด แต่นอกบ้านมันจะทำอะไรได้ นอกจากกระทืบเท้าเดินเข้าอาณาจักรมันไป


ห่วงก็ห่วง น้อยใจก็น้อยใจ ด้วยอะไรหลายๆอย่างที่รวมกัน แล้วเรียกว่า “ทิฐิ”
แทนที่จะต่อตรงถึงไอ้คนที่ทำให้ผมเป็นคนบ้า ผมเลือกจะกดหาเพื่อนที่คิดว่าเข้าใจ
จริงๆแล้วเพื่อนทุกคนเข้าใจ
แต่ผมคงโทรหาทุกคนไม่ได้ ไอ้ไม้เลยเป็นตัวแทนที่ผมเลือกโทรหามันในตอนนั้น
เสียงรับมันสดใส จนผมแอบสะเทือนใจขั้นสุด

“กูจะไปหามึง” คือคำพูดแรกที่ผมรายงานมันว่าผมอยู่ไหน

“เฮ้ย มึงจะมาทำไม กูแค่จะมารับเมฆเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก” ผมรู้ดีว่ามันเป็นห่วงผมมาก แต่ผมไม่ใจร้ายพอที่จะขัดขวางเวลาแห่งความสุขเพื่อนหรอกนะ ฟังดูก็รู้แล้วว่าตอนนี้ไอ้ไม้อยู่กับใคร

“มึงคงไม่ไปรับมันเพราะเหตุการณ์ปกติหรอกใช่มั้ย ครั้งสุดท้ายกูจำได้ว่ามึงโกรธมัน แล้วเดินหันหลังให้ ไอ้เมฆเมาเกือบตาย ร้องไห้โวยวายโครตน่าสงสาร แล้วทำไมตอนนี้มึงถึงอารมณ์ดีไปรับมันหละ” ไอ้ไม้มันเพื่อนผมก็จริง แต่ไอ้ที่แขวะมาทุกคำพูด เพราะผมผิด ผมก็รู้อีกเหมือนกัน ลองมันน้อยใจไอ้เด็กข้างบ้านมันวันไหน ค่อยมาเข้าใจความรู้สึกผมตอนนี้ก็ได้ ไม่เป็นไร หัวเราะทีหลังดังกว่าอยู่แล้ว แต่ที่ผมสะดุดใจคือไอ้เมฆเมาแล้วโวยวายนี่แหละ ปกติมันเมาแล้วพูดมาก ขี้อ้อนโดยไม่รู้ตัว แต่โวยวายนี่แสดงว่ามันเครียดมากใช่มั้ย

เพราะผมรึเปล่า หรือเพราะใคร..

“ฉาน ฉาน ฉาน” ผมได้ยินเสียงแว่วๆเรียกชื่อผมมาไกลๆ แต่คำสุดท้ายคล้ายกับตะคอก สะดุ้งตกใจ นี่ผมจมกับความคิดตัวเองแล้วปล่อยให้ปลายสายโวยวายมานานแค่ไหนแล้ว
“เออ ว่าไง”
“มึงทำอะไรอยู่เนี่ย กูนึกว่ามึงโดนเป่าแล้วไอ้ฉิบหาย อยู่ๆเงียบไปกูตกใจหมดเลย”
“เปล่า แค่คิดอะไรนิดหน่อย”
“มึงคิดช้าไปรู้มั้ยฉาน ใครๆก็รู้ว่ามึงสองคนรักกันแน่ๆ แต่มึงรู้มั้ยชีวิตคู่อ่ะ ใช้แค่ความรักไม่ได้นะโว้ย มันต้องเข้าใจกันด้วย มึงรู้ใจเมียมึง แต่มึงเข้าใจมันมั้ย มึงรู้รึเปล่าว่ามันคิดอะไร ต้องการอะไร มึงรู้มั้ยการเป็นผู้รับอย่างเดียวมันรู้สึกแย่แค่ไหน คนเรามันต้องผลัดกันให้ผลัดกับรับเว้ยมันถึงจะแฟร์ ไอ้เมฆมันเสี่ยงจัดการเรื่องนี้เอง ถ้ามึงไม่ควายนะ มึงก็ต้องรู้ว่ามันห่วงมึง มันกลัวเป็นหม้ายเพราะผัวมันใจร้อนจะตายห่า แล้วผิดคำพูดมันซะที่ไหน ตอนนี้มึงอยู่ชายแดนเรียบร้อยแล้วเห็นมั้ย มึงก็เป็นซะอย่างนี้ แล้วอีกอย่างนะไอ้ควาย ไอ้เมฆมันก็อยากเป็นผู้ชายให้สมกับที่พ่อแม่มันอุตส่าห์ปั้นกระปู๋ออกมาอ่ะเข้าใจมั้ย ก็มึงเล่นโอ๋ จนมันรู้สึกสาวแตกจนเสียความมั่นใจ กูเหนื่อยแล้ว หวังว่ามึงคงคิดได้ แล้วก็ขอบใจที่มีช่วงเวลาชุลมุนให้กูได้มีโอกาสด่ามึงได้ และสุดท้ายกูยืนยันว่า กูจะไปหามึง”
“กว่ามึงจะมาก็พอดีอ่ะเช้า กูจะไม่ใจร้อนไม้ กูสัญญาว่าพอเจอเมฆแล้วกูจะลากมันกลับบ้านไม่ก่อเรื่องอะไรหรอก” ผมพูดไปเอานิ้วไขว้กันไว้ข้างหลัง
ผมหน้าด้านสัญญากับไอ้ไม้ว่าจะไม่ใจร้อน ทั้งๆที่ในอกตอนนี้ร้อนเป็นไฟ เมฆกับไอ้ระยำนั่นออกกันมาตั้งนานแล้ว แต่ยังไม่ถึงบ้าน ไปอยู่กันที่ไหน ส่วนไอ้ไม้ผมไม่อยากให้มันเป็นห่วง ไม่อยากให้มันกังวลอะไร เอาเป็นว่าเรื่องนี้ ผมไม่อยากให้เพื่อนคนไหนมาร่วมกันไม่สบายใจและเดือดร้อน ที่ผ่านมาแค่พวกมันรับได้และเป็นกำลังใจให้กับความรักของผม แค่นั้นมันก็มากมายแล้ว ผมเกลี้ยกล่อมให้มันวางใจอยู่ไม่นานก็วาง ที่หมายใหม่จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่ไอ้หน่า

ถึงแม้คนที่ผมเลือกโทรจะกระแทกประโยคปวดใจมาให้ แต่สุดท้ายผมก็ได้บางสิ่งบางอย่างกลับมาให้ได้สบายใจทุกที
“มันบอกแต่แผนการณ์หวะฉาน แต่มันไม่บอกว่าจะทำเมื่อไหร่ตอนไหน นี่อย่าบอกนะ ว่าไอ้หน้าฮวกนั่นมันทำตามแผนการณ์แล้ว” คำตอบไอ้หน่าเป็นอะไรที่ผมรู้อยู่แล้ว เมฆให้ความสำคัญกับเพื่อนทุกคน มันบอกทุกเรื่องราวเท่ากันหมด ไม่มีใครรู้เยอะไปกว่าใคร แล้วท้ายประโยคไอ้หน่าก็บอกให้รู้ว่ามันตกใจ

ผมไม่ได้บอกหน่าหรอกว่าผมอยู่ไหน ผมรู้ว่าถ้าหน่ารู้ เพื่อนทุกคนก็จะต้องรู้และต้องแห่กันมา ผมรู้ว่าหน่าหวังดี แต่ตอนนี้ผมบอกไม่ได้ว่าข้างหน้ามันเสี่ยงแค่ไหน ผมไม่อยากเอาใครมาเสี่ยงร่วมกับอารมณ์ชั่ววูบผมเลยจริงๆ
“ฉานมึงอย่าไปโกรธอะไรไอ้เมฆมันให้มากเลย มันไม่มีอะไรหรอก มันก็แค่อยากเป็นคนรักที่คู่ควรกับมึง ก็แค่นั้น”
แปลก...ปกติผมกับไอ้หน่า เรามักจะต่อปากต่อคำกันเสมอยิ่งเรื่องบางเรื่องที่ผมงี่เง่าใส่เมฆมัน ปกติไอ้หน่าจะเป็นทัพหน้าออกตัวแทนเพื่อนรัก แต่วันนี้นอกจากมันไม่ด่าผมเหมือนทุกทีแล้ว มันยังบอกอะไรให้ผมรู้จากคูพูดแค่ไม่กี่คำ
“มันก็แค่อยากเป็นคนรักที่คู่ควรกับมึง” เป็นคนรักที่คู่ควรกับผมเหรอ นี่มันวางผมเอาไว้สูงแค่ไหนกันนะ

ผมก็คนธรรมดา และอยากรักมันแบบคนธรรมดาเค้ารักกันแค่นั้นแหละ ไม่ต้องมีได้มั้ย ชาย-หญิง ชาย-ชาย ไม่ต้องหาคำจำกัดความอะไร ไม่ต้องตอกย้ำอะไรกันเลยก็ได้ ขอแค่เราเป็นเราแบบนี้ อยู่กันไปแบบนี้ แค่นี้เองที่ผมต้องการ



เสียงล้อรถบดเบียดถนนมาด้วยความเร็วสูง ไม่ต้องบอกก็พอจะเดาได้ว่าคนขับคงยังไม่พ้นวัยรุ่นหรือถ้าเลยมาแล้วก็คงไม่นานเท่าไหร่ รถคันนั้นผ่านหน้าผมไปแค่แว่บเดียว แต่แค่นั้นผมก็จำได้ รถไอ้อาทแน่ๆ
ประตูรั้วสีขาวเปิดกว้างต้อนรับทันทีที่รถถึงหน้าประตูเหมือนทุกคนจะรู้จังหวะ อย่าว่าแต่เจ้าของรถมันจะสังเกตเห็นผมเลย แค่รถเทียบประตูหน้าบ้านเท้าคนขับแทบจะไม่แตะเบรกด้วยซ้ำ ประตูกว้างก็เปิดทันที แล้วก็ปิดลงทันทีเมื่อรถผ่านไปพ้นคันแล้วเหมือนกัน
ผมรีบวิ่งไปกดกริ่งหน้าบ้าน ไอ้หน้าเหี้ยมชุดซาฟารีสีดำคนเดิมเดินออกมาจากประตูเล็กข้างป้อมยาม มันสำรวจผมทั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่ได้สนใจหรอก เพราะตอนนี้ผมร้อนใจมากและกังวลใจไปสารพัด
“คุณเข้าไปไม่ได้”
“ก็ไม่ได้จะเข้าไป แต่ไปบอกคนที่นายคุณพามาด้วยหน่อยว่ามีคนมารอรับ”
“คุณอาทมาคนเดียว”
“ไม่จริง มัน เอ้ย นายคุณจะมาคนเดียวได้ยังไง ในรถคันนั้นต้องมีเพื่อนผมอยู่ด้วยสิ”
“บอกว่าคุณอาทมาคนเดียว ไม่มีใครที่คุณบอกทั้งนั้นแหละ”
“ใช่สิ พวกมึงก็ต้องปกป้องนายตัวเองอยู่แล้ว กูแค่อยากพาเพื่อนกูกลับบ้าน “
“พูดไม่รู้เรื่องหรือไง บอกว่าไม่มีใครมาด้วยทั้งนั้นแหละ”

ใช่สิ!!! ไอ้หน้าเหี้ยมนั่นมันโมโหผมแน่ๆ ผมก็ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วเหมือนกัน ในเมื่อมันไม่ให้ความร่วมมืออะไร ผมเองก็ไม่ยอมอยู่เฉยๆเหมือนกัน ไอ้การ์ดมาเฟียมันหันหลังกลับเข้าไปข้างในแบบสบายๆ แต่ใจผมมันร้อนจนสามารถเผาคฤหาสหลังนี้ได้ทั้งหลัง ร่างสูงใหญ่ของไอ้ขี้ข้ามาเฟียถูกผมกระชากให้พ้นทาง ความรวดเร็วทำให้ผมพาร่างตัวเองเข้ามาข้างในได้


ปัง ปัง ปัง!!!!


เสียงดังสนั่นโสตประสาท ไม่รู้ว่ามาจากทางไหน เหมือนมันมาจากทุกทิศทาง
สติสุดท้ายบอกตัวเองว่า........ถ้าผมจะต้องตาย คงตายตาไม่หลับแน่ๆ




ลำคอแห้งผากและสายตาพร่าเลือนทำให้ผมกวาดสายตาเพื่อปรับหาจุดโฟกัส
ทุกอย่างลางเลือน สำนึกสุดท้าย ได้ยินแค่เสียงปืนดัง หลังจากนั้นผมไม่รับรู้อะไรอีกเลย
จนตอนนี้ รอบๆตัวผม มีทั้งเสียงโห่ร้องดีใจและเสียงร้องไห้

“ไงไอ้เสือ อยากเป็นฮีโร่จนได้เรื่อง  ไหนๆ มีร่องรอยเกียรติยศตรงไหนบ้างเนี่ย ดูไม่เหมือนคนป่วยเท่าไหร่เลยนะ พรุ่งนี้ก็ซ่าได้แล้วมั้ง”
เสียงนี้ผมจำได้ เสียงพ่อ ผมรู้สึกโล่งใจ ผมยังไม่ตายจริงๆ ผมยิ้มให้กับชีวิตใหม่ แต่ไม่แน่ใจว่ารอยยิ้มมันถูกส่งออกไปในรูปแบบไหน เพราะริมฝีปากผมแห้งผาก มันตึงจนรู้สึกว่าการยกริมฝีปากเพื่อทำอะไรสักอย่างไม่ต่างจากการใช้แรงยกอะไรหนักๆเลยสักนิดเดียว

“นี่พ่อบินลงมาจากเชียงใหม่ เพื่อมาทับถมผมโดยเฉพาะรึเปล่าเนี่ย” ผมต้องแสดงให้ทุกคนรู้ว่าผมไม่เป็นไร รู้สึกผิดที่ทำให้พ่อแม่และคนรอบข้างเป็นห่วง ผมสบสายตากับทุกคน และหยุดสายตาไว้กับคนที่ผมห่วงหามากที่สุด

สีหน้าอิดโรยและขอบตาบวมช้ำนั้นบอกผมว่า เมฆผ่านการร้องไห้มานานมากแค่ไหน แค่เห็นสีหน้ามันตอนนี้ ความน้อยใจเสียใจหายไปทันที ใจผมอ่อนยวบเมื่อเห็นสีหน้ามันตอนนี้ ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

ประหม่า ห่วงใย กังวล ดีใจ สับสน......
ทุกอย่างสั่นระริกอยู่ในหน่วยตา
ความรู้สึกทุกอย่างของเมฆผมยังอ่านมันได้เหมือนเดิม ผมโต้ตอบกับพ่อและแม่อีกพักใหญ่ๆ แต่สายตาผมยังมองหาเมฆอยู่ตลอดเวลา


แม่ลูบรอยเลือดที่ผ้าพันแผลแล้วร้องไห้
สะเทือนใจ.........ที่ทำให้แม่ต้องเป็นห่วงขนาดนี้
หดหู่ใจ........ที่ทำอะไรไม่คิด
อยากจะขอโทษแต่ตอนนี้คงไม่ใช่เวลา....
ผมอยากบอกแม่ว่าไม่เป็นไรแล้วอีกสามวันผมก็คงวิ่งได้

“แม่ร้องทำไมเนี่ย ฉานไม่เจ็บแล้ว แผลแค่นี้เอง “ ถึงแม้ข้างในผมจะต้องต่อสู้กับความเจ็บปวดที่แล่นพล่านไปทั่วทั้งตัวแค่ไหน แต่ก็ต้องฝืนเก็บเอาไว้ รู้ว่าหยุดความห่วงใยของพ่อกับแม่ไม่ได้ แต่ก็อยากจะบอกว่าผมไม่เป็นไรแล้ว




“เมฆอยู่เฝ้าฉานเค้าใช่มั้ย”อาการสะดุ้งของคนที่ยืนจมกับความคิดตัวเองทำให้ผมอดเอ็นดูไม่ได้


มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่มันผมก็ไม่อยากให้ใครเฝ้าหรอก

ผมเจ็บตัวครั้งนี้ก็ยอมรับว่าเพราะตัวเองใจร้อนและก็โง่
แต่อารมณ์ตอนนั้นผมเองก็คิดอะไรมากไม่ได้หรอก
เรื่องคดีความก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจไป ในเมื่อครั้งนี้ถ้าพูดกันตรงๆก็คือผมบุกรุก และการที่ผมถูกยิงฝั่งโน้นก็สามารถอ้างได้ว่าป้องกันความปลอดภัย เค้ายิงผมในบ้านยามวิกาล ไม่ต้องต่อสู้อะไรให้เหนื่อย แพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันจะสู้ แค่ไม่ตายก็บุญเท่าไหร่แล้ว ถึงแม้ว่าไอ้คนที่ผมอยากจะฆ่าให้ตายจะเป็นคนสั่งให้เรียกรถพยาบาลมาช่วยชีวิตผมไว้ก็เถอะ ผมไม่รู้ว่าการ์ดคนไหนที่ยิงผมบ้าง.... ไม่ใช่สิ  ผมต้องบอกว่า การ์ดที่เฝ้าประตูทางเข้าด้านหน้าทุกคนยิง แต่ไม่รู้ว่ากระสุนที่โดนผมสองนัดมาจากการ์ดคนไหน ที่รู้ก็คือ ไม่ต้องได้รับคำสั่งจากเจ้านาย การ์ดพวกนี้สามารถยิงอารักขาได้ทันที ไม่ต้องกลัวว่าจะติดคุกมั้ย บารมีนายช่วยได้
ผมมองอากัปกริยาของคนที่ไอ้หน่าบอกว่า มันอยากจะพิสูจน์ความรัก ไม่ใช่ต้องการจะเอาชนะหรือลองใจ หรือห่าเหวอะไรที่ผมฟุ้งซ่านไปเอง ท่าทางหงอยๆ และหน้าตาเหนื่อยล้านั้นทำให้ผมอยากจะแกล้ง อยากจะลองใจคืนกลับบ้าง



ผมอยากรู้ว่าถ้าผมไม่มีปฎิกริยาอะไรตอบกลับไป เมฆจะเป็นอย่างไร
คอตก หน้าเศร้า เบ้าตาเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา.......ใจอ่อนยวบเหมือนลูกโป่งโดนปล่อยลม

แต่ไอ้อาการเดินคอตกออกไปแบบยอมรับสภาพ ไม่ได้ต่อสู้เพื่อความรักอย่างที่ไอ้หน่ามันยอเพื่อนมันเอาไว้ ไม่รู้ทำไมผมถึงได้รู้สึกแปลบๆในช่วงอก มันใจหาย ผมหายโกรธหายน้อยใจแล้ว แต่มันกำลังจะกลับมาใหม่ จากการกระทำของคนๆเดิม

เมฆยอมถอย.....แต่กลายเป็นผมที่ทนไม่ได้

“ให้มันกลับทำไมหละ ก็ให้มันอยู่นี่แหละ ผมจะเข้าห้องน้ำยังไง”ถ้อยคำเย็นชาที่ผมเอ่ยออกไป ตรงข้ามกับความรู้สึกจริงๆทุกอย่าง อยากให้มันอยู่ใกล้ๆใจจะขาด ผมไม่ได้กอดมันมานานแค่ไหนแล้ว แต่จะให้ร้องขอกันดีๆ ก็เสียฟอร์มผมเหมือนกัน

อึดอัดใจ......วางตัวไม่ถูก

คงเป็นเมฆคนเดียวที่รู้สึก มันนั่งตัวตรง ทำหน้าหงอยๆ ฟันขาวขบกัดริมฝีปากล่างเอาไว้เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ผมอยากจะดึงรั้งมันเข้ามากอด อยากฝังมันไว้ในอกให้สมกับความห่วงหาและความห่วงใยทั้งหมดที่ผมมี
ผมจ้องมองมันเพื่อตอกย้ำกับตัวเองว่า ผมโชคดีแค่ไหนที่มีชีวิตรอดมาได้ และตรงหน้าก็ยังมีมันอยู่ใกล้ๆผม


ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปสำหรับความรับของเรา
เพียงแค่ระหว่างทางมันมีหมอกบางๆมาเป็นอุปสรรคขวางเอาไว้แค่นั้น
นี่สินะ บทพิสูจน์ความรัก
ไอ้ไม้พูดถูกผมกับมันจะรักกันอย่างเดียวไม่ได้ ถ้าผมวางเมฆไว้ที่ตำแหน่งคู่ชีวิต ผมต้องเข้าใจคู่ชีวิตของตัวเอง
ผมเคยคิดว่า ผมรู้จักตัวเอง รู้จักเมฆ และรู้จักความรักของเรามากกว่าใครๆ
........แต่ความจริงคือผมเข้าใจผิดทั้งหมด
คนที่เข้าใจในตัวผมและความรักของเราที่สุดคือ เมฆ มันรู้ว่าข้อเสียของผมคืออะไร มันถึงได้จบปัญหาที่คิดว่า ถ้าเป็นผมที่เข้าไปจัดการแก้ไข.....ผลลัพธ์ที่ได้จะเป็นผลร้ายมากกว่าดี เพราะมันเข้าใจ มันถึงได้ทำอะไรเพื่อปกป้องคนรอบข้างและรักษาความรักของเราเอาไว้

คนที่โง่และงี่เง่าในความรักมากที่สุดกลายเป็นผม

ผมเคยคิดว่า เพราะเราสองคนเป็นผู้ชาย และเป็นผมฝ่ายเดียวที่รักเมฆก่อน ผมถึงได้ทำทุกวิถีทางให้เมฆหันมารักผู้ชายด้วยกัน ผมยึดเมฆเป็นสมบัติส่วนตัว กีดกันทุกคนที่เข้าใกล้เพราะมีจุดมุ่งหมายเดียวกัน ผมปกป้องเมฆเพื่อให้เมฆรู้สึกว่ามันขาดผมไม่ได้ ถ้าไม่ใช่ผมก็ไม่มีใครที่ดูแลมันได้อีกแล้ว ทุกอย่างที่ผมทำและต้องการคือ เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตมัน


ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำ.......เพียงเพื่อสร้างความมั่นใจให้กับเมฆ ตอกย้ำให้มันมั่นใจว่าผมรัก
ทั้งๆที่คนขาดความมั่นใจ....มันกลายเป็นผมคนเดียวแท้ๆ
เพราะสำหรับเมฆแล้ว รักของเรายังมั่นคงเหมือนเดิม มันไม่เคยหายไปไหน
แม้จิตใต้สำนึกบอกผมว่า เหตุการณ์ครั้งนี้เหมือนผมตายไปแล้วเกิดใหม่
ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนแปลงไปแค่ไหน แต่เมฆก็ยังอยู่ที่เดิม ยังอยู่ตรงหน้าผมเหมือนเดิม


ผมมองมันเพื่อสร้างความมั่นใจให้ตัวเอง ไม่คิดเลยว่าคนตรงหน้าจะอึดอัดกับบรรยากาศอึมครึมขนาดนี้
น้ำเสียงที่เจือไปด้วยความห่วงใยตัดทำลายความเงียบ
“หิวน้ำมั้ย”
“หิว” ผมไม่ได้อยากจะกระชากเสียง หรือทำลายบรรยากาศแต่อย่างใด มันตกใจนี่ครับ กว่าจะเกิดปัญญาว่าคนตรงหน้ารักผมแค่ไหน ก็ต้องเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย ถึงวิธีการจะโง่ไปหน่อย......เอ่อ โครตโง่เลยก็ว่าได้ แต่สุดท้ายมันก็คุ้มหละนะ
เพียงแค่ผมเล่นแง่กับมัน ผมก็ได้เมฆคนเดิมกลับมา คนที่แสบและไม่ยอมใคร ต่อให้มันอยากปรับความเข้าใจกับผมแค่ไหน แต่มันก็ยอมไม่ได้ เมื่อผมตีรวนกลับไปแบบนั้น
ผมได้เมียปากร้ายคนเดิมกลับมา แต่ที่ซึ้งใจไปกว่านั้นคือดวงตาที่เอ่อไปด้วยหยดน้ำ มือสั่นเทาที่กล้าๆกลัวๆแต่สุดท้ายก็แตะลงมาตามแผลผมเบาๆ น้ำเสียงสั่นเครือคล้ายจะสะอื้นไห้ เพียงแค่ได้ยินเสียงผมร้องครางเพราะความเจ็บปวด
ไม่ใช่ผมที่เจ็บคนเดียว.......เพราะสุดท้ายเจ็บต่างเจ็บปวดเท่ากัน

“เจ็บมั้ย แผลนี่อ่ะมึงเจ็บมั้ย”

แล้วผมจะทำอะไรได้ นอกจากหาเรื่องเพื่อดึงตัวมันเข้ามากอดให้สมกับความรัก
ปากร้ายที่พร่ำพูดใส่ผมทั้งๆที่ไม่ตรงกับใจ โดนผมทำโทษไปจนบวมเจ่อ
ความกังวลใจทั้งหลายถูกพิสูจน์ได้ว่า ร่างนี้ไม่เคยมีใครได้แตะต้องนอกจากผม
สยมภูไม่เคยเป็นของใครนอกจากนายฉานแสงคนนี้
ทุกอย่างที่หลอมรวมเป็นนายสยมภูเป็นของนายฉานแสง
แล้วกะอีแค่หัวใจขนาดเท่ากำปั้น มันจะเป็นอื่นไปได้ยังไง
สุดท้ายมันก็ต้องตกเป็นของนายฉานแสงอยู่ดี

ถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่า ผมเพิ่งผ่านพ้นกับความเป็นความตาย และแผลผ่าตัดยังสดใหม่ ความเจ็บปวดยั่งแล่นริ้วไปทั่วร่างกายแบบนี้ เมฆคงไม่โดนผมแสดงความรักแค่การจูบหรอก

ผมอยากแสดงออกมากกว่านี้ อยากให้รู้ว่ารักแค่ไหน หวงและห่วงใยมันเท่าไหร่
แค่จูบมันถ่ายทอดความรู้สึกได้.......แต่ไม่ใช่ทั้งหมด
ผมอยากแสดงออกมากกว่านั้น
อยากทำมากกว่าจูบ
ผมอยากทำรัก!!!!!!




พบกันตอนหน้า กับ รัก…..ต้องแสดงออก
แต่จะแสดงออกกันแบบไหน แล้วแสดงออกกันในโรงพยาบาลเนี่ยนะ!!!
ไอ้พี่ฉานมันเจ็บจะตายมันทำได้เร๊อออออ!!!(ดูถูกกันสุดๆ 555)
หรือว่าจะมีใครใจดีทำให้....แล้วคู่รักที่คนนึงเจ็บอยู่ กับคู่รักบวมๆที่ปกติดีอีกคู่
เค้าจะยอมกันได้มั้ย ถ้าจะมีใครหวานกว่าใคร
ขอบคุณทุกคนจากใจเหมือนเดิมค่ะ
ปล. กระหน่ำตอนพิเศษขนาดนี้ เห็นทีต้องยกเรื่องใหม่ ให้เป็นเรื่องแถมในเล่ม (ถ้าได้รวมเล่มนะ)
แล้วมันต้องแบ่งเป็นสองเล่มแน่ๆเลย......จะมีใครซื้อมั้ยอ่ะ ไม่เน้นกำไรนะ เน้นความประทับใจ(ของคนทำ)
ถ้ามีอะไรคืบหน้า ค่อยมาบอกต่ออีกครั้งนะ ขอบคุณค่ะ TRomance

[Killua]

จองชุดนึงค่ะ ถ้าจะรวมเล่มจริงๆอ่ะนะ อยากอ่านต่ออีกหลายคู่เลยอ่ะ
ถ้าไรเตอร์ใจดี กรุณาเถ๊อะ 

[BeeRY]

เอ้า ต้องรอกันต่อไป คริๆ
จะแสดงออกยังไงน้าาาา กดอีโมล่วงหน้าก่อน
เชียร์รวมเล่มขาดใจสุดดิ้น อยากได้พี่เมฆมาอยู่ในอ้อมกอดบ้างไรบ้าง 

[IIMisssoMII]

รักต้องแสดงออกนี่ ขอแบบไม่ตลกนะคะ
 

[nidnoi]

พี่ฉานนนน   

[CanonDNattari]

งั้นเขารออ่านตอนหน้านะ 
ดีนะยังรอดชีวิตกลับมาได้นายฉาน รอดกลับมาก็รักษาดูแลความรักซะ ไม่งั้นอาจจะโดนแฟนคลับน้องเมฆรุมตืบเอาได้

ยกมือร่วมจอง 1 ชุด (ถ้ารวมเล่ม)

[CHIVAS]

ไม่เอาแล้วนะพี่ฉาน อย่าใจร้อนแบบนี้
ไปแสดงออกความรักดีกว่าเนาะ   อิอิ
เต็มที่ไปเลยยยยยยยยยยย   

[meduza]

พี่ฉานเท่ห์มั่กๆถึงมันจะดูเสี่ยงไปนิดนะพี่ดีนะเค้าไม่ยิงโดนจุดสำคัญ
ไม่งั้นพี่เมฆได้เป็นหม้ายแน่เลยเดียวลูกกำพร้านะอิอิ
อยากได้หนังสือค่าจะมากี่เล่มก็ได้หมดดีใจๆ
รออ่านพี่ไม้กับน้องตี่ตี้อยู่น๊าค่า

[HydrA]

การ์ดยิงนี่เองตอนแรกเดาว่าพ่ออาท
ยิง

[iforgive]

สำหรับเราไม่เคยคิดว่าเรื่องนี้จบแล้วนะ  เพราะฉะนั้นกระหน่ำมาเยอะ ๆ เลย  ชอบ ๆ ๆ 

[raintear]

5555 รักต้องแสดงออก แค่ชื่อตอนก็อยากอ่านแล้วววววววว
มาต่อไวๆนะคร้าาาาา
 

[ณ ที่เดิม™]

นั่งรอตอนหน้าขอรับ

[warin]

การ์ดมันยิงมั่ว  พี่ฉานเลยเจ็บตัว แถมปากแข็งอีกต่างหาก
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษที่กระหน่ำลงจ้า
รออ่านตอนหน้าจ้า

[จันทร์ผา]

รอตอนหน้า ว่าจะมีฉากนั้นไหม ^^

[b27072010]

รอ NC  เต็ม ๆ  แบบที่ไม่ต้องมีอะไรมาเบรกให้ขัดใจ

 

[iiดาวพระสุขლii]

รัก(คนแต่ง)....   ต้องอ่าน   ^^

[fahsai]

กรี๊ดกร๊าด

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะค่ะ
  + + ให้ไรเตอร์คร้า

[roseen]

 

[banana49]

กรี๊ดดดด จะเอาต่อเรื่อยๆไม่ยอมให้จบ ^^
พี่ฉานคะ ใจร้อนเกินไปแล้วน้า ใจเย็นลงหน่อยเถอะค่ะ
จะได้ไม่เกิดเรื่องอะไรอีก
รอตอนหน้านะคะ

[dukdikdukdik]

นึกว่าไอ้อาทมันยิงซะอีก การ์ดยิงนี้เอง ชริ ๆ 

[kanda53]

คุณชายฉานสุดยอด.....
ทุ่มเทเพื่อพี่เมฆ.....รักพี่เมฆ....ทำทุกอย่างเพื่อพี่เมฆ....
รักนี้สุดประทับใจ......

  คนแต่ง กะ คนโพส กด + ให้ค่ะ

[N.T.❁]

โห การ์ดกระหน่ำยิง...รอดมาดายก็บุญมากอะพี่ฉาน
รักกันๆนะเมฆกะฉาน ^^ รออ่านต่อค่าา 

[jaaeyboy]

รวมเล่มเลยเถอะ  อยากเก็บอ่ะ

รอฉากรักตอนหน้าน่ะค่ะ