หัวข้อ: เมื่อแหงนมองจันทร์ ผมเห็น “ตะวัน” By TRomance "อัพเดทกล่อง+หนังสือตัวอย่าง P.81"

[anterosz]

ถ้ารัก... ต้องแสดงออก นะคร้าบบบ

 

[anterosz]

ขอดันหน่อยนะคร้าบ ก่อนจะตกไปหน้า 3 เอ้าาาา

อึ๊บ อึ๊บ อึ๊บ

 

[กว่าจะไร้เดียงสา]

ช่วยดันจ้าช่วยดัน

ข่าวว่า นุ้งเซ คอมพังละค้าาาา


 

[DexTunG]

 

[evilheart]

ฉานมันใจร้อน แล้วเป็นไง เจ็บตัว แถมด้วยคนที่รักมันอยากเมฆร้องมาเจ็บปวดด้วย

[nidnoi]

มารอค่า 

[Little Devil]

มารอด้วย

[anterosz]

เข้ามาทั้ง รอ ทั้ง ดัน คร้าบ

[Seiki]

ตอนพิเศษ         รัก.......ต้องแสดงออก




4 วันแล้วกับการเป็นผู้ป่วยนอนอยู่ในโรงพยาบาลของไอ้ฉาน

4 วันกับการเอาแต่ใจที่เรียกได้ว่าโครตจะฉวยโอกาส

มันป่วย ผมไม่เถียงหรอก ก็ผ้าพันแผลยังมีรอยเลือดซึมมาให้ใจหายอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน

แต่ไอ้ผ้าคาดแผลที่เปื้อนเลือดนี่แหละ ที่ไอ้คนป่วยมันเป็นข้ออ้างในการเอาแต่ใจของมัน

4 วันที่ผมไม่ได้ออกไปไกลเกินเขตโรงพยาบาล ที่สำคัญผมไม่เคยไปไกลกว่าชั้นที่ไอ้ฉานพักอยู่เลยนี่สิ

น้าพิม แม้กระทั่งแม่นิ่มเอง ยังเคยออกตัวจะผลัดเปลี่ยนกันเฝ้ากับผม
แต่คนป่วยก็ยังงอแงไม่ยอมเอาใครหน้าไหนทั้งนั้น

มันฉวยโอกาสตอนเจ็บป่วยเอาแต่ใจไม่ต่างอะไรกับเด็กอนุบาล
พยาบาลก็คงจะสงสัยว่าทำไมผมถึงได้เป็นเพื่อนที่แสนวิเศษแบบนี้
หลายครั้งที่ไอ้ฉานมันอยากจะประกาศความสัมพันธ์ขั้นกว่าให้พยาบาลเจ้าของไข้คนสวยได้รู้
แต่พี่เมฆคนนี้รู้ทันความคิดมันครับ ผมถลึงตาใส่แทนคำห้ามปราม
ยังไม่อยากเป็นของแปลกให้คนทั้งโรงพยาบาลเข้าชม!!!!!!!


โอ้ยยยยยยยยยยย!!!!
“ฉาน เป็นอะไร เจ็บแผลเหรอ หรือว่าอะไร”
“ป่าว พอดีเมียไม่สนใจอ่ะ จ้องอยู่นานแระ ไม่เห็นจะสบตาเลยสักที”
“ไอ้เชี่ย แล้วร้องซะกูตกใจ นึกว่าอยู่ดีๆ ไข่หายไปไม่ครบสองลูก”
“เหอะๆ ถ้าไข่หายจริงๆ คนที่ตกใจไม่ใช่กูหรอกมั้ง” แล้วมึงจะยิ้มทำหน้ากึ่งกรุ้มกริ่มกึ่งหื่นทำไม


ไม่เจียมตัวเลยจริงๆ


ผมเลิกสนใจไอ้คนที่แกล้งเรียกร้องความสนใจ ต่อโทรศัพท์ท่องเนตไปเรื่อยเปื่อย
ไอ้ฉานมันงอแงเอาแต่ใจ เรียกร้องความสนใจเป็นพักๆแหละครับ เดี๋ยวมันก็หลับ
แผลผ่าตัดยังไม่ประสานกันเท่าไหร่ เนื่องจากไอ้บ้าพลังมันไม่เจียมสังขาร
หมอบอกให้อยู่นิ่งๆ มันก็หาเรื่องขยับ ผมเข้าใจไอ้หมาบ้ามันนะ มันอยู่นิ่งไม่ได้

หมอเลยต้องให้ยาบางตัวที่ทำให้ไอ้คนบ้าพลังมันหลับซะบ้าง

ร่างกายจะได้เอาเวลานั้นไปซ่อมแซมส่วนสึกหรอ

ในแต่ละวันชีวิตองค์อิศวรองค์นี้อยู่ได้ด้วยความหวังและการรอคอยครับ

รอเพื่อนพ่อแม่พี่น้องมาเยี่ยม เอาข้าวปลาอาหารมาส่ง เพราะอย่างที่บอก

ผมปลีกตัวไปไหนไม่ได้ ถ้ามันตื่นมาแล้วไม่เห็นหน้าผม

เทพบุตรที่พยาบาลเรียกขานกันตาหวานเยิ้มนั้น

จะกลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่าบ้าคลั่งทันที

มันรู้ว่าผมรักมัน แต่มันยังระแวงอยู่ครับ

มันรู้ว่าอาทเป็นเด็กบ้านแตกขาดความอบอุ่นมันรู้ว่าอาทเข้าหาผมเพราะอยากเอาชนะ แล้วยิ่งผมเป็นพี่ชายอันดาเป็นสาเหตุให้ทั้งคู่เลิกกันด้วยแล้ว ไอ้ฉานมันไม่เชื่อว่าอาทจะเข้าใจอะไรง่ายๆ อย่างที่ผมบอก

ตำรวจปิดสำนวนคดีได้รวดเร็ว เพราะไม่มีใครติดใจเอาความใคร น้าชาติขบฟันกรอดๆตอนเจรจายอมความ ถึงแม้จะโกรธแค่ไหนที่ลูกชายถูกทำร้าย แต่ฝ่ายเราก็ผิดที่วู่วามเกินไปและใจร้อนเข้าไปในถิ่นเค้าเอง

อาทอยากมาขอโทษด้วยตัวเอง และแน่นอน คนที่ไม่ยอมคือไอ้หมาบ้า
 ไอ้ฉานมันอยากให้ต่างคนต่างอยู่ มันกลัวว่าถ้ายังติดต่อกันเดี๋ยวอาทจะมาติดใจผมจริงจังในสักวันหนึ่ง มันถึงได้ระแวงเวลาที่ไม่เห็นผมอยู่ในสายตา และมันก็จะอาละวาดเพราะมันเดี้ยงอยู่ มันทำอะไรไม่ได้นอกจาก ฟาดงวงฟาดงาให้ผมอับอาย ผมเลยกลายเป็นรักยมกับมันจริงจังแบบนี้



มันไว้ใจผมแล้ว แต่มันไม่ไว้ใจใครเหมือนเดิม
ไม่รู้จะดีใจหรือร้องไห้เสียน้ำตาให้กับเรื่องนี้ดี




“เมฆ”
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ ทำไมนอนไปแป๊บเดียวเองหละ ปวดหัวรึเปล่า หรือว่าเจ็บแผล”
“ป่าว แต่อยากเข้าห้องน้ำ”
“อ้าว เหรอ”


ผมโยนโทรศัพท์ไว้ผมโซฟา ก่อนจะไปพยุงคนเจ็บลงมาจากเตียง
ผมรู้สึกใจไม่ดีทุกครั้งที่ไอ้ฉาบขยับตัวเปลี่ยนท่า เพราะน้ำหนักแขนที่มันถ่ายลงมาที่แขนผม
มันทั้งหนักและรู้ว่าไอ้ฉานเกร็ง คิ้วขมวดและปากที่ซี๊ดเบาๆรู้เลยว่ามันยังปวดแผลอยู่มาก แต่พอถามมันจะบอกว่าไม่เป็นไรแค่มันตึงๆ ที่แผล

ความจริงมันน่าเป็นห่วงแค่ตอนเปลี่ยนท่าลุกขึ้นจากเตียง เพราะว่าพอมันปรับตัวได้ มันก็ค่อนข้างที่จะเดินสะดวกกว่าสองสามวันที่แล้ว ผมปลดล็อคถอดสายน้ำเกลือออกชั่วคราว เทคโนโลยีสมัยใหม่ ไม่ต้องลากสายน้ำเกลือไปเป็นเพื่อนตอนเข้าห้องน้ำแล้ว

ผมเปิดไฟห้องน้ำให้สว่างทั่วทั้งห้อง ยกที่รองนั่งให้ การบริการเป็นไปโดยอัตโนมัติ ทิชชู่ น้ำ ทุกอย่างเตรียมพร้อม รอแค่ไอ้กูปรีมันทำธุระของตัวเอง ผมพยุงตัวมันให้อยู่ในตำแหน่งที่เล็งเป้าหมายได้ถูกต้องพอดี แล้วจึงถอยออกมารอ

แต่ทุกอย่างยังเงียบ
 สงสัยปีนี้จะแล้งหนัก ต้นน้ำถึงยังไม่ปล่อยให้น้ำตกไหล
ผมเองก็ใจไม่ดี เพราะวันที่สองหลังจากที่มันแอดมิตเข้าเป็นผู้ป่วยใน นอกจากรักษาอาการบาดเจ็บจากการถูกยิงแล้ว ไอ้ฉานยังต้องรับการรักษาอาการกระเพาะปัสสาวะอักเสบอีกด้วย เพราะว่าตอนเอาส่งโรงพยาบาลไอ้ฉานมันหมดสติช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ และไหนจะต้องผ่าตัดเอากระสุนที่ฝังในออก พยาบาลจึงต้องใส่ท่อฉี่เอาไว้ แต่ไอ้ฉานมันคงรู้สึกไม่ดีกับไอ้ท่อนั่น มันถึงไม่ยอมฉี่ จนสุดท้ายมันเลยนอนให้หมอรักษาอีกโรคเป็นของแถม พอเห็นมันเงียบแบบนี้ ผมถึงได้กลัวว่าอาการนั้นมันจะกลับมาอีก

“ฉาน เป็นอะไร ทำไมเงียบ ฉี่ไม่ออกเหรอ”
“อืม”
“ทำไมอ่ะ ปวดหน่วงๆแบบวันนั้นอีกรึเปล่า ให้เรียกหมอมั้ย”
“ไม่ต้อง เมฆมานี่หน่อยดิ”
“หือ มีอะไร” ผมรีบแทรกตัวไปยืนข้างๆมัน กางเกงผู้ป่วยยังอยู่ตามปกติ ไม่ได้ร่นลงไปเหมือนคนเตรียมตัวจะงัดกระปู๋ออกมาฉี่แต่อย่างใด ผมเลยต้องหันไปมองหน้าไอ้กูปรี อยากรู้ว่ามันเป็นอะไร ไอ้ตัวดีก็ได้แต่ส่งยิ้มแหยะๆ มาให้ ไอ้บ้านี่กูเป็นห่วงจะตายอยู่แล้วเป็นอะไรก็ไม่บอก

“มึงช่วยเอาไอ้ช่อนกูออกมาให้หน่อยดิ แหะ แหะ “ ถ้าเวลาปกติผมคงแซวไปแล้ว ถึงแม้ไอ้ช่อนจะดูเว่อร์ไปสักหน่อยแต่ถ้าจะเอามาเปรียบกันจริงๆก็คงพอได้ละวะ ไอ้ช่อนตอนโตเต็มวัย ก็ทำเอาผมกลืนน้ำลายลงคอได้ยากลำบากเหมือนกันรู้สึกจุกๆในท้องน้อยขึ้นมาแบบหาสาเหตุไม่ได้

“แล้วเป็นอะไรอ่ะ ปกติมึงก็จับลูกมึงออกมาร้องไห้เองได้นี่แล้ววันนี้เป็นอะไรขึ้นมา” ไม่ได้รังเกียจหรอกนะครับ แค่สงสัยแล้วก็เป็นห่วงมันมากด้วย ผมไม่ใช่บุรุษพยาบาลนะที่จะชาชินกับอาการแปลกๆของคนไข้ ยิ่งเป็นแฟนด้วยแล้ว ความห่วงวิ่งมาจากทุกเส้นประสาทในร่างกายเลยทีเดียว

“เอ่อน่า” นอกจากไม่บอกอะไรแล้ว มันยังทำผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่น่ารำคาญด้วยนะ ผมเอามือจับขอบกางเกงไอ้ฉานก่อนจะร่นมันลงมากองไว้เหนือเข่า

“เฮ้ยยยยยยยย” ตกใจตาลุกฮือเลยสิครับ ก็พอผมถอดปราการด่านสุดท้ายให้

 น้องชายไอ้ฉานก็ทำมุม 90 องศากับแนวดิ่ง นั่นยังไม่เท่าไหร่แต่ไอ้ขนาดที่มันบวมเป่งจนเป็นฉานน้อยแต่โตเต็มไว มันหมายความว่ายังไง ผู้ชายตอนปวดฉี่แล้วกระปู๋แข็งมันปกติอันนี้ผมโครตจะเข้าใจ แต่ไม่ใช่โตเต็มไวแบบนี้และที่สำคัญตั้งแต่มันนอนโรงบาล ไอ้ฉานน้อยมันก็ปล่อยลมจนกลายเป็นกระปู๋จำศีล เรียกว่าตกใจจนพูดไม่ออก ไอ้คนที่ยืนอยู่ใกล้ๆมันเลยทนไม่ได้

“เมฆ มึงจัดการมันหน่อยได้มั้ย กูก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรอ่ะนะ อยู่ดีๆมันก็พยศขึ้นมา” วาจาไอ้กูปรีมันก็น่าสงสารอยู่หรอกนะ ถ้าในหน่วยตาไม่วาววับระริกระรี้ แล้วมุมปากยกยิ้มเจ้าเลห์แบบนั้น จะให้ผมเชื่อหรือไงว่ามันไม่รู้จริงๆว่าเพราะอะไร


เพราะมึงหื่นไม่เลือกสถานที่เลยนะสิไอ้บ้า นี่ขนาดเจ็บจนจะตาย ยังไม่วายอีกนะคนเรา



หลายคนบอกว่า กว่าจะแสดงออกว่า เรารักใครสักคนต้องใช้เวลา
ความรักต้องใช้ความรู้สึกเพื่อแลกใจของใครสักคนออกมา
แต่นิยามความรักเหล่านั้นมันเป็นนามธรรมที่จับต้องไม่ได้
บางครั้งคนเราก็มีบางเวลาที่รู้สึกว่า รักนะ แต่ว่ามันก็ไม่พอ
รูปธรรมที่จับต้องได้ จึงกลายเป็นการแสดงออกว่า “รัก” ในคู่รักหลายๆคู่


ผมไม่รู้ว่าไอ้ฉานต้องการแบบนั้นมั้ย
 ไอ้ฉานมอบความรักให้ผมเต็มที่ และมันก็เต็มอิ่มจนแทบจะขาดใจทุกครั้ง
แต่น้อยครั้งที่ผมจะแสดงความรักต่อมันผ่านการกระทำ

ผมคุกเข่าลงตรงพื้นห้องน้ำ จัดท่าทางไอ้ฉานให้สะดวกต่อการทำงานของปากผม ส่วนปลายของไอ้ช่อนมีน้ำเหนียวใสเอ่อล้น มือผมจับโคนไอ้ช่อนไว้ไม่ให้มันดิ้น รูดหนังภายนอกขึ้นลงสองสามทีเพื่อให้ส่วนที่หลบอยู่ข้างในให้ออกมารับอากาศปลายลิ้นแตะชิมน้ำเหนียวใส แรงกระตุกและเสียงพรูลมออกจากปากทำเอาผมยิ่งได้ใจ ปลายลิ้นที่ห่อแหลมเพื่อทักทายหัวไอ้ช่อนถูกแผ่กว้างให้สัมผัสกับลำตัวไอ้ช่อนมากที่สุด ก่อนจะลากขึ้นลงเป็นจังหวะแล้วลากไล้ไปมารอบๆ เสียงซี๊ดซ๊าดที่เหมือนจงใจจะเก็บกลั้นเอาไว้ แต่ยังไม่วายเล็ดลอดออกมาทำให้ผมอยากแกล้ง


อาย ...... ความรู้สึกนี้มันควรต้องเป็นผมไม่ใช่เหรอ


ผมกินไอ้ช่อนของไอ้ฉานไม่ต่างอะไรกับเด็กน้อยที่ได้กินไอติมแท่งโปรด ตอนเด็กๆผมจำได้ว่าเวลากินไอติมต่อหน้าเพื่อนๆผมจะลากลิ้นเลียไปทั่วทั้งแท่งแล้วค่อยอมลงไป ยิ่งไอติมกำลังทำละลายนะ เวลาลากลิ้นเลียจะได้อารมณ์มากๆเพราะมันจะมีเสียงที่ทำให้คนที่มองเราอยู่รู้สึกอยากกินจนต้องกลืนน้ำลายลงคอแทบไม่ทัน
ผมก็ทำกับไอ้ฉานแบบนั้น กินไอ้ช่อนเหมือนกับการกินไอติมเพื่อยั่วใครสักคน มือไอ้ฉานข้างนึงเกาะผนังห้องน้ำเอาไว้ แต่อีกมือกดหัวผมเอาไว้ดันเข้าดันออกเป็นจังหวะสลับกับการขยุ้มกลุ่มผมเพื่อระบายอารมณ์ เสียงร้องครางยังเล็ดลอดออกมาเพราะเก็บกลั้นไว้ไม่หมด
เสียงหอบหายใจถี่แรง ตัวสั่นจนรู้สึกได้ ปลายเท้าไอ้ฉานจิกอยู่กับพื้นห้องน้ำบางครั้งก็กวาดไปมา ผมดันให้มันนั่งลงบนโถกำลังจะทำหน้าที่เมียที่ดีต่อไปก็ต้องถูกรั้งขึ้นไปรับจูบเร่าร้อน เสียงปลายลิ้นที่พันกันในโพรงปากดังจ๊วบจ๊าบเรียกอารมณ์ให้ครุกกรุ่น หลายวันแล้วที่ผมและมันห่างหายกับเรื่องอะไรแบบนี้
มือไอ้ฉานเริ่มทำหน้าที่ ที่คุ้นเคย กระดุมกางเกงผมถูกมันปลดออกอย่างคนช่ำชอง ขอบกางเกงถูกร่นถึงพื้นเมื่อไหร่ผมยังไม่ทันจะมองด้วยซ้ำ เพราะมัวแต่มองจ้องสบตากับไอ้ฉาน ผมหวงแหนสายตาของคนตรงหน้าตอนมีอารมณ์แบบนี้ที่สุด ผมเชื่อว่ามันเป็นสีหน้าที่ยังมีใครเห็น และผมก็เห็นแก่ตัวเกินกว่าจะยอมแบ่งให้ใครเหมือนกัน
สายตาล่องลอยหยาดเยิ้ม ริมฝีปากได้รูปที่ห่อกระจับเข้าหากันทำให้ผมล่องลอยไปถึงไหนต่อไหน ไอ้ช่อนของไอ้ฉานกระตุกใส่มือผมเหมือนสัญญาณเตือนว่าผมยังทำภารกิจไม่เสร็จสิ้น เลยต้องผละริมฝีปากออกจากกันอย่างแสนเสียดาย น้ำลายที่แลกกันกำลังหวาน แต่ไม่เป็นไรเราค่อยแลกกันใหม่ก็ได้
ผมแยกขาไอ้ฉานออกจากกันจนกว้างพอที่จะแทรกตัวเองเข้าไปได้ เด็กน้อยกินไอติมส่วนตัวอย่างเพลินเพลินอีกครั้ง เพราะกลัวมันจะละลายเลยจะลากลิ้นเลียแบบเดิมอย่างเดียวคงจะไม่ทันใจ ผมเลยครอบครองมันเอาไว้จนเต็มปาก ดูดขึ้นลงช้าบ้างเร็วบ้างแล้วแต่จังหวะคนส่งเสียงร้องคราง
สองมือไอ้ฉานเกร็งจับบ่าผมเอาไว้ รู้ว่าจุดหมายปลายทางข้างหน้าเหลืออีกไม่ไกลเท่าไหร่ ผมเลยรีบเร่งจังหวะดูดกินเหมือนกำลังกลืนเข้าไป ไม่กี่ครั้ง ร่างทั้งร่างไอ้ฉานก็กระตุกและมือมันก็ผลักร่างผมให้ออกห่าง แต่ผมฝืนตัวเอาไว้ ตัดสินใจแล้วว่าครั้งนี้จะลองกลืนมันเข้าไปดู หลายครั้งที่ไอ้ฉานกลืนเข้าไปเหมือนมันเป็นอะไรที่อร่อยและหากินได้ยาก น้ำเหนียวอุ่นจนร้อนถูกฉีดส่งเข้าไปจนถึงคอหอย ปริมาณมันเยอะเสียจนปากทั้งปากก็รับไว้ได้ไม่หมด บางส่วนไหลออกมาข้างปากอย่างน่าเสียดาย

ไม่อร่อยเหมือนอาหารที่มีแม่ช้อยนางรำมาการันตี แต่มันก็ไม่แย่!!! ยิ่งเป็นของที่มาจากคนที่รักด้วยแล้ว

มันก็กลืนเข้าไปได้ไม่ยากเท่าไหร่ กำลังจะลุกขึ้นไปล้างปากที่น้ำรักล้นออกมาจนเริ่มจะเหนียวแก้ม แต่ก็ต้องหยุดเอาไว้แค่นั้น เมื่อไอ้ฉานดึงผมขึ้นไปเพื่อขอชิมน้ำที่มันผลิตออกมาเองบ้าง มันชิมอยู่นานจนผมรู้สึกว่ารสเฝื่อนกลายเป็นรสหวาน ความเร่าร้อนลดอุณหภูมิลงมาเหลือแค่ความอบอุ่น ลิ้นที่กระหวัดสำรวจทั่วทั้งโพรงปากเริ่มช้าลง เราละเมียดจูบกันมากขึ้น ยิ่งหวานก็ยิ่งกิน ยิ่งกินก็ยิ่งติดใจ ไอ้ช่อนเริ่มสงบ แต่ผมเริ่มร้อนแทน เมื่อส่วนล่างเริ่มถูกคนบางคนปลุกปั่นจนมันต้องการจะปลดปล่อยบ้าง ความตื้นตันตีตื้นขึ้นมาถึงคอหอย หยดน้ำร้อนผ่าวเริ่มไหลรินออกจากหางตาเหมือนควบคุมไม่ได้


ไม่ว่าเมื่อไหร่ไอ้ฉานไม่เคยมีความสุขคนเดียว
มันเจ็บอยู่ มันคงทำรักให้ผมแบบถึงใจเหมือนที่ผ่านมาไม่ได้
ถึงแม้ผมจะบอกว่าไม่เป็นไร ผมเข้าใจและผมก็ไม่ใจดำพอที่จะให้คนเจ็บมาทำอะไรแบบนั้นให้ผม
ผมรอได้.........ผมยินดีเป็นผู้ให้ โดยที่มันไม่ต้องตอบแทนอะไรเลย
แต่ไม่ใช่คนรักที่ชื่อ ฉานแสงแน่ๆ

มันรู้จังหวะที่จะทำให้ผมล่องลอยและหมดแรง ขาสองข้างแทบจะทรงตัวยืนอยู่ไม่ไหว
ไอ้ฉานจับผมให้นั่งลงบนขามัน แต่ผมฝืนตัวเอาไว้ กลัวว่าผมจะคุมตัวเองไม่ได้แล้วไปโดนแผลมันเข้า
จนครั้งที่สองที่มันกระตุกให้ผมนั่งอีกครั้ง ผมถึงยอม เพราะสายตามันบอกผมว่าให้มั่นใจ
“ถ้าฉานบอกว่าได้ก็คือได้ เข้าใจมั้ย” มันพูดบ่อยจนผมรู้ บางคำพูดของไอ้ฉานผมจะบอกว่าผมรู้ ไม่ใช่จำได้เพราะความจำยังมีวันที่เราจะหลงลืมมันไป แต่ถ้าผมบอกว่าผมรู้เมื่อไหร่ มันจะไม่มีวันลืม

ครั้งนี้ก็เหมือนกัน

ผมค่อยๆนั่งทับขามันเอาไว้ พยายามนิ่งที่สุดเพราะกลัวจะกระทบกระเทือนแผลมัน
“เมฆมึงจะทำให้กูรักไปถึงไหน ทำออกมาแต่ละอย่างรู้มั้ยเล่นเอาโงหัวไม่ขึ้น รู้ตัวมั้ยว่าเวลาแบบนี้มึงยั่วยวนแค่ไหน กูแทบอยากให้แผลหายวันนี้พรุ่งนี้ด้วยซ้ำ”

ไม่รู้จะให้ผมรู้อะไร หน้ามันไม่ใช่กระจกนี่ ที่จะให้ผมรู้ว่าตัวเองทำหน้าแบบไหนตอนที่มันบอกว่ายั่วยวน

ผมมองไปข้างหน้าผมก็เห็นแต่หน้ามัน เราหันหน้าเข้าหากัน มีช่องว่างระหว่างตัวมันและตัวผม
แต่ปากและลิ้นเราแนบสนิทกัน มือมันปลุกปั่นบางสิ่งบางอย่างให้ผม
ความเสียวซ่านมันแล่นผ่านไขสันหลังจนอยากจะกรีดร้องให้สมกับอารมณ์ที่แตกกระเจิง
ไม่มีเสียงอะไรหลุดออกมานอกจากเสียงอืออาในลำคอ
เสียงกรีดร้องที่ตั้งใจ ถูกไอ้ฉานเก็บกลืนไปแบบไม่ปล่อยให้หลุดลอดออกมา
ไม่นานน้ำหวานขุ่นขาวก็พุ่งออกมาเหมือนน้ำพุธรรมชาติ เลอะมือคนที่ช่วยหมุนวาล์วให้
 ในเมื่อมันเกิดมาจากผม ผมก็ยินดีรับผิดชอบทำความสะอาดให้
ผมใช้ลิ้นเช็ดล้างทำความสะอาดให้ทีละนิ้ว เก็บกินจากโคนถึงปลายทำความสะอาดให้ทุกซอกทุกมุม บางครั้งยังมีน้ำใจเอานิ้วส่งให้เจ้าของเค้าได้ลิ้มลองรสชาติของผมบ้าง
คนบางคนก็อยากเอาใจเอานิ้วที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายผมเข้าปากตัวเอง ดูดกินแต่สายตาที่มองมาทำเอาคนห้าวๆอย่างผมเขินอาย ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ผมก็ไม่ชิน กว่าจะจัดการกับธุระในห้องน้ำได้ก็กินเวลานาน จูบว้าววอนแลกเปลี่ยนน้ำหวานครั้งสุดท้าย ก่อนจัดแจงตัวเองออกมาข้างนอก


ไม่รู้เวลาเท่าไหร่ จะเที่ยงหรือจะบ่ายก็ไม่รู้ ไม่รู้คิดไปเองหรือปล่าวที่รู้สึกว่าพยุงไอ้ฉานออกมาครั้งนี้เบาสบายกว่าตอนขาไปเยอะ แต่ผมกลับเข่าอ่อนยิ่งกว่าตอนนั้นเป็นไหนๆ
คนที่เดินนำไปก่อนหยุดก้าวกะทันหัน ทำให้ผมชะงักจนจมูกชนหลังไอ้หมาบ้าจนได้

กำลังจะโวยวายแต่ไอ้ฉานเอานิ้วแตะเปลือกปากเอาไว้ให้เงียบๆ
ความอยากรู้อยากเห็นเล่นเอาผมอดชะโงกหน้าไปดูไม่ได้

ภาพตรงหน้าเล่นเอาผมหน้าแดง ผิวแก้มร้อนวูบวาบเมื่อนึกขึ้นได้
ภาพตรงหน้ามีสาเหตุมาจากตัวเอง

บนโซฟาตัวนั้น มีแผ่นหลังหนาและกว้างของผู้ชายคนนึงบังอยู่
แต่เสียงบางอย่างที่เล็ดลอดออกมาทำให้ผมรู้ว่า แผ่นหลังที่ผมเห็นอยู่นั้น
ไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว แล้วร่างที่อยู่หลังแผ่นหลังที่บังจนมิดนั้นกำลังสั่นเทิ้ม

ผมไม่ต้องเห็นจะจะ ผมก็รู้ว่าเค้าทั้งคู่กำลังจูบกันอยู่



สวัสดีค่ะ หายไปหลายวันพอดีกับที่คอมนุ้งเซมากูเตะพัง
ขอบคุณทุกคนที่มาดันกันอยู่ถึงแม้ว่าตอนหลักๆจะจบลงไปแล้ว
นับไปนับมาเข็นตอนพิเศษมาได้ตั้งห้าตอนแล้วนะ เบื่อกันหรือยังอ่ะค่ะ
ตัดสินใจแล้วว่าเรื่อง ”คุณคนเดียว....แต่เราสองคน” จะเป็นเรื่องพิเศษที่จะแถมให้ในรวมเล่มพี่เมฆกันท่านฉาน
เลยจะไม่เอาลงเล้าจนกว่าหนังสือจะส่งคนอ่านที่อยากเก็บพี่เมฆกับท่านฉานไว้เป็นคอลเลคชั่นนิยายวายนะค่ะ
จะแต่งพี่เมฆท่านฉานแถมเป็นตอนพิเศษให้ ก็คงไม่ไหวแล้วมั้งก็กระหน่ำลงไม่ยั้งแบบนี้
ไม่ต้องรีบนะค่ะ คนเขียนยังมีภาระอีกมากที่ต้องทำ อาจจะหลังจากเสร็จงานวันเกิดเล้าละมั้งค่ะ
อยากจะเตรียมทุกอย่างไว้ให้เรียบร้อยก่อนเปิดจอง เพราะหลังจากปิดจองแล้วจะสั่งพิมพ์เลย จะได้ไม่รอกันนานเนาะ
ส่วนคนที่ไม่ได้ซื้อพี่เมฆพี่ฉานและยังไม่ได้อ่านเรื่อง "คุณคนเดียวแต่เราสองคน” ไม่ต้องน้อยใจนะ เพราะกำลังแต่งเรื่องใหม่อีกเรื่องอยู่เหมือนกัน เพียงแต่ต้องแต่งสะสมเอาไว้เป็นสต็อก เพื่อไม่ให้นุ้งเซโดนขู่ทำร้าย 5555 เวลาหายไปหลายๆวัน” ก็คงจะลงเรื่องนั้นก่อนแต่ถ้าใครชอบแบบรักใสๆฮาๆแบบพี่เมฆกับฉานอาจจะไม่ถูกใจ เพราะเรื่องใหม่ออกแนวดราม่า  แต่เรื่องพี่เมฆกับพี่ฉานเป็นอะไรที่ตรงกับคนเขียนสุดๆแล้วฮาๆกวนตีนๆแบบนี้ แต่อยากทำอะไรที่หลากหลายดูบ้าง ไม่แน่นะ อาจจะหักมุมมาฮาเหมือนเดิมก็ได้ อนาคตไม่มีใครรู้นี่นา
ขอบคุณทุกคนค่ะ ตอนพิเศษตอนหน้า จะเขียนต่อจากตอนนี้ดีมั้ยนะ (หัวเราะชั่วร้ายก่อนเดินจากไปอย่างสงบ)

[DeJavu~ ★]

มาเม้นเป้นคนเเรก

ยังร้อนเเรงกันเหมือนเดิม

นะคู่นี้ ฉานยังคงหื่นไม่มีวันเปลี่ยน

แปลง แล้วเมฆก้อยังทำหน้าที่

เมียที่ดีไม่มีตกหล่น  แล้วตอนพิเศษ

ต่ออีกไป หนุกดีแต่สั้นไปหน่อย

[nidnoi]

พี่ฉานนี่หื่นได้ตลอด
พี่เมฆก็ช่างเป็นศรีภรรยาที่ดีซะจริง

น่ารักทั้งคู่

แล้วที่โซฟานั่นใครอ่ะ
อยากรู้อยากเห็น   

[roseen]

ยังหวานเหมือนเดิม

[Dorumi]

อิจฉาจริงๆเลย คู่นี้ รักเราไม่เก่าเลยจริงๆ อิอิ
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ และเก็บเงินรอรวมเล่มด้วย

[anajulia]

แว้กกกกกกกกกกกกกกก ร้อนแรงตลอดเวท่านเมฆกะท่านฉาน
>///////////<

[b27072010]

5555

nc  nc  nc 

แต่อีกคู่นี่ซิ

ไม่อยากขัดจังหวะเลย

[Seiki]

อีกคู่ต้องเป็นไม้กะัน้องตี๋ตี้ แน่เลยเนอะ มาเยี่ยมแล้วมาได้ยินเสียงในฟิลม์ 
เดาเอาจะแม่นมั้ยเนี่ย ตอนต่อไปยังไม่มาเลย 

[BeeRY]

ใครจุ๊บกันน้อ อยากรู้จัง

[kanda53]

สุดยอด.....น่ารัก.....สะใจ....สไตล์พี่เมฆ
หวาน...& .....ซี๊ดดดด.....จนเดือดร้อนคู่อื่น ๆ นะจ๊ะ

 

[anterosz]

กรี๊ดดด!! ทั้งหวาน ทั้งหื่น! 

ชอบคร้าบ ขอตอนพิเศษมาเรื่อยๆนะครับผม

 

แต่ไอ้ 2 คนที่จูบกันอยู่นี่ใครง่ะ พี่ฉายกับน้องอันดาป่าวง่ะ เหอะๆๆ

[dukdikdukdik]

พี่เมฆเริ่มร้อนแรงแล้ววววววว

ว่าแต่ คู่ที่จูบกัน ใครอะ 

[จันทร์ผา]

อยากรู้ว่าอีกคู่คือใครอะ

[N.T.❁]

อีกคู่ต้องเป็นไม้กะัน้องตี๋ตี้ แน่เลยเนอะ มาเยี่ยมแล้วมาได้ยินเสียงในฟิลม์ 
เดาเอาจะแม่นมั้ยเนี่ย ตอนต่อไปยังไม่มาเลย 

เราคิดแบบนี้เลยค่ะ 5555
ฉานกะเมฆน่ารักจริงจัง 

[พี่วันเสาร์]

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษที่เร้าร้อน
พี่เมฆ พี่ฉาน ยังคงความรักที่อบอุ่นและเข้าอกเข้าใจซึ่งกันและกัน :กอด1

[hotladyanyavee]

ยังคงความหวานไม่เปลี่ยน ได้มองต่างมุม และทำให้เราเข้าใจไรมากขึ้นอะ จากที่มองแต่มุมของเมฆ
แต่ได้มองมุมของฉาน สลับกับเมฆทำให้เรารักดวงตะมัน และองอิศวรมากมาย

[heefever]

ฉานแกนี่หื่นได้ตลอดเลยนะ

ขนาดเจ็บจะตายอยู่แล้ว 


ว่าแต่ว่าคู่ไหนล่ะนั่น 

[อิสระ]

ในที่สุด
อีกคู่ด้วยสิ
นะนะนะนะ

[Little Devil]

ขอบคุณ ตอนพิเศษทำน้ำแข็งละลาย
อยากรู้ใครเอ่ย
+1

[yeyong]

ไม่สบายแล้วยังหื่นได้อีกนะ

[iforgive]

 

เมฆไม่ไร้เดียงสาเลยนะตั้งแต่มีสามีเนี่ยะ 
ส่วนพี่ฉานหื่นมั่ก ๆ ร้อนแรงแบบเจ็บ ๆ

[both^^]

พี่ฉานหื่นอ่ะ ระวังแผลเปิดนะคะ

กิ้วๆ