=======================
ตอนที่ 21หลังจากสัญญาณเตือนภัย ที่ทำให้ผมโล่งใจ จบลง
ตอนนี้ สมองผมได้แต่ประมวลผลว่า
จะเอาตัวรอดไปจากพี่เต้ยังไงดี
คิดหาเหตุผลไปจากใครสักคน ทำไมมันยากอย่างนี้วะ
ที่สำคัญ จะบอกยังไง ว่าไอ้ฉานมันรอรับอยู่ข้างล่าง
ถึงแม้ไม่ต้องกลัวมันโดนข้อหาบุกรุก แต่การที่มันมารอรับผมอยู่แบบนี้
ไม่ใช่เรื่องที่น่าคิดไปในทางที่ดีแน่ๆ เหมือนนางเอกในนิยาย
แต่โธ่เว้ย!!!!...พี่เมฆเป็นผู้ชาย น่าภูมิใจตรงไหน มีผู้ชายมารอรับ
โชคชะตา ก็ตอกย้ำความสาวแตกของกูเข้าไปนะ เอาให้เยอะๆ
ว่าแต่ แล้วใครจะสน ในเมื่อตอนนี้ ถ้าผมไม่ออกจากที่นี่ไปหาไอ้คนที่มันรออยู่ข้างล่างให้เร็วที่สุด
คนที่จะไม่เหลือรอดชีวิตกลับไป มันต้องใช่องค์อิศวร อย่างท่านเมฆคนนี้แน่ๆ
“พี่เต้ครับ เห็นทีเมฆต้องขอตัวกลับก่อน พอดีฉานผ่านมาทางนี้พอดี มันเลยแวะรับหนะครับ พี่เต้จะได้ไม่ต้องไปส่งเมฆด้วย มันไกล แค่นี้ก็เกรงใจแล้ว สำหรับข้าวเย็นวันนี้ อร่อยแล้วก็ขอบคุณมากครับ”
ไม่มีแม้เวลาที่จะร่ำลามากกว่านี้
ไม่มีแม้แต่เวลาที่จะต้องคิดว่า ประโยคเอาตัวรอดเมื่อกี้ สมเหตุสมผลแล้วหรือยัง
ผมพาร่างตัวเอง แทบจะเรียกได้ว่า วิ่งเดี่ยว 200 เมตรชาย ตะกายสู่โอลิมปิค ยังไงยังงั้น
ผมมองหารถมินิคู่ใจ ก็เห็นมันจอดอยู่ มุมรั้วบ้านพี่เต้ ทำเลที่มืดมิด เหมาะแก่การค้าขายสิ่งเสพย์ติดอย่างมาก
ก้าวขาขึ้นนั่งคู่คนขับได้ รถก็กระชากตัวออกไป แบบไม่รอให้ผมคาดเข็มขัดนิรภัยเลยด้วยซ้ำ
ไม่มีบทสนทนาใด ใด เกิดขึ้นระหว่างผมกับคนข้างๆ
ท่ามกลางไฟถนนที่ส่องผ่านเข้ามาเพียงเงาสลัวๆ นั้น ผมมองเห็นคนที่ผมคุ้นหน้า
แต่ว่าไม่คุ้นเคย
ใบหน้าที่คอยส่งยิ้ม ให้เสียงหัวเราะ หรือแม้ยามกวนอารมณ์ผม ไม่มีให้เห็นเหมือนเคย
ใบหน้าไอ้ฉานตอนนี้แข็งกร้าว กรามขบกันจนเป็นสันนูน มือทั้งสองข้างเกร็งกำพวงมาลัยไว้แน่น สายตาจ้องไปแค่ทางตรงหน้า
ความหนาวยะเยือก เกาะกุมหัวใจผมทันที
เมื่อสักครู่นี้ ผมลืมคิดไปว่า น้ำเสียงของมันที่ผ่านทางโทรศัพท์ ไม่ได้ปกติเหมือนทุกที
น้ำเสียงนั่น ไม่ใช่คำขอ แต่เป็นคำสั่งขั้นเด็ดขาด ไม่มีแววหยอกล้อในน้ำเสียงเหมือนยามปกติที่เรามักใช้ล้อเล่นต่อกันเสมอ
ทั้งๆที่อุณหภูมิในรถก็ปกติ อย่างที่เคยนั่งทุกครั้ง
แต่ครั้งนี้ ผมกลับห่อตัวเข้ามุมนึงของรถ พยายามให้กรอบสายตา มีเพียงวิวทิวทัศน์ข้างหน้าเท่านั้น
ลางสังหรณ์บอกผมว่า ตอนนี้ไอ้ฉานไม่ปกติ และผมเองไม่รู้ว่าเพราะอะไร
ไม่อยากจะคิดว่า เป็นเพราะผมมาทานข้าวเย็นกับพี่เต้ เพราะเหตุผลนี้ มันดูไร้สาระเกินไปกับท่าทางที่มันแสดงออกมาอยู่
ตอนนี้ ผมยอมรับว่า ไม่เคยเห็นไอ้ฉานน่ากลัวขนาดนี้มาก่อน
ผมรู้แค่ว่า ที่มันเงียบอยู่ตอนนี้ มันพยายามควบคุมสติอารมณ์ตัวเองให้ปกติที่สุด
แต่เหมือนลิมิตเข้าใกล้ศูนย์
ไอ้ฉานเลือกที่จะจอดรถที่บ้านตัวเอง แทนบ้านผม
นั่นหมายความว่า ครั้งนี้ สถานที่พักผ่อนยามนิทราของเราคือห้องไอ้ฉานเอง
ไม่แปลก เรานอนห้องเดียวกันเสมอเมื่อกลับมาบ้าน แล้วแต่ว่าจะเป็นห้องใครก็เท่านั้น
ในบ้านเงียบเชียบ ไม่มีแสงไฟดวงใด เล็ดลอดให้ความสว่างเลย
ไม่ได้ดึกมากสักเท่าไหร่ ทำไมน้าพิมและน้าชาติ หรือแม้แต่เด็กในบ้านถึงได้นอนกันเร็วขนาดนี้
ไม่ทันจะได้ถามไถ่ถึงความผิดปกติในบ้าน
มือของคนที่เดินผ่านผมเข้ามาก่อนตั้งแต่จอดรถเข้าที่ดีแล้ว จับมือข้างนึงของผมไว้กระชากสุดแรงรั้ง
เหมือนผมทำอะไรได้ไม่ทันใจมัน พยายามที่จะดิ้นรนขัดขืน อยากรู้อยากถามว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่ก็สู้แรงคนที่กำลังโกรธดั่งเพลิงพายุตรงหน้าไม่ได้อยู่ดี
ความงุนงน บวกกับความสับสนและไม่เข้าใจอะไรในหลายๆอย่าง
สติกลับเข้าร่างอีกครั้ง เมื่อผ่านเข้าห้องที่คุ้นเคย ทันทีที่บานประตูกระแทกปิดลง
แผ่นหลังผมก็ตามติดบานประตูบานนั้นเช่นกัน
มือทั้งสองข้างโดนคนตรงหน้ายึดเอาไว้ กับบานประตู
ทั้งจมูกและปากยึดครองซอกคอผมในทันที ริมฝีปากมันกดเม้มไปทั่วทั้งซอกคอ ใบหน้าแล้วไล่มาที่ใบหู
ไม่มีความอ่อนโยน ไม่มีแม้กระทั่งอารมณ์อ่อนหวาน ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปด้วยอารมณ์โกรธจากคนตรงหน้าทั้งสิ้น
บางเวลาที่ริ้มฝีปากลากผ่านฐานไหล่ ไอ้ฉานมันกดเน้นย้ำลงไปเหมือนให้ผมได้จดจำเวลาตอนนี้ไว้ให้ดี
ฟันคมขบสลับดูดเม้ม ไม่มีเวลาต้องมากลัวว่าร่องรอยนั้นจะเกิดขึ้นหรือไม่…ทุกรอยเน้นย้ำแสดงความเป็นเจ้าของ
ความเจ็บผสมความน้อยใจเสียใจ ผลักดันให้น้ำตาลูกผู้ชายมันไหลออกมา
เจ็บกายก็ไม่เท่าเจ็บใจ ที่อยากป้องกันตัวเองสักเท่าไหร่
กลายเป็นว่าไม่รู้จะเอาเรี่ยวแรงจากไหนมาต่อสู้กับคนตรงหน้าได้สักที
มันไม่ใช่ เพื่อนสนิท หรือคนรัก หมาดๆ ของผมอีกต่อไปแล้ว
การกระทำของคนตรงหน้า ไม่ต่างอะไรกับสัตว์ป่าดุร้าย ที่ต้องการข่มคู่ต่อสู้เพื่อที่จะเป็นจ่าฝูง
แต่ไอ้เมฆคนนี้มันไม่ใช่ มันไม่เคยคิดจะเอาชนะใคร ....
ที่ผ่านมามีใจให้คนตรงหน้าเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เพียงแต่ยังไม่รู้ใจตัวเองว่าเป็นแบบไหน
ผมเม้มริมฝีปาก กัดฟันปิดทุกช่องทางไม่ให้ลิ้นของคนตรงหน้าเข้ามารุกราน โดยที่ผมไม่เต็มใจได้
แต่ในเมื่อนี่ไม่ใช่การร้องขอความเต็มใจ มันเลยใช้ฟันขบเม้มริมฝีปากเพื่อเปิดช่องทางนั้นโดยไม่ต้องออกแรงอะไรมากมาย
รสชาติของลิ้นร้อนผสมรสชาติปร่า ของกลิ่นคาวเลือด มันทำให้จูบครั้งนี้เต็มไปด้วยความทรมาน
เสียงร้องจากปากผม ไม่ใช่เสียงที่มาจากความเสียวซ่านสุขสม แต่มันเป็นไปตามกลไกธรรมชาติ
ร่างกายผมโดนวิยญาณร้ายในร่างไอ้ฉาน สำรวจไปทุกที่ ที่ลิ้นและริมฝีปากคู่นั้นพาดผ่านได้
มันหยุดเน้นย้ำตรงยอดอกผมอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน
ม่านน้ำตาไม่ได้ช่วยให้อารมณ์ของคนตรงหน้าเย็นลงเลยแม้แต่นิด
มันยังคงรุกหน้าสำรวจร่างกายผมพร้อมเสียงพร่ำร้องแสดงความพอใจ
ที่ไม่ว่ายังงัย ร่างกายผมก็ทรยศมันไม่ได้อยู่ดี ต่อให้มันรุนแรงสักแค่ไหน
บังคับขืนใจผมเท่าไหร่ แต่ร่างกายผมก็แอ่นรับ สนองทุกสัมผัสกลับไปร้อนแรงเท่ากัน
ความสับสนของจิตใจตีกันมั่วไปหมดกับความต้องการตามธรรมชาติของร่างกาย
รสชาติเค็มปร่าของน้ำตา ไหลเข้าปากทุกครั้ง ที่ผมร่ำร้องขอให้ความทรมานนี้สิ้นสุดลงสักที
ยิ่งร้องขอ ยิ่งเร่งเร้า รุกราน ในเมื่ออารมณ์ทุกอย่างถูกปลุกให้พร้อมรับกับความปลดปล่อยครั้งสุดท้าย
ไม่มีตัวช่วยใด ใด นำทาง มีเพียงหยาดหยดแห่งความใคร่ ที่ไอ้คนตรงหน้า มันเอามาชโลมความอ่อนไหวของเราเอาไว้
ปากและลิ้นพยายามหลอกล่อให้ผมเคลิ้มและลืมว่า มีสิ่งแปลกปลอมบางอย่างล่วงเกินเข้ามาที่ช่องทางด้านหลัง
ความเจ็บแล่นริ้วไปทั้งร่างกาย...เพียงแค่นิ้วที่ถูกใส่เข้าไปเพื่อเปิดช่องทาง ยังเจ็บแทบลืมหายใจขนาดนี้
แล้วถ้าเปลี่ยนเป็นส่วนอ่อนไหวอันใหญ่โต ที่เต็มไปด้วยความต้องการ ที่มันยัดใส่มือผมเมื่อสักครู่นี้ แทนที่เข้าไป
“ฉาน ไม่นะฉาน กูเจ็บ มึงจะไม่ทำแบบนั้นใช่มั้ย” คำร้องขอพร้อมม่านน้ำตา
ไม่เป็นผลเมื่อคนตรงหน้าขบกรามแน่นเป็นสันนูน พร้อมพลิกตัวผมให้หันหน้าแนบประตูเอาไว้
“เป็นของกูซะเมฆ มึงเป็นของกู เหี้ยหน้าไหนมันก็ไม่มีสิทธิ์ “ ผมไม่รู้ว่ามันพูดอะไร ในเมื่อความเจ็บที่โดนยัดเยียดใส่ทางช่องทางข้างหลังนี้ มันกลบทุกความรู้สึกนึกคิด ร่างจะแตกเป็นเสี่ยงๆเป็นอย่างไร ผมก็เพิ่งรู้ในวันนี้ มันเจ็บจนชา มันแสบจนไม่รู้ว่า ความสุขสมข้างหน้ามันอยู่ตรงไหน
“หายใจลึกๆ อย่าเกร็งสิเมฆ ปล่อยตัวสบายๆนะคนดี
ถ้าในยามปกติ ผมอยากจะโต้ออกไปเหลือเกินว่า “สบายบ้านพ่อมึงสิ ยัดเข้ามาขนาดนี้...มันไม่ฉีกเลือดกระเด็นใส่หน้า มึงกูก็ว่าปาฎิหารย์แล้ว
ไอ้ฉานมันสับขาหลอก ด้วยปากและลิ้นกับผมอีกครั้ง ครั้งนี้มันอ่อนโยนกับผมมากขึ้น ไม่มีฟันคมมาขบกัดให้รู้สึกเจ็บอีกต่อไป จุดไหนที่ไวต่อความรู้สึกผมเท่าไหร่ ไอ้ฉานมันรู้หมด มันรู้ยิ่งกว่าตัวผมที่รู้ ผมเริ่มปฎิบัติตามคำแนะนำอยากตั้งใจ
ค่อยๆหายใจเข้าและหายใจออก ผ่อนคลายความอึดอัดที่สุมกันอยู่ตรงท้องน้อยของผมตอนนี้
มันเริ่มขยับตัวตอนไหนผมเองก็ไม่รู้ มันค่อยขยับเข้าออกเป็นจังหวะช้า ๆ พร้อมๆกับช่วยส่วนอ่อนไหวข้างหน้าของผมไปด้วย
อาาาา...เมื่อความเสียวซ่านเข้ามาแทนที่เจ็บปวดที่เพิ่งผ่านพ้นนี้ จังหวะที่เนิบนาบค่อยๆเปลี่ยนเป็นเร่งถี่ขึ้น ร้อนแรงขึ้น
ยิ่งจังหวะเร่งเร้าขึ้นมากเท่าไหร่ เสียงร้องครางแห่งความสุขสมก็ดังขึ้นตามไปเท่านั้น...
ถึงแม้การเริ่มต้นมันเริ่มมาจากความขัดขืนใจ....แต่บทลงท้าย ไม่ว่ายังไง กลไกทางธรรมชาติ ได้ถูกบังคับไว้แล้ว
ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะจบสิ้นลง
“กูรู้ว่าคำขอโทษไม่มีความหมายอะไร กับสิ่งที่เพิ่งทำลงไป แต่มึงรับรู้ไว้ได้มั้ย กูทำไปเพราะรักมึง อย่างเดียวเท่านั้นเมฆ”
น้ำเสียงพร่าสั่นพร่ำบอกชิดริมหูผม ก่อนที่หน้ามันจะซบลงกับแผ่นหลัง เสียงครวญครางครั้งสุดท้ายของเราสองคนดังขึ้นพร้อมกัน เมื่อมันเร่งจังหวะส่วนอ่อนไหวด้านหน้า พร้อมกับที่มันเร่งกระแทกส่วนอ่อนไหวด้านหลัง ถี่รัว ก่อนจะกระแทกจังหวะหนักหน่วงครั้งสุดท้าย ปล่อดปล่อยหยาดหยดความใคร่ไว้ข้างในช่องทางด้านหลัง รวมถึงการปลดปล่อยของส่วนอ่อนไหวด้านหน้าผมเช่นกัน
จบสิ้นแล้ว ความสุขสมที่ทรมาน ....ความสุขที่แลกมาด้วยความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจ
น้ำตาที่แห้งเหือดไปตอนไหนไม่รู้ เริ่มไหลมาฟ้องอาการสาวแตกขั้นมาตรฐานของผมอีกครั้ง
ร่างที่ไร้เรี่ยวแรง โดนไอ้ตัวต้นเหตุมันพยุงมาได้ถึงเตียงนอน ผมทิ้งตัวลงนอนโดยที่ไม่มองด้วยซ้ำ
ว่าไอ้ตัวร้ายมันหายไปไหน มันจะไปไหน ไปทำอะไรก็ช่างหัวมันเถอะ
ชีวิตผมยิ่งกว่านิยาย
จะมีผู้ชายคนไหน ที่ผ่านการมีอะไรกับที่ผู้ชาย ที่เรียกได้ว่า “คนรัก” ด้วยความไม่เต็มใจอย่างผม
จะเรียกว่าข่มขืนใจ ก็ดูจะเลวร้ายมากไป ในเมื่อ ผมแทบไม่ได้ออกแรงต้านทานความบ้าคลั่งของไอ้ฉานเลยแม้แต่น้อย
แถมในตอนท้ายของช่วงอารมณ์ใคร่ ผมสนองตอบมันไปทุกท่วงท่า ที่มันจะชักนำพาอารมณ์ผมไปเสียด้วยซ้ำ
แต่ถึงกระนั้น.......ผมก็ยังอดเสียใจไม่ได้อยู่ดี ผมไม่ใช่สิ่งของ ที่จะมาทำอะไรกับผมก็ได้ โดยที่ไม่คิดถึงใจผม
ถ้าการเป็นคนรัก มีความเชื่อใจเป็นส่วนหนึ่งขององค์ประกอบ ทำไมผมกับมันถึงขาดตรงจุดนี้
เราเคยสัญญากันไว้ตั้งแต่ยังเป็นได้แค่เพื่อนกันว่า มีอะไรเราจะคุยกันทุกเรื่อง อยู่เคียงข้างกัน
แล้วที่ผ่านมาเรียกว่าอะไร ทำไมทุกครั้งที่เกิดปัญหา เราไม่หันหน้ามาคุยกัน
ทำไมต้องปล่อยให้เหตุการร์เลวร้าย มาทำให้เราไม่เข้าใจ จนต้องทะเลาะกันได้ทุกครั้ง
ไอ้อาการสาวแตกขั้นมาตรฐานของผมผ่านไปแล้ว ไม่มีไอ้เมฆที่นอนซบหน้ากับหมอนแล้วร้องไห้
ให้เสียดายความแมนอีกแล้ว ผมกัดฟันข่มความเจ็บปวดตรงช่วงบั้นท้าย เหมือนกระดูกในร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
เพียงแค่ผมพยุงตัวเองลุกขึ้น ไม่อยากคร่ำครวญกับความเจ็บปวดให้มากนัก ความเข้มแข็งของลูกผู้ชาย ได้บอกผมเอาไว้อย่างนั้น
เริ่มเข้าใจไอ้ฉานขึ้นมาบ้าง เวลาที่มันแอบหลบมายืนดูดบุหรี่ระบายความเครียดที่ระเบียง เพราะผมเองก็ทำไม่ต่างจากมัน
ผมปล่อยควันบุหรี่ออกไปพร้อมๆกับปล่อยความรู้สึกสมเพชตัวเอง ได้เจอแม่ ทุกอย่างเหมือนจะดำเนินไปได้ด้วยดี
“เมฆ” เสียงเรียกที่ตะโกนก้องออกมาจากภายในห้อง ทำให้ผมสะดุ้งตื่นจากความคิด บุหรี่ถูกปล่อยลงพื้น ก่อนจะบี้ดับด้วยปลายเท้า
“มึงออกมาทำไม กลัวคนไม่รู้หรือไง ว่าเราทำอะไรกันมา” น้ำเสียงมันกราดเกรี้ยว ผมประคองร่างตัวเองออกมาด้วยสภาพไหนผมไม่รู้หรอก รู้แค่เพียงกัดฟันข่มความเจ็บไว้ได้ แล้วควานหากางเกงที่โดนกระชากทิ้งๆไว้แถวนั้นมาใส่ ก็ออกมาเลย
ไม่สนใจจะหาเสื้อมาใส่ ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ถอดเสื้อเล่นกีฬาก็บ่อยไป
แต่ผมก็ลืมนึกไปว่า ไม่ใช่กับตอนนี้ หลังจากที่ก้มสำรวจร่างกายตามที่ไอ้ฉานว่าไป ใจผมก็ต้องกระตุกวูบ
เนื้อตัวที่ผมพอสำรวจด้วยสายตาได้ เต็มไปด้วยร่องรอยแห่งอารมณ์เดือดดาลของไอ้บ้าฉานแทบทั้งสิ้น
ทั้งรอยดูดทั้งรอยฟันขบเม้ม ยิ่งเด่นชัดขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป บางจุดยังมีร่องรอยของเลือดไหลซิบๆ
นี่ที่ผ่านมา กูหลงเข้าไปในฝูงหมาป่าหรือไงวะ ....แต่ว่าไม่น่าใช่ฝูง น่าจะเป็นหมาบ้าเพียงตัวเดียวมากกว่า
มันไม่ได้สำนึกสักนิด ว่าที่ผ่านมามันทำอะไรลงไปกับผม
ไม่มีคำว่าขอโทษ หรือเสียใจหลุดจากปากมัน
หลังจากที่ดึงผมเข้ามาในห้องได้ มันก็พาผมไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ ก่อนที่จะใช้ผ้าชุบน้ำ ที่มันคงจะไปหามาตอนที่มันหายหัวไป เช็ดไปตามร่างกายผม
“อาบน้ำเถอะ เลอะไปทั้งตัว” มันเช็ดไปได้สักพัก คงคิดว่าแค่เช็ดตัวคงไม่ไหว หลังจากเสร็จสิ้นสงครามความใคร่ไป
ผมก็ไม่ได้ทำอะไร กับร่องรอยที่เกิดขึ้นทั้งนั้น ไม่ว่าจะเกิดจากของมัน หรือของผมเอง
“ ไม่ ทำไมกูจะต้องอาบ กูไม่ได้ทำอะไร ใครทำอะไรไว้ มันก็จัดการเองสิ” ไม่ได้หมายความว่าจะตั้งแง่ให้มันอาบน้ำให้
แต่ความหมายมันก็แปลไปในทิศทางอื่นไม่ได้เหมือนกัน
แต่จะให้ลุกขึ้นไปทำเองก็ไม่ไหว แค่ขยับความเจ็บก็แล่นริ้วไปทั้งตัว นี่ไม่นับเวลาที่ส่วนนั้นโดนน้ำ
เจ็บ ก็ไม่เท่ากับความแสบที่เกิดขึ้น ......
“พอจะลุกไหวมั้ย หรือให้ฉานอุ้มไป” แสดงว่ามันยังคงสำนึกถึงความผิดติดตัวอยู่ ไม่งั้นมันคงไม่แทนตัวเองว่า “ฉาน” แน่
“มึงพยุงก็พอ กูลุกเองได้ แค่เจ็บ แต่ไม่ได้เป็นง่อย “ปากดีไปงั้นแหละครับ จริงๆถ้ามันอุ้มไปก็ดีเหมือนกัน เพราะแค่ผมขยับตัวที ก็ต้องห่อปากร้องซี๊ดด้วยความเจ็บแสบทุกที แต่ผมจะเสียฟอร์มตอนนี้ไม่ได้ ผมโกรธมันอยู่ ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ น้อยใจ
“ อวดดีตลอดเลยนะ นี่ขนาดว่าเฝ้าแล้ว ยังเกือบโดนเค้าเอาไปกินจนได้ “ ผมเบือนหน้าหนี ไม่อยากจ้องตาต่อปากต่อคำกับมัน ทั้งๆที่กำลังสงสัยเหมือนกันว่า มันพูดถึงเรื่องอะไร ใครจะกินใคร แล้วใครโดนกิน
มันจัดแจงทำความสะอาดตัวผมยากลำบากพอสมควร เพราะผมไม่ได้ให้ความร่วมมือใดๆ กับมันเลย
กลับมาถึงเตียงได้ ก็ทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง ไม่ลืมจะตอกย้ำความสะเทือนใจ ด้วยการหันหลังให้มัน
โกรธโว้ยโกรธ เสียใจเว้ยเสียใจ แล้วนี่อะไร กูแสดงออกว่าแค้นเคืองขนาดนี้ มันยังเฉยใส่
ไม่ขอโทษไม่ว่า แต่ง้อกูนะเป็นมั้ย
มันรักพี่เมฆจริงรึเปล่าเนี่ย.......ไอ้ดร๊วกกกกกกกกกกกหมาบ้าฉาน
ไม่ได้ตะโกนออกไปหรอกครับ ด่ามันในใจเฉยๆ
“เมฆ” มันเรียก แต่เรื่องอะไรจะหันไป
“มึงไม่อยากรู้เหรอว่ากูโกรธอะไร” อยากรู้แต่กูไม่อยากถาม มีรัยมั้ย...อีกอย่าง มึงโกรธแต่มึงก็มาลงกะกูมันถูกแล้วใช่มั้ย
“ กูขอโทษที่โกรธจนหน้ามืดแล้วทำมึงเจ็บ แต่มึงไม่คิดบ้างเหรอว่ามันต้องมีเหตุ หืม แล้วเหตุนั้นมันก็มาจากมึง”
ผมยอมหันหน้า มาสบตากะมัน ยังไม่ทันที่ปากผมจะเอ่ยถามอะไรออกไป ไอ้ผู้ร้ายตรงหน้า ก็ยื่นโทรศัพท์ ที่เป็นของมันมาให้
“อะไร”
“โทรศัพท์” ไอ้ฟายยยยยยยยยย กูรู้แล้วว่าโทรศัพท์ แต่จะยื่นมาทำเกลืออะไร
“เอาไปดู” ผมรับมาทั้งๆที่ตายังถลึงใส่มัน
โทรศัพท์ถูกเปิดค้างไว้ที่ กล่องจดหมายเข้า ความทันสมัยของเทคโนโลยีสมัยนี้ ทำให้อะไรๆ มันมากกว่าแค่โทรข้าโทรออก
หน้าจอโชว์ข้อความเข้า จากเบอร์ที่ผมไม่คุ้นเคย หลายข้อความ
และหนึ่งในข้อความนั้น เป็น รูปผม ที่อยู่ในบ้านพี่เต้ เป็นรูปที่ผมกำลังยิ้ม
และข้อความใต้ภาพ ก็ต้องทำให้ผมตกใจ เมื่อพบว่า
“รอยยิ้มนี้ และคน คนนี้ คืนนี้เค้าจะต้องเป็นของกูด้วยความเต็มใจ”
หัวข้อ: เมื่อแหงนมองจันทร์ ผมเห็น “ตะวัน” By TRomance "อัพเดทกล่อง+หนังสือตัวอย่าง P.81" (อ่าน 839688 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก