หัวข้อ: เมื่อแหงนมองจันทร์ ผมเห็น “ตะวัน” By TRomance "อัพเดทกล่อง+หนังสือตัวอย่าง P.81"

[nOn†ღ]

 

[sukie_moo]

อ่านทันแล้ว...
คนแต่งบอกเรื่องนี้ไม่เศร้า เอาฮาอย่างเดียว

แต่คนอ่านว่า  คนแต่งแอบสอดไส้ความเศร้าของเมฆน้อยมาเป็นระยะๆ แต่ความความฮาเข้ามากลบเกลื่อน

น้องเมฆโชคดีนะ ที่มีดวงตะวันดวงนี้อยู่เคียงข้างมาตลอดเลยไม่เศร้ามาก  ไม่งั้นเมฆก้อนนี้ ก็คงเป็นก้อนสีหม่นๆ ไม่สดใสเช่นนี้เป็นแน่ แม้จะแอบมีสีเทาๆซ่อนไว้ข้างในก็เถอะนะ แต่ก็เชื่อว่าความอบอุ่นของดวงตะวันจะช่วยให้เมฆก้อนนี้ก้าวเดินต่อไปได้แน่ๆ

เอาละ มาเม้นต์ตอนล่าสุดดีกว่า   ให้เดาว่าชะนีน้อยนางนั้น น่าจะเป็นน้องสาวต่างพ่อของเมฆแน่ๆ  และฉานก็คงนึกเอ็นดูว่าเป็นน้องของคนที่รัก  แต่!!! กระนั้นก็เข้าใจความรู้สึกของเมฆที่เห็นคนที่รัก มาอ่อนโยนกับใครแม้คนนั้นจะเป็นน้องก็เถอะมันต้องรู้สึกแปล๊บๆในอกมั่งแหละตามสัญชาตญาณของมนุษย์


ท้ายสุด วิงวอนให้ เอาตอนต่อไปมาลงได้แล้วจ้า  ลุ้นจน....แน่นอกไปหมดแล้ว  แหะๆๆ

[anterosz]

ดันจนจะหมดแรงแล้วนาาาาา

เอ้าาา อึ๊บๆๆ

 

[Seiki]

ตอนที่ 26

นานเท่าไหร่ไม่รู้ ที่ผมมองภาพของคนสองคนตรงหน้า

ด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

ผมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ลำคอผมตีบตัน แล้วรู้สึกรื้นๆในหน่วยตา

มันเป็นความรู้สึกที่จู่โจมมาอย่างกระทันหัน ผมเองก็ควบคุมความรู้สึกนั้นไม่ได้

ภาพของคนสองคนตรงหน้า มันทำให้ผมอดรู้สึกวูบโหวงในใจไม่ได้ กับความรู้สึกที่หลอกตัวเองมาตลอด

และกลบมันฝังลึกไปลึกสุดของจิตใจ “ตั้งแต่เราเปลี่ยนสถานะจากเพื่อนสนิท เป็นคนรักกัน”


ว่า

โดยธรรมชาติแล้ว ผู้หญิงต้องคู่กับผู้ชาย
ภาพตรงหน้า ตอกย้ำความจริง ที่ผมแกล้งลืมไปได้ดี

มันคือ ความจริงของธรรมชาติอย่างที่สุด

ไม่ใช่ สิ่งที่ฝืนธรรมชาติ อย่างที่ผมกับไอ้ฉานเป็น

ไม่ใช่ผมคนเดียว ที่มันยิ้มให้ทั้งปากทั้งนัยย์ตา

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมคิดมาตลอดว่า มันมอบให้ ผม “เพียงคนเดียว” นั้น ผมคิดไปเอง

ผมกำลังจะหันหลังกลับไปยังจุดที่ผมจากมา

“ อ้าว คุณเมฆตื่นแล้วเหรอค่ะ ไปคะ ไปรวมตัวกับคุณอันดา คุณฉาน เดี๋ยวป้ายกอะไรออกไปให้ทานนะคะ”


“ป้า” ที่เรียกสติผมกลับคืนมา น่าจะเป็นแม่บ้านของที่นี่ เมื่อคืนผมไม่ได้เจอ แต่คิดว่า แม่คงแนะนำผมไว้ก่อนแล้วนั่นแหละ ถึงได้ทักแบบไม่มีพลาดแบบนี้

“เจอกันหรือยังคะนี่  แต่คงยังไม่เจอคุณหนูอันดานะ เมื่อคืนเธอค้างที่รีสอร์ท เพิ่งมาเช้านี้ “

ระหว่างที่ปล่อยให้ป้าวิเคราะห์เหตุการณ์ไปนั้น ผมก็พอจะนึกออกรางๆ ว่า คุณอันดา หรือผู้หญิงที่ยืนคุยสนิทสนมกับไอ้ฉานตรงหน้า คือน้องสาว ต่างพ่อของผม

น้องสาวผม โตเป็นสาวแรกรุ่น  ผิวสวย ใบหน้าสวยคม ผิวสีน้ำผึ้ง เนียน ใบหน้าบ่งบอกว่าเป็นลูกครึ่งอย่างเห็นได้ชัด ร่าเริง สดใส สมวัย น่าจะคุยเก่ง เพราะสนิทสนมกับไอ้ฉานอย่างเร็ว จนผมเอง ยังแปลกใจ

“ อ้าวเมฆ ตื่นได้แล้วเหรอ มานี่ๆ” จะมีใครละครับ ถ้าไม่ใช่ไอ้ผู้กำกับแห่งชาติ

มันคงได้ยินเสียงของป้าแม่บ้านที่คุยกับผม พอดี มันถึงได้เรียกผมซะเสียงดังขนาดนี้

แถมยังวิ่งหน้าตั้ง ฉีกปากยิ้มเห็นฟันครบทุกซี่ มาดึงผมเข้าไปร่วมวงด้วยอีกต่างหาก

ผมจะทำยังไงได้นอกจากปลิวไปตามแรงมือมัน

“โอ๊ย “ ไอ้ฉานดึงไม่แรงเท่าไหร่  แต่เมื่อคืนผมเพิ่งผ่านอะไรๆ มา ความระบมมันยังอยู่

แรงกระชากเพียงนิด ก็ทำให้ผมเจ็บจี๊ดถึงไขสันหลัง แถมออกตัวโดยไม่ทันระวังแบบนี้ด้วยแล้ว

“เป็นอะไรอ่ะ หืม ยังเจ็บอยู่อีกเหรอ” ไอ้คนดึง มันหยุดตามเสียงประท้วง แถมยังมีหน้ามาถามว่ายังเจ็บเหรอ

โดนทะลวงหัวเมืองตั้งสองครั้งสองครา จะให้ผมปกติก็คงจะเกินธรรมดาไปหน่อยละมั้ง

“เออสิ เชี่ย มึงอย่าดึงดิ น้องเค้ามองอ่ะ “

“อ๋อ เออ กูลืม” มันทิ้งมือผมลงทันที

แปลก ปกติคนหน้าด้านอย่างมัน ถ้าผมท้วงแบบนี้

คำตอบที่ได้ ไม่น่าจะผิดไปจาก

“จะสนใจทำไมละวะ ผัวจูงมือเมีย ปกติธรรมดาจะตาย ใครๆเค้าก็ทำกัน”

หรือ

“จะทำไมอ่ะ ก็กูกลัวเมียกูหลุดหาย”

“กูจะจับอะ ใครจะทำไม เกิดมึงระเหิดไปแบบลูกเหม็น กูจะหาเมียแบบมึงได้จากไหน”

ประมาณนี้ ที่ผ่านมา ไอ้ฉานน่าจะตอบประมาณนี้

แต่วันนี้ ไม่มีคำคัดค้าน นอกจากปล่อยมือผมให้เป็นอิสระทันที แล้วเดินนำหน้าผมไปหา

“น้องสาว” ของผม ปล่อยให้ผมเดินตามไปด้วยความรู้สึกเดียวดายสุดชีวิต

“อันดา ได้เวลาพระเอก ปรากฎตัวแล้วนะ พี่บอกไว้ก่อนว่า ห้ามกรี๊ดใส่หูพี่เด็ดขาด เป็นไง หล่อกว่าในรูปมั้ย” มันพูดอะไรอีกยืดยาว ล้วนแล้วแต่ทำให้ผม งง แทบทั้งสิ้น

“ เมฆ นี่ น้องอันดา น้องสาวคนละพ่อของมึงไง มึงอ่ะ ตื่นสาย น้องเค้ามารอ พาเที่ยวตั้งแต่เช้าแล้วรู้มั้ย กูจะไปปลุกก็ไม่ยอม อยากให้มึงนอนสบายๆ จนภาคใต้ของประเทศไทยหายไปครึ่งนึงแระ”

ถ้าเป็นเวลาปกติธรรมดา กูคงหัวเราะให้กับมุขที่มึงหน้าด้านเล่นอยู่หรอกนะ

แต่ตอนนี้กูไม่มีอารมณ์ฮา

คนที่ไอ้ฉานแนะนำว่า “น้องสาวผม กำลังยืนยิ้มส่งมาให้ แววตาสดใสบอกผมว่า ผมไม่ควรเอาเรื่องบ้าๆมาคิดให้รกสมอง

“ เอ่อ คือ พี่ชื่อพี่เมฆนะ น้องอันดาใช่มั้ย “ ผมเกาหัวแกรกๆ ให้กับความเสร่อ ขั้นอนาถของตัวเอง

มีหนังสือเล่มไหนมั้ย ที่เขียนสอนไว้ว่า เวลาเราเจอน้องสาวที่พลัดพรากจากกันมาตั้งแต่เกิดครั้งแรก
ต้องทักทายยังไง ถึงจะถูกหลักไวยกรณ์ ไม่แห้งแล้งแบบที่ผมทักไป
แล้วผมต้องปฎิบัติตัวยังไง ไม่ให้ความประหม่า มาแทนที่ความหน้าด้านที่มีตลอดเวลามาแต่เก่าก่อนของผมไป
วันนี้ผมคงเป็นนิวลุคในสายตาไอ้หมาบ้าเป็นแน่ มันเลยส่งยิ้มล้อเลียนมาให้ผมได้

เออ ฝากเอาไว้ก่อน

“พี่เมฆดีมาก หล่อมาก น่ารักมาก มากกว่าในรูป มากกว่าคำบอกเล่า มากกว่าคำพูด ทุกอย่างมันยืนยันด้วยตาอันดาแล้วหละ พี่เมฆหิวมั้ย เดี๊ยวป้าบัวยกมาให้ นี่อุ่นจนเย็นจนอุ่นใหม่ไปหลายรอบแล้ว อันดาเอามาจากครัวรีสอร์ท เป็นเมนูแนะนำเลยนะคะ คุณลุงคุณป้า ตอนนี้ แม่เค้าคงพาเที่ยวอยู่ แต่พี่เมฆกะพี่ฉาน แม่ยกให้เป็นหน้าที่อันดา เค้าว่า วัยรุ่นคงเที่ยวสไตล์คนแก่ไม่สนุก อันดาก็ว่างั้นแหละเนอะ”

ผมเริ่มเชื่ออย่างสนิทใจแล้ว ว่า อันดา เป็นน้องผมจริงๆ ดูจากการพูดจาที่ฉะฉานแล้ว เอ่อ ผมว่าโครโมโซมตัวที่บ่งบอกถึงความ “เยอะ” คงจะถ่ายทอดกันไปในสายเลือดแหละนะ

“ โห พี่เมฆของอันดา นี่ “เยอะ” ทุกอย่างเลยนะ” ผมตวัดสายตาไปมองหน้าไอ้คนแซว ผมรู้ว่ามันหมายถึงอะไร ไอ้นิสัยไม่ดี มันหลอกด่าผม แถมยังมีหน้ามาหัวเราะอีกนะ

“วันนี้ มึงพูดน้อยเป็นพิเศษนะ สร้างภาพพระเอกป่าวเนี่ย แหม เจอน้องครั้งแรก ดีใจแต่แกล้งเก็กใช่มั้ยเนี่ย”

ไอ้ห่านี่ ชอบทำเสียเรื่องตลอด มันอ่ะไม่เข้าใจความรู้สึกผมหรอก ว่าคนที่กำลังอึดอัด ไม่รู้จะวางตัวยังไง

ในสถานการณ์แบบนี้ มันเป็นยังไง ใครจะเข้ากับทุกสถานการณ์แบบมันหละ

“ไม่สนุกเหรอค่ะ”

“ ป่าวครับ คือพี่ .....เอ่อ พี่”

“ทำตัวตามสบายเถอะค่ะพี่เมฆ เราไม่ใช่คนอื่นนะคะ ตอนนี้เราอาจจะยังไม่คุ้นเคยกัน แต่อีกหน่อยถ้าเราได้อยู่ด้วยกัน เราจะคุ้นเคยกันกว่านี้”


เอ๊ะ อีกหน่อยถ้าเราอยู่ด้วยกัน ......นี่

“หืม อันดา หมายถึงอะไรครับ อยู่ด้วยกัน ใครอยู่ด้วยกันกับใครอะครับ”
ถึงใจผมอยากจะถามคำถามเมื่อสักครู่นี้ขนาดไหน แต่ก็ช้ากว่าอีกคนที่อยู่ข้างๆผมอยู่ดี

“เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะ อันดา หมายถึง อีกหน่อยเราก็ต้องเจอกันบ่อยๆไงค่ะ คงจะสนิทกันกว่านี้

ป้าบัวยกกับข้าวมาแล้ว เราไปกินข้าวกันเถอะค่ะ นั่งกินข้าวในสวนอ่ะ เจริญอาหารที่สุดเลยนะคะ”

คิ้วที่ไอ้ฉานมันตั้งใจขมวดไว้เป็นปมที่หน้าผาก คลายลงบ้างแล้ว แต่ทำไมผมถึงได้รู้สึกใจคอไม่ดีกับคำพูดเมื่อกี้นักนะ

อาหารถูกจัดวางบนโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ ในสวน ส่วนใหญ่เป็นอาหารพื้นเมืองและอาหารทะเล
เรามีกันอยู่สามชีวิต แต่อาหารที่ป้าบัวยกมา ผมว่าเลี้ยงคนได้ครึ่งตำบลเลยทีเดียว

“ พี่ฉานค่ะ พี่เมฆ ค่ะ นี่คือใบเหลียงผัดใข่ อร่อยมาก กินกับแกงส้มปลาอินทรีย์ใส่ยอดมะพร้าว ส่วนนี้ปลาสำลีแดดเดียวค่ะ ที่รีสอร์ททำเอง อร่อยที่สุด อันนี้สะตอผัดกุ้ง ขึ้นชื่ออีกเช่นกัน ส่วนนั่นคือหลนไตปลา
ปูทะเลเผาก็เนื้อหวานมากนะค่ะ น้ำจิ้มฝีมือแม่ครัวที่นี่ ซี๊ดค่ะซี๊ด อธิบายได้ด้วยคำนี้คำเดียว “


นี่คือส่วนนึงที่อันดาแนะนำ บอกได้เลยว่าถ้าเป็นเวลาปกตินี่ผมคงฟังไปน้ำลายไหลไป

แต่ตอนนี้ ผมรู้สึกฝืดคอ อาหารตรงหน้า น่ากินทุกอย่าง แต่ผมกลับไม่อยากกินอะไรเลย นอกจากยกน้ำขึ้นมาจิบ  ขนาดน้ำ ผมยังรู้สึกฝืดคอเลย ผมคงคิดมากไป

ใช่แน่ๆ ผมคิดมากไป


น้องสาวผมน่ารักและเป็นกันเองดี มีแต่ผมเสียอีกที่ทำตัวนิ่งเฉย


“เป็นอะไร ทำไมไม่กินอ่ะ “ ไอ้ฉาน มันต้องเสือกให้ครบทุกเรื่องสิน่า

“เพิ่งตื่น เลยยังไม่หิวเท่าไหร่” จริงๆ ในใจไม่อยากโกหก เพราะถึงมันจะแนบเนียนต่อหน้าอันดา


แต่ผมก็รู้ว่าไม่เนียนต่อหน้าไอ้ฉาน


ช่างมันประไร


ผมก็เป็นของผมแบบนี้ มันรับมาได้ตั้ง สิบห้าสิบหกปี ถ้ามันจะรับผมไม่ได้ปีนี้



ก็ปล่อยมันไป.................................................................




เหรอ




แล้วทำไมตอนนึกถึงการจากลา มันรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ในลำคอ
จนต้องยกน้ำขึ้นมาจิบไล่มันไป......


บรรยากาศตรงหน้าเต็มไปด้วยความสดใส อันดาตักนู่นตักนี่ให้ผมจนเต็มจาน

หันไปมองที่คนข้างๆ ก็ได้รับไม่ต่างกัน

ผมได้แต่เขี่ยอาหารตรงหน้าไปมา....

ฟ้าคราม สวยงาม ตัดกับแดดอ่อนๆ รำไรๆ ที่ลอดผ่านใบไม้ต้นใหญ่....บรรยากาศเรียกได้ว่าดีมากมาย

แต่ทำไมผมรู้สึกรอบๆตัวมันเป็นสีเทา

“เมฆ เป็นอะไร ไม่กิน อย่าเขี่ย อย่ามานิสัยแบบนี้สิ” เสียงไอ้ฉาน ครั้งแรกในรอบกี่ปีไม่รู้

ที่มันส่งเสียงดุผมแบบจริงจัง น้ำเสียงขึ้งเครียดนั้น ทำให้ใจผมกระตุกวูบ

แววตาที่มองผม คือใครก็ไม่รู้ แต่ ไม่ใช่ “ดวงตะวัน” ดวงนั้นแน่ๆ


ผมเงียบ
รู้แค่ว่าความเงียบ น่าจะดีที่สุดสำหรับสถานการณ์ตอนนี้

ในสถานการณ์ที่ผมคิดว่า ในไม่ช้า น้ำตาผมคงต้องไหล

อย่าถามว่ามันเกิดจากอะไร

เพราะผมเองก็ให้คำตอบไม่ได้เหมือนกัน ผมคงต้องโทษ “สัณชาตญาณ”





เสียงริงโทน ที่คุ้นเคย ผมตั้งไว้สำหรับเพื่อนๆที่มหาลัย

เหมือนระฆัง ช่วยกู้สถานการณ์ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนคนไหนโทรมา

ผมอยากจะกระโดดจูบปากมันมาก เรียกได้ว่ามีบุญคุณ กับผมโดยไม่รู้ตัว

“อันดา เดี๋ยวพี่ขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ” ผมบอกน้อง ที่ทำสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ รู้สึกผิดอยู่เหมือนกันที่ทำกริยาไม่ดีออกไป น้องไม่ได้ทำอะไรเลย

นี่ผมเป็นคนพาลตั้งแต่เมื่อไหร่

ส่วนคนข้างๆ ผมไม่ได้สนใจว่ามันจะทำหน้ายังไง

พูดจบ ผมก็ลุกขึ้นออกไปทันที.......ผมว่าถ้าจะให้เดาตอนนี้

ไอ้กูปรีคงทำหน้าเครียด แล้วถ้าผมยังกล้าหันไปสบตา

อาจจะโดนหมาบ้า งับหัวเอาได้

“วู๊วววววว ยิปปี้ กรู๊ววววว สบายดีมั้ยค่ะเพื่อน” อ๋อ ล้นๆแบบนี้  ไม่มีใครนอกจากไอ้หน่า

“เออ มีอะไร” ปิดเทอมแบบนี้ คนอื่นเค้ากลับบ้าน หรือไปเที่ยวกัน เปิดเทอมนู่นแหละครับ ถึงจะมา

กระจายข่าวตอนปิดเทอมที่ผ่านมากันอีกที ก็มีแต่ไอ้หน่านี่แหละ ที่มันมีเวลา อัพเดทข่าวชาวบ้านเค้าตลอด

ไม่อยากจะบอกว่า “ไอ้หน่า นี่เจ้าแม่ทันเหตุการณ์ ตลอดเวลา แม้ว่าจะไม่มีใครต้องการ”

“เฮ้ยๆ คู่แต่งงานใหม่ที่ไหน เค้าทำเสียงส้นตรีนใส่เพื่อนเจ้าสาวแบบนี้วะ มึงไม่สนุกเหรอ หรือไอ้ฉานสะกิดมึงทั้งคืน นี่มึงหงุดหงิ ด เพราะไม่ได้นอน หรืออะไร ไหนบอกกูสิ ....ไอ้ฉานมันจัดขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ เอา เอาเข้าไป มึงเดามาแบบนี้กูว่า มึงไปเขียนนิยายเล่ม 12 บาทขายไป๊” เหอะ เหอะ มันไม่ได้สะกิดกูทั้งคืน กูไม่ใช่ม้าแข่งมาจากไหน แค่ 2 ครั้งเองเพื่อน แต่เรื่องไรจะบอกมึง กูอยากเห็นมึงอกแตกตาย

“อ้าวแล้วเป็นอะไร ไปเที่ยว แต่มึงไม่แฮปปี้ แม่มึงไม่ดีกะมึงเหรอ รึพ่อเลี้ยงเค้าไม่ยอมรับมึง เดี๊ยวกูไปหานะ ว่าแต่บ้านแม่มึงอยู่ไหนนะ”

“หน่า มึงพอก่อนเหอะกูว่า เริ่มออกทะเล แม่ดีกะกูมาก ส่วนพ่อเลี้ยงยังไม่เจอกัน กูเพิ่งมาถึงเมื่อคืน “

“อ้าว เห็นทำเสียงเป็นหมาหงอย แล้วตกลงเป็นอะไร เมนส์ไม่มา หรือว่าไอ้ฉานเอาแรง เลยไม่มีแรงคุย”

“เฮ้ออออออออออออออ.....ไม่รู้จะบอกยังไงหวะ กูก็ไม่เข้าใจตัวเอง แล้วก็รู้สึกเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ แล้วนี่มึงอยู่ไหน”

“กูอยู่บ้านอาม่า ที่ไทเป มึงมีอะไรรึเปล่า บอกกูได้นะเว้ย ถึงไม่ใช่สามี แต่กูเป็นผู้ฟังที่ดีได้ รับรองไม่มีแพร่งพราย แต่ทั่วถึง”

“เชี่ย กูจะไม่เล่าก็เพราะแบบนี้แหละ แล้วนี่มึงคิดว่าอยู่ อยุธยารึไง มึงจะโทรข้ามประเทศมาทำขี้เกลืออะไรเนี่ย เปลืองเงิน เดี๊ยวไม่กี่วันก็เจอกันแล้ว “

“ทำไมอ่ะ เออ อย่าห่วงน่า เงินอาม่ากู ใช้ๆซะบ้าง เดี๊ยวปลวกกิน อีกอย่าง กูคิดถึง นี่กลัวมึงสำลักความสุขตาย เลยโทรมาหา แต่ดันเจอเสียงหมาหงอยเข้าไป กูไปไม่เป็นเลย”

“สาบาน ว่านี่คือมึงไปไม่เป็น กูเห็นขี้หูกูสั่น ถึงขั้นแด๊นซ์เป็นเพลงแล้วมั้ง” ผมก็ต่อว่ามันไปงั้นแหละครับ

จริงๆ มันโทรมา ผมดีใจจะตาย ตอนปิดเทอมที่แล้ว มันก็อยู่บ้านอ่าม่า แล้วมันก็โทรมาแบบนี้แหละ
แต่ครั้งนั้นไม่เหมือนครั้งนี้ เพราะตอนนี้ ผมอยากมีใครทำให้สีเทารอบๆตัวผมหายไปสักทีเหมือนกัน
ผมไม่อยากรำคาญตัวเอง

“ อะ อะ ว่าไง มีอะไรไม่สบายใจก็บอกมา...”จะคอยเป็นกำลังใจให้เธอหายเหนื่อย จะเป็นดังสายลมพัดมาห่วงใย
และเธอจะได้รู้ทุกวินาทีหัวใจ ว่ายังมีฉันเข้าใจเสมอ”

“เชี่ยยยยยยยยยย เล่นมาเป็นเพลง แล้วที่สำคัญ กูเกิดไม่ทันเพลงนี้เข้าใจมั้ย 555 “ ผมขำให้กับความล้นของมัน อย่างน้อย มันก็ทำให้ผมผ่อนคลายไปได้เยอะ

“หงะ มึงไม่รู้จักพี่เจมส์เหรอ ถุย ไอ้เมฆ มึงอย่ามาตอแหล กูว่านะเว้ย ช่วงนึงของชีวิต มึงต้องเคยเป็นเด็ก RS สักช่วงนึงแหละ “

“หน่า เอ่อ มึงจะว่าอะไรไหม ถ้าเอ่อ กูกับไอ้ฉานจะ เอ่อ เฮ้ยยยยยยยย กูจะพูดไงดีวะ”

“มึงจะอ้ำอึ้งทำไมวะ กะอีแค่บอกกูว่า มึงกะไอ้ฉาน เป็นอย่างที่ใครๆ เค้าแซวจริง แค่นี้ ยากตรงไหน ทีอย่าง
อื่นมึงใจกล้าหน้าด้าน ทีเรื่องนี้มึงไม่กล้า “


“ เออ ตามนั้นแหละ แต่ เฮ้ยยยย!!!! มึงรู้ได้ไงวะ” ผมตกใจและเริ่มลนลานครับ มันรู้ได้งัย รู้ตอนไหน
ผมแสดงออกอะไรมากไปหรือเปล่า

“ก็ไอ้ฉาน มันไม่ได้ขี้ขลาดเหมือนมึงนี่    เออ รู้มานานแล้วแต่ ไอ้ฉานแมร่งไม่อยากให้กระโตกกระตาก ทั้งๆที่กูคันปากฉิบหาย”


“แล้วใครรู้อีกบ้าง” ผมเริ่มเสียวสันหลังเลยครับ กลัวจริงๆกับคำตอบ ผมสูดลมหายใจ ยาวๆ แรงๆ
เอาวะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด

“เพื่อนเราและเพื่อนมัน รู้กันทุกคน” ฉิบหาย ตายโหง ....อึ้ง!!

“เฮ้ยยยยยย ทุกคนเลยเหรอ แล้วพวกมึงไม่รังเกียจเหรอ กู เอ่อ กูมีแฟน เป็นผู้ชาย”


“แล้วไงวะ ผู้ชายเป็นแฟนกับผู้ชายแล้วไงวะ กูจะรังเกียจ ก็เพราะมึงไม่ให้เกียรติ์ความรักของตัวเองแบบนี้แหละ” จุกเลยกู ไม่น่าเชื่อว่าไอ้หน่ามันกวนตีนแบบนี้ พอมีสาระมาที เล่นเอาจุกถึงลิ้นปี่ไปเหมือนกัน

“เมฆ กูรุ้นะว่ามึงสับสัน มึงคิดว่าความรักของมึงเป็นเรื่องประหลาดของสังคม แต่กูเป็นเพื่อนมึง ทุกคนเป็นเพื่อนมึง ไม่มีใครรังเกียจมึงหรอก ถ้าเป็นไอ้ฉาน ไม่มีใครคัดค้านมึงแน่”

“นี่มีอะไรที่กูยังไม่รู้อีกรึเปล่าวะ “ ผมเริ่มรู้สึกว่า ชีวิตผมนี่โครตน้ำเน่า มีอะไรประดังประเดเข้ามาตลอด จนแทบตั้งตัวไม่ทัน

“มึงไม่ต้องรู้อะไรมากหรอก รู้แค่ว่า ไอ้ฉานมันห่วงความรู้สึกมึงมาก นั่นแหละที่กูอยากจะบอก มันยอมรับกับพวกกูมานานแล้ว ว่ารู้สึกกับมึงเกินเพื่อนกัน มันอยากจะประกาศติดบอร์ดมหาลัยจะตาย ว่ามึงเป็นของมัน แต่มันก็ไม่ทำ เพราะมันกลัวมึงรับไม่ได้ มันกลัวมึงอาย อีกอย่าง มันกลัวว่ามึงไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับมัน ทีนี้ ถ้ามึงสองคนเข้าใจกันดีแล้ว ก็ตักตวงความสุขให้มากๆ อุปสรรคมันมีไว้ให้เราเติบโตนะเว้ย”

“ อืม ขอบใจมึงหวะ แต่ว่า งั้นแสดงว่าที่ผ่านมา พวกมึงรู้กันมาตลอดเลยสิ ว่ากูกับไอ้ฉาน” ผมพูดไม่ทันจะจบหรอกครับ แต่เลือดมันมารวมตัวกันที่หน้าจนรู้สึกชา ก็นะ ถ้ามันรู้ขนาดนี้แล้ว มันจะไม่รู้เลยเหรอ ว่าผมกับไอ้ฉาน ถึงไหนต่อไหนกันแล้ว

“ว่ามึงกับมัน บ๊วบกันจนลูกขจะเข้าอนุบาลแล้วอะเหรอ มึงคิดว่ากูเป็นใครเมฆ กูอะ น้อยหน่านะเว้ย”

“เออ กูรู้แล้ว ว่ามึงอ่ะ ชื่อน้อยหน่า แล้วยังไงวะ”

“อ้าวไอ้กร๊วก คนรักกัน มันจะขึ้นขี่กันเป็นเรื่องธรรมดาเว้ย แหม ที่ผ่านมา ไอ้ฉานมันได้แค่ตอดเล็กตอดน้อยไม่ใช่รึไง แล้วถ้าเปิดเผยความรู้สึกกันแล้ว ไอ้ฉานมันยังปล่อยมึงไว้ให้ยังพรมแดงอยู่ กูก็ว่ามันควายไปแระ”

“ เออๆ มึงนี่กูเปิดช่องทางให้ไม่ได้เลยนะ....ไอ้ฉานไม่ใช่ควายเว้ย ควายอะกู ไอ้เชี่ยนั่นอ่ะกูปรี” ใช่ครับ ควายอะเหมาะกะผมมากๆเลยตอนนี้ ตอนที่รู้ความจริงเป็นคนสุดท้าย

“ แหมๆ รู้ตัวนี่มึง กว่าจะเจอหญ้าที่มีวิตามินต่อสมองมึงได้ ก็ใช้เวลาอยู่นะ”

“จะแดกกูอีกนานมั้ย เชี่ย นี่อุตส่าโทรข้ามประเทศมา เพราะเรื่องนี้เหรอ โอ้ย ไอ้ฉานอ่ะ มันไม่ได้ดีอย่างที่มึงคิดหรอก” ไม่อยากจะเหลา ว่าคนดีของไอ้หน่าอ่ะ กว่าจะได้ผมมา มันต้องข่มขืน เหอะ เหอะ

“ป๊าว กูโทรมา เพราะก่อนที่มึงจะมานี่ ไอ้ฉานมันโทรมาปรึกษากูแล้ว ว่ามึงเกร็ง มึงเครียด มึงประหม่า มึงไม่เป็นตัวของตัวเอง กูเป็นห่วง กลัวมึงเฉาตาย เลยโทรมางั้นแหละ เผื่อมึงบ๊วบกันอยู่ กูจะได้ขัดจังหวะ”

“ อืม ขอบใจมึงมากนะหน่า โทรมาเวลาที่กูต้องการพอดี”

“มึงมีอะไรไม่สบายใจใช่มั้ยวะ”


“อือ แต่กูไม่รู้จะบอกยังไงดี”

[Little Devil]

สงสารน้องเมฆ
นายฉานใส่ใจหน่อยดิ 

[Kwawaic]

เฮ้อ อย่าคิดมาก ท่านเมฆ

[ASSASSIN]

อารมณ์อ่อนไหวของสาวน้อย    อย่างงี้ต้องให้ไอ้พี่ฉานจับกดบ่อยๆ  จะได้หายเครียด

[n_sugar_t]

ฉานมีไรกับยัยอันดารึเปล่าไม่รู้ แต่ตอนนี้เคืองเว้ย 
น้องเมฆ 

[anterosz]

เพื่อนหน่าอย่างฮาง่ะ ฮ่าๆๆ ดีๆ เอามาช่วยทำให้เนื้อเรื่องช่วงนี้ไม่ค่อยเครียดเท่าไหร่

ขอบคุณน้อง Seiki และ TRomance มากๆเน้อ

 

PS> มาต่อบ่อยๆเน้อ  

[Ayame]

ฉานจะรู้ตัวมั้ยว่าทำให้ก้อนเมฆไม่สบายใจ   

ตอนนี้น้อยหน่าเยี่ยมมาก 

[dahlia]

แอบเคืองอิพี่ฉานนะเนี่ย อี๋ยยยยย หงุดหงิดดดดดดดดดดดด 

[Phelyra]

ไอ้พี่ฉาน...ปล่อยพี่เมฆไปซะ ถ้าแกยังไม่สามารถหยุดบริหารเสน่ห์ตัวเอง แกอาจไม่คิดมากอะไร แค่คิดว่าหยิบยื่นมิตรภาพให้ก็เท่านั้น แต่อีกฝ่ายอย่างอันดาคิดชัวร์ ๆ และพี่เมฆก็คิด...คิดเยอะด้วย

[chae]

ถ้าฉานยิ้นให้อันดาเพราะคิดว่นี้คือน้องสาวของเมฆ ฉานก็เปลี่ยนรอยยิ้มเถอะ
เพราะถึงแม้ฉานจะไม่คิดอะไร แต่อันดาคิดแน่ๆ

เดวไม่เชียร์ฉานซะเลยนี่! ทำพี่เมฆของเราเสียใจ

[annestrong]

อ่าว ตัดฉับเลยทีเดียว ค้างเลยอ่ะครับ

เมฆอย่าคิดมากนะ ยังไงฉานไม่ทำอะไรให้เมฆเสียใจหรอก แค่ร้องให้ยังทนไม่ได้เลย

[CanonDNattari]

ไม่อยากคิดเอง  ไม่อยากคิดเอง คิดเองแล้ว มันจะเกินเลย 

รอติดตามตอนต่อไป

[kanda53]

พี่เมฆมีอารมณ์อ่อนไหวเกินไป...หรือว่า.....
ไอ้คุณชายฉานมันหน้ามึนไปหน่อยหว่า......
เล่นเอาพี่เมฆซึมเศร้าไปเลย.........
ขนาดน้อยหน่าช่วยกระชากอารมณ์...ยังไม่หาย...
ไอ้คุณชายฉานเคลียร์ด่วน!   

[จันทร์ผา]

สงสารเมฆจังเลย

[Flower night]

“แล้วไงวะ ผู้ชายเป็นแฟนกับผู้ชายแล้วไงวะ กูจะรังเกียจ ก็เพราะมึงไม่ให้เกียรติ์ความรักของตัวเองแบบนี้แหละ”

  หน่า  มากกอ่ะ

อ่านแล้ว แอบ ใจเสีย นิดนึงง รุ้สึกว่าบรรยากาศ มันอึมครึมมาก
ไม่อยากโทษฉาน ที่ทำให้เมฆรู้สึกแบบนี้    เครียดดด

ไหน ไรเตอร์ บอกไม่เครียด ไม่เศร้างายย อยากจะวิ่งหนีไปร้องไห้ด้วยคน
อึดอัดใจแทน เหมือนฉานเปลี่ยนไป .. รึคิดไปเองง
แต่ยังไงก็แล้วแต่ อยากให้คุยกันให้รู้เรื่องไปเลย
ความรู้สึกที่เมฆรู้สึกอยู่ .. คือกลัวการโดนทิ้งรึเปล่า .. โอียยย อึดอัดดด
มาต่อตอนเดียวรู้สึกไม่พอซะงั้น แต่ ยังไงก็เชื่อว่าฉาน คง ไม่ ทำให้เมฆเสียใจหรอก ... (มั้ง)
ก็เห็นพี่ฉานแกออกจะรักของแกขนาดนี้ 

ปล. แอบเริ่มระแวง น้องสาว เมฆ นามว่า อันดาา
ปล..  คนโพสต์ +1 จ้า ให้กำลังใจ

[yayu]

เพื่อนหน่าน่ารักมาก มาถูกเวลาจริงๆ   เรื่องที่เมฆยังไม่รู้ก็รู้จากหน่าเนี่ยล่ะ 
ฉานจะรู้มั๊ย ว่าที่พี่เมฆอาการแบบนี้ เป็นเพราะฉานนั่นล่ะ 

   +1 ค่ะ ตอนหน้าฉานรีบเคลียร์เลย ด่วนๆ

[posshiza]

พี่เมฆคิดมากไปปะเนี่ย
ที่ฉานยิ้มแบบนั้นเพราะว่าคุณน้องอันดาถามเกี่ยวกับพี่เมฆมั้ง
คิดบวกเข้าไว้ ฉานเค้ารักพี่เมฆคนเดียวนั่นละ
รอตอนต่อไปคะ เป็นกำลังใจให้จ๊า

[pattybluet]

  อึมครึมมากกกก อ่านตอนนี้ ยิ่งอ่านยิ่งอึดอัด
เข้าใจว่าไม่มีอะไร แต่ทำไมอ่านๆไปแล้วรำคาญน้องอันดา 

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[sukie_moo]

รอนายฉานมาปรับความเข้าใจ  เพราะน่าจะเห็นความผิดปกติของเมฆแล้ว

รอตอนต่อไป

ปล หนูหน่านี่สุดยอดจริงๆ

[Poes]

น้องสาวกะพี่ชายจะแย่งผะชายคนเดียวกันมั้ย แอร๊ยยยส์ 

[ifwedo]

ไม่รู้สาวเมฆคิดไปเอง รึว่าอิพี่ฉานเป็นอย่างที่เมฆคิดกันนะ

[jigsaw44]

ฉานเจออันดาแป๊บเดียวทำไมทำให้เมฆเห็นภาพสะเทือนใจได้
หรือว่าน้องเมฆของเราคิดมากไปเอง
ความรักทำให้คนเราหน้ามืดและตามัว
คนอ่านเชื่อใจฉานแต่ไม่แน่ใจอันดา

[scouser]

สู้สู้เนอะ พี่เมฆ

[❝CHŌN❞]

พี่ฉานมาเคลียร์ด่วน 

เดี๋ยวพี่เมฆจะคิดมากไปใหญ่

[+S+]

พี่เมฆคิดมากนะเนี้ย ต่อมสาวเเตกเเล้วคิดเยอะอ่ะ
ท่านฉานกับน้องสาวท่านไม่ได้เป็นไรกันหรอกค๊าบบ

[Jesale]

เมฆอย่าคิดมาก ฉานดูแลมาเป็นสิบปี แค่เจอน้องอันดาไม่นาน แล้วเปลี่ยนใจ ฉานก็ไม่มั่นคงพอที่เมฆจะรักหรอก
แต่เชื่อว่าฉานมั่นคงพอ นะ เมฆ

[กว่าจะไร้เดียงสา]

เมฆคิดไปเองแน่ๆ ฉานอาจจะเอ็นดูแบบน้องก้ได้ ไม่มีอะไรหรอกนะ อย่าคิดมาก