หัวข้อ: เมื่อแหงนมองจันทร์ ผมเห็น “ตะวัน” By TRomance "อัพเดทกล่อง+หนังสือตัวอย่าง P.81"

[at_point]

มารอตอนต่อไป จ้า

[nOn†ღ]

ฉานบังอาจปล่อยมือพี่เมฆหรอ  สั่งสอนซะ

อ่านตอนล่าสุดแล้วเหงาเลย

ขอฮาๆ ด่วนๆ นะจ้ะ 

[BeeRY]

  ตามอ่านทันแว้ววว ... สงสัยว่าจะยังมีอะไรที่เมฆยังไม่รู้อีกแน่เลย
อย่างน้อยก็ความสนิทสนมของน้องสาวกับคุณสามีอ่ะ 
ขอบคุณค่อ รออ่านตอนต่อไปน๊า

[๋JEFF]

 อี สุริยคราส     อะไรของเมิงง ดุทำไม เขี่ยของก็ไม่อยากกิน มีปัญหารึ 
จเขี่ยๆ

ใส่หน้ามึงง

- - *

นังนั่นก็ด้วย ร่าเริงนักหรอ ห๊ะเมิงง 

   เมฆ     เคลื่อนตัว ช้าๆ เกาะกุมพวกมัีนน

[Solar cell]

น้องเมฆอ่อนไหว อย่าคิดว่าพี่ฉานไม่รู้
แต่อยู่ต่อหน้าบุคคลที่สามพี่ฉานเลยไม่กล้าแสดงออก
เด๋วรออยู่กันฉองต่อฉองเมื่อไหร่พี่ฉานคงได้ปลอบน้องเมฆสุดฝีมือแน่

[Seiki]

ตอนที่ 27

“มึงมีอะไรไม่สบายใจใช่มั้ยวะ”


“อือ แต่กูไม่รู้จะบอกยังไงดี”

ผมกำลังรวบรวมลมปราณทั้งหมดทั้งมวล ที่มีอยู่ในตัวผม

เรียงลำดับเรื่องราว  เพื่อถ่ายทอดให้ไอ้หน่าเข้าใจ

ถึงความรู้สึกงี่เง่าๆ ที่ตามมารบกวน ความรู้สึกนึกคิดของผมตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมานี้

เผื่อว่า ไอ้หน่ามันจะคลี่คลายปมความรู้สึกผมได้

อย่างน้อย ก็ตอบผมทีเถอะว่า

ไอ้ความรู้สึกที่บั่นทอนเรี่ยวแรงความสดใสทั้งหมดที่มีในตัวผมอยู่นี้ เรียกว่าอะไร

“ หน่า คือว่า มึงจะเข้าใจมั้ยวะ  ถ้ากูจะบอกว่า”

ชั่วขณะที่ผมกำลังเรียบเรียงคำพูด อยู่นั้น

ผมได้ยินเสียงฝีเท้าที่ เหยียบบนใบไม้แห้ง เสียงนั้นดังใกล้เข้ามาที่ตัวผมอยู่เรื่อยๆ

ก่อนจะหยุดลงในตำแหน่งที่ผม ต้องหนาวยะเยือก

ตำแหน่งนั้น ไม่ใกล้ไม่ไกลไปจากหลังผมเท่าไหร่หรอก


“คุยกับใคร” เสียงกดต่ำ เอนไปทางโกรธๆ นั้นไม่ใช่ใคร หากเป็นไอ้คนที่มันเพิ่งจะดุผมกลางโต๊ะอาหารเมื่อกี้นั่นแหละ

ผมชายตาไปมองมัน กล้าส่งไปแต่เพียงหางตาครับ สบกันตรงๆคงไม่กล้า

มันเหมือนโกระผม ทั้งๆที่ผมเองก็รู้สึกหงุดหงิดกับมัน อาจจะถึงขั้นโกรธๆด้วยมั้ง

ไม่แน่ใจ ผมไม่ค่อยโกรธใครสักเท่าไหร่

“กับหน่า “ ตลอดเวลาที่ผมอยู่ด้วยกันกับมันมา สอนผมว่า ช่วงเวลาที่ไอ้ฉานไม่ปกติ

การประหยัดคำพูด ดูจะเป็นหนทางเอาตัวรอดที่ดีที่สุด
ที่ผมคิดได้

“วาง เดี๋ยวนี้ มึงกับกูมีเรื่องต้องคุยกัน” อะไรของมันวะ มาถึงก็จิกตาสั่ง

“หน่า มึงได้ยินหมาเห่าแล้วใช่ป่ะ มันหิวข้าว กูไปคลุกข้าวให้มันก่อน ไว้คุยกันเว้ย”

“เออๆ มึงคุยกะมันดีๆ อย่าไปกวนตีนมันสิ แล้วกูจะโทรมาใหม่ มึงรีบไปเหอะ เดี๊ยวมันน้ำลายฟูมปาก”

“มึงก็แบบนี้ทุกที กัดกับมัน แต่ก็เข้าข้างมัน เพื่อนกูจริงป่าวนี่ แต่ก็ เออ แค่นี้ก่อน บายเว้ย”


ผมเดินตามไอ้หมาบ้า เข้ามา ที่ม้านั่ง ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นนึง ไอ้ฉานนั่งรอผมอยู่ก่อนแล้ว

จากการสังเกตุสีหน้า อารมณ์มันไม่ดีเท่าไหร่ เรียกได้ว่าไม่ดีเอามากๆเลยก็ว่าได้

เป็นอะไรของมันวะ ยิ่งนานวัน มันยิ่งเข้าใจยาก มากกกกกกกกกก

“มีอะไรอ่ะ แล้วอิ่มแล้วเหรอ” ผมยืนคุยตรงหน้ามันนั่นแหละครับ ส่วนมัน นั่งบนม้านั่ง

สงสัยกำลังสงบสติอารมณ์

“ยัง แต่กินไม่ลง”

“อ้าว ทำไมอ่ะ ไม่อร่อย หรือว่ายังไง “

“ป่าว อร่อยดี แต่มีคนนิสัยไม่ดี”



อ่า......ฝนเริ่มตั้งเค้า ความหายนะ เริ่มส่งกลิ่นเข้ามาแบบจางๆ



“อะไรอีก จัดมาตรงๆเจ็บๆๆเลยเหอะ มึงอย่าอ้อมค้อม กูคิดตามไม่ทัน “


ผมเริ่มจะหัวเสีย มันก็เป็นเสียแบบนี้ ชอบอ้อมค้อม ชอบพูดให้คิด ให้หงุดหงิดใจ

“เมื่อไหร่จะโตสักทีอะเมฆ เมื่อไหร่ ที่มึงจะแสดงให้เห็นว่า เป็นผู้นำได้ โตสักที”

เอ่อ......ผมขอนับหนึ่งถึง.............n ในใจ

เกิดอะไรขึ้น ผมไปเหยียบต่อมอะไรของมัน แล้วทำไมผมต้องมานั่งให้มันด่า

ไม่เข้าใจ ตั้งแต่เจอหน้ากันวันนี้ มันพูดดีกับผมนับคำได้

ที่เหลือคือดุ คือว่า แล้วตอนนี่เป็นอะไร

อยู่ๆก็มาหลอกด่า.....ผมควรต้องทนเหรอ

“แล้วมึงเป็นอะไร กูจะเด็กกูจะโตมันเกี่ยวอะไรกับมึง มึงเบื่อที่ต้องมาคอยตามล้างตามเช็ดกู มึงบอกได้
ฉาน แต่อย่ามาทำแบบนี้ พูดใส่กูแบบนี้ กูไม่ชอบ และกูจะไม่ทน”

“มึงรู้ปะ ทุกคนดีใจขนาดไหน ที่มึงไม่อาละวาดใส่แม่มึงตอนที่เจอกัน แม่นิ่มบอกว่ามึงโตแล้ว รู้จักปรับตัวให้เข้ากับความเป็นไปของชีวิต แล้วนี่อะไร วันนี้มึงเป็นอะไร อันดามารอมึงตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง มารอมึง อยากเจอพี่ อยากพาพี่ไปเที่ยว มีรายการยาวเป็นหางว่าว แต่มึง มึงเย็นชาใส่น้อง ทำนิสัยที่ไม่ใช่ตัวมึงเลยใส่น้อง มึงเล่นแง่กะน้องมึง มึงคิดว่านี่คือสิ่งที่มึงควรทำเหรอ”


อ๋อ...............ผมก็นึกว่าอะไร ที่แท้ ก็โกรธแทนอันดา

ถ้ามันเป็นไอ้ฉานคนเดิมนะ มันต้องรู้สิว่า ผมไม่ได้ตั้งใจตั้งแง่ใส่อันดา

ผมแค่รู้สึกไม่สบายใจ แต่ไม่ได้หมายความว่าผมไม่สนใจอันดา

สิ่งที่มันต้องการคืออะไร

คือครั้งแรกที่เราพบหน้ากัน

ผมต้องวิ่งเข้าไปหา แล้วยกตัวอันดาขึ้นมาแล้วหมุนไปรอบๆตัวเหรอ



ให้นางวันทองได้เสียเป็นเมียพระอภัยมณีเถอะ



มันก็รู้ดีว่านั่นไม่ใช่นิสัยผม ....ผมก็เป็นของผมแบบนี้

เป็นคนปกติธรรมดา และแน่นอน ผมมีเลือดเนื้อ มีจิตใจ มีความรู้สึก

และตอนนี้

ผมรู้สึกมากกว่าคำว่าเสียใจ

ใช่.....ผมรู้สึกแปลกๆที่ออกมาแล้วเห็นว่า อันดากับไอ้ฉานพูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนิทสนม

มีเกลี่ยไรผมให้กันด้วยเถอะ

แล้วในทางกลับกัน ถ้านั่นคือสิ่งที่ผมกับพี่เต้ทำกันหละ

ผมอยากรู้ว่า ไอ้ฉานมันจะนิ่ง อย่างที่ผมเป็นไหม

มันไม่โมโห เป็นฟืนเป็นไฟมากระชากใหล่พี่เต้ แล้วต่อยปากไปแล้วรึไง

มันอาจจะดูแย่ หากสิ่งที่ผมทำ มันตีความได้ว่า

“ผมกำลังหึงน้องตัวเองกับคนรัก”

แต่มันช่วยไม่ได้นี่......ผมไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ แต่มันห้ามไม่ได้

ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้

มันหึงเป็น แล้ว ผมหึงไม่เป็นหรือไง

“มึงไปขอโทษ น้องมึงซะ สิ่งที่มึงทำวันนี้ ความเฉยชาของมึงในวันนี้ ทำให้น้องมึงร้องไห้”

“ อืม มีอะไรอีกมั้ย กูต้องทำอะไรอีก มึงบอกกูมาเลยฉาน บงการกูให้พอ ก่อนที่กูจะคิดว่า มันหมดเวลาลงแล้ว ตอนนั้น กูอาจจะไม่ทำตามที่มึงสั่งอีก”



มันรู้ว่า ความเฉยชาของผม ทำน้องผมร้องไห้ มันรู้ว่าน้องผมเสียใจ
แต่มันลืมไปแล้วหรือไง ว่าคนที่มันควรจะเข้าใจที่สุดคือ “ผม”
แล้วมันจะรู้มั้ย ว่าตอนนี้ ผมเองก็อยากจะร้องไห้ แต่น้ำตามันตกใน
และไม่ว่าจะยังไงก็ตาม น้ำตาของผมครั้งนี้ จะไหลออกมาให้มันเห็นไม่ได้

“มึงเป็นอะไร “ มันถามผมช้าไปหรือเปล่า

“กูถามว่ามึงเป็นอะไร” น้ำเสียงมันเริ่มเย็น และมันเป็นเสียงที่ลอดออกมาจากลำคอ

“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร “

“มึงโกหก มึงโกหกใครได้ แต่มึงโกหกกูได้เหรอเมฆ มึงเก่งขนาดโกหกกูได้เหรอ”

โอเค......พอกันสักทีดีไหม

“กูไม่ได้เป็นอะไร มึงได้ยินชัดมั้ย และกูกำลังจะเดินไปขอโทษน้อง อย่างที่มึงต้องการ มีอะไรที่มึงไม่พอใจอีกมั้ย”

“เมฆ กูพูดให้มึงคิดนะ กูหวังดี ไม่ใช่ให้มึงมาประชดกู ถ้ามึงขอโทษเพราะกู ก็อย่าเลย ถ้าทำเพราะเสียไม่ได้ก็อย่าทำ มันไม่มีความหมาย”


สุดท้าย......ผมทำอะไรก็ผิดสินะ


มือผมกำแน่น ลมหายใจถูกสูดเข้าปอดเร็ว และแรง ก่อนที่จะเดินจากไปจากตรงนี้

ก่อนที่ทุกอย่างจะเลวร้าย

ในเมื่อตอนนี้ มีแต่ไฟ ไม่มีใครยอมเป็นน้ำ
ผมเดินมาเรื่อยๆ ไร้จุดหมายปลายทาง จนมาทะลุหาดทรายขาว ไม่กว้างเท่าไหร่

ฝั่งอันดามันก็แบบนี้ ไม่ค่อยมีหน้าหาดแบบฝั่งอ่าวไทย

เพิ่งเข้าใจแจ่มแจ้งว่า บ้านแม่น่าจะอยู่ปลายหาดติดกับภูเขา ตอนเข้ามาเราจึงเจอป่าก่อน

พอเดินทะลุออกมาถึงเจอฝั่งหาด

แต่บอกตามตรงว่า ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์ชื่นชมบรรยากาศอะไรเลย

ม่านน้ำตามันไหลมาบดบัง ทัศนียภาพความสวยงามไปหมดแล้ว


ผมทรุดตัวลงนั่งหมดแรงอยู่ริมโขดหินใต้ต้นไม้

ไม่มีแรงเดินต่อ เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ

ตอนเป็นเพื่อนกัน เวลาทะเลาะกันหรือไม่เข้าใจกัน

ทำไมไม่รู้สึกอ่อนล้าขนาดนี้วะ

ทะเลาะก็แค่ ไม่คุยกัน จนกว่าจะมีใครทนไม่ได้นั่นแหละ

แต่ไม่เห็นจะมีความรู้สึกน้อยใจเสียใจ แล้วมานั่งสาวแตกน้ำตาไหลอยู่อย่างตอนนี้เลย

ผมรู้สึกเบื่อตัวเอง สมเพชตัวเอง อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ถ้าเป็นคนรักกันแล้วต้องเป็นแบบนี้

ผมเองก็อยากกลับไปตรงจุดเดิม จุดที่มีแค่คำว่าเพื่อน ที่สนิทที่สุดเหมือนเดิม


เป็นแบบนี้เองสินะ ความรอ้นของดวงตะวัน

เคยมีคนบอกผมว่า ดวงตะวันนั้นร้อนแรง คอยแต่จะแผดเผาเราให้ร้อน

พระจันทร์ต่างหากที่ทอแสงให้ความอบอุ่น


แต่ผมก็เถียง


ว่าจริงๆแล้วดวงตะวันก็ให้ความอบอุ่นไม่แพ้พระจันทร์หรอก

ไม่เห็นจะร้อนแรงเลย



“นั่นเพราะชีวิตมึงหมุนรอบดวงตะวันนะสิเมฆ มึงถึงไม่เห็นความอบอุ่นของพระจันทร์”

มันก็คงจะจริง

เพราะตอนนี้ ผมเริ่มเชื่อแล้วว่า



“ดวงตะวันนั้นร้อนแรง”

ผมล้มตัวลงนอน เอามือก่ายหน้าผาก กันแสงแดดไว้ ให้ใบไม้แห้งๆนั่นแหละรองรับตัวผมไว้

หลับตา ลงปล่อยให้ความคิดไหลไปเรื่อยๆ

อะไรที่ทำให้ไอ้ฉานมีอิทธิพลกับผมได้ขนาดนี้นะ......คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก
เลยคิดไปจนหลับ.....

“หน่อง หน่อง ไซมานอนอยู่ตรงนี้ ไม่ร้อนเห้อ” (น้องๆ ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ไม่ร้อนเหรอ)
เป็นเสียงที่ผมไม่คุ้นเคย และฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่นั่นทำให้ผมสะดุ้งตัวขึ้นนั่งทันทีเหมือนกัน
“พูดกับผมเหรอครับ” ผมชี้มาที่ตัวเอง มองไปรอบๆก็ไม่มีใคร

“แหลงกับหน่องนั้นแหละ เป็นไหรกับคุณหยาม้าย นี่พื้นที่ส่วนตัว “ (เป็นอะไรกับคุณหยาหรือเปล่า นี่พื้นที่ส่วนตัว)

“อะไรนะครับ ขอโทษครับ ผมไม่ค่อยเข้าใจ” แอ๊ดว๊านไป งง ครับ

“คือว่าน้องนั้น เป็นญาติหรือเป็นแขกรีสอร์ท” (คือว่าน้องนั้น เป็นญาติหรือเป็นแขกของรีสอร์ท)

“อ๋อ ครับ เป็นญาติ ครับ “

“ งือ งือ แล้วไปๆ ไม่ใช่ไหร เห็นเดินมาไกลถึงนี้ นึกว่าแขกหลงทาง” (แล้วไปไม่ใช่อะไร เห็นเดินมาไกลถึงนี่ คิดว่าแขกหลงทาง)

“แหะ แหะ พี่ครับ ถึงผมเป็นญาติ ผมก็คงหลงทางแหละครับ เพราะตอนเดินมา ผมจำไม่ได้ว่าเดินมาจากไหน แล้วตอนนี้ คงกลับบ้านไม่ถูก” ผมเห็นพี่คนนั้นเค้าหัวเราะ ผมก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ เกาหัวแกรกๆ แก้เก้อไปสิครับ อารมณ์นั้น ตอนเดินหนีมาก็ลืมโปรยก้อนหินหรือกิ่งไม้ไว้ตามทางเดินด้วยสิ

“ตามผมมาครับ” เค้าพูดใต้เหมือนเดิม แต่คำนี้ไม่ต้องมีซับก็เข้าใจกันใช่มั้ย

ระหว่างทางพอจะรู้ว่าพี่เค้าเป็นคนสวนของรีสอร์ทครับ แล้วก็ของที่บ้านด้วย

พี่เค้าบอกว่าถ้าผมเดินไปต่ออีกนิดก็จะเข้าเขตรีสอร์ทแล้ว แต่ปกติเค้าจะไม่ค่อยเดินไปรีสอร์ททางชายหาดกัน เพราะมันค่อนข้างเปลี่ยวและส่วนตัวมาก เค้าจะไปทางถนนที่ตัดจากบ้านผ่านสวน เข้ารีสอร์ทมากกว่า

แปลกมั้ยครับ ที่ผมมารู้ประวัติแม่ตัวเอง จากปากคนอื่น .....แต่มันเป็นเรื่องจริงครับ

พี่เค้าบอกว่าทำงานให้แม่ผมมาตั้งแต่เพิ่งสร้างรีสอร์ท เมื่อก่อนแม่เป็นพนักงานโรงแรม อีกหาดนึง

แล้วมาพบรักกับพ่อเลี้ยง ที่เป็นเจ้าของธุรกิจแปรรูป ปาล์มน้ำมัน  ชวนแม่ไปอยู่ด้วยกันที่บ้านเกิด แต่แม่ไม่
ยอม เลยต้องมีธุรกิจเป็นหลักแหล่งให้แม่ทำที่นี่ ส่วนตัวเองก็ไปๆมาๆ รวมทั้งแม่เองก็ไปๆมาๆเหมือนกัน


ผมรับฟังด้วยความรู้สึกหลากหลาย แม่ผมอาจจะไม่ได้สบายอย่างที่ผมคิด

กว่าแม่จะสบายอาจจะลำบากมาก่อนก็ได้ ผมเริ่มมองแม่ในเชิงลึกขึ้น และเข้าใจแม่มากขึ้น

เพิ่งรู้ว่าตัวเองเดินมาไกลมากเหมือนกัน เพราะกว่าจะถึงบ้าน เหงื่อเต็มตัว แถมรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนจนจะไหม้ได้แล้ว นี่ขนาดบ่ายแก่ๆ แดดยังแรงได้ขนาดนี้   ถ้าเป็นช่วงเที่ยงนี่ไม่อยากจะคิด ดูจากสีผิวของคนที่นำทางผมแล้วก็พอจะเข้าใจอยู่ ผิวเดิมเค้าอาจจะดำอยู่แล้ว ยิ่งพอเจอแดดไปนี่เรียกได้ว่าเกรียม

ค่อยรู้สึกเย็นขึ้น ลมโกรก มากขึ้น เมื่อเข้าเขตสวนของบ้าน

ที่นี่อากาศแปลกมาก กลางวันร้อน กลางคืนเย็นแบบชื้นๆ ตอนกลางวันนี่อยู่ทะเลไม่ได้ แต่ถ้าอยู่ในป่าคงเย็นสบาย ...

ผมมองเห็นคนนั่งกันอยู่ ตรงเทอเรซหน้าบ้าน ในกลุ่มนั้น มีแม่นิ่ม ไอ้ฉาน และพ่อกับแม่ไอ้ฉานรวมอยู่ด้วย

คงกลับมาจากเที่ยว แล้วรอกินข้าวเย็นละมั้ง

“อ้าวพี่เมฆ หายไปไหนมา นี่ให้คนตามหาจนทั่วเลย แล้วนี่มากับใข่นุ้ยได้งัย” แม่ครับ

“ อ๋อ เมฆเดินเล่นๆ อะครับ ทะลุไปชายหาดนู่นแหละครับ เจอพี่เค้าพอดี พี่เค้าเลยพามาส่งบ้าน เดินเพลินเลยจำทางกลับไม่ได้” ปากผมตอบแม่ครับ แต่สายตาผมกวาดดูปฎิกริยา แม่นิ่ม รวมทั้ง เอ่อ ไอ้หมาบ้าด้วยครับ
แม่นิ่มยิ้มให้.......โล่งใจ
ส่วนไอ้ฉาน.........สีหน้าเรียบเฉย เดาไม่ได้ว่าคิดอะไรอยู่

“อ๋อ ค่ะ ลูก ขอบใจใข่นุ้ยมากนะ ไปๆ ลูก รอพี่เมฆอยู่ พอดีคืนนี้เราจะไปนอนรีสอร์ทกันนะลูก แต่เดี๊ยวรอทานข้าวเย็นเสร็จแล้วค่อยไปนะลูกนะ พี่เมฆไปอาบน้ำ พักผ่อนก่อนก็ได้ เดี๊ยวถึงเวลาอาหาร แม่จะให้เด็กไปเรียก “

“ครับ” ผมลอบมองอันดานิดนึง เห็นน้องทำหน้าละห้อย ไม่ค่อยกล้าสบตากับผม นี่ผมเป็นคนไม่ดีจริงๆหรือนี่ ทำให้น้องไม่กล้าเข้าหา

ผมเดินไปที่อันดา ไม่ลืมปรายหางตาไปมองไอ้หมาบ้าด้วยครับ ดีที่ว่าอันดา แยกตัวนั่งออกมาจากกลุ่มแม่ๆพอสมควร ดูน้องเบิกตาตกใจเล็กน้อยที่ผมเดินมาหา
“อันดา พี่ขอโทษนะ ที่แสดงกริยาที่ไม่ดีออกไป  เอ่อ พี่อาจจะยังไม่ชินอ่ะ แล้วเพิ่งตื่นเลยยังเบลอ ไว้พรุ่งนี้พาพี่เที่ยวใหม่นะ ได้มั้ย “ ผมกล้าที่จะลองใจน้องด้วยการเอามือไปยีผมหยักศกมันขลับนั้นด้วยครับ

อันดาฉีกยิ้มใส่ผม พร้อมพยักหน้ารัวๆ ดูอันดาสดใส จนผมอดรังเกียจตัวเองไม่ได้ ที่เคยรู้สึกแย่ๆ และทำตัวแย่ๆใส่น้องไป

“พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ เหงื่อเต็มตัวเลย ร้อนมาก เจอกันที่โต๊ะอาหารนะครับผม “ ตะเบ๊ะแบบเท่ๆ หล่อๆ ให้ด้วยครับ

“คะ แล้วอันดาจะบอกทริปทัวร์ของเราบนโต๊ะอาหารนะคะ”

ผมเดินมาถึงห้องได้ ก็ล้มตัวลงนอนแช่แอร์ ตรงเดย์เบดริมระเบียงเลยครับ กะว่าแค่พอหายเมาแดดจะไปอาบน้ำล้างตัวให้สดชื่น ก็ได้ยินเสียง ประตูเปิดอีกครั้ง

ผมหลับตา........แต่ก็รู้ว่า มีคนมายืนอยู่ข้างๆ ตัว

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร แต่เรื่องอะไรที่ผมจะต้องสนใจ

“ไปไหนมา” ไอ้คนไม่มีมารยาท พี่เมฆหลับตาอยู่แท้ๆ ดูไม่รู้เหรอว่าเค้าหลับอยู่ ยังจะมาถาม

“ไม่ต้องแกล้งหลับ หายไปไหนมา” มันก็รู้ดีแบบนี้ทุกที

“ก็บอกไปแล้ว ไม่ได้ยินหรือไง” แล้วกูก็จะไม่ฉายรอบสองด้วย

“ได้ยิน แต่อยากรู้เรื่องจริง ว่าเตลิดไปไหนมา” 

ผมเปิดเปลือกตา แล้วมองหน้ามัน ให้รู้ว่า คนเริ่มบรรยากาศเลวร้ายรอบใหม่ คือมัน

“มาทำแผลให้หน่อย” หงะ อารมณ์ไหนของมันวะ ผมขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ในความหลากหลายของไอ้ฉาน มันคงรู้ตัว มันจึงยกฝ่าเท้าข้างนึงให้ผมดู รอยแผลที่ฝ่าเท้า เป็นรอยบาดลึกเหมือนกัน มองเห็นเนื้อ
ขาวๆแดงๆ แลดูสยองไม่น้อย

“ วิ่งหามึงแล้วโดนหินบาดมา”


เอ๊ะ นี่เค้าเรียกง้อหรือเปล่าวะ

[anterosz]

เฮ้อ ก็ยังไม่เข้าใจกันอยู่ดีเน้อ

รีบๆเคลียกันซะทีนะ

ดวงตะวันจะได้กลับมาให้ความอบอุ่นกับก้อนเมฆอีกครั้ง

 

[iiดาวพระสุขლii]

เฮ้อ!!!!!!!!!!!!!!!

อ่านแลวอยากถอนหายใจดังๆ  ไม่รู้ทำไม....   

[จันทร์ผา]

 :เฮ้อ:ค้างอีกละ

เมฆกับฉานน่าจะคุยเปิดอกกันไปเลย

[Phelyra]

รู้ใจกันมาตั้งนาน แล้วทำไมไอ้พี่ฉานดันมาตกม้าตายเดาอารมณ์คราวนี้ของพี่เมฆไม่ถูกเนี่ย

[chae]

นี้พี่เมฆ ถ้าไม่รักก็คงไม่เจ็บถูกไหม ^^
ที่พี่เมฆเจ็บมากเพราะรักมาก เข้าใจพี่เมฆนะ เพราะเคยเจ็บแบบนี้เหมือนกัน

[pattybluet]

อย่าว่างั้นงี้เลย ขอ พี่ฉานซักทีเหอะ
อึดอัดและขัดใจเป็นที่สุด !!!

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[yayu]

พี่ฉาน นะ พี่ฉาน  ทำเหมือนไม่รู้ใจพี่เมฆ รู้จักกันก็นานแล้วนะ   
รีบง้อพี่เมฆด่วน เปิดอกกันคุยกันไปเล้ยย...

+1 ค่ะ 

[ifwedo]

ค้างจริงๆๆแหละ

[at_point]

ขอตอนต่อไป อย่างด่วน คร้าบบ

[jigsaw44]

เมื่อเพื่อนเปลี่ยนเป็นคนรักความหึงหวงก็ตามมา
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของความรักคือการหวาดระแวง
เมฆกับฉานอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เล็ก
เรียนรู้กันและกันมากกว่าคนรักคู่อื่น
รีบปรับความเข้าใจกันก่อนที่จะมีมือที่สามตัวจริงปรากฏ

[nOn†ღ]

ค้างอะ 

[sukie_moo]

เฮ้อ!!!!!!!!!!!!!!!

อ่านแลวอยากถอนหายใจดังๆ  ไม่รู้ทำไม....   

เห็นด้วยคะ  ในอกมันแน่นๆ

[BeeRY]

พี่เมฆน่าสงสารอ่าาา
กับพี่ฉานนี่ก็ไม่รู้จะยังไง งงกะพี่แก
ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าา

[kanda53]

สงสารพี่เมฆ......
ทำไมคุณชายฉานต้องดุด้วย

[scouser]

อืม อืม
แน่นในอกจัง
ยังแน่นอยุเลย
มาต่อไวไวนะ

[dahlia]

ลึกๆ อิพี่ฉานก็คงรู้สึกอะไรบางอย่างอยู่เหมือนกันมั้ง 
แต่ตอนนี้ ขอสักทีเถอะ    หมั่นไส้และเคืองอิพี่ฉานมากกกกก   

[CanonDNattari]

ฉานเอ่ยยยยยยยยย รับ ถูกเสมอ อย่ามาเรียกร้องความสนใจ 

อ่านแล้วก็อึดอัดเหมือนเดิม

รอติดตามตอนต่อไปจ้า

[❝CHŌN❞]

 

เมื่อไหร่จะเคลียร์กันให้กระจ่างสักที

อิคนอ่านจะบ้าตายอยู่แล้วจ้า 

[CMYK]

ท่าทางจะง้อกันตัวต่อตัว เสื้อผ้าไม่เกี่ยวแน่ๆ

[Flower night]

   เครียดดดด ปวดหัวจวยจริงๆ ...
มานั่งคุยกันดีๆดิ คู่นี้นี่ รักกันมากก จนเป็นแบบนี้เลย นี่แหละนะ แอบคิดเหมือนเมฆว่าถ้าเป็นแฟนกัน แล้วรู้สึกแบบนี้ เป็นเพื่อนสนิท กันเหมือนเดิมดีกว่ามั้ย ไม่ต้องมาคอยหึง มาคอยหวงให้ลำบากกก  อ๊ากกกก
ผมรู้สึกมากกว่าคำว่าเสียใจ ถึงท่อนนี้ แล้วสะอึกเลยอะ เจ็บปวด
มันรู้ว่า ความเฉยชาของผม ทำน้องผมร้องไห้ มันรู้ว่าน้องผมเสียใจ
แต่มันลืมไปแล้วหรือไง ว่าคนที่มันควรจะเข้าใจที่สุดคือ “ผม”
แล้วมันจะรู้มั้ย ว่าตอนนี้ ผมเองก็อยากจะร้องไห้ แต่น้ำตามันตกใน
และไม่ว่าจะยังไงก็ตาม น้ำตาของผมครั้งนี้ จะไหลออกมาให้มันเห็นไม่ได้  เห้ออ เครียดดด
และนี่ก็ “นั่นเพราะชีวิตมึงหมุนรอบดวงตะวันนะสิเมฆ มึงถึงไม่เห็นความอบอุ่นของพระจันทร์”
  คมสุดอ่ะ
เมื่อไหร่บรรยากาศ ทะมึน อึมทึมๆๆ มันจะหายไปซักที

[iranen]

555555555
เฮ้อ
ค้างและอยากอ่านต่อแล้ว

[nidnoi]

มานั่งรอตอนต่อไป

[ASSASSIN]

  ความรักบังตาทั้งคู่เลยอะ 

ว่าแต่  คราวนี้ไม่ต้องรอนาน มาต่อเร็วมากมาย 

[อิสระ]

เข้าใจความรู้สึกของเมฆนะเพราะเราก็เคยเป็น

แม้แต่กับเพื่อนฝูงเองบางครั้งมันก็จะเกิดแบบ...ความรู้สึกแปลกแยกแบบแปลกๆ
มันไม่ได้ตั้งใจ  แต่มันเป็นไปเอง
เหมือนไม่มั่นใจในความสัมพันธ์
แต่ถ้าปล่อยไปสักพัก ปรับตัวได้ และคิดอะไรให้น้อยลง
เดี๋ยวมันก็หายไปเอง

ส่วนฉานก็เข้าใจน่ะนะว่าอยากให้เมฆเข้าได้กับครอบครัวใหม่
แต่ก็ใจเย็นๆหน่อยนะ
รอเมฆอีกสักนิด

ทีเรื่องอื่นยังรอได้มาตั้งหลายปี

ยังไงก็ปรับความเข้าใจกันให้เร็วๆนะ