คุยกันก่อนเข้าเรื่อง
สวัสดีค่ะผู้อ่านทุกท่าน ... ลงเรื่องมาถึงตอนที่ 30 แล้วเราแทบจะไม่ได้คุยกันเลย
น้องเซมา (เจอกู) เตะ คนลงเรื่อง เธอก็คุยไม่เก่ง แต่รักหมดใจ (กล้าเล่น ทั้งๆที่เชยโครตๆ)
สอง-สาม ตอนที่ผ่านมาอยู่ในสภาวะอึมครึม เหมือนยืนอยู่ตรงแยกราชประสงค์เลยเนอะ
พ่อแม่พี่น้องที่รักน้องเมฆทั้งหลาย...บ่นกันขรม เชียว กลัวอันดาจะมาแย่งไอ้ฉานกันเป็นแถว
ว่าแต่.......ไอ้ฉานมันน่าแย่งตรงไหนเหรอ ????
อย่าคิดมากนะพ่อแม่พี่น้อง......จริงๆนิยายเรื่องนี้ไม่มีอะไร (และไร้สาระ)
ตั้งใจว่าแต่งเรื่องแรก อยากให้เป็น นิยายฮาๆ ใสๆ แบบรักกันไปวันๆ อะนะ
บางครั้งอยากให้ พี่ฉานโหด ลงไม้ลงมือกะน้องเมฆบ้าง ก็ดันสงสารน้องเมฆอีก.... 
หรือบางครั้งเกิดอยากให้พี่ฉาน กดน้องเมฆให้สะใจ ในฐานะที่เมฆโครตน่าหมั่นไส้
ก็กลัวในเรื่องจะมีเสียงครางมากไป เมฆ ไม่เป็นกุลเกย์อีก..... 
อ่านตอนต่อไปบางคนอาจจะโล่งใจแต่บางคนอาจจะผิดหวัง
ที่มันน่าจะน้ำเน่าแบบน้องแย่งแฟนพี่สิหน่า....ใช่มะ มีบางคนคิดงี้ใช่มะ
เอาน่า แค่นี้ก็เห็นเงาจันทร์พอแล้ว...อย่าให้ยุงชุมไปกว่านี้เลย
แล้วก็ห้ามทิ้งกันจนกว่าจะจบนะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณทุกท่านที่ตามกันมาตั้งแต่ตอนแรก จนถึงตอนนี้
ขอบคุณ anterosz ที่ออกตัวรัก เมฆกับฉานอย่างจริงจัง และแวะมาดันให้เสมอเลย
ขอบคุณค่ะ...... 
ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ทุกคนด้วยนะค่ะ..... 
ตอนที่ 30ไอ้ฉานนอนโรงบาลอยู่แค่ สองวันกับหนึ่งคืน ก็กลับมาอยู่บ้าน แต่ก็ต้องไปทำความสะอาดแผลทุกวัน
จนกว่าแผลที่เย็บจะติดกันจนสนิท ซึ่งถึกและบึกบึนแบบมัน ใช้เวลาไม่กี่วันก็หาย
พ่อไอ้ฉานต้องกลับไปทำงานก่อน ส่วนแม่ไอ้ฉานก็กลับไปดูแลด้วย คู่นี้เค้าไม่เคยห่างกันเลย
ส่วนแม่นิ่มนะเหรอ เห็นเพื่อนบ้านที่แสนสนิทกลับกันหมด แม่ก็กลับด้วยครับ
แต่ให้ผมกับไอ้ฉานอยู่ต่อ เนื่องจากไอ้ฉานยังไม่ได้เที่ยว
(ถ้าผู้อ่านจะลืม ลูกแม่นิ่มคือพี่เมฆนะครับ กลัวจะลืม คิดว่าเป็นไอ้ฉาน ชิส์)
ผมเองในเมื่อแม่กลับ ก็อยากกลับด้วย รู้สึกว่าเกรงใจและไม่อยากเป็นภาระ
แต่แม่และอันดาอยากให้อยู่ต่อ แม่นิ่มเองก็เห็นด้วย เพราะว่า มหาลัยยังไม่เปิดเทอม
ผมกับอันดา เราคุยกันมากขึ้น และเริ่มสนิทกันมากขึ้น
ก็มีตัวประสานล้นๆแบบไอ้ฉานนั่นแหละช่วย
มันบอกว่า นี่มันยอมเจ็บ เพื่อให้ผมกับน้องเข้าใจกัน
มันก็เอาความดีใส่ตัวได้อีก
แต่ผมก็ไม่รู้ว่า จริงๆ แล้วอันดาชอบไอ้ฉานมั้ย แล้วถ้าชอบ ผมจะทำยังไงดี
บางครั้งผมก็อยากบอกให้อันดารู้ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอ้ฉาน
แต่ก็ไม่รู้ว่า อันดาจะรับได้แค่ไหน ถ้ารับไม่ได้ เรื่องจะถึงหูผู้ใหญ่มั้ย
หรือบางครั้ง ผมเองก็กังวลว่าอันดา
จะสงสัยเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอ้ฉาน จนไม่เป็นตัวของตัวเอง
ไอ้ฉานมันไม่เคยแคร์เรื่องการแสดงออกที่มากกว่า คำว่า เพื่อนสนิท กับผมอยู่แล้ว
ยิ่งมันเจ็บตัวอยู่แบบนี้ มันจะยิ่งอยากให้ผมเอาใจมันเป็นพิเศษ
ผมเองไม่อยากจะมาเถียงกับมันจะให้อับอายญาติพี่น้อง เลยต้องตามใจมันไป(ก่อน)
สามวันสุดท้ายก่อนกลับกรุงเทพ เราสามคนสุดเหวี่ยงกันมากครับ
ส่วนใหญ่ เราจะดำน้ำ ดูปะการัง ขึ้นเขา ลงห้วย ไปมันทุกที่ ที่แนะนำของกระบี่
จริงๆไอ้ฉานอยากลองเที่ยวผับในเมือง แต่อันดายังเด็กเกินไป อีกอย่างเป็นผู้หญิงด้วย คงจะไม่เหมาะ
อันดาไม่เคยพูดถึงพ่อให้ผมได้ยิน พอๆกับที่ผมเองก็สงสัยว่า การมาของผมครั้งนี้
พ่อของอันดารู้หรือเปล่า หรือว่า แม่ให้ผมมาตอนที่พ่ออันดาไม่อยู่
และผมเองก็ไม่อยากเป็นตัวปัญหา ที่ทำให้ใครต้องมาทะเลาะหรือรู้สึกไม่ดีต่อกัน
ไอ้ฉาน นอนยกขาสบายใจเฉิบอยู่บนที่นอน ผมเลือกที่จะมานอนรีสอร์ท
เพราะบ้านมันกว้างและเงียบเหงาเกินไป
รีสอร์ทยังมีนักท่องเที่ยวให้ดูครึกครื้นบ้าง
“ฉาน มึงสงสัยเหมือนที่กูสงสัยปะ”
“อะไรวะ”
“ก็ ทำไม แม่หรืออันดา ไม่เห็นพูดถึงพ่ออันดาเลยวะ หรือว่า เค้าแอบพบกูแบบไม่ให้ทางนู้นรู้”
“มึงน่าจะไปแต่งนิยายนะ น้ำเน่าได้อีก คิดมาก”
มันลุกขึ้นมาลากผม เพื่อล้มตัวไปนอนกอดกับมัน
“ ฉาน กูไม่เล่นนะ ไม่เอานะ พรุ่งนี้กลับกรุงเทพแล้ว”
“กลับกรุงเทพเกี่ยวไร” เออ ผมก็อ้างไปโง่ๆ
“ไม่รู้แหละ แต่วันนี้ นอนดีๆ นะ มึงอย่าหื่นนะ วันนี้กูขอเลย”
“ไม่สบายใจเรื่องพ่ออันดาอยู่อะดิ” ไม่เคยแปลกใจเรื่องที่มันจับอารมณ์ผมได้
“ อืม กูรู้สึกว่า แม่ มีครอบครัวใหม่ที่สมบูรณ์ดีแล้ว กูไม่อยากให้ตัวกูมาทำให้ครอบครัวแม่แตกแยก”
“ไม่มีอะไรหรอก มึงไม่คิดบ้างหละ ว่าที่แม่กับอันดาไม่พูดถึง เพราะกลัวมึงรู้สึก ไม่ดีเหมือนกัน”
“บางครั้งนะ เราก็คิดในส่วนที่เรามอง เค้าเองก็อาจจะคิดในส่วนที่เค้ามอง แต่ในสองส่วนนั้น กลับเป็นความคิดที่เป็นห่วงความรู้สึกของอีกฝ่ายทั้งนั้นแหละ “ อืม ก็จริงของมัน
“ฉาน แล้วถ้าเกิดอันดาชอบมึงขึ้นมา จะทำไง” ไหนๆแล้ว ผมขอเคลียร์ทุกประเด็นร้อนเลยแล้วกัน
“ อันนั้นกูก็ห้ามไม่ได้นะ ถ้าอันดารู้สึกแบบนั้นขึ้นมา แต่สิ่งที่มึงควรจะต้องรู้ก็คือว่า กูชอบผู้ชาย ซึ่งก็คือมึง”
“แต่กูไม่อยากให้น้องเสียใจ”
“แล้วมึงจะยกกูให้อันดารึไง กูไม่ใช่สิ่งของนะ”
“เปล่า คือมึงกูก็ไม่ให้ใครงัย แต่ก็ไม่อยากให้น้องเสียใจเรื่องนี้เหมือนกัน” เข้าใจความรู้สึกพี่เมฆมั้ยครับ คือหวงไอ้ฉานก็ห่วงแต่ความรู้สึกน้อง ก็ห่วงอะครับ
“มันอาจจะเป็นแค่ความประทับใจ ไม่ใช่ความรัก ก็ได้นะ น้องไม่เคยมีพี่ พอมีก็เห่อเป็นธรรมดา อีกอย่างนะ พี่ก็หล่อ มึงอย่าคิดมาก ยังไงมันต้องช่วยกันแก้อยุ่แล้ว ปัญหาแบบนี้อ่ะ กูเคยปล่อยให้มึงแก้ปัญหาคนเดียวเหรอ “
“ เปล่า” มันพูดถูก ผมเป็นคนที่ชอบคิดมาก คิดไปเองก่อนเสมอ เรื่องยุ่งยากทั้งหลายถึงได้ตามมา ผมควรเชื่อไอ้ฉาน อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
“งั้นก็นอน ถ้ามึงยังขยุกขยิก ไม่นอน กูจะทำอย่างอื่น “ มันเริ่มจะขึ้นคร่อมผมแล้ว แต่ผมพลิกตัวทัน วันนี้ขอเอาแรงก่อน
เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
แม่กับอันดามาส่งผมกลับกรุงเทพ ที่สนามบิน ก่อนเข้าเกท ผมแอบเห็นอันดาหน้าสลดลงนิดหน่อย
คงเหงา ที่มีเพื่อนมาหลายวัน ตอนนี้ต้องกลับมาเป็นลูกคนเดียวอีกครั้ง
“พี่ไปก่อนนะ แล้วจะลงมาหาบ่อยๆ ถ้ามีวันหยุด ตั้งใจเรียนหละ “ ผมยีหัวอันดา ที่ตอนนี้ตาเริ่มจะแดงๆมีน้ำตาคลอเบ้า
“ผมกลับก่อนนะครับแม่ ขอบคุณครับ มารบกวนนานเลย” ผมกับไอ้ฉาน ยกมือไหว้แม่พร้อมกัน
“มาอีกนะลูก เสาร์อาทิตย์ก็มาได้นะ พาเพื่อนๆมา แม่กับอันดาจะได้ไม่เหงา” ผมยิ้มไม่ได้ตอบรับหรือปฎิเสธ
“อันดา อย่าทำหน้าเศร้าสิ ยิ้มหน่อย ไว้อันดาปิดหลายๆวัน ขึ้นกรุงเทพสิ พวกพี่จะพาเที่ยว” ไอ้ฉานครับ มันอยากมีบทบาทเป็นพี่เขยที่ดี ผมแอบเห็นอันดายิ้มนิดนึง ก่อนที่จะสลดลงอีกเมื่อได้ยินเสียงประกาศถึงเที่ยวบินที่ผมจะต้องไป
ผมยกมือไหว้แม่และยิ้มให้อันดาอีกครั้ง ก่อนหันหลังเดินเข้าเกท
“พี่เมฆ” เสียงอันดาเรียกผมไว้
“ หืม ครับ มีอะไร” อันดาทำมือให้รู้ว่าเอียงหูมา
“ อันดารู้นะว่า พี่เมฆกะพี่ฉานเป็นมากกว่าเพื่อนสนิทใช่มั้ย” หลังสิ้นเสียงอันดา ผมอ้าปากค้าง ตาโต มือสั่น บอร์ดดิ้งพาสแทบร่วง
“ รู้ได้งัย “ เสียงผมเบาหวิว น่าจะดังกว่ากระซิบนิดเดียว ไอ้ฉานยังยืนยิ้มอยู่ใกล้ๆ ไม่ได้ช่วยอะไรกูเลย
“ เอาน่า อันดาไม่บอกใครหรอก แล้วไม่ต้องตกใจว่าทำไมอันดารู้ พี่ฉานเค้าบอกอ่ะ พี่เมฆไม่ได้แสดงออกอะไรหรอกไม่ต้องตกใจ แต่ถ้าพี่เมฆ เบื่อพี่ฉานวันไหน บอกนะ อันดาเซ้งต่อเอง” เลือดมันข้นกว่าน้ำจริงๆด้วยสินะครับ ขนาดเพิ่งเจอกันไม่นาน อันดายังรู้ ว่าผมกังวลเรื่องอะไร
“ทะลึ่งแล้วนะเราอ่ะ ติดนิสัยไอ้ฉานมาละสิ” ผมยีหัวอันดาอีกครั้ง ..โล่งใจ ที่อันดารู้จากไอ้ฉาน ไม่ใช่เพราะ อาการที่พวกผมแสดงออก ก็ต้องยอมรับว่า คนเป็นแฟนกัน บางครั้งคิดว่าระวังตัวเองดีแล้ว แต่ก็ต้องมีหลุดบ้าง เราไม่รู้ตัวเองหรอก แต่คนนอกมักมองออกเสมอ
ถนนสองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ สลับกับทางเข้าหมู่บ้านจัดสรร ผมนั่งฮัมเพลงอารมณ์ดี
พอเข้าเขตมหาลัยมาได้หน่อย ความวิบัติของการเดินทางเริ่มมาเยือน
ถนนทางเข้ามหาลัยไม่ได้กว้างใหญ่เท่าถนนหลัก
แต่เมื่อทุกคนมุ่งหน้าไปทางเดียวกันแล้ว ภาวะล้มเหลวทางการจราจรจึงเกิดขึ้นทันที
“ติดอะไรนักหนาวะฉาน” ให้เดินทางไกลแต่ไหนผมไม่หวั่น แต่ผมเกลียดการอยู่กับที่เป็นที่สุด
“ข่าวว่ากูมาพร้อมมึง เปิดเทอมก็งี้แหละ “ มันตัดบทผม พอดีกับที่รถเคลื่อนที่ได้
รถจอดเทียบท่าที่คณะผมเหมือนเช่นเคย วันนี้คณะผมดูพลุกพล่านจอแจเป็นพิเศษ
เพราะรถที่มาคณะสถาปัตย์บางส่วนต้องมาจอดที่คณะผม เพราะสถาปัตย์เป็นคณะอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม
ไม่อนุญาติให้เอารถเข้าไปจอดในคณะ ศิลปกรรมและคณะใกล้เคียงก็เลยแบ่งรับกันไป
น้องๆ ปีหนึ่ง มาใหม่แต่ละคนหน้าใสกิ๊ก บางคนยังหัวเกรียนกันอยู่เลย น้องผู้หญิงบางคนก็ยังเป็นผมทรงนักเรียนอยู่
น้องผู้หญิงที่มาจากต่างจังหวัดส่วนใหญ่ ทำให้ผมได้กลิ่นอายของการเป็นนักเรียนจริงๆ น้องๆเหล่านี้บางคนตัดผมสั้นทรงนักเรียนยาวเสมอหู ถูกระเบียบดูน่ารักสมวัย บางคนที่ผมยาวก็มัดรวบตึง มีโบว์ผูกข้างหลัง ผมด้านหน้าก็โดนเก็บติ๊กกิ๊บเรียบร้อย แต่น่าเสียดาย ที่วันเวลาผ่านไป ชีวิตนักศึกษามหาลัยและความอิสระทั้งหลาย ได้ละลายพฤติกรรม จากความสดใส กลายเป็นแต่งแต้ม เติมแต่ง จนดูผิดธรรมชาติของวัยไป
ผมมองเพลินจนมาถึงที่ประจำของพวกผม เดคไม้ใต้ต้นจิกน้ำข้างคณะ
กลายเป็นแหล่งรวมพลของเพื่อนผมและเพื่อนไอ้ฉานเหมือนเคย
ตอนนี้ มันมารวมตัวกันเกือบครบทีม
คงขาดแต่พวกบ้านต่างจังหวัด ที่คงรอมาเปิดตัวทีหลัง
กะจะเป็นพระเอก ชิส์ ชิส์ ข้ามศพพี่เมฆไปก่อน
“หลบหน่อยเว้ย พระเอกมา” เสียงไอ้แกละ
สมุนหัวเกรียนของไอ้ฉาน หัวมันเกรียนเหมือนเดิม และมันก็มีปอยหางเต่าปั่นเดทล็อคไว้เหมือนเดิม ผมเริ่มสงสัยว่า ตกลงมันปั่นเดทล็อค หรือมันเป็นสังกะตังบนหัวกันแน่
ผมปั้นหน้าขรึมใส่ไอ้แกละ ไม่ได้โกรธอะไรมัน แต่ตอนนี้มีน้องปีหนึ่งอยู่เยอะ พี่เมฆต้องรักษาภาพครับ
เพื่อนๆ แหวกที่ให้ผมนั่ง ผมเลือกนั่งข้างไอ้ยอน มันดูปกติสุดแล้วในกลุ่มเพื่อนผม นอกนั้น ไม่ขาดผมก็ว่าล้น
“เป็นไงพวกมึง คณะตัวเองก็มี มาขลุกอยู่ทำไมคณะนี้” ไอ้ฉานมันนั่งเบียดผมได้ มันก็ยิงคำถามใส่เพื่อนมันเลยครับ
ไอ้ไผ่ ไอ้ไม้ และ ไอ้ปาย เพื่อนไอ้ฉานครับ มันอยู่ถาปัตย์ แต่ชีวิตส่วนใหญ่มันอาศัยอยู่ที่ศิลปกรรมนี่แหละครับ
นี่ขาดไอ้นที สงสัยแม่ยังให้กรีดยางอยู่ เริ่มสัปดาห์การเรียนการสอนนู่นแหละครับถึงจะเห็นหน้ามัน
“รอมึงไงครับควาย ขาดมึงไป มันก็ไม่ครบจตุรเทพสิวะ กูขี้เกียจตอบคำถามสื่อ” เพื่อนแกละ แลดูไม่อยากแก่ตายเอง
“ไม่จริงหรอกหวะ กูว่ามันกลัวถ้าขาดไอ้ฉานไป ไม่มีเสียงกรี๊ดจากสาวๆ มันจะเสียหน้ามากกว่า” ไอ้หวานครับ มันคงรอเวลาออกตัวนานแล้ว แต่ไม่มีโอกาส
“ จตุรเทพ นี่เค้านับหล่อเทพแบบเมพขิงๆ ชั้นปีละคนไม่ใช่เหรอวะ แล้วทำไมห่าคณะมึง ถึงกระจุกแต่ชั้นปีพวกมึงเนี่ย
แล้วคณะพวกมึง เค้าเรียนกันห้าปีไม่ใช่รึไง ทำไมเรียก จตุรเทพ” ไอ้ดิวครับ
ดูท่าทางมันจะงงจริงจัง จะเล่นมุขอะไร ควรแจ้งไอ้นี่ล่วงหน้าครับ เพราะความสามารถในการแยกแยะของมันเป็นศูนย์
“แล้วมึงเคยเห็นที่ไหน เค้ามี เบญจเทพ เหรอไอ้เชี่ยดิว ห๊า จ๊าดง่าวตั๋ว” ไอ้แกละครับ ขอให้มันได้ออกสเตปปากหมา
ผมเองยังสงสัยว่า เราสนิทและอยู่ด้วยกันมาได้งัย เพื่อนผม เพื่อนไอ้ฉาน มาตั้งสองสามปี ทั้งๆที่เจอหน้าก็กัดกันจะเป็นจะตาย แต่เราก็อยู่ด้วยกันมาได้จนถึงตอนนี้
“พอๆ แล้วนี่ไอ้หน่า มันยังไม่มาเหรอ เห็นว่ามันกลับจากไทเปแล้วนี่” ผมอดไม่ได้ที่จะถามถึง หญิงสาวคนเดียวของกลุ่มครับ บางทีผมก็ลืมไป นึกว่ามันเป็นผู้ชาย
“นู่นนนนนน ไง ไอ้หน่ามันแพ้พนัน มันเลยต้องไปซื้อน้ำ มันมาก่อนชาวบ้านเลยนะเว้ย กูว่า มันมาก่อนพี่สมานภารโรงอีก”
ไอ้หวานมันทำปากจู๋ ไปทางไอ้หน่า ที่วันนี้มันมาด้วย ชุดนักศึกษาเต็มยศ กระโปรงพลีท ยาวหุ้มข้อเท้า ด้านในน่าจะเป็นคอนเวิร์สหุ้มข้อถึงหน้าแข้ง คู่เก่งของมัน มือนึงถือถังน้ำแข็ง มืออีกข้างถือเป๊ปซี่ขวดใหญ่ ปากคาบหลอดและแก้วพลาสติกเปล่า มาหลายใบ น้องๆปีหนึ่ง แหวกทางให้มันเป็นแถว เพราะดูจากสีหน้ามันแล้ว ถ้าใครขวาง มันคงคายไอ้ของที่คาอยู่ในปาก งับหัวใครเป็นแน่
“ วี๊ดดดดดวิ๊วววว เฮ้ยยยย เดียวนี้ คณะเรามีกุลสตรีไทยด้วยเหรอวะ” ผมผิวปากแซวไอ้หน้า ที่ตอนนี้มันปั้นหน้าเป็นนางผีเสื้อสมุทรได้คล้ายที่สุด
“โอ้ยยย เหนื่อยและหนักฉิบหาย แมร่ง ไม่มีหมาตัวไหนไปช่วยกูสักตัวเล้ย เพื่อนแบบนี้ กูอยากจะมีอีกสักโหล”
“อ้าว หน่า มึงชอบเพื่อนแบบนี้ หาได้ไม่ยากหรอก ค่อยๆหา เดี๊ยวมันก็มาเอง “ ไอ้ฉานครับ จริงๆไอ้ฉานกับไอ้หน่า นี่มันก็ต่อปากต่อคำกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนะ ตอนที่ผมรู้ว่าไอ้ฉานมันปรึกษาเรื่องผมกับไอ้หน่า ผมเองยังแปลกใจ
“มึงเก็บปากไว้สั่งสอนเมียมึงเหอะฉาน ยังกะเมียมึงปากดีนักนี่”
“ อ้าวๆ ไอ้หน่า มึงด่าไอ้ฉาน แล้วมันมากระทบกูได้ไง แล้ววันนี้มึงแต่งซะหญิงเชียว ทำตัวให้สมกะเป็นผู้หญิงหน่อยสิวะเผื่อกูมีบุญวาสนา ได้เห็นหน้าเพื่อนเขยกะเค้าบ้างอะไรบ้าง ”
“พ่อมึงสิ กูบอกแล้วไงว่ากูจะหาเมีย นี่แหละ ที่ทำให้กูเซ็ง กูเกลียดสัปดาห์แรกของการเปิดเทอมที่สุด แมร่ง ยุ่งยากลำบาก กูจริงๆ หวาน มึงจะนั่งเฉยให้น้ำมันรินใส่แก้วเองรึไง จัดการสิ” เห็นมั้ยครับ ว่ามันหนะ ทั้งบ้าทั้งพาล
ปกติพวกผมและไอ้ฉาน จะใส่ชอปกันมาเรียนเป็นส่วนใหญ่ครับ ยกเว้น น้องปีหนึ่ง ที่ยังต้องใส่ชุดนักศึกษาพร้อมผูกไทด์คณะให้เรียบร้อย แต่สัปดาห์ของการเปิดเทอม เป็นสัปดาห์ที่ไม่มีการเรียนการสอนครับ ส่วนใหญ่เน้นทำกิจกรรมรับน้อง หรือไม่ก็ เข้าเรียนบางวิชาที่ต้องเรียนร่วมกับคณะอื่น ส่วนใหญ่ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าแนะนำวิชาเรียนและอาจารย์ผู้สอน
สัปดาห์นี้ ทุกคนจึงต้องใส่ชุดนักศึกษาครับ อีกอย่างเพื่อพลางตาน้องๆปีหนึ่ง ไม่ให้รู้ว่าพี่คนไหนอยู่ปีอะไรด้วยครับมันเป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรมรับน้อง
ยกเว้นเสียแต่ว่าจะมีใครหน้าตาทรยศอายุให้น้องจับได้ อันนั้นก็แล้วแต่บุญกรรมของแต่ละคนไป สัปดาห์นี้จึงเป็นนรกของไอ้หน่าโดยแท้จริงครับ เพราะมันต้องใส่กระโปรง ที่มันเกลียดนักเกลียดหนา
“แล้วตกลง มึงแพ้พนันอะไร ถึงต้องไปซื้อน้ำเองคนเดียวเนี่ย”
คิดดูนะครับ ข้างคณะฝั่งที่เป็นคลองกั้นระหว่างคณะผมกับสถาปัตย์นั้น โดนแบ่งด้วยทางเดินปูด้วยแผ่นหินธรรมชาติ ถัดมาเป็นเดคไม้ เดคไม้คือพื้นยกระดับที่ปูแผ่นไม้จริงยาวตลอดแนวท่าน้ำขนานกับตัวอาคาร
ซึ่งเดคไม้นี้จะมีพื้นบางส่วนยื่นออกไปในน้ำ พื้นที่โดนแบ่งเป็น โต๊ะม้านั่งไม้ และ กะบะปลูกต้นจิกน้ำขนาดใหญ่ กะบะนี้อยู่สูงจากระดับพื้นประมาณ 15 ซม. มีทางน้ำ เหมือนรางระบายน้ำเชื่อมต่อกับคลองให้น้ำเข้ามาขังในกะบะต้นจิกครับ ที่นั่งส่วนนี้จึงเป็นที่นิยมของเด็กศิลปกรรมเป็นอย่างมาก และเพื่อไม่ให้สูญเสียมุมมองของธรรมชาติ ทางคณะจึงไม่อนุญาติให้มีซุ้มขายของในบริเวณนี้ ซุ้มโค๊ก ซุ๊มขายขนมและอาหารจึงอยู่อีกฟากหนึ่งของคณะ ใกล้กับลานจอดรถ ไกลกับที่พวกผมนั่งอยู่เหมือนกัน ถ้าไอ้หน่ามันไม่หมดทางจริงๆ ยากมากครับที่มันจะอาสาไปซื้อน้ำเองคนเดียวง่ายๆ มันต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆ
“ก็ตอนที่กูกับไอ้แกละอ่ะ ออกไปดูดบุหรีที่ท่าน้ำ กูเห็นฝั่งถาปัตย์ แมร่งมีผู้หญิงคนนึงเว้ย ผมยาว ขาว หุ่นดี เดินเฉิดฉายไปมาอยู่ตรงท่าน้ำฝั่งนู้น กูก็คลับคล้ายคลับคลาว่าน่าจะใช่น้องฟาง กิ๊ก เอ้ยยยยย ลูกศิษย์ไอ้ฉาน กูเลยเรียกไอ้หน่ามาดู
ทีนี้ ไอ้ห่านี่มันก็สายตาไม่ดี แต่มันปากดีบอกกูว่า น้องฟางดูท่าทางคุณหนูขนาดนั้น เค้าจะมาเรียนที่นี่ให้ดินแดงติดตีนทำไม กูเลยพนันกับมันว่า ถ้าใช่ เย็นนี้มันเลี้ยงเหล้า แล้วก็ต้องมัดจำด้วยการไปซื้อน้ำมาให้พวกกูด้วย” ไอ้หวานมันอธิบายเป็นฉากๆครับ ส่วนไอ้ฉานมันเริ่มขมวดคิ้วสงสัย สลับกับมองหน้าผม ว่าผิดปกติอะไรใส่มันหรือเปล่า มันร้อนตัว
“แล้วไงต่อ “ถึงแม้ ชื่อ “น้องฟาง” จะมาทำให้คิ้วผมกระตุก นิดนึง แต่ผมก็ยังอยากรู้ว่าไอ้หน่าแพ้พนันได้ไงอยู่ดีครับ เรื่องอื่นค่อยว่ากัน เรื่องเพื่อนเสียหน้า น่ามุงมากกว่าในตอนนี้
“ก็พอดีกับที่น้องเค้าเดินข้ามสะพานมาฝั่งนี้ สงสัยมารับเพื่อนอ่ะ ก็เลยเฉลยว่าใช่น้องฟางจริงๆ กูอะมั่นใจตั้งแต่น้องเค้าอยู่ฝั่งโน้นแล้ว นี่ขนาดมีคลองกั้นนะ กูยั่งมั่นใจเลยอ่ะว่าใช่แน่ๆ เย็นนี้เหล้าฟรีเข้าปากกูแน่” ไอ้หวานมันเล่าไปทำปากยิ้มกริ่มเชียวครับ
“อะไรทำมึงมั่นใจขนาดนั้นวะหวาน” ไอ้ฉานเองมันก็อยากรู้ครับ เพราะไอ้แกละกับไอ้หวาน มันดูภูมิใจมาก กับความถูกต้องในครั้งนี้
“ก็หน้าอกน้องเค้าไง โอเวอร์สเกลมาตรฐานหญิงไทยขนาดนั้น ต่อให้อยู่ไกลถึงสุไหงปาดี กูก็จำได้” ไอ้แกละมันยืนกอดอกเฉลยด้วยความภาคภูมิประหนึ่งได้เหรียญทองโอลิมปิคด้วยหมัดต่อยใต้เข็มขัดยังไงยังงั้น
“ไอ้เหี้ย โครตจัญไร” ไม่ใช่ผมคนเดียวนะครับ ทั้งก๊วนที่นั่งฟังกันอย่างสามัคคี พร้อมใจกับบริภาษสรรเสริญให้มันทั้งสองตัวโดยมิได้นัดหมาย
“ขอบคุณ ไม่ต้องสรรเสริญกูขนาดนั้นก็ได้ แต่คราวนี้กูไม่เห็นเพื่อนน้องฟางคนนั้นนะเว้ย ที่มาด้วยกันตอนเรียนติวอ่ะ เห็นน้องเค้าเดินกับผู้ชายคนนึง ไม่รู้เด็กคณะไหน แต่ขาวหล่อ ปากแดงเชียวมึง” ไอ้แกละมันพล่ามต่อครับ
“ก็ดีแล้ว น้องมันมีผู้ชายควงเป็นของตัวเองก็ดีแล้ว จะได้ไม่มายุ่งกับสามีหลุดหล่อ แต่ปากหมา ของไอ้เมฆมันไง พวกมึงๆ รวมถึงกู จะได้ไม่ต้องเหนื่อยหาวิธี เอาชะนีไปปล่อยป่า ให้ไปล่าเอาเองตามธรรมชาติ”
ไอ้หน่ามันจีบปากจีบคอออกความเห็นประกอบท่าทางที่ผมดูแล้ว ขัดลูกกะตามากครับ เคยเห็นทอมใส่กระโปรงแต่กระเดียดท่าไปทางผู้หญิงมั้ยครับ มันก็ใช่อะนะ แต่มันแข็งเกินไป ดูคล้ายผู้ชายหัดกระเทยอะครับ
“เฮ้ย แต่กูว่าไม่นะ กูดูแล้วเหมือนว่า ไอ้ผู้ชายที่น้องฟางควงอ่ะ เหมือนไอ้เมฆมากกว่า” เสียงนี้จะดูไร้คุณค่ามากครับ ถ้าออกมาจากปากของไอ้หวาน หรือไอ้แกละ แต่นี่ออกมาจากปากของไอ้ปายเลยนะครับ มันเลยทำให้ทุกคนต้องนิ่งประมวลผลด้วยสติปัญญา
แต่ว่า
“เชี่ยแระ ไอ้ปาย มึงจะมีสาระกูไม่ว่า แต่ทำไมต้องพาดพิงกูไม่ทราบ เดียวเจอนาบด้วยฝ่าตืน”
“ไอ้เมฆ มึงอย่าเพิ่งเปรี้ยว ฉาน ฉาน มึงเอาปากมึงอ่ะ อุดปากเมียมึงไว้ก่อน แต่ห้ามลามปามเอาลิ้นพันกันนะมึง เสียงจ๊วบจ๊าบมันทำลายสมาธิ อีกอย่างน้ำลายมันจะหยดมุมปาก อุบาทว์ตากู” หน้าไอ้หน่าจ้องตากับไอ้ปายอย่างค้นคว้าหาคำตอบ แต่มือมันชี้หน้าผม ปากมันสั่งไอ้ฉาน ผมควรจัดการมันตอนนี้เลยดีมั้ยครับเนี่ย
“พวกมึงอย่าเพิ่งตีกัน ฟังไอ้ปายก่อน ว่างัยปาย ผู้ชายคนนั้นเหมือนไอ้เมฆตรงไหน “ ไอ้ดิวมันห้ามทัพครับ ผมเองก็พยักหน้าอยากรู้
“ก็เป็นเกย์เหมือนไอ้เมฆไง”
“ไอ้เหี้ย กูไม่ได้เป็นเกย์” ผมเถียง พี่เมฆแมนนะครับทุกคน
“ไอ้ฉานมันก็เป็นเกย์ เพราะมันเป็นผัวไอ้เมฆ แล้วทำไม เด็กคนนั้นไม่เหมือนไอ้ฉาน” ไอ้ไผ่มันขอมีส่วนร่วมบ้างครับ มันกลัวไม่ได้ค่าตัว
“มึงดูสิ มันอรชรอ้อนแอ้นซะขนาดนั้น หน้าเด้งแบบตบทีเดียวอยู่ขนาดนี้ ปากแดงยังกะแดกเลือดไก่มาจากบ้าน มึงจะไม่ให้มันจัดอยู่ใน สปีชีย์นอนครางอยู่ข้างล่างแบบไอ้เมฆได้ไง”ไอ้ปายมันสรุปได้สะเทือนหัวใจพี่เมฆมากครับ ดูไอ้ฉานมันจะไม่สะทกสะท้านแก้ตัวแทนผมเลยอะ หัดกูศักดิ์ศรีเมียมึงกลับมาบ้างเซ่ ไอ้นี่ คืนนี้เดี๊ยวกูให้นอนนอกห้อง
“เออ จริง” เหยดดดดดดดดดด ทุกคนเสือกลงความเห็นด้วยกันกับไอ้ปายอีกด้วยอะครับ
ไม่นะไม่ อันที่จริงแล้วอ่ะ พี่เมฆแมนจะตาย ไม่ได้เป็นเกย์ด้วยเหอะ เอ่อ ถึงถ้าจะเป็น แต่พี่เมฆไม่อรชรอ้อนแอ้นออกสาวแบบที่พวกมันวิจารณ์กันนะเว้ย แมร่ง ขัดใจ แค่กูหุ่นแมนพอเป็นพิธี มีกล้ามประดับบารมีนิดหน่อย
“ไอ้พวกเชี่ยยยยยยยย กูสาวแตกแบบนั้นตั้งแต่ตอนไหน มึงอย่าหาความ กูแมน มึงเข้าใจมั้ย กว่ากูแมน “ พี่เมฆออกเสียงแมนแบบย้ำชัดๆเน้นๆ นิ้วชี้มาจิ้มจนจะทะลุอกออกทางสันหลังเชียวนะครับ
“เออ มึงแมนมากเมฆ ต่อหน้าสาวๆและพวกกู มึงแม๊น แมน แต่มึงสาวแตกตอนไหน สงสัยต้องถามไอ้ฉานหวะ ใช่มั้ยวะฉาน” ไอ้หน่าครับ มันหาแนวร่วม
“ไร้สาระหน่าพวกมึง ไปเว้ย ไปคณะได้แล้ว ป่านนี้เค้าเรียกรวมน้องปีหนึ่งเสร็จแล้วมั้ง พระเอกไปเปิดตัวได้แล้ว” เห็นมั้ยครับว่าไอ้ฉานหนะ คนของใคร หึ ให้มันรู้ซะบ้าง ว่าฉานแสงหนะ ใครคุม
ไอ้แกละ ไอ้ปาย ไอ้นที และไอ้ไผ่ มันลุกขึ้นเก็บของได้ กำลังจะเดินออกไปกับไอ้ฉาน
แต่ไอ้ฉานสิครับ
“ เออ หน่า แต่ว่ากูก็ลืมบอกไป ว่าเพื่อนมึงก็ไม่ได้อยู่ล่างเสมอไปนะเว้ย วันไหนฤกษ์ดี มันก็ขึ้นอยู่ข้างบนบ้างเหมือนกัน”
ไอ้ ไอ้ ไอ้ ห่า ไอ้หน้ากูปปรี พี่เมฆกำลังจบอย่างสวยงามแล้วเชียว ทำไม ไอ้ฉานมันต้องหักหน้าให้พี่เมฆต้องอับอายด้วยเนี่ย เรื่องแบบนี้มันสมควรให้คนอย่างไอ้หน่ารู้ซะที่ไหน เห็นมั้ย ว่ามันอ้าปากค้างตาโตเท่าใข่ไดโนเสาร์แล้ว ไม่วายไอ้ฉานกลับคณะไป พี่เมฆต้องโดนไอ้หน่าซักฟอกแน่ๆ........
ยังไม่ทันที่ไอ้ฉานจะก้าวเดินออกไปจาก ม้านั่ง ก็มีผู้หญิงหน้าตาดีคนหนึ่ง วิ่งหน้าตั้งมาทางโต๊ะพวกผมพอดี ข้างหลังเธอมีผู้ชายหน้าตาดี วิ่งตามมาด้วย เมื่อสังเกตุใกล้ๆ ปรากฎว่าไม่ใช่ใครที่ไหนครับ น้องฟาง หญิงสาวผู้ทำให้ไอ้หน่าแพ้พนันอย่างหมดท่านั่นเอง น้องฟางวิ่งมาหยุดหอบอยู่ตรงหน้าไอ้ฉาน
“สวัสดีค่ะพี่ฉาน พี่เมฆ พี่ๆ ทุกๆคน ฟางค่ะ สถาปัตย์ อินทีเรียดีไซน์ ปีหนึ่ง ฝากตัวด้วยนะคะ” น้องฟางกระหืดกระหอบแนะนำตัวเองกับพวกไอ้ฉานครับ พูดจบ น้องฟางยังคำนับแบบสาวญี่ปุ่น ใสๆ น่ารักเกินห้ามใจจริงครับ
“สวัสดีครับ ดีใจด้วย แล้วก็ยินดีต้อนรับ น้องใหม่ 5 ปีต่อไปข้างหน้านี้ก็ขอให้ตั้งใจนะครับผม” พี่เมฆอยากจะกรี๊ดๆ อะครับ ไอ้ฉานมันจะพระเอกไปไหน จะหล่อไปไหนอะครับ มึงทักทายเค้าทางการได้อีก พ่อสามีมหาจำเริญ
“แล้วปีหนึ่งเค้าให้รวมตัวกันใต้คณะไม่ใช่เหรอครับ แล้วทำไมตอนนี้ น้องถึงยังอยู่นี่อะครับ” ไอ้ไผ่ครับ แลดูมันหมั่นไส้น้องฟางอย่างออกนอกหน้ามาก แต่พี่เมฆว่ามันอิจฉาน้องเค้าหวะ เอิ๊กๆ หรือไม่นะ ผมว่ามันเป็นเกย์แหงๆ
“อ๋อ พอดีจะพาเพื่อนมาฝากพวกพี่เมฆอะค่ะ นี่กราฟ เพื่อนฟางเอง มันติดศิลปกรรมออกแบบโฆษณา อะค่ะ”
“สวัสดีครับ ผมกราฟ ครับ คณะศิลปกรรมออกแบบโฆษณา จบมาจาก ......”
“ โอเคครับน้อง เดี๊ยวน้องได้แนะนำตัวยาวแน่นอน แล้วปีหนึ่งเค้าปฐมนิเทศคณะกันไม่ใช่เหรอ ทำไมมาอยู่ตรงนี้อ่ะ” ไอ้หน่าครับ ออกแนวเดียวกับไอ้ไผ่เลย
“ผมไปร้านค้ามหาลัยมาครับ ไปซื้อไทด์คณะ” น้องกราฟละล่ำละลักตอบ ดูท่าทางจะกลัวโดนไอ้หน่าแดกหัวมาก นี่ถ้าพวกผมยังอยู่ปีสอง รับรอง น้องกราฟต้องโดนไอ้หน่าว๊ากแน่ๆ เป็นบุญของน้องนะ ที่ไอ้หน่า อยู่ปีสามแล้ว แต่น้องรหัสมันนี่สิ
แดกน้ำลายมันเต็มๆ สืบทอดตำนานว๊ากเกอร์สาวห้าวอย่างไอ้หน่า หวังว่า พระคงคุ้มครองนะน้องนะ ผมอวยพรให้น้องอยู่ในใจ
“โอเคๆ แยกย้ายๆ ตอนเย็นมารวมตัวกันที่นี่ เพื่อกินเหล้าฟรีเงินไอ้หน่า โอเคนะ” ไอ้แกละตัดบท ไม่งั้นวันนี้พวกมันข้ามไปไม่ถึงคณะตัวเองแน่ๆ
“ หน่า มึงโทรจองร้านเดิมเลยแล้วกันนะ เย็นนี้กูจะเอาน้องๆที่เรียนติวกะกูที่สอบติดไปเลี้ยงด้วยซะเลย” ไอ้ฉานได้ทีมันสั่งเชียวครับ ผมเหลือบมองน้องฟางดู ดีใจ เพราะเย็นนี้น้องเค้าก็จะได้ไปกินกับพวกผมด้วย ก็น้องเค้าอ่ะ เด็กปั้นไอ้ฉานเลยนี่ครับ
แต่ผมนี่สิครับ สลดใจขึ้นมาทันนี่ นี่ไม่ใช่กูต้องมาต่อสู้ เพื่อปกป้องสามีกับชะนีหรอกนะ เฮ้อ.....มีสามีเป็นผู้ชายก็แย่พออยู่แล้ว นี่ต้องมาระวังแฟนตัวเองกับผู้หญิงอีก ฟ้าไม่คิดจะเหลือศักดิ์ศรีไว้ประดับบารมีท่านเมฆบ้างเหรอครับ..
“เมฆ โทรศัพท์มึงอยู่ไหน เวลากูโทรมานี่อย่าให้ดังเกินสามครั้ง มึงต้องรับสาย เข้าใจ๋ “ อ้าว นี่มันยังไม่ไปอีกเหรอครับ แล้วก็คิดว่า มันจะลืมบทบาทผู้กำกับแห่งชาติไปแล้ว ที่ไหนได้ แมร่งอยู่ในสายเลือด ผมพยักหน้าช้า พร้อมตบไปที่กระเป๋ากางเกงว่าโทรศัพท์อยู่ในนี้ มันดูจนแน่ใจนั่นแหละครับ ถึงเดินกลับคณะมันไป
เฮ้ออออออ!!! กรรมอะไรของกูวะเนี่ย มีสามีก็เหมือนมีพ่อ ซื้อหนึ่ง แมร่งแถมสอง บรรลัยแท้ๆ ชีวิตองค์อิศวรเยี่ยงกู
๐ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม๐
หัวข้อ: เมื่อแหงนมองจันทร์ ผมเห็น “ตะวัน” By TRomance "อัพเดทกล่อง+หนังสือตัวอย่าง P.81" (อ่าน 838770 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก