มาแล้ว
============================================
ตอนที่ 32ผมเดินตามเพื่อนๆมาขึ้นรถกลับหอแบบเงียบๆ
นั่งเงียบๆ มองข้างทางเรื่อยๆ ไม่ไกลเท่าไหร่สำหรับระยะทางจากร้านไปหอผม
แต่กว่าจะจัดส่งทุกชีวิต ตามหอพักของพวกมันและน้องๆบางส่วนเสร็จ
ก็คงใช้เวลาไม่น้อยอยู่เหมือนกัน เพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัยของไอ้คนข้างๆ
ผมเลยต้องแอบเอาหัวหนักๆ ไปพิงไหล่มันเอาไว้ ตอแหลไปว่ากูเมามาก
ความจริงแล้วช่วงเวลาแบบนี้ คงไม่มีใครมาสนใจใครหรอก ว่าทำไม ผมจึงเงียบไป
ก็สภาพแต่ละคน หมดสิ้นไร้ซึ่งสติและวิญญาณกันแล้วทั้งนั้น
ผมไม่ได้กลัวพวกมันผิดสังเกตุ คนที่ผมควรจะต้องกลัว คือไอ้คนข้างๆต่างหาก
ไอ้ฉานเอามือลูบหัวผมเบาๆ อย่างที่มันทำบ่อยๆ ความมืดในห้องโดยสาร ทำให้มันกล้าพอที่จะฝังจมูกลงมาบนหัวผม ที่ตอนนี้คงเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่ และกลิ่นน้ำลายใครบ้างก็ไม่รู้ ก็ตอนนั่งกินหนะ คุยข้ามหัวกันไปมา ขนาดนั้น มันคงมีกลิ่นติดมาพอเป็นพิธีบ้างแหละมั้งนะ
“ ไง ไอ้ตัวดี เมาสุดตรีนเลยสิมึง ” มันลูบหัวผมพร้อมเอาจมูกลงมาพิสูจน์กลิ่นอีกที
“ไม่เหม็นเหรอ” หอมหัวกูอยู่ได้ แน่จริงลงมาดูดปากเลยดิว๊า กูยิ่งอยากลบรอยมลทินอยู่
“เหม็นดิ มีแต่กลิ่นบุหรี่” เชี่ย พี่ชายมึงเป็นไม้บรรทัดป่ะ ตรงได้อีก
“สมน้ำหน้า ใครใช้ให้มึงหอมหละ” มารยาครับมารยา อย่าถือสาพี่เมฆเลยนะท่านผู้อ่าน
“ก็อยากหอมอ่ะ เอาน่า หัวเมียกู เป็นสังกะตัง กูก็หอมของกู” โห.....มันพูดซึ้งซะพี่เมฆน้ำตาแทบเล็ด
“พวกมึงสองตัวนี่นะ ใช้เวลาคุ้มค่าทุกนาทีจริงๆ คิดว่าพวกกูไม่มีสติกันแล้วดิ ถึงได้จีบกันหวานฉ่ำขนาดนั้น”
อย่าคิดนะครับ ว่าแค่เสียงสาวห้าวอย่างไอ้หน่าแซวมาจะทำให้ผมกับไอ้ฉานสะดุ้งผละออกจากกันด้วยความขวยเขิล มันไม่เคยมีอยู่ในจิตสำนึกของเราสองคนอยู่แล้วครับ
มีแต่ไอ้ฉานที่มันชะโงกหัวไปดูปฎิกริยารุ่นน้องเท่านั้น ลำพังเพื่อนๆผมและเพื่อนมัน คงไม่ต้องมานั่งแคร์อะไรแล้วมั้ง ไอ้หน่ารู้คนเดียวก็คงรู้กันหมดทั้งแกงค์นั่นแหละ
“มึงนอนตายแบบเดียวดายไปอ่ะ ดีแล้วหน่า ฟื้นสติขึ้นมาแล้วเดี๋ยวมึงกระชากอ๊วก” ผมตอบโต้มันจบ ก็ซบไหล่ไอ้ฉาน แสร้งทำเป็นเมาต่อไป คนข้างๆก็ดีใจหาย มันอุตส่าห์กระชับอ้อมกอดและขยับท่าทางให้ผมพิงมันได้สบายขึ้น
มันอ่อนโยนกับผมขนาดนี้ จะไม่ให้ผมโกรธไอ้เหี้ยนั่นได้ยังไง
ผมกำลังจะใช้ความเมาเป็นข้ออ้างให้ตัวเองเพื่อลืมไอ้เหตุการณ์อัปยศ ที่พบเจอมาหมาดๆ แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงหน้าไอ้สารเลวตัวนั้น ยิ่งไอ้ฉานมันทำดีกับผมเท่าไหร่ ผมยิ่งเกลียดไอ้เลวนั่น แล้วก็พาลโกรธตัวเองด้วยเหมือนกัน ที่กว่าจะทำอะไรได้ ก็เหมือนจะสายไป
ผมไม่ใช่ผู้หญิงที่จะต้องมานั่งร้องไห้ ฟูมฟายเสียใจ เรื่องเสียจูบให้ชายอื่น มันไม่ได้เสียหายอะไรขนาดนั้น
เพียงแต่ผมโกรธ มันเหมือนผมโดนหยาม เหมือนเป็นไอ้ไก่อ่อน ที่ใครจะมาทำอะไรก็ได้
ผมไม่คิดหรอกว่ามันจะรู้ เรื่องระหว่างผมกับไอ้ฉาน ที่มันจาบจ้วง ปล้ำจูบผมแบบนั้นคงเกิดจากความเมาหรือนึกสนุกชั่วครู่ชั่วยามนั่นแหละ
แต่ไม่ว่ามันจะเป็นใคร โรคจิต หรือมีปมปัญหาในชีวิตมาจากไหน
และต่อให้ผมไม่ได้เป็นอะไรกับไอ้ฉาน มันก็ไม่มีสิทธิ์มาทำอย่างนั้นกับผม
ปากผม ตัวผม ความรู้สึก ทุกอย่างของผม มันจะตกเป็นของใคร จะต้องเกิดจากความเต็มใจของผมเท่านั้น
“เอ้า ถึงแล้ว มึงนั่งตรงนี้ก่อน ไหวมั้ยวะ กูเคลียร์ค่ารถแป๊บ” มันจับผมนั่งตัวตรง ก่อนประคอหัวผมไปวางไว้กับพนักพิงข้างๆ
“ไหวๆ มึงไปจัดการธุระให้เสร็จเหอะ” ผมโบกไม้โบกมือตอบมัน ให้รู้ว่า เรื่องแค่นี้สบายมาก
ผมพยายามเดินขึ้นห้องด้วยตัวเอง โดยบังคับร่างกายให้คล้ายๆคนเมามากที่สุด เริ่มไม่เข้าใจว่าเวลาคนเค้าสร้างภาพกันมันสนุกตรงไหน เพราะว่าการที่คนไม่เมา แต่แกล้งทำเหมือนตัวเองเมาเชี่ยๆ เพื่อกลบเกลื่อนอะไรบางอย่าง มันโครตจะยากลำบากสำหรับผม
ผมสามารถเดินแบบคนปกติธรรมดาได้ถึงแม้จะมึนอยู่บ้าง แต่ไม่ได้เมาถึงขนาดเดินไม่ตรงทาง พี่เมฆคงจะมีความสามารถทางการละครอยู่บ้างแสดงได้สมจริงสมจัง จนไอ้ฉานมันจะเข้ามาประคองเดิน หรือแทบจะจับผมอุ้มพาดบ่าอยู่หลายครั้ง แต่ผมก็ต้องฝืนความต้องการของมัน เพราะว่ายังมียางอาย เดียวใครมาเห็นนี่คงจะเป็นเรื่องให้ต้องหาอะไรมาคลุมหัวเดิน แบบนั้นพี่เมฆก็ไม่เอาหรอกครับ บอกแล้วว่าไม่อยากเรตติ้งตก
ระหว่างทางผมพยายามใช้ความคิดอย่างหนัก ยอมรับว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมา มีอิทธิพลมารบกวนความคิดผมแทบจะตลอดเวลา ทั้งๆที่ผมอยากให้มันผ่านไป เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่อยากรู้ว่ามันเป็นใคร ไม่อยากใส่ใจ แต่เหมือนมันยังมีอะไรมาสะกิดความรู้สึกทางจิตใจผมอยู่เสมอ
มีหนทางเดียว ที่ผมคิดว่า (จะ) ทำให้ก้าวผ่านความรู้สึกนี้ได้
ประตูห้องถูกเปิดออกด้วยคนที่มีสติมากที่สุดในวันนี้ ไอ้ฉานโดนชนแก้วและดื่มเยอะกว่าผมมาก แต่มันไม่เคยแสดงให้เห็นว่ามันเมาเลยสักครั้ง โดยเฉพาะเวลาที่มีผมร่วมวงอยู่ด้วย วันนี้ทั้งผมและมัน สนุกกันสุดๆ ผมไม่ยั้ง มันเองก็ไม่ยั้ง แต่มันก็ไม่เคยปล่อยให้ตัวมันเองเป็นภาระกับผม ในทางกลับกัน ผมเองนี่แหละที่เป็นภาระให้มันทุกครั้งที่ผมเมา
“ทำอะไรอ่ะ” ไอ้ฉานมันก้มลงปลดเชือกผูกรองเท้าให้ แต่ผมดึงกลับมาทัน
“ไม่ต้องหรอก” ผมดึงไหล่มันขึ้นมา แล้วค่อยๆเอามือทั้งสองข้างประคองหน้ามัน มาประจันหน้ากับผม
มันทำหน้างงได้โครตหล่อกระแทกสายตา แต่ว่าผมมีเวลามองแค่อึดใจเดียว
ก่อนที่จะประกบปากตัวเองเข้ากับปากมัน ผมไล้ปลายลิ้นไปกันริมฝีปากมันช้าๆ จนมันเผยอปากให้ผมได้รุกล้ำเข้าไปข้างในผมไล่ต้อนปลายลิ้นเข้าไปสำรวจโพรงปาก ลิ้นเราสองกัดเกี่ยวกระหวัดดูดกลืนกันไปมาจนมันเองเริ่มจะทนไม่ไหว ส่งเสียงออกมาให้ผมมีกำลังใจรุกไล่มันมากขึ้น คนตรงหน้าจูบตอบผมมาจนหวาบหวิวแทบขาดใจ จากที่เริ่มรุกล้ำก่อนอย่างอาจหาญ กลายเป็นว่าตอนนี้เป็นได้แค่ลูกไล่ ในเมื่อคนตรงหน้าผมมันมีเทคนิคชั้นเชิงเหนือกว่ามากนัก เสียงครางฮึมออกมาจากปากผมอย่างหน้าไม่อาย
“หือ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย เมาจริงป่ะเนี่ย” ช่วงวินาทีที่ผมเริ่มจะขาดอาการหายใจ มันยอมปล่อยให้ผมได้มีโอกาสจ้วงเอาอากาศเข้าปอดอีกครั้ง ก่อนจะยิงคำถามที่ทำให้ผมต้องหรุบตาต่ำ เป็นคำถามที่ผมไม่มีคำตอบอะไรให้ทั้งนั้น
“อ้าว อย่าเขิลสิ เมื่อกี้ทำอะไร หืม “ มันยังไล่ต้อนเอาคำตอบจากผมไม่เลิก สายตาเจ้าเล่ห์ของมันทำเอาผมหายใจไม่ทั่วท้อง
หาเรื่องเองแท้ๆไอ้เมฆ
ในใจต้องการแค่จะลบรอยมลทิน อย่างน้อย ผมก็อยากให้เจ้าของริมฝีปากผมเป็นไอ้ฉานคนเดียว
แต่ก็ลืมคิดไปว่า ถ้าทำแบบนี้ คนที่รนหาที่คือตัวผมเอง หากคืนนี้ผมจะไม่ได้นอน ก็คงจะไม่ต้องไปโทษใครนอกจากตัวเอง
“ไม่ได้จะทำอะไร แค่อยากจะขอบใจมึงเฉยๆ ที่ดูแลกูอะ” น้ำจะขุ่นก็ขุ่นไป ใครจะสน
“เป็นวิธีการขอบคุณที่ดี แต่เมื่อกี้มันไม่น้อยไปหน่อยเหรอ หืม” มันหลิ่วตาถาม เหมือนเป็นเรื่องปกติ ที่ไม่ต้องใช้ความกล้าอะไรแลกมา
แต่มันไม่ใช่กับผมแน่ จูบที่ผ่านมา ผมรวบรวมความกล้าตลอดทางที่เดินกลับห้องเลยนะเว้ย
“แล้วอย่างไหน ถึงจะพอใจมึงหละ” กลั้นหายใจถามไป คำตอบคงไม่ไกลไปจากตัวผมสักเท่าไหร่นักหรอก
“อย่างที่เมฆอยากทำอะ วันนี้เป็นวันของเมฆ” ไอ้เอี้ยยยยยย พูดแบบนี้กูขนลุก
“งั้นมึงเตรียมตัวเป็นเมียกูได้เลยฉาน กูพร้อมมาก เต็มที่เลยวันนี้ ล้างก้นเพื่อพี่ดี ดี นะน้อง” พี่เมฆรอเวลานี้มานานแล้วครับ
“อย่าทำเป็นเล่นสิ เมื่อกี้ที่มึงทำ กูดีใจจริงๆนะ มากๆเลยอะ มึงรู้ปล่าว ทุกครั้งที่กูเริ่มก่อน มันเหมือนกูต้องการมึงแค่ฝ่ายเดียว แต่พอเมื่อกี้ มันเหมือนกับว่า กูเป็นที่ต้องการของมึงอ่ะ กูนี่แน่นหน้าอกขึ้นมาทันทีเลยนะ หัวใจมันพองโต” โห.....นี่มันเสี่ยวไปมั้ยเนี่ย แต่ถ้าผมมองข้ามความเสี่ยว มันก็ซึ้งดีนะผมว่า
“มึงคิดเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ”
“คิดสิ เรื่องมึงกูคิดทุกเรื่องแหละ”
ปากไม่รักดีประกบเข้าครอบครองริมฝีปากเจ้าของคำพูดเสี่ยวๆอีกครั้ง ไม่ต้องรอให้ปลายลิ้นแตะไล้ร้องขอริมฝีปากของอีกฝ่ายก็เผยอรออยู่แล้วอย่างหยามใจ
ไม่มีรสชาติใดหวานได้เท่ากับรสจูบของเราสองคนอีกแล้วในเวลานี้
เตียงนอนที่เคยเดินไปไม่เท่าไหร่ก็ถึง กลายเป็นไกลเกินไปสำหรับอารมณ์หวามไหวดังเช่นตอนนี้
ร่างของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้นำแห่งองค์อิศวร โดนผลักให้นั่งลงบนโซฟาอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก
สองมือของเราทั้งสอง ช่วยกันถอดปราการที่น่ารำคาญออกไปจนหมดสิ้น
ความร้อนแรงที่เกิดขึ้นนี้ ขอยกความดีให้กับเหล้าสี ที่ดื่มไปแทนน้ำ ปากและมือของผมร่วมกันทำหน้าที่ได้อย่างไม่บกพร่อง เสียงอืออา ที่ส่งออกมาจากปากไอ้ฉาน โดนผมจูบซับเสียงจนกลายเป็นรุกไล่เกี่ยวพันกันด้วยปลายลิ้น สำรวจไปทั่วโพรงปากของกันและกัน
มือร้อนของคนตรงหน้า สำรวจไปทั่วร่างผมจนต้องแอ่นหนี แต่ยิ่งหนีก็ยิ่งไล่ แตะต้องตรงไหน ก็หวาบหวามไปถึงไขสันหลัง
ไม่มีสิ่งหล่อลื่นใด จะเร็วทันใจอารมณ์ร้อนรุ่มที่เฝ้ารอเวลาปลดปล่อยได้เท่ากับ หยาดหยดจากส่วนปลายแท่งอ่อนไหว น้ำใสเหนียวของผมและมัน ถูกชโลมลงบนส่วนที่อ่อนไหวแต่แข็งแรงที่สุดของไอ้ฉาน ก่อนที่มันจะยกตัวผมขึ้นขึ้นช้าๆ แล้วค่อยๆส่งลงมาครอบครอง ส่วนนั้นของมันช้าๆ เสียงร้องประสานกันดังลั่นห้องแยกไม่ออกว่าเสียงไหนเป็นของใคร เมื่อตัวผมรับเอาส่วนนั้นเข้าไปจนมิดโคน
ตัวผมโดนยกขึ้นและกดลงครอบครองส่วนนั้นช้าๆ แต่ว่ามันก็ยังช้าเกินไปสำหรับช่วงเวลาที่ต้องการปลดปล่อยความทรมานที่เสียวซ่านนี้
หลังจากที่รู้ท่วงท่าและจังหวะที่จะนำพาไปสู่การปลดปล่อยที่ลึกล้ำ กลายเป็นผมเองที่ทนไม่ไหวจนต้องควบคุมจังหวะการครอบครองส่วนนั้นของไอ้ฉานเสียเอง เสียงร้องครางที่เกิดจากแรงสัมผัสจากการเสียดสีของส่วนอ่อนไหวกับช่องทางภายใน ที่เร่งจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆนั้น ดำเนินมาจนสุดปลายทางที่ต้องปลดปล่อย
ส่วนนั้นของผมถูกสาวเร่งจังหวะตามแรงกระแทกที่ผมส่งลงไป เสียงร้องครางปลุกเร้า ให้เร่งจังหวะสุดท้ายเพื่อการปลดปล่อยดังขึ้น ผมและมันเกร็งสุดตัวก่อนที่จะถึงจุดหมายปลายทางพร้อมๆกัน
ผมซบหน้าลงไปกับซอกคอชื้นเหงื่อนั้น เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี เหือดหายไปกับภารกิจลลบรอยมลทินนี้จนหมดสิ้น
“ เมฆลุกขึ้นไหวมั้ย ”
“หือ ทำไมอ่ะ หนักเหรอ”
“ปล่าว แต่อยากให้ลุกไปอาบน้ำ จะได้ไปนอนให้ดีๆ ไง “
“อืมๆ ลุกได้ๆ แต่ขออีกแป๊บนะ ตอนนี้ยังไม่มีแรง ขาสั่น”
ผมได้ยินเสียงไอ้ฉานหัวเราะเบาๆ มือของมันลูบหัวผมไปมา ถ้าไม่ตะหงิดกับเสียงหัวเราะของมัน
มือที่ลูบหัวเบาๆอาจจะทำให้ผมเคลิ้ม
“มึงขำอะไรนักหนา กูบอกไว้ก่อนเลยนะ ถ้ากูลุกเมื่อไหร่ มึงห้ามล้อ ห้ามพูดอะไรทั้งนั้น เข้าใจมั้ย”
ผมไม่อยากลุกขึ้นมาเผชิญหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม และแววตากรุ้มกริ่มที่มีนัยยแอบแฝงให้ผมต้องอายหรอกนะ ผมเลยต้องดักทางมันไว้ก่อน
“อือ สัญญาเลยว่าจะไม่ล้อ แต่ขอแบบนี้อีกนะ” มันยื่นข้อต่อรองได้น่าตบกบาลมาก
“มากไปๆ ฉาน ของดีไม่มีบ่อยหรอกโว้ย”
เสียงอึกทึกครึกโครมที่ตอนแรกรู้สึกว่ามันจะอยู่ไกลแสนไกล สุดท้ายเสียงนั้นก็ดังเหมือนอยู่ใกล้หูนิดเดียว
ผมจิ๊ปาก กับเสียงโครมคราม ที่เหมือนจะดังอยู่หน้าห้องผม
ปัง!!!! ปัง!!!!
ปัง!!!!
ปัง!!!!
ปัง!!!!
เฮ้ยยยยยยยยย.....อะไรวะ คนเพิ่งได้นอนไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมง ไฟไหม้ ภูเขาไฟที่ไหนจะมาระเบิดเอาวันนี้
ผมใช้ปลายเท้า เขี่ยสิ่งมีชีวิต ที่กอดผมเอาไว้แทนหมอนข้าง ขาข้างนึงพาดอยู่บนตัวผมแบบไม่คิดจะเกรงใจเจ้าของ ความหมั่นไส้ ทำให้ผมต้องดึงขนแขนมันแรงๆ
.....ผลเป็นที่น่าพอใจ
“ โอ้ยยยยย.....เมฆเล่นไรแต่เช้าวะ” มันบ่นงึมงัมก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น จนผมรู้สึกอัดอัดมากกว่าอบอุ่น
“ฉาน มึงไปดูดิ๊ว่าใครมาพังประตูอยู่หน้าห้องอ่ะ เสียงดัง กูรำคาญ นอนไม่หลับ”
“เสียงอะไรอ่ะ ไม่เห็นจะได้ยิน” เสียงดังยังกะแผ่นดินไหว นี่มันนอนหรือมันตายวะ ที่บอกว่าไม่ได้ยิน
“เออๆ ไหนๆกูก็นอนไม่หลับแล้ว กูลุกไปดูเองก็ได้วะ” ผมยังไม่ทันจะลุกขึ้นจะที่นอน ไอ้คนที่หลับเป็นตายมันก็กระเด้งตัวขึ้น ทำหน้าเหรอหรา
“ เฮ้ย อะไรของมึงเนี่ย อยู่ๆก็สะดุ้งขึ้นมา ชาติที่แล้วมึงเป็นกุ้งเหรอ” ตกใจหมดเลย แสรดดด
“มึงไม่ต้อง ไปอาบน้ำแต่งตัวไป เดี๊ยวกูออกไปดูเอง”
“ทำไมอ่ะ “ บทจะว่าง่าย ก็ง่ายเกินจะตั้งรับได้ทัน
“มึงก็ดูตามเนื้อตามตัวมึงก่อน ออกไปได้ซะที่ไหนหละ”
ผมก้มมองดูสภาพตัวเองที่ตอนนี้ใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียวนอน ก็ไม่แปลกอะไร ผู้ชายใส่บ็อกเซอร์นอน
ไอ้ฉานก็ไม่เห็นจะมีอะไรต่างจากผมเท่าไหร่ มันก็ใส่บอกเซอร์นอนเหมือนกัน แต่พอมองสำรวจไปตามเนื้อตัวแล้ว สิ่งที่ผมมีไม่เหมือนมันคือ รอยจ้ำสีแดงเข้ม ตามตัว แขน และหน้าอก หรือส่วนที่ผมพอจะมองเห็นโดยไม่ส่องกระจก มีร่องรอยที่ตอกย้ำความร้อนแรงของเมื่อคืนอยู่เต็มไปหมด
“ทีนี้รู้ยังว่าทำไม มึงถึงออกไปไม่ได้ รออยู่นี่แหละ อาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย กูว่าไม่ใช่ใครหรอก เพื่อนคนไหนของมึงหรือกูสักคนนึงนั่นแหละ” ไอ้ฉานลุกขึ้นใส่เสื้อ สวมกางเกงขาสั้นทับกางเกงนอน แล้วเปิดประตูออกไป
“เฮ้ยย พวกมึงฟักใข่กันอยู่หรือไง ห๊า หรือว่าจะรอให้ประตูพังก่อนถึงจะออกมาเปิดเนี่ย ไอ้ฉาน ไอ้เมฆ เร๊วๆ แม่มึงมีเรื่องมาบอก ปัง!! ปัง
--->ถึงตอนนี้ สั้นได้อีก 
๐ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณทุกท่านที่ตามกันมาตั้งแต่ตอนแรก จนถึงตอนนี้
ขอบคุณค่ะ...... 
ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ทุกคนด้วยนะค่ะ ๐..... 
หัวข้อ: เมื่อแหงนมองจันทร์ ผมเห็น “ตะวัน” By TRomance "อัพเดทกล่อง+หนังสือตัวอย่าง P.81" (อ่าน 838878 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก