หัวข้อ: Boy's Story ให้รักนำทางใจ ( พิเศษ ) ๒๔ มกราคม ๒๕๕๕ หน้า ๓๔

[aorta999]

เอ กำลังจะ....ซะหน่อยดันมาร้องซะได้

มาต่อไวๆนะคราบบบบ

[eiky]

จะต่อให้ตอนเช้านะค้าบบบ เพิ่งเลิกงาน ง่วง มะไหม แย้ววว

[StopLove]

เป็นกำลังใจให้นะครับ

^^

 

[eiky]

เป็นกำลังใจให้นะครับ


ขอบคุณ ค้าบบบ รออ่านตอนต่อพรุ่งนี้ด้วย น้าาา

[zeazaiz]

 
นอนให้เต็มอิ่มนะจ๊ะ
รออ่านเสมอแหละ

[eiky]

              มา แว้ววว ตอนต่อ ค้าบบ



                                 ตอน สิบสาม  ค้าบบบบบ



คืนนี้แม่ค้างที่วัด คงอยู่คนเดียว ไม่อยากอยู่คนเดียวเลยวันนี้ ไม่อยากจะคิดอะไร ผมกลับบ้านตอนเย็น หลังจากสอนเอเสร็จ แปลกมันไม่กวนใจอีกเลย ตั้งใจเรียน ผมเองก็สอนมันเต็มที่เหมือนกัน เป็นแบบนี้ก็ดีนะคนเรียนก็ตั้งใจเรียน คนสอนก็สอนในตำรา ไม่กวนใจกัน จะว่ามันเป็นเด็กเกเรไม่รู้เรื่องก็ไม่ใช่ แท้จริงแล้ว มันเป็นเด็กที่น่าจะฉลาดอยู่พอสมควร เพราะดูจากเหตุการณ์วันนี้ อย่างน้อยผมก็เห็นในน้ำใจมัน แม้จะน้อยนิด แต่หัวใจที่อ่อนแรงตอนนี้ แค่น้ำใจสักหยดเดียวมันก็ชุ่มฉ่ำได้เหมือนกัน


ผมกลับถึงบ้านเกือบค่ำ จ๋ายังรออยู่ที่บ้านกับพล ส่วนกายกับกบกลับไปแล้ว ทั้งสองนั่งคุยกันอยู่ม้าหินอ่อนหน้าบ้าน
"เป็นไงบ้างแก" จ๋าถามเมื่อเห็นผมเดินเข้าบ้าน


"อ้าว พวกแกยังไม่กลับอีกเหรอ"


"ก็เป็นห่วงแกนั่นล่ะ ไม่อยากให้อยู่คนเดียว แต่เดี๋ยวจ๋ามันก็กลับแล้วล่ะ ป๊ามันโทรมาตามแล้ว"


ผมทรุดตัวลงนั่งข้างๆ พล ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย คุยอยู่กับเพื่อนจนค่ำ มีคนเคยบอกว่าเพื่อนมีค่าก็ตอนที่เราลำบาก เห็นจะจริง แต่สำหรับผม เพื่อนมีค่าทุกเวลา ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ ถ้าไม่นับแม่แล้ว คนที่ผมคิดถึงก่อนใคร ก็คือเพื่อน คิดถึงก่อนเขาคนนั้นเสียอีก พี่ป้อมมารับจ๋าที่บ้าน แล้วปลอบใจผมใหญ่ น่าขัน ที่ทุกคนดูเป็นห่วงผมเพราะเรื่องแค่นี้เอง ผมเจ็บก็จริงแต่ไม่อยากให้ใครต้องมาเป็นกังวลกับผมขนาดนี้ ผมคงต้องเข้มแข็งขึ้นมาเสียที พอที การทำตัวอ่อนแอ


จ๋ากลับไปแล้ว ผมกับพลนั่งคุยกันจนดึก เพิ่งรู้ว่ามันเป็นห่วงผมมากขนาดนี้ จากที่เคยมองมันว่าเอาแต่เที่ยวไปวันๆ ปรึกษาอะไรก็ไม่ค่อยได้ มันกลับห่วงใยผมแม้จะไม่เท่าจ๋า แต่ด้วยความที่มันเป็นผู้ชาย เหมือนกัน มันย่อมเข้าใจผมมากกว่า ชีวิตผมดำเนินไปตามปกติ คือผมพยายามทำให้มันเป็นปกติมากที่สุด แม่คงรู้แล้ว เพราะแม่มีลูกอีกคนคือจ๋า ขานั้น รายงานทุกอย่าง วันอาทิตย์แม่กลับมาจากวัด มองหน้าผมสายตาห่วงใยนัก
"อย่าคิดมากนะลูก ถือว่าทำบุญมาแค่นี้ อย่าไปคิดจองเวรพี่เขา"


แม่พูดตอนที่เรานั่งดูละครอยู่ด้วยกัน


"ครับ ผมไม่มีอะไรแล้ว คงไม่มีวาสนาต่อกันจริงๆ"


แม่ลูบหัวผมเบาๆ ผมซบลงที่ตักแม่ ตักที่อบอุ่นเสมอสำหรับผม ไม่มีที่ใดอีกแล้วที่จะทำให้ผมรู้สึกเป็นสุข ปลอดภัยเท่านี้ แม่ไม่พูดอะไรมากเรื่องของผม เพราะรู้ว่าผมเองก็ไม่ชอบเล่าเรื่องเก่า เรื่องที่ทำให้เราเจ็บช้ำใจ เอปิดเทอมแล้วสองอาทิตย์ วันจันทร์ถึงศุกร์ มันไปเรียนกวดวิชา เสาร์อาทิตย์ ผมก็ยังคงไปสอนให้มันตามปกติ ผมสังเกตุว่ามันน่ารักขึ้นมาก ไม่กวนใจผมอีกเลยนับจากเหตุการณ์นั้น ตั้งใจเรียน ผลสอบครั้งล่าสุด ออกมาค่อนข้างน่าพอใจ แม้ผมจะมาสอนมันเกือบจะปลายๆเดือน แต่ผมก็แอบภูมิใจอยู่ไม่น้อย ส่วนโอก็ว่ายน้ำจนเป็นนักกีฬาของโรงเรียน ช่วงปิดเทอม ไปว่ายทุกวัน พอเจอกันอาทิตย์หลังๆ ดูตัวโตขึ้นเยอะ อาจารย์ปริศนาก็ดูมีความสุขกับการที่ได้พาโอไปว่ายน้ำ เพราะ โอว่ายเพียงไม่กี่เดือนก็ได้เป็นนักกีฬาของโรงเรียน คงเป็นเพราะสรีระที่โตกว่าเด็กทั่วไป
งานประจำผมเองก็ยุ่ง เพราะยิ่งใกล้จะสิ้นปีเข้ามาทีไร งานก็ยิ่งเยอะ ผมสอบตัวสุดท้ายไปแล้ว ทำเรื่องขอจบเรียบร้อยดี ถ้าไม่มีอะไรผิดคาดคงได้รับปริญญาต้นปี ผมเกือบลืมเรื่องของพี่ตั้มไปเลย แม้เขาจะโทรมาอยู่เสมอ แต่ผมก็ไม่เคยคุย พักหลังเห็นหายเงียบไป คงใจออกเพราะผมไม่ยอมอ่อนให้ แต่ความจริงเขาก็ยังอยู่ในใจนั่นล่ะ ไม่ได้ไปไหน แม้จะทำทีเป็นลืม แต่เอาเข้าจริงๆ ผมเองก็ยังคงคิดถึงเขาอยู่เสมอ ไม่เคยเลือนไปเลยสักวัน

กลางเดือนพฤศจิกายน
วันนี้แม่ก็ไปนอนที่วัดเหมือนเคย อาจารย์ปริศนาให้กุญแจบ้านผมมาตั้งนานแล้ว ผมไม่ต้องกดกริ่งอีกต่อไป โอมีแข่งคัดตัวนักกีฬาเขตุ รุ่นอายุไม่เกิน ๑๒ปี ตอนแรกได้ยินผมก็ตกใจ เพราะโออายุเพิ่งจะย่าง ๑๐ ปี แต่จะลงคัดตัว รุ่นอายุ ๑๒ แต่อาจารย์ปริศนาก็ขัดลูกชายไม่ได้ เพราะเห่อเข้าเส้นเลือด ซ้อมเอาเป็นเอาตาย จนตัวดำปี๋ เสาร์อาทิตย์นี้ อาจารย์ปริศนาจึงพาโอไปคัดตัว ถึงขนาดไปเปิดโรงแรมนอนกัน เลยทีเดียวเพราะโออยากจะว่ายน้ำก่อนไปสนาม


ผมเปิดประตูเข้าบ้าน ไม่มีเสียงใดๆในบ้าน เอคงยังไม่ตื่น ผมเปิดเข้าไปในครัว แล้วเปิดตู้เย็น กลายเป็นหน้าที่ไปแล้ว ที่ผมจะต้องทำกับข้าวให้มันกิน อาจารย์ปริศนาซื้อของไว้เต็มตู้เย็น ทั้งหวานทั้งคาว แต่วันนี้รู้สึกขี้เกียจยังไงพิกล จึงทำข้าวต้มกุ้ง พอเสร็จ ผมก็เดินขึ้นไปชั้นบน กะจะปลุกให้มันมากินข้าวก่อน เพราะเกือบจะสิบโมงครึ่งแล้ว เสียงเพลงดังออกมาจากห้องของมัน คงจะตื่นแล้ว ผมถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปในห้อง เพราะหลังจากวันที่ผมร้องไห้ให้มันเห็นผมก็ไม่เคาะประตูอีก ผมยืนนิ่ง ตะลึงอยู่ เพราะ เอมันกำลังหยอกล้อกันกับเด็กผู้หญิงวัยรุ่น ดูแบบแว๊บเดียวก็พอรู้ว่าคงเป็นรุ่นราวคราวเดียวกัน เธอใส่แต่เสื้อชั้นใน กับกางกางขาสั้นหรือกางเกงใน ผมไม่แน่ใจแต่เห็นว่ามันสั้นมาก

"ว๊าย"


"เฮ้ย พี่ ทำไม ไม่เคาะประตู"


มันตะคอกใส่ผม ซึ่งยืนเอ๋ออยู่ ผมไม่ได้รู้สึกอะไร แค่ตกใจกับชาๆตรงหน้า มันรีบเอาผ้าห่มคลุมทันที


"เอ่อ โทษที"


ผมพูดตะกุกตะกัก ใจเต้นโครมคราม แล้วรีบปิดประตูเข้าตามเดิม ผมรีบลงมาข้างล่าง เข้าไปในครัว ไม่รู้ทำไมถึงเข้าไปในครัว ยืนหันรีหันขวางอยู่ไม่รู้จะไปทางไหนดี ไม่รู้จะทำอะไร จะเอายังไงดี ผมคิด แต่เอ๊ะ มันไม่ใช่เรื่องของเรา มันเป็นเรื่องปกติของเด็กวัยรุ่นสมัยนี้ แล้วจะใจสั่นไปทำไมนี่ ผมไม่เข้าใจตัวเอง แต่มันก็ไม่สมควรนะ ถึงมันจะโตเป็นหนุ่มแล้ว แต่มันยังเรียนอยู่แค่ มัธยมปลาย ถ้าเกิดอะไรขึ้น ผู้หญิงท้องล่ะ ตายล่ะสิ ผมเปิดตู้เย็นเอาน้ำออกมาดื่ม ผมคิดแย้งกันอยู่ในหัว อย่าไปยุ่งเรื่องของมันดีกว่า ผมบอกกับตัวเอง เสียงมันวิ่งลงมาจากข้างบน
"พี่โยๆ อยู่ไหน"
มันตะโกนเสียงดัง มันเข้ามาในครัวแล้วมองผมอย่างเคียดแค้น ปนกับตกใจ


"อย่าบอกแม่นะพี่ ผมขอร้อง"


พูดเสียงเครียด มันเข้ามาจับมือผมเขย่า ผมเองก็ยังอึ้งอยู่ แม้จะได้ดื่มน้ำเย็นๆ ก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก


"ถ้าแม่รู้ผมซวยแน่เลย นะพี่ อย่าบอกแม่นะ"


คราวนี้มันอ้อนวอน


"เราป้องกัน รึเปล่า"


ผมโพล่งออกไป ไม่ได้คิดจะพูด แต่มันหลุดออกไปจากปากผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ มันมองผมแปลกๆ


"อะไรพี่"
มันตะคอกกลับ บีบข้อมือผมแน่นกว่าเดิม ผมรู้สึกเจ็บ และโมโหในท่าทางของมัน ที่เหมือนกับผมเองเป็นคนที่ก่อเรื่องไม่ใช่มัน


"ถ้าพลาดมาล่ะเอ เราพร้อมจะรับผิดชอบเขาแล้วเหรอ"


ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงถามแบบนี้ออกไป มันเรื่องอะไรของผม แต่เหมือนสมองกับปากมันทะเลาะกัน


"แล้วที่อยากเป็น วิศวฯน่ะ คิดว่ามันจะง่ายขึ้นเหรอ"


ผมยังไม่ยอมหยุด คราวนี้มันสะบัดมือผมลงอย่างแรง มองหน้าผมเขม็ง


"มันเรื่องของผมนะพี่ พี่เป็นใครเนี่ย เป็นแค่ตุ๊ดสอนหนังสือ อย่ามายุ่งเรื่องของผมดีกว่า"


มันตวาด โกรธหน้าแดง พอได้ยินผมรู้สึกหน้าชาไปอีกครั้ง เหมือนมันฟาดหน้าผมแรงๆต่อกันไม่หยุด มันทำให้ผมได้คิด นั่นสิ เราเป็นใคร ไปยุ่งอะไรกับเรื่องของมัน


"นั่นสินะ พี่ขอโทษก็แล้วกัน งั้นพี่เองก็คงไม่มีอะไรจะพูด ขอให้เธอโชคดี"


ผมพูดเสียงสั่น คงพอกันแค่นี้สำหรับมัน สุดจะทนแล้ว ผมรู้ว่ายุ่งวุ่นวายกับมันมากเกินไป แต่มันก็น่าจะไว้หน้าผมบ้าง ผมร้อนไปทั้งหน้า
รู้สึกน้ำตาซึมออกมา เพราะอะไรก็ไม่รู้ คงเป็นเพราะผมยังหัวใจไม่แข็งแรงพอ ความรู้สึกเหมือนแผลที่กำลังจะตกสะเก็ด แล้วมีอะไรมาสะกิดให้มันเจ็บปลาบขึ้นมาอีก ผมจับกระเป๋าขึ้นสะพายบ่าแล้วเดินออกไปจากครัวทันที สีหน้ามันตกใจที่ผมพูดนิ่งกว่ามันมาก แม้จะสั่นๆ อยู่ มันคงรู้ว่าคราวนี้ผมเอาจริง


"เฮ้ย พี่ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ"


มันกระชากแขนผมไว้ ขอโทษ อีกแล้ว ผมได้ยินบ่อยจนเอียน มันจะขอโทษทำไมในเมื่อมันไม่เคยจำ และทำซ้ำแล้วซ้ำอีก


"พอเถอะ เอ ถ้าเธอไม่เคารพพี่ ไม่เคยแม้จะคิด ก็ไม่เป็นไร พี่เองก็คน มีความรู้สึกเหมือนกัน พอแล้ว"


ผมพูดเน้นแต่ละคำ ออกมาจากใจจริงๆ รู้สึกเบื่อหน่าย กับเด็กแบบมัน ผมสะบัดมือมันออก แต่มันก็ไม่ยอมปล่อย
"ผมขอโทษ จริงๆ พี่ แต่เข้าใจผมหน่อยเถอะ ผมเป็นผู้ชาย เรื่องแบบนี้มันธรรมดา เพื่อนๆผมมันก็ทำ"


ผมไม่ได้อยากจะได้ยินอะไรจากมันอีก แต่ก็นิ่ง กัดปากตัวเอง


"ผมยังไม่ได้ทำอะไรกันนะพี่ เธอเพิ่งมาเมื่อกี๊เอง"


"เรื่องนั้นพี่ไม่รู้ เธอจะทำอะไรกับใครมันก็เรื่องของเธอ เราไม่ได้เกี่ยวพันธ์อะไรกัน ไม่ต้องพยายามเล่า พี่ไม่อยากฟัง พอที"
ผมพูดอย่างไร้เยื่อใย หมดจริงๆ ทั้งโกรธ ทั้งโมโห ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม


"พี่โย ผมขอโทษจริงๆ อย่าทำแบบนี้เลยนะพี่ ผมผิดไปแล้ว ผมขอโทษ"


มันร้องไห้ ผมสะอึกเล็กน้อย อึ้ง ไม่คิดว่ามันจะร้องไห้ออกมา คงไม่ได้แสดงละคร เพราะมันดูเสียใจจริงๆ มันร้องออกมาอย่างไม่อาย


"ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วพี่ อย่าทำแบบนี้เลย อย่าไปเลย"


มันอ้อนวอน ผมนิ่งคิดไม่ถึง คิดไม่ออก ถ้าจะมองกันจริงๆ มันก็เรื่องของมัน เป็นเรื่องปกติ ทำไมมันต้องเสียใจขนาดนี้ แล้วทำไมผมต้องโกรธมันมากขนาดนี้ ผมเป็นคนนอกมันเป็นความสัจจริง จะไปละลาบละล้วงมันเกินไป มันก็ใช่เรื่อง แต่ผมก็นิ่งไม่พูดอะไรสักคำ


"เอาเถอะ พี่ไม่บอกเรื่องนี้กับแม่เราหรอกไม่ต้องห่วง ส่วนเรื่องเรียน ค่อยว่ากัน"


ผมยังไม่อยากตัดสินอะไรตอนนี้ มึนหัว ไม่อยากคิด


"พี่จะไม่ไปใช่ไหม ขอบคุณมากพี่ ผมขอโทษจริงๆ ผมมันปากไม่ดี"


รู้ตัวนี่ ผมอยกจะตอกหน้ามันกลับไป แต่ก็นิ่ง เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นมันไหว้ผมอย่างเต็มใจ น่าทึ่งนัก


"ไม่เป็นไร ที่พี่สอนเราต่อเพราะอาจารย์ปริศนาคนเดียว เธอจะไม่เคารพพี่ไม่เป็นไร เพราะยังไงเสีย พี่ก็ถือว่าพี่เอาความรู้ของพี่แลกกับเงิน"
ผมยังไม่ยอมเลิก อยากจะระบายมันออกให้หมด ไหนๆ ก็ได้พูดแล้ว


"ไปจัดการเรื่องของตัวเองให้เสร็จ ถ้าวันนี้ไม่พร้อมที่จะเรียน ค่อยว่ากันวันหลัง"


ผมพูดจบก็สะบัดมือมันออก แล้วเดินออกจากบ้านไปทันที ยังรู้สึกเจ็บใจอยู่ "แค่ตุ๊ดที่สอนหนังสือ" มันคงมองผมแค่นี้มาตลอด คำนี้ล่ะที่มันเสียดแทงใจ ผมรู้สึกเหนื่อยล้าเพลียเหลือเกิน เหนื่อยกับทุกสิ่ง ทุกอย่าง อยากจะกลับบ้าน ไม่อยากเจอใครอีกแล้ว

[eiky]

 

                                    แทนคำขอบคุณทุกคนที่รอ อ่านนะค้าบบ ต่อไปเลย อีกตอน


                          
                          ตอนสิบสี่  ค้าบบบ


ผมขึ้นรถกลับบ้านด้วยความเหนื่อยใจ ปิดมือถือ ไม่อยากจะคุยกับใคร ตั้งแต่เลิกกับพี่ตั้ม รู้สึกว่าผมเจอแต่เรื่องไม่สบายใจ เรื่องของเอ มันไม่ได้มีส่วนสักเท่าใดนัก แค่ไม่พอใจคำที่มันพูด ผมกลับถึงบ้านแล้วรีบขึ้นไปบนห้อง ล้มลงเตียง คิดสิ่งนั้นผนวกกับสิ่งนี้ น้อยใจ ท้อใจ เหนื่อย ผมร้องไห้ออกมาอย่างระอา ร้องจนเพลียเผลอหลับไป ไม่รู้ว่านอนไปนานแค่ไหน แต่รู้สึกตัวเหมือนมีใครลูบผมขึ้นลงช้าๆ ผมรู้สึกขนลุก ตัวแข็ง แม่เหรอ เป็นไปไม่ได้ แม่ยังไม่กลับจากวัดเร็วขนาดนี้หรอก ผมคิดแต่ยังคงนอนนิ่งไม่ลืมตา มือนั้นลูบจากเส้นผมขึ้นลงช้าๆ แล้วคลอเคลียมาที่คางของผม ผมสะดุ้ง

"เอ"
ไอ้เอ นั่นเอง

เข้ามาได้ยังไง"

ผมร้องเพราะตกใจ

"ก็ปีนรั้วเข้ามา บ้านไม่ได้ล็อคเลยขึ้นมาหานี่ล่ะ"

มันพูดเหมือนกับเป็นเรื่องธรรมดา

"แล้วมานอนตรงนี้ทำไม ทำไมไม่ปลุก"

ผมยังแว้ดเสียงอยู่ เพราะมันนอนขนาบข้าง แต่ตัวมันอยู่สูงกว่า

"อ้าว ก็เห็นพี่หลับอยู่ก็เลยไม่ปลุก ผมก็เลยนอนข้างๆ"

"นิสัยไม่ดี"

ผมถลึงตาใส่ อยากจะถีบมันลงเตียงเสียเหลือเกิน เพราะสีหน้าตอนนี้ ต่างกันเหลือเกินกับตอนที่มันร้องไห้

"ก็แค่นอนข้างๆ ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย"

"หมายถึงเข้าห้องคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาติ"

"ผมหิว อ่ะพี่ หาไรให้กินหน่อยดิ"

มันเปลี่ยนเรื่อง ทำหน้าตาย แล้วล้มตัวลงนอนอย่างเป็นสุข ผมรู้สึกโมโห ไอ้นี่มันยังไงกันแน่

"พี่นอนอ้าปาก น้ำลายไหลด้วยล่ะ"

"ไอ้บ้า ไม่มีทาง"

ผมมั่นใจว่าไม่มีทางที่ผมจะนอนน้ำลายยืด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเอามือขึ้นลูบดู มันหัวเราะชอบใจ ที่แกล้งผมได้สำเร็จ

"ลงไปหากินเองในครัว อย่ามากวน แล้วที่พี่ทำไว้ให้ที่บ้านไม่กินล่ะ ตามมาทำไมถึงนี่"

ผมบ่นแก้เขิน พลางเอามือพลักมันลงจากเตียง ความจริงอยากจะถีบมากกว่า

"ไม่รู้ พอไล่เพื่อนกลับก็รีบมาหาพี่เลย"

"ลงไปหากินเอง พี่จะนอน"

ผมชักรำคาญ

"โห ไรวะ คนอุตส่าห์มาหา ยังจะนอนอีก"

"ไม่ได้ร้องขอ อย่าพูดมาก รีบๆออกไป กินเสร็จก็ทิ้งไว้นั่นล่ะ แล้วก็กลับบ้านไปเลยนะ"

"ไล่เลยนะ ไม่เอา ไม่กลับ ผมจะนอนที่นี่ ไม่อยากนอนคนเดียว"

"นี่ อย่ามากมาย เพื่อนเยอะไม่ใช่เหรอ เรียกมานอนสิ"

ผมรำคาญสุดทน ตาเขียวใส่มัน

"ผมดูไม่ดีมากเลยเหรอพี่ ที่พาผู้หญิงมานอนที่บ้านน่ะ"

มันทำเสียงขึม แววตาดูจริงจัง ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน เพลียใจ

"ไม่รู้ว่าคนอื่นเขาจะคิดยังไงนะ แต่พี่ว่ามันดูไม่ดี มันไม่แปลกหรอกที่เราจะมีอะไรกับใคร แต่มันแปลกที่เราไม่รู้จักป้องกัน"

"แล้วพี่รู้ได้ไงว่าผมไม่ได้ป้องกัน"

มันเถียง ผมไม่รู้ว่าทำไมผมต้องพูดออกไปแบบนั้น

"เอาเถอะ รีบไปกินข้าว แล้วรีบกลับบ้าน"

ผมหันหลังให้มัน ไม่สนใจมันอีกต่อไป

"พี่หึงผมเหรอ"

ผมหันขวับไปหามันทันที

"ไอ้บ้า อย่ามาล้อเล่นนะ ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นนะ"

"นั่นแน่ แล้วทำไมหน้าแดง แอบชอบผมใช่ม้า บอกแล้ว ว่าพี่ต้องชอบผม"

มันล้อเลียน

"เบื่อ"

ผมระบายออก อย่างหดหู่ เพราะไม่รู้จะโต้แย้งกับมันยังไงดี

"ออกไปหาอะไรกินเถอะ พี่อยากอยู่คนเดียว"

ผมถอนหายใจแรงๆ ใส่มัน แล้วล้มตัวลงนอนหันหลังให้มัน แต่เอ๊ะ หันหลังให้มัน

"เฮ้ยทำอะไรน่ะ ไอ้บ้า ปล่อยนะ"

ผมดิ้นเพราะมันเข้ามาสวมกอดทันที มันกอดแน่นจนหายใจแทบไม่ออก

"พี่ตัวหอมจัง"

มันไซร้ซอกคอผม ขนลุกไปหมด แต่ผมก็ดิ้น พยายามผลักมันออก แต่มันก็ยิ่งรัดแน่นกว่าเดิม

"ปล่อย"

ผมตวาด

"ไม่ปล่อย ก้นนุ๊ม นุ่ม"

มันดันตัวเข้าประชิด

"ปล่อย"

ผมพยายามทำเสียงให้แข็ง เน้นคำเดิม แต่มันไม่สนใจ

"ฉันกัดนะ"

ผมขู่ พูดจบก็กัดเลย ที่กัดเพราะมันล็อกแขนล็อกขาผมกระดิกแทบไม่ได้ อีกอย่างมันตัวใหญ่กว่าผมเยอะ ถ้าจะต่อยกันผมคงสู้ไม่ไหว
ยิ่งผมกัดแรงเท่าไหร่ มันก็ดันช่วงล่างเข้าติดเสียดสีก้นผมเท่านั้น ผมกัดจนรู้สึกว่ามีน้ำข้นๆ เหนือดๆ เค็มประแล่มๆ ไหลออกมา ผมปล่อยปากทันที

"เฮ้ยเลือดออก"

"ไม่เป็นไร ผมไม่เจ็บ"

มันพูด แล้วก็เบียดผมต่อ

"เฮ้ย พี่ขอโทษ เดี๋ยวทำแผลให้ ลุกเถอะเอ"

ผมอ่อนเสียงลง ตกใจเหมือนกัน ไม่คิดว่าฟันผมจะคมขนาดนั้น เลือดยังไหลไม่หยุด จนเปื้อนผ้าปูที่นอน มันยอมปล่อยมือจากผม แต่ปล่อยข้างที่ถูกกัด อีกข้างยังกอดเอวผมอยู่

"แล้วพี่จะลุกไปเอากล่องยายังไงล่ะ"

มันถึงยอมปล่อย ผมเดินไปที่ตู้หนังสือ แล้วเปิดลิ้นชักอันล่างสุด มีกล่องปฐมพยาบาลอันเล็กอยู่ มันนี่ท่าจะบ้า ผมกัดเลือดออก ไม่ร้องสักแอะ ผมเดินกลับมาที่เตียง มันยังนอนดูแขนตัวเองเลือดไหลอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

"ไม่เจ็บเหรอ นอนดูอยู่ได้"

"เจ็บดิ คนนะพี่"

"อ้าว ก็ไม่เห็นร้องสักคำ"

"ร้องทำไม ร้องแต่ตอนที่จะมีอะไรกันก็พอ"

มันยังมีหน้ามาพูด

"พอเถอะ เอาแขนมานี่"

ผมเริ่มรำคาญมัน กะจะยืนทำแผลให้มัน แล้วรีบลงไปข้างล่าง เบื่อมัน เดี๋ยวมันทำอะไรแผลงๆอีก คราวนี้กลัวจะไม่กัดอย่างเดียวแล้ว มีหวังเลือดสาดทั่วห้องแน่ มันกระเถิบเข้าไปข้างในของเตียง

"แล้วจะถอยไปไหนเนี่ย"

"อ้าว ก็เห็นพี่ไม่นั่งสักที กลัวมันแคบ"

"เพิ่งรู้เหรอว่ามันแคบ มาเอาแขนมา"

ผมต้องจำในนั่งลง คาดไว้ไม่ผิด พอนั่งลงมันก็เอาแขนข้างที่ไม่โดนกัดมาคว้าเอวผมไว้ทันที

"นี่ ถามจริงๆเถอะ เป็นบ้าอะไร"

ผมชักทนพฤติกรรมของมันไม่ได้

"ก็แค่อยากกอด ทำไม กอดไม่ได้เหรอ"

แหม แก ยังมีหน้ามาย้อนอยากจะเอามือฟาดปากมันจริงๆ

"แล้วจะทำแผลยังไง ยื่นมือมาดีๆ เดี๋ยวเลือดมันจะห้ามยาก"

"จะเป็นพิษสุนัขบ้ารึเปล่าเนี่ย"

"แก สิเป็นน่ะ"

ผมพยายามไม่คล้อยตามคารมของมัน เพราะรู้สึกเตลิดเปิดเปิงทุกทีเมื่อคุยกับมัน

"ก้นพี่ นุ่มดีจัง ผมชอบ"

"เดี๋ยวถีบให้ ไหนบอกไม่ชอบผู้ชาย ปากดีนักนะ"

"ไม่เห็นเป็นไรเลย พี่น่ารักออก ใครได้เป็นแฟนก็คงไม่อายใคร เผื่อดี เห็นมันเป็นกันจังเกย์เนี่ย มันมีอะไรดี"

"หุบปากสักครู่ได้ไหม รำคาญ"

ผมด่ามันเพราะไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียง มันพยายามจะอ้าปากพูดต่อ ผมคว้าปลายหมอนยัดปากมันไว้ แล้วนั่งทับมือข้างที่กอดเอวผมอยู่ มันดิ้น แต่ยิ่งมันดิ้นผมก็กดแผลมันแรงกว่าเดิม มันจึงยอมนิ่ง ผมรีบล้างแผล ทายาแล้วเอาผ้าก้อตปิดแผลให้มัน พอเสร็จผมก็รีบกระเด้งตัวออกจากมันทันที เพราะกลัวว่ามันจะคว้าตัวเอาไว้อีก มันคงไม่รู้หรอกว่า ไอ้คนที่มันบอกน่ารักก้นนุ่มนี่ล่ะ ที่โดนเขาหาว่านอนแข็งเป็นท่อนไม้ ไม่ได้เรื่อง จืดชืด เขาจึงเหวี่ยงทิ้ง ถ้าน่ารักแล้วมันต้องโดนทิ้งผมยอมขี้เหร่ดีกว่า

[Little Devil]

ขอบคุณที่มาอัพ
อยากอ่านต่อ   


+1

[benxine]

 

รอ ๆ ๆ

ค้างงง

[aorta999]

มาต่อไวๆนาาาาาาาาาาา

[sweetener]

น้องเอมือไวไปป่าว
เด๋วก็กอด เด๋วก็จับก้น
โยนหินถามทางหรือเปล่านิ

[Vesi]

เอชอบเขาแล้วอ่าดิ
คำขอโทษอ่ะ พูดบ่อยๆ มันก็หมดความน่าเชื่อถือ เป็นแค่ลมปาก
ถ้าขอโทษแล้วไม่จำ ก็อย่าขอโทษเลยดีกว่า

[TONG]

เรื่องกำลังน่าลุ้นอยุ่เลยอะ จะเป็นยังไงต่อไปนะเนี่ย

[สุดโฉด]

หนุกคับ รอตอนต่อไปนะคับ

[eiky]

 

                  มาแว้วววววว ตอนต่อนะค้าบบบ อ่านแล้ว เม้นต์ให้กำลังใจ ผมหน่อยนะค้าบบ อยากได้กำลังใจ


                        



                                ตอน สิบ ห้า



ผมรีบกระเด้งออกจากเตียง แล้วตรงไปที่ประตู จวนถึงอยู่แล้ว แต่มันก็ลุกก้าวตาม มันก้าวไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวผมแล้ว มันรวบตัวผมมากอดทันที

"จะไปไหน"

มันกัดฟันพูด เหมือนหมั่นเขี้ยว

"ปล่อยนะ เอ"  ผมร้อง

"ไม่ปล่อย กัดผมแล้วจะไปง่ายๆเหรอ"

มันโยนผมลงเตียงอย่างแรง แล้วตัวมันก็ตามขึ้นมาทับทันที

"ปล่อย จะทำอะไรน่ะ"

ผมร้อง พยายามดิ้นเอาตัวออก

"จะมีอะไรกับพี่ไง ไหนลองดูซิ"

"ไอ้บ้า ปล่อย"

ผม ร้องขู่ แต่มันไม่สน หน้ามันอยู่ห่างจากหน้าผมไม่ถึงคืบ หนักตัวมันก็หนัก รู้สึกหายใจไม่ออก ผมเอามือผลักหน้ามันออก แต่มันยิ่งกอดรัดแน่นขึ้น ผมไม่มีแรงจะต่อสู้กับมัน จึงนิ่ง เบือนหน้าออกไปอีกทาง มันไม่สนใจซุกไซร้ตามซอกคอ แต่ผมก็พยายามนิ่ง จนมันเงยหน้าขึ้น เอามือจับหน้าผมให้จ้องตามัน สายตามัน ยั่วโมโหมาก ผมเม้มปาก

"อยากมีอะไรกับ พี่มากนักเหรอ ได้"

ผมกัดฟันพูด จ้องตามันเขม็ง

"อยากทำอะไรก็ทำเลย เอาเลย ทำสิ"

ผม ท้า มันยิ้มที่มุมปาก ลมหายใจของมันรดหน้าผม รู้สึกหวั่นๆ เหมือนกัน ถ้ามันบ้าทำจริงขึ้นมาล่ะ ตายล่ะสิ มันก้มลงประกบปากผมทันที ผมเม้มปากไว้ แต่มันก็พยายามดันลิ้นเข้ามาในปาก ผมจะเบี่ยงหน้าหนี มันก็เอามือจับหน้าไว้ ผมนอนตัวแข็งทื่อ ตกใจไม่คิดว่ามันจะทำ เพราะพูดประชดไป ผมไม่ตอบสนอง นอนแข็งทื่อเป็นตอไม้

"แหม เคลิ้มเชียว ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวพี่ติดใจขึ้นมา จะสอนผมรู้เรื่องไหมเนี่ย ไม่ใช่จะสอนอยู่แต่เรื่องเดียว"

มัน ผละออก คงคิดอะไรได้ ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก ผมนอนนิ่งมองเพดาน หลับตาปริบๆ ใจหายใจคว่ำไปหมด ผมพยายามประครองตัวลุกจากเตียง แต่มันก็คว้าผมลงไปนอนอีก

"นอนกอดกันเฉยๆดีกว่า"

ผมไม่พูดอะไร ไม่ดิ้นหนี นอนนิ่ง ตกใจก็ตกใจ กลัวก็กลัว มันจะเป็นแบบนี้ไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ ในหัวผมคิดอยู่แค่นี้

"แล้วไม่ไปกินข้าวเหรอ"

ผมถามเสียงกระท่อนกระแท่น

"เอาไว้ก่อน ขอนอนกอดก่อน"

มันพูดหน้าตาเฉย ให้ตายเถอะผมไม่เคยเจอใครดื้อด้านเท่ามันมาก่อน ไม่เคยคิดว่าจะได้มาเจอ สงสาร ครูบาอาจารย์ที่สอนมันจังเลย คงจะสุดขั้วน่าดู มันนอนนิ่ง ผมคิดไปต่างๆนานา ไม่น่าให้เรื่องล่อแหลมแบบ นี้เกิดขึ้น มันเสี่ยงเกินไปที่จะอยู่กับมันสองคนแบบนี้ ใครจะรู้บางทีมันคึกขึ้นมา แม้บางทีมันดูเหมือนแค่ล้อผมเล่น แต่มันดูมากขึ้นทุกที อย่างน้อยผมก็เหมือนเป็นครูของมัน
เสียง หายใจของมันเริ่มยาว ลึก เป็นจังหวะสม่ำเสมอ คงหลับไปแล้ว ผมค่อยๆ แกะมือมันออก แล้วลุกออกจากพันธนาการของมัน ผมยืนมองมันที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง มันก็แค่เด็กที่อยู่ในร่างที่โตเกินวัย เท่านั้นเอง เวลานอนดูไม่มีพิษมีภัยอะไร ดูสงบนิ่ง ต่างกันเสียเหลือเกิน ผมเดินออกจากห้อง ลงไปในครัว อุ่นอาหาร แล้วไปนั่งดู โทรทัศน์ โทรหา จ๋า แต่ขานั้นกำลังเดทอยู่ เลยไม่ได้คุย โทรหาพล ก็กำลังวุ่นวายอยู่กับเด็ก จึงไม่ได้คุยอีก ผมนั่งดู โทรทัศน์ไปเรื่อยๆ จนเริ่มหิว จึงเดินขึ้นไปบนห้อง ตามเจ้าตัวดีมากินข้าว มันยังคงนอนอยู่ ผมไปเขย่าตัวมัน

"เอ ไปกินข้าว เอ"

"อืม"

มันงัวเงีย หน้าตาเหมือนเด็กที่เพิ่งตื่นนอน ถ้ามันเป็นแบบนี้ตลอดก็คงดี แต่มันหลับตาลงอีก ดิ้นไปอีกทาง

"ตามใจนะ พี่ไม่เหลือไว้ให้นะ"

ผมพูดแล้วลงมาจากห้องเลย ไปตักกับข้าวใส่ถ้วย ตักข้าวไว้เผื่อมัน ผมลงมือกินไปก่อน สักพักมันก็ เดินลงมา

"ไม่รอเลย น้า"

"ไม่นอนต่อล่ะ จะได้เหลือแต่ถ้วยเปล่า"

"โห ใจร้ายว่ะ หิวๆ"

มันไม่สนใจนั่งลงกินข้าว ผมรีบกินแล้วไปเอาน้ำมะตูมที่แม่ต้มไว้ในตู้เย็น

"ไม่เอามาเผื่อผมด้วยล่ะ"

"เกินไป อยากกินก็ไปเอาเอง"

"โห ทำเสียงดุ มันเริ่มเจ็บแล้วอ่ะพี่ แขนผมน่ะ"

มันทำท่าโอดครวญ

"ไหน เดี๋ยวใส่ยาอีกรอบ บอกแล้วไม่ฟัง สมน้ำหน้า"

"เห็นแบบนี้ มีเขี้ยวเล็บเหมือนกันนะพี่น่ะ"

ผมขี้เกียจต่อกรกับมัน จึงเดินไปที่โซฟาเปิดโทรทัศน์ดูอีกรอบ พอมันกินเสร็จ ก็ถือแก้วน้ำแข็งใส่น้ำมะตูมเดินมานั่งข้างๆผม แต่ผมก็ลุกเดินหนีกลับเข้าไปในครัว เพราะไปเก็บจานที่กินไว้ พอล้างจานเสร็จ เห็นมันนอนดูโทรทัศน์อย่างสบายใจ ผมจึงย่องขึ้นไปบนห้อง ล็อคประตูใส่กลอนแน่นหนา ไม่อยากให้มันเข้ามาอีก เพราะไล่กลับบ้านตอนนี้ จะเหมือนไปยุให้มันอยู่เสียมากกว่า ผมหยิบหนังสือมาอ่าน พออ่านได้สักพักก็เริ่มง่วง หลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ แต่สะดุ้งตื่น เพราะมันมาเคาะประตูเสียงดังเรียก

"พี่โยๆ เปิดประตูหน่อย"

ผมงัวเงียเดินไปที่ประตู แต่ยังไม่เปิด

"มีอะไร จะกลับบ้านเหรอ"

ผมได้ที

"เปิดหน่อย หิวอีกแล้ว"

"อะไร เพิ่งกินไปเมื่อกี๊"

"เพิ่งกินอะไรล่ะ นี่มัน หกโมงกว่าแล้วพี่"

มันย้อน ผมไม่เชื่อ ต้องเหลือบไปดูนาฬิกาที่หัวเตียง ตายจริง หกโมงกว่าจริงๆ นี่ผมนอนหลับไปนานขนาดนี้เลยเหรอนี่ ผมเปิดประตู

"กลัวผมขนาดนั้นเชียว"

มันแทรกตัวเข้ามาอย่างรวดเร็ว

"ใครบอกกลัว รู้จักคำว่าส่วนตัวไหม"

"ไม่รู้ล่ะหิวแล้ว"

มันเดินไปล้มตัวลงนอน นี่มันกรรมเวรแต่ชาติปางไหนนะ ผมต้องสอนหนังสือมัน แล้วยังต้องมาดูแลมันอีก

"จะกินอะไรล่ะ"

"อยากกิน กุ้งเผา"

"จ้า พ่อคุณ เนรมิตรเอาสิ"

"อยากกินอ่ะ"

"ขี้เกียจออกไปตลาด"

ผมปัดไป เพราะขี้เกียจจริงๆ

"อยากกิน จริงๆนะพี่ นะเดี๋ยวผมช่วยทำ"

"ไม่ได้ยินเหรอ ขี้เกียจออก หัดกินอะไรที่มันง่ายๆไม่เป็นเหรอ อยากกินนั่นอยากกินนี่ เหมือนทำเป็น"

ผมแว้ดใส่

"อ้าว ก็มีพี่อยู่นี่ นะนะ สงสารน้องหน่อย"

"ทีอย่างนี้ทำมาเป็นพูดดี รู้จักน้อง รู้จักพี่ด้วยเหรอ"

"ตอนนี้รู้ แต่บนเตียงไม่รู้"

มันทำหน้ากวนประสาท

"งั้นก็ไม่ต้องกิน อย่างเธอน่ะ ไข่ต้มก็น่าจะพอ"

"ไม่เอาอ่ะ ผมจะกินกุ้งเผา"

"โว้ย รำคาญ ทีจะเป็นเด็กนี่ก็เหลือเกินจริงๆนะ ขอล้างหน้าก่อน ลงไปรอข้างล่าง"

ผมตะคอกใส่มันแล้วดันหลังให้มันออกจากห้องไป แล้วผมปิดประตูใส่หน้ามัน นี่ผมต้องอยู่กับไอ้นี่อีกนานแค่ไหนนะ เบื่อเหลือทน  ผมรำพึงรำพรรณกับตัวเอง แต่ก็ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า พามันออกไปซื้อของ

เรา นั่งรถสองแถวออกไปคาร์ฟูล เพราะตลาดคงไม่มีแล้วป่านนี้ เวลาอยู่ในห้าง มันก็คอยเกาะแกะ ต่างๆนานา อายคนก็อาย ผมรีบซื้อเสร็จก็พามันนั่งรถกลับมาเหมือนเดิม ได้ของครบตามที่มันต้องการ ดีจัง มันไม่ต้องจ่ายสักบาท ผมให้มันหิ้วของทั้งหมด ตอนแรกทำท่าจะบ่น แต่ผมขู่ไว้เลยยอมเงียบแต่โดยดี

"เอาของไปล้าง เสร็จแล้วเอาเตาถ่านออกมาหน้าบ้านด้วย"

ผมออกคำสั่ง

"คร้าบบ"

มัน ลากเสียงยาวล้อเลียน มันเอาชามใส่น้ำ ตอนแรกท่าทางดูเอาการ แต่เอาไปเอามา ผมต้องเป็นคนทำเอง เพราะมันทำแรง ของช้ำหมด ล้างกุ้งยังไม่เป็น ผมเลยไล่ให้มันออกไปก่อไฟ

"นี่พอแล้วๆ ออกไปก่อเตานู่น ล้างผักล้างปลายังทำไม่เป็นแล้วจะไปทำอะไรกิน"

ผมเขี่ยให้มันออกจากทาง

"ก็ให้พี่เลี้ยงไง มีคนทำให้กินอยู่แล้วจะกลัวอะไร"

"นี่แค่ครั้งนี้หรอก รู้ไว้ด้วย ที่ทำให้กินน่ะเพราะรำคาญ"

"เดี๋ยวก็ชินเองล่ะพี่"

โอ๊ย ผมผิดเองที่ต่อกรกับมัน ผมล้างของเอง แล้วให้มันไปให้พ้นๆหน้า ผมหันมาล้างกุ้งแบ่งเป็นสองส่วน ให้มันเผากินส่วนหนึ่ง อีกส่วนผมจะทำต้มยำ พอล้างเสร็จผมก็เริ่มทำต้มยำ พอเสร็จก็ยกของออกไปให้มัน เห็นกำลังง่วนอยู่กับการก่อเตา พอมันหันหน้ามา ผมก็อดหัวเราะไม่ได้ เพราะถ่านดำเปื้อนหน้ามันทั้งแถบ คงจะเอามือขึ้นเช็ดหน้า

"ขำไรพี่"

มันทำหน้าเลิ่กลั่ก

"หน้าเหมือนลิงเลย"

ผมหัวเราะ ออกมาเสียงดัง มันลุกขึ้นมาเอามือ ป้ายหน้าผมทันที

"เอ๊ะ เอามาป้ายหน้าพี่ทำไม"

ผมโวยวาย เอามือปัดออกพัลวัล

"หัวเราะดีนักนี่แน่ะ"

"นิสัยไม่ดี"

ผมผลักมันออก แล้วรีบไปล้างหน้า แต่มันกลับไม่สนใจที่จะล้าง เวลามันย่างกุ้งไป ผมก็อมยิ้มเพราะไม่กล้าหัวเราะ กลัวมันเอามาทาอีก

"เวลาพี่ยิ้มแล้วน่ารักดีนะ"

มันโพล่งขึ้นมา

"ทำไมไม่ค่อยยิ้มเวลาอยู่กับผม เห็นเก๊กหน้าดุตลอดเวลา"

"จำเป็นต้องยิ้มด้วยเหรอ ฉันมีหน้าที่สอนเธอนะ ไม่ใช่มายิ้มให้"

"แหมก็เสริมสร้างบรรยากาศหน่อยดิพี่ ทำหน้าบูดอย่างนั้นใครมันจะเรียนรู้เรื่อง"

ผมหุบยิ้ม ทำหน้าตึง ไม่อยากให้มันมาลาม

"พี่เลิกกับแฟนคนนั้นแล้วเหรอ"

มันถามขึ้น ผมถึงกับสะอึก

"ทำไม"

ผมถามเสียงห้วน

"ก็เห็นช่วงนี้พี่ดูแปลกๆ"

"แปลกยังไง"

"ไม่รู้ แต่รู้สึกได้ว่าพี่อกหัก"

มันพูดแบบไม่ได้ใส่ใจ เคี้ยวกุ้งเผาไป ตาก็ไม่หันมามอง

"อย่าทำเป็นรู้ดีหน่อยเลย ฉันจะอกหักรักคุด มันไปเกี่ยวอะไรกับเธอ"

ผมเริ่มพาล

"ปล่าวหรอก แค่อยากบอก ถ้าไม่มีใครเอา มาเป็นกิ๊กผมได้นะ ผมจะลองทำใจคบดู"

"หยาบคาย นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ อย่าพูดอะไรให้มันติดตลกไปซะทุกเรื่อง ไว้หน้ากันบ้าง"

ผมโมโห ตวาดเสียงดัง ผมรู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาทันที จะลุกไปก็จะเกินไปหน่อย จึงเงียบ ก้มหน้าก้มตากินต่อ

"โหแค่นี้ก็โกรธ ถ้าผมอยากได้พี่เป็นแฟน จริงๆล่ะ พี่จะยอมไหม"

มันยังไม่ยอมหยุด

"ไม่มีทาง จำไว้ ไม่มีทาง"

ผมจ้องมันเขม็ง เหลือทนกับมันเต็มที

"พี่คอยดูเถอะ พี่ต้องรักผมสักวัน แล้ววันนั้น อย่ามาขอร้องผมก็แล้วกัน"

มัน ก็จ้องตาผม แววตามันเอาเรื่องเหมือนกัน แต่มันก็หลุบตาลงไม่สนใจกับสิ่งที่มันพ่นออกมา ผมรู้สึกเสียวปลาบที่สันหลัง แววตามันดูเหมือนอยากจะเอาชนะ ผมได้แต่เม้มปากเพราะพูดอะไรไม่ออก ดูด้อยกว่ามันไปเลย เพราะไม่ว่าจะพูดอะไรดูเหมือนมันจะทำท่าไม่สนใจ แต่เวลามันพูดอะไรมาทำไมผมถึงรู้สึกโกรธมากขนาดนี้

"นี่พี่ เดี๋ยวอาทิตย์หน้า ผมว่าจะขอแม่มาค้างที่นี่ เพราะอยากมาติวให้หนักๆ"

มันพูดขึ้นมาลอยๆ

"ไม่ได้ ฉันก็ต้องทำงาน ไม่มีเวลามาสอนหรอก"

"วันเสาร์ อาทิตย์ดิ"

"ไม่ได้ ไปสอนที่บ้านล่ะ สะดวกกว่า"

"ไม่รู้ล่ะ ผมอยากมานอนนี่ เดี๋ยวจะขอแม่อรเอง" มันรั้น

"ไม่มีทาง ไม่มีห้องให้นอนหรอก"

"ก็นอนกับพี่ไง"

มันพูดแล้วอมยิ้ม

"บ้าเหรอ ฉันไม่เคยนอนกับใคร ไม่ได้"

ผมยังยืนกระต่ายขาเดียว

"นอนบนพื้นก็ได้"

"นี่ถามหน่อย เป็นอะไรมากหรือเปล่า อยู่บ้านตัวเองก็เรียนได้ อยากรู้อะไรก็โทรมาถามสิ ทำไมต้องทำให้ผู้ใหญ่เขาลำบากใจ"

"อะไรวะพี่ ผมอยากเรียนให้หนักๆ แล้วให้พี่สอนให้มันผิดเหรอ" มันขึ้นเสียง

"เอาเถอะ อย่าคุยเรื่องนี้เลย รีบกินซะ แล้วรีบกลับบ้านเดี๋ยวมันจะค่ำก่อน"

ผมเปลี่ยนเรื่อง พยายามทำใจเย็นๆ

"ไม่กลับ จะนอนที่นี่"

"เอ๊ะ พูดไม่รู้เรื่องเหรอ"

"ทำไมล่ะ ผมไม่เคยอยู่บ้านคนเดียวนี่ น่ากลัวจะตาย"

"กลัวอะไร บ้านตัวเอง"

"ไม่รู้ล่ะ ถ้าพี่ไม่ยอม ผมโทรไปขอแม่อรเองนะ"

"ไอ้บ้า เก่งนักนะเรื่องฟ้องน่ะ"

ผม กระฟัดกระเฟียดเดินเข้าไปในบ้าน ไม่อยากคุยกับมันแล้ว เพราะถ้ามันโทรไปหาแม่จริง ผมนั่นล่ะที่จะโดนด่า เซ็งเลย ผมได้แต่ภาวนาให้มันกลับบ้าน ผมเดินเข้าไปในครัวเพื่อเก็บกวาด พอเสร็จก็เดินออกมาเก็บนอกบ้าน ไม่เห็นมันอยู่แล้ว ของยังวางระเกะระกะ ผมเดินดูรอบๆ ไม่เห็นมันแล้ว แอบยิ้ม มันคงกลับไปแล้ว ผมรีบปิดหน้าบ้านทันที แล้วเอาของเข้ามาเก็บในครัว แอบมองห้องนั่งเล่นก็ไม่เห็น คงกลับจริงๆ กลับซะที ไอ้ตัวแสบ

[benxine]

อิอิ....มาต่ออีกไวๆนะ

เมื่อไรจะใจอ่อนกับ"เอ"ซะที

 

 

[Little Devil]

นายเอรออยู่บนห้อง

+1 เป็นกำลังใจ 

[TONG]

มาไวติดต่อกันจริงๆเลยค่ะ อ่านแล้วลุ้นจังเมื่อไรทั้งคู่จะเปิดใจกันนะ

[Vesi]

นับวันจะยิ่งรุกหนัก
เออยากจะเอาชนะจริงๆ เหรอ แน่ใจน้า
เอก็เลือกเพศให้ตัวเองดีๆ ล่ะ
จะเป็นชายแท้ก็เป็นไป อย่ามาอยากเปลี่ยนทีหลังสงสารคนอื่นบ้าง

[สุดโฉด]

รอตอนต่อไปคับ

[naiin]

ปวดหัวแทนว่ะ จัดการเด็กคนเดียวยังไม่ได้  แพ้เด็กเหรอไม่ใช่หรอกไม่ยอมคิดทัดทานตะหาก ปล่อยให้เป็นวัวพันหลักอยู่ได้ นี่แหละหนาเขาว่าจบปริญญาก็ใช่ว่าจะเอาตัวรอดได้ทุกเรื่อง  จงปวดหัวต่อไปเหอะ น่าสงสาร

[Little Devil]

 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

+1 จัดไปเลยที่รัก อิอิ
อ่านรัวเลยเพราะไม่รู้ว่าเรื่องนี้มาลงเพิ่ม อ่านไปตั้ง 4 ตอน
เขียนดีขึ้นนะ ภาษายังคงสบายๆแต่ให้อารมณ์แบบอ่านไปยิ้มไป
หวังว่าคงจะไม่โดนเด็กหรอกใช่ไหมเนี่ยกับความรู้สึกแบบนี้
นิว(ยิ้มๆ)

ปล. ขอนิดนึง เวลาลงตอนใหม่เพิ่ม แบบไม่รู้เลยว่าลง อยากให้ช่วยแก้หัวกระทู้บอกหน่อยน๊า
หมายเหตุ
การแก้ไขหน้าแรกของกระทู้รวมถึงชื่อหัวข้อกระทู้สามารถแก้ไขได้โดย
กลับมาอยู่ที่กระทู้แรกสุดของเรื่องของเรา
บริเวณมุมขวาบนของกระทู้ เลือกคำว่า Modify หรือ แก้ไข
แล้วจะอยู่ในหน้าที่เราลงเรื่องตอนแรกสามารถแก้ได้
ซึ่งจะทำให้เราสามารถเข้ามาอัพหัวข้อกระทู้บอกคนอ่านได้ว่าตอนนี้ลงตอนใหม่แล้ว
Boy's Story ให้รักนำทางใจ ตอน xx เป็นต้น
ซึ่งอาจจะบอกวันที่ที่ลง หน้าที่ลงด้วยก็ได้แล้วแต่ตามสะดวก
เมื่อแก้ไขเสร็จเรียบร้อยเลื่อนลงมาด้านล่าง เลือกคำว่า save
เป็นอันเสร็จสิ้นขั้นตอนการเปลี่ยนชื่อกระทู้เรื่องของเรา

[eiky]

                                                ตอนต่อค้าบบบ


 
                                                



                                                         ตอน สิบหก





ผมตรวจดูความเรียบร้อยก่อนที่จะขึ้นไปข้าง บนบ้าน รู้สึกโล่งใจ แต่ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าห้อง ประตูห้องน้ำเปิดออก มันยืนใส่ผ้าเช็ดตัว ยังมีหยดน้ำเกาะอยู่ตามตัว

"เฮ้ย ทำไมยังอยู่ ไม่กลับบ้าน"

ผมอุทาน แล้วมันเอารองเท้ามันไปไว้ไหน ผมคิดเพราะตอนที่ดูข้างล่างไม่มีรองเท้าของมัน

"ง่วงว่ะพี่"

มันไม่รู้สึกรู้สากับสิ่งที่ผมพูด หาวนอนแล้วเดินแทรกตัวเข้าไปในห้อง มันล้มลงบนเตียงทันที

"นี่ จะมานอนนี่ไม่ได้นะ ลุกขึ้นมา"

ผมตวาดเสียงดัง

"เอ๊ะ พี่นี่ยังไง มันดึกแล้วนะ กลับตอนนี้มันอันตราย"

อยากจะ บี้หน้ามันเหลือเกิน พูดหน้าตาเฉย หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข

"แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า จะนอนทั้งที่ตัวเปียกๆนี่เหรอ"

ผมไม่รู้จะไล่มันกลับบ้านยังไงดี ได้แต่แถไป

"เช็ดให้หน่อยดิ ง่วง"

"โอ๊ย ลุกขึ้นมา เตียงมันเปียก"

ผมคำราม แต่ก็ไม่ไปอยู่ใกล้เตียงเพราะกลัวว่ามันจะทำอะไรอีก

"ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ"

มันยังคงไม่สนใจกับคำตวาดของผม กลิ้งตัวไปมา จนผ้าเช็ดตัวจะหลุดออกจากร่าง

"ลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้า"

ผมเริ่มขึ้นเสียงดัง หน้าก็เริ่มร้อน

"ไม่รู้จะใส่ตัวไหน มีแต่ตัวเล็กๆ"

โอย อยากจะบ้าตาย จะทำยังไงให้มันกลับบ้านดี ผมต้องเป็นฝ่ายที่เดินออกมาจากห้อง คิดไปคิดมาก็เดินเข้าไปในห้องแม่ ไปดูในตู้ เสื้อผ้าของพ่อที่แม่ซักเก็บไว้ยังใช้ได้ ผมเลือกเอากางเกงขาสั้นทหาร กับเสื้อลายพรางทหารออกมา แล้วเดินกลับไปที่ห้อง ปาใส่ตัวมัน

"ใส่ซะ อุจาดตา"

มันลุกขึ้น ถอดผ้าเช็ดตัวออกทันที

"เฮ้ย" ผมอุทาน

"อะไรพี่ อยากดูเหรอ"

"อุบาศก์"

"อะไรวะผู้ชายเขาไม่อายกันหรอก แหมอยากดู ก็ไม่บอกทำฟอร์ม"

ผมเดินลงมาข้างล่าง ใจเต้นตุบตับ ไม่ดีแน่ๆ ถ้าจะอยู่กับมันสองคน มีความเสี่ยงสูงมาก มันยั่วเหลือเกิน นี่ถ้าเผลอหลับไปล่ะ แต่นอนห้องแม่ก็ได้ ผมคิดไปต่างๆ นานา เปิดโทรทัศน์ดูแต่ก็ดูไม่รู้เรื่อง มันเดินตามลงมา แล้วมานั่งเบียดผมทันที

"อะไร ที่มีเยอะแยะ จะมานั่งเบียดทำไม"

ผมขยับตัวออก แล้วลุกไปจากโซฟา

"ไปไหนล่ะพี่"

"รำคาญไง"

"เหรอ นึกว่าชอบ"

ผมค้อนใส่มันวงใหญ่ แล้วจึงเดินขึ้นไปข้างบน ผมรีบอาบน้ำ อาบน้ำเสร็จก็ปิดไฟ พอเปิดประตูห้องเพื่อที่จะไปหยิบหนังสือและของใช้ส่วนตัว ไปนอนห้องแม่ มันนอนอยู่่บนเตียงแล้ว นอนหลับตาอย่างสบายใจ ผมต้องย่องเข้าห้องตัวเอง รีบหยิบของใช้ มันลุกขึ้นมา กระโดดไปที่ประตูล็อกไว้ทันที

"จะทำอะไรน่ะ"

ผมร้องเสียงหลง

"เสร็จแน่คราวนี้"

มันกันประตูไว้ ทำท่าน่ากลัว

"พี่จะไปไหน ผมไม่อยากนอนคนเดียว บ้านพี่น่ากลัวจะตาย"

มันทำเสียง น่าสะพรึงกลัว

"ไม่ได้ ฉันไม่เคยนอนกับใคร ไม่คุ้น นอนไม่หลับ"

ผมเสียงสั่น หอบหนังสืออยู่ในอก

"อย่ามาโกหก ทำยังกะไม่เคยนอนกับแฟนเก่า"

"นี่ มันจะมากไปแล้วนะ"

ผมชักโมโห เพราะมันจาบจ้วงเรื่องส่วนตัวเสียเหลือเกิน

"น่านะพี่ นอนเป็นเพื่อนผมหน่อย"

มันไม่พูดเปล่า เดินเข้ามาฉุดตัวผมไปที่เตียง

"นี่จะทำอะไร ปล่อยนะไอ้บ้า"

"อย่ามาทำเป็นขัดขืน ยังกะไม่เคย"

"หยาบคาย จะมาฉุดตัวฉันทำไม ปล่อย"

ผมตวาดเสียงหลง ทั้งกลัว ทั้งโมโห ผมพยายามจะดิ้นหนีแต่มันเหวี่ยงตัวผมลงบนเตียง แล้วมันก็ตามขึ้นมาทับตัวผมแล้ว

"นี่ ฉันหายใจไม่ออก"

หน้าผมแดง เพราะอายด้วยหายใจไม่ออกด้วย มันยอมลงจากตัวผม แต่ก็ยังกอดรัดอยู่

"ให้ตายเถอะ ผมชอบตัวพี่ นุ๊ม นุ่ม หอมอีกตะหาก"

มันเอาหน้ามาซุกตรงซอกคอ ผมต้องห่อคอไว้ คาวนี้มันไม่ซุกธรรมดามันเอาลิ้นลาก ผ่านซอกคอ ผมสะดุ้ง เพราะไม่คิดว่ามันจะทำแบบนี้

"เฮ้ย อย่านะเอ"

ผม เสียงสั่น ไม่เคยรู้สึกอยากหนีใครมากเท่ามันมาก่อน มันไม่หยุดแต่เอามือสอดเข้ามาในเสื้อผม ได้แต่ดิ้น แต่มันตัวใหญ่กว่า มันเขาขาล็อกเอวผมไว้ รู้สึกว่าน้องชายมันพองตัวเต็มที่ดันอยู่ก้นผม

"โอ๊ย อึดอัด"

ผมไม่รู้จะพูดอะไร เพราะยิ่งห้ามเหมือนยิ่งบอกให้มันทำ

"น้องชายตื่นแล้วอ่ะพี่ ทำไงดี"

มันดันตัวเบียดเข้ามา

"นี่พอได้แล้ว ฉันยังไม่ได้ปิดไฟห้องน้ำ"

"อย่ามาโกหก ผมดูแล้วปิดแล้วนี่"

"แล้วจะดันเข้ามาทำไม นอนเฉยๆไม่ได้เหรอ"

"ก็น้องชายตื่นอ่ะ พี่ช่วยทำให้มันลงหน่อยสิ"

มันพูดหน้าตาเฉย

"นี่ เอ พี่ไม่รู้จะพูดยังไงดีกับเธอดี เธอถึงจะเข้าใจ ทำไมเหรอ อยากลองมากเหรอ อยากรู้อยากเห็นมากเหรอ"

ผมเริ่มรำคาญ หันหน้ามาหามัน หน้าชนกัน จ้องตามันเขม็ง

"แล้วอย่ามาเสียใจภายหลังนะ"

ผมพลิกตัวขึ้นด้านบน มองหน้ามัน ไม่รู้ว่ามันจะรู้สึกยังไง แต่แววตามันดูตื่นๆ

"เฮ้ยพี่เอาจริงเหรอ"

เสียงมันสั่นๆ คงจะตกใจ

"รำคาญ ทำให้มันเสร็จๆไป จะได้เลิกยุ่งกับฉันเสียที"

ผม พูดเสร็จก็ก้มหน้าลง ตรงซอกคอของมัน กลิ่นสบู่อ่อนๆ มันยั่วยวนใจเสียเหลือเกิน แต่ผมก็ต้องซุกหน้าอยู่อย่างนั้น ผมทำอะไรอยู่ มันจะเลยเถิด มันไม่มีผลดีด้วยประการทั้งปวง ผลที่จะตามมาจะเป็นยังไง อย่าให้กิเลส มันครอบงำได้ ผมบอกกับตัวเอง ผมทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก ผมทำไม่ได้ ผมทิ้งน้ำหนักลงบนตัวของมัน ซุกอยู่ตรงนั้นซอกคอของมัน อย่างไร้เรี่ยวแรง ละอายใจเหลือเกิน

"อ้าว ทำไมล่ะพี่ กำลังตื่นเต้นเลย"

มันผงะหน้าถาม เพราะผมนิ่งไปนาน

"นอนเถอะ"

"อ้าว เฮ้ยพี่ ไม่ได้นะ"

มันยกตัวผมขึ้น ผมขยับตัวออกจากร่างมันจะลุกออกไปจากเตียง มันคว้าเอวไว้

"งั้นผมทำเอง"

มันดึงผมมาที่เดิม แต่คราวนี้มันคร่อมร่างผมไว้

"อย่าเลย เอ พี่ขอร้อง อย่าทำแบบนี้เลย ถ้าเธอยังอยากจะเจอกับพี่อีก"

ผมพูดเสียงเรียบ นิ่งจนมันหยุด มองหน้าผม แต่แววตามันครุ่นคิด

"ทำไมจะเจออีกไม่ได้ ในเมื่อพี่จะมาเป็นแฟนผม"

มัน พูดจบก็ประกบปากผมทันที ผมบ่ายหน้าออกแต่มันก็จับหน้าไว้ ผมเอามือผลักตัวมันออก แต่มันก็ทิ้งน้ำหนักตัวลงมา มันดู เร่าร้อนกว่าเมื่อตอนกลางวัน ผมได้แต่ดิ้นหนี แต่มันก็ซุกไซร้อยู่อย่างนั้น ผมเผลอลอยไปกับ ลีลาของมัน ในหัวก็คิดต่อต้าน แต่ร่างกายมันกลับ สนองตอบกับสิ่งที่มันยั่วยวนอยู่ มารู้สึกตัว ตอนที่กางเกงผมหลุดออกไปจากตัวแล้ว มันเองก็อยู่ในสภาพที่ไร้พันธนาการ ผมเอามือปิดของตัวเองไว้ รู้สึกอาย รู้สึกกระดากใจ ไม่อยากให้มันเลยเถิดไปไกลขนาดนี้ มันจับผมนอนคว่ำแล้วทับตัวลงมา

"พี่นอนเป็นท่อนไม้เลย ผมไม่เก่งเหรอ"

มัน พูดออกมา แวบหนึ่ง คำพูดนี้มันเคยตบหน้าผมแล้ว เพราะอย่างนี้สินะ ผมมันท่อนไม้ ใครจะอยากมีอะไรกับท่อนไม้ ผมพลิกตัวขึ้นเผชิญหน้ามัน แล้วดันให้มันนอนลง

"ท่อนไม้"

ผมรำพึงเบาๆ แล้วก็เป็นฝ่ายทำให้มัน อย่างไม่อาย กิเลสบังตา ผีห่าซาตานเข้าสิง ผมเตลิดเปิดเปิง ไปไกลแสนไกลเกินจะดึงตัวเองกลับ

"ไม่ไหวแล้วพี่ ผมเอาพี่นะ"

มัน เสียงกระเส่่า ไม่พูดเปล่ามันจับผมนอนคว่ำ แล้วมันก็เดินไปหยิบโลชั่นที่โต๊ะเครื่องแป้งมา มันทำอย่างช่ำชอง ผมพยายามฝืนตัวหนี ไม่อยากจะเชื่อว่า น้องชายมันมีขนาดใหญ่กว่าของพี่ตั้มอีก มันสอดเข้ามาพรวด ผมร้องเสียงหลง เด้งตัวหนี มันหยุดแล้วจูบทั่วแผ่นหลัง น้ำตาผมซึมออกหางตา เจ็บแปลบไปทั่วก้น พอสักพัก มันก็ไม่ฟังเสียงอะไรแล้ว มันทำอยู่ไม่นานก็กระตุกตัว ผมดันตัวเองออกจากร่างของมัน แต่มันก็ยังกอดไว้ น้ำตาผมไหลออกมา นี่ผมทำอะไรลงไป ผมทำอะไรอยู่ มันเลยเถิดไปแล้ว ต่อจากนี้จะเป็นยังไง

"เจ็บเหรอพี่ ผมขอโทษ"

มันจูบหน้าผาก ผมยังน้ำตาไหลเจ็บด้วย แต่ในใจนี่เจ็บกว่าคิดฟุ้งซ่านไปหมด มันกอดผมจูบทั่วหน้าผาก ทั่วหน้า

"อย่าโกรธผมนะพี่ ตอนนี้พี่เป็นของผมแล้วนะ"

ผมยังคงนอนนิ่งน้ำตาไหล ที่ร้องไห้ไม่ใช่ดัดจริตเพราะมีอะไรกับมัน แต่ในใจก็คิดแต่เรื่องที่จะตามมา ทำไมผมไม่รู้จักหักห้ามใจ ทำไมต้องปล่อยให้มันเกิดขึ้น ผมจะมองหน้าอาจารย์ปริศนายังไง ผมยังจะมีหน้าไปพบท่านได้ยังไง แล้วแม่ผมล่ะ แม่บอกให้ดูแลน้องให้ดีๆ  แต่ดูผมทำ ผมสะอื้นออกมาอย่างไม่อาย มันกอดผมแน่นขึ้น พรมจูบทั่วหน้า ปากก็พร่ำอะไรก็ไม่รู้ ผมไม่ได้ใส่ใจฟัง แต่ผมรู้อย่างเดียวว่านับจากนี้ ทุกอย่างมันจะไม่เหมือนเดิม

"ผมสัญญา ผมจะไม่ทำให้พี่เสียใจ ผมจะมีพี่คนเดียว ไม่ว่าจะยังไง จำคำผมไว้"

มัน ปลอบต่างๆ นานา จนผมผลอยหลับไปในอ้อมกอดมัน อ้อมกอดที่ผมไม่ได้อยากจะอยู่ แต่ว่าไป แม้แต่พี่ตั้มเอง เขาก็ไม่เคยกอดผมจนหลับไปแบบนี้ รู้สึกดีอย่างประหลาด แต่ห้วงความจริง มันเป็นไปไม่ได้ กอดให้พอเถอะ เอ พรุ่งนี้ มันจะไม่ได้เป็นแบบนี้แล้ว

[Little Devil]

สงสารนายเอก

+1

[aorta999]

มันจะเป็นไงต่อ ล่ะเนี๊ยะ....

[benxine]

 

[motosemo]

อ่า~เศร้า
รอตอนต่อไป

[TONG]

ไวเหมือนนกกระจอกไม่ทันกินน้ำ.....

[สุดโฉด]

อ๊ากกกกกก จะเป็นไงต่อเนี่ย ลุ่นๆ

รอตอนต่อไปคับ