จัดไปเลยครับ อย่างไว...ช่วงนี้ขยันอัพ ภายในอาทิตย์นี้น่าจะจบครับ
ไม่ใช่อะไร เดี๋ยวกลับบ้านนอกไม่มีเวลามาอัพ 555
ขอบคุณที่คนที่เข้ามาอ่านนะครับ รักนะจุฟจุฟ
(เริ่มรั่วตามไอ้พี่คิวไปอีกคน)
ไปต่อกันเลยครับตอนที่ 3 ห้องกุสีขาว อ้าว...แล้วนี่ห้องใครวะ??
(โอ๊ย!! ปวดหัวโว้ย) สงสัยเมื่อคืนจะดื่มหนักไปหน่อย งี้ละครับนานๆ กินทีแถมกินฟรีอีกต่างหาก ฟาดไม่เลี้ยงละครับ ผมพยายามจะลืมตาที่หนักอึ้ง ใครเอาอะไรมาทับตากุไว้รึเปล่าฟะเนี่ย (ทำตัวเองแล้วยังจะไปพาลคนอื่นนะผมเนี่ย แต่หน้าตาดี อภัยให้ตัวเองครับ55) และเมื่อผมลืมตาขึ้นมาได้
เอ่อ..กุอยู่ไหนล่ะเนี่ยไม่คุ้นเลยวุ้ย ห้องกุสีขาวนะไม่ใช่สีฟ้า แต่..ผ้าห่มกุสีฟ้านี่หว่าไม่ใช่สีน้ำเงิน เอ๊ะ!! หรือว่าจะเมาจนเห็นสีเพี้ยน กุนี่ท่าจะบ้าวุ้ย ช่างมันนอนต่อๆ ลุกไม่ไหวครับปวดหัวมากมาย
และผมก็ตะแคงตัวไปกอดหมอนข้างใบโปรด อืม..วันนี้หมอนข้างมันนิ่มๆ อุ่นๆ แฮะ มีเสียงอะไรเต้นตึกตักด้วย แต่นะ...ฟังๆ ไปก็เพลินดี ห้องกุนี่แปลกเข้าไปทุกวัน ไม่ต้องไปสนใจนอนก่อนละกัน ตื่นมาค่อยว่ากันอีกที
และผมก็หลับต่อไปโดยที่ไม่ได้เอะใจกับสิ่งที่เห็นหรือหมอนข้างใบนั้นเลยสักนิด ก็จะมีหมอนข้างบ้านไหนล่ะครับที่มันสามารถกอดตอบได้น่ะ
ผมหลับต่อไปอีก ไม่รู้ว่านานแค่ไหน แต่จะมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่รู้สึกร้อนๆ นี่แหละครับ ทำไมวันนี้มันถึงได้ร้อนประสาทกลับตับแล่บอย่างนี้ว้า ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างยากเย็น และเมื่อสามารถถ่างตาขึ้นมาได้ สิ่งแรกที่ผมเห็นก็คือ ..ความขาวครับ นอกจากนั้นผมยังสัมผัสได้ถึงลมอุ่นๆ ที่ปะทะเข้ากับหน้าผาก และเสียงหัวใจเต้นดังอยู่ข้างๆ หู ซึ่งมันไม่ใช่เสียงหัวใจผมอย่างแน่นอน ผมเงยหน้าขึ้นไปมองว่าลมที่มันมาโดนหน้าผมน่ะมันมาจากไหน
และในที่สุด……
…………
…..
…
.
"เฮ๊ย!!..." ผมแหกปากโวยวาย และเด้งตัวเองออกมาจากอ้อมแขนของคนตรงหน้าทันที ไอ้ที่เห็นขาวๆ เมื่อกี้อ่ะ อกมันที่ผมซบอยู่นั่นเอง เวรกรรมไอ้กี้นอนซบอกผู้ชาย รู้ถึงไหนอายถึงนั่น
"นายนอนเงียบๆ สิ หนวกหู" ไอ้พี่คิวมันบ่นเบาๆ ทั้งที่ไม่ได้ลืมตา แล้วก็พยายามรั้งผมเข้าไปกอดไว้อย่างเดิม (กุมะใช่หมอนข้างมึงนะเนี่ย ปล่อยกุ๊)
"ปล่อยผมนะ..พี่คิวตื่น" ต้องโวยละครับแรงควายชะมัดเลย ดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุด
"พี่คิว ปล่อยผมสิ ร้อนนะ"(โว้ย..อยากตะโกนมากเลยครับอิคำว่า "โว้ย" เนี่ย แต่ไม่เอาเสียภาพพจน์คนหน้าตาดีอย่างผมหมด ต้องแหกปากในใจ) แล้วมันก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นพร้อมรอยยิ้มทักทายที่ผมไม่ค่อยอยากจะได้จากมัน (มึงคิดว่าตัวเองสวยนักรึไงวะ เถ่อ เออ..แต่ไอ้พี่นี่มันก็สวยจริงอ่ะนะ)
ผมหันไปมองรอบๆ ห้อง ไม่ใช่ห้องผมจริงๆ ด้วย ถึงว่าห้องมันกว้างผิดปกติ ผ้าห่มก็ไม่ใช่สีฟ้า แล้วถ้างั้นหมอนข้างเมื่อคืนนี้ก็.........(โอ้วม่ายยยย กุทำอะไรลงไปเนี่ย)
"ที่ไหนเนี่ย แล้วทำไมผมมาอยู่ที่นี่ ไหนบอกจะพาผมไปส่งห้องไง" ผมยิงคำถามรัวเป็นชุด
"ก็เรียกนายแล้ว นายไม่ตื่นนี่นา ก็เลยพามาห้องฉันแทน" (โหยยย บัดโซ้บบบบจริงๆ เลย แล้วมึงจะยิ้มอะไรนักหนาล่ะนั่น เป็นบ้าไปแล้วรึไง) เมื่อผมมองตามสายตามันที่มองมาทางผมก็ต้องสะดุ้งอีกรอบ (เสื้อกุหายไปไหนฟะ) แล้วผมก็รีบมุดกลับเข้าผ้าห่มอย่างเดิม (แล้วกุจะไปเขินมันทำไมวะเนี่ย ว้อยยย) หันไปดูนาฬิกาที่ตั้งไว้ที่หัวเตียง โอ้ว..แม่เจ้าบ่ายสองโมงกว่านอนเข้าไปได้ยังไงวะ
"จะนอนต่อป่าว ถ้าไม่นอนก็ไปอาบน้ำ เดี๋ยวจะพาไปส่งห้อง" พี่คิวบอก ผมก็ไม่ต้องรอฟังซ้ำสองละครับ พุ่งไปอาบน้ำอย่างไว อยู่ต่อไม่ได้และห้องมึง รู้สึกแปลกๆ ไงไม่รู้ มองกุแต่ละทีเสียวสันหลังแว้บๆ เมื่อเข้าไปในห้องน้ำ หรูว้อย.....ท่าทางไอ้พี่นี่มันจะรวยแฮะ
"กี้ แปรงสีฟันกับผ้าเช็ดตัวที่แขวนไว้ของนายนะ ใช้ได้เลย" เสียงมันตะโกนเข้ามาครับ (โห..มึงนี่เตรียมพร้อมต้อนรับกุมากๆ ) ในเมื่อเขามีไว้ให้เรื่องอะไรผมจะปฏิเสธล่ะครับ เหอเหอ ผมอาบน้ำอย่างเพลิดเพลิน แทบจะลืมเรื่องขุ่นข้องหมองใจที่ต้องมานอนห้องมันอย่างหมดสิ้น
ก็นะ..มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรอ่ะ ผู้ชายด้วยกัน(ถ้ามันไม่ได้เป็นอย่างพี่เรย์อ่ะนะ) แต่ขณะที่ผมกำลังสระผมอยู่นั่นเอง สายตาก็เหลือบไปมองกระจกบานใหญ่ที่ติดอยู่พนังห้องน้ำ โห...เวลาอาบน้ำคนสวยๆ เค้าชอบส่องกระจกบานใหญ่ๆ กันเหรอเนี่ย
"เฮ๊ย!!!" ผมเริ่มแหกปากอีกครั้งเมื่อมองตรงคอ มันมีรอย..ซึ่งถ้าคุณๆ เห็นแล้วบอกว่าแมลงกัดผมยอมให้*กด*เลยเอ้า (แง..ไอ้หน้าสวยมึงทำอะไรกุเนี่ย นี่กุเสียความบริสุทธิ์ให้ผู้ชายใช่ม้ายยย) แต่พอผมสำรวจตัวเองมันคงไม่ได้ทำอะไรมากกว่านี้ เพราะไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรตรงไหน (แน่ะ..ผิดหวังกันละสิ555)
มีเพียงแค่รอยจูบเท่านั้น และผมก็เดินหน้าหงิกออกมาจากห้องน้ำครับ เดินเลยไปจ้องหน้ามันที่นอนอยู่บนเตียงอย่างสบายใจ (มึงรู้ไหมว่านรกกำลังจะมาเยือนมึงในไม่ช้านี้) แต่พอมันเห็นผมเดินมาจ้องกลับพูดออกมาว่า
"เดี๋ยวพี่อาบน้ำก่อน ค่อยคุยกัน" แล้วมันก็เดินเข้าห้องน้ำไปเฉยเลย อ้าวเฮ๊ย..มาเคลียร์กับกุก่อนเซ่ ไอ้บ้า ไม่ลงไม่รอละครับ ผมไม่อยากรู้และว่าไอ้พี่คิวมันทำอะไรผมบ้าง กลัวรับไม่ได้ (กุกลับเองก็ได้ค่าแท็กซี่กรูยอมจ่ายไม่อั้นละทีนี้ขอแค่ไปไกลๆ จากมึงได้เป็นพอ)
ผมเดินไปเปิดประตูห้อง เวรต้องใช้รหัสอีก (มันจะไฮเท็คกันไปถึงไหนวะเนี่ย) ผมบ่นในใจก่อนจะยืนจิ้มเลขไปมั่วๆ มันต้องถูกสักตัวสิน่า และเมื่อกดมั่วๆ ไปสักพักประตูงี่เง่านี่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเปิดออกแต่อย่างใด ผมจึงได้แต่ทุบประตูอย่างกับคนบ้า (เสียภาพพจน์คนหน้าตาดีหมดเลยกุ เพราะมึงนั่นแหละไอ้พี่คิวบ้า) ผมทั้งทุบ ทั้งดันจนหมดแรง สักพักไอ้พี่คิวมันก็เปิดประตูห้องน้ำออกมา พร้อมรอยยิ้มกวนๆ ก่อนจะเดินไปนั่งเช็ดผมที่ปลายเตียง
"เปิดไม่ได้ละสิ" ผมถามเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำเห็นว่ากี้มันทุบประตูซะเสียงดังลั่นเลยสงสัยจะโมโหที่เปิดไม่ออก ความจริงถ้ามันฉลาดสักหน่อยลองกดเลขวันเกิดตัวมันเองก็ได้ไปนานแล้วครับ แต่มันคงคิดไม่ถึงน่ะ ไอ้เรย์มันยังถามผมเลยว่า ‘มึงคิดได้ไงวะ’ ไอ้อาร์ตมันไม่พูดอะไรนะครับแต่ไม่ได้ดีไปกว่าไอ้เรย์หรอก เพราะมันมองผมด้วยสายตาประมาณว่า ‘มึงบ้าไปแล้วไอ้คิว’ ชิไอ้พวกเพื่อนเลว
"พี่ทำอะไรผม" เสียงที่ถามผมสั่นๆ อยู่เหมือนกันครับ แถมกี้มันก็หน้าแดงเชียวสงสัยจะเขิน เวลามันอายนี่ก็น่ารักไปอีกแบบแฮะ
"แล้วคิดว่าทำอะไรล่ะ" ผมถอนย้อนกลับไปอย่างกวนๆ ครับ ก็บอกแล้วผมชอบเห็นเวลากี้มันโมโหน่ารักดี แน่ะ..กำหมัดซะแน่นเชียว ท่าทางมันพยายามข่มความโกรธน่าดู กล้าก็มาเลยน้องตัวแค่นั้นคิดเหรอว่าจะทำอะไรพี่ได้ ดีไม่ดีจะโดนพี่ทำซะมากกว่า
"พี่อย่ากวน....ได้มั๊ย" มันถามกลับมาอย่างข่มอารมณ์สุดๆ อ่ะครับ
"ก็ทำอย่างที่เห็น" ผมเลยยิงไปอีกดอก กี้มันทำหน้าเหวอนิดๆ ก่อนจะหน้าแดงอีกรอบ เป็นอะไรของมันอีก ไม่ได้จับมันแก้ผ้านะครับจะอายอะไร
"ก็เพราะไม่เห็นไงถึงได้ถาม พี่เป็นคนทำใช่มั๊ยไอ้รอยนี่อ่ะ" กี้ถามผมอีกก่อนจะเปิดคอเสื้อให้ดูรอยที่ผมทำไว้เองนั่นแหละ อดใจไม่ไหวอ่ะครับ นิ่มๆ ขาวๆ ก็เลยฝากรอยไว้เป็นที่ระลึกให้คิดถึงเล็กน้อย ท่าทางจะเขินนะครับหน้ายิ่งแดงเข้าไปใหญ่ มันเขินครับแต่ผมอ่ะจะตายเอา ไม่รู้ว่าเคยมีคนบอกมันรึเปล่าว่าเวลามันเขินน่ารักมาก
นั่น...เห็นผมยิ้มก็กำหมัดเดินเข้ามาเชียว ไอ้ตัวเล็กนี่มันยั่วขึ้นจริงๆ ครับ แต่ไม่ได้กินผมหรอกตัวแค่นี้จะไปเอาแรงที่ไหนมาสู้ผมได้ กี้มันสวนหมัดขวาออกมาครับผมเลยดึงข้อมือไม่แรงเท่าไหร่ แค่เอาให้มันล้มลงมาทับบนตัวผมเท่านั้นเอง ก่อนที่ผมจะนอนหงายบนเตียงแล้วลากตัวเล็กๆ ของมันมานอนกอดด้วย
"เฮ๊ย!! ปล่อยนะโว้ย" น่าน...ยังจะปากดีครับ พยายามเก๊กเสียงห้าวมาเชียว น่ากลัวตายล่ะ
"อยากรู้ไม่ใช่เหรอว่าทำอะไร จะทำให้ดู" ผมบอกพลางหัวเราะไปด้วยที่เห็นเด็กแสบเมื่อกี้หน้าตาตื่นเชียวก่อนจะดึงกี้เข้ามาใกล้จนหน้าแทบจะชนกันแล้วก็แนบปากลงมาประกบปากแดงๆ ของมันนั่นแหละ
"อื้อ...อื้อ.." กี้ทั้งทุบทั้งดิ้นทั้งดันผมครับ แต่แรงแค่นี้สู้ผมไม่ได้หรอก เมื่อสู้แรงไม่ได้ก็เลยพยายามหาทางเอาชนะด้วยวิธีอื่นมั้ง กี้มันไม่ยอมให้ผมสอดลิ้นเข้าไปง่ายๆ เลยครับ ผมเลยดูดปากล่างมันเบาๆ แต่มันก็ยังไม่ยอม ผมเลยเงยขึ้นจ้องตากับมันนิดนึง
มันทำหน้ากวน.....มากก่อนจะอ้าปากสงสัยคิดจะด่าผมแน่ แต่เรื่องอะไรจะฟังครับ อ้าปากก็เสร็จผมสิ คราวนี้ผมสอดลิ้นเข้ามาได้ด้วยแถมจูบนานกว่าเดิมอีก กี้มันชะงักตัวแข็งไปเลยครับ จากความรู้สึกของผู้ชำนาญการอย่างผมคาดว่าผมคงเป็นผู้ชายคนแรกที่จูบกี้มัน แต่ถ้าจะให้ฟันธงผมว่าผมเป็นคนแรกที่ได้จูบมันมากกว่านะเนี่ย ดูมันมึนๆ งงๆ เงอะงะยังไงแปลกๆ นั่นทำตาโตใส่ผมอีกน่ารักอ่ะครับ
ผมยังจูบไปเรื่อยๆ เรียกร้องให้มันตอบสนองบ้าง แต่ผมคงคิดถูกจริงๆ นอกจากมันไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย มือมันก็เย็นเชียวครับ แถมใจมันก็เต้นแรงมากเลยด้วย เต้นแรงจนผมได้ยิน เอ๊ะ...หรือเสียงหัวใจผมด้วยวะ
สงสัยตั้งสติได้แล้วครับหลังจากที่ปล่อยให้ผมจูบซะนาน มันเริ่มมีแรงต่อต้านหันหน้าหนีผมเลยต้องสอดมือเข้าไปใต้ท้ายทอยจับไว้ไม่ให้มันหันหน้าหนีได้ ไม่พอยังจะดิ้นอีก
ดิ้นนักเหรอดิ้นนักใช่ไหม ผมกอดรัดมันแน่นขึ้นกว่าเดิมครับ ตัวมันยิ่งเล็กๆ อยู่ด้วยกอดถนัดเลยครับพอดีมือ และบดจูบมันแรงอีกนิด คาดว่าตอนนี้ปากมันคงจะช้ำไปแล้วหละ
แต่ไม่นานนะครับ ดูมันอ่อนแรง ตัวมันอ่ะเลิกต่อต้านผมแล้วแต่พยายามส่งเสียงร้องในลำคอเบาๆ แถมมือก็ยกมาดันหน้าผมออก ผมเลยต้องถอนริมฝีปากออกมาอย่างเสียดาย ไม่ใช่อะไรกลัวมันขาดอากาศหายใจตายไปซะก่อน แสดงว่ามันจูบไม่เป็นจริงๆ นะเนี่ย โดนผมจูบแค่นี้จะหายใจไม่ทันตายแล้ว ถ้าทำมากกว่านี้ไม่แย่เลยเรอะไอ้ตัวเล็กของผมฮือ..กุหายใจไม่ออก กุจะตายแล้ว ปล่อยกุก่อน ผมพยายามดันหน้ามันออกอ่ะครับ เลิกดิ้นแล้วตอนนี้รู้ว่าดิ้นยังไงก็ไม่หลุด แม่ง...แรงควายชะมัด เมื่อมันเห็นว่าผมไม่ไหวแล้วจริงๆ จึงถอนริมฝีปากนุ่มๆ สวยๆ ของมันออก และก็นอนจ้องหน้าผมแทน
แต่เอ..จะว่าไปไอ้พี่นี่มันจูบเก่งจังวุ้ย ไม่รู้หรอกครับว่าเก่งไม่เก่งมันยังไงแต่สันชาติญาณมันบอกอ่ะ (โว้ย..มันพึ่งขโมยจูบแรกมึงไปนะ จะไปชมมันทำม๊าย) ค่อยยังชั่วครับ นึกว่าจะตายเพราะขาดอากาศหายใจซะแล้ว (ถ้าตายคงได้ขึ้นหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งแน่ๆ ‘ไอ้กี้โดนผู้ชายจูบขาดอากาศหายใจตายอนาถ’ อับอายๆ )
ขณะที่ผมกำลังหายใจเข้าปอดอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่นั่นเอง ไอ้พี่คิวมันก็แนบริมฝีปากซุกไซร้ไปตามแก้ม คอและตอนนั้นเองที่ผมมีความรู้สึกว่ามันดูดเบาๆ จนแทบไม่รู้สึก หายเหนื่อยเลยครับ (ทีนี้แหละกุกระจ่างแล้ว แค่รอยเดียวกุก็อายเค้าจะแย่ มึงจะทำขึ้นมาทำไมอี๊ก)
"เฮ๊ย!! พี่ หยุด..ปล่อยนะโว้ย" ผมเริ่มดิ้นอีกทีแล้วออกแรงอย่างบ้าคลั่ง จนในที่สุด.............
เปล่า ผมไม่ได้หลุดพ้นจากเงื้อมมือมันหรอก แต่ซวยหนักกว่าเดิม มันพลิกขึ้นมาทับผมไว้ (แล้วทีนี้กุจะดิ้นยังไงล่ะ ไอ้ผู้ใหญ่รังแกเด็ก)
"พูดจาก็ไม่เพราะ ไม่เห็นจะน่ารักเหมือนเมื่อคืนนี้เลย" ก็เมื่อคืนนี้กุเมา ไม่ต้องห่วงต่อไปนี้กุจะไม่พูดดีๆ กับมึงอีกแล้วไอ้ลามก
"ปล่อยนะ พี่จะบ้ารึไง ผมเป็นผู้ชายโว้ย" ผมตะโกนใส่หน้า หวังว่ามันจะสำนึกได้ครับ
"แล้วยังไงอีก" อึ้งสิครับผม (กุบอกให้มึงปล่อยกุไม่ใช่ให้มาถามกุกลับ มึงฟังภาษาคนรู้เรื่องม๊าย)
"ผมจะกลับแล้ว ปล่อยนะ" พยายามดันมันให้ลุกครับแต่แม่งตัวใหญ่กว่าผมตั้งเยอะ หรือผมตัวเล็กเองวะ
"ถ้าไม่พูดดีๆ ก็ไม่ปล่อย" (งั้นมึงฆ่ากุเลย กุจะไม่พูดกับมึงแล้ว) และผมก็ไม่พูดจริงๆ นะครับ แต่หันหน้าไปทางอื่นแทนไม่อยากเห็นหน้า (สวยๆ )ของมัน เห็นแล้วโมโหอ่ะทำอะไรมันไม่ได้ ได้ยินเสียงมันหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะรู้สึกร้อนๆ ที่คอ
"อื้อ..ปล่อยนะโว๊ย" (มึงจะเอาอีกสักกี่รอยเนี่ยไอ้ลามก ปล่อยกุ๊) แหกปากโวยวายมันก็ไม่ปล่อยครับดิ้นก็ไม่หลุด
"ช่วยด้วย!!" ต้องเรียกคนมาช่วยแล้วครับ (ไม่ไหวๆ ขืนอยู่อย่างนี้ได้มีผัวแน่ๆ ไอ้กี้เอ๊ย)
"ร้องไปเหอะ..ร้องให้ตายก็ไม่มีใครได้ยินหรอก" เวร..เอาไงดีวะ(มึงจะยอมพูดกับมันดีๆ เสียศักดิ์ศรีลูกผู้ชายเล็กๆ หรือว่าจะยอมมีผัวไอ้กี้...เลือกเอา) เมื่อผมปรึกษากับตัวเองได้แล้วก็เลือกอย่างแรกครับ (ยังไม่อยากมีผัว กุกลัว สยองอ่ะ TT^TT พ่อแม่ที่อยู่บนสวรรค์ช่วยลูกด้วย)
"พี่คิว ปล่อยผมก่อน อยากกลับบ้าน" ผมบอกมันอย่างรวดเร็วก่อนที่มันจะทำอะไรไปมากกว่านี้
"พูดดีๆ สิ อย่างนี้เค้าเรียกประชดนะ" (มึงอย่าพึ่งมาสอนมารยาทกุตอนนี้ได้ม้ายยย กุยังไม่พร้อม) เมื่อเห็นว่าผมยังไม่ยอมพูดมันก็เริ่มแกะกระดุมเสื้อผมแล้วครับ (โอ้ว..โน เอาละฟะ ตายเป็นตาย) ไม่ได้จะสู้มันนะครับ เพราะสู้มันไม่ได้ผมกำลังรวบรวมสมาธิจะพูดดีๆ กับมันน่ะ สติผมกระเจิงไปตั้งแต่มันเริ่มแกะกระดุมแล้ว
"พี่คิวครับ ปล่อยกี้กลับบ้านน้า" (T^T กุอยากตาย) ไอ้พี่คิวมันยิ้มนิดๆ ก่อนจะหยุดแล้วก็จ้องหน้าผม (เออ...กุรู้ว่ามึงหล่อ มึงสวย มึงหน้าตาดี แต่อย่ามองกุมากได้ไหมล่ะ เดี๋ยวกุก็เปลี่ยนใจ สมยอมมึงซะหรอก555)
"น่ารักแต่แรกก็จบ เกือบไปแล้วไหมล่ะ" ได้ยินเสียงพี่คิวมันถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นเท่านั้นแหละ ผมรีบเด้งตัวลุกขึ้นทันทีนั่งติดกระดุมมือไม้สั่นไปหมด ไม่เคยโดนแบบนี้นี่หว่า ใครจะไม่ตกใจ แถม..ผู้ชายเป็นคนทำอีกต่างหาก ถึงมันจะสวยแต่มันก็ผู้ชายนะโว้ย (ไม่ ไม่ ไม่ เลิกคิดๆ มึงรอดแล้ว ไอ้กี้รอดแล้ว)
"ไปกินข้าวด้วยกันก่อน เดี๋ยวจะไปส่ง" ตอนนี้อะไรก็ได้ครับ ขอให้ไปพ้นๆ จากห้องมันเป็นพอ อยู่ในนี้สถานการณ์สามารถเข้าขั้นวิกฤตได้ตลอดเวลา ไม่ไหวๆ ผมหัวใจจะวายตายวันละหลายๆ หน แล้วไอ้พี่คิวก็เดินไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะพาผมลงลิฟท์ไปชั้นล่าง ตึกที่มันอยู่มีร้านอาหารด้วย หรู ดูดี มีระดับเชียวนะ เมื่อเข้าไปนั่งในห้องอาหารแล้วมันก็ถามว่าผมอยากกินอะไร
"อะไรก็ได้ พี่สั่งเลย" คือวินาทีนี้อะไรก็ได้ ความงกหายไปหมดแล้วครับ งกแล้วเกือบเสียตัว(ให้ผู้ชาย) แบบนี้ไม่ดี เวรชะมัด ผมหันออกมาสนใจบรรยากาศนอกร้านอาหาร
"เฮ๊ย!!" (ทำไมวันนี้กุขยัน เฮ๊ย จังวะเนี่ย)จะไม่ให้ตกใจได้ไงล่ะครับ นั่นมันหอผมนี่นา อยู่เยื้องๆ กัน ถ้าตรงนั้นเป็นหอผมนี่ก็'ตึกไฮโซว'ที่เคยผมเคยมองบ่อยๆ นะสิ เวร..ห้องอยู่ใกล้แค่ปลายจมูกแต่กลับไม่ได้
"นั่นมันหอผมนี่นา" ผมบอกเมื่อพี่คิวมันหันมามองว่าผมแหกปากทำไมอีก
"ก็ใช่ไง และห้องนายก็เลขที่.....ไง" เง้ย..มันรู้ได้ไงว่าผมอยู่ห้องไหน (อ้าว..งี้ต้องวีน รู้แต่ไม่พากุไปส่ง เจือกพามานอนด้วย)
"แล้วทำไมเมื่อคืนพี่ไม่พาผมไปส่ง พามาที่นี่ทำไม" ผมถามมันพลางทำแก้มป่องชักสีหน้างอนๆ อย่างไม่พอใจใส่มัน พี่คิวมันยิ้มก่อนตอบ
"นอนคนเดียวกลัวนายหนาว"(โหย..ไม่ต้องมาห่วงกุขนาดน้าน ยิ่งนอนกับมึงอ่ะกุยิ่งหนาวนั่งสั่นจนถึงตอนนี้) ผมทำท่าจะลุกกลับอยู่ต่อทำไมให้เสียอารมณ์ แต่ก็ไม่ได้กลับอย่างใจหรอกเพราะมันไม่ยอม คว้าข้อมือผมไว้ก่อนจะดึงให้นั่งลงตามเดิม มันยิ้มหวานหยดซะจนมดเคลิ้มให้ผมหนึ่งที ก่อนจะก้มหน้ามากระซิบ
"จะกินข้าวดีๆ แล้วกลับหอตัวเอง หรือจะให้ฉันลากกลับขึ้นห้อง" เท่านั้นแหละผมหยุดการกระทำทุกอย่างโดยอัตโนมัติ แทบจะลืมหายใจเลยด้วยซ้ำไป
ขอเตือนไว้เลยนะครับผู้ชายหน้าสวยมักจะหื่น ไว้ใจไม่ได้ ปกติก็ไม่ได้เชื่ออะไรนะแต่เจอกับตัวเองแบบนี้..ไม่เชื่อไงไหว (รอดมาได้ก็บุญแล้วกุ) เรานั่งกินข้าวกันเงียบๆ พออิ่มมันก็จ่ายตังค์ (เพราะผมไม่ยอมจ่ายอยู่แล้ว อิอิ) และก็พาผมเดินออกไปส่งถึงหน้าห้อง ให้มันส่งหน้าหอมันไม่ยอมครับ ไอ้บ้านี่ได้คืบจะเอาศอก
"ถึงแล้ว พี่กลับไปได้แล้ว" ผมบอกไอ้พี่คิว แต่ยังไม่ยอมเปิดห้องนะ กลัวมันเข้ามาอ่ะ
"มาถึงก็ไล่เลยนะ" มันย้อยถามกวนๆ (แน่ละซิ อย่างมึงอ่ะต้องไล่ไปไกลๆ ไอ้ตัวหื่น) แต่มันก็ยอมไปแต่โดยดีนะครับ
"วันจันทร์ก็ฝึกงานแล้ว พรุ่งนี้ก็พักผ่อนมากๆ ล่ะ แล้วเจอกัน" มันบอกก่อนจะยื่นหน้ามาจูบแก้มผมเบาๆ แล้วเดินหายไปจากหน้าห้องผม ทิ้งให้ผมยืนอึ้งหัวใจเต้นระรัวอยู่หน้าห้องตัวเองคนเดียว (อยู่กับมึงมากๆ กุต้องเป็นโรคหัวใจตายแน่ๆ แต่เอ๊ะ..แล้วเจอกัน ไม่เอา กุไม่อยากเจอมึงแล้ว ต่อไปนี้วันไหนที่พี่เรย์ชวนไปกินข้าวถ้ามีมึงกุจะไม่ไปเด็ดขาด) ผมค้านมันในใจก่อนจะค่อยๆ ไขกุญแจห้องแล้วเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงนอนของตัวเอง (ห้องสีขาว ผ้าห่มสีฟ้า ไอ้กี้กลับมาแล้ววววววว)
เฮ้อ...แล้ววันจันทร์นี้จะเป็นยังไงน้า
2 B Con....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
