ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0ดีครับ
ผมมีนิยายที่แต่งไว้ที่บอร์ดอื่น
เพื่อนๆลองอ่านกันดูนะครับ
ไม่รู้ว่าจะชอบกันรึเปล่า
รู้สึกว่าเหมือนจะมีคนเคยโพสต์แต่ไม่จบ
เอาเป็นว่าผมจะโพสต์ให้ใหม่เลยนะครับ
ขอบคุณคร้าบ
ตอนที่ 1 พรหมลิขิต
"เหม่อมองบนฟ้าไกล จ้องมองด้วยความสงสัย
ว่าใครกันนะใคร ที่พาให้เธอเดินหลงทางมาเจอกับฉัน
มีคนเป็นล้านคน ช่างไร้เหตุผลจริงๆ ที่เราเจอกัน
จากเป็นคนที่ไม่เชื่ออะไร สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆ
ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น
ตกลงให้เรารักกันใช่มั้ย อย่างนั้นขอได้หรือไม่
โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก
ให้เรารักกัน เนิ่นนานถึงจนวันตาย
ฉันขอได้ไหม......"
เค้าคนนั้นขับรถไปร้องเพลงไป และเมาอีกนิดหน่อย
"แล้วเมื่อไรพรหมลิขิตมันจะช่วยกูบ้างว่ะ แต่กูว่าคงอีกนานว่ะ"
แต่เมื่อเค้ากำลังจะเลี้ยวรถเข้าบ้านตัวเองเค้าก็
"เอี๊ยด" เสียงล้อรถบดกับถนนอย่างแรง
แต่มันคงสายเกินไปแล้ว
"กูไม่ได้ต้องการพรหมลิขิตอย่างนี้ ทำไมฟ้าโหดร้อยกับกูจังว่ะ" ยังมีอารมณ์อีกนะ
เค้าขับรถไปชนกับบางสิ่งบางอย่ง สิ่งนั้นคือ มนุษย์นั่นเอง
"มันนจะตายป่าวว่ะ"
"แล้วจะเอาไงดีว่ะกู" คิดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
"เผ่นหนีดีกว่ากู ยังไงแล้วกูก็ไม่ใช่คนดีอะไรนักหนา จะเลวเพิ่มอีกสักนิดจะเป็นไรไป"ความคิดฝ่ายชั่วสั่งการ
"เอ้ย..ว่าแต่กูก็ไม่ใช่คนเลวอะไรนักหนาเหมือนกันนี่หว่า ทำผิดก็ต้องรับผิดชอบ" ความคิดฝ่ายดีสั่งการบ้าง
"แล้วตกลงกูจะเอายังไงกับชีวิตกูและชีวิตที่นอนอยู่กลางถนนดีว่ะ เอาไงเอากันว่ะ " ในที่สุดเค้าก็
"พ่อบอกว่า เกิดเป็นผู้ชายต้องมีความรับผิดชอบมาก่อนเป็นอันดับแรก แต่เวลานี้กูไม่อยากเป็นผู้ชายเลยว่ะ"
"แบบนี้แล้วกัน กูลงไปดูมันก่อนดีกว่า ถ้าตายเราค่อยหนี ถ้ามันยังหายใจค่อยนำส่งโรงบาล แบบนี้ดีที่สุดแล้ว" ดีที่สุดแล้วจริงหรือ
ในที่สุดคนที่ชั่งครึ่งหนึ่ง ดีครึ่งหนึ่งก็ลงไปดูผลงานที่เค้าก่อขึ้น
"ยังหายใจอยู่ป่าวว่ะ กูไม่ได้ตั้งใจนะโว้ย มึงดันเจ๋อมายืนอยู่หน้าบ้านกูมืดๆค่ำๆเอง กูรู้ว่ากูผิด แต่มึงเองก็มีส่วนผิดนะโว้ย" เค้าพูดพร่ำไปเรื่อย ขาก็เดินไปหาคนเจ็บด้วย
เมื่อเค้าไปถึง เค้าก็เอาไปสัมผัมที่จมูก ผลปรากฏว่า
"เอ้ย มันยังไม่ตาย มันยังหายใจอยู่" เค้าดีใจเป็นที่สุด
"แผลเผลอก็ไม่มีไม่เห็น ผู้ชายไรว่ะใจเสาะชะมัด โดนรถเฉี่ยวแค่นี้สลบไปได้" ยังมีหน้าไปบ่นอีกนะ
"เอ้ย เผื่อบอบช้ำภายใน งั้นเอาตัวไปส่งโรงบาลดีกว่า"
เมื่อเค้าคิดได้ดังนั้น เค้าก็อุ้มชายโชคร้ายคนนั้นไปที่รถเพื่อจะไปส่งโรงบาล แต่ก็ไม่วายบ่น
"ผู้ชายไรว่ะ ตัวเล็กนิดเดียว ผิวก็ขาวอย่างกะหยวก ที่บ้านคงยากจนเลยไม่มีไรกินถึงได้ผอมขนาดนี้"
"ถ้ามึงตายมึงอย่ามาหลอกกูนะโว้ย กูช่วยมึงแล้ว แต่มึงไม่ยอมช่วยตัวเอง มึงขี้เกียจหายใจเองนะโว้ย" คิดเข้าไปได้คนเรา
หัวข้อ: ....เรารักกันได้มั๊ยครับพี่......จบแล้วคร้าบ 3-10-10 (รักที่ไม่ควรรัก...แต่ก็รักไปแล้ว...) (อ่าน 64592 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก