หัวข้อ: ....เรารักกันได้มั๊ยครับพี่......จบแล้วคร้าบ 3-10-10 (รักที่ไม่ควรรัก...แต่ก็รักไปแล้ว...)

[Safina_safe]

มันไม่จิงใช่ไหม

[Killua]

อ่านตั้งแต่ตอนแรกยันตอนสุดท้าย ร้องไห้มันทุกตอน จะดราม่าไปใหมอ่ะ อือๆๆๆๆๆ
 

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

รอดูผลแล้วกัน
เอาใจช่วยนายวินนะครับ ^^

[0nePiece]

อ่านตอนนี้แล้ว

 

กว่าเดิมอีก

 

ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยยยยยยยย

[due]

ผมตื่นขึ้นมาในห้องสี่เหลี่ยม มองไปด้านไหนก็มีแต่สีขาว ผมอยู่ที่ไหน

ผมตายแล้วใช่มั๊ย.........ผมจะไม่ได้เห็นหน้าคนที่ผมรักได้อีกแล้วใช่มั๊ย

ผมเห็นทุกคนนั่งเศร้ากันหมดเลย..........แม่.......พี่ภูมิ.........แล้ว.......แล้วพี่วินหายไปไหน.....ทำไมผมไม่เห็นพี่วิน

ทุกคนกำลังร้องไห้.........ทุกคนกำลังไห้ให้ผมเหรอ.......ร้องทำไม......อย่าร้องอีกเลยครับ

ผมพยายามจะเรียกแม่แต่แม่ไม่ได้ยินผมเลย

แล้วจู่ๆก็มีเสือตัวใหญ่โผล่ออกมาจากไหนก็ไม่รู้

มันวิ่งจู่โจมจะเข้ามาทำร้ายผม

ผมทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว........นอกจากวิ่งหนี

ปากก็ตะโกนขอความช่วยเหลือไปด้วย แล้วจะมีใครได้ยินผมรึเปล่านะ

ผมวิ่งไปเรื่อยๆ.......เรื่อยๆ.......เรื่อยๆจนเริ่มจะหมดแรง

เอ๊ะ!!ผมเห็นหลังของใครบางคนที่มันแสนจะคุ้นเคย......ใครซักคนที่ผมรักมาก.......มากสุดหัวใจ

“พี่วิน” ผมตะโกนออกมาได้แล้ว

“วา/ต้า” เสียงใครกำลังเรียกผม

“พี่วินอย่าทิ้งผมไป........อย่าทิ้งผมไว้คนเดียว.....รอผมด้วย”

“ต้า.......ต้า.......ตื่นสิ” เสีงใครกำลังเรียกผมอีกแล้ว

“ฮือๆๆๆๆๆ...........พี่วินรอผมด้วยสิครับ.......ผมกลัว.........ไหนพี่วินเคยสัญญาว่าจะไม่ทิ้งผมไปไหนละครับ”

พี่วินไม่ยอมตอบอะไรกลับมาเลย....แต่พี่วินค่อยๆส่งยิ้มที่แสนจะอบอุ่นให้ผมแล้วก็ค่อยๆห่างผมไปเรื่อยๆ......เรื่อยๆๆ...เรื่อยๆๆๆๆ.........จน

“พี่วิน............”ผมตะโกนออกมาสุดเสียงพร้อมกับลืมตาโพลง

“วา/ต้า”

“…………..”ผมยังคงหาเสียงของตัวเองไม่เจอ

“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ........วา......ลูกฟื้นแล้ว.........ลูกกลับมาหาแม่แล้ว”

“ต้า.......นายรู้สึกเป็นยังไงบ้าง”

..”แม่........พี่ภูมิ.......”ผมค่อยๆพูดออกไปเบาๆ

“”ลูกปลอดภัยแล้ว.........วา........ฮึกๆๆๆๆๆๆๆ”

..”ครับแม่..........ผมฟื้นแล้ว” ผมรับรู้ได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่เปลี่ยนไปภายในตัวผม

..”ต้านายรู้สึกเป็นยังบ้าง...........เจ็บหรือปวดตรงไหนรึเปล่า”

“รู้สึก........เหรอครับ........รู้สึกอบอุ่น.......มันบอกไม่ถูก....รู้สึกทั้งอยากจะร้องไห้และหัวเราะไปพร้อมกัน...........รู้สึกดีใจและเศร้า...มันผสมปนเปกันไปหมด.............มัน......มัน.”
มันบอกไม่ถูกจริงๆนะครับ แต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆนะ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

ผมกวาดสายตาไปทั่วห้อง.....ผมกำลังมองหาใครบางคนอยู่........พี่วินอยู่ไหน

“แม่ครับ.......แล้วพี่วินละครับ...พี่วินไปไหน..”ผมถามแม่ออกไปแค่นั้น แม่ถึงกับปล่อยโฮทันที

พี่ภูมิเองก็เบือนหน้าหนีอีกคน ........ผมแอบเห็นพี่ภูมิร้องไห้ด้วย

ทำไมทุกคนมีอาการแปลกๆ

“พี่ภูมิ..........พี่วินอยู่ไหนครับ”ผมเปลี่ยนเป้าหมายไปถามพี่ภูมิทันที

“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” แล้วแม่ก็สลบเลยครับ ผมเองก็ตกใจมากเหมือนกันแต่ไม่สามารถลุกออกจากเตียงได้

มีแต่พี่ภูมิเท่านั้นที่ช่วยประคองตัวของแม่ไปนอนพักที่โซฟา

“พี่ภูมิ.....แม่เป็นยังบ้างครับ.........”

“สงสัยคงเพลีย........ไม่ได้พักผ่อนเลยเป็นอาทิตย์แล้ว.........เฝ้านายตลอดเลย”

นี่ผมหลับไปเป็นอาทิตย์เลยเหรอ

..”แล้วพี่วินละครับ..พี่วินออกไปหาไรกินข้างนอกเหรอครับ.....หรือว่าพี่วินไปไหน?”

....”วิน.....วินมันก็อยู่ใกล้ๆนายตลอดนั่นแหละ” พี่ภูมิพูดกับผมแต่ทำไมไม่ยอมสบตาผมเลย

.”ยังไงครับ.......ผมตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นพี่วินเลย......พี่ภูมิหมายความว่าไงครับ” ตอนนี้ผมเริ่มสังเกตถึงความผิดปกติบ้างแล้วครับ

“.................. ” เงียบ

“พี่วินอยู่ไหนครับ” ผมเพิ่มเสียงในการถามมากขึ้น

“................”เงียบ

“ตอบสิครับ..........ผมถามว่าพี่วินอยู่ไหน”

ผมกำลังตะคอกพี่ภูมิอยู่..ผมไม่อยากทำแบบนี้เลยจริงๆ แต่ผมกำลังควบคุมตัวเองไม่ได้

“…………” เงียบ

“พี่วินอยู่ไหน...........บอกมานะ.............บอกให้บอกมาไง” ผมไม่พูดเปล่า ใช้มือทุบเตียงไปด้วย น้ำตาไหลอีกแล้วครับ

“ต้าอย่าทำอย่างนี้เลย.........ไอ้วินรู้มันคงจะเสียใจ” พี่ภูมิเห็นอย่างนั้นก็รีบถลามาจับแขนทั้งสองข้างของผมไว้ทันที

ผมไม่ได้ยินเสียงใครอีกแล้วตอนนี้

ผมเพ้อพูดคนเดียวมากกว่า.............มากกว่าที่จะพูดกับใครรู้เรื่องอีกแล้ว

“พี่วินอยู่ไหน........พี่วิน......พี่วิน.........อยากเจอ...........คิดถึง...........อยากกอด............พี่วิน.........พี่วินอย่าทิ้งผมไป..........ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

ผมรู้สึกมีอะไรแหลมๆมาจิ้มที่แขนของผม แล้วผมก็หลับไปเลย







ดีเหมือนกัน........ผมจะได้ไปตามหาพี่วิน

[due]

“ดัลลัส........ท่านเห็นผลการกระทำของท่านรึยัง..........ว่ามันโหดร้ายแค่ไหน?”
“เทพธิดาตัวน้อย.......จะโทษข้าก็ไม่ถูกนะ.........พวกเค้าเลือกทุกอย่างให้เป็นอย่างนั้นด้วยตัวของพวกเค้าเอง........ข้าไม่ได้บังคับใคร...อะไรทั้งนั้น”
“แต่ท่านกำหนดทุกอย่างไว้......ทำให้พวกเค้าต้องเลือกอย่างนั้น..........”
“ข้าขอยืนยันว่าเค้าเลือกของเค้าเอง”
“ท่านใจร้ายเกินไปแล้วนะ.........”
“เทพธิดาตัวน้อย........งั้นข้าขอถามเจ้าหน่อย........ถ้าเจ้าเป็นพวกเค้า........เจ้าจะทำยังไง”
“ข้าไม่รู้”
“มันไม่แปลกที่เจ้าตอบคำถามของข้าว่าไม่รู้     เพราะเจ้าไม่เคยรักใครด้วยใจที่ผูกพัน.........และไม่เคยรับความรักอย่างแท้จริงจากใครเลย.......เพราะชีวิตอย่างพวกเราถูกกำหนดไว้แล้วว่ามีหน้าที่แค่มอบความรัก......แต่ไม่มีสิทธิ์แต่จะรับความรักกลับคืนมา”
“ข้าไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกันตรงไหนเลย”
“เกี่ยวสิ........เพราะมนุษย์มีพรวิเศษอยู่ข้อหนึ่ง ที่พวกเราไม่มี.........มนุษย์สามารถรักใครก็ได้ที่อยากจะรัก.......และในเวลาเดียวกันก็สามารถตอบรับความรู้สึกนั้นได้เช่นกัน...........เมื่อคนสองคนมีความรู้สึกดีดีต่อกัน.........นั้นเรียกว่า ความรัก เมื่อรักก็ต้องห่วงใย หวงแหน ผูกพัน ไม่ต้องการเห็นคนที่รักต้องเจ็บปวด และไม่ต้องการพลัดพราก.....แต่เมื่อวาระสุดท้ายมาถึง.....ความพลัดพรากก็เป็นสิ่งที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้เลย”
“ก็ยังไม่เกี่ยวกันอยู่ดีนั่นแหละ”
“แต่เพื่อให้คนที่ตัวเองรักยังสามารถมีลมหายใจอยู่ต่อได้ ผู้ชายคนหนึ่งจึงยอมมอบลมหายใจให้กับคนที่เค้ารัก .....เพื่อให้คนรักของเค้าอยู่ต่อไปได้.............เค้าทำดีที่สุดแล้วสำหรับคนที่เค้ารัก........ส่วนข้าเองสามารถให้พวกเค้าทั้งสองคนมีลมหายใจอยู่บนโลกได้เพี่ยงแค่คนเดียว............ เพราะมันคือชะตาที่ใครจะฝืนหรือลิขิตไม่ได้........แต่ข้าก็ใจดีถึงที่สุดแล้วนะ ที่ให้พวกเค้าทั้งสองคนเป็นฝ่ายเลือกเองว่า........ใครจะยังหายใจอยู่บนพื้นโลกเบื้องล่างที่เต็มไปด้วยความสับสน........และใครอีกคนที่จะคอยมองอีกคนจากตรงนี้ ตรงที่เรายืนมองมนุษย์โลกในทุกๆวัน......ข้าเองก็ทำดีที่สุดแล้วเหมือนกัน.........แล้วเจ้าจะยังหาว่าข้าใจร้ายอยู่อีกรึเปล่าล่ะ.........เทพธิดาตัวน้อย”
“ข้าเข้าใจท่านแล้ว.........ท่านเองก็คงจะลำบากใจไม่น้อย.......ข้าขอโทษ”
“เจ้าเข้าใจข้าและเข้าใจทุกอย่างก็ดีมากที่สุดแล้วล่ะ”
“แต่ข้ามีข้อสงสัยอยู่ข้อหนึ่ง”
“สงสัยอะไร”
“มนุษย์ทุกคนทำไมจึงต้องการความรัก.....ทำไมต้องขวนขวายหาสิ่งที่เรียกว่ารักอยู่ตลอดเวลา.........ทั้งที่ก็รู้อยู่แล้วว่าสักวันหนึ่งอาจเจ็บ อาจปวด ทรมานเมื่อการพลัดพรากมาเยือน.........ทั้งที่รู้อย่างนี้ทุกคนก็ยังคงตั้งหน้ารอคอยและแสวงหาสิ่งนั้นอยู่ตลอด”
“ง่ายนิดเดียว.........เพราะความรักมันหวานไง........ใครๆจึงอยากจะลิ้มลอง........แต่ทุกคนคงลืมไปว่ารสชาติมันไม่ได้มีแค่ความหวานอย่างเดียว มันมีความขมด้วย แต่เมื่อได้ลิ้มลองความหวานแล้ว........รสชาติอื่นใดที่จะตามมาก็ไม่หวั่นเกรงอีกต่อไป”
“ข้าไม่รู้หรอกว่าความหวานรสชาติมันจะเป็นยังไง........แต่ข้าจะไม่มีวันลิ้มลองเด็ดขาด”
“เจ้าคิดถูกต้องที่สุดแล้ว เพราะถ้าเจ้าอยากจะลิ้มลองความหวานเมื่อใด เจ้าก็จงเตรียมตัวและใจพบกับความขมไปพร้อมๆกันด้วย”
“แต่ยังไงข้าก็สงสารพวกเค้าทั้งสองคน”
“ข้าและพวกเค้าทั้งสองคนทำดีที่สุดแล้ว........และมันก็ทำได้แค่เพี่ยงเท่านี้  ...........มันจะไม่มากกว่านี้ไปได้อีกแล้ว”

[due]

ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่ผมหลับไปนานเท่าไรไม่รู้
“วา”
“แม่”
“เป็นไงบ้างลูก”
ผมเห็นพี่ภูมิเบือนหน้าหนีผมอีกแล้ว
“พี่วินละครับแม่” ผมถามได้แค่นั้นจริงๆ น้ำตาก็ไหลนองหน้าแม่อีกแล้ว
แม่เบือนหน้าหนีผมอีกคน
แม่ไม่ยอมตอบอะไรผมเลย
แต่กลับยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้ผมแทน
ผมยื่นมือไปรับกระดาษใบนั้นด้วยมืออันสั่นเทา
ผมกลัว.......กลัว.....กลัวอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่รู้ว่ากลัว







แล้วผมก็เปิดกระดาษแผ่นนั้นพร้อมกับที่แม่และพี่ภูมิเปิดประตูออกไปจากห้อง
ผมเจอกับลายมือที่คุ้นตาและคุ้นเคยเป็นอย่างดี และไม่มีวันไหนเลยที่ผมจะลืมเจ้าของลายมือนี้ได้





ต้า................
เป็นไงบ้าง......อืม........ถ้านายอ่านกระดาษแผ่นนี้ได้ แสดงว่านายคงอาการดีขึ้นมากจนเกือบจะหายเป็นปกติแล้วสินะ
.............พี่ดีใจกับนายด้วยแล้วกัน....พี่เองก็ไม่รู้จะเขียนอะไรเหมือนกัน...ไม่เคยต้อมานั่งเขียนอะไรแบบนี้มาก่อน
เลยไม่รู้ว่าเค้าต้องเขียนอะไรกันบ้าง.......เอาเป็นว่าพี่จะเขียนในสิ่งที่พี่อยากจะบอกกับนายแล้วกัน......ง่ายดี
ตอนนี้นายคงสงสัยว่าพี่อยู่ไหนใช่มั๊ย..........พี่ทิ้งนายไปไหนรึเปล่า......นายจงรับรู้ไว้เลยว่าพี่อยู่ข้างๆนายตลอดเวลา
.....นับจากนี้เป็นต้นไป......แต่แย่หน่อยที่นายคงมองไม่เห็นพี่......แต่นายจะรับรู้ได้เสมอว่าพี่อยู่กับนายตลอดเวลา
นายจะอยู่ในสายตาของพี่ทุกจังหวะหายใจ..........พี่จะมองนายจากบนนี้......ถ้านายอยากเจอพี่ นายก็แค่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า พี่จะยิ้มให้นายเสมอ





อ่านมาถึงตรงนี้ผมรู้แล้วครับว่าทำไมหลังจากที่ผมฟื้นขึ้นมา ผมจึงรู้สึกแปลกๆ ทั้งอบอุ่นและเศร้าไปพร้อมๆกัน
ผมไม่ได้ร้องไห้จริงๆนะครับคราวนี้ แต่น้ำตามันไหลออกมาเอง ผมไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยว่าผมจะสงบได้ถึงเพี่ยงนี้
กับเหตุการณ์นี้
ผมใช้มือขวาจับหน้าอกด้านซ้ายของตัวเอง....ตรงนี้..คนที่ผมรักและรักผม..........เค้าอยู่ตรงนี้......เค้าอยู่ตรงนี้กับผม




พี่บอกแล้วไงว่านายจะต้องหาย และต้องใช้ชีวิตต่อไปอีกนานแสนนาน
พี่รักษาสัญญากับนายได้แล้วนะ .........นายภูมิใจในตัวผู้ชายธรรมดาๆคนนี้มากเลยใช่เปล่า

.......นายยังจำได้เปล่า ว่าครั้งหนึ่งนายเคยถามพี่ว่าถ้าอาหารมื้อนี้เป็นหัวใจของนายพี่จะกินรึเปล่า และเงื่อนไขคือถ้าพี่กินพี่จะรอด และถ้าปฏิเสธ พี่ก็จะตายทันที  พี่เลยตอบไปว่า งั้นพี่จะกินหัวใจของนาย นายก็เลยบอกพี่ทันทีเลยว่าพี่ใจร้าย
แต่พี่ก็อธิบายเหตุผลให้นายฟังว่าทำไมพี่จึงทำอย่างนั้น  นายยังจำเหตผลของพี่ข้อนั้นได้มั๊ย
ทดสอบกันหน่อยละกันว่านายยังจำได้อีกรึเปล่า..........คว่ำหน้ากระดาษจดหมาย.......แล้วหลับตาบอกให้พี่ฟังหน่อย...ห้ามขี้โกงแอบอ่านนะ



ผมหลับตาลง แล้วปากก็ท่องคำพูดของพี่วินในวันนั้น
“พี่ไม่ได้ใจร้ายนะ ก็ถ้าหัวใจนายออกมาจากตัวนายก็แสดงว่ามันหยุดเต้นแล้ว  แล้วพี่ก็จะกินหัวใจของนายเข้าไปเพื่อให้พี่มีชีวิตอยู่ต่อได้และหัวใจของนายก็จะไปรวมกับหัวใจของพี่กลายเป็นดวงเดียวกันและหัวใจของเราทั้งสองคนก็จะอยู่ด้วยกันตลอดไป” ผมพูดถูกรึเปล่าครับพี่วิน  ผมลืมตาและเปิดอ่านจดหมายต่อทันที



พี่ไม่เคยผิดหวังในตัวนายเลย ......แหม!!!!!นายความจำดีชะมัดเลย .......ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าความรู้สึกของนาย
มั่นคงดีนะ เพราะถ้านายจำสักวันนายจะลืมมัน แต่ถ้านายรู้สึกนายจะไม่มีวันลืม




อ่านมาถึงตรงนี้ผมเผลอยิ้มออกมา มือขวายังคงสัมผัสที่หน้าอกซ้ายอยู่
“พี่วินขี้โกง ไม่เห็นมีเฉลยเลย” ผมพูดกับกระดาษนะครับ



 ห๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆนายคงกำลังคิดว่าพี่ขี้โกงนายอยู่ใช่มั๊ยที่ไม่มีคำเฉลยให้
ก็จะเฉลยไปทำไม เพราะพี่รู้ดีอยู่แล้วว่า คำตอบจากปากนาย ยังไงมันก็ถูกต้องที่สุดอยู่แล้ว....ใช่รึเปล่าล่ะ
นั่นไง....ตอนนี้หัวใจของเราสองคนก็รวม เป็นดวงเดียวกันแล้วและจะอยู่ด้วยกันตลอดไป


“ครับ...........เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”



อย่าลืมนะ พี่ไม่ได้จากนายไปไหนเลย นายอย่าร้องไห้ อย่าเสียใจ
อ้อ......อีกอย่างนายเคยถามพี่ว่า..........ถ้าให้เลือกว่าถ้ามีใครต้องตายก่อนระหว่างนายกับพี่
พี่จะเลือกให้ใครตายก่อน พี่ตอบว่าให้นายตายก่อน
เพราะพี่ไม่อยากให้คนที่พี่รักต้องอยู่คนเดียวกับความเสียใจ
แต่ในที่สุดพี่ก็เลือกที่จะเป็นฝ่ายไปก่อน
เพราะพี่รู้ดีว่านายจะไม่อยู่คนเดียว และจะไม่เสียใจเมื่อพี่จะต้องมามองนายจากตรงนั้น บนท้องฟ้า
เพราะใจพี่จะรวมกับใจนาย
นายไม่ได้อยู่คนเดียว พี่อยู่กับนายตลอดเวลา




“ครับ....พี่วินอยู่กับผมตลอดเวลา.... ผมสัมผัสได้”






ใช่......อีกอย่างหนึ่งที่นายเคยถามพี่ คิดไปคิดมานายถามพี่เยอะเหมือนกันนะ
นายถามพี่ว่า ถ้าวันหนึ่งนายจะไม่อยู่กับพี่แล้ว พี่จะทำยังไง
พี่ก็ตอบนายไปว่า ก็ดำเนินชีวิตไปตามปกติ แต่นั่นมันเป็นแค่คำตอบที่ออกมาจากปาก
ไม่ใช่จากใจ เพราะคำตอบจริงๆคือ ถ้านายไม่อยู่กับพี่ ........พี่จะหลับ...........ไปชั่วนิรันดร์
พี่ไม่อยากเป็นคนนอนกินบ้านกินเมือง ไม่อยากเป็นคนขี้เซา พี่เลยเลือกที่จะคอยมองนายจากบนนี้แทนไงล่ะ
เฮ้อ..........เริ่มเมื่อยมือแล้ว.....เสียงคลื่นน่าฟังจัง
แต่ถ้าฟังดีดีก็จะรู้ว่าคลื่นมันกำลังเหงานะ........


ชาติหน้ามีจริงเราอย่าเกิดมาเป็นพี่น้องกันอีกเลยนะ
ไม่ว่านายจะอยู่ส่วนไหนของโลก ............พี่ก็จะตามหาให้เจอจนได้........แล้วพี่จะมาทวงหัวใจพี่คืน........พร้อมกับจะขอใจของนายด้วย.........นายจะว่าไงบ้าง.........ตกลงเปล่า.........ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ต้า......พี่มีอะไรจะบอกนาย (เพราะถ้ารอให้พี่พูดกับนายเองตรงๆพี่ไม่แน่ใจว่าพี่จะกล้าพอพูดมันออกมารึเปล่าหรือพี่อาจจะไม่มีโอกาสได้พูดมันอีกแล้ว งั้นพี่ขอบอกผ่านกระดาษแผ่นนี้นะ) ตอนนี้นายอ่านจดหมายมาถึงตรงนี้แล้ว

พี่ขอให้นายคิดแค่ว่าเราสองคนเป็นคนธรรมดาคนหนึ่งแค่นั้น ไม่ได้เป็นพี่น้องกัน
เป็นแค่คนสองคนที่บังเอิญมาพบกันและมีความรู้สึกดีดีต่อกัน
พี่อยากจะบอกนายว่า................................
         ต้า...ผมรักคุณ
         ต้า...พี่รักนาย
         ต้า...กูรักมึง
แล้วนายละต้า พอจะบอกกับผมอีกสักครั้งจะได้มั๊ยครับ..............
เหมือนกับที่บอกในโรงพยาบาล ในคอนเสิร์ต........ผมอยากจะฟังมันอีกสักครั้ง




ผมเอาจดหมายแนบกับอกซ้าย พร้อมกับพูดแผ่วเบา
         วิน...ผมรักคุณ
         พี่วิน...ผมรักพี่
พี่วิน...ต้ารักพี่
แล้วผมก็หลับไปพร้อมๆกับรอยยิ้มและน้ำไปพร้อมๆกัน


ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง........หลังจากที่ผมหลับไปนาน
จดหมายยังแนบอยู่กับอกซ้ายผมและใจของพี่วิน

ผมบอกกับแม่ว่าอยากเจอกับคนที่เก็บจดหมายฉบับนี้ไว้ให้
แล้วแม่ก็ไปเรียกพยาบาลคนนั้นเข้ามา
ผมขอร้องให้เธอเล่าเหตุการณ์ในวันนั้นให้ผมฟัง

เธอเล่าว่ามีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งฝ่าสายฝนเข้ามาแล้วก็ร้องเสียงดังเอะอะโวยวายเรียกหาหมอ
บนหลังก็แบกผู้ชายอีกคนอยู่ซึ่งดูเหมือนจะหมดสติแล้ว
หมออกมาก็รีบนำคนป่วยเข้าห้องผ่าตัดทันที แต่หมอบอกว่าอาการของคนป่วยไม่ดีเลย อยากให้ทำใจไว้ด้วย
ผู้ชายคนนั้น (ซึ่งก็คือพี่วิน)ก็บอกออกไปว่าหัวใจของเค้าสามารถทำให้คนป่วยมีชีวิตต่อไปได้ ให้หมอเอาหัวใจของเค้าไปใส่ให้คนป่วยแทน (พี่วินนะพี่วินกับหมอยังจะไปขู่เค้าอีก)หมอบอกว่าทำไม่ได้ แล้วคนนั้นก็บอกว่ายินดีที่จะบริจาคหัวใจให้ และได้ทำหนังสือยินยอมบริจาคให้เสร็จแล้ว หมอถึงกับอื้งไปเลย เพราะไม่เคยเจออย่างนี้มาก่อน และเค้าก็ได้ฝากจดหมายฉบับนี้ไว้ให้คนป่วย
ผมขอบคุณคุณพบาบาลที่เล่าให้ฟังและขออยู่คนเดียว
 
ผมฟังไปอยากจะทั้งร้องไห้และหัวเราะไปพร้อมๆกัน
แต่ในที่สุดน้ำตาก็ชนะ ผมเลือกที่จะร้องไห้........เพราะอะไรผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
คนสองคนถูกส่งตัวเข้าห้องผ่าตัด คนหนึ่งเข้าไปเพื่อจะได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
แต่อีกคนเข้าไปเพื่อจะหลับชั่วนิรันดร์


มือผมยังคงจับอยู่อกซ้ายตลอด
ผมรู้แล้วครับว่าพี่วินเอาเวลาที่ไหนไปนั่งเขียนจดหมายฉบับนี้
ก็คืนที่ผมได้ฟังคำว่ารักจากพี่วินเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายไงครับ

[due]

ผมนอนพักฟื้นที่โรงพยาบาลต่ออีกสองเดือน

แล้วก็ออกจากโรงพยาบาล

เดือนแรกที่ออกจากโรงพยาบาลแม่ขอร้องให้ผมไปพักที่บ้านเพราะเป็นห่วงอาการทั้งกายและใจของผม

ผมก็ยอมอยู่ที่บ้านเพราะไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจ

หลังจากนั้นอีกหนึ่งเดือนผมก็ขอแม่กลับไปอยู่คอนโด

ผมยังคงใช้ชีวิตเหมือนเดิมทุกอย่างเหมือนตอนที่พี่วินอยู่

ผมยังคงอยู่ที่คอนโดของเรา

ผมยังขับรถของพี่วิน

ผมยังนั่งกินข้าวกับพี่ภูมิที่โต๊ะเดิมในมหาวิทยาลัย

ยังเอาหนังเรื่องที่ผมและพี่วินชอบมาดูบ่อยๆ

ยังฟังเพลงที่เคยฟังด้วยกัน

ยังใส่เสื้อผ้าที่ไปเดินซื้อด้วยกัน

ยังใช้แก้วใบเดิมที่เป็นแก้วคู่

ผมยังทำอะไรเดิมๆไม่ต่างไปจากที่พี่วินยังอยู่

คงเพราะผมรู้สึกอยู่เสมอว่าพี่วินยังอยู่กับผมตลอด

พี่วินไม่ได้ทิ้งผมไปไหน

เรายังอยู่ด้วยกันตลอดเวลา

เชื่อมั๊ยครับหลังจากวันนั้น (วันที่ผมได้อ่านจดหมายครั้งแรก) ผมไม่เคยร้องไห้อีกเลย





คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่เหมือนกับทุกๆคืน ที่ผมออกมายืนมองท้องฟ้าที่ระเบียงห้อง

พร้อมกับพูดคำเดิมๆที่เหมือนกับเปิดเทปวนไปก็วนมา

“พี่วินครับ...........วันนี้พี่วินเป็นไงบ้าง........ผมเห็นพี่วินกำลังส่งยิ้มมาให้ผม..........ผมส่งยิ้มกลับไปแล้ว......เห็นรึยังครับ.....เห็นเปล่า.........เมื่อไรเราจะได้เจอกันละครับ.........เราอยู่ใกล้กันแค่นี้.......แต่ผมไม่เห็นพี่วินเลย...........แต่ผมรู้นะว่าพี่วินกำลังมองผมอยู่.ขี้โกง.....แต่ไม่เป็นไร........สำหรับพี่วิน.........ผมยอมทุกอย่าง........ง่วงนอนแล้วนะครับ.........ผมไปนอนก่อนนะครับ”

“พี่วินครับ.............ผมรักพี่วินนะครับ

ทุกๆคืนผมจะพูดและจะทำแบบนี้จนกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว

และก่อนที่ผมจะเข้านอนในทุกๆคืนอีกเช่นกัน จะมีลมพัดอ่อนๆพัดมาโดนแก้มผม และเสียงลมพัดดังหวีดหวิวเบาๆๆฟังดูเหมือนกับจะบอกว่า “ต้า.......พี่รักนายนะ”
และกิจวัตรประจำวันของผมจะจบลงด้วยการอ่านจดหมายฉบับนั้นและนอนหลับไปพร้อมๆกับมันและหัวใจรักของพี่วิน

[due]

จบแล้วนะครับ

ดิวคิดว่ามันจบอย่างสวยงามที่สุดแล้วนะครับ

มันจบอย่างที่มันควรจะจบ

ยังไงก้รอลุ้นอีกเรื่องหนึ่งด้วยนะครับ "ตกลงเราเป็นอะไรกัน (ถ้ารู็แล้วกูจะบอกมึงเอง)"

สำหรับเรื่องนี้ก็ใกล้แล้วเต็มที่เหมือนกัน

อีกไม่กี่ตอนแล้วครับ


ขอบคุณครับ

[naiin]

รับไม่ค่อยจะไหวเศร้าไปอ่ะ จบแบบทำร้ายจิตใจกันนี่

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

เศร้าเกินอ่ะ
อ่านแล้วอึนไปเลย
แต่ก็เขียนได้ดีครับ +1
ยังไงรออ่านเรื่องโจ๊กจูนต่อนะครับ ^^

[the_pupae]

ทำใจอ่านเกือบไม่จบมันสะเทือนใจ สะเทือนอารมณ์มาก น้ำตาไหลแข่งกับน้องต้าเลยทีเดียว

[Safina_safe]

  รักกันตลอดไป

[ThyRist]

 

อ่านไปน้ำตาไหลไป

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ครับ

T-T

..

[nopkar]

T.T เศร้าอ่ะะะะะะะะะ

[DeJavu~ ★]

เศร้าเกินอ่า


พี่ดิว

[NUTTYZERO]

เป็นไปตามคาดเลยครับพี่ดิว

อ่านถึงช่วงที่ต้าหมดลมหายใจ บ่อน้ำตาแตก

แต่อ่านมาถึงช่วงใกล้จบ กลับไม่เศร้าเท่าไหร่

เอาเป้นว่าเรื่องนี้จบได้สวยครับ

(ปล.ยังเศร้านิดๆ ขอบคุณครับพี่ดิวที่นำเอาเรื่องราวดีๆมาให้อ่าน)

[win200]

จบเศร้าอ่าครับ

[CaroL]

เป็นนิยายที่ดีจดจำติดตรึงหัวใจ

ขอบคุณครับ คุณดิว

ขอบคุณจริง

เรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่ที่ชอบมากที่สุดอีกเรื่องหนึ่ง

มันดีมาก

จากภาษาที่ใช้เขียนที่ค่อยๆขัดเกลาจนสวยงานและชัดเจน ติดอยู่ในใจคนที่ได้อ่าน

ขอบคุณจริงครับ

ผมดีใจนะที่ได้อ่านเรื่องนี้ 

ปล.แม้จะเศร้า แต่มันก็จบอย่างที่มันควรจะเป็น 

[spok1234]

อ่าน ที เดียว จบ เลย

ยาว ดี ครับ

อ่าน ๆ ไป ก็ พอ เดา ทาง ออก นิด หน่อย ว่า จะ จบ ยัง ไง

แต่ ก็ แค่ เดา เลย อ่าน มา เรื่อย ๆ

จน กระ ทั่ง ถึง ตอน จบ ก็ เป็น อย่าง ที่ คิด จริง ๆ

เศร้า ไม๊ ...เศร้า

แต่ ทำ เพื่อ คน ที่ เรา รัก มัน ก็ เหมาะ สม ที่ สุด แล้ว หละ

ขอบ คุณ สำ หรับ ความ รัก ดี ๆ ครับ

[0kittiya0]

หวังว่าชาติ อย่าให้ต้าและวินเกิดมาเป็นพี่น้องกันอีกเลย


สาธุ

[fungfung]

  เศร้าเกินอะ 
คิดอยู่แล้วว่าวินต้องทำแบบนี้
ขอให้คำขอขอวินเป็นจริงในสักวัน

[PetitDragon]

เศร้าสุดๆ

 

[beambylovely]

เศร้ามากก    ร้องไห้ตาม เลยย อ่า ค๊าบ บบ

[WhatLoveIs]

เศร้าแต่ก็ซึ้ง

พิมไปเช็ดน้ำมูกไป T_____T



ขอบคุณคนแต่งค่ะ

[sunda]

เศร้าจัง     น้ำตาท่วมจอ
อ่านไปก็มีทั้งเศร้า ทั้งซึ้ง ถ่ายทอดอารมณ์ออกมาได้ดีคะ
แต่รู้สึกบางช่วงอาจจะตัดตอนอารมณ์แบบว่างงนิดนึง
หรือไม่ก็ตัดเร็วไปนิดไม่ปะติดปะต่ออะ (ไรเตอร์ไม่โกรธใช่ป่าว อะ อะ ให้  ที)
แต่ก็ถือว่าดีสำหรับเรื่องแรกๆ ที่เริ่มเขียนนะคะ (ใช่ป่าว)
ดังนั้น ไรเตอร์ก็แต่งเรื่องมาให้อ่านอีกเยอะนะนุกดี 555 (แต่ไม่ขอแบบเศร้าๆ ได้ป่าว    แบบนั้นเค้ารับไม่ได้)


ปล. ขอบคุณ ไรเตอร์ สำหรับเรื่องดีๆ นะคะ xxx

[MookHo]

พี่ดิวใจร้าย
 
ทำไมต้องจบแบบนี้ด้วยล่ะ

ไม่เห็นสวยตรงไหนเลย

ถ้าโจ๊ก-จูนจบแบบนี้ ไม่สวยนะ
จะโกรธพี่ดิวมากด้วย

ขอบคุณนะค่ะที่มีเรื่องดีๆให้อ่าน
แต่มันก้เจ็บเกินไปนะ
(เม้นไปปาดน้ำตาไป)

ไม่รุ้ทำไมถึงอินมากขนาดนี้  แต่อ่านไปนิดนึง รุ้ว่าต่อไปจะเป็นไง
ก้ร้องก่อนแล้วอ่ะ  ยิ่งไปอ่านยิ่งร้อง

ขอร้องล่ะพี่ดิว
อีกเรื่องของพี่อย่าจบแบบนี้นะ

 

[nanju]

  เศร้ามากเลยอ่ะ อ่านไปนั้งร้องไห้ไป

ทำไมจบแบบนี้อ่ะ..

เปลี่ยนใหม่ได้ไหมค่ะ

เศร้าเกิน..

[Fill]

มาเจิมก่อนอ่าน ^^

[ladymoon_yy]

 
จบแบบนี้ ทำใจไม่ได้