ตอนนี้ดูทุกอย่งก็เป็นไปด้วยดี
ทุกคนก็มีความสุขดี
ต้ากับวินก็กลับมาเป็นพี่น้องที่รักกันดังเดิม
ภูมิกับต้าก็ดูแลกันและรักกันดี
เคเองก็มีความสุขที่ทุกคนที่เค้ารักมีความสุข
แต่เคเองกลับรู้สึกถึงความเศร้าแบบเงียบๆที่อยู่รอบกายเค้าตลอดเวลา
วันนี้ต้ากับวินตื่นมาตั้งแต่เช้าและมานั่งคุยกันเล่น...จู่ๆๆต้าก็ถามคำนี้ออกมา
"พี่วินเคยรักใครรึป่าวครับ"
"เคยสิ พี่ก็มีหัวใจเหมือนกันนะ"
"แล้วพี่วินรักเค้ามากแค่ไหน"
"เป็นไรรึป่าว มีปัญหารึป่าว ทำไมถึงถามพี่อย่างนั้นล่ะ"
"ป่าวครับ ผมสบายดี ผมแค่อยากรู้เฉยๆ พี่วินก็ตอบมาสิครับ"
"นายถามว่าไงนะ"
"ผมถามว่าพี่วินรักคนๆนั้นของพี่วินมากแค่ไหน"
"มากแค่ไหนเหรอ....... คงมากแค่ใจมั้ง"
"ยังไง อ่ะ"
"พี่เองก็บอกไม่ถูกหรอก ว่ามากแค่ใจมันเป็นยังไง... แต่ถ้าตราบใดที่หัวใจของพี่ยังอยู่ที่ข้างซ้ายก็แสดงว่าพี่ก็ยังจะรักคนๆนั้นอยู่ ถ้าวันไหนที่หัวใจของพี่ไม่ได้อยู่ข้างซ้ายแล้ว วันนั้นพี่คงหมดรักคนๆนั้นน่ะ" ฮาดีมั๊ย...พี่ชายของผม
"งั้นก็แสดงว่าพี่วินจะรักคนๆนั้นของพี่วินตลอดไปนะสิครับ"
"ป่าว... พี่แค่บอกว่าถ้าตราบใดที่หัวใจของพี่ยังอยู่ด้านซ้ายพี่ก็ยังจะรักคนๆๆนั้นอยู่ต่างหากล่ะ ไม่ได้บอกซักหน่อยว่าจะรักตลอดไป"
"คงไม่มีวันไหนหรอกนะครับพี่วิน ที่หัวใจของพี่เบื่อที่จะอยู่ด้านซ้ายแล้วอยากย้ายมาอยู่ที่ด้านขวาหรือที่อื่นๆ" ต้าว่าให้อย่างประชดเพราะความกะล่อนของพ่ีชายตัวดี
"งั้นเหรอ.....ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" วินหัวเราะออกมาเพราะความน่ารักของน้องชายตัวร้าย
"พี่วินครับ แล้วคนๆนั้นของพี่วินกับผม พี่วินรักใครมากกว่ากัน" ต้าถามออกมาดื้อๆ ตาก็จ้องมายังวิน
"................" วินเองถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินคำถามนี้เข้า ถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว
"ว่าไงล่ะครับพี่วิน"
"ก็....ก็.... ตอบไงดีล่ะ.... มันไม่เหมือนกัน... มันรักคนล่ะแบบ...มั้ง.... มันไม่ทางเทียบกันได้หรอก" วินตอบออกมาพร้อมกับก็มหน้ามองนิ้วมือตัวเอง
"มันไม่เหมือนยังล่ะครับ" ต้าเองก็ถามพร้อมกับก็มหน้าเหมือนกัน
"คนๆนั้นของพี่....มีไว้เพื่อให้พี่รัก...มีไว้เพื่อให้พี่คิดถึง... มีไว้เพื่อให้พี่ปกป้อง... มีไว้เพื่อคอยส่งยิ้มให้พี่และรับรอยยิ้มของพี่.....มีไว้เพื่อหัวเราะกับพี่ ......มีไว้เพื่อเดินจูงมือกับพี่...แต่นายคือน้องชายของพี่ ต้าคือน้องชายของพี่ น้องชายของพี่" วินตอบออกมาโดยที่ยังก็มหน้าอยู่
"ครับ.... ผมรู้แล้วครับว่ามันไม่เหมือนกันจริงๆ..... คนนั้นของพี่วินกับผม มันไม่มีวันเหมือนกันได้ เทียบกันไม่ได้" ต้าตอบบอกมาพร้อมกับมาองไปทีวินที่เอาแต่ก็มหน้ามองมือตัวเอง
"เพราะนายคือน้องชายของพี่ไง.... น้องชายของพี่...."
"ครับ....น้องชายของพี่"
แล้วคืนนี้ต้าก็ต้องอยู่ห้องคนเดียวตั้งแต่บ่าย เพราะวินออกไปเที่ยวกับเพื่อนของเค้า
ต้านอนกลิ้งเล่นอยู่บนเตียงหลังจากที่วางสายจากภูมิ
ทันใดนั้นต้าก็ได้ยินเสียงคนเดินที่ห้องดูทีวี
ตอนแรกต้าคิดว่าเป็นวิน แต่ถ้าเป็นพี่วินจริงๆคงต้องเรียกเค้าแล้ว
ต้าคิดได้นังนั้นก็รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที
เพราะตอนนี้ต้ากำลังเผชิญหน้าอยู่กับขโมย
แล้วต้าก็ตัดสินใจโทรหาคนที่เค้าคิดถึงเป็นคนแรกทันที
"ฮัลโหล"ต้า
"สวัสดีครับ"
"พี่วินครับ... กลับมาเร็วๆนะ... น่ากลัวมากๆเลย..." วินนั่นเองที่ต้าคิดถึงเป็นคนแรก "เป็นอะไร ตอนนี้อยู่ที่ไหน" วินเองก็ตกใจเหมมือนกันที่ต้าเสียงขาดเป็นท่อนๆ
"บ้านเรามีขโมย" ตอนนี้ต้ากลัวจนคุมตัวเองไม่อยู่ เลยเผลอร้องไห้ออกมา
"อย่าร้องไห้นะ... ใจเย็นๆ พี่กำลังจะไปถึงที่บ้านเดี๋ยวนี้แหละ"วินปลอบต้าด้วยเสียงอ่อนนุ่ม
"ฮึกๆๆๆๆๆ.... พี่...." แล้วต้าก็สะอื้นออกมาอีก
"ต้า...ฟังพี่นะ....ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกนะ" พอต้าได้ยินอย่างนั้นจังหวะหัวใจที่เต้นแรงด้วยความกลัวก็ค่อยๆเบาลงจนเป็นปกติ กลับแทนทีด้วยความอุ่นใจ
".........." ต้าเงียบ
"อีกแป็บเดียวพี่ก็จะถึงแล้ว ว่าแต่นายทานข้าวยัง" เจ๋งมั๊ยพี่ชายผม สถานการณ์อย่างนี้ยังกล้าถามเรื่องแบบนี้อีก...ห่วงกันริงป่ะเนียะ
"ยัง"
"บ้าจริง... ทำไมป่านนี้ยังไม่กินข้าวอีก เอาแต่นอนเป็นบ้าเป็นหลังอีกแล้วใช่มั๊ย...."
"ครับ... พี่วินต้ารู้สึกง่วงแล้วล่ะ"
"ร้องไห้ฟูมฟายขนาดนั้นแถมข้าวยังไม่กินอีก แล้วร่างกายมันจะทนไหวเหรอ"
"ทำไมล่ะครับ....พี่วินสนใจผมด้วยเหรอ"
"พี่เองก็ไม่อยากจะสนใจเท่าไรหรอกนะ"
"ใจดำ"
"ถ้านายง่วงก็เข้านอนซะ แล้วอย่าลืมห่มผ้าด้วยล่ะ"
"ใครจะไปหลับลงล่ะ โจรมันจะเข้ามาฆ่าเมื่อไรก็ไม่รู้"
"มันไม่เข้ามาในห้องนอนนายหรอก ถ้ามันเข้ามา พี่เอามันตายแน่ อย่าห่วงไปเลย พี่จะปกป้องนายเอง"
พอต้าได้ยินวินพูดอย่างนั้นก็ค่อยรู้สึกวางใจขึ้น อุ่นใจ รู้สึกปลอดภัย และเชื่อมั่นในคำพูดของวิน
แล้วต้าก็ขึ้นไปนอนบนเตียง
"หลับรึยัง"
"ยัง"
"หลับซะ"
"นอนไม่หลับ"
"ไหนเมื่อกี้บอกว่าง่วงไงล่ะ"
"ตอนนี้ไม่ง่วงแล้ว"
"งั้นอย่าเพิ่งวางหูนะ เดี๋ยวพี่จะเล่านิทานให้ฟัง ฟังแล้วก็นอนซะ."
"ครับ" แล้วต้าก็ฟังนิทานที่วินเลาให้ฟังไปเรื่อยๆ
"ต้าหลับรึยัง"
"............" เงียบ
"พี่จะปกป้องนายเอง" แล้ววินก็เร่งความเร็วขึ้นอีกเพื่อที่จะได้ไปถึงบ้านได้เร็วขึ้นอีก
ในตอนนั้นที่ห้องนอนทีต้ากำลังนอนอยู่
ต้ากำลังโดนทำร้าย
โดยการบดขยี้ที่อกด้านซ้าย ตรงตำแหน่งหัวใจพอดี
และโจรคนนั้นก็ควักหัวใจของต้าออกมาจากอก
เลือดสดแดงฉานพุ่งออกมา
ต้าร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส
ผสานกับเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของโจรร้ายนั้น
"ปัง.ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงเคาะประตู
"..........." ไม่มีเสียงตอรับ
"ต้า... พี่บอกให้เปิดประตู" วินนั่นเอง
"แกร็ก............." เสียงเปิดประตู
เหตุการณ์ที่เกิดกับต้าเมื่อกี้เป็นแค่ความฝันแต่มันน่ากลัวมากๆ พวกขโมยออกไปแล้ว แต่ทำไมหัวใจของต้ายังเต้นแรงอยู่เลย
พอต้าแน่ใจว่าวินมาอยู่ตรงหน้าเค้าแล้วรู้สึกมีความสุขและอบอุ่น แต่หัวใจบ้าๆดวงนี้ก็ยังสั่นอยู่
"ฮึกๆๆๆๆ.....ฮือ.....ๆๆๆๆๆ" ต้ายังคงสะอื้นเพราะฝันร้ายอยู"
"พี่บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก"
"ฮึกๆๆๆๆๆ........"
"เงียบได้แล้ว " วินพูดปลอบอย่างอ่อ่นโยน แล้วเอาหัวของต้ามาซบตรงไหล่เค้าเบาๆ
ต้ารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที ที่ได้รับสัมผัสนี้ จากวินแต่ทำไมใจดวงนี้รู้สึกเจ็บแปลบอีกแล้ว ทำไม ทำไมกัน
"มากัส ข้าสงสารพวกเค้าจังเลย"
"มันเป้นเส้นทางที่พวกเค้าเลือกเอง"
"ข้าสงสารพวกเค้าที่พวกเค้าไม่รู้ใจตัวเอง"
"ถึงแม้จะรู้แล้ว มันจะเป็นไปได้เหรอ งั้นสู้ไม่รู้ดีกว่า"
"มันจะดีจริงเหรอ ถ้าต้องเป็นอย่างนั้นจริงๆ"
"ข้าก็หวังเช่นนั้น"
หัวข้อ: ....เรารักกันได้มั๊ยครับพี่......จบแล้วคร้าบ 3-10-10 (รักที่ไม่ควรรัก...แต่ก็รักไปแล้ว...) (อ่าน 64590 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก