หัวข้อ: ....เรารักกันได้มั๊ยครับพี่......จบแล้วคร้าบ 3-10-10 (รักที่ไม่ควรรัก...แต่ก็รักไปแล้ว...)

[due]

โครม !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

แล้วเสียงฝีเท้าก็วิ่งตรงดิ่งไปยังต้นเสียงนั้นทันที

"ต้า!!!!!!!!!'ทุกคนตะโกนเรียกชื่อต้าพร้อมกัน



ต้ากำลังเดินออกจากผับ แต่ก่อนที่จะถึงประตูต้าก็ล้มลงซะเฉยๆ ภูมิซึ่งตามมาห่างๆก็รับตัวไว้ไม่ทัน เลยทำให้ต้าล้มลงกับพื้นเต็มๆ
วินเองเมื่อหายตกใจ ก็รีบวิ่งถลาไปทีต้าในทันที ตอนนั้นเค้าคงลืมคิดไรไปบางอย่างเลยผลักตัวภูมิออกที่กำลังประคองต้าเอาไว้ในอ้อมกอด
แต่ภูมิเองก็ยอมลุกออกมาง่ายๆ
วินเองประคองต้าเอาไว้ในอ้อมกอดอย่างถนุถนอมกลัวว่าสิ่งๆนี้จะหลุดหายออกไปอย่างไม่มีวันกลับ
ต้าเองก็ยังพอได้สติอยู่บ้าง



"ต้า........."
"คระ.....ครับ...พี่วิน"
"นายเจ็บมากมั๊ย"
"ไม่ครับ ...ผมไม่เจ็บเลย"
"........."วินไม่พูดไรอีกได้แต่นั่งปัดปอยผมให้ต้าที่หล่นลงมาปรกหน้า
"พี่วินรู้ใช่มั๊ยครับ....ว่าสิ่งที่ผมพูดไปเมื่อกี้ทั้งหมด...มันไม่จริงเลย....พี่วินรู้ใช่มั๊ยครับ ...ใช่มั๊ยครับ...." ต้ากำลังจะหมดแรงลงเรื่อยๆ
"พี่รู้สิ...พี่รู้ดี...ว่านายไม่มีวันอยากให้พี่ตายหรอก"
"ดีจังครับ....ที่พี่วินรู้'
"ในโลกนี้สิ่งที่พี่ยอมไม่ได้เด้ดขาด......คือการที่พี่ต้องมาทนเห้นนายกำลังเจ็บปวดแบบนี้"
"ผมบอกแล้วไงครับ...วา...ผมไม่ได้เจ็บเลย   ไม่ได้ปวดด้วย...ผมสบายดีครับ" ต้าพยายามฝืนยิ้ม
"เด็กดื้อ.....แต่ย่าห่วงไปเลย....พี่จะปกป้องนายเอง"






ที่โรงพยาบาล


"ไม่ทราบว่าคุณต้ามีญาติมาด้วยรึป่าวครับ" คุณหมอเดินเข้ามาถาม
"คราบ...ผมครับ....ผมเป็นพี่ชายของเค้าเอง"
"งั้นดีเลยครับ"
"น้องชายผมอาการเป็นยังไงบ้างครับ"
"อาการ...." คุณหมอไม่ยอมตอบคำถาม ทำให้หัวใจของวินเต็นเร็วผิดิปกติ
"ทำไมครับ... มีอะไรร้ายแรงงั้นเหรอครับ"
"เปล่าครับ....คนไข้มีแผลอักเสบในลำไส้เทานั้นครับ"
"อะไรนะครับ..." วินย้อนามเพราะกลัวว่าตัวเองจะหูฝาดไป
"คุณต้ามีแผลอักเสบในลำไส้ครับ ส่วนการผ่าตัดเรียบร้อยดี ไม่มีไรต้องเป็นห่วงครับ..."
"เอ้อ....." วินพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อรูอย่างนั้น
ภูมิเองเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็เดินจากไปอย่างเงียบๆ

ต้าต้องนอนพักฟื้นในโรงพยาบาลอีก 2 วัน
ในระหว่างที่นอนอยู่โรงบาลภูมิจะมาอยดูแลในตอนกลางวัน
วินจะมาดูแนตอนกลางคืน


ในช่วงกลางดึก ต้าตื่นขึ้นมาแล้วเห็นวินยังไม่หลับ กลังนั่งคิดอะไรอยู่บางอย่าง
"ทำไมยังไม่นอนอีกละครับพี่วิน"
"ว่าแต่คนอื่นเค้า นายเองก็ทำไมยังไม่นอนอีก นายต้องพักผ่อนเยอะๆนะรู้มั๊ย"
"ผมพักมา 2 วันจนง่อยจะรับประทานเอาแล้วครับพี่วิน"
"พี่ไม่ง่วง เลยไม่หลับ....จริงๆแล้วพี่เป็นห่วงนายมากต่างหาก......."
"ผมไม่ได้เป็นไรมากซะหน่อย...แค่...แค่..แผลอักเสบในลำไส้เท่านั้น"
"ก็พี่อยากจะนั่งเผ้าอ่ะ ...มีไรมั๊ย..."
"เป็นห่วงผมมากอ่ะดิ ....บอกมาตรงๆก็ได้ครับ" ต้าแซววินเล่นเฉยๆ ไม่ได้คิดจริงจังอะไร แต่
"ใช่.....พี่เป็นห่วงนายมาก " วินตอบออกมาเล่นเอาต้าอึ้งรับประทานไปเลย เพราะวินไม่เคยพูดหรือแสดงอาการแบบนี้มาก่อนเลย
"เหรอครับ..." ทำไมต้องเขินพี่ชายตัวเองด้วยนะ ไม่เข้าใจเลย
"นายอย่าเป็นแบบนี้อีกนะ นายห้ามล้มต่อหน้าพี่อีกนะ" สายตาของวินกำลังบอกถึงความกลัวและความหวาดหวั่นอย่างชัดเจน
"พี่วิน...." ต้าเองเมือเห็นและได้ยอนอย่างนั้นถึงกับพูดไม่ออกไปเหมือนกัน
."อย่าเป็นแบบนี้อีกนะ... สัญญาสิ..."
"ครับพี่วิน...ผมสัญญา ผมจะไม่ล้มต่อหน้าพี่วินอีกครับ"



ผม (วิน)เป็นห่วงต้ามาก...มากซะจนผมไม่คิดว่าจิตใจของผมจะสามารถห่วงใครได้มากเท่านี้มาก่อน มากซะจนทำให้ผมอ่อนแอและสามารถตายได้
แต่จริงๆแล้วผมควรจะห่วงต้าเพราะนั่นคือหน้าที่ของพี่ชายที่ดี...เป้นหน้าที่ของคนที่มีสายเลือดเดียวกัน ผมเชื่อว่าตัวเองต้องคิดอย่างนั้น ..แต่ทว่าทุกครั้งผมก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่ความรู้สึกแบบนั้นจริงๆ

"พี่วินครับ..." ต้าเรียกวินเป็นครั้งที่ 3 แล้ว
"อือ..ว่าไง"
"คิดไรอยู๋เหรอครับ"
"คิดไรงั้นเหรอ..." วินย้อนถามตัวเองมากกว่าที่จะตอบคำถามของต้า...."กำลังคิดในเรื่องที่มันไม่มมีทางเป็นไปได้"
"งั้นก็อย่าไปคิดมันเลยครับ...คิดไปก็เท่านั้น.." ต้าบอกวินและเหมือนย้ำตัวเองด้วย
"พี่กำลังพยายามอยู่"
"ดีครับ... เอ่อ....พี่วิน อย่าบอกแม่นะครับว่าผมต้องเข้าโรงพยาบาล"
"ทำไม" วินถามเสียงแข็ง
"ผมไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจครับ...แล้วอีกอย่างผมก็ไม่ได้เป็นไรมากซะหน่อย"
"งั้นก็ตามใจนายละกัน"
"ขอบคุณครับ"


แล้วทั้งคู่ก็เงียบไปต่างก็อยู่ในโลกของความคิดของตัวเอง

ต้าพักอยู่ดรงบาลอีก 2 วัน ก็กลับมาเรียนได้ตามปกติ

[due]

ที่มหาวิทยาลัย

ระหว่างที่ต้าและวินกำลังจะเดินเข้าตึกเรียน
"อ้าว...ไอ้วิน หวัดดี"
"เออ...หวัดดีไอ้ชิน"

ชินเป็นเพื่อนของวินที่เรียนต่างคณะกัน
พลันสายตาของชินก็เหลือบไปเห็นต้าที่ยืนเยื้องด้านหลังของวินเข้าพอดี

"ใครว่ะ..หลังมึงอ่ะ"
"น้องกู...ทำไม" วินตอบแบบหวงๆ
"ดีเลย..." ชินมองต้าด้วยสายตาประกายแวววาว
"อย่ามาทำหน้าแบบนั้นกับน้องกู"
"โห มึง...หวงซะ"
"น้องกู"
"กูรู้แล้วว่าน้องมึง" แล้วชินก็ปล่อยก๊ากออกมาเพราะขำกับท่าทางคนหวงน้องเกินเหตุ
ต้าเองก็ขำเหมือนกันกับท่าทางของพี่ชายตัวเอง
"แล้วไง"วินถามออไปแบบกวนๆ
"พี่วินก็....ทำอย่างกับพี่ชินจะมาลักพาตังผมงั้นแหละ"
"มันก็ไม่แน่" วินสวนให้ทันที
"งั้นช่วยไรอย่างหนึ่งกูได้มั๊ย" ชินถามขึ้น
"ทำไมกูต้องช่วยมึงด้วยล่ะ"
"ไหนๆก็เจอกันแล้ว...ไว้กูจะช่วยมึงติววิชาที่ยังไม่ผ่านให้ฟรีๆเลยเป็นไง"
"คนเห็นแก่ตัว" วินย้อนให้
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ....ไม่ใช่เรื่องเหนือบ่ากว่าแรงหรอก....กูแค่ขอยืมน้องมึงหน่อยได้มั๊ย..
"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป...กูจะตั้งใจเรียน"
"กูไม่ได้หมายความอย่างนั้นสักหน่อย กูอยากได้ผู้ชายมาเป็นแบบวาดรูปแค่นั้นเอง"
"แล้วทำไมต้องน้องกู"
"มึงก็ลองหันไปมองหน้าน้องมึงสิ".

โดยที่ไม่ทันคิดไร วินก็หันหน้าไป ทางต้าทันที


ตึกตัก  ๆๆๆปึกๆๆๆๆๆ เสียงเหล่านี้คือเสียงหัวใจของวินที่หันไปหาต้าในทันที
'กลองศึกหรือหัวใจกูเต้นว่ะ' วินคิดในใจ

ตาประสานสายตาซึ่งกันและกัน
"กูมองหน้าน้องกูแล้วไงว่ะ" ปากพูดไปอย่างนั้น แต่ใจนี่สิมันจะระเบิดิกมาจากอกอยู่แล้ว
"มึงยังไม่เห็นอีกเหรอ" ชินถามต่อ
"เห็นไรของมึง ยิงพูดยิ่งง"กูเห็นแต่สิ่งที่กูห็นจะเหมือนกับที่มึงเห็นรึป่าว
"กูมีเพื่อนโง่ๆอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไรว่ะ"
"มึงจะบอกกกูดีดี หรือจะให้เอากำปั้นกูง้างปากมึงอ่ะ"
"โห มึงโหดซะ ....ใกล้เกลือกินด่างชิบเลยมึง.... ก็น้องมึงน่ารักซะขนาดนี้ ขนาดดกูเป็นผ฿ชายยังอยากจะนั่งมองหน้ามึงเลย"
   

พูดกันขนาดนี้ต้าก็เขินสิครับท่านผู้ชม
"ว่าไงต้า....เพื่อนพี่มันนจะขอวาดรูปนายหน่อยได้ป่าว...แล้วแต่นายนะ"
"นานรึป่าวครับ" ต้าหันไปถามชิน
"ไม่ครับ ประมาณครึ่งชั่วโมงเอง"
 แล้วต้าก็หันไปถามวินอีกครั้ง เพื่อขอความเห็น
"แล้วแต่นายล่ะกัน " นี่คือความเห็นของวิน ช่ววยให้ต้าตัดสินใจได้มากเลย
"งั้นตกลงครับ"




เมื่อทั้ง3 คนหาทีเหมาะสมในการวาดรูปได้แล้วก็ลงมือวาดกันทันที

ชินบอกต้าว่าทำตัวตามสบาย อย่าเกร็ง แล้วชินก็วาดรูปไป
 

ต้ารู้สึกว่มีคนนังจ้องเข้าอยู่ตลอดเวลา แต่คนนั้นไม่ใช่ชิน ความรู้สึกมันคนละอย่างกัน
แล้วต้าก็หันไปตามสายตาที่มองมา จนกระทั่งได้สบตากับเจ้าของสายตาคู้นั้น.... วิน


ใช่... วินนั่นเองทั้นั่งมองต้าอยู่ตลิดเวลา .....จนกระทั่งวาดเสร็จ



"ขอบคุณนะต้า .....นายเป้นแบบที่นั่งนิ่งๆได้ดีมาก"
"ครับ..." ต้าตอบได้แน้น ก็ก็มหน้า จะขยับได้ไง เล่นโดนจ้องซะขนาดนั้น
"วิน งั้นกูไปก่อนนะ.... ดูแลน้องมึงดีดีนะเว้ย.... กูปล่ะ" แล้วชินก็เดินออกไป

"เหนื่อยมั๊ย.." วินถามขึ้น
"ป่านิครับ สนุกดี"
"แล้ว....." วินพูดไม่ทันจบ ก็มีเสียงแทรกขึ้นมา
"หวัดดีต้า...ไอ้วินหวัดดี" ภูมินั่นเอง
"อืม หวัดดี" วินทักตอบ
"ดีครับพี่ภูมิ พี่เค" เคที่เพิ่งเดินมาสมทบอีกคน

"หวัดดี ต้า วิน" เคทักตอบ
"ต้า พี่หิวข้าว ไปกินข้าวกับพี่หน่อยได้ป่าว" ภูมิอ้อนกันเห็นๆ
"ได้สิครับ...พี่วิน พี่เค งั้นผมกับพี่ภูมิไปกินไรกันก่อนนะครับ แล้วเจอกันนะครับ" แล้วทั้งคู่ก็ดินนอกไป


วิน-เค
"วิร"เคเรียก
"มีไร"
"การวิ่งตามใครซักคน...มันเหยื่อนะ"
"เหนื่อยมาก"
"แต่ก็ยังคงเลืกที่จะวิ่งตามต่อไป"
"แม่จะรู้ว่ามันอาจจะเหนื่อยเปล่า"
"นายรู้จักความรู้สึกแบบนี้ด้วยเหรอ"
"มึงก็พูดแปลก คนที่มีหัวใจทุกคนก็ต้องรู้จักความรู้สึกแบบนี้  และพอดีกูก็มีหัวใจเหมือนกับทุกคน"
"ตกลงมึงมีหัวใจกับเค้าด้วยเหรอ"
"แต่หัวใจกูมัน......"
"ไปเรียนกันเถอะ" จบการสนทนา

ต้า-ภูมิ
"ต้า" ภูมิเรียก
"ครับ"
"นาย...ยังจริงใจกับพี่นะ"
"ครับ"
"นายจะไม่ทิ้งพี่ไว้คนเดยวใช่ไหม"
"................."
"อาการเป็นไงบ้าง"
"อาการ......."
"แผลผ่าตัด"
"หายดีแล้วครับ"
"ดีแล้ว"
จบบทสนทนา

[due]

เย็นวันเสาร์ วินนอนเล่นอยู่ที่ห้องคนเดียว
ส่วนต้าออกไปข้างนอกกับภูมิตั้งแต่ช่วงสาย
ห้องที่คุ้นเคย...ไม่เคยรู้สึกว่ามันกว้างมาก่อน
แต่พออยู่คนเดียวทำไมมันกลับรู้สึกว่ากว้าง กว้างมาก มากซะจน..............เหงา


ครืดๆๆๆๆ!!!!!
เสียงโทรศัพท์ของวินจากใครคนหนึ่งดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของวินในทันที

"วิน...กูไปหามึงที่ห้องหน่อยได้ป่าว ...มึงสะดวกรึป่าว"
"มาได้เลย...ว่าแต่ึมึงมีไรรึป่าว
"มึงอยู่คนเดียวรึป่าว"
"กูอยู่คนเดียว กำลังว่างๆอยู่เลย"
"อืม..."
"แล้วมึงจะมากี่โมง"
"ตอนนี้เลย.....ก๊อกๆๆๆๆๆๆ!!!!"
แล้ววินก็เดินไปเปิดระตู
"มาเร็วดีนิ" คนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือเคนั่นเอง
"อืม..."เคตอบพลางจ้องหน้าวิน
"เข้ามาข้างในก่อนสิ" แล้ววินก็พาเคมานั่งในห้องรับแขก
"มีไรรึป่าว" วินถามขึ้นเมื่อนั่งกันเรียบร้อยแล้ว
"กูกำลังจะตาย"
"มึงเป็นไรรึป่าวเค" วินเป็นห่วงเคขึ้นมาทันทีเมื่อเห็ฯท่าทีแปลกๆของเพื่อน
"กูกำลังจะตาย เพราะความรักที่กูมี กูทรมาน กูเจ็บ จนทนไม่ไหสอีกต่อไปแล้ว"
"มึงกำลังจะบอกอะไรกู" วินกำลังกลัวว่าสิ่งที่เคจะพูดคือสิ่งที่เค้่กำลังคิดและเป็นสิ่งที่เค้าพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอด
"มึงรู้มาตลอดใช่มั๊ยว่ากูคิดยังไงกับมึง"
"อืม..."ในที่สุดสิ่งที่เค้ากลัวมาตลอดก็เกิดขึ้น วินตอบได้แค่นั้นจริง เพราะเค้าไม่รู้ว่าต้องหาคำไหนมาพูดมันจึงจะดีที่สุด
"มึงรับความรู้้สึกของกูได้มั๊ย"
"กูขอโทษ...กูมีคนที่กูักแล้ว...เพราะฉะนั้นอย่ามารอกูอีกเลยนะ"
"เรื่องนั้นมันไม่เกี่ยวกับมึง...เพราะถ้ากูจะชอบใคร มันก็เป็นเรื่องของกู"


คำพูดต่อมาของวินทำให้เคถึงกับพูดไม่ออกอ รู้สึกเหมือนใครเอาอะไรมาฟาดใส่หัวเขาอย่างแรง
"แล้วถ้าคนที่กูรักคือ....ต้า...ล่ะ"
"กูชอบมึงวิน...ชอบมากด้วย"
"เรื่องที่กูพูดเป็นเรื่องจริง"
"กูเองก็เหมือนกัน"
"ความรักของกูมันยิ่งใหญ่กว่าหัวใจของมึง กูรักต้ามาก ไม่ใช่แบบพี่น้อง แต่เป็นแบบคนรัก
"แล้วมึงรู้เหรอว่าหัวใจของกูยิ่งใหญ่แค่ไหน"
"ไม่รู้"
"มึงมันไม่เคยรู็อะไรเลย"
"กูไม่เคยรู้ก็จริง แต่กูแน่ใจว่าความรักที่มีต่อต้ามันมากมายจนนำมาเปรียบเทียบกับมึงไม่ได้หรอก จำไว้นะ"
"มึงฟังนะไอ้วิน...มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก"
"กูรู้"
"แล้วทำไมมึงยัง......"
"กูรู้ดี...กูคงทำได้แค่แอบรักต้า ก็อย่างที่มึงบอกนั่นแหละว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ มึงอย่าหลอกตัวเองอีกเลย เพราะอานุภาพความรักของกูมันยิ่งใหญ่ แล้วอย่าคิดนะว่า มึงต้องทุกข์ใจเพราะความรักอยู่ฝ่ายเดียว เพราะความรักของกูมันเจ็บปวดกว่ามึงหลายร้อยหลายพันเท่า"
"แต่ความรักที่ว่ามันผิดนะมันเป็นได้แค่ความรักระหว่างพี่น้อง"
"กูเองก็อยากรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน"

ผ่านมาแล้ว 2 วันที่เคตัดสินใจบอกความร้สึกของเค้าที่มีต่อวิน
คำตอบที่ได้รับทำให้เคเจ็บมาก
แต่เค้ารู้ดีว่าคนที่เจ็บกว่าตัวเอง คือ วิน
และอีกคนที่ดูเกมือนจะเจ็บไม่แพ้กันคือ ต้า
และอีกคนที่เจ็บมาตลอดคือ ภูมิ

2 วันแล้วที่เคไม่ไปมหาวิทยาลัย ....เพราะถ้าไปก็ต้องเห็นหน้าวินแล้ะต้า  เค้ากลัว กลัวว่าจะไม่กล้ามาอหน้าเพื่อนตัวเอง
และสงสัยว่าเค้าคงจะเกลียดต้าแล้วล่ะ....เค้าเลยไม่อยากไป

[due]

เค
วันนี้สายลมเย็นพัดเข้ามาทางช่องหน้าต่าง แต่ในใจผมรู้สึกร้อนอบอ้าวต่างจากสายลม....
ผมเดินออกมาข้างนอก เดินมองดูโน่นดูนี่ไปเรื่อย มองไล่ตั้งแต่สีนของตึดคอนกรีตสูงจนกระทั่งบนพื้นซีเมนตื น่าขำชะมัด ....ผมเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอย่างไร้จุดมุ่งหมาย
 ผมควรจะไปต่างประเทศดีมั๊ย...ไปอยู่ในที่ที่ไม่ต้องเจอหน้าของวิน...
 


อย่าดีกว่า
....ไม่ต้องลงทุนหลบหน้าขนาดนั้นหรอก  แต่เท้าของผมนี่สิ...
ลืมไม่ได้จริงๆอย่างที่ใจคิด  ผมเดินไปหหาวินอีกครั้ง
และมาหยุดที่หน้าร้านที่วินมักจะมาประจำ


"อืม....พี่โทรผิดจริงๆ ทำไมล่ะ นายงอนเหรอ"
วินกำลังยืนคยโทรศัพท์อยู่ ...ผมซ่อนตัวแอบจับตามองอยู่ข้างตึกไม่ให้วินเห็น
น้ำเสียงของวินฟังดูสดชื่นและมีความสุข...ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็ดูดีไปหมด ทั้งใบหน้า ดวงตา จมูก และริมฝีปาก
ผมแอบได้ยินเรื่องที่เค้าคุยโทรศัพท์และพอจะเดาออกว่าฝ่ายตรงข้าม คือ ต้า
  ต้า...นายเองเหรอ คือคนที่วินรัก

ถ้าได้ยินสียงคนที่รัก....วินน่าจะมีความสุขอย่างที่ผมเคยเป็น
แต่ทำไมมีน้ำตาซึมที่ขอบตาล่ะ! ถึงมันจะยังไม่ไหล แต่ผมก็พอจะมองออก สีหน้าของวินอมทุกข์...ใช่แล้ว
คนที่ทุกขืทรมานเพราะความรักมากว่าผมก็คือเค้านั่นแหละ แต่ความแค้นของผมที่ถูกเขาปฎิเสธไม่มีทางลบเลือนไปได้
ผมได้แต่ยืนยิ้มเยาะสมน้ำหน้าความรักที่ไม่มีทางสมหวังของผู้ชานคนนั้นเท่านั้น
คำพูดของเข้าผุดขึ้นมาในหัว
'อย่าคิดนะว่านายทุกข์มใจเพราะความรักอยู่ฝายเดียว เพราะความรักของกูเจ็บปวดกว่ามึงหลายร้อยหลายพันเท่า'
เขาพูด-ก ....ผมไม่ต้องุกข์ใจเพราะความรักเลยสักนิด เพราะผมมีโอกาสไดสารภาพรักไปแล้ว
ต่างจากเขา...ต่อให้มีชีวิตอยู่จนหมดสิ้นลมหายใจ  เขาก็ไม่มีโอกาสได้พูดคำว่า 'รัก' สักครั้งอยู่ดีได้แต่เก็บซ่อนมันไว้คนเดียว


เมื่อวินเดินกลับเข้าไปในร้าน
ผมก็ฌดินทางต่อไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย
ผมควรจะทำยังไงดีมันจึงจะดีที่สุดสำหรับทุกคน
ทำยังไงดีให้ทุกคนเจ็บน้อยที่สุด
ทำยังไงดี...ทำยังไง
ผมคิดไปและเเดนเล่นไปเรื่อยๆ จนไปถึงคอนโดของวินและต้า
ผมเดินมาถึงตรงนี้ได้อย่างไร ผมก็ยังไม่รู้ตัวเอง
เมื่อมาถึงที่นี่แล้ว...ผมต้องทพอะไรบางอย่าง...
ผมยกโทรศัพท็และโทรหาใครบางคนในทันที




"ฮัลโหล"
"ดีครับ"
"ว่างมั๊ย"
"ว่างครับ"
"ออกมาหาพี่ไหน่อยได้มั๊ย"
"ที่ไหนครับ"
"สวนใกล้ๆคอนโดของนาย"
"ได้ครับ ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้เลย"




เคนั่งรอใครบางคนอยู่อยู่ในสวนนั้น
จนกระทั่งเค้าได้ยินเสียงคนๆหนึ่งกำลังเดินตรงมายังเค้า
และเค้ก็ได้พบกับคนที่เค้ากำลังอยากเจอพอดี......ต้า




แล้วต้าก็เข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามกับเคในทันที

"หวัดดีครัยพี่เค...มีเรื่องไรรึป่าว"
"ที่จริงพี่ก็ไม่รู้หรอกว่าพี่อยากเจอนายทำไม....หรือว่าอยากคุยกับนายด้วยเรื่องอะไร"
"พี่เคมีปัญหาไรรึป่าวครับ....คุยกับผมได้นะ พี่ไม่ไปมหาละยตั้ง 2 วัน โทรไปก็ไม่รับสาย พี่วินกับพี่ภูมิเป็นห่วงนะครับ..."
"อย่างงั้นเหร อ....พี่สลบายดี แค่ขี้เกียจและไม่อยากรับโทรศัพท์ใครแค่นั้นเอง"
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้วครับ ทุกคนจะได้หายห่วง"
แล้วทั้งคู่ก็เงียบไปซักพัก จนกระทั่ง


"ต้า...." เคพูดในขณะที่สายตาของเค้ามองทอดยาวไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย 
ต้าเองก็ตั้งใจรอฟังว่าเคกำลังจะพูดเรื่องอะไร
"............."
"นายเคยชอบใครบ้างมั๊ย..." เคถามออกไป
"เอ๊ะ!......คนที่ผมชอบนะเหรอครับ......."
"อือ...พี่แค่ลองถามดูนะ""
.................
.................
...................
....................
.................
.................
...................
....................
.................
.................
...................
....................
.................
.................
...................
....................
.................
.................
...................
....................
.................
.................
...................
....................
 "ไม่รู้สิครับ...."
"อะไรนะ" คำตอบของต้าทำให้เคชะงัก
"ผมรู้สึกว่าชอบใครคนหนึ่ง แต่ไม่รู้ว่าเขาคนนั้นคือใครกันแน่...."
............".........".............
"ตอนแรกผมคิดว่าความรักคือความรู้สึกที่ทำให้หัวใจของเราเต้นรัว"
"แล้วไง"
"เวลามองพี่ภูมิใจของผมเต้ารัว....แต่แล้ว...พอเจออีกคน....."
"พอที่เถอะ!"
"..........." ต้าถึงกับชะงักไปทันที
"แล้วนารู้มั๊ยว่าวินมันชอบใคร"
"พี่วินเหรอครับ อืม ไม่รู้สิ...."
"............"
"ทำไมครับ ผมถามให้เอามั๊ย..."
"นายเคยได้ยินเรื่องก็อนหินสองพี่น้องมั๊ย....."
"ก็อนหินสองพี่น้อง" ต้าย้อนถาม
"มีเกาะแห่งหนึ่งชื่อว่าแมมูล พี่เองก็ไม่รูเหมือนกันว่าเกาะนี้มันอยู่ที่ไหน บนเกาะแห่งนี้มีก็อนหินใหญ่สองก็อน กลิ้งตกลงมาจากภูเขา และเกิดิตอดค้างอยู่ที่หน้าผาโดยที่ไม่ร่วงลงพื้นสักที"

เคเกริ่นนิทานเรื่องก็อนหินสองพี่น้องที่ต้าเพิ่งเคยได้ยินเผป็นครั้งแรกให้ฟัง

"นานมาแล้ว มีสามีภรรยาคู่หนึ่งอาศัยอยู่บนเกาะแมมูลนี้ ทั้งสองอายุมากแล้ว แต่ก็ยังไม่มีลูกสักที ....จนกระทั่งฝ่ายภรรยาตั้งท้องขึ้นมา ทำให้บรรยากาศภายยในบ้านเต็มไปด้วยวามสุข ในที่สุดภรรยาก็คลอดลูกออกมาเป็นเด็กฝาแฝดชายหญิงคู่หนึ่ง  หลังจากนั้นไม่นาน ความสุขชั่วครู่ก็แปรเปลี่ยนเป้นความทุกข์แสนสาหัส..........."
 "ทำไมล่ะ มีลูกผาแผดออกจะดี หญิงหนึ่ง ชายหนึ่ง ชีวิตก็น่าจะมีความสุขดีนี่ครับ"
"เฮ้อ  แย่ยังไงนะเหรอ ว่ากันว่าเด็กแฝดชายหญิง จะมีอายุสั้นไงล่ะ หากใครคนหนึ่งมีอันเป็นไปตั้งแต่ยังเล็ก เด กคนนั้นก็จะกลับมาพาเด็กอีกคนไปอยู่บนสวรรค์ด้วย แต่ถ้าเเด็กคู่ไหนมีอายุยืน สองคนนั้นก็จะทำเรื่องผิดประเวณีระหว่างพี่น้อง........
 


ต้าคิดว่าตั้งแต่เกิดมาเพิ่งจะเคยได้ยินเรื่องแบบนี้แฮะ



"ฝ่ายสามีจึงคิดหาวิธีป้องกันไม่ให้ภายในบ้านเกิดเรื่องน่าอับอายแบบนี้ขึ้น ทั้งสองเก็บลูกชายเอาไว้ และพยายามหาทางกำจัดลูกสาว แต่เขาก็ไม่สามารถตัดใจฆ่าลูกสาวด้วยมืองของตัวเองได้ สามีจึงตัดสินใจว่าจะนำลูกสาวไปลอยแพในทะเล ปล่อยเผชิญโชคตามยถากรรม แต่ฝ่ายภรรยาไม่เห็นด้วย  เธอจึงแนะนำว่าให้นำลูกสาวไปทิ้งไว้บนเกาะร้างเล็กๆ ที่อยู๋ฝั่งตรงข้ามแทน  และภาวนาขอให้ลูกสาวมีชีวิตอยู่รอดอต่อไป วันต่อมาฝ่ายสามีจึงพาลูกสาวขึ้นแพและพาไปปล่อยไวที่เกาะร้างตามที่ภรรยาเสนอมา  หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ลืมเรื่องลูกอีกคนและทำตัวราวกับว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น..........."
"แล้วไงต่อครับ....." ต้าถามขึ้นอย่างกระตือรือร้น
"หลายสิบปีผ่านไป เด็กชายเล็กๆก็เติบโตกลายเป็นหนุ่มใหญ่ วันหนึ่งขณะที่เด็กหนุ่มปีนต้นไม้ เขาก็บังเอิญเห็นเงาสีขาวๆบนเกาะเล็กๆที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเข้า เด้กหนุ่มรีบเอาเรื องนี้ไปเล่าให้พ่อฟัง  แต่พ่อของเขากลับบอกว่าเขาตาฝาดและสังห้ามไม่ให้ไปที่เกาะนั้นโดยเด็ดขาด แต่ว่าเด็กหนุ่มที่มีชีวิตอยู่บนเกาะไปวันๆ ท่ามกลางทะเลเวิ้งว้าง อย่างเขาไม่สามารถเก็บกดความอยาดรู้อยากเห็นของตัวเองเอาไว้ได้ เขาจึงตัดสินใจแอบถ่อแพไปที่เกาะนั้นทันที....."
"....เด็กหนุ่มคนนั้นเจอน้องสาวของตัวเองใช่มั๊ยครับ....."
"..............................."



แล้วเคก็เล่าต่อ  "บนเกาะมีกระท่อมเก่าทรุดโทรมอยู่หลังหนึ่ง เด็กหนุ่มรีบกวาดสายตาไปมองทุกซอกทุกมุม ทันใดนั้นเขาก็เหลือบสายตาไปเห้นคนผมเผ้ายุ่งเหยิงที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดกำลังคลานหนีเขาหัวซุกหัวซุน พอลองเพ่งดูใกล้ๆจึงรู้ว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน.....เพราะเขามีชีวิตอยู่บนเกาะและเพิ่งเตคยเจอเพศตรงข้ามเป็นครั้งแรก...... ตั้งแต่นั้นมา ชายหนุ่มก็เข้าออกเกาะนี้เป็นประจำ ด้วยความตื่นเต้น  จนในที่สุดทั้งสองก็เริ่มใกล้ชิดกัน วันหนึ่งชายหนุ่มพาเธอมาที่บ้าน และตกลงปลงใจว่าจะเป็นสามีภรรยากัน ทันทีที่เขากอดเธอ จู่ๆท้องฟ้าก็มืดครึ้ม  ฟ้าร้องครืนๆ เกิดลมพายุพร้อมกับเสียงฟ้าผ่า หนุ่มสวสองคนถูกเปลี่ยนเป้นหินก็อนยักษ์กลิ้งตกหน้าผา ....ใช่แล้ว ...ในที่สุดสองพี่น้องก็ถูกสาปเป็นหินเพื่อชดใช้กรรม......."


ต้า.....เมื่อฟังเรื่องจบ ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรที่แหลมคมมาปาดลึกกลางใจของเค้า
เค้าอยากจะร้องให้ให้กับเรื่องนี้มาก.... ต้าคิดว่าชะตากรรมของเค้าคงไม่ต่างจากจากเรื่องนี้ ...จะต่างกันก็ตรงที่ ...เค้ารักวินพี่ชายของเค้าฝ่ายเดียว..เพราะพี่วินไม่เคยคิดอย่างนั้นกับต้าเลย


"ต้า....."
ขณะที่ต้ากำลังอยู่ในความคิดของตัวเอง เคก็พูดขึ้นมา


"นายจำเรื่องทั้งหมดที่พี่เล่าให้ฟังได้มั๊ย...."
"แน่นอนครับ... ผมจำได้ทุกอย่าง"
"อืม...นายจำเรื่องนี้ไว้นะ แล้วไปเล่าให้วิน...พีชายของนายฟังด้วย..... "

[due]

พี่วิน....ทำไมพี่เคต้องมากำชับให้ผมเล่าเรื่องนี้ให้พี่ฟังด้วย คนอย่างพี่วินสนใจเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ .....พี่เคกำลังคิดอะไรอยู่ ถึงสั่งให้ผมไปเล่าเรื่องนี้ให้พี่ฟัง......



เมื่อผม(ต้า)กลับไปถึงคอนโด หลังจากที่ฟังเรื่องราวของพี่เคที่เล่าให้ฟัง ผมก็รุ้สึกงงในตอนแรกว่าพี่เคจะมาเล่าให้ผมฟังทำไม
มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้ามาก ...ฟังแล้วผมรู้สึกปวดใจยังไงบอกไม่ถูก ...มันปวดมากๆ
แต่ผมคิดว่าผมจะไม่เล่าเรื่องนี้ให้พี่วินฟังหรอก...ถ้าถามว่าทำไมถึงไม่เล่า ผมเองก็ตอบคำถามนี้ไม่ได้เหมือนกัน
ตอนนี้ผมคงคิดถึงพี่วินมากไปแล้ว....นอนดีกว่า พรุ่งนี้ต้องปมหาบัยแต่เช้า
..แต่ทำไมป่านนี้พี่วินยังไม่กลับอีกละ.จะไปก่อเรื่องที่ไหนอีกรึป่าว....ชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย.....



วันนี้ผมไปมหาลัยแต่เช้า ผมอยากเจอพี่เคมาก แต่หายังไงก็หาไม่เจอ แถมไม่เจอทั้งพี่ภูมิและพี่วินเลยตั้งแต่ช่วงเช้า เมื่อคืนพี่วินก็ไม่กลับห้อง
จนกระทั่งตอนเย็นผมจึงได้เจอพี่ภูมิ........

"ต้า.....เคมันฝากบอกลานายด้วยว่ามันจะเดินทางไปต่างประเทศซักพัก"ภูมิบอก
"อะไรนะครับ...ทำไม"
"เคมันมาทำเรื่องลาออกจากมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้ว และจะเดินทางไปเมืองยชนอกวันนี้"
"ก็เมื่อวานพี่เคยังเจอผมอยู่เลย เรานั่งคุยกันตั้งนาน ไม่เห็นพี่เคบอกไรผมเลย"
"มันคงอยากไปแบบเงียบๆมั้ง ไม่เห็นมันจะบอกใครเลย มีรู้กันไม่กี่คนหรอก.."
"พี่เคจะขึ้นเครื่องกี่โมงครับ" ต้าถามขึ้นด้วยความร้อนรน เพราะเค้ายังค้างคาในเรื่องบางอย่าง
"ทุ่มครึ่ง..."
"ผมจะไปหาพี่เค...ทำไมพี่เคต้องไปด้วย " แล้วต้าก็วิ่งออกไป แต่ก่อนที่ได้ไปไกลกว่านั้น เสียงของภูมิก็ทำให้ต้าถึงกับชะงั้ก
"เพราะไอ้วินไง เพราะพี่ชายของนาย....ไง"
 อึ่ง!!!!!!!!! คำตอบของภูมิเล่นเอาต้าถึงกับขาแข็งไปเลย หาลิ้นแทบไม่เจอ ใช่.....พี่เคคิดกับำพี่วินมากเกินกว่าคำว่าเพื่อน ถ้าลองสังเกตดีดี ถึงแม้จะไม่เคยมีใครบอกในข้อนี้ แต่ต้าก็พอจะมองออก เพราะสิ่งที่เคปฏิบัติต่วอนเสมอมา มันคือคำตอบที่ดีที่สุดอยู่แล้ว
เพราะพี่วินทำใหเพี่เคต้องลาออกจากมหาลัย ต้องเดินทางไปต่างประเทศ
เพราะอะไร ทำไม ผมต้องรูให้ได้
ว่าแล้วต้าก็เรียกรถ taxi ไปสนามบินทันที
แต่โชคร้ายปปหน่อยที่วันี้รถติดมาก กว่จะไปถึงสนามบินเที่ยวบินของเคก็ออกเดินทางไปแล้ว


ผมวิ่งไป วิ่งมาจนเหนื่อย ผมก็ไม่รูหรอกว่าผมจะวิ่งไปทำไม แค่ไม่อยากอยู่กับที่
จนกระทั่งเหนื่อยมากจนวิ่งไม่ไหว เลยหยุดนั่งำพักบนเก็าอี้
แล้วจู่ๆก็มีคนมาหยุดยืนตรงหน้าผม
ผมเงยหน้าขึ้นมอง
เค้ายิ้มให้ผม
หน้าตาของเค้าคุ้นๆ แต่ผมจำไม่ได้
แล้วเค้าคนนั้นก็ยื่นอะไรซักอย่างให้ผม
มันคล้ายๆกับซองจดหมาย

[kuankao]

จิ้มๆๆพี่ดิวครับ


ค้างงงงงงงงงงงงอ่าครับ


รีบมาต่อน่ะครับ 


รออ่านตอนต่อไปครัับ     

[NUTTYZERO]

ซองอะไร!!


ค้างอีกแล้วพี่ดิว T^T

[ThyRist]

เรื่องนี้เศร้ามาก

รีบมาต่อไว ๆ นะครับ 

..

[Safina_safe]

เออ แบบ ไงดี มาต่อเร็วๆๆดีกว่านะจ้ะ 

[due]

.."ต้า...ใช่ป่าว" เค้าถามขึ้น
"ใช่ครับ...แล้วคุณ....."
"เคเค้าฝากไว้ให้นาย....เพราะเค้ารู้ว่ายังไงนายก็ต้องมาที่นี่"
"ขอบคุณครับ....." ต้ายื่นมือออกไปรับซองจดหดมาย...พร้อมกับจ้องหน้าเค้า
"นายจำเราไม่ได้ใช่ป่าว"
"ใช่ครับ แล้วไม่ทราบว่าคุณ   คือ"
"เราเคยเจอกันในผับตอนมีเรื่อง....มันไม่ค่อยน่าจดจำระหว่างเราหรอกในการเจอกันครั้งแรก " เค้าคนนั้นยิ้มให้ต้า
"ผมจำได้แล้ว คุณนั่นเอง"
"ครับ...ผมกำลังจะบินตามเคไปในเที่ยวบินต่อไป "
"เดินทางปลอดภัยนะครับ...และขอบคุณมากนะครับสำหรับจดหมาย"
"งั้นผมไปล่ะนะครับ โชคดีนะครับ  " แล้วเค้าคนนั้นก็เดินจากไป ระหว่างทางเค้าก็ได้โรศัพท์หใครบางคน "เรียบร้อยแล้ว"






ต้าเปิดจดหมายอ่านในทันที อยากจะรุู้ว่าเคจะบอกไรเค้า


ต้า.......
 พี่เองก็ไม่รู้ว่าจะเขียนยังไงหรือเขียนไรดี แต่พี่รู้ว่า ยังไงนายก็ต้องมา.....
เรื่องบางเรื่องพี่ไม่รู้ว่าพี่สมควรจะบอกนายดีมั๊ย.....
งั้นพี่จะบอกนายเท่าที่พี่จะบอกได้ละกันนะ
นายเองก็คงพอจะรู้และมองออกว่าพี่ชอบพี่ชายของนาย...วิน
พี่ได้บอกความรู้สึกของพี่กับเค้าไปแล้วเมื่อวันก่อน
แต่เค้าบอกพี่ว่าเค้ามีคนที่เค้ารักอยู่แล้ว....
พี่แปลกใจ เพราะพี่ไม่เคยเห็นว่าวินจะคบใครซักคน
แต่พี่ตกใจมาก....ไม่ใช่ตกใจเพราะวินมีคนที่รักอยู่แล้ว
แต่ตกใจเพราะคนที่เค้ากำลังรักอยู่ต่างหาก
นายเองก็คงยังพอจำเรื่องที่พี่เล่าให้ฟังเมื่อวันก่อนได้ใช่มั๊ย
ต้าได้ไปเล่าให้พี่ชายของนายฟังรึยัง
แล้วนายเองล่ะ รู้สึกยังไงกับเรื่องที่พี่เล่าให้ฟัง
นายคิดว่าเรื่องมันจบน่าเศร้าใช่มั๊ย
ไม่ใช่สิ...ความรักแบบนี้มันไม่สมควรจะเกิดขึ้นเลยต่างหาก
แต่ความรักก็คือความรัก
ไม่มีใครสามารถกำหนดกฏเกณฑ์มันได้หรอก
แม้แต่ใจของตัวเราเอง
ตอนนีวินมันกำลังเจ็บปวดกับความรัก.....ของมัน
มันกำลังเจ็บปวดกับความรักที่ไม่มีทางเป็นไปได้
มันเจ็บปวดกว่าพี่หลายร้อยหลายพันเท่าที่ถูกปฏิเสธ
พี่เมื่อยมือแล้ว.....ว่างๆพี่จะเมลไปหานะ


จำไว้....ความรักคือความรัก ไม่มีใครกำหนดได้
 พี่เค


ผมอ่านจดหมายจบน้ำตาก็ไหลพรากลงทันที
ผมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อายสายตาของใครๆที่ผ่านไปมา
ผมอยากจะร้องไห้ให้น้ำตามันหมดๆไป ผมจะได้ไม่ต้องร้องอีก ...ผมจะได้ไม่ต้องเจ็บอีก
พี่วิน .... พี่วินเจ็บมาตลอดเลยใช่มั๊ยครับ
ไม่ใช่ผมคนเดียวใช่มั๊ยครับที่เจ็บ...พี่วินเองก็เจ็บไม่ต่างจากผมเลย
เจ็บ...เจ็บตรงหน้าอก...เจ็บมาก ผมก้มหน้าลงเพื่อให้น้ำตามันไหลสะดวกขึ้น มันจะได้หมดไปเร็วๆ ผมจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดอีก
มันเป็นความคิดที่โง่มากเลย ที่คิดว่าทำแบบนี้แล้วมันจะหาย แต่ผมไม่มีแรงที่จะทำอย่างอื่นได้แล้วนอกจากร้องไห้จนน้ำตาหมด
คิดไปคิดมาผมชักโกรธพี่วินขึ้นมาแล้วซิ
แล้วทำไมผมต้องโกรธด้วย....ไม่รู้สิ ผมไม่รูอะไรทั้งนั้นในตอนี้



แล้วก็มีคนคนหนึ่งมาหยุดยืนตรงหน้าผมพอดี
ผมเห็นรองเท้าของเค้าก่อนหน้าของเค้าซะอีก เพราะผมกำลังนั่งก็มหน้าอยู่
แต่เห้นแค่รองเท้าผมก็รูอยู่แล้วว่าเค้าเป็นใคร เพราะผมจำทุกอย่างทีเป็นเค้าได้
ผมก็ได้แต่นั่งก็มหน้างุดอยู่ตรงนั้น
เค้าคนนั้นก็ไม่ยอมพูดอะไร






อีกไม่กี่นาทีหลังจากนั้น

"ตานายยังมีน้ำตาเหลืออีกมั๊ย"
"ฮึก......."
"ถ้ายังเหลืออยู่...ขอให้พี่เถอะนะ" เค้าบอกเสียงเรียบ
"ฮึก...."
"อย่าร้องอีกเลย........"
"ฮึก !!!!!!!! ฟืดดดดดด"
"เอ้อ กลับบ้านกันเถอะ"

พี่วิน คนๆนั้นคือพี่วินไงล่ะครับ
พี่วินกุมมือผมที่ยังเสียใจไม่หาย

แต่ผมแกะมือพี่วินออก ....พี่เค ขอโทษนะครับ ....ผมรู้ดีว่าพี่ทำเพื่อผม ผมคงตอบแทนพี่ได้แค่คำว่า ขอบคุณ และผมจะไม่สนใจความรักครั้งแล้ว
ผมจะไม่บอกพี่วิน และจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าพี่วนคิดไรอยู่
ต่อไปนี้ผมจะปิดตายหัวใจของตัวเอง
ให้เรื่องทุกอย่างมันจบลงแค่นี้
ก่อนที่ความรักมันจะถลำลึกจนเลยเถิดไปกันใหญ่

ปัง!!!!
พี่วินมองผมอย่างงๆ ที่เดินเลี่ยงไปนั่งเบาะหลังและปิดประตูเสียงดีง
พี่วินยังไม่เข้ามานั่งในรถ เค้ากำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ด้านนอก
ช่วงนี้ผมสังเกตว่าพี่วินดูดบุหรี่เยอะขึ้น
เรื่องของเค้าสิ ผมไม่อยากยุ่งด้วยแล้ว
แต่ทำไมต้องสูบด้วย ไม่รู้รึไงว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพ



ตอนนี้พี่วินกำลังคิดไรอยู่นะ
กำบลังคิดเหมือนที่ผมคิดรึป่าว
กำลังคิดว่า............


พี่สูบบุหรี่จนเหลือแต่ก้นแล้วเดินมาขึ้นรถ...
เหลือบตามองผมทางกระจกก่อนจะติดเครื่องยนตร์และแล่นรถออกไป



บรืน!!!!!

เพราะมันค่อนข้างดึกมากแล้ว
และนั้นยิ่งทำให้ผมรู้สึกเหงามากขึ้น

"ร้องไห้พอรึยัง"
พี่วินขับรถไปเงียบๆเหลือบมองกระจกและถามผมขึ้นอีกครั้ง
ถ้าเป็นเมื่อก่อน...เวลาที่พี่วินถามและผมไม่พูดอะไร พี่วินก็จะว่าผมขึ้นมาทันที แต่ตอนนี้พี่วินกลับไม่ทำแบบนั้น

ภายในรถเงียบกริบ ผมมองออกไปนอกหน้าต่างและหันกลับมามองพี่วิน แค่เห็นท่าทางของเค้าก็ทำให้หัวใจของผมเต้นรัว....ไม่ได้นะ ต่อไปนี้ผมต้องหักห้ามใจตัวเอง
แต่น้ำตาผมมันเริ่มเอ่อล้นขอบตาอีกแล้ว
ผมตั้งใจจะร้องไห้เพื่อพี่วินครั้งสุดท้ายและปาดน้ำตาทิ้ง
ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ผมจะพูดว่ารักพี่.....

"พี่วิน"
"..........".
"พี่......"
"อือ....."
"ผม....รักพี่นะ"
"........."

















"รักมากด้วย"
"................"



















"ผมรักพ่อ...รักแม่...รักพี่.....ผมรักทุกๆคนนะ"

ต่อไปนี้ให้เรื่องมันจบลงแบบนี้แหละ ดีแล้ว........

[due]

ทันทีที่กลับมาถึงคอนโด ผมเงยหน้ามองนาฬิกาที่ผนังเป็นอันดับแรก
ตีหนึ่งสิบห้านาที
ภายในห้องรับแขกมืดสนิท
ผมคลำทางเดินไปห้องนอนและหมุนลูกบิดประตูห้อง
"ต้า...."
ขณะทีผมกำลังจับลูกบิด ผมก็ต้องหยุดชะงักลงเพราะเสียงเรียกและเงยหน้ามองเค้า

หลังจากที่ผมพูดจบ พี่ก็ไม่พูดอะไรเลยมาตลอดทาง
ตอนนี้หน้าตาของพี่วินดูเครียดจัด
"........."
ผมไม่ตอบอะไร พี่วินค่อยๆเปิดปาก พูดอย่างแผ่วเบา
"เคมันเล่าอะไรให้นายฟังใช่มั๊ย"
ฮึ....พี่ใส่ใจกับคำพูดของผมในรถด้วยเหรอ......
"เรื่องอะไรล่ะครับ..."
"พี่ก็แค่ลองถามดูนะ"
"........"
หลังจากนั้นพี่ก็นิ่งเงียบไม่พูดอะไรอีก
แต่พอผมกำลังจะเดินเข้าห้องและปิดประตู ผมก็ได้ยินเสียงของพี่พึมพำดังแว่วมา
"ไม่ว่าไอ้เคมันจะพูดอะไร นายก็อย่าเอามาใส่ใจเลยนะ"
ภายในห้องนอนของผมมืดสนิท ผมปล่อยให้มันมืดอยู่อย่างนั้นและไม่คิดจะเปิดไฟ




หลังจากที่พี่เคเดินทางไปเมืองนอกแหลังจากวันนั้น
ผมก็ยังทำตัวปกติเหมือนเดิมกับพี่วิน
แต่มันก็ลำบากเพราะมันไม่เหมือนเมื่อก่อน
แต่ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนไปยังไง สิ่งเดียวที่ยังคงเหมือนเดิมตลอดมาและตลอดไปคือ....ผมกับพี่วินเป็นพี่น้องกัน
พี่วินก็ใช้ชีวิตตามปกติของเค้าไป
ผมเองก็ยังคงคบกับพี่ภูมิอยู่
อย่างเช่นวันนี้พี่ภูมิชวนผมไปหาไรทานนอกบ้าน

ที่ร้านอาหาร
แต่ว่าวันนี้พี่ภูมิ...ทำไมไม่ยอมกิน เอาแต่นั่งจ้องหน้าผมอยู่ได้
เวลากินแบบนี้ ผมไม่ชอบให้ใครมานั่งมองด้วยซิ
"มองอะไรของพี่อ่ะครับ"ผมถาม
"ก็....นายกินมูมมาม"
คนบ้า วันนี้ทำไมพี่ภูมิเอาแต่ทำให้ผมอายอยู่เรื่อยเลยนะ
"มีอะไรติดอยู่มั๊ย"
ผมถามหลังจากใช้หลังมือเช็ดรอบปาก (ซกมกเข้าขั้นเทพ)
"ครับ"
 พี่ภูมิตอบว่ายังติดอยู่ ผมกำลังจะเอามือเช็ดที่ปากอีกครั้ง แต่พี่ภูมิดึงมือผมออกและเอาผ้าเช็ดปากมาเช็ดปากให้ผมแทน
"นั่งนิ่งๆสิ"
บรรยากาศแบบนี้ก็ดีนะ
"เรียบร้อย"
"อะ...อืม ขอบคุณนะครับ"
"เมื่อกี้นายใจเต้นล่ะสิ"
มามุกไหนเนี่ยะ





"นายจะมาเมื่อไรก็มา พี่จะเปิดประตูรอไว้ " พี่ภูมิบอกตอนมาส่งผมที่หน้าบ้าน

เปิดประตูรอไว้....หมายถึงไรอ่ะ.....





ผมนอนอยู่ในห้องคนเดียว ไม่ใชสิ ทั้งห้องมีผมอยู่คนเดียวในตอนี้
ท่าทางวันนี้พี่วินจะไม่กลับห้องแฮะ
ผมอยากรีบนอนเร็วๆแต่ข่มตายังไงก็หลับไม่ลงซะที
ช่วงนี้ผมรู้สึกว่าเหมือนพี่วินกำลังพยายามหลบหน้าผมอยู่ยังไงไม่รู้
ทั้งที่ตอนแรกผมตั้งใจว่าจะพบหน้าพี่วินให้น้อยที่สุด
แต่ไปๆมาๆไหงกลายเป็นว่าพี่วินหลบหน้าผมซะงั้น
และก็เป็นฝ่ายผมเองนั้นแหละที่ต้องมานั่งคิดถึงพี่วินอยู่
จนในที่สุดความอดทนของผมก็มาถึงที่สุดแล้ว

ผมกดเบอร์ที่คุยเคยเป้นอย่างดี
"..................." ทำไมไม่รับสาย
"กริ๊ก...." รับแล้ว
"พี่วินไม่คิดจะกลับบ้านเลยเหรอครับ" ผมถามออกไปเพราะอยากจะประชดเค้า
"ก็พี่กำลังช่วยนายไง...."
"ช่วยไรครับ...."
"ก็ช่วยให้นายไม่ต้องมาเห้นหน้าพี่ไง... พี่คิดว่านายกำลังพยายามหลบหนัาพี่อยู่ซะอีก"
".........." ผมอึ้ง ถึงกับพูดไม่ออก
"แล้วโทรมามีไรรึป่าว"
"คิดถึง...อยากเจอหน้า..." ผมเผลอพูดออกไปตามความรู้สึกในตอนนี้ กรรมแล้ว พูดแบบนั้นออกไปได้ไง ปากหนอปาก
"นายตั้งใจจะโทรหาไอ้ภูมิใชมั๊ย.... แต่ดันกดเบอร์เลยมาติดที่เครื่องของพี่"
"ทำไมล่ะครับ" จากโกรธตัวเองเมื่อกี้ ก็งงซะงั้น
"เพราะคำพูดที่นายพูดเมื่อกี้ ...เค้าใช้สำหรับคนที่คบกันเท่านั้น...."
"งั้นก็คงอย่างงั้นมั้งครับ....ผมคงคิดถึงพี่ภูมิมากไปหน่อย...มือเลยสั่น ....เลยกดเบอร์ผิด งั้นผมขอโทษละกันนะครับ ที่ทำให้พี่ต้องเสียเวลามารับสายโทรผิดอย่างผม" ผมอยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งจริงๆ
ผมไม่ได้โกรธพี่วิน แต่โกรธตัวเอง ที่ไม่สามารถห้ามความรู้สึกของตัวเองได้
ผทกำลังจะร้องไห้อีกแล้วใช่มั๊ย
น้ำตาของผมมันยังไม่หมดอีกเหรอ
แต่ถ้าเกิดหูผมไม่เพี้ยนจนเกินไป ผมได้ยินเสียงคล้ายๆคนสะอื้นถึงแม้มันจะเป็นเพียงแค่แวบเดียวก็เถอะ

[due]

มุมของวิน

ผมไม่รู้ว่าผมควรจะพูดหรือปฏิบัติต่อต้าอย่างไรมันจึงจะดีและเหมาะสมที่สุด
ผมดีใจมากเมื่อกี้นี้เบอร์ที่ปรากฏหน้าจอเป็นเบอร์ของต้า
ผมดีใจและลังเลใจที่จะรับสาย
ผมกลัวว่าต้าจะโทรผิด
กลัวว่าเค้าตั้งใจจะโทรไปหาคนอื่นที่ไม่ใช่ผม
แต่ผมอยากได้ยินเสียงของเค้า...ถึงแม้เมื่อรับสายแล้วเค้าจะบอกว่าโทรผิดก็ตาม
ผมกดรับสาย...เสียงของต้าก็ดังตามมาในทันที
เสียงนี้ที่ผมอยากได้ยินมาตลอดหลายวันที่ผ่านมา
ใจของผมพองโตจนมันจะระเบิดอยู่แล้ว
เค้าถามผมว่าไม่คิดจะกลับบ้านเหรอ
ผมก็ตอบตรงๆกลับไป เพราะช่วงนี้ผมรู้สึกว่าเหมือนต้ากำลังพยายามหลบหน้าผมอยู่
ผมก็แค่ไม่อยากให้เค้าลำบากใจ
ผมเลยเลือกที่จะเป็นฝ่ายเดินออกมาซะเอง
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ต้ากำลังคิดไรอยู่ กำลังรู้สึกไรอยู่
เพื่อให้ทุกอย่างมันดีที่สุด ผมเลยต้องห่างจากต้าไว้
เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไรความอดทนของผมมันจะหมดลง


และตอนนี้ตอนที่ผได้ยินเสียงของต้า
ความอดทนของผมก็หมดลงในทันที

[due]

ก๊อกๆๆๆๆๆ!!!!

ต้ารีบไปเปิดประตูทันที  ใครมากันดึกดินขาดนี้แล้ว




"พี่วิน"
"ไปเที่ยวกันมั๊ย"
"มันดึกมากแล้วนะครับ"
"นายจะไม่ไปใช่ไหม"
"........" ต้าไม่ตอบ แต่ยิ้ม






วินขับรถมาเรื่อยๆ โดยมีต้าที่นั่งดูอยู่ด้านข้าง บรรยากาศภายในรถเงียบงัน
ต่างคนต่างไม่พูดไรกัน
ความเงียบจึงเป็นคำตอบที่ ดีที่สุดระหว่างเค้าทั้งสองคน
แล้ววินก็ขีบรถมาเรื่อยๆจนถึงลานโล่งๆที่เต็มไปด้วยต้นหญ้าเล็กๆเขียวขจี สุดลูกหูลูกตา มองแล้วก็สบายตาดีเหมือนกัน
วินจอดรถและชวนต้าให้ลงมานั่งบนลานหญ้าด้ววยกัน



"อากาศดีจังครับพี่วิน" เป็นคำพูดแรกของทั้งสองคนที่พูดดกัน ต้าพูดพร้อมกับสูดหายใจเข้าแรงๆ

".........." วินเงียบไม่ตอบอะไร ได้แต่นั่งมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย

"............." ชวนเค้าออกมาเที่ยวแล้วยังไม่ยอมพูดไรเลย ประหลาดจริง อันนี้แค่ความคิดของผมนะ ไม่กล้าพูดไรออกไปหรอก เดี๋ยวโดน

"........" ยังเงียบได้อีกนาน

ลองถามอีกรอบล่ะกัน"พี่วินกำลังคิดไรอยู่เหรอครับ"

"........." เงียบอีกแล้ว

แล้วทั้งคู่ก็เงียบกันไปอีกหลายนาที แล้วจะมานั่งเงียบกันทำไมเนี่ย นั่งเงียบกันในห้องก็ได้ ไม่ต้องถ่อกันมาเงียบกันถึงที่นี้

















"นายว่ามั๊ย การรักคนที่ไม่รักเราว่าทรมานมากแล้ว แต่มันยังน้อยกว่าความพยายามที่จะไม่รักคนที่เรารัก" ในที่สุดวินก็ยอมพูดออกมา แต่เป้นคำพูดที่แปลกดีนะ

 ต้าคิดว่าจะเงียบดีกว่า จะได้หายแค้นที่ตัวเองถามไปตั้งหลายครั้ง แต่วินไมยอมตอบเค้าซะที คิดได้ดังนั้นต้าก็


"ผมว่า มันก็เจ้บปวดด้วยกันทุกคนแหละครับ ทั้งที่ไม่ได้รักตอบหรือพยยายามที่จะไม่รักทั้งที่รักใจแทบขาด มันขึ้นอยู่กับว่าใครจะเข้มแข็งและสามารถดูแลหัวใจตั้วเองได้ดีกว่ากัน" ไหนบอกจะไม่ตอบไง  ก็มันทนไม่ได้ อยากคุยกับพี่วินมาตั้งนาน ปากไม่รักดี

"เอ้อ.... มานั่งที่บรรยากาศดีดี แต่ดันกลับมาพูดเรื่องแบบนี้ เสียบรรยากาศหมดเลย "
วินถอนหายใจเสียงดัง

"พี่วินมีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึป่าวครับ"

"มีมากซะจนพี่ไม่อยากคิดถึงมันแล้ว ...ว่าแต่นายเหอะเป็นไงบ้าง"

"พี่วินหมายถึงเรื่องไรล่ะครับ"

"ก็....ทุกๆเรื่องนั่นแหละ"

"ก็ดีครับ ..มันก็เป็นไปเรื่อยๆของมันอย่างที่มันควรจะเป็น"

"อ๊ะ!!!!!! ดาวตก " จู่ๆวินก็ตะโกนขึ้นมมา และชี้นำไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน ต้าเองก็เงยหน้าขึ้นมองตาม

"จริงด้วย" ต้ายกมือขึ้นมาประกบและพร่ำพูดอธิฐาน

วินเองก็เหมือนกัน แต่บางที่อาจจะเป็นเพราะความอาย วินเลยก็มหน้าซะแทบมุดดินเลย

เขาทั้งสองอธิฐานพร้อมกัน แต่ต่างกันตรงท่าทาง และความรู้สึกเพื่อขอในสิ่งที่ตัวเองปรารถนาจากดวงดาว

'เทพแห่งดาวครับ ขอให้ผมอยู่เคียงข้างและเฝ้ามองเค้าตลอดไปด้วยเถอะ'

'ผมไม่ทราบว่าเทพแห่งดาวจะรับฟังคำขอของผมรึป่าว ถ้าท่านสามารถทำให้ความปรารถนาของผมเป็นจริงขึ้นมาได้ ...ถ้าผมตายไป ขอให้ความทรงจำของผมมีแต่เรื่องของเค้าตลอดไป'

"พี่วินอธิฐานอยู่เหรอ"

"อธิฐานอะไร" วินแกล้งปฏิเสธหน้าตาย

"อ้าว...ไม่ใช่หรอกเหรอ"

"เด็กบ๊อง...ท่าทางจะประสาทแฮะ"

"อะไร...มาว่าผมได้ไง...พี่วินอธิฐานอะไร"

"ขอให้หาเงินได้เยอะๆ...พี่บอกนายแล้วพอใจรึยัง"

"คนขี้งก" ต้าย่นจมูกให้

"นายล่ะอธิฐานขออะไร"

"พี่อยากรู้เรื่องของคนอื่นด้วยเหรอ"

"ยังจะมากวนโมโหอีก บอกมา"
"ก็คนมันสงสัยนี่นา คนอย่างพี่วินอยากรู้เรื่องของคนอื่นเป็นด้วยเหรอ...แปลก"

"ต้า....หรือว่า.....นายอยากจะมีเรื่อง"

"ผมขอไรรู้มั๊ย...."

"............."

"ผมขอเทพแห่งดาวว่า .....ขอให้ตัวเองมีความทรงจำดีดีติดตัวอยู่กับผมตลอดไป..."

"อะไรคือความทรงจำที่ดีสำหรับนายเหรอ"      '  ในความทรงจำดีดีของนายจะรวมถึงพี่อยู่ด้วยมั๊ย'

"ก็ทุกๆอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของผมอ่ะครับ" โดยเฉพาะความทรงจำที่เกียยวกับพี่วินไงล่ะครับ

แล้วทั้งคู่ก็นั่งเงียบกันไปอีกแล้ว ไม่มีบทสนทนาใดๆเกิดขึ้น ได้ยินแต่ลมพัดแผ่วเบายามค่ำคืน และเสียงร้องของแมลงบ้าง จนกระทั่ง....

"ฮัดเช้ย!!!!!!!!..........." ต้าจามออกมาเสียงดัง

"นายไม่สบายเหรอ...งั้นเรารีบกลับกันดีกว่า"

"ผมยังไม่อยากกลับเลย แค่อากาศมันหนาวไปหน่อยเองครับ...ผมสบายดี"

"ถ้าไม่กลับก็เอาเสื้อนี่ไปห่มซะ...". ว่าแล้ววินก็ยื่นเสื้อของเค้าไปให้ต้าทันที

"แล้วพี่วินเองไม่หนาวเหรอครับ" ต้าลังเลที่จะรับ เพราะถ้าเค้าหนาว แสดงว่าพี่วินก็ต้องหนาวด้วย ไมยอมให้พี่วินไม่สบายหรอก

"อย่ามาเรื่องมาก ถ้านายไม่ยอมใส่ก็ลุกขึ้น...กลับกันเดี๋ยวนี้เลย" แล้ววินก็ทำท่าจะดึงเสื้อกลับ และลุกขึ้น

แต่ต้าก็คว้าทั้งเสื้อและมือของวินไว้ได้ก่อน

"ใส่ก็ได้ครับ....ไม่เห็นต้องดุกันเลย" ต้าพูดพลางสวมเสื้อ

"ก็นายมันดื้อน้อยซะที่ไหนล่ะ ต้องให้ขู่กันตลอด"

"ไม่ได้ดื้อซะหน่อย...ก็แค่บอกว่าอากาศมันหนาวไปหน่อย...ไม่ได้ไม่สบายซะหน่อย" ยังจะมีหน้าไปเถียงเค้าอีก

"แค่ไม่อยากให้นายไม่สบาย....." วินตอบเสียงอ้ออแอ้มในคอ แต่ก็ดังพอที่จะทำให้ต้าได้ยิน

"ขอบคุณมากนะครับ" ต้าพูดในขณะที่สายตาทอดมองไปไกลยังท้องฟ้า

"มันคือหน้าที่ของพี่ที่ดีไม่ใช่เหรอที่ต้องทำแบบนี้"

"พี่วิน....เราสองคนเป็นพี่น้องกันจริงๆเหรอครับ....."



"พี่วิน....เราสองคนเป็นพี่น้องกันจริงๆเหรอครับ....."

"พูดอะไรของนายอ่ะ"

"ผมรู้สึกว่าเราสองคนไม่ค่อยเหมือนกันเท่าไร"

"แล้วพ่อกับแม่หน้าตาเหมือนกันรึเปล่าล่ะ"

"ก็ไม่นะครับ "

"ก็นั่นแหละ นายหน้าตาเหมือนแม่ ส่วนพี่หน้าตาเหมือนพ่อ"

"เหรอครับ"

"อืม"

"พี่วินครับ"

"ว่าไง"

"ผมจะไม่ลืมวันนี้ไปจนชั่วชีวิตของผมเลยครับ"

"มันมีค่าให้นายน่าจดจำขนาดนั้นเลยเหรอ"

"........." ไม่ตอบ แ ค่ยิ้ม 'เวลาผมรู้สึกรักพี่วินทีไร หัวใจของผมจะรูสึกสดชื่นและอิสระเหลือเกิน '

"คิดไรอยู่เหรอ"

"คิดให้ตวเองมีความสุขไงครับ" ผมหันไปตอบพี่วิน

"บอกพี่บ้างสิว่าคิดยังไงให้ตัวเองมีความสุข พี่จะได้คิดบ้าง"

"ง่ายนิดเดียวครับ....ก็คิดในสิ่งที่เรารู้สึกจริงๆสิครับ ......แม้ว่ามันจะเป็นเวลาการคิดที่แสนสั้นแต่มันก็สามารถมีความสุขให้กับเราอย่างมหาศาลแบบที่ไม่น่าเชื่อได้เลยนะครับ"

"ขนาดนั้นเชียวเหรอ"

"ผมไม่ตอบนะครับ...เพราะคำตอบขอผมมันแสดงอยู่บนใบหน้าของผมอยู่แล้วทั้งดวงตาและรอยยิ้ม"

แล้ววินก็เห้นว่าต้ากำลังมีความสุขอย่างที่พูดอยู่จริงๆ เพราะสายาของต้าบอกอย่างนั้น สายตาของต้ากำลังยิ้ม

"พี่เชื่อนายแล้ว"

"ฮัดเช้ย!!!!!!" ต้าจามออกมาอีกแล้ว

"กลับกันเถอะ" วินชวนต้ากลับใรทันที

แล้วฝนก็เริ่มโปรยลงมา





"เอี๊ยด!!!!!!!!!!"

"ต้า นายหลับไปแล้วเหรอ ตืนเถอะ ถึงบ้านแล้ว ข้างหลังมีร่ม หยิบเอาไปด้วยล่ะ"

"..............."

"พี่บอกให้ตื่นไง ' วินยังคงเรียกต่อไป

ต้าเองก็ได้ยินเสียงของวินพูดซำ้ไปซ้ำมาจนฟังไม่ออกว่าพูดอะไร

"อืม...ครับ....." เลยตอบรับได้เพียงเท่านั้น

"เป็นอะไร....นายไม่สบายเหรอ"

วินลองเอามือทาบบนหน้าผากของต้า ฝ่ามือของวินอบอ่นจนต้ารุ้สึกได้ แต่ว่าหัวของเค้ารู้สึกร้อนผ่าวไปหมด

"อืม...ครับ..." ต้าพูดออกมาทั้งที่ยังหลับตา

"บ้าจริง!!!! ตัวนายร้อนเป็นไฟเลย'

"ปัง!!!!!!!"

วินลงจากรถมาเปิดประตูฝั่งที่ต้านั่งอยู่และแบกตัวต้าขึ้นหลัง

ต้ารู้สึกว่าแผ่นหลังของวินกว้างใหญ่ดีจัง

น้ำตาของต้าเริ่มไหลออกมา เพราะความเสียใจ....และเจ็บปวด

เสียใจเพราะ... ไม่สามารถบอกได้ว่ารัก

เจ็บปวดเพราะ...ความเป็นสายเลือดเดียวกัน

'ผมไม่อยากซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงเอาไว้อีกแล้ว ... ถึงจะไม่สมหวัง ผมก็จะเลือกความรักที่ทรมานนี้ บางที ต่อไปนี้ผมจะไม่รู้สึกเสียใจอีกแล้ว'


เช้าวันรุ่งขึ้น

ต้าตื่นขึ้นมาในเช้าของวันหยุด

เค้าเดินออกจากห้องนอนด้วยความอ่อนเพลีย เพราะเมื่อคืนเค้าไม่สบาย

ออกมาจากห้องนอนต้าก็ได้ยินเสียงโครมครามและกลิ่นหอมออกมาจากห้องครัว

'ใครมาบุกห้องครัวเราแต่เช้า'

แล้วเท้าของต้าก็พาเค้าเดินไปยังต้นเสียง

ภาพที่ต้าเห็น ทำให้ต้าแยกอารมณ์ไม่ถูก ว่าจะซึ้งหรือฮาดี

เพราะ วินสวมผ้ากันเปื้อนสีชมพูหวาน กำลังขะมักเขม้นกับการทำอาหาร แต่ปากก็บ่นไปเรื่อย 'โอ๊ย ! ทำไมต้องกระเด็นด้วย ร้อนนะโว้ย' พี่วินโวยวายเพราะน้ำมันกระเด็นใส่

ผมรักพี่วินจังเลย

"พี่วิน"

"ตื่นมาทำไมแต่เช้า ทำไมไม่นอนต่อ เดี๋ยวก็หายช้าหรอก.....โอ๊ย กระเด็นใส่กูอีกแล้ว" พูดกับผมไม่ทันจบ พี่วินก็หันไปสาละวนด่ากับกระทะอีกแล้ว

"เพราะพี่วินนั่นแหละเสียงดัง ผมเลยตื่นเลย" ผมแค่แกล้งพี่วินนะครับ จริงๆแล้วผมตื่นเพราะผมอยากเห็นหน้าพี่วินหรอก ช่วงนี้ชักเอาใหญ่แล้วครับผม

"โห รู้นี้ไม่แหกขี้ตาตื่นมาทำให้กินหรอก...." งอนซะงั้น น่ารักจริงๆ

"โอ๋ๆๆๆๆๆ ผมพูดเล่นนะครับพี่วิน ....ผมนอนพอแล้ว....มีไรให้ผมช่วยป่าวครับ"

"ช่วยไปไกลๆหน่อยได้ป่าว"

"อ้าว คนอุตส่าจะช่วย....." งอนนะนี้

"ไม่ใช่อย่างนั้น...เดี๋ยวน้ำมันจะกระเด็นใส่...มันเจ็บนะ" ที่แท้ก็เป็นห่วงเรานี่เอง

"เป็นห่วงผมใช่มั๊ย" ถามเล่นๆไปงั้นแหละ ดีกว่าออกไปเฉยๆ

"อืม...ห่วงนายมาก" พี่วินตอบผม แต่หน้าไม่หันมามองผมเลย

กระผมก็ทำไรไม่ได้ นอกจากเดินยิ้มออกมาจากห้องครัวอย่างเงียบๆ

รักพี่วินขึ้นอีกแล้วครับ ผมคงจะหยุดรักพี่ชายตัวเองไมได้อีกต่อไปแล้ว

ผมไปนั่งรอพี่วินที่โต๊ะกินข้าวซักครู่ พี่วินก็ยกกับข้าวทั้งหมดมา

ผมจะไปช่วยก็ไม่ยอม บอกแต่ว่า ไม่อยากใช้แรงงานคนป่วย

รู้งี้ผมป่วยทุกวันก็ดี จะได้มีคนเอาใจ

อาหารของพี่วินทุกจานดูน่าทานมากครับ

ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างพี่วินจะทำกับข้าวได้ดีถึงขาดนี้

"กับข้าวของพี่วิน่าทานจังครับ"

"อย่าเชื่อในสิ่งตาเห็น" พี่วินพูดแปลกๆ

"........."

"เอามืออุดจมูกไว้ซะ...แล้วก็กินเข้าไป...ห้ามพูดมากด้วย" สั่งจังเลยพี่ชายเรา แต่ก็รักนะครับ

"ทำไมต้องอุดจมูกด้วล่ะครับ กลิ่นก็น่าทานดีออก" ผมสงสัยในคำสั่งของพี่วิน

"บอกให้ทำก็ทำไปสิ อย่ามาเรื่องมาก รำคาญ" พี่วินเริ่มอารมณ์บูดอีกแล้วครับ


"งั้นมันก็สิทธิ์ของผมเหมือนกัน ที่ผมจะทำอะไรก็ได้" ผมก็ยัวะเป็นเหมือนกันนครับ

"งั้นก็ตามใจ พี่บอกนายแล้ว" แล้วพี่วินก็นั่งกินข้าวไปเอามือปิดจมูกไป



"แปลกคนชะมัดเลย" ผมหันไปค้อนพี่วิน

"จะกินก็กิน อย่าบ่น" หันมาด่าผมอีกจนได้

ผมก็เลิกสนใจพี่วินแล้วตั้งหน้าตั้งตาจะกินข้าวต่อ

วันนี้สงสัยลาภปากแน่เลยครับ

ได้ทานอาหารฝีมือพี่วิน

ผมตักซุปเป็นอาหารชิ้นแรกบนโต๊ะ

"อึก!!!!" ผมถลึงตาทันทีที่ซุปสัมผัสกับปลายลิ้นของผม

"บอกแล้วก็ไม่เชื่อเอง" พี่วินส่งสายตาแบบเยาะเย้ยมาทางผมในทันที

"........" ผมก็ยังคงพูดไรไม่ออก ยังคงสำลักความอร่อยอยู่

"เป็นไงบ้าง"

"ก็ไม่เป็นไรนี่ครับ อร่อยดี" กล้าพูดนะ 'ทำรถขนผงชูรสตกลงในหม้อซุปรึไง'

"เหรอ"

"ผัดผักน่าทานดีนะครับ" ผมยังคงไม่เข็ด อยากลองจานต่อไปอีก คงไม่อีกหรอกนะ




ผมตาโตเป็นครั้งทึ่ 2 ครั้งนี้อาหารแทบจะพุ่งออกมาจากปากของผม แต่ยังดีที่ผมยับยั้งไว้ทันในวินาทีสุดท้าย

"เป็นไงบ้าง"

"อืม.....ก็ดีครับ" ผมพยายามอย่างที่สุดในชีวิตที่จะกลืนสิ่งที่เรียกว่าอาหารลงคอ 'รถบรรทุกเกลือเสียหลักล้มลงในกระทะรึไง'

"เหรอ" พี่วินส่งสายตาแบบนั้นมาอีกแล้ว

ตอนนี้ผมเองเริ่มที่จะขยาดกับการลิ้มลองอาหารฝีมือของพี่วินซะแล้วสิ

อาหารบนโต๊ะที่ผมยังไม่ได้ชิมมีอีก 2-3 อย่าง

ผมเพิ่งจะเชื่อในคำกล่าวที่เค้าว่ากันว่า 'อย่าเพิ่งเชื่อในสิ่งที่ตาเห็น จนกว่าจะได้พิสูจน์'

ผมก็กวาดาสายตาไปเรื่อยบนโต๊ะ หันไปจ้องตาพี่วินเข้าโดยบังเอิญ ผมรีบหลบในทันที เพราะไม่อยากเสียฟอร์ม

แล้วสายตาของผมก็ไปหยุดอยู่ที่จานไข่เจียว

แค่ไข่เจียงธรรมดา มันคงไม่เป็นไรนะ



คิดได้อย่างนั้น ผมก็ตักไข่เจียวเข้าปากทันที แต่ก่อนที่จะเข้าปาก แอบกลืนน้ำลายนิดหนึ่ง

ไข่เจียวสัมผัสลิ้นปุ๊บ


ผมก็พุ่งพรวดอออกมาในทันที โดยไม่มีการลังเลรีรออีกต่อไป

ผมสุดจะอั้นแล้วจริงๆครับ

พี่วินนั่งมองหน้าผมเฉย

"พี่วิน...." ผมหันไปถลึงตาใส่พี่วินทันที

"ทำไม" ยังมีหน้ามาถามอีกว่าทำไม

"ต่อไปเพื่อสวัสดิภาพของเราทั้งสองคน พี่วินได้โปรดอย่าทำกับข้าวอีกเลยนะครับ แม้แต่จะคิดก็อย่าเลยนะครับ"

"ก็พี่บอกนายแล้ว ว่าให้เอามืออุดจมูกซะด้วยในตอนกินข้าว นายก็ไม่เชื่อพี่เอง "


ผมดื่มน้ำไปอีก 2 แก้ว จึงสามารถพูดต่อได้
"ใครจะบ้าเหมือนพี่วินล่ะ นั่งกินข้าวไป อุดจมูกไป..."
"ก็ถ้านายเอามืออุดจมูกตอนที่นายกำลังทานข้าว นายก็จะไมรับรู้รสชาติของมันไง "พี่วินอธิบายให้ผมฟัง
"มันมีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอครับ"

"อย่าพูดมากได้ป่าว" เมื่อพี่วินไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้ผมเข้าใจ เค้าก็หาเรื่องว่าผมซะงั้น

"เหรอครับ..งั้นผมว่าเพื่อความปลอดภัยในชีวิตของเราทั้งสองคน พี่วินอย่าทำอาหารอีกเลยนะครับ แม้แต่จะคิดก็อย่านะครับ"

"ฮึ... คนเค้าอุตส่าห์ทำให้ยังจะมาเรื่องมากอีก...." พี่วินว่าผม แต่ผมรู้ว่าพี่วินไม่ได้ว่าผมจริงๆ เหมือนที่พี่วินรู้ว่าผมพูดเมื่อกี้ผมพูดเล่น แต่คิดจริงนะครับ เพราะผมไม่อยากท้องเสีย







"วันนี้นายจะไปไหนรึป่าว?" พี่วินถามผมในขณะทีนั่งดูทีวีกันอยู่

"วันนี้เหรอครับ...ผมคงจะไปหาพี่ภูมินะครับ"

"เหรอ!!!!!!"

"แล้วพี่วินละครับ จะไปไหนรึป่าว "

"อยู่ห้องไปเรื่อยๆ ยังไม่รู้เลยว่าจะไปไหนดี อยู่เฉยๆบ้างมันอาจจะดีก็ได้" ตอบกันคนละเรื่องเดียวกันเลยนะครับพี่วิน

"อืม...พี่วินเคยได้ยินเรื่องเล่าที่เกี่ยวกับหินยักษ์สองก้อนบ้างรึป่าวครับ" จู่ๆผมก็นึกถึงเรื่องที่พี่เคเคยเล่าให้ผมฟัง

"ฮึ...มีเรื่องแบบนี้ในโลกเราด้วยเหรอ..ไม่เห็นจะเคยได้ยินเลย"

".มีสิครับ... ผมจะเล่าเรื่องนี้ให้พี่วินฟังเอาป่าวครับ"

“เอาสิ...ถ้ามันไม่สนุกนายโดนแน่”

แล้วผมก็นั่งเงียบคิดเรียบเรียงเรื่องราวอยู่สักครู่ ...แล้วจู่ๆผมก็คิดได้ว่าผมไม่เล่าเรื่องนี้ให้พี่วินฟังดีกว่า เพราะถ้าผมเล่าเรื่องนี้ให้พี่วินฟัง เวลาที่ผมจะได้คุยกับพี่วินก็จะน้อยลงไปอีก เพราะผมต้องเป็นฝ่ายเล่าอยู่ฝ่ายเดียว ก็ผมอยากได้ยินสียงพี่วินนี่ครับ

“ไม่เล่าดีกว่าครับ ....ขี้เกียจเล่าแล้วเพราะเรื่องมันยาว ไว้เล่าวันหลังนะครับ”

“ซะงั้นเลย กะว่าจะได้เตะคนเล่นแก้เซ็งซะหน่อยวันนี้” พี่วินจะเตะผมลงจริงเหรอครับ

“พี่วินครับ....พี่วินเหงาป่าวที่พี่เคไม่อยู่แล้ว”

.”ก็มีบ้าง พี่กับมันรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ...หายไปมันก็รู้สึกแปลกๆ”

“แค่รู้สึกแปลกๆ แค่นั้นเองเหรอครับ”

“ไม่รู้สิ...มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกนะ”

.”พี่วิน....ถ้าเรารักใครซักคน เราควรจะบอกเค้าคนนั้นดีมั๊ยครับ”

“แน่นอนอยู่แล้ว”

“งั้นเหรอครับ...งั้นถ้าพี่วินรักใครซักคนพี่วินจะบอกเค้ามั้ยครับ”

“ใช่”

“งั้นถ้าพี่วินไม่บอกเค้า ก็แสดงว่าพี่วินไม่ได้รักเค้าจริง”..

“คงงั้นมั้ง”

“เหรอครับ...”

“มีไรรึป่าว ...ถามไรแปลกๆ”

“ป่าวหรอกครับ....งั้นผมไปหาพี่ภูมิก่อนนะครับ”

“อืม” แล้วผมก็เปิดประตูออกจากห้องหลังจากที่ได้รับคำตอบจากพี่วินแล้ว


หากต้ายอมหันมามองด้านหลังก่อนที่จะเดินออกไป ต้าคงจะได้เห็นแววตาอันเจ็บปวดของวิน และคงจะได้ยินประโยคนี้ของวินเช่นกัน
“ถ้าบอกได้...พี่คงจะบอกนายไปนานแล้ว....แต่เพราะพี่บอกมันออกไปไม่ได้ไงล่ะ ....มันเลยจุกอกของพี่จนเจ็บเจียนตายอยู่แบบนี้ไงล่ะ”

[due]

 ผม (ต้า) ออกมาข้างนอกเพื่อจะไปพบพี่ภูมิเพื่อที่จะทำอะไรบางอย่าง

ผมสงสัยว่าตอนนี้ผมคงต้องตัดสินใจทำอะไรบางอย่างเพื่อคนที่รักผม  คือการปล่อยเค้าไป เพราะผมรูดีว่า

ผมคงไม่มีวันที่จะรักใครได้อีกแล้ว ความรักของผมมันหมดลงแล้ว...

ผมกำลังจะเดินทางไปเพื่อจะจบทุกอย่างให้ดีที่สุด ผมหวังลึกๆว่มันจะเป็นอย่างนะครับ

"พี่ภูมิครับ ผมจะไปปหาพี่ภูมิที่ห้องนะครับ" ผมต่อสายหาพี่ภูมิทันที

"จะให้พี่ออกไปรับรึป่าว" พี่ภูมิมีน้ำใจให้กับผมมาตลอด

"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปเองดีกว่า"

"เอางั้นเเหรอ"

"ครับ...งั้นผมวางสายนะ"


ผมนั้ง Taxi ไปหาพี่ภูมิทันที ในระหว่างทางที่นั่งรถอยู่ ผมคิดคำพูดดีดีเพื่อให้พี่ภูมิเข้าใจในเหตุผลที่ผมจะต้องทำอย่างนั้นนะ

แต่เหตุผล ไม่ว่ามันจะดีซักแค่ไหน ผมรู้้ดีว่ามันก็ยังทำร้ายพี่ภูมิอย่างแสนสาหัสอยู่ดี

เจ็บวันนี้ก็จบ ดีกว่าเจ็บไปตลอดนะครับ พี่ภูมิ



"ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!"

"มาเร็วดีนิ" พี่ภูมิมาเปิดประตูให้ผม

"ผมเข้าไปข้างในได้ไหมครับ" ผมพูดขึ้นมาอย่างนั้นเพราะ พี่ภูมิยังยืนขวางประตูอยู่ หลังจากที่เปิดประตูได้ซักครู่

"เอ่อ...เอ้อ....เข้ามาสิ..โทษที" พี่ภูมิเกาหัวตัวเองแกเขิน เพราะมัวแต่ยืนจ้องหน้าผม จนเพลิน


แล้วเราทั้งคู่ก็มานั่งที่โซฟา

"ต้าจะดื่มหรือทานไรดี เดี๋ยวพี่จัดให้"

"ไม่เป็นไรดีกว่าครับ...ผมเรียบร้อยมาแล้ว"

"จู่ๆมาหาพี่แบบนี้มีไรรึป่าว"

"พี่ภูมิรู้รึป่าวครับ...ว่าพี่ภูมิเป็นคนที่สามารถอ่านใจผมได้ทุกครั้ง"

"แต่บางครั้ง พี่ก็อยากให้สิ่งที่พี่อ่านได้จากสายคาของนายมันผิดพลาดบ้าง"

"หมายความว่าไงครับ"

"ไม่มีไรหรอก......รีบกลับรึป่าวล่ะ"

"คงไม่มั้งครับ....รายการโปรดผมมาพอดี....งั้นผมขอดูทีวีก่อนนะครับ"

"อืม...งั้นพี่เล่นเกมส์นะ"














"เราเลิกกันเถอะครับ"

"พี่จะคิดว่าไม่ได้ยินที่นายพูดแล้วกัน"

"ไม่นะครับผมพูดจริง ผมขอโทษครับ"

"..........."

"ความจริงผมรู้สึกผิดมาตลอด....."

พี่ภูมิยังคงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่ผมพูด สุดท้ายผมยอมเป็นฝ่ายทรยศพี่ภูมิเอง

เพราะผมไม่สามารถลืมพี่วินได้

ถึงผมจะทำใจให้รักพี่ภูมิได้ ...แต่นั่นก็ไม่ใช่ความรักที่มาจากใจจริง

"ตอนนั้นนายเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอ พี่บอกว่าอย่าเห็นพี่เป็นแค่ของเล่น  แล้วนายก็บอกว่า นายพูดจริงนะ....นี่นะเหรอความจริงใจที่นายบอก"

"นั่นไม่ใช่ความจริงใจ....." ผมเป็นคนที่เลือดเย็นเลวมากใช่มั๊ยครับ

"อะไรนะ"

"ผมมีคนที่รักอยู่แล้ว...ขอโทษนะ... ที่ผมมาคบกับพี่ก็เพื่อจะลืมเค้า"

"พูดใหม่อีกครั้งซิ พี่ไม่ได้ยิน...." พี่ภูมิทำสีหน้าเครียด

"ผมบอกว่าผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว"

"ต้า ...ขอโทษนะ วันนี้หูของพี่มันตึง...พี่ก็เลยฟังอะไรไม่ค่อยถนัด เราค่อยคุยกันวันหลังได้มั๊ย...ปัดโธ่เอ๊ย!!!!!...ทำไมไม่ได้ยินอะไรเลยว่ะ" พี่ภูมิบอกและบ่นกับตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์

"ไม่จำเป็นหรอก ผมรู้ว่าพี่ได้ยิน ถึงจะปฏิเสธว่าไม่ได้ยินก็เถอะ"

"บอกว่าไม่ได้ยินก็ไม่ได้ยินสิ....." พี่ภูมิไม่เคยเสียงดังกับผมอย่างนี้มาก่อนเลย...แต่มันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ กับสิ่งที่ผมได้ทำกับพี่เค้า

"ผมจะกลับแล้ว" แล้วผมก็กำลังจะเดินออกอไป

"นายห้ามไปไหนทั้งนั้น"

ผมขัดคำสั่งของพี่ภูมิ

สุดท้ายพี่ภูมิก็เข้ามากระชากแขนของผมและดึงเข้าไปจูบ

"อุ๊บ!!!!!!!"

ผมใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายดันพี่ภูมิให้ห่างออกไปจากตัวผม

และซัดฝ่ามือตบเข้าที่แก้มเค้าเต็มแรง ผมทำร้ายพี่ภูมิอีกแล้ว

พี่ภูมิจ้องหน้าผมอย่างไม่สะทกสะท้าน

ยังไงก็ตาม พี่ภูมิเป็นฝ่ายที่เจ็บปวดมากที่สุด

แต่เค้ากลับไม่ปริปากพูดอะไรออกมาสักคำ....ทำไม.....

ทำไมน้ำตาของพี่ภูมิต้องไหลออกมาด้วย

"แค่นี้ใช่มั๊ยครับ....ผมกลับนะ"

"นายเป็นแบบนี้...เพราะไอ้วินใช่มั๊ย"

พี่ภูมิตะโกนถามเสียงดัง ผมนิ่งเงียบไม่ตอบ และเดินจากมา

แต่ก่อนที่ผมจะเดินเลยมาจากตรงนั้น

ผมก็ยังได้ยินประโยคที่ทำให้ผมต้องเสียน้ำตาอีกครั้ง

"นายเกิดมาเพื่อให้พี่รัก....ไม่ว่านายจะเป็นยังไง....พี่ก็จะรัก...."

โลกใบนี้โดนปกคลุมด้วยหมอกอยู่หรือไงนะ

ทำไมมันมืดครึ้มไปหมด

คนที่เดินผ่านไปมาต่างมองผมด้วยสายตาเวทนา

ราวกับว่ากำลังมองคนเสียสติ

ผมทำถูกแล้วใช่มั๊ยครับ!!!!!!!






ผมกลับมาถึงห้องด้วยสภาพมอมแมมสุดๆ

 พี่วินเห็นเข้าก็ไม่ว่าอะไรผมเลย เพียงแค่หาผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้แค่นั้น

"ทำไมตาของนายมีน้ำเยอะจังเลย .... มันน่าจะหมดไปได้ตั้งนานแล้วนะ"

"ว่างๆ พี่วินก็มาแบ่งไปบ้างสิครับ...ตาผมจะได้หายบวมซะที"

"เรื่องรึไง... น้ำตาของนายก็ต้องจัดการกับมันเอง..."

คำพูดแค่นี้ของพี่วิน ก็ทำให้ผมรู้แล้วล่ะครับว่า พี่วินเป็นห่วงผมแค่ไหน

ผมรักพี่วินขึ้นอีกแล้ว และตอนนี้ใจของผมกำลังพองโต

ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนโซฟา ส่วนพี่วินยืนหันหน้าเข้ามาหาผม

พี่วินกำลังเช็ดผมให้ผมอยู่

หัวผมก็อยู่ตรงกลางช่วงท้องของพี่วินพอดี

"เป็นเด็กขี้อ้อนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร"พี่วินถามผม แบบนี้เพราะตอนนี้ ผมรวบเอวของพี่วินเข้ามากอดซะแน่นเลยครับ

"ผมเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วครับ เพียงแต่ผมไม่ค่อยแสดงออก...แล้วพี่วินยอมให้ผมอ้อนละป่าวล่ะครับ" ผมตอบและถามมพี่วินเสียอู้อี้เพราะตอนนี้หน้าของผมกำลังซุกอยู่ที่ท้องพี่วิน

"ยอมหรือไม่ยอมผลมันต่างกันยังไงล่ะ เพราะตอนนี้นายยึดท้องพี่เป็นฐานทัพไปซะแล้ว"

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ" ขำเลยครับ เจอคำพูดพี่วินแบบนี้ หายเครียดไปเลย





"เฮ้อ.....เหนื่อยมากมั๊ย..." พี่วินถามพร้อมกับโยกหัวผมไปมาเบาๆ

"เหนื่อย? ยังไงครับ แล้วเรื่องไร" ผมเงยหน้าไปจ้องตาพี่วิน เพราะไม่เข้าใจคำถามของพี่วินจริงๆ

"ก็เหนื่อยกับเรื่องทุกเรื่องทีนายกำลังเผชิญอยู่ไง"

"เหนื่อยนะครับ...แต่พอกลับมาเจออพี่วินที่ห้องทุกครั้ง...ความเหนื่อยของผมมันก็จะหายไปเลยครับ...." แล้วผมก็เอาหน้าไปซุกกับท้องพี่วินอีกครั้ง

"พี่จะอยู่กับนายนะ....ตราบใดที่ข้างกายนายยังมีที่ว่างพอสำหรับพี่อยู่..."

"ที่ว่างของผม....มีพอสำหรับพี่วินเสมอนะครับ..."





วันนี้ผมไปเรียนช่วงบ่าย

พี่วินมีเรียนช่วงเช้าก็เลยไม่ได้ไปเรียนพร้อมกัน

ผมไปถึงมหาลัย ก็รีบเดินไปที่โรงอาหารทันทีเลยครับ เพราะหิวมาก

วันนี้ผมไม่อยากเจอพี่ภูมิเลยครับ

ถ้าพี่เคยังอยู่ที่นี่ อะไรๆคงจะดีกว่านี้เยอะ

ไปถึงโรงอาหาร...ผมก็เจอกับคนที่ผมอยากเจอที่สุดและไม่อยากเจอที่สุดกำลังนั่งคุยกันอยู่

ดูเค้าคุยกันเครียดๆยังไงไม่รู้

มันนจะเกี่ยกับผมรึป่าวก็ไม่รู้

ผมควรจะเดินไปหาพวกเค้าดี หรือว่าเดินเลยทำเป็นไม่เห็นดีกว่า

ก็อย่างที่บอกนั่นแหละครับ ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับพี่ภูมิเค้าเลย

ก็ผมทำเค้าไว้เจ็บซะขนาดนั้น

ผมเองก็มีหัวใจเหมือนกันนะครับ

ทำให้คนอื่นเจ็บแล้ว ก็ใช่ว่าตัวผมเองจะไม่รู้สึกอะไรเลย

ระหว่างที่ผมกำลังตัดสินใจอยู่นั้นว่าจะทำอย่างไรดี...พี่ภูมิก็หันมาเห็นผมเข้าพอดี ....ให้มันได้อย่างนี้สิ....

ตอนนี้ผมทำหน้ายังไง...ผมเองยังจินตนาการหน้าตัวเองไม่ออกเลยครับตอนที่สบตากับพี่ภูมิ

กว่าจะคิดไรออกทั้งหมด .....พี่ภูมิก็เป็นฝ่ายเดินจากไปซะเอง

พี่ภูมิคงเสียใจมาก

พี่วินหันมาเห็นผมเข้าพอดี

พี่วินทำสีหน้าแปลกๆใส่ผมด้วย...แล้วพี่วินก็เดินตามพี่ภูมิไปทันที

ผมมันคนเลวมากเลยใชมั๊ยครับ....ที่ทำร้ายคนที่รักผม...หวังดีกับผมซะขนาดนั้น

ผมขอโทษครับ...ผมขอโทษ

ขอโทษจริงๆๆ

พี่ภูมิเกลียดผมเหอะครับ......อย่ามายกโทษให้คนเลวๆอย่างผมเลย


วันนี้ทังวันผมเรียนหนังสือไม่รู้เรื่องเลย

เพราะมัวแต่คิดถึงสายตาของพี่ภูมิที่มันว่างเปล่าจนน่ากลัว

ถ้าพี่ภูมิมีอาการว่าเกลียดผม หรือโกรธผม ผมอาจจะรู้สึกดีกว่านี้เป็นไหนๆ

และไหนจะสายตาของพี่วินเมื่อเช้าอีกล่ะ

ผมคงจะใกล้บ้าเข้าไปทุกทีแล้ว....


ที่ที่เราสามารถปล่อยทุกอย่างทิ้งไว้ได้ คือบ้าน...กลับบ้านดีกว่า

ผมกลับมาถึงที่บ้าน ที่จริงมันคือคอนโดของพี่วินนั่นแหละครับ แต่ผมมักจะเรียกมันว่าบ้านทุกครังเสมอ....เพราะผมอยู่แล้วมีความสุขครับ

กลับมาถึงผมก็ไม่มีไรทำ ก็เลยทำอาหารเย็นไว้รอพี่ภูมิดีกว่า

แต่ผมเองก็ไมรู้ว่าเค้าจะกลับมาทานรึป่าว

แต่ยังไงผมก็ยังอยากจะทำไว้รอเค้าอยู่ดี

ทำเสร็จผมก็ยกกับข้าวมาจัดที่โต๊ะตั้งแต่ 5 โมงเย็น...

ตอนนี้ 1 ทุ่มแล้ว อาหารทุกอย่างบนโต๊ยังอยู่ที่เดิมและปริมาณเท่าเดิม

เหมือนตัวผมเองที่ยังนั่งอยู่ตรงนี้มาแล้ว 2 ชั่วโมง







"แกร็ก!!!!!!!!!" เสียงประตูเปิดออก...พร้อมกับร่างของใครบางคนที่ผมกำลังรออยู่เดินผ่านเข้ามา

"ทำไมยังไม่ทานข้าวอีก...เดี๋ยวก็ปวดท้องอีกหรอก...." พี่วินพูดพลางพาตัวเองมานั่งที่เก้าอี้

"ก็.....ไม่อยากทานคนเดียว....ก็....ก็เลยนั่ง...รอ" ผมพูดบ้าอะไรออกอไป   ก้มหน้าดีกว่า

"หมู่นี้แปลกๆนะเรา...เป็นไรรึป่าว"

"ไม่รู้สิครับ...แล้วมันแปลกยังไงเหรอครับ"

"ก็ขี้อ้อนมากขึ้น....เอาแต่ใจมากขึ้น"

"........."เงียบ...คือคำตอบที่ดีที่สุดสำหรับผมในตอนนี้

แล้วผมกับพี่วินก็นั่งทานข้าวกันเงียบๆ... จนกระทั่งเกือบจะทานเสร็จ....


พี่วินก็ถามคำถามที่ผมยังไม่พร้อมจะตอบจนได้

"เลิกกันแล้วจริงเหรอ..."

"อืม.....ครับ"

"ทำไมถึงเลิกกันล่ะ....ไอ้ภูมิมันทิ้งนายเหรอ..."

"ผมเป็นคนบอกเลิกพี่ภูมิเองครับ"

"ทำไม"

"พี่วินไม่จำเป็นต้องรู้หรอกครับ......ว่าทำไม...." ผมบอกปัดความรำคาญ ...พี่วินไม่ต้องรูหรอกว่า เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะพี่...เพราะผมรักพี่ไงครับ....

"เจ็บมั๊ย!" จะถามเอาอะไรครับพี่วิน

"พี่ภูมิเจ็บกว่าผมเยอะครับ...." ตอนนี้ผมตาแดงๆแล้วสิครับ

"ป่าว...พี่หมายความว่า.... ทำร้ายคนอื่นนะ....นายรู้สึกเจ็บบ้างมั๊ย"

"พี่วินเจ็บมั๊ยล่ะครับ...ตอนที่ทำร้ายพี่เคด้วยการปฏิเสธเค้า....ถ้าพี่วินเจ็บยังไง....ผมก็คงจะรู้สึกไม่ต่างไปจากพี่วินหรอกครับ...นอกสียจากพี่วินจะไมรู้สึกไรเลย..." ผมไม่รู้หรอกครับว่าผมตอบแบบนั้นไปทำไม และไม่รูด้วยว่าพี่วินถามผมแบบนี้ทำไม


"นายทำร้ายเพื่อนพี่ทำไม...รู้มั๊ยไอ้ภูมิมันรักนายมากแค่ไมหน...เคยรู้อะไรบ้างมั๊ย" พี่วินตะคอกผมทำไม กลัวว่าแค่นี้ผมยังรู้สึกผิดไม่พอเหรอครับ

".........." ผมไม่ตอบเพราะถ้าผมตอบเสียงผมต้องสั่น น้ำตาผมต้องไหล ผมเลยได้แต่พยายามเก็บให้น้ำตามันตกในดีกว่า

"เอ้อ....." พี่วินถอนหายใจออกมาสีเยงดัง เมื่อเห็นผมพยายามกลั้นสะอื้นไว้

"อย่าร้องเลย....ยังไงมันก็จบแล้ว" พี่วินเดินอ้อมโต๊ะเข้ามาปลอบผมโดยการยืนลูบผมผมไปมาเบาๆ

"ฮึก....ฮึก...พี่วินโกรธผมเหรอครับ....ที่ทำให้พี่ภูมิเสียใจ"

"ไม่ใช่โกรธ....แค่ไม่เข้าใจ..ว่าทำไม....ไอ้ภูมมันรักนายมาก...นายเองก็รู้ข้อนี้ดี....แต่ทำไมนายยังทิ้งมันไป...พี่แค่ไม่เข้าใจ...แค่นั้น" พี่วินพูดเสียงแผ่วในตอนท้าย

"ผมมีเหตุผลของผมนะครับ...เพียงแต่ผมไม่สามารถบอกพี่วินได้แค่นั้นเอง" ก็จะให้ผมบอกได้ยังไงล่ะครับว่า ผมเลิกกับพี่ภูมิเพราะมาหลงรักพี่ชายตัวเอง

"หยุดร้องได้แล้ว...น้ำตานายมาจากไหนนักหนาว่ะ...ตัวก็เล็กนิดเดียว แต่ทำไมเก็บน้ำได้เยอะจังว่ะ"

"พี่วินอย่ามาล้อผมสิครับ...ผมก็อายเป็นนะ"

"เคมันติดต่อมาบ้างรึป่าว" จุ๋ๆพี่วินก็ถามเรื่องพี่เคขึ้นมาซะดื้อๆ

"หือ...อ๋อ...ก็ติดต่อกันททางเมลบ้างครับ แต่ไม่บ่อยเท่าไร"

"มัน...สาบยดีมั๊ย..."

"ก็ดีครับ...เห็นบอกว่าอาจจเรียนต่อที่โน่นเลย...กำลังหาลู่ทางอยู่..."

"พี่คงทำร้ายมันไว้เยอะ...มันเลยไม่อยากกลับมาเห็นหน้าพี่มั้ง   " พี่วินทรุดตัวนั่งลงด้านข้างผม

"พี่วินนะไม่รู้เรื่องเลย...พี่นะตกกระป๋องไปตั้งนานแล้ว...ตอนนี้พี่เคเค้ามีคนที่ดูแลเค้าเป็นอย่างดีแล้วครับ...เลิกโทษตัวเองได้แล้ว"

"เหรอก...ก็ดี..นะ พี่จะไดรู้สึกผิดน้อยลง"

"พี่วินอย่าคิดมากเลยนะครับ...เดี๋ยวหมดหล่อไม่รู้ด้วยนะ" ผมรู้ว่าทำไมจู่พี่วินถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เพราะคำพูดของผมเมือกี้ไงครับ...ผมไม่ได้ตั้งใจให้พี่วินคิดมาก แค่ตอนนั้น...ผมไม่รู้ว่าผมพูดแบบนั้นไปทำไม...ผมขอโทษครับพี่วิน

"โห..อย่างพี่นี้นะจะหมดหล่อ....ไม่มีทางหรอก...มีแต่จะเพิ่มขึ้นทุกวินาทีๆ"

"หลงตัวเองชะมัด" ผมย่นจมูกใส่ แต่ผมก็เห็นด้วยนะครับ ก็พี่วินนะ หล่อแน่รักที่สุดเลย

[due]

ช่วงนี้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมาก ได้ทำอะไรตามใจตัวเองมากขึ้น

พี่ภูมิก็ยังไม่คุยกับผมเหมือนเดิม แต่ก็ไม่ได้หนีเหมือนช่วงแรกๆ

ยังนั่งทานข้าวกันเหมือนเดิมพร้อมกันทั้งผม พี่วิน และพี่ภูมิ ขาดก็แต่พี่เค

ตอนแรกผมคิดว่าพี่ภูมิจะเป็นหนักมากว่านี้ซะอีก

แต่เป็นแบบนี้มันก็ดีที่สุดแล้วครับ

ผมเป็นห่วงพี่ภูมินะครับ

ยังไง...พี่เค้าก็คือคนที่ดีกับผมมาตลอด









เย้............ดีใจมากๆเลยครับวันนี้

ก็วันนี้พี่วินสัญญาว่าจะพาผมไปเที่ยวนะสิครับ...ได้ไปเที่ยวสวนสนุกอีกแล้ว

ผมชอบเที่ยวสวนสนุกมากเลยนะครับ

(ไม่แน่เราอาจจะเคยสวนทางกันที่สวนสนุกซักที่ก็ได้นะครับเพื่อนๆ)

เพราะผมรู้สึกว่าตัวเองได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้งและได้ปลดปล่อยด้วย

เมื่อเป็นเด็กเราก็สามารถอ้อนคน...ใกล้ตัวได้ด้วย...คริๆๆๆๆๆ

(ช่วงนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองทะลึ่งและหื่นกามขึ้นทุกวัน)

"เป็นไรมากรึป่าว...พี่เห็นเรานั่งยิ้มมาตั้งแต่ออกจากบ้านแล้วนะ....ตอนนั่งรถ....นี่ก็มาถึงสวนสนุกแล้ว ยังยิ้มไม่หยุดอีก"

พี่วินถามผมตอนที่ผมกำลังเดินหาเคร่องเล่นในสวนสนุก

"ผมคงจะบ้าไปแล้วมั้งครับพี่วิน...ถึงได้ยิ้มตลอดแบบนี้...." ว่าแล้วผมก็ยังคงยิ้มต่อไป ก็คนมันมีความสุขจะให้ร้องไห้ได้ไงล่ะครับ...ใช่ป่าว

"นายท่าจะบ้าจริงๆแฮะ.....ไปดีกว่าไม่อยากอยู่กับคนบ้า" ผู้ชายคนนี้คือคนที่ผมรักจริงๆเหรอครับ...ช่วยบอกที

"พี่วินรอด้วย....อย่าหนีสิครับ..ผมไม่มีตังค์นะ"

ทำไงได้ครับ...ก็ผมไม่มีตังค์เลย เลยต้องวิ่งตามคนมีตังค์อย่างเดียว

ตอนที่เราทั้งสองคนกำลังวิ่งไล่กันอยู่ ผมหันไปเห็นรถบั๊มพ์ท่าทางจะน่าสนุก เลยชวนพี่วินไปเล่นด้วยกัน

แต่พี่วินไม่ยอมเล่น ขอยืนดูผมเล่นล่ะกัน

ผมเลยต้องเล่นคนเดียว

สนุกดีนะครับ...เพื่อนๆก็คงเคยเล่นเหมือนกัน

เหมือนเราได้ปลดปล่อยเลย

แต่ทำไมหมอนั่นขับมาชนผมอยู่คนเดียวล่ะครับ...ขับมาชนบ่อยซะด้วย

ผมเองก็พยายามขับหนีเค้าก็ยังตามมาชนผมอีกครับ...เอาไงเพ่

จะเอาไงดีเนี่ยะ....ผมหันหน้าไปมองพี่วินข้างสนาม...อ้าวพี่วินหายไปไหนแล้ว

กะจะหันไปฟ้องซักหน่อยว่าหมอนี่มาก่อกวนครับ...พี่วินเข้ามาต่อยมันเลยครับ...

ทำไงดีละทีนี้..รอบของผมก็ยังไม่หมด จะลงก็ไม่ได้อีก...

ทำไงได้เลยต้องขับหนีเค้าต่อไปจนกว่าจะหมดรอบ




เอ้อ...จบรอบซะที

ผมรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นเลยครับ

แล้วออกวิ่งตามหาพี่วินทันที...ใจร้าย ทิ้งน้องได้ลงคอ

ผมหยุดหอบหายใจแล้วสำรวจสายตาไปเรื่อยๆ...แต่ก็ไม่เจอพี่วิน

หายไปไหนของเค้านะ

จะทิ้งกันจริงๆเหรอ

"ขอโทษครับ...." หมอนั่นนั่นเองที่เข้ามาทักผม ก็คนที่มันขับรถมาชนผมตลอดนะครับ

"ครับ?" มารยาทยังมีหลงเหลือในเส้นเลือดแดง

"ขอโทษที่เสียมารยามนะครับ..ไม่ทราบมีแฟนรึยังครับ..."

"ถามทำไมครับ." น๊าน...ผมดันบ้าจี้ไปถามมันซะงั้น

"เผอิญความน่ารักของคุณโดนใจผมเหลือเกินครับ"

ตอนนี้ผมเชื่อแล้วจริงๆครับบว่าผมมีเสน่ห์กับเพศเดียวกันมากม้ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ



หมับ!!!!!!

"มึงมาอยู่อะไรกับคนของกู" ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบคำถามของหมอนั่นเลยครับ พี่วินก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ และยกมือขึ้นโอบไหล่ผม

"ปละ...เปล่าครับ...เที่ยวให้สนุกนะครับ...." แล้วเค้าก็เผ่นไปเลย

"ไม่เจียมตัวซะแล้ว"

ผมอยากถามพี่วินจังครับว่าทำไมพี่วินถึงพูดแบบนั้นออกมา

ผมรู้สึกตื่นเต้นสงสัยจนเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ได้

"ทำไมพี่วินถึงบอกว่าผมเป็นคนของพี่วินละครับ'

"บอกว่านายเป็นคนของพี่น่าจะปลอดภัยกว่าบอกว่านายเป็นน้อง...ไม่ใช่เหรอ.....ทำไมล่ะ....นายไม่พอใจเหรอ"

บ้าจริง...เพราะอย่างนี่เองเหรอ

""งั้นเหรอครับ"

"เล่นสนุกมั๊ย...แล้วอยากเล่นอะไรอีกรึป่าว"

"ไม่อยากเล่นแล้วครับ...ผมอยากกลับบ้าน"....จู่ๆผมก็เจ็บหน้อกขึ้นมาอีกแล้ว

แต่พยายามเก็บอาการเอาไว้เพราะไม่อยากให้พีวินต้องเป็นห่วง

พี่วินเองก็คงสงสัยนะครับ ว่าทำไมจู่ๆผมก็อยากกลับบ้านขึ้นมาเฉยๆ

"กลับก็กลับ"




มาถึงห้องพัก …. ผมก็รีบเข้าห้องนอนและไม่ลืมที่จะล็อคประตู

ผมหายามาทานและกำลังจะนอน ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

“เป็นไรมากรึป่าว พี่เห็นเราหน้าซีดๆนะ …พี่เป็นห่วงเรานะ” ผมดีใจจังที่ได้ยินคำนี้จากคนที่ผมรัก

“ผมไม่เป็นไรมากหรอกครับพี่วิน แค่ปวดหัวนิดหน่อยเอง….สงสัยคงเป็นเพราะตอนที่เล่นรถบั๊มพ์กระแทกแรงเกินไป…พี่วินไม่ต้องห่วงนะครับ……ขอบคุณนะครับ

พี่วิน” ผมพยายามพูดให้เป็นปกติที่สุดเพื่อไม่ให้พี่วินผิดสังเกต แต่ผมว่าเสียงของผมมันต้องสั่นๆแน่เลย ผมพยายามเต็มที่แล้วนะครับ แต่ความเจ็บมันก็ยังทำร้าย

ผมอยู่ดี….ผมเจ็บ เจ็บจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว

“เราไม่เป็นไรก็ดีแล้วนะ….งั้นพี่ไปข้างนอก จะไปหาไอ้ภูมิมันหน่อย…มีไรนายรีบโทรหา พี่ทันทีนะ”

”ครับ”

“นายอยู่คนเดียวได้แน่นะ….”

“แน่สิครับ”

“งั้นพี่ขอเข้าไปในห้องหน่อยได้ป่าว”

“”ผมจะนอนแล้ว…ผมไม่เป็นไรจริงๆครับ พี่อย่าห่วงเลย”

“อืม งั้นนอนพักนะ แล้วพี่จะรีบกลับ”

“ครับ”

ผมได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงปิดประตูดังมาจากด้านนอก พี่วินไปแล้ว

เจ็บ เจ็บ ทำไมมันเจ็บได้ขนาดนี้นะ

เมื่อก่อนผมไม่รู้ว่าผมมีชีวิตอยู่ไปทำไม อยู่ไปเพื่อใคร จะยิ้มจะหัวเราะหรือจะร้องให้กับใคร จะ ทานข้าวกับใคร จะทำกับข้าวให้ใครทาน จะเดินไปพร้อมกับใคร

หากหลงทางจะจับมือใครได้บ้าง แต่ตอนนี้ผมมีคนๆนั้นที่จะทำทุกอย่างได้แล้วครับ พระผู้เป็นเจ้าครับ….อย่าเพิ่งเอาผมไปเลยนะครับ ขอให้ผมได้อยู่ต่ออีกสักหน่อย อีกแค่นิดเดียวนะครับ ผมยังอยากจะอยู่กับคนๆนั้นอีกนิด ผมจะได้มีความทรงจำที่ดีดีในตอนที่ผมได้ไอยู่บนฟ้า นะครับ หลังจากนั้น ผมจะยอมรับการลงทัณฑ์ทุกอย่างด้วยความยินดีครับ


“ดัลลัส......ท่านต้องการให้เรื่องมันจบลงแบบนี้จริงๆเหรอ”

“มนุษย์ทุกคนควรจะเรียนรู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้าหวัง ..... มันไม่ได้สมหวังไปทุกเรื่องและทุกครั้งเสมอไป”

“แต่มันไม่โหดร้ายไปหน่อยเหรอท่าน.....กับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น”

:”โหดร้ายยังไงเหรอแม่เทพธิดาตัวน้อย”

“ก็.......ท่านให้เค้าเป็นผู้ชายทั้งคู่....แล้วทำให้เค้ารักกัน.....แล้วท่านก็มาเฉลยตอนจบว่าพวกเค้าเป็นพี่น้องกัน.....และตอนนี้ท่านกำลังจะเอาชี......”

“จำไว้นะ....ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่ได้มาโดยไม่มีการแลกเปลี่ยนหรอก....ทุกอย่างมันเหตุและผลที่ทำให้เกิดขึ้นเสมอ”

“ข้าไง ข้าเป็นเทพธิดา ข้าไม่ได้ต้องการอะไรจากมนุษย์โลกที่ข้าช่วยเหลือ ข้าสามารถมอบความรักให้กับทุกคนโดยที่ข้าไม่ได้หวังอะไรตอบแทนเลย”

“ไม่จริงหรอก....มันมีการแลกเปลี่ยนตั้งแต่ต้นแล้วต่างหาก...ลองคิดดูดีดีสิ..... เจ้าเป็นเทพธิดาที่คอยมอบความรักความปรารถนาดีแก่มนุษย์โลก....แต่ต้อง

แลกกับความรักที่เจ้าจะไม่มีวันได้รับกลับมา.....เพราะเจ้ามีหน้าที่แค่ให้ แต่ไม่สามรถรับกลับมาได้....เห็นมั๊ยล่ะแม้แต่เทพเจ้าอย่างพวกเรายังไม่การยกเว้น”

“มันก็จริงของท่าน.....แต่ข้าสงสารพวกเค้า”

“ไม่แปลกหรอกที่เจ้าจะสงสารพวกเค้า.....แต่คิดในอีกแง่สิ.....พวกเค้าได้เกิดมาบนโลก....ได้เจอกับคนที่รัก....สามารถที่จะรักได้และสามารถที่จะตอบรับรัก

ได้....ข้าว่าแค่นี้มันก็สุดแสนจะวิเศษแล้วนะ....”

“จริงเหรอ”

“จริงสิ.....ข้าไม่รู้หรอกว่าความารักมันทำให้คนสุขและทุกข์ได้แค่ไหน .......เพราะมันอยู่นอกเหนืออำนาจข้าที่จะรับรู้ได้....แต่ข้าก็เห็นมนุษย์ทุกคนโหยหา

และปรารถนามันเป็นที่สุด......”

“แล้วท่านจะทำยังไงต่อไปกับมนุษย์สองคนนี้”

“หนุ่มน้อยขอข้าทั้งที....มีหรือที่เทพเจ้าผู้ใจดีอย่างข้าจะปฏิเสธได้.....แต่ข้าก็ไม่ใจดีที่จะให้กันเปล่าๆหรอกนะ....อย่างที่ข้าบอกไง....ทุกอย่างมันต้องมีการ

แลกเปลี่ยนเสมอ”

“ข้าขอให้พวกเค้ามีความสุขอย่างที่สุดกับเวลาที่เหลืออยู่นะ”

“ข้าทำดีที่สุดแล้วนะเทพธิดาตัวน้อย”

“เราทั้งคู่ทำหน้าที่อย่างดีที่สุดแล้ว”



ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!

เสียงเคาะระตูทำให้ผมสะดุ้งตื่น......

แต่ผมดีใจนะครับ..... เพราะอะไรนั่นหรอ....เพราะผมยังมีโอกาสได้ตื่นนอนอีกครั้งนะสิครับ

เมื่อคืนผมเจ็บหน้าอกมาก เจ็บมากจนคิดว่าตัวเองอาจจะตายได้.....แต่ผมก็รอดมาได้

สงสัยพระผู้เป็นเจ้ายังสงสารผมอยู่บ้าง......เลยต่อเวลาให้ผมอีกนิด……….ขอบคุณครับ

เมื่อคืนผมหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้.......แต่รู้ว่าตอนนี้ผมตื่นแล้ว......ตื่นขึ้นมาเพื่อเจอคนที่ผมรักที่สุด

ผมคงนั่งคิดไรอยู่นานเสียงเคาะประตูจึงดังขึ้นอีกครั้ง

แล้วผมก็เดินเปิดประตูทันที

“ทำไมหน้านายซีดขนาดนั้น” ทันทีที่ผมเปิดประตูพิ่วินก็ซัดคำถามใส่ผมเลย

“ตอนนี้กี่โมงแล้วครับ”ผมไม่อยากตอบคำถาม เลยเสไปถามอย่างอื่นดีกว่า

ดูท่าพี่วินจะขัดใจไม่น้อยที่ผมไม่ยอมตอบคำถามของเค้า

แต่พี่วินก็ยังเป็นคนที่น่ารักเสมอนะครับ

“ตีสี่กว่าแล้ว” พี่วิยังอยู่ในชุดเดิมอยู่เลย แสดงว่า

“พี่วินเพิ่งกลับมาเหรอครับ”

“อืม.....เลยแวะมาดูนายก่อน....ก่อนจะเข้านอน.....ว่าไง....ทำไมหน้าซีดขนาดนี้” แน่ะยังไม่ลืมอีก

’”ผมปวดท้องอ่ะครับ” ช่วงนี้ผมพูดโกหกจนคล่องปากซะแล้ว

“ปวดมากเลยเหรอ”ทำไมพี่วินต้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้นด้วย

“ตอนนี้หายแล้วครับ”

“ทำไมนายไม่ยอมบอกพี่ว่านายปวดมากขนาดนี้”

“ผมไม่เป็นไรมากหรอกครับ......กินยาหายแล้ว....เห็นมั๊ยว่าผมหายดีแล้ว”

“ทำไมนายไม่คิดถึงใจของคนื่นบ้างว่าเค้าเป็นห่วงนายมากแค่ไหน....เค้าจะอยู่ได้ยังไง....หากเค้าไม่มีนาย...คิดบ้างสิเว้ย” จู่ๆพี่วินก็ระเบิดอารมณ์ใส่ผม แต่ผมไม่โกรธพี่วินนะครับ ผมผิดเองที่ไม่ยอมบอกพี่วิน  แล้วพี่วินก็เดินออกจากห้องผมไปเลย

“พี่วิน......”ผมรีบวิ่งถลาไปคว้าข้อมือของพี่วินไว้

“ฮึก....ฮึก....ผมขอโทษ....ขอโทษนะครับ”

“เจ็บมากขนาดนั้นทำไมนายไม่บอกพี่......ถ้านายเป็นอะไรไป....แล้วพี่จะทำยังไง”

“ฮึก....ผมขอโทษ....ผมแค่ไม่อยากจะล้มต่อหน้าพี่วินอีกแล้ว....ก็ผมเคยสัญญากับพี่วินไว้แล้วนี่ครับว่าผมจะไม่ล้มอีก”

“เด็กโง่.....”

พี่วินดึงผมเข้าไปกอดทั้งตัว พร้อมกับลูบหัวผมเบาๆ....อ้อมกอดนี้อบอุ่น กว้างใหญ่และปลอดภัยเสมอ

“ที่หลังนายห้ามทำแบบนี้อีกนะ....ไม่สบายไม่ว่ามากหรือน้อยต้องบอกพี่ทุกครั้ง......เข้าใจมั๊ย”

“รับทราบครับ.....ต่อไปผมจะบอกพี่วินทุกเรื่องเลย”

“เอ้อ........ไหนๆก็จะสว่างแล้ว งั้นนั่งรถไปเที่ยวทะเลกันมั๊ย”

“ตอนนี้เหรอครับ”

“หรือว่านายไม่อยากไป”

“ผมพูดแบบนั้นเหรอครับ”

“อืม....จะได้ไปถึงตอนที่แดดกำลังสวยไง”









พวกเรามาถึงกันประมาณแปดโมง เพราะพี่วินขับช้ามากๆ บอกว่ากลัวผมสะเทือนในท้องอีก....จะเชื่อดีมั๊ยเนี่ยะ

แต่มาถึงอากาศดีมากเลยครับ.....หายง่วงเป็นปลิดทิ้งเลย.....ดีใจจังที่ได้อยู่กับพี่วินสองคน

“พี่วินดูคนพวกนั้นสิ เค้ามองพี่กันใหญ่เลย” ใช่ครับคนที่เดินสวนกับพวกเราต่างมองพี่วินกันใหญ่เลย บางคนไม่สวนกับพวกเรา ยังอุตส่าห์เพ่งสายตามามอง.....ก็แหงล่ะ...พี่ชายผมหล่อซะขนาดนี้....ใครไม่มองซิแปลก....ขนาดผมเห็นพี่วินทุกวัน ผมยังอยากจะมองพี่วินทุกวินาทีซะด้วยซ้ำ......แต่ดูพี่ชายผมสิไม่เห็นเค้าสนใจใครเลย.....หือ.....ยิ่งไปกว่านั้นจับมือผมซะงั้น.....แต่ก็ดีครับ....อุ่นดี

“มองไร”สงสัยผมคงจ้องพี่วินนานไปหน่อยละมั้ง

“มอง...มอง...มองว่าคนพวกนั้นเค้ามองพี่วินทำไม”

“มองก็มองไปสิ....ตาของเค้า”

“อ้าว....แล้วพี่วินไม่เขินบ้างเหรอครับ”

“ชินแล้ว...แบบว่าหล่อมาแต่เกิด เหตุการณ์แบบนี้เจอจนชิน”

“โห....คนเรา...ไม่น่าเลยนะครับ....ระวังหาทางออกไม่เจอนะครับ”พี่ชายเราหลงตัวเองขั้นโคม่า.....แต่ก็จริงของเค้า

“นายว่าไงนะ” หล่ออย่างเดียวไม่พอ หูตึงอีก

“ผมอยากเล่นน้ำทะเล”

“ได้....แต่ต้องหาไรทานก่อน....เดี๋ยวได้ปวดท้องกันอีกหรอก”







เข้ามาในร้าน พี่วินสั่งให้ผมหมดทุกอย่างเลย เผด็จการชะมัด

“ไม่ถามความเห็นกันบ้างเหรอครับว่าผมอยากกินไรบ้าง”

“ไม่จำเป็น......พี่เป็นคนจ่ายตังค์”

“โหคนเรามีงี้ด้วย”

“ขืนให้นายสั่งเอง....มีหวังได้กินแต่อาหารขยะทั้งนั้น.....รู้ป่าวว่ามันทำให้โลกร้อนขึ้น”

“เกี่ยวกันด้วยเหรอ”

“ป่าว.....เห็นเค้าพูดกันแล้วเท่ห์ดี เลยอยากพูดบ้าง”

“ซะงั้น”

..”พูดมาก....พี่สั่งไรให้ก็กินไปเถอะ....กินแต่อาหารไม่มีประโยชน์.....ตัวผอมจนลมปลิวได้แล้ว”

“ก็บอกว่าเป็นห่วงผมตั้งแต่ต้นก็จบแล้ว” แหย่นิดนึง

..”บอกทำไม....ในเมื่อนายเองก็รู้ดีอยู่แล้ว” แต่พี่วินตอบกลับมาเล่นซะผมไปไม่ถูกเลย……..แต่ดีใจนะ.....เขินด้วย

เงียบดีที่สุด



เรานั่งรอกันซักครู่ แล้วอาหารที่สั่งไว้ก็มาเสริฟ

“พี่วิน....ดูพนักงานหญิงคนนั้นสิ.....เค้ามองหน้าพี่วินแล้วก็ยิ้มจนแก้มแดงเลย”

“แล้วไง” เกลียดคำนี้จริงๆ

“ก็อยากบอกว่าน่ารักดี.....เค้าคงชอบพี่วินแน่เลย”

“แล้วไงอีก” เชื่อเค้าเลย

..”ก็ทักทายเค้าหน่อยสิ”

“นายอยากให้พี่ทำแบบนั้นจริงๆเหรอ”

“…………………………..”

“อืม.......พอดีพี่ไม่ชอบผู้หญิงที่อายุมากกว่าอ่ะ”

“เอ๊ะ!!!!!!!ผมว่าเค้าอายุเท่าพี่วินนะครับ.....หรือไม่ก็เด็กกว่าด้วยซ้ำ”

“นายอยากรู้เหรอ.....ได้ เดี๋ยวรู้กัน” งานเข้าแล้วไง

แล้วผูหญิงคนเดิมก็เดินมาเสริฟอาหารจานสุดท้ายของเรา

อย่าบอกนะว่าพี่วินจะถามอะ..........

“เธออายุเท่าไร” พี่วินทำผมขายหน้าอีกแล้ว ..........ไปถามอายุผู้หญิงอย่างนั้นได้ยังไงล่ะพี่......ดูผู้หญิงคนนั้นเหวอไปเลยครับ......ก็มันสมควรต้องเหวอ.........จู่ๆมีไอ้บ้าแต่หน้าตาดีที่ไหนมาถามายุเราหน้าตาเฉย

“คะ........ค่ะ.......ว่า..........ว่า.........”

“ถามว่าเธออายุเท่าไรหรอก”

“ยี่สิบค่ะ”

“หน้าแก่”นั่นไงว่าแล้ว....เหวอเลยครับผู้หญิงคนนั้น ผมเองก็ด้วย

แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ทำท่าจะร้องไห้

แต่มีหรือที่พี่ชายตัวดีของผมจะสนใจ พี่มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเดียวเลยหลังจากที่ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งต้องมางงกับชีวิต

..”พี่วินทำไมว่าผู้หญิงอย่างนั้น” ผมถามทันทีหลังจากที่เค้าเดินจากไป

..”ก็หน้าแก่จริงๆอ่ะ....คิดว่า ยี่สิบห้าซะอีก” ยังไม่สำนึกอีก

..”จริงหรือไม่จริง........พี่วินก็ไม่ควรพูดกับผู้หญิงแบบนั้น........ไม่รู้รึไง” ผมละหน่ายกับความไม่สนใจคนอื่นของเค้าจริงๆ

“ก็พูดออกไปแล้ว” ดูพูดเข้า

“ไม่อยากคุยกับพี่วินแล้ว”

“ดี......จะได้กินซักที หิวจะตายอยู่แล้ว” คนตรงหน้าผมเค้ารักผมจริงๆเหรอครับ

เรานั่งทานอาหารจนหมดทุกจาน ก็มันอร่อยอ่ะ  สายตาผมดีครับ เหลือบไปเห็นสัปปะรดโต๊ะข้างๆ น่ากินจัง

“อยากกินเหรอ”

“...........” ผมพยักหน้าตอบไป .........หน้าผมแสดงอาการออกไปขนาดนั้นเลยเหรอ

แล้วพี่วินก็โบกมือเรียกพนักงานมา.............ผมเห็นผู้หญิงคนเดิมยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์คนเดียว

แล้วเค้าก็เดิน เดินไปข้างหลังนะครับ ไม่ใช่เดินมาข้างหน้าที่เรานั่งอยู่........สักครู่เค้าเดินออกมาพร้อมกับพนักงานชายอีกคน

..”จะรับอะไรเพิ่มเหรอครับ” พนักงานชายถามพวกผม.............ถ้าหากผมเป็นผู้หญิงคนนั้น ผมก็คงทำอย่างนี้เหมือนกัน...........ไม่กล้าออกมาหรอก โดนซะ

ขนาดนั้น..........คิดๆแล้วมันเคืองพี่วินจริงๆ


“สับปะรดหนึ่งจาน” สั้นได้ใจมากพี่วิน

“ต้องขอประทานโทษด้วยนะครับ ร้านเราไม่มีบริการสับปะรด”

“แล้วทำไมโต๊ะนั้นถึงมีได้” พี่วินเหลียวมองไปที่โต๊ะที่ผู้หญิงสวยนั่งด้วยกันสองคน

“พวกเค้านำมาเองครับ”

“อืม.....ไปได้แล้ว” มารยาทงามจริงๆพี่เรา

แล้วจู่ๆพี่วินก็ลุกออกจากโต๊ะตรงไปยังโต๊ะนั้น............ทำไรอีกละพี่วิน

“เท่าไร” น่านไงผมว่าแล้ว

..”อะไรค่ะ?” ผมล่ะสงสารทั้งสองคนนั้นนะครับ ที่จู่ๆถูกผู้ชายแปลกหน้าแต่หน้าตาดีถามว่าเท่าไร

....”สัปปะรดชิ้นเท่าไร”

“อ๋อ..........ไม่เป็นไรหรอกค่ะ.......นิดหน่อยเอง.......ไม่ต้องจ่ายตังค์หรอก” สองคนนั้นมองพี่วินอย่างกับจะกินพี่วินเข้าทั้งตัว เดี๋ยวคอยดูได้เห็นอิทธิฤทธิ์พี่ชายผมแน่

."ผมไม่ชอบเอาของใครฟรีๆ"ผมทายถูกเด๊ะ........แล้วพี่วินก็หยิบแบงค์พันสองใบวางบนโต๊ะของทั้งสองคน ............แล้วเดินจากมาอย่างไม่สนใจตามเคย

มาถึงตอนนี้คนมองกันทั้งร้านแล้วครับ.........และกำลังมองว่าคนๆนั้นจะไปนั่งโต๊ะไหน..........พี่วินอย่ามาโต๊ะผมนะ

..”เอา...............” คำขอของผมไม่เป็นจริง...................พี่วินยื่นสับปะรดมาตรงหน้าผม

“อายเค้า”

“อาย........อายทำไม ไม่ได้ขอ.........ซื้อมาต่างหาก”

“ผมไม่อยากกินแล้ว”

“เรื่องมากจริง......” พี่วินวางสัปะรดเจ้าปัญหาลงบนโต๊ะแล้วเดินออกไปจากร้านเลย

ทำไงได้ ผมก็ต้องวิ่งตามออกไป

แต่ก็ไม่ลืมที่จะ.................

“ไหนว่าไม่อยากกินแล้วไง” พี่วินถามผมทันทีที่ผมเดินมาทันเค้า

.”ก็มีคนอุตส่าห์หามาให้..........เดี๋ยวเค้าเสียใจแย่เลย............ชิ้นนึงตั้งสองพัน”

“ก็นายบอกเองว่าอยากกิน”

“ก็ถ้ามันลำบาก......ไว้กินคราวหลังก็ได้......ชิ้นนึงตั้งสองพัน......เสียดาย”

“แล้วพี่บอกเราซักคำรึป่าวว่าพี่ลำบาก”

“ขอบคุณครับ”

พูดเสร็จพี่วินก็เดินนำผมไปข้างหน้านิดนึง..........

แล้วเค้าก็ยื่นมือมาด้านหลัง..............

พี่วินส่งมือมาเพื่อให้ผมจับใช่ไหมครับ............

แล้วผมก็ได้

สัมผัสมือที่แสนจะอบอุ่นอีกครั้ง











“เย็นนี้ค้างที่นี่กันมั๊ย”

“ก็ไม่เลวนะครับ”

“ที่ไหนดีล่ะ.........พี่ให้นายเลือก”

“งั้น....งั้น.......ที่นี่ดีมั๊ยครับ คืนนี้เค้ามีคอนเสิร์ตเล่นด้วย” จู่ๆผมก็เจ็บหน้าอกอีกแล้ว.........เวลาของผมกำลังจะหมดแล้วจริงๆเหรอ

[due]

วิน

ตอนสองทุ่มเราก็เดินออกมาดูคอนเสิร์ตที่ห้องจัดเลี้ยง คนเยอะจัง ไม่ชอบเลย แต่ต้าชอบ ผมก็คงต้องชอบด้วย

ตอนนี้นักร้องเริ่มร้องเพลงแล้วครับ ชักเริ่มมันส์.............

ผมว่าวันนี้ต้าดูแปลกๆนะครับ.........ตอนนี้เรากำลังดูคอนเสิร์ตกัน แต่ต้ากลับมองแต่ด้านข้างของหน้าผม...........และอีกอย่างต้ากำลังร้องไห้ด้วย..........ต้า

เศร้าใจอะไรนักหนา............เพลงมันเศร้าขนาดนั้นเลยเหรอ

ผมเหลือบไปเห็นตาของต้าแดงๆมากเลยครับ........ร้องทำไม......แล้วจู่ๆต้าก็วิ่งออกไปเลย



ต้าหายไปนานมาก ในความรู้สึกของผมเองนะ

ต้ากลับมาแล้ว......เด็กยังดูออกเลยว่าเค้าเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

“ต้า.........” ผมตกใจมากนะที่เห็นต้าตาแดงและบวมขนาดนั้น........แต่เสียงรอบข้างมันดังเหลือเกิน

“พี่วิน......”แล้วต้าก็โผเข้ากอดผมในทันที

“ต้า....เป็นไร.......” ใจหายเลยครับ

“เราอย่าเป็นพี่น้องกันเลยนะครับ” ต้าพูดไรผมฟังไม่รู้เรื่องเพราะเสียงเพลงดังมาก

“นายว่าไรนะ……พี่ฟังไม่ถนัดเลย”

“ผมรักพี่วินนะครับ” จู่ๆเสียงเพลงก็จบลงในขณะที่ต้าพูด

ต้าบอกว่า....รัก....รัก........รักผม........ต้ารักผมเหมือนผมรักเค้าใช่มั๊ย

ต้ายังรักผมใช่มั๊ย.........ต้าบอกผมเป็นครั้งที่สองแล้ว

แต่ใจผมก็ยังเต้นเหมือนเดิม........เหมือนกับครั้งแรกที่ได้ยิน............และครั้งนี้ดูเหมือนใจจะเต้นแรงกว่าครั้งที่แล้วซะอีก

ผมรู้สึกว่าตอนนี้ไหล่ของผมกำลังแฉะได้วยน้ำตาของต้า

ทำไมต้านิ่งไป

นิ่งไป

นิ่งไป

นิ่งไป

“ต้า!!!!!!!!!!!!!!” ผมลองขย่าตัวเค้าเบาๆจนแรงขึ้นๆ.......ไม่มีเสียงตอบรับจากเค้า

“ต้า.......” ผมตะโกนออกมาสุดเสียง ดังมากจนคนรอบข้างหันมามอง

ผมคงบ้าไปแล้ว......ผมร้องไห้........ร้องเหมือนคนบ้า

“ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลให้ผมหน่อย.........ฮึก....ฮึก.....คนรักผมกำลังเจ็บ” ฟังไม่ผิดหรอก ผมเรียกต้าว่าคนรัก เพราะผมรักเค้า ไม่ว่าจะในฐานะใดก็ตาม....ผมรู้แค่ว่าผมรักเค้า

“น่าสงสารจัง เรียกรถพยาบาลใ้หแล้วนะค่ะ สักครู่คงมา” เสียงผู้หญิงคนนึงบอกผม แต่ผมไม่มีแรงพอที่จะขอบคุณเค้าหรือแม้แต่จะจดจำหน้าเค้าเอาไว้

“ต้า....นายอย่าเป็นไรไปนะ”

“………….”

“นายอย่าทำให้พี่ผิดสัญญาสิ.......พี่บอกว่าพี่จะปกป้องนายเอง........แต่ตอนนี้พี่ทำไรไม่ได้เลย”

“………………..”





ผมรีบพาต้ามาโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด แต่คุณหมอบอกว่าให้พาต้าไปโรงพยาบาลที่เคยรักษาตัวดีกว่า เพราะมีประวัติการป่วยอยู่แล้ว และมีเครืองมือพร้อมที่จะทำการผ่าตัดได้

ทำไม........ทำไมต้องผ่าตัดอีกแล้ว

แล้ว ทางโรงพยาบาลก็ทำเรื่องส่งตัวต้าไปยังโรงพยาบาลที่เคยรับการรักษา.

พอมาถึงต้าก็ถูกส่งตัวไปยังห้องฉุกเฉินทันที

หมอบอกให้ผมคอยด้านนอก.........ผมทำได้ดีที่สุดแค่คอยงั้นเหรอ.....หึ......น่าสมเพชตัวเองชะมัด

แต่ผมก็คอย.....คอย..........คอย.........ระหว่างนั้นผมก็โทรหาแม่กับไอ้ภูมิ.........ยังไงก็ดีกว่าอยู่คนเดียว.....มั้ง







“วินน้องเป็นยังบ้างลูก” แม่วิ่งหอบมาเลยครับ ภูมิก็มาพร้อมกับแม่ด้วย

“ยังไม่ออกมาจากห้องฉุกเฉินเลยครับ”

“แม่ไม่ดีเอง......โธ่...........วาลูกแม่.......ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“แม่อย่าร้องเลยครับ ” ภูมิมันพูดปลอบใจแม่ ขอบใจว่ะ

“ถ้าแม่บังครับให้วาผ่าตัดตั้งแต่ตอนนั้น....วันนี้ก็คงไม่ต้องเป็นอย่างนี้.......วาคงหายจากโรค.........”

ก่อนที่แม่จะพูดจบ คุณหมอก็เดินออกมาจากห้องที่ต้านอนอยู่พอดี

“ต้าเป็นไงบ้างครับ”


“คนป่วยปลอดภัยแล้วครับ.....แต่ยังอ่อนเพลียอยู่มาก.......เดี๋ยวผมจะให้พยาบาลย้ายไปห้องพักเลยนะครับ”

“ขอบคุณครับคุณหมอ” ผมยิ้มได้แล้วสินะ

“แม่ครับ........” เมื่อสติกลับมา ผมก็รีบหันไปดูแม่ทันที

“มึงไปดูต้าเถอะ.........เดี๋ยวแม่กูจะดูแลเอง......แม่ครับเดี๋ยวผมพาไปห้องพักนะครับ อย่าห่วงไปเลย ต้าเค้าปลอดภัยแล้ว”

“ต้า?” แม่ทวนคำอย่างสงสัย

แล้วภูมิกับแม่ก็เดินไปยังห้องพัก ...........ขอบใจมากเพื่อน.............ส่วนผมเองยังต้องรอเค้าเข็นต้าออกมาก่อน



พยาบาลเข็นรถของต้าออกมา ต้าหน้าซีดมา หลับตาพริ้มเลย     

นายจะรับรู้บ้างมั๊ยว่าพี่กำลังจะขาดใจอยู่แล้ว

ผมเดินตามพยาบาลไปเรื่อยๆจนมาถึงห้องพัก

เข้ามาถึงก็เห็นภูมิกำลังปลอบแม่อยู่......เหมือนกำลังคุยกันบางอย่าง...ดูท่าทางแล้วเครียดเอาเรื่องอยู่

ต้าเข้าในห้องบ้านั่นไม่กี่ชั่วโมงเอง แต่ทำไมตอนต้าออกมาดูซูบซีดเซียวลงไปเยอะเลยละ

ตอนนี้แม่นอนหลับไปแล้ว ก็เล่นร้องไห้มาตั้งนาน

“วิน.......” ภูมินั่นเอง

“ขอบใจมากนะมึง.......กูขอบใจมึงจริงๆ” ผมพูดกับมัน แต่ตาของผมไม่สามารถละไปจากต้าได้เลย

“มึงสัญญาแล้วนะ...ว่ามึงจะดูแลต้าอย่างดี........ตลอดไป”

“อืม....กูสัญญา”

..”ต้า..ถ้าไอ้วินมันผิดสัญญาเมื่อไร....นายต้องบอกพี่นะ.......เดี๋ยวพี่จะไปจัดการมันเอง....แต่ตอนนี้พี่ให้นายพักก่อนดีกว่า.....นายจะได้รีบตื่นขึ้นมาก่อนที่คนบางคนแถวนี้จะเป็นบ้า.....ตื่นมาแล้วคุยกันนะ”



“ไอ้บ้า.....พูดกับคนหลับก็รู้เรื่องด้วย” ผมว่าไปอย่างนั้น แต่ใจก็นึกไปถึงตอนแรกๆที่ผมเจอกับต้า ผมก็คุยกับเค้าทั้งที่ต้าก็ยังหลับอยู่เหมือนกัน.......แล้วต้าเข้า

มาเป็นส่วนหนึ่งของใจผมตั้งแต่เมื่อไร...........แล้วต้าเข้ามาอยู่ในความคิดของผมได้ยังไง.....แล้วผมรักต้าตอนไหน........เอ้อ........ผมจะหาคำตอบข้อนี้ได้รึป่าวนะในชีวิตนี้




ต้านอนหลับไม่ได้สติมาสามวันแล้ว

และมันก็นานเกินไปแล้วสำหรับผม

“กูจะไปถามหมอว่าทำไมป่านนี้แล้วทำไมต้ายังไม่ฟื้นอีก.....มันนานเกินไปแล้วนะ”

“อย่าใจร้อนสิมึง.....หมอบอกแล้วไงว่าต้าปลอดภัยแล้ว”

“มึงอย่ามาห้ามกูไอ้ภูมิ.........กูรอไม่ไหวแล้ว มันนานเกินไป”

“มึงใจเย็นๆหน่อยสิโว้ย......มึงเห็นมั๊ยว่าแม่ร้องไห้ใหญ่แล้ว......มึงมาเป็นแบบนี้อีกคน...แล้วใครจะดูแลแม่ล่ะ”

“กูพยายามแล้วนะโว้ย...พยามอย่างที่ไม่เคยพยายามมาก่อน.........แต่ตอนนี้กูเย็นไม่ได้อีกต่อไปแล้ว......กูกำลังจะตาย....มึงเข้าใจมั๊ยว่ากูกำลังจะตาย” ผมร้องไห้อีกแล้วเหรอนี่

“กูเข้าใจมึงนะวิน.....แต่........อาการของต้าต้องใช้เวลา”

“มึงรู้ใช่มั๊ยว่าต้าเป็นอะไร.......มึงรู้ใช่มั๊ย” ผมเข่ยาตัวไอ้ภูมิจนหัวมันส่ายเลยครับ

“ขืนกูบอกมึงไป......มึงก็จะบ้าไปมากกว่านี้อีกสิ”


..”งั้น.....มึงฆ่ากูให้ตายซะดีกว่า......ถ้าหากต้องให้กูมานั่งรอทรมานขนาดนี้”

[due]

ผมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงดังที่คนสองคนกำลังทะเลาะกันอยู่.....ดีใจจัง...ผมได้ทีโอกาสตื่นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งแล้ว........ขอบคุณครับพระผู้เป็นเจ้า

พี่วินกับพี่ภูมินั่นเองที่กำลังเถียงกันอยู่....พวกเค้ากำลังเถียงกันอยู่ด้วยเรื่องของผม...

น้ำตาผมไหลออกมาอีกแล้วครับ ก็มันห้ามไม่ได้จริงๆนี่นา

พี่วินอย่าร้องไห้เพราะผมเลยครับ

พี่ภูมิอย่ามาดีกับคนอย่างผมเลยครับ

“ภูมิ...กูรู้ว่าต้าไม่ได้เป็นไร...มึงแกล้งกูเล่นเหมือนๆทุกครั้งที่มึงแกล้งกู........ใช่มั๊ย”

“วิน...กูกับมึงเป็นเพื่อนกันมาตลอดชีวิต มึงเจ็บกูเจ็บ มึงสุข กูดีใจ.....กูสงสารมึงจริงๆว่ะ” พี่ภูมิเดินเข้าไปกอดพี่วินไว้

“มึงช่วยโกหกกูก็ได้ ว่าต้าไม่ได้เป็นไรมาก..........มึงโกหกกูสิ” ดูเหมือนตอนนี้พี่วินจะไม่มีสติแล้ว

“วินมึงคุมตัวเองหน่อย.....มึงอย่าทำแบบนี้สิ.....ต้าเค้าจะเสียใจมากนะ”

“กูกลัว......กลัว........กล่วว่าต้าจะไม่อยูกับกูอีกแล้ว ฮึก........ฮึก......ฮึก.........” พี่วินปล่อยให้น้ำตาไหลมาอย่างหมดใจ ดีแล้วครับพี่วิน ร้องออกมา ต่อ

ไปพี่วินจะได้ไม่ต้องร้องอีก

“วิน.....มึงตั้งสติดีดีนะ........มึงฟังนะว่าต้าเป็น........เป็น..........”

“พี่วินครับ......” ผมเรียกพี่วินซะก่อนที่พี่ภูมิจะบอก ผมอยากจะบอกพี่วินด้วยตัวของผมเอง

“ต้า/ต้า”

“พี่วินร้องไห้ทำไมครับ.......ใครทำพี่วินร้องไห้.......พี่วินอย่าร้องไห้นะครับ..........ฮึก....ฮึก....พี่วินรู้มั๊ยครับว่าตอนที่พี่วินร้องไห้ พี่วินน่าสงสารมากเลยนะ ถ้าต่อไปพี่วินร้องไห้อีก ผมจะยอมตามใจพี่วินทุกเรื่องเลยนะครับ......ฮึก.....ฮึก……….”

“ต้า.......นายห้ามหลับไปนานๆแบบนี้อีกนะ”

“ครับ......ผมจะไม่หลับนานๆแบบนี่อีกแล้ว”

..”ต้า...”


“พี่ภูมิ” ผมหันไปตามเสียงเรียก

“นายดูดีขึ้นนะ”

“พี่ภูมิคิดว่าอย่างนั้นเหรอครับ”

“อย่างน้อยตอนนี้นายก็กำลังยิ้ม.......นายไม่ได้ร้องไห้เหมือนทุกครั้ง”

“จริงด้วยครับ” ผมกำลังยิ้มจริงๆด้วย ยิ้มซะก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ยิ้มอีก

ผลั่ก!!!!!!!!!!!!!!!ใครเปิดประตู

แม่นั่นเอง

“วา......หมอบอกว่าลูกมีทางรอดนะ แต่ลูกต้องยอมผ่าตัด” แม่เข้ามาก็โผเข้ากอดผมทันที ลูบหัวลูบหน้าผมอย่างรักใคร่

ทุกสิ่งที่ผมได้รับ แม้ผมจะต้องตาย ผมก็จะไม่เสียใจแล้วครับ

“แม่ครับ........วารักแม่นะครับ”

“แม่ก็รักวานะลูก......รักมาก...แม่อยากดูแลลูกให้มากกว่านี้ ให้ดีกว่านี้..........วาผ่าตัดนะลูก”

“ครับแม่.......ผมจะผ่าตัด” แม้ไม่รู้ว่ามันจะมีทางรอดแค่ไหน.....หรือจะไม่มีทางรอดเลยก็ตาม.....แต่อย่างน้อยผมก็พยายามที่จะทำให้ได้อยู่กับทุกคนที่ผมรัก.......และรักผม

“ดีแล้วลูก........ดีที่สุดเลย”




วิน

ทุกคนพูดไรกัน

ทำไมพูดกันในเรื่องที่ผมไม่เคยรู้

ทำไม....วาแค่แผลอักเสบในลำไส้ไม่ใช่เหรอ......

ทำไมต้องผ่าตัดอะไรอีก

อะไร...ทำไม......ใครก็ได้ช่วยบอกผมหน่อย

ความสงสัยของผมเก็บไว้ได้ไม่นานหรอกครับ

ผมเข้าไปกระชากตัวต้าออกมาจากอ้อมกอดของแม่ (ผมทำแบบนั้นไปได้ยังไง)จนเซมากระแทกกับหน้าอกผมเต็มๆ

..”ต้าบอกพี่มาว่ากำลังพูดเรื่องไรกัน”

“ฮึก....ฮึก....” อย่าเพิ่งมาร้องตอนนี้ได้มั๊ย

“บอกมา...บอกมาสักทีสิโว๊ย”

..”ไอ้วิน....มึงหยุดได้แล้ว มึงอย่าทำแบบนี้เลย....แค่นี้ต้าก็เจ็บเจียนตายอยู่แล้ว” ภูมิมันดึงต้าออกจากผม

ตอนนี้แม่ร้องไห้...จนเดินออกข้างนอกไปแล้ว

คงทนเห็นผมบ้าไม่ไหวแล้วมั้ง

ผมขอโทษครับแม่

ผมคงรักต้ามากเกินไป

“มึงอย่าเสรือก.....” ผมพูดคำนี้กับเพื่อนที่อยู่ข้างผมตลอดได้ยังไง ผมคงบ้าไปแล้วจริงๆ

“กูไม่ว่ามึงหรอกที่มึงว่ากูแบบนั้น.....กูรู้ว่ามึงกำลังโมโหอยู่.....แต่มึงเลิกตะคอกต้าซักทีได้ไหม”

“กูแค่อยากรู้ว่าต้าเป็นไรกันแน่ .......กูมีสิทธิ์จะรู้ใช่มั๊ย”

“ได้สิครับพี่วิน....ฮึก....ฮึก....ก็พี่วินเป็นคนสำคัญของผมนี่นา”

..”ต้า” ไอ้ภูมิมันเรียกต้าเสียงสั่นๆ

เพราะภูมิรู้ดีว่าต้าต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหน พอๆกับทรมานแค่ไหนที่ต้องพูดเรื่องนี้ออกมา

“ไม่เป็นไรครับพี่ภูมิ......ผมทำได้...ผมไหว”

“อย่านะต้า.........ให้พี่จัดการเองเถอะ......แค่นี้นายก็เจ็บมากพออยู่แล้ว........ขอพี่แบ่งความเจ็บวดของนายบ้างได้มั๊ย......เราเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันไม่ใช่เหรอ........ขอพี่ชายคนนี้ทำเพื่อนายได้มั๊ย.......”

“มึงรู้ใชมั๊ยภูมิ....ว่าต้าเป็นไร .....มึงรู้.....แต่กูไม่รู้.......”

“ได้....ถ้ามึงอยากรู้ขนาดนั้น.....งั้นกูบอกมึงก็ได้”

..”พี่ภูมิยอย่า........................”

“ต้าเป็นมะเร็งในหัวใจ”

มะเร็งในหัวใจ

มะเร็งในหัวใจ

มะเร็งในหัวใจ

มะเร็งในหัวใจ

มะเร็งในหัวใจ

มะเร็งในหัวใจ

มะเร็งในหัวใจ

มะเร็งในหัวใจ

ทำไมคำๆนี้มันก้องยอยู่ในหัวของผม ทำไมมันไม่ยอมออกจากหัวของผมซักที

ผมไม่ได้อยากได้ยิน..........ได้ยินมั๊ยว่าผมไม่อยากได้ยิน

ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดอยู่กับที่

ไม่มีใครพูด

ไม่มีใครเคลื่อนไหว

มีแต่ความเงียบ

มีแต่ความเจ็บ

เจ็บจนแทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว

เจ็บจนแทบจะหายใจไม่ไหวแล้ว

“พี่วิน.....” ต้านั่นเองที่เดินมาจับมือผมอย่างแผ่วเบา

“..............” ผมยังคงหาเสียงตัวเองไม่เจอ

“พี่วินอย่าห่วงไปเลยครับ...........ผ่าตัดเดี๋ยวก็หายแล้ว”

“…………………….”

ผมอยู่ในห้องนี้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

ผมต้องไป ไปที่ไหนสักที่........ไป....ไป

คิดได้เท่านั้นผมก็วิ่งสุดชีวิตออกจากห้องมาเลย

[due]

“ต้า” ภูมิเข้าตบบ่าต้าเบาๆ

“ผมยังไหวครับ.......พี่ภูมิ...........แม่ (แม่เดินเข้ามาพอดี)ผมจะมีชีวิตต่อไปได้ใช่มั๊ยครับ ถ้ายอมผ่าตัด”

“ใช่สิจ๊ะลูก............วาต้องอยู่กับแม่อีกนานแสนนาน”

..”ครับ........ผมจะมีชีวิตต่อไป....ขอบคุณครับแม่ที่รักผม.......ขอบคุณครับพี่ภูมิ ยังไงพี่ภูมิก็น่ารักเสมอนะครับ”

แล้วต้าก็วิ่งตามหาวินทันที







ผมวิ่งออกมาจาห้อง.......

ไปไหน

ทำไง

ทำอะไรมึนจึงจะดีที่สุด

“คุณพยาบาล.........พยาบาล......หูแตกกันหมดรึไง”

“ค่ะ......” พยาบาคงตกใจไม่น้อยที่ผมเสียงดังใส่

“ผมต้องการพบคุณหมอที่รักษาต้า....เดี๋ยวนี้”

“สักครู่นะค่ะ......ขอดิฉันเรียนคุณหมอก่อนว่าคุณจะขอเข้าพบ”

จะให้ผมรออีกเหรอ ฝันไปหอะ ผมรอมานานมากแล้ว ต่อไปนี้ผมจะไม่รออีกแล้ว

ผมแทรกตัวเข้าไปตอนที่พยาบาลเปิดประตู

เธอหันไปมองคุณหมอคงอยากจะถามว่าทำยังไงดีกับผม

“ไม่เป็นไร.....คุณพยาบาลอออกไปก่อน”

แล้วคุณหมอก็หันมาเผชิญหน้ากับผมตรงๆ

“ไม่ทราบคุณมีอะไรครับ”

“ผมอยากจะถามคุณหมอเรื่องนึงครับ”

“ถ้าหมอตอบได้ หมอจะตอบ......นั่งก่อนสิ”

“คุณหมอจะตอบคำถามทุกเรื่องใช่มั๊ยครับ”

“คุณก็ลองถามมาก่อนสิ”

“ต้า......คุณหมอรู้จักใช่มั๊ยครับ”

“ฮะแฮ่ม.......”คุณหมอกระแอมออกมาราวกับตกใจในสิ่งที่ผมถาม

“คุหมอรู้ใช่มั๊ยครับ..........และคุณหมอก็สามารถรักษาเค้าให้หายได้ใชมั๊ยครับ”

“ครับ...คุณต้าเป็นมะเร็งในหัวใจ” ผมเกลียดไอ้โรคบ้าบอนี้ที่สุดเลย............ทำไมทุกคนต้องย้ำถึงมันด้วย มันเหมือนมารร้ายที่คอยตามหลอกหลอนผมตลอระยะทางที่ผมวิ่งมาที่นี่

“ทางการแพทย์เองก็เพิ่งพบกรณีแบบนี้เหมือนกัน.......คนเอเชียหนึ่งในล้านเท่านั้นนะครับที่จะมีโอกาสเป็นโรคนี้.......คือผมจะอธิบายยังไงดีล่ะ........คือ.......ตอนนี้มะเร็งตัวนี้กำลังลุกลามไม่หยุดในหัวใจของคุณต้า........บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

คุณหมอพูดอะไรบ้างหลังจากนั้นผมฟังไม่รู้เรื่องแล้ว

ผมคงไม่ภูมิใจนักหรอกถ้าหากต้องให้คนที่ผมรักเป็นกรณีศึกษาของวงการแพทย์ว่ามีการค้นพบมะเร็งในหัวใจเป็นรายแรกของประเทศไทย....เมื่อ.....จาก

คุณ........แม้แต่คิดผมก็ตายได้แล้ว

 “การผ่าตัดละครับ.................การผ่าตัดสามารถทำให้มีชีวิตต่อไปได้ไม่ใช่เหรอครับ”

“การผ่าตัดในปัจจุบันค่อนข้างจะ...........”

กรุณาอย่าพูดคำว่าไม่ได้เลยนะครับ

ถ้าไม่ได้จริงๆก็ได้โปรดอย่าพูดมันออกมาเลยครับ

ขอร้องเถอะครับ

คุณหมอมีหน้าที่รักษาโรคและช่วยเหลือผู้ป่วยให้รอดชีวิต ได้โปรดอย่างเพิ่งทอดทิ้งต้าเลยนะครับ..........ผมขอร้อง

พรึ่บ!!!!!!!!!!!!!!!

ผมลุกจากเก้าอี้และคุกเข่าลงต่อหน้าคุณหมอ

ได้โปรดเถอะ ช่วยชีวิตของคนที่ผมรักด้วย

พระผู้เป็นเจ้าครับ ถ้าคุณหมอไม่สามารถรักษาคนที่ผมรักได้...ขอให้ท่านช่วยชีวิตเค้าด้วยนะครับ

ผมสำนึกผิดแล้วครับว่าตัวเองทำผิด

ปัง!!!!!!!!!!!!!!!

“แฮ่กๆๆๆๆๆๆๆๆ......พี่วิน.....” ต้ากระชากประตูห้องตรวจเต็มแรงพร้อมกับยืนหอบหายใจเสียงดัง

ผมค่อยๆเงยหน้ามองต้า

ต้าคงจะออกแรงวิ่งมาเต็มที่ เหงื่อถึงไหลโซมหน้าขนาดนี้

ต้ายืนมองหน้าผมที่คุกเข่าอยู่ที่พื้น

และหันไปมองหน้าคุณหมอ เพื่อต้องการจะถามว่าเกิดไรขึ้น

ส่วนคุณหมอคงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรจึงจะดีที่สุด จึงทำได้แค่พยกหน้าเท่านั้น

หลังจากนั้นต้าก็ถอนหายใจออกมาดังเฮืออกและเดินตรงเข้ามาหาผม

“ลุกขึ้นเถอะครับ......เดี๋ยวเข่าด้านหมดไม่รู้ด้วยนะ” ต้าบอกพลางยื่นมือมาจับที่ไหล่ผม ต้าดูสงบและเยือกเย็นมาก มากจนผมกลัว

..”นายจะไม่ตายใช่มั๊ย” ผมเงยหน้าขึ้นถามต้า

“………………”ทำไมนายไม่ตอบ นายยิ้มทำไมต้า นายกำลังเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ

..”นายบอกมาสิ........ว่านายจะไม่ตาย”

“ครับ......ผมจะไม่ตาย”

ผมคงไม่เสียต้าไปนะครับ......ไม่งั้นผมก็คงจะหลับ....ไป......ชั่วนิรันดร์




หลังการผ่าตัดดูต้าผอมลงไปจมเลย
ผอมจนผมเห็นได้ชัดอย่างไม่ต้องสังเกต
หรือว่าเมื่อก่อนต้าก็ผอมแบบนี้อยู่แล้ว
สงสัยจังว่าร่างกายผอมเล็กขนาดนี้ นายเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนในการต่อสู้กับความเจ็บปวด
ผมเอื้อมมือไปลูบไล้เส้นผมของต้าเรื่  อยลงมาจนถึงริมฝีปาก
แหมะ!!!!!!!!!!!
น้ำตาหนึ่งหยดหยดลงบนเตียง ผมละมือจากริมฝีปากต้า เอามือมาปิดหน้าตัวเองแทนเพื่อไม่ให้เสียงร้องไห้ของผมดังออกไป
ผมกลายเป็นคนอ่อนแอขนาดนี้ตั้งต่เมื่อไร.....ตั้งแต่เริ่มรัก........นายงั้นเหรอ......ต้า




ต้าพักฟื้นหลังการผ่าตัดอยู่ที่โรงพยาบาลต่ออีกหนึ่งเดือน
แล้วคุณหมอก็บอกว่าสามารถมาพักฟื้นต่อที่บ้านได้แล้ว เพราะอาการของต้าดีขึ้นมากแล้ว
แม่ไม่ยอมให้ผมกับต้ากลับไปอยู่ที่คอนโด ให้กลับมาอยู่ด้วยกันซะทีบ้าน
ผมก็ยอมตามใจแม่นะครับ
เพราะผมรู้ดีว่าแม่ก็ห่วงต้าไม่น้อยไปกว่าผมเลย
และดูเหมือนว่าต้าก็อยากกลับมาอยู่กับแม่เหมือนกัน





ตอนนี้ก็ผ่านมาได้หหนึ่งเดือนแล้วที่ต้ากลับมาอยู่ที่บ้าน
สองเดือนแล้วที่ต้าได้รับการผ่าตัดครั้งแรก
ต้าพยายามแสดงเสมอว่าเค้าไม่เป็นไรแล้ว
เค้าสบายดีทุกอย่าง
แต่ผมแอบเห็นบ่อยๆว่าต้าจับหน้าอกซ้ายพร้อมกับใบหน้าอันเจ็บปวด
ผมดูแลเขาอย่างใกล้ชิด........แม่เองก็แทบจะอยู่กับต้า 24 ชั่วโมง
ภูมิเองก็แวะมาหาบ่อยๆ
เคเองเมื่อรู้เรื่องก็โทรมาสอบถามอาการบ่อยๆเหมือนกัน เห็นบอกว่าปิดเทอมเมื่อไรจะรีบกลับมา
ทุกอย่างคงกำลังจะดีขึ้นเรื่อยๆแล้วใช่มั๊ยครับ

“วา...วิน.......แม่ต้องเดินทางไปต่างประเทศสองอาทิตย์........แต่แม่ไม่อยากไปเลย...แม่ห่วงวา”
“แม่ไปเถอะครับ......ผมสบายดีแล้ว อีกอย่างพี่วินก็ดูแลผมเป็นอย่างดี อย่าห่วงเลยครับ”
“แต่...........”
“แม่ครับ.......ผมดีขึ้นมากแล้ว ที่ผ่านมาสองเดือนเต็มๆที่แม่ดูแลผมตลอด จนแม่แทบจะไม่ได้พักผ่อนเลย”
“แต่แม่...........”
“ผมรักแม่นะครับ........ผมจะดูแลตัวเองให้ดีที่สุด”
“วิน.........แม่ฝากน้องด้วยนะลูก........มีไรเกิดขึ้น......รีบโทรหาแม่ทันทีนะ”
“ครับแม่ผมจะดูแลนะ................เป็นอย่างดีครับ” ทำไมผมถึงพูดคำว่าน้องไม่ได้ซักที
..”แม่รักลูกทั้งสองมากนะ.........แม่คงอยู่ไม่ได้แน่ ถ้าแม่ต้องขาดคนใดคนหนึ่ง...........”
แล้วเราสามคนแม่ลูกก็กอดกัน ผมกอดแม่ ผมกอดต้า ผมไม่รู้หรอกว่าผมกอดต้าในความรู้สึกยังไง ในฐานะไหน รู้แค่ว่าเห็นหน้าเค้าแล้วผมมีความสุข ผมยิ้มได้ ผมก็พอใจแล้ว ผมไม่ได้ขอมากไปใช่มั๊ยครับ

..”แม่ครับ งั้นเดือนนี้ผมขอไปอยู่คอนโดนะครับ”
“ทำไมล่ะ”
“ก็.......ก็”
“นะครับแม่ผมกับพี่วินขอไปอยู่คอนโด มันสะดวกต่อการเดินทางไปมหาลัย......อีกอย่างไม่อยากทิ้งห้องไว้นานๆนะครับ”
“งั้นก็ตามใจละกัน.........ก็สองพี่น้องเล่นอ้อนแม่ซะขนาดนี้.......แม่จะใจร้ายได้ไง........ลูกแม่ทั้งสองคนน่ารักขนาดนี้.......หล่อขั้นเทพ.......นิสัยก็.......ก็ถือว่าดีนะ(แม่มีลังเลหมายความว่าไงครับ) มีสาวๆกันบ้างรึยังล่ะ”
ผมกับต้าสบตากันโดยไม่มีการนัดหมาย
“ผมมีคนที่ผมรักแล้วครับ” ผมไม่ได้โกหกระครับ เพราะผมมีคนที่ผมรักแล้วจริง
“แล้ววาล่ะลูก........”
..”เออ...........เอ่อ.........แล้วแม่จะเดินทางเมื่อไรครับแม่” ต้าไม่ยอมตอบคำถามของแม่ มันคงลำบากใจที่จะพูด
“พรุ่งนี้เช้าจ๊ะ”
“งั้นให้ผมกับพี่วินไปส่งนะครับ”
“จ๊ะ’



ตอนเช้า แม่ ผม และต้าก็รีบมุ่งหน้าไปสนามบิน
.”ดูแลกันดีดีนะลูก.......วินแม่ฝากน้องด้วยนะ.........แม่รักลูกนะ”
“ครับ ผมก็รักแม่นะ”ผม
..”ผมก็รักแม่นะครับ”
“เดินทางปลอดภัยนะครับแม่”ผมกับต้าพูดออกมาพร้อมกัน

หลังจากส่งแม่เสร็จผมก็รีบบึ่งรถมาที่คอนโดทันที
..”คิดถึงที่นี่จังเลยครับพี่วิน........พี่วินล่ะครับ”
“นายคิดถึงที่นี้มากขนาดนี้เลยเหรอ”
“ครับ......เพราะที่นี้คือความทรงจำที่สุดแสนจะวิเศษสำหรับผม.......”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะ............ทุกตอนที่อยู่ที่นี้........ก็จะมีพี่วินด้วยไงล่ะครับ”
“เหรอ.......”ถึงกับพูดไม่ถูกเลยครับที่ได้ยินคำตอบของต้าแบบนั้น เงียบดีกว่า

..”นายจำครั้งแรกที่เราเจอกันได้เปล่า”
“จำได้สิครับ........ผมจำได้ทุกอย่างทุกตอน”
“แล้ววันนั้นนายไปยืนทำไมหน้าบ้าน”
“พี่วินไม่เคยรู้มาก่อนใช่มั๊ยครับว่ามีน้องชายอีกคน”
“อืม”
“แต่ผมรู้มาตลอดว่าผมมีพี่ชายอีกคน และผมก็เฝ้ารอคอยว่าจะได้เจอกันสักครั้ง”
“อืม”
“ตอนนั้นเรายังเด็กด้วยกันทั้งคู่ พ่อกับแม่แยกทางกัน พี่วินอยู่กับแม่ ส่วนผมไปอยู่กับพ่อ”
“แม่มักจะบอกพี่เสมอว่าพ่อตายไปแล้ว”
“ครับพ่อตายไปหลายปีแล้ว ผมอยู่กับย่ามาตลอด”
“นาย.....ลำบากมั๊ย”
..”ไม่ครับ....ย่าดูแลผมดีมาก ย่ารักผมมาก หลังจากที่พ่อเสียผมก็อยูกับย่าสองคนมาตลอด....ย่ามักจะบอกผมเสมอว่า.'รู้มั๊ยวา...ว่าเราอ่ะมuพี่ชายอีกคนหนึ่ง ชื่อพี่วิน พี่วินของวานะน่ารักมากเลย' แล้วย่าก็จะเอารูปของพี่วืนสมัยเด็กๆให้ผมดู....ผมเฝ้ารอคอยมาตลอดว่าสักวันหนึ่งผมจะได้มีโอกาสเจอพี่ชายและเรียกชื่อพี่ชายของผมบ้าง”
ผมไม่เคนรู้เรื่องพวกนี้มาก่อนเลย แม่ไม่เคยเล่าอะไรให้ผมฟังเลย
“แล้วแม่........”
“แม่กับผมติดต่อกันตลอด....แต่แม่ไม่เคยบอกพี่วินครับ”
“ใช่ พี่ไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย”
“แม่ตั้งใจจะพาผมมาอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพตั้งแต่พ่อเสีย แต่ผมทิ้งให้ย่าอยู่คนเดียวไม่ได้”
“แล้วทำไม.......”
“แล้วทำไมในที่สุดผมจึงตัดสินใจมาที่นี่ใช่มั๊ยครับ”

..”อืม”
“ผมตรวจพบว่าผมเป็นโรคนี้ตั้งแต่อาย15” ผมมองหน้าต้าตอนที่เคาพูดถึงสิ่งที่เค้ากำลังเผชิญอยู่ ดูเค้าไม่กลัว ไม่เกรงเอาซะเลย  นายแข็งแกร่งขนาดนั้นได้ยังไงต้า
....””””……………..”
“แม่กับย่าขอร้องให้ผมผ่าตัดตั้งแต่ตอนนั้น แต่ผมก็ไม่ยอมผ่า เพราะหมอบอกว่าผมมีโอกาสหายแค่ 20% ถ้าหากรับการผ่าตัด หรือไม่ก็ไม่โอกาสตื่นขึ้นมาอีกเลยหลังผ่าตัดเสร็จ แต่ถ้าผมไม่ผ่า ผมจะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้อีก สี่หรือห้าปี ”
ต้ายังคงพูดยิ้มไป ราวกับว่าเรื่องที่เค้ากำลังพูดอยู่นั้นมันเป็นแค่ไข้หวัดธรรมดาแค่นั้นเอง กินยาลดไข้สองสามวันก็หายแล้ว
“นายกำลังจะบอกพี่ว่า.........”จู่ๆก็มีก้อนแข็งๆมาจุกอยู่ที่ลำคอของผมจนถึงกับพูดไม่ออก
“ครับ..และตอนนี้เวลาที่เหลือของผมก็จวนจะหมดเต็มทีแล้ว ผมจึงขอย่ามาหาแม่ที่นี่ มาเพื่อจะมาหาพี่ชายของผมสักครั้ง”
“............” ยังพูดไม่ออกครับ
..”แต่ก็ไม่คิดว่าจะ................เจอพี่วินในตอนนั้นและในสภาพแบบนั้น”
“งั้นแสดงว่านายจำพี่ได้ตั้งแต่ต้นแล้วสิ” พูดมาถึงตรงนี้ชักเริ่มโมโห
“เปล่าเลยครับ ผมบอกแล้วไงว่า ผมเคยแต่เห็นรูปสมัยเด็กของพี่วินเท่านั้น”
“แล้วทำไมนายมาที่บ้านถูก”
“ผมขอที่อยู่จากย่า และเดินทางมาหาเพื่อนก่อน...แต่ผมไม่ได้บอกย่าก่อนจะมา...เพราะถ้าผมบอก ย่าต้องมาด้วยแน่ๆ ผมไม่อยากให้ย่าลำบากกับผมด้วย...เลยคิดว่าถ้าเจอเจอแม่เมื่อไรก็จะโทรไปบอก...แต่ดันเกิดเรื่องซะก่อน...."
"แล้วนายหาบ้านเจอได้ไง?"
"ผมสอบถามเพื่อนว่าบ้านเลขที่นี้อยู่แถวไหน แล้วผมก็มาตามที่เพื่อนบอกไว้”
“แล้วทำไมนายไม่บอกแม่ว่าจะมาที่นี่ล่ะ”
“ผมแค่อยากมาที่นี้ด้วยตัวของผมเอง ในที่สุดผมก็หาบ้านแม่จนเจอในตอนค่ำ......แต่.......”
“แต่นายก็โดนรถชนซะก่อน” ผมกับต้าก็เลยปล่อยฮาพร้อมกัน
..”ใช่ครับ.....แต่จริงๆแล้วผมไม่ได้โดนชนหรอกครับ แต่ตอนนั้นผมตกใจมากไปหน่อย เลยเป็นลมหมดสติไปเลย”
“อ้าว ถ้าเป็นออย่างนั้นแล้วทำไมนายความจำเสื่อมล่ะ”
“คือ.....จริงๆแล้วผมไม่ได้ความจำเสื่อมหรอกครับ”
“’งั้นนายก็หลอกพี่”
“มันก็ไม่เชิงอย่างนั้นหรอกครับ มัน..มัน..คือผมตื่นขึ้นมาก็เบลอๆนะ จำไรไม่ค่อยได้เลย อาจจะเป็นเพราะผมช็อคก็เลยมึนๆไปหน่อย คุณหมอบอกผมว่ามันเป็นการสูญเสียความทรงจำชั่วขณะ หลังจากนั้น สองวันผมก็จำทุกเรื่องได้”
“แสดงว่านาย........”
“ครับ หลังจากนั้นสองวันผมก็จำทุกอย่างได้เหมือนเดิม ไม่มีการขาดตกบกพร่องแม้แต่ตอนเดียว” ยังมีหน้ามาตลกอีกนะมึง
“งั้นนายก็รู้มาตลอกสิว่าพี่โกหกนาย แล้วทำไมไม่บอกกันบ้าง ปล่อยให้พี่ปล่อยไก่อยู่ไก่ตั้งนาน”
“ครับ ผมรู้ว่าพี่วินโกหกผม แต่ผมไม่รู้ว่าพี่วินโกหกผมไปทำไม”
“นายก็เลยแกล้งจำไรไม่ได้ต่อไป เพื่อที่ต้องการจะรู้ว่าพี่โกหกนายทำไมอย่างนั้นสิ”
“แฮ่ะๆๆๆๆ ใช่ครับ”
“แล้วตอนนี้ได้คำตอบรึยังว่าพี่โกหกนายทำไม”
“ไม่รู้สิครับ จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้เลยว่าพี่วินโกหกผมทำไม”
“เหรอ.....แล้วอยากรู้มั้ยล่ะ”
“ไม่ดีกว่าครับ........”
“ดี พี่จะได้ไม่ต้องมาโดนนั่งซักฟอก”
“แล้ววันนั้น ผมก็ได้เจอกับแม่โดยบังเอิญเพราะพี่วิน”
“รู้เปล่าว่าวันนั้นพี่ช็อคมากเลย ที่จู่ๆนายก็มาเป็นนะนอ........คนในครอบครัวเดียวกัน”
“ผมเองก็ช็อคไม่แพ้พี่วินหรอกครับ แต่ผมกลัวมากกว่านะ”
“กลัวไร”
“กลัวพี่วินเข้าใจผิด กลัวว่าพี่วินจะไม่ยอมคุยกับผม กลัวมันสารพัดเลย”
“ตอนแรกพี่ก็คิดแบบนั้นนะ”
“แล้วตอนนี้ล่ะครับ”
“คงไม่แล้วมั้ง”
“ขอบคุณครับ”
“แล้วทำไมนายจึงยอมผ่าตัดในวันนั้นล่ะ”
“ผมก็แค่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปก็แค่นั้นเองครับ แม้ว่ามันจะยืดเวลาของผมได้อีกไม่นาน”
“อย่าพูดอย่างนั้นสิ”
“ผมไม่กลัวหรอกครับพี่วิน เพราะเวลาของผมทุกนาทีที่อยู่ที่นี้ มีแม่ มีพี่วินและมีทุกๆคน...ผมมีความสุขอย่างที่สุดแล้วครับ ถึงแม้ผมต้องตายไปตอนนี้จริง ผมก็จะไม่เสียใจเลย”
“แล้วนายไม่คิดเหรอว่าคนที่อยู่ข้างหลังนายนะ เค้าจะอยู่ยังไง จะรู้สึกอะไรบ้าง ที่ต้องมาเห็นนายหมดลมหายใจไปต่อหน้าต่อตา เค้าจะเจ็บปวดมากแค่ไหน นายมันเห็นแก่ตัวที่สุด”  ผมเผลอตวาดต้าออกไป ก็คนมันโกรธนี่ครับ
“ผมอยากให้คนที่ผมรัก และรักผม .......คิดเหมือนผม อย่างน้อยตอนที่เราได้อยู่ดด้วยกัน เราก็มีความสุข มีความทรงจำที่ดีต่อกัน มันคงไม่เจ็บปวดมากหรอกครับ ถ้าวันที่เราต้องจากกันจริงๆมาถึง”
“นายรู้มั๊ย....ว่านายเป็นคนเลือดเย็นแค่ไหน........นายทำร้ายคนได้ทั้งที่หน้านายยังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม”
“ผมดูโหดร้ายขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“น้อยไปสิ”
“ผมก็แค่พูดไปตามความรู้สึกและความจริงก็เท่านั้น”
“ความจริงมีอยู่ว่า.......นายต้องหาย การผ่าตัดครั้งแรกเรียบร้อยดี ครั้งที่สองก็ต้องเหมือนกัน”
“ผมเองก็หวังอย่างนั้น...แต่ถ้ามันไม่ได้แล้วจริงๆ ผมก็ไม่เสียใจหรอกครับ เพราะแค่นี้ผมก็มาไกลมากแล้ว”
“เด็กบ้า ทำไมไม่เชื่อกันบ้างนะ”
“ตอนแรกที่ผมมากรุงเทพ เวลาของผมแทบจะไม่เหลือแล้ว ผมภาวนาขอแค่ให้เจอหน้าแม่ หน้าพี่ชายตัวเองก่อนตายเท่านั้น ผมก็พอใจแล้ว แต่จู่ๆอาการของผมก็ดีขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะไม่เจ็บเลย ทั้งที่ ก่อนมากรุงเทพผมเจ็บจนต้องกินยาครั้งละเกือบกำมือ ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจู่ๆอาการของผมจึงดีขึ้นเรื่อยๆ....”
“สงสัยนายมีกำลังใจที่ดีที่ทำให้อยากมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ต่อไป”
“ผมก็คิดว่างั้นแหละครับ”
“จำไว้ การผ่าตัดครั้งที่สองของนายจะต้องเรียบร้อยดี และในที่สุดนายก็จะหายและกลับมาใช้ชีวิตตามปกติได้เหมือนเดิม”

[due]

การผ่าตัดในครั้งแรกมันก็ดีอยู่หรอกครับ แต่ยังไงผมก็รู้ดีว่าผมจะอยู่ได้อีกไม่นาน

เพราะหัวใจของผมถูกทำลายมานาน

คุณหมอบอกผมว่า........โอกาสรอดของผมมีแค่ 30%เท่านั้นในการผ่าครั้งแรก

และในครั้งที่สองนี้ก็ยังไม่สามารถรับประกันได้ว่าผลจะดีกว่าครั้งแรกหรือไม่

ผมขอร้องคุณหมอไม่ให้บอกใครถึงเรื่องนี้เด็ดขาด

เพราะผมอยากจะใช้เวลาที่เหลืออยู่เพื่อจะได้เห็นรอยยิ้มของคนที่ผมรักและรักผม

ไม่ใช่เห็นแต่คราบน้ำตาของทุกคนเพราะห่วงผม

ผมได้บอกรักแม่ไปแล้ว บอกขอบคุณพี่ภูมิไปแล้วสำหรับความรักที่มีให้ผมมาตลอด

แต่กับพี่วิน.....ไม่ว่าผมจะใช้เวลากับเค้ามากเท่าไร รักเค้ามากเท่าไร ผมไม่เคยรู้สึกว่ามันจะพอเลย

มีแต่จะเพิ่มมากขึ้นๆทุกวันเลย

มันคงจะพอในวันที่ผมหมดลมหายใจนั่นเองแหละครับ ผมคิดอย่างนั้นนะ

ผมรู้แล้วครับว่าการมีความรักกับใครสักคนสามารถทำให้ความกลัวของคนเราหมดไปได้

เมือก่อนผมกลัวสารพัด กลัวความเหงา กลัวความว่างเปล่า กลัวการร้องไห้ กลัวการอยู่คนเดียว

แต่เมื่อผมมีความรัก ความกลัวเหล่านั้นก็หมดไปทันที

เพราะเมื่อผมเหงา.....คนๆนั้นจะคอยเป็นเพื่อนคุยกับผม

ความว่างเปล่าที่ผมเคยกลัวนักหนา กลับแทนที่ด้วยมืออันอบอุ่นของเค้า

การอยู่คนเดียวที่แสนจะน่ากลัว ก็กลายเป็นการนั่งทานข้าว ดูทีวี ฟังเพลง เที่ยวด้วยกัน

เวลาร้องไห้ก็มีคนๆนั้นคอยยื่นมืออันยิ่งใหญ่และอบอุ่นมาซับน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน

แต่ความพลัดพราก....ผมกลัว กลัวมากเหลือเกิน กลัวมากกว่าตอนที่จะเจอกับเค้าซะอีก

แต่อย่างน้อยผมก็ได้บอกว่ารักออกไปแล้ว

ผมรักพี่วินนะครับ

“นั่งคิดไรอยู่......เงียบเชียว” เค้าคนนั้นของผมนั่นเองครับ

..”พี่วิน.........ผม”

“ทำไมนายเจ็บหน้าอกอีกแล้วเหรอ....ไปหาหมอกัน”

“เปล่าครับ แต่”

“หรือว่านายเจ็บที่ตรงไหรอีก”

“ผมสบายดีทุกอย่างครับ.......ผมแค่”

“จะขออะไรพี่ใช่มั๊ย ถึงได้ทำตาแบบนั้น”

“ผมอยากไปเที่ยวทะเลก่อนการผ่าตัดได้เปล่าครับ”

“แต่อาการของนาย....”

“ผมขอร้องนะครับพี่วิน.....ผมแค่อยากจะไปเที่ยวกับพี่วะ....ผมแค่อยากจะไปพักผ่อนก่อนการผ่าตัดเท่านั้นเอง” เอ้อ ทำไมช่วงนี้ผมปากไวจัง ไวกว่าความคิด

ซะอีก ดีนะที่เมื่อกี้เบรกไว้ทัน

..”พี่กลัว...”

“อย่ากลัวไปเลยครับ....” ผมพยักหน้าพี่วินเพื่อเป็นการสัญญา

..”นายสัญญากับพี่แล้วนะ”

“ครับ ผมสัญญา”



ผมหวังมากเกินรึเปล่าครับ

ถ้าผมจะหวังว่า....ผมจะได้ยินคำว่ารักสักครั้งหนึ่งจากผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมในขณะนี้



เราสองคนมาเที่ยวทะเลกันในตอนเย็นและค้างคืนที่นี่ด้วย

ตอนนี้เรากำลังจะหาไรมาทำให้ท้องอิ่มกันอยู่

..”อยากทานไรเป็นพิเศษรึเปล่า”

“ทานได้ทุกอย่างครับ ยกเว้น.......อาหารฝีมือของพี่วิน”

“ยังไม่ลืมอีกนะ”

“มันลืมยากครับ คิดขึ้นมาทีไร ขนลุกทุกทีเลย”

“อย่ามาง้อให้ทำให้กินล่ะกัน”

“มันจะไม่มีวันนั้นเด็ดขาด”แล้วผมกับพี่วินก็ปล่อยก๊ากออกมา







เรานั่งทานข้าวกันไปเงียบๆ

ผมรู้สึกเหงาในใจแปลกๆ

ผมแทบจะไม่แตะข้าวเลย

เพราะผมเอาเวลาไปจ้องหน้าพี่วินซะหมด

ผมแค่อยากจะจดจำทุกอย่างที่เป็นพี่วินเอาไว้

ให้มันฝังลึกลงในใจของผม

..”มองหน้าพี่ทำไม มันไม่ทำให้ท้องนายอิ่มหรอก ถึงแม้ใจนายจะอิ่มก็ตาม” กล้าพูดนะพี่วิน

..”ผมแค่อยากจะจำทุกอย่างที่เป็นพี่วินไว้แค่นั้นเอง”เอาสิ ผมก็ไม่จนมุมหรอก

“เหรอ” เกลียดคำนี้จริงๆ

“ตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้ว” ก็ผมหมั่นไส้พี่วินนี่ครับ

..”ถ้านายใช้ความจำ.......สักวันหนึ่งนายก็อาจจะลืมมัน.....แต่ถ้านายใช้ความรู้สึก........มันจะอยู่กับนายตลอดไป........เรื่องง่ายๆแค่นี้นายไม่รู้เหรอ.......”

“เหรอคร้าบ........ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ยะ.......งั้นผมจะใช้ความรู้สึกบันทึกพี่วินเอาไว้นะครับ ผมจะได้ไม่ลืมพี่วินไง เวลาที่เราไม่ได้เจอกัน......นานๆ”

“เก็บเอาไว้ให้ลึกที่สุดเลยนะ............ห้ามทำหายเด็ดขาด”

“ถ้าผมตายไป.....ผมก็จะเอาความรู้สึกนี้ไปด้วยนะครับ”

“นายไม่เป็นไรหรอก........นายเชื่อพี่นะ”

“ผมเชื่อพี่วินเสมอครับ”

เวลาประมาณสองทุ่มกว่าผมกับพี่วินมาเดินเล่นกันที่ชายหาด

ตอนนี้บนชายหาดแทบจะไม่มีคนเลย

มองไปทางไหนมีแต่ความมืดและเสียงคลื่นเท่านั้น

ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะกลัวบรรยากาศแบบนี้มาก

แต่ตอนนี้ผมไม่กลัวแล้ว เพราะผมมีคนๆนั้นอยู่ข้างๆ

โอ๊ย!!!!

ผมเจ็บหน้าอกอีกแล้ว..........เจ็บมากขึ้นเรื่อยๆตั้งแต่มาถึงทะเลแล้ว

เวลาของผมคงจะหมดลงแล้วจริงๆ

ผมพร้อมแล้วครับ

ขอบคุณนะครับที่ช่วยยืดเวลาให้ผมมาตลอด

ผมเห็นพี่วินกำลังนั่งทำอะไรอยู่ซักอย่างบนชายหาดมืดๆ

“พี่วินทำไนครับ”

“เปล่า”

“พี่วิน......”

“ทำไม”

“ผมขอกอดพี่วินหน่อยนะครับ”

“………………” พี่วินไม่ตอบแต่ดึงตัวผมเข้าไปกอดในอ้อมกอดเค้าทันที

กอดของพี่วินอุ่นจัง อุ่นจนผมอยากอยู่ในอ้อมกอดนี้ตลอดไป

พี่วินกอดผมแน่นมาก มากจนรู้สึกถึงความเจ็บ

และที่สำคัญผมรู้สึกว่าที่บ่าของผมมันชื้นๆ

พี่วินร้องไห้งั้นเหรอ

พี่ร้องไห้อีกแล้ว

ผมเจ็บหน้าอก.......เจ็บ...............เจ็บ..............จนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว

[Safina_safe]

เศร้าอ่า

การผ่าตัดครั้งนี้มันจะผ่านไปด้วยดีช่ายไหม

ทำไม ต้องเป็นแบบนี้ด้วย

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ค้างได้อีก แต่ดูแล้วเหมือนว่าคนแต่งจะแอบใจร้ายนะ
จากที่ท่านเทพทั้งสองคุยกันแล้ว น้องวาหรือต้าของนายวินเนี่ย ท่าจะไม่รอด

ไหนๆ แล้ว ขอเม้นท์ยาวๆ หน่อยเหอะ
ก่อนอื่น ขอชมคนแต่งนะ คิดได้มากๆ มะเร็งหัวใจ
คือแบบว่าเป็นโรคที่เจอยากมากกกกกกกกกกกกก
แต่ก็โอเค เขียนถึงโรคได้ดีครับ 5555
จริงๆ ภาษาเรื่องนี้อ่อนกว่าเรื่องจูนโจ๊กเยอะอยู่
แต่ว่าก็สื่ออะไรได้ดีนะครับ อ่านแล้วก็เข้าใจความรู้สึกตัวละครได้เยอะพอสมควร
อย่างว่าแหละ ผมว่าเรื่องจูนโจ๊กเขียนการพัฒนาความสัมพันธ์ของตัวละครดีมาก
เรื่องนี้จะเป็นรองก็คงจะไม่แปลก
ผมว่านิยายของคุณ due มันจะแปลกอยู่หน่อยๆ ตรงที่มันดูเหมือนอยู่ในโลกที่ไม่ค่อยเหมือนกับที่เราอยู่กันทุกวันเนี้ย
เหมือนอยู่อีกโลกนึงยังไงบอกไม่ค่อยถูก ไม่รู้ว่าคนอ่านคนอื่นรู้สึกแบบนี้เหมือนกันรึป่าว

ปอลอ ทำไมแม่ต้องไปเมืองนอกหรอ?? อันนี้งงมากๆ
อีกเรื่องนึง คำผิดพอสมควรเลยอ่ะครับ check ก่อนอีกรอบก็ดีนะครับ ^^

[TLBdavill]

ค้าง !!

 

[N.T.❁]

 

[4life]

อย่าให้ต้า ตายเลยนะๆๆๆๆ

ขอร้องงงงงงงงงงง

[0nePiece]

 

[due]

ครับ ตอนนี้ผมกอดต้าอยู่

ผมอยากจะกอดต้าอย่างนี้ตลอดไป

แต่ผมรู้ดีว่ามันไม่ทางเป็นไปได้

ผมไม่ได้ร้องไห้นะครับ......ก็อย่างที่ผมบอกมาตลอดนั่นแหละครับว่าน้ำตาผมมันตกในมานาน มันคงตกในจนล้น เลย

เอ่อออกมาทางตาของผมไงครับ

“ต้า......พี่......” สิ่งที่ผมชอบมีอยู่อย่างเดียวเท่านั้น......ต้า.. คือสิ่งที่ผมชอบที่สุดในโลก

ผมรักต้า

เวลาที่ผมอยากพูดคำนี้ออกมา มันจะติดอยู่ในลำคอ จนพูดออกมาไม่ได้

“”............” ตอนนี้สติของต้าแทบจะหมดแล้ว ที่ยืนอยู่ได้เพราะอ้อมกอดของวินเท่านั้น

.”เราอย่าเป็นพี่น้องกันเลยนะ”

“.................”พี่วินพูดไรนะ ต้าดูจะแปลกใจไม่น้อยกับคำพูดในครั้งนี้ของวิน

“นายอย่าเป็นน้องชายแท้ๆของพี่เลยนะ.........ขอให้นายเป็นแค่........ต้า...........ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง..........ที่

พี่สามารถรักได้เท่านั้นก็พอ”

..”.............” พี่วินกำลังจะบอกรักผมใช่มั๊ยครับ ต้าคิดได้อย่างนั้นก็ยิ้มออกมา

“พี่กำลังร้องไห้อยู่นะต้า” ผมยอมรับก็ได้ครับว่าผมร้องไห้

“...........”ต้าไม่ตอบ แต่กอดกระชับวินมากขึ้น

“นายเคยบอกพี่ว่าเวลาที่พี่ร้องไห้ พี่จะดูน่าสงสารมากเลย”

“............”ต้ายังไม่ตอบผม แต่ก็กดศรีษะลงกับไหล่ผมเป็นการพยักหน้าว่าใช่

“ไม่ว่าพี่ต้องการอะไร นายจะยอมให้พี่ทุกอย่างใช่เปล่า”

“...........” ต้าพยักหน้าหงึกหงักกับไหล่ผมอีกครั้ง

..”ตอนนี้พี่ดูน่าสงสารมากเลย พี่ร้องไห้เยอะมากทั้งที่พี่ไม่เคยร้องไห้มาก่อนเลย.......เพาะฉะนั้นนายต้องทำ

ตามอย่างที่พี่ขอนะ”

“...........” ต้าพยักหน้าอีกครั้ง

ตอนนี้น้ำตาของผมมันไหลมาจากไหนไม่รู้ ทำไมมันเยอะขนาดนี้นะ

ผมไม่รู้ว่าต้าจะรู้สึกยังไงกับคำพูดของผมบ้าง

แต่ผมรู้ว่าต้าก็กำลังร้องไห้ไม่น้อยไปกว่าผมหรอก

และ...........ทุกครั้งที่ผมพูด ต้าก็จะกอดกระชับผมแน่นขึ้นทุกครั้ง

“ต้า................” ผมเรียกต้าอีกครั้ง

..”................” ต้ายังคงเงียบ ต้าเกลียดตัวเองมากที่ทำให้วินต้องร้องไห้ ‘พี่วินเราอย่าเป็นพี่น้องกันเลยนะครับ’

“นายอย่าเป็นน้องของพี่เลยนะ.......พี่ก็จะไม่เป็นพี่ของนาย..........เราจะเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาสองคนที่บังเอิญได้

เกิดมาบนโลกใบเดียวกัน............และเพราะความบังเอิญอีกนั้นแหละที่ทำให้เราได้พบกัน.........พี่ขอแค่นี้ได้มั๊ย”

’”.............” ต้าร้องไห้หนักขึ้น...........พร้อมกับกดหน้ากับไหล่ผมสองครั้ง

.”งั้นตอนนี้นายคือต้า.......ส่วนผมคือวิน ......ผู้ชายธรรมดาสองคนทีมีความรู้สึกดีดีให้กัน”

ผมพูดประโยคนี้ในขณะที่ผมค่อยดันตัวต้าออกจากไหล่ผมเบาๆ

และจับหน้าของต้าให้สบตากับผมตรงๆ

ผมขอแค่เวลานี้เท่านั้นนะครับ........ที่จะทำในสิ่งที่ผมอยากทำมาตลอด

ที่เหลือทุกอย่างผมจะรับผิดชอบด้วยชีวิตของผมเอง

....”ต้า.......” ผมเรียกชื่อต้าเบาๆ

“ครับ”

“นายคือต้าที่สามารถจะรักใครก็ได้”

.”..........” ต้าพยักหน้า

“ส่วนผมคือวิน.....ที่จะรักใครก็ได้เหมือนกัน”

..”………..”

“งั้นผม.............นายวิน.........”

“ตึกตักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงหัวใจของต้าเองครับ

“รักนายนะ...............ต้า” ผมพูดคำนี้ออกไปแล้วครับ ผมเห็นรอยยิ้มทั้งน้ำตาของต้าด้วย

“.........” ในที่สุดต้าก็ได้ยินคำว่ารักจากปากของคนที่เค้ารักมากที่สุด ความสุขที่สุดเป็นอย่างนี้นี่เอง

“..........” ผมยิ้มให้กับต้า คนที่ผมรัก และสะใจในความกล้าหรือบ้าบิ่นของตัวเอง

“พี่วิน..........”ต้าเรียกผมด้วยรอยยิ้ม

“ว่าไงครับ..........”ผมรักต้าจังครับ ความรักมันดีแบบนี้นี่เอง ถึงแม้มันจะสุขแค่ชั่วครู่ แต่เจ็บยาวนาน

แต่ผมยอมนะครับ เพราะผมรักคนตรงหน้าของผมมากเหลือเกิน

“พี่วินช่วยหันหลังให้ผมหน่อยได้เปล่าครับ”

“………….” แปลกใจสิครับ

“นะครับ ขอร้อง”

..”ได้..........”แล้วผมก็หันหลังให้ต้า

“เดินไปข้างหน้าอีกสามก้าวนะครับ.......” ผมก็เดินไปตามที่เค้าขอ แต่ผมว่าเสียงของต้ามันสั่นๆยังไงไม่รู้

“พี่วิน.......”

....”………………”แล้วผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ

หมับ!!!!!!!!!!!!!

ต้ากอดผมจากด้านหลัง อุ่นจังครับ ผมพยายามจะหันกลับไป

“อย่าเพิ่งหันมานะครับ ขออยู่อย่างนี้อีกซักหน่อย”

“””””””””………………………” ”””” ผมก็เลยได้แต่ยืนนิ่งๆ

“ผมรักพี่วินนะครับ..............” หัวใจผมพองโตคับอกเลยครับ










ฟุบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ผมรีบหันกลับไปทันที

ต้าล้มลงไปนอนกองอยู่กับพื้น

ผมถลารีบช้อนตัวต้าขึ้นมา

“ต้า..........” ผมตกใจมากครับ ผมเขย่า ใบหน้าต้าเบาๆ แล้วต้าก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา

“ผมแค่อยากรักษาสัญญา ว่าผมจะไม่ล้มลงต่อหน้าพี่วินแล้วไงครับ ผมรักษาสัญญาได้แล้วนะ”

ต้าพยายามที่จะพูดออกมาทั้งที่ผมรู้ว่าตอนนี้เค้ากำลังเจ็บปวดแค่ไหน

“เด็กบ้า เจ็บหนักขนาดนี้ทำไมไม่บอก”

“…………”ต้าไม่ตอบแต่กลับหลับตานิ่ง ผมชักใจไม่ดีแล้วสิครับ

“ต้า...........”ผมตะโกนออกมาเลยครั้งนี้ ไม่นะ ทุกอย่างมันต้องไม่จบแบบนี้’’

“พี่วิน ..........” พอผมได้ยินเสียงของต้าเท่านั้น น้ำตาผมก็ไหลพรั่งพรูออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง

พอคิดว่าจะไม่มีโอกาสได้ยินน้ำเสียงของต้าอีกแล้ว ลมหายใจของผมก็ติดขัดขึ้นมาทันที

“อย่าร้องไห้นะพี่วิน”ต้าพยายามพูดอย่างยากเย็น

“ฮึก.........ฮึก.............ต้า ”

“ว่ามาสิครับ”

“ฮึก..........นายกำลังจะตายใช่มั๊ย”

“.................” ต้าไม่ตอบอะไร และใช้หลังมือของตัวเองเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของผมทั้งสองข้าง

“พูดสิ........ฮึก..........ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  ต้าพูดสิว่านายจะไม่ตาย โกหกก็ได้ พูดออกมาสักคำสิว่านายจะไม่ตาย”

“......................”

“ขอร้องล่ะ.........พูดสิว่านายจะไม่ตาย.........นายจะไม่จากพี่ไปไหน”

“ได้ครับ ผมจะไม่ตาย” แล้วต้าก็กอดผมแน่นที่เอว

จนถึงเดี๋ยวนี้ ผมไม่เคยเรียกต้าว่า วาหรือน้องแม้แต่สักครั้งเดียว

เพราะผมชิงชัง รังเกียจเหลือเกินที่ต้องเห็นเขาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวผม

เพราะอย่างนั้นเวลาที่เค้าเรียกผมว่าพี่ทีไร ผมมักจะโกรธเสมอ

เพราะตอนนั้นผมไม่สามารถปฎิเสธตัวเองได้เลยว่าเราเป็นแค่ พี่น้องกัน

“นายไม่ตาย.......อย่าพูดอีกเลย.....นายจะไม่ตาย.......ฮึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“ผมไม่ตายหรอกครับพี่วิน”

“ดีแล้ว........เพราะถ้านายตาย.........พี่ก็จะตายตามนายไปด้วย”

“ผมไม่ตายแล้ว”

“ฮึกๆๆๆๆ...............”

“แฮ่กๆๆ!!!!!ทำยังไงดี........ต้ารู้สึกว่าเรี่ยวแรงของตัวเองเหลือน้อยเต็มที แล้วที่พี่บอกว่าถ้าผมตาย พี่วินก็จะตายตาม

นะ.....ถ้าผมไม่อยู่ พี่จะอยู่บนโลกใบนี้ต่อไปไม่ได้พี่วินอย่าพูดแบบนั้นอีกนะครับ ถ้าพี่วินเป็นแบบนั้น ผมจะเกลียดพี่วิ

นยิ่งกว่าความตายเสียอีก อย่าทำแบบนั้นเลยนะครับ.... ”

ต้าค่อยๆหลุบเปลือกตาลงและพูดเสียงแผ่วเบา คำพูดที่ผมจะจดจำไปชั่วชีวิต คำพูดที่ผมไม่มีวันลืมเด็ดขาด

“ผมรักพี่วินนะครับ........พี่วิน..........ผมรักพี่.............พี่วืน”

ต้าหมดลมหายใจพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกมาพร้อมกับน้ำฝนที่ตกลงมาพอดี

“ฮึกๆๆๆๆ........ไม่นะ.........ต้า..........นายจะตายแบบนี้ไม่ได้.........ฮึกๆๆๆๆๆๆๆๆ”

ผมพยายามเขย่าตัวต้า น้ำตาไหลพรากเหมือนสายฝนที่ตกลงมา

พระผู้เป็นเจ้าได้โปรดช่วยคนที่ผมรักด้วยเถิดครับ

“อย่าทิ้งพี่ไป..........ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”









เสียงผู้ชายคนหนึ่งนั่งร้องไห้ท่ามกลางสายฝนอย่างบ้าคลั่ง...........เพราะกำลังจะสูญเสียสิ่งที่รักชั่วนิจนิรันร์.............มันน่าสงสารได้ขนาดนี้เลยเหรอ

[N.T.❁]

 

[kuankao]

จะเป็นไงต่อไปอ่า 

[dekchin]

เศร้าทั้งเรื่องเลย

คนเขียนไม่สงสารคนอ่านมั่งรึไงนะ

อ่านไปร้องไห้ไปแทบทุกตอนเลย(อินไปไหน)

รีบๆมาแก้ให้แฮปปี้ด่วนเลย

[4life]

อ๊ากกกกกกก
ทั้งค้างทั้งเศร้า
อย่าให้ต้าตายเลยนะๆๆๆๆๆๆ
ขอร้องงงงงงงง