Special Valentine's day 2012
[ภีม*ยอร์ค]
''''''''''''''''''''''''
''''''''''''''''''
'''''''''''
[[York’s talk]]
“ขาว"
“ชมพู"
“ก็บอกว่าขาว"
“ชมพูมันสวยกว่านี่"
“ก็พี่บอกให้ใส่ขาวไง"
“นี่ไปงานแต่งงานนะไม่ใช่งานศพ จะใส่ทำไม ขาวดำเนี่ย!”เสียงคนที่ยืนอยู่เชิงบันไดชั้นสองเริ่มแสดงความหงุดหงิดให้ผมรู้สึกได้ มองจากตรงนี้ผมเห็นภามเดินหน้างอเล็กน้อยลงมาจากชั้นบน ส่วนเฮียก็ก้าวฉับๆ ตามลงมาด้วยใบหน้าที่ไม่ได้แตกต่างกันนัก
“ก็ที่ให้ใส่ขาวจะได้เหมือนกัน เนี่ย!”เฮียที่เดินตามลงมาชูเสื้อสีขาวในไม้แขวนหยอยๆ ให้ภามดู แต่เจ้าตัวกลับทำหน้างอเดินมาหาผมแทน
“เฮียยอร์คช่วยบอกเขาทีว่าไปงานแต่งงานมันไม่ควรใส่ขาวดำ"ผมมองภามในชุดเสื้อเชิร์ตสีชมพูอ่อนในสูทสีครีม ที่คอมีหูกระต่ายสีขาวน่ารักผูกอยู่ด้วย แต่จะให้ผมบอกยังไงเนี่ย ในเมื่อไอ้ที่ผมใส่อยู่มันก็คล้ายๆ เฮีย
“ตี๋มันก็ใส่"นั่นไง ไม่วายพยักเพยิดมาทางผมอีก โบ้ยตลอดอ่ะเฮีย
“เอาเถอะๆ มัวแต่เถียงกันจะไปสายเอานะเฮียว่า"ผมพยายามไกล่เกลี่ย
“ภามเปลี่ยนเดี๋ยวนี้เลย!”จู่ๆ เฮียก็หน้าบูดหน้างอ เหวี่ยงเอาซะอย่างงั้น
“ก็บอกว่าไม่ใส่ไง ยอร์ชอย่าพูดไม่รู้เรื่อง!”
“วันนี้มันวันวาเลนไทน์นะ!”เฮียยังคงยื่นเสื้อสีขาวในมือมาให้ภามอย่างไม่ลดละ
“แล้วมันเกี่ยวกันมั้ย?”
“เกี่ยว! วันแห่งความรักเมียก็ต้องตามใจผัวสิ!”โอ๊ยยยย เฮียยยย
“หยาบคาย ไม่พูดด้วยแล้ว จะไปรอที่รถ"ภามว่าแบบเบื่อจะเถียงแล้วหันหลังเดินออกไปทางประตูหน้า ทิ้งให้เฮียฮึดฮัดขัดใจปาเสื้อลงโซฟาดังป้าบอยู่คนเดียว เออ...ไม่คนเดียวสิ ผมก็อยู่ด้วยนี่หว่า ไอ้เสื้อเจ้ากรรมก็ดันลอยมาตกอยู่ข้างผมซะงั้น หรือเฮียตั้งใจใช้ผมเป็นเครื่องระบายอารมณ์วะเนี่ย?
“ตี๋! ไปโว้ย!"เฮียเดินก้าวฉับๆ ไปที่คาดิลแลคของตัวเองที่มีเจ้าของหัวใจนั่งรออยู่ ดีนะที่ผมก็มีรถของตัวเอง ไม่งั้นคงต้องไปนั่งฟังคนทะเลาะกันอีกยาว เหอะๆ
งานที่เรากำลังจะไปในวันนี้เป็นงานแต่งงานของคนในวงการทำงานที่ครอบครัวผมสนิทด้วย ครอบครัวของพวกเราสนิทกันตั้งแต่รุ่นพ่อยันรุ่นลูก เรียกได้ว่าซี้ปึ้กกันเลยทีเดียว นี่ถ้าครอบครัวเรามีลูกสาวคงต้องถูกยืมตัวไปเป็นเพื่อนเจ้าสาวกันบ้างแล้ว
วันนี้เป็นวันดีที่ใครๆ ก็อยากจะจัดงานแต่งงาน ก็แน่ล่ะครับ วันวาเลนไทน์แบบนี้ แม้คนไทยๆ อย่างเราไม่ค่อยจะเกี่ยวข้องกับเค้าซักเท่าไหร่แต่ก็ได้สนุกสนานกับเค้าไปด้วย เรียกได้ว่าคนไทยไม่เรื่องมากฉลองได้ทุกสถานการณ์ ซึ่งผมก็ว่าสนุกดี ชีวิตคนเรามีเรื่องเครียดๆ กันมากพอแล้ว มีเรื่องให้สนุกบ่อยๆ ก็ไม่ได้แย่นัก
เมื่อเช้าผมต้องแหกตาตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตีสี่ครึ่งด้วยสายโทรศัพท์ก่อกวนจากแป๊ะยิ้ม ส่งตรงกันมาจากนครนายกตั้งแต่ไก่เริ่มวอร์มเสียงกันเลยทีเดียว ด้วยความที่ยังงัวเงียอยู่ผมเลยตอบไปแบบรู้บ้างไม่รู้บ้าง เหมือนว่าจะชวนไปไหนอะไรสักอย่าง แต่ผมสำนึกรู้ได้แค่ว่าวันนี้ไม่ว่าง เลยตอบไปประมาณว่าโนๆ ไม่ๆ อะไรประมาณนั้นละมั้ง สุดท้ายก็คุยไม่รู้เรื่อง ผมคิดว่าผมคงตัดสายไปเพราะความง่วงนั่นแหละ...
................................................................................................
................................................
.............................
[[Peam’s talk]]
โหยยยยยยยยยยยยย... อะไรวะเนี่ย! ปีที่แล้วว่าช้า โดนชวนตัดหน้า ปีนี้เลยอุตส่าห์แหกตาตื่นโทรไปชวนตั้งแต่ตีสี่ครึ่ง ตัดสายเฉย! ไอ้ตี๋นะไอ้ตี๋ หยามเกียรติลูกผู้ชายกันแรงมาก!
สุดๆ ซวยที่สุด อยู่ๆ มาเป็นชุดพร้อมกันทุกวันพุธ เฮ่ย! นี่มันวันอังคารนี่หว่า เออเอาเป็นว่าวันไหนก็ซวยได้ ตอนนี้ผมก้าวขึ้นเวทีไปด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น แสงไฟสว่างจ้าฟอลโล่วมาที่ผมและคนอีกสามสี่คนบนเวที
“เป็นไรวะภีม เอ็งดูหน้าไม่สดชื่นเลย ไม่ดีใจหรอที่ข้าได้แต่งงานเนี่ย"ไอ้แทคเจ้าบ่าวในวันนี้พูดกับผม ผมมีหน้าที่ขึ้นมาส่งเจ้าบ่าวบนเวทีตามหน้าที่เพื่อนเจ้าบ่าวในวันนี้ก่อนที่จะต้องลงไปนั่งรวมกันกับคนอื่นๆ ก็นะ ใจมันพาลคิดไปถึงคนอีกคนนี่หว่า ที่บอกว่าไม่ว่างๆ เนี่ยไปไหน ไปทำอะไร ไปกับใครอีก ผมก็อุตส่าห์โทรไปชวนตั้งแต่เช้าแล้วนะ หรือยังช้าไปอีกหรือไง?
“เฮ้ย คิดมากน่า เอ็งแต่งงานทั้งทีไม่ดีใจได้ไง โน่นๆ เจ้าสาวเค้ามารอแล้ว ยังจะหันมาห่วงเพื่อนอีก ไปๆ ไอ้พระเอก"ผมตบไหล่เพื่อนรักป้าบๆ ขยิบตาแบบเท่บาดใจให้หนึ่งทีก่อนขอตัวลงไปนั่งรอข้างล่าง เฮ้อ...เมื่อไหร่จะได้แต่งงานกับเขาบ้างนะ?
“เฮ้? แป๊ะๆ"หลอน หลอนแน่ๆ นี่ผมคิดถึงไอ้ป่วนนั่นจนเพ้อได้ยินเสียงมันเลยหรอเนี่ย?
“แป๊ะะะะะะะะะ"หือ? หรือว่าใช่วะ?
“แป๊ะยิ้มๆ ทางนี้ๆ"หา? โต๊ะวีไอพี? ไม่น่าใช่ สงสัยตาฝาด
“เอ่อ คุณผู้ชายครับ ผมคิดว่าท่านนั้นคงเรียกคุณอยู่"บริกรหนุ่มที่อยู่ใกล้ๆ สะกิดเรียกให้ผมหันไปมองตามทิศทีชี้ ผมเห็นภาพลวงตาของไอ้จอมป่วนเดินหน้ามุ่ยๆ เข้ามาหาผมเรื่อยๆ
“แรงที่สุด จะทำเมินกันหรือไง?”ภาพลวงตาชกผมหนึ่งทีเน้นๆ ที่ต้นแขน เฮ้ย! ภาพลวงตามันชกได้ไงวะ?
“นี่ตัวจริงหรอ?”ผมไล้มือไปที่หน้าของคนตรงหน้าเบาๆ
“ทะลึ่ง! ก็จริงน่ะสิ คิดว่าอะไรล่ะ แล้วมาโผล่ที่นี่ได้ไงเนี่ย รู้จักเค้าหรอเราน่ะ เห็นจูงไม้จูงมือกันขึ้นไปถึงบนเวทีโน่น"ตี๋ยอร์คที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นตัวจริงแล้วพยักเพยิดขึ้นไปบนเวที
“ก็มาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว"ผมตอบเท่าที่นึกได้ ตาก็ยังคงมองวิเคราะห์คนตรงหน้า สรุปนี่มันตัวจริงหรอวะเนี่ย?
“อะไร? สงสัยอะไรหรือไง? มองหน้าอยู่ได้”ยอร์คมองหน้าผมแล้วถามไม่ค่อยสบอารมณ์
“นายมาได้ไง"
“ขับรถมา"
“กวนตีน"
“อย่ามาแรง"
“เอาดีๆ ซิ"
"ก็รู้จักกับพิม พิมเป็นลูกสาวของอาชาติชาย อาชาติเป็นเพื่อนสนิทกับพ่อ และเราสนิทกับพิมมาก เคป่ะ?”พิมที่ว่าก็คือเจ้าสาวที่แต่งงานกับเพื่อนผมนั่นเอง
“ทำไมภามไม่เห็นบอกว่านายจะมา"
“ก็ไม่ได้บอกฉันเหมือนกันนั่นแหละ เซอร์ไพรซ์มากกกกก ไม่ได้เจอกันตั้งนาน พอได้มาเจอกัน.....โดนเมินเฉ๊ย"
“อย่ามางอน โตแล้ว"ผมว่าดุๆ
“แล้วเมินป่ะล่ะ?”
“ไม่ได้เมิน ก็ไม่รู้ว่ามาแบบตัวเป็นๆ"
“เอองั้นแล้วไป ไปนั่งด้วยกันดิ คิดถึ๊งงงคิดถึง ไม่ได้คุยกันตั้งนานแน่ะ"ตี๋น้อยว่าพลางดึงข้อมือผมไปทางโต๊ะที่ลุกมา มีสายตาของภามและไอ้ยอร์ชมองมาห่างๆ
“ที่จริงก็เพิ่งคุยกันเมื่อเช้ามืด ถ้าไม่ติดว่าใครบางคนตัดสายไปก่อน"ผมขืนตัวไว้ไม่ยอมเดินตามไป แต่ดึงตัวอีกคนให้เดินตามมาแทน
“ก็ถ้าใครบางคนโทรมาเวลาที่ชาวบ้านเค้าตื่นคงไม่โดนวางสายใส่อะนะ แล้วนี่จะไปไหน?”ไอ้ตัวดีถามผม แต่ก็ยอมเดินตามมาอย่างว่าง่าย
“ไปเดินเล่นที่สวนกัน"ผมว่า
“แอ๊บโรแมนติกอีก จะจีบกันหรือไงห๊ะ"
“ก็แล้วจีบได้ป่ะล่ะ"โอย ผมพูดออกไปได้ไง หน้าด้านสุดๆ มันจะตอบว่าไงวะเนี่ย
“ให้โอกาส โสดมานานและ เบื่อเหมือนกัน"
“วะ? จริงดิ?”ไรเนี่ย? ง่ายแท้?
“หลอก! แบร่!”ไอ้ตัวดีว่าพร้อมกับแลบลิ้นแล้ววิ่งแผ่นแนบเข้าไปในสวนสวยข้างโรงแรมด้านนอก ไอ้ตี๋จอมป่วน!ไอ้บ้า!
“หยุดเลยนะเว้ย! ทำมาฮา กลับมานี่!” ผมวิ่งตามไปพลางตะโกนไล่ไปพลาง จับได้ต้องเตะตูดให้เข็ด กะล่อนนัก
“หยุดก็โง่ดิ ตัวก็ใหญ่บึ้กๆ วิ่งตามพี่ไม่ทันหรอกน้อง ยอมเห๊อะ หะ! จะแว้ก!” นั่นงะ มัวแต่หันมาล่อเป้า พุ่งเข้าเป้าไปซะเอง
“เข้าไปทำไมในพุ่มไม้?”ผมเปลี่ยนจากวิ่งมาเป็นเดินเมื่อเข้าใกล้เป้าหมายที่ทรุดตัวลงนั่งทับพุ่มไม้ใหญ่
“เหออออ เจ็บอะ"ยอร์คจับข้อเท้าทำหน้าเหยเกก่อนจะเงยขึ้นมามองหน้าผม แค่ได้ฟังคำว่าเจ็บจากปากมันผมก็ใจไม่อยู่กับตัวแล้ว รีบทรุดตัวลงไปจับข้อเท้ามันดูทันที
“ตรงนี้หรอ?”ผมพลิกข้อเท้าดูเบาๆ
“อืม สงสัยข้อเท้าแพลงตอนล้มเมื่อกี้"
“ถ้าเจ็บบอกนะ"ผมถอดรองเท้าหนังเงาวับออกจากเท้าของคนตรงหน้าอย่างเบามือ ก่อนจะค่อยๆ ดึงถุงเท้าออกแล้วนวดช้าๆ
“คิกๆ"เสียงไอ้ตัวดีหัวเราเบาๆ อยู่เหนือศีรษะผม อะไรอีกวะเนี่ย? คงไม่หลอกกันอีกหรอกนะ
“นี่แกล้งอีกหรือเปล่าเนี่ย?”ผมมองหน้าถามเอาเรื่อง คราวนี้ถ้าหลอกกันคงต้องลงโทษอะไรกันบ้างแล้ว
“เปล่าๆ ไม่ได้หลอก ล้มจริงเจ็บจริงไม่ใช้แสตนอิน"
“แล้วหัวเราะทำไม?”
“ก็แป๊ะน่ารักดี ถอดรองเท้าให้ แถมนวดให้ด้วย เลยดีใจ"ยอร์คอมยิ้มพูดน่ารัก หน้าตาไม่มีร่องรอยของคนที่เจ็บตัวอยู่เลย โฮ้ยยยย น่ารักว่ะครับ
“ไร้สาระ"ผมพูดไปแก้เก้อ
“ดอกนั่นสวยดี"อยู่ๆ ไอ้คนเจ็บก็เปลี่ยนเรื่องพูด ผมมองไปตามมือที่ชี้ไปยังพุ่มดอกไม้ใกล้ๆ ทั้งๆ ที่ยังนวดข้อเท้าให้เจ้าตัวอยู่ ภายใต้แสงสีส้มที่ส่องสว่างมาจากเสาไฟทรงยุโรปด้านบน ช่อของดอกไม้สีม่วงชูช่อแข่งกันเป็นกลุ่มก้อน ดูละมุนละไมน่ามองแบบบอกไม่ถูก
“ฟอร์เก็ตมีน็อต"เสียงพ่อตัวดีว่า
“หือ?”
“ก็ดอกนั่นไง ฟอร์เก็ตมีน็อต แปลว่า อย่าลืมฉันนะ...จ๊ะ"แน่ะ มันต้องมีพ่วงท้าย
“อ่อ เคยดูในเรื่องข้างหลังภาพ"ผมว่า พอจะเข้าใจความหมายของมัน
“คนเราบางทีพออยู่ใกล้กันมากเกินไป บางทีก็ลืมกันได้ ไม่ใช่ว่าแค่คนที่อยู่ไกลๆ กันหรอก"ยอร์คเอ่ย สายตายังคงมองไปที่พุ่มดอกไม้อย่างอ่อนโยน
“ยังไง?”
“อย่างเช่น ทุกวันปีใหม่ เราเที่ยวซื้อโน่นซื้อนี่แจกคนข้างบ้าน แจกเพื่อน แจกลูกน้อง ให้เจ้านาย แต่เราดันลืมไปว่า ยังไม่มีอะไรให้พ่อแม่ที่อยู่ที่บ้าน เพราะนึกว่าเจอหน้ากันทุกวัน เลยลืมไปว่าจริงๆ แล้วคนที่ควรให้ของขวัญเป็นอันดับแรกก็คือคนในครอบครัว"
“เออจริง"ผมพยักหน้ารับเบาๆ มือก็ยังคงทำหน้าที่นวดต่อไป
“คนที่แต่งงานกันทุกวันนี้ก็มีแค่ไม่กี่คู่ที่ไปกันได้ตลอดรอดฝั่ง ส่วนใหญ่อยู่ด้วยกันไปนานๆ ก็มักจะลืมกันไปแล้วว่าวันที่เคยรักกันมันเป็นยังไง จำได้แค่ว่าตัวเองต้องการอะไร และอีกฝ่ายทำผิดอะไรเท่านั้นเอง"
“แล้วไม่อยากแต่งงานหรือไงหือ?”
“ก็นิดนึง แต่กลัวเป็นอย่างที่ว่านี่แหละ"
“ไม่ต้องกลัวหรอก....”เอาไงดี บอกดีมั้ยนะ?
“หือ?”ยอร์คหันมามองหน้าผมงงๆ
“ก็...”ไม่รู้จะพูดยังไงดีแฮะ มันเขิน
“อะไรล่ะ?”โอ๊ย จะจ้องทำไมวะ
“ก็...ถ้านายแต่งกับฉัน ก็ไม่ต้องกลัว"ฮู่...บอกไปแล้วจริงๆ สินะเนี่ย
“อะไร...อยู่ๆ จะชวนแต่งงาน อินมากไปปะเนี่ยเพื่อนเจ้าบ่าว"ยอร์คว่าขำๆ
“นายเคยเป็นเพื่อนที่ดี"ผมพยายามเรียบเรียงคำพูด
“แน่นอน"คนฟังยืดอกตอบอย่างภูมิใจ
“แต่มันแค่เคย วันนี้ไม่ใช่แล้ว"
“อ้าว?”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ที่ฉันเลิกมองนายเป็นเพื่อน แต่มองลึกเกินไปกว่านั้น"
“เอาจริงดิ?”ยอร์คคลี่ยิ้มบางๆ
“ฉันว่าฉันรักนาย...ยอร์ค"
“อืม...”เจ้าตัวรับง่ายๆ
“ไม่ตกใจหรอ?”
“คิดว่าคงใช้พลังงานพอตัว ไม่ดีกว่า"
“ยังจะมาเล่นอีก นี่ซีเรียล เอ้ย! ซีเรียส"
“ก็...”
“เออช่างเหอะ ไหนตอบมาหน่อยซิ นายคิดยังไงกับฉัน"
“ก็...”
“นายเคยรักฉันบ้างหรือเปล่า?”
“ก็...”
“แล้ว...”
“ฟังสิเว่ยเฮ่ย!”ไอ้ตัวดีขึ้นเสียงเบาๆ ขมวดคิ้วเข้าหากัน ก็คนมันตื่นเต้นนี่หว่า เกิดมาไม่เคยสารภาพรักกับใคร
“นายก็เคยเป็นเพื่อนที่ดี...”
“ก็แน่นอนล่ะ"ผมรับ
“แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วอะสิ"เจ้าตัวทำสีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด รอยยิ้มที่เคยมีเมื่อครู่หายไป เหลือไว้แต่เพียงร่องรอยของความกังวล
“อ้าว?”คำเดียวที่ผมพูดได้ในตอนนี้ คือเหมือนกับว่าทุกอย่างมันจะมืดไปหมด
“จนนายเอ่ยคำนั้นออกมา ฉันคิดว่าฉันคงต้องเสียเพื่อนที่ดีไปอีกคน เป็นเรื่องที่น่าเสียดายจริงๆ"
“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ"ผมพูดออกไปอย่างแผ่วเบา จริงๆ ก็ไม่อยากจะเข้าใจอะไรนักหรอก ไม่เลย...ไม่อยากรับรู้อะไรเลย คนที่เค้าอกหักมันรู้สึกแบบนี้เองหรอ มันเจ็บอย่างนี้นี่เอง
“อืม...ขอโทษ"ยอร์คเอื้อมมือมาลูบหลังมือผมเบาๆ ยังไม่วายยิ้มให้อย่างห่วงใย
“ไม่ต้องนวดแล้วล่ะ ฉันคิดว่าฉันพอเดินได้แล้ว"เจ้าตัวดึงขาของตัวเองออกพลางใส่ถุงเท้าตามด้วยรองเท้าแล้วลุกเดินเขยกๆ กลับเข้าไปทางประตูโรงแรม
“ฉันขอถามนายเรื่องหนึ่ง"ผมลุกยืนมองแผ่นหลังของคนข้างหน้าและตัดสินใจเอ่ยคำถามที่ผมไม่อยากถามและอยากถามไปพร้อมๆ กันออกไปในที่สุด แทนคำอนุญาต คนข้างหน้าหยุดฝีเท้าลง แต่สายตายังคงมุ่งไปข้างหน้าไม่เปลี่ยนแปลง
“นายเคยรักฉันบ้างหรือเปล่า?”คำถามที่ผมเองก็รู้คำตอบ ถ้ารักแล้วจะเดินหนีผมไปแบบนี้หรือ? ทำไม? ผมทำอะไรผิดหรือไง?
“รัก"คำเดียวสั้นๆ ที่เอ่ยออกมาจากปากคนข้างหน้า รักแล้วยังไง รักแล้วทำกับผมแบบนี้น่ะหรือ? ทุกสิ่งรอบตัวเงียบสงัด ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไปอีก
“แต่...”คนข้างหน้าเอ่ยเบาๆ เรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมองแผ่นหลังที่ตั้งตรงพร้อมรอรับฟัง
“คนเราจะเป็นทั้งเพื่อนและคนรักพร้อมกันไม่ได้ นายควรเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง"
“นายหมายความว่ายังไง?”ผมไม่เข้าใจ
“ถ้านายอยากได้เพื่อน นายต้องยอมสูญเสียคนรัก แต่ถ้าหากนายอยากได้คนรัก ก็คงต้องทำใจสูญเสียเพื่อน"
“นายหมายความว่า!”
“อืม... ตอนนี้ฉันสูญเสียเพื่อนไปแล้วล่ะ"ยอร์คหันมายิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน แววตาขี้เล่นคู่นั้นเป็นประกายน่ามอง ผมโห่ร้องตะโกนขึ้นฟ้าพร้อมกับกำปั้นที่ชกขึ้นไปในอากาศเต็มแรง สองขาก็กระโดดตัวลอย ดีใจจนตัวลอยมันเป็นแบบนี้เองสินะ ผมวิ่งเข้าไปหาหมายจะดึงคนข้างหน้าเข้ามากอดให้ชื่นใจ ในที่สุดก็มีแฟนกับเขาซะที ใกล้เข้ามา...แผ่นหลังที่ใกล้เข้ามา... แต่...
“เฮ้ย!”ผมกระโจนเข้าไปรวบตัวยอร์คและขึ้นคร่อมเอาตัวเองกำบังไว้ทันทีที่เห็นระเบิดน้อยหน่าลูกเป้งๆ ลอยเข้ามาหาเจ้าตัว ผมกอดคนในอ้อมแขนไว้แน่น อะไรวะ พอจะได้มีแฟนกับเค้าบ้างก็ต้องมาตายเลยหรือเนี่ย? แต่เอาวะ ได้ตายเพื่อคนที่รักเปรียบเสมือนทำเพื่อชาติ!
“ทำอะไรอ่ะ?”คนที่อยู่ข้างล่างถามเสียงงงๆ
“ใครไม่รู้โยนระเบิดน้อยหน่าเข้ามา"ผมบอกไปตามที่เห็น
“ในโรงแรมกลางกรุงเทพตอนสามทุ่มเนี่ยนะ?”
“เรื่องจริง"ผมยืนยัน
“ไม่เห็นมีอะไรระเบิด"
“ก็...”
“เฮ่ยๆๆ ปล่อยน้องชาวบ้านเค้าได้รึยังวะ?”เท้าของชายนิรนามสะกิดเข้ามาที่เอวของผม ไม่ต้องเดาเลย ไอ้เสียงแบบนี้...
“ไอ้ยอร์ช!”
“เออ แล้วไงวะ?”
“แกเป็นคนโยนระเบิดบ้านั่นเข้ามาใช่มั้ย!"ต้องเป็นมัน ต้องเป็นมันแน่ๆ และมันต้องบ้ามากๆ ด้วย ไปเอาระเบิดน้อยหน่ามาจากไหนวะเนี่ย!?!
“เออสิ ก็ทดสอบ ว่ารักตี๋มันจริงเปล่า"ไอ้เวรมันว่า เห็นภามเดินออกมาสบทบข้างๆ
“เฮียแรงอ่ะ"คนข้างใต้ตัวผมประท้วงเสียงอู้อี้
“เฮ่ยๆ ลุกมาได้และ มากอดกันบัดสีบัดเถลิง"ยอร์ชดึงคอเสื้อผมยิกๆ พร้อมเร่ง
“บอกแล้วว่าแรงไป"ได้ยินภามว่าเบาๆ ไอ้ตัวร้ายเอี้ยวตัวไปทำปากจิ๊จ๊ะนิดหน่อยก่อนหันมาเล่นงานผมต่อ
“แต่แค่นี้มันยังไม่เรียกว่าผ่านว้อย ของจริงมันต่อจากนี้"
“ห๊ะ? มีอีกหรอวะ?”อะไรเนี่ย จะกวนกันไปถึงไหนวะ
“ไม่ต้องมาห๊ะเลย เมื่อก่อนแกน่ะกันท่าฉันไว้มาก คราวนี้ขอจัดเต็มบ้างไรบ้าง"เช้ด พูดจาอ้อล้อน่าถีบเหมือนน้องมันเลย
“เฮียอะ"ยอร์คประท้วง
“ห้ามประท้วง จงทำตามบัญชา"
“ภาม...”ผมหันไปขอความช่วยเหลือจากภาม แต่คำตอบที่ได้คือการพยักหน้าน้อยๆ แต่ไม่มีคำพูดอะไรตอบกลับมา...
[[York’s talk]]
รายงานสดขณะนี้ เราสี่คน ไม่สิ ห้าคนกำลังอยู่ที่สระน้ำของโรงแรม ผมกับภามนั่งอยู่ที่ริมสระ ส่วนเฮียกับภีมตอนนี้อยู่ในกางเกงว่ายน้ำขาสั้นตัวจิ๋วเปลือยอกกันไปเสียแล้ว จะว่าไปภีมก็หุ่นดีเหมือนกันนะ ถึงจะไม่ได้มีซิกซ์แพคมีกล้ามอกชัดแจ๋วแล้วก็ขาวเท่าเฮียแต่ก็ถือว่าสุขภาพดีทีเดียว อืม.....เฮ้ย นี่ผมกำลังวิเคราะห์อะไรเนี่ย!
“พี่ภามว่าใครจะชนะ"เยลที่รับคำสั่งจากเฮียให้ไปซื้อกางเกงว่ายน้ำมาอย่างเร่งด่วนหันไปถามภาม
“น่าจะเป็นยอร์ช"อ้าว? นี่ไม่อยากให้เฮียได้คู่หรือไงคร้าบน้องภาม ถ้าแป๊ะมันแพ้พี่ได้โสดไปจนตายเลยนะ
“จริง ก็เฮียบ้าพลังจะตาย ยิ่งตอนอยากแกล้งคนยิ่งบ้า"ไอ้เย๊ลลลลล ตกลงนี่จะไม่เชียร์ให้เฮียมีคู่กับเค้าบ้างเลยหรอวะ?
“แต่ก็ไม่แน่ ภีมเคยแข่งว่ายน้ำที่โรงเรียนมาบ้าง"ภามว่า
“โห?”
“เคยได้เหรียญทองหนึ่ง เงินห้า ทองแดงสาม"
“จริงดิ? งี้เฮียแพ้แน่ๆ เลย" เออดีมากเยลน้องรัก เชียภีม ต้องเชียร์ภีม
“พี่ล้อเล่น"แป่ว! น้องภ๊ามมมมมมม! แวร๊งงงงงง!
“อ้าวเฮียเรียกพอดี เดี๋ยวเยลไปก่อนนะครับ"ไอ้น้องรักรีบวิ่งไปพร้อมกับนกหวีดในมือ เห็นเฮียกวักมือเรียกอยู่หยอยๆ ส่วนภีมก็ยังคงวอร์มอยู่เบาๆ
“ไปเชียร์ข้างสระมั้ยเฮีย?”ภามหันมาถามผม ผมส่ายหน้าเบาๆ ดูตรงนี้แหละ แค่นี้ก็ลุ้นจะแย่แล้ว
ผมมองออกไปที่แท่นกระโดด ตอนนี้ทั้งเฮียทั้งภีมขึ้นประจำที่เรียบร้อยแล้ว เฮียหันมาโบกมือให้ภามเบาๆ ส่วนภีมทำแค่พยักหน้าให้ผม ผมพยักหน้าตอบ หวังว่ากำลังใจจากผมจะส่งไปถึงนะ ขอให้ถึงทีเถอะ... เพราะผมก็เฝ้ามองเขามานานพอๆ กัน...เพียงแต่ว่าเพราะความเป็นเพื่อน ผมจึงไม่กล้าที่จะเสี่ยงพูดออกไป...
ปรี๊ดดดดดดดด... เสียงนกหวีดดังมาจากริมสระ ทั้งสองคนกระโจนลงน้ำพร้อมๆ กัน ออกตัวเร็วกันทั้งคู่ สูสีกันอย่างไม่น่าเชื่อ ไกลออกไป ไกลออกไป เริ่มเลยจุดกลางสระไปแล้ว ภีมยังคงตามเฮียอยู่เกือบช่วงตัว ก็อย่างว่าแหละ เฮียบ้าพลังจะตาย แล้วก็อย่างที่เยลบอก ถ้าอยากจะแกล้งใครต้องคูณความบ้าเข้าไปอีกสามเท่า! ขอให้มีปาฏิหาริย์ทีเถอะ
อีกแค่ยี่สิบเมตร...ทุกสิ่งทุกอย่างใกล้จะจบลง ภีมเริ่มล้าลงอย่างเห็นได้ชัดแต่ก็ยังเห็นได้ว่าสู้อยู่อย่างสุดกำลัง เขายังคงจ้วงผืนน้ำไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง ส่วนเฮีย.....อ้าว? หงายหน้าขึ้นฟ้าแล้วตีกรรเชียง??? ภีมใกล้จะแตะขอบสระแล้ว แต่เฮียยังคงตีกรรเชียงสบายๆ เข้าขอบสระเรื่อยๆ ภีมแตะขอบสระแล้ว! เขาพุ่งขึ้นมาจากน้ำพลางหายใจหอบ มองเฮียที่ค่อยๆ เข้าเทียบฝั่งอย่างสบายใจ!
“เล่นอะไรวะเนี่ย!”ภีมตะโกนดังก้องไปทั่วสระน้ำ
“เออ แพ้แล้วว่ะ"เฮียว่าแล้วดึงหมวกกับแว่นตาออกมาส่งให้ภามที่เดินไปรับ
“หลอกกันนี่!"
“ไม่ได้หลอกโว้ย ก็มันเหนื่อย"เฮียชิงเดินขึ้นมาออเซาะภามก่อน ดูท่าไม่อยากสาวความต่อ
“ไปใส่เสื้อใส่ผ้าก่อนไป มันจั๊กจี้นะยอร์ช"ภามดุเฮียที่เริ่มจะเอาคางที่มีเคราบางๆ ไปถูกับซอกคอของภาม เสื้อผ้าก็ไม่ใส่ บัดสีกว่าภีมมันนอนกอดผมซะอีก!
“ขอบคุณนะเฮีย"ผมบอกเบาๆ ตอนเดินเลยทั้งคู่ไปหาคนที่ยังคงลอยตัวหอบอยู่ที่ขอบสระ เฮียขยิบตาให้ผมทีหนึ่งพร้อมกับรอยยิ้มของภามที่ส่งมาให้ ทุกคนในที่นี้รู้หมด...ว่าเฮียเคยเป็นตัวแทนมหาวิทยาลัยไปแข่งว่ายน้ำระดับอาเซียน ยกเว้นไอ้ตัวที่ลงไปว่ายแข่งกับเค้านี่แหละ นี่ถึงเป็นเหตุผลที่ผมกลัว แต่ผลตอนนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายนี่นะ
“หลอกกันชัดๆ"ภีมว่าเมื่อผมเดินไปถึงขอบสระแล้วนั่งลงข้างๆ
“แล้วไม่ดีหรือไง"ผมถามยิ้มๆ
“ก็ดี แต่มันเหมือนถูกหยาม มันไม่ยุติธรรม"ภีมตอบ
“เอียงหูมาหน่อย"ผมว่า
“หือ?”
“เถอะน่า"ผมยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูภีมที่เอียงเข้ามาหาเบาๆ
“เวร! งี้แข่งไปถึงชาติหน้าก็ไม่ชนะ"
“นี่แหละวิธีของเฮีย"ผมบอกยิ้มๆ
“แต่นี่ก็ถือว่าชนะใช่มั้ย"ภีมถามผม
“แน่นอน ก็ชนะสิ"ผมยิ้มให้เป็นคำตอบ แทนคำขอบคุณที่เขาทุ่มพลังกายพลังใจทั้งหมดต่อสู้เพื่อผม
“งั้นขอรางวัลหน่อยได้ไหม?”ภีมยักคิ้วกวนๆ
“หือ?”ผมส่งเสียงเป็นคำถาม ภีมไม่ได้ตอบ เพียงแต่่หลับตาลงแล้วเอียงหน้าทำแก้มป่องมาให้ ผมหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะเอี้ยวตัวเข้าไปหา....ก่อนจะ"ผลัก"เขาให้หลุดออกไปจากขอบสระ ภีมลืมตาขึ้นขมวดคิ้วมาให้เป็นคำถามพลางพยุงตัวให้ลอยอยู่ในน้ำ
“มาแข่งกันอีกซักรอบ ถ้าชนะแล้วจะให้....”
The End
--------------------------------------------------
ก็จบไปแล้วนะกับคู่พิเศษที่หลายๆคนถามหากันมานาน
ผ่านไปตั้งปีนึงแน่ะ จะว่าไปก็เร็วมากมาย
แต่ก็ยังมีนักอ่านหน้าใหม่เข้ามาตลอด ยังไงก็ขอบคุณมากจ้า
ปล. ขอซาวน์เสียงนิดนึง คือถ้าจะรวมเล่มขาย
มีใครสนใจซื้อมั่งเอ่ย เพราะคนเขียนมันสนใจจะทำอ่ะ
เลยอยากรู้ยอดคร่าวๆ
ถ้ายอดถึงก็อาจจะทำออกมานะ^ ^
ยังไงเม้นบอกกันด้วยละ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
