ตอนที่ 10
25 ธันวาคม 2552
ผมเดินลงจากบันไดตึกเรียนด้วยใบหน้าที่ครุ่นคิด ทำไมน่ะหรือครับ วันนี้ผมและบรรดาเพื่อนๆ ในรุ่นเดียวกันโดนอาจารย์คอมเม้นต์แบบโคมไฟที่เพิ่งส่งไปเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วมาซะเต็มที่เลยน่ะสิ ตอนนี้เพื่อนหลายๆ คนของผมที่เดินตามมาข้างหลังเริ่มทำหน้าเหมือนโดนธาตุไฟเข้าแทรกแล้ว ผมหันไปมองแล้วก็อดที่จะขำกับตัวเองไม่ได้ อาจารย์ที่สอนวิชานี้ท่านดุเรื่องงานมากครับ ถ้างานไหนไม่ดีหรือไม่ถูกใจท่านก็จะติออกมาตรงๆ คนที่รับได้ก็เอาแบบไปแก้ไขใหม่ คนไหนจิตใจอ่อนไหวหน่อยก็จะทำหน้าเหมือนโดนสูบพลังแบบนี้แหละครับ แต่นอกเหนือจากเรื่องงานที่ต้องเอาจริงเอาจังแล้วอาจารย์ท่านเป็นคนที่น่ารักมากครับ ท่านเป็นเหมือนรุ่นพี่ และผู้ให้คำปรึกษาปัญหาต่างๆ ที่ดี แถมงานคราวนี้ยังใจดีไม่เก็บคะแนนแต่ให้ทำมาแก้ตัวใหม่ได้อีก ตอนนี้ผมจึงกำลังคิดว่าจะเอาแบบโคมไฟตัวใหม่แบบไหนมาเสนออาจารย์ในอีกสองสัปดาห์หน้าดี
“วันนี้วันคริสต์มาสแล้ว จะไปฉลองที่ไหนกันดีน้า”ปอยที่เดินนำอยู่ด้านหน้าหยุดเดินแล้วหันหลังกลับมาถามพวกผม
“อยากไปไหนกันหล่ะ?”ก้องถามเพื่อนๆ
“เราอยากไปถ่ายรูปกับต้นคริสต์มาสที่เซ็นทรัลเวิลด์อะ”แอมเสนอความคิดเห็น ซึ่งทุกคนก็เห็นด้วย ดีเหมือนกัน เดี๋ยวผมกลับไปเอากล้องที่หอแล้วค่อยมาเจอกันที่คิวรถตู้ดีกว่า ขณะที่ผมกับเพื่อนๆ เดินมาเกือบถึงทางลงด้านนอกตึกก็เห็นคนที่ไม่อยากเจอหน้าในตอนนี้ยืนพิงรถซีดานสีดำคุ้นตามองนาฬิกาอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ แต่เห็นอย่างนั้นผมก็ไม่คิดจะเดินผ่านแล้วครับ
“โจๆ เดี๋ยวภามว่าจะกลับไปเอากล้องที่หอก่อน เราแยกกันตรงนี้เลยแล้วกันนะ แล้วเจอกันที่คิวรถตู้ตอนสี่โมงครึ่ง”ผมบอกโจที่อยู่ใกล้ที่สุดซึ่งโจก็รับคำ แต่ก่อนที่ผมจะหันหลังกลับแล้ววิ่งเข้าไปในตึกอีกครั้งก็นึกอะไรขึ้นมาได้เอื้อมมือไปดึงเสื้อนักศึกษาของนันให้หันกลับมา
“นัน”
“หือ?”นันทำหน้างงๆ
“นันเห็นยอร์ชไหม นั่นน่ะ ยืนอยู่ตรงนั้น”ผมบอกแล้วชี้ไปที่เป้าหมาย
“อือ ทำไมหรือ?”
“ภามไม่อยากเจอหน้าเขา ภามจะวิ่งเข้าไปในตึกแล้วออกทางประตูหลัง ถ้าเขาเห็นซะก่อนนันช่วยกันไว้ไม่ให้เขาตามภามทันนะ แล้วเจอกัน”ผมพูดจบไม่รอให้นันที่กำลังทำหน้าประหลาดใจรับคำก็หันหลังรีบวิ่งหนีกลับเข้าตึก แล้วก็อย่างที่คิด พอเสียงผมวิ่งดังตุบตับๆ ดังสะท้อนทั่วทางเดินยาวหน้าตึกนายตัวเจ้าปัญหาก็เงยหน้ามาเห็นผมวิ่งทันที
“ภาม!”หมอนั่นเรียกผมเสียงดังเลยครับ แต่ใครมันจะโง่อยู่รอ ผมวิ่งต่อไปเห็นประตูตึกอยู่ห่างแค่อีกไม่กี่ก้าว ได้ยินเสียงวิ่งดังตามมาจากข้างหลังแต่ก็ต้องหยุดแล้วก็มีเสียงเอะอะโวยวายของนายยอร์ชดังก้องไปทั่ว นันคงจะกันเขาไว้ให้ผมแล้ว ผมไม่สนใจรีบวิ่งเข้าไปในห้องโถงของตึกแล้วผ่านทะลุประตูอีกบานหนึ่งซึ่งอยู่ตรงกันออกจากตึกไป เฮ้อ...พ้นเสียที
คืนวันนี้เซ็นทรัลเวิลด์เต็มแน่นไปด้วยผู้คน ผมกับเพื่อนๆ เดินชมของประดับต่างๆ ในวันคริสมาสต์อย่างตื่นตาตื่นใจ ดีเหมือนกัน บางอย่างในงานนี้ก็สามารถเก็บไปเป็นแรงบันดาลใจในการออกแบบได้ ผมเดินถ่ายรูปกับเพื่อนๆ รวมถึงถ่ายโน่นถ่ายนี่ในงานไปเรื่อยๆ จนล่วงเข้าสู่เวลาสามทุ่มเศษๆ ใกล้ถึงเวลาที่ตกลงกันไว้ว่าจะกลับหอแล้วทุกคนเลยขอตัวแยกย้ายกันไปซื้อของที่ต้องการก่อนที่จะกลับ ผมไม่รู้จะซื้ออะไรดีเลยยอมเดินตามนันที่จูงมือผมออกไป นันเดินพาผมมาที่ต้นคริสต์มาสต้นหนึ่งที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน
“ภามถ่ายรูปคู่กัน”นันว่ายิ้มๆ ในความมืดที่มีเพียงเสียงไฟสลัวๆ ของงานเทศกาลแบบนี้แต่ผมก็ยังสังเกตเห็นว่าหน้านันดูแดงๆ ผิดปกติ
“เอาสิ มาๆ”ผมว่าพลางดึงแขนนันให้มายืนคู่กันหน้าต้นคริสต์มาสแล้วยิ้มให้กล้องที่นันยื่นมันออกไปข้างหน้าจนเกือบสุดแขน
“เอานะ หนึ่ง สอง..”นันนับและจังหวะที่นับถึงสามนันก็หันมากดจมูกลงที่แก้มของผมพร้อมกับกดชัตเตอร์
“อะไรเนี่ยนัน”ผมหันไปถามนันขำๆ เดี๋ยวนี้นันกลายเป็นคนขี้เล่นแบบนี้ไปแล้วหรือเนี่ย
“เก็บไว้ดูขำๆ”นันว่ายิ้มๆ
“งั้นภามเอาคืนบ้าง มานี่เลย”ผมแย่งกล้องมาจากนันแล้วอ้อมไปยืนด้านหลัง เอื้อมมือมาล็อกคอนันแล้วกดจมูกตัวเองลงที่ขมับของนัน มืออีกข้างก็กดชัตเตอร์ไปด้วย
“ทีนี้ก็หายกัน”ผมดึงแขนนันจะชวนไปถ่ายรูปที่อื่นต่อแต่นันก็ไม่ยอมขยับ ยืนตัวแข็งอยู่ที่เดิม ลองสะกิดก็แล้วเรียกก็แล้วก็ยังไม่หันหน้ามามองผม เป็นอะไรไปอีกเนี่ย
“นัน รีบไปถ่ายรูปตรงอื่นกันต่อเถอะ เดี๋ยวจะถึงเวลานัดแล้วนะ”ผมเรียกนันเสียงดังๆ อีกครั้ง เห็นนันสะดุ้งแล้วก็หันกลับมาบอกผมหน้าแดงๆ
“อือ ไปสิไปๆ”
เราตระเวนถ่ายรูปด้วยกันในบริเวณใกล้ๆ กับต้นคริสต์มาสเมื่อครู่ พอได้เวลานัดก็ไปเจอกันที่หน้าห้างเพื่อขึ้นแท็กซี่กลับ วันนี้เป็นวันที่ผมรู้สึกมีความสุขมากๆ หลังจากที่ผมต้องเสียความรู้สึกไปมากมายในวันนั้น วันนั้นที่ผมพยายามลืมและตอนนี้ก็ลืมไปได้เกือบหมดแล้ว จิตใจของผมคงกลับเข้าสู่ภาวะปกติได้อีกครั้งในไม่นาน ผมหวังอย่างนั้น...
หลังจากวันนั้นที่นายยอร์ชมารังควาญผมถึงตึกเรียน ผมก็ระมัดระวังตัวเวลาจะไปไหนมาไหนมากขึ้น แล้วก็เป็นอย่างที่คาดการณ์ไว้ หมอนั่นมาคอยดักฉุดผมเหมือนฆาตรกรโรคจิตทุกวัน แต่ผมก็หนีรอดมาได้อย่างหวุดหวิดทุกครั้ง
วันที่หมอนั่นมาดักรอหน้าตึกผมก็วิ่งหนีออกทางประตูหลังตึก
วันที่หมอนั่นมาดักรอที่หลังตึกผมก็วิ่งหนีออกทางประตูหน้า
วันที่หมอนั่นมาดักอยู่ที่ประตูหน้าแล้วให้พี่ป้องมาดักอยู่ที่ประตูหลังผมก็ลงทางบันไดข้างแล้วแอบเปิดประตูริมตึกหนีไปได้อย่างสวยงาม(ต้องขอบคุณรุ่นพี่สถาปนิกคณะผมที่ออกแบบตึกให้มีทางออกเยอะแบบนี้)
คืนวันนี้เป็นวันสุดท้ายของปีนี้ที่ผมจะอยู่ที่หอครับ วันนี้เลยมาเดินเล่นที่ตลาดนัดเสียหน่อย เผื่อจะซื้ออะไรไปฝากภีมกับภาที่บ้าน(พี่ชายกับน้องสาวผม) หลังจากที่ผมกับปอยเลือกซื้อของกันเสร็จเรียบร้อยแล้วก็แยกย้ายกันกลับหอ หอปอยอยู่ใกล้ๆ กับตลาดเดินไม่กี่เมตรก็ถึงจึงเดินกลับไปก่อน ส่วนผมพอแยกจากปอยแล้วก็เดินมาซื้อน้ำเต้าหู้ของโปรดกลับไปกินที่ห้อง ขากลับว่าจะไปขึ้นวินอีกที่ที่ต้องเดินผ่านตลาดไปเพราะว่าถ้าขึ้นหน้าตลาดต้องเสียเพิ่มอีกตั้งห้าบาท เมื่อผมซื้อน้ำเต้าหู้เรียบร้อยก็หิ้วของทั้งหมดเดินออกจากตลาดมา วันนี้คนพลุกพล่านจริงๆ ผมชักอยากถึงหอเร็วๆ แล้วสิ
“ภาม!”ผมสะดุ้งกับเสียงเรียกที่ดังอยู่ด้านหลัง ไม่ต้องหันไปมองก็รู้แล้วหล่ะครับว่าใครเรียก ก็ขยันมาให้ผมหนีหน้าทุกวันอยู่แบบนี้ ผมใส่ตีนหมาโกยแบบไม่คิดชีวิต มือก็ต้องคอยหลบถุงน้ำเต้าหู้ร้อนๆ ไม่ให้ไปโดนคนอื่น พอผมวิ่งเสียงฝีเท้าของอีกคนก็วิ่งตามมาไม่ห่าง ทำยังไงดีๆ คิดสิภาม นายต้องคิดให้ออกว่าจะหนีหมอนั่นให้พ้นยังไง...ใช้เวลาเพียงชั่วครู่ผมก็นึกออก ใช้ประโยชน์จากฟังก์ชันการใช้งานของของที่มีอยู่นี่แหละวะ คิดสมกับที่เป็นนักออกแบบจริงๆ เลยไอ้ภาม!
พอถึงเขตที่ไม่ค่อยมีคนผมจึงหยุดวิ่งแล้วหมุนตัวกลับไปอย่างรวดเร็วแล้วยกมือชี้หน้าคนที่วิ่งตามมาข้างหลัง
“หยุด!”ผมตะโกนเสียงดัง ได้ยินเสียงรองเท้าที่เขาใส่มาเบรกกับพื้นดังเอี๊ยด หน้าแทบจะคะมำลงพื้น เออดี เชื่อง่ายๆ จะได้หนีทัน
“ภามอย่าหนีพี่อีกเลยนะ ฟังพี่หน่อยเถอะ นะครับ”นายยอร์ชพูดแล้วก้าวเท้าเดินเข้ามาหาผมช้าๆ ราวกับว่าผมเป็นคนคิดสั้นที่จะกระโดดตึกลงไปเมื่อมีคนวิ่งเข้ามาช่วย
“หยุดเลย! ถ้าคุณเข้ามาใกล้ผมอีกนิดผมเอาน้ำเต้าหู้ร้อนๆ นี่นาบแขนคุณแน่”ผมขู่แล้วชูของโปรดที่ผมอาจต้องสละมันทิ้งในวันนี้ขึ้น เห็นเขาขมวดคิ้วนิดหนึ่งแล้วเอ่ย
“กลัวซะที่ไหนหล่ะ”แววตาของเขาตอนนี้วาววับเหมือนปิศาจร้าย ไม่เห็นเหมือนกับตอนแรกที่ทำสายตาหมาหงอยมาง้อผมเลย ไอ้บ้า ไม่กลัวก็ไม่กลัว แล้วจะหาว่าผมไม่เตือน คิดได้แค่นั้นผมก็ต้องตกใจครับ เมื่อนายยอร์ชที่อยู่ห่างจากผมไปเกือบๆ สิบเมตรพุ่งทะยานตัวออกจากจุดที่เขาอยู่มาทางผมแล้วอ้าแขนหมายจะจับผมไว้ ด้วยความที่มันกะทันหันมากและผมก็ตกใจมือมันก็เลยคว้าถุงน้ำเต้าหู้ปาใส่เขาไปเต็มๆ ครับ
“โอ๊ย! ภาม!”เขาร้องเสียงดังแล้วหยุดวิ่ง ดูท่าทางจะเจ็บปวดไม่น้อย ก็บอกแล้วว่ามันร้อนๆ เชื่อรึยังหล่ะ
“ไม่ต้องตามผมมาแล้วนะ ไปหาหมอซะ”ผมเป็นคนทำแต่โยนให้หมอรับผิดชอบครับ ทำไมผมถึงเป็นนักศึกษาที่ไม่ดีแบบนี้เนี่ย แต่ก็เอาเถอะ ถือว่าป้องกันตัว หลังจากที่ผมตะโกนสั่งเขาเสร็จเรียบร้อยก็รีบวิ่งไปขึ้นมอเตอร์ไซค์รับจ้างทันที
“ภาม! เดี๋ยว! ภาม! มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน ภาม!”เสียงเขายังดังตามมาไม่หยุด
“ซิ่งเลยครับพี่!”คำสั่งเดียวที่ผมไม่เคยคิดจะสั่งกับวินมอเตอร์ไซค์ในละแวกนี้หลุดออกมาจากปากผมเป็นครั้งแรก แล้วผมก็ได้ค้นพบว่า...ยืนรอยอมให้นายยอร์ชจับไปบูชายัญยังดีกว่าเป็นไหนๆ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกซ์!!!
ผมกลับมาถึงหออีกครั้งหลังวันหยุด(เกือบ)ยาวที่แสนจะสงบสุข บ่ายแก่ๆ ของวันอาทิตย์ทำให้ผมเริ่มเคลิ้มๆ ทั้งๆ ที่มีงานที่ต้องทำ แต่เอาเถอะ ของีบนิดละกันน่า...
หลังจากที่ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าท้องฟ้านอกประตูระเบียงเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มแล้ว ผมมักจะชอบนอนกลางวันแล้วมาตื่นเอาตอนเย็นๆ เสมอ แล้วก็ทำงานเลยไปจนถึงตีหนึ่งตีสองค่อยนอนอีกครั้ง หลังจากที่ผมเอาผ้าที่ต้องซักลงไปส่งร้านซักรีดในหอแล้วขึ้นมาบนห้องก็ยังไม่ค่อยอยากทำงานเท่าไหร่(เพราะมันยังไม่รีบส่ง) สุดท้ายผมเลยหยิบไม้กวาดขึ้นมากวาดห้องที่ไม่ได้กวาดมาหลายวันด้วยความขี้เกียจ เสียงเคาะประตูห้องเรียกความสนใจของผมให้หันไปมองขณะที่กวาดห้องไปได้เกือบครึ่งแล้ว ใครมานะ สงสัยจะเป็นอ๋อง เพราะอ๋องเคยมานอนห้องผมบ่อยๆ เวลาที่ต้องข้ามมาเรียนทางฝั่งหอในดึกๆ ผมวางไม้กวาดแล้วเดินไปเปิดประตูพร้อมกับยิ้มให้คนที่มาหา
“ลมอะไรหอบมาถึงนี่หล่ะอ๋อง”ผมทักแล้วก้มหน้าลงเพื่อที่จะปลดสายยูที่คล้องประตูไว้ออก แต่เสียงที่ลอดผ่านช่องเล็กๆ ที่เปิดทิ้งเอาไว้ทำให้ผมหยุดความคิดที่จะปลดมันออกลง
“ภาม”นายยอร์ชที่ยืนอยู่หน้าห้องผมเรียกผมยิ้มๆ
“ยอร์ช!”ผมตกใจจริงๆ ไม่คิดว่าเขาจะบุกมาหาผมถึงที่นี่ นอกจากเพื่อนสนิทแล้วไม่มีใครรู้ว่าผมอยู่ห้องไหน ทำไมเขาถึงรู้และที่ผมสงสัยไปมากกว่านั้นเขาผ่าน รปภ.หน้าประตูใหญ่มาได้ยังไงแล้วยังประตูตึกที่ต้องมีคีย์การ์ดอีก
“คุณเข้ามาได้ยังไง”
“ทำไม? พี่เข้ามาได้นี่มันแปลกมากเลยหรือ?”เขาถามผมกวนๆ ไม่ยอมตอบคำถาม
“คุณผ่าน รปภ. เข้ามาได้ยังไง ปกติคนนอกเข้ามาได้ที่ไหน”
“ภามรู้จักพี่น้อยไปแล้วมั้ง ของแค่นี้ทำไมพี่จะจัดการไม่ได้ อย่าถามมากเลย ภามเปิดประตูให้พี่เข้าไปดีๆ ก่อน”
“ไม่ คุณกลับไปเลย ผมไม่ยอมให้คุณเข้ามาในห้องผมหรอก”เรื่องอะไรจะเปิดให้เข้ามาง่ายๆ
“อย่าคิดว่าแค่สายยูโง่ๆ นี่มันจะขวางพี่ได้นะภาม”เขากดเสียงต่ำ เริ่มขู่ผมแบบที่ชอบทำ
“อย่างน้อยมันก็ทำให้คุณเข้ามาไม่ได้หล่ะน่า หรือคุณจะกล้าพังมันหล่ะ?”ผมถามเขาเย้ยๆ ไม่กล้าอยู่แล้วหล่ะ
“อย่าท้าพี่นะภาม ประตูบ้านี่ถีบทีสองทีมันก็หลุดแล้ว”เขากอดอกมองผมอย่างเป็นต่อ
“บ้าหรอคุณ นี่มันอาคารของราชการนะ นี่มันหอในนะคุณ!”ผมเริ่มกลัวว่าเขาจะทำจริงๆ แล้วครับ ไอ้บ้านี่มันไว้ใจไม่ค่อยได้จริงๆ
“ทำพังได้ก็ซ่อมได้ เดี๋ยวแค่บอกเขาว่าห้องภามโดนขโมยขึ้นก็จบแล้ว ว่าไงจะเปิดไม่เปิด นับหนึ่งถึงสามนะ”นายยอร์ชว่าอย่าง(พยายาม)ใจเย็นแล้วเขาก็เริ่มนับ
“หนึ่งสอง!”เฮ้ย บ้าแล้ว นี่มันนับไม่เว้นเลยนี่หว่า นี่กะจะพังประตูห้องผมจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย ผมรีบปิดประตูกลับเข้าที่เดิมแล้วปลดสายยูออกอย่างรวดเร็วก่อนที่เขาจะทำอะไรบ้าๆ และแล้วนายยอร์ชก็เข้ามายืนทำหน้าพอใจในห้องผมจนได้ ให้ตายเถอะ!
To Be Continued จ้า
ตอนนี้นันคะแนนพุ่งพรวดๆเลยสินะ
__________________________________________
ที่ใจดีมาต่อให้หลายวันเพราะเดี๋ยวนัทจะไปต่างจังหวัดจ้า หนีม้อบไปทะเลเล่นสงกรานให้เบิกบานดีกว่า 5555
คงหายไปซัก 2-3 วันนะจ้ะ อดใจรอกันนิดนึง
Talk ซักนิด: ในที่สุดก็กลับมาเรื่องหลักซะทีเพราะกลัวหลายๆคนคิดถึงน้องภามจะแย่
ส่วนไดอารี่ของยอร์ชมาต่อให้อีกเร็วๆนี้(เอ๊ะ!~ หรือไม่มีใครอยากดูหว่า....)
ขอบคุณทุกคอมเม้นจ้า
นัท
หัวข้อ: ยุ่งจังวะ คณะข้างๆ by DRAFT*แจ้งข่าว!!*P.90 (อ่าน 855596 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก